El taparón o bala de cañón (Couroupita guianensis) ye una especie d'árbol siempreverde, en conxunción con Bertholletia excelsa; nativa del norte tropical de Suramérica, Centroamérica y el sur caribeñu.
Crez de 20-35 m d'altor, fueyes alternes, en espirales a la fin de les cañes, de 9-22 cm x 3-11 cm; fai glabro, viesu pubescente. Flores, solo en tarmos especiales nel tueru central, anaranxaes, escarlates o rosaes formando recímanos de 6 dm de llargu. Producen frutos largamente esféricos, maderizos, de 15-24 cm de diámetru, conteniendo numberoses (200-300) granes. La so magaya aferrúñase virando al azulino, y tien un desagradable golor, que xustifica'l nome de cocu fededor col que se conoz esti tipu d'árbol en dellos países.
La polinización efectuar abeyes y esperteyos.[2]
Arrobinar por granes, con gran dificultá, dada la so naturaleza recalcitrante: tienen curtia vida vidable, nun s'ensuguen bien, y nun toleren baxes temperatures.
Como'l cocoteru Cocos nucifera, nunca tienen de llantase cerca de siendes o llugares de tránsitu, pos el pesadísimo cocu cai ensin previu avisu. Nun soporta les xelaes. Sicasí, ye bonu señalar que los frutos de couroupita crecen a un menor altor y xuntu al tueru, polo que la posibilidá d'un accidente ye bien remota.
Estos árboles crecen estensamente nos templos de Shivá na India.
Ye consideráu un árbol sagráu ente los hindús por cuenta de que la flor recuerda un nagam o culiebra sagrada en gran shiva central lingam y en numberosos shivalingams.
Cola corteza de los frutos faen recipiente ya instrumentos.
La magaya frutal, corteza, flores usar pa sanamientos, yá que tienen actividá antimicrobiana y antifúngica.
Presenta duramen blancu a buxu ablancazáu, o buxu castañu; albura similar a los color del duramen. Pesu específicu de 400–600 kg/m³. Ye una madera de porosidá difusa, preséu pa muebles y construcciones.[3]
Couroupita guianensis describióse por Jean Baptiste Christophore Fusée Aublet y espublizóse en Histoire des Plantes de la Guiane Françoise 2: 708–12, pl. 282. 1775.[4]
Couroupita, nome xenéricu que ye'l nome vernáculu del país orixinariu .
guianensis, epítetu xeográficu qu'alude al so localización en Guayana.
Llámense 'nagalingam' en idioma tamil. Y en idioma telugú les sos flores llámense 'Shivalinga', 'Nagamalli' o 'Mallikarjuna'. L'árbol tamién se llama cocu ´y monu o cocu fededor (en Venezuela), boskalebas, abricó de macacu, castañal de macacu, cuia de macacu, macacarecuia (Brasil) y otros nomes
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. El taparón o bala de cañón (Couroupita guianensis) ye una especie d'árbol siempreverde, en conxunción con Bertholletia excelsa; nativa del norte tropical de Suramérica, Centroamérica y el sur caribeñu.
Lončatník guyanský (Couroupita guaianensis), známá též jako strom dělových koulí či dělový strom, je dřevina z čeledi hrnečníkovitých (Lecythidaceae).
Neopadavý listnatý strom dorůstá výšky až 30-35 m. Náleží do stejné čeledi jako juvie ztepilá (Bertholletia excelsa), poskytující para ořechy. Strom je nápadný svými plody, upomínajícími na dělové koule, a také velkými růžově červenými květy. Tyto květy rostou na zkroucených povislých šlahounovitých větvích vyrůstajících přímo z kmene. Protože kvete téměř po celý rok, v tropech bývá lončatník pěstován jako okrasný strom. Pochází ze severních oblastí Jižní Ameriky a z jižního Karibiku, ale její více než dvoutisíciletý výskyt je dokázán také v Indii - tam bývá často vysazována u chrámů i díky tomu, že její květy připomínají hady (odtud přezdívka ´nagalingam´, evokující posvátného hada spojeného s Šivovým lingamem).
V kečuánštině se tato rostlina nazývá Ayahuma a je domorodými obyvateli používána jako léčivo na vysoký tlak, záněty, nádory a proti bolesti. Též se používá proti nachlazení, bolesti břicha, kožní problémy a zranění, malárii, a bolesti zubů. Jsou jí přisuzovány duchovní vlastnosti a někdy se používá jako příměs do ayahuascy. Laboratorní testy ukazují, že výtažky této rostliny mají antimikrobiální účinky a předcházejí vznikání biofilmů. [2]
Obrázky, zvuky či videa k tématu lončatník guyanský ve Wikimedia Commons
Lončatník guyanský (Couroupita guaianensis), známá též jako strom dělových koulí či dělový strom, je dřevina z čeledi hrnečníkovitých (Lecythidaceae).
Der Kanonenkugelbaum (Couroupita guianensis) ist eine Baumart aus der Familie der Topffruchtbaumgewächse (Lecythidaceae). Er gehört zu der nur drei Arten umfassenden Gattung Couroupita.
Der meist halbimmergrüne Kanonenkugelbaum erreicht eine Wuchshöhe von bis zu 30–35 Metern. Die Borke ist braun-gräulich und relativ glatt und etwas texturiert bis leicht rissig bis schuppig.
Gedrängt an den Zweigenden sitzen die verkehrt-eiförmigen bis -eilanzettlichen, einfachen und wechselständigen, ganzrandigen Laubblätter. Sie werden 8 bis 30, selten bis 60 Zentimeter lang und 3 bis 10 Zentimeter breit. Die Blattoberseite ist kahl, auf der Unterseite sind die Blattadern und insbesondere die Achseln der Blattadern behaart. Am Grund läuft das ledrige Blatt spitz bis keilförmig in den 0,5 bis 3 Zentimeter langen, kurzen Blattstiel, das vordere Ende ist spitz oder bespitzt bis rundspitzig oder abgerundet. Die Nervatur ist gefiedert und unterseits erhaben. Die Blätter werden bis zu vier Mal im Jahr komplett abgeworfen und innerhalb einer Woche durch neu ausgetriebene ersetzt.
Der Blütenstand entspringt kauliflor am Stamm oder an älteren Ästen ramiflor. Er ist zumeist unverzweigt und traubig, wächst aber über einen langen Zeitraum, verzweigt sich dann und wann rispig, und kann nach mehreren Jahren einige Meter lang werden. Dabei bilden sich an der Spitze immer neue Blüten, selten bilden sich an der Blütenstandsachse auch Blätter.
Die einzelne, angenehm duftende und zwittrige Blüte sitzt an einem 1,2 bis 6 Zentimeter langen Blütenstiel und misst 5 bis 6 Zentimeter im Durchmesser. Der Blütenstiel hat ein „Gelenk“ am oberen Ende. Bei den Blüten sind kleine Trag- und Vorblätter vorhanden. Die sechs kleinen, dreieckigen und gelblichen Kelchblätter sind bis auf einen Zipfel miteinander verwachsen. Die sechs großen, verkehrt-eiförmigen Kronblätter sind auf der Außenseite rot-gelblich, innen rot- bis orange-rosa, teils etwas weißlich an der Basis. Etwa 600 bis 700 Staubblätter sind mit der Basis ihrer Staubfäden zu einem breiten Ring verwachsen. Der Ring setzt sich auf einer Seite zungen- und haubenförmig fort. In der Biegung dieser außen weißen bis leicht rosafarbenen Haube befinden sich keine Staubblätter, erst weiter vorne wieder. Diese Staubblätter auf dem Fortsatz sind zu drei bis sechs in Gruppen miteinander verwachsen, es kommen hier oft sterile Staminodien vor. Der Pollen der Ring- und Haubenstaubblätter ist unterschiedlich ausgebildet. Der halboberständige, mehrkammerige Fruchtknoten, mit einem kurzen Griffel, ist von einem becherförmigen Blütenbecher umgeben und oberseits von dem Staubblattring. Die Blüten führen keinen Nektar.
