Least weasels possess keen senses of smell, hearing, touch, and sight. As with most mammals they rely heavily on their sense of smell, communicating among themselves and locating prey by detecting scents.
Perception Channels: tactile ; chemical
Least weasels are generally widespread and abundant. Localized populations may be threatened by habitat destruction, but these animals are generally not threatened.
US Federal List: no special status
CITES: no special status
State of Michigan List: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Least weasels have been hunted and trapped by humans throughout the world (Sheffield, 1994). The help keep in check the populations of many species of rodents that are potentially harmful to agriculture.
Positive Impacts: controls pest population
Least weasels are important predators of small mammals in the ecosystems in which they live.
The diet of least weasels is composed of small mammals, mainly rodents. When rodents are scarce, weasels will eat birds' eggs and nestlings. Their diet also ranges from insects to lizards. In the extreme northern populations they will eat the carcasses of brown lemmings. Males are better hunters and are more likely to hunt larger prey, while females will continue looking for small rodents (Sheffield, 1994).
Primary Diet: carnivore (Eats terrestrial vertebrates)
Least weasels are found throughout the Palearctic region (excluding Ireland, the Arabian Pennisula, and the Arctic Isles), in Japan, and in the Nearctic, from Alaska and northern Canada south to Wyoming and North Carolina (Honacki, 1982). A population of least weasels was introduced to New Zealand as well (Sheffield, 1994).
Biogeographic Regions: nearctic (Native ); palearctic (Native ); australian (Introduced )
Least weasels can survive in a wide variety of habitats, including open forests , farmlands, meadows, prairies, steppe, and semi-deserts. Least weasels avoid deep forests, sandy deserts, and open spaces. They are well adapted for the tundra (Sheffield, 1994).
Habitat Regions: temperate
Terrestrial Biomes: tundra ; taiga ; forest ; rainforest
Least weasels probably only live for several years after reaching adulthood and most die before reaching adulthood.
Range lifespan
Status: captivity: 9.1 (high) years.
The body of least weasels is long and slender, with a long neck; a flat, narrow head; and short limbs. This animal has large black eyes and large, round ears. The feet have five fingers with sharp claws. Mass is dependent upon location, North American populations are the smallest and those found in northern Africa have the largest mass. Fur color is chocolate brown on the back and white with brown spots on the underparts. The summer coat is about 1 cm in length. The winter coat, which is about 1.5 cm in length, turns to all white in northern populations and remains brown in the southern populations (Sheffield, 1994).
Range mass: 30.0 to 55.0 g.
Range length: 165.0 to 205.0 mm.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: male larger
Least weasels are aggressive and fierce and will attack animals much larger than themselves. Young in nests are preyed on by snakes, while adults may be preyed on by large birds of prey, such as owls and hawks.
Known Predators:
Mating System: polygynous
In North America, central Europe, and the former USSR, breeding can occur throughout the year, but the most breeding occurs in the spring and late summer. Gestation in least weasels lasts from 34 - 37 days. Litters may range from 1 - 7. A higher number of offspring per litter can be found in northern populations. Newborns weigh from 1.1 g to 1.7 g and are wrinkled, pink, naked, blind, and deaf. After 49 - 56 days, they have reached their adult length. By week 6 males are larger than females. In 9 - 12 weeks the family groups begin to break up, and in 12 - 15 weeks least weasels reach their adult mass. Females that are born in the spring are sexually mature in three months and may breed in their first summer. Summer and autumn born females are not as well developed and cannot breed until the next summer (Sheffield, 1994).
Breeding interval: Least weasels can breed once or twice each year.
Breeding season: Least weasels breed in spring and late summer.
Range number of offspring: 1.0 to 7.0.
Range gestation period: 37.0 (high) days.
Range weaning age: 18.0 (low) days.
Range age at sexual or reproductive maturity (female): 4.0 to 8.0 months.
Range age at sexual or reproductive maturity (male): 4.0 to 8.0 months.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization (Internal ); viviparous
Average birth mass: 2.6 g.
Average number of offspring: 5.
Newborns weigh from 1.1 g to 1.7 g and are naked, blind, and deaf. They are nursed and cared for in the burrow by their mother. After 49 to 56 days, they have reached their adult length. By week 6, males are larger than females. In 9 to 12 weeks the family groups begin to break up, and in 12 to 15 weeks the weasels reach their adult weight.
Females care for and nurse their young until they become independent.
Parental Investment: altricial ; female parental care
'n Wesel (Mustela nivalis) is 'n klein karnivoriese roofdier. Dit is die kleinste roofsoogdier ter wêreld. 'n Wyfie weeg slegs 35 gram, selfs ligter as 'n veldmuis.
Wesels het 'n lang, dun liggaampie met kort pootjies. Die volwasse dier is ongeveer 4 tot 5 sentimeter dik en 16,5 tot 24 sentimeter lank. Die stert is ongeveer 6 sentimeter lank. Die wyfies is ietwat kleiner as die mannetjies. Dié wat in die suide van Europa voorkom is groter as dié in die noorde. Hulle grootte wissel verder van streek tot streek.
Die diertjies het 'n rooierige tot kastaiingbruin rugkant en 'n wit onderkant. In die noorde word hulle (gedeeltelik) wit in die winter. Die wit pels dien as kamoeflering teen die sneeu.
Wesels vreet muise, konyne, voëls, eiers, klein reptiele, paddas en insekte. Meeste van hulle prooi is groter as hulself. Hulle eet ongeveer 'n derde van hul liggaamsgewig aan voedsel elke dag. Hulle moet daagliks voed om nie van hongersnood om te kom nie.
Die eerste werpsel word in April en Mei, na 'n draagtyd van 34 tot 37 dae, gebore. As daar genoeg voedsel is, word 'n tweede werpsel in Julie of Augustus gebore. Die werpsel bestaan uit een tot ses kleintjies. Die kleintjies se ogies gaan na vier weke oop, en na 'n verdere drie tot vier weke word hulle gespeen. As die kleintjies agt weke oud is, kan hulle al goed jag.
Ná 40 tot 45 weke verlaat die kleintjies hul moeder om 'n eie territorium te soek. Die diere is na 5 tot 7 maande geslagsryp. Hulle word in die wildernis 'n maksimum van drie jaar oud, maar kan in gevangenisskap tot 50 jaar oud word.
Daar word oor die algemeen tussen twee subspesies onderskei:
Die twee subspesies verskil in liggaamsbou, velkleur, gedrag en voortplanting. Hulle kan egter met mekaar kruis en vrugbare kleintjies voortbring.
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Wesel (dier).
Wikispecies het meer inligting verwant aan: Wesel (dier)
'n Wesel (Mustela nivalis) is 'n klein karnivoriese roofdier. Dit is die kleinste roofsoogdier ter wêreld. 'n Wyfie weeg slegs 35 gram, selfs ligter as 'n veldmuis.
Wesels het 'n lang, dun liggaampie met kort pootjies. Die volwasse dier is ongeveer 4 tot 5 sentimeter dik en 16,5 tot 24 sentimeter lank. Die stert is ongeveer 6 sentimeter lank. Die wyfies is ietwat kleiner as die mannetjies. Dié wat in die suide van Europa voorkom is groter as dié in die noorde. Hulle grootte wissel verder van streek tot streek.
Die diertjies het 'n rooierige tot kastaiingbruin rugkant en 'n wit onderkant. In die noorde word hulle (gedeeltelik) wit in die winter. Die wit pels dien as kamoeflering teen die sneeu.
Wesels vreet muise, konyne, voëls, eiers, klein reptiele, paddas en insekte. Meeste van hulle prooi is groter as hulself. Hulle eet ongeveer 'n derde van hul liggaamsgewig aan voedsel elke dag. Hulle moet daagliks voed om nie van hongersnood om te kom nie.
Die eerste werpsel word in April en Mei, na 'n draagtyd van 34 tot 37 dae, gebore. As daar genoeg voedsel is, word 'n tweede werpsel in Julie of Augustus gebore. Die werpsel bestaan uit een tot ses kleintjies. Die kleintjies se ogies gaan na vier weke oop, en na 'n verdere drie tot vier weke word hulle gespeen. As die kleintjies agt weke oud is, kan hulle al goed jag.
Ná 40 tot 45 weke verlaat die kleintjies hul moeder om 'n eie territorium te soek. Die diere is na 5 tot 7 maande geslagsryp. Hulle word in die wildernis 'n maksimum van drie jaar oud, maar kan in gevangenisskap tot 50 jaar oud word.
La mustadiella, papalba o papalbina (Mustela nivalis) ye una especie de mamíferu mustélidu llargamente distribuyíu en Eurasia y Norteamérica.[1] Ye la especie más pequeña de mustélidu y ye tamién de tolos integrantes del orde Carnivora. La especie cunta con una amplia distribución y nun s'atopa amenaciada dientro de la Llista Colorada de la UICN. A pesar del so pequeñu tamañu ye un cazador eficiente que puede ablayar preses ente 5 y 10 vegaes el so propiu pesu.
La papalba común tien un cuerpu pequeñu, bien allargáu y desaxeradamente flexible con un focico pequeñu, anque daqué allargáu, cabeza roma que nun supera la grosez del pescuezu. Los güeyos son grandes, prominentes y de color escuru. Les estremidaes y cola son relativamente curties; esta última abarca menos de la metá del so llargor corporal. Les pates tán provistes de garres afilaes y les plantes son bastante peludas.[2] El craniu, especialmente les del grupu rixosa, tienen una apariencia infantil al comparales colos demás miembros del xéneru Mustela.[3] El craniu en llinies xenerales ye similar al del armiño (Mustela erminea), pero más pequeñu, anque'l craniu de los machos grandes puede comparase en tamañu col de les femes pequeñes de armiño.[4] Tienen de normal cuatro pares de tetos visibles solamente nes femes. El blagu ye curtiu (16-20 mm), gruesu y d'exa recta. La grasa depositase a lo llargo del escayu dorsal, reñones, fégadu y mesenterio intestinal, y nes estremidaes. Tien una glándula añal muscular so la cola que mide 7 x 5 mm y contién sulfuros volátiles, incluyendo tietanos y ditiaciclopentanos. El golor y la composición química d'esta secreción son distintes de los del armiño.[4] La papalba común movilizase por mediu de saltos, la distancia ente los miembros delanteros y traseros varia ente 18-35 cm.[5]
Les sos dimensiones varien dependiendo del allugamientu xeográficu, nuna proporción inusual ente los mamíferos. Por casu, los exemplares del grupu vulgaris pueden superar en tamañu a la races más pequeñes en casi cuatro veces. En delles subespecies grandes, el machu puede ser 1,5 vegaes más grande que les femes. La proporción del tamañu de la cola tamién ye variable, constituyendo del 13-30% del llargor corporal. El llargor promediu en machos ye de 130-260 mm, mientres el promediu na femes ye de 114-204 mm. La cola mide de 12-87 mm en machos y 17-60 mm nes femes. Los machos pesen ente 36-250 gramos, mientres les femes pesen de 29,5-117 gramos.[6]
La pelame d'iviernu ye trupu, pero curtiu y cinxíu al cuerpu. Nes subespecies del norte, el pelo ye nidiu y sedosu, pero ye más toscu nes del sur. La pelame de branu ye bien curtiu más ralo y aspru. En llatitúes más altes la pelame mientres el branu ye escuru, pero varia xeográficamente de pardu leonado escuru o chocolate escuru a pardu acoloratáu maciu o roxu acoloratáu. El banduyu y zones inferiores, incluyendo'l quexal y cara interna de los miembros, son blanques. La llinia divisoria ente la zona escura cimera y l'inferior más clara, ye homoxénea, pero n'ocasiones describe una llinia irregular. Mientres l'iviernu, la pelame d'esta zona ye blancu puru y solo presenta pelo negru en circunstancies escepcionales.[3]
La papalba ye'l mustélidu más pequeñu. Ye similar al armiño (Mustela erminea), del que s'estrema nel tamañu y sobremanera na pelame: nel armiño, l'estremu de la cola permanez negru tantu pel branu como pel hibiernu. Vive en cualquier hábitat, anque prefier los paisaxes abiertos, en redolaes rurales, con campos, praderíes, llindes de los montes y terrenales baldíos invadíos pola maleza. Magar el so epítetu específicu nivalis, nun tien preferencia especial pelos medios de monte, al contrariu qu'asocede col armiño nes rexones más meridionales de la so área (Blanco, 1998).
Ye un animal abondo común. Les papalbes pueden presentar sorprendentes variaciones de tamañu. Éstes deben, per una parte, al dimorfismu sexual, una y bones les femes son abondo más pequeñes que los machos y, por otra, a la esistencia nes poblaciones d'individuos de tamañu bien amenorgáu, consideraos hasta apocayá como pertenecientes a una especie autónoma.
El so minúsculu tamañu nun-y torga prindar preses mayores qu'ella, como aguarones, mures y topinos, royedores a los que sospriende introduciéndose nes sos propies llurigues nes que cabo gracies a la so estremada finura. Los machos, más grandes que les féminas, cacen coneyos y llebres. Les aves y, especialmente les qu'añeren nel suelu, son preses tamién consumíes con muncha frecuencia. Non yá confórmase coles adultes, sinón qu'escala y estroza los niales de los proxenitores. Ta físicamente perbién dotada: sabe engatar, correr, afletase per pequeñu furacos, nadar ya inclusive buciar. Esto déxa-y un diversificáu réxime alimentario nel que tamién s'inclúin llagartos, culiebres (inclusive les venenoses), xaronques y peces. Los inseutos gústen-y bastante y tamién come otros invertebraos (crustáceos y moluscos, principalmente)..
La papalba tien una distribución holártica, viviendo en toa Europa, sacante n'Irlanda, delles islles del Mediterraneu ya Islandia, en bona parte d'Asia al norte de los Himalaya y de los desiertos centrales, nel Norte d'África y na metá norte de Norteamérica, sacante les rexones más fríes, septentrionales (Blanco, 1998). Foi introducida en Nueva Zelanda y Australia.
Vive en casi cualquier hábitat siempres qu'haya bayura de presa (micromamíferos) y cierta cobertoria vexetal, dende'l nivel del mar hasta l'altu monte, en medios naturales o rurales, ensin rehuir la cercanía de los asentamientos humanos (Blanco, 1998). Ye abondosu en redolaes rurales, onde sueli ser vista na cercanía de murios de piedra, sebes, montones de lleña, en paisaxes mistos con praos, cultivos y montes, que son ricos en micromamíferos (Blanco, 1998).
La mustadiella, papalba o papalbina (Mustela nivalis) ye una especie de mamíferu mustélidu llargamente distribuyíu en Eurasia y Norteamérica. Ye la especie más pequeña de mustélidu y ye tamién de tolos integrantes del orde Carnivora. La especie cunta con una amplia distribución y nun s'atopa amenaciada dientro de la Llista Colorada de la UICN. A pesar del so pequeñu tamañu ye un cazador eficiente que puede ablayar preses ente 5 y 10 vegaes el so propiu pesu.
Adi gəlincik (lat. Mustela nivalis) - gəlincik cinsinə aid heyvan növü. Gəlincik dələkimilər fəsiləsinin ən kiçik nümayəndəsidir. Gəlincik yırtıcıdır. Bədəninin uzunluğu 21-26 sm, quyruğunun uzunluğu 2-5 sm, çəkisi isə 70-105 qramdır. Bədəni azca uzunsovdur. Sıx və qısa xəzə malikdir. Tükü yayda sarımtıl-boz, qışda isə boz rəngdə olur. Döş və qarın tükləri ağ rəngdədir. Başı kiçik, üzü nisbətən enlidir.
Azərbaycanın hər yerində bu heyvana təsadüf olunur. Dağətəyi meşəlik və kolluqlarda sayca daha çoxdur. Düzənliklərdə də çox yayılmışdır. Əsasən daşlıq yerlərdə yaşayır.
Adi gəlincik (lat. Mustela nivalis) - gəlincik cinsinə aid heyvan növü. Gəlincik dələkimilər fəsiləsinin ən kiçik nümayəndəsidir. Gəlincik yırtıcıdır. Bədəninin uzunluğu 21-26 sm, quyruğunun uzunluğu 2-5 sm, çəkisi isə 70-105 qramdır. Bədəni azca uzunsovdur. Sıx və qısa xəzə malikdir. Tükü yayda sarımtıl-boz, qışda isə boz rəngdə olur. Döş və qarın tükləri ağ rəngdədir. Başı kiçik, üzü nisbətən enlidir.
Azərbaycanın hər yerində bu heyvana təsadüf olunur. Dağətəyi meşəlik və kolluqlarda sayca daha çoxdur. Düzənliklərdə də çox yayılmışdır. Əsasən daşlıq yerlərdə yaşayır.
Ar gaerell, pe ar buan, ar c'hoantig, pe Marc'harid-koant, (Mustela nivalis) zo ur bronneg, ezel bihanañ ar genad Mustela.
Bevañ a ra ar gaerell e norzh Amerika, Azia hag Europa (nemet en Iwerzhon). Degaset eo bet e Zeland Nevez.
Krediñ a raed e furme ar boblañs amerikan ur spesad distag met dilezet eo bet ar vartezeadenn-se. He c'havout a reer e pradennoù, e strouezhegoù ha war vevenn ar c'hoadegoù dreist-holl.
Un aneval moan gant ul lost hir ha pavioù berr eo ar gaerell evel an holl izili eus kerentiad ar mustelideged, ar pezh a ro tro dezhi da heuliañ he freizhoù en o douarenn. Sklaeroc'h eo he blevenn eget hini izili all he genad ha gwenn eo he c'hof. Er rannvroioù yen e c'hell mont da wenn penn da benn. N'a ket en tu all da 23 cm.
Logod a ya d'ober ar pep brasañ deus e boued (war dro 350 bep bloaz). Met pa gav un neizh gedon vihan, n'eo ket evit mirout da lazhañ ha da zebriñ anezho.
En hec'h-unan e vev ar gaerell en diavaez eus an amzer parañ. Gallout a ra ar parezed genel meur a wech bep bloaz pa vez tra-walc'h a voued. Hemolc'hiñ a ra ar gaerell preizhoù kalz brasoc'h egeti, evel ar c'honikled.
Ar gaerell, pe ar buan, ar c'hoantig, pe Marc'harid-koant, (Mustela nivalis) zo ur bronneg, ezel bihanañ ar genad Mustela.
La mostela o mustela[1] (Mustela nivalis) i a les Balears, el mostel o estel, és el carnívor més petit de tots, de mida, fins i tot, inferior a la d'una rata de claveguera amplament distribuït per Euràsia i Nord-amèrica.
Presenta la morfologia típica dels mustèlids: cos i coll allargats, potes curtes i cua mitjanament llarga. El cos és recobert totalment per un pelatge curt de color bru clar per les parts dorsals i blanc per les ventrals, amb una línia de demarcació ben clara però sinuosa entre totes dues coloracions. La cua és monocolor, bruna tant per la part superior com per la inferior. El cap més cos fa entre 15 i 25 cm i la cua entre 3 i 7 cm. Pes: de 45 a 180 g.
És autòctona de l'Afganistan, Albània, Algèria, Andorra, Armènia, Àustria, Azerbaidjan, Bielorússia, Bèlgica, Bòsnia i Herzegovina, Bulgària, Canadà, Xina, Croàcia, Txèquia, Dinamarca, Estònia, Finlàndia, França, Geòrgia, Alemanya, Grècia, Hongria, Iran, Iraq, Israel, Itàlia, Japó (Honshu, Hokkaido i Sakhalín),[2] Jordània, Kazakhstan, Corea, Kirguizistan, Letònia, el Líban, Liechtenstein, Lituània, Luxemburg, Macedònia, Moldàvia, Mònaco, Mongòlia, Montenegro, el Marroc, els Països Baixos, Noruega, Polònia, la península Ibèrica, Romania, Rússia, San Marino, Sèrbia, Eslovàquia, Eslovènia, Suècia, Suïssa, Síria, Tadjikistan, Turquia, Turkmenistan, Ucraïna, Gran Bretanya, Estats Units, l'Uzbekistan i el Vietnam, i ha estat introduïda a Nova Zelanda, Malta, Creta, les Illes Açores i São Tomé.[3][4] Les femelles són capaces de tenir més d'una ventrada a l'any (generalment de cinc cries, tot i que pot variar entre 3 i 10). El període de gestació dura 35-37 dies, les cries són deslletades al cap de 24 dies i arriben a la maduresa sexual als 4 mesos.[5]
Se la pot trobar en tota mena de boscos, màquies, garrigues, camps de conreu, prats, maresmes, etc. També habita en jardins i, fins i tot, s'arriba a instal·lar en construccions humanes de pobles i ciutats. És un animal molt nerviós, que es mou contínuament. Sovint es posa dret sobre les potes del darrere per observar els voltants i així que se sent amenaçat s'amaga ràpidament sota un munt de pedres o en qualsevol forat, ja que no té un cau permanent.
Gràcies a la seva mida petita, és l'únic carnívor que pot accedir a les galeries subterrànies dels talpons i capturar-los directament dins els caus.
Tant diürna com nocturna, mostra un màxim d'activitat al crepuscle.
La seva dieta es compon de petits mamífers, principalment rosegadors (incloent-hi lèmmings a l'extrem nord de la seva distribució), tot i que quan aquests darrers són escassos, també menja ous i cries d'ocells, insectes i llangardaixos. Els mascles són millors caçadors i cacen preses més grosses, mentre que les femelles són més propenses a caçar petits rosegadors.[6]
Els individus joves que encara es troben al niu són depredats per serps, mentre que els adults ho són per ocells rapinyaires (mussols i falcons).[7]
La mostela o mustela (Mustela nivalis) i a les Balears, el mostel o estel, és el carnívor més petit de tots, de mida, fins i tot, inferior a la d'una rata de claveguera amplament distribuït per Euràsia i Nord-amèrica.
Mamal cigysol bach o deulu'r Mustelidae yw'r Wenci neu Fronwen (Mustela nivalis). Mae'n byw mewn ffermdir, glaswelltir a choetir yn Ewrop, Asia a Gogledd America. Mae'n bwydo ar famaliaid bychain megis llygod ac ar adar a'u hwyau. Mae'r corff a phen yn 13–23 cm o hyd ac mae'r gynffon yn 3–6 cm. Mae ei ffwr yn gochfrown ar y cefn ac yn wyn ar y bol. Mae'n debyg i'r Carlwm ond yn llai ac mae ganddi gynffon fyrrach heb flaen du.
Lasice kolčava (Mustela nivalis) je nejmenší a zároveň nejhojnější šelma v ČR z čeledi lasicovití (Mustelidae).
Mezi savce, které myslivci ve svých revírech příliš rádi nevidí, patří i některé kunovité šelmy včetně kolčavy. Je to proto, že kolčava útočí na drobnou zvěř, např. na koroptve, bažanty, mladé zajíce nebo králíky. Na druhou stranu však tyto škody mnohonásobně vynahrazuje chytáním hrabošů, myší, syslů a křečků, kteří ničí obilí a jiné plodiny. K chytání drobných hlodavců má kolčava výborně tvarované tělo. Štíhlý a hadovitě protáhlý trup na krátkých bězích se neobyčejně snadno protáhne každou hraboší chodbičkou a co kolčava jednou uchopí do silného chrupu s 34 ostrými zuby, nemá naději na uniknutí.
Velikost je značně proměnlivá, lasice kolčavy dosahují velikosti 155–260 mm a hmotnosti 30–160 g, přičemž samice jsou vždy menší než samci. Srst je zbarvena mléčně hnědě až rezavohnědě s bělavou náprsenkou a spodní stranou těla. Na hrdle bývá žlutý proužek, na lících a břiše menší hnědé skvrny. Ocas na rozdíl od hranostaje nemá špičku černou. V České republice na zimu obvykle nepřebarvuje do bílého šatu, jen zesvětlá.
Lasice kolčavy vyhledávají sušší místa ve volné krajině – pole a louky s mezemi, méně v okolí lidských obydlí. Úkryty si vyhledávají v různých štěrbinách, hromadách dříví, stromových dutinách i myších norách.
Potravou jsou myši a hraboši, méně hmyz, obojživelníci a ptáci, výjimečně zajíc či bažant[2].
Lasice žijí samotářsky v různých štěrbinách a dutinách. Jsou aktivní zejména za soumraku a k ránu, mnohdy jsou však zastiženy při lovu i ve dne. Pohybují se rychle, drobnými, 10–30 cm dlouhými skoky, často panáčkují. Denně urazí 1,5–2,5 km. V přírodě se kolčava dožívá dvou, nejvíce tří let (dvě třetiny mláďat hynou během prvního roku života), v zajetí se může dožít až deseti let. Predátory jsou zejména draví ptáci, sovy a lišky.
Po většinu roku žijí jednotlivá pohlaví odděleně nebo v rodinných společenstvech na nevelké ploše 1–5 ha. Říje probíhá zejména na jaře. Samice mají 3–4 páry mléčných bradavek; rodí po 30–37 dnech březosti obvykle 4–6 holých mláďat o hmotnosti 1,5 g (pokud dojde k přemnožení hlodavců, tzv. hraboší rok, může být vrh až dvojnásobný). Mláďata jsou 21–24 dnů slepá, samice je kojí čtyři týdny a stará se o ně přibližně tři měsíce. Mívá jeden, nejvýše dva vrhy ročně.[3]
Areál rozšíření zahrnuje většinu Evropy (chybí v Irsku a na Islandu) a Asie, také severní Afriku. Nověji je k tomuto druhu řazena i lasička žijící v Severní Americe.
V ČR se s lasicí kolčavou běžně setkáme všude od nížin po hřebeny hor.
Od poloviny roku 2002 se lasice kolčava nesmí lovit.[4] Dříve (dle vyhlášky 134/1996 Sb.) byla lasice kolčava chráněna celoročně s výjimkou uvedenou v § 6 odst. 2 (povolení odstřelu v bažantnicích a honitbách s trvalým výskytem tetřeva, tetřívka, jeřábka a dropa a v místech intenzivního vypouštění jmenovaných ptáků a koroptve polní).
Obrázky, zvuky či videa k tématu lasice kolčava ve Wikimedia Commons
Lasice kolčava (Mustela nivalis) je nejmenší a zároveň nejhojnější šelma v ČR z čeledi lasicovití (Mustelidae).
Mezi savce, které myslivci ve svých revírech příliš rádi nevidí, patří i některé kunovité šelmy včetně kolčavy. Je to proto, že kolčava útočí na drobnou zvěř, např. na koroptve, bažanty, mladé zajíce nebo králíky. Na druhou stranu však tyto škody mnohonásobně vynahrazuje chytáním hrabošů, myší, syslů a křečků, kteří ničí obilí a jiné plodiny. K chytání drobných hlodavců má kolčava výborně tvarované tělo. Štíhlý a hadovitě protáhlý trup na krátkých bězích se neobyčejně snadno protáhne každou hraboší chodbičkou a co kolčava jednou uchopí do silného chrupu s 34 ostrými zuby, nemá naději na uniknutí.
For alternative betydninger, se brud. (Se også artikler, som begynder med brud)
Brud (Mustela nivalis) eller dværgvæsel er et rovdyr i mårfamilien og den mindste rovdyrart i Danmark. Den kan kendes fra lækatten på den mindre størrelse og manglende sorte halespids.
Bruden æder især mus og rotter, men går ikke af vejen for større insekter og fugleunger/æg.
I Norge og Sverige skifter bruden til hvid vinterdragt. I vinterdragt kaldes den også "snemus".
Das Mauswiesel (Mustela nivalis), auch Zwerg- oder Kleinwiesel oder volkstümlich Hermännchen genannt, ist eine Raubtierart aus der Familie der Marder (Mustelidae). Neben dem Hermelin ist es die zweite in Mitteleuropa heimische Art der Wiesel.
Das Mauswiesel ist der kleinste Vertreter der Ordnung der Raubtiere (Carnivora), wenn es auch in seinem großen Verbreitungsgebiet erhebliche Größenunterschiede gibt. So schwankt die Kopfrumpflänge zwischen 11 und 26 Zentimeter, die Schwanzlänge zwischen 2 und 8 Zentimeter und das Gewicht zwischen 25 und 250 Gramm. Die Tiere in Nordamerika bleiben generell kleiner als die Tiere in Eurasien und werden dort als Least Weasel („Kleinstes Wiesel“) bezeichnet. Ebenso sind Weibchen durchschnittlich kleiner und leichter als die Männchen. Das Fell des Kleinen Wiesels unterscheidet sich vom Hermelin durch die gezackte Linie zwischen der braunen Oberseite und der weißen Unterseite sowie durch braune Füße und einen braunen Schweif (ohne die schwarze Spitze).
