Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.
'''Cissa chinensis[2][3] ye una especie d'ave paseriforme de la familia Corvidae.
La so área de distribución estiéndese dende la parte baxa del cordal del Himalaya, el nordés de la India hasta la parte central de Tailandia, Malasia, Sumatra y Borneo.
Reconócense cinco subespecies:[4]
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO. '''Cissa chinensis ye una especie d'ave paseriforme de la familia Corvidae.
La so área de distribución estiéndese dende la parte baxa del cordal del Himalaya, el nordés de la India hasta la parte central de Tailandia, Malasia, Sumatra y Borneo.
Cissa chinensis[1] a zo ur spesad golvaneged eus kerentiad ar c'hCorvidae.
Bevañ a ra diwar breizhoù a bep seurt : bronneged, divellkeineged, ploged, stlejviled bihan ha vioù.
Al labous a gaver ar pevar isspesad anezhañ[2] :
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Cissa chinensis a zo ur spesad golvaneged eus kerentiad ar c'hCorvidae.
La garsa verda comuna[1] (Cissa chinensis; protònim: Coracias chinensis)[1] és una espècie d'ocell del gènere Cissa. Sol ser aproximadament de la mida d'un gaig (entre 37 i 39 cm i 120–133 grams de pes)[2] i presenta coloracions verdoses -pot arribar a ser turquesa en captivitat-, amb tonalitats més clares al pit i ventre. Es troba des de l'Himàlaia fins a Borneo, inclosa la major part del sud-est asiàtic.
L'espècie va ser descrita per Boddaert l'any 1783, a partir d'un exemplar descrit a la zona de l'actual Birmània. S'han reconegut fins a cinc subespècies diferents:[2]
La garsa verda comuna presenta les parts superiors del cos de color verd maragda intens i les parts inferiors d'un color verd més pàl·lid;[3] les ales són de color marró vermellós i presenta una franja que s'estén des del bec fins als ulls i després fins al clatell;[3] la cua és llarga i presenta l'extrem de color blanc. Les vores dels ulls, el bec i les potes són de collor vermell intens.[4] Es diferencia d'altres espècies del mateix gènere com ara C. hypoleuca (garsa d'Indoxina); C. thalassina (garsa verda de Java) i C. jefferyi (garsa verda de Borneo) per la seva cua notablement més llarga i per presentar les parts inferiors verdes en comptes de grogues. Les plomes verdes de la garsa verda comuna presentaran colors aturquesats si s'exposen al Sol amb freqüència; això es deu a que la coloració del plomatge es deu a dos factors: una estructura especial de plomes que produeix color blau (coneguda com esquemocromes) i la presència de carotenoides grocs que provenen de la dieta de les aus. Les garses que viuen en captivitat i aquelles que s'han exposat llargs períodes de temps al Sol, presentaran colors més blavosos com a conseqüència de la destrucció dels carotenoides.[4]
La garsa verda comuna és un depredador de nius que es troba en boscos tropicals sempreverds de la zona Indomalaia. Es creu que pot estar afectant l'èxit reproductiu d'altres espècies d'aus que fan els nius en la zona de distribució de la garsa verda.[5] És una au bàsicament carnívora; la seva dieta inclou escarabats (Coleoptera), grills (Orthoptera), màntids (Mantidae), granotes petites, serps o llangardaixos.[2]
Aquesta espècie presenta una distribució geogràfica extremadament gran, i malgrat que no s'ha quantificat la població total, es creu pot estar disminuint.[6] La disminució d'exemplars no és prou ràpida ni massiva per a ser preocupant; això sumat a la gran distribució geogràfica fa que es pugui classificar l'espècie com a espècie fora de perill o de menor preocupació.[7]
La garsa verda comuna (Cissa chinensis; protònim: Coracias chinensis) és una espècie d'ocell del gènere Cissa. Sol ser aproximadament de la mida d'un gaig (entre 37 i 39 cm i 120–133 grams de pes) i presenta coloracions verdoses -pot arribar a ser turquesa en captivitat-, amb tonalitats més clares al pit i ventre. Es troba des de l'Himàlaia fins a Borneo, inclosa la major part del sud-est asiàtic.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Pioden werdd (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: piod gwyrddion) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Cissa chinensis; yr enw Saesneg arno yw Green magpie. Mae'n perthyn i deulu'r Brain (Lladin: Corvidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. chinensis, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r pioden werdd yn perthyn i deulu'r Brain (Lladin: Corvidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Brân America Corvus brachyrhynchos Brân bigfain Corvus enca
.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Pioden werdd (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: piod gwyrddion) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Cissa chinensis; yr enw Saesneg arno yw Green magpie. Mae'n perthyn i deulu'r Brain (Lladin: Corvidae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. chinensis, sef enw'r rhywogaeth.
