L'esturió comú (Acipenser sturio) és una espècie de peix migratori pertanyent a la família dels acipensèrids.[4][5]
Viu la major part de la seua vida al mar, però entra als rius per a reproduir-se. Assoleix la maduresa sexual quan arriba als 7-9 anys i les femelles produeixen entre 800.000 i 2.400.000 d'ous de color gris fosc que adhereixen sobre fons pedregosos.[10][11][12][6][13]
Menja crustacis, mol·luscs, poliquets i peixets.[6]
És un peix d'aigua dolça, salabrosa i marina; demersal; anàdrom[14] i de clima temperat (10°C-18°C;[15] 71°N-34°N, 25°W-42°E)[16] que viu entre 4-93 m de fondària[17] (normalment, entre 5 i 60).[18][6]
Es troba a la mar del Nord, la mar Blanca, les costes europees atlàntiques (incloent-hi la conca de la Garona),[16] la Mediterrània septentrional fins a Rodes i l'oest i el sud de la mar Negra. N'hi ha també registres esporàdics a Islàndia,[19] el Marroc i Algèria.[6]
És un peix solitari.[6]
Pot assolir els 100 anys.[20][21][22]
Es comercialitza fresc i congelat per a ésser menjat cuit al vapor, fregit, rostit, bullit i enfornat. Els ous serveixen per a elaborar caviar.[23][24]
La pesca accidental, la construcció de preses, la contaminació de l'aigua i la canalització i regulació dels rius han conduït a la pèrdua i degradació dels seus llocs de fresa. En el cas particular de la Garona, l'extracció de grava del riu és una amenaça potencial per a aquesta espècie.[18]
El peix era molt comú a Alemanya fins a l'arribada de la pesca industrial a l'inici del segle XX que va causa la seva extinció vers la fi dels anys 1940. El darrere esturió documentat al riu Stör a la conca de l'Elba va captar-se el 1945. La pol·lució i la presència de molts obstacles van entrebancar el seu retorn. A Rostock va fundar-se l'Associació per a la salvació de l'esturió europeu que ha llançat tot un programma per a fer tornar el peix a Alemanya. Els primers peixos joves, criats des de la darrera població a França van ser deixats a l'Stör el 2009. Caldria entre deu i quinze anys d'intervenció humana abans que una població durable pogués recrear-se.[25][26]
En l'actualitat a les Terres de l'Ebre s'està desenvolupant el projecte LIFE- MigratoEbre[27] que ha de permetre la millora de la connectivitat ecològica del tram final del riu Ebre i la reintroducció, entre altres, de la saboga i de l'esturió.
És inofensiu per als humans.[6]
L'esturió comú (Acipenser sturio) és una espècie de peix migratori pertanyent a la família dels acipensèrids.
Pysgodyn sy'n byw yn y môr ac mewn dŵr croyw ac sy'n perthyn i deulu'r Acipenseridae ydy'r styrsiwn sy'n enw gwrywaidd; lluosog: styrsiynod (Lladin: Acipenser sturio; Saesneg: European sea sturgeon).
Mae ei diriogaeth yn cynnwys Ewrop a Môr y Gogledd ac mae i'w ganfod ar adegau yn aberoedd ac arfordir Cymru.
Ar restr yr Undeb Rhyngwladol dros Gadwraeth Natur (UICN), caiff y rhywogaeth hon ei rhoi yn y dosbarth 'Rhywogaeth mewn perygl difrifol' o ran niferoedd, bygythiad a chadwraeth.[1]
Pysgodyn sy'n byw yn y môr ac mewn dŵr croyw ac sy'n perthyn i deulu'r Acipenseridae ydy'r styrsiwn sy'n enw gwrywaidd; lluosog: styrsiynod (Lladin: Acipenser sturio; Saesneg: European sea sturgeon).
Mae ei diriogaeth yn cynnwys Ewrop a Môr y Gogledd ac mae i'w ganfod ar adegau yn aberoedd ac arfordir Cymru.
Ar restr yr Undeb Rhyngwladol dros Gadwraeth Natur (UICN), caiff y rhywogaeth hon ei rhoi yn y dosbarth 'Rhywogaeth mewn perygl difrifol' o ran niferoedd, bygythiad a chadwraeth.
Jeseter velký (Acipenser sturio) je tažná ryba, největší evropský zástupce jeseterovitých ryb. Jeseter velký se dříve vyskytoval i v českých zemích kde je od roku 1917 považován za vyhynulého[2], celosvětově patří mezi kriticky ohrožené druhy. V současné době se přirozeně rozmnožuje pouze v řece Garonně ve Francii, roku 2012 proběhl poměrně úspěšný pokus o reintrodukci do Rýna.
Hlava přechází ve špičatý rypec, který tvoří zhruba polovinu délky hlavy, na něm jsou bezzubá ústa a čtyři vousky. Hřbetní ploutev je posunuta velmi výrazně směrem k ocasní ploutvi, která je nápadná tím, že má výrazně prodloužený horní lalok. Jeseter velký průměrně dorůstá do dvou metrů, poměrně často jsou zaznamenány třímetrové kusy. Průměrná váha se pohybuje kolem 150 kilogramů, u třímetrových kusů bývá udávána až 330 kg. Výjimečně dorůstal do délky 5 až 6 m.
Příčinou poklesu jeho stavů je nadměrný rybolov v polovině 19. století a budování přehrad a hrází, které mu zabraňovaly dostat se na místa tření. V Asii klesají stavy i ostatních druhů jeseterovitých ryb. Důvodem je především lov v době tření – z jejich jiker se vyrábí pravý kaviár, který je vyhledávanou pochoutkou.
Jeseter velký (Acipenser sturio) je tažná ryba, největší evropský zástupce jeseterovitých ryb. Jeseter velký se dříve vyskytoval i v českých zemích kde je od roku 1917 považován za vyhynulého, celosvětově patří mezi kriticky ohrožené druhy. V současné době se přirozeně rozmnožuje pouze v řece Garonně ve Francii, roku 2012 proběhl poměrně úspěšný pokus o reintrodukci do Rýna.
Europæisk stør (Acipenser sturio) er en fisk i størfamilien. Europæisk stør kan blive op til 6 m lang. De voksne fisk lever i havet og yngler i store floder. Arten var tidligere vidt udbredt i Europa, men er i dag kritisk truet og yngler kun i Gironde i Frankrig og de tilløbende floder Dordogne og Garonne.[2]
Europæisk stør har en langstrakt krop med en lang snude og en asymnetrisk hale. Den kan blive op til 6 m lang og veje op til 1000 kg. Munden er tandløs og sidder på undersiden af hovedet. Den kan skydes frem så den danner et rør. På undersiden af snuden sidder 4 skægtråde. Kroppen har ingen skæl, men er forsynet med 5 rækker af benplader (også kaldet skjolde), og mindre plader og torne mellem rækkerne. Den er meget svær at kende fra vestatlantisk stør, men har generelt lidt flere rygplader og sideplader end denne, samt glatte benplader imod den vestatlantiske størs benplader med fordybninger og ru kanter.[2]
Europæisk stør lever i havet, oftest i brakvand eller kystnært som regel på dybder mindre 40 m, men de er fanget på ned til næsten 100 m's dybde. De glider hen over bunden og spiser muslinger, orme, kredsdyr og småfisk. De kan finde byttet ved hjælp af skægtrådene og et poresystem på undersiden af snuden. Når munden og snuden er begravet i havbunden kan de ånde gennem små spirakelåbninger bag øjnene. Den nu uddøde bestand i Sortehavet jagede ansjoser i de frie vandmasser.[2]
De yngler i store floder med stærk strøm (nu kun i Gironde-flodsystemet). Europæisk stør kan lægge op til 2,4 millioner æg som er ca. 2 mm i diameter. Æggene klækker efter 5-6 dage, og yngelen bliver i ferskvand eller brakvand i 1-4 år. Når de er 3-8 år gamle søger de til havet om vinteren, efter 8-10 års alderen bliver støren i havet på nær når de gyder. Hannerne bliver kønsmodne efter 9-13 år, og hunnerne efter 11-18 år. Hannerne gyder hvert eller hvert andet år, mens hunnerne kun gyder hvert tredje år eller sjældnere. Europæisk stør er rapporteret at kunne blive over 100 år gammel.[2]
Der kendes en del forskellige parasitter som lever i eller på europæisk stør, bl.a. bændelorme og digene ikter. Europæisk stør kan også være vært for kæmpeperlemuslingens (Margaritifera auricularia) larve som sætter sig fast i størens gæller. Denne ferskvandsmusling er også kritisk truet, og størens tilbagegang er anført som en medvirkende årsag.[2]
Europæisk stør har været udbredt i Europa, fra Hvidehavet i nord langs atlanterhavskysten til Spanien, i Middelhavet og i Sortehavet. Den ynglede i mange floder, og kunne findes i havet helt til Island. De vigtigste ynglefloder var Rhinen og Elben. Genetiske undersøgelser har vist at bestanden i Middelhavet var forskellig fra bestanden i Gironde.[2]
Undersøgelser i 2000'erne har vist at nogle at de størbestande man tidligere regnede til europæsisk stør i virkeligheden var vestatlantisk stør som indvandrede til Europa omkring år 200 og etablerede bestande i Østersøen og Ladoga- og Onega-søerne. Europæiske stør blev helt fortrængt fra Østersøen under den lille istid (ca. 1300-1800) hvor vandet formodes at være havet for koldt til at yngle.[2]
Fra omkring 1850 er bestanden gået voldsomt tilbage. De sidste ynglepladser er i Gironde, Dordogne og Garonne i Frankrig, og her har man ikke observeret opgang af vilde fisk siden 1994. Status for bestanden i Sortehavet, som ynglede i den georgiske flod Rioni, er uvis, men europæisk stør menes ikke at være set i Riono siden 1991 og er sandsynligvis udød der.[2]
Europæisk stør holdes i live ved opdræt i Frankrig og Tyskland. Der udsættes yngel i Gironde-systemet og andre floder, bl.a. Elben.[2]
Europæisk stør er listet som "kritisk truet" på den internationale IUCN-rødliste. Den er beskyttet af Bern-konventionen (liste 2: strengt beskyttede dyrearter) og Bonn-konventionen og er således totalfredet i de lande som har tiltrådt konventionerne. Den er også med på Washington-konventionens liste 1, som forbyder al handel med arten eller dele af den, herunder dens æg (kaviar).[2]
Hverken europæisk stør eller vestatlantisk stør menes nogensinde at have ynglet i danske vandløb, men der har tidligere været fanget stør (både vestatlantisk og europæisk stør) i danske åer, sidste gang i 1945 i Varde Å. C.V. Otterstrøm skrev i 1914 i Danmarks Fauna, bd. 15 at der har været fanget stør i fleste danske åer.[2]
Støren har været en vigtig spisefisk i dele af Vesteuropa. I begyndelsen af 1900-tallet blev der årligt fanget 10.000 stør. Rognen var også indtil 1900-tallet en yndet spise. Rognen af europæisk stør kaldtes elbkaviar i modsætning til russisk kaviar som primært stammer fra belugastør. Fiskeriet fortsatte i Gironde helt op til 1970'erne.[2]
I England skulle fangede stør efter en gammel lov afleveres til kronen. Det vides at være sket så sent som i 1960'erne hvor et forskningsskib afleverede en stør til dronning Elizabeth som lod den servere til en middag med præsident de Gaulle. I Danmark skulle store strandede fisk og hvaler ifølge Jyske Lov og Sjællandske Lov afleveres til monarken, og herunder faldt stør som blev opfattet som særlig værdifuld.[2]
Husblas er oprindeligt fremstillet af den inderste hinde i størens svømmeblære. Det fremgår også af navnet: Hus er et gammelt ord for stør, og blas betyder blære.[2]
Taksonomi fra Wikispecies Europæisk stør (Acipenser sturio) er en fisk i størfamilien. Europæisk stør kan blive op til 6 m lang. De voksne fisk lever i havet og yngler i store floder. Arten var tidligere vidt udbredt i Europa, men er i dag kritisk truet og yngler kun i Gironde i Frankrig og de tilløbende floder Dordogne og Garonne.
Der Europäische Stör (Acipenser sturio), nicht identisch mit dem Atlantischen Stör, ist ein Knochenfisch aus der Gattung der Störe (Acipenser). Dieser Stör zählt zu einer sehr alten und urtümlichen Gruppe innerhalb der Knochenfische, die eine Reihe primitiver Merkmale aufweisen, die bei jüngeren Fischarten fehlen. Dazu zählt unter anderem die heterozerke (d. h. asymmetrische) Schwanzflosse.