Wie beim Hermelin kann es auch bei Mauswieseln zum Fellwechsel mit weißem Winterfell kommen, in Mitteleuropa tritt dies jedoch nur höchst selten auf. Regional gibt es Populationen, beispielsweise in den Nockbergen in Österreich oder in Litauen, die im Winter ebenfalls weiß umfärben.
Mauswiesel sind nahezu in der gesamten paläarktischen Region sowie in Nordamerika beheimatet. Ihr Verbreitungsgebiet reicht von Westeuropa bis Japan und China und schließt im Gegensatz zum Hermelin auch den Mittelmeerraum und das nördliche Afrika mit ein. Nur in Irland, Island und den arktischen Inseln leben sie nicht. In Nordamerika sind sie in Alaska, nahezu ganz Kanada und dem Norden der Vereinigten Staaten verbreitet. Nach Neuseeland wurde die Art eingeführt.
Mauswiesel bewohnen eine Reihe von Habitaten, darunter Grünland- und Weinbergsbrachen, Waldränder, Wiesen und Weiden. Insbesondere in landwirtschaftlich genutzten Gebieten erreichen sie im Sommer hohe Populationsdichten. Zur Fortbewegung und Jagd werden lineare Strukturen wie Hecken, ungepflegte Gräben, Altgrasstreifen und Feldränder genutzt. Tiefe Wälder, Wüsten sowie Gebirge über 3000 Meter Höhe werden gemieden.
Mauswiesel können sowohl bei Tag als auch bei Nacht unterwegs sein, in den meisten Fällen sind sie allerdings tag- oder dämmerungsaktiv. Als Deckung und Unterschlupf nutzen sie dichte Vegetation, Felsspalten, hohle Baumstämme, Steinhaufen oder Baue anderer Tiere. Die Nester, meist ehemals von Mäusen genutzt, werden mit trockener Vegetation, Haaren oder Federn ausgekleidet.
Mauswiesel leben außerhalb der Paarungszeit vermutlich einzelgängerisch. Sie sind bei guten Nahrungsverhältnissen standorttreu, wobei von Männchen bis zu 50 Hektar große Reviere genutzt werden, von Weibchen kleinere Gebiete. Die Grenzen ihres Territoriums werden mit dem Sekret ihrer Analdrüsen markiert. Männchen leben in der Hauptpaarungszeit von März bis Oktober in der Regel nomadisch auf der Suche nach fortpflanzungsfähigen Weibchen. Begegnungen mit anderen Männchen werden dabei vermieden, können aber auch in aggressiven Auseinandersetzungen enden.
Die Nahrung der Mauswiesel besteht vorrangig aus Kleinsäugern, insbesondere Nagetieren, bevorzugt Wühlmäusen. Durch ihren Körperbau sind sie hervorragend an die unterirdische Jagd in Mäusegängen angepasst. Aufgrund ihres sehr engen Nahrungsspektrums sind Mauswiesel an Lebensräume mit einer Mindest-Mäusedichte gebunden, wobei sie kurzzeitig und jahreszeitenabhängig auch auf andere Nahrung wie Vögel und deren Eier, Junghasen oder Eidechsen ausweichen können. Aufgrund ihres hohen Grundumsatzes sind diese kleinen Raubtiere jedoch auf eine kontinuierliche Deckung ihres Energiebedarfs angewiesen.
Mauswiesel sind bekannt dafür, dass sie auch Beutetiere, die wesentlich größer sind als sie selbst, angreifen und töten, beispielsweise Kaninchen, sogar ausgewachsene Ratten.[1][2] Oft töten sie auch mehr Tiere, als sie verzehren können. In der Regel wird das Opfer durch Genickbiss getötet.
Die Paarung kann das ganze Jahr über erfolgen, auch in den arktischen Regionen im Winter, solange nur genug Nahrung vorhanden ist. Höhepunkt der Fortpflanzungssaison ist allerdings im Frühling und Spätsommer, unter günstigen Voraussetzungen kann ein Weibchen auch zweimal im Jahr Nachwuchs bekommen. Die Tragzeit dauert rund 34 bis 37 Tage, die Wurfgröße liegt bei durchschnittlich fünf und kann von drei bis zehn variieren. Neugeborene sind sehr klein (1,5 Gramm) und blind, nach einem Monat öffnen sie die Augen, nach eineinhalb bis zwei Monaten werden sie entwöhnt. Die Aufzucht der Jungen ist einzig Aufgabe der Weibchen, die bereits mit drei Monaten geschlechtsreif werden und sich schon in ihrem ersten Lebensjahr fortpflanzen können.
Viele Tiere sterben in ihrem ersten Lebensjahr, in freier Wildbahn können sie ein Alter von maximal drei bis fünf Jahren erreichen. Zu ihren natürlichen Feinden zählen unter anderem Greifvögel, Eulen, Füchse und auch Hermeline. In Gefangenschaft können Mauswiesel bis zu neun Jahre alt werden.
Da Mauswiesel sich vorrangig von als Schädlingen angesehenen Nagetieren ernähren, begegnet der Mensch ihnen mit Wohlwollen. Sie wurden auch zu diesem Zweck gehalten und in einigen Inseln und Regionen eingeführt, die nicht zu ihrem ursprünglichen Lebensraum gehörten. Die Jagd auf das Mauswiesel spielt im Gegensatz zu verwandten Arten nur eine sehr untergeordnete Rolle. Regional können Populationen durch Zerstörung ihres Lebensraumes bedroht sein, global gesehen zählen Mauswiesel aber nicht zu den bedrohten Arten. Auch wenn man sie in der Natur nur extrem selten zu Gesicht bekommt, ist ein Vorkommen von Mauswieseln in beinahe jedem Lebensraum ihres Verbreitungsgebietes zu erwarten.
Im Aberglauben gilt das Mauswiesel als Unglücksbote, der bösen Einfluss auf den Menschen hat. Das Fauchen, das Mauswiesel zur Warnung ausstoßen, wurde als Anzeichen einer „dämonischen Vergiftung“ gedeutet. Besonders zur Zeit der Hexenverfolgung galt das Mauswiesel in seiner Rolle als dämonischer Hausgeist als Anzeichen für Hexerei.[3]
2013 wurde es in Deutschland zum Tier des Jahres erklärt. Bis auf Bayern, Bremen und Schleswig-Holstein ist das Mauswiesel in Deutschland geschützt und wird ganzjährig geschont. In Nordrhein-Westfalen wurde es mit dem Ökologischen Jagdgesetz 2015 von der Liste der jagdbaren Arten komplett gestrichen.[4] In Österreich, wo wie in Deutschland die Jagd Ländersache ist, ist der Status ebenfalls unterschiedlich. Während das Mauswiesel im Burgenland, in Niederösterreich und Wien ganzjährig gejagt wird, hat es in der Steiermark eine viermonatige Schonzeit und wird in den übrigen fünf Bundesländern ganzjährig geschont. In der Schweiz wird das Mauswiesel auf der Roten Liste der gefährdeten Tierarten aufgeführt und steht landesweit unter Schutz. Dem Populationsrückgang wird hier mit diversen Wieselförderprojekten begegnet.[5]
Als Grund für die Bejagung wird oft die Behauptung angeführt, Mauswiesel seien schuld an Kabelfraß bei Autos. Es handelt sich dabei jedoch fast immer um Steinmarder und nicht um Mauswiesel.[6][7]
Das Mauswiesel (Mustela nivalis), auch Zwerg- oder Kleinwiesel oder volkstümlich Hermännchen genannt, ist eine Raubtierart aus der Familie der Marder (Mustelidae). Neben dem Hermelin ist es die zweite in Mitteleuropa heimische Art der Wiesel.
Cozamatl, Comadreja caxtillantlahtolco (Mustela nivalis) itoca ce yolcatl ihuan chichihualyolcatl itic zanyeliztli mustelidae, inin ca hueyca xexelo ipan Asia, Europan ihuan Ixachitlan mictlampa. Inin yolcatl ca cenca huel achic ipan inin yolcazanyeliztli, auh no ipan occequintin in nacacuanimeh chichihualyolcameh. In yolcatl quipia ce huey chanyotl ihuan ahmo moneci tlani atemauhtiliztli, itic den panchichiltic den UICN. Yeceh iachixquichi ahtlacahualtia tlein yehuatl ce tlaamini cualli, ic quiueliti miquiz atzacualtin cenca hueytin.
Európa mykurẽ (karaiñe'ẽ: comadreja) ha'e peteĩ mymba michĩ okambúva ha so'ónte ho'úva, oikóva oparupi Eurásiape ha Ñembyamérikape.[1] Európa mykurẽ ha'e upe mymba mykurẽ ojoguáva imichĩvéva ha mymba so'ónte ho'úva imichĩvéva avei. Ho'u opaichagua mymba michĩ, anguja ha tapiti, sapy'ánte ho'u guyra michĩ ohaitypóva yvýre avei.
Európa mykurẽ (karaiñe'ẽ: comadreja) ha'e peteĩ mymba michĩ okambúva ha so'ónte ho'úva, oikóva oparupi Eurásiape ha Ñembyamérikape. Európa mykurẽ ha'e upe mymba mykurẽ ojoguáva imichĩvéva ha mymba so'ónte ho'úva imichĩvéva avei. Ho'u opaichagua mymba michĩ, anguja ha tapiti, sapy'ánte ho'u guyra michĩ ohaitypóva yvýre avei.
Tekst üüb Öömrang At (müs-)huarem (waasel(mo.)) (Mustela nivales) as en ruuwdiart (Carnivores) uun det famile faan a huarmer an elken (Mustelidae). Mä huarem as miast at müshuarem mend. Nai mä't müshuarem san uk at hermeliin (Mustela erminea), at nerts (Mustela lutreola) an at elk (Mustela putorius).
At (müs-)huarem (waasel(mo.)) (Mustela nivales) as en ruuwdiart (Carnivores) uun det famile faan a huarmer an elken (Mustelidae). Mä huarem as miast at müshuarem mend. Nai mä't müshuarem san uk at hermeliin (Mustela erminea), at nerts (Mustela lutreola) an at elk (Mustela putorius).
Kûzik (Mustela nivalis), cureyekî kûzeyan (Mustelidae) e. Kûzik xweciyê Asya, Ewropa, bakurê Afrîkayê û Amerîkayê Bakur ye. Kûzik nêçîrvanekî xurt û hov e ku dikanê kerguhekî ji wê bi 5-10 caran girsetir bikuje.
Laşê kûzik dirêj û zirav e, stuyê wê dirêj e, serê wê pan û teng û piyên wê kin in.
Kûzik guhandarên biçûk wekî kojer, kerguh, mişk, hamester û cirpoq dixwe. Lê demê ku kojer hindik bin, kûzik hêk û ferxên çûkan dixwe. Kûzik qirtîş û mêş û mûr jî dixwe. Di hinek herêmên ku nêçîr hindik bin, kûzik laşê mirî yê mişkê lêmûsê qehweyî dixwe[2]
Kûzik li hemû welatên Ewropa û Rûsyayê dijî ye ji xeynî Îrlanda û li hemû deverên Kurdistan, Tirkiyê, Îran ,Sûrî, Ûzbekistan, Tacikistan, Mongolya, Çîn, Japon, komara Korêya Başûr û komara Korêyê Bakur li Asyayê tê dîtin. Kûzik li bakurê Amerîkayê Bakur tê dîtin. Kûzik li bakurê Afrîkayê liCezayir û Maroko dijî ye. Kûzik li mêrg, bejî, daristan, çandingeh, çol û nîvbeybanan dikanê bijî.[3][4]
Tevahiya ku kûzik nêçîrvanê hov û êrîşkar e, lê dijminên ji wê hêzdartir hene wekî rovî, kûzeyê semûr, bûkinkê çolê, bûkinkê daristanan, banevank, şakund, kundê kadînan, kundê spî, bazî an baz û marê cirdonê reş, maregîska serpaxir ku kûzikan dixwin.
Nêzî 18 binecureyên kûzikan hatine danasîn ta sala 2005.
Kurkên binecureyên kûzikan
Kûzikê nas
Kûzikê Ewropayê navîn
Kûzikê Deryaya Spiyê Navîn
Kûzik (Mustela nivalis), cureyekî kûzeyan (Mustelidae) e. Kûzik xweciyê Asya, Ewropa, bakurê Afrîkayê û Amerîkayê Bakur ye. Kûzik nêçîrvanekî xurt û hov e ku dikanê kerguhekî ji wê bi 5-10 caran girsetir bikuje.
Lasica (Mustela nivalis) je zvijer, najmanji predstavnik porodice kuna (Mustelidae).[1]
Tijelo je veoma vitko i izduženo, sa dugim vratom i, od glave do repa, uglavnom ujednačene debljine. Noge su joj veoma kratke i tanke, sa veoma nježnim šapama. Na prstima su tanke, oštre kandže, a tabani su između prstiju dlakavi. Kao i ostale kune, lasica ima 34 zuba.
Dlaka je cervenkasto-smeđa; rub gornje usne i cijela trbušna strana su bijeli. U sjevernijim dijelovima areala boja dlake se adaptivno mijenja u žuto-bijelu, a ponekad i u potpuno bijelu.
U prirodi, lasice žive 7-8 godina. Oglašavaju se siktanjem i (kada je uznemirena) karakterističnim frktanjem.[2]
Lasica je veoma gabežljivi i krvoločni mesojed. Hrani se miševima, sitnim pticama i njihovim jajima. Ponekad napada i krupnije glodare, lanad, pa i mlade srne. Iako su uglavnom aktivne u sumrak noću, lasice se ponekad mogu susresti i danju. Izuzev sezone parenja, lasice žive samotnjački, ali i u manjim skupinama.
Lasice se pare dva puta godišnje: s proljeća (februar – mart) i tokom ljeta . Prva bremenitost traje dva , a druga devet mjeseci. Okot broji 4-7 mladunaca koji su 22-25 dana slijepi. Sišu jedan mjesec., a osamostale se nakon 9-12. Spolno su zrele pri uzrasto od 9-12 mjeseci.
Lasica je široko rasprostranjena u Evropi, sjevernoj Aziji i Sjeverne Amerike, osim Islanda, Irske i istočne Kanade. Najjužnija staništa lasica se nalaze u sjevernoj Africi. Introducirana je i na Novi Zeland. U Evropi lasice obično žive u istim područjima kao i srodna im vrsta hermelin, koji je nešto krupniji, ali joj je veoma sličan.
Obično žive uz naseljena mjesta, na suhim livadama, poljima i svijetlim šumicama, na rubovima šuma i sl. Obitavaju u dupljama drveća, hrpama kamenja i starim zidinama u jamama-gnijezdima drugih životinja. Zimi se skriva i u pojatama, podrumima, na tavanima i sličnim skrovitim mjestima.
Lasicaine vai järgeline lasicaine (latin.: Mustela nivalis) om pen' lihansöi živat.
Toine nimituz om por'mhaine paginoiš.
Živat voib putta vastha Pohjoižen mapoliškon kaikil kontinentil päiči räkäs vös.
Ižačun hibj om 60..250 g jügutte, 160..260 mm pitte da händ 12..87 mm. Emäčun hibj om 30..108 g jügutte, 114..212 mm pitte, händ om 17..64 mm. Händ om bur mujul täuzin. Tal'veks živat vajehtab burad karvad vauktanke aluiženke i kändase vauktaks täuzin verendan rezul'tataks.
Likub heredas, hüpkil 25..30 sm pitte, ličese hüvin. Surdas keväz'kul. Emäč sündutab 3..8 poigašt kerdalaz vides nedališ, hän-žo holitab poigaižid. Igä londuses om vidhe vodhesai, no tobjimalaz elädas läz üht vot.
Lasicaižed elädas joukuil paksus, tehtas pezoid ristitun eländpunktoiš-ki. Navettäs heboiden higod i kučutadas heid lujas, sid' pidadas ižakozad hebonläväs, lasicaižele eile mel'he kozan haižud.
Ližakaz živat, söb hirid, ristküid da makondid, no kodikoičese pahoin i om jüged torata hänele hahkad nüguhirt vaste. Oli kodiživataks Amuižes Rimas edel hahkan nüguhiren tulendad. Mecživat söb norid kodijänišid, cipaižid, hüpičuid, kühkjaižid, šihlikoid, löcuid. Mecadab päiväl da öl, ku jätta muite händast.
Lasicaine vai järgeline lasicaine (latin.: Mustela nivalis) om pen' lihansöi živat.
Toine nimituz om por'mhaine paginoiš.
The least wheasel (Mustela nivalis), eften simply cried wheasel, is the smawest member o the genus Mustela an o the faimily Mustelidae (as well as the smawest o the Carnivora), native tae Eurasie, North Americae an North Africae, tho it haes been introduced tae New Zealand, Australie, Maltae, Crete, Bermuda, Madeira Island, the Azores, the Canary Islands, Sao Tome, the Falkland Islands, Argentinae an Chile.[2]
The least wheasel (Mustela nivalis), eften simply cried wheasel, is the smawest member o the genus Mustela an o the faimily Mustelidae (as well as the smawest o the Carnivora), native tae Eurasie, North Americae an North Africae, tho it haes been introduced tae New Zealand, Australie, Maltae, Crete, Bermuda, Madeira Island, the Azores, the Canary Islands, Sao Tome, the Falkland Islands, Argentinae an Chile.
Li marcote u bascolete[1], c' est on foirt pitit bascolidî.
C' est onk di ses nos (bascolete) k' a dné s' no a l' famile des bascolidîs.
No d' l' indje e sincieus latén : Mustela nivalis
Famile : Bascolidîs
C' est l' pus ptit des bascolidîs. Et pår li pus ptit des magneus d' tchå sol Daegne. Li coir do måye fwait 13 a 24 cm, et l' cawe 5 a 7 (çou ki dene 20 a 31 cm, çouci pol bascolete d' Urope). Li frumele est on pô pus ptite.[2] Ele pasreut dins "on trô come ene pîce di 5 francs".[3]
Li erminete ou blanke marcote (blanke fok e l' ivier) lyi rshonne foirt, mins est pus grande. Li marcote ordinaire pout eto divni blanke e l' ivier (dins les Ales, e l' Afrike bijhrece, et les dzo-indjes des montinnes d' Amerike bijhrece).
Magne cåzu fok des soris (eto des oujheas, des cropantès biesses). Gn a des bascoletes tot wice k' i gn a des soris.
Ele tchesse do djoû come del nute.
Come les ôtes bascolidîs, ele sitritche ene pufkene di ses glandes dirîtrinnes, s' elle est serêye.
S' acopele do moes d' måss disk' å moes d' awousse. Plinne 35 djoûs. Djonnele normåldimint e moes d' avri-may, pus on deujhinme côp e djulete-awousse.
Les djonnes sont ni-rafiyants; leus ouys ni s' drovnut k' a 21-25 djoûs. I sont spanis a 4-5 samwinnes.
Les djonnes del prumire poirtêye si polnut ddja acopler a 11 moes.
Vike e tote l' Urope, apus k' l' Irlande.
Åtoû del marcote, n a toplin des doûcès creyances k' ont skepyî. Po espaitchî les mwais sôrs k' ele poleut amoenner, les Francès l' ont lomé "belete" (si on lyi dit k' elle est bele, ele ni vos epoûtloucrè nén). E walon, come e-n almand, on lyi a dné on ptit no d' djin : Marcou e walon (Markwolf, avou rcandjaedje do coron -wolf pal cawete cawete -ote. E-n almand, on l' lome plaijhanmint Hermännchen (pitit Herman).
Li marcote u bascolete, c' est on foirt pitit bascolidî.
C' est onk di ses nos (bascolete) k' a dné s' no a l' famile des bascolidîs.
No d' l' indje e sincieus latén : Mustela nivalis
Famile : Bascolidîs
De Mauswisel (Mustela nivalis), oder klenge Wisel, ass e Raubdéier aus der Gattung Mustela an der Famill vun de Marderen (Mustelidae). D'Déiere liewen op der Nordhallefkugel.[1]
Et ass dat klengst Raubdéier. Vum Kapp bis un den Hënner gi se bis 26 cm (Männercher) oder vun 11 bis 21 cm (Mudderen) laang a se hunn e Schwanz deen 1,2–8,7 cm (Männercher) oder 1,7–6,4 cm (Mudderen) laang ass. D'Gewiicht ass 36–250 g (Männercher) oder 30–108 g (Mudderen).[2]
Et gëtt 18 Ënneraarten (Stand: 2005).[3]
De Mauswisel (Mustela nivalis), oder klenge Wisel, ass e Raubdéier aus der Gattung Mustela an der Famill vun de Marderen (Mustelidae). D'Déiere liewen op der Nordhallefkugel.
Et ass dat klengst Raubdéier. Vum Kapp bis un den Hënner gi se bis 26 cm (Männercher) oder vun 11 bis 21 cm (Mudderen) laang a se hunn e Schwanz deen 1,2–8,7 cm (Männercher) oder 1,7–6,4 cm (Mudderen) laang ass. D'Gewiicht ass 36–250 g (Männercher) oder 30–108 g (Mudderen).
Et gëtt 18 Ënneraarten (Stand: 2005).
La mostèla (Mustela nivalis) es lo mamifèr mai pichon de la familha dels mustelids e constituís tanben lo mamifèr carnassièr mai pichon d'Euròpa amb una talha d'environ 20 cm per un centenat de gramas solament.
Segon l'UICN, la mostèla es classada en Preocupacion menora (LR/Lc LOWER RISK/Least Concern) [1], es estada introducha en Nòva Zelanda ont es considerada coma invasiva[2].
La mostèla (Mustela nivalis) es lo mamifèr mai pichon de la familha dels mustelids e constituís tanben lo mamifèr carnassièr mai pichon d'Euròpa amb una talha d'environ 20 cm per un centenat de gramas solament.
Moutòle[1] o Moussòle[2], Mutérléte[3], Mutérlote[4], Mutérnéte[5], Moutòre[6], Moutòn·nhe [7], Màrgouléte[8], Màrgoton·ne[9], Màrcote[10], Hàrmin·néte[11], Bacoule[12], Bacouléte[13], Beulate[14], Béléte[15] (Mustela nivalis) (in frinsé: Belette)
Moutòle o Moussòle, Mutérléte, Mutérlote, Mutérnéte, Moutòre, Moutòn·nhe , Màrgouléte, Màrgoton·ne, Màrcote, Hàrmin·néte, Bacoule, Bacouléte, Beulate, Béléte (Mustela nivalis) (in frinsé: Belette)
Ang Mustela nivalis (Ingles: Least Weasel) ay ang pinakamaliit sa lahat ng mga mamalya sa ordeng Carnivora.[2] Matatagpuan ang M. nivalis sa buong mundo, kabilang ang Paleartikong rehiyon (hindi kasama ang Irlandes, Peninsulang Arabe, at ang mga Maliliit na mga Pulo ng Artiko), sa Hapon, at sa Hilagang Amerika (sa kabuoan ng Alaska, Canada, at Hilagang Estados Unidos)[3].
Karaniwang matatagpuan ang M. nivalis sa mga damuhan, mga latian, mga lupang sakahan, mga parang, mga bahagyang ilang, at madadamong mga linangan, ngunit umiiwas sa mga lupang mapuno, mabuhanging mga disyerto, at bukas na mga lugar[3]. Malimit itong nananatiling hindi napapansin, bagaman maaaring marami ang populasyon nito[2].
Ang lathalaing ito na tungkol sa Mamalya ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
A paniquesa[1] (Mustela nivalis (L., 1758)), tamién dita rata paniquesa[1] (per mor d'una erronia consideración popular que se tracta d'un radedor, anque carnivoro[2]), ye un chicot mamifero carnivoro d'a familia d'os mustelidos. Son os miembros más chicolons d'a familia Mustelidae, y de feito, os carnivoros más chicotz d'os quals homne sabe.
As paniquesas se troban dende lo norte d'Europa (treito d'as islas d'Irlanda y Islandia), Asia y America d'o Norte, dica lo norte d'Africa. También s'ha gosau introducir en Nueva Zelanda con a intención de controlar os radedors que i feban pestes. O suyo habitat más habitual ye en os arredols de granchas, campos de labor y matullars, sin fer mica de desprecio d'os puestos habitaus con sers humans, en os que practican a depredación sobre as especies comensals (ratos, cucarachos, etc.) y, ocasionalment, as domesticas d'as presonas.
Tienen una forma corporal fineta, con coda lierga y garretas curtas que les permiten d'adintrar-se en os cados d'as suyas presas. As paniquesas tienen muita fama d'animals ceriners perque enristen bestias muito más grans que ellas, como per eixemplo os conillos y as liebres. En muitos puestos d'Aragón se tiene creyencia que istes animals no mosigan a gorguera d'as suyas presas si que ta xurber-ne la sangre,[2] u que quan son adintro d'un galliner, fan muitas més mortaleras que no les caldría, nomás per bella suerte de placer.[2] Tan qual se piense, qualcosa que sen sabe d'as paniquesas ye que son excepcionalment fuertas, áchils y furas en comparanza con a suya mida tan chicolona, de nomás 20 u 22 cm de lonchitut, dica lo punto que popularment s'ha preso lo suyo nombre como alchectivo ta referir-se tamién ta las personas que sigan inquietas, mezquinas y de garra confiar.
En bells altros paises d'o mundo bi ha tamién creyencias semellants; per eixemplo, os nativos Inuit de Canadá consideran que cazar una paniquesa ye sinyal de buena suerte, y amás, a persona que l'atrapa habrá más éxitos en a caza. Y astí en a propia Europa, en a Edat Meya, os filosofos pensaban que só que iste animal podeba matar a o Basilisco, una creyatura mitolochica de poders sobrenaturals, anque a conclusión en a que arribaban yera que la paniquesa moriría tamién en o combate per a paridat d'as suyas qualidatz.
Como muestra d'as creyencias populars que se les i ye gosau atribuir tamién en Aragón, en o "Libro del Trasoro" (c. anyo 1400) le i adedican o capítol 179, y comentan:
Un altro mito que se troba en a mesma fuent medieval ye la suya capacidat de reproducir-se, que como en muitos animals poco estimaus, se gosaba desacherar:
Amás amás de tot isto, en a comarca d'o Sobrarbe, bellas presonas de más edat guardan a creyencia que istes animals no se pueden capturar vivos, pos foradan o fierro d'as barras d'a gabia en a que se's cierre en rosigando-las.[2] Puede estar que isto, en chunto con l'aspecto chicot y peludet que tienen, haiga gosau actuar como causa d'a creyencia erronia que muitas presonas tienen que la paniquesa ye, en realidat, un radedor, que ha nombre «rata» paniquesa.
En a mayor parte d'Aragón (ixo ye, tamién en as comarcas en as que l'aragonés s'ha perdido) a Mustela nivalis se i conoix con o nombre de «paniquesa», i fa parte d'os vocables tradicionals que millor marcan o substrato lingüistico aragonés en o dialecto castellán d'Aragón. Se documenta con ixe nombre en puestos muit dispars en a cheografía aragonesa: dende o Pireneu occidental y a Chacetania[1] dica Sarrión en a comarca de Gúdar-Chabalambre,[1] y dende Benás y Torres en a Ribagorza dica Pancrudo en a Comunidat de Teruel,[1] pasando per tot lo Sobrarbe (Buerba, Tella, Broto, Fanlo...),[1] l'Alto Galligo (Lanuza, Borrés, Pandicosa...),[1] as Cinco Villas (Luesia, Exeya, Sos...),[1] Semontano de Balbastro (Castillazuelo, Salas Altas...),[1] Plana de Uesca (Arascués, Linars de Marcuello...),[1] Xiloca (Mont-fort, Cucalón),[1] Baixo Aragón (Castelserás),[1] Campo de Daroca (Gallocanta),[1] etc. per el que se puede bien considerar un termino cheneral de toda la Comunidat Autonoma.
D'alcuerdo con Gerhard Rohlfs, a parola «paniquesa» pareix que se tracta d'una lexicalización d'un termino compuesto de dos radices, «pan» y «queso»,[3] que en bell altro tiempo podría haber estau más cheneral per toda Espanya, y isto se deduz de que tamién se conoixca con ixe nombre a l'animal en bells puestos d'a Cordelera Cantabrica, sobretot en a montanya de Leyón y en Asturias, dintro d'o domenio lingüistico de l'Astur-leyonés.[3] O motivo d'ixe nombre se fa deficil de desentranyar, pero omne piensa que podese tener relación con bella figura d'o folklore tradicional espanyol que relacionás a iste animal con los ditos dos alimentos.[3] En paralelo con tot isto, Elcock, en a suya obra «De quelques affinités phonétiques entre l'aragonais et le bearnais» (1938) tamién informa de formas variaderas, diatopicas con «paniquesa», que se documentan en o Pireneu francés,[3] como «paiquesa» en o Bearn, que él consideraba un aragonesismo en a luenga d'Oc, estando asinas uno d'os aragonesismos en l'occitán.
