dcsimg
Image of Cystonectae Haeckel 1887
Creatures » » Animal » Cnidarians » Hydrozoans » » Physaliidae »

Portuguese Man O' War

Physalia physalis (Linnaeus 1758)

Distribution ( Spanish; Castilian )

provided by IABIN
Isla de Pascua, Chile central
license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
Universidad de Santiago de Chile
author
Pablo Gutierrez
partner site
IABIN

Physalia physalis ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia ES

La carabela portuguesa (Physalia physalis), también conocida como fragata portuguesa, barquito portugués, hombre de guerra portugués, agua mala, aguaviva, botella azul o falsa medusa, es una especie colonial monotípica de hidrozoo sifonóforo de la familia Physaliidae.[1]​ Se suele encontrar en mar abierto en todas las aguas cálidas del planeta, en especial en las regiones tropicales y subtropicales de los océanos Pacífico e Índico, así como en la corriente del Golfo atlántica. Su picadura es peligrosa y muy dolorosa. Cada colonia va sola, no en grupos.[2]

Características

 src=
Carabela portuguesa en Colombia.

Con apariencia de medusa, la carabela es en realidad un organismo colonial cuyos individuos se especializan para mantener viva la colonia. Se trata de una agrupación de hidroides que se dividen el trabajo: el neumatóforo (parte que flota o vela), los gastrozoides (digestión), dactilozoides (detección y captura de presas, y defensa) y los gonozoides (se ocupan de la reproducción).[3]

Está formada por una vela gelatinosa de entre 15 y 30 cm[4]​ que le permite recorrer los océanos impulsada por los vientos, las mareas y las corrientes marinas, mientras que del cuerpo central cuelgan numerosos tentáculos que le sirven para atrapar a sus presas y que extendidos puede llegar a medir hasta 50 m,[5]​ aunque normalmente tienen una extensión de unos 10 m.[6]

Estos tentáculos están provistos de cápsulas urticantes denominadas cnidocitos que pueden paralizar a un pez grande y afectar seriamente al ser humano. Estas cápsulas, ante el estímulo apropiado, liberan un filamento hueco espiralado de un único uso llamado nematocisto, que puede ser de distintos tipos: simples ventosas, prolongaciones largas de los tentáculos que se enrollan alrededor de la presa, y púas o espinas que pueden inyectar una toxina proteica que paraliza a la presa.

Los tentáculos tienen por objetivo envolver a las presas e introducirlas en la boca hasta la cavidad gastrovascular, donde comienza la digestión.

 src=
Ilustración de la Physalia physalis, 1807

Depredador y presa

La carabela portuguesa es un carnívoro. Con unos tentáculos venenosos, atrapa y paraliza a su presa. Por lo general, captura pequeños organismos acuáticos como peces y plancton.

Como depredadores están las tortugas boba y de carey, ya que su piel es demasiado gruesa para que el veneno de la picadura les afecte. La babosa de mar Glaucus atlanticus, también se alimenta de la carabela portuguesa, al igual que el caracol violeta Janthina janthina.

Por su parte, el pulpo manta es inmune al veneno de la Carabela portuguesa, e individuos jóvenes llevan tentáculos de Carabela portuguesa, presumiblemente con fines ofensivos y/o defensivos.

La dieta principal del pez luna consta de medusas, pero también puede incluir ejemplares de carabela.

Comensalismo y mutualismo

Un pequeño pez, Nomeus gronovii (pez carabela portuguesa), es parcialmente inmune al veneno de las células urticantes y puede vivir entre los tentáculos más pequeños debajo de la vejiga de gas. La carabela portuguesa se encuentra a menudo con una variedad de otros peces marinos, incluyendo pez payaso y el jurel. El pez payaso puede nadar entre los tentáculos con inmunidad, posiblemente debido a su moco, que no activa los nematocistos.

Todos estos peces se benefician obteniendo refugio de los depredadores proporcionado por los tentáculos urticantes y, para la carabela, la presencia de estos peces puede atraer a otros peces para alimentarse.

Relación con el ser humano

En el ser humano, el veneno de la carabela portuguesa tiene consecuencias neurotóxicas, citotóxicas y cardiotóxicas, produciendo un dolor muy intenso,[4]​ e incluso se han registrado casos de muerte[7]​ (si bien son menos frecuentes que las producidas por la avispa marina).

Referencias

  1. Sistema Integrado de Información Taxonómica. «Physalia physalis (TSN 719181)» (en inglés).
  2. Instituto Oceanográfico de Murcia. «Physalia physalis». Consultado el 2 de julio de 2010.
  3. Marine Invertebrates of Bermuda
  4. a b «Physalia physalis». Consultado el 26 de febrero de 2014.
  5. Portuguese Man-Of-War Archivado el 16 de diciembre de 2009 en Wayback Machine. Key Biscayne, Florida
  6. Portuguese Man-of-War. National Geographic.
  7. Riedl, R. (2011). Fauna y Flora del Mar Mediterráneo. Barcelona, España: Ediciones Omega. p. 904. ISBN 978-84-282-0767-6.

