A new study led by researchers from the University of York suggests protected areas in East Africa are not conserving plants such as the iconic Acacia tree.
Acacia is 'n plantgenus wat behoort tot die subfamilie Mimosoideae wat op sy beurt behoort tot die familie Fabaceae. Akasias se blare is dubbelveervormig saamgestel met klein tot baie klein veeragtige blaartjies. Die blomme is donserig en geel of wit. Al die inheemse akasias het dorings terwyl dié wat uit Australië ingevoer is doringloos is. Baie van die uitheemse bome het genaturaliseer geraak; voorbeelde is die wattel-, swarthout- en rooikransbome. Laasgenoemde is 'n ernstige plaag en geklassifiseer as 'n indringerplant. Van die inheemse spesies skei gom af wat gebruik kan word vir die maak van lekkergoed en kleefmiddels.
In 2011 alreeds was daar besluit dat alle Acacia's met 'n oorsprong uit Afrika se genus naam na Vachellia of Senegalia verander sal word. DNS toetse het bewys dat die spesies verskil. Die naamsverandering word nou eers toegepas in Suid-Afrika. [1]
Enkeldoring (Acacia robusta)
Gewone haakdoring (Acacia caffra)
Haak-en-steek (Acacia tortilis)
Kameeldoring (Acacia erioloba)
Knoppiesdoring (Acacia nigrescens)
Koorsboom (Acacia xanthophloea)
Lekkerruikpeul (Acacia nilotica)
Papierbasdoring (Acacia sieberana)
Rooidoring (Acacia gerrardii)
Silwerwattel (Acacia dealbata)
Soetdoring (Acacia karroo)
Swarthaak (Acacia mellifera)
Trassiedoring (Acacia hebeclada)
Vaalmimosa (Acacia podalyriifolia)
Vlamdoring (Acacia ataxacantha)
Witdoring (Acacia polyacantha)
Acacia is 'n plantgenus wat behoort tot die subfamilie Mimosoideae wat op sy beurt behoort tot die familie Fabaceae. Akasias se blare is dubbelveervormig saamgestel met klein tot baie klein veeragtige blaartjies. Die blomme is donserig en geel of wit. Al die inheemse akasias het dorings terwyl dié wat uit Australië ingevoer is doringloos is. Baie van die uitheemse bome het genaturaliseer geraak; voorbeelde is die wattel-, swarthout- en rooikransbome. Laasgenoemde is 'n ernstige plaag en geklassifiseer as 'n indringerplant. Van die inheemse spesies skei gom af wat gebruik kan word vir die maak van lekkergoed en kleefmiddels.
In 2011 alreeds was daar besluit dat alle Acacia's met 'n oorsprong uit Afrika se genus naam na Vachellia of Senegalia verander sal word. DNS toetse het bewys dat die spesies verskil. Die naamsverandering word nou eers toegepas in Suid-Afrika.
Akasiya (lat. Acacia)[1] - paxlakimilər fəsiləsinə aid bitki cinsi.[2]
Akasiya
"Köhler's Medizinal-Pflanzen" kitabından şəkillər
Akasiyanın yarpağı
Les acàcies (Acacia) són un gènere de plantes amb flor de la subfamília mimosoideae, de la família de les fabàcies, amb nom científic Robinia pseudoacacia. Aquest gènere és originari dels territoris que formaven el continent arcaic de Gondwana. La majoria d'espècies (950) habiten a Austràlia i la resta es reparteixen entre l'Àfrica tropical, el sud de l'Àsia i el continent americà. L'espècie Acacia farnesiana (aromer) es considera subespontània[1] en algunes parts del sud del País Valencià. Les acàcies tenen usos forestals (fusta, goma aràbiga), ornamentals, culinaris o medicinals.
Les acàcies són arbres o arbusts, generalment de fulles compostes pinnades, però que en alguns casos tenen els pecíols que fan la funció de les fulles. Les flors són petites i amb cinc pètals, normalment grocs, però poden ser d'uns altres colors, com el morat. El fruit és un llegum. De vegades, són plantes espinoses que ocasionalment poden acollir formiguers en simbiosi.
El gènere Acacia no és monofilètic i això ha fet que, finalment, la taxonomia se n'hagi de subdividir en cinc gèneres. Aquesta divisió ha estat ratificada el 30 de juliol del 2005 en l’International Botanical Congress fet a Viena.[2]
Els nous gèneres han rebut les denominacions següents:
El gènere Acacia inclou unes 1.450 espècies. Algunes d'aquestes són:
Les acàcies (Acacia) són un gènere de plantes amb flor de la subfamília mimosoideae, de la família de les fabàcies, amb nom científic Robinia pseudoacacia. Aquest gènere és originari dels territoris que formaven el continent arcaic de Gondwana. La majoria d'espècies (950) habiten a Austràlia i la resta es reparteixen entre l'Àfrica tropical, el sud de l'Àsia i el continent americà. L'espècie Acacia farnesiana (aromer) es considera subespontània en algunes parts del sud del País Valencià. Les acàcies tenen usos forestals (fusta, goma aràbiga), ornamentals, culinaris o medicinals.
Mae rhyw 1,300 rhywogaeth o acesia (neu acasia). Gelwir rhai yn mimosa hefyd. Mae llawer yn frodor o Awstralia.
Akácie (Acacia), česky též kapinice, je rod rostlin z čeledi bobovité. Jsou to keře, stromy nebo i liány s dvakrát zpeřenými listy. Řada druhů má listy s rozšířeným, plochým řapíkem a bez čepele. Květy jsou drobné, bílé nebo žluté, uspořádané v kulovitých klubkách nebo podlouhlých hroznech. Akácie rostou v tropech a subtropech téměř celého světa v počtu asi 1200 druhů. Nejvíce druhů se vyskytuje v Austrálii. Některé druhy jsou v tropech a subtropech pěstovány jako okrasné dřeviny a lze se s nimi setkat i ve Středomoří. Akácie mají využití v medicíně, některé druhy poskytují trvanlivé dřevo, gumy, třísloviny nebo parfémové silice.
V současné taxonomii byl rod akácie na základě fylogenetických studií rozdělen na celkem 5 samostatných rodů: Acacia, Acaciella, Senegalia, Mariosousa a Vachellia.
Akácie jsou keře a stromy, řidčeji i dřevnaté liány. Mnohé druhy mají nápadné trny, vzniklé přeměnou palistů. Listy jsou dvojnásobně zpeřené, složené z drobných a většinou vstřícných, krátce řapíčkatých až přisedlých lístků. U mnohých druhů je čepel listů redukovaná a asimilační funkci přebírá plochý rozšířený řapík (tzv. fylodie), takže listy vyhlížejí jako jednoduché, s paralelní žilnatinou. Palisty bývají drobné a opadavé nebo přeměněné v trny. Na řapíku a někdy i na vřetenu listu bývají přítomny žlázky (extraflorální nektária). Květy jsou drobné, oboupohlavné nebo samčí a oboupohlavné, bílé, žluté nebo krémové, uspořádané v hustých válcovitých klasech nebo kulovitých klubkách. Tato květenství vyrůstají buď ve svazcích v úžlabí listů nebo jsou uspořádaná v bohatých vrcholových latách. Kalich je trubkovitý nebo zvonkovitý, se 4 nebo 5 cípy. Koruna je trubkovitá, nálevkovitá až zvonkovitá, 4 nebo 5-četná. Tyčinek je mnoho, jsou nápadné, vyčnívající z květu, volné nebo pouze na bázi srostlé. Semeník je přisedlý nebo stopkatý. Plody jsou velmi různorodé, pukavé nebo nepukavé, rovné nebo zakřivené. Semena bývají oválná až podlouhlá, více či méně zploštělá, s tvrdým osemením, bezkřídlá, obvykle bez míšku.[1][2]
Kvetoucí Acacia alata s bizarními fylódii
Kvetoucí Acacia aphylla
Klasovité květenství Acacia ataxacantha
Detail kulovitých květenství Acacia cremiflora
Acacia glaucoptera
Detail trnů Acacia greggii
Rod akácie zahrnuje asi 1200 až 1300 druhů. Je to druhý nejobsáhlejší rod bobovitých. Akácie jsou rozšířeny v tropech a subtropech po celém světě, zejména však na jižní polokouli. Centrum druhové diverzity je v australské oblasti, kde roste celkem asi 900 druhů akácií. Akácie je v tomto regionu druhově nejbohatší rod cévnatých rostlin. Největší druhová pestrost je v semiaridních oblastech jihozápadní Austrálie a ve východní Austrálii, kde dominují druhy z podrodu Phyllodineae. Z Ameriky je uváděno asi 270 druhů akácií, z Afriky asi 130, z Madagaskaru asi 100 a z Asie asi 55 druhů.[1][2][3]
V evropské květeně není žádný druh akácie původní. Některé australské a v menší míře i africké či americké druhy jsou vysazovány ve Středomoří jako okrasné dřeviny.[1][4][5]
Akácie vyhledávají otevřená, slunná stanoviště. Rostou zejména na březích řek, v monzunových lesích, na mýtinách ve stálezeleném tropickém lese, na savanách a v suchomilné keřové vegetaci. Často tvoří významnou součást daných rostlinných společenstev. Preferují dobře propustné půdy v nižších nadmořských výškách do 800 metrů nad mořem.[2]
V Červeném seznamu ohrožených druhů IUCN jsou jako kriticky ohrožené uvedeny 4 druhy akácií: Acacia belairioides a Acacia roigii z Kuby, Acacia mathuataensis z ostrova Vanua Levu v souostroví Fidži a Acacia anegadensis z ostrova Anegada v souostroví Panenské ostrovy. V kategorii ohrožených je vedeno celkem 9 druhů pocházejících z Austrálie, tropické Ameriky (zejména z Kuby) a Madagaskaru.[6]
Rod Acacia byl popsán v roce 1754 Philipem Millerem. Od té doby sem bylo zařazeno množství nově popisovaných druhů, řazených dnes do zcela jiných rodů. V roce 1842 George Bentham jasně stanovil limity tohoto rodu, mezi které náleželo zejména množství volných tyčinek v květu. V roce 1875 pak publikoval celosvětovou klasifikaci akácií, která byla v platnosti téměř 100 let.[3]
Rod Acacia byl v taxonomii bobovitých řazen do samostatného tribu Acacieae, obsahujícího jediný rod. V některých systémech byl do tribu Acacieae řazen ještě africký monotypický rod Faidherbia. Rod Acacia byl dále tradičně členěn na 4 podrody: Acacia, Aculeiferum, Phyllodineae a Filicinae, případně na 3 podrody, pokud byly Filicinae brány jako sekce v rámci podrodu Aculeiferum. V taxonomii akácií, jejich příbuzenských vztahů s ostatními triby bývalé podčeledi Mimosoideae stejně jako v jejich vnitrorodovém členění panovaly dlouho nejasnosti. V roce 1986 Pedley základním 3 podrodům (Acacia, Aculeiferum, Phyllodineae ) přidělil úroveň rodů a rod Acacia tak rozdělil na tři nové rody: Acacia, Senegalia a Racosperma. Toto řešení však nebylo všeobecně přijato.[2][3][7][8]
Několika molekulárními kladistickými studiemi, z nichž první vyšla v roce 1995, bylo potvrzeno, že rod Acacia v klasickém pojetí není monofyletický. Jednotlivé vývojové linie akácií, jak je ukazují fylogenetické studie, jsou dokonce rozesety v několika různých tribech bývalé podčeledi Mimosoideae. Na základě těchto studií byl rod Acacia rozdělen na celkem 5 samostatných rodů: Acacia s. str., Acaciella, Mariosousa, Senegalia a Vachellia. Výzkum však stále není dovršen a jsou indicie, že rod Senegalia není ani v současném pojetí monofyletický. Také není dosud známo nové rozdělení této části podčeledi Caesalpinioideae do tribů. Většina zdrojů poskytujících taxonomické informace (např.[9][10]) tyto změny dosud nereflektuje.[2][3][7]
Typovým druhem, na jehož základě byl rod Acacia popsán, je Acacia nilotica. Tento druh se po rozdělení rodu Acacia ocitl ve skupině čítající pouze asi 160 druhů (bývalý podrod Acacia), která by měla podle pravidel botanické nomenklatury nést rodové jméno Acacia, zatímco pro největší skupinu čítající téměř 1000 vesměs australských druhů akácií (bývalý podrod Phyllodineae) bylo k dispozici jméno Racosperma. Záležitost byla řešena na dvou botanických kongresech v letech 2003 a 2004, kde byla podána žádost na změnu typového druhu. V roce 2005 byla tato změna schválena a novým typovým druhem pro rod Acacia se stal druh Acacia penninervis. Rodové jméno tak zůstalo největší skupině akácií z bývalého podrodu Phyllodineae, zatímco bývalý podrod Acacia dostal nové rodové jméno Vachellia.[11]
Rod zahrnuje 15 druhů, v minulosti tvořících podrod či sekci Filicinae. Je rozšířen v Americe od USA po Argentinu. Největší druhové bohatství je v Mexiku. U akácií tohoto rodu nejsou vyvinuty na listech nektáriové žlázky.
Největší rod akácií, zahrnující téměř 1000 druhů z bývalého podrodu Phyllodineae. Dominuje zejména v Austrálii (asi 950 druhů) a Tichomoří (7 druhů), je rozšířen také na Taiwanu a ve východní části jv. Asie (celkem 10 druhů) a na Madagaskaru (2 druhy). U většiny druhů tohoto rodu jsou listy redukovány na různě tvarovaná fylódia, řidčeji jsou listy dvakrát zpeřené. Na řapících a středních žebrech listů jsou žlázky. Tyto akácie jsou většinou beztrnné, pouze u nemnohých druhů jsou palisty přeměněny v trny.
Pantropicky rozšířený rod zahrnující asi 203 druhů řazených v minulosti do podrodu Aculeiferum. Je rozšířen v Americe (asi 100 druhů), Africe a na Madagaskaru (celkem 69 druhů), v Asii (43 druhů) a Austrálii (pouze 2 druhy). Jsou to stromy, keře, šplhavé keře a řadí se sem i všechny akácie liánovitého vzrůstu. Listy dospělých rostlin jsou dvakrát zpeřené, na řapíku a středním žebru listu jsou žlázky. Na větévkách bývají trny, které jsou rozesety mezi internodii nebo po dvou či po třech pod bází internodia. Palisty nejsou přeměněné v trny.
Marisousa je nový rod, popsaný v roce 2006. Zahrnuje 13 druhů akácií, rozšířených v Severní a Střední Americe.
Rod zahrnuje asi 163 druhů, v minulosti řazených do podrodu Acacia. Je rozšířen v Africe, Asii a Americe a sporadicky i v Austrálii, kde však roste pouze 9 druhů. Jsou to stromy nebo keře. Listy dospělých rostlin jsou dvakrát zpeřené, se žlázkami na řapíku a středním žebru listu. Všechny druhy tohoto rodu mají palisty přeměněné v trny. Africké druhy mívají charakteristické, v horní části zploštělé koruny.[2][3][12][13]
Piptadenia, Mimosa aj. rody z tribu Mimoseae
Květy akácií jsou opylovány zejména včelami.[2] Pro mnohé druhy amerických akácií je charakteristická symbióza s mravenci. Tento vztah se označuje jako myrmekofilie. Na koncích lístků takové akácie jsou produkována tzv. Beltova tělíska, sloužící mravencům k výživě. Mimo to mívají tyto druhy na řapíku listů zvětšená nektária produkující sladkou šťávu. Některé druhy akácií mají nápadné zvětšené duté trny, které slouží mravencům za obydlí. Mravenci na oplátku chrání rostlinu před býložravci a škůdci a likvidují konkurenční vegetaci. U druhu Acacia cornigera bylo prokázáno, že vymizí-li z oblasti symbiotický mravenec Pseudomyrmex ferruginea, přežijí jen izolované rostliny této akácie a pouze za výjimečných okolností. Obligátní myrmekofilie nebyla zjištěna u australských druhů akácií.[15][16]
Některé druhy akácií, např. africká Acacia ataxacantha a australské A. concinna, A. megaladena, A. pennata aj. druhy z podrodu Aculeiferum, mají velkou fenotypovou plasticitu v závislosti na prostředí, v němž rostou. Zatímco v husté stromové vegetaci jsou to dřevnaté liány, na otevřených stanovištích rostou jako vzpřímené keře nebo stromy.[2] Mladé semenáčky těch druhů akácií, které mají listy redukované na fylódia, mohou mít první listy jednoduše nebo dvakrát zpeřené a až později se objevují fylódia. U některých takových druhů, např. Acacia melanoxylon, se u dospělých rostlin dokonce objevují větve s dvakrát zpeřenými listy.[2] U druhu A. heterophylla se mimo jednoduchých fylódií objevují i listy tvořené na bázi fylódiem a v horní části dvakrát zpeřenou čepelí.
Duté trny Acacia cornigera, obývané žahavými mravenci
Zbytnělé duté trny Acacia drepanolobium
Duté trny Acacia horrida
Heterofylie u druhu Acacia heterophylla
Akácie mají poměrně mnohostranné využití. Různé druhy poskytují zejména trvanlivé dřevo, gumy, třísloviny a vonné extrakty. Mnohé druhy mají také využití v medicíně. Pěstují se i jako okrasné dřeviny.
Různé druhy akácií jsou v klimaticky příhodných oblastech světa pěstovány jako okrasné dřeviny. V jižní Evropě se lze setkat např. s australskými druhy Acacia cyanophylla, A. dealbata, A. longifolia, A. mearnsii, A. melanoxylon, A. pycnantha a A. retinodes. Z afrických druhů se vysazuje zejména Acacia karoo, z amerických dnes již pantropicky rozšířená akácie Farnesova (Acacia farnesiana). Posledně zmíněný druh je v Evropě pěstován již od roku 1611. V Malajsii se jako pouliční strom vysazuje australská akácie A. auriculiformis.[2][4][5][17]
Bohatě kvetoucí Acacia baileyana
Rozkvetlá Acacia crassa
Acacia dealbata
Dřevo akácií je velmi trvanlivé, o hustotě 640 až 800 kg/m3, je však dosti obtížně opracovatelné. Dřevo statnějších druhů akácií je používáno zejména na obklady, stavbu lodí a výrobu hudebních nástrojů, ze dřeva pomalu rostoucích drobnějších druhů se vyrábějí zejména dýmky, držadla a podobné drobnější předměty. Mezi častěji těžené druhy náleží v dnešní době zejména Acacia glaucescens, A. melanoxylon a A. nigrescens. Na Havaji poskytoval v minulosti velmi ceněné dřevo místní druh Acacia koa, nazývaný havajský mahagon (hawaiian mahogany). Dřevo bylo používáno zejména k výrobě surfovacích prken, kánoí a dřevěných mís. Akácie slouží také jako vyhledávaný zdroj topiva a dřevěného uhlí, navíc často rostou v oblastech kde je otopu nedostatek. Dřevo australské akácie Acacia melanoxylon je obchodováno pod jménem blackwood. Je velmi trvanlivé a dobře opracovatelné, s úzkou bělavou bělí a zlatohnědým až načervenale hnědým jádrovým dřevem. Dosti široké využití má i dřevo australského druhu A. crassicarpa. V jižních oblastech Jižní Ameriky je významným zdrojem dřeva druh A. visco.[2][15][16][20]
Fošny z akácie Acacia heterophylla
Řez kmenem Acacia ataxacantha
Klovatina vytékající z kmene Acacia koa
Kyselé plody Acacia concinna mají využití ve filipínské kuchyni.[2] Extrakty z některých druhů se používají v lidovém léčitelství, v Africe např. kořeny Acacia nilotica při léčbě spavé nemoci.[21] Guma z akácie arabské (Acacia nilotica) působí proti průjmům a používá se proti amébám a křečím. Prášek z lusků tohoto druhu hubí vodní plže přenášející bilharziózu. Guma severoafrické akácie Acacia tortilis se používá při zánětech očí, onemocněních plic a na hojení ran.[17] Akácie katechová (A. catechu) je využívána v tradiční čínské medicíně.[22] Listy A. pluricapitata se používají v Malajsii při bolestech hlavy a medicínské využití má i kůra z kořenů.[2]
Z některých druhů akácií se získává klovatina, tzv. arabská guma, používaná v potravinářství, farmacii i jinde. Nejlepší klovatinu produkuje akácie senegalská (Acacia senegalensis) a akácie egyptská (A. seyal), méně kvalitní akácie arabská (A. nilotica). Mimo to je možno klovatinu získávat i z afrických druhů A. abyssinica, A. giraffae, A. horrida, A. kirkii a australské A. pycnantha. Z extraktu indické akácie katechové (Acacia catechu) se získává pryskyřičná hmota nazývaná katechu a sloužící k barvení látek, v koželužství a v potravinářství jako aromatikum. Extrakt z květů akácie Farnesovy (A. farnesiana) je používán při přípravě nejluxusnějších parfémů a rostlina má využití i v tradiční medicíně. Z kůry akácií Acacia mearnsii, A. dealbata a A. pycnantha jsou získávány třísloviny.[2][17]
Australská akácie A. mangium náleží k velmi rychle rostoucím dřevinám, v devíti letech může dosáhnout výšky až 23 metrů a průměru kmene přes 20 cm. V Malajsii je používána k zalesňování. Další rychle rostoucí druh, Acacia auriculiformis, pocházející z jihovýchodní Asie a Austrálie, je v tropech pěstován na plantážích jako zdroj biomasy, topiva a kvalitního dřevěného uhlí. Některé akácie, např. australské A. saligna a A. cyclops a australská A. tortilis, jsou vysazovány ke zpevnění písků a proti erozi. Mnohé druhy akácií jsou významným zdrojem pastvy pro včely.[17] Listy mnohých druhů akácií se používají jako krmivo pro dobytek, listy i plody některých druhů však obsahují kyanogenní glykosidy a mohou být jedovaté.[13]
Galerie akácie ve Wikimedia Commons Obrázky, zvuky či videa k tématu akácie ve Wikimedia Commons
Akácie (Acacia), česky též kapinice, je rod rostlin z čeledi bobovité. Jsou to keře, stromy nebo i liány s dvakrát zpeřenými listy. Řada druhů má listy s rozšířeným, plochým řapíkem a bez čepele. Květy jsou drobné, bílé nebo žluté, uspořádané v kulovitých klubkách nebo podlouhlých hroznech. Akácie rostou v tropech a subtropech téměř celého světa v počtu asi 1200 druhů. Nejvíce druhů se vyskytuje v Austrálii. Některé druhy jsou v tropech a subtropech pěstovány jako okrasné dřeviny a lze se s nimi setkat i ve Středomoří. Akácie mají využití v medicíně, některé druhy poskytují trvanlivé dřevo, gumy, třísloviny nebo parfémové silice.