En Aragón, tamién s'han documentado altras formas diatopicas con o lexema de paniquesa, anque son muit puntuals y localizadas; s'ha recopilau «paniquiecha» exclusivament en Bielsa[1] (Sobrarbe), y «panitiecha» en Bielsa y en Chistén,[1] tamién en a mesma comarca, el que no quiere decir que sigan a sola forma que se i reconoix en ixes lugars, a on que i coexisten con a forma cheneral «paniquesa», sobretot en as cheneracions más chovens. En l'Alta Ribagorza, a tamas d'a forma «paniquesa», tamién s'ha puesto documentar a forma peculiar «paniquera» en Benás y Erisué en a val de Benás, Esdolomada y Castanesa, iste zaguer lugar en zona de domenio lingüistico catalán. Una quarta forma, «panisera», s'ha gosau documentar en a localidat literana de Tamarit, anque probablement se tracta d'una forma hibrida con «panizo» («panís» en parla catalana d'A Litera).
Dos paniquesas, barallando-se.
Ilustración d'o s. XIX d'una paniquesa concarando-se con una rata.
A paniquesa (Mustela nivalis (L., 1758)), tamién dita rata paniquesa (per mor d'una erronia consideración popular que se tracta d'un radedor, anque carnivoro), ye un chicot mamifero carnivoro d'a familia d'os mustelidos. Son os miembros más chicolons d'a familia Mustelidae, y de feito, os carnivoros más chicotz d'os quals homne sabe.
As paniquesas se troban dende lo norte d'Europa (treito d'as islas d'Irlanda y Islandia), Asia y America d'o Norte, dica lo norte d'Africa. También s'ha gosau introducir en Nueva Zelanda con a intención de controlar os radedors que i feban pestes. O suyo habitat más habitual ye en os arredols de granchas, campos de labor y matullars, sin fer mica de desprecio d'os puestos habitaus con sers humans, en os que practican a depredación sobre as especies comensals (ratos, cucarachos, etc.) y, ocasionalment, as domesticas d'as presonas.
Tienen una forma corporal fineta, con coda lierga y garretas curtas que les permiten d'adintrar-se en os cados d'as suyas presas. As paniquesas tienen muita fama d'animals ceriners perque enristen bestias muito más grans que ellas, como per eixemplo os conillos y as liebres. En muitos puestos d'Aragón se tiene creyencia que istes animals no mosigan a gorguera d'as suyas presas si que ta xurber-ne la sangre, u que quan son adintro d'un galliner, fan muitas més mortaleras que no les caldría, nomás per bella suerte de placer. Tan qual se piense, qualcosa que sen sabe d'as paniquesas ye que son excepcionalment fuertas, áchils y furas en comparanza con a suya mida tan chicolona, de nomás 20 u 22 cm de lonchitut, dica lo punto que popularment s'ha preso lo suyo nombre como alchectivo ta referir-se tamién ta las personas que sigan inquietas, mezquinas y de garra confiar.
Ang Mustela nivalis (Ingles: Least Weasel) ay ang pinakamaliit sa lahat ng mga mamalya sa ordeng Carnivora. Matatagpuan ang M. nivalis sa buong mundo, kabilang ang Paleartikong rehiyon (hindi kasama ang Irlandes, Peninsulang Arabe, at ang mga Maliliit na mga Pulo ng Artiko), sa Hapon, at sa Hilagang Amerika (sa kabuoan ng Alaska, Canada, at Hilagang Estados Unidos).
Tha neas bheag, easag neo eas bheag (mustela nivalis) na mhamal feòil-itheach beag caol. Faodaidh iad a bhith fiadhaich. 'S e coinneas a tha air neas fhirinneach.
Nirpi (Mustela nivalis) lea Eurohpá unnimus neahtaealli. Dan guhkkodat lea Sámis 167-227 mm ja deaddu lea 40-130 grámma.
Nuselale ose bukla, [1] (lat. Mustela nivalis) është një gjitar me trup te holle, ngjyrë bezhë në të kuqe. Ka përmasa të vogla, deri ne 35 cm gjatësi. Është një nga grabitqarët kryesorë të minjve.
Nuselale ose bukla, (lat. Mustela nivalis) është një gjitar me trup te holle, ngjyrë bezhë në të kuqe. Ka përmasa të vogla, deri ne 35 cm gjatësi. Është një nga grabitqarët kryesorë të minjve.
Tadɣaɣat timezdit d yiwet n telmest n tedɣaɣtin yettidiren deg Turuft, Asya, Marikan ufella akked Tefriqt ugafa,
Tadɣaɣat timezdit d yiwet n telmest n tedɣaɣtin yettidiren deg Turuft, Asya, Marikan ufella akked Tefriqt ugafa,
Uchuy achuqalla icha Unchuchukuy[1] (Mustela nivalis) nisqaqa huk uchuylla aycha uquq ñuñuq uywam, achuqallam, Chinchay Awya Yalapi, Iwrupapi, Asyapipas kawsaq. Allpa ukhupi kawsaq ukuchakunatam mikhun.
Commons nisqaqa multimidya kapuyninkunayuqmi kay hawa: Unchuchukuy.
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Unchuchukuy
Uchuy achuqalla icha Unchuchukuy (Mustela nivalis) nisqaqa huk uchuylla aycha uquq ñuñuq uywam, achuqallam, Chinchay Awya Yalapi, Iwrupapi, Asyapipas kawsaq. Allpa ukhupi kawsaq ukuchakunatam mikhun.
Wezels zyn klêne roofdiern uut de familie van de marters. 't Zyn de kleinste zoognde vlêeseters in de weireld.
Wezels komn vôorn in Nôord-Amerika, Nôord-Afrika, Azië en Europa (nie in Ysland en Ierland). Ze zyn ouk uutezet in Nieuw-Zêeland, woa dan ze mei verantwôordelik zyn voe 't vermiendern van vele endemiesche sôortn doa.
Wezels overleevn overol, zolange dat er mo teetn enoeg is en dan ze enoeg pleksjes enn voe nunder te duukn.
Wezels zyn styve klêne bêestjes, de vintjes komn me nunder steirt derby (die e cantmeiter of zeevn lank komt) bykan nôois langer of 30 cm. De wuvetjes zyn zest nog klinder. Van vorme zyn ze lank en fyn met e lange nekke, korte potjes en e kort stirtje.
Van gewichte kunn de vintjes e klêne 75 gram weegn, de wuvetjes toet 35 gram.
Ze zyn rôod toet bruun van kleur (nundern boovnkant) en wit vanounder. Sommigte verkleurn in de wienter en kommn toune wit, mo dat is nie olgemêen en surtout by de nôordelikke populoasches gebeurt dadde.
Wezels leevn ollêne en weunn in en olletje die mêestol van êen van nundern prôoin ewist is. Ze joagn up olles da nie te grôot is (wuk da nie wult zeggn dan ze up nietnd joagn die midder is of zyder zevve). Muuzn, fernient, puutn en keuns zyn ollemoale bêestn dan z'eetn.
Ze kunn twi keirs joungn in e joar, mo dat gebeurt ollêne at er enoeg teetn is. De joungsjes zyn blend ebôorn, mor achter acht weekn kunn z'ol joagn. Ze groein dus styf zêre.
Wezels komn in 't wilde mêestol mor e joar of 3-4.
De wezel (Letien: Mustela nivalis) is e roufdeer oete femielje vanne marterechtige (Mustelidae). E volwasse bieës is zoget 20 cm lank. De stert is zoget 6 cm lank. Vruiwkes zeen klènder es menkes. Boetedet zeen in 't zuje van Europa wezele get grótter es in 't naorde. Wezele höbben 'ne ruuedsige broene rögkkantj en 'ne witte boekkantj, wobie de grens tösse de kluueren ónregelmaesig is. In 't hoeag naorde waere wezele (deils) wit inne wintjer es kammeflaasj, mer in Nederlandj en Belsj neet gans zuver wit. Wezele höbben 'n witte vlek oppe kael en höbben 'ne broenroeaje stert.
De wezel haoltj zie voor oet klein zougdere, veugel, klein reptiele, kwekkerten en insekte. De bieëster zeen zowaal snachs es euverdaags aktief. Wen wezele jage achtervolge ze pruuej wie klein knaagbieëster toet in 't haol. Wezele laeve solitair.
In gans Europe tröf me wezelen aan, zowaal in stejjelike gebieden es op 't plattelandj. De bieëster laeve mit naam in hègke, struuk en bósrenj.
De wezel (Letien: Mustela nivalis) is e roufdeer oete femielje vanne marterechtige (Mustelidae). E volwasse bieës is zoget 20 cm lank. De stert is zoget 6 cm lank. Vruiwkes zeen klènder es menkes. Boetedet zeen in 't zuje van Europa wezele get grótter es in 't naorde. Wezele höbben 'ne ruuedsige broene rögkkantj en 'ne witte boekkantj, wobie de grens tösse de kluueren ónregelmaesig is. In 't hoeag naorde waere wezele (deils) wit inne wintjer es kammeflaasj, mer in Nederlandj en Belsj neet gans zuver wit. Wezele höbben 'n witte vlek oppe kael en höbben 'ne broenroeaje stert.
De wezel haoltj zie voor oet klein zougdere, veugel, klein reptiele, kwekkerten en insekte. De bieëster zeen zowaal snachs es euverdaags aktief. Wen wezele jage achtervolge ze pruuej wie klein knaagbieëster toet in 't haol. Wezele laeve solitair.
In gans Europe tröf me wezelen aan, zowaal in stejjelike gebieden es op 't plattelandj. De bieëster laeve mit naam in hègke, struuk en bósrenj.
Wezels zyn klêne roofdiern uut de familie van de marters. 't Zyn de kleinste zoognde vlêeseters in de weireld.
De wezeling of weesling (Latynske namme: Mustela nivalis) is in sûchdier út 'e famylje fan 'e martereftigen (Mustelidae) en it skaai fan 'e lytse marters (Mustela), dat lânseigen is yn frijwol hiel noardlik Jeraazje en noardlik Noard-Amearika. Ek yn Fryslân komt er rûnom foar, al wurdt er net faak waarnommen. De wezeling is it lytste rôfdier fan 'e wrâld, en liket by 't simmer tige op 'e harmeling (dy't winterdeis in wite pels hat), mar de wezeling is lytser fan stal en hy mist de swarte sturtpunt fan syn gruttere miich.
De wezeling komt yn suver hiele Jeropa foar, útsein Yslân, Ierlân, en de eilannen yn 'e Middellânske See. Fierders is er yn 'e Alde Wrâld lânseigen yn it Atlasberchtme fan Noard-Afrika, hiele Sibearje, Sintraal-Aazje, Mantsjoerije en Koreä, it grutste diel fan Mongoalje en parten fan Sina, Japan, Fjetnam en it Midden-Easten. Yn Noard-Amearika komt er, ek as lânseigen soarte, foar yn hast hiele Alaska, yn hiele Kanada útsein it uterste súdwesten en súdeasten en de noardlikste Arktyske eilannen, en yn in grut part fan 'e legere achtenfjirtich steaten fan 'e Feriene Steaten, fan 'e noardlike Grutte Flakten oant de Appalachen. Yn Nij-Seelân komt er foar as troch de minske yntrodusearre eksoat en dêr hat er witwat skea oanrjochte ûnder de lânseigen fauna.
De wezeling is in lyts bistke mei in fyn, lichtliddich en koartskonkich lichem. In folwoeksen eksimplaar is trochinoar 18½ sm lang (kop-romp) en 4-5 sm heech, mei in sturt fan likernôch 5 sm en in gewicht fan 95 g. Mantsjes binne in stik lytser as wyfkes. Mantsjes wurde 15-24 sm lang (kop-romp), mei in sturtlingte fan 4-6,7 sm en in gewicht fan 65-150 g. Wyfkes hawwe in kop-romplingte fan 13-21 sm, in sturtlingte fan 3-5½ sm, en in gewicht fan 40-85 g (dat is yn lichter as in fjildmûs, dy't de 45 g helje kin). Boppedat binne yn it suden fan Jeropa wezelingen in bytsje grutter as yn it noarden, en kin de trochsneed lingte per regio ferskille. De dwerchwezeling, in fan Finlân oant Sibearje foarkommende ûndersoarte, is nòch lytser (en de bangswezeling, in Noardamerikaanske ûndersoart, is it lytst fan allegear).
Wezelingen hawwe in readeftich oant kastanjebrune rêch en in wite bealch, wêrby't de grins tusken de kleuren ûnregelmjittich is. Yn it hege noarden wurde wezelingen yn 'e winter foar in part wyt, mar yn Nederlân en Belgje ferhierje se lang net folslein. Wezelingen hawwe in wyt plak op'e kiel en in readbrune sturt. De sturt hat gjin swarte punt, lykas by de gruttere harmeling, dy't fierder wol in protte op de wezeling liket.
Wezelingen komme sawol yn stedske gebieten as op it plattelân foar. Se libje benammentlik yn 'e buert fan rûchten, hagen, strewelleguod en boskrânen, mar se kinne rûnom oerlibje, salang't der genôch beskûl en proai is. De bisten hâlde ta yn greiden oant bosken, fan sândunen oant yn 'e bergen en fan sompen oant woastinen.
Wezelingen binne dei en nacht aktyf, wêrby't se op ûnregelmjittige mominten rêstperioades nimme. Faak rjochtsje se har op 'e efterpoaten op om harren om-en-by te ferkennen. It binne solitêr libjende bisten. It territoarium fan in mantsje oerlapet ornaris de territoaria fan mear as ien wyfke. De hoale is faak in âlde hoale fan in opfretten proaidier. It nêst wurdt yn kâldere streken beklaaid mei de pels fan proaidieren, sadat de wezeling syn lange lichem waarmhâlde kin. Wyfkes lizze yn it foarjier foarrieden oan, sadat se minder hoege te jeien en enerzjy sparje kinne foar de dracht.
De peartiid falt fan febrewaris oant april. Nei in draachtiid fan 35-40 dagen (dy't soms útrinne kin oan 70 dagen) fynt de earste smeet yn maaie plak. De wezeling hat gjin ferlinge draachtiid, sa't in soad oare martereftigen dy kenne. By genôch fretten folget der yn july of augustus noch in twadde smeet. By elke smeet krije de bisten trochinoar 5-7 (4-12 is mooglik) jongen. Benammen yn in goed lemmingjier krije wezelingen yn noardlike populaasjes gruttere en mear smeten, wêrfan't it tal jongen oprinne kin ta 16 de smeet. De maitiidssmeet groeit fluch, de simmersmeet stadiger. Nei 4 wiken gean de eachjes iepen, en nei nochris 3-4 wiken wurde de jongen ôfwend. As se 8 wiken âld binne, kinne se al goed jeie.
Nei 8-12 wiken ferlitte de jongen de mem en sykje in eigen territoarium. De bisten binne geslachtsryp nei 3 oant 4 moannen. Jongen út it earste nêst kinne dyselde simmers al in eigen nestke hawwe. Wezelingen wurde yn it wyld trochinoar mar in oardel oant twa jier, al kinne se yn teory de seis jier wol helje; yn finzenskip kinne se wol tsien jier wurde.
De wezeling fret benammen kjifdieren as mûzen, wrotmûzen en lemmingen, mar ek gruttere sûchdieren as kninen en wetterrotten, fûgels, aaien, lytse reptilen, kikkerts en ynsekten. In protte fan harren proaidieren binne folle grutter as de wezeling sels. As wezelingen jeie, efterfolgje se proaien lykas lytse kjifdieren oant yn harren hoale, dêr't benammen it wyfke fanwegen de behindigens fan lichemsstal goed út 'e fuotten kin. De bisten frette alle dagen sawat in trêdepart fan har lichemsgewicht op. Se hawwe sa'n fluch metabolisme, dat se alle dagen ite moatte om net te ferhongerjen.
De wezeling hat de IUCN-status fan "net bedrige", wat sizze wol dat der gjin kâns op útstjerren bestiet. Yn Nederlân mei der net mear op jage wurde. Oars as foarhinne beskôget men de wezeling hjoed de dei as in geunstige ynfloed op syn proaidieren, mei't er krekt as oare rôfdieren de sike, swakke en ûnoanpaste proaien it earst pakt, sadat de populaasjes fan syn proaidiersoarten sûn en sterk holden wurde.
Der binne 18 (stân fan saken yn 2005) erkende ûndersoarten fan 'e wezeling:
De wezeling of weesling (Latynske namme: Mustela nivalis) is in sûchdier út 'e famylje fan 'e martereftigen (Mustelidae) en it skaai fan 'e lytse marters (Mustela), dat lânseigen is yn frijwol hiel noardlik Jeraazje en noardlik Noard-Amearika. Ek yn Fryslân komt er rûnom foar, al wurdt er net faak waarnommen. De wezeling is it lytste rôfdier fan 'e wrâld, en liket by 't simmer tige op 'e harmeling (dy't winterdeis in wite pels hat), mar de wezeling is lytser fan stal en hy mist de swarte sturtpunt fan syn gruttere miich.
.jpg)
Ju Wieselke (Mustela nivalis) is ne Oard fon Modder. Ju is ju litste Roowdiert-Oard. Ju is so kleen, dät ju n Muusegat gunge kon, uum Muuse tou freeten. Wieselken rakt dät in gans Europa buute Irlound. Buutewais kon me do uk in Noudamerikoa, Noud-Afrikoa, Litje Asien, Middel- un Noud-Asien fiende.
Do Wieselken hääbe n loangsken Körper mäd kuute Liede un n kuuten Stäit. Buppe is ju bruun un an dän Buuk wiet. In hooge Bierge (as do Alpe) un in dän noudelke Deel fon sin Lieuwendsruum (t.B. Skandinavien) kricht düt Diert n wiet Winterfäl.
Dät Montje is 15 bit 25 cm loange un wächt 30 bit 105 g. Dät Wieuwke is 14 bit 16 cm loange un wächt 30 bit 45 g. N nochternen Wieselke-Söögling wächt 1 bit 3 g. Doo Mäiten wuuden in Düütsklound ärfoarsked. Uurswain konnen doo Dierte gans uur Mäiten hääbe.
Ju Wieselke frät toun Biespiel Fäildmuuse un uur Oarden uut dän Sleek Microtus. Dät frät buutendät groote Suugedierte as Kanienken-Bäidene (Oryctolagus cuniculus), litje Suugedierte as uut ju Familie Soricidae, do Sleeke Arvicola, Apodemus, Myodes, un uk Sauropsida as Fuugele un Ässluupere.
Dät raakt tjo Wieselke-Unneroarde:
Ju Wieselke (Mustela nivalis) is ne Oard fon Modder. Ju is ju litste Roowdiert-Oard. Ju is so kleen, dät ju n Muusegat gunge kon, uum Muuse tou freeten. Wieselken rakt dät in gans Europa buute Irlound. Buutewais kon me do uk in Noudamerikoa, Noud-Afrikoa, Litje Asien, Middel- un Noud-Asien fiende.
Žebėnkštie, žebėnkštės, žebėnkštė (luotīnėškā: Mustela nivalis, onglėškā: Least Weasel, vuokīškā: Mauswiesel) īr žvieralis, katros prėgol kiaunėniu gīvoliū šeimā. Jied daugomuo mažos graužėkos.
Žebėnkštie īr patsā smolkiausis jiedros žvieralis, katros gīven Lietovuo. Anuo sonkoms īr 70–120 g. Ėšruod panašē kāp šermounielis, bat skėras trompesnė oudega. Vasara žebėnkšties vėršotėnė kūna posė īr roda, vuo apatėnė īr balta. Žėima ciels kūns īr balts.
Žebėnkštie gīven medies ėr anū pakraštiūs, kēsās apaugosiūs pėivūs, dėrvuonūs, suodnūs, parkūs, rodenė čieso tonkiau laksta aplėnk truobesios, kor renkas graužėkā.
Ana jied smolkios graužėkos, zōkios, tēpuogi paukštios ėr anū kiaušios, vėsuokios varmos.
Žebėnkštie, žebėnkštės, žebėnkštė (luotīnėškā: Mustela nivalis, onglėškā: Least Weasel, vuokīškā: Mauswiesel) īr žvieralis, katros prėgol kiaunėniu gīvoliū šeimā. Jied daugomuo mažos graužėkos.
Η νυφίτσα (Mustela nivalis) είναι σαρκοφάγο θηλαστικό της οικογένειας των Ικτιδών. Συναντάται στην Ευρώπη, την Ασία, στην Βόρεια Αμερική και στην βόρεια Αφρική, ενώ τα τελευταία χρόνια έχει εισαχθεί και στη Νέα Ζηλανδία.[1]
Έχει επίμηκες και λεπτό σώμα, μήκους περίπου 20-30 εκ. Έχει πεπλατυσμένο και στενό κεφάλι, με μεγάλα μαύρα μάτια, μεγάλα στρογγυλά αυτιά και μακρύ λαιμό. Τα άκρα της είναι κοντά αλλά ρωμαλαία, εφοδιασμένα με αιχμηρά και κοφτερά νύχια και το σώμα της καλύπτεται όλο το χρόνο από κοντό και απαλό τρίχωμα, το οποίο είναι καστανό στη ράχη και λευκό με καφέ κηλίδες στην κοιλιά. Στους βόρειους πληθυσμούς το τρίχωμα γίνεται τελείως λευκό κατά τη διάρκεια του χειμώνα. Διαθέτει πλήρη οδοντοστοιχία με τέσσερις ισχυρούς κυνόδοντες. Αν αιχμαλωτισθεί σε μικρή ηλικία, μπορεί εύκολα να εξημερωθεί και να χρησιμοποιηθεί στο κυνήγι των ποντικών. Στην αρχαία Αθήνα ήταν οικόσιτο που αντικαταστάθηκε όμως με ένα νέο είδος που εισήχθηκε από την Αίγυπτο, τη γαλή δηλ. τη σημερινή γάτα γιατί εκκρίνουν ένα δύσοσμο υγρό λόγω πρωκτικών αδένων που διαθέτουν, το οποίο χρησιμοποιείται ως αμυντικός μηχανισμός.
Η νυφίτσα αναφέρεται πολλές φορές σε μύθους και παραδόσεις διαφόρων χωρών]] Η νυφίτσα ζει σε ποικιλία ενδιαιτημάτων, όπως σε ανοιχτά δάση, λιβάδια, στέπες και ημιερημικές περιοχες. κατασκευάζει τη φωλιά της σε τρύπες του εδάφους ή σε κοιλότητες δέντρων. Είναι μοναχικό ζώο και δραστηριοποιείται κυρίως κατά τη διάρκεια της νύχτας. Η τροφή της αποτελείται κατά κανόνα από τρωκτικά. όταν αυτά σπανίζουν, τρέφεται με κουνέλια, αυγά, πούλια, έντομα, σαύρες κ.ά.. Επιτίθεται στα θύματά της δαγκώνοντάς τα με τους ισχυρούς της κυνόδοντες.
Μπορεί να να αναπαράγεται σε όλη τη διάρκεια του χρόνου, αν και προτιμά την άνοιξη και το καλοκαίρι. Η κύηση διαρκεί έξι εβδομάδες και ο αριθμός των μικρών κυμαίνεται από τέσσερα έως οκτώ.[2]
Η νυφίτσα (Mustela nivalis) είναι σαρκοφάγο θηλαστικό της οικογένειας των Ικτιδών. Συναντάται στην Ευρώπη, την Ασία, στην Βόρεια Αμερική και στην βόρεια Αφρική, ενώ τα τελευταία χρόνια έχει εισαχθεί και στη Νέα Ζηλανδία.
Коляйос (рушла ласка, лат. Mustela nivalis ) – Евразийын да Америкын йос-влак (Mustelidae) йамагатын гыч изи янлык.
Коляйос (рушла ласка, лат. Mustela nivalis ) – Евразийын да Америкын йос-влак (Mustelidae) йамагатын гыч изи янлык.
Ласича (латин Mustela nivalis; рочӧн ласка) – тайö тулан рöдысь вöрса пемӧс.
Тайö пемöсыслöн уна öткодьлуныс сьöдбöжкöд. Сы кодь жö пельк да чувкöс, кокыс дженьыд, ичöтик юрыс вöсни да кузь голяа. Татшöм öткодялан подув сертиыс кöнсюрö весиг лöсьöдöмаöсь пемöсыслысь нимсö. Шуам, мари кывйын коляйос, кодлöн вежöртасыс, комиöдны кö, «шыр сьöдбöж». Но вывтырнас жебджык да бöж йылыс туша рöмсьыс оз торъяв – тöвнас быдлатi сылöн дзик еджыд, гожöмнас рудов.
Олö-вылö ласича сьöдбöжысь на паськыдджыка: Европаын, Войвыв Африкаын, Войвыв Америкаын да Азиялöн унджык юкöнас. Россияын оз паныдасьлы сöмын Вой саридз дiяс вылын да Таймыр кöджлöн войвывланяс. Оз пов овмöдчыны ыбъяс бердын да сиктъяс гöгöрын. Но öтдортö сьöдбöжлысь олан местаяссö. Сьöд вöраинъяс оз жö лöсявны сылы. Нюдз тушанас змей моз кокньыда писькöдчö лöп-ёг да из чукöръяс пöвсттi. Вермö вöтлысьны шыръяс бöрся налöн мупытшса ветлан туйясöдыс.
Позтырас кызвыныслöн овлывлö 5 либö 7 пи. Корсюрö чужтывлöны и дас кыкöс. Ласичапиян синмасьöны куим вежон кольöм бöрын. Котырыс разалö гожӧм помасигöн либö арнас, кор томъясыс лоöны мамныскöд öтыдждаöсь нин.
Нэм чöжыс олö пыр öти местаын. Кыйсян угоддьöсö лун-вой кытшовтан ылнаыс куим километрысь унджык оз овлы. Айыслöн да эньыслöн оланiныс абу öтувъя – быдöнлöн аслас кытш. Пöткöдчö ласича яя сёянöн. Медся ёна радейтö кутавны шыръясöс да крысаясöс. Тшапйöдлö кыйдöссö юрöдыс да босьтö ловсö налысь юр лысö курччалöмöн. Пöтмöныс сылы колö öти шыр. Но заптывлö ёна унджык – кызьöдз кымын.
Яй сёйысь пемöсъяс пöвстын ласича медся ичöт вöрпа. Но пöльзаыс вöр-валы сысянь зэв ыджыд, оз сет помтöг рöдмыны-паськавны шыр-крысалы да. Во чöжöн öти ласича бырöдö кык-ö-куим сюрс быдсикас гужгысь-йирысьöс, кодъяс тшыкöдöны быдмöгъясöс.
Пемöсъясöс туялысьяслöн висьталöм серти, том ласичаясöс пö кокньыда позьö мевйöдны. Татшöм быдтан вöрпаясыс пö лоöны зэв сибыдöсь видзысь-вердысьясыс дiнö. Оз öд прöстö рочьяс шуны ласкаöн да ласичаöн.
Гортса ласичаяс каньясысь на бурджыка видзöны олан керкаяссö шыръясысь да крысаясысь. Сы вöсна, мый куталöны кузь бöжаясöс оз сöмын ортсö петалiганыс, но и позъяс пырöмöн. Сэки ласичаяс бырöдöны верстьöясыскöд тшöтш налысь уна лыда йылöмсö. Весиг медся гырысь крысаяскöд паныдасигöн оз повзьыны да кежны бокö, а помöдз косясьöны накöд. Бур оласногсö тöд вылын кутöмöн ласичаясöс пыртöма видзан вöрпаяс лыдö. Сы вöсна найöс кыйны оз позь.
Комиысь öтдор ласича нимöн вöдитчöны тшöтш перымса комияс да удмуртъяс. Но тайö абу важся кыв. Куимнан рöдвуж войтырыс тайö нимсö босьтöмаöсь рочьяслысь. Но эмöсь и ас нимъяс: удорасалöн учи-кычи, удмуртъяслöн тöдьы чайы.
Муҥур, эбэтэр мукучу (лат. Mustela nivalis, нууч. ласка) — солоҥдотуҥулар кэргэннэрин солоҥдолор уонна муҥурдар (Mustela) уустарыгар киирэр сиэмэх кыыл. Хотугу полушарие бары континеннарыгар үөскүүр.
