Hindistan fili-(ing. elephant )Xortumlular dəstəsinə aid olan növ. AMEA Zoologiya İnstitutunun Zooloji Muzeyində 1 ədəd müqəvva sərgilənir. (Moskva Dövlət Sirki-1984)
Fillər quruda yaşayan ən iri heyvanlardan biri hesab edilir. Çəkiləri ağır olsada, fillər çox cəld və sürətli hərəkət edirlər. Hindistan fili ölçüsünə görə Afrika savanna filindən fərqlənir. Yaşlı erkək fərdlərin çəkisi - 5,4 ton, hündürlüyü - 2,5 -3,5 metrə çatır. Dişilər erkəklərdən kiçik olur və orta çəkiləri 2,7 tona çatır. Afrika savanna filinin çəkisi isə 4-7 tona qədər olur. Hindistan filinin bədən uzunluğu 5,5 - 6,4 m, quyruğunun uzunluğu isə 1,2 - 1,5 m-dir. Ətrafları yoğun və gödək olur. Bədəni isə qalın tünd - boz rəngli qırışıqlı dəri ilə örtülmüşdür. Hindistan filinin dərisinin qalınlığı 2,5 sm-ə çatır, ancaq qulaqlarının içərisində və ağzının kənarlarındakı dəri çox nazikdir. Dərisi çox quru olub, tər vəzilərinə malik deyil, bu səbəbdən dəriyə qulluq fillərin həyatının vacib hissəsidir. Dərinin təmizliyinin saxlanılması üçün fillər tez-tez toz və palçıq vannaları qəbul edir. Bu səbəbdən dəridə piqmentləşmiş çəhrayı hissələr görmək olur. Fillər yaxşı üzürlər və suyun üzərində ancaq onların alnı görünür.[1]
Qədimdən Asiya filləri cənub-şərqi Asiyada Mesopotamiyada Dəclə-Fərat çaylarından (450 cənub enliyi) Malay yarımadasına qədər, şimalda isə Himalay dağlarına və Çində Yantsızı çayına qədər rast gəlinirdilər. Onlar həmçinin Şri-Lanka, Sumatra və Yava adalarında da yayılmışdılar. XVI-XIX əsirlərdə Hindistan fili Hindistan yarımadasının böyük hissəsində Şri-Lankada və əvvəlki arealının şərq hissəsində adi növ idi. Hal-hazırda Hindistan filinin arealı parçalanıb, Hind-Malay regionu ölkələrində: cənub və şimal-şərqi Hindistanda, Nepalda, Butanda, Banqladeşdə, Taylandda, Kombocada, Vyetnamda, cənub-qərbi Çində və Malaziyada onlara vəhşi halda rast gəlinir.[2]
Asiya filinin dörd müasir yarımnövü məlumdur: Hindistan fili (E.m.indicus) - cənubi Hindistanda, Himalay dağlarının ətəklərində və şimal-şərqi Hindistanda məskunlaşıb, həmçinin Çində, Taylandda, Kombocada və Malay yarımadasında rast gəlinir. Bu yarımnövün erkəklərinin əksəriyyətində fil dişi olur. Şri-Lanka və Seylon fillərinə (E.m.maximus) yalnız Şri-Lankada rast gəlinir. Onların başları bədən ölçülərinə görə böyük olduğu üçün yaxşı seçilirlər və adətən alın və quyruğun əsasındakı dəridə piqmentləşmiş ləkələr olur. Adətən, bir qayda olaraq, erkəklərinin də fil dişi olmur. Sumatra fili (E.m.sumatrensis) yalnız Sumatra adasında yayılıb. Kiçik ölçülərinə görə onu “cib fili” adlandırırlar.[3] Borneo fili (E.m.borneensis) Borneo adasının şimal-şərqində yayılıb. Asiya filinin yarımnövləri arasında ən kiçiyi olub, iri qulaqları, uzun quyruğu və fil dişinin daha düz olması ilə digərlərindən fərqlənir. 18 000 il bundan əvvəl Borneo və Zond adaları arasında qurudan olan körpülər yox olduqdan sonra, Borneo filləri digər fillərdən izolyasiya olumuşlar.
Hindistan filinin ümumi sayı 30 mini keçmir. Hindistan fili Afrika fili ilə müqayisədə meşə sakinidir, onlar böyük, sıx və işıqlı, tropik və subtropik meşələrdə yaşayırlar. Yayda Himalay dağlarının sərhədlərinə (3600 m) qədər qalxırlar. Hal-hazırda Hindistan filinin sayı Afrika filinin sayına nisbətən azdır. Hindistan fili 10-20 heyvandan ibarət dəstələrlə gəzir, bəzən onları tək-tək də görmək olur. Hər dəstənin özünün bir yaşlı erkək başçısı olur və bütün fillər ona tabe olurlar.[4] Hindistan filini çox tez əhilləşdirmək olur, onlar insanın sözünü eşidir, ağır işlər görürlər. Eyni vaxtda 4 nəfər insanı belində daşıyır. Fillər haqqında çox fantastik dastanlar gəzir. Məsələn: son vaxtlara qədər deyilirdi ki, yaşlı fillər öz ölümlərini hiss edib, insanlara məlum olmayan “fillər qəbirstanlığı” adlandırılan yerlərə gedirlər. Bu yerləri tapmaq, fillərin sümüklərini ələ keçirtmək ovcuların uzun illərdən indiyədək ən böyük arzusu olub. İndiyədək savannada heç vaxt filin skeletini tapmaq mümkün olmamışdır. Uzun müddət aparılan tədqiqatlar zamanı məlum oldu ki, ölən filin sümüklərini dəstədə olan digər fillər torpağa basdırırlar. Başqa heyvanlarla müqayisədə, isti hava ilə müqayisədə soyuq havaya daha çox dözümlüdürlər. Günün ən isti vaxtlarını onlar kölgəlikdə keçirirlər. Onlar günəş və su vannası qəbul etməyi sevirlər. Bununla öz dərilərini günəşin istiliyindən və günəş şualarından qoruyurlar. Təhlükə hiss etdikdə fillər öz sürətini saatda 48 km-ə qədər artıra bilirlər. Yuxuya 4 saat vaxt ayırırlar. Fillərin yaxşı eşitmə qabiliyyəti var, ancaq görmə qabiliyyətləri zəifdir. Onlar 10 m-dək məsafəni görürlər. Fillər böyük qulaqları sayəsində insandan daha güclü eşitmə qabiliyyətinə malikdir.
Hindistan filləri otyeyən heyvanlardır və gün ərzində qida axtarışına 20 saat vaxt ayırırlar. Fillərin qidasının əsas hissəsini ot, az miqdarda ağac qabıqları və bitkilərin yarpaqları təşkil edir. Fillər böyük həvəslə kənd təssərrüfatı əkinlərini də dağıdırlar: düyü əkinlərini, şəkər cuğundurunu və banan ağaclarını. Beləliklə fillər kənd təssərrüfatı ərazilərinin böyük ziyanvericiləri hesab edilirlər. Hind filinin həzm sistemi sadə şəkildə qurulmuşdur: onun silindirik formada olan mədəsi çox tutumlu olub, qida ehtiyatı saxlaya bilir. Hind filinin yoğun və nazik bağırsağının uzunluğu 35 m-ə çatır. Həzmolunma prosesinə 24 saat sərf olunur və yalnız qidanın 44-45 % həzm olunur. Gün ərzində fillər su mənbəylərindən uzaqlaşmırlar. Afrika fillərindən fərqli olaraq onlar torpaqdan mineral axtarırlar. Fillərin qidaya qarşı olan ehtiyacları böyük olduğuna görə, onlar bir yerdə 2-3 gündən artıq qalmırlar. Onların qida sahələri - 15 km2
çatır, erkəklərdə isə - 30 km2
-dir.
Hindistan fili sosial heyvandır. Dişilər həmişə ailə qrupları yaradırlar. Bu qrupa daxildir - ən təcrübəli dişi fil, cavan və cinsi yetikinliyə çatmamış dişilər. Bəzi hallarda sürünün yanında yaşlı erkək fil olur. Məlumdur ki, XIX əsrdə fillər dəstəsi 30-50 başdan ibarət olmuşdur. Hal-hazırda onların sürüsü 2-10 dişi fildən ibarətdir. Erkək fillər ancaq dişilərdən biri hövürlənəndə sürüyə yaxınlaşırlar. Bununla bərabər onlar nigah döyüşləri də təşkil edirlər. Qidalanma əraziləri üst-üstə düşdüyündən erkəklər bir-birlərinə qarşı səbirli davranırlar.
Hindistan filinin çoxalması fəsillərdən asıllı olmayaraq, ilin istənilən vaxtı baş verir. Erkək fillər nigah döyüşlərindən sonra sürüyə daxil olurlar. Döyüşlər bəzən ölüm və ciddi yaralanmalarla nəticələnir. Fillərin boylarının artma sürəti, böyüməsi və ömürlərinin uzunluğu insanlardan fərqlidir. Hindistan fillərinin cinsi yetkinliyi 10-12 yaşlarında başlayır. Erkəklər çoxalma qabiliyyətinə 10-17 yaşında çatırlar. Bu yaşlarında cavan erkəklər sürülərini tərk edirlər, ancaq dişilər ömürlərinin axırına qədər sürüdə qalırlar. Ən münasib şəraitdə dişilər hər 3-4 ildən bir nəsil verirlər.[5]
Tarix boyu insanlar əvvəllər filləri ətinə görə, sonralar isə dişlərinə görə ovlayıblar. Avropalıların gəlişindən sonra fil sümüyünə və əkin sahələrinin qorunması üçün fillərin ovlanması, həmçinin yaşayış yerlərinin antropogen dəyişilməsi onların sayının kəskin azalmasına və areallarının kiçilməsinə səbəb olmuşdur. Fillərin qorunması haqqında ilk qanun Hindistanda 1879-cu ildə qəbul olunmuşdu. Bu qanuna əsasən insan vəhşi fili ancaq özünü qorumaq məqsədi ilə öldürə bilər. 1986-cı ildə Asiya fili nəsli kəsilən növ kimi “Beynəlxalq Qırmızı kitab”a daxil edilmişdir. Asiya fillərinin azalmasına əsas səbəb kimi: əkin sahələrinə vurulan ziyan, fil sümüyündən istifadə, ətinin yeyilməsi və antropogen təsir nəticəsində ətraf mühitin dəyişilməsini göstərmək olar. Həmçinin, fillərin bir çoxu avtomobillərlə toqquşma zamanı həlak olur. Uzun illərin statistikasına görə Asiya fillərinin sayı 2-5% azalır. Hər bir iri heyvan kimi fillərdə insan üçün təhlükəlidir. Təkyaşayan və yanında balası olan dişi fillər daha çox aqressiv olurlar.
Asiya filləri əhilləşməyə meyilli olduqlarından, təlimə sürətlə uyğunlaşırlar. Nəticədə ən ağır işləri görə bilirlər. Əsrlər boyu cənub-şərqi Asiyada filləri minik və ağır yükdaşıyıcı heyvan kimi istifadə etmişlər. Meşələrdə fillər kran maşınlarını əvəz edirdilər. 300 kq qədər ağacları qaldırırlar. Ancaq hal-hazırda texnika o qədər inkişaf edib ki, Asiya fillərinin əməyinə ehtiyac qalmayıb. Asiya fillərinin çoxalma prosesi qəfəsdə yaxşı gedir. Fillər 7 yaşdan sonra təsərrüfat işlərində, 12 yaşdan sonra isə ağır işlərdə istifadə edilirlər. Vəhşi heyvanları 30 yaşından sonra əhilləşdirilmək mümkün olmadığından onları sərbəst buraxırdılar.[6] Fillər mədəniyyətdə də böyük rol oynayır. Fillər müsbət xarakter daşıyan heyvanlar hesab edilirlər, Asiyada fil padşahların minik vasitəsi kimi istifadə etdiyi heyvan olub və öz ağlı ilə qiymətləndirilib. Uzunömürlü olduqları üçün fillər ölümsüzlük simvolu hesab ediliblər. Ağ fillər Siam padşahlığının simvoludur. Məsələn: Çində yuxuda fil belində gəzmək xoşbəxtlik deməkdir.
Hindistan fili-(ing. elephant )Xortumlular dəstəsinə aid olan növ. AMEA Zoologiya İnstitutunun Zooloji Muzeyində 1 ədəd müqəvva sərgilənir. (Moskva Dövlət Sirki-1984)
Slon indický (Elephas maximus indicus) je poddruh slona z čeledi slonové (Elephantidae).
Slon indický váží 2,6–5 tun. V délce měří 5,5–6,5 m a do výšky 2,5 až 3,5 m. Jeho ocas měří 1,2 až 1,5 m. Slon indický má uši velké až 41,1 cm.
Tělo slona indického se dělí na 5 částí: hlavu, trup, dvě přední a dvě zadní končetiny a ocas. Pro slona je typické, že má na hlavě kly, dlouhé uši a obrovský chobot. Nejviditelnější znaky s rozdíly slona afrického a slona indického jsou na hlavě. Slon indický má menší uši jako slon africký, kly mají pouze samci a na chobotu mají pouze jeden, prstík. Na chobotu má slon „prstíky“, které mu slouží při sklizní, uchopování potravy, mytí a pití. Sloni mají velmi dobré vyvinutý sluch, už jen proto, že mají velké uši a dokáží slyšet zvuk na vzdálenost až 1 km. Kly, malé nebo obrovské mohou mít u tohoto druhu pouze samci, někdy je mají i samice, ale jen velmi malé. Na hlavě má dva výrůstky, které vypadají jako kopce. Slon indický má velmi malá ústa, ale obrovský apetit. V ústech má obrovské stoličky, což naznačuje že slon indický má k mamutovi srstnatému blíže než jiné druhy slonů. Jedna stolička může měřit až 21 cm. Pokud by slon indický ztratil zub nebo by se mu zkazil, nemohl by jíst a umřel by hlady. Trup slona indického je dlouhý a tlustý. Má 4 končetiny na kterých má 4 prsty. Končetiny slona jsou velké a mohutné, aby se mohl prodírat přes hustý porost.
Vnitřní stavba těla se skládá z 5 částí: z kostry, svalů, trávicí soustavy, respirační a vylučovací soustavy. Sloni mají obrovské tělo a to značí i o velikosti kostry. Slon indický má mohutnou lebku. Z lebky mu ven vybíhají kly. Kly, stejně jako stoličky jsou kosti. Jeho sanice je značně větší než čelist. Čelist je tvořena horní sanicí a sanicí dolní. Na horní straně lebky má slon indický vyvýšeninu, kterou tvoří dva kopečky na jeho horní straně hlavy. Krk tvoří několik velkých obratlů. Lopatky tvoří horní část jeho předních končetin. Slon indický má menší stehenní kost na předních končetinách než na zadních, ale tloušťka zadní končetiny je menší než tloušťka femuru na přední. Hrudní koš tvoří 21 žeber. Slon indický má 100 000 svalů, což zajišťuje velmi vysokou úroveň kontroly a síly.
Sloni používají kly na bitvy o samice. Slon na se o ně dobře stará, čistí a leští je o kůru stromu nebo v zemi vyhledává sůl, která mu kly zpevňuje.
Slon indický obývá Asii a to státy: Indii, Nepál, Bangladéš, Bhútán, Barmu, Thajsko, Malajský poloostrov, Vietnam, Kambodžu, Laos a Čína.
Slon indický žije na pastvinách, v listnatých, jehličnatých a stále zelených lesích.
Slon indický je býložravý. Živí se 112 druhy různých rostlin: trávou, vysokou trávou, palmami, rákosem, alcea setosa, kůrou Acacia polyacantha, bambusem, dřevem, datlovníkem, Careym arborea.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Slon ázijský indický na slovenské Wikipedii.
Indisk elefant (Elephas maximus indicus) er en underart af den asiatiske elefant som lever på det indiske subkontinent.
Betegnelsen Indisk elefant anvendes også som synonym for den asiatiske elefant. Dette skyldes, at Carl von Linné i starten kaldte den asiatiske elefant for den indiske elefant. Senere kategoriserede han elefanten fra Ceylon (nu Sri Lanka) for at være sin egen art. Han anså den også for, at være større og gav den derfor navnet Elephas maximus. Senere forskning har dog vist at alle asiatiske elefanter tilhører samme art, og de er derfor blevet samlet under artsnavnet maximus.
Indisk elefant (Elephas maximus indicus) er en underart af den asiatiske elefant som lever på det indiske subkontinent.
Der Indische Elefant (Elephas maximus indicus) ist einer von drei Unterarten des Asiatischen Elefanten. Er ist auf dem asiatischen Kontinent heimisch. Seit 1986 wird Elephas maximus von der IUCN als stark gefährdet eingestuft, weil sich die Population über die letzten drei Generationen um mindestens 50 % verringert hat. Asiatische Elefanten sind durch Verschlechterung, Fragmentierung oder Verlust ihres Lebensraumes bedroht.[1]
Im Allgemeinen sind Asiatische Elefanten kleiner als ihre afrikanischen Verwandten und der Kopf ist ihr höchster Punkt. Die Spitze ihres Rüssels hat einen fingerähnlichen Fortsatz. Ihr Rücken kann gewölbt, aber auch gerade sein.[2] Indische Elefanten erreichen eine Schulterhöhe zwischen 2 und 3,5 m, sind zwischen 2000 und 5000 kg schwer und haben 19 Rippenpaare. Ihre Hautfarbe ist heller als die der Sri-Lanka-Elefanten mit kleineren Flecken der Depigmentierung, aber sie sind dunkler als die Sumatra-Elefanten. Weibchen sind normalerweise kleiner als Männchen und haben nur kleine oder gar keine Stoßzähne.[3]
Der größte bekannte Indische Elefant hatte eine Schulterhöhe von 3,43 m.[4] Im Jahre 1985 wurden im Bardia-Nationalpark zum ersten Mal zwei große Elefantenbullen gesichtet, welche Raja Gaj und Kanchha genannt wurden. Sie durchstreiften das Parkgebiet zusammen und besuchten gelegentlich auch Weibchen. Raja Gaj hatte eine Schulterhöhe von 3,4 m und war äußerst schwer. Seine Gestalt wurde aufgrund seines zweifach gewölbten Kopfes mit der eines Mammuts verglichen.
