Serpulidae is 'n familie van hoofsaaklik mariene wurms; een spesie leef nie in soutwater nie. Hierdie familie hoort tot die orde Sabellida. 'n Kenmerk van hierdie familie is dat hulle hul stert in die rots of basis vasanker en 'n buis rondom hulle bou van 'n kalsiumkarbonaat wat hulle self afskei. In die meeste spesies het een van die tentakels vervorm om 'n operkulum te vorm om hulle buiswonings toe te maak wanneer gevaar dreig.
Serpulidae is 'n familie van hoofsaaklik mariene wurms; een spesie leef nie in soutwater nie. Hierdie familie hoort tot die orde Sabellida. 'n Kenmerk van hierdie familie is dat hulle hul stert in die rots of basis vasanker en 'n buis rondom hulle bou van 'n kalsiumkarbonaat wat hulle self afskei. In die meeste spesies het een van die tentakels vervorm om 'n operkulum te vorm om hulle buiswonings toe te maak wanneer gevaar dreig.
Serpulidae és una família de cucs anèl·lids sèssils i formadors de tubs de la classe Plychaeta.[1] Els membres de la família es diferencien dels altres cucs sabèlids perquè tenen un opercle especialitzat que impedeix l’entrada als seus tubs. A més a més, els serpúlids secreten carbonat de calci[2] per a la formació dels seus tubs. Els serpúlids són els principals biomineralitzadors d’entre tots els anèl·lids. Aproximadament es coneixen unes 300 espècies de la família Serpulidae, de les quals totes excepte una viuen en aigua salada. Els primers serpúlids que es coneixen daten del Permià (Wordià – Permià inferior).
La sang de la majoria d’espècies d’aquesta família presenta el pigment conegut com a clorocruorina. Aquest pigment s’empra per al transport d’oxígen fins als teixits. Les closques buides dels serpúlids poden ser confosos amb les closques d’algunes famílies de gasteròpodes, com ara els de la família Vermetidae. La principal diferència és que les closques dels serpúlids són terroses al seu interior, mentre que la dels gasteròpodes són brillants.[3]
Spirorbis sp.
Serpulidae és una família de cucs anèl·lids sèssils i formadors de tubs de la classe Plychaeta. Els membres de la família es diferencien dels altres cucs sabèlids perquè tenen un opercle especialitzat que impedeix l’entrada als seus tubs. A més a més, els serpúlids secreten carbonat de calci per a la formació dels seus tubs. Els serpúlids són els principals biomineralitzadors d’entre tots els anèl·lids. Aproximadament es coneixen unes 300 espècies de la família Serpulidae, de les quals totes excepte una viuen en aigua salada. Els primers serpúlids que es coneixen daten del Permià (Wordià – Permià inferior).
La sang de la majoria d’espècies d’aquesta família presenta el pigment conegut com a clorocruorina. Aquest pigment s’empra per al transport d’oxígen fins als teixits. Les closques buides dels serpúlids poden ser confosos amb les closques d’algunes famílies de gasteròpodes, com ara els de la família Vermetidae. La principal diferència és que les closques dels serpúlids són terroses al seu interior, mentre que la dels gasteròpodes són brillants.
Die Kalkröhrenwürmer (Serpulidae, eingedeutscht auch „Serpeln“) sind eine Familie, die aus etwa 80 Gattungen besteht. Die Arten bleiben meist kleiner als die der verwandten Federwürmer (Sabellidae). Sie leben sessil in Röhren aus ausgeschiedenem Kalk, die durch einen Deckel (Operculum) aus Horn oder Kalk (siehe zur Beschaffenheit auch Operculum der Schnecken) verschlossen werden können. Das Operculum entstand aus einem umgewandelten Tentakel. Kalkröhrenwürmer leben von winzigen organischen Partikeln und Einzellern, die sie mit ihrer Tentakelkrone aus dem vorbeiströmenden Wasser filtern.