Муҥур — сиэмэх кыыллар аймахтарын саамай кыра бэрэстэбиитэлэ. Уһун имигэс эттээх-сииннээх, түүтүн өҥүнэн кырынааска майгынныыр, ол эрээри кинитээҕэр кыра. Кырынаастан биллэр-көстөр уратыта — кутуруга кылгас, биир кэлим өҥнөөх, төбөтүгэр харата суох.
Мыстулæг[1] (дыгуронау æрвгæ, лат. Mustela nivalis) у, хомхорты къласмæ чи хауы, ахæм чыcыл цæрæгой.
Невестулка или мала лисица (науч. Mustela nivalis) — животно од родот куна (Mustela) на семејството куни (Mustelidae). Ова е најмалото месојадно животно.
Невестулката не е ценета како ловен дивеч, а нема ни кавлитетно крзно, но како многу опасен штетник заслужува да ѝ се обрне посебно внимание. [2] Во состојба е да ги усмрти речиси сите видови од заштитениот ситен дивеч. И покрај тоа што не е потешка од 100 грама, може да усмрти срна тешка 25 кг. Ако успее да ѝ скокне на вратот и да ги загризе вратните жили, таа лакомо ѝ ја цица крвта и во дива трчаница, не можејќи да се ослободи од неа, срната редовно искрварува и умира.
Бојата на крзното ѝ е лисеста, а должината на телото изнесува до 15 см (без опашка).
Се пари нередовно - во текот на целата година и не е утврдено дали има едно или две легла. Во едно гнездо може да се најдат од 5-7 млади што се 22-25 дена слепи.
Невестулка или мала лисица (науч. Mustela nivalis) — животно од родот куна (Mustela) на семејството куни (Mustelidae). Ова е најмалото месојадно животно.
Ужьэ (лат-бз.: Mustela nivalis, ур-бз.: Ласка) — шъакlуэ псэушъхьа, шэрыпl, дзыдзэ лъэпкъым ящыщу. Шlыпlэм я нэхъыбэм щопсо.
Ижьэр шъакlуэ псэушъхьахэм я нэхъ цlыкlу. Иаплъэпlкъыр псыгъу, кlыхьу, лъакъуэкlэкlыу (абыхэми абжъанэ памцlэ я тету), ишъхьар псыгъуэкlыхь, тхьакlумэхэр хуэхъуреуэ цlыкlу, ипэр дзасу.
Я сурэтымкlэ хъухэмрэ бзыхэмрэ зэрзэшъхьащыкlыр я инагъ закъуэра. Я кlыхьагъхэр 11,4 см. къыщыкlэдзауэ 21,6 см носыр. Я хьэлъагъыр 40-100 гр.
Гъэмахуэкlэ шъхьашыгур, кlыбыр, гъунэхэр, кlапэр, лъакъуэхэм ягупэлъэныкъуэхэр гъуабджу щытхэ. Пшъэр, жъэпlкъыр, бгъэр, ныбэр, лъакъуэ кlыбагъухэр хужьу щытхэ. Цы иlувагъыр шlымахуэми гъэмахуэми зэхуэдэ. Ауэ гъэмахуэм цым икlыхьагъыр нэхъ макlэ мэхъур. Бжъыхьам ижьэр (ипшъэ шlыпэхэм псохэм щымыхъукlэ) ицыр хужькlэ зэрехъуэкlыр. Здэпсор: Еуропэм, Ишъхъэрэ Азиэм, Ишъхъэрэ Америкэм.
Здызекlуэ-здэпсохэр губгъуэхэм, мэзхэм, къуэкlэ-бгыкlэм, къуаджэхэми блэмыкlыу. Гъуэхэр нывэ кlагъхэм, жыгкlуэцlгъуэхэм, бохэм. Гуэм илъэгум мэкъу, тхьампэ амэ ирелъхьа.
Ижьэр псынкlэ lэйуэ зегъазэ икlи джан lэй, псынкlыу къэжыхьыф, жыгхэм допшеиф, фlыуэ ерсыфыр. Ишэнкlэ гушхуэ икlи бзаджэ, псэушъхьа цlыкlу къомым я биуэ щыт... Иубыду ишххэр: унэм, губгъуэм щыпсо дзыгъуэ, фей, шlыгунэф, тхьакlумэкlыхь, джэджъэй, тхьарыкъуэ, щындрыхъуэ, блэ, хьандыркъуакъуэ, цlыв амэ. Яуж пари имэтмэ, зэран къыхуэмыхъумэ ижьэр джэщми махуэми мэшъакlуэ. Дзыгъуэхэмрэ фейхэмрэ зэриукlымкlэ сэбэпышхэ къэхь, сэбэпым иинагъымкlэ джэдэщым ирихыр хуагъэгъуми хъуну.
Щызэпыхьахэр гъатхэпэм. Тхьамэхуитхукlэ псэфа яужым 5 иэ 7 чыру къэлъху, яшъхьщыту кlэлъыплъу епlхэр. Згуэрэ зэран я хуэхъун игугъэмэ пэмыкl абгъуэм зэрызурэ ехьхэр, жэдэлъу.
Пэсырей Урымымрэ лъэхъэнэку Еуропэмрэ ижьэр унагъуэм яlыгът дзыгъуэ зэриубыдым шъхьакlэ. Ауэ арыпlы зэрмыхъум шъхьакlэ хом-хомурэ пэмыкlы псоушъхьахэр япlэм иувахэ ( джэдухэр )
.jpg)
Ужьэ (лат-бз.: Mustela nivalis, ур-бз.: Ласка) — шъакlуэ псэушъхьа, шэрыпl, дзыдзэ лъэпкъым ящыщу. Шlыпlэм я нэхъыбэм щопсо.
Шăши юсĕ - 20 см тăршшĕ, хӳри 2-5 см вăрăмăш. Йывăрăшĕпе шăши юсĕ 100-150 грама çитет. Кĕлетки çинçе, пиçĕ. Пуçĕ пĕчĕк, куçĕ лайăх аталаннă, хăлха çунатти çаврака, ури кĕске. Çурăм çинчи тирĕ хурарах хăмăр. Хырăм айĕ шурă тĕслĕ. Хĕлле вара юс шап-шурă тум тăхăнать. Шăши юс шăшисем ăçта нумай, çавăнта пурнăма тăрăшать. Çавăнпа та ăна кирек ăçта курма пулать. Сунарта вăл питĕ йăрă, хăвăрт чупать. Çиме шыраса çуллахи вăхăтра каçхине, хĕлле вара кăнтăрла тухать. Хĕлле апата юр айĕнче шырать. Ами çуркунне 4-7 çура çăвăрлать. Çурасене шăши юсĕ кĕркуннеччен пăхать. Унăн тăшманĕсем нумай мар. Тилĕ, сăсар, пăсара юса йăпăр-япăрах тытаймаççĕ - ытла шухă пирки шăши юс вĕсен çăварне питĕ сайра çакланать. Пирĕн республикăра шăши юс йышĕ 10 пине çитет.
Ana e mele, o janna 'e muru (jana 'e muru), o bucameli (Mustela nivalis). De sa Familia Mustelidae. Mamiferu pettalzu. Tenet unu corpu allongau, agile in sos movimentos. De colore iscuru. Mandigat puzones, sorighes, e si li resessit puddas. Si cuat intro sos muros a siccu e in mesu a sas roccas.
Jisk'a achuqalla (latin aru: Mustela nivalis, kastilla aru: Comadreja), ñuñuri, aycha manq'iri kasta, jisk'a sallqa uywa ch'umphi samiri t'awrani, niya kimsa tunka phisqani patakachjata wiskhallawa, aruma sarnaqiriwa.
Jisk'a achuqalla (latin aru: Mustela nivalis, kastilla aru: Comadreja), ñuñuri, aycha manq'iri kasta, jisk'a sallqa uywa ch'umphi samiri t'awrani, niya kimsa tunka phisqani patakachjata wiskhallawa, aruma sarnaqiriwa.
The least weasel (Mustela nivalis), little weasel, common weasel, or simply weasel is the smallest member of the genus Mustela, family Mustelidae and order Carnivora.[2] It is native to Eurasia, North America and North Africa, and has been introduced to New Zealand, Malta, Crete, the Azores, and São Tomé. It is classified as least concern by the IUCN, due to its wide distribution and large population throughout the Northern Hemisphere.[1]
The least weasel varies greatly in size over its range. The body is slender and elongated, and the legs and tail are relatively short. The colour varies geographically, as does the pelage type and length of tail. The dorsal surface, flanks, limbs and tail of the animal are usually some shade of brown while the underparts are white. The line delineating the boundary between the two colours is usually straight. At high altitudes and in the northern part of its range, the coat becomes pure white in winter. Eighteen subspecies are recognised.
Small rodents form the largest part of the least weasel's diet, but it also kills and eats rabbits, other mammals, and occasionally birds, birds' eggs, fish and frogs. Males mark their territories with olfactory signals and have exclusive home ranges which may intersect with or include several female ranges. Least weasels use pre-existing holes to sleep, store food and raise their young. Breeding takes place in the spring and summer, and there is a single litter of about six kits which are reared exclusively by the female. Due to its small size and fierce nature, the least weasel plays an important part in the mythology and legend of various cultures.
The least weasel was given its scientific name Mustela nivalis by Carl Linnaeus in his 12th edition of Systema Naturae in 1766. The type locality was Västerbotten in Sweden. As an animal with a very wide distribution, the morphology of the least weasel varies geographically. The species was reviewed by Reichstein in 1957 and again by van Zyll de Jong in 1992 and Reig in 1997. Youngman (1982) placed it in the subgenus Mustela while Abramov (1999) considered it should be included in the subgenus Gale. Based on skull characteristics, Reig (1997) proposed that the taxon should be split into four species, M. subpalmata, M. rixosa, M. vulgaris and M. eskimo. Abrimov and Baryshinikov (2000) disagreed, recognising only M. subpalmata (the Egyptian weasel) as a separate species.[3] However, Rodrigues et al. (2016) recognized M. subpalmata as a distinct population of nivalis rather than a distinct species.[4]
Within the genus Mustela, the least weasel is a relatively unspecialised form, as evidenced by its pedomorphic skull, which occurs even in large subspecies.[5] Its direct ancestor was Mustela praenivalis, which lived in Europe during the Middle Pleistocene and Villafranchian. M. praenivalis itself was probably preceded by M. pliocaenica of the Pliocene. The modern species probably arose during the Late Pleistocene.[6] The least weasel is the product of a process begun 5–7 million years ago, when northern forests were replaced by open grassland, thus prompting an explosive evolution of small, burrowing rodents. The weasel's ancestors were larger than the current form, and underwent a reduction in size to exploit the new food source. The least weasel thrived during the Ice Age, as its small size and long body allowed it to easily operate beneath snow, as well as hunt in burrows. It probably crossed to North America through the Bering land bridge 200,000 years ago.[7]
The least weasel has a high geographic variation, a fact which has historically led to numerous disagreements among biologists studying its systematics. The least weasel's subspecies are divided into three categories:[8]
The least weasel has a thin, greatly elongated and extremely flexible body with a small, yet elongated, blunt-muzzled head which is no thicker than the neck. The eyes are small in relation to their head size and are bulging and dark colored. The legs and tail are relatively short, the latter constituting less than half the body length. The feet have sharp, dark-coloured claws, and the soles are heavily haired.[21][22] The skull, especially that of the small rixosa group, has an infantile appearance when compared with that of other members of the genus Mustela (in particular, the stoat and kolonok). This is expressed in the relatively large size of the cranium and shortened facial region.[23] The skull is, overall, similar to that of the stoat, but smaller, though the skulls of large male weasels tend to overlap in size with those of small female stoats.[24] There are usually four pairs of nipples but these are only visible in females.
The weasel has a stronger bite force than a lion, tiger, hyena, or even a bear, relative to body size. A combination of shorter jaws, powerful muscles, and the placement of its teeth allows the weasel to have tremendous power when it snaps its jaws shut.[25]
The baculum is short, 16 to 20 mm (0.6 to 0.8 in), with a thick, straight shaft. Fat is deposited along the spine, kidneys, gut mesentries and around the limbs. The least weasel has muscular anal glands under the tail, which measure 7 by 5 mm (0.3 by 0.2 in), and contain sulphurous volatiles, including thietanes and dithiacyclopentanes. The smell and chemical composition of these chemicals are distinct from those of the stoat.[24] The least weasel moves by jumping, the distance between the tracks of the fore and hind limbs being 18 to 35 cm (7 to 14 in).[26]
Dimensions vary geographically, to an extent rarely found among other mammals. Least weasels of the boccamela group, for example, may outweigh the smaller races by almost four times. In some large subspecies, the male may be 1.5 times longer than the female. Variations in tail length are also variable, constituting 13 to 30 percent of the length of the body. Average body length in males is 130 to 260 mm (5 to 10 in), while females average 114 to 204 mm (4.5 to 8.0 in). The tail measures 12 to 87 mm (0.5 to 3.4 in) in males and 17 to 60 mm (0.7 to 2.4 in) in females. Males weigh 36 to 250 g (1.3 to 8.8 oz), while females weigh 29 to 117 g (1.0 to 4.1 oz).[27]
The winter fur is dense, but short and closely fitting. In northern subspecies, the fur is soft and silky, but coarse in southern forms. The summer fur is very short, sparser and rougher. The upper parts in the summer fur are dark, but vary geographically from dark-tawny or dark-chocolate to light pale tawny or sandy. The lower parts, including the lower jaw and inner sides of the legs, are white. There is often a brown spot at the corner of the mouth. The dividing line between the dark upper and light lower parts is usually straight but sometimes forms an irregular line. The tail is brown, and sometimes the tip is a little darker but it is never black. In the northern part of its range and at high altitudes, the least weasel changes colour in the winter, the coat becoming pure white and exhibiting a few black hairs in rare circumstances.[23][28]
The least weasel mates in April–July and there is a 34- to 37-day gestation period. In the Northern Hemisphere, the average litter size consists of 6 kits and these reach sexual maturity in 3 to 4 months. Males may mate during their first year of life, though this is usually unsuccessful. They are fecund in February–October, though the early stages of spermatogenesis do occur throughout the winter months. Anestrus in females lasts from September until February.[29]
The female raises its kits without help from the male. They are 1.5 to 4.5 g (0.05 to 0.16 oz) in weight at birth. Newborn kits are born pink, naked, blind and deaf, but gain a white coat of downy fur at the age of 4 days. At 10 days, the margin between the dark upper parts and light under parts becomes visible. The milk teeth erupt at 2 to 3 weeks of age, at which point the young start to eat solid food, though lactation can last 12 weeks. The eyes and ears open at 3 to 4 weeks of age, and by 8 weeks, killing behaviour is developed. The family breaks up after 9 to 12 weeks.[29] There is a single litter each year and least weasels can live for 7 or 8 years.[28]
The least weasel has a typical mustelid territorial pattern, consisting of exclusive male ranges encompassing multiple female ranges. The population density of each territory depends greatly on food supply and reproductive success, thus the social structure and population density of any given territory is unstable and flexible.[30] Like the stoat, the male least weasel extends its range during spring or during food shortages. Its scent marking behaviour is similar to that of the stoat; it uses faeces, urine and anal and dermal gland secretions, the latter two of which are deposited by anal dragging and body rubbing. The least weasel does not dig its own den, but nests in the abandoned burrow of another species such as a mole or rat.[31] The burrow entrance measures about 2.5 cm (0.98 in) across and leads to the nest chamber located up to 15 cm (5.9 in) below ground. The nest chamber (which is used for sleeping, rearing kits and storing food) measures 10 cm (3.9 in) in diameter, and is lined with straw and the skins of the weasel's prey.[32]
The least weasel has four basic vocalisations; a guttural hiss emitted when alarmed, which is interspersed with short screaming barks and shrieks when provoked. When defensive, it emits a shrill wail or squeal. During encounters between males and females or between a mother and kits, the least weasel emits a high-pitched trilling. The least weasel's way of expressing aggression is similar to that of the stoat. Dominant weasels exhibit lunges and shrieks during aggressive encounters, while subdominant weasels will emit submissive squeals.[31]
The least weasel feeds predominantly on mouse-like rodents, including mice, hamsters, gerbils and others. It usually does not attack adult hamsters and rats. Frogs, fish, small birds and bird eggs are rarely eaten. It can deal with adult pikas and gerbils, but usually cannot overcome brown rats and sousliks. Exceptional cases are known of least weasels killing prey far larger than themselves, such as capercaillie, hazel hen and hares.[33] In England, a favoured prey item is the field vole (Microtus agrestis). These have fluctuations in population size, and in years of abundance may form up to 54% of the weasel's diet. In years of scarcity, birds form a greater proportion of the diet and female least weasels may fail to breed.[34]
Despite its small size, the least weasel is a fierce hunter, capable of killing a rabbit five to 10 times its own weight.[35] Although they are commonly taken, the rabbits are usually young specimens, and become an important food source during the spring, when small rodents are scarce and rabbit kits are plentiful. Male least weasels take a higher proportion of rabbits than females, as well as an overall greater variety of prey. This is linked to the fact that being larger, and having vaster territorial ranges than females, males have more opportunities to hunt a greater diversity of prey.[36]
The least weasel forages undercover, to avoid being seen by foxes and birds of prey. It is adapted for pursuing its prey down tunnels, though it may also bolt prey from a burrow and kill it in the open.[36] The least weasel kills small prey, such as voles, with a bite to the occipital region of the skull[33] or the neck, dislocating the cervical vertebrae. Large prey typically dies of blood loss or circulatory shock.[36] When food is abundant, only a small portion of the prey is eaten, usually the brain. The average daily food intake is 35 g (1 oz), which is equivalent to 30–35% of the animal's body weight.[33]
The least weasel is small enough to be preyed upon by a range of other predators.[37] Least weasel remains have been found in the excrement of red foxes, sables, steppe and forest polecat, stoats, eagle owls and buzzards.[38] The owls most efficient at capturing least weasels are barn, barred, and great horned owls. Other birds of prey threatening to the least weasel include broad-winged and rough-legged buzzards. Some snake species may prey on the least weasel, including the black rat snake and copperhead.[32] Aside from its smaller size, the least weasel is more vulnerable to predation than the stoat because it lacks a black predator deflection mark on the tail.[37]
In areas where the least weasel is sympatric with the stoat, the two species compete with each other for rodent prey. The weasel manages to avoid too much competition by living in more upland areas, feeding on smaller prey and being capable of entering smaller holes. It actively avoids encounters with stoats, though female weasels are less likely to stop foraging in the presence of stoats, perhaps because their smaller size allows them to quickly escape into holes.[39]
Ectoparasites known to infest weasels include the louse Trichodectes mustelae and the mites Demodex and Psoregates mustela. The species may catch fleas from the nests and burrows of its prey. Flea species known to infest weasels include Ctenophthalmus bisoctodentatus and Palaeopsylla m. minor, which they get from moles, P. s. soricis, which they get from shrews, Nosopsyllus fasciatus, which they get from rodents and Dasypsyllus gallinulae which they get from birds.[37]
Helminths known to infest weasels include the trematode Alaria, the nematodes Capillaria, Filaroides and Trichinella and the cestode Taenia.[37] Least weasels are commonly infected with the nematode Skrjabingylus nasicola, adults of which are found in the nasal sinuses and can damage the skull. There is no evidence that this has serious detrimental effects on even heavily infested animals.[40]
The least weasel has a circumboreal, Holarctic distribution, encompassing much of Europe and North Africa, Asia and parts of northern North America, where it occurs mainly in places where the ermines are not found. It has been introduced in New Zealand,[19] Malta, Crete, the Azore Islands and also São Tomé off West Africa. It is found throughout Europe (but not Ireland) and on many islands, including the Azores, Great Britain, and all major Mediterranean islands.[41] It also occurs on Honshu and Hokkaido Islands in Japan and on Kunashir, Iturup, and Sakhalin Islands in Russia.[1]
The least weasel occupies a similar type of habitat as the stoat, but it frequents wet places less often. It can be found in fields, open woodland, bushy or rocky areas, parks and gardens, and at altitudes of up to about 3,000 metres (9,800 ft).[28]
The least weasel has a very wide circumboreal range and a large total population and is therefore listed by the International Union for Conservation of Nature as being of "least concern". Its chosen habitat is in areas of coarse vegetation and in some regions its numbers may be decreasing because of changes in agricultural practices, but altogether its population trend is thought to be steady. It is relatively common in Eurasia but less abundant in North America and is thought to be rare in the southeastern United States. It is subject to considerable variations in numbers in areas where its main rodent prey is liable to large population fluctuations. In years of rodent population booms, the least weasel numbers may rise by up to ten-fold, only to slump again as prey becomes scarce again in the following years.[1]
The Ancient Macedonians believed that to see a least weasel was a good omen. In some districts of Macedon, women who suffered from headaches after having washed their heads in water drawn overnight would assume that a weasel had previously used the water as a mirror, but they would refrain from mentioning the animal's name for fear that it would destroy their clothes.
Similarly, a popular superstition in southern Greece had it that the least weasel had previously been a bride, who was transformed into a bitter animal which would destroy the wedding dresses of other brides out of jealousy.[42] According to Pliny the Elder, the least weasel was the only animal that was capable of killing the basilisk:
To this dreadful monster the effluvium of the weasel is fatal, a thing that has been tried with success, for kings have often desired to see its body when killed; so true is it that it has pleased Nature that there should be nothing without its antidote. The animal is thrown into the hole of the basilisk, which is easily known from the soil around it being infected. The weasel destroys the basilisk by its odour, but dies itself in this struggle of nature against its own self.[43]
The Ojibwe believed that the least weasel could kill the dreaded wendigo by rushing up its anus.[44]
In Inuit mythology, the least weasel is credited with both great wisdom and courage, and whenever a mythical Inuit hero wished to accomplish a valorous task, he would generally change himself into a least weasel.[45]
The least weasel (Mustela nivalis), little weasel, common weasel, or simply weasel is the smallest member of the genus Mustela, family Mustelidae and order Carnivora. It is native to Eurasia, North America and North Africa, and has been introduced to New Zealand, Malta, Crete, the Azores, and São Tomé. It is classified as least concern by the IUCN, due to its wide distribution and large population throughout the Northern Hemisphere.
The least weasel varies greatly in size over its range. The body is slender and elongated, and the legs and tail are relatively short. The colour varies geographically, as does the pelage type and length of tail. The dorsal surface, flanks, limbs and tail of the animal are usually some shade of brown while the underparts are white. The line delineating the boundary between the two colours is usually straight. At high altitudes and in the northern part of its range, the coat becomes pure white in winter. Eighteen subspecies are recognised.
Small rodents form the largest part of the least weasel's diet, but it also kills and eats rabbits, other mammals, and occasionally birds, birds' eggs, fish and frogs. Males mark their territories with olfactory signals and have exclusive home ranges which may intersect with or include several female ranges. Least weasels use pre-existing holes to sleep, store food and raise their young. Breeding takes place in the spring and summer, and there is a single litter of about six kits which are reared exclusively by the female. Due to its small size and fierce nature, the least weasel plays an important part in the mythology and legend of various cultures.
Vizelo (Mustela nivalis) estas mustelo, kies hararo estas malpli longa kaj pli alpremiĝa ol ĉe ermeno, kaj kies vosto ne havas nigran ekstremon. La viroj estas pli grandaj (70-160 g, 23–34 cm) ol inoj (45-80 g, 16–28 cm). La gevizeloj ĉasas musojn kaj zizelojn, tial agrikulturistoj ilin laŭdas, sed ankaŭ leporidojn, fazanidojn kaj perdrikidojn, tial arbaristoj ilin persekutas. La gravedeco dŭras 5 semajnoj (35 tagoj), la lastaj idaroj naskinte je septembro. Se la manĝaĵo abondas, la vizelino povas naski 2 da 4 je 9 gejeunuloj.
La vizelo havas holarktisan disvastiĝon.
Vizelo (Mustela nivalis) estas mustelo, kies hararo estas malpli longa kaj pli alpremiĝa ol ĉe ermeno, kaj kies vosto ne havas nigran ekstremon. La viroj estas pli grandaj (70-160 g, 23–34 cm) ol inoj (45-80 g, 16–28 cm). La gevizeloj ĉasas musojn kaj zizelojn, tial agrikulturistoj ilin laŭdas, sed ankaŭ leporidojn, fazanidojn kaj perdrikidojn, tial arbaristoj ilin persekutas. La gravedeco dŭras 5 semajnoj (35 tagoj), la lastaj idaroj naskinte je septembro. Se la manĝaĵo abondas, la vizelino povas naski 2 da 4 je 9 gejeunuloj.
La vizelo havas holarktisan disvastiĝon.
La comadreja común, comadreja menor o, simplemente, comadreja (Mustela nivalis) es una especie de mamífero mustélido ampliamente distribuido en Eurasia y Norteamérica.[2] Es la especie más pequeña de mustélido y lo es también de todos los integrantes del orden Carnivora. La especie cuenta con una amplia distribución y no se encuentra amenazada dentro de la Lista Roja de la UICN. A pesar de su pequeño tamaño es un cazador eficiente que puede abatir presas entre cinco y diez veces su propio peso.
La comadreja común tiene un cuerpo pequeño, muy alargado y extremadamente flexible con un hocico pequeño, aunque algo alargado, cabeza roma que no supera el grosor del cuello. Los ojos son grandes, prominentes y de color oscuro. Las extremidades y cola son cortas; esta última abarca menos de la mitad de su longitud corporal. Las patas están provistas de garras afiladas y las plantas son bastante peludas.[3] El cráneo, especialmente las del grupo rixosa, poseen una apariencia infantil al compararlas con los demás miembros del género Mustela.[4] El cráneo en líneas generales es similar al del armiño (Mustela erminea), pero más pequeño, aunque el cráneo de los machos grandes puede compararse en tamaño con el de las hembras pequeñas de armiño.[5] Tienen normalmente cuatro pares de pezones visibles solamente en las hembras. El báculo es corto (16-20 mm), grueso y de eje recto. La grasa se deposita a lo largo de la espina dorsal, riñones, hígado y mesenterio intestinal, y en las extremidades. Posee una glándula anal muscular bajo la cola que mide 7 x 5 mm y contiene sulfuros volátiles, incluyendo tietanos y ditiaciclopentanos. El olor y la composición química de esta secreción son diferentes de los del armiño.[5] La comadreja común se moviliza por medio de saltos, la distancia entre los miembros delanteros y traseros varía entre 18-35 cm.[6]
Sus dimensiones varían dependiendo de la ubicación geográfica, en una proporción inusual entre los mamíferos. Por ejemplo, los ejemplares del grupo vulgaris pueden superar en tamaño a la razas más pequeñas en casi cuatro veces. En algunas subespecies grandes, el macho puede ser 1,5 veces más grande que las hembras. La proporción del tamaño de la cola también es variable, constituyendo del 13-30 % de la longitud corporal. La longitud promedio en machos es de 130-260 mm, mientras el promedio en la hembras es de 114-204 mm. La cola mide de 12-87 mm en machos y 17-60 mm en las hembras. Los machos pesan entre 36-250 gramos, mientras las hembras pesan de 29,5-117 gramos.[7]
El pelaje de invierno es denso, pero corto y ceñido al cuerpo. En las subespecies del norte, el pelo es suave y sedoso, pero es más tosco en las del sur. El pelaje de verano es muy corto más ralo y áspero. En latitudes más altas el pelaje durante el verano es oscuro, pero varía geográficamente de pardo leonado oscuro o chocolate oscuro a pardo rojizo pálido o rubio rojizo. El vientre y zonas inferiores, incluyendo la mandíbula y cara interna de los miembros, son blancas. La línea divisoria entre la zona oscura superior y la inferior más clara, es homogénea, pero en ocasiones describe una línea irregular. Durante el invierno, el pelaje de esta zona es blanco puro y solo presenta pelo negro en circunstancias excepcionales.[4]
La comadreja es el mustélido más pequeño. Es similar al armiño (M. erminea), del que se diferencia en el tamaño y sobre todo en el pelaje: en el armiño, el extremo de la cola permanece negro tanto en verano como en invierno. Vive en cualquier hábitat, aunque prefiere los paisajes abiertos, en entornos rurales, con campos, praderas, lindes de los bosques y terrenos baldíos invadidos por la maleza. Pese a su epíteto específico nivalis, no tiene preferencia especial por los medios de montaña, al contrario que ocurre con el armiño en las regiones más meridionales de su área.[8]
Es un animal bastante común. Las comadrejas pueden presentar sorprendentes variaciones de tamaño. Estas se deben, por una parte, al dimorfismo sexual, ya que las hembras son bastante más pequeñas que los machos y, por otra, a la existencia en las poblaciones de individuos de tamaño muy reducido, considerados hasta hace poco como pertenecientes a una especie autónoma.