Im Vergleich zu Afrikanischen Elefanten haben die Indischen Elefanten kleinere Ohren, aber verhältnismäßig einen breiteren Schädel und einen längeren Rüssel. Die Zehen sind groß und weit. Im Gegensatz zum Afrikanischen Elefanten ist ihr Abdomen proportional zu ihrem Körpergewicht; Afrikanische Elefanten haben hingegen ein großes Abdomen im Vergleich zu ihrem Schädel.
Indische Elefanten sind einheimisch auf dem Kontinent Asien: Indien, Nepal, Bangladesch, Bhutan, Myanmar, Thailand, Malaiische Halbinsel, Laos, China, Kambodscha und Vietnam. Sie bewohnen Grasland, trockene sommergrüne, feuchte sommergrüne, immergrüne und halbimmergrüne Wälder. In den frühen 1990er-Jahren war ihre geschätzte Populationsgröße:[5]
Elefanten werden als Riesenpflanzenfresser bezeichnet und fressen bis zu 150 kg Pflanzen pro Tag.[8] Auf einem Studiengebiet von 1130 km² in Südindien wurde erfasst, dass Elefanten 112 verschiedene Pflanzenspezies fraßen, am häufigsten aus den Ordnungen der Malvenartigen, Hülsenfrüchtler, Palmengewächse, Sauergrasgewächse und der Familie der Süßgräser. Die Menge der Gräser variiert mit den Jahreszeiten. Im April, wenn das Gras noch niedrig ist, entfernen die Elefanten die zarten Blätter in kleinen Gebüschen. Später, wenn das Gras höher als 0,5 m ist, entwurzeln sie das gesamte Gebüsch, stauben es geschickt ab, fressen die frischen Blattspitzen und werfen die Wurzeln weg. Wenn die Gräser im Herbst reif sind, säubern und fressen sie den sukkulenten Teil mit den Wurzeln und werfen die faserigen Blätter weg. Vom Bambus fressen sie die Setzlinge, Halme und Seitentriebe. Während der Trockenzeit von Januar bis April grasen sie Blätter und Zweige, wobei sie frische Blätter bevorzugen, und fressen dornentragende Triebe der Gattung Acacia ohne offensichtliches Unwohlsein. Sie ernähren sich von der Rinde des Weißdorns und anderen blühenden Pflanzen und fressen die Früchte des sogenannten Elefantenapfels, von Tamarindenbaum, Kumbhi und der Dattelpalme.[9]
In Nepals Bardia-Nationalpark fressen Elefanten vor allem während des Monsuns große Mengen von Saccharum spontaneum, einer Wildgrasart. Im kalten Teil der trockenen Zeit nimmt Rinde den Hauptteil ihrer Ernährung ein.[10] Während einer Studie in einem feucht-tropischen, gemischten Laubwaldareal von 160 km² in Assam wurde beobachtet, dass die Elefanten um die 20 Arten von Gräsern, Pflanzen und Bäumen fraßen. Gräser wie Silberhaargras und Leersia hexandra, ein Sumpfgras, bilden bei weitem die bedeutendste Komponente ihrer Ernährung.[11]
Die Bewegung und die Muster des Lebensraumgebrauchs einer Elefantenpopulation wurden in Südindien zwischen 1981 und 1983 auf einem Gebiet von 1130 km² studiert. Die Vegetationstypen dieses Gebietes umfassen trockenen Dornwald auf 250 bis 400 m Höhe, Laubwald auf 400 bis 1400 m Höhe und verkümmerten immergrünen Wald und Grasland auf 1400 bis 1800 m Höhe. Fünf Elefantensippen, jeweils aus 50 bis 200 Individuen bestehend, hatten je ein Gebiet zwischen 105 und 320 km², welche sich überlappten. Sie bevorzugten Lebensräume, in welchen Wasser zur Verfügung stand und die Futterpflanzen genießbar waren. Während der trockenen Monate von Januar bis April versammelten sie sich bei einer hohen Dichte von bis zu fünf Individuen pro Quadratkilometer im Flusstal, wo die Pflanzen einen viel höheren Proteingehalt haben als das hohe Gras an Bergabhängen. Mit Beginn des Regens im Mai verteilten sie sich über ein weiteres Gebiet, größtenteils in Wälder mit hohem Gras, bei niedrigerer Dichte, um frisches Gras zu fressen, welches dann einen höheren Proteingehalt hat. Während der zweiten nassen Zeit von September bis Dezember, wenn die hohen Gräser faserig werden, zogen sie in niedrigere Erhebungen von Kurzgras-Wäldern. Das normale Bewegungsmuster könnte durch ungünstige Umweltbedingungen im Laufe der Zeit aus dem Gleichgewicht gebracht worden sein. Jedoch änderte sich das Bewegungsmuster der Elefanten in dieser Region über das letzte Jahrhundert nicht wesentlich, was man aus dokumentierten Beschreibungen aus dem 19. Jahrhundert folgern kann.[12]
Im Nilgiri Biosphere Reservoir hatten drei Elefanten zu Beginn der 1990er Jahre einen Lebensraum von 562 km², 670 km² und 799 km². Während der dreijährigen Untersuchung überlappten ihre jährlichen Lebensräume weitgehend mit nur kleinen Wechseln der Lebensräume im Laufe der Jahre.[13]
Die größte Bedrohung des Asiatischen Elefanten sind heute Verlust, Verschlechterung und Fragmentierung des Lebensraumes, welche von der sich ausweitenden Besiedlung durch Menschen verursacht werden; dies führt wiederum zu Konflikten zwischen Mensch und Elefant, wenn die Elefanten Felder abfressen oder zertrampeln.[1] Der Verlust von geeignetem Lebensraum für die Elefanten schreitet fort; ihre Bewegungsfreiheit ist durch Staudämme und Stauseen, zahlreiche Plantagen, Straßen, Eisenbahnstrecken, Bergbau und den Ausbau der Industrie eingeschränkt.[5] Elefantenkälber haben zudem natürliche Fressfeinde.[14]
In einigen Teilen Asiens ist Wilderei von Elefanten wegen des Elfenbeins eine ernste Bedrohung. Wilderei wegen Stoßzähnen beeinflusst das Geschlechterverhältnis zugunsten der Weibchen; dadurch wird die genetische Variation reduziert und das Fortpflanzungsvermögen und Anwerben geht zurück.[5] Die Wilderei hat das Geschlechterverhältnis im Periyar-Nationalpark stark verzerrt: Das Geschlechterverhältnis (Männchen:Weibchen) änderte sich zwischen 1969 und 1989 von 1:6 zu 1:122.[15]
Häufige Konflikte zwischen Menschen und Elefanten und Eisenbahnunfälle mit tödlichem Ausgang für Elefanten führten zu Rückschlägen beim Elefantenschutz im nördlichen Westbengalen. Die Bahnstrecke zwischen Siliguri und Alipurduar durchquert auf einer Länge von 74 Kilometern mehrere Waldbereiche. Jeden Tag fahren 20 Züge mit hoher Geschwindigkeit auf dieser Strecke. Elefanten, welche vom einen zum anderen Waldabschnitt ziehen, rennen gegen einen Zug und sterben. Zwischen 1958 und 2008 wurden im Ganzen 39 tote Elefanten gezählt; zehn davon starben zwischen 2004 und 2008.[16]
In Bangladesch nehmen die Waldbestände, der wesentliche Lebensraum der Elefanten, drastisch ab. Dies hat einen starken Einfluss auf die wilde Elefantenpopulation. Der Verlust und die Fragmentierung des Lebensraumes wird der steigenden menschlichen Bevölkerung und dem Bedarf an Brenn- und Nutzholz zugeschrieben. Illegaler Holzeinschlag spielt eine bedeutende Rolle für die Abholzung und die Lebensraumdegradation. Infolge des schrumpfenden Lebensraumes kam es mehr und mehr zu direkten Konfrontationen zwischen Elefanten und Menschen.[17]
In Myanmar ist die Nachfrage nach Elefanten-Elfenbein zur Herstellung von Souvenirs höher als je zuvor. Die Militärregierung zeigt wenig Interesse, den Elfenbeinhandel zu reduzieren. Nach dem weltweiten Elfenbeinverbot schoss der Preis für rohes Elfenbein im Land von $76 pro Kilo für einen großen Stoßzahn im Jahre 1989/1990 auf über $200 pro Kilo in der Mitte der 1990er Jahre. Ausländische Touristen sind verantwortlich für den massiven Anstieg des Preises für Elfenbein-Stoßzähne, was das illegale Töten von Elefanten anheizt. Es gibt auch einen beträchtlichen Handel für Elfenbein-Essstäbchen und Schnitzereien, welche von Händlern von Myanmar nach China geschmuggelt werden.[18]
Junge, wild-geborene Elefanten werden in Myanmar von deren Müttern getrennt, um sie dann in Thailands Touristenindustrie zu gebrauchen. Die Mütter werden dabei oft getötet und die Kälber werden an die Seite von unverwandten Kühen gestellt, um ihnen das Gefühl zu geben, sie seien bei ihren Müttern.[19] Die Kälber sind oft einem Risikoprozess ausgesetzt, welcher beinhaltet, dass sie angebunden, eingesperrt, ausgehungert, geschlagen und gefoltert werden. Dabei kommen zwei Drittel ums Leben.[20]
Elephas maximus ist aufgelistet in CITES (Washingtoner Artenschutzübereinkommen) Anhang I.[1] Das Projekt Elefant wurde im Jahre 1992 vom Umwelt- und Waldministerium der Indischen Regierung gestartet, um finanzielle und technische Unterstützung des Wildtiermanagements für ihre frei herumlaufenden Populationen der wilden Asiatischen Elefanten bereitzustellen. Das Projekt beabsichtigt das Langzeitüberleben von lebensfähigen, auf Schutz angewiesene Populationen von Elefanten in ihrem natürlichen Lebensraum zu sichern, indem die Elefanten, ihr Lebensraum und ihre Migrationskorridore geschützt werden. Andere Ziele des Projektes Elefant sind die Forschung der Ökologie und der Organisation der Elefanten zu unterstützen, ein Schutzbewusstsein der lokalen Bevölkerung zu bilden und eine verbesserte tierärztliche Versorgung für gefangene Elefanten bereitzustellen.[21][22]
Der Indische Elefant (Elephas maximus indicus) ist einer von drei Unterarten des Asiatischen Elefanten. Er ist auf dem asiatischen Kontinent heimisch. Seit 1986 wird Elephas maximus von der IUCN als stark gefährdet eingestuft, weil sich die Population über die letzten drei Generationen um mindestens 50 % verringert hat. Asiatische Elefanten sind durch Verschlechterung, Fragmentierung oder Verlust ihres Lebensraumes bedroht.
भारतीय हात्ती एसियाली हात्तीको तीन प्राप्त उप-प्रजाति मध्ये एक हो जुन भारतमा बसोबास गर्छ। यस प्रजातिको हात्तीको सङ्ख्या अघिल्लो तीन पुस्ता देखि ५०% ले घटेका कारण सन् १९८६ मा यस प्रजातिको हात्तीलाई अन्तर्राष्ट्रिय प्रकृति संरक्षण सङ्घ द्वारा सङ्कटापन्न बन्यजन्तुको सूचीमा सूचीकृत गरिएको थियो।[१] यी हात्तीहरू मुख्य रूपमा बासस्थान गुमाउने, सिकारी र विखण्डनको खतरामा रहेका छन्।[२]
सामान्यतया एसियाली हात्ती अफ्रीकी हात्ती भन्दा साना प्रजातिका हात्ती हुन्। यस हात्तीको टाउकोको भागमा थुप्रै मात्रामा धब्बाहरू हुन्छन्।[३] यस हात्तीको सुँणको माथिल्लो भागमा एक धब्बा हुन्छ। यस प्रजातिको हात्तीको भाले जाति तुलनामा पोथी जाति साना हुन्छन् भने पोथीको भालेको भन्दा सानो दारा अथवा दारा नभएको हन्छ।[४] भारतीय हात्तीको काँध देखि तल सम्मको कुल उचाइ २ देखि ३.५ मिटर (६.६ देखि ११.५ फिट) हुन्छ भने यस प्रजातिको तौल २,००० देखि ५,००० किलोग्राम (४,४०० देखि ११,००० पाउण्ड) हुन्छ। यस हात्तीको १९ जोडा करङका भाटा हुन्छन्। यस प्रजातिको ठूलो हात्ती ३.४३ मिटर (११.३ फिट) सम्म अग्लो हुन्छ। सन् १९८५ मा भारतीय हात्ती प्रजातिको दुई ठूला हात्तीहरू नेपालको बर्दिया राष्ट्रिय निकुञ्जमा भेटिएका थिए जसलाई राजा गज र कान्छा नाम दिइएको थियो।[५] ती दुई ठूला हात्तीहरू सँगसँगै निकुञ्जमा देखिएका थिए भने तिनीहरू कहिलेकाँही पोथी हात्ती रहेको ठाउँमा पनि भेटिएका थिए। ती दुई हात्ती मध्ये राजा गजको काँध देखि तल सम्मको लम्बाइ ३.४३ मिटर (११.३ फिट) थियो भने त्यसको तौल अन्यको हात्तीको तुलनामा धेरै थियो।[६] सामान्यतया भारतीय हात्तीको छोटो कान हुन्छ तर अफ्रिकी हात्तीको तुलनामा यसको खप्परको चौडाइ फराकिलो हुन्छ।