Als Blütenbesucher wurden meist verschiedene Bienen beobachtet, etwa aus den Gattungen Apis, Bombus, Trigona und Xylocopa. Auch Wespen und einzelne Fliegen wurden beobachtet. Die Blüten werden auch von Fledermäusen bestäubt.[1]
Aus bestäubten Blüten entwickeln sich große, rotbräunliche bis gräuliche, kugelförmige und vielsamige, schwere Früchte mit einem Durchmesser von 12 bis 24 Zentimeter. Im vorderen Drittel der Frucht sind Reste des oberen Fruchtknotenteils zu sehen. Die Früchte besitzen eine verholzte, warzige bis schorfige Schale und fallen geschlossen vom Baum. Sie enthalten 80 bis 300 ovale und behaarte Samen, die in einer faserigen, weichen und rötlich-braunen, an der Luft bläulich-grün werdenden, Pulpe eingebettet sind.
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 36.[2]
Die Art ist im nördlichen Südamerika beheimatet. Im Norden reicht das Areal nach Panama und Costa Rica (dort eventuell nur angepflanzt), im Südwesten entlang des Osthangs der Anden bis Ecuador, im Südosten etwa bis zur Amazonasmündung in Brasilien. Durch die weite Verbreitung als Ziergehölz ist das natürliche Areal nicht mit Sicherheit zu bestimmen. Die Art ist auch in Asien in Vietnam beheimatet.
Die Früchte können gegessen werden, sind aber wegen des fauligen Geruchs stark gewöhnungsbedürftig.
Das weiche und leichte Holz ist nicht besonders wertig.
Der Kanonenkugelbaum (Couroupita guianensis) ist eine Baumart aus der Familie der Topffruchtbaumgewächse (Lecythidaceae). Er gehört zu der nur drei Arten umfassenden Gattung Couroupita.
हा एक वृक्ष आहे. याला कैलासपती किंवा तोफगोळयाचे झाड या नावाने ओळखले जाते .याची फुले शिवास वाहण्याची प्रथा आहे.
कळ्या
फुले
फळे
पडलेली व वाळलेली फळे
कोवळी पाने
Couroupita guianensis - Museum specimen
हा एक वृक्ष आहे. याला कैलासपती किंवा तोफगोळयाचे झाड या नावाने ओळखले जाते .याची फुले शिवास वाहण्याची प्रथा आहे.
શિવલીંગી (વનસ્પતિ) અથવા કૈલાસપતિ નામ વડે પણ ઓળખાતા આ વૃક્ષનુ ઉદ્ભવસ્થાન અમેરિકા ખંડનો દક્ષિણ કેરેબિયન વિસ્તાર અને એમેઝોન વિસ્તાર ગણાય છે..[૧] આ ઉપરાંત બીજા વિશ્વના ઘણા સ્થળોએ આ વૃક્ષ ઉગાડવામાં આવે છે..[૨] ભારત દેશમાં પણ લગભગ 3000 વર્ષોથી તેનું અસ્તિત્વ છે એમ વનસ્પતિશાસ્ત્રીઓ માને છે.
આ વૃક્ષનું વૈજ્ઞાનિક નામ Couroupita guianensis એ તેના શોધક એવા ફ્રેંન્ચ વનસ્પતિશાસ્ત્રી J.F. Aublet દ્વારા આપવામાં આવેલ છે.
આ વૃક્ષનું સામાન્ય અંગ્રેજી નામ તેના ફળોનો દેખાવ તોપગોળા જેવો હોવાના કારણે છે. આ વૃક્ષને માણસોની અવરજવરથી દૂર ઉગાડવામા આવે છે કારણ કે તેના ફળો પાકીને આપમેળે પડે ત્યારે ગંભીર ઇજા કરી શકે એટલા વજનદાર હોય છે. વૃક્ષ પર ફળો પાકે ત્યારે દૂર રહેવુ હિતાવહ છે.
આ વૃક્ષની ઊંચાઈ ૩૫ મીટર સુધી વધતી હોય છે. તેનાં પર્ણો ઝૂમખામાં અને વિવિધ કદનાં (૮ થી ૩૧ સે.મી.) હોય છે.[૩] એનાં ફૂલો તીવ્ર સુગંધ ફેલાવે છે, જેની માત્રા રાત્રી,[૪] તેમ જ વહેલી સવાર દરમ્યાન વધુ હોય છે.[૩]
આ વૃક્ષની છાલ, પર્ણો , ફૂલ અને ફળ ને ઔષધિય ઉપયોગમાં લેવામાં આવે છે અને તે એન્ટીબેક્ટેરિયલ અને એન્ટીસેપ્ટિક ગુણધર્મો ધરાવે છે તેમ માનવામાં આવે છે.
આ વૃક્ષ શ્રીલંકા અને થાઇલેન્ડના બૌધ્ધ મંદિરોમાં પણ પવિત્રવૃક્ષ તરીકે ઉગાડેલું હોય છે. ભારતમાં તેને પવિત્ર ગણવામાં આવે છે કેમ કે તેના ફૂલની મધ્યમાં આવેલ પાંખડીએ નાગ જેવો આકાર ધારણ કરેલો હોય છે અને તે વચ્ચે આવેલા શિવલીંગ જેવા દેખાતા પૂકેસર ને શિવલીંગની જેમ ઢાંકી રાખતું હોવાથી શિવલીંગ જેવો આકાર ધારણ કરે છે.
કળીઓ
ફૂલો
ફળો
પાકાં અને સૂકાયેલા ફળો
પર્ણો
Couroupita guianensis - Museum specimen
શિવલીંગી (વનસ્પતિ) અથવા કૈલાસપતિ નામ વડે પણ ઓળખાતા આ વૃક્ષનુ ઉદ્ભવસ્થાન અમેરિકા ખંડનો દક્ષિણ કેરેબિયન વિસ્તાર અને એમેઝોન વિસ્તાર ગણાય છે.. આ ઉપરાંત બીજા વિશ્વના ઘણા સ્થળોએ આ વૃક્ષ ઉગાડવામાં આવે છે.. ભારત દેશમાં પણ લગભગ 3000 વર્ષોથી તેનું અસ્તિત્વ છે એમ વનસ્પતિશાસ્ત્રીઓ માને છે.
આ વૃક્ષનું વૈજ્ઞાનિક નામ Couroupita guianensis એ તેના શોધક એવા ફ્રેંન્ચ વનસ્પતિશાસ્ત્રી J.F. Aublet દ્વારા આપવામાં આવેલ છે.
આ વૃક્ષનું સામાન્ય અંગ્રેજી નામ તેના ફળોનો દેખાવ તોપગોળા જેવો હોવાના કારણે છે. આ વૃક્ષને માણસોની અવરજવરથી દૂર ઉગાડવામા આવે છે કારણ કે તેના ફળો પાકીને આપમેળે પડે ત્યારે ગંભીર ઇજા કરી શકે એટલા વજનદાર હોય છે. વૃક્ષ પર ફળો પાકે ત્યારે દૂર રહેવુ હિતાવહ છે.
આ વૃક્ષની ઊંચાઈ ૩૫ મીટર સુધી વધતી હોય છે. તેનાં પર્ણો ઝૂમખામાં અને વિવિધ કદનાં (૮ થી ૩૧ સે.મી.) હોય છે. એનાં ફૂલો તીવ્ર સુગંધ ફેલાવે છે, જેની માત્રા રાત્રી, તેમ જ વહેલી સવાર દરમ્યાન વધુ હોય છે.
આ વૃક્ષની છાલ, પર્ણો , ફૂલ અને ફળ ને ઔષધિય ઉપયોગમાં લેવામાં આવે છે અને તે એન્ટીબેક્ટેરિયલ અને એન્ટીસેપ્ટિક ગુણધર્મો ધરાવે છે તેમ માનવામાં આવે છે.
આ વૃક્ષ શ્રીલંકા અને થાઇલેન્ડના બૌધ્ધ મંદિરોમાં પણ પવિત્રવૃક્ષ તરીકે ઉગાડેલું હોય છે. ભારતમાં તેને પવિત્ર ગણવામાં આવે છે કેમ કે તેના ફૂલની મધ્યમાં આવેલ પાંખડીએ નાગ જેવો આકાર ધારણ કરેલો હોય છે અને તે વચ્ચે આવેલા શિવલીંગ જેવા દેખાતા પૂકેસર ને શિવલીંગની જેમ ઢાંકી રાખતું હોવાથી શિવલીંગ જેવો આકાર ધારણ કરે છે.