Die Vielborster der Familie Serpulidae sind am deutlichsten daran zu erkennen, dass sie sowohl eine Tentakelkrone als auch eine Röhre aus Kalk besitzen, worin sie sich von den Sabellidae unterscheiden und weshalb sie den deutschen Namen Kalkröhrenwürmer tragen. Genauso wie die Sabellidae haben sie eine deutliche Unterteilung in die Körperregionen Thorax und Abdomen, was an der umgekehrten Stellung der Borsten und einer Fäkalrinne deutlich wird. Ebenso haben sie gleich den Sabellidae in ihren Segmenten auch ein Paar vorderer Nephridien mit einem einzelnen Ausgang zur Ausscheidung. Die Kalkröhrenwürmer werden je nach Art zwischen 2 mm und über 10 cm lang, wobei die Kalkröhre eine mehrfache Länge des Wurms haben kann. Der Thorax hat 3 bis 12 borstentragende Segmente, letzteres in der Gattung Filograna. Die Anzahl der borstentragenden Segmente des Abdomens liegt zwischen 10 bei einigen kleinen Arten und über 100 bei größeren Arten der Gattungen Laminatubus, Spirobranchus und Protula. Das erste Borstensegment trägt lediglich Notochaeten.
Die Tentakeln (Radiolen) der Kalkröhrenwürmer dienen sowohl dazu, kleine Nahrungspartikel einzufangen und durch Tätigkeit ihrer Cilien dem Mund zuzuführen, als auch als Kiemen der Atmung. Hierzu wird Blut in einzelnen, blind endenden Tentakelgefäßen mit wechselnder Fließrichtung in die Tentakel ein- und ausgepumpt. Von hier fließt das Blut durch das Bauchgefäß zum Körperende und von dort durch den Darmsinus, im Vorderabschnitt durch ein Rückengefäß und ein circumoesophageales Ringgefäß wieder nach vorn. Als Blutfarbstoff dient bei allen diesbezüglich untersuchten Arten im Plasma gelöstes Chlorocruorin, doch hat das rot gefärbte Blut in der Gattung Protula möglicherweise Erythrocruorin. Ein zentrales Herz fehlt; das Blut wird durch Bewegungen von Myoepithelzellen der Blutgefäße transportiert.
Im Atlantik, Mittelmeer, Nord- und westliche Ostsee lebt der Dreikantwurm (Pomatoceros triqueter). Ebenfalls in heimischen Gewässern, sowie im Atlantik, Arktischen Meer, dem Nordpazifik, im flachen Wasser, aber auch in Tiefen bis 5000 Meter lebt der Posthörnchenwurm (Spirorbis spirorbis). Im tropischen Indopazifik lebt der Weihnachtsbaumwurm (Spirobranchus giganteus) in Steinkorallenkolonien der Gattung Porites. Eine weltweite Verbreitung hat der Bunte Kalkröhrenwurm (Serpula vermicularis).
Kalkröhrenwürmer treten im Golf von Mexiko, an der Küste Texas bei Baffin Bay, in großen Massen auf und bilden ein Serpulidenriff und bei Bermuda Serpulidenatolle mit Durchmessern bis 30 Meter.
Die kalkigen Röhren der Serpuliden sind fossil gut erhaltungsfähig. Es gibt sie seit der mittleren Trias vor etwa 240 Millionen Jahren[1]. Sie hatten in der Vergangenheit eine größere Bedeutung als Riffbildner als heute.
Die Kalkröhrenwürmer (Serpulidae, eingedeutscht auch „Serpeln“) sind eine Familie, die aus etwa 80 Gattungen besteht. Die Arten bleiben meist kleiner als die der verwandten Federwürmer (Sabellidae). Sie leben sessil in Röhren aus ausgeschiedenem Kalk, die durch einen Deckel (Operculum) aus Horn oder Kalk (siehe zur Beschaffenheit auch Operculum der Schnecken) verschlossen werden können. Das Operculum entstand aus einem umgewandelten Tentakel. Kalkröhrenwürmer leben von winzigen organischen Partikeln und Einzellern, die sie mit ihrer Tentakelkrone aus dem vorbeiströmenden Wasser filtern.