Grøn Jagtskade (latin: Cissa chinensis) er en kragefugl, der lever i sydøstlige Asien.
Taksonomi fra Wikispecies हरियो लामपुच्छ्रे (वैज्ञानिक नाम: Cissa chinensis)[२][३] नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो। यसलाई अङ्ग्रेजीमा कमन ग्रिन म्याग्पाई (Common green magpie) भनिन्छ।
हरियो लामपुच्छ्रे (वैज्ञानिक नाम: Cissa chinensis) नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो। यसलाई अङ्ग्रेजीमा कमन ग्रिन म्याग्पाई (Common green magpie) भनिन्छ।
The common green magpie (Cissa chinensis) is a member of the crow family, roughly about the size of the Eurasian jay or slightly smaller. In the wild specimens are usually a bright green colour (often fades to turquoise in captivity or with poor diet as the pigment is carotenoid based[2]), slightly lighter on the underside and has a thick black stripe from the bill (through the eyes) to the nape. Compared to the other members of its genus, the white-tipped tail is quite long. This all contrasts vividly with the red fleshy eye rims, bill and legs. The wings are reddish maroon.
It is found from the lower Himalayas in north eastern India in a broad south easterly band down into central Thailand, Malaysia, Sumatra and northwestern Borneo in evergreen forest (including bamboo forest), clearings and scrub.
This bird seeks food both on the ground and in trees, and takes a very high percentage of animal prey from countless invertebrates, small reptiles, mammals and young birds and eggs. It will also take flesh from a recently killed carcass.
The nest is built in trees, large shrubs and often in tangles of various climbing vines. There are usually 4–6 eggs laid.
The voice is quite varied but often a harsh peep-peep. It also frequently whistles and chatters.
The common green magpie was described by the French polymath Georges-Louis Leclerc, Comte de Buffon in 1775 in his Histoire Naturelle des Oiseaux.[3] The bird was also illustrated in a hand-coloured plate engraved by François-Nicolas Martinet in the Planches Enluminées D'Histoire Naturelle which was produced under the supervision of Edme-Louis Daubenton to accompany Buffon's text.[4] Neither the plate caption nor Buffon's description included a scientific name but in 1783 the Dutch naturalist Pieter Boddaert coined the binomial name Coracias chinensis in his catalogue of the Planches Enluminées.[5] Buffon believed that his specimen had come from China but the species only occurs in the extreme south of the country. The type locality was redesignated in 1952 by the German ornithologist Erwin Stresemann as Mergui, Tanintharyi Region, Myanmar.[6]
The common green magpie is now one of four species that are placed in the genus Cissa that was introduced by the German zoologist Friedrich Boie in 1826 with the common green magpie as the type species.[7][8] The generic name is from the Ancient Greek kissa meaning a "jay" or "magpie". The specific epithet chinensis was chosen by Boddaert in the mistaken belief that the specimen illustrated by Martinet had come from China.[9]
Five subspecies are recognised:[8]
The common green magpie (Cissa chinensis) is a member of the crow family, roughly about the size of the Eurasian jay or slightly smaller. In the wild specimens are usually a bright green colour (often fades to turquoise in captivity or with poor diet as the pigment is carotenoid based), slightly lighter on the underside and has a thick black stripe from the bill (through the eyes) to the nape. Compared to the other members of its genus, the white-tipped tail is quite long. This all contrasts vividly with the red fleshy eye rims, bill and legs. The wings are reddish maroon.
It is found from the lower Himalayas in north eastern India in a broad south easterly band down into central Thailand, Malaysia, Sumatra and northwestern Borneo in evergreen forest (including bamboo forest), clearings and scrub.
This bird seeks food both on the ground and in trees, and takes a very high percentage of animal prey from countless invertebrates, small reptiles, mammals and young birds and eggs. It will also take flesh from a recently killed carcass.
The nest is built in trees, large shrubs and often in tangles of various climbing vines. There are usually 4–6 eggs laid.
The voice is quite varied but often a harsh peep-peep. It also frequently whistles and chatters.
La Verda pigo (Cissa chinensis) estas specio de birdo de la familio de korvoj kaj pigoj aŭ Korvedoj.
Ĝi estas ĉirkaŭ samgranda kiel la Eŭropa pigo aŭ iomete pli malgranda. Ĝi estas ege verda, iom pli hela sube, kaj havas larĝan nigran strion el la beko (tra la okuloj) al la nuko. La vosto estas tre longa kaj markita de blankaj pintoj. Tio ĉio ege kontrastas kun la ruĝecaj senplumaj okulringoj, ruĝaj beko kaj gamboj. La unuarangaj flugilplumoj estas ruĝecgrenatoj kaj tio markas la specion kiel unu el la plej rimarkindaj kaj distingaj membroj de la tuta familio.