Der Europäische Stör ist ein anadromer Wanderfisch und kommt heute nur noch sehr selten im Nordostatlantik vor. Die letzten Laichgebiete des Europäischen Störs befinden sich in der französischen Gironde. Nach unbestätigten Berichten gibt es noch eine Population des Europäischen Störs im Schwarzen Meer, die im Rioni in Georgien ablaichen soll.
Der Europäische Stör wird bis zu 3,4 Meter lang und kann mehr als 300 Kilogramm wiegen. Seine Farbe variiert von bräunlich-grün bis blauschwarz; die Seiten sind heller. Der Europäische Stör sieht dem Atlantischen Stör (Acipenser oxyrinchus) sehr ähnlich; beide Arten sind schwer zu unterscheiden.
Die Gestalt des Europäischen Störs ist haiförmig, die Rückenflosse ist weit nach hinten verlagert. Der Stör weist fünf Längsreihen von Knochenschilden auf. An den Körperseiten finden sich je eine mit 24 bis 40 sehr eng gestellten und sich teils überlappenden Seitenschilden. Hinzu kommen zwei Reihen mit Bauchschilden und eine Reihe mit gehöckerten Rückenschilden.
Ihre Nahrung nehmen Europäische Störe am Gewässerboden auf. Sie besteht hauptsächlich aus verschiedenen Würmern (Annelida: Aphrodita, Tubifex, Nephtys, Stylaroides), Weichtieren, Krebsen (Garnelen, Strandkrabben, Flohkrebsen) sowie Mückenlarven und kleinen Fischen.
Noch im 19. Jahrhundert gab es zahlreiche Störe in der Nordsee und der Ostsee, im Atlantik und den dorthin mündenden Strömen wie Rhein, Elbe, Weser und Weichsel. Die wachsende Umweltzerstörung, Flussbegradigung, Schifffahrt und Überfischung rotteten den Stör in Deutschland überall aus.
Genetische Untersuchungen an Museumsmaterial zeigen, dass die Stör-Populationen in der Ostsee und ihren Zuflüssen nicht vom Europäischen Stör, sondern vom Atlantischen Stör gebildet wurden. Der Europäische Stör befand sich dort bereits vor 1200 bis 800 Jahren auf dem Rückzug. Als Grund dafür wird der Abfall der Wassertemperaturen der Ostsee im Verlauf der sogenannten Kleinen Eiszeit (16.–19. Jahrhundert) angenommen; der Europäische Stör benötigt mit circa 20 °C deutlich höhere Temperaturen als sein Vetter aus dem Atlantik. Dem Atlantischen Stör genügen schon 13 °C.
Eine Wiederansiedlung des Europäischen Störs an der deutschen Nordseeküste und ihren Zuflüssen wird seit 2006 in Deutschland vorbereitet und ist seit 2010 beschlossenenes Programm, veröffentlicht als "Nationaler Aktionsplan zum Schutz und zur Erhaltung des Europäischen Störs (Acipenser sturio)"[1]. Maßnahmen zur Wiederansiedlung des Atlantischen Störs werden in der Oder und Ostsee bereits durchgeführt.[2]
In den letzten Jahren werden verstärkt exotische Störarten und bastardisierte Störe für Teichzuchten und als Zierfische verkauft. Einige dieser Tiere wurden ausgesetzt oder konnten entkommen. Sie stellen in natürlichen Gewässern eine Gefahr für die beiden sehr seltenen heimischen Störarten dar. Die Wiederansiedlung von heimischen Stören ist durch diese ausgesetzten Tiere gefährdet.
Der Europäische Stör war Fisch des Jahres 2001 und 2014. Im Jahr 2001 war noch nicht bekannt, dass im 19. Jahrhundert in den östlichen Teilen Deutschlands der Atlantische Stör heimisch war.
Auf der Roten Liste der IUCN wird die Art Europäischer Stör mit CR (Critically Endangered, dt. vom Aussterben bedroht, extrem hohes Risiko des Aussterbens in der Natur in unmittelbarer Zukunft) klassifiziert[3], in der FFH-Richtlinie (Fauna-Flora-Habitat-Richtlinie, 92/43/EWG) wird sie als prioritäre Art in Anhang II (Tier- und Pflanzenarten von gemeinschaftlichem Interesse, für deren Erhaltung besondere Schutzgebiete ausgewiesen werden müssen) und Anhang IV (Streng zu schützende Tier- und Pflanzenarten von gemeinschaftlichem Interesse) aufgeführt.
Der europäische Stör ist das Wappentier der Stadt Baltijsk (Pillau).
Der Europäische Stör (Acipenser sturio), nicht identisch mit dem Atlantischen Stör, ist ein Knochenfisch aus der Gattung der Störe (Acipenser). Dieser Stör zählt zu einer sehr alten und urtümlichen Gruppe innerhalb der Knochenfische, die eine Reihe primitiver Merkmale aufweisen, die bei jüngeren Fischarten fehlen. Dazu zählt unter anderem die heterozerke (d. h. asymmetrische) Schwanzflosse.
Der Europäische Stör ist ein anadromer Wanderfisch und kommt heute nur noch sehr selten im Nordostatlantik vor. Die letzten Laichgebiete des Europäischen Störs befinden sich in der französischen Gironde. Nach unbestätigten Berichten gibt es noch eine Population des Europäischen Störs im Schwarzen Meer, die im Rioni in Georgien ablaichen soll.
The European sea sturgeon (Acipenser sturio), also kent as the Atlantic sturgeon, Baltic sturgeon or common sturgeon, is a species o sturgeon foond on maist coasts o Europe. It is currently a critically endangered species.[1]
The wedge-shaped heid o this sturgeon ends in a lang pynt. There are mony sensitive barbels on the facial aurie. The dorsal fins are locatit very far back on the body. Five longitudinal lines o large osseous plates are foond on the body o the fish. The belly is yellae an the back is brounish-grey.
This sturgeon can reach 6 m (20 ft) and 400 kg (880 lb) in weicht, but a mair common length is 1.25 m (4 ft 1 in).[2] Thay can reach an age o 100 years,[2] an hae a late sexual maturity (12 tae 14 years for the males an 16 tae 18 years for the females).
Thay are foond on the coasts o Europe, except the Black Sea an hae even been kent tae cross the Atlantic Ocean tae the coasts o North Americae. Like mony ither sturgeons, thay spawn in the rivers aff the coast. Despite their estimatit range o distribution, thay hae acome so rare that thay only breed in the Garonne river basin in Fraunce.
Also like ither sturgeons, thay eat shells an crustaceans which thay find wi their barbels.
At the beginnin o the 19th century, these fish wur uised extensively tae produce caviar, but hae been a protectit species in Europe syne 1982.
The European sea sturgeon (Acipenser sturio), also kent as the Atlantic sturgeon, Baltic sturgeon or common sturgeon, is a species o sturgeon foond on maist coasts o Europe. It is currently a critically endangered species.
The wedge-shaped heid o this sturgeon ends in a lang pynt. There are mony sensitive barbels on the facial aurie. The dorsal fins are locatit very far back on the body. Five longitudinal lines o large osseous plates are foond on the body o the fish. The belly is yellae an the back is brounish-grey.
This sturgeon can reach 6 m (20 ft) and 400 kg (880 lb) in weicht, but a mair common length is 1.25 m (4 ft 1 in). Thay can reach an age o 100 years, an hae a late sexual maturity (12 tae 14 years for the males an 16 tae 18 years for the females).
Thay are foond on the coasts o Europe, except the Black Sea an hae even been kent tae cross the Atlantic Ocean tae the coasts o North Americae. Like mony ither sturgeons, thay spawn in the rivers aff the coast. Despite their estimatit range o distribution, thay hae acome so rare that thay only breed in the Garonne river basin in Fraunce.
Also like ither sturgeons, thay eat shells an crustaceans which thay find wi their barbels.
At the beginnin o the 19th century, these fish wur uised extensively tae produce caviar, but hae been a protectit species in Europe syne 1982.
Di europeesk stöör (Acipenser sturio) as en bianfask uun det famile faan a stöören (Acipenseridae).
Hi as böös raar wurden.
The European sea sturgeon (Acipenser sturio), also known as the Atlantic sturgeon or common sturgeon, is a species of sturgeon native to Europe. It was formerly abundant, being found in coastal habitats all over Europe. It is anadromous and breeds in rivers. It is currently a critically endangered species.[1] Although the name Baltic sturgeon sometimes has been used, it has now been established that sturgeon of the Baltic region are A. oxyrinchus, a species otherwise restricted to the Atlantic coast of North America.[5]
The wedge-shaped head of the European sea sturgeon ends in a long point. There are many sensitive barbels on the facial area. The dorsal fins are located very far back on the body. Five longitudinal lines of large osseous plates are found on the body of the fish. The stomach is yellow and the back is a brownish grey.
This sturgeon can reach 6 m (20 ft) and 400 kg (880 lb) in weight, but a more common length is 1.25 m (4 ft 1 in).They can reach an age of 100 years, and have a late sexual maturity (12 to 14 years for the males and 16 to 18 years for the females).
They are found on the coasts of Europe, except in the northernmost regions and the Baltic region, and have rarely even been known to cross the Atlantic Ocean to the coasts of North America. Like many other sturgeons, they spawn in the rivers inland from the coast. The species can tolerate wide spread salinities and spend most of their lives in saltwater but migrate to spawn in freshwater.
Until the first decades of the twentieth century, these fish were locally abundant in Europe and were caught extensively for their caviar, but a sharp decline due to overfishing (which greatly accelerated from the second half of the nineteenth century onwards) led to their disappearance from the vast majority of their former ranger. They have been a protected species in Europe since 1982. Despite their estimated range of distribution, they have become so rare that they only breed in the Garonne river basin in France.[6] Conservation projects involving this species include reintroductions based on specimens from aquaculture with the first releases in 1995.[1] For example, 87 sturgeons were experimentally released in the Rhine near Nijmegen in 2012 and 2015.[7]
Like other sturgeons, they eat polychaete worms and crustaceans which they find with their barbels.[8]
Historical habitat changes to the European sturgeon, such as gravel extraction from riverbeds and damming of the Dordogne and Garonne Rivers, have resulted in a reduction in the number of available spawning sites, contributing to the species' low abundance and regional dispersion. Furthermore, despite recent gains in compliance with fisheries bans, bycatch in commercial benthic trawls and gillnet fisheries threatens reintroduction attempts and is regarded the biggest threat to the remaining population and a major impediment to the species' recovery.
Although no specific population estimates are available, the abundance of wild, mature European Sturgeon is estimated to be less than 800 individuals. The last time the species hatched was in the Garonne River in France in 1994, and genetic analysis reveals that the 1994 cohort was formed by only one mating pair. Because the wild population is so small, a captive breeding and stocking program is vital to the species' survival. Although restoration operations, such as artificially bred individual restocking, have been successful in the Gironde estuary and the Elbe River (Germany), recovery for the European sturgeon is a long process that might take 30-50 years. Bycatch in commercial trawls and gillnets, pollution, climate change, and potential competition with other species are all dangers to the species right now.
The European sea sturgeon (Acipenser sturio), also known as the Atlantic sturgeon or common sturgeon, is a species of sturgeon native to Europe. It was formerly abundant, being found in coastal habitats all over Europe. It is anadromous and breeds in rivers. It is currently a critically endangered species. Although the name Baltic sturgeon sometimes has been used, it has now been established that sturgeon of the Baltic region are A. oxyrinchus, a species otherwise restricted to the Atlantic coast of North America.
El esturión común (Acipenser sturio), también conocido como sollo o marión, es una especie de pez acipenseriforme de la familia Acipenseridae, quizás la especie más representativa del género Acipenser.
La longitud máxima que se ha descrito fue de un macho que alcanzó los 5 metros,[2] y el peso máximo fue de 400 kg.[3]
Es una especie de gran talla que puede alcanzar los 350 cm de longitud total y 300 kg, pudiendo vivir hasta un centenar de años. El cuerpo es alargado de sección pentagonal y con una aleta caudal heterocerca. No presenta escamas y el cuerpo está cubierto con pequeños dentículos y cinco filas de placas óseas (10 a 15 placas dorsales, 29 a 38 placas laterales y 10 a 12 placas ventrales). Presenta cuatro barbillas y un hocico muy prominente. El dorso es marrón o gris oscuro más pálido sobre los costados y el vientre blanco.[cita requerida]
Especie anádroma que pasa la mayor parte de su vida en el mar pero se reproduce en las aguas dulces. El esturión vive en el fondo a unas profundidades de 5 a 60 metros. Se alimenta principalmente de invertebrados incluyendo pequeños crustáceos, gusanos y moluscos. Los juveniles migran hacia las desembocaduras de los ríos a los 4 o 5 meses después del nacimiento y permanecen en los estuarios más de un año.