V současné taxonomii byl rod akácie na základě fylogenetických studií rozdělen na celkem 5 samostatných rodů: Acacia, Acaciella, Senegalia, Mariosousa a Vachellia.
Akacie (Acacia) er en meget stor planteslægt. Den er udbredt i de subtropiske og tropiske egne af Mellemamerika, Sydasien, Australien og Afrika. Bladene er som regel uligefinnede, men nogle arter klarer sig uden blade og har i stedet flade, grønne bladstilke, fyllodier. Blomsterne sidder ordnet i runde eller aflange hoveder. De har meget små, som regel gule eller hvidlige kronblade. Akacier er ofte tornede. Her omtales kun de arter, som har økonomisk betydning i Danmark.
ArterBarken af visse australske arter sælges under navnet wattle. Den har et højt indhold af garvestoffer, som gør den værdifuld i læderindustrien. Blandt arterne findes Acacia pycnantha (Guld-Wattle), Acacia decurrens (Garve-Wattle), Acacia dealbata (Sølv-Wattle) og Acacia mearnsii (Sort Wattle). Den ægte gummi arabicum stammer fra Acacia senegal, som vokser i Sahelbæltet i Afrika.
Die Pflanzengattung Acacia gehört zur Unterfamilie Mimosengewächse (Mimosoideae) innerhalb der Familie der Hülsenfrüchtler (Fabaceae). Die im 21. Jahrhundert etwa 950 Arten der Gattung Acacia s. str. kommen hauptsächlich in Australien vor, aber keine Art in der Neuen Welt oder auf dem afrikanischen Kontinent.
Die Arten der Tribus Acacieae werden Akazien genannt, also die Arten der Gattungen Acacia, Acaciella, Mariosousa, Senegalia und Vachellia.
Im Volksmund wird der Name „Akazie“ oft auf die Robinie übertragen. Die Tribus Acacieae und die Gattung Robinia sind jedoch nicht nahe miteinander verwandt und gehören zu unterschiedlichen Unterfamilien der Fabaceae. Arten der Tribus Acacieae die in wärmeren Regionen häufig als Ziergehölze gepflanzt werden, werden dort häufig „Mimosen“ genannt. Die echte Mimose (Mimosa pudica) ist jedoch ein kurzlebiger Halbstrauch mit rosafarbenen köpfchenförmigen Blütenständen.
Acacia-Arten sind selten Bäume, meist Sträucher. Manche Arten besitzen Dornen. Acacia-Arten gehören zu den Harthölzern. Die Wurzeln von Akazien-Arten bilden mit Knöllchenbakterien (Rhizobium spec.) eine Symbiose, mit deren Hilfe sie Luftstickstoff pflanzenverfügbar machen.
Selten werfen sie in der Trockenzeit ihr Laub ab, meist sind sie immergrün. Bei vielen Akazien-Arten liegt Heterophyllie vor. Junge Exemplare besitzen oft Laubblätter mit normalen Blattstiel und doppelt gefiederter Blattspreite. Dann gibt es manchmal ein Übergangsstadium, bei denen der Blattstiel schon abgeflacht ist, aber es noch eine mehr oder weniger große gefiederte Blattspreite gibt. Meist ist mindestens an ausgewachsenen Exemplaren, der Blattstiel abgeflacht und er übernimmt die Photosynthese-Funktion, Blattspreiten sind keine vorhanden, dies nennt man Phyllodium. Die Form der Phyllodien ist sehr unterschiedlich. Phyllodien sind bei den meisten Acacia s. str. vorhanden, dagegen besitzen bei den meisten aus Acacia s. l. ausgegliederten Arten die Blätter auch an angewachsenen Exemplaren meist vollentwickelte doppelt gefiederte Blattspreiten.
Es sind zwei Nebenblätter vorhanden, die früh abfallen oder beständig sind; meist sind sie klein, schuppenförmig oder zu Dornen umgewandelt.
An den Enden der Zweige stehen, seitig in bündeligen Gesamtblütenständen oder einzeln auf Blütenstandsschäften oder sitzend, kugelige kopfige, zylindrische ährige oder traubig Blütenstände, in denen viele Blüten meist dichtgedrängt zusammen stehen. Jede Blüte steht über einem kleinen, bräunlichen, spatel- oder schildförmigen, genagelten Deckblatt.
Die relativ kleinen Blüten sind radiärsymmetrisch, vier- oder fünfzählig und meist zwittrig mit doppelter Blütenhülle. Die Farbe der Blüten reicht von sattgelb bis cremeweiß, sehr selten sind sie rot. Die jeweils vier oder fünf Kelch- und Kronblätter können frei oder verwachsen sein. Die unter oder gerade über der Basis des Fruchtblattes entspringenden vielen Staubblätter überragen die Blütenhüllblätter. Das Fruchtblatt ist kahl oder flaumig behaart. Es sind viele Samenanlagen vorhanden. Der dünne Griffel überragt die Staubblätter. Oft verströmen die Blüten einen starken Duft und bringen reichlich Pollen hervor, dies lockt Bienen an.
Die Hülsenfrüchte sind lineal bis länglich, gerade bis gekrümmt oder spiralig gedreht, im Querschnitt rund oder abgeflacht. Die Samen sind länglich, fast kugelig oder abgeflacht-eiförmig und besitzen einen Arillus. In der Regel sind die Samen lange lebensfähig, einige benötigen Feuer, um keimen zu können.
Von den etwa 950 Acacia-Arten sind fast alle nur auf dem australischen Kontinent verbreitet. Nur etwa ein Dutzend Arten kommen in anderen Gebieten Australasiens vor. Acacia-Arten kommen in allen australischen Bundesstaaten vor. Sie gedeihen von den Küstengebieten bis in die Berge und im trockenen Inland. Überall in der australischen Vegetation sind Acacia-Arten als dominante Florenelemente vertreten, besonders in den ariden bis semiariden Gebieten[1].
Der Gattungsname Acacia wurde 1754 durch Philip Miller in The Gardeners Dictionary Abridged, 4. Auflage[2] erstveröffentlicht. Der Gattungsname Acacia leitet sich vom griechischen Wort akakia für die Arabische Gummi-Akazie (Acacia nilotica, dies ist ein Synonym von Vachellia nilotica (L.) P.J.H.Hurter & Mabb.) ab, der sich aus ake oder akis für scharfe Spitze oder Dorn, akazo für schärfen ableitet.[1] Synonyme für Acacia Mill. sind: Acaciopsis Britton & Rose, Bahamia Britton & Rose, Delaportea Thorel ex Gagnep., Fishlockia Britton & Rose, Manganaroa Speg., Myrmecodendron Britton & Rose, Nimiria Prain ex Craib, Poponax Raf., Racosperma Mart., Siderocarpos Small, Tauroceras Britton & Rose.[3]
Die Gattung Acacia gehört zur Tribus Acacieae in der Unterfamilie der Mimosoideae innerhalb der Familie der Fabaceae.[3]
Die Gattung Acacia wurde historisch seit Pedley 1978 in drei Untergattungen und Sektionen gegliedert:[4]
Aus der Gattung Acacia s. l. (damals 1350 bis 1450 Arten) wurden etwa 400 Arten in kleinere Gattungen ausgegliedert. Und so ist obige doch schon sehr alte Untergliederung der Gattung nicht mehr aktuell. Die ehemaligen Untergattungen Acacia sowie Aculeiferum fallen weg. Ihre Arten wurden den neuen Gattungen zugeordnet.[5][6][7]
2003 wurde von Orchard und Maslin auf der Sitzung der Nomenclature Section of the XVII International Botanical Congress in Vienna als neue Typusart Acacia penninervis Sieber ex DC., die Acacia nilotica (L.) Willd. ex Delile ersetzt, vorgeschlagen und in The official report of the Spermatophyta Committee, with detailed discussion of the reasons for their decision, In: Taxon, Volume 53, Number 3, 1. August 2004, S. 826–829, veröffentlicht, dies ist seit 30. Juli 2005 gültig. Dies geschah, damit fast 950 australische Arten in der Gattung Acacia verbleiben.[8]
Die neuen Gattungen sind:[5][6][7][4]
Einige der Arten, die in neuen Gattungen eingeordnet wurden, siehe unter: Akazien (Acacieae):
Es gibt in der Gattung Acacia s. str. etwa 950 Arten:
Die Gold-Akazie (Acacia pycnantha), in Australien Golden Wattle genannt, ist die Nationalpflanze Australiens.
Von einigen Arten, beispielsweise Acacia spirorbis, wird das Holz genutzt. Aus den Schoten und Rinde von Acacia nilotica wird „Bablah“ oder „Babul“, ein Gerbmittel für Leder, Zebuhäute (Kipsen), hergestellt.[11]
Einige Arten werden als Zierpflanzen verwendet.
Die Pflanzengattung Acacia gehört zur Unterfamilie Mimosengewächse (Mimosoideae) innerhalb der Familie der Hülsenfrüchtler (Fabaceae). Die im 21. Jahrhundert etwa 950 Arten der Gattung Acacia s. str. kommen hauptsächlich in Australien vor, aber keine Art in der Neuen Welt oder auf dem afrikanischen Kontinent.
Les acacias, ki beacôp s' lomnut eto mimozas, c' est des åbes u des bouxhons, k' i gn a dipus d' 1500 sôres sol Daegn, inte di zeles dipus d' 1000 rén k' e l' Ostraleye.
No e sincieus latén : Acacia spp.
Famile : påwionacêyes
Les acacias, c' est ene påwionacêye, eto, c' est on sourdant d' proteyenes po les magneus d' yebes, k' î betchtèt voltî.
Li fleur est vizitêyes pås moxhes al låme k' endè rexhèt avou des grossès hozêyes.
Bråmint des acacias siervèt eto po ndè saetchî ene gome, k' on fwait do rodje souke avou.
Li bwès d' acacia est stocaesse, mins ploye åjheymint : c' est do bwès k' on fwait des violes.
Acacia is a monophyletic genus[10] o flouerin plants in the legume faimily, Fabaceae, commonly kent as thorn trees or shittah trees.
_Willd..jpg)
_2.JPG)
|website= (help) Ing Acacia metung yang genus ning tanaman ampong pundutungsubfamily Mimosoideae na ning familia Fabaceae, mumunang me tungge king Africa uli ning Swedish botanist Carolus Linnaeus inyang 1773.
Deng Acacia bantug la naman kareng lagyung thorntrees o kaya wattles, kayabe la reng yellow-fever acacia ampong umbrella acacias.
Acacia sp. - Museum specimen
Acacia es un genre d'arbres e arbrilhons qu'apartenon a la familha dels Fabacèas (sosfamilha dels Mimosoidèas). Dins lo lengatge corrent, las espècias d'aqueste genre prenon, segon los cases, l'apelacion d'acacia, cacièr, mimòsa, mulga o encara tamarin. En França, se designa sovent amb lo nom commun « acacia » un arbre entièrament diferent, lo robinièr fals cacièr de l'espècia Robinia pseudoacacia.
Se compta mai de 1 500 espècias de cacièrs a travèrs lo mond dont prèp de 1 000 unicament en Austràlia. D'alhors es un cacièr o mimòsa, lo mimòsa daurat (Acacia pycnantha) qu'es la flor nacionala d'Austràlia. Los cacièrs se rencontran dins una granda varietat de condicions ecologicas, que van de las zònas litoralas, a las zònas fòrtament aisagadas o a las regions submontanhosas en passant per las zònas aridas o subaridas. Pasmens, es dins aquelas darrièras que n'i a lo mai.
Las flors son regularas, generalament pichonas, gropadas en tèstas globulosas o en espigas cilindricas. Segon las spècias las inflorescéncias pòdon comportar de qualques flors a mai d'un centenat. En general, florisson long de l'annada amb una espelida principala a la prima e una florason de mendra importància la rèsta de l'annada. Las flors son en general jaunas, quitament s'existisson qualques espècias de flors ròsas.
Los fruches son de tecas.
Las fuèlhas son compausadas de fòrça paras de foliòlas, mas certanas espècias desvolopan de fillòdis. Qualques-unas, mai raras, an pas cap de fuèlhas e possedisson de tijas transformadas en cladòdas. Lor posicion verticala assegura una proteccion contra la desidratacion e la tròp granda insolacion.
Mantun genre de formigas, de Tetraponera[1], los Crematogaster mimosae[2] e Crematogaster nigriceps[3], vivon en simbiòsi amb l’Acacia drepanolobium dins d'estructuras apeladas domàcias.
Lo cacièr produsís de cavitats dins de grandas espinas, que son utilizadas per las formigas coma nis e font de noiridura.
Dins las regions semi-aridas, los Cacièr son fòrça importants autant d’un punt de vista economic coma ecologic. Aqueste genre provesís d’ombra als òmes e als animals amai de procurar (amb sos fruches en teca) de noiridura pels animals (per exemple, per las crabas e los dromadaris, doas espècias animalas sovent domesticadas per la populacion locala). Tanben es utilizat coma energia pels fuòcs e coma material de construccion. Aquel arbre tanben pòt servir a bastir de barrièras de proteccion a l'entorn dels vilatges e dels camps (aquò gràcias a las espinas ponchudas que se retròban sus las brancas del Cacièr)[4].
Amai, aquel genre a tanben una granda importància ecologica en essent un fogal per mantuna espècia d’ausèls. Tanben crèa un endrech propici per que d’autras espècias de plantas se vengan establir a proximitat en fixant l'azòt (gràcias a un trabalh de simbiòsi amb de bactèris) e en enriquissent lo sòl d’autres nutriments, gràcia a las rasigas que los van anar quèrre mai en prigondor e los remontar a la surfàci[5].
aòrça espècias produsisson de goma. La vertadièra goma arabica proven de l'espècia Acacia senegal comuna tan plan dins las regions tropicalas d'Africa de l'Oèst coma en Africa de l'Èst. En Índia, Acacia arabica produsís de goma mas de qualitat inferiora a la vertadièra goma arabica. En Índia tanben Acacia concinna es utilizat tradicionalament per suenhar los cavals.
Un medicament astringent, apelat catechon, es obtengut en fasent bolhir la fusta de l'espècia Acacia catechu puèi per evaporacion.
Enfin, lo cacièr es utilizat per las membruras de batèu.
Flòra australiana
Flòra africana
Flòra indiana
Flòra americana
Flòra de las illas oceanicas
Suls autres projèctes Wikimèdia :
Acacia es un genre d'arbres e arbrilhons qu'apartenon a la familha dels Fabacèas (sosfamilha dels Mimosoidèas). Dins lo lengatge corrent, las espècias d'aqueste genre prenon, segon los cases, l'apelacion d'acacia, cacièr, mimòsa, mulga o encara tamarin. En França, se designa sovent amb lo nom commun « acacia » un arbre entièrament diferent, lo robinièr fals cacièr de l'espècia Robinia pseudoacacia.
Acacia is a monophyletic genus o flouerin plants in the legume faimily, Fabaceae, commonly kent as thorn trees or shittah trees.
Les acacias, ki beacôp s' lomnut eto mimozas, c' est des åbes u des bouxhons, k' i gn a dipus d' 1500 sôres sol Daegn, inte di zeles dipus d' 1000 rén k' e l' Ostraleye.
No e sincieus latén : Acacia spp.
Famile : påwionacêyes
Ing Acacia metung yang genus ning tanaman ampong pundutungsubfamily Mimosoideae na ning familia Fabaceae, mumunang me tungge king Africa uli ning Swedish botanist Carolus Linnaeus inyang 1773.
Deng Acacia bantug la naman kareng lagyung thorntrees o kaya wattles, kayabe la reng yellow-fever acacia ampong umbrella acacias.
Ang akasya (Ingles at Kastila: acacia) ay isang uri ng matinik na punung-kahoy.[1] Nasa genus ito ng mga palumpong at puno at kabilang sa subfamily Mimosoideae ng family Fabaceae. Una itong sinalarawan nit Carolus Linnaeus noong 1773 sa Aprika.
Ang lathalaing ito na tungkol sa Puno ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Ang akasya (Ingles at Kastila: acacia) ay isang uri ng matinik na punung-kahoy. Nasa genus ito ng mga palumpong at puno at kabilang sa subfamily Mimosoideae ng family Fabaceae. Una itong sinalarawan nit Carolus Linnaeus noong 1773 sa Aprika.
Akatsiya – burchokdoshlar oilasiga mansub daraxt va butalar: 1) chin A. (Acacia) – mimozadoshlar kenja oilasiga mansub daraxt. 500 ga yaqin turi bor. Ko‘proq Avstraliya (250 dan ortiqroq turi), qisman Afrika va Arabiston yarim orol ida tarqalgan. Keyingi vaqtda A.ning ba’zi turlari boshqa joylar (Qora dengiz sohillari)da ham iqlimlashtirilgan. Chin A. mayda patsimon bargli, to‘pgullari erta bahorda ochiladigan bo‘lgani uchun xushmanzara o‘simlik sifatida o‘stiriladi. Senegal, Efiopiya va Arabiston A.laridan aqoqiyo, ko‘pchilik chin A.turlarining po‘stlog‘idan oshlovchi moddalar olinadi; ba’zi chin A.turlarining mevasi va yog‘ochida ham oshlovchi va yelim moddalar bor; yog‘ochi mebel ishlab chiqarishda foydalaniladi; 2) oq A. yoki soxta A. (Robinia pseudoacacia) – kapalakguldoshlar kenja oilasiga mansub daraxt (qarang Ots akasiya); 3) sariq A. (Caragana arborescens) – buta tarzida o‘sadi (qarang Qarag‘ay).[1]
Akatsiya – burchokdoshlar oilasiga mansub daraxt va butalar: 1) chin A. (Acacia) – mimozadoshlar kenja oilasiga mansub daraxt. 500 ga yaqin turi bor. Ko‘proq Avstraliya (250 dan ortiqroq turi), qisman Afrika va Arabiston yarim orol ida tarqalgan. Keyingi vaqtda A.ning ba’zi turlari boshqa joylar (Qora dengiz sohillari)da ham iqlimlashtirilgan. Chin A. mayda patsimon bargli, to‘pgullari erta bahorda ochiladigan bo‘lgani uchun xushmanzara o‘simlik sifatida o‘stiriladi. Senegal, Efiopiya va Arabiston A.laridan aqoqiyo, ko‘pchilik chin A.turlarining po‘stlog‘idan oshlovchi moddalar olinadi; ba’zi chin A.turlarining mevasi va yog‘ochida ham oshlovchi va yelim moddalar bor; yog‘ochi mebel ishlab chiqarishda foydalaniladi; 2) oq A. yoki soxta A. (Robinia pseudoacacia) – kapalakguldoshlar kenja oilasiga mansub daraxt (qarang Ots akasiya); 3) sariq A. (Caragana arborescens) – buta tarzida o‘sadi (qarang Qarag‘ay).
Darcêwî, akasya (latînî: Acacia) komekê riwekan ji binekoma mimosoideae ya malbata famîleya baqilan e. Tenê li Awistraliyayê 900 heya 1000 cureyên vê komê digihên. Li seranser erdxanê (dinya) 1350-1450 cureyên wê digihên. Ji cihên germ hez dikin.
Pirranî gupikên wan zer, carnan jî sor vedidin. Hin cureyên wê bo xemla baxçeyan tên çandin. Li Bîrmanya û Çînê dara cureyê A.catechu tê kelandin, ji wê bo boyaxkirina bestiran sûd tê wergirtin. Ji A.arabica û A.senegal jî, şîrêz tê çêkirin. Qalikên darcêwiyê di çermvaniyê de tên bikaranîn.
Darcêwî, akasya (latînî: Acacia) komekê riwekan ji binekoma mimosoideae ya malbata famîleya baqilan e. Tenê li Awistraliyayê 900 heya 1000 cureyên vê komê digihên. Li seranser erdxanê (dinya) 1350-1450 cureyên wê digihên. Ji cihên germ hez dikin.
Pirranî gupikên wan zer, carnan jî sor vedidin. Hin cureyên wê bo xemla baxçeyan tên çandin. Li Bîrmanya û Çînê dara cureyê A.catechu tê kelandin, ji wê bo boyaxkirina bestiran sûd tê wergirtin. Ji A.arabica û A.senegal jî, şîrêz tê çêkirin. Qalikên darcêwiyê di çermvaniyê de tên bikaranîn.