Ĝi troviĝas el malalta Himalajo en nordorienta Barato laŭ larĝa sudorienta zono suben al centra Ĉinio, Malajzio, Sumatro kaj nordokcidenta Borneo en ĉiamverdaj arbaroj (inklude arbarojn de bambuo), klaraĵoj kaj arbustejoj.
Tiu birdo serĉas manĝon kaj surgrunde kaj en arboj, kaj prenas grandan proporcion de animalaj predoj kiel multaj senvertebruloj, etaj reptilioj, mamuloj kaj birdidoj kaj ovoj. Ili manĝas ankaŭ viandon el ĵus mortigitaj kadavraĵoj.
La neston konstruas en arboj, grandaj arbustoj kaj ofte en branĉarego de diversaj grimpaj vitoj. La ino kutime demetas 4 al 6 ovojn.
La voĉo estas tre varia sed ofte akra piip-piip. Ili ofte faras ankaŭ fajfadojn kaj babilemajn voĉojn.
La Verda pigo (Cissa chinensis) estas specio de birdo de la familio de korvoj kaj pigoj aŭ Korvedoj.
Ĝi estas ĉirkaŭ samgranda kiel la Eŭropa pigo aŭ iomete pli malgranda. Ĝi estas ege verda, iom pli hela sube, kaj havas larĝan nigran strion el la beko (tra la okuloj) al la nuko. La vosto estas tre longa kaj markita de blankaj pintoj. Tio ĉio ege kontrastas kun la ruĝecaj senplumaj okulringoj, ruĝaj beko kaj gamboj. La unuarangaj flugilplumoj estas ruĝecgrenatoj kaj tio markas la specion kiel unu el la plej rimarkindaj kaj distingaj membroj de la tuta familio.
Ĝi troviĝas el malalta Himalajo en nordorienta Barato laŭ larĝa sudorienta zono suben al centra Ĉinio, Malajzio, Sumatro kaj nordokcidenta Borneo en ĉiamverdaj arbaroj (inklude arbarojn de bambuo), klaraĵoj kaj arbustejoj.
Tiu birdo serĉas manĝon kaj surgrunde kaj en arboj, kaj prenas grandan proporcion de animalaj predoj kiel multaj senvertebruloj, etaj reptilioj, mamuloj kaj birdidoj kaj ovoj. Ili manĝas ankaŭ viandon el ĵus mortigitaj kadavraĵoj.
La neston konstruas en arboj, grandaj arbustoj kaj ofte en branĉarego de diversaj grimpaj vitoj. La ino kutime demetas 4 al 6 ovojn.
La voĉo estas tre varia sed ofte akra piip-piip. Ili ofte faras ankaŭ fajfadojn kaj babilemajn voĉojn.
La urraca verde (Cissa chinensis)[2][3] es una especie de ave paseriforme de la familia Corvidae.
Su área de distribución se extiende desde la parte baja de la cordillera del Himalaya, el noreste de la India hasta la parte central de Tailandia, Malasia, Sumatra y Borneo.
Se reconocen cinco subespecies:[4]
La urraca verde (Cissa chinensis) es una especie de ave paseriforme de la familia Corvidae.
Su área de distribución se extiende desde la parte baja de la cordillera del Himalaya, el noreste de la India hasta la parte central de Tailandia, Malasia, Sumatra y Borneo.
Cissa chinensis Cissa generoko animalia da. Hegaztien barruko Corvidae familian sailkatua dago.
Viherharakka (Cissa chinensis) on varisten heimoon ja viherharakoiden sukuun kuuluva lintulaji.
Viherharakka on nimensä mukaisesti suurimmaksi osaksi vihreä. Siivet ovat punaruskeat, päässä on tumma raita. Nokka, jalat ja silmänympärys ovat punaiset. Viherharakka kasvaa 37-39 senttimetrin pituiseksi ja noin 120 gramman painoiseksi. [2]
Viherharakka elää Aasiassa. Sitä tavataan Intian, Kiinan, Malesian, Borneon ja Sumatran alueella. Se elää metsissä, ja rakentaa pesänsä useimmiten bambuihin, puihin tai köynnösten sekaan. [2]
Viherharakka etsii ravintoa niin maasta kuin puistakin. Se syö hyönteisiä, pieniä matelijoita, lintujen poikasia ja munia, marjoja ja hedelmiä. [2]
Pesintäaikana viherharakat pysyttelevät piilossa. Naaras munii 3-7 munaa tammi- ja huhtikuun välisenä aikana. [2]
Viherharakka (Cissa chinensis) on varisten heimoon ja viherharakoiden sukuun kuuluva lintulaji.