நாகலிங்கம் (Couroupita guianensis) தென்னமெரிக்காவின் வடபகுதி, வெப்பவலய அமெரிக்கா, தென் கரிபியன் பகுதிகளைத் தாயகமாகக் கொண்டது. இது 30-35 மீட்ட உயரம் வரை வளரக்கூடியது. இலங்கையின் சில பகுதிகளிலும் நாகலிங்க மரங்கள் காணப்படுகின்றன. சிங்கள மொழியில் இது சல் (සල්) என அழைக்கப்படுகிறது.
இம்மரத்தின் உலர்ந்த பழங்கள் நச்சுத் தன்மை வாய்ந்தவை. உள்ளே உட்கொள்ள ஒவ்வாமையை ஏற்படுத்தும். இலை மற்றும் பழங்களிலுள்ள டைஹைட்ரோ டையாக்சின்டோலோ குயினாசோலோன், டிரிப்டான்ரின், இன்டிகோ இன்டுருபின், ஐசாடின் ஆகியன எதிர் உயிரியாக செயல்பட்டு தோல் உடலின் மென்மையான பகுதிகளில் வளரும் பூஞ்சை, பாக்டீரியா கிருமிகளை அழிக்கின்றன. இதன் பட்டை மலேரியா சுரத்தை நீக்க பயன்படுத்தப்படுகிறது. இதன் உலர்ந்த பழங்கள் கீழே விழுந்து தரையில் பட்டு வெடித்து பெரும் சத்தத்தை ஏற்படுத்தும். ஆகவே கோயில்களில் கொள்ளையர்கள் புகாமல் இருக்க, பாதுகாப்பின் அடையாளமாக நாகலிங்க மரங்கள் கோயில்களில் வளர்க்கப்படுகின்றன.
இதன் இலைகளை மையாக அரைத்து, பூஞ்சை கிருமியால் தோன்றும் சொரி, சிரங்கு, படர்தாமரை, படை உள்ள இடங்களில் தடவ குணமுண்டாகும். இதன் பூவின் லிங்கம் போன்ற பகுதியை அரைத்து புண்களின் மேல் தடவ புண்கள் ஆறும். இதன் இலைகள் நுண்கிருமிகளை அழிக்கும் ஆற்றல் கொண்டதால் இவற்றை மென்று சாப்பிட பல் மற்றும் ஈறு இடைவெளியில் தங்கியுள்ள கிருமிகளை வெளியேற்றி பல்வலியை குறைக்கின்றன. பற்கள் சொத்தையாகாமல் தடுக்கின்றன.
நாகலிங்கம் (Couroupita guianensis) தென்னமெரிக்காவின் வடபகுதி, வெப்பவலய அமெரிக்கா, தென் கரிபியன் பகுதிகளைத் தாயகமாகக் கொண்டது. இது 30-35 மீட்ட உயரம் வரை வளரக்கூடியது. இலங்கையின் சில பகுதிகளிலும் நாகலிங்க மரங்கள் காணப்படுகின்றன. சிங்கள மொழியில் இது சல் (සල්) என அழைக்கப்படுகிறது.
இம்மரத்தின் உலர்ந்த பழங்கள் நச்சுத் தன்மை வாய்ந்தவை. உள்ளே உட்கொள்ள ஒவ்வாமையை ஏற்படுத்தும். இலை மற்றும் பழங்களிலுள்ள டைஹைட்ரோ டையாக்சின்டோலோ குயினாசோலோன், டிரிப்டான்ரின், இன்டிகோ இன்டுருபின், ஐசாடின் ஆகியன எதிர் உயிரியாக செயல்பட்டு தோல் உடலின் மென்மையான பகுதிகளில் வளரும் பூஞ்சை, பாக்டீரியா கிருமிகளை அழிக்கின்றன. இதன் பட்டை மலேரியா சுரத்தை நீக்க பயன்படுத்தப்படுகிறது. இதன் உலர்ந்த பழங்கள் கீழே விழுந்து தரையில் பட்டு வெடித்து பெரும் சத்தத்தை ஏற்படுத்தும். ஆகவே கோயில்களில் கொள்ளையர்கள் புகாமல் இருக்க, பாதுகாப்பின் அடையாளமாக நாகலிங்க மரங்கள் கோயில்களில் வளர்க்கப்படுகின்றன.
இதன் இலைகளை மையாக அரைத்து, பூஞ்சை கிருமியால் தோன்றும் சொரி, சிரங்கு, படர்தாமரை, படை உள்ள இடங்களில் தடவ குணமுண்டாகும். இதன் பூவின் லிங்கம் போன்ற பகுதியை அரைத்து புண்களின் மேல் தடவ புண்கள் ஆறும். இதன் இலைகள் நுண்கிருமிகளை அழிக்கும் ஆற்றல் கொண்டதால் இவற்றை மென்று சாப்பிட பல் மற்றும் ஈறு இடைவெளியில் தங்கியுள்ள கிருமிகளை வெளியேற்றி பல்வலியை குறைக்கின்றன. பற்கள் சொத்தையாகாமல் தடுக்கின்றன.
శివలింగ వృక్షం చెట్టు శాస్త్రీయ నామం కౌరౌపిటా గియానెన్సిస్. ఆంగ్ల పరిభాషలో కేనన్ బాల్ ట్రీ అంటారు. ఇది దక్షిణ అమెరికాలోను, దక్షిణ భారతదేశంలోను కనిపిస్తుంది. ఈ వృక్షాన్ని నాగలింగ వృక్షమని కూడా అంటారు. వీటి పుష్పాల మధ్య భాగం పడగ విప్పిన సర్పం వలె ఉంటుంది.
శివలింగ వృక్షం శివుడి జఠాఝూఠ ఆకృతిలో, వెండ్రుకలు విప్పారినట్లుగా ఉంటాయి. పుష్పాలు కొమ్మలకు పూయకుండా వెంట్రుకల లాంటి జడలకు పూస్తాయి. పైభాగాన నాగ పడగ కప్పి ఉన్నట్లుగా ఉండి లోపల శివలింగాకృతిలో ఉంటాయి. శివలింగపుష్పాల్ని నాగమల్లి పుష్పాలుగా, మల్లికార్జున పుష్పాలుగా కూడా పిలుస్తారు. ఇవి అద్భుత సుగంధ పరిమళాలు వెదజల్లుతుంటాయి.
హిందువులు శివలింగపుష్ప రూపంలో, వృక్షరూపంలో శివుడు కొలువై ఉన్నాడని బావిస్తారు. శివలింగపుష్పాలు సర్వదేవతలకు ముఖ్యంగా శివునికి ప్రీతికరం. ఈ పుష్పాలతో శివపూజ చేయడం ప్రతి శివభక్తునికి నిజంగా ఒక వరం. శివలింగపుష్పాలతో శివపూజ చేసిన వారికి జన్మరాహిత్యాన్ని పొంది, అంత్యమున కైవల్యం పొందునని శివపురాణంలో ఉంది. ఏ దేవునికైనా ఈ పుష్పం సమర్పించినప్పుడు, తప్పనిసరిగా ఆ దేవతల శిరస్సుపై లేదా భుజస్కందాలలో మాత్రమే అలంకరించాలి. పాదాలదగ్గర వేయరాదు. పార్వతికి మాంగల్యంలో అలంకరించాలి.
ನಾಗಲಿಂಗ ಪುಷ್ಪ ಮರ (Cannon-Ball Tree)ಹೆಸರೇ ಸೂಚಿಸುವಂತೆ ನಾಗಲಿಂಗಾಕಾರದ ಹೂ ಬಿಡುವ ಮರ.ಇದು ದಕ್ಷಿಣ ಅಮೇರಿಕ ಹಾಗೂ ಕೆರೆಬಿಯನ್ ಪ್ರದೇಶದ ಮರ. ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಅಲಂಕಾರಕ್ಕಾಗಿ ತಂದು ಬೆಳೆಸಿರುತ್ತಾರೆ. ತಮಿಳುಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಇದಕ್ಕೆ 'ಶಿವಲಿಂಗ ಪುಷ್ಪ' ಎಂದೂ ತೆಲುಗುಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ 'ಮಲ್ಲಿಕಾರ್ಜುನ ಪುಷ್ಪ' ಎಂಬ ಹೆಸರೂ ಇದೆ.
ಇದು ಲೆಸಿತಿಡೇಸಿ (Lecythidaceace)ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ್ದು,ಕೌರೌಪಿಟ ಜಿಯನೆಂನ್ಸಿಸ್(Couroupita guianensis)ಎಂಬ ಸಸ್ಯಶಾಸ್ತ್ರೀಯ ಹೆಸರಿದೆ.