Antiguamente el área de distribución se extendía por los ríos de toda Europa, desde Escandinavia hasta el Mar Negro, pero en la actualidad las únicas poblaciones abundantes en estado salvaje se encuentran restringidas a la cuenca de los ríos Garona, Dordoña y Gironde.[1] En toda Francia se estima que no hay más que unos pocos miles de individuos.
En la península ibérica seguía presentándose con regularidad en los ríos Tajo, Ebro y Guadalquivir en el siglo XIX y se comercializaba en los mercados de Lisboa, Tortosa y Sevilla.[4] También se cita en los ríos Miño, Duero, Guadiana, Júcar y Turia. En el Guadalquivir es en el que ha sobrevivido más tiempo. De hecho, la última explotación industrial de esta especie, en Coria del Río, se cerró en 1970.[5] La última hembra conocida en este río se capturó en el año 1992[6] tras muchos años sin ningún registro. Su proceso de rarefacción, que termina en la total extinción, comienza muchos siglos antes. El siguiente pasaje de la vida de San Juan de la Cruz, hacia el año 1551, muestra lo excepcional que debía ser ya este pez en las aguas de la España interior en esa época:
...a la dicha villa de Medina del Campo, a la entrada della, de una laguna de agua o del río Zapardiel (no se acuerda este testigo bien cuál de las dos partes fue), salió un pez de extraordinaria grandeza, como una ballena y más, y con la boca cubierta, bien como que acometía al dicho venerable padre, que era niño, para tragárselo; y el niño, temeroso, se encomendó a Dios, y desapareció el pez. Al cual vio el dicho Francisco de Yepes y se espantó de ver una cosa tan monstruosa... Y ansí se lo contaba a este testigo como cosa extraordinaria.[7]
En la actualidad en las Tierras del Ebro se está llevando a cabo el proyecto LIFE-MigratoEbre[8]que ha de permitir mejorar la conectividad ecológica del tramo final del río Ebro y la reintroducción, entre otros, del esturión.
La reproducción se realiza desde mayo a finales de junio. Los machos maduran sexualmente a los 8-12 años y las hembras a los 13-16 años. Los individuos adultos no se alimentan durante la época de reproducción. El número de huevos suele oscilar entre 300 mil y 2 millones. El desarrollo de los huevos dura alrededor de un mes a 17 °C de temperatura.
Figura como de "especial interés" en el Catálogo Nacional de Especies Amenazadas, Real Decreto 439/90
Catalogada como D en el Anejo II de las especies protegidas de fauna salvaje autóctona, ley 3/88 de protección de animales de Cataluña.
En el Anejo II del Convenio de Berna 82/72. Figura en el Reglamento CITES (3626/82/CE) y su ampliación Reglamento (3646/83/CE) como especie "I".
Anejos II y IV de la Directiva de Hábitats (43/92 C.E.E) del 21 de mayo de 1992.
Citada como "En Peligro" en el Libro Rojo de los Vertebrados Españoles.
El esturión común (Acipenser sturio), también conocido como sollo o marión, es una especie de pez acipenseriforme de la familia Acipenseridae, quizás la especie más representativa del género Acipenser.
La longitud máxima que se ha descrito fue de un macho que alcanzó los 5 metros, y el peso máximo fue de 400 kg.
Atlandi tuur ehk läänetuur (Acipenser sturio) on kala tuurlaste sugukonnast. See on üks Euroopa suurimaid kalu.
Põhja-Ameerikas elavat tuura Acipenser oxyrhynchus peetakse ka atlandi tuura alamliigiks Acipenser sturio oxyrhynchus
Tuura rahvapäraste nimetuste seas on tuurakala, tuurkala, tüdi, sammikala, samb ja tüürakala.
Atlandi tuur elab Euroopa rannikuvetes. Mõned on ületanud Atlandi ookeani ja jõudnud Põhja-Ameerikasse.
Tuur esineb ka Eestis, kuid on Läänemeres haruldane.
Ta elab rannalähedases madalas merevees, jõgede suudmealadel ja jõgedes.
Tuural on kiilukujuline lamenenud pea, mis lõpeb pika teravalt väljavenitatud ninamikuga (nokisega). Silmad on väiksed, pisut ovaalse kujuga, messingkollase vikerkestaga. Suu on väga väike ja asetseb kehas pikiteljega risti. Ta võib välja sopistuda. Nokise tipu ja suu vahel on neli tundlikku poiset.
Kere on piklik. Seljauimed asetsevad kaugel taga.
Keha katab soomuste asemel viis pikirida suuri radiaalmustriga luukilpe, nii et keha paistab viietahuline. Selja- ja küljekilbiridade vahel on palju väikesi rombikujulisi luunaaste, mille kuju on atlandi tuura iseloomulik tunnus. Peal on sõmerapinnalised tihedalt üksteise vastu liibuvad luuplaadikesed. Kala kasvades luukilbid lamenduvad ja nende paiknemine kehal jääb hõredamaks.
Kõht on kollane või hallikasvalge ja selg tume oliivhall (pruunikashall), rohekas või määrdunud kollane. Küljed on sinkjashõbedased.
Tuur on tavaliselt 1–2 m pikkune, kuid võib kasvada kuni 3,5 m pikkuseks (rekord umbes 5 m). Ta kaalub keskmiselt 150 kg, kuid võib kaaluda kuni 315 kg[2] (rekord 500 kg[3] või umbes tonn[4]).
Tuur toitub limustest ja koorikloomadest, samuti väikestest kaladest.
Isased saavad suguküpseks kõige varem 11-aastaselt, tavaliselt 12–14-aastaselt (pikkus üle 100 cm), emased kõige varem 14-aastaselt, tavaliselt 16–18-aastaselt (pikkus üle 140 cm).
Tuur rändab suve algul tihti merest enam kui 1000 km kaugusele piki jõgesid sigima ja muneb kiirevoolulise jõe põhja 800 000 – 2 400 000 tumehalli kleepuvat muna, mis kleepuvad kivide külge.
Tuur elab kuni 40-aastaseks, rekord on 100 aastat.[3]
19. sajandi alguses oli laialt levinud atlandi tuura kaaviar (emaste viljastamata mari). 17. sajandil maksis Narva linn kõik maksud Rootsi kuningale tuuraga.
Et teda on liha ja marja saamiseks tugevasti üle püütud, on ta nüüdseks haruldane. Ta on kriitiliselt ohustatud liik (IUCN 2.3). Aastal 1982 võeti ta Euroopas kaitse alla.
Atlandi tuura arvatakse olevat alles umbes 400. Suure levila ja väikese arvukuse tõttu on emastel ja isastel väga raske üksteist leida. Ennustatakse, et tuur sureb välja.
Eestis püüti tuur (Maria) viimati 1996 Muhus Võrkaia kalurite poolt.
Atlandi tuur ehk läänetuur (Acipenser sturio) on kala tuurlaste sugukonnast. See on üks Euroopa suurimaid kalu.
Gaizkata arrunta (Acipenser sturio), europar gaizkata, gaizkata baltikoa edo, besterik gabe, gaizkata ere deitua, Acipenseridae familiako arrain aktinopterigioa da[1]. Gaur egun arrisku larrian (CR) dago, IUCNren Zerrenda Gorriaren arabera[2].
Gorputz luzanga du, bost lerrotan antolatutako hezurrezko plakez estalia. Eskeleto kartilaginosoa, partzialki osifikatua. Isats hegala heterozerkoa (asimetrikoa) da.
Bizkar marroi grisaxka, distira berdeekin. Sabel horixka, zilar-koloreko distirekin. Mutur zorrotza, moko itxurakoa, azpiko aldean 4 sentipen-bizar dituena. Ahoa hodi protraktila da eta ez du hortzik. Handienek 3,5 mko luzera eta 170 kiloko pisua izan dezakete[3][4].
Arrain anadromoa da: bizitzaren zati handiena itsasoan ematen du, baina ibaira itzultzen da ugaltzera. Arrak 10-12 urterekin ugaltzen dira aurrenekoz eta emeak 14-18rekin. Zantzuen arabera, arrak bi urtetatik behin ugaltzen dira eta emeak 3-4 urtetatik. Ugalketa apiril eta uztaila artean izaten da. Migrazio eta errunaldian helduek ez dute jaten. Migrazioan ibilitako distantzia ibaiaren ur mailarekin erlazionatuta dago. Ur emari handiko urteetan 1000 km edo gehiago korritzen ahal dute. Helduak ugaldu orduko itzultzen dira itsasora[2].
Arrabak substratuari itsasten zaizkio eta 10 egunen buruan larbak jaiotzen dira. Hauek, laster, arrainkume higikor bilakuko dira. Jaio ondorengo lehenbiziko uda errunlekutik hurbil igarotzen dute. Dena den, fase hau aski ezezaguna da. Udazkenean ibaian behera abiatu eta neguan estuariora iristen dira. Ordurako 6-8 hilabete dute eta 20-25 cm luze dira. Hirugarren uda baino lehen itsasoan sartzen dira. 3 eta 10 urte arteko gaizkata gazteek uda estuarioan igarotzen dute eta negua itsasoan[3].
8-10 urterekin gaizkata heldugabeek itsasadarra erabat uzten dute eta plataforma kontinentalean kokatzen dira, gehienetan 40 m baino gutxiagoko sakoneran. Itsasoan migrazio luzeak egin ditzakete. Esate baterako, Girondako estuarioan markatutako gaizkata batzuk, geroago Ipar itsasoan harrapatuak izan dira[3].
Gazteek, ibaian eta estuarioan, makroornogabe bentikoak jaten dituzte. Girondako estuarioan poliketoak (itsas zizareak) eta krustazeo txikiak dira harrapakin nagusiak[3]. Itsasoan moluskuak, krustazeoak eta arrain txikiak jaten dituzte[2].
Antzina Europako itsasalde eta ibai handi gehienetan ugaria zen. Ohikoa zen Atlantikoko kostalde gehienetan, bereziki Baltikoko eta Ipar itsasoko sakonera txikiko uretan. Mediterraneoan eta Itsaso Beltzean ere bizi zen. XX. mendearen hasiera arte Europako 30 ibai arro baino gehiagotan ugaltzen zen[3].
1970ko hamarkadaren erdialdean bi populazio ugaltzaile baino ez ziren gelditzen: Rionikoa (Georgia) eta Garona-Dordoina arrokoa. Rionin 1991n hauteman zen azkenekoz[2]. Beraz, gaur egun gaizkata arruntaren banaketa Girondaren arrora eta Bizkaiko golkora mugatuta dago. Beti ere, ingurune naturalean egiaztatu diren azken ugalketak 1988 eta 1994koak dira[3].
XX. mendearen hasiera arte garrantzi handiko arrain komertziala izan zen, kabiarra ekoizteko batez ere. Ordutik gainbehera izugarria izan zuen eta XXI. mendearen hasieran Garona-Dordoina arroko populazioa baino ez zen gelditzen. Gehiegizko arrantza, habitataren galera eta uraren kutsadura dira gainbehera horren arrazoi nagusiak[2].
Gaizkata arrunta CITES (Arriskuan dauden fauna eta flora espezie basatien inguruko nazioarteko merkataritzari buruzko konbentzioa), Bonngo hitzarmena (1979) eta Bernako hitzarmenaren (1979) arabera babesturik dago. Habitaten zuzentarauak (1992) lehentasunezko espezietzat jo zuen[3].
Garona eta Dordoinan 1995ean egin ziren lehenbiziko birpopulazioak. Arrantzaleek ustekabean harrapatutako bi gaizkata helduri esker, 23.000 larba jaio ziren gatibutasunean. Urte hartan 9.000 larba askatu ziren ibaietan eta mila inguru aurrerako utzi ziren Saint-Seurin-sur-l'Isleko arrain haztegian, etorkizuneko ugaltzaileen kopurua handitzeko. 2007tik aurrera birpopulazio handiagoak egin dira: 7.500 gaizkatakume 2007an, 86.000 2008an eta 45.000 2009an[5].
Gaizkata arrunta (Acipenser sturio), europar gaizkata, gaizkata baltikoa edo, besterik gabe, gaizkata ere deitua, Acipenseridae familiako arrain aktinopterigioa da. Gaur egun arrisku larrian (CR) dago, IUCNren Zerrenda Gorriaren arabera.
Sampi (Acipenser sturio) on uhanalainen eurooppalainen sampikalalaji.
Sampi kasvaa tyypillisesti 50–150 senttimetriä pitkäksi (enimmillään jopa 6-metriseksi), ja sen keskimääräinen paino on noin 150 kg, tosin se voi kasvaa jopa 400-kiloiseksi. Kala on selkäpuolelta tummanharmaa, vatsapuolelta kellanvalkea. Sen kuono on pitkä ja leuasta törröttää viiksisäikeitä. Selkä on ryhmyinen.