Cissa chinensis
La Pirolle verte ou Pirolle de Chine (Cissa chinensis), proche cousine des pies, est une espèce de passereaux de la famille des Corvidae.
Cet oiseau vit dans le nord de l'Inde, au pied de l'Himalaya et en Asie du Sud-Est.
La pirolle verte vit dans les forêts sempervirentes subtropicales situées en terrain accidenté dans les collines et elle se tient d'ordinaire cachée dans le couvert de la canopée.
Elle aime les lisières des zones boisées, les massifs de bambous et les bouquets d'arbres qui longent les cours d'eau.
Elle peuple les régions basses et de moyenne montagne jusqu'à 1800 mètres.
C'est un oiseau qui mesure 34-39 cm et pèse 120-133 g.
Mâle et femelle ont même plumage.
Cet oiseau se trouve le plus souvent à la cime des grands arbres et est très bruyant.
La pirolle verte est carnivore.
Son régime est composé principalement de coléoptères, de criquets et de mantes religieuses.
Elle consomme également des petites grenouilles, des reptiles, des oiseaux et probablement des fruits et des baies.
On l'a observé ingurgitant de la charogne.
La période de reproduction est en janvier, février et mars.
La pirolle verte place son nid dans un bouquet d'arbres bien compact, un massif de bambous, un enchevêtrement de plantes grimpantes ou le feuillage d'un arbuste. Ce nid est une large plate-forme peu creusée construite avec des brindilles reliées entre elles par des feuilles, des bambous et des racines. Ce nid rappelle celui de la corneille.
Elle pond 4-6 œufs blanchâtre ornés de taches brunes puis les couve environ 17 jours jusqu'à l'éclosion des oisillons. Les deux parents nourrissent ensuite leur progéniture[1].
Quand cette espèce fréquente trop souvent des habitats ouverts, le vert de son plumage vire au bleu sous l'effet du soleil[2].
Cissa chinensis
La Pirolle verte ou Pirolle de Chine (Cissa chinensis), proche cousine des pies, est une espèce de passereaux de la famille des Corvidae.
Ekek layongan (Cissa chinensis) adalah salah satu bagian dari keluarga gagak, tetapi kira-kira kurang lebih agak kecil sedikit dibandingkan dengan Ongklet erasia.[1]Persebaran mereka di Cina,Malaysia, dan Sumatra.[1]Makanannya, katak, kadal, dan ular.[2]
Ukurannya sedang, warna bulu hijau dengan paruh dan kaki merah. Wajah mereka bermasker hitam. Ekor berwarna putih.[2]Ekor mereka putih dan panjang.[2]
|accessdate= (bantuan) Ekek layongan (Cissa chinensis) adalah salah satu bagian dari keluarga gagak, tetapi kira-kira kurang lebih agak kecil sedikit dibandingkan dengan Ongklet erasia.Persebaran mereka di Cina,Malaysia, dan Sumatra.Makanannya, katak, kadal, dan ular.
La gazza verde (Cissa chinensis (Boddaert, 1783)) è un uccello passeriforme appartenente alla famiglia Corvidae[2].
Il nome scientifico della specie, chinensis, significa "cinese" in latino ed è un riferimento all'areale occupato da questi uccelli.
Misura 37-39 cm di lunghezza, per 120-133 g di peso[3].
Si tratta di uccelli dall'aspetto arrotondato e massiccio, muniti di grossa testa arrotondata e allungata con grandi occhi, forte becco conico e allungato anch'esso, ali digitate, zampe forti e coda lunga all'incirca quanto il corpo.
Il piumaggio è quasi completamente di colore verde brillante, con sfumature giallo-beige su fronte, gola, ventre, sottocoda e codione: dai lati del becco alla nuca è presente una banda nera che forma una caratteristica mascherina perioculare, mentre le remiganti sono di colore bruno-cannella (le secondarie munite inoltre di una grossa macchia bianco-grigiastra sulla punta) e la superficie inferiore della coda è bianco-azzurrina con orlo delle penne più chiaro. In cattività, così come dopo la morte, la colorazione verde tende a virare verso l'azzurro[4].
La livrea di questi uccelli differisce anche in maniera piuttosto marcata fra le varie sottospecie, specialmente per quanto concerne la presenza e l'estensione del giallo cefalo-ventrale e la barratura bianca della superficie inferiore di ali e coda.
Il becco è di color rosso corallo: dello stesso colore sono le zampe, ed il cerchio perioculare, mentre gli occhi sono di colore rosso scuro (ad eccezione della sottospecie robinsoni, che presenta iridi bianche[5]).