ಇದು ಮಧ್ಯಮಗಾತ್ರದ ಮರ.ವಿಶೇಷವಾದ ಬೀಳಲುಗಳಲ್ಲಿ ಆಕರ್ಷಕವಾದ ಹೂ ಬಿಡುತ್ತದೆ. ದೊಡ್ಡಗಾತ್ರದ ಕಾಯಿ ಕಾಂಡಕ್ಕೆ ತಾಗಿದಂತಿರುತ್ತದೆ.
ಇದನ್ನು ಅಲಂಕಾರಕ್ಕೆ ಸಸ್ಯೋದ್ಯಾನವನಗಳಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಸುತ್ತಾರೆ.ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಹಲವಾರು ಶಿವ ದೇವಾಲಯಗಳ ಬಳಿ ನೆಟ್ಟು ಬೆಳೆಸಿದ್ದಾರೆ. ಇದರ ಕಾಯಿಯನ್ನು ಪಶು ಆಹಾರವಾಗಿ ಕೆಲವು ಕಡೆಗಳಲ್ಲಿ ಉಪಯೋಗಿಸುವ ಬಗ್ಗೆ ಉಲ್ಲೇಖವಿದೆ.
ನಾಗಲಿಂಗ ಪುಷ್ಪ ಮರ (Cannon-Ball Tree)ಹೆಸರೇ ಸೂಚಿಸುವಂತೆ ನಾಗಲಿಂಗಾಕಾರದ ಹೂ ಬಿಡುವ ಮರ.ಇದು ದಕ್ಷಿಣ ಅಮೇರಿಕ ಹಾಗೂ ಕೆರೆಬಿಯನ್ ಪ್ರದೇಶದ ಮರ. ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಅಲಂಕಾರಕ್ಕಾಗಿ ತಂದು ಬೆಳೆಸಿರುತ್ತಾರೆ. ತಮಿಳುಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಇದಕ್ಕೆ 'ಶಿವಲಿಂಗ ಪುಷ್ಪ' ಎಂದೂ ತೆಲುಗುಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ 'ಮಲ್ಲಿಕಾರ್ಜುನ ಪುಷ್ಪ' ಎಂಬ ಹೆಸರೂ ಇದೆ.
fruit in Hyderabad, India.
young leaves in Hyderabad, India.
tree in Hyderabad, India.
flower in the Botanic Garden in Singapore.
Couroupita guianensis - Museum specimen
नागलिङ्गवृक्षः काचित् आयाता वृक्षजातिः । अस्य मूलं दक्षिणामेरिका केरेबियन् देशौ । अलङ्करणार्थं भारतम् आनीता इयं जातिः । अङ्ग्ल्भाषया Cannon-Ball Tree इति अस्य नाम् । अस्य फलानि तूलकगोलकाः इव भावन्ति अतः एतत् नाम प्राप्तम् । अस्य पुष्पाणि अतीव मनोहरानि बृहन्ति च भवन्ति । शिवलिङ्गस्योपरि फणाप्रसारितः उरगः इव पुष्पं दृश्यते । तमिळुभाषायां शिवलिङ्गपुष्पम् इति, तेलुगुभाषाया मल्लिकार्जुनपुष्पम् इति, कन्नडभाषया, बङ्गलीभाषाया च नागलिङ्गपुष्पम् इति वदन्ति ।
लेसितिडेसि (Lecythidaceace) कुटुम्बसम्बद्धस्य अस्य वृक्षस्य कौरौपिट जियनेन्सिस् (Couroupita guianensis) इति सस्यशास्त्रीयं नाम ।
अस्य वृक्षस्य आकारः सामान्यः किन्तु अस्य बाह्यमूलानि आवृक्षं व्याप्तानि भवन्ति । तेषु एव सुन्दराणि नागलिङ्गपुष्पाणि विकसन्ति । कार्पासगोलकाः इव दृश्यमानानि अस्य बृहत्पलानि वृक्षकाण्डसमीपं भवन्ति ।
धार्मिके भारतदेशे शिवमन्दिरस्य पुरः प्रारोपिताः नागलिङ्गवृक्षाः । उद्यानेशु मार्गपार्श्वेषु अन्यत्र च सौन्दर्यवर्धनार्थं एते वृक्षाः संवर्धिताः । अस्य फालानि पाश्वाहार्थम् उपयुज्यन्ते ।
Couroupita guianensis, known by a variety of common names including cannonball tree,[3] is a deciduous tree in the flowering plant family Lecythidaceae. It is native to the tropical forests of Central and South America,[1] and it is cultivated in many other tropical areas throughout the world because of its beautiful, fragrant flowers and large, interesting fruits. Fruits are brownish grey.[4] There are potential medicinal uses for many parts of Couroupita guianensis,[5] and the tree has cultural and religious significance in India.[5] In Sri Lanka, the cannonball tree has been widely misidentified as Sal, after its introduction to the island by the British in 1881, and has been included as a common item in Buddhist temples as a result.[6]
Couroupita guianensis is a tree that reaches heights of up to 35 m (110 ft).[7] The leaves, which occur in clusters at the ends of branches, are usually 8 to 31 centimeters (3 to 12 inches) long, but can reach lengths of up to 57 cm (22 in).[7]
The flowers are borne in racemes up to 80 cm (31 in) long. Some trees flower profusely until the entire trunk is covered with racemes. One tree can hold as many as 1000 flowers per day. The flowers are strongly scented, and are especially fragrant at night[8] and in the early morning.[7] They are up to 6 cm (2.4 in) in diameter, with six petals, and are typically brightly colored, with the petals ranging from shades of pink and red near the bases to yellowish toward the tips. There are two areas of stamens: a ring of stamens at the center, and an arrangement of stamens that have been modified into a hood.[7]
The fruits are spherical with a woody shell and reach diameters of up to 25 cm (9.8 in), giving the species the common name "cannonball tree". Smaller fruits may contain about 65 seeds, while large ones can hold as many as 550.[7] One tree can bear 150 fruits. The fruits take up to a year to mature in most areas, sometimes as long as 18 months. The fruit flesh is white and turns blue upon oxidation, a reaction with air.
The tree was named Couroupita guianensis by the French botanist Jean Baptiste Christophore Fusée Aublet in 1775.
The Latin specific epithet guianensis means "of the Guianas" (an area of north eastern South America).[9]
Although the flowers lack nectar, they are very attractive to bees, which come for the pollen. The flowers produce two types of pollen: fertile pollen from the ring stamens, and sterile pollen from the hood structure. The pollinators must work their way between the two areas of stamens as they gather the pollen. The carpenter bee Xylocopa brasilianorum is a common pollinator of cultivated trees in Rio de Janeiro, just outside the tree's native range. Other carpenter bees such as Xylocopa frontalis, as well as wasps, flower flies, and bumblebees, are also known to visit the flowers.[7]
The seeds are dispersed by animals that feed on the fruits. When the fruits fall to the ground, the hard, woody shell usually cracks open, exposing the pulp and seeds. Fruits that remain whole may be broken open by animals such as peccaries. Many animals feed on the pulp and seeds, including peccaries, the paca, and domestic chickens and pigs. The seeds are covered with trichomes which may protect them as they pass through the animals' digestive systems.[7]
Couroupita guianensis is planted as an ornamental for its showy, scented flowers, and as a botanical specimen for its interesting fruit.[7]
The fruit is edible, but is not usually eaten by people because, in contrast to its intensely fragrant flowers, it can have an unpleasant smell.[10] It is fed to livestock such as pigs and domestic fowl.[7]
Parts of the plant have been used in traditional medicine. It has been used to treat hypertension, tumors, pain, and inflammation, the common cold, stomachache, skin conditions and wounds, malaria, and toothache, although data on its efficacy are lacking.[5]
In India, the tree is sacred to Hindus, who believe its hooded flowers look like the nāga under which the white stigma looks like a Lingam, and hence, it is grown at Shiva temples.[5] The cannonball tree has since then been planted at Buddhist and Hindu religious sites in Asia in the belief that it is the tree of sacred scriptures. In Sri Lanka, Thailand and other Theravada Buddhist countries it has been planted at Buddhist monasteries and other religious sites.[11]
A flower (Singapore Botanic Gardens)
_young_leaves_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_6606.jpg)
Leaves (Hyderabad, India)
Inflorescences with flowers in bud (Dhaka, Bangladesh)
Flower buds close up (Maharashtra, India)
Flowers
Flower in longitudinal section showing ovary (Jardín Botánico de Cienfuegos, Cuba)
Fruits (Tamil Nadu, India)
.JPG)
Fallen fruit and dried fruit rind (Kolkata, India)
_trunk.jpg)
Tree trunk (Kolkata, India)
Couroupita guianensis, known by a variety of common names including cannonball tree, is a deciduous tree in the flowering plant family Lecythidaceae. It is native to the tropical forests of Central and South America, and it is cultivated in many other tropical areas throughout the world because of its beautiful, fragrant flowers and large, interesting fruits. Fruits are brownish grey. There are potential medicinal uses for many parts of Couroupita guianensis, and the tree has cultural and religious significance in India. In Sri Lanka, the cannonball tree has been widely misidentified as Sal, after its introduction to the island by the British in 1881, and has been included as a common item in Buddhist temples as a result.