Su minúsculo tamaño no le impide capturar presas mayores que ella, como ratas, ratones y topillos, roedores a los que sorprende introduciéndose en sus propias madrigueras en las que cabe gracias a su extremada finura. Los machos, más grandes que las féminas, cazan conejos y liebres. Las aves y, especialmente las que anidan en el suelo, son presas también consumidas con mucha frecuencia. No solo se conforma con las adultas, sino que saquea y destroza los nidos de los progenitores. Está físicamente muy bien dotada: sabe trepar, correr, escabullirse por pequeños agujeros, nadar e incluso bucear. Esto le permite un diversificado régimen alimentario en el que también se incluyen lagartos, serpientes (incluso las venenosas), ranas y peces. Los insectos le gustan bastante y también come otros invertebrados (crustáceos y moluscos, principalmente).
La comadreja tiene una distribución holártica, viviendo en toda Europa, excepto en Irlanda, algunas islas del Mediterráneo e Islandia, en buena parte de Asia al norte de los Himalaya y de los desiertos centrales, en el Norte de África y en la mitad norte de Norteamérica, excepto las regiones más frías, septentrionales.[8] Ha sido introducida en Nueva Zelanda y Australia.
Vive en casi cualquier hábitat siempre que haya abundancia de presa (micromamíferos) y cierta cobertura vegetal, desde el nivel del mar hasta la alta montaña, en medios naturales o rurales, sin rehuir la cercanía de los asentamientos humanos.[8] Es abundante en entornos rurales, donde suele ser vista en la cercanía de muros de piedra, setos, montones de leña, en paisajes mixtos con prados, cultivos y bosques, que son ricos en micromamíferos.[8]
Se reconocen las siguientes subespecies:[9]
La comadreja común, comadreja menor o, simplemente, comadreja (Mustela nivalis) es una especie de mamífero mustélido ampliamente distribuido en Eurasia y Norteamérica. Es la especie más pequeña de mustélido y lo es también de todos los integrantes del orden Carnivora. La especie cuenta con una amplia distribución y no se encuentra amenazada dentro de la Lista Roja de la UICN. A pesar de su pequeño tamaño es un cazador eficiente que puede abatir presas entre cinco y diez veces su propio peso.
See artikkel räägib loomast; perekonnanime kohta vaata artiklit Nirk (perekonnanimi) Nirk (Mustela nivalis) on kärplaste sugukonda kuuluv väike kiskja, kõige väiksem tänapäevane kiskjaline. [1]
Nirk kuulub kõige vähem ohustatud liikide hulka.
Nirgil eristatakse kolme alamliiki:
Eestis elab nirk kõikjal, kuid on vähearvukas.[1]
"Loomade elu" andmeil on nirgi tüvepikkus 13–28 cm, saba pikkus 9 cm, mass 40–100 g[1]. Isaste nirkide tüvepikkus on Suurbritannias 202–314 mm, emastel 173–181 mm.[2] Piirkonniti ja alamliigiti on need üpris erinevad.
Nirgi keha on väike ja silinderjas, vilajas ja väga paindlik. Tal on ühevärviline saba. Nirk meenutab suuresti kärpi, kuid viimase sabaots on must. Suvel on nirk seljalt helepruun, alt valge või kollakas. Levila põhjaosas muutub ta talvel üleni lumivalgeks. [1]
Nirk elab seal, kus leidub palju hiirlasi: põldudel, jäätmaadel, põõsastikel, raiesmikel, metsaservades, põhuhunnikutes ja heinakuhjades, kuid üksnes siis, kui ümbruses ei ole tema peamist toidukonkurenti kärpi. Oma levila lõunaosas on nirk kärbist märksa arvukam, põhjas on vastupidi.[1]
Nirgid on aktiivsed nii öösel kui päeval. Nende toiduks on tavaliselt närilised, periooditi ka näiteks linnumunad.
Nirk kütib pisinärilisi üllatava osavuse ja energiaga, jälitades neid isegi urgudes ja varjepaikades. Nirk murrab nii palju kui jaksab, võimalusel isegi rohkem kui ära süüa ja ära viia suudab. Sellise tegevusega toob ta inimestele suurt kasu. [1]
Nirgi sigimist on puudulikult uuritud. Tiineid emaseid ja vastsündinud poegi on leitud nii suvel kui talvel. Nirgi tiinus on lühikese latentsusstaadiumiga ja kestab 35–37 päeva. Pesakonnas on 3–10 poega. Närilisterohkeil aastail sünnib poegi rohkem.[1]
Nirk (Mustela nivalis) on kärplaste sugukonda kuuluv väike kiskja, kõige väiksem tänapäevane kiskjaline.
Nirk kuulub kõige vähem ohustatud liikide hulka.
Erbinudea, satandera edo ogigazta (Mustela nivalis) ugaztun haragijale txikia da, mustelidoen familiakoa. Europan (Euskal Herrian ere), Ipar Amerikan eta Asiako erdialdean bizi da.
Daukan itxurak erbinude zuria ekartzen digu gogora, baina txikixeagoa da. Inoiz edo behin, atzeko hanketan bermatuta eta zutik ikusiko dugu lurraldea arakatzen, ea harrapakinik dagoen. Oso jatuna da eta anker ospea dauka harrapakinak hiltzeko moduarengatik[1].
Naturan 7-8 urte artean bizi daiteke, baina kaiolan, naturan baino gehixeago ere bai.
Mustelido hau ugaztun haragijaleen artean dagoen espezie txikienetarikoa da. Bizkar-arrea eta sabel-argia ditu.[2] Gorputza txikia, luzexka eta malgua du; lepoa luzea, burua zapala, belarriak txikiak eta biribiltsuak, begiak eta sudurra ilunak eta hankak eta buztana motzak ditu. Zeharo zuriak diren aleak ere ezagutzen dira; kasu horietan buztan-punta ez da sekula ere beltza izaten.
Hanketan, 5 hatz ditu. Oso hatz-marka txikia uzten du, 1,5 cm ingurukoa. Bost hatz eta hiru lobulu markatzen ditu. Aurreko hanken marka atzekoena baino txikiagoa da.
Gorotzak, nabarrak edo beltzak, luzeak eta meheak dira, eta ibiltzen den bideetan lagatzen ditu, baita harri gainetan ere.
Ahoan, 34 hortz ditu.Soinu dezente egiten ditu, urrumak, txilioak (kri kri), kurrukak, ufak...; batez ere, asaldatuta dagoenean.
Oso animalia "ankerra" izateko ospea du, ehizatzeko duen ohiturengatik. Harrapakina ikusten duenean, astiro-astiro hurbildu, eta kosk egiten dio garondoan; behin kosk eginik, hortxe geratzen da zintzilik, harrapakina hil arte. Oso metabolismo-eskakizun handia duenez, ehizan egon behar du beti[1]. Batez ere, karraskari txikiak ehizatzen ditu: saguak, lursaguak, muxarrak... Baina beste animalia batzuk ere jaten dituen, ugaztunez gain: txoriak, intsektuak, anfibioak, narrastiak... Gai da, halaber, animalia handiagoak ehizatzeko ere ere, bereziki etxekotutako espezien artean etxaldeetan aurkitzen ahal baditu: untxiak, oiloak, usoak...
Mustelido honek arerioak ere badauzka. Gaueko eta eguneko hegazti harrapariek, azeriak, basakatuak, katajinetak eta bera baino handiagoak diren beste mustelidoek erbinude dute elikagai. Kumeak oso txikiak direnean, muskerrek eta sugeek jan ditzakete.
Emeak arrak baino askoz ere txikiagoak dira, eta lau pare titi dituzte[1]. Emea arreske dagoenean (urtarriletik urrira, baina, batez ere, udaberri aldera), arrak bata bestearen atzetik ibiltzen dira, borrokatan, txilioak botatzen dituzten bitartean. Irabazten duen arrak emea estaltzen du, lepotik oratuta. Memento horretan izaten da ernalketa; ernalketak ez du atzerapenik izaten, beste mustelido batzuetan ez bezala. Estalketaren ondoren, arrak bakarrik uzten du emea.
Kumaldiak 34-37 egun irauten du. Maiatz-ekainean, 4-8 kumeak jaiotzen dira ilerik gabeak eta itsuak dira, 1-3 g pisatzen dute eta hilabete pasatu ondoren hasten dira gordelekutik ateratzen jolasteko. Hilabete eta erdi edo bi hilabete pasatu direnean hasten dira ehizan, eta 3-4 hilabetera emeek, eta 4-6 hilabetera arrek, sexu-heldutasuna lortzen dute, nahiz eta hurrengo urtera arte ez duten, normalean, kumerik egiten. Garai horretan independizatzen dira.
Erbinudeak ez du arazo handirik Euskal Herrian bizitzeko. Daukagun azpiespeziea Mustela nivalis nivalis da. Ugaria da basoetan, eta, baserrietako oilategietan sartzen denean sortzen dituen arazoez aparte, ez du traba handirik eragiten oso txikia delako. Babestutako espeziea da, ezin da ehizatu edo tranpekin hil[1].
Euskararen eremua, mustelido honek hainbat izen jasotzen ditu, etimologia desberdinekoak.
Tokian tokiko euskalkiak dokumentatu ahal izan diren eremuan, honako formak jaso izan dira euskaraz (bakoitza bere aldagaiarekin), nolabait etimologikoki bilduta[3]:
Forma hauetan zenbaitek aldagaiak dituzte, gainera, Europako beste hizkuntza batzuetan, mito eta folkloreko elementu askorekin lotuak baitaude animalia hauek[4].
"Andere" eta bereziki "andere ederraren" gaia hainbat hizkuntzatan ageri da: bretinieraz kaerell (kaer, ederra); albanieraz nusehalë (nuse emaztegaia eta halë laguna); errumanieraz nevăstuică (nevasta, emaztegaia); grekeraz nifytsa (ninfa edo emaztegaiaren izenarekin lotua halaber), galizieraz donicela (latinezko andereñotik)... Kasu batzuetan, haurrak mundura dakartzan emakumearen gaiarekin lotzen da etimologia: comadreja da gaztelaniaz (comadre, emagina), eta euskarazko erbi-inude horretan inude terminoa horrekin lotzen da. Koldo Mitxelenaren iritziz[5], herri-etimologia izan liteke erbinude eta jatorriz erdi-un(h)ide izan zitekeen, erditzean laguntzen zuena, alegia.
Bizkaierazko ogi-ta-gaztai forma bereziak, berriz, inguruko erromantze batzuetan du kalkoa. Aragoieraz eta Iberiako beste erromantze batzuetan (baliteke Nafarroakoan ere) paniquesa da erbinudea[6], eta etimologia horixe bera du. Mezkiritzen jaso izan da euskaraz panikesa forma, hain zuzen[3]. Gaskoieraz, aldiz, palet jaso izan da (ogi-esnea, litzateke kasu honetan). Zera izan daiteke etimologia honen jatorria: baserri eta etxaldeetan erbinudea oilategietara lapurretan sar ez zedin, ogi eta gaztarekin igurtzen ziren sarbide eta zirrikituak, horrek animalia hau uxatzen duelakoan[6].
Erbinudea, satandera edo ogigazta (Mustela nivalis) ugaztun haragijale txikia da, mustelidoen familiakoa. Europan (Euskal Herrian ere), Ipar Amerikan eta Asiako erdialdean bizi da.
Daukan itxurak erbinude zuria ekartzen digu gogora, baina txikixeagoa da. Inoiz edo behin, atzeko hanketan bermatuta eta zutik ikusiko dugu lurraldea arakatzen, ea harrapakinik dagoen. Oso jatuna da eta anker ospea dauka harrapakinak hiltzeko moduarengatik.
Naturan 7-8 urte artean bizi daiteke, baina kaiolan, naturan baino gehixeago ere bai.
Lumikko (Mustela nivalis) on pienin näätäeläin. Pienuus mahdollistaa saalistamisen myyrien lumeen kaivamissa koloissa. Lumikon lähisukulainen on sitä vain vähän suurempi kärppä. Lumikosta käytettyjä muita nimityksiä ovat pieni portimo (portimo on kärpän rinnakkaisnimi), talvikko ja nirppa.[2]
Lumikko on levittäytynyt koko Eurooppaan Islantia ja Irlantia lukuun ottamatta.[3] Sitä tavataan lisäksi Pohjois-Afrikassa Marokossa sekä Algerian, Tunisian ja Länsi-Saharan pohjoisosissa. Egyptissä esiintyvää lumikon entistä alalajia pidetään nykyisin omana lajinaan (Mustela subpalmata). Lumikko tavataan myös suuressa osassa Aasiaa sekä Pohjois-Amerikkaa.[1][4] Myös saarilla, etenkin Välimeren alueella, elää lumikkoja, ja laji lienee saapunut niihin ihmisen avustuksella.[3] Lumikkoa on tavattu myös Japanin pohjoisella pääsaarella, Hokkaidōlla.[1][4] Lumikko on Suomessa rauhoitettu.[5]
Lumikon koko vaihtelee suuresti sen esiintymisalueen eri osissa, ja ne ovat suurimpia etelässä ja pienimpiä pohjoisessa.[3] Pieneen pohjoisen lumikkoon tottunut erehtyykin helposti luulemaan eteläisempää kärpäksi. Suurista kokoeroista huolimatta kumpaakin muotoa pidetään nykyisin vain saman lajin maantieteellisinä rotuina.[3] Ruotsissa raja näiden kahden tyypin välillä on jyrkkä, alueet menevät päällekkäin kapealla alueella Ruotsin suurten järvien tienoilla. Suomessa kaikki lumikot ovat tiettävästi lajin pienempää tyyppiä. Elinpiirin koko vaihtelee saaliin määrän mukaan.[3] Koiraan alue on 0,6–3,0 hehtaaria, naaraan huomattavasti pienempi.
Pohjoisen pientä eläintä sanotaan pikkulumikoksi (Mustela nivalis nivalis). Sen turkki on talvella kokonaan valkoinen, joskin joillakin yksilöillä voi olla ruskeasta kesäturkista jääneitä laikkuja. Pikkulumikon vatsapuoli on myös kesällä valkoinen, selkäpuoli ruskea, ja raja näiden välillä on suora ja terävä. Tassut ovat päältä ruskeat ja alta valkoiset. Ruumiin pituus uroksilla on 15–20 cm, naarailla 13–15 cm. Urokset painavat 40–80 g, naaraat 20–40 g. Eteläisen isolumikon (Mustela nivalis vulgaris) selkäpuoli on talvellakin ruskea, kupeiden raja on epämääräisempi, tassujen yläpuoli ruskea ja suupielen takana on ruskea täplä. Ruumiin pituus uroksilla on 21–24 cm, naarailla 16–20cm. Urokset painavat 70–130 g, naaraat 40–75 g. [6]
Lajin näkeminen on harvinaista, sillä se pysyttelee suurimman osan ajasta kasviston suojassa ja myyrien koloissa. Välillä eläin kuitenkin tulee esiin, nousee takajaloilleen, tähystää ja jatkaa matkaa kunnes katoaa taas myyränkoloon. [7] Lumikko on liikkeiltään vikkelä ja liikkuu yksinomaan aaltomaisesti loikkien ja jatkuvasti pysähdellen. Pienet vesiesteet ja puut eivät sen menoa estä, sillä se on varsin ketterä uimari ja kiipeilijä. Lumikko on Euroopan ainoa petoeläin, joka mahtuu kulkemaan myyrien käytävissä.[6]
Ääntelyn voi kuulla vain läheltä. Levoton tai aggressiivinen lumikko sähisee, vikisee tai kirskuu. Kontaktiääni on kehräävä tai värisevä ääni. [7]
Pääravinto vaihtelee alueittain. Etelä-Ruotsissa lumikot syövät ensisijaisesti pelto- ja metsämyyriä. Toisaalla sen pääravintoa voivat olla metsähiiret ja joskus myös kaniinit, linnut sekä lintujen munat. Ruokaa lumikon on syötävä vuorokaudessa kolmannes omasta painostaan ja tämän vuoksi se on aktiivinen ympäri vuorokauden. Myös viljojen jyvät, marjat ja etanat kelpaavat lumikolle. [6]
Kärpän ja lumikon välillä on merkittävä ero myös lisääntymisessä. Alkionkehityksen viivästymistä ei lumikoilla esiinny lainkaan, vaan poikue syntyy 34–37 päivän kantoajan jälkeen. Tämä mahdollistaa myös kärppää nopeamman mukautumisen, mikäli pikkujyrsijäkanta äkillisesti kasvaa. Poikueet, yleensä 3–9 poikasta, syntyvät huhti-kesäkuussa, mutta joskus vielä loppukesällä tai alkusyksyllä.[5] Tällöin kyseessä on kuitenkin vuoden toinen poikue tai saman vuoden nuoren naaraan poikue.
Lumikko (Mustela nivalis) on pienin näätäeläin. Pienuus mahdollistaa saalistamisen myyrien lumeen kaivamissa koloissa. Lumikon lähisukulainen on sitä vain vähän suurempi kärppä. Lumikosta käytettyjä muita nimityksiä ovat pieni portimo (portimo on kärpän rinnakkaisnimi), talvikko ja nirppa.
Mustela nivalis
La Belette d'Europe (Mustela nivalis), aussi connue sous les noms de Belette pygmée[1], Petite belette, ou tout simplement Belette, est le plus petit mammifère de la famille des mustélidés et constitue également le plus petit mammifère carnivore d'Europe avec une taille d'environ 20 cm pour moins d'une centaine de grammes seulement.
La belette peut facilement être confondue avec une hermine. Celle-ci est cependant un peu plus grosse[a] et la limite des couleurs sur les flancs est moins nette et plus irrégulière chez la belette que chez l’hermine. De plus, l'hermine a le bout de la queue noir, ce qui n'est pas le cas de la belette. Contrairement à l'hermine (en Europe occidentale), la belette garde son pelage brun en hiver. Elle possède aussi systématiquement une tache brune dans le pelage blanc sous la joue[2],[3].
Son nom de petite belle se retrouve sous des formes voisines (petite femme, petite fiancée, etc.) dans bon nombre de langues : donnola en italien, donicela en galicien, doninha en portugais (les trois signifiant « petite femme »), comadreja en espagnol (« petite marraine »), kaerell (dérivé de kaer, « beau ») en breton, Schöntierlein, (belle petite bête) dans certaines régions d’Allemagne. « Belette » s’emploie aussi en français pour désigner affectueusement une jeune fille ou une femme charmante. En grec moderne, « belette » se dit « νυφίτσα » (nifítsa), qui est une évolution de « νυμφίτσα » (nimfítsa), hypocoristique de « νύμφη » (nímfi), la nymphe, et zyrda en Afrique du Nord.
Les mensurations et la couleur de la robe de la belette varient fortement d'une région à l'autre. Typiquement, la belette mesure de 17 à 27 cm (le mâle étant plus grand que la femelle). La femelle pèse environ 65-90 grammes, contre 90-125 grammes pour le mâle. La belette a un long corps fin, qui lui permet de se faufiler dans un trou pas plus gros qu'une pièce de 2 euros. Son pelage est brun sur le dos et blanc sur les parties inférieures. À l'inverse de l'hermine, sa queue est courte, ne comporte pas d'extrémité noire. Les populations d'Europe occidentale ne deviennent pas blanches en hiver, contrairement à l'hermine[b]. La belette affectionne les prairies, les terres arables et les régions boisées. On la trouve en Eurasie (de la côte atlantique européenne à l'Himalaya) et en Afrique du Nord ainsi qu'en Amérique du Nord. Elle a été introduite en Nouvelle-Zélande. Elle a une espérance de vie de trois ans.
La belette consomme principalement de petits rongeurs (campagnols, mulots, entre autres). Elle complète ce régime par de petits serpents et des oiseaux, des œufs, parfois des lapins et, rarement, des batraciens. Son physique est idéalement adapté pour poursuivre les rongeurs jusque dans leurs terriers et galeries. Ses courtes pattes, son corps svelte et sa tête étroite lui permettent de se glisser dans les crevasses et fissures les plus étroites interdisant tout refuge à ses proies. Celles-ci sont tuées d'une morsure dans la région occipitale qui disloque les vertèbres cervicales. La belette peut tuer des proies bien plus grosses qu'elle, comme les lapins, par strangulation et perte sanguine, conduisant à un arrêt cardiaque. En période d'abondance, il est fréquent que la belette ne consomme qu'une partie des proies tuées.
À la fois diurne et nocturne, la belette mène un style de vie frénétique. En effet, en raison de sa petite taille, ses réserves énergétiques sont très limitées, et elle doit donc se nourrir et chasser régulièrement pour rester en vie (sa digestion s'effectue en trois heures). La belette doit ainsi consommer chaque jour l'équivalent d'un tiers de son poids pour survivre, et ne peut rester plusieurs heures sans manger.
La gestation dure cinq semaines (35 jours), les dernières portées naissant en septembre. À la naissance, les petits pèsent entre 1 et 3 grammes. Si la nourriture est abondante, la femelle peut mettre bas deux portées de quatre à neuf jeunes chacune. Le mâle n'intervient pas dans l'éducation des petits. Cette tâche incombe à la femelle, la soumettant à rude épreuve : elle doit en effet mener à bien sa grossesse, produire du lait en quantité suffisante, garder ses petits au chaud et se nourrir elle-même.
Sa réussite tient donc principalement aux effectifs de campagnols ; ce qui peut entraîner d'importantes variations dans la population des belettes.
Les petits naissent nus, aveugles et sourds. Totalement dépendants de leur mère, leurs yeux ne s'ouvrent qu'au bout de 4 semaines. Sevrés dès l'âge de huit semaines, ils peuvent tuer leurs proies et ils quittent le nid entre neuf et douze semaines.
Les principaux dangers qui menacent la belette sont les activités humaines, la disparition de son habitat, le manque de nourriture, les parasites (notamment l’ascaris), l'empoisonnement (notamment par les pesticides qui ciblent ses proies) et ses prédateurs naturels (renard, chat, chien, chouette, rapaces). En Suisse, cette espèce paraît avoir fortement régressé dans les zones de plaine intensément cultivées[5].
En France, la belette est une espèce classée "susceptible d'occasionner des dégâts"[6].
Selon l'UICN, la belette est classée Préoccupation mineure (LR/Lc LOWER RISK/Least Concern)[7]. Elle a été introduite en Nouvelle-Zélande où elle est considérée comme invasive[8].
Mustela nivalis
La Belette d'Europe (Mustela nivalis), aussi connue sous les noms de Belette pygmée, Petite belette, ou tout simplement Belette, est le plus petit mammifère de la famille des mustélidés et constitue également le plus petit mammifère carnivore d'Europe avec une taille d'environ 20 cm pour moins d'une centaine de grammes seulement.
La belette peut facilement être confondue avec une hermine. Celle-ci est cependant un peu plus grosse et la limite des couleurs sur les flancs est moins nette et plus irrégulière chez la belette que chez l’hermine. De plus, l'hermine a le bout de la queue noir, ce qui n'est pas le cas de la belette. Contrairement à l'hermine (en Europe occidentale), la belette garde son pelage brun en hiver. Elle possède aussi systématiquement une tache brune dans le pelage blanc sous la joue,.
A donicela[1] (Mustela nivalis), tamén coñecida como doniña[2], denociña[3], garridiña [4] ou saltaparedes[5], é un animal mamífero, membro da familia Mustelidae moi semellante ao armiño (Mustela erminea) o seu parente máis achegado. Difire deste no tamaño e sobre todo no pelame: no armiño o extremo da cola permanece negro tanto no verán como no inverno. A donicela é o mustélido máis pequeno. Prefire as paisaxes abertas, os campos, praderías, lindes dos bosques e terreos baldíos invadidos pola maleza. É un animal bastante común, que se alimenta sobre todo de pequenos roedores, aos que persegue ata nos seus tobos, debido á súa delgadez.
As donicelas poden presentar sorprendentes variacións de tamaño. Estas débense, por unha banda, ao dimorfismo sexual, xa que as femias son bastante máis pequenas que os machos e, por outra, á existencia nas poboacións de individuos de tamaño moi reducido, considerados ata hai pouco como pertencentes a unha especie autónoma.
As donicelas viven en toda Europa, excepto en Irlanda, algunhas illas do mar Mediterráneo e Islandia. Tamén se atopan no norte de África e en toda a zona tépeda asiática ata o Xapón. Vexáse o mapa de distribución en Galicia embaixo.
Crese que a trabada da donicela é mortal. Mesmo o seu bafo é daniño.
Outras crenzas admiten que se se dá de comer o corazón ou a lingua deste animal a un can, este perderá a voz e non volverá a ladrar. Ou que unha cataplasma feita coas cinzas da donicela cura a dor de cabeza e as cataratas (segundo cita Marcial Valladares).
A donicela é quen de curarse da picadura dunha víbora. Para iso busca unha herba chamada saramago, sobre a que se refrega e come algunhas follas, curando completamente.
A donicela recibe en galego múltiples nomes, donicela e as súas variantes derivan do latín domina que deu dona en galego e da súa variante domnicilla que deu doncela, aínda que se perdeu a identificación coa orixe etimolóxica, o que se manifesta na gran cantidade de formas deturpadas.[8] Derivadas de dona: adelociña, delonciña, delosiña, delunciña, denidela[9], denociña, denosiña, denosiña, denouciña, denuciña, denunciela, denunciña, dernicela, dinicela, dinoncela, dinucela, dinuciña, dolosiña, dona, dona das paredes, dondicella[10], donexina, donicella[10], donidela[11], doniña, donirla, donisela, donociña, donosiña, donuciña, dunicela, durusiña[12] ou gunicela. Relacionada coas anteriores está a forma dama das paredes.[13] Mais tamén recibe nomes de orixes diferentes como farridiña, feiticeira, galana, galaniña, garridiña, listiña, lusiña das paredes, pombiña, preciosiña ou ruliña.
Non existe en galego derivado ningún do mustela latino malia incluír Cuveiro mustela no seu dicionario, non se rexistrou en ningunha recollida léxica.[14]
A donicela (Mustela nivalis), tamén coñecida como doniña, denociña, garridiña ou saltaparedes, é un animal mamífero, membro da familia Mustelidae moi semellante ao armiño (Mustela erminea) o seu parente máis achegado. Difire deste no tamaño e sobre todo no pelame: no armiño o extremo da cola permanece negro tanto no verán como no inverno. A donicela é o mustélido máis pequeno. Prefire as paisaxes abertas, os campos, praderías, lindes dos bosques e terreos baldíos invadidos pola maleza. É un animal bastante común, que se alimenta sobre todo de pequenos roedores, aos que persegue ata nos seus tobos, debido á súa delgadez.
As donicelas poden presentar sorprendentes variacións de tamaño. Estas débense, por unha banda, ao dimorfismo sexual, xa que as femias son bastante máis pequenas que os machos e, por outra, á existencia nas poboacións de individuos de tamaño moi reducido, considerados ata hai pouco como pertencentes a unha especie autónoma.
As donicelas viven en toda Europa, excepto en Irlanda, algunhas illas do mar Mediterráneo e Islandia. Tamén se atopan no norte de África e en toda a zona tépeda asiática ata o Xapón. Vexáse o mapa de distribución en Galicia embaixo.
Lasica (Mustela nivalis) je vrsta zvijeri iz roda Mustela, porodice kuna (Mustelidae).
Lasice su vitke životinje s dugim repom i kratkim nogama, što im omogućava da prate svoj plijen, najčešće sitne glodavce, do njihova skloništa. Pored sitnih glodavaca, lasice se hrane i zečevima. Krzno im je crvenkastosmeđe, svjetlije nego kod većine životinja njihovog roda; u sjevernim krajevima boja njihovog krzna zimi potpuno pobijeli, što ih čini skoro nevidljivima na snijegu (zato se u nekim krajevima nazivaju snježnim lasicama, a u Norveškoj i Švedskoj "snježnim miševima"). Rijetko dostižu dužinu preko 23 cm.
Lasice naseljavaju sjeverne krajeve Europe, Azije i Sjeverne Amerike, osim Islanda, Irske i istočne Kanade. Najjužnija staništa lasica se nalaze u sjevernoj Africi. Također, čovjek ih je donio sa sobom i na Novi Zeland.
Obično žive u blizini seoskih imanja, livadama, na rubovima šuma i sl. U Europi lasice obično žive u istim područjima kao i njihova bliska vrsta, hermelin, koji je nešto krupniji, ali jako sličan.
