dcsimg
Image of Atlantic Wreckfish
Creatures » » Animal » » Vertebrates » » Ray Finned Fishes » » Wreckfishes »

Atlantic Wreckfish

Polyprion americanus (Bloch & Schneider 1801)

Biology

provided by Arkive
This long-lived fish has two distinct stages in its life history. Juvenile wreckfish inhabit the open ocean, where they feed on bony fishes, particularly Trachurus species (jack mackerels) (1). They live for more than two years at the sea surface before settling on the ocean bottom at great depths (4) (5). Adult wreckfish continue to feed on fish, but also consume squid found in their deep water habitat (1). During spawning, which takes place between late July and early October, wreckfish come together in aggregations and females release their eggs into the deep ocean water (4). Being a multiple spawner, wreckfish release multiple batches of eggs during the spawning season (4). The oldest known wreckfish was a male, found to be 81 years old; the oldest known female was 64 years old (1).
license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
Wildscreen
original
visit source
partner site
Arkive

Conservation

provided by Arkive
Fishing regulations, which may help conserve stocks of wreckfish, are only in place in the USA and New Zealand (1). In the USA, commercial fishers must have permits, quotas are in place, and wreckfish are not allowed to be caught during the spawning season. The commercial fishery in New Zealand also has quotas in place (1). Elsewhere, particularly in Brazil, conservation measures for the wreckfish are worryingly absent (1).
license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
Wildscreen
original
visit source
partner site
Arkive

Description

provided by Arkive
The wreckfish, named for the tendency of juveniles to associate with floating ocean wreckage (3), is a large bluish-grey fish, with a paler, silvery underside and blackish-brown fins (2). The rough, scaly body is flattened sideways and the caudal, or tail, fin is gently rounded and edged with white. The wreckfish has a large mouth, with the lower jaw projecting considerably beyond the upper jaw (3), and a bony ridge protrudes across the upper part of the gill cover (2). Juvenile wreckfish bear black blotches on the head and body (2).
license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
Wildscreen
original
visit source
partner site
Arkive

Habitat

provided by Arkive
Wreckfish are found in temperate and subtropical waters over continental and island slopes (4). Juvenile wreckfish inhabit the open ocean and are often associated with floating seaweeds and wreckage, as the name implies (3) (5). As adults, wreckfish are demersal, inhabiting the seabed at depths from 40 to 1,000 metres (5),
license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
Wildscreen
original
visit source
partner site
Arkive

Range

provided by Arkive
The wreckfish has an incredibly large distribution, primarily occurring in the Atlantic Ocean but also ranging into the Mediterranean, southern Indian Ocean and south-western Pacific Ocean (1).
license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
Wildscreen
original
visit source
partner site
Arkive

Status

provided by Arkive
Classified as Data Deficient (DD) on the IUCN Red List 2007 (1). The Brazilian subpopulation is classified as Critically Endangered (CR) on the IUCN Red List (1).
license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
Wildscreen
original
visit source
partner site
Arkive

Threats

provided by Arkive
The single, greatest threat to the wreckfish is from overfishing (1). Since the 1970s, fisheries specifically targeting wreckfish have existed (1), with the large size, quality flesh and high market price of the wreckfish attracting a lot of interest (5). Despite a lack of data on some wreckfish populations, it is believed that global wreckfish stocks may now be in decline (1). This assumption is based on the fact that wreckfish are slow to reproduce, which makes it susceptible to overexploitation, and due to signs that populations are being overexploited in some areas (1). For example, wreckfish fisheries in Brazil, Bermuda and Portugal began to decline within five years of their commencement (1). In addition, the habit of wreckfish to form aggregations when spawning increases its vulnerability to overfishing, as large groups are an easy target for fisheries (1).
license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
Wildscreen
original
visit source
partner site
Arkive

Trophic Strategy

provided by Fishbase
Occur in inshore waters of the continental shelf and continental slope (Ref. 75154). Adults prefer to inhabit caves and shipwrecks (Ref. 27121). Juveniles congregate below floating objects (Ref. 27121). Usually solitary. Young somewhat gregarious, epipelagic, often below floating wreckage. Feed on large crustaceans, cephalopods and benthic fishes (Ref. 27121); also other benthic invertebrates (Ref. 231).
license
cc-by-nc
copyright
FishBase
Recorder
Susan M. Luna
original
visit source
partner site
Fishbase

Morphology

provided by Fishbase
Dorsal spines (total): 10 - 12; Dorsal soft rays (total): 11 - 13; Analspines: 3; Analsoft rays: 8 - 10
license
cc-by-nc
copyright
FishBase
Recorder
Cristina V. Garilao
original
visit source
partner site
Fishbase

Migration

provided by Fishbase
Oceanodromous. Migrating within oceans typically between spawning and different feeding areas, as tunas do. Migrations should be cyclical and predictable and cover more than 100 km.
license
cc-by-nc
copyright
FishBase
Recorder
Christine Papasissi
original
visit source
partner site
Fishbase

Life Cycle

provided by Fishbase
Primary gonochorists (Ref. 58421).
license
cc-by-nc
copyright
FishBase
Recorder
Susan M. Luna
original
visit source
partner site
Fishbase

Diagnostic Description

provided by Fishbase
Bluish grey above, paler below with a silvery sheen; fins blackish brown (Ref. 6633). Juveniles have black blotches on head and body (Ref. 6633). Body tall, compressed. Big mouth with big head and a rough bony ridge across upper part of the gill cover (Ref. 35388).
license
cc-by-nc
copyright
FishBase
Recorder
Cristina V. Garilao
original
visit source
partner site
Fishbase

Biology

provided by Fishbase
Adults prefer to inhabit caves and shipwrecks (Ref. 27121). Juveniles congregate below floating objects (Ref. 27121). Usually solitary. Feed on large crustaceans, cephalopods and benthic fishes (Ref. 27121). Spawn in the summer (Ref. 35388). Are primary gonochorists (Ref. 58421). Marketed fresh or frozen; eaten steamed, fried, broiled, boiled, microwaved and baked (Ref. 9988). Minimum depth reported from Ref. 6633.
license
cc-by-nc
copyright
FishBase
Recorder
Christine Papasissi
original
visit source
partner site
Fishbase

Importance

provided by Fishbase
fisheries: minor commercial; gamefish: yes; price category: low; price reliability: reliable: based on ex-vessel price for this species
license
cc-by-nc
copyright
FishBase
Recorder
Christine Papasissi
original
visit source
partner site
Fishbase

Wrakvis ( Afrikaans )

provided by wikipedia AF

Die Wrakvis (Polyprion americanus) is 'n vis wat voorkom in al die oseane, die Middellandse See en aan die kus van Suid-Afrika vanaf Walvisbaai tot by KwaZulu-Natal. In Engels staan die vis bekend as die Wreckfish.

Voorkoms

Die volwasse vis is 'n donker blouerige kleur met donkerder vlekke op. Die onvolwasse vissies is bruin, ook met donker vlekke op maar die stertvin is ligter van kleur. Die volwasse vis kan tot 2 m groot word en weeg dan 200 kg.

Habitat

Die volwasse vis kom tot op dieptes van 650 m voor en eet ander visse onder andere stokvis. Die volwassenes kom partykeer in groot groepe voor. Dit is 'n gesogte eetvis.

Trivia

Op 10 Oktober 2018 is 'n wrakvis van bykans 100 kg by Doringbaai gevang.[1]

Sien ook

Bron

Verwysings

Eksterne skakel

Wiki letter w.svg Hierdie artikel is ’n saadjie. Voel vry om Wikipedia te help deur dit uit te brei.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia skrywers en redakteurs
original
visit source
partner site
wikipedia AF

Wrakvis: Brief Summary ( Afrikaans )

provided by wikipedia AF

Die Wrakvis (Polyprion americanus) is 'n vis wat voorkom in al die oseane, die Middellandse See en aan die kus van Suid-Afrika vanaf Walvisbaai tot by KwaZulu-Natal. In Engels staan die vis bekend as die Wreckfish.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia skrywers en redakteurs
original
visit source
partner site
wikipedia AF

Gwrac'h-koad ( Breton )

provided by wikipedia BR

Ar wrac'h-koad pe pesk-koad (Polyprion americanus) a zo ur pesk mor. Kavet e vez er peñseoù pe dindan koad peñse, ha diwar-se e teu e anv.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia BR

Dot (peix) ( Catalan; Valencian )

provided by wikipedia CA

El dot, el famfre, la gerna, la gernera, la getlera, el gratasoldats, el pàmpol rascàs, el rascàs, la xerla o la xerna (Polyprion americanus, Cerna sicana o Polyprion cernium) és un peix de l'ordre dels perciformes, molt semblant a l'anfós, que pot atènyer els 2 m de longitud i pesar 50 kg.