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores y editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ES

Physalia physalis: Brief Summary ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia ES

La carabela portuguesa (Physalia physalis), también conocida como fragata portuguesa, barquito portugués, hombre de guerra portugués, agua mala, aguaviva, botella azul o falsa medusa, es una especie colonial monotípica de hidrozoo sifonóforo de la familia Physaliidae.​ Se suele encontrar en mar abierto en todas las aguas cálidas del planeta, en especial en las regiones tropicales y subtropicales de los océanos Pacífico e Índico, así como en la corriente del Golfo atlántica. Su picadura es peligrosa y muy dolorosa. Cada colonia va sola, no en grupos.​

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores y editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ES

Portugalska ladjica ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia SL

Portugalska ladjica (znanstveno ime Physalia physalis) je ožigalkar iz razreda trdoživnjakov. Ta morski nevretenčar ima v ožigalkah močan toksin, ki lahko povzroči tudi smrt pri človeku.

Dolžina telesa je 9-35 cm, dolžina lovk običajno 15m, v zelo redkih primerih pa so lahko dolge do 50m. Živijo nekaj mesecev.

Prehranjevanje

Pod plinskimi mehurji portugalske ladjice se nahajajo trume polipov, od katerih visi navzdol veliko število lovk. Nekatere teh lovk imajo ožigalke, ki vsako majhno ribo, ki pride v bližino, omrtvijo. Ožigalke imajo tudi mišice in takoj, ko je plen omamljen, ga dvignejo h koloniji polipov, ki leži pod plinskim mehurjem. Tukaj se spravijo nad plen posebni polipi za hranjenje ter ga použijejo. Portugalska ladjica zgrabi vsako ribo, ki jo lahko obvlada.

Ne glede na to goji poseben odnos z majhno ribico, imenovano okroglorepko, ki ji pomaga pri lovljenju plena.

Portugalska ladjica je oborožena z velikim številom nematocistov (ožigalk). Vsaka vsebuje zavito votlo cevčico, ki je prevlečena s tankimi dlačicami. Vsak pritisk na izrastek kot npr. bežen dotik ribe, ki plava mimo, sproži mehanizem. Ožigalke se izstrelijo kot majhne harpune v plen, vendar ostanejo povezane z lovkami. Vsebujejo nevaren strup, ki je podoben strupu kobre. Ribe od njega poginejo, pri človeku pa povzroči vročico, šok ter težave z dihanjem.

Življenje

Portugalske ladjice zasledimo v toplih svetovnih morjih, pogosto v skupinah na tisoče.Njihovi bleščeči barvni plinasti mehurji, ki prepuščajo svetlobo, gledajo približno 15 centimetrov iz vode ter delujejo kot jadro. Še bolj izredno pa je to, da lahko žival, da obdrži določeno smer, križari celo diagonalno na veter. To ožigalko se običajno najde v bližini morske obale, medtem ko se v toplejših morjih pusti odnesti celo do zemeljskih tečajnikov. Vendar pa jo močni, na obalo usmerjeni vetrovi, lahko spihajo tudi na kopno.

Veliki plinski mehur je napolnjen pretežno z dušikom in služi kot jadro. V nevihtnem vremenu pa se zrak lahko izpusti, da se meduza lahko potopi malo pod površino vode, kjer je varna pred vetrom in vremenom.

Malo je znanega o tem, kako občutljiva je portugalska ladjica na onesnaževanje morja in na zmanjšano število rib, vendar pa sedaj ta vrsta ni neposredno ogrožena.

Razmnoževanje

Kako se portugalska ladjica razmnožuje še ni popolnoma pojasnjeno. Vsekakor pa je znano, da se znotraj kolonije nahajajo polipi, ki so pristojni za razmnoževanje. Iz teh nastajajo na nespolni način nove kolonije. Gledano tako, se lahko vsaka portugalska ladjica vedno ponovno razmnožuje sama, kar bi lahko obrazložilo njihovo ogromno število. Poleg tega se tudi predvideva, da portugalska ladjica ob smrti izloči jajčeca ter spermije v morje, iz oplojenih jajčec se zopet razvijejo nove ožigalke.

Razširjenost

Najdemo jih povsod v toplih morjih sveta, najbolj pa je razširjena v zalivskem toku severnega Atlantika v subtropskih vodah Indijskega in Tihega oceana.

Viri

  • Piper, Ross (2007), Extraordinary Animals: An Encyclopedia of Curious and Unusual Animals, Greenwood Press.
  • "Physalia physalis.". Animals.nationalgeographic.com. Pridobljeno dne 17. januar 2014.


Wikimedijina zbirka ponuja več predstavnostnega gradiva o temi: Portugalska ladjica
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Avtorji in uredniki Wikipedije
original
visit source
partner site
wikipedia SL

Portugalska ladjica: Brief Summary ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia SL

Portugalska ladjica (znanstveno ime Physalia physalis) je ožigalkar iz razreda trdoživnjakov. Ta morski nevretenčar ima v ožigalkah močan toksin, ki lahko povzroči tudi smrt pri človeku.

Dolžina telesa je 9-35 cm, dolžina lovk običajno 15m, v zelo redkih primerih pa so lahko dolge do 50m. Živijo nekaj mesecev.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Avtorji in uredniki Wikipedije
original
visit source
partner site
wikipedia SL