La Anemone nemorosa ye una planta que floria a entamu de la primavera de normal nel sotobosque. Pertenez al xéneru Anemone dientro de la familia Ranunculaceae. Ente los sos nomes más comunes, anémona de monte, flor del vientu, y golor de foín).
La Anemone nemorosa ye planta yerbácea perenne qu'algama un altor ente 5-15 cm, qu'a mediaos del branu anque la planta nun desenvuelva'l so porte aereu, sicasí va estendiendo sol terrén los sos raigaños asemeyaos a rizomes. Los rizomas estiéndense rápido, contribuyendo a la so rápida espansión nes condiciones favorables del monte, lo que dexa que la planta tapice grandes estensiones del suelu del monte. La flor tien un diámetru de 2 cm, con cinco a siete pétalos paecíos a segmentos, (en realidá tépalos) d'un intensu color blancu.
Na Naturaleza n'estáu montés, de normal son blanques, pero pueden ser rosaes, liles ó azules, y de cutiu tienen un tinte más escuru nel viesu de los pétalos. Nun tienen arume y tienen pocu néctar por cuenta de que nun precisen demasiáu a los inseutos para'l so reproducción.
De nemus, monte y anemone, fácilmente ximelgáu polos vientos. Los griegos antiguos acomuñar a los vientos (anemos) qu'anunciaben la llegada de la primavera. Nos xardinos romanos paez ser que se cultivó como planta ornamental. Los chinos llamar la flor de la muerte. El llabradores de dellos países europeos considerar de mal agüeru.[1]
Úsase en resfregones locales, nun ye cáusticu, contra'l reumatismo. Como les otres anémonas, la anémona de monte ye tóxica : 200 mg d'anemonina son abondos pa provocar la muerte d'un animal de 10 kg.
La yerba fresco y el so aceite esencial, pol so conteníu en lactona protoanemonina, ye altamente tóxica y nun tien de ser utilizada. Per vía oral puede aniciar convulsiones y muerte. Per vía esterna irritación cutanea, inflamación ya inclusive cangrena. Por desecación la proteoanemona tresformar en anemonina y acedu isoanemónico, que presenten una menor tosicidá. Ye por ello que la ORDE SCO/190/2004, de 28 de xineru, pola que s'establez la llista de plantes que la so vienta al públicu queda prohibida o acutada por razón de la so tosicidá inclúi a esta planta, quedando prohibida la so vienta al públicu, según la de los sos preparaos, acutando'l so usu a la ellaboración d'especialidaes farmacéutiques, fórmules maxistrales, preparaos oficinales y cepes homeopátiques que'l so uso queda suxetu a la prescripción y al control médicu.
En cosmética úsase un vinagre preparáu con fueyes, como rubefaciente, de forma asemeyada a la mostaza.[1]
Hai numberosos cultivares que fueron escoyíos pa utilizalos en xardinería como por casu Anemone nemorosa 'Allenii' que tien unes flores grandes azules. Este foi galardonáu col Award of Garden Merit (Premiu al Méritu del Xardín) ó AGM, H4 (hardy throughout the British Islles) pola Real Sociedá d'Horticultura, como tamién tienen esti galardón, dellos otros de los sos cultivares (ver más embaxo).
El RHS Plant Finder 2005-2006 llista más de cincuenta cultivares de Anemone nemorosa (AGM, H4) disponibles en viveros del Reinu Xuníu. Dalgunes de les más llargamente distribuyíes son:
Anemone × lipsiensis, un híbridu ente A. nemorosa y A. ranunculoides, tien flores mariellu maciu; A. × lipsiensis 'Pallida' ye'l cultivar más conocíu d'estes cruces. Foi galardonáu col AGM H4, como los sos ambos proxenitores.
Anemone nemorosa, describióse por Carlos Linneo y espublizóse en Species Plantarum 1: 541, nel añu 1753.[2]
El nome del xéneru Anemone vien del griegu ἄνεμος (anemos, que significa vientu), por una antigua lleenda que diz que les flores namái s'abrir cuando sopla'l vientu.
nemorosa: epítetu llatín que significa "de los montes".[3]
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. La Anemone nemorosa ye una planta que floria a entamu de la primavera de normal nel sotobosque. Pertenez al xéneru Anemone dientro de la familia Ranunculaceae. Ente los sos nomes más comunes, anémona de monte, flor del vientu, y golor de foín).