Miwati ni miti ya jenasi Acacia katika familia Fabaceae iliyo na majani yenye sehemu nyingi, lakini vikonyo vya majani vya spishi nyingi vimekuwa vipana na vimebadili majani menyewe. Zamani jenasi hii ilikuwa na spishi takriban 1300 lakini wanasayansi wameigawanya kwenye jenasi tano sasa: Acacia, Vachellia, Senegalia, Acaciella na Mariosousa[1]. Spishi za Acacia zinatofautiana na zile za jenasi Vachellia, Senegalia na Acaciella kwa ukosa wa miiba (ghairi ya muwati kangaruu). Hazina mastipula (majani mawili madogo chini ya jani kuu) kama spishi za Mariosousa. Kwa asili miti hii inatokea Australia lakini imewasilishwa katika mabara mengine.
Maua
Maganda
Mbegu
Miwati ni miti ya jenasi Acacia katika familia Fabaceae iliyo na majani yenye sehemu nyingi, lakini vikonyo vya majani vya spishi nyingi vimekuwa vipana na vimebadili majani menyewe. Zamani jenasi hii ilikuwa na spishi takriban 1300 lakini wanasayansi wameigawanya kwenye jenasi tano sasa: Acacia, Vachellia, Senegalia, Acaciella na Mariosousa. Spishi za Acacia zinatofautiana na zile za jenasi Vachellia, Senegalia na Acaciella kwa ukosa wa miiba (ghairi ya muwati kangaruu). Hazina mastipula (majani mawili madogo chini ya jani kuu) kama spishi za Mariosousa. Kwa asili miti hii inatokea Australia lakini imewasilishwa katika mabara mengine.
Η Ακακία αποτελεί γένος φυτών, που ανήκει στην οικογένεια των Μιμηλεοειδών, στην τάξη των Κυαμωδών.
Η ακακία είναι δέντρο ή θάμνος, αειθαλής ή φυλλοβόλος, με φύλλα σύνθετα διπτεροειδή, με αγκάθια μικρά και ισχυρά. Τα άνθη της είναι μικρά ωχροκίτρινα, κίτρινα, πορτοκαλοκίτρινα και σπανιότερα λευκά, τοποθετημένα σε ταξιανθίες που σχηματίζουν σφαιρικές κεφαλές, κυλινδρικούς ίουλους ή στάχεις.
Χαρακτηριστικό της ακακίας είναι ότι εκκρίνει το αραβικό κόμμι ακόμη και σε άριστες συνθήκες καλλιέργειας, το οποίο θεωρείται παθολογικό φαινόμενο. Ο φλοιός και οι λοβοί πολλών ειδών περιέχουν μεγάλη ποσότητα δεψικών ουσιών και χρησιμοποιούνται στη βυρσοδεψία και τη φαρμακευτική. Το αραβικό κόμμι, διαλυμένο σε κρύο νερό, δίνει τη γνωστή «γόμα» για τα χαρτιά.
Τα περισσότερα είδη ευδοκιμούν σε πυριτικά, αμμώδη και φτωχά εδάφη και αντέχουν την ξηρασία. Μερικά είδη, όπως η Ακακία η κρεμοκλαδής (Acacia pendula), ευδοκιμούν σε νοτερούς, υγρούς και ελώδεις τόπους, και άλλα, όπως η Ακακία η κατεχού (Acacia catechou), αντέχουν και σε θερμοκρασίες λίγων βαθμών κάτω από 0 °C. Θεωρούνται βραχύβια φυτά, παρουσιάζουν όμως γρήγορη αύξηση. Μέσα σε λίγους μήνες αποκτούν ύψος 3 μέτρων. Το συνολικό ύψος μπορεί να ξεπεράσει τα 7 μέτρα. Από τον 30ό χρόνο αρχίζουν να παρακμάζουν. Πολλαπλασιάζονται κυρίως με σπέρματα, που φυτεύονται απευθείας στο χώμα, αλλά και με μοσχεύματα από βλαστούς ημιώριμους. Φυτεύεται σε πάρκα, σχηματίζοντας δεντροστοιχίες για καλλωπιστικούς σκοπούς, αλλά και για να συγκρατεί αμμώδη εδάφη ή αμμόλοφους.
Η γνωστή από δενδροστοιχίες ακακία, με τα λευκά μυρωδάτα άνθη που κρέμονται σε τσαμπιά (βότρεις), δεν ανήκει στο γένος Acacia, αλλά είναι το φυτό Ροβίνια η ψευδοακακία (Robinia pseudoacacia).
Μερικά από τα πιο γνωστά είδη ακακίας είναι τα εξής:
Το γένος περιλαμβάνει γύρω στα 1300 είδη, ορισμένα από τα οποία παρατίθενται στον κατάλογο που ακολουθεί:[2]
Η Ακακία αποτελεί γένος φυτών, που ανήκει στην οικογένεια των Μιμηλεοειδών, στην τάξη των Κυαμωδών.
Η ακακία είναι δέντρο ή θάμνος, αειθαλής ή φυλλοβόλος, με φύλλα σύνθετα διπτεροειδή, με αγκάθια μικρά και ισχυρά. Τα άνθη της είναι μικρά ωχροκίτρινα, κίτρινα, πορτοκαλοκίτρινα και σπανιότερα λευκά, τοποθετημένα σε ταξιανθίες που σχηματίζουν σφαιρικές κεφαλές, κυλινδρικούς ίουλους ή στάχεις.
Χαρακτηριστικό της ακακίας είναι ότι εκκρίνει το αραβικό κόμμι ακόμη και σε άριστες συνθήκες καλλιέργειας, το οποίο θεωρείται παθολογικό φαινόμενο. Ο φλοιός και οι λοβοί πολλών ειδών περιέχουν μεγάλη ποσότητα δεψικών ουσιών και χρησιμοποιούνται στη βυρσοδεψία και τη φαρμακευτική. Το αραβικό κόμμι, διαλυμένο σε κρύο νερό, δίνει τη γνωστή «γόμα» για τα χαρτιά.
Акация - (лат. Acacia) - өсүмдүктөрдүн чанактуулар тукумундагы уруусу. Дарак, бадал, чанда лианалар. Жалбырагы татаал, кош канат сымал, көп учурда учтуу же узун тикенектери өсөт. Гүлү сары, майда, анча чоң эмес башча топгүлү татаал шыпыргы топгүлчө чогулган. Мөмөсү көп уруктуу чанак. Анын 1000ден ашык түрү Африка, Азия, Америка жана Австралиянын кургакчыл райондорунда таралган. Көп түрлөрү баалуу жыгач. Сенегал акациясы - медицинада колдонулуучу гумми-арабиктин жогорку сортун алууда чийки зат. Россиянын Кара деңиз жээктеринде кара жыгачтуу акация жашылдандыруу үчүн өстүрүлөт. Айрымдары танниддерге бай келип, булгаары ийлөөдө, сапаттуу сөңгөгү эмерек, кагаз жасоодо колдонулат. Кыргызстанда 3 түрү (ак, сары, кумдак акация) өстүрүлөт.
Акация - (лат. Acacia) - өсүмдүктөрдүн чанактуулар тукумундагы уруусу. Дарак, бадал, чанда лианалар. Жалбырагы татаал, кош канат сымал, көп учурда учтуу же узун тикенектери өсөт. Гүлү сары, майда, анча чоң эмес башча топгүлү татаал шыпыргы топгүлчө чогулган. Мөмөсү көп уруктуу чанак. Анын 1000ден ашык түрү Африка, Азия, Америка жана Австралиянын кургакчыл райондорунда таралган. Көп түрлөрү баалуу жыгач. Сенегал акациясы - медицинада колдонулуучу гумми-арабиктин жогорку сортун алууда чийки зат. Россиянын Кара деңиз жээктеринде кара жыгачтуу акация жашылдандыруу үчүн өстүрүлөт. Айрымдары танниддерге бай келип, булгаары ийлөөдө, сапаттуу сөңгөгү эмерек, кагаз жасоодо колдонулат. Кыргызстанда 3 түрү (ак, сары, кумдак акация) өстүрүлөт.
Акација (латински јазик|Acacia) е род на повеќе годишни дрвенести растенија од фамилијата на бобова или мешунки (лат. Fabaceae). Постојат околу 1.300 вида на акации, од кои некои се многу значајни во саванските екосистеми, или како нидиколни растенија за мравките.
Познати видови на мимози се:[2]
Мимоза, дрво од семејството акации, во однос на некој друг вид, нема долг век. Има краток животен век, најголем број живеат од 15—30 години, домашна мимоза може да успее околу 30 години, а италијанката до петнаесет години. Акации се најчесто грмушки или помали стебла кои растат на сушни и сончеви предели. Обично пораснуваат до 12 м висина, иако некои можат да достигнат и поголема висина. Многу видови имаат зелени перасти листови кои се густо збиени на гранките и создаваат впечаток на папрати. африкански вид на акации се прекриени со оштри боцки кои всушност се модифицирани гранки или листови. Мимоза има мириѕливи цветови, најчесто во форма на грашок и со жолта боја, а цветовите се со голем број на прашници и се сместени во густи гроздести цвасти на крајот на гранката. Мимозите цветаат од февруари до март, но има и од оние видови кои цветаат во јуни и јули, па и оние кои цветаат неколку пати во годината (Acacia semperflorens). Отпорна е на ниске температури до -7 °C, но сепак треба да се бара локација каде се заштитени од продирање на постудени ветрови.
Бразилски вид на срамежлива мимоза (Mimosa pudica) се одликува со осетливост на листовите при допир. Листовите на овој вид покажуваат сеизмонастички движења — прво по ред се преклопуваат лиските, а потоа надразувањето се пренесува на петекката па целиот пераст лист се поклопува како овенет.
Acacia melanoxylon
Acacia saligna
Дрво на акација при крајот на мај
Acacia sp.
Acacia drepanolobium
Акација (латински јазик|Acacia) е род на повеќе годишни дрвенести растенија од фамилијата на бобова или мешунки (лат. Fabaceae). Постојат околу 1.300 вида на акации, од кои некои се многу значајни во саванските екосистеми, или како нидиколни растенија за мравките.
Сәрви агачы (лат. Acacia Mill., 1754[1]) — күбәләкчәчәклеләр гаиләлегенә караган үсемлекләр ыруы.
Сәрүәр ағасы йәки бохар селеге (урыҫ. Акация)- ҡуҙаҡлылар ғаиләһенә ингән ваҡ япраҡлы. һары, аҡ сәскәле, ҡуҙаҡ орлоҡло, селеккә оҡшаған ағас; май- июнь айҙарында сәскә ата; бал ҡорттары уның татын яратып йыя.
Сәрүәр ағасыырыуы трибаһына Acacieae кесе ғаиләһенә Мимозалар (Mimosoideae) ғаиләһенә Ҡуҙаҡлылар (Fabaceae) рәтенә инә Ҡуҙаҡ сәскәлеләр (Fabales).
Ырыуға 1300 тирәһе төр инә.
Сәрүәр ағасы йәки бохар селеге (урыҫ. Акация)- ҡуҙаҡлылар ғаиләһенә ингән ваҡ япраҡлы. һары, аҡ сәскәле, ҡуҙаҡ орлоҡло, селеккә оҡшаған ағас; май- июнь айҙарында сәскә ата; бал ҡорттары уның татын яратып йыя.
ТаксономияСәрүәр ағасыырыуы трибаһына Acacieae кесе ғаиләһенә Мимозалар (Mimosoideae) ғаиләһенә Ҡуҙаҡлылар (Fabaceae) рәтенә инә Ҡуҙаҡ сәскәлеләр (Fabales).
Ырыуға 1300 тирәһе төр инә.
बाभूळ (Acacia) हा उष्ण कटिबंधीय प्रदेशातला एक विशाल वाढणारा वृक्ष आहे. बाभळीचे लाकूड कठीण असते. बाभळीच्या खोडाला छेद केल्यास त्यातून डिंक स्रवतो. हा उत्तम प्रकारचा डिंक पाैष्टिक असल्याने त्याचा कूट करून त्यापासून बनवलेले लाडू बाळंतिणीला खायला घालतात.
तो वृक्ष नसतो तेव्हा त्याला वेडी बाभळ म्हणतात. घरांना-शेतांना वेड्या बाभळीच्या काटेरी झुडपांचे कुंपण घालतात.
बाभळीवी अन्य नावे : बब्बूळ, बब्बूल, बर्बुर (संस्कृत), कीकर, बाबुल (हिंदी), बावळ (गुजराथी), शमीरूकु (कोंकणी), कुरूवेलम (मल्याळम), करूवेल (तेलुगू) वगैरे
बाभळीच्या कोवळ्या फांद्यांचा (काड्यांचा) उपयोग दात घासण्यासाठी करतात. या वृक्षास श्रावण महिन्यात सुंदर पिवळी फुले येतात. याचा पाला बकऱ्यांचे व मेंढ्यांचे एक आवडते खाद्य आहे. बाभळीच्या काही उपजातींचा लाकडी सामान बनवण्यासही उपयोग होतो.
बाभूळ हे झाड शेतकरी व शेतीसाठी अत्यंत उपयोगी आहे.
अनेक मराठी लेखक-कवींच्या साहित्यात बाभूळ येते. उदा०
बाभूळ (Acacia) हा उष्ण कटिबंधीय प्रदेशातला एक विशाल वाढणारा वृक्ष आहे. बाभळीचे लाकूड कठीण असते. बाभळीच्या खोडाला छेद केल्यास त्यातून डिंक स्रवतो. हा उत्तम प्रकारचा डिंक पाैष्टिक असल्याने त्याचा कूट करून त्यापासून बनवलेले लाडू बाळंतिणीला खायला घालतात.
तो वृक्ष नसतो तेव्हा त्याला वेडी बाभळ म्हणतात. घरांना-शेतांना वेड्या बाभळीच्या काटेरी झुडपांचे कुंपण घालतात.
बाभळीवी अन्य नावे : बब्बूळ, बब्बूल, बर्बुर (संस्कृत), कीकर, बाबुल (हिंदी), बावळ (गुजराथी), शमीरूकु (कोंकणी), कुरूवेलम (मल्याळम), करूवेल (तेलुगू) वगैरे
తుమ్మ ఒక రకమైన దట్టంగా ముళ్ళతో కూడిన చెట్టు. ఇవి ఫాబేసి (Fabaceae) కుటుంబంలోని అకేసియా (Acacia) ప్రజాతికి చెందినవి. ఇది ముళ్లతో ఉండే కొమ్మలు, నల్లని బెరడు, పసుపు రంగులో ఉండే పువ్వులు కలిగి యుంటాయి.
ఇది ప్రాథమికంగా పాకిస్థాన్, లోని సింధ్ ప్రాంతానికి చెందినది. ఇది భారతదేశంలో ఇక్కడ చూసినా తుమ్మచెట్లు విరివిగా కనబడుతాయి. ఆఫ్రికా అంతటా ఇది పెరుగుతుంది. తుమ్మ చెట్టులోంచి మనకి దొరికేది ముఖంగా జిగురు అనేవిషయం మనందరికీ తెలిసినదే.
Acacia drepanolobium
Acacia sp.
తుమ్మముల్లు
ಅಕೇಶಿಯ (pronounced /əˈkeɪʃə/) ಫ್ಯಾಬಸಿಯೆ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಮಿಮೋಸೋಯ್ಡಿ ಉಪಪ್ರಭೇದ ಪೊದೆಗಳು ಹಾಗು ಮರಗಳ ಕುಲಕ್ಕೆ ಸೇರಿದೆ. ಇದರ ಅಸ್ತಿತ್ವವನ್ನು ಸ್ವೀಡಿಶ್ನ ಸಸ್ಯವಿಜ್ಞಾನಿ ಕಾರ್ಲ್ ಲಿನ್ನಯಯುಸ್ 1773ರಲ್ಲಿ ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಆಫ್ರಿಕಾದಲ್ಲಿ ಪತ್ತೆ ಮಾಡಿದರು. ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯನ್ ಪ್ರಭೇಧವಲ್ಲದ ಹಲವು ಮರಗಳು ಮುಳ್ಳಿನಿಂದ ಕೂಡಿರುತ್ತವೆ, ಆದರೆ ಬಹುತೇಕ ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯನ್ ಅಕೇಶಿಯಗಳಲ್ಲಿ ಮುಳ್ಳುಗಳಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಇವುಗಳು ಬೀಜಕೋಶದಿಂದ ಹುಟ್ಟುತ್ತವೆ, ಜೊತೆಗೆ ಸಸ್ಯರಸ ಹಾಗು ಎಲೆಗಳು ವಿಶೇಷವಾಗಿ ದೊಡ್ಡ ಪ್ರಮಾಣದ ಟ್ಯಾನಿನ್ ಗಳನ್ನು (ಚರ್ಮ ಹದ ಮಾಡಲು ಹಾಗು ಶಾಯಿಯನ್ನು ತಯಾರಿಸಲು ಮರದ ತೊಗಟೆಗಳಿಂದ ತೆಗೆದ ಬಂಧಕ ವಸ್ತು) ಉತ್ಪಾದಿಸುತ್ತವೆ. ಮರಕ್ಕೆ ಅದರ ಕುಲದ ಹೆಸರು ακακία(ಅಕಾಕಿಯ ) ನಿಂದ ವ್ಯತ್ಪತ್ತಿಯಾಗಿದೆ. ಹಿಂದಿನ ಗ್ರೀಕ್ ಸಸ್ಯವಿಜ್ಞಾನಿ-ವೈದ್ಯ ಪೆಡನಿಯಸ್ ಡಿಯೋಸ್ಕೋರೈಡೆಸ್(ಸುಮಾರು 40-90) ಔಷಧೀಯ ಮರವಾದ A. ನಿಲೋಟಿಕಾ ಗೆ ತಮ್ಮ ಪುಸ್ತಕ ಮಟೆರಿಯ ಮೆಡಿಕಾ ನಲ್ಲಿ ಈ ಹೆಸರನ್ನು ನೀಡಿದ್ದಾರೆ.[೨] ಮರವು ಈ ಹೆಸರನ್ನು ಗ್ರೀಕ್ ನಿಂದ ತನ್ನ ವಿಶಿಷ್ಟವಾದ ಮುಳ್ಳುಗಳಿಂದಾಗಿ ಪಡೆದುಕೊಂಡಿದೆ, ακις (ಅಕಿಸ್, ಮುಳ್ಳು ).[೩] ಮರವು ನೈಲ್ ನದಿಯ ತಟದುದ್ದಕ್ಕೂ ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿ ಬೆಳೆದಿರುವ ಕಾರಣದಿಂದಾಗಿ ನಿಲೋಟಿಕ ಎಂಬ ಪ್ರಭೇದ ಹೆಸರನ್ನು ಲಿನ್ನಯುಸ್ ನೀಡಿದ್ದಾರೆ. ಅಕೇಶಿಯಗಳನ್ನು ಮುಳ್ಳಿನಮರಗಳು , ಸಿಳ್ಳೆಯಂತೆ ಶಬ್ದಮಾಡುವ ಮುಳ್ಳು ಗಳು ಅಥವಾ ವಾಟಲ್ಗಳು (ತಡಿಕೆಗಳು) ಎಂದೂ ಸಹ ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ, ಇದರಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲೊ-ಫೀವರ್ ಅಕೇಶಿಯ ಹಾಗು ಅಂಬ್ರೆಲಾ ಅಕೇಶಿಯಗಳೂ ಸೇರಿವೆ. ಕಳೆದ 2005ರವರೆಗೂ, ವಿಶ್ವವ್ಯಾಪಿಯಾಗಿ ಸರಿಸುಮಾರು ಅಕೇಶಿಯದ 1300 ಪ್ರಭೇದಗಳು ಇವೆಯೆಂದು ಭಾವಿಸಲಾಗಿದೆ. ಇದರಲ್ಲಿ ಸುಮಾರು 960 ಅಕೇಶಿಯಗಳು ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯ ಮೂಲದ್ದಾಗಿದೆ, ಉಳಿದ ಅಕೇಶಿಯಗಳು ಎರಡೂ ಖಗೋಳಾರ್ಧದ ಉಷ್ಣವಲಯದಿಂದ ಸಮಶೀತೋಷ್ಣ ಪ್ರದೇಶಗಳ ಸುತ್ತಮುತ್ತ ಹರಡಿಕೊಂಡಿವೆ, ಇದರಲ್ಲಿ ಯುರೋಪ್, ಆಫ್ರಿಕಾ, ದಕ್ಷಿಣ ಏಷ್ಯ ಹಾಗು ಅಮೇರಿಕಾಗಳು ಸೇರಿವೆ. ಆದಾಗ್ಯೂ, ಈ ಕುಲವನ್ನು ಐದು ಭಾಗಗಳಾಗಿ ವಿಂಗಡಿಸಲಾಗಿದೆ, ಅಕೇಶಿಯ ಎಂಬ ಹೆಸರನ್ನು ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯನ್ ಪ್ರಭೇದಗಳಿಗೆ ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಾಗಿದೆ, ಹಾಗು ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ ಹೊರಗಿರುವ ಬಹುತೇಕ ಸಸ್ಯ ಪ್ರಭೇದಗಳನ್ನು ವಚೆಲ್ಲಿಯ ಹಾಗು ಸೆನೆಗಲಿಯ ಎಂದು ವಿಂಗಡಿಸಲಾಗಿದೆ.