El ayahuma, taparón o bala de cañón (Couroupita guianensis) es una especie de árbol siempreverde, oriundo de la región guayanesa. El nombre de taparón se debe a la semejanza entre sus frutos y los de la tapara. Este árbol está relacionado con la nuez del Brasil, que es nativa de la Amazonia Peruana, del norte tropical de Sudamérica, Centroamérica y el sur caribeño, pero se trata de dos especies distintas.
El árbol es confundido en Asia con el árbol de sal (Shorea robusta), un árbol considerado sagrado para hinduistas y budistas. C. guianensus fue introducido en 1881 por los británicos en Sri Lanka a partir de su plantación en el Real Jardín Botánico de Peradeniya cerca de Kandy.[2]
Crece de 20-35 m de altura, hojas alternas, en espirales al final de las ramas, de 9-22 cm x 3-11 cm; haz glabro, envés pubescente. Flores, solo en tallos especiales en el tronco central, anaranjadas, escarlatas o rosadas formando racimos de 6 dm de largo. Producen frutos largamente esféricos, leñosos, de 15-24 cm de diámetro, conteniendo numerosas (200-300) semillas. Su pulpa se oxida virando al azulino, y tiene un desagradable olor, que justifica el nombre de coco hediondo con el que se conoce este tipo de árbol en algunos países.
La polinización la efectúan abejas y murciélagos.[3]
Se propaga por semillas, con gran dificultad, dada su naturaleza recalcitrante: tienen corta vida viable, no se secan bien, y no toleran bajas temperaturas.
Como el cocotero Cocos nucifera, nunca deben plantarse cerca de sendas o lugares de tránsito, pues el pesadísimo coco cae sin previo aviso. No soporta las heladas. Sin embargo, es bueno señalar que los frutos de couroupita crecen a una menor altura y junto al tronco, por lo que la posibilidad de un accidente es muy remota.
Couroupita guianensis fue descrita por Jean Baptiste Christophore Fusée Aublet y publicado en Histoire des Plantes de la Guiane Françoise 2: 708–12, pl. 282. 1775.[4]
Couroupita, nombre genérico que es el nombre vernáculo del país originario .
guianensis, epíteto geográfico que alude a su localización en Guayana.
Con la corteza de los frutos se hacen recipientes y utensilios.
Las hojas, flores y cortezas de Couroupita guianensis se utilizan en infusiones para tratar la hipertensión, los tumores, el dolor y los procesos inflamatorios. El zumo de las hojas se utiliza para afecciones cutáneas. El interior de la fruta se utiliza para desinfectar heridas y las hojas jóvenes para curar el dolor de muelas.[7]
Es una planta considerada una planta maestra y es usada en las dietas amazónicas en Perú para fortalecer a los aprendices del curanderismo amazónico.[8][9] Se utilizan para lo anterior la corteza y los frutos.[10]
Presenta duramen blanco a grisáceo blanquecino, o grisáceo castaño; albura similar al color del duramen. Peso específico de 400–600 kg/m³. Es una madera de porosidad difusa, útil para muebles y construcciones.[11]
El árbol también se llama albaricoque salvaje de Cayena,[12] coco ´e mono o coco hediondo (en Venezuela), boskalebas, abricó de macaco, castaño de macaco, cuia de macaco, macacarecuia (Brasil) y otros nombres.
El ayahuma, taparón o bala de cañón (Couroupita guianensis) es una especie de árbol siempreverde, oriundo de la región guayanesa. El nombre de taparón se debe a la semejanza entre sus frutos y los de la tapara. Este árbol está relacionado con la nuez del Brasil, que es nativa de la Amazonia Peruana, del norte tropical de Sudamérica, Centroamérica y el sur caribeño, pero se trata de dos especies distintas.
El árbol es confundido en Asia con el árbol de sal (Shorea robusta), un árbol considerado sagrado para hinduistas y budistas. C. guianensus fue introducido en 1881 por los británicos en Sri Lanka a partir de su plantación en el Real Jardín Botánico de Peradeniya cerca de Kandy.
Kanuunankuulapuu (Couroupita guianensis)[2] on kuulapuiden (Couroupita) sukuun ja huppukukkakasvien heimoon kuuluva puulaji. Se kasvaa luontaisena Etelä-Amerikassa Amazonin alueella sekä mantereen trooppisissa pohjoisosissa.[3] Puu on saanut nimensä suurista, kovakuorisista kanuunankuulaa muistuttavista hedelmistään.
Kanuunankuulapuu on noin 35-metriseksi kasvava usein suorarunkoinen puu. Latvus on leveähkö, ja yleensä aivan rungon yläosassa. Kukinnot kehittyvät suoraan rungosta, ja runko on usein pitkälti kukintovarsien peitossa. Puu on tavallisesti ainavihanta, mutta sen on todettu pudottavan lehtensä hieman ennen kukintaa eräillä kasvualueistaan.[3]
Lehdet ovat ryhmittyneet versojen päätyihin. Lehdet ovat pyöreän soikeita, teräväkärkisiä ja yleensä 8–31 senttimetriä pitkiä. Niiden alapinta on nukkainen. Lehdet ovat ehytlaitaisia.[3]
Kukinto on rakenteeltaan terttu. Näyttävät kukat ovat 5–6 senttimetriä leveitä, voimakkaan tuoksuvia ja muodoltaan tsygomorfisia. Sekä terä- että verholehtiä on kuusi. Terälehdet ovat yleensä yläpinnaltaan vaalean tai kirkkaan punaisia, alapinnaltaan punaisenkeltaisia. Hedelehdet muodostavat huppumaisen rakenteen kukan keskelle. Emin sikiäin on kuusionteloinen. Kasvin pölyttäjinä toimivat yleensä mehiläiset.[3]
Hedelmä on muodoltaan pyöreä ja 12–25 senttimetriä halkaisijaltaan. Hedelmän kehitys ja kypsyminen kestää 12–18 kuukautta pölytyksestä. Kypsänä hedelmä putoaa puusta usein halkaisten kuoren. Hedelmän kuusilohkoinen malto on vaaleaa, mutta muuttuu hapettuessaan sinivihreäksi. Yhdessä hedelmässä on lukuisia pienehköjä noin 10–15 millimetriä pitkiä siemeniä.[3]
Kanuunankuulapuu kasvaa luonnossa Kolumbiassa, Venezuelassa, Guyanassa, Surinamessa, Ranskan Guayanassa, Brasiliassa sekä Ecuadorin ja Perun Amazonin alueen puoleisissa itäosissa. Sitä esiintyy Amazonin sademetsän alueen reunoilla, mutta ei laajan metsäalueen sisäosissa. Laji kasvaa yleensä alankometsien suhteellisen kosteilla alueilla, muttei tulvametsissä.[3]
Kanuunankuulapuuta käytetään lähinnä koristepuuna trooppisilla ja subtrooppisilla alueilla. Sen hedelmiä on myös käytetty eläinten rehuna, mutta ei yleensä ihmisravinnoksi.[3]
Kanuunankuulapuu (Couroupita guianensis) on kuulapuiden (Couroupita) sukuun ja huppukukkakasvien heimoon kuuluva puulaji. Se kasvaa luontaisena Etelä-Amerikassa Amazonin alueella sekä mantereen trooppisissa pohjoisosissa. Puu on saanut nimensä suurista, kovakuorisista kanuunankuulaa muistuttavista hedelmistään.