The Serpulidae are a family of sessile, tube-building annelid worms in the class Polychaeta. The members of this family differ from other sabellid tube worms in that they have a specialized operculum that blocks the entrance of their tubes when they withdraw into the tubes. In addition, serpulids secrete tubes of calcium carbonate. Serpulids are the most important biomineralizers among annelids. About 300 species in the family Serpulidae are known, all but one of which live in saline waters.[3] The earliest serpulids are known from the Permian (Wordian to late Permian).[1]
The blood of most species of serpulid and sabellid worms contains the oxygen-binding pigment chlorocruorin. This is used to transport oxygen to the tissues. It has an affinity for carbon monoxide which is 570 times as strong as that of the haemoglobin found in human blood.[4]
Empty serpulid shells can sometimes be confused with the shells of a family of marine gastropod mollusks, the Vermetidae or worm snails. The most obvious difference is that serpulid shells are dull inside, whereas the molluscan vermetid shells are shiny inside.
Spirorbis sp.
The Serpulidae are a family of sessile, tube-building annelid worms in the class Polychaeta. The members of this family differ from other sabellid tube worms in that they have a specialized operculum that blocks the entrance of their tubes when they withdraw into the tubes. In addition, serpulids secrete tubes of calcium carbonate. Serpulids are the most important biomineralizers among annelids. About 300 species in the family Serpulidae are known, all but one of which live in saline waters. The earliest serpulids are known from the Permian (Wordian to late Permian).
The blood of most species of serpulid and sabellid worms contains the oxygen-binding pigment chlorocruorin. This is used to transport oxygen to the tissues. It has an affinity for carbon monoxide which is 570 times as strong as that of the haemoglobin found in human blood.
Empty serpulid shells can sometimes be confused with the shells of a family of marine gastropod mollusks, the Vermetidae or worm snails. The most obvious difference is that serpulid shells are dull inside, whereas the molluscan vermetid shells are shiny inside.
Los serpúlidos (Serpulidae) son una familia de gusanos anélidos sésiles de la clase Polychaeta que construyen tubos calcáreos en los que habitan. Los miembros de esta familia difieren de otros gusanos tubícolas sabélidos por la posesión de un opérculo especializado que bloquea la entrada cuando se retiran a los tubos. Además, los serpúlidos secretan tubos de carbonato de calcio. Los serpúlidos son los anélidos biomineralizadores más importantes. Se conocen aproximadamente 300 especies en la familia Serpulidae, de las cuales todas menos una viven en aguas salinas. Los serpúlidos más antiguos conocidos datan del Pérmico (Wordiano a Pérmico tardío).[1]
La sangre de la mayoría de las especies de gusanos serpúlidos y sabélidos contiene el pigmento de fijación de oxígeno clorocruorina. Por medio de este pigmento, transportan oxígeno a los tejidos. La clorocruorina tiene una afinidad por el monóxido de carbono 570 mayor que la hemoglobina de la sangre humana.[2]
Los tubos de serpúlidos vacíos pueden confundirse con las conchas de una familia de gastrópodos denominados Vermetidae o caracoles gusano. La diferencia más obvia es que los tubos de serpúlidos son opacos internamente mientras que las conchas de los vermétidos tienen el interior brilloso.
Spirorbis sp.
Los serpúlidos (Serpulidae) son una familia de gusanos anélidos sésiles de la clase Polychaeta que construyen tubos calcáreos en los que habitan. Los miembros de esta familia difieren de otros gusanos tubícolas sabélidos por la posesión de un opérculo especializado que bloquea la entrada cuando se retiran a los tubos. Además, los serpúlidos secretan tubos de carbonato de calcio. Los serpúlidos son los anélidos biomineralizadores más importantes. Se conocen aproximadamente 300 especies en la familia Serpulidae, de las cuales todas menos una viven en aguas salinas. Los serpúlidos más antiguos conocidos datan del Pérmico (Wordiano a Pérmico tardío).