La gazza verde è un uccello dalle abitudini di vita essenzialmente diurne, che vive da solo o in coppie, non di rado formando gruppi misti con altre specie dalle abitudini di vita simili (quali il garrulo dal collare minore e garrulo crestabianca[6]), passando la maggior parte della giornata alla ricerca di cibo al suolo o fra i rami bassi degli alberi[7] e rifugiandosi nel folto della vegetazione arborea per passare la notte.
Sebbene si tratti di uccelli piuttosto schivi, le gazze verdi sono molto chiassose e vocali: il loro richiamo è composto da due fischi acuti e stridenti, vagamente simili ai versi di alcuni rapaci, emessi quasi continuamente. Questi uccelli sono inoltre in grado di imitare i suoni dell'ambiente circostante, compresa la voce umana, caratteristica questa che (unita alla colorazione vivace) li rende molto apprezzati come uccelli da gabbia[8].
La gazza verde è un uccello essenzialmente carnivoro/insettivoro, la cui dieta si compone in maniera preponderante di grossi insetti (locuste, cavallette, mantidi) e larve, ma anche di piccoli vertebrati (uova e nidiacei, lucertole, gechi, topolini, rane e piccoli serpenti).
Il periodo riproduttivo comincia verso la fine di marzo nella maggior parte dell'areale, sebbene gli uccelli diffusi in Indonesia comincino a nidificare già in gennaio-febbraio[3]: si tratta di uccelli monogami, le cui coppie restano insieme anche per anni.
In nido, a forma di coppa, viene costruito da amvedue i sessi con ramoscelli, foglie, erba e radici intrecciate su un arbusto alto o su di un alberello: al suo interno, la femmina depone 4-6 uova bianco-giallastre con fittissima picchiettatura bruno-rossiccia o di color lavanda, caratterizzate dalla grande lucidità del guscio[9].
Le uova vengono covate per una quindicina di giorni, al termine dei quali schiudono pulli ciechi ed implumi: essi vengono accuditi ed imbeccati da ambedue i genitori e a circa tre settimane di vita cominciano a tentare l'involo, pur non allontanandosi completamente dal nido prima che sia passato un mese dalla schiusa.
La gazza verde occupa un areale che va dalle pendici meridionali dell'Himalaya (ad est del Garhwal) alla Cina meridionale (Yunnan meridionale e Guangxi sud-occidentale) attraverso Arunachal Pradesh, Nepal, Sikkim, Bhutan, Assam meridionale, Bangladesh centro-orientale (corso del Brahmaputra) e Birmania, e a sud fino alla penisola malese (sebbene con areale piuttosto frammentato a sud del Laos): la specie è inoltre presente a Sumatra (lungo i Monti Barisan) e in Borneo settentrionale.
L'habitat di questi uccelli è rappresentato dalla foresta pluviale tropicale e temperata pedemontana e montana: è possibile avvistarli anche nelle foreste di bambù o in quelle decidue.
Se ne ricononscono 5 sottospecie[2]:
Esemplare impagliato della sottospecie nominale.
Esemplare impagliato della sottospecie minor.
Alcuni autori propenderebbero per l'accorpamento delle affini sottospecie robinsoni e klossi, mentre rimane da chiarire la posizione filetica dell'isolata sottospecie margaritae[3].
La gazza verde (Cissa chinensis (Boddaert, 1783)) è un uccello passeriforme appartenente alla famiglia Corvidae.
Zaļā žagata (Cissa chinensis) ir vidēja auguma vārnu dzimtas (Corvidae) putns, kas pieder zaļo žagatu ģintij (Cissa). Izdala 5 pasugas.[1]
Zaļās žagatas izplatības areāls ietver Himalaju piekalnes Indijas ziemeļos, Nepālu, centrālo Ķīnu, Malaiziju, Butānu, Kambodžu, Indonēziju, Birmu, Taizemi, Vjetnamu, Laosu,[2] Sumatru un Borneo[3] ziemeļrietumus. Tā dzīvo mūžzaļajos mežos, bambusu audzes ieskaitot, krūmājos un atklātākās vietās ar skrajiem mežiem.
Zaļā žagata ir apmēram Eiropas sīļa augumā vai nedaudz par to mazāka. Ķermeņa garums ir 37—39 cm, svars 120—124 g.[3] Tās apspalvojums ir koši zaļš vai zilzaļš, bet pavēdere ir nedaudz gaišāka kā mugura. Apkārt galvai ir melna apspalvojuma lenta, kas sākas pie knābja pamatnes un beidzas uz pakauša, ieslēpjot acis melnajās spalvās.