Iako su uglavnom aktivne noću, lasice se ponekad mogu susresti i danju. Žive samotnjačkim životom. Ženke se mogu pariti više puta godišnje, ako ima hrane u izobilju.
La donnola (Mustela nivalis Linnaeus, 1758) è un mammifero della famiglia dei Mustelidi lungo circa 30 centimetri, di cui 4 centimetri di coda. Ha il corpo snello ricoperto da un pelame soffice di colore fulvo sul dorso e grigio bianco sul ventre. Ha zampe corte, unghie aguzze e orecchie larghe. Sono segnalati casi di donnole appartenenti a popolazioni montane, che durante l'inverno cambiano pelo assumendo una colorazione completamente o parzialmente bianca come l'ermellino.
Donnola deriva dal latino tardo dominula "signorina", diminutivo di domina, "signora", evidentemente dopo sincope in domnula. La denominazione eufemistica iniziò a essere utilizzata in riferimento a un essere mitologico chiamato dagli antichi "l'Atanos" in quanto considerato «portatore di malattie per gli esseri umani e per gli animali che vivono con l'uomo». Proprio perché era temuto, si preferiva chiamarlo non con il suo nome (CID) ma con un vezzeggiativo con funzione apotropaica, credendo cioè di poterselo ingraziare e di riuscire così a tenerlo lontano da sé e dal proprio bestiame.[1]
È diffusa in tutta Europa, in Asia, America del Nord e Africa. In Italia, secondo alcune fonti[2], sarebbero presenti tre sottospecie simpatriche[3]: la Mustela nivalis nivalis (Linnaeus, 1776), la Mustela nivalis boccamela (Bechstein, 1800), e la Mustela nivalis vulgaris (Erxleben, 1777). Tale suddivisione è incerta e si ritiene che in realtà tutte le popolazioni farebbero parte della sottospecie M. n. vulgaris. Altre fonti[4] distinguono la sottospecie Mustela nivalis minuta, continentale, dalla Mustela nivalis boccamela, mediterranea, presente nell'Italia meridionale e centrale e nelle isole. Quest'ultima si differenzierebbe per la taglia maggiore e per il mantello più chiaro.
La donnola è un mustelide di taglia piccola (solitamente inferiore a quella dell'ermellino) che presenta un corpo allungato e cilindrico con gambe corte; la coda è generalmente più corta e con il pennello terminale meno folto rispetto a quella dell'ermellino.
Il dimorfismo sessuale è accentuato dal punto di vista delle dimensioni con la femmina che risulta essere più piccola e leggera del maschio.
La pelliccia è soffice e presenta peli di giarra lunghi meno di 9mm[5] e le suole delle zampe sono ricoperte da pelliccia nel periodo invernale e nude nel periodo estivo.
L'areale della donnola si estende dal livello del mare fino a oltre 2 000 metri[5]. Frequenta spesso aree coltivate e abbandonate con presenza di vegetazione rada ma non disdegna anche boschi, cespugli e zone rocciose.
La densità della donnola ha una grande variabilità da zona a zona ed è legata principalmente alla densità di roditori[6] i quali rappresentano il 60% delle sue prede (la restante parte è costituita da giovani di coniglio selvatico e da uccelli).[7]
Conduce una vita attiva sia di giorno sia di notte preferendo però l'orario del tramonto. I maschi vivono separati dalle femmine eccetto che nel periodo degli accoppiamenti, avvenuto l'accoppiamento l'impianto e lo sviluppo dello zigote è diretto con una gestazione di 34-37 giorni.[5] Vengono spesso riadattate tane di piccoli roditori con l'apporto di erba foglie e imbottite con il pelo delle prede catturate[8] La femmina prima della nascita dei piccoli fa scorte di cibo che mette nella tana.
La femmina dà alla luce da 3 a 7 figli per volta, eccezionalmente anche 10.[9]
La prima nascita può avvenire nel mese di aprile e, se le condizioni trofiche lo consentono, la femmina entra nuovamente in estro alla fine di maggio (dopo aver finito lo svezzamento della prima cucciolata). Alla nascita i piccoli sono completamente ciechi e nudi e il peso si aggira intorno ai 2 grammi, la pelliccia completa inizia a comparire a circa 21 giorni. L'apertura degli occhi avviene al 28º giorno e iniziano a nutrirsi di carne quando hanno 4-7 settimane mantenendo comunque l'allattamento fino alle 12 settimane[5].
La maturità sessuale viene raggiunta a 4 mesi, in questo periodo i giovani (sia maschi sia femmine) iniziano a cercarsi un territorio.
La durata massima della vita in cattività raggiunge i 10 anni mentre l'età massima che riesce a raggiungere in natura è di 3 anni.[10]
L'andatura normale della donnola è a balzi rilasciando così le impronte posteriori davanti alle anteriori.
Gli escrementi (lunghi 3–4 cm e larghi 1) sono facilmente confondibili con quelli dell'ermellino e vengono deposti bene in vista in zone di passaggio.[5]
Si racconta che la donnola potesse uccidere il basilisco, animale leggendario talora rappresentato anche col biscione nei vessilli. Tale capacità viene sostenuta anche da Brunetto Latini nel Tesoro[11].
La donnola (Mustela nivalis Linnaeus, 1758) è un mammifero della famiglia dei Mustelidi lungo circa 30 centimetri, di cui 4 centimetri di coda. Ha il corpo snello ricoperto da un pelame soffice di colore fulvo sul dorso e grigio bianco sul ventre. Ha zampe corte, unghie aguzze e orecchie larghe. Sono segnalati casi di donnole appartenenti a popolazioni montane, che durante l'inverno cambiano pelo assumendo una colorazione completamente o parzialmente bianca come l'ermellino.
Mustela nivalis est mammal carnivorum, minima familiae Mustelidarum. In hemisphaerio septentrionali, nominatim in quibusdam partibus Civitatum Foederatarum Americae, Canada, tota fere Europa nonnullis insulis exceptis, oris Africae septentrionalissimae, Russia, Kazachstania necnon in aliquibus aliis Asiae partibus, vivit. Simillima est mustelae ermineae, quae paulum mustelam nivalem magnitudine superat.
Subspecies in regionibus meridionalibus viventes maiores sunt speciebus septentrionalibus. Longitudo corporis marium in medio est 130—260 millimetrorum, feminarum autem 114—204 mm. Pondus minimorum marium est 36 tantum grammatum, maximorum autem usque ad 250 gr. Feminarum pondus est a 29 gr ad 117 gr.
Plerumque rodentia, praesertim mures, cricetos, gerbilinas, sed nonnumquam etiam lepores, aves et ova avium venatur.
Pelle hiemali induta
Mustela nivalis eskimo
Pelles generum mustelarum nivalium (mustela nivalis nivalis est secunda a sinistra)
Vide "Mustelam nivalem" apud Vicispecies. 
Situs scientifici: • ITIS • NCBI • Biodiversity • Encyclopedia of Life • IUCN Red List • Fossilworks • INPN France Mustela nivalis est mammal carnivorum, minima familiae Mustelidarum. In hemisphaerio septentrionali, nominatim in quibusdam partibus Civitatum Foederatarum Americae, Canada, tota fere Europa nonnullis insulis exceptis, oris Africae septentrionalissimae, Russia, Kazachstania necnon in aliquibus aliis Asiae partibus, vivit. Simillima est mustelae ermineae, quae paulum mustelam nivalem magnitudine superat.
Subspecies in regionibus meridionalibus viventes maiores sunt speciebus septentrionalibus. Longitudo corporis marium in medio est 130—260 millimetrorum, feminarum autem 114—204 mm. Pondus minimorum marium est 36 tantum grammatum, maximorum autem usque ad 250 gr. Feminarum pondus est a 29 gr ad 117 gr.
Plerumque rodentia, praesertim mures, cricetos, gerbilinas, sed nonnumquam etiam lepores, aves et ova avium venatur.
Žebenkštis (lot. Mustela nivalis, angl. Least Weasel, vok. Mauswiesel) – kiauninių šeimos plėšrus žinduolis. Minta daugiausia smulkiais graužikais. Trumpos kojos ir plonas kūnas leidžia žebenkščiai įlįsti į aukų urvelius.
Žebenkštis paplitusi šiaurinėse Europos, Azijos, Šiaurės Amerikos dalyse, išskyrus Airiją, Islandiją ir rytų Kanadą. Buvo introdukuota Naujojoje Zelandijoje ir Australijoje.
Paplitusi visoje Lietuvoje, tačiau niekur nėra dažna.
Smulkiausias iki šiol Lietuvoje gyvenantis plėšrūnas. Sveria 70–120 g. Spalva, forma ir gyvenimo būdas panašus į šermuonėlio. Skiriasi trumpesne, iki trečdalio kūno ilgio, vienodos rudos arba baltos spalvos uodega. Vasarą žebenkšties viršutinė kūno pusė ruda, apatinė – balta. Žiemą visas kūnas baltas. Patinai panašūs į pateles.
Aptinkama miškuose, jų pakraščiuose, krūmais apaugusiose pievose, dirvonuose, soduose, parkuose, miško parkuose, gyvenvietėse, o rudenį – dirbamuosiuose laukuose, pavyzdžiui, burokų, runkelių, – visur, kur yra smulkių graužikų. Apsigyvena pelių urveliuose, po medžių kelmais, šaknimis, sustumtomis akmenų, kelmų, žemių krūvomis. Čia gyvena ir žebenkšties medžiojamieji objektai: pelės, pelėnai bei kiti smulkūs žinduoliai.
Veikli ištisus metus. Medžioja prieblandomis, naktį, kai kada ir dieną. Žebenkštis labai judri, gerai bėgioja, plaukioja ir laipioja.
Poruojasi gegužės–rugsėjo mėnesiais, tačiau dažniausiai pavasarį. Nėštumas trunka 34–35 paras. Per metus išaugina 1 vadą, kurią sudaro 4–7 jaunikliai. 2–3 mėnesių jaunikliai pradeda maitintis savarankiškai. Subręsta 9–10 mėnesių.
Maitinasi smulkiais graužikais, taip pat paukščiais ir jų kiaušiniais, vabzdžiais ir kitais bestuburiais.
Gyvena 3–4 metus.
Lapės, kiaunės, usūriniai šunys, plėšrieji, pelėdiniai, varniniai paukščiai, rečiau – katės. Žūva ruošiant dirvą, nuimant derlių laukuose. Kaip ir šermuonėliai, labai nukenčia besniegėmis žiemomis, nes baltą žebenkštį lengvai pastebi ją gaudantys plėšrūnai.
Puošnus, įdomus žvėrelis, mėgstamas sodybose, nes išbaido ir sunaikina daug graužikų.
Lietuvoje nesaugoma, tačiau globotina.
Žebenkštis (lot. Mustela nivalis, angl. Least Weasel, vok. Mauswiesel) – kiauninių šeimos plėšrus žinduolis. Minta daugiausia smulkiais graužikais. Trumpos kojos ir plonas kūnas leidžia žebenkščiai įlįsti į aukų urvelius.
Zebiekste (Mustela nivalis) ir vismazākais sermuļu dzimtas (Mustelidae) plēsējs. Zebieksti citās valodās sauc arī par mazo zebieksti un peļu zebieksti. Latīniskais nosaukums Mustela nivalis latviski nozīmē — sniega sermulis. Šādu vārdu zebiekste ir ieguvusi tādēļ, ka ziemā viscaur balts ir gan tās kažoks, gan astes gals, kas sermuļiem ziemā ir melns.[1]
Zebiekste dzīvo Eiropā, ietverot Azoru un Vidusjūras salas, bet nav sastopama Īrijā,[2] tā dzīvo arī Ziemeļāfrikā, Tuvajos Austrumos, izņemot Arābijas pussalu,[2] Krievijas Āzijas daļā, Afganistānā, Irānā, Irākā, Mongolijā, Ķīnas ziemeļos, Japānā, Korejas pussalā un Ziemeļamerikas ziemeļos.[1]
Dažādos reģionos šai sugai ievērojami atšķiras gan fizioloģija, gan etoloģija. Līdz ar to sistemātiķi nespēj vienoties par zebiekstes pasugu skaitu. Latvijā mājo nominālforma — Ziemeļu zebiekste (Mustela nivalis nivalis), Linnaeus, 1758,[1] kas sastopama arī Skandināvijā, Krievijas rietumu daļā un Ziemeļamerikā.
Zebiekste ir ne tikai mazākā sermuļu dzimtā, tā ir arī mazākais plēsējs visā pasaulē. Lielākais plēsējs uz sauszemes ir leduslācis, kas var svērt pat veselu tonnu, tas nozīmē, ka leduslācis ir apmēram 25 000 reižu lielāks par zebieksti.[1]
Zebiekste ir slaida, gara un veikla. Tai ir īsas kājas, garš kakls un saplacināta galvas forma. Ausis nelielas, platas un noapaļotas, acis salīdzinoši lielas un apaļas, purniņš strups un aste īsa.[3] Siltajās zemēs un kalnos dzīvojošās zebiekstes ir mazākas par ziemeļu reģionu un līdzenumu populāciju pārstāvjiem.[1] Tēviņi ir lielāki par mātītēm. Tēviņu ķermeņa garums kopā ar asti ir 13—26 cm,[4] astes garums 2,5—4 cm, svars 40—55 g, mātītes ķermeņa garums kopā ar asti ir 11—22,5 cm,[4] astes garums 2,2—3 cm, svars 30—50 g.[5]
Kažoks zebiekstei vasarā ir šokolādes brūns ar baltu pavēderi, pakakli un pazodi. Rudenī ziemeļu reģionu zebiekstes kažoks kļūst balts līdz pašam astes galam. Dienvidu reģionu zebiekste paliek brūna visu gadu. Pie mums Latvijā zebieksti mēdz sajaukt ar sermuli. Lai arī sermulis ir lielāks, masīvāks un smagāks par zebieksti, visvieglāk abus atšķirt pēc astes. Zebiekstes aste, salīdzinot ar sermuļa asti, ir īsa, turklāt vasarā tā ir viscauri brūna kā pārējais kažoks, bet ziemā pilnīgi balta. Toties sermulim astes gals ir melns gan vasarā, gan ziemā.[1]
Zebiekste ir aktīva visu gadu un mēdz medīt gan naktī, gan dienā.[6] Pirms zebiekste uzbrūk savam upurim, tā to novēro,[2] tad dzen medījumu līkloču lēcieniem un izdevīgā brīdī upurim uzbrūk, aptinoties ap to ar savu ķermeni un iekožoties kaklā pie galvaskausa pamatnes.[6] Ja ir iespējams, zebiekste nogalina vairāk, kā spēj apēst, un pārpalikumu noglabā noliktavā zem zemes vēlākam laikam.[7]
Zebiekste ir daļējs pēdminis, pēdas ir relatīvi lielas, salīdzinot ar ķermeņa izmēru un svaru, tāpēc tā neiegrimst pat irdenā, dziļā sniegā. Zebiekste pārvietojas kūkumojot, lunkaniem lēcieniem, kas parasti ir 25—35 cm gari. Virszemē zebiekste uzturas salīdzinoši maz, tā galvenokārt pārvietojas pa savu upuru, grauzēju un arī kurmju alām. Ziemā zebiekste nirst sniegā, pārvietojoties zem sniega 0,5—1 metru, tad atkal iznirst. Novērojot pēdas sniegā, var redzēt zigzagotas lēcienu virtenes, kas nomainās ar ieniruma un pēc tam izniruma caurumiem kupenā.[1]
Zebiekste ir izteikta vientuļniece, pat pārošanās laikā tās mēdz sakauties. Ja barības ir daudz, mātīte sapārojas vairākas reizes gadā. To skaidro ar zebiekstu mazo augumu.
Zebiekstes galvenā barība ir mazie grauzēji. Katru dienu tā apēd tik daudz barības, ko var salīdzināt ar pusi no zebiekstes svara. To var pielīdzināt divām pelēm vai vienai strupastei.[6] Ja nav pieejami grauzēji, tā medī arī kukaiņus un ķirzakas, izēd no ligzdām olas un mazos putnēnus. Ziemeļu reģionos sliktos medību laikos zebiekste ēd arī maitu.[2]
Jaunie zebiekstu tēviņi dzimumbriedumu sasniedz 8 mēnešu vecumā, toties mātītes nobriest jau 4 mēnešu vecumā. Tēviņi ir seksuāli aktīvi visu gadu, tomēr visbiežāk pārošanās notiek pavasarī un vasaras beigās. Zebiekstēm mazuļi dzimst vairākas reizes gadā, kas nav raksturīgi pārējiem sermuļu ģints dzīvniekiem. Grūsnība ilgst 35 dienas. Māte rūpējas par mazuļiem viena.[2] Parasti piedzimst 1—6 mazuļi, tie ir rozā, nevarīgi, akli, kurli un bez apmatojuma. Pēc 11 dienām mazuļiem jau ir smalks un balts kažociņš, bet pēc 18 dienām to muguras apmatojums ir kļuvis brūns. Šajā laikā mazuļi sāk ēst gaļu. Jau pēc 40 dienām zebiekste spēj pati doties medībās.[6]
Ziemeļamerikas indiāņiem zebiekstes noķeršana un turēšana mājas apstākļos nozīmēja iegūt amuletu laimei. Viduslaikos Eiropā uzskatīja, ka vienīgais dzīvnieks, kas spēj nomedīt pūķi, ir zebiekste.[8]
Latvijā zebieksti uzskatīja par lietuvēnu, kas nakts laikā nodzen saimnieka zirgus. Faktam, ka zebiekste jāj zirgus, ir atrasts arī racionāls skaidrojums. Zebiekstei garšo sāls, bet zirgi svīst. Savukārt sviedri satur sāls kristāliņus. Zebiekste kāpelē pa zirga krēpēm, skraida pa tā muguru un laiza izžuvušo sviedru sāļos pilienus. Jo ātrāk zebiekste skraida, jo vairāk zirgs bailēs svīst.[1]
Zebiekste (Mustela nivalis) ir vismazākais sermuļu dzimtas (Mustelidae) plēsējs. Zebieksti citās valodās sauc arī par mazo zebieksti un peļu zebieksti. Latīniskais nosaukums Mustela nivalis latviski nozīmē — sniega sermulis. Šādu vārdu zebiekste ir ieguvusi tādēļ, ka ziemā viscaur balts ir gan tās kažoks, gan astes gals, kas sermuļiem ziemā ir melns.
De wezel (Mustela nivalis) is een roofdier uit de familie der marterachtigen (Mustelidae). De wezel is het kleinste roofzoogdier ter wereld. Een vrouwtjeswezel weegt slechts 35 gram, lichter dan een veldmuis. In België wordt het dier ook wel muishond genoemd.
De wezel is een lang dier met een klein lichaam. Een volwassen dier is circa 4 tot 5 centimeter dik en 16,5 tot 24 centimeter lang[2]. De staart is ongeveer 6 centimeter. Vrouwtjes zijn een stuk kleiner dan mannetjes. Mannetjes worden 16,6 tot 31,4 centimeter lang, met een staartlengte van 6 tot 12,5 centimeter en een gewicht van 54 tot 73 gram, vrouwtjes hebben een kop-romplengte van 14,8 tot 18,1 centimeter, een staartlengte van 3 tot 8,8 centimeter, en een gewicht van 30 tot 35 gram. Bovendien zijn in het zuiden van Europa wezels iets groter dan in het noorden, en kan de gemiddelde lengte per regio verschillen.
Wezels hebben een roodachtig tot kastanjebruine rugzijde en een witte buikzijde, waarbij de grens tussen de kleuren onregelmatig is. In het hoge noorden worden wezels in de winter (gedeeltelijk) wit, maar in Nederland en België worden ze niet zuiver wit. De witte vacht dient als camouflage. Wezels hebben een witte vlek op de keel en hebben een bruinrode staart. De staart heeft geen zwarte punt, zoals bij de grotere hermelijn, die verder veel op de wezel lijkt.
De wezel voedt zich voornamelijk met knaagdieren als muizen, woelmuizen en lemmingen, maar ook grotere zoogdieren als konijnen en woelratten, vogels, eieren, kleine reptielen, kikkers en insecten. Veel van hun prooidieren zijn groter dan de wezel zelf. Als wezels jagen, achtervolgen ze prooien zoals kleine knaagdieren tot in hun hol. De dieren eten ongeveer een derde van hun lichaamsgewicht aan voedsel per dag. Ze moeten dagelijks eten om niet te sterven aan verhongering.
De dieren zijn zowel 's nachts als overdag actief, waarbij de dieren onregelmatig rustperiodes nemen. Vaak staan wezels op hun achterpoten om de omgeving te verkennen.
Wezels leven solitair. Het territorium van een mannetje overlapt meestal meerdere territoria van vrouwtjes. Het hol is vaak een oud hol van een gedood prooidier. Het nest wordt in koudere streken bedekt met de vacht van prooidieren. Vrouwtjes leggen in de zomer voedselvoorraden aan, waardoor ze minder hoeven te jagen en energie sparen voor de dracht.
In april en mei is de eerste worp, na een draagtijd van 34 tot 37 dagen. De wezel kent geen verlengde draagtijd, zoals vele andere marterachtigen. Bij voldoende voedsel volgt er in juli en augustus een tweede worp. Per worp krijgen de dieren 4 tot 6 jongen. Dit getal kan variëren van één tot zes jongen per worp. Vooral in een goed lemmingjaar krijgen wezels in noordelijke populaties grotere en meerdere worpen. De lenteworp groeit snel, de zomerworp trager. Na vier weken gaan de oogjes open, en na drie tot vier weken worden de jongen gespeend. Als de jongen acht weken oud zijn, kunnen ze al goed jagen.
Na 40 tot 45 weken verlaten de jongen de moeder, en gaan op zoek naar een eigen territorium. De dieren zijn geslachtsrijp na 5 tot 7 maanden. Jongen uit het eerste nest kunnen in de eerste winter een eigen nestje hebben. Wezels worden in het wild maximaal drie jaar oud, maar in gevangenschap worden ze wel 5 tot 6 jaar oud.
Wezels leven in Noordwest-Afrika, Europa, Noord- & Centraal-Azië en Noord-Amerika. Ook zijn ze ingevoerd in Nieuw-Zeeland. In geheel Europa kunnen wezels aangetroffen worden, met uitzondering van Ierland. Zowel in stedelijke gebieden als op het platteland komen ze voor. De dieren leven vooral in heggen, struikgewas en bosranden, maar ze kunnen overal overleven, zolang er voldoende beschutting en prooi is. Zodoende zijn te vinden van graslanden tot bossen, van zandduinen tot in bergen, van moerassen tot woestijnen.
In de regel worden er twee ondersoorten onderscheiden:
De twee ondersoorten verschillen zeer in lichaamsbouw, vachtkleur, gedrag en voortplanting, maar de dieren kunnen met elkaar voortplanten en vruchtbare jongen voortbrengen, en worden als één soort beschouwd.
De wezel (Mustela nivalis) is een roofdier uit de familie der marterachtigen (Mustelidae). De wezel is het kleinste roofzoogdier ter wereld. Een vrouwtjeswezel weegt slechts 35 gram, lichter dan een veldmuis. In België wordt het dier ook wel muishond genoemd.
Snømus (Mustela nivalis) er eit lite rovdyr i mårfamilien. Han held til på den nordlege halvkula i tempererte, subarktiske og arktiske område. Utbreiinga og levesettet er elles mykje likt den større slektningen røyskatt. Snømusa finst i heile Noreg og held gjerne til i steingardar, under løer, fjøs og seterbygningar. Snømusa spesialiserer seg på jakt på smågnagarar, og særleg mus.
Vaksne hannar av snømus er 19-23 cm lange og hoer 17-18 cm, dei veg høvesvis 40-100 og 20-40 gram.
Den nordamerikanske snømusa vart tidlegare klassifisert som eigen art med det latinske namnet Mustela rixosa, men ein reknar i dag den nordamerikanske snømusa som same art som den europeiske.
Av utsjånad kan snømusa forvekslast med den nærskylde røyskatten (lat. Mustela erminea), men snømusa er mindre og har ein kortare hale som er kvit om vinteren.
Snømusa kan bli 7–10 år gammal.
I Noreg er snømusa vanleg over heile landet.
Røyskatten er òg utbreidd over store delar av Europa. Historisk sett har snømusa sitt søraustlegaste kjente utbreiingspunkt i Israel.
Ein finn truleg snømusa i Bibelen/Tanákh. Det hebraiske ordet חֽוֹלֶד ['ḥōled] (m.) eller חֻלְדָּה [ḥul'dā] (f.) tyder truleg ‘snømus’. Ḥuldá er namnet på ein av dei sju kvinnelege profetane i jødedommen, og historia om Ḥuldá sitt profeti finst i 2. krønikebok 34:22–28 og i 2. kongebok 22:14–20.
I europeiske litteratur frå antikken og mellomalderen er snømusa ofte blitt framheva som det einaste som kan drepa ein basilisk, i ein kamp der ho sjølv også vil bli drepen. Plinius den eldre gjev den eldste kjende redegjeringa for dette i Naturalis Historia.[1]
I engelskspråkleg skjønnlitteratur frå Dei britiske øyane viser ordet weasel normalt til snømusa. Dette gjeld til dømes dei småskumle «weasels» i Wind in the willows såvel som hovudrolleinnehavaren i barnerimet «Pop goes the weasel».
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Snømus
Snømus (Mustela nivalis) er eit lite rovdyr i mårfamilien. Han held til på den nordlege halvkula i tempererte, subarktiske og arktiske område. Utbreiinga og levesettet er elles mykje likt den større slektningen røyskatt. Snømusa finst i heile Noreg og held gjerne til i steingardar, under løer, fjøs og seterbygningar. Snømusa spesialiserer seg på jakt på smågnagarar, og særleg mus.
Vaksne hannar av snømus er 19-23 cm lange og hoer 17-18 cm, dei veg høvesvis 40-100 og 20-40 gram.
Den nordamerikanske snømusa vart tidlegare klassifisert som eigen art med det latinske namnet Mustela rixosa, men ein reknar i dag den nordamerikanske snømusa som same art som den europeiske.
Av utsjånad kan snømusa forvekslast med den nærskylde røyskatten (lat. Mustela erminea), men snømusa er mindre og har ein kortare hale som er kvit om vinteren.
Snømusa kan bli 7–10 år gammal.
Snømus (Mustela nivalis) er verdens minste rovpattedyr og tilhører slekten Mustela i mårfamilien. Arten er nært beslektet med ilder og røyskatt, som den også ligner mye på. Faktisk ble snømus og røyskatt lenge regnet som samme art. På våre breddegrader er sommerpelsen rødlig nøttebrun med tilnærmet hvit bukside, mens vinterpelsen er helhvit. Utfarging varierer imidlertid med typen.
Snømusa er et typisk mårdyr, med en langstrakt, slank kropp og svært korte lemmer. Mange tar feil av snømus og røyskattunger, da de ytre karaktertrekkene er svært like. Den beste måten å skille de to artene på er å se på halen. Halen til snømusa er mye kortere enn hos røyskatten, og den mangler dessuten svart dusk på haletippen.
Pelsen hos snømus varierer i utfarging, avhengig av underart. Den kan imidlertid deles inn i to hovedtyper, kalt nivalis-typen og vulgaris-typen. Den såkalte nivalis-typen dominerer cirka 80 prosent av av bestandene, mens altså vulgaris-typen dominerer cirka 20 prosent.[3] Den mest karakteristiske forskjellen mellom dem er skillet mellom ryggfargen og bukfargen på sommerpelsen. Hos nivalis-typen er dette skillet skarpt som en strek, mens hos vulgaris-typen er skillet mer ruglet. Begge typene har imidlertid et tydelig kontrastskille mellom ryggfargen og bukfargen, men hos underarter av vulgaris-typen kan ryggfargen også opptre som et flekkmønsteret innslag på buksiden av dyret.[3] Likeledes kan bukfargen trekke lenger opp langs flankene på dyret.[3] Hos nivalis-typen dekker gjerne ryggfargen flankene og utgjør omkring 2/3–3/4 av pigmenteringen.
Snømus som lever i nordområdene blir hvite om vinteren, men flere underarter av såkalt vulgaris-type beholder gjerne den brune sommerdrakten hele året. Vinterpelsen anlegges normalt i oktober-desember og varer til april-mai.
Snømus motbeviser at Bergmanns regel alltid gjelder; arten blir nemlig fysisk mindre til lenger nord den lever. Snømusa har tydelig kjønnspreg, i det hannen ofte er mye større enn hunnen. Også skallen er større i forhold til totalstørrelsen hos hanner, spesielt hos storvokste typer.