भारतीय हात्ती सामान्यतया एसियाका भूभागहरू; भारत, नेपाल, म्यानमार, थाइल्याण्ड, मलाय प्रायद्विप, लाअोस, चीन, कम्बोडिया र भियतनाममा बसोबास गर्छन्।[७] यी प्रजातिहरू पाकिस्तानका केही क्षेत्रहरूबाट लोप भएका छन्। यी प्रजातिहरू सामान्यतया सुख्खा र अधिक घाँस हुने क्षेत्रहरूमा बसोबास गर्छन्। सन् १९९० को दशकमा यस प्रजातिको जनशाङ्खिक विवरण यस प्रकार छ;
भारतीय हात्तीलाई ठूलो प्रजातिको शाकाहारी रूपमा वर्गीकृत गरिएको छ भने यस हात्तीले प्रति दिन १५० किलोमिटर (३०३ पाउण्ड) बोटबिरुवाका खाद्य पदार्थ खाने गर्दछ। सामान्य रूपमा यी हात्तीहरूले विभिन्न किसिमका खाद्य बोटहरू खाने गर्दछन्।[९] भारतको दक्षिणी क्षेत्रका १,१३० वर्ग किलोमिटर (४४० वर्ग माइल) मा यी हात्तीहरूको भोजन व्यवहारमा अवलोकन गरिएको थियो।[१०] [११]हात्तीहरूले २७ प्रजातिहरूको बोटबिरुवा लगायत ३५ प्रजातिका बोटबिरुवाहरू खाने गर्छन्। आधा भन्दा बढि बोटबिरुवाहरू गैर रूख प्रजातिहरू हुन् जसमा झाडी, जडिबुटी, घाँस वा लहराहरू पर्दछन्।[१२] यी हात्तीहरू प्राय अग्लो घाँसमा चरिरहेको देखिन्छन्।[१३]
हाल एसियाली हात्तीहरूका प्रमुख खतरा भनेको हात्तीको बासस्थान क्षेत्रको विनाश, गिरावट र बिखण्डन हो जुन मानव जनसङ्ख्याको बृद्धिबाट उत्पन्न भएको हो।[१४] मानिस र हात्तीहरू बीच द्वन्द्व बड्छ जब हात्तीहरूले मानव द्वारा लगाइएका बालीनालीमा नोक्सान पुर्याउँछन्।[१५][१६] भाले हात्तीको दाराका लागि हात्तीको अवैध शिकार एसियाका केही भागहरूमा गरिँदै आएको छ।[१७] भाले हात्तीलाई दाराका लागि सिकार गरिएको कारण भाले हात्तीको जनसङ्ख्या घट्दो क्रममा छ भने यसले लिङ्ग अनुपातमा पनि असन्तुलन ल्याएको छ।[१८][१९][२०]
वन्यजन्तु व्यवस्थापन प्रयासलाई आर्थिक सहयोग दिन भारत सरकारको पर्यावरण र वन मन्त्रालयले सन् १९९२ मा प्रोजेक्ट एलिफान्ट सुरू गरेको हो। यस परियोजनाको उद्देश्य हात्तीहरू आवास र बसाइँसराइ क्षेत्रलाई संरक्षण गर्दै हात्तीको प्राकृतिक वासस्थानमा व्यावहारिक संरक्षणको दीर्घकालीन अस्तित्व सुनिश्चित गर्नु थियो। यस प्रजातिको हात्तीलाई अन्तर्राष्ट्रिय प्रकृति संरक्षण सङ्घ द्वारा सङ्कटापन्न बन्यजन्तुको सूचीमा सूचीकृत गरिएको थियो।[२१][२२]
भारतीय हात्ती एसियाली हात्तीको तीन प्राप्त उप-प्रजाति मध्ये एक हो जुन भारतमा बसोबास गर्छ। यस प्रजातिको हात्तीको सङ्ख्या अघिल्लो तीन पुस्ता देखि ५०% ले घटेका कारण सन् १९८६ मा यस प्रजातिको हात्तीलाई अन्तर्राष्ट्रिय प्रकृति संरक्षण सङ्घ द्वारा सङ्कटापन्न बन्यजन्तुको सूचीमा सूचीकृत गरिएको थियो। यी हात्तीहरू मुख्य रूपमा बासस्थान गुमाउने, सिकारी र विखण्डनको खतरामा रहेका छन्।
भारतीय हाथी, एलिफ़ास मैक्सिमस इंडिकस एशियाई हाथी की चार उपजातियों में से एक है। यह अधिकतम मात्रा में भारत में मिलता है। यह उपप्रजाति बांग्लादेश, पाकिस्तान, भूटान, कंबोडिया, चीन, लाओस, मलेशियाई प्रायद्वीप, बर्मा/म्यांमार, नेपाल, थाईलैंड और वियतनाम में भी पाया जाता है।
एशियाई हाथी की तीन अन्य उपजातियाँ हैं सुमात्राई हाथी (ए.मै. सुमात्रानुस), श्रीलंकाई हाथी (ए.मै. मैक्सिमस)[1] और बोर्नियो का हाथी (ए.मै. बोर्निएंसिस)।
भारतीय हाथी झाड़ीदार जंगलों के पास रहते हैं, पर इनकी रिहायिश अन्य जगहों पर भी हो सकती है। ये स्वभाव से खानाबदोशी होते हैं और एक स्थान पर कुछ दिनों से ज़्यादा नहीं रहते हैं। ये जंगलों में रह सकते हैं पर खुले स्थान व घास वाली जगहों पर जाना पसंद करते हैं।
भारतीय हाथी लंबाई में ६.४ मीटर (२१ फ़ुट) तक पहुँच सकता है; यह थाईलैंड के एशियाई हाथी से लंबा व पतला होता है। सबसे लंबा ज्ञात भारतीय हाथी २६ फ़ुट (७.८८ मी) का था, पीठ के मेहराब के स्थान पर इसकी ऊँचाई 11 फीट (3.4 मी॰), ९इंच (३.६१मी) थी और इसका वज़न ८ टन (१७९३५ पौंड) था।[2] भारतीय हाथी अफ़्रीकी हाथियों जैसे ही दिखते हैं पर उनके कान छोटे होते हैं और दाँत छोटे होते हैं।
चूँकि भारतीय हाथी एशियाई हाथियों की ही उपजाति हैं, अतः इनमें कोई खास फ़र्क नहीं है। भारतीय हाथियों के अफ़्रीकी हाथियों के मुकाबले कान छोटे होते हैं और माथा चौड़ा होता है। मादा के हाथीदाँत नहीं होते हैं। नर मादा से ज़्यादा बड़े होते हैं। सूँड अफ़्रीकी हाथी से ज़्यादा बड़ी होती है। पंजे बड़े व चौड़े होते हैं। पैर के नाखून ज़्यादा बड़े नहीं होते हैं। अफ़्रीकी पड़ोसियों के मुकाबले इनका पेट शरीर के वज़न के अनुपात में ही होता है, लेकिन अफ़्रीकी हाथी का सिर के अनुपात में पेट बड़ा होता है।
विश्व वन्यजीव कोष भारतीय हाथी को काफ़ी जगह प्राप्य लेकिन विलुप्तप्राय मानता है। भारतीय हाथी की मौजूदा जनसंख्या २०,००० से २५,००० के बीच होगी[3]. एशियाई हाथी विशेषज्ञ समूह द्वारा भारतीय हाथी को १९९६ में एक विलुप्तप्राय जाति के तौर पर वर्गीकृत किया गया[4] भारतीय हाथियों को हाथीदाँत के लिए किए गए शिकार से, तथा जंगली इलाकों में इंसानी रिहायिश की वजह से रिहायिश की जगह में कमी तथा इंसानों के युद्धों से खतरा है। अलग अलग वन्यप्राणी अभयारण्यों में मौजूद जंगली हाथियों की पृथक संख्याओं को भी आनुवंशिक विविधता न होने से खतरा है। हाल ही में वन्यप्राणी अभियारण्यों के बीच कुछ गलियारे बनाए गए हैं ताकि जंगली हाथियों का देशांतरण हो सके।[5]
भारतीय हाथी, एलिफ़ास मैक्सिमस इंडिकस एशियाई हाथी की चार उपजातियों में से एक है। यह अधिकतम मात्रा में भारत में मिलता है। यह उपप्रजाति बांग्लादेश, पाकिस्तान, भूटान, कंबोडिया, चीन, लाओस, मलेशियाई प्रायद्वीप, बर्मा/म्यांमार, नेपाल, थाईलैंड और वियतनाम में भी पाया जाता है।
एशियाई हाथी की तीन अन्य उपजातियाँ हैं सुमात्राई हाथी (ए.मै. सुमात्रानुस), श्रीलंकाई हाथी (ए.मै. मैक्सिमस) और बोर्नियो का हाथी (ए.मै. बोर्निएंसिस)।
இந்திய யானை (Elephas maximus indicus) என்பது அறியப்பட்ட மூன்று ஆசிய யானை துணை இனங்களில் ஒன்றும் ஆசியாவை பூர்வீகமாகக் கொண்டதுமாகும். 1986 இலிருந்து ஆசிய யானைகள் 60-75 வருட கணக்கெடுப்பில், கடந்த மூன்று தலைமுறைகள் குறைந்தது 50%க்கு மேல் அருகிவருவதால் அருகிய இனமாக பன்னாட்டு இயற்கைப் பாதுகாப்புச் சங்கத்தினால் பட்டியலிடப்பட்டுள்ளது. இவ்வினம் வாழ்விட இழப்பு, கவனியாமை, பிரிந்து காணப்படல் ஆகிய காரணங்களினால் அச்சுறுத்தலுக்கு உள்ளாகியுள்ளது.[1]
பொதுவாக ஆசிய யானைகள் ஆப்பிரிக்க யானைகளைவிட சிறியனவாகவும் தலை உயர் உடலமைப்பையும் கொண்டுள்ளன. துதிக்கை ஒற்றை விரல் போன்ற அமைப்பைக் கொண்டுள்ளது. இவற்றின் பின்பகுதி புடைத்து அல்லது மட்டமாகக் காணப்படும்.[2] இந்திய யானைகளின் தோள் உயரம் 2 - 3.5 மீ (6.6 - 11.5 அடி) வரையும், அவற்றின் நிறை 2,000 - 5,000 கி.கி. (4,400 - 11,000 பவுண்டு) ஆகவும், 19 சோடி விலா எலும்புகளைக் கொண்டும் காணப்படும். இவற்றின் தோள் நிறம் இலங்கை யானைகளைவிட மங்கியும் சிறிய மங்கல் புள்ளிகளைக் கொண்டும், ஆனால் சுமத்திரா யானைகளைவிட கருமையாகவும் காணப்படும். பொதுவாக, பெண் யானைகள் ஆண் யானைகளைவிட சிறியதாகவும் தந்தம் சிறியதாகவும் அல்லது தந்தம் அற்றும் காணப்படும்.[3]
பெரிய இந்திய யானையாக 3.43 மீட்டர் (11.3 அடி) தோள் உயரமுடைய யானை காணப்பட்டது.[4] 1985 இல் இரு பெரிய ஆண் யானைகள் முதன் முதலில் பார்டியா தேசிய பூங்காவில் கண்டுபிடிக்கப்பட்டன. அவை ராஜ காச், கஞ்கா எனப் பெயரிடப்பட்டன. ராஜ காச் 11.3 அடி (3.4 மீ) உயரமான தோளை உடையது. அதன் நெற்றி ஏனைய ஆசிய யானைகளைவிட தனித்துவம் பெற்றுக் காணப்பட்டது.[5]
இந்திய யானைகள் சிறிய காதுகளையும் அகன்ற மண்டையோடுகளையும் ஆப்பிரிக்க யானைகளைவிட பெரிய தந்தங்களையும் உடையன. அவற்றின் கால் புதைமிதியின் முன்பாகம் பெரியதும் அகலமானதும் ஆகும். ஆப்பிரிக்க யானைகளைப் போல் அன்றி அவற்றின் அடிவயிறு சரிசம வீத அளவானவை. ஆனால் ஆப்பிரிக்க யானைகள் ஓப்பீட்டளவில் மண்டையோட்டைவிட பெரிய அடிவயிற்றினைக் கொண்டன.
இந்திய யானைகள் இந்தியா, நேபாளம், வங்காளதேசம், பூட்டான், மியன்மர், தாய்லாந்து, மலாய், லாவோஸ், சீனா, கம்போடியா, வியட்நாம் ஆகிய நாடுகளைப் பிறப்பிடமாகக் கொண்டது. அவை மேச்சல் நிலங்கள், உலர் இலையுதிர் காடுகள், ஈரளிப்பான இலையுதிர் காடுகள், பசுமையான காடுகள், அரை பசுமையான காடுகள் என்பனவற்றை வாழ்விடமாகக் கொண்டன. 1990 களின் ஆரம்பத்தில் கணக்கிடப்பட்ட எண்ணிக்கையளவு பின்வருமாறு:[6]
இந்திய யானை (Elephas maximus indicus) என்பது அறியப்பட்ட மூன்று ஆசிய யானை துணை இனங்களில் ஒன்றும் ஆசியாவை பூர்வீகமாகக் கொண்டதுமாகும். 1986 இலிருந்து ஆசிய யானைகள் 60-75 வருட கணக்கெடுப்பில், கடந்த மூன்று தலைமுறைகள் குறைந்தது 50%க்கு மேல் அருகிவருவதால் அருகிய இனமாக பன்னாட்டு இயற்கைப் பாதுகாப்புச் சங்கத்தினால் பட்டியலிடப்பட்டுள்ளது. இவ்வினம் வாழ்விட இழப்பு, கவனியாமை, பிரிந்து காணப்படல் ஆகிய காரணங்களினால் அச்சுறுத்தலுக்கு உள்ளாகியுள்ளது.
ಭಾರತದ ಈ ಆನೆ ಯು (Elephas maximus indicus )ಏಷ್ಯಾದ ಆನೆಗಳಲ್ಲಿನ ಮೂರು ಉಪಸಸ್ತನಿ ಜೀವಿಗಳಲ್ಲಿ ಗುರುತಿಸಿಕೊಂಡಿದೆ.ಏಷ್ಯಾವು ಇದರ ಪ್ರಮುಖ ನೆಲೆಯಾಗಿದೆ. ಸುಮಾರು ೧೯೮೬ ರಿಂದ Elephas maximus ಪ್ರಭೇದವು ಅಳಿವಿನ ಅಂಚಿನಲ್ಲಿದೆ, ಎಂದು IUCN ನಡೆಸಿದ ಪ್ರಾಣಿಗಳ ಗಣತಿಯಲ್ಲಿ ತಿಳಿಸಿದೆ.ಕಳೆದ ಮೂರು ತಲೆಮಾರುಗಳಿಂದ ಈ ಸಂತತಿಯು ೫೦% ಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಅಳಿದು ಹೋಗಿದೆ ಎಂದು ಹೇಳಲಾಗಿದೆ.ಸುಮಾರು ೬೦–೭೫ ವರ್ಷಗಳಿಂದೀಚೆಗೆ ಇದರ ಸಂಖ್ಯೆ ಗಣನೀಯವಾಗಿ ಇಳಿಮುಖವಾಗಿದೆ. ಈ ಪ್ರಭೇದವರ್ಗವು ಪ್ರಾಥಮಿಕವಾಗಿ ನೆಲೆವಾಸದ ವಿನಾಶ,ಅರಣ್ಯ ನಾಶ ಮತ್ತು ಛಿದ್ರೀಕರಣದಿಂದಾಗಿ ಅಪಾಯಕ್ಕೀಡಾಗಿದೆ.[೧]
ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಏಷ್ಯನ್ ಆನೆಗಳು ಆಫ್ರಿಕನ್ ಆನೆಗಳಿಗಿಂತ ಗಾತ್ರದಲ್ಲಿ ಚಿಕ್ಕವೆನಿಸಿವೆ.ಅದಲ್ಲದೇ ತಮ್ಮ ಶಿರದಲ್ಲಿಯೇ ಅತ್ಯಧಿಕ ಶಕ್ತಿಯ ಕೇಂದ್ರ ಪಡೆದಿವೆ. ಅವುಗಳ ದಂತವು ಒಂದು ಬೆರಳಿನಂತೆ ಮುಂದೆ ಚಾಚಿದಂತೆ ಕಾಣುತ್ತವೆ. ಅವುಗಳ ಬೆನ್ನಿನ ಭಾಗ ಉಬ್ಬಿದಂತೆ ಅಥವಾ ಒಂದೇ ಸಮನಾಗಿ ಕಾಣುವುದು.[೨] ಭಾರತದ ಆನೆಗಳು ತೋಳಿನೆತ್ತರದ ಅಂದರೆ 2 and 3.5 m (6.6 and 11.5 ft)ರಷ್ಟು ಎತ್ತರಕ್ಕೆ,ಸುಮಾರು 2,000 and 5,000 kg (4,400 and 11,000 lb),ರಷ್ಟರ ನಡುವಿನ ತೂಕ ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ.ಅಲ್ಲದೇ ಇದಕ್ಕೆ ೧೯ ಜೊತೆ ಪಕ್ಕೆಲುಬುಗಳಿವೆ. ಅವುಗಳ ಬಣ್ಣವು ಬೃಹತ್ ಗಾತ್ರದ ಆನೆ ಗಳಿಗಿಂತ ತಿಳಿಯಾಗಿರುತ್ತದೆ.ಚರ್ಮವು ಸಣ್ಣ ಪಟ್ಟೆಗಳೊಂದಿಗೆ ವರ್ಣದ್ರವ್ಯ ನಾಶವಾಗಿರುವುದು ಕಂಡು ಬರುತ್ತದೆ.ಆದರೆ ಚರ್ಮವು ಸುಮಾತ್ರಾದ ಆನೆ ಗಳಿಗಿಂತ ಕಡುಕಪ್ಪಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಹೆಣ್ಣಾನೆಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಗಂಡಾನೆಗಳಿಗಿಂತ ಗಾತ್ರದಲ್ಲಿ ಚಿಕ್ಕವಾಗಿರುತ್ತವೆ.ಇವುಗಳಿಗೆ ಸಣ್ಣ ಪ್ರಮಾಣದ ಕೋರೆ ದಂತಗಳು ಇರಬಹುದು ಅಥವಾ ಇಲ್ಲದೇ ಇರಬಹುದಾಗಿದೆ.[೩]
ಭಾರತದ ಅತ್ಯಂತ ವೈಶಾಲ್ಯತೆ ಹೊಂದಿದ್ದ ಆನೆಯೆಂದರೆ 3.43 metres (11.3 ft)ತೋಳೆತ್ತರದ್ದಾಗಿದೆ[೪] ಆಗ ೧೯೮೫ ರಲ್ಲಿ ಅತ್ಯಂತ ಬೃಹತ್ ಗಾತ್ರದ ಎರಡು ಗಂಡಾನೆಗಳು ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಬಾರ್ಡಿಯಾ ನ್ಯಾಶನಲ್ ಪಾರ್ಕ್ ನಲ್ಲಿ ಕಂಡು ಬಂದವು.ಅವುಗಳಿಗೆ ರಾಜಾ ಗಜ ಮತ್ತು ಕಾಂಛಾ ಎಂಬ ಹೆಸರುಗಳನ್ನಿಡಲಾಗಿತ್ತು. ಅವರೆಡೂ ಉದ್ಯಾನದಾದ್ಯಂತ ಸ್ವೇಚ್ಛವಾಗಿ ತಿರುಗಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದವಲ್ಲದೇ ಆಗಾಗ ಹೆಣ್ಣಾನೆಗಳೊಂದಿಗೆ ಭೇಟಿ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದವು. ರಾಜಾ ಗಜ ವು ಭುಜದೆತ್ತರಕ್ಕೆ ಬೆಳೆದು ನಿಂತು 11.3 ft (3.4 m)ರಷ್ಟಾಗಿತ್ತು.ಅಲ್ಲದೇ ಅತ್ಯಧಿಕ ತೂಕವನ್ನೂ ಪಡೆದಿತ್ತು. ಆ ಗಜವು ರೋಮಯುಕ್ತ ಬೃಹತ್ ಗಜದ ಗಾತ್ರ ಹೊಂದಿದಂತೆ ಕಾಣುತ್ತದೆ.ಅದರ ಶಿರ ಭಾಗವು ಎರಡು-ಖಂಡದ ಆಕಾರ ತಳೆದಿದ್ದು ಕಾಣುವುದು. ಅದರ ಹಣೆ ಮತ್ತು ಗುಮ್ಮಟಾಕಾರದ ಮೇಲಾವರಣಗಳು ಹೆಚ್ಚಾಗಿದ್ದವು. ಇನ್ನುಳಿದ ಪ್ರಮುಖ ಏಷ್ಯನ್ ಗಂಡಾನೆಗಳಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಪ್ರಾಮುಖ್ಯತೆ ಪಡೆದಿವೆ.[೫]
ಭಾರತದ ಆನೆಗಳು ಸಣ್ಣ ಗಾತ್ರದ ಕಿವಿಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿವೆ.ಆದರೆ ಇನ್ನುಳಿದವುಗಳಿಗೆ ಹೋಲಿಸಿದರೆ ಅಗಲ ವಿಸ್ತೃತ ತಲೆ ಬುರುಡೆಗಳನ್ನು ಪಡೆದಿವೆ.ಅದಲ್ಲದೇ ಇವುಗಳಿಗೆ ಆಫ್ರಿಕನ್ ಆನೆಗಳಿಗಿಂತ ವಿಶಾಲವಾದ ಕೋರೆ ದಂತಗಳಿವೆ. ಮುಂಗೊರಸುಗಳು ವಿಶಾಲ ಮತ್ತು ಅಗಲವಾಗಿವೆ. ತಮ್ಮ ಆಫ್ರಿಕನ್ ಸೋದರ ಸಂಬಂಧಿಗಳಿಗಿರುವಂತೆ ಅವುಗಳ ಉದರ ಭಾಗವು ಅವುಗಳ ದೇಹದ ತೂಕಕ್ಕೆ ಅನುಪಾತದಲ್ಲಿದೆ.ಆದರೆ ಆಫ್ರಿಕನ್ ಆನೆಯು ವಿಶಾಲ ಉದರ ಹೊಂದಿದ್ದು, ಇದನ್ನು ತಲೆ ಬುರುಡೆಗಳಿಗೆ ಹೋಲಿಸಿದರೆ ದೊಡ್ಡ ಗಾತ್ರ ಎಂದು ಹೇಳಬಹುದು.
ಭಾರತದ ಆನೆಗಳು ಏಷ್ಯಾದ ಪ್ರಮುಖ ಸ್ಥಳಗಳಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಮೂಲ ನೆಲೆವಾಸ ಕಂಡುಕೊಂಡಿವೆ: ಭಾರತ, ನೇಪಾಳ, ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶ, ಭೂತಾನ, ಮಯನ್ಮಾರ್, ಥೈಲ್ಯಾಂಡ್, ಮಲಯಾ ದ್ವೀಪ, ವಿಯೆಟ್ನಾಮ್, ಕಾಂಬೊಡಿಯಾ, ಲಾವೊಸ್, ಮತ್ತು ಚೀನಾ ಪ್ರಮುಖ ಆವಾಸ ಸ್ಥಾನಗಳಾಗಿವೆ. ಅವುಗಳು ಹುಲ್ಲುಗಾವಲು,ಒಣ ಎಲೆಕಾಡುಗಳು,ತೇವ ಎಲೆಕಾಡುಗಳು,ಸದಾ ಹಸಿರು ಮತ್ತು ಅರೆ ಹರಿದ್ವರ್ಣ ಕಾಡುಗಳಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ವಾಸಸ್ಥಾನ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿವೆ. ಆಗ ೧೯೯೦ ರಲ್ಲಿ ಅವುಗಳ ಅಂದಾಜು ಸಂಖ್ಯಾಗಾತ್ರವು[೬] ರಷ್ಟಾಗಿತ್ತು.