Morfologia

  • Talla màxima de 200 cm, comuna fins a 80 cm.
  • Cos robust i una mica comprimit.
  • Escates bastant petites molt rugoses (ctenoides).
  • Línia lateral simple i ben visible amb 90 a 114 escates.
  • Cap ben desenvolupat.
  • Boca gran i lleugerament protràctil; mandíbula prominent i maxil·lar ample; dents petites, en bandes, sobre les mandíbules. Les dents de la filera anterior són caniniformes.
  • Opercle amb una cresta òssia horitzontal; preopercle dentat.
  • Una aleta dorsal amb una part espinosa i l'altra amb radis tous; les darreres espines de la dorsal són molt més curtes que els primers radis tous de la mateixa aleta.
  • L'anal és curta.
  • Aletes ventrals molt a prop de les pectorals.
  • La caudal, arrodonida.
  • La coloració dels joves és gris violaci (lilós) o marró violaci, amb taques o marbrejats blanquinosos, més o menys, difuses.
  • Els adults són marró grisencs, amb reflexos vinosos. Les aletes senars estan orlades de blanc.

Comportament

Espècie demersal sobre fons rocallosos i sorrencs de 40 a 420 metres de fondària, encara que les seues preferències se situen entre els 100 i 200 metres.

Els adults són solitaris, mentre que els joves són gregaris i de comportament epipelàgic, ja que viuen vora dels objectes flotants i es desplacen amb ells.

Alimentació

Són carnívors, s'alimenten voraçment de peixos, crustacis i cefalòpodes.

Reproducció

La reproducció té lloc a finals de primavera i a l'estiu.

Distribució geogràfica

Es troba a tota la Mediterrània (llevat de la part nord de l'Adriàtic i de la Mar Negra) i a les dues ribes de l'Atlàntic (a la riba oriental, des del sud de Noruega fins a Sud-àfrica -incloent-hi les Canàries, Cap Verd i Tristan da Cunha-, i a la riba occidental des de Terranova fins a l'Argentina).

Pesca

De carn apreciada. La seua captura forma part com a subproducte de la pesca semiindustrial o esportiva.

Els adults es pesquen amb palangres i xarxes de ròsec al talús, però només ocasionalment. Els joves són capturats vora els objectes flotants, amb la llampuguera.

La seua talla mínima legal de captura és de 45 cm.

Referències

Enllaços externs

En altres projectes de Wikimedia:
Commons
Commons (Galeria)
Commons
Commons (Categoria) Modifica l'enllaç a Wikidata

Viccionari

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autors i editors de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia CA

Dot (peix): Brief Summary ( Catalan; Valencian )

provided by wikipedia CA

El dot, el famfre, la gerna, la gernera, la getlera, el gratasoldats, el pàmpol rascàs, el rascàs, la xerla o la xerna (Polyprion americanus, Cerna sicana o Polyprion cernium) és un peix de l'ordre dels perciformes, molt semblant a l'anfós, que pot atènyer els 2 m de longitud i pesar 50 kg.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autors i editors de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia CA

Pysgodyn Broc Môr ( Welsh )

provided by wikipedia CY

Pysgodyn sy'n byw yn y môr ac sy'n perthyn i deulu'r Polyprionidae ydy'r pysgodyn broc môr sy'n enw gwrywaidd; lluosog: pysgod broc môr (Lladin: Polyprion americanus; Saesneg: Atlantic wreckfish). Mae ei diriogaeth yn cynnwys Cefnfor yr Iwerydd, y Cefnfor Tawel, Ewrop a Chefnfor India.

Mae'n bysgodyn dŵr hallt ac mae i'w ganfod ym Môr y Gogledd ac arfordir Cymru. Ar restr yr Undeb Rhyngwladol dros Gadwraeth Natur (UICN), caiff y rhywogaeth hon ei rhoi yn y dosbarth 'Diffyg Data' o ran niferoedd, bygythiad a chadwraeth.[1]

Gweler hefyd

Cyfeiriadau

  1. Gwefan www.marinespecies.org adalwyd 4 Mai 2014
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Awduron a golygyddion Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia CY

Pysgodyn Broc Môr: Brief Summary ( Welsh )

provided by wikipedia CY

Pysgodyn sy'n byw yn y môr ac sy'n perthyn i deulu'r Polyprionidae ydy'r pysgodyn broc môr sy'n enw gwrywaidd; lluosog: pysgod broc môr (Lladin: Polyprion americanus; Saesneg: Atlantic wreckfish). Mae ei diriogaeth yn cynnwys Cefnfor yr Iwerydd, y Cefnfor Tawel, Ewrop a Chefnfor India.

Mae'n bysgodyn dŵr hallt ac mae i'w ganfod ym Môr y Gogledd ac arfordir Cymru. Ar restr yr Undeb Rhyngwladol dros Gadwraeth Natur (UICN), caiff y rhywogaeth hon ei rhoi yn y dosbarth 'Diffyg Data' o ran niferoedd, bygythiad a chadwraeth.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Awduron a golygyddion Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia CY

Mnohopilák americký ( Czech )

provided by wikipedia CZ

Mnohopilák americký nebo také kanic americký (Polyprion americanus) je mořská ryba z řádu ostnoploutvých. Může dosáhnout délky přes dva metry a váhy až 100 kg.[3] Vyskytuje se v Atlantském oceánu, obzvlášť hojná je u východního pobřeží USA, kdy bývá také lovena pro maso. Občas bývá zastižena také v oblasti Indo-Pacifiku. Je dravá, její potravu tvoří převážně hlavonožci a korýši. Žije poblíž dna v hloubce až 600 m, často se zdržuje okolo útesů a ztroskotaných lodí, což jí dalo anglický název wreckfish.[4][2]

Reference

  1. Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-10]
  2. a b Polyprion americanus : fisheries, aquaculture, gamefish [online]. Příprava vydání Rainer Froese, Daniel Pauly. FishBase, 2014. Dostupné online. (anglicky)
  3. http://www.diversifyfish.eu/wreckfish-polyprion-americanus.html
  4. http://www.gma.org/fogm/Polyprion_americanus.htm

Externí odkazy

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia autoři a editory
original
visit source
partner site
wikipedia CZ

Mnohopilák americký: Brief Summary ( Czech )

provided by wikipedia CZ

Mnohopilák americký nebo také kanic americký (Polyprion americanus) je mořská ryba z řádu ostnoploutvých. Může dosáhnout délky přes dva metry a váhy až 100 kg. Vyskytuje se v Atlantském oceánu, obzvlášť hojná je u východního pobřeží USA, kdy bývá také lovena pro maso. Občas bývá zastižena také v oblasti Indo-Pacifiku. Je dravá, její potravu tvoří převážně hlavonožci a korýši. Žije poblíž dna v hloubce až 600 m, často se zdržuje okolo útesů a ztroskotaných lodí, což jí dalo anglický název wreckfish.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia autoři a editory
original
visit source
partner site
wikipedia CZ

Wrackbarsch ( German )

provided by wikipedia DE

Der Wrackbarsch (Polyprion americanus) ist eine Art der gleichnamigen Familie (Polyprionidae) innerhalb der Barschverwandten. Der durch Überfischung teilweise vom Aussterben bedrohte Fisch[1] lebt im östlichen und westlichen Atlantik und im Mittelmeer; als Verstecke nutzt er auch Schiffswracks, wodurch er seinen Namen erhielt.

Merkmale

Der Wrackbarsch erreicht eine Länge von bis zu 2 Metern und ein Gewicht von bis zu 45 Kilogramm, als Maximalgewicht wurde 100 kg[2] publiziert. Er besitzt einen gedrungenen, hochrückigen und seitlich abgeflachten Körper mit großem Kopf. Das Maul ist oberständig und reicht bis unter die großen Augen. Rücken und Seiten des Fisches sind braun bis blaugrün, Jungfische besitzen unregelmäßig verteilte, dunkle Flecken.[3]

Im Gegensatz zu den Zackenbarschen, zu denen er früher gezählt wurde, besitzt der Kiemendeckel statt des gezackten Randes nur einen spitzen Dorn. Die Rückenflosse ist groß ausgebildet und hinter den 11 Hartstrahlen gekerbt, danach folgen 11 bis 12 Weichstrahlen. Die Analflosse hat 3 Hart- und 8 bis 10 Weichstrahlen.[3]

Verbreitung

Der Wrackbarsch ist ein im Ost- und Westatlantik sowie im Mittelmeer vorkommender Riff- und Felsbewohner. Dabei ist er im Ostatlantik von Norwegen bis zur Küste von Südafrika sowie um die Kanarischen und Kapverdischen Inseln und im Mittelmeer verbreitet.[3] Im westlichen Atlantik reicht das Verbreitungsgebiet von Neufundland, Kanada, bis nach North Carolina, außerdem vor der südamerikanischen Küste von Uruguay bis Argentinien. Im westlichen indischen Ozean ist er im Bereich der Insel Amsterdam und im südwestlichen Pazifik vor Neuseeland dokumentiert.[2]

Lebensweise

 src=
Wrackbarsch

Die Fische sind standorttreue Einzelgänger und leben in Tiefen bis zu 1.000 Metern über sandigem und felsigem Meeresgrund,[3] nach anderen Quellen liegt die maximale Tiefe bei etwa 600 Metern und die Fische halten sich in der Regel um etwa 100 bis 200 Meter Tiefe auf.[2] Gelegentlich wandern die Tiere in küstennähere Regionen. Ausgewachsene Tiere halten sich häufig in Höhlen und auch in Schiffswracks auf.[2]