Galvas virsa var būt gaišāka, pat koši dzeltena. Attēlu zaļajai žagatai ar dzeltenu galvu var apskatīt šeit. Knābis ir liels, biezs un koši sarkans. Arī kājas ir sarkanas un ap melnajām acīm ir sarkanas, neapspalvotas ādas gredzeni.[3] Spārni ir sarkanbrūni. Aste ir zaļa tāpat kā ķermeņa apspalvojums vai tumšāka, bet tās lidspalvu galiņi ir balti.[3] Salīdzinot ar citām īsastes žagatām, zaļajai žagatai ir visgarākā aste.
Zaļā žagata galvenokārt barojas ar dzīvnieku izcelsmes barību: dažādiem bezmugurkaulniekiem, maziem rāpuļiem, vardēm, zīdītājiem, citu putnu olām un putnēniem, kā arī ar svaigu gaļu no nesen nogalinātiem dzīvniekiem. Bet tā ēd arī ogas un augļus. Tā barību meklē gan uz zemes, gan kokos.[3]
Ligzdu zaļā žagata būvē kokos, lielos krūmos, un ļoti bieži tā ir ieslēpta vīteņaugu stīgu biezoknī. Ligzda ir plakana un sekla, atgādinot platformu. Ligzdot zaļās žagatas sāk janvārī, un pāris cenšas dzīvot noslēgtu un vientulīgu dzīvi, kamēr perē un izbaro mazuļus. Dējumā parasti ir 3—7 olas.[3] Tās ir pelēkzaļas.[4] Nav zināms, cik ilgs ir inkubācijas periods un, kad putnēni izlido no ligzdas. Pārējā laikā, kad zaļās žagatas nebaro mazuļus, tās veido kopīgus barošanās barus un labprāt pievienojas citu sugu putniem.[3]
Zaļajai žagatai ir 5 pasugas:[1]
Zaļā žagata (Cissa chinensis) ir vidēja auguma vārnu dzimtas (Corvidae) putns, kas pieder zaļo žagatu ģintij (Cissa). Izdala 5 pasugas.
Burung Gagak Gunung adalah salah satu daripada haiwan yang boleh didapati di Malaysia. Nama sainsnya ialah Cissa chinensis. Ia merupakan ahli keluarga gagak.
Burung Gagak Gunung ialah haiwan yang tergolong dalam golongan benda hidup, alam : haiwan, filum : kordata, sub-filum : bertulang belakang (vertebrata), kelas : burung. Burung Gagak Gunung ialah haiwan berdarah panas, mempunyai sayap dan tubuh yang diselubungi bulu pelepah. Paruh Burung Gagak Gunung tidak bergigi.
Burung Gagak Gunung memiliki warna hijau terang (seringkali bertukar turquoise dalam kurungan), agak cerah di bahagian bawah dan memiliki belang hitam tebal dari paruh (melalui mata) ke belakang tengkuk. Berbanding ahli genusnya yang lain, ekornya yang hujungnya putih, agak panjang. Ini jelas bertentangan dengan bingkai mata merah, paruh dan kakinya. Sayapnya merah gelap.
Bunyinya agak pelbagai setatpi sering kali peep-peep kasar. Ia juga sering bersiul dan mencecer.
Burung Gagak Gunung mencari makanan di tanah dan di pokok, dan memburu banyak haiwan buruan termasuk pelbagai invertebra, reptilia kecil, mamalia, anak burung dan telur. Ia turut memakan bangkai segar.
Sarang burung Gagak Gunung di bina di atas pokok, semak rimbun dan sering kali di celah batang pokok memanjat. Biasanya terdapat antara 4–6 biji telur setiap sarang.
Ia terdapat di kaki gunung Himalayas di timur laut India dalam jalur luas ke timur turun ke tengah Thailand, Malaysia, Sumatera dan baratlaut Borneo dalam hutan malar hijau (termasuk hutan buluh), kawasan lapang dan pokok renek.
A - B - C - D - E - F - G - H - I - J - K - L - M - N - O - P - Q - R - S - T - U - V - W - X - Y - Z Burung Gagak Gunung adalah salah satu daripada haiwan yang boleh didapati di Malaysia. Nama sainsnya ialah Cissa chinensis. Ia merupakan ahli keluarga gagak.
De groene kitta (Cissa chinensis) is een zangvogel uit de familie van de kraaiachtigen (Corvidae). Hij is ongeveer even groot als de gaai (Garrulus glandarius). Hij dankt zijn naam aan zijn levendige felgroene kleur.
De groene kitta is 34 tot 38 cm. De vogel is overwegend felgroen gekleurd, de onderzijde is lichter van kleur, maar niet geel. Er loopt een dikke felzwarte streept van over de ogen naar de nek. Zijn vleugels zijn roodachtig kastanjebruin. De staart is relatief lang (gemiddeld 18,5 cm). De groene kleur van deze kitta (en bij de andere kittasoorten) kan in gevangenschap echter overgaan in turkoois (lichtblauw).