ಆನೆಗಳ ಚಲನವಲನ ಮತ್ತು ವಾಸಸ್ಥಾನಗಳ ವಿಧಾನಗಳ ಬಗ್ಗೆ ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ೧೯೮೧-೮೩ರ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಒಂದು 1,130 km2 (440 sq mi) ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡಲಾಗಿತ್ತು. ಈ ಪ್ರದೇಶವು ಹಸಿರು ಅರಣ್ಯಪ್ರದೇಶವನ್ನು ಆವರಿಸಿ ವಿವಿಧ ಪ್ರಕೃತಿ ವೈವಿಧ್ಯತೆ ತೋರಿದೆ-ಅದರಲ್ಲಿಯೂ ಒಣ ಹುಲ್ಲು ಗರಿ-ಮುಳ್ಳುಪ್ರದೇಶದ 250 to 400 m (820 to 1,310 ft) ಕಾಡು ಪರ್ಣಕಾಡು (400 to 1,400 m (1,300 to 4,600 ft)) ಅಕ್ಷಾಂಶಗಳಲ್ಲಿ ಸೇರಿದೆ.ಇದರಲ್ಲಿ ಸದಾ ಹಸಿರಿನ ಶೊಲಾ ಅರಣ್ಯ ಭಾಗ ಮತ್ತು ಹುಲ್ಲುಗಾವಲು ಸೇರಿವೆ.(1,400 to 1,800 m (4,600 to 5,900 ft)) ಐದು ವಿವಿಧ ಆನೆಗಳ ಪ್ರಭೇದಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಸುಮಾರು ೫೦ ಮತ್ತು ೨೦೦ ವಿಂಗಡಿತ ಜಾತಿಗಳಿವೆ.ಇವುಗಳು 105 km2 (41 sq mi) ಮತ್ತು 320 km2 (120 sq mi) ರ ಮಧ್ಯ ಸ್ಥಿತವಾಗಿವೆ. ಆಯಾ ಋತುಮಾನದಲ್ಲಿನ ವಾಸಸ್ಥಾನಗಳು ಅಲ್ಲಿ ದೊರೆಯುವ ನೀರು ಮತ್ತು ಆಹಾರದ ಸಸ್ಯವರ್ಗ ಇತ್ಯಾದಿಗಳನ್ನು ಅವಲಂಬಿಸಿರುತ್ತವೆ. ಅತ್ಯಂತ ಒಣ ವಾತಾವರಣದ ಜನವರಿ ಮತ್ತು ಏಪ್ರಿಲ್ ತಿಂಗಳುಗಳಲ್ಲಿ ಇವುಗಳ ಹಿಂಡು ಆಯಾ ಅರಣ್ಯ ಪ್ರದೇಶದ ದಟ್ಟ ಸಸ್ಯಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ ಸೇರಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ.ಪ್ರತಿಕಿಲೊಮೀಟರ್ ಗೆ ಒಂದು ಅಥವಾ ೨ ಎಂದು ನದಿ ಕಣಿವೆ ಭಾಗಗಳಿಗೆ ವಲಸೆ ಹೋಗುತ್ತವೆ.ಇಲ್ಲಿ ಅವುಗಳು ಅತ್ಯಂತ ಪ್ರೊಟೀನುಯುಕ್ತ ಹುಲ್ಲನ್ನು ಅರಸಿ ಹೋಗುತ್ತವೆ.ಬೆಟ್ಟ-ಪರ್ವತ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿನ ಒಣಹುಲ್ಲನ್ನು ಮಾತ್ರ ಮೇಯ್ದಿದ್ದ ಅವು ನದಿ ಪಾತಳಿಯಲ್ಲಿ ಉತ್ತಮ ಮೇವನ್ನು ಪಡೆಯುತ್ತವೆ. ಮಳೆಗಾಲದ ಆರಂಭದ ಮೇ ತಿಂಗಳಲ್ಲಿ ಅವುಗಳು ವಿಸ್ತೃತ ಕಾಡು ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಕಡಿಮೆ ಸಾಂದ್ರತೆಯಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುತ್ತವೆ,ಬಹಳವಾಗಿ ಎತ್ತರದ ಹುಲ್ಲುಗಾವಲಿನ ಕಾಡುಗಳು,ಅವುಗಳಲ್ಲಿ ಹಸಿರು ಮತ್ತು ಪ್ರೊಟೀನುಯುಳ್ಳ ಹುಲ್ಲನ್ನು ದೊರಕಿಸುವ ಜಾಗಗಳಲ್ಲಿ ಅವು ವಾಸಸ್ಥಾನ ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಎರಡನೆಯ ತೇವ ಋತುಮಾನವಾದ ಸೆಪ್ಟೆಂಬರ್ ನಿಂದ ಡಿಸೆಂಬರ್ ವರೆಗೆ ಎತ್ತರದ ಹುಲ್ಲು ಸಮೃದ್ಧವಾಗಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ.ಆಗ ಅವು ಸಣ್ಣ ಹಸಿರು ಹುಲ್ಲುಗಾವಲಿಂದ ಇತರ ಮುಕ್ತ ಅರಣ್ಯಗಳೆಡೆಗೆ ವಲಸೆ ಹೋಗುತ್ತವೆ. ಕೆಲವು ಪರಿಸರ-ವಾತಾವರಣದ ವೈಪರಿತ್ಯಗಳಿಂದಾಗಿ ಆನೆಗಳ ಸಹಜ ಚಲವಲನದ ಮೇಲೆ ವ್ಯತಿರಿಕ್ತ ಪರಿಣಾಮ ಉಂಟಾಗುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಈ ವಾತಾವರಣದಲ್ಲಿ ಆನೆಗಳ ಚಲನವನವು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಕಳೆದೊಂದು ಶತಮಾನದಿಂದ ಬದಲಾವಣೆಯಾಗಿಲ್ಲ.ಅಂದರೆ ೧೯ ನೆಯ ಶತಮಾನದಲ್ಲಿ ಈ ಬಗ್ಗೆ ಉಲ್ಲೇಖಿತ ವಿಷಯಗಳನ್ನು ಗಮನಿಸಿದರೆ ಇದು ಕಾಣಸಿಗುತ್ತದೆ.[೮]
ಆದರೆ ನೀಲಗಿರಿ ಬಯೊಸ್ಪಿಯರ್ ರಿಜರ್ವ್ ನಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಮೂರು ಆನೆಗಳ ಪ್ರಭೇದಗಳು, ೧೯೯೦ ರ ಆರಂಭದಲ್ಲಿ ಅಲ್ಲಿನ ಸ್ಥಳೀಯ 562 km2 (217 sq mi), 670 km2 (260 sq mi) ಮತ್ತು 799 km2 (308 sq mi) ರ ಪ್ರವರ್ಗಕ್ಕೆ ಸೇರಿವೆ. ಸುಮಾರು ಮೂರು ವರ್ಷಗಳ ಸರ್ವೇಕ್ಷಣೆಯಲ್ಲಿ ಅವುಗಳ ವಾರ್ಷಿಕ ವಲಸೆ ಪ್ರಮಾಣವು ವಿಶಾಲ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಬದಲಾವಣೆ ಕಂಡಿಲ್ಲ ಎಂದು ಹೇಳಬಹುದು.ಈ ವರ್ಷಗಳ ಅವಧಿಗಳಲ್ಲಿ ಇದು ಅತ್ಯಂತ ಕಡಿಮೆ ಪ್ರಮಾಣ ಎನ್ನಬಹುದು.[೯]
ಆನೆಗಳನ್ನು ಬೃಹತ್ ಪ್ರಮಾಣದ ಸಸ್ಯಾಹಾರಿಗಳು ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗುತ್ತದಲ್ಲದೇ ಅವು ಪ್ರತಿ ದಿನ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಮರವನ್ನೇ ತಮ್ಮ 150 kg (330 lb)ಆಹಾರಕ್ಕಾಗಿ ಬಳಸುತ್ತವೆ ಎಂದು ಊಹಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ.[೧೦] ಅವುಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಮೇಯುವುದಲ್ಲದೇ ದೊಡ್ಡ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಆಹಾರಕ್ಕಾಗಿ ಅಲೆದಾಡುತ್ತವೆ. ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತದಾದ್ಯಂತ 1,130 km2 (440 sq mi)ನಡೆದ ಅಧ್ಯಯನವೊಂದರಲ್ಲಿ ಆನೆಗಳು ಸುಮಾರು೧೧೨ ಜಾತಿಯ ವಿವಿಧ ಸಸ್ಯಗಳನ್ನು ಆಹಾರವಾಗಿ ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ.ಬಹಳಷ್ಟು ಬಾರಿ ಬಿದಿರು ಸಸ್ಯಜಾತಿಗಳು ಮತ್ತು ದ್ವಿದಳ ಧಾನ್ಯದ ಸಸ್ಯ,ತಾಳೆ ಜಾತಿ ಮರ,ಜೊಂಡು ಹುಲ್ಲು ಮತ್ತು ಹರಿದ್ವರ್ಣದ ಹುಲ್ಲಿನ ಜಾತಿಯ ಸಸ್ಯಗಳನ್ನು ಬಳಸುತ್ತವೆ. ಅವು ಬಹುತೇಕ ಎತ್ತರವಾಗಿ ಬೆಳೆದ ಹುಲ್ಲುಗಾವಲುಗಳಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಮೇಯುತ್ತವೆ,ಆದರೆ ಆಯಾ ಋತುಮಾನದಲ್ಲಿ ಅವುಗಳ ಆಹಾರ ಸೇವಿಸುವ ಪ್ರಮಾಣದ ಮೇಲೆ ಅದು ನಿಗದಿಯಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಏಪ್ರಿಲ್ ತಿಂಗಳುಗಳಲ್ಲಿ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಹೊಸಹುಲ್ಲು ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ,ಆಗ ಅವು ತುದಿ ಭಾಗದ ಮೆತ್ತಗಿನುದನ್ನು ತೆಗೆದು ಪೊದೆಗಳಲ್ಲಿ ಮೇಯುತ್ತವೆ. ಹುಲ್ಲು ಸಸ್ಯಗಳು ಎತ್ತರವಾಗಿದ್ದರೆ0.5 m (1.6 ft) ಆಗ ಅವು ಇಡೀ ಪೊದೆಯನ್ನೇ ಬುಡಸಮೇತ ಕೀಳಿ ಅದರ ಮಣ್ಣಿನ ಭಾಗ ಮತ್ತು ಬೇರನ್ನು ಜಾಣತನದಿಂದ ತೆಗೆದು ತಾಜಾ ಎಲೆ,ಹುಲ್ಲು ಸಸ್ಯಗಳನ್ನೇ ಸೇವಿಸುತ್ತವೆ. ಶರತ್ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಹುಲ್ಲು ಪೂರ್ಣ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ.ಆಗ ಆನೆಗಳು ಇಂತಹ ರಸಭರಿತ ಹುಲ್ಲನ್ನು ಸ್ವಚ್ಛಗೊಳಿಸಿ ಅದರ ಬೇರುಗಳನ್ನು ಬೇರ್ಪಡಿಸಿ,ಚೂಪಾದ ಭಾಗವನ್ನು ತೆಗೆದು ಹುಲ್ಲನ್ನು ಮೇಯುತ್ತವೆ. ಬಿದಿರು ಸಸ್ಯಗಳಿಂದ ಎಳೆಯ ಕಾಂಡಗಳ ಭಾಗವನ್ನು,ಪಾರ್ಶ್ವದ ಸಸ್ಯಭಾಗ ಮತ್ತು ಸಣ್ಣ ಕೊಂಬೆಗಳನ್ನು ತಿನ್ನುತ್ತವೆ. ಜನವರಿಯಿಂದ ಏಪ್ರಿಲ್ ವರೆಗಿನ ಶುಷ್ಕ ವಾತಾವರಣದ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಹುಲ್ಲುಗಾವಲುಗಳಲ್ಲಿ ಅಲೆದಾಡಿ ತಮ್ಮ ಪ್ರಮುಖ ಆಹಾರ ಮೂಲಗಳನ್ನು ಪಡೆಯುತ್ತವೆ. ಅವು ಎಲೆಗಳು ಮತ್ತು ಕೊಂಬೆಗಳನ್ನು ಅವುಗಳ ತಾಜಾತನದ ಮೇಲೆ ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ.ಅಕೇಶಿಯಾದ ಮುಳ್ಳುಭರಿತ ಪೊದೆಯನ್ನು ಯಾವುದೇ ಅಡೆತಡೆಗಳಿಲ್ಲದೇ ಸೇವಿಸುತ್ತವೆ. ಅವುಗಳು ಮರದ ತೊಗಟೆಯನ್ನು ಬಿಳಿದಾದ ಮುಳ್ಳುಗಳ ಹೊರಪದರಿನಭಾಗ ಮತ್ತು ಇನ್ನಿತರ ಹೂಬಿಡುವ ಸಸ್ಯಗಳನ್ನು ಆಹಾರಕ್ಕಾಗಿ ಅವಲಂಬಿಸಿವೆ.ಕಾಡು ಸೇಬು,ಹುಣಸೆ,ಕುಂಭಿ ಮತ್ತು ಖರ್ಜೂರ ಗಿಡದ ಎಲೆಗಳನ್ನು ತಿನ್ನುತ್ತವೆ.[೧೧]
ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ನೇಪಾಳದ ಬಾರ್ಡಿಯಾ ನ್ಯಾಶನಲ್ ಪಾರ್ಕ್ ನಲ್ಲಿನ ಆನೆಗಳು ದೊಡ್ಡ ಪ್ರಮಾಣದ ನದಿ ದಂಡೆಯಲ್ಲಿನ ಹುಲ್ಲನ್ನು ಅದರಲ್ಲೂ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಮುಂಗಾರು ಮಳೆಕಾಲದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆದ ನೆರೆಕಾಲದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆದ ಹುಲ್ಲು ತಿನ್ನುತ್ತವೆ. ಅವುಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಶುಷ್ಕ ಹವಾಮಾನದಲ್ಲಿ ತಂಪು ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಸಂಚರಿಸಿ ಅಲ್ಲಿ ಸಮೃದ್ಧ ಹಸಿರನ್ನು ಪಡೆಯುತ್ತವೆ.[೧೨] ಉಷ್ಣವಲಯದ ತೇವ ಪ್ರದೇಶದ ಹರಿದ್ವರ್ಣ ಕಾಡುಗಳಿರುವ ಆಸ್ಸಾಂ 160 km2 (62 sq mi)ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಆನೆಗಳು ಆಹಾರಕ್ಕಾಗಿ ವಿಭಿನ್ನ ೨೦ ಸಸ್ಯವರ್ಗದ ಹುಲ್ಲು,ಗಿಡಗಳು ಮತ್ತು ಮರಗಳನ್ನು ಅವಲಂಬಿಸಿವೆ. ಹುಲ್ಲುಗಳ ಪ್ರಭೇದಗಳಾದ ಇಂಪೆರಾ ಸಿಲಿಂಡರಿಕಾ ಮತ್ತು ಲೀರ್ಸಿಯಾ ಹೆಕ್ಸಾಂಡ್ರಾ ಜಾತಿಯ ಸಸ್ಯಗಳು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಆನೆಗಳಿಗೆ ಬೇಕಾಗುವ ಮೇವನ್ನು ಒದಗಿಸುತ್ತವೆ.[೧೩]
ಆನೆಗಳ ವಾಸಸ್ಥಳ ನಾಶವಾಗುತ್ತಿರುವುದು, ಮತ್ತು ಮುಕ್ತ ಚಲನವಲನಗಳು ಇದೀಗ ನಿರ್ಬಂಧಕ್ಕೊಳಪಟ್ಟು ಬೆದರಿಕೆಯ ಅಪಾಯದಲ್ಲಿವೆ.ಜಲಾಶಯಗಳು,ಜಲವಿದ್ಯುತ್ ಯೋಜನೆಗಳು,ದೊಡ್ಡ ಪ್ರಮಾಣದ ಜಾಗೆ ಆಕ್ರಮಣ ಗಳು,ಅದಕ್ಕೆ ಪೂರಕ ಕಾಲುವೆಗಳು,ನೀರಾವರಿ ಅಣೆಕಟ್ಟೆಗಳು,ಅಸಂಖ್ಯಾತ ಕೃಷಿ ಮತ್ತು ಸಸ್ಯತೋಪುಗಳ ಭೂಪ್ರದೇಶಗಳು,ಹೆದ್ದಾರಿಗಳು ರೈಲ್ವೆ ಮಾರ್ಗಗಳು,ಗಣಿಗಾರಿಕೆ ಮತ್ತು ಕೈಗಾರಿಕಾಭಿವೃದ್ಧಿ ಇತ್ಯಾದಿ ಆನೆಗಳ ಹಿಂಡಿನ ಮುಕ್ತ ಸಂಚಾರಕ್ಕೆ ಬೆದರಿಕೆಯೊಡ್ಡಿವೆ.[೬]
ಪಶ್ಚಿಮ ಬಂಗಾಳದ ಉತ್ತರ ಭಾಗದಲ್ಲಿ ಆನೆಗಳ ಸಂರಕ್ಷಣಾ ಯೋಜನೆಗಳು ಜನಸಂಘರ್ಷ ಮತ್ತು ಆನೆಗಳ ಬಗೆಗಿನ ಅಲ್ಪ ಕಾಳಜಿಗಳು ಹೊಡೆತ ತಂದಿವೆ.ರೈಲ್ವೆಗಳ ಅಪಘಾತಗಳಿಂದಲೂ ಆನೆ ಸಂತತಿ ನಾಶವಾಗುತ್ತಿದೆ. ಸಿಲಿಗುರಿ ಮತ್ತು ಅಲಿಪುರ್ದೂರ್ ನಡುವಿನ ರೈಲ್ವೆ ಮಾರ್ಗವು ದಟ್ಟ ಕಾನನದ ೭೪ ಕಿ.ಮೀ ಉದ್ದದಲ್ಲಿ ಹಾದು ಹೋಗುತ್ತದೆ.ಇಲ್ಲಿ ವಿವಿಧ ಅರಣ್ಯ ವಿಭಾಗಗಳು ಬರುತ್ತವೆ. ಪ್ರತಿದಿನ ಅತ್ಯಂತ ವೇಗದ ೨೦ ರೈಲುಗಳು ಈ ಮಾರ್ಗವಾಗಿ ಚಲಿಸುತ್ತವೆ. ಒಂದು ಅರಣ್ಯ ಭಾಗದಿಂದ ಇನ್ನೊಂದೆಡೆಗೆ ಹೋಗುವಾಗ ಆನೆಗಳು ರೈಲಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಿ ಸಾವನ್ನಪ್ಪುತ್ತವೆ. ಒಟ್ಟಾರೆ ೧೯೫೮ ಮತ್ತು ೨೦೦೮ ರ ನಡುವಿನ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಒಟ್ಟು ಮರಣವನ್ನಪ್ಪಿದ ಆನೆಗಳ ಸಂಖ್ಯೆ ೩೯ ಇದೆ.ಇದರಲ್ಲಿನ ನಾಲ್ಕು ಕೇವಲ ೨೦೦೪ ಮತ್ತು ೨೦೦೮ ರ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಸಾವಿಗೀಡಾಗಿವೆ.[೧೪]
ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶದಲ್ಲಿಯೂ ಸಹ ಆನೆಗಳ ವಾಸದ ಬಹುತೇಕ ಅರಣ್ಯ ಪ್ರದೇಶವು ತುಂಬಾ ಇಳಿಮುಖವಾಗಿದೆ.ಇದು ಕಾಡಾನೆಗಳ ಸಂಖ್ಯಾಬಲದ ಮೇಲೆ ಸಾಕಷ್ಟು ದುಷ್ಪರಿಣಾಮ ಬೀರಿದೆ. ವಾಸಸ್ಥಳಗಳ ನಾಶ ಮತ್ತು ಅರಣ್ಯ ಭಾಗ ಹರಿದು ಹಂಚಿಹೋಗಿದ್ದು ಕೂಡಾ ಜನವಸತಿಯ ಹೆಚ್ಚಳವೇ ಕಾರಣವಾಗಿದೆ.ಇದರಿಂದ ಜನರ ಅಗತ್ಯಗಳಾದ ಸೌದೆ ಇಂಧನ ಪೂರೈಕೆ ಮತ್ತು ಮರಮಟ್ಟುಗಳ ಬೇಡಿಕೆಯ ಹೆಚ್ಚಳವೂ ಅರಣ್ತ್ಯ ನಾಶಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಗಿದೆ. ಕಾನೂನು ಬಾಹಿರ ಮರಮುಟ್ಟುಗಳನ್ನು ಸಾಗಿಸುವುದು ಕೂಡ ಅರಣ್ಯ ನಾಶಕ್ಕೆ ಮೂಲ ಕಾರಣವಾಗಿದೆ.ಇದರಿಂದ ವನ್ಯಪ್ರಾಣಿಗಳ ಮೂಲ ವಾಸಸ್ಥಾನಗಳು ನಾಶವಾಗಿವೆ. ವಾಸಸ್ಥಾನಗಳ ತೀವ್ರ ಇಳಿಮುಖತೆಯಿಂದ ಆನೆಗಳು ಹೆಚ್ಚು ಹೆಚ್ಚು ಜನರೊಂದಿಗೆ ಮುಖಾಮುಖಿಯಾಗಿ ಸಂಘರ್ಷ ಅನುಭವಿಸಬೇಕಾಗಿದೆ.[೧೫]
ಸದ್ಯ ಮಯನ್ಮಾರದಲ್ಲಿ ಪ್ರವಾಸಿಗರಿಗಾಗಿ ತಯಾರಿಸುವ ತೊಡುಗೆಗಳಿಗಾಗಿ ಆನೆದಂತದ ಆಭರಣಗಳ ಬೇಡಿಕೆ ಹೆಚ್ಚಾಗಿದೆ.ಈ ಮೊದಲಿಗಿಂತಲೂ ಈಗ ಆನೆ ದಂತಗಳಿಗೆ ಅತ್ಯಧಿಕ ಮಾರುಕಟ್ಟೆ ದೊರಕುತ್ತಿದೆ. ಅಲ್ಲಿನ ಮಿಲಿಟರಿ ಆಡಳಿತವು ಆನೆದಂತ ವ್ಯಾಪಾರ ತಡೆಗಟ್ಟಲು ಅಲ್ಪಪ್ರಮಾಣದ ಆಸಕ್ತಿ ತೋರುತ್ತಿದೆ.ಹೀಗಾಗಿ ದೇಶದಲ್ಲಿನ ಆನೆಗಳು ಮೌನ ಬಲಿಗಳಾಗಿ ಹೋಗುತ್ತಿವೆ. ವಿಶ್ವಾದ್ಯಂತ ಆನೆದಂತ ಮಾರಾಟದ ನಿಷೇಧದಿಂದಾಗಿ ೧೯೯೦ ರ ಮಧ್ಯಾವಧಿಯಿಂದ ಸದ್ಯ ಕಚ್ಚಾ ಆನೆದಂತದ ಬೆಲೆಯು ಗಗನಕ್ಕೇರಿದೆ.ಒಂದು ಕಿಲೊ ಧಾರಣೆಯು $೭೬ ದಿಂದ $೨೦೦ ಕ್ಕೆ ನೆಗೆತ ಕಂಡಿದೆ. ಇಂತಹ ದುಬಾರಿತನಕ್ಕೆ ವಿದೇಶೀ ಪ್ರವಾಸಿಗರೇ ಕಾರಣರಾಗಿದ್ದಾರೆ.ಅವರ ನಿರಂತರ ಬೇಡಿಕೆಯಿಂದಾಗಿ ಆನೆದಂತಗಳ ಪಡೆಯಲು ಕಾನೂನು ಬಾಹಿರವಾಗಿ ಹತ್ಯೆ ಮತ್ತು ಅಮಾನವೀಯವಾಗಿ ಗಂಡು ಸಲಗಗಳನ್ನು ಬಲಿಪಶುಗಳನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಲಾಗುತ್ತದೆ. ಇದಲ್ಲದೇ ಬಹಳಷ್ಟು ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಭೋಜನದಲ್ಲಿ ಚಮಚಗಳಂತೆ ಬಳಸಲು ಚಾಪ್ ಸ್ಟಿಕ್ಸ್ ಮತ್ತು ಕೆತ್ತನೆ ಕೆಲಸಗಳಿಗಾಗಿ ವ್ಯಾಪಾರಿಗಳು ಆನೆದಂತವನ್ನು ಮಯನ್ಮಾರ್ ನಿಂದ ಚೀನಾದೊಳಕ್ಕೆ ಕಳ್ಳಸಾಗಣೆ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ.[೧೬]
Elephas maximus ನ್ನು CITES ಸೂಚಿ I.ಯಲ್ಲಿ ನಮೂದಿಸಲಾಗಿದೆ.[೧]
ಭಾರತದ ಈ ಆನೆ ಯು (Elephas maximus indicus )ಏಷ್ಯಾದ ಆನೆಗಳಲ್ಲಿನ ಮೂರು ಉಪಸಸ್ತನಿ ಜೀವಿಗಳಲ್ಲಿ ಗುರುತಿಸಿಕೊಂಡಿದೆ.ಏಷ್ಯಾವು ಇದರ ಪ್ರಮುಖ ನೆಲೆಯಾಗಿದೆ. ಸುಮಾರು ೧೯೮೬ ರಿಂದ Elephas maximus ಪ್ರಭೇದವು ಅಳಿವಿನ ಅಂಚಿನಲ್ಲಿದೆ, ಎಂದು IUCN ನಡೆಸಿದ ಪ್ರಾಣಿಗಳ ಗಣತಿಯಲ್ಲಿ ತಿಳಿಸಿದೆ.ಕಳೆದ ಮೂರು ತಲೆಮಾರುಗಳಿಂದ ಈ ಸಂತತಿಯು ೫೦% ಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಅಳಿದು ಹೋಗಿದೆ ಎಂದು ಹೇಳಲಾಗಿದೆ.ಸುಮಾರು ೬೦–೭೫ ವರ್ಷಗಳಿಂದೀಚೆಗೆ ಇದರ ಸಂಖ್ಯೆ ಗಣನೀಯವಾಗಿ ಇಳಿಮುಖವಾಗಿದೆ. ಈ ಪ್ರಭೇದವರ್ಗವು ಪ್ರಾಥಮಿಕವಾಗಿ ನೆಲೆವಾಸದ ವಿನಾಶ,ಅರಣ್ಯ ನಾಶ ಮತ್ತು ಛಿದ್ರೀಕರಣದಿಂದಾಗಿ ಅಪಾಯಕ್ಕೀಡಾಗಿದೆ.
The Indian elephant (Elephas maximus indicus) is one of three[3] extant recognised subspecies of the Asian elephant and native to mainland Asia.[4]
Since 1986, the Asian elephant has been listed as Endangered on the IUCN Red List as the wild population has declined by at least 50% since the 1930s to 1940s, i.e. three elephant generations. The Asian elephant is threatened by habitat loss, degradation and fragmentation.[2]
_at_G%C3%B6teborgs_Naturhistoriska_Museum_2368.jpg)
In general, Asian elephants are smaller than African elephants and have the highest body point on the head. The tip of their trunk has one finger-like process. Their back is convex or level.[4] Indian elephants reach a shoulder height of between 2 and 3.2 m (6.6 and 10.5 ft), weigh between 2,000 and 5,000 kg (4,400 and 11,000 lb), and have 19 pairs of ribs. Their skin colour is lighter than that of E. m. maximus with smaller patches of depigmentation, but darker than that of E. m. sumatranus. Females are usually smaller than males, and have short or no tusks.[5]
The largest Indian elephant was 3.43 m (11.3 ft) high at the shoulder.[6] In 1985, two large elephant bulls were spotted for the first time in Bardia National Park, and named Raja Gaj and Kanchha. They roamed the park area together and occasionally visited female herds. Raja Gaj stood 3.43 m (11.3 ft) tall at the shoulder and had a massive body weight. His forehead and domes were more prominent than in other Asian bull elephants.[7] His appearance has been compared to that of a Stegodon and mammoth due to his high bi-domed shaped head.[8]