La sangre de la mayoría de las especies de gusanos serpúlidos y sabélidos contiene el pigmento de fijación de oxígeno clorocruorina. Por medio de este pigmento, transportan oxígeno a los tejidos. La clorocruorina tiene una afinidad por el monóxido de carbono 570 mayor que la hemoglobina de la sangre humana.
Los tubos de serpúlidos vacíos pueden confundirse con las conchas de una familia de gastrópodos denominados Vermetidae o caracoles gusano. La diferencia más obvia es que los tubos de serpúlidos son opacos internamente mientras que las conchas de los vermétidos tienen el interior brilloso.
Putkimadot (Serpulidae) ovat meressä eläviä selkärangattomia. Ne rakentavat itselleen putken muotoisen kalkkikuoren. Putken päässä on viuhkamaisia ulokkeita, joilla ne siivilöivät ravinnokseen planktonia. Vaaran uhatessa putkimato vetäytyy putkensa sisään. Viuhkamatojen (Sabellidae) rakenne on samantapainen, mutta niiden putki on pehmeämpi.[1]
Putkimadot ovat yleisiä merialueilla, joissa vedenkorkeus vaihtelee vuoroveden mukaan, sillä ne tarvitsevat kohtalaisia virtauksia tuomaan planktonia ulottuvilleen. Eräät putkimatolajit elävät koralliriutoilla symbioosissa tietyn kivikorallilajin kanssa.
Monia putkimatoja kasvatetaan akvaariossa. Niiden ruokkiminen sopivilla planktoneilla on vaikeaa, ja monet yksilöt kuolevat 6–12 kuukaudessa.[2]
Heimoon kuuluu 80 sukua. Tässä joitakin niistä [3]:
Putkimadot (Serpulidae) ovat meressä eläviä selkärangattomia. Ne rakentavat itselleen putken muotoisen kalkkikuoren. Putken päässä on viuhkamaisia ulokkeita, joilla ne siivilöivät ravinnokseen planktonia. Vaaran uhatessa putkimato vetäytyy putkensa sisään. Viuhkamatojen (Sabellidae) rakenne on samantapainen, mutta niiden putki on pehmeämpi.
Putkimadot ovat yleisiä merialueilla, joissa vedenkorkeus vaihtelee vuoroveden mukaan, sillä ne tarvitsevat kohtalaisia virtauksia tuomaan planktonia ulottuvilleen. Eräät putkimatolajit elävät koralliriutoilla symbioosissa tietyn kivikorallilajin kanssa.
Monia putkimatoja kasvatetaan akvaariossa. Niiden ruokkiminen sopivilla planktoneilla on vaikeaa, ja monet yksilöt kuolevat 6–12 kuukaudessa.
Heimoon kuuluu 80 sukua. Tässä joitakin niistä :
Spirobranchus giganteus Indopasifisella alueella 1,5 cm leveä ja 2 cm pitkä viuhka, Karibialla 3 x 4 cm ("joulukuusimadot") suosittu värikäs, mutta vaikeasti hoidettava riutta-akvaarion selkärangaton Pomatoceros triqueter elää myös Itämeren länsiosissa ja Atlantilla Filogranella, Salmacina ja VermiliopsisLes Serpulidae sont une famille de vers annélides sédentaires de l'ordre des Canalipalpata. Ce sont des vers filtreurs sessiles, vivant dans un tube calcaire et se nourrissant par filtration de l'eau grâce à des panaches en spirales.
Selon World Register of Marine Species (1 octobre 2014)[1] :
Spirorbis sp.
Les Serpulidae sont une famille de vers annélides sédentaires de l'ordre des Canalipalpata. Ce sont des vers filtreurs sessiles, vivant dans un tube calcaire et se nourrissant par filtration de l'eau grâce à des panaches en spirales.