Sie ernähren sich vor allem von Krebstieren, Kopffüßern und kleineren Fischen.[3]

Gefährdung

In der Roten Liste der IUCN wird der Wrackbarsch aufgrund der weitgehend unbekannten Populationsgröße in der Kategorie „data deficient“ geführt.[4] Die brasilianische Population wurde aufgrund des starken Fischereidrucks in der Roten Liste der IUCN als „critically endangered“ eingestuft und ist entsprechend vom Aussterben bedroht.[1]

Einzelnachweise

  1. a b Polyprion americanus Brazilian subpopulation in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN 2009.2. Eingestellt von: Cornish, A.S. & Peres, M.B., 2003. Abgerufen am 10. Dezember 2009.
  2. a b c d Wrackbarsch auf Fishbase.org (englisch)
  3. a b c d e Andreas Vilcinskas: Fische. Mitteleuropäische Süßwasserarten und Meeresfische der Nord- und Ostsee. BLV, München 2000; S. 154, ISBN 3-405-15848-6.
  4. Polyprion americanus in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN 2009.2. Eingestellt von: Sadovy, Y. (Grouper & Wrasse Specialist Group), 2003. Abgerufen am 10. Dezember 2009.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia DE

Wrackbarsch: Brief Summary ( German )

provided by wikipedia DE

Der Wrackbarsch (Polyprion americanus) ist eine Art der gleichnamigen Familie (Polyprionidae) innerhalb der Barschverwandten. Der durch Überfischung teilweise vom Aussterben bedrohte Fisch lebt im östlichen und westlichen Atlantik und im Mittelmeer; als Verstecke nutzt er auch Schiffswracks, wodurch er seinen Namen erhielt.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia DE

Bass groper

provided by wikipedia EN

The Atlantic wreckfish, (Polyprion americanus), also known as the stone bass or bass grouper, is a marine, bathydemersal, and oceanodromous ray-finned fish in the family Polyprionidae. It has a worldwide, if disjunct, distribution in the Atlantic, Pacific and Indian Oceans.

Description

The Atlantic wreckfish is a large fish with a deep, robust body and a large head with a protruding lower jaw. The two dorsal fins are joined, the first has 11 spines with the final spine joined on to the second dorsal fin, which has 12 branched rays. The anal fin has a short base and has three robust spines. The caudal fin is broad and square. The body is covered with small, firmly attached scales which run up the base of the dorsal and anal fin. It has a large mouth and eyes. The preoperculum has a spiny margin while the operculum has a thick bony strut running horizontally at eye level which terminates in a spine. The back and flanks are dark brown in colour with darker spots and blotches fading to yellowish on the belly.[3] They have also been described as being Wreckfish are bluish grey on the back with a paler silvery sheen on the underside. The fins are blackish brown.[4] The maximum total length is 210 centimetres (6.9 ft) with a maximum published weight of 100 kilograms (220 lb).[2]

Atlantic wreckfish

Distribution

The Atlantic wreckfish has a disjunct world wide distribution. It is found in the eastern Atlantic Ocean from Norway to South Africa, into the Mediterranean and including the Macaronesian Islands and Tristan da Cunha. In the western Atlantic it is found from Newfoundland to Argentina.[1][2] In the western Indian Ocean it occurs around Île Saint-Paul and Île Amsterdam and in the southwestern Pacific Ocean it is found around New Zealand.[2] It is also found off southern Australia from just north of Perth, Western Australia to Fraser Island in Queensland, including Tasmania.[5]

Habitat and biology

Adult Atlantic wreckfish occur in and around caves, over rocky substrates and areas with densely scattered boulders, natural reefs and shipwrecks, a habitat which has led to species' common name. The adults are deep water fishes which have been recorded at depths between 200 and 600 feet (61 and 183 m). It is normally a solitary species but the adults gather to breed during the summer. The juveniles form shoals for protection from predators which swim and hunt small fish in mid-water. Once they attain a length of 50–75 centimetres (20–30 in) they become solitary and look for a territory on the bottom. It is thought that the Atlantic wreckfish can live for as much as ninety years. They feed mainly on bottom dwelling fish, squid and cuttlefish but they will also take crustaceans and octopuses. They are probably best described as opportunistic, with one record of a ROV camera filming a large congregation of small sharks feeding on a dead swordfish, with one of them being caught and swallowed whole by this species of wreckfish.[6]

They have no known predators as adults, but juvenile specimens may be threatened by large bony fishes or sharks.[7]

Conservation and usage

The Atlantic wreckfish is a commercially valuable species and is valued as a food fish in some parts of its range. Large wreckfish may be divided into steaks, while smaller fish are filleted or baked whole. In North and South America wreckfish are sold frozen in supermarkets or grocery stores or marketed fresh from fish counters. They are caught in trawler nets or by long lines and gill nets, or occasionally by small-scale fisheries which use rod and line. Overall the stock is assessed by the IUCN as data deficient but some stocks, such as the Mediterranean stock have been assessed as being at greater risk.[7]

References

  1. ^ a b Sadovy, Y.; et al. (Grouper & Wrasse Specialist Group) (2003). "Polyprion americanus". IUCN Red List of Threatened Species. 2003: e.T43972A10845280. doi:10.2305/IUCN.UK.2003.RLTS.T43972A10845280.en. Retrieved 19 November 2021.
  2. ^ a b c d Froese, Rainer; Pauly, Daniel (eds.) (2019). "Polyprion americanus" in FishBase. December 2019 version.
  3. ^ Alwynne Wheeler (1992). The Pocket Guide to Saltwater Fishes of Britain and Europe. Parkgate Books. p. 93. ISBN 1855853647.
  4. ^ "Wreckfish". NOAA. Retrieved 2 April 2020.
  5. ^ Bray, D.J. (2018). "Polyprion americanus". Fishes of Australia. Musems Victoria. Retrieved 2 April 2020.
  6. ^ "Scientists Capture Incredibly Rare Footage of Deep-Sea Fish Devouring a Whole Shark". Science Alert. Retrieved 11 December 2020.
  7. ^ a b "Wreckfish". British Sea Fishing. Retrieved 2 April 2020.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia EN

Bass groper: Brief Summary

provided by wikipedia EN

The Atlantic wreckfish, (Polyprion americanus), also known as the stone bass or bass grouper, is a marine, bathydemersal, and oceanodromous ray-finned fish in the family Polyprionidae. It has a worldwide, if disjunct, distribution in the Atlantic, Pacific and Indian Oceans.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia EN

Polyprion americanus ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia ES

El mero de roca, cherna, cherne, chernia o romerete (Polyprion americanus) es un pez marino de la familia Polyprionidae.

Hasta hace poco, se clasificaba en la familia de los serránidos, como los meros o chernas propiamente dichos (Epinephelinae).

Morfología

El mero de roca es muy parecido a la garopa. La longitud normal alcanza los 80 cm.[2]​ La máxima registrada en pesca deportiva es de unos 210 cm.[2][3]​ El peso máximo, de unos 100 kg.[2][4]

El cuerpo es robusto y algo comprimido.

La cabeza está muy desarrollada. El perfil superior es algo cóncavo, y tiene canales, y espinas y asperezas que se hacen romas con el tiempo.[5]​ Tiene una gibosidad detrás de cada ojo.

La boca es grande y ligeramente protráctil, es decir: que puede proyectarse adelante. La mandíbula es prominente; el maxilar, amplio. Los dientes, dispuestos en hileras sobre la mandíbula, son pequeños; los de la hilera anterior son caniniformes.

El opérculo presenta una cresta ósea horizontal; tiene también este pez un preopérculo dentado.

Las escamas son de tamaño reducido y muy rugosas (ctenoides).

La línea lateral es simple y de 90 a 114 escamas. Se ve con claridad.

La coloración de los ejemplares juveniles es de un gris o un marrón violáceos, con manchas o marmorados blanquecinos, algo difusos. La de los adultos es marrón grisácea con reflejos vinosos, y las aletas están orladas de blanco.

La aleta dorsal tiene una parte espinosa en el lomo y otra de radios blandos en la región lumbar. Las primeras y las últimas espinas son mucho más cortas que los primeros radios blandos.

Las aletas ventrales están muy cerca de las pectorales.

La aleta anal es corta.

La aleta caudal es redondeada y de constitución similar a la parte blanda de la dorsal.

Las cantidades de espinas y de radios blandos de las aletas son:[2]

  • Espinas dorsales: de 10 a 12.
  • Radios blandos dorsales: de 11 a 13.
  • Espinas anales: 3.
  • Radios blandos anales: de 8 a 10.

Biología y ecología

Esta especie presenta hermafroditismo secuencial: al principio de su vida adulta, es hembra; después, macho.[6]

Es ovípara, y lleva a cabo la freza a finales de la primavera y en verano. No cuida de los huevos ni de las crías.