Sampi oli aikaisemmin yleinen laajalti Länsi- ja Etelä-Euroopan rannikoilla, mutta jäljellä on enää yksi kuteva kanta Ranskassa Gironde-joessa.[2] Sitä tavattiin Pohjanmeressä, Itämeressä, Englannin kanaalissa, Atlantin rannikolla, Välimeressä Ródoksen länsipuolella ja Mustanmeren länsi- ja eteläosissa.[1]
Sammet viettävät ainakin osan elämästään merivedessä, mutta ne tulevat kutemaan jokiin. Koiraat lisääntyvät ensimmäisen kerran 10–12 vuoden ja naaraat 14–18 vuoden iässä.[1] Sammet voivat elää jopa 40-vuotiaiksi.
Sampi viihtyy lähellä mutaista pohjaa, josta se etsii ruokaa viiksisäikeiden avulla. Aikuiset yksilöt pysyttelevät jokisuulla, mutta ne nousevat kutemaan sorapohjalle lähemmäs latvavesiä.
Kansainvälinen luonnonsuojeluliitto luokittelee sammen äärimmäisen uhanalaiseksi, koska siltä tunnetaan enää yksi populaatio ja sekin on heikkenemään päin. Vuonna 2010 arvioitiin, että lajia on luonnossa jäljellä 20–750 sukukypsää yksilöä.[1]
Ranskassa on käynnissä sammen in situ -suojeluohjelma, ja lajia suojellaan myös ex situ Ranskassa ja Saksassa. Lajia istutettiin vuosina 1995 ja 2007–2009. Vuonna 1995 istutetuista yksilöistä 3–5 prosenttia selviytyi.[1]
Sampi kuuluu CITES-sopimuksen liitteeseen 1.[1]
Suomessa ja muualla Itämeren alueella alkuperäisenä tavatun ja 1900-luvulla hävinneen sammen katsottiin myös aiemmin kuuluvan tähän lajiin. 2000-luvun alun tutkimukset osoittivat, että täällä esiintynyt laji olikin sinisampi Acipenser oxyrinchus, jonka päälevinneisyysalue on Pohjois-Amerikassa.[3]
Sampi (Acipenser sturio) on uhanalainen eurooppalainen sampikalalaji.
Acipenser sturio
L’Esturgeon d'Europe (Acipenser sturio[1],[2]) est une espèce de poissons de la famille des Acipenseridae. Il s'agit du plus grand poisson migrateur anadrome de France.
Il a connu une forte régression qui l'a conduit au bord de l'extinction. Il fait depuis 2007 l'objet d'un plan de restauration (avec réintroductions d'alevins) en France (Garonne) et en Roumanie (Danube)[3], mais il est toujours, en 2020, en danger critique d'extinction[4].
Ce poisson longiligne a un museau doté de barbillons sensitifs, se terminant par une longue pointe. Les nageoires dorsales sont situées très en arrière du corps, qui comporte cinq rangées longitudinales de grosses plaques osseuses. Le ventre est jaunâtre et le dos gris cendré à gris-brun.
L'adulte mesure de un à deux mètres de long (au maximum trois mètres et demi) et pèse environ 300 kg (voire jusqu'à 500 kg). Il peut vivre plus de 80 ans avec une maturité sexuelle tardive, qui intervient au bout de dix années pour les mâles et de treize années pour les femelles[5].
Les esturgeons se nourrissent d’animaux benthiques et principalement d’invertébrés. En eau douce, ils s’alimentent de vers, de larves d’insectes et de crustacés ; en eau saumâtre, de vers et de crustacés ; en eau de mer, essentiellement de vers. Ils leur arrivent aussi de se nourrir de poissons morts sur le fond ainsi que des appâts utilisés par les pêcheurs de carpes.
L'esturgeon est amphihalin et « potamotoque », c'est-à-dire qu'il vit en mer mais effectue sa reproduction en eau douce ainsi qu'une partie de sa croissance. Quand il est encore jeune, il descend le fleuve pour vivre dans l'estuaire, puis sur la côte. Plus il vieillit et plus il s'éloignera des côtes, mais en restant près du fond.
La reproduction naturelle a lieu de mai à juillet dans le cours moyen des fleuves sur le fond des graviers. Les adultes qui vivent dans les eaux littorales commencent à remonter le fleuve en avril. La femelle, chargée d’œufs, rase le fond. Elle s’aide du flux montant et pond en plusieurs fois, sur un emplacement profond et graveleux, entre 300.000 et deux millions d’œufs. Les mâles répandent ensuite leur semence à proximité. Vifs et alertes, ils sont capables de sauter par-dessus les filets et défendent leurs œufs contre les prédateurs[5],[6].
Les frayères sont toujours caillouteuses et bien oxygénées. La profondeur (5 à 10 m) est généralement d'autant plus importante que la turbidité de l’eau est faible. La température de l’eau est de 13 à 16 °C, et le courant vif (5 km/h)[5]. Si le courant est trop faible, les œufs s’agglutinent et si le courant est trop fort, les œufs sont entraînés.
Le temps d’incubation dépend de la température. À 14 °C, l’éclosion des œufs survient environ six jours après leur fécondation.
Le cycle de développement de cette espèce anadrome se caractérise par l'existence de deux migrations concernant les adultes et les juvéniles.
Après leur éclosion, les alevins qui mesurent environ 7 mm de long, demeurent sur les sites de frai jusqu'en décembre. Leur sac vitellin est de grande taille et richement vascularisé. À partir du dixième jour, les alevins commencent à chercher des proies benthiques, comme les larves d’insectes tels les Chironomidés (« vers de vase ») qu'elles détectent notamment par olfaction. Ils descendent ensuite progressivement vers la mer. L'alimentation et le comportement des juvéniles en eau douce sont encore très mal connus. Leur régime serait essentiellement constitué de macro-invertébrés comme les Oligochètes (vers de la famille du lombric) et les larves aquatiques d'insectes.
À partir d'avril, pour une raison inconnue, les juvéniles et immatures remontent les eaux estuariennes et y demeurent jusqu'en septembre. Cette zone de migration est caractérisée par des profondeurs supérieures à cinq mètres, des fonds sableux et une température de l'eau proche de 20 °C.
En Gironde, cette migration était jadis appelée « mouvée de la Saint-Jean ».
Durant l'hiver, les adultes et les immatures occupent les abords immédiats de l'estuaire, sur le plateau continental. Les individus les plus jeunes restent dans un rayon de 10 à 30 km autour de l'embouchure, alors que les adultes les plus âgés peuvent s'en éloigner de plus de 100 kilomètres. Cette zone est caractérisée par des fonds sableux de 20 à 80 m.
Dès avril, les géniteurs remontent le fleuve pour s'y reproduire. Selon leur position géographique, les frayères sont occupées de début mai à fin juin.
Les esturgeons ne possédant pas d'écailles et la lecture de leurs denticules épais et opaques[7] étant difficile, on détermine couramment leur âge en observant à la loupe binoculaire une coupe mince du premier rayon des nageoires pectorales. Cependant, cette technique atrophie la nageoire pectorale, ce qui peut déséquilibrer le poisson.
L’interprétation, fondée sur le postulat de proportionnalité entre la croissance de la pièce osseuse et celle du poisson (loi de LEA), peut être délicate pour les raisons suivantes :
L'aire de distribution d’Acipenser sturio était jadis très vaste. On considère généralement qu'il était présent de la Norvège à la Géorgie en passant par la mer du Nord, la côte atlantique de l'Europe occidentale et les côtes septentrionales de la Méditerranée et de la mer Noire. Mais victime de la surexploitation par surpêche et probablement aussi de la pollution, il ne se rencontre plus que très sporadiquement dans le Golfe de Gascogne et le dernier estuaire atlantique dans lequel une reproduction naturelle est encore observée est celui de la Gironde en France[5].
Migrateur, l'esturgeon fréquente les eaux littorales et les estuaires. L'Esturgeon d'Europe se rencontrait aussi dans le Danube jusque dans les années 1960 et autrefois il aurait sillonné le Rhin.
Cependant, de récentes analyses morphologiques puis génétiques sur des sub-fossiles d'esturgeons vieux de plusieurs milliers d'années à seulement quelques siècles, qui vivaient dans les eaux européennes, ont montré qu’Acipenser sturio n'était pas la seule espèce autrefois présente en Europe occidentale. Les sub-fossiles du bassin de la mer du Nord et de la mer Baltique, et des fleuves tributaires (comme l'Elbe), ont montré que c'était l'Esturgeon noir (ou Esturgeon atlantique, Acipenser oxyrinchus) qui peuplait l'Europe du Nord jusqu'au Moyen Âge, et non l'Esturgeon d'Europe (Acipenser sturio) comme on le pensait auparavant. À ce jour, aucune preuve de la présence ancienne d’Acipenser sturio dans le bassin de la mer du Nord n'a été trouvée. Or Acipenser oxyrinchus était considéré jusqu'à récemment comme une espèce quasi exclusivement américaine, car il a disparu de la mer du Nord depuis assez longtemps, bien qu'une population que l'on croyait isolée (et presque disparue) a subsisté dans la mer Baltique. Cette donnée est d'importance, car les esturgeons ont été une source alimentaire non négligeable dans le bassin de la mer du Nord au Moyen Âge[8]. Sur les côtes françaises, les deux espèces semblent avoir localement cohabité depuis la préhistoire[9]. Ces données prennent de l'importance dans le cadre des plans de réintroduction des esturgeons dans les bassins où ils ont disparu. Les facteurs écologiques qui ont départagé les aires de distribution des deux espèces en Europe sont encore mal compris.
Il était très recherché au début du XXe siècle pour la fabrication du caviar, constitué d'œufs d'esturgeon.
L'Esturgeon européen est protégé par la loi depuis 1982. C'est l'espèce de poissons la plus menacée d'Europe. Il ne resterait plus que quelques centaines d'individus. Sa dernière reproduction date de 1994 dans le bassin versant Gironde-Garonne-Dordogne. Les causes de sa disparition sont la surpêche, les barrages et la pollution. Deux centres de recherche travaillent actuellement sur cette espèce, l'Irstea (anciennement Cemagref) et l'IGB (Institut de recherche sur l'eau douce de Berlin). Un plan de sauvegarde animé par le WWF (World Wide Fund) est actuellement en cours de création à échelle européenne et un plan de restauration a été initié en 2007 en France.
Acipenser sturio
L’Esturgeon d'Europe (Acipenser sturio,) est une espèce de poissons de la famille des Acipenseridae. Il s'agit du plus grand poisson migrateur anadrome de France.
Il a connu une forte régression qui l'a conduit au bord de l'extinction. Il fait depuis 2007 l'objet d'un plan de restauration (avec réintroductions d'alevins) en France (Garonne) et en Roumanie (Danube), mais il est toujours, en 2020, en danger critique d'extinction.
O esturión,[1] Acipenser sturio Linnaeus, 1758, tamén coñecido como sollo,[2][3] ou sollo rei,[2][4][5][6] é unha especie de peixe condrósteo da orde dos acipenseriformes e familia dos acipenséridos, quizais a especie máis representativa do xénero Acipenser, é dicir, o esturión propiamente dito.[7]
Trátase dun peixe de gran tamaño: describíronse exemplares de até 5 e 6 m de lonxitude, con pesos de até 1 000 kg, e que podían alcanzar os 100 anos de idade.[8] Porén, hoxe en día os individuos de máis de 2 a 3 m raramente son capturados.[8]
Pasa a maior parte da súa vida no mar, habitualmente en augas costeiras pouco profundas, onde se alimenta de peixes e outros animais bentónicos, como crustáceos, moluscos e vermes, que desenterra co seu fociño.[8]
O esturión caracterízase por:[4][5][8]
Antano a área de distribución do esturión estendíase polos mares costeiros e os ríos de toda Europa, desde Islandia e Escandinavia até o mar Negro, sendo a finais do século XIX unha especie moi común e de grande importancia económica en toda a Europa occidental. Pero actualmente, debido á sobrepesca, á contaminación dos ríos, á regulación (e redución) dos seus caudais pola construción de presas e a extracción de áridos nas zonas de desova, este peixe é moi raro e protexido, onde o último lugar de desova é o esteiro da Xironda.[8]
En Galicia foi antigamente moi abundante, especialmente no río Miño, até o punto de que se chegou a usar a súa carne como fertilizante para os cultivos, e as súas ovas, que hoxe constitúen o apreciado caviar, como comida para os porcos.[4] Hoxe é unha especie extinguida. En Portugal era así mesmo moi abundante e famoso (chegou a ser retratado nas moedas cuñadas en Mértola no século I a. C.); o Guadiana foi o último río onde viviu o sollo rei, sendo os derradeiros exemplares capturados a finais dos anos da década de 1970.