De groene kitta voedt zich zowel op de grond als in de bomen. Hij eet verscheidene ongewervelden, kleine reptielen, kleine zoogdieren (zoals muizen), jonge vogels en eieren. Het is ook een aaseter, die vlees van kadavers eet. De groene kitta bouwt zijn nest in een boom of een dichte struik. In het nest worden vier tot zes eieren gelegd.
Het verspreidingsgebied reikt van de lagere regio’s van de Himalaya, in het noordoosten van India tot in Midden-Thailand, Maleisië, Sumatra en Borneo.
Binnen dit gebied worden vijf ondersoorten onderscheiden:[2]
Hij leeft er in tropisch regenwoud en secondair loofbos, montaan bos en struikgewas tot op 1800 m boven de zeespiegel.gebieden (die het hele jaar door groen blijven) en tussen het struikgewas.
De groene kitta heeft een groot verspreidingsgebied en daardoor alleen al is de kans op uitsterven gering. De grootte van de populatie is niet gekwantificeerd. De vogel is in sommige gebieden ,zoals Borneo, betrekkelijk schaars, maar elders weer algemeen. Er is geen aanleiding te veronderstellen dat de soort in aantal achteruit gaat. Om deze redenen staat deze kitta als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe groene kitta (Cissa chinensis) is een zangvogel uit de familie van de kraaiachtigen (Corvidae). Hij is ongeveer even groot als de gaai (Garrulus glandarius). Hij dankt zijn naam aan zijn levendige felgroene kleur.
Multimedia w Wikimedia Commons Kitta szmaragdowa (Cissa chinensis) – gatunek ptaka z rodziny krukowatych (Corvidae). Wyróżniono kilka podgatunków C. chinensis[4][2]:
Długość ciała 39 cm. W locie zwracają uwagę białe końce ogona i jaskraworude skrzydła. Żywo zielone upierzenie reszty ciała jest ochronne w lesie; u okazów muzealnych staje się z czasem turkusowe. Hałaśliwa, jak wiele innych krukowatych, choć dość skryta; łatwiej ją usłyszeć niż zobaczyć. Rzadko można zobaczyć więcej niż 2 - 3 ptaki razem; świetnie ukrywają się w gęstej roślinności, poszukując owadów i małych kręgowców. Często widywane w towarzystwie innych ptaków, np. sójkowców.
Zasięg, środowisko - Od Himalajów po Borneo. Wyżynne lasy. Osiadła.
Kitta szmaragdowa (Cissa chinensis) – gatunek ptaka z rodziny krukowatych (Corvidae). Wyróżniono kilka podgatunków C. chinensis:
C. chinensis chinensis – Himalaje do południowych Chin, północnych Indochin, Tajlandii i Mjanmy. C. chinensis klossi – środkowe Indochiny. C. chinensis margaritae – góry Lang Bian. C. chinensis robinsoni – Półwysep Malajski. C. chinensis minor – Sumatra i Borneo.Długość ciała 39 cm. W locie zwracają uwagę białe końce ogona i jaskraworude skrzydła. Żywo zielone upierzenie reszty ciała jest ochronne w lesie; u okazów muzealnych staje się z czasem turkusowe. Hałaśliwa, jak wiele innych krukowatych, choć dość skryta; łatwiej ją usłyszeć niż zobaczyć. Rzadko można zobaczyć więcej niż 2 - 3 ptaki razem; świetnie ukrywają się w gęstej roślinności, poszukując owadów i małych kręgowców. Często widywane w towarzystwie innych ptaków, np. sójkowców.
Zasięg, środowisko - Od Himalajów po Borneo. Wyżynne lasy. Osiadła.
Vanlig grönskata[2] (Cissa chinensis) är en fågel i familjen kråkfåglar inom ordningen tättingar.[3] IUCN kategoriserar arten som livskraftig.[1]
Vanlig grönskata delas in i fem underarter:[3]
Wikimedia Commons har media som rör vanlig grönskata.
Wikispecies har information om Cissa chinensis.
Vanlig grönskata (Cissa chinensis) är en fågel i familjen kråkfåglar inom ordningen tättingar. IUCN kategoriserar arten som livskraftig.
Vanlig grönskata delas in i fem underarter:
chinensis-gruppen Cissa chinensis chinensis – förekommer från östra Himalaya till sydöstra Tibet, i Burma, norra Laos och norra vietnam Cissa chinensis robinsoni – förekommer på södra Malackahalvön Cissa chinensis klossi – förekommer i centrala Indokina Cissa chinensis minor – förekommer i Sumatra och nordvästra Borneo Cissa chinensis margaritae – förekommer i södra Vietnam (Langbianbergen)Cissa chinensis завбільшки з сойку або трохи дрібніше. Оперенн яскраво-зелене, в умовах утримання вицвітає до бірюзового, низ - світліший. Чорна смуга проходить від дзьоба до потилиці через очі. Хвіст довгий з білим кінцем. Яскраво-червоні м'ясисті кільця очей, дзьоб і лапи також червоні. Крила червоно-коричневі.