Los ejemplares juveniles son de comportamiento gregario y epipelágico hasta que alcanzan unos 50 o 60 cm, y se agrupan en cardúmenes cerca de objetos flotantes, como los caídos o tirados al mar o arrebatados por éste, las algas y los restos de naufragios, y con ellos se desplazan y tras ellos y bajo ellos se resguardan.[1][2][7]​ En el Mediterráneo, los juveniles son epipelágicos desde junio hasta agosto.[1]

En el Brasil, los subadultos se hallan a profundidades de 60 a 250 m. En las mismas aguas, los adultos se hallan desde los 150 hasta los 500.[1]​ Los adultos llevan vida solitaria la mayor parte del tiempo.

El animal adulto es un pez batidemersal, es decir: es demersal y habita hasta por debajo de los 200 m. Se puede hallar en la columna de agua, en fondos arenosos y en fondos rocosos. Habita en cuevas, en aberturas, en paredes verticales, en bloques de rocas, en el interior de esponjas y en el de caparazones de equinodermos, y en tubos vacíos de poliquetos.[8]​ También habita en pecios, por los que es conocida su afición.[2][7]​ Se halla preferentemente sobre bloques rocosos desde los 100 hasta los 250 m.[5]

Ha sido pescado a unos 1000 m.[6]

Es un pez oceanódromo. Es frecuente hallar anzuelos europeos en ejemplares capturados en aguas de los Estados Unidos, lo que parece indicar grandes migraciones de esta especie.[1]

Los ejemplares juveniles se alimentan de teleósteos, en particular del género Trachurus (Carangidae), y de otros organismos.[1]

Los adultos se alimentan sobre todo de otros peces bentónicos, de peces mesopelágicos, de cefalópodos pelágicos de gran tamaño, de invertebrados bentónicos y de crustáceos.[2][9][7]

Se han citado en Brasil estas especies concretas como presas del mero de roca:[10]

La edad máxima determinada en Brasil mediante el análisis de los otolitos era de 81 años entre los machos y de 64 entre las hembras; en cambio, entre 500 ejemplares de la Cuenca Blake, la edad máxima determinada era de 39.[1]

Distribución

El área de distribución de Polyprion americanus comprende las siguientes zonas:

  • Norte del Índico: Citado en China Continental. Al ser una zona ajena al área de distribución y alejada de ella, se requiere comprobar su presencia.[11]

Es un pez mucho menos común en aguas tropicales que en las frías y en las templadas, y, en general, es poco común en las americanas.

Los estudios de ADN mitocondrial indican que tal vez la población del norte del Atlántico esté aislada de la del mismo océano en el Hemisferio Sur. Otra población aislada de ellas podría ser la del Mar de los Sargazos. Otros estudios genéticos en los que se han empleado microsatélites indican diferencias entre la población brasileña y la del sur del Pacífico.[1]

Pesca

El mero de roca es apreciado por su carne; pero, en principio, en el ámbito industrial era más un producto secundario de la pesca deportiva.

No obstante, en Nueva Zelanda, si bien los maoríes y los colonos europeos del siglo XIX los pescaban con moderación, se da la pesca comercial del mero de roca y del hāpuku (Polyprion oxygeneios) al menos desde los años 30, década en la que ya estaba bien desarrollada esa industria.[1]

En otros países, en general, la industria pesquera orientada al mero de roca se da desde los años 70. Un comienzo tan tardío parece deberse a la necesidad del empleo de técnicas avanzadas para conseguir la captura de animales que viven en aguas profundas.[1]​ En el Brasil, se da desde 1973.[1]

En las Bermudas, la industria tuvo un desarrollo importante desde 1979 hasta 1982.[1]

Se emprendió la pesca comercial en los Estados Unidos al encontrarse en 1987 en las aguas de Carolina del Sur poblaciones suficientemente grandes como para soportarla.[1]

En Europa, en las últimas décadas sólo ha habido grandes cantidades de captura en España y en Portugal.[1]

En Madeira, el año de mayores capturas fue 1994.[1]

En Angola, el número de capturas tuvo una subida rápida en 1995.[1]

En Australia, se obtienen relativamente pocos ejemplares de P. americanus y de P. oxygeneios entre los de rufo antártico (Hyperoglyphe antarctica), especie a cuya captura está orientada la parte de la pesca comercial digna de consideración en cuanto al mero de roca.[1]

También se lleva a cabo pesca comercial en Irlanda, el Reino Unido, las Islas del Canal, Francia, Malta, Albania y Grecia.[1]

Según comunicación personal de P. Fanning citada en el sitio de la Lista Roja de la UICN, en el Canadá no se lleva a cabo pesca comercial de esta especie.[1]

En la pesca comercial, los adultos se cogen con palangres, o, tratándose de faenas de barcos arrastreros, con redes de arrastre en el talud. Los jóvenes que acompañan a objetos flotantes se cogen con la lampuguera, arte mixto de nasas y red de cerco que se emplea para pescar la lampuga.[12][13]

El mero de roca se comercializa fresco y congelado.

Amenazas y conservación

La única amenaza conocida para la conservación de la especie es la sobrepesca.[1]

Debido a que la distribución de este pez, si bien es amplia, es discontinua, es posible que haya poblaciones sin explotar, y hasta algunas sin descubrir, de manera que es difícil determinar el estado de su conservación y pronosticar su futuro con un grado razonable de precisión. Pero es fácil que la población mundial de mero de roca se halle en declive, ya que es una especie cuya reproducción es lenta, lo que la hace vulnerable a la sobreexplotación; además, algunas poblaciones muestran signos de sobreexplotación, y otras están siendo sometidas a un gran aumento del aprovechamiento pesquero. El mayor descenso documentado corresponde a las Islas Bermudas.[1]

Por añadidura, al ser epipelágicos los juveniles y no migrar a la región demersal hasta que alcanzan 50 o 60 cm, pueden pasar varios años hasta que se refleje la presión pesquera en el tamaño de las capturas.[1]

Allí donde se han orientado actividades comerciales a la pesca del mero de roca de manera específica, las capturas han alcanzado un pico y luego han descendido rápidamente: son los casos de Brasil, las Bermudas y Portugal. En otros casos, como son el de Angola y el de España, el rápido aumento de capturas en los años 90 indica un esfuerzo en la mejora de las técnicas, pero aún es pronto para saber si esa pesca es sostenible.[1]

La talla mínima de captura en el Mediterráneo es de 45 cm.[14]​ No está fijada para el Canal de La Mancha, para el Mar del Norte ni para alta mar en el Océano Atlántico.[15]

Aparte del tamaño mínimo establecido para los ejemplares que se pesquen en el Mediterráneo, las únicas acciones de conservación se han llevado a cabo en los Estados Unidos y en Nueva Zelanda mediante ciertas restricciones:[1]

  • En Estados Unidos, donde no se da la pesca deportiva del mero de roca, hay una veda desde el 15 de enero hasta el 15 de abril, y está prohibido emplear palangre. Para llevar a cabo la pesca del mero de roca, hay que tener una licencia especial. Como hace en el caso de otros pescados, la administración establece un total de peso que puede capturarse como máximo cada año y lo reparte en cuotas individuales asignadas a quienes tengan el permiso, cuotas que son transferibles entre ellos. El máximo total es de 907 Tm.[1]
  • En Nueva Zelanda, el máximo total para la pesca comercial del mero de roca y el hāpuku es de 2.181 Tm, sumadas las capturas de una especie y las de la otra. Para la pesca deportiva y recreativa, mucho menos importante, también hay un cuerpo de restricciones, algo más complejo.[1]

Notas y referencias

  1. a b c d e f g h i j k l m n ñ o p q r s t u v w x y z aa ab ac Sadovy, Y (2003). «Polyprion americanus». Lista Roja de especies amenazadas de la UICN 2011 (en inglés). ISSN 2307-8235. Consultado el 2011.
  2. a b c d e f g h Polyprion americanus en la base de datos FishBase.
  3. C. Richard Robins y Carleton Ray: A field guide to Atlantic coast fishes of North America (Guía de campo de los peces de la costa atlántica de América del Norte). Houghton Mifflin Company, Boston (Estados Unidos). 1986. 354 pp. ISBN 0395391989 ISBN 9780395391983
  4. Muus, B.J. y J.G. Nielsen, 1999. Sea fish. Scandinavian Fishing Year Book, Hedehusene (Dinamarca). 340 pp.
  5. a b c Ficha de la cherna Archivado el 7 de marzo de 2013 en Wayback Machine. en el sitio Archivado el 6 de diciembre de 2012 en Wayback Machine. "Maestro pescador".
  6. a b c d e f g Polyprion americanus Archivado el 27 de diciembre de 2013 en Wayback Machine. en el sitio Archivado el 2 de enero de 2011 en Wayback Machine. de Maréis. Étaples (Francia). En francés.
  7. a b c Bianchi, G., K.E. Carpenter, J.-P. Roux, F.J. Molloy, D. Boyer and H.J. Boyer, 1999: FAO species identification field guide for fishery purposes. The living marine resources of Namibia (Guía de campo de la FAO para la identificación de especies de interés pesquero. Los recursos marinos vivos de Namibia). FAO, Roma. 250 pp.
  8. Polyprion americanus Archivado el 26 de diciembre de 2013 en Wayback Machine. en el sitio Archivado el 26 de diciembre de 2013 en Wayback Machine. del Centro Mediterráneo de Investigaciones Marinas y Ambientales (CMIMA), del Consejo Superior de Investigaciones Científicas (CSIC) de España.
  9. Ecología de P. americanus en FishBase.
  10. Especies citadas como presas del mero de roca. En FishBase.
  11. Sobre la posible presencia de Polyprion americanus en China Continental. En el sitio de FishBase.
  12. Definición de «lampuguera» en el sitio del DRAE.
  13. Diccionario de catalán, valenciano y balear: escríbase en la caja de busca « llampuguera ».
  14. Mailles pour la Méditerranée Archivado el 28 de julio de 2011 en Wayback Machine. (Medidas para el Mediterráneo). Consultado el 12 de agosto de 2010.
  15. Mailles pour la Manche, l'Atlantique et la Mer du nord Archivado el 28 de julio de 2011 en Wayback Machine. (Medidas para el Canal de la Mancha, el Atlántico y el Mar del Norte). Consultado el 12 de agosto de 2010.