Indian elephants have smaller ears, but relatively broader skulls and larger trunks than African elephants. Toes are large and broad. Unlike their African cousins, their abdomen is proportionate with their body weight but the African elephant has a large abdomen as compared to the skulls.
The Indian elephant is native to mainland Asia: India, Nepal, Bangladesh, Bhutan, Myanmar, Thailand, Malay Peninsula, Laos, China, Cambodia, and Vietnam. It is regionally extinct in Pakistan.[2] It inhabits grasslands, dry deciduous, moist deciduous, evergreen and semi-evergreen forests. In the early 1990s, the estimated wild populations included:[9]
_(7852943934).jpg)
There are a total of 138 state elephant corridors, 28 interstate corridors and 17 international state corridors where Indian elephant populations are found. The table below enlists the corridors.[12]
Elephants are classified as megaherbivores and consume up to 150 kg (330 lb) of plant matter per day.[13] They are generalist feeders, and both grazers and browsers. In a study area of 1,130 km2 (440 sq mi) in southern India, elephants were recorded to feed on 112 different plant species, most commonly of the order Malvales, and the legume, palm, sedge and true grass families. They graze on the tall grasses, but the portion consumed varies with season. When the new flush appears in April, they remove the tender blades in small clumps. Later, when grasses are higher than 0.5 m (1.6 ft), they uproot entire clumps, dust them skilfully and consume the fresh leave tops, but discard the roots. When grasses are mature in autumn, they clean and consume the succulent basal portions with the roots, and discard the fibrous blades. From the bamboos, they eat seedlings, culms and lateral shoots. During the dry season from January to April, they mainly browse on both leaves and twigs preferring the fresh foliage, and consume thorn bearing shoots of acacia species without any obvious discomfort. They feed on the bark of white thorn and other flowering plants, and consume the fruits of wood apple, tamarind, kumbhi and date palm.[14]
In Nepal's Bardia National Park, elephants consume large amounts of the floodplain grass, particularly during the monsoon season. They browse more in the dry season with bark constituting a major part of their diet in the cool part of that season.[15] During a study in a tropical moist mixed deciduous forested area of 160 km2 (62 sq mi) in Assam, elephants were observed to feed on about 20 species of grasses, plants and trees. Grasses such as Imperata cylindrica and Leersia hexandra constituted by far the most predominant component of their diet.[16]
The movement and habitat utilisation patterns of an elephant population were studied in southern India during 1981–83 within a 1,130 km2 (440 sq mi) study area. The vegetation types of this area encompasses dry thorn forest at 250 to 400 m (820 to 1,310 ft), deciduous forest at 400 to 1,400 m (1,300 to 4,600 ft), stunted evergreen forest and grassland at 1,400 to 1,800 m (4,600 to 5,900 ft). Five different elephant clans, each consisting of between 50 and 200 individuals had home ranges of between 105 km2 (41 sq mi) and 320 km2 (120 sq mi), which overlapped. They preferred habitat where water was available and food plants were palatable. During the dry months of January to April, they congregated at high densities of up to five individuals per km2 in river valleys where browse plants had a much higher protein content than the coarse tall grasses on hill slopes. With the onset of rains in May, they dispersed over a wider area at lower densities, largely into the tall grass forests, to feed on the fresh grasses, which then had a high protein value. During the second wet season from September to December, when the tall grasses became fibrous, they moved into lower elevation short grass open forests. The normal movement pattern could be upset during years of adverse environmental conditions. However, the movement pattern of elephants in this region has not basically changed for over a century, as inferred from descriptions recorded during the 19th century.[17]
In the Nilgiri Biosphere Reserve three elephant clans had overall home ranges of 562 km2 (217 sq mi), 670 km2 (260 sq mi) and 799 km2 (308 sq mi) in the beginning of the 1990s. During three years of survey, their annual home ranges overlapped to a large extent with only minor shifts in the home ranges between years.[18]
.jpg)
The pre-eminent threats to Asian elephants today are habitat loss, degradation, and fragmentation, which are driven by an expanding human population, and lead in turn to increasing conflicts between humans and elephants when elephants eat or trample crops.[2] Loss of significant extents of elephant range and suitable habitat continues; their free movement is impeded by reservoirs, hydroelectric projects and associated canals, irrigation dams, numerous pockets of cultivation and plantations, highways, railway lines, mining and industrial development.[9]
Poaching of elephants for ivory is a serious threat in some parts of Asia. Poaching of tuskers impacts on sex ratios that become highly female biased; genetic variation is reduced, and fecundity and recruitment may decline.[9] Poaching has dramatically skewed adult sex ratios in the Periyar Tiger Reserve, where between 1969 and 1989 the adult male:female sex ratio changed from 1:6 to 1:122.[19]
Elephant conservation in northern West Bengal has been set back due to high-levels of human–elephant conflict and elephant mortality owing to railway accidents. The railway track between Siliguri and Alipurduar passes through 74 km (46 mi) of various forest divisions. Every day, 20 trains run on this track at high speeds. Elephants that pass through from one forest patch to another dash against the trains and die. A total of 39 dead elephants were reported during the period of 1958 to 2008, of which ten were reported killed between 2004 and 2008.[20]
In Bangladesh, forested areas that served as prime elephant habitat have undergone drastic reduction, which had a severe impact on the wild elephant population. Habitat loss and fragmentation is attributed to the increasing human population and its need for fuel wood and timber. Illegal timber extraction plays a significant role in deforestation and habitat degradation. As a result of the shrinking habitat, elephants have become more and more prone to coming into direct conflict with humans.[21]
In Myanmar, demand for elephant ivory for making tourist items is higher than ever before. The military government shows little interest in reducing the ivory trade, while the elephants in the country have become the silent victims. After the worldwide ivory ban, prices of raw ivory in the country skyrocketed from $76 a kilo for large tusks in 1989/90 to over $200 a kilo by the mid-1990s. Foreign tourists are responsible for the massive rise in price of ivory tusks which fuels the illegal killing of elephants. There is also a sizeable trade in ivory chopsticks and carvings, smuggled by traders from Myanmar into China.[22]
Young wild-born elephants are removed from their mothers in Myanmar for use in Thailand's tourism industry. Mothers are often killed in the process, and calves are placed alongside unrelated cows to suggest they are with their mothers. The calves are often subjected to a 'breaking in' process, which may involve being tied up, confined, starved, beaten and tortured, as a result of which two-thirds may perish.[23]
Electrocution due to contact with electric poles and transformers has been reported as another major threat to elephants in India, with an estimated 461 elephants having been electrocuted between 2009 and 2017.[24][25]
For disease risk, see Elephant endotheliotropic herpesvirus.
Project Elephant was launched in 1992 by the Government of India Ministry of Environment and Forests to provide financial and technical support of wildlife management efforts by states for their free ranging populations of wild Asian Elephants. The project aims to ensure long-term survival of viable conservation reliant populations of elephants in their natural habitats by protecting the elephants, their habitats and migration corridors. Other goals of Project Elephant are supporting research of the ecology and management of elephants, creating conservation awareness among local people, providing improved veterinary care for captive elephants.[26][27]
The Indian elephant is a cultural symbol throughout its range in Asia. It appears in various Asian religious traditions and mythologies. The elephants are treated positively and are sometimes revered as deities, often symbolising strength and wisdom. In Thailand, it is the national animal.[28] In India, it has been designated the national heritage animal[29] (the tiger being the national animal). The Indian elephant is also the state animal of the Indian states of Jharkhand, Karnataka, Kerala and Odisha.[30] It is the national animal of Laos.[31]
.jpg)
_at_G%C3%B6teborgs_Naturhistoriska_Museum_2368.jpg)
.jpg)
{{cite web}}: CS1 maint: unfit URL (link) The Indian elephant (Elephas maximus indicus) is one of three extant recognised subspecies of the Asian elephant and native to mainland Asia.
Since 1986, the Asian elephant has been listed as Endangered on the IUCN Red List as the wild population has declined by at least 50% since the 1930s to 1940s, i.e. three elephant generations. The Asian elephant is threatened by habitat loss, degradation and fragmentation.
El elefante indio (Elephas maximus indicus) es una de las cuatro subespecies de elefante asiático que existen.[2] Es la segunda en tamaño, y generalmente son tan altos como los de elefantes de Ceilán, aunque un poco menos pesados. La mayoría de los individuos presenta colmillos. Es la subespecie más abundante, con bolsas de población distribuidas desde la India hasta la península de Malaca.