Péist cholgach a thógann feadáin. An ceann laghdaithe ag iompar coróin geolbhach, an cholainn intarraingthe ar ais i bhfeadán cailcreach, an oscailt dúnta le cleithearnach. Faightear sa chrios idirthaoideach in uisce tanaí í.
I Serpulidae sono una famiglia di anellidi policheti.
Também conhecidos como vermes-espanadores e vermes-árvore-de-natal, os Serpulidae são uma família de minhocas, sedentárias e filtradoras, habitantes de tubos calcários. São poliquetas pertencentes à subordem Sabellida, originalmente descritos por Rafinesque em 1815[1]. O primeiro registro de serpulídeos é da época do permiano[2].
Produzem os tubos em que vivem no substrato marinho com uma mistura de carbonato de cálcio e matriz orgânica[3] e, além disso, tem um opérculo, normalmente pedunculado, especializado em fechar a entrada do tubo[4].
Seu tamanho varia de 3 à 200mm, e o tubo pode ser bem maior[5]. Compartilham a coroa radial e a segmentação corporal com a subordem na qual estão contidos, mas a continuidade dos lobos dorso-laterais na membrana torácica bem desenvolvida é específica da família e, provavelmente, uma sinapomorfia do grupo[6].
Os serpulídeos, tais quais os sabelídeos, possuem o corpo claramente dividido em três partes: a coroa branquial, o tórax e o abdômen. São, normalmente, bem coloridos, o que facilita no trabalho de campo, mas não é um bom indicador taxonômico, por possuir uma variação interespecífica enorme, podendo variar até em um único indivíduo[6].
A coroa branquial possui um grande número de radíolos, que são projeções com uma fileira dupla ciliada para realização de trocas gasosas e captura de partículas para alimentação. Um dos radíolos normalmente é transformado no pedúnculo opercular, e este distalmente contém o opérculo. Eles estão conectados lateralmente à boca do animal por lobos pares. A base dos radíolos pode conter uma membrana inter-radiolar, mas é bem rara no gênero Hydroides e está ausente nos gêneros Ficopomatus, Filograna, Pseudochitinopoma, Pseudovermilia, Salmacina, e Vermiliopsis[6].
Os radíolos se organizam em dois semi-círculos na maioria dos pequenos serpulídeos, mas a formação espiralada - característica de Spirobranchus - acontece quando a porção ventral dos lobos branquiais continua crescendo na margem interna da coroa[6].
O opérculo serve como a “tampa” do tubo calcário, para quando a minhoca se recolhe dentro dele; é um radíolo modificado presente na maioria dos gêneros de Serpulidae, mas mesmo gêneros comumente operculados podem ter espécies não-operculadas, e vice-versa. Eles podem ser reforçados com uma última camada ou quitinosa e lisa, ou coberta com espinhos distais, ou uma camada calcária, entre outros[6].
O opérculo é uma das principais características taxonômicas da família. Por exemplo, a espécie Vermiliopsis striaticeps tem um opérculo funcional e, em outro radíolo, um rudimentar; se o funcional é amputado, o rudimentar se desenvolve na ponta do radíolo[7]. Protis polyoperculata pode ter até 6 opérculos, alguns classificados como pseudo opérculos por serem menores[6].
A perda de opérculo pode ocorrer porque se encontra uma forma de defesa alternativa, como o simbionte Floriprotis que conta com a defesa dos corais em que se hospeda [6], ou porque ocorre como uma adaptação a certas condições ambientais, como falta de oxigênio[8].
O pedúnculo, às vezes, pode emergir da parte basal do opérculo, ou ser separado dele por algum tipo de constrição. Em alguns gêneros, o pedúnculo se encontra na base da coroa radial, cobrindo vários radíolos; em outros, o pedúnculo é um segundo radíolo modificado. Ele é normalmente mais grosso que um radíolo normal, com ausência da usual fileira dupla de cílios - apesar de existirem exceções[6].