ಅಕೇಶಿಯ ಕುಲದ ಸಸ್ಯವು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಏಕಜೈವಿಕಕುಲದ್ದಾಗಿಲ್ಲ. ಈ ಶೋಧನೆಯಿಂದಾಗಿ ಅಕೇಶಿಯ ಸಸ್ಯದ ಐದು ಹೊಸ ಕುಲಗಳ ಹುಟ್ಟಿಗೆ ಕಾರಣವಾಗಿದೆ. ಇದನ್ನು ಅಕೇಶಿಯ ಪ್ರಭೇದಗಳ ಪಟ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಚರ್ಚಿಸಲಾಗಿದೆ. ಸಾಧಾರಣ ರೂಢಿಯಲ್ಲಿ, "ಅಕೇಶಿಯ" ಎಂಬ ಪದವನ್ನು ಸಾಂಧರ್ಬಿಕವಾಗಿ ರೋಬಿನಿಯ ಕುಲದ ಸಸ್ಯ ಪ್ರಭೇದಗಳೊಂದಿಗೆ ತಪ್ಪಾಗಿ ಬಳಕೆ ಮಾಡಲಾಗುತ್ತದೆ, ಇದೂ ಸಹ ಬಟಾಣಿ ಗಿಡದ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರುತ್ತದೆ. ಅಮೆರಿಕನ್ ಪ್ರಭೇದ ರೋಬಿನಿಯ ಸ್ಯುಡೋಅಕೇಶಿಯ ಸ್ಥಳೀಯವಾಗಿ ಬ್ಲ್ಯಾಕ್ ಲೋಕಸ್ಟ್ ಎಂದು ಪರಿಚಿತವಾಗಿದೆ, ಇದನ್ನು ಕೆಲವೊಂದು ಬಾರಿ "ನಕಲಿ ಅಕೇಶಿಯ" ಎಂದು ಯುನೈಟೆಡ್ ಕಿಂಗ್ಡಮ್ ನ ಬೇಸಾಯದಲ್ಲಿ ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ.
ದಕ್ಷಿಣತುದಿಯಲ್ಲಿರುವ ಸಸ್ಯಕುಲದ ಪ್ರಭೇದಗಳೆಂದರೆ ಅಕೇಶಿಯ ಡೆಲ್ಬಾಟ (ಸಿಲ್ವರ್ ವಾಟಲ್), ಅಕೇಶಿಯ ಲೊಂಗಿಫೋಲಿಯ (ಕೋಸ್ಟ್ ವಾಟಲ್ ಅಥವಾ ಸಿಡ್ನಿ ಗೋಲ್ಡನ್ ವಾಟಲ್), ಅಕೇಶಿಯ ಮೆಯರ್ನ್ಸೀ (ಬ್ಲ್ಯಾಕ್ ವಾಟಲ್), ಹಾಗು ಅಕೇಶಿಯ ಮೆಲನೋಜೈಲೋನ್ (ಬ್ಲ್ಯಾಕ್ ವುಡ್)ಗಳು ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ ತಾಸ್ಮೇನಿಯನಲ್ಲಿ 43°30'Sವರೆಗೂ ವ್ಯಾಪಿಸಿದೆ, ಅಕೇಶಿಯ ಕಾವೆನ್ (ಎಸ್ಪಿನಿಲ್ಲೋ ನೆಗ್ರೋ ) ಅರ್ಜೆಂಟೀನದ ಚುಬುತ್ ಪ್ರಾಂತ್ಯದ ಈಶಾನ್ಯ ದಿಕ್ಕಿನ ದೂರದ ದಕ್ಷಿಣದವರೆಗೂ ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ. ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯನ್ ಪ್ರಭೇದಗಳನ್ನು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ವಾಟಲ್ ಗಳೆಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ, ಆದರೆ ಆಫ್ರಿಕನ್ ಹಾಗು ಅಮೆರಿಕನ್ ಪ್ರಭೇದಗಳನ್ನು ಅಕೇಶಿಯಗಳೆಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ.
ಅಕೇಶಿಯ ಅಲ್ಬಿಡಾ , ಅಕೇಶಿಯ ಟೋರ್ಟಿಲಿಸ್ ಹಾಗು ಅಕೇಶಿಯ ಇರಾಕೆನ್ಸಿಸ್ ಗಳು ಸಿನೈ ಮರುಭೂಮಿ ಹಾಗು ಜೋರ್ಡನ್ ಕಣಿವೆಯಲ್ಲಿ ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿ ಬೆಳೆದಿರುವುದು ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ. ಇದು ಉಷ್ಣವಲಯದ ಭೂಖಂಡದ ವಾತಾವರಣದ ಸವಾನ್ನ ಸಸ್ಯರಾಶಿಯಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ. ಇದು ವೆಸ್ಟ್ ಇಂಡಿಸ್ ನ ಮೊಂಟ್ಸೆರ್ರಾಟ್ನಲ್ಲೂ ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ. ಸ್ಥಳೀಯವಾಗಿ ಅಲ್ಲಿ ಇದು 'ಕುಶ' ಎಂಬ ಹೆಸರಿನಿಂದ ಪರಿಚಿತವಾಗಿದೆ.
ಸಾಧಾರಣವಾಗಿ ಅಕೇಶಿಯದ ಎಲೆಗಳು ಸಂಯುಕ್ತ ಜೋಡಿಪರ್ಣಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ. ಆದಾಗ್ಯೂ, ಕೆಲವು ಪ್ರಭೇದಗಳಲ್ಲಿ, ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯನ್ ಹಾಗು ಪೆಸಿಫಿಕ್ ದ್ವೀಪಗಳ ಪ್ರಭೇದಗಳಲ್ಲಿ, ಪರ್ಣಕಗಳು ಮುಚ್ಚಿಕೊಂಡಿರುತ್ತದೆ. ಹಾಗು ಎಲೆಯ ದಂಟುಗಳು (ಪರ್ಣವೃಂತಗಳು) ಲಂಬವಾಗಿ ಚಪ್ಪಟೆಯಾಕಾರದಲ್ಲಿರುತ್ತವೆ, ಜೊತೆಗೆ ಇವು ಎಲೆಗಳಿಗೆ ಸಹಕಾರಿಯಾಗಿದೆ. ಇದನ್ನು ವೃಂತಗಳು (ಚಪ್ಪಟೆಯಾದ ಎಲೆಯ ಕಾವು) ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ವೃಂತಗಳ ಲಂಬಾಕಾರದ ಸ್ಥಾನವು ಅವುಗಳನ್ನು ತೀವ್ರವಾದ ಸೂರ್ಯ ಬೆಳಕಿನಿಂದ ರಕ್ಷಿಸುತ್ತದೆ, ಅವುಗಳ ತುದಿಯು ಆಕಾಶದೆಡೆಗೆ ಹಾಗೂ ಭೂಮಿಯೆಡೆಗೆ ಚಾಚಿಕೊಂಡಿರುತ್ತವೆ ಹಾಗು ಸಮತಲವಾದ ಎಲೆಗಳ ಮೇಲೆ ಬೀಳುವ ಬೆಳಕನ್ನು ನಿರೋಧಿಸಿದಂತೆ ಅದು ಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಬೆಳಕನ್ನು ನಿರೋಧಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಕೆಲವು ಪ್ರಭೇದಗಳಲ್ಲಿ (ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಅಕೇಶಿಯ ಗ್ಲುಕಾಪ್ಟೆರ ) ಒಟ್ಟಾರೆಯಾಗಿ ಎಲೆಗಲಾಗಲಿ ಅಥವಾ ವೃಂತಗಳಾಗಲಿ ಇರುವುದಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ಇದಕ್ಕೆ ಬದಲಾಗಿ ಚಪ್ಪಟೆ ಕಾಂಡಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ, ಪರಿವರ್ತಿತ ಎಲೆ ಮಾದರಿಯ ದ್ಯುತಿಸಂಶ್ಲೇಷಕ ಕಾಂಡಗಳು ಎಲೆಗಳ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಕಾರ್ಯ ನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತವೆ.
ಸಣ್ಣ ಹೂವುಗಳು ಐದು ಸಣ್ಣದಾದ ದಳಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ, ಇವುಗಳು ಬಹುತೇಕವಾಗಿ ಉದ್ಧವಾದ ಕೇಸರಗಳಿಂದ ಮುಚ್ಚಿರುತ್ತವೆ. ಜೊತೆಗೆ ಇದು ದಟ್ಟವಾದ ಗೋಳಾಕಾರದ ಅಥವಾ ಸಿಲಿಂಡರಾಕಾರದ ಗೊಂಚಲುಗಳಿಂದ ಜೋಡಣೆಯಾಗಿರುತ್ತವೆ; ಹಲವು ಪ್ರಭೇದಗಳಲ್ಲಿ ಇದು ಹಳದಿ ಅಥವಾ ಕೆನೆ ಬಣ್ಣದಿಂದ ಕೂಡಿರುತ್ತವೆ, ಕೆಲವು ಪ್ರಭೇದಗಳು ಬಿಳಿ ಬಣ್ಣದ್ದಾಗಿರುತ್ತವೆ, ಕೆಲವೊಂದು ನೇರಳೆ ಬಣ್ಣದಲ್ಲೂ ಸಹ ಇರುತ್ತವೆ (ಅಕೇಶಿಯ ಪರ್ಪರಿಯಪೆಟಲ ) ಅಥವಾ ಕೆಂಪು (ಅಕೇಶಿಯ ಲೆಪ್ರೋಸ ಸ್ಕಾರ್ಲೆಟ್ ಬ್ಲೇಜ್). ಅಕೇಶಿಯ ಹೂವುಗಳನ್ನು ಅಲ್ಬಿಜಿಯ ಕುಲದಿಂದ ವ್ಯತ್ಯಾಸ ಗುರುತಿಸಬಹುದು. ಇವುಗಳ ಕೇಸರಗಳು ಬುಡದಲ್ಲಿ ಅಂಟಿಕೊಂಡಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಅಲ್ಲದೆ, ಮಿಮೋಸ ಹೂವುಗಳಿಗಿಂತ ಭಿನ್ನವಾಗಿ, ಅಕೇಶಿಯ ಹೂವುಗಳು 10ಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಿನ ಕೇಸರಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ.[೪] ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಶುಷ್ಕ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯುವ ಸಸ್ಯಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಗಡುಸಾದ ರಚನೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ. ಕೆಲವೊಂದು ಬಾರಿ ಇವುಗಳು ಚಿಕ್ಕದಾದ, ಕಠಿಣವಾದ ಹಾಗು ಮೊನಚಾದ ಕೊಂಬೆಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ, ಅಥವಾ ಕೆಲವೊಂದು ಬಾರಿ ಎಲೆ-ವೃಂತಪರ್ಣಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ. ಅಕೇಶಿಯ ಅರ್ಮಟ ಎಂಬುದು ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ ಕಾಂಗರೂ-ಮುಳ್ಳಾಗಿದೆ ಹಾಗು ಅಕೇಶಿಯ ಏರಿಯೋಲೋಬ ಆಫ್ರಿಕಾದ ಕ್ಯಾಮಲ್ ಮುಳ್ಳಾಗಿದೆ. ಅಕೇಶಿಯ ಬೀಜಗಳನ್ನು ಚಿಗುರೊಡೆಸುವುದು ಬಹಳ ಕಷ್ಟಕರವಾಗುತ್ತದೆ. ವಿವಿಧ ತಾಪಮಾನಗಳಲ್ಲಿ (ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಸುಮಾರು 80 °Cನಷ್ಟು) ಬೀಜವನ್ನು ಹುದುಗಿಸಿಡುವುದರಿಂದ ಹಾಗು ಬೀಜದ ಸಿಪ್ಪೆಯನ್ನು ಕೈಯಿಂದ ಸುಲಿಯುವುದರಿಂದ ಸರಾಸರಿ ಶೇಕಡಾ 80ವರೆಗೆ ಇಳುವರಿ ಸುಧಾರಣೆಯಾಗಬಹುದೆಂದು ಸಂಶೋಧನೆಯು ಪತ್ತೆಹಚ್ಚಿದೆ.[೫]
ಸೆಂಟ್ರಲ್ ಅಮೆರಿಕನ್ ಅಕೇಶಿಯ ಸ್ಫಯೇರೋಸೆಫಲ , ಅಕೇಶಿಯ ಕಾರ್ನಿಗೆರ , ಹಾಗು ಅಕೇಶಿಯ ಕಾಲ್ಲಿನ್ಸೀ (ಇವೆಲ್ಲವೂ ಒಟ್ಟಾರೆಯಾಗಿ ಬುಲ್ ಥಾರ್ನ್ ಅಕೇಶಿಯಗಳೆಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ), ಮುಳ್ಳಿನ ಮಾದರಿಯ ದೊಡ್ಡ ವೃಂತಪರ್ಣವು ಟೊಳ್ಳಾಗಿರುವುದರ ಜೊತೆಗೆ ಹಲವಾರು ಪ್ರಭೇದಗಳ ಸ್ಯೂಡೋಮೈರ್ಮೆಕ್ಸ್ ಇರುವೆಗಳಿಗೆ ಆಶ್ರಯ ನೀಡಿದೆ. ಇವುಗಳು ಎಲೆಯ-ಕಾಂಡದ ಮೇಲಿರುವ ರಸವನ್ನು ಜೊತೆಗೆ ಪರ್ಣಕಗಳ ತುದಿಯಲ್ಲಿ ಸಂಗ್ರಹವಾಗಿರುವ ಬೆಲ್ತಿಯನ್ ಬಾಡೀಸ್ ಎಂಬ ಸಣ್ಣ, ಮೇದಸ್ಸು ಸಮೃದ್ಧವಾಗಿರುವ ಆಹಾರಾಂಶಗಳನ್ನು ಸೇವಿಸುತ್ತವೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಬದಲಾಗಿ, ಇರುವೆಗಳು ಸಸ್ಯಾಹಾರಿಗಳ ವಿರುದ್ಧ ಸಸ್ಯಕ್ಕೆ ರಕ್ಷಣೆಯನ್ನು ಒದಗಿಸುತ್ತವೆ.[೬] ಇರುವೆಗಳ ಕೆಲವು ಪ್ರಭೇದಗಳು ಅಕೇಶಿಯ ಸುತ್ತ ಬೆಳೆಯುವ ಅದರ ವಿರೋಧಿ ಸಸ್ಯಗಳ ವಿರುದ್ಧವೂ ಸಹ ಹೋರಾಡುತ್ತದೆ, ತೊಂದರೆಯನ್ನುಂಟು ಮಾಡುವ ಸಸ್ಯದ ಎಲೆಗಳನ್ನು ತಮ್ಮ ದವಡೆಯಿಂದ ಕಚ್ಚಿ ಹಾಕಿ ಅವುಗಳನ್ನು ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಸಾಯಿಸುತ್ತವೆ. ಇರುವೆಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ಇತರ ಪ್ರಭೇದಗಳು ತಮ್ಮ ಪೋಷಕ ಸಸ್ಯಕ್ಕೆ ಯಾವುದೇ ಪ್ರಯೋಜನವನ್ನು ಒದಗಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಇರುವೆಗಳ ಜೊತೆಗೆ ಇದೇ ರೀತಿಯಾದ ಪರಸ್ಪರಾವಲಂಬನೆಗಳು ಆಫ್ರಿಕಾದ ಅಕೇಶಿಯ ಮರಗಳಲ್ಲಿಯೂ ಸಹ ನಡೆಯುತ್ತದೆ, ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಅಕೇಶಿಯದ ಸಿಳ್ಳೆಯಂತೆ ಶಬ್ದ ಮಾಡುವ ಮುಳ್ಳು. ಅಕೇಶಿಯಗಳು ಇರುವೆಗಳಿಗೆ ಮುಳ್ಳುಗಳಲ್ಲಿ ಆಶ್ರಯವನ್ನು ಒದಗಿಸುತ್ತವೆ ಹಾಗು ತಮ್ಮನ್ನು ಅವಲಂಬಿಸಿರುವ ಕ್ರೆಮಟೋಗಸ್ಟೆರ್ ಮಿಮೊಸೆ ಪ್ರಭೇದದ ಇರುವೆಗಳಿಗೆ ಹೂವಿನ ಹೊರಗಿರುವ ಮಕರಂದ ಗ್ರಂಥಿಗಳಿಂದ ಮಕರಂದ ಒದಗಿಸುತ್ತವೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಪ್ರತಿಯಾಗಿ, ಇರುವೆಗಳು ಸಸ್ಯಗಳನ್ನು ಆಕ್ರಮಿಸುವ ದೊಡ್ಡ ಸಸ್ತನಿ ವರ್ಗದ ಸಸ್ಯಾಹಾರಿಗಳ ಮೇಲೆ ದಾಳಿ ಮಾಡುವ ಮೂಲಕ ಅದನ್ನು ರಕ್ಷಿಸುತ್ತವೆ ಜೊತೆಗೆ ಸಸ್ಯಕ್ಕೆ ಹಾನಿಯುಂಟುಮಾಡುವ ಕಾಂಡ ಕೊರೆಯುವ ಜೀರುಂಡೆಗಳಿಂದಲೂ ರಕ್ಷಿಸುತ್ತವೆ.
ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದಲ್ಲಿ, ಅಕೇಶಿಯ ಪ್ರಭೇದ ಸಸ್ಯಗಳನ್ನು ಕೆಲವೊಂದು ಬಾರಿ A. ಲಿಂಗಿವೆರೆನ್ ಸೇರಿದಂತೆ ಯೆನೆಟಸ್ ಕುಲದ ಹೆಪಿಯಾಲಿಡ್ ಪತಂಗದ ಮರಿಹುಳುಗಳು ಆಹಾರದ ಸಸ್ಯವಾಗಿ ಬಳಸುತ್ತವೆ. ಇವುಗಳು ಕಾಂಡವನ್ನು ಮಟ್ಟಸವಾಗಿ ನಂತರ ಕೆಳಕ್ಕೆ ಲಂಬವಾಗಿ ಕೊರೆಯುತ್ತವೆ. ಅಕೇಶಿಯ ವನ್ನು ಆಹಾರವಾಗಿ ಬಳಸುವ ಇತರ ಲೆಪಿಡೋಪ್ಟೆರ ಮರಿಗಳೆಂದರೆ ಬ್ರೌನ್-ಟೈಲ್, ಎಂಡೋಕ್ಲಿಟ ಮಲಬಾರಿಕಸ್ ಹಾಗು ಟರ್ನಿಪ್ ಜೀರುಂಡೆ. ಎಲೆಗಳನ್ನು ತಿನ್ನುವ ಕೆಲವು ಬುಕ್ಕುಲಟ್ರಿಸಿಡ್ ಜೀರುಂಡೆಗಳೂ ಸಹ ಅಕೇಶಿಯ ಸಸ್ಯವನ್ನು ಅದರಲ್ಲೂ ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಅಕೇಶಿಯ ಹೊರ್ರಿಡ ವನ್ನು ಆಹಾರಕ್ಕೆ ಅವಲಂಬಿಸುತ್ತದೆ ಹಾಗು ಬುಕ್ಕುಲಾಟ್ರಿಕ್ಸ್ ಫ್ಲೆಕ್ಸುಒಸ ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಅಕೇಶಿಯ ನಿಲೋಟಿಕ ವನ್ನು ಆಹಾರಕ್ಕೆ ಅವಲಂಬಿಸುತ್ತದೆ. ಉಪದ್ರವಕಾರಿ ಕೀಟಗಳು ಹಾಗು ಮೇಯುವ ಪ್ರಾಣಿಗಳಿಂದ ತಮ್ಮನ್ನು ತಾವು ರಕ್ಷಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಅಕೇಶಿಯಗಳು ಹಲವು ಜೈವಿಕ ಸಂಯುಕ್ತಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿದೆ.[೭]
ಅಕೇಶಿಯ ಬೀಜಗಳನ್ನು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಆಹಾರದಲ್ಲಿ ಹಾಗು ವಿವಿಧ ಇತರ ಉತ್ಪನ್ನಗಳಲ್ಲಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಬರ್ಮಾ, ಲಾವೋಸ್ ಹಾಗು ಥೈಲ್ಯಾಂಡ್ ನಲ್ಲಿ, ಅಕೇಶಿಯ ಪೆನ್ನಾಟ ದ ಗರಿತುಂಬಿರುವ ಎಳೆಯ ಬಳ್ಳಿಗಳನ್ನು (ಅಲ್ಲಿ ಇದನ್ನು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಚಾ-ಒಮ್ , ชะอม ಹಾಗು ಸು ಪೌಟ್ ಯ್ವೆಟ್ ಎಂದು ಬರ್ಮೀಸ್ ನಲ್ಲಿ ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ) ಸೂಪ್ ಗಳು, ಕರಿಗಳು, ಆಮ್ಲೆಟ್ಗಳು, ಹಾಗು ಹುರಿದ ಪದಾರ್ಥಗಳಲ್ಲಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಜೇನುಹುಳವು ಅಕೇಶಿಯ ಹೂವನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಂಡು ಆಹಾರ ಸಂಗ್ರಹಿಸುವ ಮಕರಂದವನ್ನು ಒಂದು ಸವಿ ತಿನಿಸೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಇದನ್ನು ಅದರ ಮಧುರವಾದ ಹೂವಿನ ಸ್ವಾದ, ಮೃದುವಾದ ಅದರ ರಚನೆ ಹಾಗು ಗಾಜಿನಂತೆನೋಟಕ್ಕೆ ಹೆಸರುವಾಸಿಯಾಗಿದೆ. ಸ್ಫಟಿಕೀಕರಣಗೊಳ್ಳದ ಕೆಲವೇ ಕೆಲವು ಮಧುಗಳಲ್ಲಿ ಅಕೇಶಿಯ ಮಧುವು ಒಂದಾಗಿದೆ.[೮]
ಮೆಕ್ಸಿಕೋನಲ್ಲಿ ಇದರ ಬೀಜಗಳನ್ನು ಗುವಾಜೆಸ್ ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಗುವಾಜೆಸ್ ಅಥವಾ ಹುವಾಜೆಸ್ ಅಕೇಶಿಯ ಮರದ ಮಟ್ಟಸವಾದ, ಹಸಿರು ಬೀಜಕೋಶಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ. ಕೆಲವೊಂದು ಬಾರಿ ಬೀಜಕೋಶಗಳು ತೆಳುವಾದ ಹಸಿರು ಬಣ್ಣ ಅಥವಾ ಕಡುಗೆಂಪು ಬಣ್ಣವನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ-ಎರಡರ ಸ್ವಾದವು ಒಂದೇ ರೀತಿಯಲ್ಲಿರುತ್ತದೆ. ಗುವಾಜೆ ಬೀಜಗಳು ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಲಿಮ ದ್ವಿದಳ ಧಾನ್ಯದ ಗಾತ್ರದಲ್ಲಿರುತ್ತದೆ ಜೊತೆಗೆ ಇದನ್ನು ಗುವಾಕಾಮೋಲ್ ನ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಹಸಿಯಾಗಿ ತಿನ್ನಲಾಗುತ್ತದೆ, ಮತ್ತೆ ಕೆಲವೊಂದು ಬಾರಿ ಬೇಯಿಸಿ ಅದರಿಂದ ಸಾಸ್ ತಯಾರಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಇವುಗಳಿಂದ ಪನಿಯಾಣವನ್ನೂ ಸಹ ತಯಾರಿಸಬಹುದು. ಭೂಮಿಯಡಿಯ ಬೀಜಗಳನ್ನು ಸ್ವಲ್ಪ ಮಟ್ಟಿಗಿನ ಬೆಳ್ಳುಳ್ಳಿಯ ಸ್ವಾದವನ್ನು ಮೋಲ್(ಸಾಸ್)ಗೆ ನೀಡುವಲ್ಲಿ ಬಳಕೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ಇದನ್ನು ಗುವಾಕ್ಸಮೋಲ್ (ಹುವಾಕ್ಸಾಮೋಲ್) ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಒಣಗಿದ ಬೀಜಗಳನ್ನು ಹುರಿದು ಅದಕ್ಕೆ ಉಪ್ಪು ಹಚ್ಚಿ ಸ್ನಾಕ್(ಲಘು ಆಹಾರ)ನಂತೆ ತಿನ್ನಲಾಗುತ್ತದೆ. ಇದನ್ನು "ಕಾಕಾಲಾಸ್" ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಮೆಕ್ಸಿಕನ್ ನ ವಿಶೇಷ ಮಾರುಕಟ್ಟೆಗಳಲ್ಲಿ ತಾಜಾ ಅಥವಾ ಒಣಗಿದ ಇಡಿಯಾದ ಉದ್ದದ ಬೀಜಗಳನ್ನು ಖರೀದಿಸಬಹುದಾಗಿದೆ. ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಗೊತ್ತಿರುವಂತೆ ಹೇರಳವಾಗಿದ್ದ ಸಸ್ಯಾಹಾರಿ ಜೇಡ ಬಗ್ಹೀರ ಕಿಪ್ಲಿಂಗಿಯು ಮಧ್ಯ ಅಮೆರಿಕ ಹಾಗು ಮೆಕ್ಸಿಕೋನಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ. ಇದು ಪ್ರೋಟೀನ್ ನ ಅಧಿಕ ಅಂಶಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಬೆಲ್ತಿಯನ್ ಬಾಡೀಸ್ ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುವ ಅಕೇಶಿಯ ಸಸ್ಯದ ತುದಿಯನ್ನು ಸೇವಿಸುತ್ತಿದ್ದುದ್ದನ್ನು 2009ರಲ್ಲಿ ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ದಾಖಲಿಸಿಕೊಂಡು ಚಿತ್ರೀಕರಣ ಮಾಡಲಾಯಿತು. ಒಟ್ಟಾರೆ ಇತರ 40,000 ಜೇಡದ ಪ್ರಭೇದಗಳು ಪ್ರಮುಖವಾಗಿ ಮಾಂಸಾಹಾರಿಗಳೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗಿದೆ. ಅಕೇಶಿಯವನ್ನು ಸಿಟ್ರಸ್ ಮೃದು ಪಾನೀಯವಾದ ಸನ್ ಡ್ರಾಪ್, ಫ್ರೆಸ್ಕಾನಲ್ಲಿ, RC ಕೋಲದಲ್ಲಿ, ಬಾರ್ಕ್ಸ್ ನ ಬೇರಿನ ಬಿಯರ್, ಫುಲ್ ತ್ರಾಟಲ್ ಅನ್ಲೆಡೆಡ್ ಎನರ್ಜಿ ಡ್ರಿಂಕ್, ಸ್ಟ್ರಾಬೆರಿ-ಲೆಮೊನೆಡ್ ಪವರೆಡ್ ಹಾಗು ಲಕೆರೋಲ್ ಪಾಸ್ಟಿಲ್ಲೇ ಕ್ಯಾಂಡಿಗಳು, ಅಲ್ಟೋಯಿಡ್ ಮಿಂಟ್ ಗಳು, ಲಾಂಗರ್ಸ್ ಪೈನಾಪಲ್ ಕೊಕೊನಟ್ ಜ್ಯೂಸ್, ರಿಗ್ಲೇಸ್ ಎಕ್ಲಿಪ್ಸ್ ಚೂಯಿಂಗ್ ಗಮ್ ಹಾಗು M&Ms ಪ್ರೆಟ್ಜೆಲ್ ಗಳ ತಯಾರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ.
ಅಕೇಶಿಯದ ಮರದ ವಿವಿಧ ಪ್ರಭೇದಗಳು ಗೋಂದನ್ನು ಉತ್ಪಾದಿಸುತ್ತವೆ. ನೈಜ ಗಮ್ ಅರಾಬಿಕ್ ಅಕೇಶಿಯ ಸೆನೆಗಲ್ ನ ಉತ್ಪನ್ನವಾಗಿದೆ. ಇದು ಶುಷ್ಕ ಉಷ್ಣವಲಯದ ಪಶ್ಚಿಮ ಆಫ್ರಿಕಾದ ಸೆನೆಗಲ್ ನಿಂದ ಉತ್ತರ ನೈಜೀರಿಯವರೆಗೂ ವಿಪುಲವಾಗಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ. ಅಕೇಶಿಯ ಅರೇಬಿಕ , ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುವ ಗಮ್-ಅರೇಬಿಕ್ ಮರವಾಗಿದೆ. ಆದರೆ ಇದು ನೈಜ ಗಮ್-ಅರೇಬಿಕ್ಗಿಂತ ಕೆಳ ಮಟ್ಟದ ಗೋಂದನ್ನು ಉತ್ಪತ್ತಿ ಮಾಡುತ್ತದೆ.
ಹಲವು ಅಕೇಶಿಯ ಮರದ ಪ್ರಭೇದಗಳು ಪ್ರಮುಖವಾಗಿ ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಔಷಧ ಪದ್ಧತಿಯಲ್ಲಿ ಬಳಕೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ಹೆಚ್ಚಿನ ಬಳಕೆಗಳು ವಿಜ್ಞಾನವನ್ನು ಆಧರಿಸಿದೆ. ಏಕೆಂದರೆ ಹಲವಾರು ಪ್ರಭೇದಗಳಲ್ಲಿ ಪತ್ತೆಯಾದ ರಾಸಾಯನಿಕ ಸಂಯುಕ್ತಗಳು ಔಷಧೀಯ ಗುಣಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ. ಆಯುರ್ವೇದ ಔಷಧ ಪದ್ಧತಿಯಲ್ಲಿ, ಅಕೇಶಿಯ ನಿಲೋಟಿಕ ಶೀಘ್ರ ಸ್ಖಲನವನ್ನು ಗುಣಪಡಿಸಲು ನೆರವಾಗುವ ಪರಿಹಾರೋಪಾಯವೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗಿದೆ. 19ನೇ ಶತಮಾನದ ಇಥಿಯೋಪಿಯನ್ ವೈದ್ಯಕೀಯ ಗ್ರಂಥವು ಇಥಿಯೋಪಿಯಾದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯುವ ಅಕೇಶಿಯ ಪ್ರಭೇದಿಂದ (ಇದನ್ನು ಗ್ರಾರ್ ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ) ತಯಾರಾದ ಔಷಧದ ಗುಟುಕನ್ನುತಾಚ ದ ಬೇರಿನೊಂದಿಗೆ ಮಿಶ್ರಣ ಮಾಡಿ ನಂತರ ಕುದಿಸಿ, ರೇಬಿಸ್ ಕಾಯಿಲೆಯನ್ನು ಗುಣಪಡಿಸಲು ಬಳಸಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು.[೯] ಟ್ಯಾನಿಕ್ ಆಸಿಡ್ ಅಧಿಕವಾಗಿರುವ ಆಸ್ಟ್ರಿನ್ಜೆಂಟ್ ಔಷಧವನ್ನು ಕಾಟೆಚು ಅಥವಾ ಕುಟ್ಚ್ ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ, ಇದನ್ನು ಹಲವಾರು ಪ್ರಭೇದಗಳಿಂದ ಸಂಗ್ರಹಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ, ಆದರೆ ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಅಕೇಶಿಯ ಕಾಟೆಚು ನಿಂದ ತಯಾರಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ, ಮರದ ತೊಗಟೆಯನ್ನು ಕುದಿಸುವುದರೆ ಜೊತೆಗೆ ದ್ರಾವಣವನ್ನು ಆವಿಗೊಳಿಸಿ ಅದರಿಂದ ಸಾರವನ್ನು ಸಂಗ್ರಹಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ.[೧೦]
ಕೆಲವು ಪ್ರಭೇದಗಳನ್ನು ತೋಟಗಳಲ್ಲಿ ಅಲಂಕಾರಿಕವಾಗಿ ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ; ಬಹುಶಃ ಅತ್ಯಂತ ಜನಪ್ರಿಯವಾದುದೆಂದರೆ ಅಕೇಶಿಯ ಡೆಲ್ಬಾಟ (ಸಿಲ್ವರ್ ವಾಟಲ್), ಜೊತೆಗೆ ಇದು ತನ್ನ ಆಕರ್ಷಕವಾದ ಮಾಸಲು ಬೂದು ಹಸಿರು ಅಥವಾ ನೀಲಿಯಿಂದ ಹಿಡಿದು ಬೆಳ್ಳಿ ಬಣ್ಣದ ಎಲೆಗಳನ್ನು ಹಾಗು ಗಾಢ ಹಳದಿ ಬಣ್ಣದ ಹೂಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ; ಇದನ್ನು ಅದಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ಕುಲಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಮಿಮೋಸ ದ ಜೊತೆಗೆ ತಪ್ಪಾಗಿ ಅರ್ಥೈಸಿ, ಕೃಷಿ ಮಾಡುವ ಕೆಲವು ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಇದನ್ನು ಮಿಮೋಸ ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಮತ್ತೊಂದು ಅಲಂಕಾರಿಕ ಅಕೇಶಿಯವೆಂದರೆ ಅಕೇಶಿಯ ಜಂತ್ಹೋಫ್ಲ್ಯೋಯಿಯ (ಫೀವರ್ ಟ್ರೀ). ದಕ್ಷಿಣ ಯೂರೋಪಿನ ಹೂವಾಡಿಗರು ಅಕೇಶಿಯ ಬೈಲೆಯಾನ , ಅಕೇಶಿಯ ಡೆಲ್ಬಾಟ , ಅಕೇಶಿಯ ಪಿಕ್ನಂಥಾ ಹಾಗು ಅಕೇಶಿಯ ರೆಟಿನೋಡ್ಸ್ ಗಳನ್ನು ಕೀಳುವ ಹೂಗಳಾಗಿ ಬಳಸುತ್ತಾರೆ. ಜೊತೆಗೆ ಅಲ್ಲಿ ಇದನ್ನು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಮಿಮೋಸ ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ.[೧೧] ಅಲಂಕಾರಿಕ ಪ್ರಭೇದ ಅಕೇಶಿಯಗಳನ್ನು ಮನೆಯ ಒಡೆಯರು ಹಾಗು ಭೂದೃಶ್ಯ ವಿನ್ಯಾಸಕರು ತಮ್ಮ ಮನೆಯ ಸುರಕ್ಷತೆಗೆ ಸಹ ಬಳಕೆ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಚೂಪಾದ ಮುಳ್ಳುಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಕೆಲವು ಪ್ರಭೇದಗಳು ಖಾಸಗಿ ಸ್ವಾಮ್ಯದ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ಅನಧಿಕೃತ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳು ಪ್ರವೇಶಿಸದಂತೆ ತಡೆಯುತ್ತವೆ, ಜೊತೆಗೆ ಇವುಗಳನ್ನು ಕಿಟಕಿಗಳು ಹಾಗು ನೀರು ಕೊಳವೆಗಳ ಸಮೀಪ ನೆಟ್ಟರೆ ಕಳ್ಳರು ಮನೆಯೊಳಗೆ ಅಕ್ರಮವಾಗಿ ಪ್ರವೇಶಿಸುವುದನ್ನು ತಡೆಯುತ್ತದೆ. ಅಕೇಶಿಯ ಸಸ್ಯಗಳ ಸೌಂದರ್ಯೋಪಾಸಕ ಗುಣಲಕ್ಷಣಗಳು, ಅವರ ಮನೆಯ ಸುರಕ್ಷತೆ ಗುಣಗಳ ಜೊತೆಗೆ ಕೃತಕ ಬೇಲಿಗಳು ಹಾಗು ಗೋಡೆಗಳಿಗೆ ಪರ್ಯಾಯವಾಗಿ ಬಳಕೆಯಾಗುತ್ತದೆ.
ಪ್ರಾಚೀನ ಇಜಿಪ್ಷಿಯನ್ನರು ಅಕೇಶಿಯವನ್ನು ಬಣ್ಣದಲ್ಲಿ ಬಳಕೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು.[೧೨]
ಅಕೇಶಿಯ ಫಾರ್ನೆಸಿಯಾನ ವನ್ನು ಅದರ ಗಾಢವಾದ ಪರಿಮಳದಿಂದಾಗಿ ಸುಗಂಧ ದ್ರವ್ಯದ ಕೈಗಾರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಅಕೇಶಿಯವನ್ನು ಸುಗಂಧ ದ್ರವ್ಯವಾಗಿ ಶತಮಾನಗಳ ಹಿಂದಿನಿಂದಲೂ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಬೈಬಲ್ ನಲ್ಲಿ, ಅಕೇಶಿಯ ಮರವನ್ನು ಪರಿಮಳ ದ್ರವ್ಯದ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಬಳಕೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದುದು ಹಲವಾರು ಬಾರಿ ಉಲ್ಲೇಖಿಸಲಾಗಿದೆ.
ಅಕೇಶಿಯವನ್ನು ಫ್ರೀಮೇಸನರಿ(ಫ್ರೀಮೇಸನ್ ಸಂಘ)ಯ ಸಂಕೇತವಾಗಿ ಪರಿಶುದ್ಧತೆ ಹಾಗು ಆತ್ಮದ ಸಹಿಷ್ಣುತೆಯನ್ನು ಬಿಂಬಿಸಲು ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಜೊತೆಗೆ ಪುನರುತ್ಥಾನ ಹಾಗು ಅಮರತ್ವವನ್ನು ಸೂಚಿಸುವ ಶವಸಂಸ್ಕಾರಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ಸಂಕೇತವಾಗಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಜೆರುಸಲೇಮ್ ನಲ್ಲಿ ಕಿಂಗ್ ಸಾಲೋಮನ್ ದೇವಾಲಯವನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸಿದ ಹಿರಮ್ ಅಬಿಫ್ಫ್ ನ ಶವಸಂಸ್ಕಾರದಿಂದ ಮರವು ತನ್ನ ಪ್ರಾಮುಖ್ಯತೆಯನ್ನು ಪಡೆಯಿತು. ಅಕೇಶಿಯದ ಹಲವಾರು ಭಾಗಗಳು ಧಾರ್ಮಿಕ ವಿಧಿಗೆ ಪರಿಮಳ ದ್ರವ್ಯವಾಗಿ ಬಳಸಲಾಯಿತು (ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ತೊಗಟೆ, ಬೇರು ಹಾಗು ರಾಳ). ಅಕೇಶಿಯವನ್ನು ಪರಿಮಳ ದ್ರವ್ಯವಾಗಿ ಭಾರತ, ನೇಪಾಳ, ಟಿಬೆಟ್ ಹಾಗು ಚೀನಾದಲ್ಲಿ ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಅಕೇಶಿಯ ತೊಗಟೆಯ ಹೊಗೆಯು ರಾಕ್ಷಸರು ಹಾಗು ಪಿಶಾಚಿಗಳನ್ನು ದೂರವಿರಿಸುತ್ತದೆಂದು ಹೇಳಲಾಗಿದೆ. ಜೊತೆಗೆ ಇದು ದೇವತೆಗಳನ್ನು ಒಳ್ಳೆಯ ಚಿತ್ತಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿರಿಸುತ್ತದೆಂದೂ ಸಹ ಹೇಳಲಾಗುತ್ತದೆ. ಅಕೇಶಿಯದ ಬೇರುಗಳು ಹಾಗು ರಾಳಗಳನ್ನು ರೊಡೋಡೆನ್ಡ್ರಾನ್, ಅಕೋರಸ್, ಸೈಟಿಸುಸ್, ಸಾಲ್ವಿಯ ಹಾಗು ಪರಿಮಳದ ಇತರ ಅಂಶಗಳಲ್ಲಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಅಕೇಶಿಯ ಹಣ್ಣಿನಿಂದ ತಯಾರಿಸಿದ ಆಲ್ಕೊಹಾಲಿನ ಪಾನೀಯವು ಮನುಷ್ಯರು ಹಾಗು ಆನೆಗಳಿಗೆ ಇಷ್ಟವಾಗುತ್ತದೆ.[೧೩] ಈಸ್ಟನ್ ಬೈಬಲ್ ನಿಘಂಟಿನ ಪ್ರಕಾರ, ಅಕೇಶಿಯ ಮರವು "ಬೆಂಕಿಯಾಡುತ್ತಿರುವ ಪೊದೆ"ಯಾಗಿದ್ದಿರಬಹುದು (ಎಕ್ಸೋಡಸ್ 3:2)). ಇದನ್ನು ಮೋಸಸ್ ಮರುಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ಕಂಡರು.[೧೪] ಅಲ್ಲದೆ, ಮೋಸಸ್ ಗೆ ದೇವರು ಡೇರೆಯನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸಲು ಸೂಚನೆಗಳನ್ನು ನೀಡಿದಾಗ, ಅವರು "ಅಕೇಶಿಯ ಮರದಿಂದ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಯನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸಿ" ಹಾಗು "ಅಕೇಶಿಯ ಮರದಿಂದ ಮೇಜನ್ನು ಮಾಡಿ" ಎಂದು ಆಜ್ಞೆ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ (ಎಕ್ಸೋಡಸ್ 25:10 & 23, ಪರಿಷ್ಕೃತ ಸ್ಟ್ಯಾಂಡರ್ಡ್ ರೂಪಾಂತರ) ರಷ್ಯಾ, ಇಟಲಿ ಹಾಗು ಇತರ ರಾಷ್ಟ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಹಳದಿ ಮಿಮೊಸಸ್ ಗಳನ್ನು (ಇತರ ಹೂವುಗಳೊಂದಿಗೆ) ಅಂತಾರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಮಹಿಳಾ ದಿನದಂದು (ಮಾರ್ಚ್ 8) ಮಹಿಳೆಯರಿಗೆ ಉಡುಗೊರೆಯಾಗಿ ನೀಡುವುದು ಸಂಪ್ರದಾಯದಲ್ಲಿದೆ. ಈ "ಮಿಮೊಸಾ"ಗಳು ವಾಸ್ತವವಾಗಿ ಅಕೇಶಿಯ ಡೆಲ್ಬಾಟ ದವಾಗಿರುತ್ತವೆ (ಸಿಲ್ವರ್ ವಾಟಲ್).
ವಾಟಲ್ಗಳೆಂದು ಕರೆಯಲ್ಪಡುವ ಹಲವು ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯನ್ ಪ್ರಭೇದ ತೊಗಟೆಗಳು ಟ್ಯಾನಿಕ್ ಆಮ್ಲದಿಂದ ಸಮೃದ್ಧವಾಗಿದೆ ಜೊತೆಗೆ ರಫ್ತಿನ ಒಂದು ಪ್ರಮುಖ ಪದಾರ್ಥವಾಗಿದೆ; ಪ್ರಮುಖ ಪ್ರಭೇದಗಳಲ್ಲಿ ಅಕೇಶಿಯ ಪಿಕ್ನಂಥಾ (ಗೋಲ್ಡನ್ ವಾಟಲ್), ಅಕೇಶಿಯ ಡೆಕರೆನ್ಸ್ (ಟ್ಯಾನ್ ವಾಟಲ್), ಅಕೇಶಿಯ ಡೆಲ್ಬಾಟ (ಸಿಲ್ವರ್ ವಾಟಲ್) ಹಾಗು ಅಕೇಶಿಯ ಮೆಯರ್ನ್ಸೀ (ಬ್ಲ್ಯಾಕ್ ವಾಟಲ್)ಗಳು ಸೇರಿವೆ. ಬ್ಲ್ಯಾಕ್ ವಾಟಲ್ ದಕ್ಷಿಣ ಆಫ್ರಿಕಾದ ಜಮೀನುಗಳಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ದಕ್ಷಿಣ ಆಫ್ರಿಕಾದಲ್ಲಿ ಪರಿಚಿತವಾದ ಬಹುತೇಕ ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯನ್ ಅಕೇಶಿಯ ಪ್ರಭೇದಗಳು ತಮ್ಮ ಸ್ವಾಭಾವಿಕವಾದ ಆಕ್ರಮಣಶೀಲ ಪ್ರಸರಣದಿಂದಾಗಿ ಅಪಾರವಾದ ಸಮಸ್ಯೆಗೆ ಎಡೆ ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟಿದೆ. ಅಕೇಶಿಯ ನಿಲೋಟಿಕ ದ ಬೀಜಕೋಶಗಳು (ನೆಬ್-ನೆಬ್ ಹೆಸರಿನಡಿಯಲ್ಲಿ), ಹಾಗು ಇತರ ಆಫ್ರಿಕನ್ ಪ್ರಭೇದ ಸಸ್ಯಗಳೂ ಸಹ ಟ್ಯಾನಿನ್ ನಿಂದ ಸಮೃದ್ಧವಾಗಿದೆ ಹಾಗು ಚರ್ಮಕಾರರು ಬಳಸುತ್ತಾರೆ.
ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ ಕೆಲವು ಅಕೇಶಿಯ ಪ್ರಭೇದ ಮರಗಳು ನಾಟವಾಗಿ ಪ್ರಯೋಜನಕ್ಕೆ ಬರುತ್ತದೆ, ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯದ ಅಕೇಶಿಯ ಮೆಲನೋಜೈಲಾನ್ (ಕಪ್ಪುಕಟ್ಟಿಗೆ), ಇದು ಗಾತ್ರದಲ್ಲಿ ಬಹಳ ದೊಡ್ಡದಿರುತ್ತದೆ; ಇದರ ಮರವನ್ನು ಪೀಠೋಪಕರಣಗಳನ್ನು ತಯಾರಿಸಲು ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ, ಜೊತೆಗೆ ಇದಕ್ಕೆ ಅಧಿಕ ಪಾಲಿಶ್ನ ಅಗತ್ಯವಿರುತ್ತದೆ; ಹಾಗು ಅಕೇಶಿಯ ಒಮಲೋಫಿಲ್ಲ (ಮ್ಯಾಲ್ ವುಡ್, ಇದೂ ಸಹ ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯನ್ ಪ್ರಭೇದದ್ದು), ಇದರ ಸುವಾಸನೆಭರಿತ ನಾಟವನ್ನು ಅಲಂಕಾರಗಳಿಗೆ ಬಳಸುತ್ತಾರೆ. ಅಕೇಶಿಯ ಸೇಯಲ್ ನ್ನು ಬೈಬಲ್ ನಲ್ಲಿ ಶಿತ್ತಃ-ಮರವೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ, ಇದು ಶಿತ್ತಿಂ-ಮರವನ್ನು ಒದಗಿಸುತ್ತದೆ. ಬುಕ್ ಆಫ್ ಎಕ್ಸೋಡಸ್ ಪ್ರಕಾರ, ಇದನ್ನು ಆರ್ಕ್ ಆಫ್ ಕಾವೆನಂಟ್ ನ ನಿರ್ಮಾಣದಲ್ಲಿ ಬಳಸಲಾಗಿತ್ತು. ಹವಾಯಿಯನ್ ದ್ವೀಪಗಳ ಅಕೇಶಿಯ ಕೊಅ ಹಾಗು ರಿಯೂನಿಯನ್ ದ್ವೀಪದ ಅಕೇಶಿಯ ಹೆಟೆರೋಫಿಲ್ಲ ಎರಡೂ ಉತ್ಕೃಷ್ಟ ದರ್ಜೆಯ ನಾಟ(ಮರದ ದಿಮ್ಮಿ)ವನ್ನು ನೀಡುವ ಮರವಾಗಿದೆ. ಸಮೃದ್ಧತೆ ಹಾಗು ಪ್ರಾದೇಶಿಕ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯನ್ನು ಅವಲಂಬಿಸಿ, ಕೆಲವು ಅಕೇಶಿಯ ಪ್ರಭೇದಗಳನ್ನು (ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಅಕೇಶಿಯ ಫುಮೋಸ) ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕವಾಗಿ ಸ್ಥಳೀಯ ಕಟ್ಟಿಗೆಗಳಾಗಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ.[೧೫]
ಇಂಡೋನೇಷಿಯ (ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಸುಮಾತ್ರ) ಹಾಗು ಮಲೇಶಿಯದಲ್ಲಿ (ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಸರವಾಕ್ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ) ಅಕೇಶಿಯ ಮಂಗಿಯಂ ನನ್ನು ತೋಟಗಳಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಇದರ ತಿಳ್ಳುಮರವನ್ನು ಕಾಗದ ತಯಾರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ.
ಅಕೇಶಿಯಗಳನ್ನು ಭೂಮಿಯ ಸವೆತವನ್ನು ತಡೆಗಟ್ಟಲು ನೆಡಬಹುದಾಗಿದೆ, ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಗಣಿಗಾರಿಕೆ ಅಥವಾ ನಿರ್ಮಾಣದ ನಂತರ ಉಂಟಾಗುವ ಹಾನಿಯನ್ನು ತಡೆಗಟ್ಟಲು ಬೆಳೆಸಬಹುದಾಗಿದೆ.[೨೦]
ಇದೇ ಕಾರಣಗಳಿಂದಾಗಿ ಇದನ್ನು ಭೂಸವೆತವನ್ನು ತಡೆಯುವ ಸಸ್ಯವೆಂದು ಹೇಳಲಾಗುತ್ತದೆ, ಸುಲಭವಾಗಿ ಹರಡುವ ಹಾಗು ಸ್ಥಿತಿಸ್ಥಾಪಕತ್ವದ ಕಾರಣದಿಂದಾಗಿ, ಕೆಲವು ಅಕೇಶಿಯಗಳ ಪ್ರಭೇದಗಳು, ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಅಕೇಶಿಯ ಮೆಯರ್ನ್ಸೀ ಪ್ರಭೇದಗಳು ಆಕ್ರಮಣಕಾರಿ ಸಾಮರ್ಥ್ಯವನ್ನು ಪಡೆದಿದೆ. ವಿಶ್ವವ್ಯಾಪಿಯಾಗಿ ಪರಿಚಯಗೊಂಡ ಮೇಲೆ ಇದು ಎಲ್ಲ ಹುಲ್ಲುಗಾವಲನ್ನು ಜೊತೆಗೆ ತ್ಯಜಿಸಲಾದ ಕೃಷಿ ಪ್ರದೇಶಗಳನ್ನು ಆಕ್ರಮಿಸಿಕೊಂಡ ಸಸ್ಯವಾಯಿತು. ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಸೌಮ್ಯ ಕರಾವಳಿ ಹಾಗು ದ್ವೀಪ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಹಿತಕರ ವಾತಾವರಣವು ಅದು ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿ ಹಬ್ಬಲು ನೆರವಾಯಿತು. ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯನ್/ನ್ಯೂಜಿಲೆಂಡ್ ವೀಡ್ ರಿಸ್ಕ್ ಅಸ್ಸೆಸ್ಮೆಂಟ್ ಇದನ್ನು "ಅಪಾಯಕಾರಿ ಸಸ್ಯ ಪ್ರಭೇದಗಳಲ್ಲಿ 15ನೇ ಅಂಕವನ್ನು ನೀಡಿದೆ" ಜೊತೆಗೆ ಇದನ್ನು ವಿಶ್ವದ 100 ಅತ್ಯಂತ ಆಕ್ರಮಣಕಾರಿ ಪ್ರಭೇದಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗಿದೆ.[೨೧] ಅಕೇಶಿಯ ಪ್ರಭೇದ ಮರಗಳನ್ನು ನೆಡುವುದಕ್ಕೆ ಮುಂಚೆ ಪರಿಸರಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ವ್ಯಾಪಕ ಅಧ್ಯಯನಗಳನ್ನು ನಡೆಸಬೇಕು.ಏಕೆಂದರೆ ಇದು ಅತ್ಯಂತ ವೇಗವಾಗಿ ಬೆಳೆಯುವ ಸಸ್ಯವಾಗಿ, ಒಂದೊಮ್ಮೆ ಇದನ್ನು ಪರಿಚಯಿಸಿದರೆ, ಇದು ವೇಗವಾಗಿ ಹರಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ ಹಾಗು ಇದರ ನಿರ್ಮೂಲನೆ ಬಹಳ ಕಷ್ಟಕರ.
ಈ ಮುಂಚಿತವಾಗಿ ಹೇಳಿದಂತೆ, ಅಕೇಶಿಯಗಳು ಹಲವಾರು ಜೈವಿಕ ಸಂಯುಕ್ತಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿರುತ್ತವೆ. ಇದು ಅವುಗಳನ್ನು ಉಪದ್ರವಕಾರಿ ಕೀಟಗಳು ಹಾಗು ಮೇವಿನ ಪ್ರಾಣಿಗಳಿಂದ ರಕ್ಷಿಸುತ್ತವೆ.[೭] ಈ ಸಂಯುಕ್ತಗಳಲ್ಲಿ ಹಲವು ಮಾನವರಲ್ಲಿ ಮನಃಪ್ರಭಾವಕವನ್ನು ಉಂಟು ಮಾಡುತ್ತವೆ. ಅಕೇಶಿಯಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುವ ಆಲ್ಕಲಾಯ್ಡ್ ಗಳಲ್ಲಿ ಡಿಮೆತಿಲ್ಟ್ರಿಪ್ಟಮಿನ್ (DMT), 5-ಮೆತ್ಹೋಕ್ಸೈಡಿಮೆತಿಲ್ಟ್ರಿಪ್ಟಮಿನ್ (5-MeO-DMT) ಹಾಗು N-ಮೆತಿಲ್ಟ್ರಿಪ್ಟಮಿನ್ (NMT)ಗಳು ಸೇರಿವೆ. ಸಸ್ಯದ ಎಲೆಗಳು, ಕಾಂಡಗಳು ಹಾಗು ಬೇರುಗಳನ್ನು ಕೆಲವೊಂದು ಬಾರಿ MAOI ಒಳಗೊಳ್ಳುವ ಸಸ್ಯದೊಂದಿಗೆ ಮದ್ಯವನ್ನು ತಯಾರಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಹಾಗೂ ಕಾಯಿಲೆಯ ಗುಣಪಡಿಸಲು, ಉತ್ಸವಾಚರಣೆಗಳಲ್ಲಿ ಅಥವಾ ಧಾರ್ಮಿಕ ಕ್ರಿಯೆಗಳಲ್ಲಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಇಜಿಪ್ಷಿಯನ್ ಪುರಾಣವು ಅಕೇಶಿಯ ಮರವನ್ನು ಜೀವನಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ಮರದ ಗುಣಲಕ್ಷಣಗಳಿಂದ ಕೂಡಿದೆಯೆಂದು ಹೇಳುತ್ತದೆ (ಮಿಥ್ ಆಫ್ ಒಸಿರಿಸ್ ಅಂಡ್ ಇಸಿಸ್ ನ ಲೇಖನವನ್ನು ನೋಡಿ).
0% ≤ {displaystyle leq } 
ಅಮೆರಿಕದಲ್ಲಿರುವ ಹತ್ತೊಂಬತ್ತು ವಿವಿಧ ಪ್ರಭೇದ ಅಕೇಶಿಯಗಳು ಸಯನೋಜೆನಿಕ್ ಗ್ಲೈಕೋಸೈಡ್ ಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ. ಇವುಗಳು ನಿರ್ದಿಷ್ಟವಾಗಿ ಗ್ಲೈಕೋಸೈಡ್ ಗಳನ್ನು ವಿಭಜಿಸುವ ಕಿಣ್ವಕ್ಕೆ ಒಡ್ಡಿದಾಗ, ಇವುಗಳು ಅಕೇಶಿಯ "ಎಲೆಗಳಲ್ಲಿ" ಹೈಡ್ರೋಜನ್ ಸೈನೆಡ್ (HCN)ಗಳನ್ನು ಬಿಡುಗಡೆ ಮಾಡಬಹುದು.[೬೧] ಇದು ಕೆಲವೊಂದು ಬಾರಿ ಜಾನುವಾರುಗಳಿಗೆ ವಿಷಕಾರಿಯಾಗಿ ಪರಿಣಮಿಸುವುದರ ಜೊತೆಗೆ ಅವುಗಳ ಸಾವಿಗೆ ಕಾರಣವಾಗಬಹುದು. ತಾಜಾ ಸಸ್ಯ ಪದಾರ್ಥಗಳು ಸಹಜವಾಗಿ 200 ppm ಅಥವಾ ಅದಕ್ಕೂ ಅಧಿಕ HCNನನ್ನು ಉತ್ಪಾದಿಸಿದರೆ, ಇದು ವಿಷತ್ವದ ಸಾಮರ್ಥ್ಯವನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ. ಇದು ತಾಜಾ ಸಸ್ಯ ಪದಾರ್ಥದ ಪ್ರತಿ ಗ್ರಾಂಗೆ ಸುಮಾರು 7.5 μmol HCNಗೆ ಹೊಂದಿಕೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ಅಕೇಶಿಯ "ಎಲೆಗಳು" ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಗ್ಲೈಕೋಸೈಡ್-ವಿಭಜಕ ಕಿಣ್ವವನ್ನು ಹೊಂದಿರದಿದ್ದರೆ, ಸಯನಿಕ್ ಗ್ಲೈಕೋಸೈಡ್ ಗಳ ಗಣನೀಯ ಪ್ರಮಾಣವನ್ನು ಹೊಂದಿರತಕ್ಕ ಸಸ್ಯಗಳಲ್ಲೂ ಸಹ ವಿಷದ ಪ್ರಮಾಣವು ಕಡಿಮೆಯಿರಬಹುದು.[೩೩] ಸಯನೋಜನ್ ಗಳನ್ನು ಉಳ್ಳ ಕೆಲವು ಅಕೇಶಿಯ ಪ್ರಭೇದಗಳೆಂದರೆ:
ಅಕೇಶಿಯದಲ್ಲಿ ಸುಮಾರು 1,300ಕ್ಕೂ ಅಧಿಕ ಪ್ರಭೇದಗಳಿವೆ. ಸಂಪೂರ್ಣವಾದ ಹೆಚ್ಚಿನ ಮಾಹಿತಿಗೆ ಅಕೇಶಿಯ ಪ್ರಭೇದಗಳ ಪಟ್ಟಿಯನ್ನು ನೋಡಿ.
ಬಹುಶಃ ಅತ್ಯಂತ ಪ್ರಸಿದ್ಧ ಅಕೇಶಿಯ ಎಂದರೆ ನೈಜರ್ ನಲ್ಲಿರುವ ಅರ್ಬ್ರೆ ಡು ಟೆನೆರೆ ಮರದ ಪ್ರಸಿದ್ಧತೆಗೆ ಕಾರಣವೆಂದರೆ ಇದು ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲೇ ಇರುವ ಅತ್ಯಂತ ಏಕಾಂಗಿ ಮರವೆನಿಸಿದೆ, ಸರಿಸುಮಾರು 400 km (249 mi)ರಷ್ಟು ಇತರ ಯಾವುದೇ ಮರಕ್ಕಿಂತ ಪ್ರತ್ಯೇಕವಾಗಿದೆ. ಈ ಮರವನ್ನು 1973ರಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ಟ್ರಕ್ ಚಾಲಕ ನೆಲೆಸಮ ಮಾಡಿದ.
ಅಕೇಶಿಯ ಅನೇಯುರ
ಅಕೇಶಿಯ ಕಾಟೆಚು
ಅಕೇಶಿಯ ಬೈಲೆಯನ
ಅಕೇಶಿಯ ಬರ್ಲಂಡಿಯೇರಿ
ಅಕೇಶಿಯ ಕಾನ್ಫುಸ
ಅಕೇಶಿಯ ಕಾಂಸ್ಟ್ರಿಕ್ಟ, ಲಾಸ್ ವೇಗಾಸ್, ನೆವಾಡಾ, USA
ಅಕೇಶಿಯ ಕಾವೆನ್ಯಿ
ಅಕೇಶಿಯ ಡೆಲ್ಬಾಟ
ಅಕೇಶಿಯ ಡೆನ್ಟಿಕುಲೋಸ
ಅಕೇಶಿಯ ಡ್ರಮ್ಮೊಡೀ
ಅಕೇಶಿಯ ಏರಿಯೋಲೋಬ ಸೋಸ್ಸುಲೇಯಿ, ನಮಿಬಿಯಾ
ಅಕೇಶಿಯ ಫಿಮ್ಬ್ರಿಯಾಟ ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯನ್ ನ್ಯಾಷನಲ್ ಬೊಟಾನಿಕ್ ಗಾರ್ಡನ್ಸ್, ಕ್ಯಾನ್ಬೆರಾ
ಅಕೇಶಿಯ ಹೆಟೆರೋಫಿಲ್ಲ
ಅಕೇಶಿಯ ಲೊಂಗಿಫೋಲಿಯ
ಅಕೇಶಿಯ ಮೇಲನೋಜೈಲೋನ್ ನಜರೆ, ಪೋರ್ಚುಗಲ್
ಅಕೇಶಿಯ ಸಲಿಗ್ನ ಸೈಡ್, ಟರ್ಕಿ
ಅಕೇಶಿಯ ಸ್ಚಿನೋಯಿಡೆಸ್ ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯನ್ ನ್ಯಾಷನಲ್ ಬೊಟಾನಿಕ್ ಗಾರ್ಡನ್ಸ್
ಅಕೇಶಿಯ ಟೆಟ್ರಗೋನೋಫಿಲ್ಲ ಗೀಲೊಂಗ್ ಬೊಟಾನಿಕ್ ಗಾರ್ಡನ್ಸ್, ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯ
ಭಾರತದ ಆಂಧ್ರಪ್ರದೇಶದ ಚಿತ್ತೂರು ಜಿಲ್ಲೆಯ ತಲಕೋನ ಕಾಡಿನಲ್ಲಿರುವ ಅಕೇಶಿಯ ಪೆನ್ನಾಟ.
ಭಾರತದ ಆಂಧ್ರಪ್ರದೇಶದ ರಂಗಾರೆಡ್ಡಿ ಜಿಲ್ಲೆಯಲ್ಲಿರುವ ಅನಂತಗಿರಿ ಬೆಟ್ಟಗಳಲ್ಲಿರುವ ಅಕೇಶಿಯ ಪೆನ್ನಾಟ.
ಅಕೇಶಿಯ ಅನೆಯುರ ತೊಗಟೆ
ಅಕೇಶಿಯ ಔರಿಕುಲಿಫಾರ್ಮಿಸ್ ನ ತೊಗಟೆ
ಅಕೇಶಿಯ ಬರ್ಲಂಡಿಯೇರಿ ತೊಗಟೆ
ಅಕೇಶಿಯ ಕಾಲ್ಲಿನ್ಸೀ ತೊಗಟೆ
ಅಕೇಶಿಯ ಕಾಂಫುಸ ತೊಗಟೆ, ಹವಾಯಿ, USA
ಅಕೇಶಿಯ ಡೆಲ್ಬಾಟ
ಅಕೇಶಿಯ ಡೆಕುರೆನ್ಸ್
ಅಕೇಶಿಯ ಏರಿಯೋಲೋಬ
ಅಕೇಶಿಯ ಎಸ್ಟ್ರೋಫಿಯೋಲಟ ತೊಗಟೆ
ಅಕೇಶಿಯ ಗ್ರೆಗ್ಗೀ ತೊಗಟೆ
ಅಕೇಶಿಯ ಹೆಟೆರೋಫಿಲ್ಲ ತೊಗಟೆ
ಭಾರತದ ಆಂಧ್ರಪ್ರದೇಶದ ಚಿತ್ತೂರು ಜಿಲ್ಲೆಯ ತಲಕೋನ ಕಾಡಿನಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬಂದ ಅಕೇಶಿಯ ಪೆನ್ನಾಟದ ಕಾಂಡ.
ಅಕೇಶಿಯ ಕಾಟೆಚು
ಅಕೇಶಿಯ ಕಾಲ್ಲಿನ್ಸೀ ಪರ್ಣಸಮೂಹ
ಅಕೇಶಿಯ ಕಾನ್ಸಿನ್ನ ಪರ್ಣಸಮೂಹ
ಅಕೇಶಿಯ ಡೆನ್ಟಿಕುಲೋಸ ಪರ್ಣಸಮೂಹ
ಅಕೇಶಿಯ ಕರ್ರೂ ಪರ್ಣಸಮೂಹ
ಅಕೇಶಿಯ ಲೆಪ್ರೋಸ ಪರ್ಣಸಮೂಹ
ಭಾರತದ ಆಂಧ್ರಪ್ರದೇಶದ ಚಿತ್ತೂರು ಜಿಲ್ಲೆಯ ತಲಕೋನ ಅರಣ್ಯದಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುವ ಅಕೇಶಿಯ ಪೆನ್ನಾಟ.
ಅಕೇಶಿಯ ಅನೆಯುರ.