Datos: Q591305
Multimedia:
Especies: Elephas maximus indicus
El elefante indio (Elephas maximus indicus) es una de las cuatro subespecies de elefante asiático que existen. Es la segunda en tamaño, y generalmente son tan altos como los de elefantes de Ceilán, aunque un poco menos pesados. La mayoría de los individuos presenta colmillos. Es la subespecie más abundante, con bolsas de población distribuidas desde la India hasta la península de Malaca.
Intiannorsu (Elephas maximus indicus) on yksi aasiannorsun alalajeista. Lisäksi intiannorsu on aasiannorsun eli koko lajin vanha nimitys. Intiannorsun pääasiallinen elinalue rajoittuu Intian alueelle, mutta lajia esiintyy pieninä populaatioina myös muun muassa Bangladeshissa, Bhutanissa, Vietnamissa, Kiinassa (hävinnyt luonnosta), Nepalissa, Kambodžassa, Malesiassa, Laosissa ja Thaimaassa.
Intiannorsu (Elephas maximus indicus) on yksi aasiannorsun alalajeista. Lisäksi intiannorsu on aasiannorsun eli koko lajin vanha nimitys. Intiannorsun pääasiallinen elinalue rajoittuu Intian alueelle, mutta lajia esiintyy pieninä populaatioina myös muun muassa Bangladeshissa, Bhutanissa, Vietnamissa, Kiinassa (hävinnyt luonnosta), Nepalissa, Kambodžassa, Malesiassa, Laosissa ja Thaimaassa.
L'éléphant indien (Elephas maximus indicus) est l'une des sous-espèces de l'éléphant d'Asie (Elephas maximus). C'est un mammifère de la famille des éléphantidés. Il fait partie des éléphants contemporains survivants.
En général, les éléphants d'Asie sont plus petits que les éléphants d'Afrique et ont le point le plus haut du corps sur la tête. Le bout de leur tronc a un processus en forme de doigt. Leur dos est convexe ou plat. Les éléphants indiens atteignent une hauteur d'épaule comprise entre 2 et 3,5 m, pèsent entre 2 000 et 5 000 kg et ont 19 paires de côtes. Leur couleur de peau est plus claire que celle d' E. m. maximus avec de plus petites taches de dépigmentation , mais plus foncées que celles d' E. m. sumatranus. Les femelles sont généralement plus petites que les mâles et ont des défenses courtes ou inexistantes.
Le plus grand éléphant indien mesurait 3,43 m au garrot. En 1985, deux grands mâles éléphants ont été repérés pour la première fois dans le parc national de Bardia et nommés Raja Gaj et Kanchha. Ils parcouraient ensemble le parc et visitaient occasionnellement des troupeaux de femelles. Raja Gaj mesurait 3,43 m à l'épaule et avait un poids corporel énorme. Son front et ses dômes étaient plus proéminents que chez les autres éléphants mâles d'Asie. Son apparence a été comparée à celle d'un Stegodon et d'un mammouth en raison de sa tête en forme de bi-dôme élevé.
Les éléphants indiens ont des oreilles plus petites, mais des crânes relativement plus larges et des trompes plus grandes que les éléphants d'Afrique. Les orteils sont grands et larges. Contrairement à leurs cousins africains, leur abdomen est proportionné à leur poids corporel, mais l'éléphant d'Afrique a un gros abdomen par rapport aux crânes.[1]
Les éléphants sont classés comme mégaherbivores et consomment jusqu'à 150 kg de matière végétale par jour. Ce sont des nourrisseurs généralistes, à la fois capable de pâturer et de brouter. Dans une zone d'étude de 1 130 km 2 dans le sud de l'Inde, les éléphants ont été enregistrés se nourrir de 112 espèces végétales différentes, le plus souvent de l'ordre des Malvales, et des familles de légumineuses, de palmiers, de carex et de vraies graminées. Ils broutent les hautes herbes, mais la portion consommée varie selon la saison. Lorsque la nouvelle chasse apparaît en avril, ils enlèvent les lames tendres en petites touffes. Plus tard, lorsque les herbes dépassent 0,5 m, elles déracinent des touffes entières, les dépoussièrent habilement et consomment les feuilles fraîches, mais jettent les racines. Lorsque les graminées sont mûres en automne, elles nettoient et consomment les parties basales succulentes avec les racines, et rejettent les brins fibreux. Des bambous, ils mangent les semis, les chaumes et les pousses latérales. Pendant la saison sèche de janvier à avril, ils broutent principalement les feuilles et les brindilles préférant le feuillage frais, et consomment des pousses épineuses d'espèces d'acacia sans aucune gêne évidente. Ils se nourrissent de l'écorce de l'épine blanche et d'autres plantes à fleurs, et consomment les fruits du pommier des bois, du tamarinier, du kumbhi et des palmier du genre Phoenix.
Dans le parc national de Bardia au Népal, les éléphants consomment de grandes quantités d'herbe des plaines inondables, en particulier pendant la saison de la mousson. Ils broutent davantage pendant la saison sèche, l'écorce constituant une partie importante de leur alimentation pendant la partie fraîche de cette saison. Au cours d'une étude dans une zone boisée décidue mixte humide tropicale de 160 km 2 en Assam , on a observé que les éléphants se nourrissaient d'environ 20 espèces d'herbes, de plantes et d'arbres. Les graminées telles que Imperata cylindrica et Leersia hexandra constituaient de loin le composant le plus prédominant de leur régime alimentaire.
Les modèles de déplacement et d'utilisation de l'habitat d'une population d'éléphants ont été étudiés dans le sud de l'Inde entre 1981 et 1983 dans une zone d'étude de 1 130 km 2. Les types de végétation de cette zone comprennent une forêt d'épines sèches à 250 à 400 m, une forêt de feuillus à 400 à 1 400 m, une forêt à feuilles persistantes rabougrie et des prairies à 1 400 à 1 800 m. Cinq groupes d'éléphants différents, chacun composé de 50 à 200 individus, avaient des domaines vitaux compris entre 105 km 2 et 320 km 2, qui se chevauchaient. Ils préféraient un habitat où l'eau était disponible et où les plantes alimentaires étaient agréables au goût. Pendant les mois secs de janvier à avril, ils se rassemblaient à des densités élevées allant jusqu'à cinq individus par km 2 dans les vallées fluviales où les plantes fourragères avaient une teneur en protéines beaucoup plus élevée contenu dans les hautes herbes grossières sur les pentes des collines. Avec le début des pluies en mai, ils se sont dispersés sur une zone plus large à des densités plus faibles, principalement dans les forêts d'herbes hautes, pour se nourrir des herbes fraîches, qui avaient alors une valeur protéique élevée. Au cours de la deuxième saison des pluies, de septembre à décembre, lorsque les hautes herbes sont devenues fibreuses, elles se sont déplacées vers des forêts ouvertes d'herbes courtes à basse altitude. Le modèle de mouvement normal pourrait être bouleversé pendant des années de conditions environnementales défavorables. Cependant, le schéma de déplacement des éléphants dans cette région n'a pas fondamentalement changé depuis plus d'un siècle, comme en témoignent les descriptions enregistrées au cours du 19ème siècle.
Dans la réserve de biosphère de Nilgiri, trois groupes d'éléphants avaient des domaines vitaux globaux de 562 km 2, 670 km 2 et 799 km 2 au début des années 1990. Au cours des trois années d'enquête, leurs domaines vitaux annuels se chevauchaient dans une large mesure avec seulement des changements mineurs dans les domaines vitaux entre les années.[1]
L'éléphant indien est originaire d'Asie continentale: Inde, Népal, Bangladesh, Bhoutan, Birmanie,Thaïlande, péninsule malaise, Laos, Chine, Cambodge et Viêt Nam. Il est régionalement éteint au Pakistan. Il habite les prairies, les forêts sèches à feuilles caduques, humides à feuilles caduques, à feuilles persistantes et semi-persistantes. Au début des années 1990, les populations sauvages estimées comprenaient :
Sous-espèces :
Les éléphants d'Asie sont menacées par la perte de leur habitat à cause de la déforestation.
L'éléphant indien (Elephas maximus indicus) est l'une des sous-espèces de l'éléphant d'Asie (Elephas maximus). C'est un mammifère de la famille des éléphantidés. Il fait partie des éléphants contemporains survivants.
Is ainmhí mór í an eilifint Indiach. Elephas maximus indicus an t-ainm eolaíoch.Mamach atá ann, fospeiceas de chuid eilifint na hÁise. Tá trí fhospeiceas eile ann: E. m. sumatranus, E. m. maximus agusE. m. borneensis.
Tá sé le fáil san India agus i dtíortha eile freisin: an Bhanglaidéis, An Bhútáin, an Chambóid, an tSín, Laos, An Mhalaeisia, Burma / Myanmar, Neipeal, an Phacastáin, An Téalainn agus Vítneam.
Bíonn na heilifintí Indiacha suas le 6.4m (21 troigh) ar fhad, 2-3.5m ar airde ag an ngualainn (6.6 - 11.5 troigh) 2.7 - 4.5 tona ar meáchan. Bhí an eilifint Indiach is mó riamh 8m (26 troigh) ar fhad, 3.5m (11 troigh) ar airde agus ocht dtona ar meáchan.
O elefante indio (Elephas maximus indicus) é unha das tres subespecies recoñecidas de elefante asiático que habita en Asia. Dende 1986, Elephas maximus foi sinalado como especie ameazada pola IUCN xa que a súa poboación descendeu polo menos un 50% nas últimas tres xeracións. A especie está ameazada pola perda, degradación e fragmentación de hábitat.
Os elefantes indios son nativos de case toda Asia: India, Nepal, Bangladesh, Bután, Myanmar, Tailandia, Península de Malaisia, Laos, China, Camboxa e Vietnam. Nos anos 1990, a poboación estimada era:[2]
O elefante indio (Elephas maximus indicus) é unha das tres subespecies recoñecidas de elefante asiático que habita en Asia. Dende 1986, Elephas maximus foi sinalado como especie ameazada pola IUCN xa que a súa poboación descendeu polo menos un 50% nas últimas tres xeracións. A especie está ameazada pola perda, degradación e fragmentación de hábitat.
Gajah india adalah salah satu subspesies gajah asia. Gajah ini dapat ditemui di India, Nepal, Bangladesh, Bhutan, Myanmar, Thailand, Semenanjung Malaya, Laos, Tiongkok, Kamboja dan Vietnam.
Bukti arkeologi menunjukkan bahawa gajah India telah dijinakkan di lembah sungai Indus sekitar 4.000 tahun dahulu. Menjinakkan tidak serupa dengan domestikasi. Gajah sulit didomestikasi akibat perangai bengisnya, makanannya yang mahal dan pertumbuhan yang terlalu lama (15 tahun untuk menjadi dewasa). Gajah india dijinakkan untuk pertanian. Pengunaan gajah perang dalam militer bermula sekitar 1100 SM dan disebut dalam beberapa kitab suci berbahasa Sansekerta.
Semenjak tahun 1986, Elephas maximus tergolong sebagai spesies yang terancam punah dan populasinya telah berkurang sebanyak 50% dalam tiga generasi. Gajah asia terancam oleh kehancuran, degradasi dan fragmentasi habitat.[1]
Gajah india adalah salah satu subspesies gajah asia. Gajah ini dapat ditemui di India, Nepal, Bangladesh, Bhutan, Myanmar, Thailand, Semenanjung Malaya, Laos, Tiongkok, Kamboja dan Vietnam.
Bukti arkeologi menunjukkan bahawa gajah India telah dijinakkan di lembah sungai Indus sekitar 4.000 tahun dahulu. Menjinakkan tidak serupa dengan domestikasi. Gajah sulit didomestikasi akibat perangai bengisnya, makanannya yang mahal dan pertumbuhan yang terlalu lama (15 tahun untuk menjadi dewasa). Gajah india dijinakkan untuk pertanian. Pengunaan gajah perang dalam militer bermula sekitar 1100 SM dan disebut dalam beberapa kitab suci berbahasa Sansekerta.
Semenjak tahun 1986, Elephas maximus tergolong sebagai spesies yang terancam punah dan populasinya telah berkurang sebanyak 50% dalam tiga generasi. Gajah asia terancam oleh kehancuran, degradasi dan fragmentasi habitat.
L'elefante indiano (Elephas maximus indicus Cuvier, 1798) è la più comune delle quattro sottospecie di elefante asiatico.[2] Deve il nome all'India, il Paese nel quale è maggiormente diffuso e dove si trova il 50% degli elefanti asiatici allo stato brado esistenti al mondo ed il 20% di quelli ammaestrati.[3]
Gli elefanti indiani misurano fino a 6,4 m di lunghezza, dagli 1,83 ai 3,60 m al garrese e pesano fino a 5 tonnellate.[4] Gli esemplari thailandesi sono di solito leggermente più piccoli e più massicci di quelli delle altre zone dove la sottospecie vive. Gli elefanti della Malaysia tendono ad avere peluria più sviluppata e dimensioni ridotte, a volte vengono classificati in una sottospecie a parte (Elephas maximus hirsutus), ma tale suddivisione è discutibile.
I maschi sono tutti provvisti di zanne, mentre solo una parte delle femmine le ha, di dimensioni sensibilmente minori a quelle dei maschi.[4]
Gli elefanti indiani preferiscono vivere nei pressi di aree boschive o cespugliose, anche se colonizzano una gamma piuttosto ampia di habitat, tra i quali i principali sono:[4]
Tendono ad avere vita nomade ed a spostarsi periodicamente e non restano nello stesso posto per più di una decina di giorni. Quest'abitudine fa sì che spesso, durante il loro peregrinare, causino danni all'agricoltura o alle costruzioni dell'uomo, generando attriti con le popolazioni locali.
Ogni giorno possono arrivare a mangiare per 20 ore e produrre fino a 100 chili di escrementi, vagando in un'area che arriva fino a 320 km². Mangiano prevalentemente erbe, ma anche corteccia, radici, foglie ecc. Tra le colture che preferiscono vi sono le banane, il riso e la canna da zucchero. Bevono almeno una volta al giorno e sono sempre quindi nei pressi di un corso d'acqua dolce.[4]
Gli elefanti indiani allo stato brado si trovano esclusivamente in Asia meridionale, nel sud-est asiatico e, in misura minore, nella provincia cinese sud-occidentale dello Yunnan. Secondo una stima del WWF del 2013, sono in totale tra i 20.000 ed i 25.000 esemplari e rientrano nelle specie ad alto rischio di estinzione in natura.[4]
L'aumento della popolazione mondiale umana comporta l'espansione delle aree abitate, dei terreni coltivati, della rete stradale e ferroviaria ecc, il tutto a discapito delle aree che costituiscono l'habitat degli elefanti, che soffrono quindi per la penuria di cibo e luoghi in cui rifugiarsi. Le aree rimaste a loro disposizione sono sempre più frammentate e isolate tra loro; le tradizionali vie di migrazione stagionale e la possibilità di incrociarsi con esemplari di altri gruppi familiari sono di conseguenza compromesse. Gli elefanti sono costretti a cercare cibo nelle zone agricole e negli insediamenti umani, che hanno loro sottratto l'habitat naturale, generando un conflitto con l'essere umano, il quale difende i propri territori o vendica i danni subiti eliminando gli animali.[4]
Un'altra causa della riduzione del numero di elefanti è il bracconaggio, che alimenta il mercato dell'avorio. Le vittime sono i maschi, che hanno le zanne più grandi e redditizie, e ciò altera l'equilibrio della razza, con le femmine molto più numerose dei maschi. Nonostante che la compravendita di avorio sia stata messa al bando in tutto il mondo, il fenomeno persiste specialmente in Asia, dove la domanda di avorio da parte delle classi abbienti resta alta.[4]
Circa 200 anni fa, nella zona dell'odierno Bangladesh vi erano molti elefanti, che sono invece attualmente in pericolo critico di estinzione. Si calcola che nel 2006 ne fossero rimasti circa 100 in cattività e 200 esemplari allo stato brado, di cui il 30% entra ed esce dal Paese nelle zone a cavallo della frontiera birmana e indiana. La maggior parte si trova in aree protette situate nelle montagne nei pressi di Chittagong. La drammatica crescita demografica dei cittadini bengalesi ha sottratto terreno e approvvigionamenti agli animali, situazione che si aggrava durante le periodiche inondazioni del Paese. I corridoi lungo i quali gli elefanti si muovono sono spesso disturbati.
La povertà del Paese rende difficoltoso per il governo predisporre un piano di protezione per la sottospecie e per la natura in genere; non vi sono quindi progetti statali di conservazione. I circa 100 elefanti addomesticati sono impiegati soprattutto nell'industria del legname e nei circhi; in entrambi i casi le condizioni di vita sono critiche.[5]
Nonostante la sopravvivenza degli elefanti in Birmania sembri garantita da un buon numero di riserve naturali e dalla presenza di esperti di elefanti, la popolazione totale di quelli selvaggi è in declino. Nel 2006, ve ne erano tra i 4.000 e i 5.000 esemplari, mentre quelli addomesticati erano circa 5.000.[6]
Tra i motivi di tale declino vi è la cattura, illegale dal 1994, di quelli selvatici per addestrarli a lavorare nell'industria del legname, che ne occupa circa 4.000. L'impiego di elefanti permette di salvaguardare buona parte degli alberi non commerciabili, che altrimenti dovrebbero essere eliminati per facilitare il trasporto del legname pregiato. Dato l'importanza del ruolo che svolgono in questa attività, gli elefanti addomesticati birmani ricevono cure ed attenzioni particolari. Altri impieghi sono quelli nei villaggi isolati (in svariate attività), per trasporti in zone impervie dove altrimenti si può circolare solo a piedi, per cerimonie religiose, nell'industria del turismo e nell'agricoltura in presenza di terreni difficoltosi.