Os serpulídeos tem um colarinho peristomial (um segmento não verdadeiro dos anelídeos) na base de suas coroas radiais, normalmente trilobado com a divisão em um lobo médio-ventral e dois dorso-laterais, de textura suave. Essa divisão não é universal para os serpulídeos, que podem ser quadrilobados, pentalobados e até não ter lobos, mas é encontrado na maioria. Alguns possuem estruturas chamadas linguetas entre os lobos, nas quais se hipotetiza uma função sensorial, por estarem ligados à nervos[6].
O colarinho costuma se encontrar no primeiro segmento torácico do serpulídeo, sem a presença de uncini (estruturas de ancoragem ao tubo). Os lobos dorso-laterais continuam nas membranas torácicas saídos do colarinho, característica única dos serpulídeos, sendo considerada uma sinapomorfia do grupo[6].
Podem possuir fotorreceptores por todo o corpo, tal qual os anelídeos em sua maioria. Apesar disso, esses caracteres não foram muito estudados, pela dificuldade de encontrar olhos e seus locais em material preservado. Não se encontrou um padrão muito claro nas espécies estudadas.[6]
Os fotorreceptores podem possuir diferenças ultraestruturais, mas são classificados geralmente como[6]:
Em Spirobranchus giganteus, por exemplo, existem entre 600 e 1000 unidades receptoras localizados na base dos lobos branquiais, os olhos mais complexos descritos em Sabellida, e podendo competir com olhos compostos de artrópodes[9]. Muitos serpulídeos possuem aglomerações de ocelos no prostômio - a região anterior do animal, antecedendo os segmentos verdadeiros -, associados ao “cérebro” (gânglio de nervos na região cefálica) [6].
O tórax é a região contida entre o colarinho e o abdômen, delimitado por uma fina membrana chamada membrana torácica, que envolve o tórax desde o colarinho até sua parte posterior[10]. O número de segmentos torácicos com parapódios costuma ser constante nos táxons de Serpulidae, sendo considerado então uma importante característica taxonômica. Neles, são encontrados os uncini: ganchos que fixam o animal em seu tubo, e nos serpulídeos tem formato de escova achatada; possuem vários dentes curvados em sua margem, com perfil de formato triangular ou retangular. Os unicini se encontram lado a lado e rodeiam o eixo longitudinal do corpo do animal, transversalmente - na forma geométrica chamada toro; a parte dentada fica voltada para a parte anterior do corpo[6].
O abdômen consiste em um grande número de segmentos, que varia com o tamanho e a idade do indivíduo. Os segmentos mais anteriores do animal podem não ter nem cerdas nem uncini, e alguns táxons têm em segmentos mais posteriores uma zona glandular na parte dorsal. O pigídio - último segmento, e um segmento não verdadeiro, no corpo do anelídeo - é usualmente bilobado e possui um ânus em formato de corte no segmento[6].
As cerdas estão presentes em todos os segmentos após a zona sem cerdas, e são localizadas ventralmente, costumando ficar progressivamente mais longas à medida que se aproximam do pigídio. Enquanto isso, os uncini estão em toro na região dorsal[6].
Serpulídeos são seres bentônicos marinhos, e podem ser encontrados em seus tubos em corais, nos cascos de navios, em conchas de outros animais, no substrato e, principalmente, em rochas[11]; estão presentes nas regiões mais rasas do oceano e também em regiões abissais, como a espécie Bathyditrupa hovei[6]; a espécie Marifugia cavatica é a única que pode ser encontrar em água doce, dentro de cavernas[10]. Nesses ambientes, realizam filtração através de suas coroas branquiais, que movimentam a água ao seu redor e, com seus cílios, conseguem captar as partículas suspensas e levá-las até sua boca[4].
São animais que podem se reproduzir de forma sexuada e de forma assexuada.
Na reprodução assexuada, os serpulídeos fazem paratomia: a parte posterior do animal se separa, formando um novo indivíduo[10].