L'arbre Boulet de canon (Couroupita guianensis Aubl.,1775) est un arbre à feuillage persistant de la même famille que le noyer d'Amazonie (Bertholletia excelsa), originaire du nord d'Amérique du Sud, d'Amérique tropicale et du sud des Caraïbes. Il est cultivé dans de nombreuses autres régions tropicales pour ses belles fleurs parfumées.
Couroupita guianensis a le statut d'espèce déterminante ZNIEFF en Guyane[1].
30 à 35 m de hauteur, avec des tiges terminées par des feuilles disposées en rosette. Les fleurs sont orange, écarlates ou roses formant des grappes mesurant 3 m de longueur. Elles sont composées de six pétales, sont assez grosses, mesurant jusqu'à 10 cm, et ont une odeur agréable[2]. Elles donnent de gros fruits sphériques et ligneux de 15 à 24 cm de diamètre, contenant de nombreuses (200 à 300) graines. La pulpe du fruit bleuit à l'air libre et a une odeur désagréable.
Comme les cocotiers, ces arbres ne devraient pas être plantés à proximité des chemins ou des zones de circulation, car ses lourdes noix sont connues pour tomber soudainement. Toutefois, il est très largement utilisé comme arbre d'ornement sur les trottoirs et les places à Rio do Janeiro (comme place Largo do Machado à Catete).
Très planté dans les temples en Inde, cet arbre est appelé l'arbre « nagalingam » en tamoul. Il est considéré comme sacré par les hindous puisque sa fleur ressemble à un Nâga, un serpent sacré sur le shiva lingam.
Mais il se trouve souvent planté en Asie avec des dénominations assez farfelues comme Shorea robusta ou encore Pentacme siamensis , ces dénominations faisant référence au Sal ou Sâla (Shorea robusta). Le Sal étant un arbre sacré aussi bien pour le bouddhisme que pour l’hindouisme ou le jaïnisme.
Cette erreur a probablement pour origine les jardiniers du palais royal au Cambodge qui ont ainsi étiqueté un couroupita, ce que les visiteurs ne connaissant pas ont diffusé très largement en toute innocence en particulier sur le web avec leurs photos du couroupita légendé shorea ou pentacme.
L'arbre Boulet de canon (Couroupita guianensis Aubl.,1775) est un arbre à feuillage persistant de la même famille que le noyer d'Amazonie (Bertholletia excelsa), originaire du nord d'Amérique du Sud, d'Amérique tropicale et du sud des Caraïbes. Il est cultivé dans de nombreuses autres régions tropicales pour ses belles fleurs parfumées.
Wšědny kanonowc (Couroupita guianensis) je štom ze swójby paraworjechowcowych rostlinow (Lecythidaceae).
Wšědny kanonowc (Couroupita guianensis) je štom ze swójby paraworjechowcowych rostlinow (Lecythidaceae).
Couroupita guianensis Aubl., suku Lecythidaceae) adalah tumbuhan berbentuk pohon berukuran besar (dapat mencapai 15 sampai 25m) yang bunganya beraroma khas. Tumbuhan yang berasal dari Amerika Selatan ini dikenal pula sebagai pohon "kanon" karena buahnya yang bulat dan besar-besar. Bunga dan buahnya tumbuh langsung pada batang utama.
Sala adalah pohon yang menurut keyakinan umat Buddha menjadi naungan ketika Siddhartha penyebar agama tersebut, lahir. Di bawah pohon ini pula Sang Buddha beristirahat untuk terakhir kalinya. Pada saat itu pohon sala bunganya bermekaran dan mengeluarkan bau harum meskipun pada saat itu bukan masanya berbunga, hal ini bisa terjadi karena saat itu para dewa datang dan menaburkan bunga surgawi. Karena keyakinan ini, pohon sala banyak ditanam di kompleks peribadatan umat Buddha. Nama "sala" juga dipakai pada dua kota besar di Jawa Tengah: Sala atau Surakarta dan Salatiga.
Couroupita guianensis Aubl., suku Lecythidaceae) adalah tumbuhan berbentuk pohon berukuran besar (dapat mencapai 15 sampai 25m) yang bunganya beraroma khas. Tumbuhan yang berasal dari Amerika Selatan ini dikenal pula sebagai pohon "kanon" karena buahnya yang bulat dan besar-besar. Bunga dan buahnya tumbuh langsung pada batang utama.
Sala adalah pohon yang menurut keyakinan umat Buddha menjadi naungan ketika Siddhartha penyebar agama tersebut, lahir. Di bawah pohon ini pula Sang Buddha beristirahat untuk terakhir kalinya. Pada saat itu pohon sala bunganya bermekaran dan mengeluarkan bau harum meskipun pada saat itu bukan masanya berbunga, hal ini bisa terjadi karena saat itu para dewa datang dan menaburkan bunga surgawi. Karena keyakinan ini, pohon sala banyak ditanam di kompleks peribadatan umat Buddha. Nama "sala" juga dipakai pada dua kota besar di Jawa Tengah: Sala atau Surakarta dan Salatiga.
Couroupita guianensis, comunemente noto come albero delle palle di cannone, è un albero tropicale sempreverde della famiglia delle Lecythidaceae.
È nativo delle foreste pluviali dell'America centrale e del Sud America, ma è coltivato in molte altre aree tropicali a causa dei suoi larghi, profumati fiori, e dei suoi grandi, interessanti frutti.
È un albero che può raggiungere altezze di 35 metri. I fiori nascono in racemi lunghi fino a 80 cm. Alcuni alberi producono talmente tanti fiori che il tronco ne è interamente coperto; un albero può produrre anche fino a 1000 fiori al giorno. I fiori sono intensamente profumati, soprattutto di notte e la mattina presto. Il loro diametro può arrivare fino a 6 cm, hanno sei petali e colori che vanno dalle sfumature del rosa al rosso vicino alla base, al giallastro verso le estremità. Gli stami sono situati in due aree: un anello di stami al centro e un gruppo di stami che si è modificato in una specie di uncino. Anche se i fiori mancano del nettare, sono molto attrattivi per le api, che li visitano per il polline. I fiori producono due tipi di polline: fertile dagli stami dell'anello, sterile dalla struttura ad uncino.
I frutti sono sferici con un guscio legnoso e arrivano a un diametro di massimo 25 centimetri. Essi danno il nome comune all'albero. Quelli più piccoli possono avere fino a 65 semi, ma i più grandi possono arrivare a 550 semi. Un albero può avere fino a 150 frutti, che possono richiedere anche più di un anno per maturare (fino a 18 mesi). Quando i frutti cadono a terra, spesso lo fanno con un rumore forte ed "esplosivo". Si spaccano quasi sempre, permettendo agli animali di nutrirsi della polpa e disperdere così i semi. I frutti che restano interi possono essere rotti solo da animali come i pecari.
L'albero fu chiamato Couroupita guianensis dal botanico francese Jean Baptiste Christophore Fusée Aublet nel 1755. Couroupita: è il suo nome nativo, proveniente da Couroupitoutoumou; guianensis: della Guiana francese o della Guyana (nord-est del Sudamerica).
L'albero è a volte coltivato per uso locale come fonte di cibo e per l'uso medicinale. Molte parti dell'albero hanno infatti un uso medicinale.
Il frutto è commestibile ma in genere non è mangiato dalle persone, perché può avere uno sgradevole odore. È usato dall'uomo come foraggio per animali domestici.
L'albero delle palle di cannone è piantato come pianta ornamentale per i suoi maestosi e profumati fiori, e come specie botanica di notevole interesse per i suoi frutti.
Naturalmente, questi alberi sono piantati ben lontani dai sentieri, in quanto un frutto che cade può facilmente causare un danno mortale.
L'albero viene spesso confuso, dagli induisti e dai buddhisti del sud est asiatico, con Shorea robusta (in thai: สาละ - salà) l'albero sotto cui il Buddha è morto.
Si tenga in considerazione il luogo di origine della pianta (Americhe del centro sud), scoperta da Colombo (1492 d.C.) e la data della morte del Buddha (486 a.C.), per non dire dell'induismo. Logico presupporre che la pianta non poteva trovarsi nel sub continente indiano circa 2.000 anni prima della scoperta del continente americano.