ಅಕೇಶಿಯ ಕಾಟೆಚು
ಅಕೇಶಿಯ ಕಾಂಫುಸ
ಅಕೇಶಿಯ ಕಾಂಸ್ಟ್ರಿಕ್ಟ
ಅಕೇಶಿಯ ಡೆಲ್ಬಾಟ
ಅಕೇಶಿಯ ಹೆಟೆರೋಫಿಲ್ಲ
ಅಕೇಶಿಯ ಮೆಲನೋಜೈಲೋನ್
Acacia sp. - Museum specimen
ಅಕೇಶಿಯ ಬೈಲೆಯಾನ
ಅಕೇಶಿಯ ಬರ್ಲಂಡಿಯೇರಿ
ಅಕೇಶಿಯ ಕಾಂಫುಸ
ಅಕೇಶಿಯ ಕಾಂಸ್ಟ್ರಿಕ್ಟ
ಅಕೇಶಿಯ ಸೈಕ್ಲೋಪ್ಸ್
ಅಕೇಶಿಯ ಡೆಲ್ಬಾಟ
ಅಕೇಶಿಯ ಡೆಕರೆನ್ಸ್
ಅಕೇಶಿಯ ಫಾರ್ನೆಸಿಯಾನ
ಅಕೇಶಿಯ ಗ್ರೆಗ್ಗೀ
ಅಕೇಶಿಯ ಲೊಂಗಿಫೋಲಿಯ
ಅಕೇಶಿಯ ಮೆಯರ್ನ್ಸಿ
ಅಕೇಶಿಯ ಮೆಲನೋಜೈಲೋನ್
ಅಕೇಶಿಯ ಪಿಕ್ನಂಥಾ
ಅಕೇಶಿಯ ರಿಗಿಡುಲ
ಅಕೇಶಿಯ ಟಾರ್ಟುಸಾ
Acacia drepanolobium - Museum specimen
ಅಕೇಶಿಯ ಕಾಟೆಚು
ಅಕೇಶಿಯ ಕಾಲ್ಲಿನ್ಸೀ
ಅಕೇಶಿಯ ಕಾರ್ನಿಗೆರ
ಅಕೇಶಿಯ ಹೊರ್ರಿಡ
ಅಕೇಶಿಯ ಫಾರ್ನೆಸಿಯಾ ವಾರ್. ಫಾರ್ನೆಸಿಯಾ
ಅಕೇಶಿಯ ಅನೆಯುರ
ಅಕೇಶಿಯ ಬರ್ಲಂಡಿಯೇರಿ
ಅಕೇಶಿಯ ಕಾಂಫುಸ
ಅಕೇಶಿಯ ಕಾಂಸ್ಟ್ರಿಕ್ಟ
ಅಕೇಶಿಯ ಡೆಲ್ಬಾಟ
ಅಕೇಶಿಯ ಹೆಟೆರೋಫಿಲ್ಲ
ಅಕೇಶಿಯ ಕೊಅ
ಅಕೇಶಿಯ ಲೆಪ್ರೋಸ
ಅಕೇಶಿಯ ಕೊಅ
ಅಕೇಶಿಯ ಹೆಟೆರೋಫಿಲ್ಲ
ಅಕೇಶಿಯ ಸ್ಕಫ್ಫ್ನೆರಿ
ಅಕೇಶಿಯ (pronounced /əˈkeɪʃə/) ಫ್ಯಾಬಸಿಯೆ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಮಿಮೋಸೋಯ್ಡಿ ಉಪಪ್ರಭೇದ ಪೊದೆಗಳು ಹಾಗು ಮರಗಳ ಕುಲಕ್ಕೆ ಸೇರಿದೆ. ಇದರ ಅಸ್ತಿತ್ವವನ್ನು ಸ್ವೀಡಿಶ್ನ ಸಸ್ಯವಿಜ್ಞಾನಿ ಕಾರ್ಲ್ ಲಿನ್ನಯಯುಸ್ 1773ರಲ್ಲಿ ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಆಫ್ರಿಕಾದಲ್ಲಿ ಪತ್ತೆ ಮಾಡಿದರು. ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯನ್ ಪ್ರಭೇಧವಲ್ಲದ ಹಲವು ಮರಗಳು ಮುಳ್ಳಿನಿಂದ ಕೂಡಿರುತ್ತವೆ, ಆದರೆ ಬಹುತೇಕ ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯನ್ ಅಕೇಶಿಯಗಳಲ್ಲಿ ಮುಳ್ಳುಗಳಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಇವುಗಳು ಬೀಜಕೋಶದಿಂದ ಹುಟ್ಟುತ್ತವೆ, ಜೊತೆಗೆ ಸಸ್ಯರಸ ಹಾಗು ಎಲೆಗಳು ವಿಶೇಷವಾಗಿ ದೊಡ್ಡ ಪ್ರಮಾಣದ ಟ್ಯಾನಿನ್ ಗಳನ್ನು (ಚರ್ಮ ಹದ ಮಾಡಲು ಹಾಗು ಶಾಯಿಯನ್ನು ತಯಾರಿಸಲು ಮರದ ತೊಗಟೆಗಳಿಂದ ತೆಗೆದ ಬಂಧಕ ವಸ್ತು) ಉತ್ಪಾದಿಸುತ್ತವೆ. ಮರಕ್ಕೆ ಅದರ ಕುಲದ ಹೆಸರು ακακία(ಅಕಾಕಿಯ ) ನಿಂದ ವ್ಯತ್ಪತ್ತಿಯಾಗಿದೆ. ಹಿಂದಿನ ಗ್ರೀಕ್ ಸಸ್ಯವಿಜ್ಞಾನಿ-ವೈದ್ಯ ಪೆಡನಿಯಸ್ ಡಿಯೋಸ್ಕೋರೈಡೆಸ್(ಸುಮಾರು 40-90) ಔಷಧೀಯ ಮರವಾದ A. ನಿಲೋಟಿಕಾ ಗೆ ತಮ್ಮ ಪುಸ್ತಕ ಮಟೆರಿಯ ಮೆಡಿಕಾ ನಲ್ಲಿ ಈ ಹೆಸರನ್ನು ನೀಡಿದ್ದಾರೆ. ಮರವು ಈ ಹೆಸರನ್ನು ಗ್ರೀಕ್ ನಿಂದ ತನ್ನ ವಿಶಿಷ್ಟವಾದ ಮುಳ್ಳುಗಳಿಂದಾಗಿ ಪಡೆದುಕೊಂಡಿದೆ, ακις (ಅಕಿಸ್, ಮುಳ್ಳು ). ಮರವು ನೈಲ್ ನದಿಯ ತಟದುದ್ದಕ್ಕೂ ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿ ಬೆಳೆದಿರುವ ಕಾರಣದಿಂದಾಗಿ ನಿಲೋಟಿಕ ಎಂಬ ಪ್ರಭೇದ ಹೆಸರನ್ನು ಲಿನ್ನಯುಸ್ ನೀಡಿದ್ದಾರೆ. ಅಕೇಶಿಯಗಳನ್ನು ಮುಳ್ಳಿನಮರಗಳು , ಸಿಳ್ಳೆಯಂತೆ ಶಬ್ದಮಾಡುವ ಮುಳ್ಳು ಗಳು ಅಥವಾ ವಾಟಲ್ಗಳು (ತಡಿಕೆಗಳು) ಎಂದೂ ಸಹ ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ, ಇದರಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲೊ-ಫೀವರ್ ಅಕೇಶಿಯ ಹಾಗು ಅಂಬ್ರೆಲಾ ಅಕೇಶಿಯಗಳೂ ಸೇರಿವೆ. ಕಳೆದ 2005ರವರೆಗೂ, ವಿಶ್ವವ್ಯಾಪಿಯಾಗಿ ಸರಿಸುಮಾರು ಅಕೇಶಿಯದ 1300 ಪ್ರಭೇದಗಳು ಇವೆಯೆಂದು ಭಾವಿಸಲಾಗಿದೆ. ಇದರಲ್ಲಿ ಸುಮಾರು 960 ಅಕೇಶಿಯಗಳು ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯ ಮೂಲದ್ದಾಗಿದೆ, ಉಳಿದ ಅಕೇಶಿಯಗಳು ಎರಡೂ ಖಗೋಳಾರ್ಧದ ಉಷ್ಣವಲಯದಿಂದ ಸಮಶೀತೋಷ್ಣ ಪ್ರದೇಶಗಳ ಸುತ್ತಮುತ್ತ ಹರಡಿಕೊಂಡಿವೆ, ಇದರಲ್ಲಿ ಯುರೋಪ್, ಆಫ್ರಿಕಾ, ದಕ್ಷಿಣ ಏಷ್ಯ ಹಾಗು ಅಮೇರಿಕಾಗಳು ಸೇರಿವೆ. ಆದಾಗ್ಯೂ, ಈ ಕುಲವನ್ನು ಐದು ಭಾಗಗಳಾಗಿ ವಿಂಗಡಿಸಲಾಗಿದೆ, ಅಕೇಶಿಯ ಎಂಬ ಹೆಸರನ್ನು ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯನ್ ಪ್ರಭೇದಗಳಿಗೆ ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಾಗಿದೆ, ಹಾಗು ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ ಹೊರಗಿರುವ ಬಹುತೇಕ ಸಸ್ಯ ಪ್ರಭೇದಗಳನ್ನು ವಚೆಲ್ಲಿಯ ಹಾಗು ಸೆನೆಗಲಿಯ ಎಂದು ವಿಂಗಡಿಸಲಾಗಿದೆ.
အကေးရှားပင်သည် လီဂူမီနိုးစီးမျိုးရင်းတွင် မိုင်မိုစေစီအီးမျိုးရင်းခွဲ၌ ပါဝင်သော ထနောင်းမျိုး ဖြစ်သည်။ ကမ္ဘာပေါ်တွင် အကေးရှားပင် အမျိုးပေါင်း ၄၅ဝ ခန့်ရှိရာ ယင်းတို့အားလုံးကို စုပေါင်း၍ အကေးရှားပင်ဟု ခေါ်ဆိုခြင်းဖြစ်သည်။ အကေးရှားပင်မျိုးကို ကမ္ဘာပေါ်ရှိ ပူနွေးသောအပိုင်း၊ အထူးသဖြင့် ဩစတြီးယားတိုက်၊ အာဖရိကတိုက်၊ တောင် အမေရိကတိုက်၊ အမေရိကတိုက် အလယ်ပိုင်း၊ အိန္ဒိယနိုင်ငံ၊ မြန်မာနိုင်ငံနှင့် သီဟိုဠ်ကျွန်းတို့၌ တွေ့ရသည်။ မြန်မာနိုင်ငံတွင် လူသိများ၍ ထင်ရှားသော အကေးရှားပင်မျိုးမှာ ထနောင်း၊ သင်္ဘောထနောင်း၊[၃] ရှားထနောင်း၊[၄] ထနောင်းဆူးဖြူ၊ ရှား၊ ကင်မွန်းချဉ်၊ နန်းလုံကြိုင်ဆူးဖြူ၊ ဆူးမန်ကျည်း၊[၅] ဆူးပုပ်ကြီး၊ ဆူးရစ် စသော အပင်မျိုးဖြစ်၍ ယင်းတို့အားလုံးတွင် ဆူးများပြည့်လျက်ရှိပြီးလျှင် သီးတောင့်ရှည်များ သီးကြသည်။ ခြောက်သွေ့သော ဒေသများတွင် အကေးရှားပင်များသည် ချုံပင်လောက်သာ ရှိ၍ ရေများစွာရသော ဒေသများတွင်ကား အပင်ကြီးများ ဖြစ်လာကြသည်။ အချို့ အကေးရှားပင်မျိုးကို ခြံဥယျာဉ်များတွင် အလှစိုက်ပျိုးကြသည်။
အာဖရိကတိုက်မြောက်ပိုင်းရှိ အကေးရှားပင်မျိုးမှ အဖိုးတန်သော အစေး (ကော်စေး)များရ၍ ဩစတြီးလီးယားတိုက်ရှိ အကေးရှားပင်များမှ အခေါက်ကို သားရေနယ်ရာတွင် အသုံးပြုသည်။ အာဖရိကတိုက်ရှိ အချို့သော အကေးရှားအပင်များ၏အစေ့များသည်လည်း သားရေနယ်ဖန်ရည်များစွာပါသည်။ တောင်အမေရိကတိုက်ရှိ အကေးရှား အပင်တစ်မျိုးမှ ရရှိသော အစေ့များကို လှော်ပြီးထောင်း၍ရသော အမှု့န်ကို နှာရှူဆေးအဖြစ် အသုံးပြုကြသည်။ အခြား အကေးရှားပင်မျိုးကို ဘယဆေးအဖြစ် အသုံးပြု၍ အချို့အပင်မျိုးမှ အဖိုးတန်သစ်များရရှိသည်။ မြန်မာနိုင်ငံ၌ ပေါက်ရောက်သော အကေးရှားမျိုးဝင် ထနောင်းပင်သည် လူသိအများဆုံးဖြစ်၍ မြန်မာနိုင်ငံ မိုးပါးသည့် အရပ်တို့၌ ပေါများသည်။ အပင်အမြင့်ပေ ၃ဝ မှ ၄ဝ အထိနှင့် ပင်စည်လုံးပတ် သုံးပေမှ လေးပေအထိ ရှိသည်။ ကောက်ကွေး၍ အမျက်ထူသော ပင်စည်ပင်လုံးများ ရှိတတ်သည်။ ကန်များနှင့် တူးမြောင်းများ နံဘေး၌ပေါက်သောအပင်တို့ထက် ကြီးထွား သန်စွမ်းသည်။ အခေါက်မှာ သစ်ပင် ထက် ငယ်စဉ်တွင် ရေညှိရောင်ရှိ၍ အသက်ကြီးသည့်အခါ အုန်းခွံရင့်ရောင်သို့ ပြောင်းသွားသည်။ ပပ်သေးပပ်ကြောင်းတို့ကြောင့် အခေါက်မှာ မညီမညာရှိသည်။ ထနောင်းပင်ကို ရုက္ခဗေဒ အလိုအားဖြင့် အကေးရှား လူကိုဖလိုအီး ဟုခေါ်သည်။
ဆောင်းရာသီ အကုန်နှင့် နွေဦးပေါက်အချိန်တွင် ထနောင်း ပင်ရွက်ဟောင်းများ ကြွေ၍ ရွက်သစ်များ ထွက်လာသည်။ ရွက်သစ်များနှင့် စုံစုံလင်လင် ရှိသော်လည်း အရိပ်ကောင်း ပေးနိုင်သော သစ်ပင်ဟူ၍ မဆိုနိုင်ချေ။ သို့သော် အခြား အရိပ်ကောင်းသည့်အပင်များ မပေါက်နိုင်သော အရပ်မျိုး၌ ထနောင်းပင်များ ပေါက်နိုင်သဖြင့် မိုးပါးသည့်အရပ်တို့တွင် လမ်းနံဘေးတစ်လျှောက်၌ ယင်းတို့ကို စိုက်ထားကြသည်။ အစေ့ကို စိုက်ပျိုးခြင်းအားဖြင့် အပင်သစ်ပွားအောင် ပြုလုပ် နိုင်သည်။
ထနောင်းသားမှာ နီ၍ အစင်းကြောင်းများ ပါသည်။ မာ၍ ခိုင်ခံ့သော သစ်သားပင် ဖြစ်သော်လည်း အသုံးပြုရာ၌ တာရှည် မခံချေ။ ဆီကြိတ်ဆုံများ၊ အိမ်တိုင်နှင့် ထုတ်လျောက်များ၊ ထယ်များ အစရှိသည်တို့ကို ပြုလုပ်ရန်နှင့် ပွတ်ခံရန် အသုံး ဝင်သည်။ ထနောင်းခေါက်ကို လမုလမဲ့ခေါက်၊ ငုခေါက်တို့ ကဲ့သို့ သားရေနယ်ရာ၌ အသုံးပြုကြသည်။ ထနောင်းပင်မှ ရသော အစေးကို မီးခြစ်အိမ်ကပ်ရန် စမ်းသပ် အသုံးပြုခဲ့သည်။ ရှားထနောင်းပင်သည်လည်း မြန်မာနိုင်ငံတွင် လူသိများသော အပင် ဖြစ်သည်။ ရှားထနောင်းပင် နှစ်မျိုး ရှိသည်။ မိုးပါး သောသရက်မြို့နယ်၊ ပျဉ်းမနားမြို့နယ်နှင့် ရမည်းသင်းမြို့နယ် တို့တွင် မြေကောင်းသော သစ်တောများ၌ ပေါက်သည့် ရှား ထနောင်းပင်တို့သည် အမြင့်ပေ ၆ဝ မှ ၇ဝ အထိ ပင်လုံး ရှိသည်။ ဤအပင်တို့တွင် တည့်မတ် ညီညာသော ပင်စည် ပင်လုံးများ ရှိသည်။
မေမြို့အနီးတစ်ဝိုက်၌ ပေါက်သည့် ရှားထနောင်းပင်တို့၏ အမြင့်မှာ ပေ ၅ဝ ထက် မကျော်ပေ။ အသား ရောင်မှာ နီ ကြန်ကြန်ဖြစ်၍ မာလျက် သာမန် ထနောင်းပင်၏ အသားနှင့် ဆင်ဆင်တူသည်ဟု ဆိုနိုင်ပေ သည်။ ရှားထနောင်းပင်ကို ရုက္ခ ဗေဒ အလိုအားဖြင့် အကေးရှား မာကရိုစီဖားလားဟုခေါ်သည်။ ဆူးဖြူပင်သည် ထနောင်းမျိုးဝင် အပင်မျိုး ဖြစ်သည်။ ရုက္ခ ဗေဒ အလိုအားဖြင့် ယင်းကို အကေးရှား အာရာဗီးကဟု ခေါ် သည်။ ထိုအပင်မျိုး စတင်ပေါက်ရာ မူလဒေသမှာ အာဖရိက တိုက်၊ အိန္ဒိယနိုင်ငံနှင့် သီဟိုဠ်ကျွန်းတို့ ဖြစ်ကြသည်။ မြန်မာနိုင်ငံ ပူသော အရပ်များ၌ များစွာ ပေါက်ရောက်သည်။ အမြင့်ပေ ၁၅ ပေမှ ၃ဝ အထိ ရှိသည်။ ယင်းအပင်မှ အစေး များရသည်။[၆]
အကေးရှားပင်သည် လီဂူမီနိုးစီးမျိုးရင်းတွင် မိုင်မိုစေစီအီးမျိုးရင်းခွဲ၌ ပါဝင်သော ထနောင်းမျိုး ဖြစ်သည်။ ကမ္ဘာပေါ်တွင် အကေးရှားပင် အမျိုးပေါင်း ၄၅ဝ ခန့်ရှိရာ ယင်းတို့အားလုံးကို စုပေါင်း၍ အကေးရှားပင်ဟု ခေါ်ဆိုခြင်းဖြစ်သည်။ အကေးရှားပင်မျိုးကို ကမ္ဘာပေါ်ရှိ ပူနွေးသောအပိုင်း၊ အထူးသဖြင့် ဩစတြီးယားတိုက်၊ အာဖရိကတိုက်၊ တောင် အမေရိကတိုက်၊ အမေရိကတိုက် အလယ်ပိုင်း၊ အိန္ဒိယနိုင်ငံ၊ မြန်မာနိုင်ငံနှင့် သီဟိုဠ်ကျွန်းတို့၌ တွေ့ရသည်။ မြန်မာနိုင်ငံတွင် လူသိများ၍ ထင်ရှားသော အကေးရှားပင်မျိုးမှာ ထနောင်း၊ သင်္ဘောထနောင်း၊ ရှားထနောင်း၊ ထနောင်းဆူးဖြူ၊ ရှား၊ ကင်မွန်းချဉ်၊ နန်းလုံကြိုင်ဆူးဖြူ၊ ဆူးမန်ကျည်း၊ ဆူးပုပ်ကြီး၊ ဆူးရစ် စသော အပင်မျိုးဖြစ်၍ ယင်းတို့အားလုံးတွင် ဆူးများပြည့်လျက်ရှိပြီးလျှင် သီးတောင့်ရှည်များ သီးကြသည်။ ခြောက်သွေ့သော ဒေသများတွင် အကေးရှားပင်များသည် ချုံပင်လောက်သာ ရှိ၍ ရေများစွာရသော ဒေသများတွင်ကား အပင်ကြီးများ ဖြစ်လာကြသည်။ အချို့ အကေးရှားပင်မျိုးကို ခြံဥယျာဉ်များတွင် အလှစိုက်ပျိုးကြသည်။
အာဖရိကတိုက်မြောက်ပိုင်းရှိ အကေးရှားပင်မျိုးမှ အဖိုးတန်သော အစေး (ကော်စေး)များရ၍ ဩစတြီးလီးယားတိုက်ရှိ အကေးရှားပင်များမှ အခေါက်ကို သားရေနယ်ရာတွင် အသုံးပြုသည်။ အာဖရိကတိုက်ရှိ အချို့သော အကေးရှားအပင်များ၏အစေ့များသည်လည်း သားရေနယ်ဖန်ရည်များစွာပါသည်။ တောင်အမေရိကတိုက်ရှိ အကေးရှား အပင်တစ်မျိုးမှ ရရှိသော အစေ့များကို လှော်ပြီးထောင်း၍ရသော အမှု့န်ကို နှာရှူဆေးအဖြစ် အသုံးပြုကြသည်။ အခြား အကေးရှားပင်မျိုးကို ဘယဆေးအဖြစ် အသုံးပြု၍ အချို့အပင်မျိုးမှ အဖိုးတန်သစ်များရရှိသည်။ မြန်မာနိုင်ငံ၌ ပေါက်ရောက်သော အကေးရှားမျိုးဝင် ထနောင်းပင်သည် လူသိအများဆုံးဖြစ်၍ မြန်မာနိုင်ငံ မိုးပါးသည့် အရပ်တို့၌ ပေါများသည်။ အပင်အမြင့်ပေ ၃ဝ မှ ၄ဝ အထိနှင့် ပင်စည်လုံးပတ် သုံးပေမှ လေးပေအထိ ရှိသည်။ ကောက်ကွေး၍ အမျက်ထူသော ပင်စည်ပင်လုံးများ ရှိတတ်သည်။ ကန်များနှင့် တူးမြောင်းများ နံဘေး၌ပေါက်သောအပင်တို့ထက် ကြီးထွား သန်စွမ်းသည်။ အခေါက်မှာ သစ်ပင် ထက် ငယ်စဉ်တွင် ရေညှိရောင်ရှိ၍ အသက်ကြီးသည့်အခါ အုန်းခွံရင့်ရောင်သို့ ပြောင်းသွားသည်။ ပပ်သေးပပ်ကြောင်းတို့ကြောင့် အခေါက်မှာ မညီမညာရှိသည်။ ထနောင်းပင်ကို ရုက္ခဗေဒ အလိုအားဖြင့် အကေးရှား လူကိုဖလိုအီး ဟုခေါ်သည်။
ဆောင်းရာသီ အကုန်နှင့် နွေဦးပေါက်အချိန်တွင် ထနောင်း ပင်ရွက်ဟောင်းများ ကြွေ၍ ရွက်သစ်များ ထွက်လာသည်။ ရွက်သစ်များနှင့် စုံစုံလင်လင် ရှိသော်လည်း အရိပ်ကောင်း ပေးနိုင်သော သစ်ပင်ဟူ၍ မဆိုနိုင်ချေ။ သို့သော် အခြား အရိပ်ကောင်းသည့်အပင်များ မပေါက်နိုင်သော အရပ်မျိုး၌ ထနောင်းပင်များ ပေါက်နိုင်သဖြင့် မိုးပါးသည့်အရပ်တို့တွင် လမ်းနံဘေးတစ်လျှောက်၌ ယင်းတို့ကို စိုက်ထားကြသည်။ အစေ့ကို စိုက်ပျိုးခြင်းအားဖြင့် အပင်သစ်ပွားအောင် ပြုလုပ် နိုင်သည်။
ထနောင်းသားမှာ နီ၍ အစင်းကြောင်းများ ပါသည်။ မာ၍ ခိုင်ခံ့သော သစ်သားပင် ဖြစ်သော်လည်း အသုံးပြုရာ၌ တာရှည် မခံချေ။ ဆီကြိတ်ဆုံများ၊ အိမ်တိုင်နှင့် ထုတ်လျောက်များ၊ ထယ်များ အစရှိသည်တို့ကို ပြုလုပ်ရန်နှင့် ပွတ်ခံရန် အသုံး ဝင်သည်။ ထနောင်းခေါက်ကို လမုလမဲ့ခေါက်၊ ငုခေါက်တို့ ကဲ့သို့ သားရေနယ်ရာ၌ အသုံးပြုကြသည်။ ထနောင်းပင်မှ ရသော အစေးကို မီးခြစ်အိမ်ကပ်ရန် စမ်းသပ် အသုံးပြုခဲ့သည်။ ရှားထနောင်းပင်သည်လည်း မြန်မာနိုင်ငံတွင် လူသိများသော အပင် ဖြစ်သည်။ ရှားထနောင်းပင် နှစ်မျိုး ရှိသည်။ မိုးပါး သောသရက်မြို့နယ်၊ ပျဉ်းမနားမြို့နယ်နှင့် ရမည်းသင်းမြို့နယ် တို့တွင် မြေကောင်းသော သစ်တောများ၌ ပေါက်သည့် ရှား ထနောင်းပင်တို့သည် အမြင့်ပေ ၆ဝ မှ ၇ဝ အထိ ပင်လုံး ရှိသည်။ ဤအပင်တို့တွင် တည့်မတ် ညီညာသော ပင်စည် ပင်လုံးများ ရှိသည်။
မေမြို့အနီးတစ်ဝိုက်၌ ပေါက်သည့် ရှားထနောင်းပင်တို့၏ အမြင့်မှာ ပေ ၅ဝ ထက် မကျော်ပေ။ အသား ရောင်မှာ နီ ကြန်ကြန်ဖြစ်၍ မာလျက် သာမန် ထနောင်းပင်၏ အသားနှင့် ဆင်ဆင်တူသည်ဟု ဆိုနိုင်ပေ သည်။ ရှားထနောင်းပင်ကို ရုက္ခ ဗေဒ အလိုအားဖြင့် အကေးရှား မာကရိုစီဖားလားဟုခေါ်သည်။ ဆူးဖြူပင်သည် ထနောင်းမျိုးဝင် အပင်မျိုး ဖြစ်သည်။ ရုက္ခ ဗေဒ အလိုအားဖြင့် ယင်းကို အကေးရှား အာရာဗီးကဟု ခေါ် သည်။ ထိုအပင်မျိုး စတင်ပေါက်ရာ မူလဒေသမှာ အာဖရိက တိုက်၊ အိန္ဒိယနိုင်ငံနှင့် သီဟိုဠ်ကျွန်းတို့ ဖြစ်ကြသည်။ မြန်မာနိုင်ငံ ပူသော အရပ်များ၌ များစွာ ပေါက်ရောက်သည်။ အမြင့်ပေ ၁၅ ပေမှ ၃ဝ အထိ ရှိသည်။ ယင်းအပင်မှ အစေး များရသည်။
ლაკაცია (ლათ. Acacia) — ჩანარეფიშ გვარი მიმოზაშობურეფიშ გიმენფანიაშე. უმენტაშო ძიგირამი ჯალეფი რე. მუთმოფხვადჷნა ჟირხოლო გვერდოსფეროშ ტროპიკეფს დო სუბტროპიკეფს. ჩინებული რე 750-შახ გვარობა. თინეფიშ გვერდშე უმოსი გოფაჩილი რე ავსტრალიას (თე ლაკაცია ერუანული ემბლემა რე), ნორთი — აფრიკას დო ამერიკას. საქორთუოს უჩა ზუღაშ წყარპიჯშა მიშაღალირი რე ლეგა ლაკაცია (Acacia dealbata), აბანოზიშ ლაკაცია (Acacia melanoxylon) დო შხვა.