Na reprodução sexuada, os gametas são lançados na camada de água ou na água interior ao tubo, e a fertilização ocorre externamente aos animais. Possuem um estado larval livre que pode ser planctófago e outro que se alimenta exclusivamente dos nutrientes do ovo de que eclodiram; outras larvas se desenvolvem dentro do próprio tubo, com cuidado parental: ou livres dentro do tubo, ou em bolsas calcárias, ou em bolsas na membrana torácica ou presos à coroa radial[10]. A maturidade sexual e o primeiro momento de reprodução normalmente ocorrem entre o 6º mês de vida e o primeiro ano[12].
O mecanismo de secreção de cálcio, tal qual descrito por Neff[3], envolve glândulas acinares secretoras de cálcio que se conectam com a parte ventro-lateral do animal por um duto simples, localizadas no colarinho. São encontradas tanto grânulos calcificados - compostos de cristais de calcita com formato de agulha mergulhados em matriz orgânica - quanto não-calcificados. O tubo é formado então pela solidificação de grânulos calcários com matriz depositados no tubo. Estes é considerado o padrão por Hove et al[6], mas ainda existe uma diversidade enorme de morfologias para as glândulas e de mecanismos.
Por exemplo, Pomatocerus americanus constroem uma estrutura lamelo-fibrilar ordenada na parte interna do tubo que sugere que a cristalização é mediada pela matriz orgânica, com mecanismos moleculares, diferente da simples deposição e calcificação proposta por Neff (1971)[13]. Geralmente, eles estão conectados ao substrato pelas partes mais antigas, mas alguns podem estar ligados por completo[6].
Os tubos têm formatos variados, podendo conter vários compartimentos para prole, ser lineares e grossos, ter torções… e, além disso, possuem uma diversidade imensa de ornamentação externa: diversas combinações de estrias transversais e longitudinais, anelares, formações semelhantes a trompetes e completamente lisos. Eles crescem influenciados por condições do ambiente, mudando de direção dependendo de correntes, sedimentação e substrato[6].
A parte interna do tubo costuma ser cilíndrica, mas casos como o do gênero Spiraserpula, que apresentam um tubo oval com uma linha central que não chega a dividir o tubo em dois, mostram que essa característica não é universal entre esses sabelídeos[6].
A família Serpulidae foi descrita originalmente por Rafinesque em 1815, e continha Serpulinae e Spirorbinae como grupos irmãos, mas em 1923, Rioja colocou os Filograninaes na família[12], indivíduos, na época, unidos pela ausência de opérculo[14]
Atualmente os serpulídeos se encontram na subordem Sabellida. Algumas das sinapomorfias deles é a permanência do lobo dorso-lateral do colarinho ao longo do corpo, na membrana torácica, a construção dos tubos calcários, e a presença do opérculo[6] (que pode ter sido perdido secundariamente). Esse táxon contém cerca de 397 espécies e por volta de 50 gêneros[5].
Os serpulídeos se subdividem nas subfamílias Filograninae Rioja, 1923, Serpulinae Rafinesque, 1815, e Spirorbinae Chamberlin, 1919 - esta última já foi considerada uma outra família em alguns estudos, mas outros mais recentes a colocam como serpulidae[15]. Após um estudo morfológico e molecular de Kupriyanova (2006)[14], Serpulinae e Spirorbinae foram considerados grupos irmãos, e os Filograninos o grupo mais basal, hipotetizando Serpulidae como um grupo monofilético contendo estas três subfamílias.
Serpulidae Filogenia de SerpulidaeNão foi proposta nenhuma sinapomorfia para a subfamília Filograninae, que inicialmente continha os serpulídeos sem opérculo ou com opérculo simples e membranoso. Havia a hipótese do caráter simplesiomórfico (caráter ancestral compartilhado por mais de um táxon) “presença de folículos no opérculo” e/ou da ausência de opérculo os unirem, mas os dados na pesquisa de Kupriyanova (2006)[14] sugerem que ele foi perdido no mínimo duas vezes em Serpulidae.