As únicas poboacións relativamente abundantes de esturión en estado salvaxe están restrinxidas ás concas dos ríos Garona e Dordoña e ao estuario da Xironda,[9] estimándose que en toda Francia non hai máis que uns poucos miles de individuos.
Especie anádroma, pasa a maior parte da súa vida no mar (de 7 a 14 anos), pero reprodúcese nas augas doces dos ríos, onde pasa as primeiras etapas do seu desenvolvemento (durante 1 ou 2 anos).[4][5]
O esturión vive no fondo, a unhas profundidades de 5 a 60 m. Aliméntase principalmente de pequenos peixes e invertebrados bentónicos, como crustáceos, moluscos e vermes, que desenterran co fociño, así como tamén de larvas de mosquitos.[10] Os individuos máis vellos tamén comen peixes como pequenas anguías e gobios (especies do xénero Gobio da familia dos ciprínidos).[8]
Os machos alcanzan a madurez sexual á idade de 7 a 9 anos, cando miden entre 110 e 150 cm e pesan de 7 a 20 kg. As femias, entre os 8 e os 14 anos, cando alcanzan de 120 a 180 cm e un peso de 10 a 30 kg.[8]
Na primavera, entre abril e xuño, remontan os ríos onde desovan. Algúns esturións migran río arriba centos de quilómetros, mentas que outros permanecen cerca do mar. Desovan a profundidades de 2 a 10 m, sobre fondos rochosos onde a corrente é forte. As femias producen de 800 000 a 2 400 000 ovos pegañentos, de cor gris escura e de 2 a 3 mm de diámetro, que se adhiren ás pedras. Despois da reprodución, os individuos adultos, que non se alimentan durante esta época, regresan ao mar.[8]
Os ovos eclosionan despois de 3 a 14 días, segundo a temperatura da auga, xurdindo larvas de 9 a 11 mm de lonxitude. Tras un período de 1 a 3 anos, os xuvenís migran cara ao mar, onde permanecerán de 7 a 17 anos.[8]
Da especie Acipenser sturio Linnaeus, 1758 recoñécense os seguintes sinónimos:[11]
O estado de conservación da especie foi declarado como moi crítico, pola IUCN.[9]
Figura nos Anexos II e IV da Directiva de Hábitats (43/92 C.E.E) do 21 de maio de 1992.
Figura como de "especial interese" no Catálogo Nacional de Especies Ameazadas. Real Decreto 439/1990.
Catalogada como "D" no Anexo II das especies protexidas de fauna salvaxe autóctona, lei 3/88 de protección de animais de Cataluña.
Figura no Anexo II do Convenio de Berna 82/72.
Figura no Regulamento CITES (3626/82/CE) e a súa ampliación, Regulamento (3646/83/CE), como especie "I".
Citada como "en perigo" no Libro Vermello dos Vertebrados Españois.
«Este debe ser o nome patrimonial galego do esturión, estando de acordo con Corominas, que supón que deriva dun latín suculus, "porquiño", pola forma do fociño deste peixe; e porque ademais está comprobado —cousa que Corominas pon en dúbida— que o peixe, durante a súa permanencia no río, se alimenta de insectos, moluscos e vermes, que apaña enterrando a súa trompa na lama, do mesmo xeito que os porcos enterran o seu fociño nos lamazais.
O determinante rei parece deberse a que o primeiro exemplar capturado deste peixe se destinaba para a mesa real»
O esturión, Acipenser sturio Linnaeus, 1758, tamén coñecido como sollo, ou sollo rei, é unha especie de peixe condrósteo da orde dos acipenseriformes e familia dos acipenséridos, quizais a especie máis representativa do xénero Acipenser, é dicir, o esturión propiamente dito.
Trátase dun peixe de gran tamaño: describíronse exemplares de até 5 e 6 m de lonxitude, con pesos de até 1 000 kg, e que podían alcanzar os 100 anos de idade. Porén, hoxe en día os individuos de máis de 2 a 3 m raramente son capturados.
Pasa a maior parte da súa vida no mar, habitualmente en augas costeiras pouco profundas, onde se alimenta de peixes e outros animais bentónicos, como crustáceos, moluscos e vermes, que desenterra co seu fociño.
Atlantska jesetra (lat. Acipenser sturio), poznata i kao štirjun, kritično je ugrožena jesetra roda Acipenser. Cijenjena je zbog ikre od koje se proizvodi kavijar te zbog vezivnog tkiva plivaćeg mjehura, koje se koristi u optičkoj industriji.
Atlantska jesetra nekad je nastanjivala istočni Atlantik, sjeverno Sredozemno more (uključujući Jadransko more), Crno more, Sjeverno more i Baltičko more, ali je uslijed izlova i nestanka staništa opstala samo u francuskoj rijeci Garonne.[1]
U Hrvatskoj je nastavala Dunav, Savu, Neretvu, Rašu i još neke rijeke jadranskog slijeva.[2]
Atlantska jesetra u prosjeku naraste do 350 cm te dostiže masu do 320 kg, ali u nekim slučajevima može dostići čak 600 cm i 400 kg.[3]
Tijelo je izduženo i valjkasto, a glava je prekrivena koštanim pločama. Leđa su maslinastoplave boje, bokovi su svjetli, a trbuh je u potpunosti bijel. Na tijelu ima pet redova koštanih štitova.
Prehrana atlantske jesetre sastoji se od mekušaca, rakova, ličinki kukaca, mnogočetinaša i malih riba.
Mužjaci spolno sazrijevaju sa 7-15 godina, a ženke s 8-14 godina. Anadromna je vrsta koja na proljeće ulazi u rijeke i mrijesti se nedaleko od ušća. Ženke izbacuju između 800.000 i 2.400.000 jajašaca, čiji razvoj traje oko tjedan dana. Mlađ odlazi u more tek nakon dvije godine.[2]
Atlantska jesetra je pridnena vrsta. Živi u slatkim, bočatim i slanim vodama, na dubinama od 5-60 metara. Odgovara joj temperatura od 10°C do 18°C.[2]
Atlantska jesetra je klasificirana kao kritično ugrožena vrsta prema IUCN-u. U divljini je preostalo oko 2.000 jedinki, dok ih u ribogojilištima živi još 46.000. Vrsta je postala ugrožena zbog pretjeranog ribolova i pregrađivanja rijeka, dok je danas najveća prijetnja opstanku slučajno zaplitanje u ribarske mreže (slučajni ulov), od čega godišnje ugine oko 200 jedinki.[1]
U Hrvatskoj spada u kategoriju strogo zaštićenih vrsta, prema Pravilniku "NN 99/09".[4]
Acipenser sturio
Acipenser sturio
Acipenser sturio
Acipenser sturio
Atlantska jesetra (lat. Acipenser sturio), poznata i kao štirjun, kritično je ugrožena jesetra roda Acipenser. Cijenjena je zbog ikre od koje se proizvodi kavijar te zbog vezivnog tkiva plivaćeg mjehura, koje se koristi u optičkoj industriji.
Lo storione[1] (Acipenser sturio Linnaeus, 1758), noto anche come storione comune, è uno dei più grandi pesci d'acqua dolce e salmastra diffusi in Europa. È famoso per offrire carni pregiate e caviale.
In Italia la specie è autoctona. Era segnalata in tutti i mari anche se la presenza era rilevante unicamente nel mare Adriatico, oltre che nel Po. Nel 1892 era localizzata fino a Torino. A causa degli sbarramenti la risalita è di fatto impedita.
Ricco di storioni era anche il Tevere particolarmente nel tratto da Roma alla foce da cui prendevano il nome di lupi del Tevere[2] e per la loro prelibatezza ampiamente celebrata, la loro pesca veniva effettuata tra maggio e giugno da operatori specializzati e costituiva una importante fonte di reddito per il mercato locale di Roma; si narra che a metà secolo XV ne vennero donati sette a Pio II di cui un esemplare del peso di circa 250 libbre, pari a oltre 110 kg[3].
Secondo diverse fonti, la specie è oggi estinta in Italia allo stato selvaggio[4][5][6]; in Europa oramai esiste una sola popolazione riproduttiva nel fiume Garonna[4][6]. Segnalazioni di storioni pescati nelle acque italiane possono riferirsi a una specie affine (Acipenser naccarii) o ad esemplari introdotti dall'uomo.
Gli habitat sono vari:
La bocca nettamente infera, protrattile e tubiforme. Davanti 4 barbigli cilindriformi che rivolti all'indietro non raggiungono il labbro superiore. Il muso è molto allungato tanto che la sua lunghezza è pari a quasi la metà del corpo. Sul corpo sono presenti 9-14 scudi dorsali, 24-36 scudi laterali e 8-14 scudi ventrali. La coda è eterocerca, con il lobo superiore molto allungato.
La pinna dorsale ha 31-43 raggi, quella anale 22-27. La pinna dorsale, la pinna anale e le pinne ventrali sono posizionate nella parte posteriore del corpo. Il primo raggio delle pinne pettorali è ossificato.
La livrea prevede dorso grigio-grigio-bruno o verdastro, più chiaro lungo i fianchi, mentre il ventre è giallo-biancastro.
In Italia gli esemplari non superavano i 150 cm; come specie, può arrivare a 100 anni di età, 600 cm di lunghezza ed un peso di 400 kg.
È carnivoro e si nutre di crostacei, molluschi e pesci[7]. In acque interne, pesci vivi o morti, molluschi, crostacei e vermi. Gli animali più anziani si alimentano prevalentemente di notte.
Entra nei fiumi a gennaio-febbraio nonostante la fregola non abbia inizio che due mesi dopo. All'alba o al tramonto lo si può osservare mentre compie dei grandi balzi fuori dall'acqua.
La risalita, che i maschi compiono prima delle femmine, si arresta a valle dei corsi d'acqua ove la temperatura non sia troppo bassa e la portata troppo scarsa e ove manchino fondali profondi e tranquilli. Le uova (in numero di 20.000 circa per kg di peso, di colore bruno e del diametro di 3 mm circa) sono deposte in acqua corrente ad una profondità variabile tra i 2 e i 10 m Esse aderiscono ai ciottoli ed al substrato del fondo e dopo 3-7 giorni si schiudono. Gli avannotti sono lunghi 10 mm circa. Nel giro di 1-3 anni i giovani storioni scendono al mare, rimanendovi fino all'età riproduttiva intorno ai 7-14 anni.
Essendo una specie protetta ne è vietata sia la pesca sportiva che la pesca professionale. Si praticava con lenza a fondo adeguata alle dimensioni della preda. Come esche si utilizzavano lombrichi a fiocco, pesci vivi o morti e pezzi di carne.
L'importanza economica degli storioni è notevole, sia per la prelibatezza delle carni che delle uova da cui si ricava il rinomato caviale. Molti di essi rientrano tra le specie ittiche allevate, sebbene il ciclo di produzione sia variabile con la specie, è comunque piuttosto lungo: da tre a cinque anni per la carne e da sette a quindici anni per le uova. Lo storione comune è stato riprodotto artificialmente in Francia da alcuni esemplari selvatici pescati nella Gironda.
Alcuni storioni sono stati allevati con successo in grandissimi acquari.
Le principali minacce sono costituite dalla pesca professionale e, in misura minore, sportiva (vietate entrambe da alcuni anni), dagli sbarramenti che impediscono le migrazioni riproduttive e dall'inquinamento delle acque fluviali. In Italia risulta estinto[4].
Lo storione (Acipenser sturio Linnaeus, 1758), noto anche come storione comune, è uno dei più grandi pesci d'acqua dolce e salmastra diffusi in Europa. È famoso per offrire carni pregiate e caviale.
Sturys, arba atlantinis eršketas (Acipenser sturio) – eršketinių (Acipenseridae) šeimos jūrų ir gėlavandenė žuvis.
Didelė žuvis. Vidutinis kūno ilgis apie 125 cm, kartais pasitaiko iki 600 cm ilgio. Sveria iki 400 kg. Pilvinė pusė plokščia, nugarinė – iškili. Šnipas ilgas, su 4 ūsais. Nugara pilkšvai rusva ar pilkšvai rausva. Pilvas šviesus. Nugarinėje pusėje yra 9–14 kaulinių plokštelių, šoninėje 24–36, pilvinėje 10–12 labai stambių.
Patinai lytiškai subręsta apie 12–14 metų, patelės vėliau, 16–18 metų. Išgyvena iki 100 metų.
Minta smulkiomis žuvimis, moliuskais, vėžiagyviais ir kitais bestuburiais.
Savaime paplitęs jūrose – palei vakarų, pietvakarių ir šiaurės vakarų Europos pakrantes, bet nerštui migruoja į upes.