En catalán:

  • Lluís Mercader i Bravo: Peixos de la Costa Brava. El Cau, Quaderns del Museu Municipal de la Costa Brava. Sèrie Medi Natural. Ayuntamiento de Palamós, 1993.
  • Huguet, A.: Catàleg d'espècies d'interès pesquer a Catalunya. Generalidad de Cataluña. Departamento de Agricultura, Ganadería y Pesca. Año 1995.
  • Francesc Riera Munera, Joan Oliver Valls, Joan Terrassa Matas: Peixos de les Balears. Consejería de Medio Ambiente, Ordenación del Territorio y Litoral. Dirección General del Medio Ambiente. 1998.

En inglés:

Bibliografía

  • Patrick Louisy: Guide d'identification des poissons marins. Europe et Mediterranée. En francés.
    • Patrick Louisy: Guida all'identificazione dei pesci marini d'Europa e del Mediterraneo, Il Castello, Milán, 2006. edición preparada por Egidio Trainito. ISBN 88-8039-472-X En italiano.
    • Patrick Louisy: Guía de identificación de los peces marinos de Europa y del Mediterráneo. Ed. Omega. Barcelona. ISBN 9788428208888)

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores y editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ES

Polyprion americanus: Brief Summary ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia ES

El mero de roca, cherna, cherne, chernia o romerete (Polyprion americanus) es un pez marino de la familia Polyprionidae.

Hasta hace poco, se clasificaba en la familia de los serránidos, como los meros o chernas propiamente dichos (Epinephelinae).

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores y editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ES

Mero beltz ( Basque )

provided by wikipedia EU

Mero beltza (Polyprion americanus) arrain pertziformeen espezie bat da[2], ekialdeko eta mendebaldeko Ozeano Atlantikoan, mendebaldeko Indiako ozeanoan eta hego-mendebaldeko Ozeano Barean bizi dena. 40 eta 600 m. arteko sakoneran, normalean leize eta hondoraturiko ontzietan bizi dira. Jateko onak dira.

Banaketa

Erreferentziak

  1. Froese, Rainer & Pauly, Daniel ed. (2006), Polyprion americanus FishBase webgunean. 2006ko apirilaren bertsioa.
  2. (Ingelesez) Polyprion americanus Integrated Taxonomic Information System.


Biologia Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz.
(RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipediako egileak eta editoreak
original
visit source
partner site
wikipedia EU

Mero beltz: Brief Summary ( Basque )

provided by wikipedia EU

Mero beltza (Polyprion americanus) arrain pertziformeen espezie bat da, ekialdeko eta mendebaldeko Ozeano Atlantikoan, mendebaldeko Indiako ozeanoan eta hego-mendebaldeko Ozeano Barean bizi dena. 40 eta 600 m. arteko sakoneran, normalean leize eta hondoraturiko ontzietan bizi dira. Jateko onak dira.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipediako egileak eta editoreak
original
visit source
partner site
wikipedia EU

Polyprion americanus ( French )

provided by wikipedia FR

Cernier commun, Cabot de Bosques, Mérou fanfré

Polyprion americanus, communément appelé le Cernier commun, cabot ou Mérou de Bosques, Mérou fanfré, est une espèce de poissons marins de la famille des Polyprionidae.

Pêche

Tailles minimum de capture

Mailles légales pour la France

La maille du Cernier commun, c'est-à-dire la taille légale de capture pour les pêcheurs amateurs et professionnels n'est pas fixée pour la Manche, l'Atlantique et la mer du Nord[1], par contre elle est de 45 cm en Méditerranée[2]. Ces tailles minimum légales sont fixées par l'arrêté du 16 juillet 2009 déterminant la taille minimale ou le poids minimal de capture et de débarquement des poissons et autres organismes marins ainsi que par de nombreux textes de référence édictés par l'Union européenne.

Maille biologique

La maille biologique, c'est-à-dire la taille à laquelle 100 % des Cerniers communs se sont reproduits est de 90 cm.

Notes et références

  1. [PDF] fcsmpassion.com, « Mailles pour la Manche, l'Atlantique et la mer du Nord » (consulté le 12 août 2010)
  2. [PDF] fcsmpassion.com, « Mailles pour la Méditerranée » (consulté le 12 août 2010)

Voir aussi

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia FR

Polyprion americanus: Brief Summary ( French )

provided by wikipedia FR

Cernier commun, Cabot de Bosques, Mérou fanfré

Polyprion americanus, communément appelé le Cernier commun, cabot ou Mérou de Bosques, Mérou fanfré, est une espèce de poissons marins de la famille des Polyprionidae.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia FR

Mero (peixe) ( Galician )

provided by wikipedia gl Galician

O mero,[2][3][4][5] cherna [2][3][5][6] ou cherla [2][3] (Polyprion americanus) é un peixe mariño acantopterixio (Acanthopterygii) clasificado até hai pouco na familia dos serránidos (Serranidae), pero que na actualidade moitos autores sitúan na dos polipriónidos (Polyprionidae).

Descrición

  • Moi parecido ao mero de altura, pode alcanzar até os 2 m de lonxitude,[4][7] e un peso máximo duns 100 kg.[7][8]
  • Corpo robusto, voluminoso e algo comprimido.[4]
  • Cabeza longa, co perfil superior algo cóncavo, e presenta sucos, espiñas e asperezas que se fan romas co tempo.[9] Ten unha crista ou xibosidade sobre cada ollo, na rexión occipital.[4]
  • Ollos grandes e redondos.[4]
  • aberturas nasais grandes e moi xuntas.[4]
  • Boca grande e lixeiramente protráctil, coa mandíbula prominente; o maxilar superior, amplo. Dentes cónicos e robustos na parte anterior, dispostos en fileiras, e pequenos e numerosos, formando bandas, no resto da boca.[4]
  • Opérculo provisto dunha crista ósea transversal, horizontalmente moi marcada.[4]
  • escamas de tamaño reducido e moi rugosas (ctenoides) estendéndose pola cabeza e as bases das aletas dorsal, anal e caudal.[4]
  • Liña lateral simple, con de 90 a 114 escamas, claramente visíbel.
  • Aleta dorsal con fortes espiñas; aleta anal de tamaño semellante á segunda parte da dorsal e cos tres primeiros raios curtos; aletas pelvianas máis longas que as pectorais, e a caudal arredondada nos exemplares xuvenís e truncada nos adultos.[4]
  • Coloración dos xuvenís gris ou parda violácea, con manchas irregulares abrancazadas, algo difusas. A dos adultos é parda agrisada no lombo, e amarelada no ventre.[4]

Bioloxía

 src=
Debuxo dun mero.

Vive en augas libres entre os 100 e os 200 m de profundidade, pudendo chagar até os 1.000.[4][10]

Presenta hermafroditismo secuencial: ao principio da súa vida adulta, é femia; despois, macho.[10] É unha especie ovípara, levando a cabo a desova a finais da primavera e en verán. Non coida dos ovos nin das crías.