Esse estudo também mostra que Filograninae não pode ser sustentado como clado monofilético, por causa das mesmas espécies que acabam por tornar Serpulinae parafilético: Vermiliopsis, Chitinopoma, e Metavermilia[14].
Tubo calcificado da espécie Serpula vermicularis.
|jornal=
at position 14 (ajuda) |titulo=
at position 26 (ajuda) |titulo=
at position 30 (ajuda) Também conhecidos como vermes-espanadores e vermes-árvore-de-natal, os Serpulidae são uma família de minhocas, sedentárias e filtradoras, habitantes de tubos calcários. São poliquetas pertencentes à subordem Sabellida, originalmente descritos por Rafinesque em 1815. O primeiro registro de serpulídeos é da época do permiano.
Produzem os tubos em que vivem no substrato marinho com uma mistura de carbonato de cálcio e matriz orgânica e, além disso, tem um opérculo, normalmente pedunculado, especializado em fechar a entrada do tubo.
Seu tamanho varia de 3 à 200mm, e o tubo pode ser bem maior. Compartilham a coroa radial e a segmentação corporal com a subordem na qual estão contidos, mas a continuidade dos lobos dorso-laterais na membrana torácica bem desenvolvida é específica da família e, provavelmente, uma sinapomorfia do grupo.
Serpulidae Johnston, 1865
ГеохронологияСерпули́ды (лат. Serpulidae) — семейство класса многощетинковых червей.
В семейство серпулид входит около 80 родов этих животных. По величине они несколько меньше родственных им представителей семейства сабеллид. Ведут сидячий (седентарный) образ жизни, обитая в известковых трубчатых раковинах, которые, вследствие особенностей своего строения, способны закрывать в случае опасности особой «крышкой» из известковой или роговой ткани, развившейся у животного из видоизменённого щупальца. Питаются серпулиды детритом и одноклеточными животными, которых «фильтруют» при помощи ловчих щупалец в водной протоке.
В отдалённые геологические эпохи представители семейства серпулид принимали активное участие в образовании коралловых рифов. Это семейство кольчатых червей существует уже более 200 миллионов лет. Обнаруженные учёными ископаемые останки этих животных в раковинах как правило находятся в хорошем состоянии.
Представители семейства серпулид встречаются во всех океанах и климатических поясах Земли. Так, Pomatoceros triqueter обитает в водах Атлантического океана, в Средиземном, Северном и западной части Балтийского моря. Представители вида Spirorbis spirorbis живут в огромном ареале от Атлантического до северной части Тихого океана, в Северном Ледовитом океане — как в прибрежных водах, так и на глубинах до 5000 метров. Вид Spirobranchus giganteus встречается в тропических регионах Индийского и Тихого океанов — в коралловых колониях рода Porites. В большом количестве представители серпулид водятся в Мексиканском заливе и вдоль побережья Техаса. В районе Бермудских островов их останки образуют целые рифы и атоллы диаметром до 30 метров.
В семейство серпулид входят следующие роды:
Серпули́ды (лат. Serpulidae) — семейство класса многощетинковых червей.
龍介蟲科(學名: Serpulidae)是多毛綱下的一科管狀環節動物。它們與纓鰓蟲科不同的是它們擁有像厴的特別輻棘,可以用來保護管口。它們是分泌碳酸鈣的管腔。現時已知約有300個物種,除了一種外,其餘都是生活在海水環境[2]。本科物種最早出現於中三疊世[1]。
龍介類和Sabellid的大多數物種的血液含有一種能與氧氣結合的色素血綠素(chlorocruorin)。這種血綠素負責為身體組織攜帶氧氣。 這種血綠素與一氧化碳結合的親和力,是人血內的血紅素的570倍[3]。
龍介蟲科的管腔很易與蛇螺科或蚯蚓螺科的殼混淆。龍介蟲科的管腔內側沉色及只有兩層,而蛇螺科的殼則內側光澤及有3層。
龍介蟲科下分3亚科23属98种[4]。根據ITIS在1997年的數據,本科包括下列各屬[5]:
Spirorbis sp.