Couroupita guianensis, comunemente noto come albero delle palle di cannone, è un albero tropicale sempreverde della famiglia delle Lecythidaceae.
Pokok Peluru Meriam atau nama saintifiknya Couroupita guianensis merupakan sejenis pokok yang istimewa kerana ranting-ranting yang menjulur daripada batangnya dan mengeluarkan bunga yang besar dan berwarna-warni. Pokok-pokok begini dikatakan bersifat kauliflori. Bunga-bunga ini tahan berminggu-minggu lamanya dan mengeluarkan haruman yang menarik serangga untuk mendebungakannya. Pokok Peluru Meriam boleh tumbuh sehingga 20 m tinggi. [1]
Ia merupakan sebahagian dari keluarga Lecythidaceae dan tumbuh sehingga setinggi 25 m (82 ft). "Pokok Peluru Meriam" digelar sedemikian kerana buah perangnya seperti peluru meriam. Sebahagian besar dari pokok yang berada di luar persekitaran semulajadi mereka telah ditanam sebagai minat botani, kerana ia menghasilkan bunga yang besar, berbeza. Bunganya bewarna jingga, merah dan merah jambu, dan membentuk jambakan besar sehingga sepanjang 3m. Ia menghasilkan buah berkayu bulat besar bergaris pusat antara 15 hingga 24 cm, mengandungi sehingga 200 hingga 300 biji benih setiap satu.
Pokok Peluru Meriam diberi nama spesies Couroupita guianensis oleh pakar botani Perancis J.F. Aublet pada tahun 1755.
Pokok Peluru Meriam adalah tempatan di hutan tropika timur laut Amerka Selatan, terutamanya Lembangan Amazon dan dikawasan tropika seperti India dan Thailand.
Pokok Peluru Meriam atau nama saintifiknya Couroupita guianensis merupakan sejenis pokok yang istimewa kerana ranting-ranting yang menjulur daripada batangnya dan mengeluarkan bunga yang besar dan berwarna-warni. Pokok-pokok begini dikatakan bersifat kauliflori. Bunga-bunga ini tahan berminggu-minggu lamanya dan mengeluarkan haruman yang menarik serangga untuk mendebungakannya. Pokok Peluru Meriam boleh tumbuh sehingga 20 m tinggi.
Ia merupakan sebahagian dari keluarga Lecythidaceae dan tumbuh sehingga setinggi 25 m (82 ft). "Pokok Peluru Meriam" digelar sedemikian kerana buah perangnya seperti peluru meriam. Sebahagian besar dari pokok yang berada di luar persekitaran semulajadi mereka telah ditanam sebagai minat botani, kerana ia menghasilkan bunga yang besar, berbeza. Bunganya bewarna jingga, merah dan merah jambu, dan membentuk jambakan besar sehingga sepanjang 3m. Ia menghasilkan buah berkayu bulat besar bergaris pusat antara 15 hingga 24 cm, mengandungi sehingga 200 hingga 300 biji benih setiap satu.
De kanonskogelboom (Couroupita guianensis) is een plant uit de familie Lecythidaceae. Het is een tot 35 m hoge boom met een afgeronde kroon. De boom heeft onder de kroon talrijke, korte, onbebladerde zijtakken, waaraan de bloemen en later de vruchten verschijnen. De bladeren zijn afwisselend geplaatst, tot 30 cm lang, smal-elliptisch tot omgekeerd-eirond en staan aan de uiteinden van de twijgen dicht opeen. De bladeren vallen meerdere keren per jaar af.
De bloemen zijn bijna het hele jaar aanwezig. Ze zitten vrijwel uitsluitend aan de onbebladerde takken onder de kroon van de boom. Ze zijn 6-10 cm breed en hebben zes roze tot dieprode, van buiten geelachtige kroonbladeren. In het midden van de bloem bevinden zich honderden, vergroeide, wit of roze met gele meeldraden. De bloemen geven 's nachts een wee-zoete geur af, die vleermuizen aantrekt als bestuivers.
De vruchten worden normaal gesproken alleen gevormd in zijn natuurlijke verspreidingsgebied omdat daar de geschikte bestuivers aanwezig zijn. De vruchten zijn bolvormig, bruin en 15-24 cm groot. Ze hebben een harde wand. Het vruchtvlees is brijig, onwelriekend en bevat vele zaden.
De kanonskogelboom komt van nature voor in het noorden van Zuid-Amerika en wordt veel aangeplant in parken. In Azië is de boom tevens geïntroduceerd.
De kanonskogelboom (Couroupita guianensis) is een plant uit de familie Lecythidaceae. Het is een tot 35 m hoge boom met een afgeronde kroon. De boom heeft onder de kroon talrijke, korte, onbebladerde zijtakken, waaraan de bloemen en later de vruchten verschijnen. De bladeren zijn afwisselend geplaatst, tot 30 cm lang, smal-elliptisch tot omgekeerd-eirond en staan aan de uiteinden van de twijgen dicht opeen. De bladeren vallen meerdere keren per jaar af.
De bloemen zijn bijna het hele jaar aanwezig. Ze zitten vrijwel uitsluitend aan de onbebladerde takken onder de kroon van de boom. Ze zijn 6-10 cm breed en hebben zes roze tot dieprode, van buiten geelachtige kroonbladeren. In het midden van de bloem bevinden zich honderden, vergroeide, wit of roze met gele meeldraden. De bloemen geven 's nachts een wee-zoete geur af, die vleermuizen aantrekt als bestuivers.
De vruchten worden normaal gesproken alleen gevormd in zijn natuurlijke verspreidingsgebied omdat daar de geschikte bestuivers aanwezig zijn. De vruchten zijn bolvormig, bruin en 15-24 cm groot. Ze hebben een harde wand. Het vruchtvlees is brijig, onwelriekend en bevat vele zaden.
De kanonskogelboom komt van nature voor in het noorden van Zuid-Amerika en wordt veel aangeplant in parken. In Azië is de boom tevens geïntroduceerd.
Czerpnia gujańska (Couroupita guianensis) – gatunek drzewa z rodziny czaszniowatych. Pochodzi z północnej części Ameryki Południowej. Ze względu na duże kuliste owoce przypominające kule armatnie potoczna nazwa angielska to cannonball tree (drzewo kul armatnich), podobnie w innych językach.
Gatunek sadzony jest powszechnie w tropikach jako drzewo ozdobne ze względu na efektowne kwiaty.
W Indiach liczne pręciki kojarzą się ze znanymi z mitologii wężami naga, chroniącymi słupek linga w środku, będący symbolem boga Śiwy. Z tego względu kwiat nazywany jest nagalinga i wykorzystywany w kulcie hinduistycznym[4].
Również w krajach buddyjskich, jak Sri Lanka czy Tajlandia drzewo jest sadzone przy świątyniach, mylone z drzewem sala, pod którym miał narodzić się Budda[5].
Czerpnia gujańska (Couroupita guianensis) – gatunek drzewa z rodziny czaszniowatych. Pochodzi z północnej części Ameryki Południowej. Ze względu na duże kuliste owoce przypominające kule armatnie potoczna nazwa angielska to cannonball tree (drzewo kul armatnich), podobnie w innych językach.
O abricó-de-macaco (Couroupita guianensis Aubl.; Lecythidaceae), também conhecido pelos nomes populares castanha-de-macaco, cuia-de-macaco, macacarecuia, maracarecuia, amêndoa-dos-andes, amendoeira-dos-andes e coco-da-índia, é uma espécie de árvore originária da Amazônia que tem frutos redondos que pendem em cachos e flores exuberantes. É bastante usada em paisagismo urbano e em fazendas. Possui altura média entre 8 e 15 metros, fruto tipo baga, grande e redondo, e suas flores, muito perfumadas, saem diretamente do tronco.[2]
"Abricó" se originou do francês abricot. "Castanha" se originou do grego kástanon, através do latim nux castanea, "noz de castanheiro". "Cuia" se originou do tupi ku'ya. "Amêndoa" e "amendoeira" se originaram do grego amygdále, através do latim amygdala.[2]
O seu nome científico, Couroupita guianensis, foi dado pelo Botânico francês Jean Baptiste Christophore Fusée Aublet em 1755.[3] É conhecida pelo nome vulgar cannonball tree, numa referência aos enormes frutos esféricos.[4]
Nas Américas do Sul e Central, em regiões tropicais, incluindo toda a Amazônia, na mata semidecídua de terras baixas, em margens inundáveis. Nativa em: Brasil, Colômbia, Costa Rica, Equador, Guiana Francesa, Guiana, Panamá (onde está em perigo crítico), Peru, Suriname, Venezuela.