Os exemplares xuvenís son de comportamento gregario e epipeláxico até que alcanzan uns 50 ou 60 cm, agrupándose en cardumes cerca de obxectos flotantes, como os caídos ou tirados ao mar ou arrebatados por este, macroalgas e restos de naufraxios, e desprázanse con eles, resgardándose baixo deles.[1][7][11]

Os exemplares adultos son batidemersaos, é dicir: é demersal e habita até por debaixo dos 200 m. Pódese encontrar na columna de auga, e en fondos areosos e rochosos. Habita en covas, furnas, aberturas, en paredes verticais, en bloques de rochas, no interior de esponxas etc.[12] Tamén habita en pecios, polos que é coñecida a súa afección.[7][11]

É un peixe oceanódromo. É frecuente achar anzois europeos en exemplares capturados en áugoas dos Estados Unidos, o que parece indicar grandes migracións desta especie.[1]

Os individuos xuvenís aliméntanse de teleósteos, en particular do xénero Trachurus (caránxidos —os xurelos—) e doutros organismos.[1] Os adultos comen sobre todo outros peixes bentónicos, peixes mesopeláxicos, cefalópodos peláxicos de gran tamaño, invertebrados bentónicos e crustáceos.[4][7][11][13]

Distribución

A área de distribución de Polyprion americanus comprende as seguintes zonas:

Ameazas e conservación

A única ameaza coñecida para a conservación da especie é a sobrepesca.[1]

Debido a que a distribución deste peixe, aínda que ampla, é descontinua, é posíbel que haxa poboacións sen explotar, e mesmo algunhas sen descubrir, de maneira que é difícil determinar o estado da súa conservación e prognosticar o seu futuro cun grao razoábel de precisión. Pero é probábel que a poboación mundial do mero estea en declive, xa que é unha especie cuxa reprodución é lenta, o que a fai vulnerábel á sobreexplotación; ademais, algunhas poboacións xa mostran signos de sobreexplotación, e outras están sendo sometidas a un grande aumento do aproveitamento pesqueiro. O maior descenso documentado corresponde ás illas Bermudas.[1]

E aínda por riba, ao seren os xuvenís epipeláxicos e non migrar á rexión demersal até que alcanzan 50 ou 60 cm, poden pasar varios anos até que se reflicta a presión pesqueira no tamaño das capturas.[1]

Alí onde se orientaron actividades comerciais á pesca do mero de maneira específica, as capturas alcanzaron un pico e despois descenderon rapidamente: son os casos de Brasil, as Bermudas e Portugal. Noutros casos, como son o de Angola e o de España, o rápido aumento de capturas nos anos 1990 indica un esforzo na mellora das técnicas, pero aínda é cedo para saber se esa pesca es sustentábel.[1]

O tamaño mínimo de captura no Mediterráneo é de 45 cm.[15] Non está fixado para o Canal da Mancha, para o mar do Norte nin para alta mar no océano Atlántico.[16]

Á parte do tamaño mínimo establecido para os exemplares que se pesquen no Mediterráneo, as únicas accións de conservación leváronse a cabo nos Estados Unidos e en Nova Zelandia mediante certas restricións:[1]

  • En Estados Unidos, onde non se dá a pesca deportiva do mero, hai unha veda desde o 15 de xaneiro até o 15 de abril, e está prohibido empregar palangre. Para poder pescar o mero hai que ter unha licenza especial. Como no caso doutras especies, a administración establece un total de peso que pode capturarse como máximo cada ano, repartíndoo en cotas individuais asignadas aos que teñan o permiso, cotas que son transferíbeis entre os armadores con permiso. O máximo total é de 907 t.[1]
  • En Nova Zelandia, o máximo total para a pesca comercial do mero e do hāpuku é de 2.181 t, sumadas as capturas de ambas as especies. Para a pesca deportiva e recreativa, moito menos importante, tamén hai restricións.[1]

Notas

  1. 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 1,11 1,12 1,13 1,14 Sadovy, Y. (2003): Poliprion americanus na Lista Vermella da IUCN, edición 2011. (en inglés) Consultada o 29/11/2012.
  2. 2,0 2,1 2,2 Ríos Panisse, M. C. (1977): Nomenclatura de la flora y fauna marítimas de Galicia. I Invertebrados y peces, Verba, Anejo 7. Santiago de Compostela: Universidade de Santiago de Compostela. ISBN 84-7191-008-X, p. 289.
  3. 3,0 3,1 3,2 Rodríguez Solórzano et al. (1983), p. 104.
  4. 4,00 4,01 4,02 4,03 4,04 4,05 4,06 4,07 4,08 4,09 4,10 4,11 4,12 Rodríguez Villanueva et al. (1994), p. 94.
  5. 5,0 5,1 Lahuerta Mouriño, Fernando e Vázquez Álvarez, Francisco X. (2000): Vocabulario multilingüe de organismos acuáticos. Santiago de Compostela: Xunta de Galicia. ISBN 84-45-29134-8, p. 133.
  6. dicionario da RAG.
  7. 7,0 7,1 7,2 7,3 7,4 7,5 Polipirum americanus en FishBase
  8. Muus, B. J. e J. G. Nielsen (1999): Scandinavian Fishing Year Book Arquivado 07 de setembro de 2011 en Wayback Machine..
  9. 9,0 9,1 Ficha de la cherna Arquivado 07 de marzo de 2013 en Wayback Machine. no sitio "Maestro pescador".
  10. 10,0 10,1 10,2 10,3 10,4 10,5 10,6 Polyprion americanus Arquivado 27 de decembro de 2013 en Wayback Machine. no sitio Arquivado 02 de xaneiro de 2011 en Wayback Machine. de Maréis. Étaples (Francia). (en francés) Consultada o 29/11/2012.
  11. 11,0 11,1 11,2 Bianchi, G., K. E. Carpenter, J.-P. Roux, F. J. Molloy, D. Boyer e H. J. Boyer (1999): FAO species identification field guide for fishery purposes. The living marine resources of Namibia (Guía de campo da FAO para a identificación de especies de interese pesqueiro. Os recursos mariños vivos de Namibia). FAO, Roma.
  12. Polyprion americanus Arquivado 26 de decembro de 2013 en Wayback Machine. no sitio Arquivado 26 de decembro de 2013 en Wayback Machine. do Centro Mediterráneo de Investigaciones Marinas y Ambientales (CMIMA), do Consello Superior de Investigacións Científicas (CSIC) de España.
  13. Ecoloxía de P. americanus en FishBase. (en inglés)
  14. Sobre a posíbel presenza de Polyprion americanus en China continental. No sitio de FishBase.
  15. Mailles pour la Méditerranée Arquivado 28 de xullo de 2011 en Wayback Machine. (Medidas para o Mediterráneo). [[fr}} Consultada o 29/11/2012.
  16. Mailles pour la Manche, l'Atlantique et la Mer du nord Arquivado 28 de xullo de 2011 en Wayback Machine. (Medidas para o canal da Mancha, Atlántico e o mar do Norte). (en francés) Consultada o 29/11/2012.

Véxase tamén

Bibliografía

  • Rodríguez Solórzano, Manuel; Sergio Devesa Regueiro e Lidia Soutullo Garrido (1983): Guía dos peixes de Galicia. Vigo: Editorial Galaxia. ISBN 84-7154-433-4.
  • Rodríguez Villanueva, X. L. e Xavier Vázquez (1992): Peixes do mar de Galicia (II). Peixes óseos: xeneralidades, clasificación e orde perciformes. Vigo: Edicións Xerais. ISBN 84-7507-654-8.
  • Solórzano, Manuel R[odríguez]; José L. Rodríguez, José Iglesias, Francisco X, Pereira e Federico Álvarez (1988): Inventario dos peixes do litoral galego (Pisces: Cyclostomata, Chondrichthyes, Osteichthyes). O Castro-Sada, A Coruña: Cadernos da Área de Ciencias Biolóxicas (Inventarios). Seminario de Estudos Galegos, vol. IV. ISBN 84-7492-370-0.

Outros artigos

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores e editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia gl Galician

Mero (peixe): Brief Summary ( Galician )

provided by wikipedia gl Galician

O mero, cherna ou cherla (Polyprion americanus) é un peixe mariño acantopterixio (Acanthopterygii) clasificado até hai pouco na familia dos serránidos (Serranidae), pero que na actualidade moitos autores sitúan na dos polipriónidos (Polyprionidae).

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores e editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia gl Galician

Kirnja glavulja ( Croatian )

provided by wikipedia hr Croatian

Kirnja glavulja ili kirnja dubinska (lat. Polyprion americanus) riba iz porodice Polyprionidae, koju zbog velike sličnosti nazivamo kirnja, iako ona ne spada u istu porodicu kao i ostale kirnje (Serranidae). Živi na većim dubinama, dublje od 250 m, tako da je rijetko viđena u prirodi. zabilježeni su primjerci na dubinama većima od 3000 m [1]. Ima izduženu donju čeljust i velike crne oči. Boja joj se kreće od sive (kod mlađih primjeraka) do crnosmeđe. Na sebi ima razne šare, najprepoznatljivija je po bodljama, posebno u predjelu škrga. Živi u kamenim procjepima, a često je se može naći i u olupinama brodova, odakle je i dobila engleski naziv: wreckfish.

Stanište joj je istočni Atlantik od Norveške do Južnoafričke Republike, cijeli Mediteran, zapadni Atlantik od Newfoundlanda do zaljeva Maine, te na obalama Urugvaja i Argentine. Može se pronaći i u zapadnom Indijskom oceanu oko otoka Sv. Paul i Amsterdam, te u Pacifiku, oko Novog Zelanda.

Spada u red ugroženih vrsta.

Razmnožavanje i prehrana

Ova je riba dvospolac, ne mijenja spol kao ostale vrste kirnja, a razmnožava se u ljetnim mjesecima, ponekad sve do kraja rujna.

Hrani se manjim ribama, te rakovima i glavonošcima. Vrstan je grabljivac.

Veličina

Može narasti i do 210 cm duljine i preko 100 kg težine[2].