Paplitusi Baltijos jūroje. Nerštui migruoja į Nemuno žemupį, todėl žuvis praeivė. Labai reta nykstanti žuvis, įrašytas į Lietuvos raudonosios knygos 0 (Ex) kategoriją.
Sturys, arba atlantinis eršketas (Acipenser sturio) – eršketinių (Acipenseridae) šeimos jūrų ir gėlavandenė žuvis.
De steur (Acipenser sturio) is een straalvinnige vis uit de familie steuren (Acipenseridae). De soort werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Carl Linnaeus in 1758.
De steur kan een totale lichaamslengte bereiken tot zes meter en een gewicht van 400 kilogram. Steuren worden gemiddeld ongeveer 50 jaar oud, maar kunnen tot 100 jaar leven. Mannetjes worden geslachtsrijp na 7 tot 15 jaar en vrouwtjes van 8 tot 20 jaar. De volwassen steur komt vooral voor in ondiepe kustwateren en trekt voor de voortplanting de rivieren op.
De vier voeldraden van de Oost-Atlantische steur zijn rond, zonder veel bijzonderheden. Ze reiken platgelegd net niet tot de mondspleet. De onderstandige mondspleet neemt twee derde van de snuitbreedte in beslag. De onderlip is gedeeld. De Oost-Atlantische steur heeft 24 tot 40 laterale, 9 tot 16 ventrale en 9 tot 14 dorsale huidplaten. De rugzijde is grijs tot bruin, de buikzijde is lichtgekleurd.
In de Benelux worden regelmatig exemplaren van de volgende soorten gevangen:
Dit zijn soorten die in tuincentra te koop worden aangeboden voor vijvers en aquaria. Na enige tijd worden de grote vissen dan weer in het open water losgelaten.
De steur wordt geboren in zoet water maar trekt later naar de zee, dit wordt wel anadroom genoemd. Oorspronkelijk kwam de Europese steur in alle grote rivieren van Europa voor. Momenteel zijn er enkel nog populaties te vinden in het Gironde-Garonne-Dordogne-bekken in Frankrijk en in het Rionibekken in Georgië. De populatie uit de Gironde wordt geschat op enkele duizenden dieren, de grootte van de populatie in de Rioni is onbekend. Volwassen dieren kunnen op zee over een groter gebied voorkomen: individuen van de Girondepopulatie worden teruggevonden in Golf van Biskaje en de Noordzee.[2]
De laatste steuren kwamen voor en plantten zich voort in de IJsseldelta bij Kampen en in de Biesbosch. Voor de vorming van de Biesbosch in 1642 werd de steur al zeldzaam, doordat het oorspronkelijke krekensysteem van de Nederlandse rivierdelta al was verdwenen door de bedijkingen. Na de Sint-Elisabethsvloed was er weer een geschikte biotoop ontstaan en werd de steur weer regelmatig gevangen.
In het verleden werden steuren in Nederland onder andere in het voorjaar en zomer gevangen in de IJsselmond, het Hollands Diep, het Haringvliet en de Biesbosch. De inwoners van Kampen werden vroeger 'steurkoppen' genoemd. Rond 1900 waren er in Nederland nog zo'n 3000 steuren in de rivieren. In 1953 is de laatste Nederlandse steur in de Waal bij Tiel gevangen. In mei 2012 is de Atlantische steur geherintroduceerd in Nederland. De van een zender voorziene jonge steuren zwommen via de Nieuwe Waterweg naar zee. Deze route is voor de vissen echter gevaarlijk en ongunstig, wat door onderzoekers als een reden werd gezien om de Haringvlietdam die voor steuren en andere vissen een belangrijke route is naar de gastvrijere Zeeuwse wateren op een kier te houden[3]. In augustus 2012 is er een steur van 105 cm gevangen in het Noord-Hollandse Andijk.[4]
In België werd de steur teruggevonden in het Maas- en Scheldebekken. In het Scheldebekken werd steur waargenomen in Gent, Lokeren en ergens op de Hene.[5] In de Maas kwam de steur tot bij Luik voor.[6]
De voortplanting vindt plaats van mei tot het einde van juni. Vrouwtjes worden geslachtsrijp op rond vijftienjarige leeftijd, mannetjes rond hun tiende jaar. Over het algemeen voeden ze zich niet tijdens hun trek op de rivier[2] en paaien ze in diepe kuilen in de grindbedding van de rivier.
Over de voortplanting van steuren bestaat nogal wat controverse, maar het is aannemelijk dat veel steuren in krekensystemen in de benedenloop van de rivier hebben gepaaid. Er werden echter ook steuren gezien die in de Rijn tot aan Bazel zwommen. Waarschijnlijk is er sprake geweest van subpopulaties met verschillende voortplantingsstrategieën, net zoals bij de zalm.
Vrouwelijke steuren kunnen tot 1,5 miljoen zwarte kleverige eieren afzetten (kaviaar). De jongen blijven na het uitkomen nog tot hooguit vier jaar in het zoete water. Ze doen er vrij lang over om zich aan het zoute water aan te passen en ze blijven tot vijfjarige leeftijd in het brakke water bij de riviermonding. Daarna zijn ze bestand tegen het zoutgehalte van de volle zee. Ook op zee blijven jonge en volwassen steuren op ondiep water vlak bij de kust.
Jonge dieren eten nog schaal- en schelpdieren, wanneer ze groter worden schakelen ze over op bodemvis.
Woensdag 9 en donderdag 10 mei 2012 werden in Nederland de eerste Atlantische steuren uitgezet in respectievelijk Rotterdam en Nijmegen[7]. Ter ondersteuning van dit herintroductieproject is het domein steureninnederland.nl[8] in het leven geroepen.
De steur is ook geherintroduceerd in Frankrijk en Duitsland. In Frankrijk is de steur terug uitgezet in de Gironde-Garonne ter versterking van de huidige restpopulatie.[9][10]. In Frankrijk is een kweekprogramma voor steur opgestart in 1981. Volwassen migrerende individuen werden gevangen en men liet ze in gevangenschap paaien. Tussen 1981 en 2006 hebben vijf zulke pogingen plaatsgevonden, waarvan enkel de laatste, die van 1995, voor larven zorgde. Deze werden terug uitgezet in de Garonne. Begin jaren 90 probeerde men een kunstmatige broedpopulatie in gevangenschap te houden. Deze bestaat uit vissen uit de kunstmatige voortplanting en vissen uit het wild gevangen. In 2007 heeft er een eerste kunstmatige voortplanting plaatsgevonden van deze dieren. In Duitsland heeft men ook een kweekpopulatie, waarvan de nakomelingen worden heruitgezet in de rivieren die uitmonden in de Noordzee, zoals de Elbe, de Rijn en de Oste.
Acipenser "maculosus" (oude wetenschappelijke naam)
Acipenser sturio (steur), 1700-1880
Acipenser sturio (steur), 1700-1880
Acipenser sturio (steur), 1700-1880
Acipenser sturio (steur), 1700-1880
Acipenser sturio (steur), 1700-1880
De steur (Acipenser sturio) is een straalvinnige vis uit de familie steuren (Acipenseridae). De soort werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Carl Linnaeus in 1758.
De steur kan een totale lichaamslengte bereiken tot zes meter en een gewicht van 400 kilogram. Steuren worden gemiddeld ongeveer 50 jaar oud, maar kunnen tot 100 jaar leven. Mannetjes worden geslachtsrijp na 7 tot 15 jaar en vrouwtjes van 8 tot 20 jaar. De volwassen steur komt vooral voor in ondiepe kustwateren en trekt voor de voortplanting de rivieren op.
Alminnelig stør, europeisk stør eller håstørje er en art i gruppen stører. Det er en truet art.
Den blir vanligvis 1-2 meter lang og veier 150 kg, men kan bli opptil 3,5 meter lang og 315 kg tung. Hannen blir kjønnsmoden i en alder av 12-14 år, hunnen mellom 16 og 18 år. Den blir opptil 40 år gammel.
Den alminnelige støren finnes ved kysten av hele Europa unntatt Svartehavet. I likhet med mange andre stører gyter den i elver. Den eter skjell og krepsdyr.
Denne iktyologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Alminnelig stør, europeisk stør eller håstørje er en art i gruppen stører. Det er en truet art.
Den blir vanligvis 1-2 meter lang og veier 150 kg, men kan bli opptil 3,5 meter lang og 315 kg tung. Hannen blir kjønnsmoden i en alder av 12-14 år, hunnen mellom 16 og 18 år. Den blir opptil 40 år gammel.
Den alminnelige støren finnes ved kysten av hele Europa unntatt Svartehavet. I likhet med mange andre stører gyter den i elver. Den eter skjell og krepsdyr.
Multimedia w Wikimedia Commons Jesiotr zachodni[3], jesiotr właściwy[4], jesiotr[5] (Acipenser sturio) – gatunek wędrownej, anadromicznej ryby z rodziny jesiotrowatych (Acipenseridae).
Wzdłuż europejskich brzegów Oceanu Atlantyckiego, Morze Śródziemne i Morze Czarne. W jeziorach Ładoga i Onega tworzy formę wyłącznie słodkowodną. Jego obecność w Morzu Bałtyckim, została zakwestionowana w wyniku badań molekularnych, przeprowadzonych na osobniku złowionym w 1996 r. w Estonii. Badania te wskazują, że populacja jesiotrów bałtyckich wywodzi się od jesiotra ostronosego (Acipenser oxyrinchus). Dane genetyczne sugerują, że jesiotr zachodni nigdy nie tworzył w Bałtyku populacji o samowystarczalnej liczebności[6].
Grzbiet jest niebieskoszary lub szarozielony, pokryty rzędem 10-13 jasnych tarczek kostnych, które u młodych osobników zwężają się często w kolce. Na srebrzystych bokach występuje od 24 do 40 tarczek, na białym brzuchu 10-13. Pysk jest spiczasty, wydłużony. Otwór gębowy prawie kwadratowy, zajmuje niemal 2/3 szerokości pyska. Wąsiki są pozbawione przydatków i okrągłe w przekroju. Pierwszy promień płetwy piersiowej jest bardzo gruby. Jesiotr zachodni zazwyczaj osiąga długość 1,5-2,5 m, rekordowo do 4 m i 300 kg masy. Typ łuski ganoidalna.
Młode jesiotry początkowo odżywiają się bezkręgowcami bentonicznymi. Później ich pokarm stanowi fauna denna, którą wygrzebują z miękkiego podłoża ryjkowatym pyskiem. Są to głównie mięczaki, skorupiaki, larwy owadów, niekiedy drobne ryby.
Samce osiągają dojrzałość płciową w wieku 7-9 lat a samice 8-14. Wędrówki tarłowe odbywają się w kwietniu i maju, samo tarło zaś w czerwcu i lipcu. Do rozrodu potrzebuje wody o temperaturze co najmniej 20 °C. Ikrę składa w głębokich jamkach, które wykopuje w żwirze w miejscach o wartkim nurcie. Samica składa od 400 000 do 2 500 000 ziaren. Po tarle tarlaki spływają do morza. Larwy wylęgają się po 3-5 dniach. Pozostają w wodzie słodkiej przez 1-3 lata. W morzu spędza co najmniej 7-8 lat.
W Polsce jest objęty ścisłą ochroną gatunkową oraz wymagający ochrony czynnej[7]. Według Polskiej Czerwonej Księgi Zwierząt (z 2001 r.) gatunek ma status zanikłego na terenie Polski. Od lat 70. XX wieku ryb tych prawdopodobnie nie ma w polskich wodach. Ostatnie jesiotry obserwowano lub łowiono w Zatoce Gdańskiej i w Wiśle między Chełmnem a Toruniem (prawdopodobnie jednak nie były to jesiotry zachodnie, lecz ostronose). Do wytępienia jesiotrów w Polsce przyczyniły się nadmierne połowy, silne zanieczyszczenie Bałtyku i większych rzek, budowa portów oraz zapór.
Jesiotr zachodni, jesiotr właściwy, jesiotr (Acipenser sturio) – gatunek wędrownej, anadromicznej ryby z rodziny jesiotrowatych (Acipenseridae).
O Solho (Acipenser sturio), também denominado esturjão ou solho-rei, é um peixe migrador diádromo. Encontra-se em perigo crítico de extinção.
O solho habita as zonas costeiras do Atlântico e desova em rios. Alimenta-se de moluscos e crustáceos.
Em Portugal o Guadiana foi o último rio onde o solho-rei se fez representar, tendo os últimos exemplares sido capturados nos finais dos anos da década de 1970.
O solho, de tão notável, chegou a ser retratado nas moedas cunhadas em Mértola no século I a.C.
O Solho (Acipenser sturio), também denominado esturjão ou solho-rei, é um peixe migrador diádromo. Encontra-se em perigo crítico de extinção.