Voksne hanner kan bli 12–40 cm lange[3], men det normalt i Norge er 19–23 cm for hanner og 17–18 cm hunner. Halen utgjør cirka typisk 15–35 prosent av kroppslengden,[3] men dette varierer mye mellom typene. For den norske typen utgjør halen typisk 17–20 prosent av kroppslengden.[3] Arten veier henholdsvis 40–100 og 20–40 gram, men fysisk mindre individer er registrert. I Sør-Sverige er gjennomsnittsvekten målt til henholdsvis 100 og 45 gram. En undersøkelse av 22 hunner og 46 hanner i Danmark viste en variasjonen i vekten på henholdsvis 54–131 og 39–73 og gram (i snitt henholdsvis 85,5 og 50,7 gram). Undersøkelser fra Sverige viser at snømus i den nordlige delen av utbredelsesområdet har mindre kjønnsforskjeller enn lenger sør, og dyra er dessuten fysisk mindre.
Snømus er beskrevet med en rekke (minst 19) underarter og varianter, men det hersker stor uenighet om de fleste. Nominatformen (M. n. nivalis) har sitt terra typica i Västerbotten i Sverige. Den nordamerikanske populasjonen blir dessuten av og til regnet som en selvstendig art (Mustela rixosa).[4] Noen velger å dele snømusa inn etter størrelsen (herunder også lengden på halen) og utbredelsen.[5]
Problemet med overstående inndeling er at ikke alle varianter og underarter naturlig faller inn. I så måte ble det i 2010 publisert et nytt funn av snømus i de sentrale fjellområdene av Taiwan. Tatt i betrakting overstående inndeling ville det vært naturlig å plassere denne blant små snømus geografisk, men den nyoppdaga varianten har blant annet lenger hale og flere andre betydelig anatomiske avvik.[6] Den er ikke tatt med i framstillingen av beskrevne underarter nedenfor, men er av nivalis*type.
De 19 underartene nedenfor er i henhold til A.V. Abramov & G.F. Baryshnikov, 2000.[3] Størrelsene i parentes er snittstørrelser, men for noen av typene er grunnlaget svakt. For minst ett av tilfellene kun en spesimen (M. n. tonkinensis).
Egyptisk vesel (M. n. subpalmata) blir av noen regnet som en egen art (Mustela subpalmata), blant annet basert på forskjeller i kraniometriske målinger.[7][3] Også i IUCNs rødliste står den oppført som en egen art.[8] Dette er imidlertid fortsatt omdiskutert. Typen skiller seg imidlertid ut gjennom å være spesielt storvokst. Kroppslengden måler 280–403 mm og halen utgjør cirka 30 prosent av kroppslengden. Typen er nært knyttet til menneskelige husholdninger og jordbruksarealer i den grøderike Nildalen.
Snømusa har en sirkumpolar utbredelse og finnes i Nord-Amerika fra cirka 40°N og nordover til de høyarktiske områdene, i Europa (unntatt Island og Irland) fra nordområdene og sør til Middelhavet, der den også er innført til noen av øyene, i det Nord-Afrika (noe som inkluderer store deler av Marokko og nordområdene i Algerie, Tunisia og det aller nordligste Egypt), og store deler av Asia nord for Himalaya. Arten er også introdusert til New Zealand.
I Norge finnes trolig kun nominatformen M. n. nivalis. I Sverige har man identifisert to underarter; M. n. nivalis i Midt- og Nord-Sverige, og M. n. vulgaris i Sør-Sverige, trolig nord til Värmland. Hybridisering mellom disse er påvist i Midt-Sverige og kan også eksistere i Norge. M. n. vulgaris finnes dessuten i Danmark.
Snømus har vært kjent i Norge så langt tilbake som det finnes historiske, skrevne kilder, og den synes å ha hatt en relativt bred utbredelse; fra kyst til høyfjell, men arten har manglet på enkelte øyer langs kysten. Tidligere var det ikke vanlig å skille mellom røyskatt og snømus. I boka Dyrerigets Naturhistorie fra 1863 nevner derfor Siebke bare røyskatt. Helland sier imidlertid i 1911 at:
...lekatten eller snemusen (Putorius nivalis) er sjeldnere enn røyskatten og forekommer især i fjeldtrakterne i landets indre og på vidderne.
– Helland , 1911.
Det foreligger ingen opplysninger som tilsier at snømusa har endret sin utbredelse her til lands i løpet av de siste 20-30 årene.[trenger referanse] Bestanden av snømus varierer fra år til år, og det er vanskelig å si noe konkret om totalbestanden, annet enn at den er tallrik og reproduserende. Derfor står arten oppført som livskraftig på Norsk rødliste for arter 2010.
Snømus habiterer en rekke ulike habitat, som alpine og subalpine fjellområder og tundra, boreale skogområder, stepper og stenete ørkenstrøk med mer. Flere av underartene trives utmerket også under tildels snørike forhold.
Selv om en kan finne snømus over hele Skandinavia, synes den å være mindre vanlig i kystområder sammenlignet med fjellregionene. Vanligst er den i lavalpine områder og boreal bjørkeskog, særlig i tilknytning til beiteområder, der tilgangen på små byttedyr er nokså stabil, også i bunnår, da smågnagerbestandene er beskjedne. Snømusa er ofte å finne i forbindelse med steinur og steingjerder og under låver, fjøs og seterbygninger, der de kan smette ut og inn fra grunnmurer som er gjort av naturstein. Utenom yngeltiden synes ikke snømusa å ha spesielle oppholdssteder. Artens tilstedeværelse synes snarere å være avhengig av tilgangen på byttedyr.
Snømus blir kjønnsmodne i 3-4 måneders alderen, og arten parer seg om våren. Hunnene går drektige cirka 40 dager før ungene kommer til. Det er regionale forskjeller, men det antas at snømus kan forplante seg til ulike tider på året, også om vinteren ved god næringstilgang. Denne antagelsen styrkes av at det er funnet unger til forskjellige på tider om sommeren, og det er funnet ungdyr om vinteren.
Snømusa plasserer typisk bolet i et naturlig hulrom, som regel i ei ur, under et gulv eller i en gammel musegang eller lignende. Normal kullstørrelse er 4-6 unger, men kull på inntil 12 unger er registrert. To kull kan også forekomme. Ungene blir avvent etter cirka 5 uker.
Snømus er territorial (i Storbritannia i snitt i cirka 7 måneder i løpet av ett år) i forplantningsperioden. Hannens territorium kan utgjøre 2-8 ha. Hunnene klarer seg med et mindre område, ned mot ett ha innenfor hannens territorium, men størrelsen avhenger i stor grad av mattilgangen. Utenom forplantningstiden er ikke snømus territorial.
Dyrene kommuniserer i første rekke ved duftmarkeringer ved å bruke både urin og ekskrementer, og ved å gni kroppen og analåpningen mot gjenstander i terrenget. Når de er i nærheten av hverandre kan de også benytte lydsignaler.
Snømusa er en smågnagerspesialist, og eksperimenter har vist at snømus har en type II funksjonell respons. Snømusa er i stand til å forfølge musene i trange ganger og dreper byttet effektivt med et bitt i hodet. Det er vist at snømus er en overskuddsdreper, dvs. at den i perioder dreper mer enn den er i stand til å spise. Undersøkelser i Polen viste at overskuddsdreping stort sett fant sted når dagtemperaturen lå mellom 5 °C og –5 °C. Tilstedeværelsen av snømus har også vist seg å kunne påvirke formeringsmønsteret hos smågnagere som klatremus og gråsidemus slik at reproduksjonen undertrykkes, og at svingningene i bestanden av arter som markmus drives av predasjonen fra snømus. Undersøkelser i Polen har vist at snømus er mest aktiv på formiddagen og holder seg i ro om natta, men aktivitetsmønsteret endret seg en del med årstiden.
Snømus (Mustela nivalis) er verdens minste rovpattedyr og tilhører slekten Mustela i mårfamilien. Arten er nært beslektet med ilder og røyskatt, som den også ligner mye på. Faktisk ble snømus og røyskatt lenge regnet som samme art. På våre breddegrader er sommerpelsen rødlig nøttebrun med tilnærmet hvit bukside, mens vinterpelsen er helhvit. Utfarging varierer imidlertid med typen.
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Łasica pospolita[3], łasica[4][a], łaska[4] (Mustela nivalis) – gatunek niewielkiego drapieżnego ssaka z rodziny łasicowatych (Mustelidae).
Łasica pospolita jest rozpowszechniona na półkuli północnej. Zamieszkuje większość Europy, znaczny obszar północnej Afryki i Azji oraz północną część Ameryki Północnej. Została introdukowana w Nowej Zelandii, na Malcie, Krecie, Azorach oraz prawdopodobnie na Wyspie Świętego Tomasza. Łasice występują w bardzo różnorodnych siedliskach: w lasach, na obszarach rolniczych, polach uprawnych, łąkach i pastwiskach, zaroślach nadrzecznych, żywopłotach, w górskich halach i lasach, na stepach, półpustyniach, preriach i wydmach nadmorskich. Żyją na wysokości od poziomu morza do przynajmniej 3860 m. Udokumentowano zmniejszanie się populacji łasicy na niektórych obszarach Europy. W Ameryce Północnej jest to gatunek o szerokim zasięgu występowania, ale uważany za dość rzadki. W Europie jest względnie pospolity, choć nieczęsto obserwowany. Średnia gęstość występowania wynosi od 1 do 7 na 100 hektarów. Gdy pożywienia jest dostatek może wzrosnąć lokalnie do 0,2–1,0 osobnika na hektar. Populacja zmienia się sezonowo i z roku na rok (czasami rosnąc nawet 10–krotnie) w zależności od dostępności małych gryzoni[5].
Długość ciała łasicy pospolitej wynosi do 28 cm (samce większe od samic). Tułów ma smukły, giętki. Kończyny są krótkie o owłosionych podeszwach. Ogon jest dość spory, szeroki i puszysty. Podgatunek M. n. rixosa żyjący w Ameryce Północnej jest najmniejszym przedstawicielem rodziny. Ubarwienie letniej sierści na plecach jest brązowo-rude, na brzuchu białe, odgraniczone od barwy grzbietu linią falistą. Cały ogon jest brązowy. Na białej sierści brzucha często występują brązowe cętki i plamki. W zimie sierść jest całkowicie biała (w górach północnej i wschodniej Europy) lub bieleje tylko częściowo, albo pozostaje brązowe jak w lecie, tylko jest jaśniejsze (środkowa Europa).
Łasica pospolita jest aktywna w dzień i w nocy, dlatego czasem pada ofiarą sów. W zimie poluje pod śniegiem. Dzięki swym małym rozmiarom dostaje się bez trudu do kryjówek swych ofiar. Podstawowym pokarmem łasicy są drobne zwierzęta, głównie myszy, które łowi w norach. Zjada także ptasie jaja, żaby, jaszczurki, drobne ptaki, czasem króliki. Przy większej dostępności pokarmu robi zapasy. Dzienne zapotrzebowanie pokarmowe wynosi dla samców 33 g (27% masy ciała), dla samic 23 g (30% masy ciała).
Łasica pospolita gniazduje w norach. Ma 1-2 mioty rocznie w różnych porach roku. Ciąża trwa ok. 35 dni. Jednorazowo rodzi się 3-9 młodych. Laktacja trwa 6-8 tygodni, ale młode łasice już po 14 dniach pobierają stały pokarm. Samodzielność uzyskują po 12-16 tygodniach, zaś dojrzałość płciową po około 4 miesiącach. Długość życia łasicy na swobodzie wynosi około 3 lata, w niewoli dożywa do 6 lat.
Wyróżnia się kilkanaście podgatunków łasicy[6][3]:
Na łasicę polują sowy i jastrzębie, lecz ze względu na dużą agresywność nie jest łatwą zdobyczą[7]. We wczesnośredniowiecznej Europie oswojone łasice, łapiąc gryzonie, zastępowały tępione wówczas jako wcielenie zła koty.
W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii LC (niższego ryzyka)[2]. W Polsce gatunek objęty częściową ochroną, obowiązuje między innymi zakaz umyślnego zabijania, okaleczania i chwytania[8][9].
Łasica pospolita, łasica, łaska (Mustela nivalis) – gatunek niewielkiego drapieżnego ssaka z rodziny łasicowatych (Mustelidae).
A doninha-anã (Mustela nivalis) é uma espécie de doninha, um pequeno mamífero carnívoro da família dos mustelídeos.
Com menos de 23 centímetros de comprimento, trata-se do menor mamífero carnívoro vivo. Isso não significa que ele seja o menor mamífero que se alimenta de carne (título que pertence ao musaranho, apesar de sua dieta constituir-se de insetos, e não carne de vertebrados, como no caso da doninha) apenas que é o menor membro vivo da ordem Carnivora, que inclui mamíferos como o cão, o urso, a foca, o quati, a hiena, o gato e o mangusto.
De pequeno porte, patas curtas e corpo alongado e ágil, próprio para penetrar na toca de roedores, a doninha anã é muito semelhante à suas primas como a doninha-das-montanhas, o arminho e o furão, todos do gênero Mustela.
O corpo da doninha, como já estabelecido, é próprio para caçar presas pequenas. A sua dieta constitui-se de roedores, coelhos e outros pequenos mamíferos. São animais solitários e agressivos contra os membros de sua própria espécie.
Em locais de clima mais frio, a doninha, assim como o seu parente o arminho, troca a sua pelagem e fica inteiramente branca[1] durante o inverno para se camuflar na neve. Na primavera, a pelagem normal reaparece.
Este animal pode ser encontrado na Europa, Ásia e América do Norte, geralmente em áreas mais ao norte, mas já foi encontrada também no norte da África.
Foi acidentalmente introduzida pelo homem na Austrália e na Nova Zelândia.
A doninha-anã (Mustela nivalis) é uma espécie de doninha, um pequeno mamífero carnívoro da família dos mustelídeos.
Nevăstuica (Mustela nivalis) este o specie de animale carnivore din genul Mustela, familia Mustelidae. Nevăstuica este cel mai mic mamifer carnivor și este nativă din Eurasia, America de Nord și Africa de nord.
Caracteristica morfologică a nevăstuicii este corpul lung și suplu, cu picioare scurte în raport cu lungimea trupului. Corpul este acoperit pe partea dorsală de o blană de culoare brună, iar ventral de culoare albă gălbuie. La unele specii se schimbă culoarea blănii în funcție de anotimp. Nevăstuica este foarte asemănătoare cu hermelina, însă este de dimensiuni mai mici.
Nevăstuicile trăiesc în general solitar, și sunt active mai ales noaptea. Ele sunt animale foarte agile, iuți și agresive, și vânează animale care pot să-i depășească mărimea corporală. Printre animalele vânate se numără mamifere mici, păsări, rozătoare (frecvent iepuri) etc.
Nevăstuica (Mustela nivalis) este o specie de animale carnivore din genul Mustela, familia Mustelidae. Nevăstuica este cel mai mic mamifer carnivor și este nativă din Eurasia, America de Nord și Africa de nord.
Caracteristica morfologică a nevăstuicii este corpul lung și suplu, cu picioare scurte în raport cu lungimea trupului. Corpul este acoperit pe partea dorsală de o blană de culoare brună, iar ventral de culoare albă gălbuie. La unele specii se schimbă culoarea blănii în funcție de anotimp. Nevăstuica este foarte asemănătoare cu hermelina, însă este de dimensiuni mai mici.
Nevăstuicile trăiesc în general solitar, și sunt active mai ales noaptea. Ele sunt animale foarte agile, iuți și agresive, și vânează animale care pot să-i depășească mărimea corporală. Printre animalele vânate se numără mamifere mici, păsări, rozătoare (frecvent iepuri) etc.
Lasica myšožravá [2] (iné názvy: lasica obyčajná[2], zastarano: lasica[3], v dávnej slovenčine (bohemizmus): kolčava[4] ; lat. Mustela nivalis) je druh cicavca z čeľade lasicovité (Mustelidae). Obýva celú Holarktídu. Výskyt na Slovensku bol doložený na 54,3 % územia.[2]
Dĺžka: 11 – 24 cm Hmotnosť: 50 – 130g
Najmenší mäsožravec. Chvost má bez čierneho konca. Na bielo sa prefarbuje len vo vysokohorských oblastiach.
Zo 429 mapovacích kvadrátov DFS sa celkovo vyskytol v 234 (54,3 % rozlohy Slovenska, do roku 1964 len v 85, 19,7 %) v nadmorských výškach 103 (Oborín) – 2 000 m n. m. (v Západných Tatrách).[2]
Tak ako hranostaj, častejšie v ľudsky obývaných plochách.
Dokáže prenasledovať menšie hlodavce v ich chodbách. Samce sú oveľa väčšie ako samice.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Lasica myšožravá
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Lasica myšožravá
Tento článok týkajúci sa živočíchov je zatiaľ „výhonok“. Pomôž Wikipédii tým, že ho doplníš a rozšíriš. Lasica myšožravá (iné názvy: lasica obyčajná, zastarano: lasica, v dávnej slovenčine (bohemizmus): kolčava ; lat. Mustela nivalis) je druh cicavca z čeľade lasicovité (Mustelidae). Obýva celú Holarktídu. Výskyt na Slovensku bol doložený na 54,3 % územia.
Mala podlasica (znanstveno ime Mustela nivalis) je zver iz družine kun, ki živi tudi v Sloveniji.
Mala podlasica je podobna veliki, a je od nje precej manjša. Hrbet je rjav, po trebuhu je bele barve, na vsaki strani grla pa ima mala podlasica rjavo pego. Rep je rjav in relativno kratek, na koncu pa je včasih črn. Severne populacije male podlasice pozimi zamenjajo barvo kožuha v belo. V Sloveniji živečim populacijam ostane hrbet tudi pozimi rjav, občasno pa se pojavijo tudi primerki, ki so barvo spremenili. Samci male podlasice so občutno večji od samic, saj odrasel samec tehta do 120 gramov, samica pa le do 60.
Samci, ki v populaciji praviloma izrazito prevladujejo, obvladujejo veliko večje teritorije kot samice, njihov teritorij pa meri najmanj en hektar. Glavna hrana te vrste podlasic so mali glodavci, poleg tega pa se prehranjujejo tudi z manjšimi pticami, žuželkami, jajci in kuščarji . Velikost teritorija posameznega osebka je odvisna od številčnosti glodavcev na njem, od številčnosti glodavcev pa je odvisna tudi velikost populacije male podlasice. Hrano ta vrsta podlasic išče skozi ves dan, premika pa se v skokih. Značilno zanje je, da pogosto uplenijo več hrane, kot so je sposobne pojesti, višek uplenjene hrane pa kopičijo v svojih duplinah za kasnejše obroke[2].
Samica koti enkrat do dvakrat na leto, vsakič po 4-6 mladičev. Brejost traja od 34 do 37 dni, odložene implantacije pa pri mali podlasici ni. Samica doji mladiče do starosti najmanj 12 tednov. Spomladi poleženi mladiči hitro rastejo in so lahko v avgustu že spolno zreli. Jesenska generacija raste veliko počasneje.
Samci spolno dozorijo pri starosti osmih mesecev, samice pa že pri štirih[3].
V ujetništvu živi do 10, v naravi pa običajno do 3 leta saj je mala podlasica tudi sama plen ujed, sov in nekaterih drugih zveri (lisic, domačih mačk, hermelinov, ...). Samo 1 mladič od 80 ali 90-ih dočaka starost 2 let. V nosnični votlini je pogosta zajedavska glista, ki lahko zelo iznakazi čelnico. V Veliki Britaniji je z omenjeno glisto okuženih 43-100% malih podlasic[4].
V Sloveniji je mala podlasica uvrščena na seznam zavarovanih vrst.
Mala podlasica (znanstveno ime Mustela nivalis) je zver iz družine kun, ki živi tudi v Sloveniji.
Vessla (Mustela nivalis[2][3][4]) är en art i familjen mårddjur.[5][6][7]
Artepitet nivalis i det vetenskapliga namnet är bildat av det latinska ordet för snöig eller snövit.[8]
Vesslan skiljer sig från hermelinen genom att den är mindre, att den saknar den svarta hårpenseln på svansspetsen samt genom kraniets form. Längden ligger mellan 11,4 och 20,5 centimeter, vikten varierar mellan 25 och 55 gram. Antalet tår vid varje fot är fem och alla är utrustade med klor.[9]
Småvesslan (Mustela nivalis nivalis) är rödbrun på ovansidan och vit på undersidan med skarp färggräns. I södra Europa finns underarten (Mustela nivalis vulgaris) som är något större och förblir rödbrun under hela året. Gränsen mellan rygg och bukfärg är suddig.
I nordligare trakter, till exempel i de mellersta och norra delarna av Sverige och Norge, anlägger den en vinterdräkt, snövesslan, som är helt vit. Vinterpälsens hår är ungefär 5 millimeter längre än sommarpälsens hår.[9] I Sverige finns i fjällen också världens minsta rovdäggdjur: dvärgvesslan (Mustela nivalis minuta) med en uppmätt storlek av 11,4 cm och 25 g.
Arten har en mycket vidsträckt utbredning i Europa, norra Afrika, norra och mellersta Asien och en del av Nordamerika
I Sverige förekommer den över hela landet förutom på Gotland.[10] Den är mindre talrik än hermelinen.
Hannar och honor lever utanför parningstiden enskilt. Ofta överlappar en dominant hannes territorium reviren för flera honor och ickedominanta hannar. Individerna är mycket rörliga och kan vara aktiva på dagen och på natten. Boet övertas vanligen från ett bytesdjur och oftast har en individ olika bon under livet.[9]
Vesslans naturliga fiender utgörs av ugglor och rovfåglar. Ungdjur faller ibland offer för olika ormar.[9]
Habitatet varierar mycket: arten finns bland annat i skogar med glest fördelande träd, i prärien, i kulturlandskap och i halvöknar. Vesslan undviker däremot alltför täta skogar, sandöknar och andra helt öppna områden.[9]
Vesslan livnär sig på råttor, möss, mullvadar, små fåglar, insekter och grodor. Ibland kan den även ta kaniner. När vesslorna saknar andra födoämnen äter de i norra trakter även as av lämlar. Bytet dödas oftast med ett bett i nacken.[9]
Honor kan para sig hela året men vanligen ligger parningstiden mellan våren och sensommaren. Efter dräktigheten som varar i 34 till 37 dagar föder honan en till sju ungar. Ungarna är vid födelsen nakna, blinda samt döva och har en vikt omkring 1,5 gram. De dias minst 18 dagar och efter cirka 50 dagar är de lika långa som vuxna individer men fortfarande något lättare. Först efter 12 till 15 veckor har de även nått samma vikt. Honor är tidigast könsmogna efter fyra månader och honor som föds under våren kan ha en egen kull under samma år. Dödligheten bland ungdjuren är mycket hög och även de flesta vuxna individerna lever bara några år. Den äldsta individen i fångenskap blev något över nio år gammal.[9]
Arten delas in i följande underarter:[5]
Arten jagades i hela utbredningsområdet med hjälp av fällor för pälsens skull. Allmänt anses den som nyttig då den äter många gnagare som betraktas som skadedjur.[9] Idag utsätts vesslan ibland för gifter som egentligen är tänkta för gnagare eller den skadas i kontakt med jordbruksredskap. På grund av dess stora utbredningsområde kategoriseras arten av IUCN som livskraftig (LC).[1]
Den här artikeln är helt eller delvis baserad på material från Nordisk familjebok, Vesslesläktet, 1904–1926.
Wikimedia Commons har media som rör Vessla.
Wikispecies har information om Mustela nivalis.
Vessla (Mustela nivalis) är en art i familjen mårddjur.
Artepitet nivalis i det vetenskapliga namnet är bildat av det latinska ordet för snöig eller snövit.
Bayağı gelincik (Mustela nivalis), sansargiller (Mustelidae) familyasından küçük bir etçil türü. Etçiller takımının en küçük üyesidir. Kakım (Mustela erminea) ile birlikte Avrupa'nın en yaygın gelinciğidir.
Bayağı gelincik tüm etçiller takımının en küçük üyesidir. Çok geniş bir coğrafyada yaygın olduğu için, ölçülerinde yöresel farklar olabilir: Uzunluğu 11–26 cm (+2–8 cm kuyruk) ve ağırlığı 25-250 gram arası değişir. Kuzey Amerika'nın bayağı gelincikleri, Avrasya'dakilerden genelde daha küçük olurlar. Bu yüzden Amerika'da onlara Least Weasel (en küçük gelincik) derler. Dişiler erkeklerden daha küçük ve daha hafif olurlar.
Mevsime göre renkleri değişebilir. Yaz mevsiminde üst kısımları kahverengi ve karınları beyaz olur, ama kışın tamamen beyaz olurlar. Bu noktada kakım ile arasındaki farkı, kuyruğunun ucunda beyaz olmasıdır. Kakımın kış postunda kuyruğunun ucu siyah kalır. Türkçe adı, bembeyaz olan kış postundan kaynaklanmaktadır.
Bayağı gelincik neredeyse tüm Avrasya'da, Kuzey Afrika'da ve Kuzey Amerika'da yaygındır. Ancak İrlanda, İzlanda ve Atlantik okyanusunun adalarında bulunmaz. Yeni Zelanda'ya insanlar tarafından götürülmüştür.
Çok farklı yaşam alanlarında rastlanabilinir. Orman kenarları, üzüm tarlaları, kırlar ve otluk alanlar. Özellikle tarım yapılan bölgelerde yaz aylarında çok sayıda görülebilirler. Avlanırken veya dolaşırken düz çizgileri takip etmeyi sever; tarla kenarları, düz hizada kesilmiş çalılıkları, sulama kanallarını, bir çizgi halinde kesilmiş yerde yatan ot yığınlarını vs. takip ederek gezer. Derin ormanlarda, çöllerde ve dağlık bölgelerin 3000 metreden yükseklerinde pek görülmezler.
Bayağı gelincikler hem gece hem gündüz aktif olabilirler. Çoğu gündüz ve erken akşam saatlerinde faal olur. Saklanmak ya da barınmak için derin çalılıkları, kayalık aralıklarını, ağaç kovuklarını, taş yığınlarını ya da diğer hayvanların kazdıkları barınakları kullanırlar. Yuva kurmak için çoğunlukla farelerin terk ettikleri tünelleri kullanırlar ve bunların içini kuş tüyleri ile doldurup daha konforlu bir hale getirirler.
Bayağı gelincik en fazla küçük memeliler, özellikle kemiriciler ile beslenir. Vücut yapıları fare tünellerine girmek için çok elverişlidir. Bu kısıtlı besin seçeneğinden dolayı, bir bölgede yaşayabilmek için belli bir fare popülasyonuna ihtiyacı vardır. Ancak mevsimine göre kuşlar, kuş yumurtaları, yavru tavşanlar, yeni doğmuş kediler veya kertenkeleler ile de beslenebilirler.
Çiftleşme zamanının dışında yalnız yaşadıkları tahmin edilir. Bereketli bir bölgeye yerleştiklerinde bir daha uzaklaşmaz ve oranın yerlisi olurlar. Avlandıkları bölgeye sahip çıkarlar ve bu bölgenin sınırlarını anal bezelerinde ürettikleri bir kokulu sıvı ile işaretlerler. Çiftleşme zamanında erkekler dişi arayışına çıkar ve bir süre göçebe olarak yaşar. Diğer erkeklerden uzak durmaya çalışırlar, ama karşılaştıklarında çok sert ve çetin dövüşler meydana gelebilir.
Bütün sene boyunca çiftleşebilirler, ama üreme faaliyetlerin yoğunlaştığı zaman ilkbahardır. Bereketli zamanlarda bir senede iki kez yavru yapabilir. 34-37 gün süren bir gebelikten sonra 3-10 (genelde 5) yavru dünyaya getirirler. Yavrular çoğunlukla ilk seneyi atlatamaz ve ölür. Ömürleri ortalama 3-5 seneye varır.
En büyük düşmanları yırtıcı kuşlar, kızıl tilki ve bazen kakımdır.
Bayağı gelincik haşarat olarak görülen hayvanlar ile beslendiği için, çiftçiler tarafından sevilir. Bu özelliğinden dolayı, insanlar tarafından doğal yayılımının dışında bulunan bölgelere de götürülmüştür. Bazı bölgelerde, yerel olarak tehlike altında olabilir ama dünya genelinde nesli tükenme tehlikesiyle karşı karşıya değildir.