Izvori

  1. submania.hr: [1]
  2. fishbase.org: [2]

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori i urednici Wikipedije
original
visit source
partner site
wikipedia hr Croatian

Kirnja glavulja: Brief Summary ( Croatian )

provided by wikipedia hr Croatian

Kirnja glavulja ili kirnja dubinska (lat. Polyprion americanus) riba iz porodice Polyprionidae, koju zbog velike sličnosti nazivamo kirnja, iako ona ne spada u istu porodicu kao i ostale kirnje (Serranidae). Živi na većim dubinama, dublje od 250 m, tako da je rijetko viđena u prirodi. zabilježeni su primjerci na dubinama većima od 3000 m . Ima izduženu donju čeljust i velike crne oči. Boja joj se kreće od sive (kod mlađih primjeraka) do crnosmeđe. Na sebi ima razne šare, najprepoznatljivija je po bodljama, posebno u predjelu škrga. Živi u kamenim procjepima, a često je se može naći i u olupinama brodova, odakle je i dobila engleski naziv: wreckfish.

Stanište joj je istočni Atlantik od Norveške do Južnoafričke Republike, cijeli Mediteran, zapadni Atlantik od Newfoundlanda do zaljeva Maine, te na obalama Urugvaja i Argentine. Može se pronaći i u zapadnom Indijskom oceanu oko otoka Sv. Paul i Amsterdam, te u Pacifiku, oko Novog Zelanda.

Spada u red ugroženih vrsta.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori i urednici Wikipedije
original
visit source
partner site
wikipedia hr Croatian

Blákarpi ( Icelandic )

provided by wikipedia IS

Blákarpi (fræðiheiti Polyprion americanus) er fiskur af sækarpaætt.

 src=
Blákarpi

Blákarpi er djúpsjávarfiskur sem finnst á 40-600 m dýpi og heldur sig í skipsflökum og hellum. Fiskarnir eru einir á ferð en ungviði hópast þó saman undir fljótandi hlutum. Blákarpi er vinsæll af sportveiðimönnum.

Heimild

Wikimedia Commons er með margmiðlunarefni sem tengist

„Blákarpi“, Ægir 46 (5.-6. tbl.) (01.05.1953), bls. 138-9.

 src= Þessi líffræðigrein er stubbur. Þú getur hjálpað til með því að bæta við greinina.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Höfundar og ritstjórar Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia IS

Blákarpi: Brief Summary ( Icelandic )

provided by wikipedia IS

Blákarpi (fræðiheiti Polyprion americanus) er fiskur af sækarpaætt.

 src= Blákarpi

Blákarpi er djúpsjávarfiskur sem finnst á 40-600 m dýpi og heldur sig í skipsflökum og hellum. Fiskarnir eru einir á ferð en ungviði hópast þó saman undir fljótandi hlutum. Blákarpi er vinsæll af sportveiðimönnum.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Höfundar og ritstjórar Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia IS

Polyprion americanus ( Italian )

provided by wikipedia IT

La cernia di fondale (Polyprion americanus (Bloch & Schneider 1801)), conosciuta commercialmente come cernia o dotto[2][3], è un pesce di mare appartenente alla famiglia Polyprionidae che fino a poco tempo fa veniva ascritto alla famiglia dei Serranidae come le cernie propriamente dette.

Denominazioni dialettali italiane

La cernia o dotto (cernia di fondale) è conosciuta, nelle varie regioni italiane, con nomi dialettali diversi:[4]

Distribuzione e habitat

È diffuso sia in mari tropicali che in acque fredde, infatti si ritrova nell'Oceano Atlantico dall'Islanda e Norvegia fino al Sudafrica ed anche nel Pacifico e nell'Oceano Indiano. Comunque è più comune in mari temperati e freddi piuttosto che vicino ai Tropici. Nonostante il nome è rarissima lungo le coste americane sia del nord che del sud.
Il suo habitat è profondo, gli adulti si rinvengono tra i 100 ed i 1000 metri di profondità sia in ambienti rocciosi che, soprattutto, all'interno di relitti. I giovani hanno la curiosa abitudine di stazionare in branchetti sotto relitti galleggianti in mare aperto (da cui il nome di cernia ombra).

Descrizione

Il corpo è tozzo ed è immediatamente riconoscibile dalle cernie propriamente dette a causa della bocca enorme, della mandibola che sopravanza la mascella di varie lunghezze e della caratteristica fronte concava con un'evidente gibbosità dietro l'occhio.
La colorazione dell'adulto è di uno smorto grigio piombo mentre i giovani sono neri con fitte screziature bianche.

Alimentazione

 src=
Giovane esemplare di Polyprion americanus fotografato in acquario.

Carnivora, la sua dieta è basata su pesci bentonici, Crostacei e Cefalopodi.

Riproduzione

Avviene in estate. I particolari biologici sono poco noti.

Gastronomia

Molto apprezzate per la qualità delle loro carni, unitamente alla scarsa presenza di lische, possono essere cucinate con cottura al forno o alla griglia. Sono particolarmente considerate da questo punto di vista le specie cernia bianca e cernia nera.[5]

Note

  1. ^ (EN) Polyprion americanus, su IUCN Red List of Threatened Species, Versione 2020.2, IUCN, 2020.
  2. ^ Mipaaf - Decreto Ministeriale n°19105 del 22 settembre 2017 - Denominazioni in lingua italiana delle specie ittiche di interesse commerciale, su www.politicheagricole.it. URL consultato il 21 giugno 2018.
  3. ^ Regolamento (CE) N. 216/2009
  4. ^ Alan Davidson, Il mare in pentola, p. 82
  5. ^ Alan Davidson, Il mare in pentola, pp. 85 e 86

[1]

Bibliografia

  • Egidio Trainito, Atlante di flora e fauna del Mediterraneo, Milano, Il Castello, 2005, ISBN 88-8039-395-2.
  • Patrick Louisy, Guida all'identificazione dei pesci marini d'Europa e del Mediterraneo, a cura di Trainito, Egidio, Milano, Il Castello, 2006, ISBN 88-8039-472-X.
  • Alan Davidson, Il mare in pentola, in Oscar Mondadori, Milano, Mondadori, 1972.

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori e redattori di Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia IT

Polyprion americanus: Brief Summary ( Italian )

provided by wikipedia IT

La cernia di fondale (Polyprion americanus (Bloch & Schneider 1801)), conosciuta commercialmente come cernia o dotto, è un pesce di mare appartenente alla famiglia Polyprionidae che fino a poco tempo fa veniva ascritto alla famiglia dei Serranidae come le cernie propriamente dette.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori e redattori di Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia IT

Wrakbaars ( Dutch; Flemish )

provided by wikipedia NL

Vissen

De wrakbaars (Polyprion americanus) is een straalvinnige vis uit het geslacht van Polyprionidae, orde van baarsachtigen (Perciformes). De vis kan een lengte bereiken van 210 centimeter. De vis wordt aangetroffen bij scheepswrakken en dankt hieraan haar naam.

Leefomgeving

De wrakbaars is een zoutwatervis. De soort komt voor in diep water in de Grote, Atlantische en Indische Oceaan en in de Middellandse Zee. De diepteverspreiding is 40 tot 600 meter, mogelijk tot zelfs 1000 meter.

In januari 2006 is een wrakbaars opgevist voor de Noord-Hollandse kust. Het betrof een driejarig exemplaar met een lengte van 53 centimeter[1].

Relatie tot de mens

De wrakbaars is voor de visserij van beperkt commercieel belang. In de hengelsport wordt er weinig op de vis gejaagd.

Voor de mens is de wrakbaars ongevaarlijk.

Externe link

Bronnen, noten en/of referenties
  • Froese, R., D. Pauly. en redactie. 2005. FishBase. Elektronische publicatie. www.fishbase.org, versie 06/2005.
  1. Volkskrant, 10 april 2007, "Nederlandse fauna twee nieuwe zeevissen rijker", zie hier
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visit source
partner site
wikipedia NL

Wrakbaars: Brief Summary ( Dutch; Flemish )

provided by wikipedia NL

De wrakbaars (Polyprion americanus) is een straalvinnige vis uit het geslacht van Polyprionidae, orde van baarsachtigen (Perciformes). De vis kan een lengte bereiken van 210 centimeter. De vis wordt aangetroffen bij scheepswrakken en dankt hieraan haar naam.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visit source
partner site
wikipedia NL

Vrakfisk ( Norwegian )

provided by wikipedia NO

Vrakfisk (Polyprion americanus) er en fiskeart.

Kroppen er kraftig med et lite hode og underbitt munn. Den har en lang ryggfinne med 11 piggstråler og 12 bløtstråler. Arten kan bli opptil 2 m lang og 100 kg. Eksemplarer som blir tatt i norske farvann er som regel mye mindre, rundt 5 kg.

Voksne vrakfisker lever enkeltvis i klippeområder og gjemmer seg ofte i skipsvrak og huler. Unge individer samler seg derimot i små stimer som svømmer pelagisk. Disse stimene følger ofte drivtømmer og tangklaser. Arten lever fra overflaten ned til 200 m dyp, men er av og til funnet ned til 1000 m.