É amplamente cultivada fora de sua abrangência nativa. Na foto abaixo, tronco da árvore no Jardim Botânico do Rio de Janeiro com os frutos aparentes.
O abricó-de-macaco (Couroupita guianensis Aubl.; Lecythidaceae), também conhecido pelos nomes populares castanha-de-macaco, cuia-de-macaco, macacarecuia, maracarecuia, amêndoa-dos-andes, amendoeira-dos-andes e coco-da-índia, é uma espécie de árvore originária da Amazônia que tem frutos redondos que pendem em cachos e flores exuberantes. É bastante usada em paisagismo urbano e em fazendas. Possui altura média entre 8 e 15 metros, fruto tipo baga, grande e redondo, e suas flores, muito perfumadas, saem diretamente do tronco.
Назву рослині дав французький біолог Жан Обле у 1755. На Шрі-Ланку рослину завезли у 1881 році. Рослину переплутали з священним деревом сал (Shorea robusta). За легендою мати Будди Майя тримала гулку дерева сал, коли народжувала сина. Через це Shorea robusta вирощують у буддистських монастирях. Проте у Шрі-Ланці, Таїланді цим деревом вважають Коуропіту гаянську. За іншою версією через наявність у квіток каптура, люди асоціють дерево з нагами, тому вирощують на територіях індуїстських та буддистських храмів.
Вічнозелене листяне дерево досягає 25-37 м висоти[2]. Через округлі великі плоди, що схожі на гарматні ядра, в англійській мові отримало назву «Cannonball Tree». Квіти ростуть у нижній частині дерева прямо на стовбурі. Квіти мають специфічну складену будову.
Квіти не виділяють нектару тому приваблюють комах, що збирають пилок. Для цього рослина виробляє два види пилку — запліднений у нижній частині квітки і незапліднений у «каптурі» (покривалі). Великі плоди при падінні розбиваються, приманюючи тварин запахом. Таясові свині та птахи споживають плоди. Насіння покрите спеціальним покриттям, що дозволяє їм проходити стравохід тварин.
Походить з північної частини Південної Америки та Карибського архіпелагу. Росте у низинних дощових лісах на багатих гумусом вологих ґрунтах.
Зараз широко вирощується у тропічних країнах через декоративні квіти.
Плоди можуть вживати в їжу господарські тварини (свині, кури). Люди їдять плоди рідко через специфічний запах.[3]
Cây đầu lân, còn gọi là ngọc kỳ lân, hàm rồng, tên khoa học là Couroupita guianensis. Cây đầu lân được nhà thực vật học người Pháp J.F. Aublet đặt danh pháp khoa học vào năm 1755.
Cây đầu lân phổ biến trong khu rừng tân nhiệt đới, đặc biệt là ở lưu vực sông Amazon. Nó có nguồn gốc ở Guyana (Nam Mỹ). Ngày nay cây này có thể tìm thấy ở Ấn Độ, miền nam dãy núi Hy Mã Lạp, và về sau được trồng nhiều nơi ở Nam Á và Đông Nam Á.
Cây đầu lân là một loại cây thân gỗ, cây có thể cao tới 30-35m. Hoa ra từ thân cây, suốt từ gốc lên, chùm hoa dài ra liên tục có thể tới 3m. Quả lớn tròn to đường kính quả 15–24 cm, có 200-300 hạt trong một quả.[2]
Đầu lân không phải là cây Sala. Sala là một loài cây khác hẳn.
Trong kinh điển Phật giáo, Đức Phật đản sinh ở gốc cây sala (Shorea robusta), trong vườn Lumbini (Lâm-tì-ni), và nhập diệt giữa hai cây sala tại Kusinara (Câu-thi-na). Ngoài ra, vị Phật thuộc Trang Nghiêm kiếp là Phật Tỳ Xá Phù cũng giác ngộ dưới gốc cây sala. Vì thế ngày nay, ngoài cây bồ-đề ra thì cây sala cũng được trồng tại các khuôn viên chùa chiền.
Tuy nhiên, tại Sri Lanka, Thái Lan và một số quốc gia Phật giáo khác thì cây sala thường bị nhầm lẫn với cây đầu lân này, cũng như với cây vô ưu (Saraca asoca). Do dó tại các chùa chiền cũng thường trồng cây đầu lân. Trong giới chơi cây cảnh ở Việt Nam, cây này có tên là cây ngọc kỳ lân, đầu lân hay hàm rồng [3]
Quả cây đầu lân có tính kháng sinh, kháng nấm, sát khuẩn và có tác dụng giảm đau. Cây được sử dụng để chữa bệnh cảm lạnh và đau dạ dày. Nước uống làm từ các lá được sử dụng để chữa bệnh da, và Shamans (ở Nam Mỹ) đã được sử dụng ngay cả bộ phận của cây để điều trị bệnh sốt rét. Bên trong quả có thể khử trùng vết thương và lá non chữa đau răng.
Quả
Lá non
Cây
Hoa
Couroupita guianensis - Mẫu vật lưu trữ
Cây đầu lân, còn gọi là ngọc kỳ lân, hàm rồng, tên khoa học là Couroupita guianensis. Cây đầu lân được nhà thực vật học người Pháp J.F. Aublet đặt danh pháp khoa học vào năm 1755.
Couroupita guianensis Aubl.
Курупита гвианская (лат. Couroupita guianensis) — вечнозелёное дерево семейства Лецитисовые, произрастающее в тропических областях Южной Америки, на островах Карибского моря и в Южной Индии. Это дерево ещё называют деревом пушечных ядер Lecythidaceae Pages (англ.). Проверено 26 ноября 2011. Архивировано 17 марта 2012 года..
Достигает 30-35 м в высоту. Листья ланцетовидные, растущие на концах ветвей. Цветки восковые ароматные, оранжевого, алого или розового цвета, растут на стволе, формируя кистевидные соцветия до 3 м в длину. Плоды большие сферические, 14-24 см диаметром, содержат много семян (200—300 штук). Созревают в течение 8-9 месяцев, затем падают и раскалываются при ударе о землю, обнажая белую желеобразную мякоть.
Мякоть плодов, окисляясь на воздухе, приобретает синеватый цвет и имеет неприятный запах, а также способна вызывать аллергию, хотя, по другим данным, она съедобна.
_fruit_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_6611.jpg)
_young_leaves_with_trunk_%26_flowers_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_6610.jpg)
_young_leaves_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_6606.jpg)
_trunk_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_6607.jpg)
_tree_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_6612.jpg)
_flowering_trunk_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_6608.jpg)
_flower_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_6630.jpg)
_flower_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_6609.jpg)
_flower_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_6604.jpg)
_leaves_%26_flowers_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_6605.jpg)
Couroupita guianensis - Тулузский музеум
Курупита гвианская (лат. Couroupita guianensis) — вечнозелёное дерево семейства Лецитисовые, произрастающее в тропических областях Южной Америки, на островах Карибского моря и в Южной Индии. Это дерево ещё называют деревом пушечных ядер Lecythidaceae Pages (англ.). Проверено 26 ноября 2011. Архивировано 17 марта 2012 года..
Достигает 30-35 м в высоту. Листья ланцетовидные, растущие на концах ветвей. Цветки восковые ароматные, оранжевого, алого или розового цвета, растут на стволе, формируя кистевидные соцветия до 3 м в длину. Плоды большие сферические, 14-24 см диаметром, содержат много семян (200—300 штук). Созревают в течение 8-9 месяцев, затем падают и раскалываются при ударе о землю, обнажая белую желеобразную мякоть.
Мякоть плодов, окисляясь на воздухе, приобретает синеватый цвет и имеет неприятный запах, а также способна вызывать аллергию, хотя, по другим данным, она съедобна.
_flower_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_6609.jpg)
.jpg)
.JPG)
_young_leaves_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_6606.jpg)
.JPG)
_young_leaves_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_6606.jpg)
_fruit_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_6611.jpg)
_young_leaves_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_6606.jpg)
_tree_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_6612.jpg)
.jpg)
_fruit_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_6611.jpg)
_young_leaves_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_6606.jpg)
_tree_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_6612.jpg)
_flower_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_6609.jpg)