Bayağı gelincik (Mustela nivalis), sansargiller (Mustelidae) familyasından küçük bir etçil türü. Etçiller takımının en küçük üyesidir. Kakım (Mustela erminea) ile birlikte Avrupa'nın en yaygın gelinciğidir.
Mustela походить від лат. mustel, що перекладається як «мисливець на мишей» (mus = миша). nivalis походить від лат. nix, у родовому відмінку лат. nivis — «снігова». Мова йде про біле хутро, яке носять взимку північні популяції цього виду.[2]
Морфометрія. Довжина голови й тіла: 114—260 мм, нижня межа ваги: 25 гр.[3]
Опис. M. nivalis має довге струнке тіло і короткі кінцівки, довгу шию і плоску вузьку голову, великі чорні очі і досить великі округлі вуха; вібриси довгі. Літній волосяний покрив близько 10 мм в довжину і в цілому шоколадно-коричневий на спинні. Білий низ часто має коричневі плями або клапті. Лінія переходу між верхнім, коричневим і нижнім білим кольорами рівна в більшості форм і нерівна в деяких європейських і американських форм. Зимовий волосяний покрив становить близько 15-16 мм в довжину і абсолютно білий в північних популяцій, але залишається коричневим у південних популяцій. На кожній лапі 5 пальців. Пальці закінчуються гострими невтяжними вигнутими пазурами; підошви, за винятком подушечок вкриті волоссям. Велика індивідуальна та географічна мінливість існує в багатьох параметрах в залежності від статі, віку і пори року, у тому числі щодо кольору шерсті, положення розподільної лінії між коричневим та білим хутром, способу линяння, розміщення зубів, довжини хвоста і задніх ступнів, відносних вимірювань черепа і розмірів тіла. Статевий диморфізм у розмірах виразний, тим більше у великих підвидів.[2]
Робить нори у щілинах між корінням дерев, в порожнинах дерев, що впали або в покинутих норах інших видів. Мала ласиця —денний хижак дрібних ссавців (особливо гризунів), хоча також час від часу харчуються яйцями птахів, ящірками, жабами, саламандрами, рибами, хробаками і падлом. Може зберігати продукти протягом зими.
Стараються уникати відкритих просторів, де вони найвразливіші для хижаків.[1]Самці й самиці живуть окремо протягом року, за винятком періоду розмноження. Зазвичай рухається швидко і невпинно, досліджуючи усі дірки і щілини вздовж регулярних маршрутів полювання, часто стає вертикально на задні лапи щоб придивитися і прислухатись чи нема поблизу можливих жертв або хижаків. Може лазити по деревах, щоб досліджувати гнізда птахів і вивірок; здатний, але повільний плавець. Активність проявляє і вдень і вночі протягом усього року, потрапляє в пастки в будь-який час, але частіше протягом дня. Поведінка вбивства є вродженою, молоді екземпляри, розлучені зі своєю матерями і одноплемінниками перед тим як їхні очі відкрилися, вбивали мишей у 50-60-денному віці, без попереднього досвіду. M. nivalis реагує на рухи здобичі, як на стимул для атаки. Поведінка вбивства не залежить від насичення, і M. nivalis вбиває рухомих жертв поки занадто втомиться, щоб убивати більше. Вбивчий укус припадає на потилицю і проникає в основу черепа або горла. M. nivalis починає їсти, поїдаючи мозок і голову, потім, якщо ще не ситий, переходить далі. Передню частину черепа, ноги і живіт, як правило, не їдять.
Нори не є постійними. В рамках своєї території, кожен M. nivalis використовує кілька нір або інших тимчасових притулків, звідки може полювати, відпочивати, ховатися від хижаків, або уникати непогоди.[2]
Середня тривалість життя в дикій природі від 0,79 до 1,16 років. У неволі живе 7-10 років.[2]
Каріотип M. nivalis має диплоїдне число, 2n=42 хромосоми і фундаментальне число, FN=70.[2]
Загрози включають випадкові отруєння родентицидами і переслідування. Цей вид трапляється на багатьох природоохоронних територіях. Його включено до Додатка III Бернської конвенції та знаходиться під захистом на національному і субнаціональному законодавстві (наприклад, провінція Сичуань, Китай).[1]
Triết bụng trắng hay triết nâu[2] (danh pháp: Mustela nivalis) là loài nhỏ nhất trong họ Chồn (cũng là loài nhỏ nhất trong bộ Ăn thịt), bản địa của lục địa Á Âu, Bắc Mỹ và Bắc Phi, sau đó đã di thực khắp thế giới.
Triết bụng trắng là loài có phân bố địa lý rộng, trên thực thế có nhiều quan điểm về phân loại loài này. Các phân loài Triết bụng trắng được phân thành 3 nhóm:[3]
Tính đến năm 2005[cập nhật],[4] 18 phân loài đã được công nhận:
Phân loài Tác giả của tên ba phần Mô tả Phân bố Danh pháp đồng nghĩa Triết bụng trắng thông thườngkerulenica (Bannikov, 1952)
punctata (Domaniewski, 1926)
yesoidsuna (Kishida, 1936)
algiricus (Thomas, 1895)
atlas (Barrett-Hamilton, 1904)
corsicanus (Cavazza, 1908)
fulva (Mina Palumbo, 1908)
galanthias (Bate, 1905)
ibericus (Barrett-Hamilton, 1900)
meridionalis (Costa, 1869)
siculus (Barrett-Hamilton, 1900)
hungarica (Vásárhelyi, 1942)
minutus (Pomel, 1853)
monticola (Cavazza, 1908)
nikolskii (Semenov, 1899)
occidentalis (Kratochvil, 1977)
trettaui (Kleinschmidt, 1937)
vasarhelyi (Kretzoi, 1942)
.jpg)
Triết bụng trắng hay triết nâu (danh pháp: Mustela nivalis) là loài nhỏ nhất trong họ Chồn (cũng là loài nhỏ nhất trong bộ Ăn thịt), bản địa của lục địa Á Âu, Bắc Mỹ và Bắc Phi, sau đó đã di thực khắp thế giới.
Ла́ска[1], или обыкнове́нная ла́ска[1] (лат. Mustela nivalis) — хищное млекопитающее семейства куньих, вид рода Ласки и хорьки (Mustela). Водится на всех континентах Северного полушария.
Ласка — самый маленький представитель отряда хищных. Масса тела самцов 60—250 г, самок 30—108 г, длина тела самцов 160—260 мм, самок 114—212 мм, длина хвоста у самцов 12—87 мм, у самок 17—64 мм. Передвигается прыжками длиной 25—30 см. Строением длинного, гибкого тела и окраской меха очень напоминает горностая, но отличается мелкими размерами и более коротким, а главное, одноцветным хвостом; чёрной кисточки на хвосте у неё нет. Тело ласки, как и у горностая, тонкое и длинное, с коротенькими лапками, вооружёнными очень острыми когтями, продолговатой головой, маленькими округлыми ушами, нос на конце тупой и слегка раздвоенный. У основания хвоста имеются железы, выделяющие жидкость с неприятным запахом.
В летнем мехе верх головы, спина, бока, хвост и наружные стороны лап — одноцветно буровато-коричневые. Горло, край верхней губы, грудь, брюхо и внутренняя поверхность лапок — чисто-белого цвета. Позади углов рта — по бурому пятну. Густота меха одинакова летом и зимой, но летние волосы короче и тоньше зимних. Осенью ласка, за исключением некоторых южных районов обитания, сменяет летний бурый наряд на чисто белый зимний мех. Водится в Европе, Северной Азии и Северной Америке.
В России живёт повсеместно даже на севере.
Живёт на полях и в лесах, в гористых и низменных местностях, не избегая населённых мест. Селится под камнями, в дуплах, в развалинах, в норах, амбарах и т. д. Гнездо выстилает сухой травой, мхом, листьями каштанов и папоротников.
В условиях дикой природы ласки могут жить до 5 лет, однако средняя продолжительность жизни не превышает 1 года[2].
Ласки часто образуют колонии.
Ласка очень ловка и проворна, быстро бегает, хорошо лазает и плавает, отличается большой смелостью и агрессивностью и является опасным врагом для всех мелких животных; пищу её составляют домовые, полевые и лесные мыши, землеройки, полёвки, крысы, тушканчики[3], кроты, молодые кролики, цыплята, голуби, а также ящерицы, медянки, ужи, даже гадюки, лягушки, насекомые.
В местах, где её не преследуют, ласка охотится и днём, и ночью. Истреблением мышей она приносит большую пользу, которая, во всяком случае, перевешивает вред, приносимый ею иногда курятникам. Ласка иногда успешно отбивается даже от сравнительно крупных хищных птиц (например, коршунов).
Иногда ласка, которая любит конский пот, нападает на лошадей в конюшне: она щекочет лошадей, доводя их до изнеможения, так что они покрываются пеной, а гривы и хвосты спутываются в колтуны[4]. Чтобы избавить лошадей от этой напасти, прибегают к проверенной хитрости конюхов: в конюшне держат козла, запах которого ласке не нравится.
Спаривание происходит в марте. После пятинедельной беременности самка рождает от 5 до 7, реже 3 и 8 детёнышей, которых заботливо охраняет и защищает, перенося в случае опасности в зубах в другое место.
В Древнем Риме и раннесредневековой Европе ласка была домашним животным, поскольку охотилась на мышей. Однако в связи с плохой приручаемостью ласки и, в большей степени, появлением в Европе серой крысы, с которой ласке было затруднительно справиться, в качестве защитника запасов в этой роли её вытеснили другие животные — хорьки (фретка), кошки и, в течение некоторого периода, также генетты.
Ла́ска, или обыкнове́нная ла́ска (лат. Mustela nivalis) — хищное млекопитающее семейства куньих, вид рода Ласки и хорьки (Mustela). Водится на всех континентах Северного полушария.
伶鼬（学名：Mustela nivalis）为鼬科鼬属的动物。分布于欧洲，亚洲和北美洲北部，包括中国大陆的黑龙江、内蒙古、河北、吉林、新疆、四川、辽宁等地，多栖息于类似白鼬、但更喜欢干燥的地域。在林区栖息于针阔叶混交林、亚高山或干旱地针叶林、林缘灌丛以及亦常见于草原地带。该物种的模式产地在瑞典韦斯德博顿。[2]
伶鼬（学名：Mustela nivalis）为鼬科鼬属的动物。分布于欧洲，亚洲和北美洲北部，包括中国大陆的黑龙江、内蒙古、河北、吉林、新疆、四川、辽宁等地，多栖息于类似白鼬、但更喜欢干燥的地域。在林区栖息于针阔叶混交林、亚高山或干旱地针叶林、林缘灌丛以及亦常见于草原地带。该物种的模式产地在瑞典韦斯德博顿。
この項目では、実在の動物について説明しています。その他の用法については「飯綱」をご覧ください。 
保全状況評価 LEAST CONCERN
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 哺乳綱 Mammalia 目 : ネコ目 Carnivora 亜目 : イヌ亜目 Caniformia 科 : イタチ科 Mustelidae 属 : イタチ属 Mustelinae 種 : イイズナ M. nivalis 学名 Mustela nivalisイイズナ（飯綱、学名:Mustela nivalis）は、食肉目イタチ科イタチ属に属する哺乳類。食肉目最小の種である。北米、北アフリカ、ユーラシア大陸中部から北部に広く分布し、日本では北海道、青森県、岩手県、秋田県に分布する[1]。コエゾイタチとも呼ばれる[2]。
雄は頭胴長14-26cm、尾長1.6-3.5cm、体重25-250g[3]。雌は雄よりやや小さい。夏は背側が茶色で腹側が白色。冬は全身純白になる。
気性が荒く動きは俊敏。生息地は深い森林や平野、田畑など。また日本では村里にも生息する。ネズミ類が主食だが、小鳥、昆虫類、両生類、死肉も食べる。
都市部の拡大による森林や池沼の減少とともに繁殖域が狭くなっている[4]。
東北地方や信州では「飯綱（いづな、イイズナ）使い」「狐持ち」として管狐（くだぎつね）を駆使する術を使う家系があると信じられていた。長野県飯綱（いいづな）山の神からその術を会得する故の名とされる[5]。
民俗学者武藤鉄城は「秋田県仙北地方ではイヅナと称し[注釈 1]、それを使う巫女（エチコ）〔イタコ〕も」いるとする[6]。また北秋田郡地方では、モウスケ（猛助）とよばれ、妖怪としての狐よりも恐れられていた[6]。
知里真志保は、アイヌ語でエゾイタチは、「ウパシ・チロシヌプ」または「サチリ(sáčiri)」 と称するが、コエゾイタチ（イイズナ）もまた「サチリ」と呼ばれたらしいとしており、「ポイ・サチリ・カムイ(poy-sáčiri-kamuy)」の尊称（「ポイ、ポン」は「小」の意）はコエゾイタチを指すのだろうと推論した[7]。
イイズナ（飯綱、学名:Mustela nivalis）は、食肉目イタチ科イタチ属に属する哺乳類。食肉目最小の種である。北米、北アフリカ、ユーラシア大陸中部から北部に広く分布し、日本では北海道、青森県、岩手県、秋田県に分布する。コエゾイタチとも呼ばれる。
쇠족제비(Mustela nivalis)는 족제비과 동물 중 가장 작은 동물로, 식육목 포유류 중에서도 가장 작다.[1] 흰족제비, 무산쇠족제비라고도 하며, 유라시아, 북아메리카, 북아프리카 등이 원산지이다. 남한에서는 1984년 강원도에서 처음 발견되었다. 환경부 지정 멸종위기 야생생물 Ⅱ급에 포함되어 있다.
족제비속 중의 종에서, 다른 유사한 군에서 종종 나타나는 것으로 초기형태의 두개골에서 볼 수 있는 바와 같이 쇠족제비는 잘 분류되지 않은 형태이다. 쇠족제비의 근대 유형은 아마도 후기 홍적세기에 발현하였을 것이다. 쇠족제비는 5~7 백 만년부터 시작된 진화과정에서 나타난 것인데 북쪽지역의 숲이 개활지 초원으로 바뀌었고 이것이 굴을 파는 작은 설치류들의 극적인 진화를 초래하였다. 족제비의 조상들은 현재유형보다 컸는데 이들은 새로운 먹이들을 찾는 과정에서 크기가 작아지게 되었다. 쇠족제비는 작고 긴 몸으로 눈 밑에서도 쉽게 활동하고 굴을 파고 사냥을 하며 빙하기도 잘 견뎌냈다. 이들은 200,000년 전에 육지로 연결되는 베링육교를 통하여 북미지역으로 건너갔을 것이다.
쇠족제비는 지역에 따라 큰 변화를 보이고 있는데 이러한 이유로 역사적으로 이 종의 체계를 연구하는 생물학자들 사이에 많은 이견을 초래하였다. 쇠족제비종은 3개의 아종으로 분류한다.
작은 쇠족제비 그룹 (pygmaea-rixosa group): 작은 족제비류는 짧은 꼬리와 소아형 두개골형태로 겨울에는 흰색으로 변한다. 서식지는 북서부 러시아, 시베리아 그리고 극동러시아, 핀란드, 북스칸디나비아반도, 몽골, 북동중국, 일본 그리고 북미지역이다.
큰 쇠족제비 그룹 (boccamela group) : 큰 두개골과 상대적으로 긴 꼬리 그리고 밝은 색을 지닌다. 국지적으로 겨울에 희게 변하지 않거나 단지 부분적으로 희게 변한다. 서식지는 서부 카자크스탄에서 세미레치에 이르는 트랜스코카서스지역 그리고 중앙아시아 사막지역이다.
중간 크기의 쇠족제비 그룹 (nivalis group) : 앞에 두 그룹의 중간형태이다. 서식지는 서부와 서남부 러시아, 크리미아, 북코카서스, 서카자크스탄, 남부와 중부 우랄지방, 코페트다크 산맥을 제외한 중부아시아 저산지대이다.
2005년 기준으로, 18아종[2] 이 인정되고 있다.
쇠족제비는 작고 길지만 뭉툭한 주둥이와 목보다 두껍지 않은 머리와 함께 가늘고 긴 아주 유연한 몸을 가지고 있다. 눈은 크고 불룩하며 진한색이다. 다리와 꼬리는 상대적으로 짧은데, 꼬리 길이는 몸길이의 절반을 넘지 않는다. 발은 날카롭고 진한색의 발톱이 있고 발바닥에는 털이 많다. 두개골은 담비류와 같은 다른 족제비류에 비하여 미발달한 외관을 보이고 있다. 상대적으로 큰 두개골 부분과 짧은 얼굴영역에 잘 나타나 있다. 두개골은 전반적으로 담비와 유사하나 작다. 일부 큰 수컷의 두개골 크기는 작은 암컷 담비의 것과 유사하다. 네 쌍의 젖꼭지를 가지고 있으나 암컷에서만 보인다. 척추, 신장, 내장 그리고 팔과 다리를 중심으로 지방이 축적되어 있다. 꼬리 밑에 7 x 5 mm 크기의 아황산휘발물질을 내는 항문분비선이 있다. 이 화합물의 화학적조성과 냄새는 담비류의 것과 다르다. 쇠족제비는 깡충 뛰어 다니며 앞 뒷발간의 도약간격은 18–35 cm이다.
다른 포유류와 달리 지역에 따라 크기가 매우 다르다. 보통크기의 쇠족제비군은 작은 크기 것들보다 네 배나 무거울 수 있다. 일부 큰 크기 종의 경우 수컷이 암컷보다 1.5배 크기도 한다. 꼬리 길이도 몸통길이의 12-30% 정도를 차지하기도 한다. 평균몸통길이는 수컷이 130–260 mm이고 암컷은 114–204 mm이다. 꼬리길이는 수컷이 12–87 mm이고 암컷은 17–60 mm이다. 무게는 수컷이 36-250g 이고, 암컷은 29.5-117g이다.
겨울에는 모피에 짧고 무성한 털이 몸에 잘 밀착되어 있다. 북부지역 종들은 털이 보드랍고 매끄럽지만 남부지역 종들은 거칠다. 여름에는 털이 아주 짧고 적으며 거칠다. 여름에 몸상부의 털은 진한색이나 지역에 따라 어두운 황갈색 또는 초콜릿색에서 연한 갈색을 띈다. 아래턱과 다리 안쪽을 포함한 몸 하부는 흰색이다. 어두운 상부와 밝은 하부를 나누는 선은 대부분 직선이나 가끔 불규칙하기도 하다. 겨울에 털은 흰색이며 아주 드물지만 검은 색이기도 하다.
쇠족제비 4월에서 7월 사이에 짝짓기를 하여 34일에서 37일 동안의 임신기간을 갖는다. 북반구에서, 평균 산자수(1회 분만으로 출산한 새끼의 수)는 6마리이며 성적 성숙에 도달하기까지 3,4개월 가량 걸린다. 보통 성공하지 못 할 지어도, 수컷들은 한살이 되는 해에 짝짓기를 한다. 겨울철에 정자생성의 초기단계가 일어나지만, 그들은 2월달에서 10월달에 다산적이다. 암컷은 보통 태어나면 1.5에서 4.5그램의 새끼들을 혼자서 키운다. 새로 태어난 새끼들은 털 없는 핑크색의 장님이고 소리를 못 듣지만, 4일째 하얀 보송보송한 털들을 얻는다. 10일째, 어두운 윗부분과 밝은 아랫부분의 경계가 선명해진다. 수유기간이 12주정도 진행되지만, 2주에서 3주째에는 젖니가 생기고 젖을 땐다. 눈과 귀를 3,4주때 뜨고, 8주가 될 때 사냥습성이 발달된다. 9에서 12주가되면 가족의 곁에서부터 독립한다.
쇠족제비는 전형적인 족제빗과의 영토적 패턴을 가지고 있는데 여러 개의 암컷 범위를 포함하는 독점적인 수컷 범위들로 이루어져 있다. 각 영토의 인구 밀집도는 음식 공급과 생식적 성공에 따라 달라진다. 그래서 모든 영토의 사회적 구조나 인구 밀집도는 굉장히 불안정하고 변동이 쉽다. 족제비처럼, 수컷의 쇠족제비는 봄이나 음식이 부족한 때에 그의 범위를 늘린다. 쇠족제비의 냄새로 표시하는 행동은 족제비랑 비슷하다; 배설물, 소변, 그리고 항문과 피부의 선분비물을 이용하는데 마지막 두 개는 항문의 끄는 것과 몸의 움직이는 것에 의해 놓여진다. 쇠족제비는 자기 자신의 굴을 파지 않지만 두더지나 쥐 등의 다른 종들의 버려진 굴에 자리를 잡는다. 굴의 입구는 가로로 2.5cm이고 땅 밑에서 15 cm 위에 위치한 둥지의 방으로 이어진다. 둥지의 방(자는 것과 새끼를 키우는 것과 음식을 저장하는 것으로 사용되는)은 지름이 10cm이고 지푸라기와 족제비의 먹잇감의 피부로 이루어져 있다.
쇠족제비는 4가지의 기본적 발성이 있다; 놀랐을 때 뿜는 목구멍의 쉬하는 소리는 자극 받았을 때 나오는 짧은 소리지르며 짖는 소리와 비명소리와 점재되어 있다. 방어적일 때 그것은 높고 날카로운 통곡소리와 비명소리를 내보낸다. 남자와 여자나 어미와 자식이 마주쳤을 때 쇠족제비는 높고 날카로운 3련쌍정을 내뿜는다. 이 종이 공격을 표현하는 방법은 족제비의 것과 비슷하다. 우세한 족제비는 찌르기를 보여주고 비명을 지르는 반면 아우점종의 족제비는 복종적인 꽥 소리를 지를 것이다.
쇠족제비는 대부분 쥐, 햄스터, 게르빌루스쥐 등의 설치류를 주로 먹는다. 다 자란 햄스터나 쥐는 대부분 공격하지 않는다. 때때로 개구리, 물고기, 조그만 새나 새알도 먹는다. 쇠족제비는 다 큰 새앙토끼나 게르빌루스쥐는 다룰 수 있지만, 갈색 쥐나 땅 다람쥐는 잘 못 잡는다. 예외적으로 쇠족제비가 자신보다 훨씬 큰 먹이를 잡은 경우는 큰 뇌조, 들꿩, 산토끼가 있다. 토끼는 자주 잡는 편이나 주로 어린 토끼를 사냥한다. 토끼는 작은 설치류가 거의 없고 토끼가 많은 봄에 아주 중요한 식량이 된다. 수컷 쇠족제비는 암컷보다 크기도 크고 영역 범위가 넓기 때문에 훨씬 더 다양하고 많은 먹이를 섭취한다. 쇠족제비는 천적인 여우와 새를 피해 은밀히 먹이를 찾는다. 먹이의 굴에 있다가 바깥에서 먹이를 잡는 경우도 있지만 대부분은 먹이의 굴을 따라 들어가 공격한다. 작은 들쥐류의 경우 쇠족제비는 두개골 중 후두골을 이용하여 먹이의 경추를 탈골 하여 잡는다. 큰 동물은 출혈과다나 쇼크로 죽게 한다. 식량이 충분할 때는 적은 비율의 동물, 특히 뇌를 먹는다. 하루 평균 섭취량은 평균 체중의 30에서 35 퍼센트를 차지하는 35그램이다.
쇠족제비는 유럽, 북아프리카, 아시아, 북아메리카 북부를 포함하는 북반구 전 지방의 숲 지역에 분포하지만, 남반구의 뉴질랜드, 몰타 섬, 크레타, 아조레스 제도, 아프리카 서해안의 상투메 섬에 소개된 적이 있다고 한다. 쇠족제비는 주로 유럽 전 지역과 아조레스 제도, 영국, 그리고 지중해에 있는 섬 등 많은 섬에 서식한다. 또한 일본의 혼슈, 홋카이도 지방과 러시아 쿠나시르, 이투르프, 사할린 섬에서도 발견되었다.
쇠족제비는 크기가 작아서 다른 포식자들의 먹이가 되기 쉬운 동물이다. 쇠족제비의 사체가 붉은여우, 흑담비, 스텝 또는 숲 긴털족제비, 담비, 수리부엉이, 그리고 올빼미의 배설물에서 발견이 되었다. 쇠족제비를 가장 효과적으로 잡는 올빼미의 종에는 외양간 올빼미, 아메리카 올빼미, 그리고 수리부엉이가 있다. 쇠족제비를 위협하는 또 다른 조류에는 날개가 큰 독수리와 털발말똥가리가 있다. 어떠한 뱀들도 쇠족제비의 포식자가 될 수 있는데, 그들 중에는 검정쥐잡이뱀과 구렁이가 있다. 쇠족제비의 작은 크기를 고려하지 않아도 쇠족제비는 담비보다 포식자의 위협에 더 잘 노출되어 있다. 쇠족제비는 포식자들로부터 보호를 할 수 있는 검은 표시가 꼬리에 없기 때문이다. 어떤 지역에 쇠족제비와 담비가 같이 있다면, 설치류를 두고 경쟁을 한다. 쇠족제비는 담비와의 심한 경쟁을 피하기 위해서 높은 지역에서 살고, 작은 설치류를 잡습니다. 또한, 작은 구멍을 들어갈 수 있는 능력을 갖고 있다. 쇠족제비는 담비와 마주치지 않으려고 한다. 하지만 암컷 쇠족제비는 크기가 작아서 구멍으로 재빠르게 피할 수 있기 때문에 담비가 있는데도 불구하고 사냥을 하곤 한다.
쇠족제비를 감염시키는 체외 기생충으로 알려진 것들 중에는 거머리와 모낭충 등이 있다. 쇠족제비는 먹이가 살고 있는 둥지나 땅굴로부터 이가 옮기도 한다. 쇠족제비가 옮는 이의 종류에는 두더지에서 나오는 Ctenophthalmus bisoctodentatus와 Palaeopsylla m. minor, 땃쥐에서 나오는 P. s. soricis, 설치류에서 나오는 Nosopsyllus fasciatus, 그리고 조류에서 나오는 Dasypsyllus gallinulae가 있다. 쇠족제비를 감염시키는 기생충에는 trematode Alaria, the nematodes Capillaria, Filaroides, Trichinella와 the cestode Taenia가 있다. 쇠족제비는 주로 그들의 머리 속에 들어가서 발작을 일으키는 Skrjabingylus nasicola에 감염이 된다.
고대 마케도니아인들은 쇠족제비를 좋은 징조로 여겼다. 마케도니아 일부 지역에서는 사람들이 길어다놓은 물을 쇠족제비가 거울로 사용하게 되면, 그 물로 머리를 감은 여자는 두통을 앓게 된다고 믿기도 하였다. 하지만 그런 믿음을 가지고 있으면서도 배후에 쇠족제비가 있다는 말을 직접적으로 꺼내기를 피했는데, 이는 그런 말을 입에 담았다가는 쇠족제비가 자신들의 옷을 망쳐 놓을 것이라는 두려움에서 비롯되었다. 이와 비슷한 믿음은 고대 남부 그리스에서도 찾아볼 수 있다. 그 지방 사람들은 쇠족제비가 원래는 신부였으나 동물로 변한 것이라고 믿었으며 질투심에 다른 신부들의 웨딩 드레스를 망가뜨릴 것이라고 믿었다. 또한, 고대 로마의 관리이자 군인이자 학자였던 대(大) 플리니우스에 의하면 쇠족제비는 바실리스크라는 전설의 괴물을 죽일 수 있는 유일한 동물이다:
이 끔찍한 괴물에게 쇠족제비의 냄새는 치명적이다. 이는 성공 사례가 있으며 많은 왕들이 바실리스크의 사체를 보고 싶어했다. 쇠족제비는 주변의 오염된 토양으로 인해 눈에 잘 띠는 바실리스크 굴에 던져지고 냄새로 바실리스크를 죽이지만 자기 자신도 죽고 만다.
오지붸라고도 불리는 치페와 부족은 미국 북동부와 캐나다 쪽에 분포하는 미국 원주민인데 쇠족제비에 얽힌 설화는 여기서도 찾아볼 수 있다. 이들은 쇠족제비가 웬디고라는 무시무시한 괴물의 항문으로 들어가 괴물을 죽일 수 있다고 믿었다. 알래스카, 캐나다, 미국, 북극, 러시아, 그린란드 등에 거주하는 에스키모인 이누이트들은 쇠족제비를 용기와 지혜의 상징으로 여겼고 전설의 영웅들은 위대한 업적을 남긴 후 쇠족제비로 변한다고 믿었다. 1600년대 영국의 마녀사냥꾼이었던 매튜 홉킨스는 쇠족제비를 마녀를 받드는 마귀로 여겼다.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