Мешкає в нижніх Гімалаях в північно-східній Індії, широко поширена на південному сході, а також у центральній частині Таїланду, Малайзії, на Суматрі і північно-західній Борнео у вічнозелених лісах (в тому числі бамбукових лісах), на вирубках і у чагарниках.
Годується як на землі, і на деревах, поїдає безхребетних, дрібних рептилій і ссавців, молодих птахів і яйця. Живиться свіжої падлом. Гніздо будує на деревах, в заростях високих чагарників і на лозі дикого винограду. У кладці 4-6 яєць.
Це незавершена стаття з орнітології.Giẻ cùi xanh (danh pháp hai phần: Cissa chinensis) là một loài chim thuộc họ Quạ. Nó có màu xanh lá cây sống động màu (thường có màu ngọc lam trong điều kiện nuôi nhốt), màu nhẹ ở mặt dưới và có một sọc đen dày từ mỏ (thông qua mắt) đến gáy. So với các thành viên khác của chi của nó, cái đuôi có đầu màu trắng là khá dài. Điều này tất cả tương phản màu đỏ sinh động của vành mắt, mỏ và chân. Cánh có màu nâu sẫm hơi đỏ.
Nó được tìm thấy từ dưới Hymalaya ở vùng đông bắc Ấn Độ trong một dải rộng lớn đông nam vào trung bộ Thái Lan, Lào, Campuchia, Việt Nam, Malaysia, Sumatra và tây bắc Borneo trong xanh rừng (bao gồm cả rừng tre), vùng đất khai quang và cây bụi. Con chim này tìm kiếm thức ăn cả trên mặt đất và trên cây, và có một tỷ lệ rất cao con mồi gồm động vật không xương sống, bò sát nhỏ, động vật có vú, chim non và trứng. Nó cũng ăn thịt của con vật mới bị giết chết. Tổ được xây trên cây, cây bụi lớn và thường xuyên trong các đám rối của dây leo khác nhau trên núi. Mỗi tổ thường có 4-6 trứng. Tiếng hót khá đa dạng nhưng thường là pip-pip chói tai.
Giẻ cùi xanh (danh pháp hai phần: Cissa chinensis) là một loài chim thuộc họ Quạ. Nó có màu xanh lá cây sống động màu (thường có màu ngọc lam trong điều kiện nuôi nhốt), màu nhẹ ở mặt dưới và có một sọc đen dày từ mỏ (thông qua mắt) đến gáy. So với các thành viên khác của chi của nó, cái đuôi có đầu màu trắng là khá dài. Điều này tất cả tương phản màu đỏ sinh động của vành mắt, mỏ và chân. Cánh có màu nâu sẫm hơi đỏ.
Nó được tìm thấy từ dưới Hymalaya ở vùng đông bắc Ấn Độ trong một dải rộng lớn đông nam vào trung bộ Thái Lan, Lào, Campuchia, Việt Nam, Malaysia, Sumatra và tây bắc Borneo trong xanh rừng (bao gồm cả rừng tre), vùng đất khai quang và cây bụi. Con chim này tìm kiếm thức ăn cả trên mặt đất và trên cây, và có một tỷ lệ rất cao con mồi gồm động vật không xương sống, bò sát nhỏ, động vật có vú, chim non và trứng. Nó cũng ăn thịt của con vật mới bị giết chết. Tổ được xây trên cây, cây bụi lớn và thường xuyên trong các đám rối của dây leo khác nhau trên núi. Mỗi tổ thường có 4-6 trứng. Tiếng hót khá đa dạng nhưng thường là pip-pip chói tai.
蓝绿鹊（学名：Cissa chinensis），又称绿鹊，是鸦科绿鹊属的一种，分布于不丹、老挝、中国、越南、印度、泰国、印度尼西亚、缅甸、马来西亚、尼泊尔和柬埔寨。全球活动范围约为2,110,000平方千米。该物种的保护状况被评为无危。[3]
蓝绿鹊的平均体重约为126.8克。栖息地包括亚热带或热带的湿润低地林、亚热带或热带的（低地）湿润疏灌丛、亚热带或热带的湿润山地林和河流、溪流，多生活于高大的乔木林中。该物种的模式产地在泰国西部。[2]
.jpg){kind=small}
这是一篇與雀形目相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
_-_Corvidae_-_bird_skin_specimen.jpeg)