Anche in Birmania è in diminuzione l'habitat per gli elefanti, con la deforestazione (spesso illegale) e l'espansione di insediamenti abitativi umani. Un altro motivo di declino è il bracconaggio, grazie al quale si riforniscono i contrabbandieri di avorio e gli esportatori di cuccioli in Thailandia, dove vengono impiegati nell'industria del turismo.[6]
Il Bhutan è un piccolo Paese in prevalenza montuoso, nelle cui poche pianure diversi elefanti soggiornano nel periodo estivo, per poi passare l'inverno in India. Grazie alla tranquillità del territorio, il numero di animali selvaggi in quest'area era stabilizzato nel 2006 attorno ai 250 - 500 esemplari. Tale stima non fornisce dati sul numero degli elefanti addomesticati nel Paese. Le relative minacce rappresentate dai bracconieri e dalla deforestazione non impensieriscono i programmi ambientali del governo locale, ai quali collabora il WWF.[7]
Le ricerche in Cambogia sulla popolazione degli elefanti sono iniziate in periodi recenti e le informazioni al riguardo sono quindi approssimative. Nel 2006, si stima che ci fossero 200 - 300 animali selvaggi e 211 ammaestrati. In precedenza si pensava che, grazie alle ideali condizioni ambientali, ce ne fossero molti di più e si ipotizza che ne possano essere stati uccisi molti per contrabbandare avorio e per consumarne la carne. Anche la deforestazione e la presenza di mine inesplose nelle foreste rimaste possono aver contribuito al declino. Le precarie condizioni economiche del Paese rendono possibile un intervento governativo solo con un eventuale finanziamento estero.
Gli elefanti addomesticati vivono in prevalenza nei villaggi della minoranza etnica phnong, i cui membri hanno una buona tradizione al riguardo, anche se negli ultimi tempi tale tradizione sta svanendo per la crescente difficoltà di catturare nuovi esemplari.[8]
Nel 2006, gli elefanti che vivevano allo stato brado erano tra i 200 e i 250 e non vi era menzione di quanti fossero gli esemplari in cattività. Concentrati nel Xishuangbanna e nella riserva di Nangunhe, nella parte meridionale della Provincia dello Yunnan, erano un tempo molti di più, ma la tradizione cinese di collezionare oggetti in avorio ne ha decimato la popolazione. Negli ultimi anni, il governo cinese ha ovviato al problema predisponendo varie misure per impedirne la caccia, ed ora la zona è una delle poche al mondo dove la popolazione della sottospecie è in aumento.[9] Il commercio illegale di avorio nel Paese continua comunque ai danni degli elefanti di altre zone del mondo, in particolare di quelli africani.
Vi sono seri problemi legati all'espansione dei centri abitati e delle infrastrutture (strade, dighe ecc.), che si appropriano dei territori dove gli elefanti avevano campo libero, costringendoli sempre più spesso ad invadere i villaggi per nutrirsi. Tra le misure prese dal governo vi è anche il rimborso dei danneggiati dalle incursioni, che rimangono comunque insoddisfatti perché tali rimborsi non compensano i danni. Si pensa che una soluzione potrebbe essere la creazione di corridoi ad uso degli animali, che colleghino le aree protette.[10]
In India, gli elefanti sono per tradizione celebrati come animali sacri e quelli addomesticati sono tuttora largamenti utilizzati in diversi settori della vita locale (costruzioni, turismo, cerimonie religiose, pattugliamento aree protette ecc.). Nel 2006, gli elefanti che vivevano allo stato brado erano tra i 23.900 ed i 32.900, concentrati principalmente nel sud e nel nord-est del Paese, mentre quelli in cattività erano circa 3.500.[3] Una piccola popolazione selvatica è presente anche nelle Isole Andamane.[11]
Nei secoli precedenti, la popolazione di elefanti indiani era molto superiore, si è stimato che nel XVII secolo fossero circa un milione. Tra le cause che hanno portato al ridimensionamento vi è la perdita di spazi vivibili per tali animali ed il conseguente conflitto con l'essere umano.[3] Tuttora la continua espansione demografica indiana, che richiede nuovi insediamenti abitativi e terreni agricoli, costituisce la minaccia principale per la sopravvivenza della sottospecie.[4]
Nel 1992, il governo ha promosso il "Progetto Elefante", volto a risolvere il conflitto tra uomini ed animali con il miglioramento delle condizioni di vita di questi ultimi. L'organizzazione incaricata di presiedere al progetto controlla un'area totale di 58.000 km² suddivisa in 25 riserve specifiche, dove la popolazione degli elefanti è in aumento; sta cercando inoltre di stabilire dei corridoi che mettano in comunicazione tali riserve e di proteggere le condizioni di vita degli elefanti addomesticati. Il Progetto Elefante si occupa anche del fenomeno del bracconaggio, legato al commercio di avorio, che ha ridotto enormemente la popolazione maschile[3] (negli elefanti indiani, la femmina di solito non ha le zanne, e se le ha sono piccole).[12]
Il governo ha anche introdotto severe pene per chi non rispetta le leggi a tutela degli elefanti; ciononostante, tali leggi vengono spesso ignorate, in particolar modo quelle tese a proteggere le condizioni di vita di quelli in cattività.[3]
Lo stesso argomento in dettaglio: Elephas maximus sumatrensis ed Elephas maximus borneensis. In Indonesia, le stime sulla popolazione degli elefanti sono rese difficoltose dalla densità della giungla dove vivono, che è stata esplorata dai ricercatori limitatamente. La maggior parte degli elefanti che si trovano a Sumatra sono i piccoli Elephas maximus sumatrensis, mentre nel 2003 nel Kalimantan, la parte centro-meridionale dell'isola del Borneo, sono stati riconosciuti come specie a sé stante gli Elephas maximus borneensis, ancora più piccoli dei precedenti. Entrambe queste sottospecie sono distinte dall'elefante indiano.[13] Non esiste una stima precisa di quanti esemplari esistano di ciascuna specie. In totale a Sumatra, nel 2006 vivevano tra i 1.200 ed i 1.500 esemplari, mentre si è ipotizzato che nel Borneo nel 1990 ve ne fossero tra i 500 e i 1.000. In tutta l'Indonesia vi erano inoltre nel 2006 circa 350 elefanti in cattività.
Come nella maggior parte degli altri Paesi, anche in Indonesia il numero degli elefanti è in costante diminuzione. Ed anche qui i motivi sono l'aumento di insediamenti umani, con il conseguente conflitto con gli uomini, la deforestazione e, in misura minore, il bracconaggio. All'inizio il governo interveniva uccidendo gli elefanti per proteggere i villaggi, ma le proteste della comunità internazionale lo hanno spinto a rivedere tale politica, catturando poi gli animali e rinchiudendoli in appositi centri di conservazione.[13]
Il territorio dell'odierno Laos ospitò nei secoli passati grandi quantità di elefanti. Il termine Lan Xang, nome dell'antico regno che unificò la nazione lao e dominò la regione dal XIV secolo al XVIII, significa letteralmente 'milione di elefanti'. Il numero si è drammaticamente ridotto ai giorni nostri. Nel 2006 è stato stimato che ne esistessero tra gli 800 e i 1.200 allo stato brado e tra i 1.100 e i 1.350 in cattività.[14]
Malgrado le ideali condizioni geografiche, con le foreste che coprono quasi la metà del territorio nazionale, la mancanza nel passato di una valida politica di conservazione della specie ha contribuito alla diminuzione della popolazione di elefanti. Il governo del Paese ha affrontato il problema solo in tempi recenti ed alcune organizzazioni internazionali operano da qualche anno per cercare di invertire la tendenza. La minaccia principale è il bracconaggio, soprattutto lungo la frontiera montana con il Vietnam, l'isolamento ed il terreno accidentato di tale zona favoriscono la fuga dei responsabili al di là del confine. Le condizioni di povertà in cui si trova il Laos rendono problematico l'organizzazione di guardie forestali che possano ovviare al problema e, per il momento, le riserve naturali sono poche.
La diminuzione dell'habitat proprio degli elefanti è sempre stato un problema secondario, ma sta diventando più serio per la deforestazione che alimenta il commercio del legname, per l'aumento di campi coltivati e per le numerose centrali idroelettriche costruite negli ultimi anni.
Gli elefanti ammaestrati fanno parte della cultura e della vita sociale laotiana da molti secoli. Sono usati principalmente per i trasporti, specialmente di legname, per l'agricoltura e nell'industria del turismo; molti degli elefanti impiegati in queste attività sono vittime di eccessivo sfruttamento e non vengono curati come si dovrebbe.[14] La maggior parte si trovano nella Provincia di Xaignabouli, nel nord-ovest del Paese, dove sono impiegati per trasportare i tronchi destinati al commercio di legname. Di rilievo in questa zona è il Centro di Conservazione degli Elefanti, ente privato sorto per favorire l'accoppiamento, fornire assistenza alla nascita, garantire cure mediche agli elefanti e addestrare i mahout, tradizionali conducenti dell'animale.[15]
Il Mar Cinese Meridionale separa la parte peninsulare della Malesia, dove si trova l'elefante indiano, da quella insulare del Borneo, che ospita la sottospecie del piccolo Elephas maximus borneensis. Nel 2006 si è stimato che vi fossero nel Paese tra i 1.250 ed i 1.466 elefanti nella penisola malese e tra i 1.100 e i 1.600 in Borneo, mentre gli elefanti ammaestrati erano alcune decine.[16]
Gli elefanti indiani erano storicamente molto diffusi nella penisola, ma il disboscamento che ha lasciato spazio all'agricoltura a partire dall'inizio del XX secolo ne ha ridotto sensibilmente il numero. Inizialmente non vi era sensibilizzazione sul fatto che ne veniva distrutto l'habitat ed il conflitto tra gli elefanti e l'uomo divenne un problema. Il governo istituì nel 1974 l'Unità di Gestione dell'Elefante, posta sotto l'autorità del Dipartimento della Vita Selvatica e dei Parchi Nazionali, che si è specializzata nel trasferimento di elefanti selvatici negli Stati federati di Kelantan, Terengganu e Pahang, dove tuttora esistono grandi aree forestali, come il Parco Nazionale di Taman Negara.[16]
La migrazione ha interessato in un periodo di 25 anni circa 500 elefanti, che sono ora spariti dagli Stati malesi di Perlis, Selangor e Negeri Sembilan. Il processo di deforestazione si è notevolmente ridotto ed è ora sottoposto alla pianificazione che tiene conto delle esigenze degli elefanti e del loro habitat. Tale politica ha stabilizzato il numero degli animali e ridotto il conflitto con gli esseri umani.
Gli elefanti ammaestrati hanno per lungo tempo fatto parte della cultura malese, soprattutto come mezzi di trasporto dei sultani locali, ma questa tradizione è caduta in disuso a partire dal XIX secolo. Otto esemplari ammaestrati vengono oggi impiegati dall'Unità di Gestione dell'Elefante per le operazioni di gestione della popolazione di quelli selvatici.[16]
L'Elephas maximus borneensis, detto anche elefante pigmeo del Borneo, è stato riconosciuto come specie autoctona dell'isola nel 2003. Vi sono diverse ipotesi sull'origine di questa sottospecie; per lungo tempo si è pensato che i suoi esemplari fossero i discendenti degli elefanti indiani portati sull'isola a più riprese negli ultimi secoli. Le prove di comparazione e le analisi del DNA che hanno portato al riconoscimento dell'elefante pigmeo, fanno invece risalire l'origine di questa sottospecie all'ormai estinto Elephas maximus sondaicus, che era presente a Giava.[17]
Restano comunque in Borneo alcuni discendenti degli elefanti indiani ammaestrati introdotti in passato e liberati poi nella giungla.[17] In generale, si trovano elefanti sia nella zona malese che in quella indonesiana, e spesso migrano dall'una all'altra.[16] Il loro censimento è difficoltoso per la natura del territorio, coperto in gran parte da una giungla particolarmente densa e abbastanza carente di moderne vie di comunicazione.
Gli elefanti fanno storicamente parte della cultura nepalese, in particolare quelli addomesticati, che sono tuttora impiegati nelle cerimonie induiste. Fino agli anni sessanta del XX secolo, vi era una folta popolazione concentrata sulle giungle pianeggianti del sud, ma anche qua i nuovi insediamenti umani hanno drammaticamente ridotto il numero di elefanti e l'habitat a loro riservato. Nel 2006 si è calcolato che ne esistessero tra i 100 e i 170 esemplari selvatici e 170 in cattività.[18]
Gli elefanti selvatici nepalesi migrano spesso nel vicino Bengala in piccoli gruppi isolati da altri gruppi. La loro popolazione si è stabilizzata negli ultimi anni e nel parco nazionale reale di Bardia sono passati dai 25 esemplari nei primi anni novanta agli oltre 50 di dieci anni dopo. Il governo nazionale ha contribuito alla stabilizzazione creando cinque riserve protette ed una zona speciale per favorirne l'accoppiamento. Anche il numero di quelli addomesticati è tornato a crescere, e vengono impiegati ora anche nel settore turistico e in alcuni progetti ecologici.[18]
In Thailandia vi è una lunga tradizione di utilizzo dell'elefante, considerato un simbolo nazionale. Il re Bhumibol Adulyadej possedeva 10 esemplari di elefante bianco, rarissimo pachiderma ritenuto sacro in molti Paesi dell'Indocina ed emblema del potere regale.[19]. Si pensa che all'inizio del XX secolo vi fossero in Thailandia circa 300.000 elefanti selvatici e 100.000 ammaestrati, mentre le stime del 2006 ne riportano tra i 3.500 ed i 4.000 in cattività e tra i 3.000 ed i 3.700 allo stato brado. Esperti thailandesi ritengono che invece questi ultimi non superino i 1.000 esemplari.[20]
I motivi principali di questa grande diminuzione sono gli stessi degli altri Paesi: l'aumento della popolazione umana con l'espansione dei centri abitati e delle aree coltivabili a discapito delle foreste, il bracconaggio per il commercio di avorio e la cattura dei cuccioli per inserirli nell'industria turistica. Gli animali rimasti liberi sono confinati in aree sempre più ristrette ed isolate le une dalle altre, tra le quali quelle dove si trovano più elefanti sono il Parco nazionale di Khao Yai, nella Thailandia del Nordest, ed i santuari della vita selvatica di Thungyai e di Huai Kha Khaeng, lungo la frontiera con la Birmania. È stato fondato nel Paese l'Istituto Nazionale dell'Elefante, che collabora con il Dipartimento dei Parchi Nazionali e alcune ONG per salvaguardare l'habitat e la popolazione degli elefanti selvatici, i quali sono protetti anche da apposite leggi nazionali e dal CITES.[20]
Gli esemplari ammaestrati furono storicamente impiegati in Thailandia come elefanti da guerra e l'esercito siamese ne ebbe sempre molti in dotazione. In tempi più recenti, molti sono stati impiegati per il trasporto del legname, ma una legge del 1989 ha messo al bando il taglio indiscriminato delle foreste; questi elefanti ed i loro mahout si sono così ritrovati senza lavoro. Una parte sono stati riciclati nell'industria del turismo, un'altra parte è abusivamente migrata in Birmania, dove l'attività di taglio del legname pregiato è ancora in uso, ma alcuni si trovano tuttora in condizioni precarie. Un triste fenomeno difficile da sradicare è quello degli elefanti costretti a trasportare turisti nelle vie cittadine.[20]
Anche in Vietnam vi è una lunga tradizione di utilizzo dell'elefante per scopi religiosi o come mezzo di trasporto. Fu storicamente utilizzato in tempo di guerra e garantì i trasporti in terreni accidentati anche durante la guerra del Vietnam. La loro popolazione è drammaticamente diminuita e sono attualmente nel Paese tra le specie a rischio estremamente alto di estinzione in natura. Nel 2006, il numero di quelli selvatici era tra le 76 e le 94 unità, mentre quelli ammaestrati erano 165. Il tracollo si è accentuato negli ultimi decenni, nel 1990 si stimava che ve ne fossero tra i 1.500 ed i 2.000.[21]
Oltre ai soliti motivi legati ai disboscamenti per la raccolta di legname pregiato e per far posto a nuovi insediamenti, al conflitto uomo-elefante e al bracconaggio, vi sono stati numerosi incendi che hanno distrutto le foreste. Per ovviare all'estinzione, il governo ha predisposto il Piano di Azione Nazionale per l'Elefante, affidato al Dipartimento per la Protezione delle Foreste, che ha individuato nella Provincia di Nghe An al nord, e in quelle di Dak Lak e Dong Nai a sud, le aree da destinare alla protezione della specie. Si sta cercando di coinvolgere la popolazione nel progetto, nel quale verrebbero impiegati anche gli elefanti ammaestrati, a loro volta a rischio di estinzione, essendo passati dai 600 del 1980 ai 165 del 2006.[21]
L'elefante indiano (Elephas maximus indicus Cuvier, 1798) è la più comune delle quattro sottospecie di elefante asiatico. Deve il nome all'India, il Paese nel quale è maggiormente diffuso e dove si trova il 50% degli elefanti asiatici allo stato brado esistenti al mondo ed il 20% di quelli ammaestrati.
Gajah India merujuk kepada sub-spesies gajah Asia dan merupakan sub-spesies yang terbanyak jumlahnya. Gajah Asia banyak terdapat di India, tetapi terdapat juga dalam bilangan kecil di Bangladesh, Bhutan, Borneo, Kemboja, China, Laos, Semenanjung Malaysia, Myanmar, Nepal, Thailand dan Vietnam. Bukti arkeologi menunjukkan bahawa gajah India telah dijinakkan di lembah sungai Indus sekitar 4,000 tahun dahulu. Menjinakkan tidak serupa dengan ternakan. Haiwan ternakan, seperti lembu atau anjing, dilahirkan dalam kurungan dan akhirnya menurut pembiakan pilihan. Gajah disebabkan perangai bengisnya, makanannya yang mahal dan pertumbuhan yang perlahan (15 tahun untuk menjadi dewasa), biasanya, kecuali dengan beberapa pengecualian, sentiasa ditangkap dari hutan dan berikutnya dijinakkan untuk beberapa tujuan. Spesies pertama dijinakkan dengan cara itu adalah Gajah India, untuk tujuan pertanian. Pengunaan gajah perang dalam ketenteraan bermula sekitar 1100 SM dan disebut dalam beberapa penulisan suci Sanskrit.
Penggunaan gajah sekali lagi oleh Kesultanan India, hampir mengakhiri penaklukan Raja Timur. Pada tahun 1398 tentera Timur berhadapan dengan seratus gajah India dalam pertempuran dan hampir kalah akibat tenteranya ketakutan. Sejarah menceritakan bahawa orang-oang Turki menang dengan menggunakan strategi bijaksana: Raja Timur membakar jerami dibelakang untanya sebelum menyerbu. Asap membuatkan unta berlari kehadapan dan menakutkan gajah yang melenyek tentera mereka sendiri ketika berusaha melarikan diri. Satu lagi cerita dalam kempen itu (oleh Ahmed ibn Arabshah) melaporkan bahawa Raja Timur menggunakan (kaltrop) besar untuk menghentikan serbuan gajah. Kemudian, pemimpin Turki tersebut menggunakan gajah-gajah tersebut menentang Empayar Turki Uthmaniyyah.