O solho habita as zonas costeiras do Atlântico e desova em rios. Alimenta-se de moluscos e crustáceos.
Em Portugal o Guadiana foi o último rio onde o solho-rei se fez representar, tendo os últimos exemplares sido capturados nos finais dos anos da década de 1970.
O solho, de tão notável, chegou a ser retratado nas moedas cunhadas em Mértola no século I a.C.
Șipul (Acipenser sturio) este un pește marin, bentonic, anadrom, din familia acipenseride (Acipenseridae), amenințat cu dispariția, care era răspândit pe litoralul atlantic al Europei până în Norvegia, mările Baltică, Nordului, Mediterană, Adriatică și Neagră. Urca pe fluvii pe distanțe lungi. Astăzi, această specie trăiește doar în râul Garonne (Franța). În România nu s-a mai pescuit de 60 de ani și este considerată ca specie dispărută, în trecut se întâlnea în tot lungul litoralului și în fața gurilor Dunării, iar în Dunăre era semnalat numai în deltă.
Lungimea obișnuită 80-100 cm, maximă 6 m. Greutatea obișnuită 80 kg, maximă 400 kg. Poate trăi 100 de ani, obișnuit nu depășește 25 ani. Are corpul alungit, gros în partea anterioară, comprimat lateral în cea posterioară. Solzi ganoizi există numai în regiunea caudală, în rest corpul este acoperit cu 5 șiruri longitudinale de scuturi osoase: un șir impar dorsal, câte un șir lateral și ventral pe fiecare latură. Capul este complet acoperit de plăci osoase. Botul de lungime mijlocie, aproape triunghiular, cu vârful rotunjit, cu 4 mustăți scurte, nefranjurate, pe fața inferioară. Gura inferioară transversală; dinții lipsesc; buza superioară subțire, cea inferioară despicată. Înotătoarea dorsală și anală situate în partea posterioară a corpului. Înotătoarea caudală heterocercă, cu doi lobi, unul superior mai mare și altul inferior mai mic. Spatele galben-cafeniu, uneori cu marmorații verzui, abdomenul alb sau gălbui, flancurile albe, uneori argintii.
Hrana în Marea Neagră consta mai ales din hamsii (Engraulis), în alte mări din nevertebrate bentonice. Specie migratoare anadromă, petrece cea mai mare partea a vieții în mare. Urcă pe fluvii în lunile aprilie-mai, pentru a-și depune icrele în locurile cu curent puternic, pe fund de pietriș. O femelă depune 800 000—2 400 000 de boabe de icre.
Are valoare economica, fiind pescuit. Carnea este mai puțin gustoasă decât a celorlalți sturioni. Icrele sale sunt de calitate inferioară.
Șipul (Acipenser sturio) este un pește marin, bentonic, anadrom, din familia acipenseride (Acipenseridae), amenințat cu dispariția, care era răspândit pe litoralul atlantic al Europei până în Norvegia, mările Baltică, Nordului, Mediterană, Adriatică și Neagră. Urca pe fluvii pe distanțe lungi. Astăzi, această specie trăiește doar în râul Garonne (Franța). În România nu s-a mai pescuit de 60 de ani și este considerată ca specie dispărută, în trecut se întâlnea în tot lungul litoralului și în fața gurilor Dunării, iar în Dunăre era semnalat numai în deltă.
Lungimea obișnuită 80-100 cm, maximă 6 m. Greutatea obișnuită 80 kg, maximă 400 kg. Poate trăi 100 de ani, obișnuit nu depășește 25 ani. Are corpul alungit, gros în partea anterioară, comprimat lateral în cea posterioară. Solzi ganoizi există numai în regiunea caudală, în rest corpul este acoperit cu 5 șiruri longitudinale de scuturi osoase: un șir impar dorsal, câte un șir lateral și ventral pe fiecare latură. Capul este complet acoperit de plăci osoase. Botul de lungime mijlocie, aproape triunghiular, cu vârful rotunjit, cu 4 mustăți scurte, nefranjurate, pe fața inferioară. Gura inferioară transversală; dinții lipsesc; buza superioară subțire, cea inferioară despicată. Înotătoarea dorsală și anală situate în partea posterioară a corpului. Înotătoarea caudală heterocercă, cu doi lobi, unul superior mai mare și altul inferior mai mic. Spatele galben-cafeniu, uneori cu marmorații verzui, abdomenul alb sau gălbui, flancurile albe, uneori argintii.
Hrana în Marea Neagră consta mai ales din hamsii (Engraulis), în alte mări din nevertebrate bentonice. Specie migratoare anadromă, petrece cea mai mare partea a vieții în mare. Urcă pe fluvii în lunile aprilie-mai, pentru a-și depune icrele în locurile cu curent puternic, pe fund de pietriș. O femelă depune 800 000—2 400 000 de boabe de icre.
Are valoare economica, fiind pescuit. Carnea este mai puțin gustoasă decât a celorlalți sturioni. Icrele sale sunt de calitate inferioară.
Jeseter veľký staršie aj jeseter obyčajný (lat. Acipenser sturio) je druh ryby z čeľade jeseterovité (Acipenseridae).
Jeseter veľký sa od jesetera malého líši iba tým, že fúziky nemá ofarbené, rypec má pomerne tupý a na bokoch má väčší počet štítkov. Dosahuje dĺžku do troch metrov a hmotnosť do 300 kilogramov.
Žije pozdĺž brehov Čierneho, Kaspického, Stredozemného aj Severného mora. Býval veľmi hojný aj v Dunaji. Znečistenie toku znemožnilo jeho ťah.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Jeseter veľký
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Jeseter veľký
Jeseter veľký staršie aj jeseter obyčajný (lat. Acipenser sturio) je druh ryby z čeľade jeseterovité (Acipenseridae).
Atlantski jeseter (znanstveno ime Acipenser sturio) je riba iz družine jesetrov, ki je bila včasih razširjena vzdolž obal Evrope, danes pa je izjemno redka. Gre za skrajno ogroženo vrsto.[1] Včasih so zanj uporabljali ime baltski jeseter, nedavno pa se znanstveniki ugotovili, da so jesetri iz Baltika v resnici druga vrsta, in sicer Acipenser oxyrinchus, ki sicer poseljuje atlantsko obalo Severne Amerike.[4]
Atlantski jeseter ima klinasto oblikovano glavo z dolgim gobcem, pod katerim ima občutljive izrastke za tipanje. Hrbtna plavut leži v zadnji polovici hrbta, vzdolž telesa pa poteka pet vrst okostenelih ploščic. Trebuh je rumene barve, hrbet pa je sivo-rjav.
V dolžino lahko atlantski jeseter doseže do 6 m in lahko tehta do 400 kg, običajno pa te ribe dosegajo dolžino do okoli 1,25 m.[5] Vrsta lahko doseže starost do 100 let.[5] Samci spolno dozorijo med 12. in 14. letom, samice pa šele med 16. in 18. letom.
Atlantski jeseter je nekoč poseljeval vode vzhodnega Atlantika, severnega Sredozemskega morja (tudi Jadransko morje), Črno morje, Severno morje in Baltik, drstila pa se je v rekah in pritokih rek, ki so se izlivale v ta morja. Danes se vrsta drsti le še v francoski reki Garonne.[1]
V zadnjem času poskušajo vrsto ponovno naseliti v evropske reke, prve mladice so v naravo iz umetnih gojišč izpustili leta 1995.[1] Leta 2012 so v Ren v bližini nizozemskega mesta Nijmegen izpustili novih 50 atlantskih jesetrov.
Atlantski jeseter je talna vrsta, ki se hrani z mehkužci in raki, ki jih išče s pomočjo izrastkov pod gobcem.[6]
V začetku 19. stoletja so atlantskega jesetra množično lovili za proizvodnjo visoko kakovostnega kaviarja, od leta 1982 pa je vrsta v Evropi zaščitena. Tudi v Sloveniji je uvrščen na Seznam zavarovanih živalskih vrst.
Atlantski jeseter (znanstveno ime Acipenser sturio) je riba iz družine jesetrov, ki je bila včasih razširjena vzdolž obal Evrope, danes pa je izjemno redka. Gre za skrajno ogroženo vrsto. Včasih so zanj uporabljali ime baltski jeseter, nedavno pa se znanstveniki ugotovili, da so jesetri iz Baltika v resnici druga vrsta, in sicer Acipenser oxyrinchus, ki sicer poseljuje atlantsko obalo Severne Amerike.
Europeisk stör (Acipenser sturio) är en utrotningshotad art av släktet Acipenser, som kan uppnå en längd av 3,5 meter. Den är en anadrom fisk som lever i havet men återvänder till floder för att leka. Idag finns det bara ett vilt bestånd kvar, i Garonne i Frankrike. Arten stör ska inte förväxlas med andra störartade fiskar, som ibland kan bli benämnda "stör"; detta gäller bland annat rysk stör (Acipenser gueldenstaedti) och hus (husblosstör, beluga). Trivialnamnet är omdiskuterat; arten kallas även bara stör.
Den europeiska stören föds och leker i sötvatten, men lever resten av sitt liv i havet. En gång i tiden hade den ett stort utbredningsområde som sträckte sig utmed kusterna av norra Atlanten, i Medelhavet och Svarta havet. Idag finns bara ett bestånd kvar, i Garonne i Frankrike.[1]
Den europeiska stören är en långsmal, rundaktig, tandlös fisk med spetsig nos och den kan uppnå en längd av 3,5 meter.[2] Idag blir få fiskar längre än 2,15 m för honorna, 1,5 m för hanarna. Kroppsfärgen är brungrön till svartaktig på ryggen med ljusa, silveraktiga sidor och vitaktig undersida. På bakkroppen sitter ryggfenan med 30–44 mjuka fenstrålar. Analfenan har 23–30 mjuka fenstrålar. Kroppen saknar fjäll men har i stället fem längsgående rader med pansarliknande benplattor, 9–13 på ryggåsen, 24–44 på vardera sidan och 9–11 på buken. Framför den lilla munnen, mittemellan denna och nosspetsen, finns fyra skäggtömmar. Arten kan bli mycket gammal; högsta kända ålder är 100 år.[3]
Arten lever i salt- och brackvatten nära kusten samt i flodmynningar, men går upp i floder för att leka.[3] Under normala förhållanden leker hanen första gången vid 10–12 års ålder och honan vid 14–18. Förmodligen kan hanar leka med två års mellanrum och honorna med tre till fyra års mellanrum. Leken sker i april till juli. Under leken intar den ingen föda.[1] Ute till havs lever den av bottendjur som blötdjur, kräftdjur, havsborstmaskar och småfisk.[3] Likt många andra störar använder den sina skäggtömmar för att rota efter föda, vilken den sedan suger upp med munnen, som formas till ett utskjutande rör.[2]
Den europeiska stören var fram till början av 1900-talet en viktig fisk för det kommersiella fisket. Idag finns bara ett bestånd kvar, i Garonne i Frankrike. Den senaste kända leken skedde där 1994; nästa lek väntas inte ske förrän 2014. Populationen minskar och den uppskattas till mellan 20 och 750 vuxna individer (2010). Den globala populationen har minskat med 90% under de senaste 75 åren, främst på grund av habitatförluster, tillsammans med föroreningar och fiske. En av de främsta hoten är att den tas som bifångst. På grund av detta kategoriserar IUCN arten som akut hotad ("CR", underkategorier "A2cde"+"B2ab(ii,iii,v)"). Det pågår ett uppfödningsprogram för att rädda arten och 1995 samt 2007 till 2009 släpptes uppfödda störar ut i det vilda.[1]
Arten förväxlas ofta med andra störarter inom släktet Acipenser som sterlett (Acipenser ruthenus), rysk stör (Acipenser gueldenstaedti) och atlantisk stör (Acipenser oxyrhinchus), främst på grund av att dessa arter ofta bara refereras till som "stör". Exempelvis fångades en stör den 9 april 2009 i Östersjön nära Öland som visade sig vara en rysk stör (Acipenser gueldenstaedti).[4] Den 4 juni 2011 fångades en vuxen 148 cm lång stör med nät utanför Enånger, ett par mil söder om Hudiksvall men det är oklart vilken art det rör sig om.[5]
Beträffande atlantisk stör finns det ytterligare en källa till missförstånd. Länge trodde man att det idag utdöda beståndet av stör i Östersjön var av denna art, men studier har visat att beståndet bestod av atlantisk stör.[6] På grund av detta skiljer sig uppgifterna om trivialnamn i olika källor. ArtDatabanken med flera, förordar namnet "atlantisk stör" för A. oxyrhynchus och "europeisk stör" för A. sturio[6], medan andra instanser, däribland Naturhistoriska riksmuseet, rekommenderar "stör" för A. oxyrhynchus och "atlantstör" för A. sturio. Många källor som använder trivialnamnen "atlantstör", "stör" eller "vanlig stör" gör det i tron om att de refererar till A. sturio men eftersom dessa källor ofta refererar till beståndet i Östersjön så skulle dessa tre trivialnamn lika gärna kunna vara synonymer för A. oxyrhynchus. I denna artikel följs ArtDatabankens rekommendationer.
