Durio, sive durianum[4] (a Malayano duri 'spina') est genus arborum familiae Malvacearum, cui triginta sunt species, quarum saltem novem fructus esculentos ferunt. Hi in locis suis venduntur; Durio zibethinus est sola species quae in mercatu emi potest.
Ipsum pomum, "rex fructuum" in Asia austro-orientali appellatum, magnitudine, odore gravi, folliculoque spinis cooperto distinguitur. Ad magnitudinem 30 cm et diametron 15 cm crescere potest, et plerumque pondo inter 1 et 3 kg pendit. Secundum speciem forma est rotunda vel oblonga, color folliculi viridis vel fulvus, color carnis gilvus vel ruber.
Caro proprium odorem emittit, gravem et penetralem, etiam cum folliculus intactus est, quem alii dulcem ducent, alii taetrum, et cum odore ceparum putridarum, resina terebinthina, caenoque cloacarum comparant. Propter odorem cunctantem fructus saepe in deversoriis et in vectura publica Asiae austro-orientalis prohibetur.
Durio, indigena Asiae austro-orientalis, Europaeis fere sescentos annos notus est. Alfredus Russel Wallace, biologus Britannicus, carnem "pingui placentae ex ovis factae, amygdalis conditae" comparavit. Caro, quae variis maturitatis gradis edi potest, in variis epulis salsis et dulcibus adhibetur. Semina cocta quoque edi possunt.
Sunt plures centum durionis varietatum cultivatarum, ex quibus in foro aliae magni pretii, aliae minoris sunt.
Europaei primum saeculo XV fructum cognoverunt. Nicolaus de Comitibus mercator Venetus, in relatione a Poggio Bracciolino scripta, haec dixit: "Fructum viridem habent nomine durianum, magnitudine cucumeris, in quo sunt quinque veluti malarancia oblonga, varii saporis, instar butyri coagulati."[4]
Situs scientifici: Tropicos • GRIN • ITIS • NCBI • Biodiversity • Encyclopedia of Life • Plant Name Index • USDA Plants Database Durio, sive durianum (a Malayano duri 'spina') est genus arborum familiae Malvacearum, cui triginta sunt species, quarum saltem novem fructus esculentos ferunt. Hi in locis suis venduntur; Durio zibethinus est sola species quae in mercatu emi potest.
Ipsum pomum, "rex fructuum" in Asia austro-orientali appellatum, magnitudine, odore gravi, folliculoque spinis cooperto distinguitur. Ad magnitudinem 30 cm et diametron 15 cm crescere potest, et plerumque pondo inter 1 et 3 kg pendit. Secundum speciem forma est rotunda vel oblonga, color folliculi viridis vel fulvus, color carnis gilvus vel ruber.
Caro proprium odorem emittit, gravem et penetralem, etiam cum folliculus intactus est, quem alii dulcem ducent, alii taetrum, et cum odore ceparum putridarum, resina terebinthina, caenoque cloacarum comparant. Propter odorem cunctantem fructus saepe in deversoriis et in vectura publica Asiae austro-orientalis prohibetur.
Durio, indigena Asiae austro-orientalis, Europaeis fere sescentos annos notus est. Alfredus Russel Wallace, biologus Britannicus, carnem "pingui placentae ex ovis factae, amygdalis conditae" comparavit. Caro, quae variis maturitatis gradis edi potest, in variis epulis salsis et dulcibus adhibetur. Semina cocta quoque edi possunt.
Sunt plures centum durionis varietatum cultivatarum, ex quibus in foro aliae magni pretii, aliae minoris sunt.