Vrakfisk er utbredt langs kystene på begge sider av Atlanterhavet, fra Norge til Sør-Afrika inkludert Middelhavet, og fra Newfoundland til Argentina. Den finnes også ved St. Paul og Amsterdam i Det indiske hav og ved New Zealand i Stillehavet. Arten mangler i områder med tropisk klima.[1] I Norge blir vrakfisk for det meste fanget om høsten og vinteren langs vestkysten fra Lindesnes til Nordkapp.

Referanser

Litteratur

Eksterne lenker

 src=
Vrakfisk
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia forfattere og redaktører
original
visit source
partner site
wikipedia NO

Vrakfisk: Brief Summary ( Norwegian )

provided by wikipedia NO

Vrakfisk (Polyprion americanus) er en fiskeart.

Kroppen er kraftig med et lite hode og underbitt munn. Den har en lang ryggfinne med 11 piggstråler og 12 bløtstråler. Arten kan bli opptil 2 m lang og 100 kg. Eksemplarer som blir tatt i norske farvann er som regel mye mindre, rundt 5 kg.

Voksne vrakfisker lever enkeltvis i klippeområder og gjemmer seg ofte i skipsvrak og huler. Unge individer samler seg derimot i små stimer som svømmer pelagisk. Disse stimene følger ofte drivtømmer og tangklaser. Arten lever fra overflaten ned til 200 m dyp, men er av og til funnet ned til 1000 m.

Vrakfisk er utbredt langs kystene på begge sider av Atlanterhavet, fra Norge til Sør-Afrika inkludert Middelhavet, og fra Newfoundland til Argentina. Den finnes også ved St. Paul og Amsterdam i Det indiske hav og ved New Zealand i Stillehavet. Arten mangler i områder med tropisk klima. I Norge blir vrakfisk for det meste fanget om høsten og vinteren langs vestkysten fra Lindesnes til Nordkapp.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia forfattere og redaktører
original
visit source
partner site
wikipedia NO

Polyprion americanus ( Portuguese )

provided by wikipedia PT

O Polyprion americanus é um peixe (conhecido em Portugal como cherne)[1] da família Polyprionidae, que se encontra sobretudo no Oceano Atlântico.[2]

Referências

  1. «Peixes Cherne». Ciência Viva. Consultado em 20 de novembro de 2019
  2. «Polyprion americanus». FishBase (em inglês). Consultado em 20 de novembro de 2019
 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores e editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia PT

Polyprion americanus: Brief Summary ( Portuguese )

provided by wikipedia PT

O Polyprion americanus é um peixe (conhecido em Portugal como cherne) da família Polyprionidae, que se encontra sobretudo no Oceano Atlântico.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores e editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia PT

Vrakfisk ( Swedish )

provided by wikipedia SV

Vrakfisk (Polyprion americanus) är en fisk i familjen vrakfiskar som finns utanför större delen av Atlantens kuster samt i Indiska oceanen och kring Nya Zeeland. Den kallas även vrakabborre.[3]

Utseende

Vrakfisken har en hög, från sidorna sammantryckt kroppsform. Huvud och mun är stora, och gällocket har en tydlig, vågrätt ribba.[4] Färgen varierar, men ovansidan är vanligen brungrå i mörkare eller ljusare toner, vanligtvis med fläckar i gultaktigt beige eller gråbrunt. Buken saknar fläckar och är beige, brunaktig till gråblå.[3] Ungfiskarna har svarta fläckar på huvud och kropp. Den maximala längden är 210 cm och maxvikten 100 kg, men fisken är ofta mindre.[5]

Utbredning

Utbredningsområdet omfattar större delen av Atlantens kustnära områden: I öster finns den från Norge och Brittiska öarna över Medelhavet, Kanarieöarna, Madeira, Kap Verde och Tristan da Cunha till Sydafrika; i väster finns den från Newfoundland i Kanada till North Carolina i USA samt från Uruguay till Argentina. Den finns också i västra Indiska oceanen vid Saint-Paul- och Amsterdamöarna samt i sydvästra Stilla havet vid Nya Zeeland.[1] Vrakfisken har påträffats i Skandinavien, förutom i Norge även i Danmark och Sverige.[3]

Vanor

Vrakfisken finns vanligtvis på klippbottnar, intill vrak och i grottor[5] på ett djup mellan 40 och 600 m[4], dock vanligast mellan 100 och 200 m. De vuxna fiskarna är ensamlevande bottenfiskar. Födan består av stora kräftdjur, bläckfiskar och bottenfiskar.[5]

Fortplantning

Arten leker under sommaren. Ungarna är pelagiska stimfiskar[4] som gärna gömmer sig under flytande föremål.[5]

Ekonomisk betydelse

Vrakfisken är en populär matfisk[4] som saluförs både färsk och frusen.[5] Fångsterna har minskat, men IUCN har ändå valt att klassificera den under kunskapsbrist ("DD"); osäkerheten om beståndets storlek är hög på grund av artens undangömda levnadssätt.[1]

Källor

  1. ^ [a b c] Sadovy, Y. 2003 Polyprion americanus IUCN 2010 IUCN Red List of Threatened Species. Läst 2010-09-27
  2. ^ Polyprion americanus (Bloch and Schneider, 1801)” (på engelska). ITIS. http://www.itis.gov/servlet/SingleRpt/SingleRpt?search_topic=TSN&search_value=167914. Läst 27 september 2010.
  3. ^ [a b c] Curry-Lindahl, Kai (1985). Våra fiskar : havs- och sötvattensfiskar i Norden och övriga Europa. Stockholm: Norstedt. sid. 189, 427. ISBN 91-1-844202-1
  4. ^ [a b c d] Muus, Bernt J; Nielsen, Jørgen G; Svedberg, Ulf (1999). Havsfisk och fiske i Nordeuropa. Stockholm: Prisma. sid. 184-185. ISBN 91-518-3505-3
  5. ^ [a b c d e] Papasissi, Christine (20 april 2010). Polyprion americanus (Bloch & Schneider, 1801) Wreckfish” (på engelska). Fishbase. http://fishbase.se/summary/SpeciesSummary.php?id=349. Läst 27 september 2010.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia författare och redaktörer
original
visit source
partner site
wikipedia SV

Vrakfisk: Brief Summary ( Swedish )

provided by wikipedia SV

Vrakfisk (Polyprion americanus) är en fisk i familjen vrakfiskar som finns utanför större delen av Atlantens kuster samt i Indiska oceanen och kring Nya Zeeland. Den kallas även vrakabborre.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia författare och redaktörer
original
visit source
partner site
wikipedia SV

美洲多鋸鱸 ( Chinese )

provided by wikipedia 中文维基百科
二名法 Polyprion americanus
Bloch & Schneider,1801
 src=
美洲多鋸鱸

美洲多鋸鱸,為輻鰭魚綱鱸形目鱸亞目多鋸鱸科的其中一,分布於東大西洋挪威南非,包括地中海、西大西洋加拿大紐芬蘭美國北卡羅萊納州及西南太平洋紐西蘭海域,為溫帶海水魚,深度40-600公尺,體藍灰色,腹部灰白色,魚鰭暗褐色,體長可達210公分,棲息在深海有遮蔽物的底層水域,會進行洄游,通常單獨活動,屬肉食性,以甲殼類頭足類等為食,可做為食用魚,適合各種烹飪方式食用。

參考文獻

license
cc-by-sa-3.0
copyright
维基百科作者和编辑

美洲多鋸鱸: Brief Summary ( Chinese )

provided by wikipedia 中文维基百科
 src= 美洲多鋸鱸

美洲多鋸鱸,為輻鰭魚綱鱸形目鱸亞目多鋸鱸科的其中一,分布於東大西洋挪威南非,包括地中海、西大西洋加拿大紐芬蘭美國北卡羅萊納州及西南太平洋紐西蘭海域,為溫帶海水魚,深度40-600公尺,體藍灰色,腹部灰白色,魚鰭暗褐色,體長可達210公分,棲息在深海有遮蔽物的底層水域,會進行洄游,通常單獨活動,屬肉食性,以甲殼類頭足類等為食,可做為食用魚,適合各種烹飪方式食用。

license
cc-by-sa-3.0
copyright
维基百科作者和编辑

Diet

provided by World Register of Marine Species
Feeds on large crustaceans, cephalopods and benthic fishes

Reference

North-West Atlantic Ocean species (NWARMS)

license
cc-by-4.0
copyright
WoRMS Editorial Board
contributor
Kennedy, Mary [email]

Distribution

provided by World Register of Marine Species
Western Atlantic: Newfoundland, Canada and Gulf of Maine to North Carolina, USA; recorded from Uruguay to Argentina

Reference

North-West Atlantic Ocean species (NWARMS)

license
cc-by-4.0
copyright
WoRMS Editorial Board
contributor
Kennedy, Mary [email]

Habitat

provided by World Register of Marine Species
benthic

Reference

North-West Atlantic Ocean species (NWARMS)

license
cc-by-4.0
copyright
WoRMS Editorial Board
contributor
Kennedy, Mary [email]

Habitat

provided by World Register of Marine Species
Prefers to inhabit caves and shipwrecks.

Reference

North-West Atlantic Ocean species (NWARMS)

license
cc-by-4.0
copyright
WoRMS Editorial Board
contributor
Kennedy, Mary [email]