De Indische olifant (Elephas maximus indicus) is een ondersoort van de Aziatische olifant die voorkomt in India. Hij wordt 5,5 tot 6 meter lang en ongeveer 3 meter hoog. Hij heeft een gewicht van om en nabij de 5000 kilogram. Op de grassteppes en in de bossen voedt hij zich met gras, bladeren en andere plantendelen. Vergeleken met de Afrikaanse olifant heeft de Indische olifant kleinere oorschelpen en kleinere slagtanden. Ook hebben de Indische olifanten maar één lip en zit hun kop lager dan hun ruggengraat. De Afrikaanse olifanten zijn ook groter dan de Indische olifanten. De vrouwtjes zijn kleiner dan de mannetjes en bij hen zijn de slagtanden alleen in aanleg aanwezig.
Na een draagtijd van 21 maanden brengt de olifantenkoe een jong ter wereld. Het jong wordt meer dan twee jaar gezoogd en blijft ook daarna nog lang bij de moeder. De olifanten scheiden tijdens de paartijd een sterk ruikende vloeistof af uit klieren die zich aan de zijkant van het lichaam bevinden. Gedurende deze tijd zijn de dieren onberekenbaar en agressief.
Een kudde olifanten bestaat uit een oude olifantenkoe, die de leiding heeft, meerdere vrouwtjes en hun jongen en een ouder mannetje. In de nabijheid van de kudde leven nog meer olifantenstieren.
De Indische olifant (Elephas maximus indicus) is een ondersoort van de Aziatische olifant die voorkomt in India. Hij wordt 5,5 tot 6 meter lang en ongeveer 3 meter hoog. Hij heeft een gewicht van om en nabij de 5000 kilogram. Op de grassteppes en in de bossen voedt hij zich met gras, bladeren en andere plantendelen. Vergeleken met de Afrikaanse olifant heeft de Indische olifant kleinere oorschelpen en kleinere slagtanden. Ook hebben de Indische olifanten maar één lip en zit hun kop lager dan hun ruggengraat. De Afrikaanse olifanten zijn ook groter dan de Indische olifanten. De vrouwtjes zijn kleiner dan de mannetjes en bij hen zijn de slagtanden alleen in aanleg aanwezig.
Na een draagtijd van 21 maanden brengt de olifantenkoe een jong ter wereld. Het jong wordt meer dan twee jaar gezoogd en blijft ook daarna nog lang bij de moeder. De olifanten scheiden tijdens de paartijd een sterk ruikende vloeistof af uit klieren die zich aan de zijkant van het lichaam bevinden. Gedurende deze tijd zijn de dieren onberekenbaar en agressief.
Een kudde olifanten bestaat uit een oude olifantenkoe, die de leiding heeft, meerdere vrouwtjes en hun jongen en een ouder mannetje. In de nabijheid van de kudde leven nog meer olifantenstieren.
O elefante-indiano (Elephas maximus indicus) é uma das subespécies de elefante-asiático nativa do subcontinente indiano. Atingem uma altura nos ombros entre 2 e 3,5 metros e peso de até 5 toneladas.[1][2][3] A Índia concentra a maior parte da população de elefantes-asiáticos com cerca de 57% da população.[2]
O elefante-indiano (Elephas maximus indicus) é uma das subespécies de elefante-asiático nativa do subcontinente indiano. Atingem uma altura nos ombros entre 2 e 3,5 metros e peso de até 5 toneladas. A Índia concentra a maior parte da população de elefantes-asiáticos com cerca de 57% da população.
Slon ázijský indický, nepresne: slon indický (Elephas maximus indicus) je poddruh slona z čeľade slonovité (Elephantidae).
Slon indický váži 2,6 – 5 ton. V délce měří 5,5 – 6,5 m a do výšky 2,5 až 3,5 m. Jeho chvost meria 1,2 až 1,5 m. Slon indický má uši veľké až 41,1 cm.
Telo slona indického sa delí na 5 častí: hlavu, trup, dve predné a dve zadné končatiny a chvost. Pre slona je typické, že má na hlave kly, dlhé uši a obrovský chobot. Najviditelnejšie znaky s rozdielmi slona afrického a slona indického sú na hlave. Slon indický má menšie uši ako slon africký, kly majú iba samci a na chobote majú iba jeden, prstík´´. Na chobote má slon, prstíky´´, ktoré mu slúžia pri oberaní, uchupovaní potravy, umývaní a pití. Slony majú veľmi dobré vyvinutý sluch, už len preto, že majú veľké uši a dokážu počuť zvuk na vzdialenosť až 1 km. Kly, malá alebo obrovské môžu mať pri tomto druhu iba samci, niekedy ich majú aj samice, ale len veľmi malé. Na hlave má dve vyrástky, ktoré vyzerajú ako kopce. Slon indický má veľmi malé ústa, ale obrovský apetit. V ústach má obrovské stoličky, čo naznačuje že slon indický má k mamutovi srstnatému bližšie ako iné druhy slonov. Jedna stolička môže meriať až 21 cm. Ak by slono indický stratil zub alebo by sa mu skazil, nemohol by jesť a umrel by od hladu. Trup slona indického má dlhý a tlustý trup. Má 4 končatiny na ktorých má 4 prsty. Končatiny slona sú veľké a obrovské, aby samohol cez hustý porast predierať.
Vnútorná stavba tela sa skladá z 5 častí: z kostry, svalov, tráviacej sústavy, dýchacej sústavy a vylučovacej sústavy. Slony majú obrovské telo a to značí aj o veľkosti kostry. Slon indický má obrovskú lebku. Z lebky mu von vybiehajú kly. Kly, rovnako ako aj stoličky sú kosti. Jeho sánka je značne väčšia ako čeľusť. Čeľusť je tvorená hornou sánkou a sánku naopak dolnou. Na hornej strane lebky má slon indický vyvŕšeninu, ktorá tvorí dve kopčeky na jeho hornej strane hlavy. Krk tvorí niekoľko veľkých stavcov. Lopatky tvoria hornú časť jeho predných končatín. Slon indický má menšiu stehnovú kosť na predných končatinách ako na zadných, ale hrúbka zadnej končatiny je menšia ako hrúbka stehnovej kosti na prednej. Hrudný kôš tvorí 21 rebier. Slon indický má 100 000 svalov, čo zaisťuje veľmi vysokú úroveň kontroly a sily.
Slony používají kly na bitky o samice. Slon na sa o ne dobre stará, čísti a leští ich o kôru stromu alebo v zemi vyhľadáva soľ, ktorá mu kly spevňuje.
Slon indický obýva Áziu a to štáty: India, Nepál, Bangladéš, Bhután, Barma, Thajsko, Malajský polostrov, Vietnam, Kambodža, Laos a Čína.
Slon indický žije na pasienkoch, v listnatých, ihličnatých a stále zelených lesoch.
Slon indický je bylinožravý. Živí sa 112 druhmi rôznych rastlín: tráva, vysoká tráva, palma, trstina, alcea setosa, kôrou Acacia polyacantha, bambus, drevo, ďatlovníky, Careym arborea.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Slon ázijský indický
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Slon ázijský indický
Slon ázijský indický, nepresne: slon indický (Elephas maximus indicus) je poddruh slona z čeľade slonovité (Elephantidae).
Indisk elefant (ibland egentlig indisk elefant,[2] Elephas maximus indicus) är en underart av den asiatiska elefanten (Elephas maximus) vilken lever på indiska halvön och andra regioner av det sydostasiatiska fastlandet. Den kan bli upp till 80 år gammal.
Den indiska elefanten beskrevs 1798 av Georges Cuvier som en självständig art med namnet Elephas indicus.[3] Carl von Linné hade tidigare skildrat en elefant från Ceylon (idag Sri Lanka), i Systema Naturae från 1758 gav han arten det vetenskapliga namnet Elephas maximus.[4] Frederick Nutter Chasen klassificerade 1940 populationen från fastlandet, populationen från Sri Lanka och en tredje population från Sumatra och Borneo (borneoelefant) som underarter till en enda art.[5]
Att kalla alla asiatiska elefanter för "indisk elefant" är i ljuset av senare forskning inte längre korrekt.
Denna däggdjurs-relaterade artikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
Indisk elefant (ibland egentlig indisk elefant, Elephas maximus indicus) är en underart av den asiatiska elefanten (Elephas maximus) vilken lever på indiska halvön och andra regioner av det sydostasiatiska fastlandet. Den kan bli upp till 80 år gammal.
Den indiska elefanten beskrevs 1798 av Georges Cuvier som en självständig art med namnet Elephas indicus. Carl von Linné hade tidigare skildrat en elefant från Ceylon (idag Sri Lanka), i Systema Naturae från 1758 gav han arten det vetenskapliga namnet Elephas maximus. Frederick Nutter Chasen klassificerade 1940 populationen från fastlandet, populationen från Sri Lanka och en tredje population från Sumatra och Borneo (borneoelefant) som underarter till en enda art.
Att kalla alla asiatiska elefanter för "indisk elefant" är i ljuset av senare forskning inte längre korrekt.
Elephas maximus indicus abo hinduski elefant to zwiyrzã ze typu chordata, ze rzyndu proboscidea, ze grōmady cycaczy ze familije elephantidae, co je ôpisoł Cuvier we 1798 roku[2]. Wystympuje we Połedniowyj Azyji[1].
Elephas maximus indicus abo hinduski elefant to zwiyrzã ze typu chordata, ze rzyndu proboscidea, ze grōmady cycaczy ze familije elephantidae, co je ôpisoł Cuvier we 1798 roku. Wystympuje we Połedniowyj Azyji.
Hint fili (Elephas maximus indicus) Asya filinin kabul edilmiş üç alt türünden biridir ve Asya anakarasına özgüdür. 1986 yılından beri Elephas maximus Dünya Doğa ve Doğal Kaynakları Koruma Birliği (IUCN) tarafından son üç kuşaktır (65 ila 70 yıl) popülasyonu en az %50 azaldığı için soyunun tükenme riski çok yüksek olan tehlikedeki türler arasında listelenir. Türün karşısındaki en önemli tehditler yaşam alanı yokolması ve yaşam alanı parçalanmasıdır.[1]
Genel olarak Asya filleri Afrika fillerinden daha küçüktür. Hortumlarının ucunda parmak gibi tek uzantı bulunur. Sırtları dışbükey ya da düzdür. Dişiler erkeklerden daha küçüktür veya kısa fildişleri vardır ya da hiç yoktur.[2]
Hint fili 2 ila 3,5 m.'lik omuz yüksekliği ve 2.000 ila 5.000 kg ağırlığı sahiptir. Kaburga kemiklerinin sayısı 19 çifttir. Derileri maximus ırkından daha açık ama sumatranus ırkından daha koyu renklidir ve küçük pigmentasyon olmayan lekeler bulunur. Dişiler erkeklerden daha küçük cüsselidir veya kısa fildişleri vardır ya da hiç yoktur.[3]
En büyük Hint filinin omuz yüksekliği 3,43 m.'ydi.[4] 1985 yılında ilk defa olarak Bardia Ulusal Parkı'nda iki büyük erkek file rastlandı. Raja Gaj ve Kanchha adı verilen bu filler parkta birlikte dolaşıyor ve dişi gruplarını ziyaret ediyorlardı. Raja Gaj'ın omuz yüksekliği 3,4 m. idi ve vücut ağırlığı çok fazlaydı. Kafasındaki çıkıntı diğer Asya fillerine daha belirgindi ve bu nedenle mamut ile kıyaslanmıştır.[5]
Hint fillerinin kulakları Afrika fillerine göre daha küçüktür ama kafatasları ve hortumları daha geniştir. Ayak tırnakları geniş ve büyüktür. Afrikalı kuzenlerininaksine karınları vücut ağırlığı ile orantılıdır ancak Afrika filinin karnı kafatasına göre daha büyüktür.
Hint filleri Asya anakarasına özgüdür ve Hindistan, Nepal, Bangladeş, Bhutan, Myanmar, Tayland, Malakka Yarımadası, Laos, Çin, Kamboçya ve Vietnam'da bulunur. Açık otlak alanlarda, kuru ve nemli yıllık, herdem yeşil ve kısmen herdem yeşil ormanlarda yaşarlar. 1990'ların başında tahmini popğlasyonları şöyledir:[6]
_herd_at_sunset_(19695654994).jpg)
|erişim_tarihi= görmezden gelindi (yardım)KB1 bakım: Birden fazla ad: yazar listesi (link) Hint fili (Elephas maximus indicus) Asya filinin kabul edilmiş üç alt türünden biridir ve Asya anakarasına özgüdür. 1986 yılından beri Elephas maximus Dünya Doğa ve Doğal Kaynakları Koruma Birliği (IUCN) tarafından son üç kuşaktır (65 ila 70 yıl) popülasyonu en az %50 azaldığı için soyunun tükenme riski çok yüksek olan tehlikedeki türler arasında listelenir. Türün karşısındaki en önemli tehditler yaşam alanı yokolması ve yaşam alanı parçalanmasıdır.
Загалом, азійські слони менше африканських слонів, E.m.i. досягають висоти в холці від 2 до 3,5 м, важать від 2000 до 5000 кг, і мають 19 пар ребер. Їх колір шкіри світліше, за maximus з меншими ділянками депігментації, але темніше, за sumatranus. Самиці, як правило, менше за самців, і мають короткі або взагалі не мають бивні[2]
Найбільший E.m.i. мав 3,43 м заввишки в холці[3]
E.m.i. є ендеміком материкової Азії: Індії, Непалу, Бангладеш, Бутану, М'янми, Таїланду, Малайського півострову, Лаосу, Китаю, Камбоджі та В'єтнаму. Вони населяють луки, сухі листяні ліси, вологі листяні ліси, вічнозелені і напіввічнозелені ліси . На початку 1990 -х , їх орієнтовна кількість була [ 6 ]:
Voi Ấn Độ (Elephas maximus indicus) là một trong 3 phân loài được ghi nhận thuộc voi châu Á và là loài bản địa Châu Á. Từ năm 1986, Elephas maximus đã được liệt kê trong danh sách các loài nguy cấp bởi Liên minh Bảo tồn Thiên nhiên Quốc tế khi số lượng cá thể sụt giảm ít nhất 50% . Các loài voi châu Á bị đe dọa bởi việc mất môi trường sống.[1]
Voi Ấn Độ (Elephas maximus indicus) là một trong 3 phân loài được ghi nhận thuộc voi châu Á và là loài bản địa Châu Á. Từ năm 1986, Elephas maximus đã được liệt kê trong danh sách các loài nguy cấp bởi Liên minh Bảo tồn Thiên nhiên Quốc tế khi số lượng cá thể sụt giảm ít nhất 50% . Các loài voi châu Á bị đe dọa bởi việc mất môi trường sống.
印度象（Elephas maximus indicus）是亞洲象的亞種之一，生活在亞洲大陸上。自1986年以來被IUCN列爲瀕危物种[1]。雖然叫做印度象，但實際其分佈範圍還包括泰國等東南亞國家及中國。[2]
它體型比非洲象要小[3]，其肩部高度在2～3.5米（6.6～11.5英尺）之間，重量在2,000～5,000公斤（4,400～11,000英磅）之間。雌性通常小於雄性，有的雌性擁有較短的象牙[4]。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 哺乳綱 Mammalia 目 : ゾウ目 Proboscidea 科 : ゾウ科 Elephantidae 属 : アジアゾウ属 Elephas 種 : アジアゾウ E. maximus 亜種 : インドゾウ E. m. indicus [1] 学名 Elephas maximus indicusインドゾウ（学名：Elephas maximus indicus、英語名：Indian elephant）は、哺乳綱- ゾウ目（長鼻目）- ゾウ科- アジアゾウ属（英語版）に分類されるアジアゾウの、下位分類にあたる1亜種。
インドゾウを含む種アジアゾウ Elephas maximus は、過去3世代（60から75年）の間で個体数が少なくとも50%減少したとして、1986年よりIUCNに絶滅危惧種と評価されている[2]。
アジアゾウの代表的亜種であり、インド亜大陸（インド、バングラデシュ〈チッタゴン丘陵地帯〉、ネパール、ブータン）、インドシナ半島（ラオス、ミャンマー〈ペグ山脈（英語版）、タニンダーリ管区、シャン州〉、タイ、マレー半島、カンボジア東部〈モンドルキリ州とラタナキリ州〉、ベトナム）、および、中国大陸南端部（中華人民共和国南端部〈雲南省、シーサンパンナ・タイ族自治州、思茅区、臨滄市〉）の森林地帯に分布する。
![[icon]](http://ja.wikipedia.org/wiki/%E3%83%95%E3%82%A1%E3%82%A4%E3%83%AB:Wiki_letter_w_cropped.svg){kind=small}
インド象の表面積を求める公式としてシュリクマー関数というものがある
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。 インドゾウ（学名：Elephas maximus indicus、英語名：Indian elephant）は、哺乳綱- ゾウ目（長鼻目）- ゾウ科- アジアゾウ属（英語版）に分類されるアジアゾウの、下位分類にあたる1亜種。
インドゾウを含む種アジアゾウ Elephas maximus は、過去3世代（60から75年）の間で個体数が少なくとも50%減少したとして、1986年よりIUCNに絶滅危惧種と評価されている。
인도코끼리(학명: Elephas maximus indicus)는 아시아코끼리의 한 아종으로 여타 아종들 가운데서도 최대형종이며, 개체 수도 가장 많은 아종이다. 인도를 비롯하여 방글라데시, 부탄, 인도차이나 반도 및 중국 등에서 발견된다.
아프리카코끼리보다 약간 작으며, 어깨높이는 수컷이 2.6m, 암컷이 2.1m 정도이다. 아프리카코끼리보다 더욱 활발하게 돌아다닌다. 또한 수영도 잘 하며, 아시아코끼리처럼 성질이 온순하여 동남아시아 등에서 임업 및 행사에 쓰인다. 회색에서 갈색까지 다양하며 20마리 이상의 무리를 이룸, 낮에 휴식을 취하고 밤에 먹이를 먹음. 서식장소는 관목림이나 밀림이며 수명은 약70년이다.