Wikimedia Commons har media som rör Europeisk stör.
Europeisk stör (Acipenser sturio) är en utrotningshotad art av släktet Acipenser, som kan uppnå en längd av 3,5 meter. Den är en anadrom fisk som lever i havet men återvänder till floder för att leka. Idag finns det bara ett vilt bestånd kvar, i Garonne i Frankrike. Arten stör ska inte förväxlas med andra störartade fiskar, som ibland kan bli benämnda "stör"; detta gäller bland annat rysk stör (Acipenser gueldenstaedti) och hus (husblosstör, beluga). Trivialnamnet är omdiskuterat; arten kallas även bara stör.
Kolan balığı (Acipenser sturio), Atlantik mersin balığı, Baltık mersin balığı, bayağı mersin balığı olarak da bilinmektedir. Avrupa'nın en kıyılarında bulunan mersin balığı olan bir türdür. Şu anda nesli kritik tehlikedeki türler arasında yer almaktadır.[1]
Kolan balığının kama biçimindeki baş kısmı, uzun bir noktada son bulur. Yüz bölgesinde birçok hassas bıyık bulunmaktadır. Sırt yüzgeçleri geriye doğru uzanır. Karın bölgesi sarı, arka bölümler ise kahverengimsi-gri bir renkte bulunmaktadır.
Kemikli balıklar ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Kolan balığı (Acipenser sturio), Atlantik mersin balığı, Baltık mersin balığı, bayağı mersin balığı olarak da bilinmektedir. Avrupa'nın en kıyılarında bulunan mersin balığı olan bir türdür. Şu anda nesli kritik tehlikedeki türler arasında yer almaktadır.
Kolan balığının kama biçimindeki baş kısmı, uzun bir noktada son bulur. Yüz bölgesinde birçok hassas bıyık bulunmaktadır. Sırt yüzgeçleri geriye doğru uzanır. Karın bölgesi sarı, arka bölümler ise kahverengimsi-gri bir renkte bulunmaktadır.
Сягає 600 см максимальною довжиною[1] і 120 кг максимальною вагою[2]. У південно-східній частині Чорного моря досягає довжини 3,5 м, маси понад 300 кг.
Ареал охоплює також води атлантичного узбережжя Європи (в тому числі Ісландії), Північне, річки Франції та Іспанії[3]. У Чорному морі дуже рідко траплявся до 60-х роках 20 ст. (біля південних берегів берегів Кримського півострова, у Каркінітській затоці та гирлі Дунаю). В останні роки не виявлено. Наразі зберігся лише в Грузії — на невеликій ділянці морських узбережних вод та в річці Ріоні.
Живе у морі, заходить у річки для розмноження. Веде придонний спосіб життя. Тримається здебільшого поодинці або невеликими групами.
Чисельність: У 1-й пол. 20 ст. у водоймах України іноді зустрічалися поодинокі особини. З 60-х рр. в уловах не траплявся.
Причини зміни чисельності: Зникнення типових біотопів у результаті зміни гідрологічного, хімічного, біологічного режимів, спричиненої им будівництвом; забруднення води.
Живляться червами, ракоподібними, молюсками і дрібною рибою.
Нерест з квітня по червень за середньодобової температури води 7,7-22,0°С. Статевозрілими самці стають на 7-9 році життя, самиці — на 8-14 році життя. Середня довжина ходових самців — 137 см, самиць — 182 см.
Нереститься в місцях з швидкою течією, ікру відкладає на кам'янисто-галькове дно. Плодючість 0,2-6,7 млн ікринок. Ікра клейка, інкубація триває 3-13 діб. Після розмноження дорослі риби, а восени й молодь скочуються в море.
Можливе розмноження у неволі. Методика розведення відпрацьована у Ріонському рибзаводі (Грузія).
Занесений до Червоної книги МСОП, Європейського Червоного списку (1991). Включено до Конвенції про міжнародну торгівлю видами дикої фауни і флори, які перебувають під загрозою зникнення (1973). Занесено до Червоної книги України. Відтворення виду можливе лише шляхом реакліматизації і тільки після нормалізації екологічного стану водойм.
Cá tầm thông thường (danh pháp khoa học: Acipenser sturio), còn gọi là cá tầm châu Âu, cá tầm Đại Tây Dương hay cá tầm Baltic, có tại tất cả các vùng bờ biển châu Âu, nhưng không có tại biển Đen. Gần như tất cả các cá tầm đánh bắt được tại Anh là thuộc về loài này; chúng cũng không phải hiếm tại khu vực ven biển của Bắc Mỹ. Loài này có thể dài tới 4 m (12 ft), nhưng thường xuyên bị đánh bắt ở dạng đơn lẻ, vì thế không thể coi là cá có tầm quan trọng kinh tế-thương mại. Hình dáng mõm của nó thay đổi theo tuổi (giống như ở các loài khác), trở nên cùn và ngắn ở những con cá già. Chúng có 11-13 tấm xương chắn dọc theo lưng và 29-31 dọc theo hông. Cá tầm châu Âu hiện nay gần như không còn do đánh bắt thái quá.
Cá tầm thông thường (danh pháp khoa học: Acipenser sturio), còn gọi là cá tầm châu Âu, cá tầm Đại Tây Dương hay cá tầm Baltic, có tại tất cả các vùng bờ biển châu Âu, nhưng không có tại biển Đen. Gần như tất cả các cá tầm đánh bắt được tại Anh là thuộc về loài này; chúng cũng không phải hiếm tại khu vực ven biển của Bắc Mỹ. Loài này có thể dài tới 4 m (12 ft), nhưng thường xuyên bị đánh bắt ở dạng đơn lẻ, vì thế không thể coi là cá có tầm quan trọng kinh tế-thương mại. Hình dáng mõm của nó thay đổi theo tuổi (giống như ở các loài khác), trở nên cùn và ngắn ở những con cá già. Chúng có 11-13 tấm xương chắn dọc theo lưng và 29-31 dọc theo hông. Cá tầm châu Âu hiện nay gần như không còn do đánh bắt thái quá.
Анадромный вид. Не образует скоплений на шельфе. Миграции небольшими стайками или по одиночке, во время нерестового хода и на местах зимовок образует небольшие скопления. Ранее на зимовках у Гельголанда на глубине 6,5—8 м был очень распространён. Преобладает яровая форма, но есть и озимая. Озимые осетры заходят в реки с конца лета и зимуют в пресной воде. Молодь атлантического осетра живёт в реках от 2 до 6 лет, при достижении длины тела свыше 60 см рыбы уходят в море[4].
Нерест протекает при температуре воды 7,7—22,0 °С (обычно 8—18 °С). В южных реках нерест в мае—июне, на севере — до июля. Ранее атлантические осетры совершали нерестовые миграции в большинстве крупных рек Европы, иногда поднимаясь на многие сотни километров: в Немане до Друскининкая, в Одере до Вроцлава, в Эльбе с Хамелем до Потсдама, в Рейне до Базеля, в По до Турина. В реках с короткой равнинной частью осетры нерестились в их нижних течениях: в Риони от Самтредиа до Ваши, в бассейне Жиронды до Ажена по Гаронне и до Бержерака по Дордони. Самки мечут от 200 тыс. до 5,7 млн. икринок на глубине от 2 до 8 м на каменисто-галечном субстрате при скорости течения около 1 м/с[4].
Икра приклеивается субстрату. Диаметр неоплодотворенных икринок 2—3 мм, в одном грамме икры содержится более 100 икринок. Продолжительность эмбрионального развития составляет от 3—4 дней при температуре 20—22 °С, до 12 суток при 8—12 °С. Масса личинок после выклева в среднем 10 мг, а длина 8—11 мм. В возрасте 10—14 дней после рассасывания желтка личинки достигают длины 16—18 мм и начинают активно питаться[4].
Атлантические осетры достигают длины 6 м, масса до 1000 кг. В возрасте 2 лет длина составляет 28—35 см, в 4 года — 61—79 см, в 8 лет — 94—108 см, в 12 лет — 129—147 см. В Чёрном море (Риони) осётр растёт быстрее, чем в Бискайском заливе (Жиронда), но немного медленнее осетров из Адриатического и Тирренского море. В Чёрном море атлантические осетры живут до 18 лет, а максимальная зарегистрированная масса — 47 кг. Самцы достигают половой зрелости в возрасте 7—9 лет, самки — в 8—14 лет[4].
В реке личинки питаются в основном ветвистоусые, хирономиды и личинками других насекомых, а также малощетинковые черви. В низовьях рек основу рациона подросшей молоди составляют мизидами и гаммаридами. Взрослые рыбы поедают мелкую рыбу (песчанку, анчоуса) и донных беспозвоночных — червей, ракообразных, реже моллюсков[4].
В Европе атлантические осетры совершают нерестовые миграции в весенне-летнее время. В реки Балтийского побережья они входят в мае—июне; в Эльбу, Везер и Одер — с апреля по июль; в Риони — с конца апреля по июнь, в Дунай — с апреля по май, в Гвадалквивир — с января по май. [4].
Ценная, но крайне редкая рыба. В 1936—1939 гг. мировой улов не превышал 130 т, в Европе до 50—60 т, из них у берегов Бискайского залива — до 25,5 т). В СССР в 1936 г. добывалось примерно 8—10 т, из них в Риони — 2,5 т. Ныне популяции в Чёрном море и в Бискайском заливе насчитывают не более 300 особей, а на севере и востоке Европы атлантический осетр практически исчез: в 90-х годах здесь отмечались лишь единичные поимки. В настоящее время встречается только в р. Гаронна (Франция).
Рыба поступала на рынок в охлажденном, замороженном, солёном и копчёном виде. Икру солили. По качеству икра и мясо атлантического осетра ниже, чем у солоноватоводных и пресноводных видов[4].
В настоящее время этот вид включен в Красную книгу России, Франции, Испании, Польши, Германии и в целом, считается под угрозой полного исчезновения. Международный союз охраны природы присвоил виду охранный статус «Виды на грани исчезновения»[6].
歐洲鱘（學名：Acipenser sturio），主要生長於歐洲。據記載，1948年補撈到的歐洲鱘長6公尺，重320到400公斤，是世界上最大的淡水魚之一，此外，歐洲鱘的魚卵很出名，肉質也很不錯，使得歐洲鱘面臨絕種的危機，目前歐洲各國已開始搶救歐洲鱘。
歐洲鱘是典型的初級性淡水魚，與次級性淡水魚大西洋鱘有所不同，為了詳細分析兩種魚的不同，列出差異如下：
歐洲鱘 大西洋鱘 适应性 初級性淡水魚 次級性淡水魚 保护现状 極危物種 數量穩定 體型 體型較大、重 體型較小、輕歐洲鱘（學名：Acipenser sturio），主要生長於歐洲。據記載，1948年補撈到的歐洲鱘長6公尺，重320到400公斤，是世界上最大的淡水魚之一，此外，歐洲鱘的魚卵很出名，肉質也很不錯，使得歐洲鱘面臨絕種的危機，目前歐洲各國已開始搶救歐洲鱘。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 条鰭綱 Actinopterygii 亜綱 : 軟質亜綱 Chondrostei 目 : チョウザメ目 Acipenseriformes 科 : チョウザメ科 Acipenseridae 属 : チョウザメ属 Acipenser 種 : バルチックチョウザメバルチックチョウザメ(Baltic sturgeon)は、ヨーロッパの多くの海岸にいるチョウザメである。ヨーロッパチョウザメ(European sea sturgeon)とも言う。現在、絶滅寸前である。
くさび型の頭は、先が長く伸びている。顔面には感覚器としてのひげが多数ある。背びれは体のかなり後方にある。大きな骨板には5本の縦の線が走っている。腹は黄色で背は茶色がかった灰色である。
成長すると、通常体長1mから2mになるが、大きなものでは3.5mに達する。平均的な体重は約150㎏であるが、315kgにもなる個体もある。オスでは12年から14年、メスでは16年から18年と性的に成熟するのに長い時間を要し、寿命は40年にもなる。
黒海以外のヨーロッパの海岸で見られるが、大西洋を越えて北アメリカにまで達することが知られている。他のチョウザメと同様に、海岸沿いの川に産卵する。また、他のチョウザメと同様にひげを使って貝や甲殻類を探して食べる。
19世紀初頭には、キャビアを作るために広く使われたが、1982年以降はヨーロッパで保護されている。
.png)
.jpeg)