ლაკაცია რცუ Robinia pseudo-acacia Robinie
ლაკაცია რცუ Robinia hispida borstige Robinie
ლაკაცია Acacia retinodes Wasser-Akazie
ლაკაცია Acacia retinodes Wasser-Akazie
ჸვინთელი ლაკაცია (უძრახელა) Caragana arborescens
ლაკაცია (ლათ. Acacia) — ჩანარეფიშ გვარი მიმოზაშობურეფიშ გიმენფანიაშე. უმენტაშო ძიგირამი ჯალეფი რე. მუთმოფხვადჷნა ჟირხოლო გვერდოსფეროშ ტროპიკეფს დო სუბტროპიკეფს. ჩინებული რე 750-შახ გვარობა. თინეფიშ გვერდშე უმოსი გოფაჩილი რე ავსტრალიას (თე ლაკაცია ერუანული ემბლემა რე), ნორთი — აფრიკას დო ამერიკას. საქორთუოს უჩა ზუღაშ წყარპიჯშა მიშაღალირი რე ლეგა ლაკაცია (Acacia dealbata), აბანოზიშ ლაკაცია (Acacia melanoxylon) დო შხვა.
खदिरवृक्षः कश्चन वृक्षविशेषः । आङ्ग्लभाषायां Acacia इति उच्यते । खदिरवृक्षः “प्याबसिये” कुटुम्बस्य “मिमोसोय्डि” इति उपप्रभेदे अन्तर्भवति । एते खदिरवृक्षाः गुल्मस्य अथवा भाररहितानां वृक्षाणं कुले सन्ति । एतेषां वृक्षाणाम् अस्तित्वं १७७३ तमे वर्षे आफ्रिकादेशे स्पीडिश्-देशस्य सस्यविज्ञानी कार्ल् लिन्नययुस् अभिज्ञातवान् । एतेषां खदिरवृक्षाणां बहवः प्रभेदाः सन्ति । तत्र आस्ट्रेलियाप्रभेदस्य वृक्षेषु कण्टकानि न भवन्ति । अन्ये प्रभेदाः कण्टकयुक्ताः भवन्ति । एते वृक्षाः बीजकोशेभ्यः जन्म प्राप्नुवन्ति । अस्य सस्यरसे तथा पर्णेषु च महता प्रमाणेन “ट्यानिन्” भवति । ट्यानिन् नाम मसीनिर्माणार्थं चर्मणः समीकरणार्थं च वृक्षस्य त्वक्-तः निष्कासितं किञ्चित् बन्धकवस्तु । अस्य खदिरवृक्षस्य कुलनाम अस्ति “अकाकिय” इति । अतः एव आङ्ग्लभाषायाम् अस्य नाम “अकेशिया” इति उच्यते । ग्रीक्-सस्यविज्ञानी वैद्यः च पेडनिस् डियोस्कोरैडस् स्वीये “मटेरिया मेडिका” इति पुस्तके खदिरवृक्षस्य तत् नाम दत्तवान् । अस्य सस्यशास्त्रीयं नाम अकेशिया काटेचु वैल्ड इति । अस्य कुटुम्बः फ्याबेसि मिमोसे । अरुणः, सर्वमङ्गला, बहुशाल्यः, रक्तसरः, यूपद्रुः इति अस्य वृक्षस्य नामान्तरम् । अस्य गायत्रीवृक्षः, पथिद्रुमः, खदिरापादपः इत्यपि कथयन्ति । अन्यभाषासु अस्य वृक्षस्य नामानि यथा...
आङ्ग्लम् - काच् ट्री, ब्लाक् कचेटु । Kach Tree, Black kachtu
कन्नडम् - कग्गलिमर, तारा, कदरु, काचु । ಖೈರೆ, ಕಗ್ಗಲಿಮರ, ತಾರಾ, ಕದರು, ಕಾಚು, ಕಾಚಿನ ಮರ |
हिन्दी - कात्था, खैर ।
तमिळु - करङ्गल्लि, कोडम् । கரம்கல்லி, கோடம் |
तेलुगु - कासु, सुन्द्रा । కాసు, సుంద్రా।
मराठि - कदेरि, खैर, खेरा ।
मलयाळम् - कदरम्, करिन्नलि । കദരമ, കരിഅന്നലി |
खदिरदुमस्य औन्नत्यं ९-१२मी. पर्यन्तं वर्धते । अतिपरुषस्य अस्य त्वचः वर्णः गाढपिङ्गलः । नारिकेल पत्रानि इव एकस्मिन् दण्डे बहूनि पत्राणि संलग्नानि भवन्ति । १०-१५सें.मी.दीर्घाणि युगललघुपत्राणि वृन्तपर्णानि कण्टकानि इव सन्ति । अस्य पुष्पगुच्छं तु ५-१०दीर्घं मन्दपीतवर्णस्य पुष्पाणि च भवन्ति । जून्-जुलैमासयोः वृक्षाः कुसुमिताः भावन्ति । फलानि ५-७सें.मी.दीर्घाणि पिङ्गलवर्णितानि च भवन्ति । फले ५मि.मी.व्यासस्य ५-१० सङ्ख्यया बीजानि भवन्ति । अस्य वृक्षस्य वंशप्रसारः बीजैः एव भवति ।
खदिरवृक्षः शीतकरः अस्ति । अजीर्णं कासः शुष्ककण्ठः इत्यदिषु रोगेषु अस्य फलानि औषधत्वेन उपयोगाय भवन्ति । अतिसारनियन्त्रणार्थमपि अस्य उपयोगः बहुलः । अस्य फलसारस्य लेपनेन क्षताः व्रणाः च उपशान्ताः भवन्ति । अस्य दारु दृढं भवति अतः कृष्युपकरणानां निर्माणम् एतेन कुर्वन्ति । आयुधानां दण्डकान् वाहननां चक्रनेमीः, पारञ्जानभागान् निर्मातुम् अस्य वृक्षदारुखण्डानाम् उपयोगः भवति । लाक्षानिर्माणस्य कीटाः अस्य पत्राणि खादन्ति । एतैः निर्मिता लाक्षा उत्तमा इति विश्वासः ।
अयं खदिरवृक्षः स्वस्य विशिष्टानां कण्टकानां कारणतः एव “अकेशिया” इति नाम प्राप्नोत् । (“अकिस्” इत्युक्ते कण्टकम् इति अर्थः) । “नैल्” नद्याः तीरे महता प्रमाणेन वर्धिताः इति कारणतः “निलोटिका” इत्यपि नाम प्राप्नोत् । एतेषां वृक्षाणां कण्टकवृक्षः, सीटिकारववृक्षाः, वाटल्, पीत-ज्वरवृक्षाः, छत्रखदिराः इत्यादीनि नामानि अपि सन्ति । २००५ वर्षे कृतेन समीक्षणेन विश्वाद्यन्तं अस्य खदिरवृक्षाणां १३०० प्रभेदाः सन्ति इति ज्ञातम् । तेषु ९६० प्रभेदाः आस्ट्रेलियामूलीयाः । अवशिष्टाः प्रभेदाः उष्णवलयस्य समशीतोष्णवलयस्य च यूरोप्, आफ्रिका, दक्षिण-एष्या, अमेरिका इत्यादिषु देशेषु प्रसृताः सन्ति । आहत्य तेषां खदिरवृक्षाणां सर्वे प्रभेदाः पञ्चधा विभक्ताः सन्ति । “अकेशिया” इति नाम आस्ट्रेलियाप्रभेदस्य, अन्येषां प्रभेदानां च “वचेल्लिया” तथा “सेनेगलिया” इति नाम प्रदत्तम् अस्ति ।
अस्य खदिरवृक्षस्य कुलम् एकजैविककुलस्य न । अतः एव नूतनानि पञ्च कुलानि अपि अद्भूतानि अभवन् । सामान्यभाषायां “अकेशिया” इति पदं “रोबिनिय”-कुलस्य सस्यस्य प्रभेदानां कृते उपयुज्यते । तदपि हरेणुजातीयं सस्यम् । अमेरिकाप्रभेदः “रोबिनिय-स्युडोअकेशिया” इति परिचितम् अस्ति ।
खदिरबीजानि
खदिरपुष्पम्
खदिरफलानि
खदिरकण्टकम्
खदिरकाष्ठम्
खदिरवृक्षः कश्चन वृक्षविशेषः । आङ्ग्लभाषायां Acacia इति उच्यते । खदिरवृक्षः “प्याबसिये” कुटुम्बस्य “मिमोसोय्डि” इति उपप्रभेदे अन्तर्भवति । एते खदिरवृक्षाः गुल्मस्य अथवा भाररहितानां वृक्षाणं कुले सन्ति । एतेषां वृक्षाणाम् अस्तित्वं १७७३ तमे वर्षे आफ्रिकादेशे स्पीडिश्-देशस्य सस्यविज्ञानी कार्ल् लिन्नययुस् अभिज्ञातवान् । एतेषां खदिरवृक्षाणां बहवः प्रभेदाः सन्ति । तत्र आस्ट्रेलियाप्रभेदस्य वृक्षेषु कण्टकानि न भवन्ति । अन्ये प्रभेदाः कण्टकयुक्ताः भवन्ति । एते वृक्षाः बीजकोशेभ्यः जन्म प्राप्नुवन्ति । अस्य सस्यरसे तथा पर्णेषु च महता प्रमाणेन “ट्यानिन्” भवति । ट्यानिन् नाम मसीनिर्माणार्थं चर्मणः समीकरणार्थं च वृक्षस्य त्वक्-तः निष्कासितं किञ्चित् बन्धकवस्तु । अस्य खदिरवृक्षस्य कुलनाम अस्ति “अकाकिय” इति । अतः एव आङ्ग्लभाषायाम् अस्य नाम “अकेशिया” इति उच्यते । ग्रीक्-सस्यविज्ञानी वैद्यः च पेडनिस् डियोस्कोरैडस् स्वीये “मटेरिया मेडिका” इति पुस्तके खदिरवृक्षस्य तत् नाम दत्तवान् । अस्य सस्यशास्त्रीयं नाम अकेशिया काटेचु वैल्ड इति । अस्य कुटुम्बः फ्याबेसि मिमोसे । अरुणः, सर्वमङ्गला, बहुशाल्यः, रक्तसरः, यूपद्रुः इति अस्य वृक्षस्य नामान्तरम् । अस्य गायत्रीवृक्षः, पथिद्रुमः, खदिरापादपः इत्यपि कथयन्ति । अन्यभाषासु अस्य वृक्षस्य नामानि यथा...
आङ्ग्लम् - काच् ट्री, ब्लाक् कचेटु । Kach Tree, Black kachtu
कन्नडम् - कग्गलिमर, तारा, कदरु, काचु । ಖೈರೆ, ಕಗ್ಗಲಿಮರ, ತಾರಾ, ಕದರು, ಕಾಚು, ಕಾಚಿನ ಮರ |
हिन्दी - कात्था, खैर ।
तमिळु - करङ्गल्लि, कोडम् । கரம்கல்லி, கோடம் |
तेलुगु - कासु, सुन्द्रा । కాసు, సుంద్రా।
मराठि - कदेरि, खैर, खेरा ।
मलयाळम् - कदरम्, करिन्नलि । കദരമ, കരിഅന്നലി |
Acacia, commonly known as the wattles or acacias, is a large genus of shrubs and trees in the subfamily Mimosoideae of the pea family Fabaceae. Initially, it comprised a group of plant species native to Africa and Australasia. The genus name is Neo-Latin, borrowed from the Greek ἀκακία (akakia), a term used by Dioscorides for a preparation extracted from the leaves and fruit pods of Vachellia nilotica, the original type of the genus.[3] In his Pinax (1623), Gaspard Bauhin mentioned the Greek ἀκακία from Dioscorides as the origin of the Latin name.[4]
In the early 2000s, it had become evident that the genus as it stood was not monophyletic and that several divergent lineages needed to be placed in separate genera. It turned out that one lineage comprising over 900 species mainly native to Australia, New Guinea, and Indonesia was not closely related to the much smaller group of African lineage that contained A. nilotica—the type species. This meant that the Australasian lineage (by far the most prolific in number of species) would need to be renamed. Botanist Leslie Pedley named this group Racosperma, which received little acclaim in the botanical community. Australian botanists proposed a less disruptive solution setting a different type species for Acacia (A. penninervis) and allowing this largest number of species to remain in Acacia, resulting in the two pan-tropical lineages being renamed Vachellia and Senegalia, and the two endemic American lineages renamed Acaciella and Mariosousa.[5] Although many botanists still disagreed that this was necessary, this solution was eventually officially adopted at the Melbourne International Botanical Congress in 2011.[6]
Acacia remains a widely used common name across genera.
A number of species have been introduced to various parts of the world, and two million hectares of commercial plantations have been established.[7] The heterogeneous group[8] varies considerably in habit, from mat-like subshrubs to canopy trees in a forest.[9]
Several species in the genus bear vertically oriented phyllodes, which are green, broadened leaf petioles that function like leaf blades,[11] an adaptation to hot climates and droughts.[12] Some phyllodinous species have a colourful aril on the seed.[10] A few species have cladodes rather than leaves.[13]
The genus was first validly named in 1754 by Philip Miller.[14] In 1913 Nathaniel Lord Britton and Addison Brown selected Mimosa scorpioides L. (≡ Acacia scorpioides (L.) W.Wight = Acacia nilotica (L.) Delille), a species from Africa, as the lectotype of the name.[15] The genus as recognized in 1986 contained 1352 species. That year however, Pedley published a paper in which he questioned the monophyletic nature of the genus, and proposed a split into three genera: Acacia sensu stricto (161 species), Senegalia (231 species) and Racosperma (960 species), the last name first proposed in 1829 by Carl Friedrich Philipp von Martius as the name of a section in Acacia,[16] but raised to generic rank in 1835.[17][18][19] In 2003, Pedley published a paper with 834 new combinations in Racosperma for species, most of which were formerly placed in Acacia.[2] All but 10 of these species are native to Australasia, where it constitutes the largest plant genus.[8]
In 2003, Anthony Orchard and Bruce Maslin filed a proposal to conserve the name Acacia with a different type in order to retain the Australasian group of species in the genus Acacia.[19] Following a controversial decision to choose a new type for Acacia in 2005, the Australian component of Acacia s.l. now retains the name Acacia.[20][21] At the 2011 International Botanical Congress held in Melbourne, the decision to use the name Acacia, rather than the proposed Racosperma for this genus, was upheld.[6][22] Other Acacia s.l. taxa continue to be called Acacia by those who choose to consider the entire group as one genus.[22]
Australian species of the genus Paraserianthes s.l. are deemed its closest relatives, particularly P. lophantha.[23] The nearest relatives of Acacia and Paraserianthes s.l. in turn include the Australian and South East Asian genera Archidendron, Archidendropsis, Pararchidendron and Wallaceodendron, all of the tribe Ingeae.[24]
The origin of "wattle" may be an Old Teutonic word meaning "to weave".[25] From around 700 CE, watul was used in Old English to refer to the interwoven branches and sticks which formed fences, walls and roofs. Since about 1810 it refers to the Australian legumes that provide these branches.[25]
One species of Acacia (sensu stricto) is native to Madagascar, one to Reunion island, 12 to Asia, and the remaining species (over 900) are native to Australasia and the Pacific Islands.[20] These species were all given combinations by Pedley when he erected the genus Racosperma, hence Acacia pulchella, for example, became Racosperma pulchellum. However, these were not upheld with the retypification of Acacia.
Acacias in Australia probably evolved their fire resistance about 20 million years ago when fossilised charcoal deposits show a large increase, indicating that fire was a factor even then. With no major mountain ranges or rivers to prevent their spread, the wattles began to spread all over the continent as it dried and fires became more common. They began to form dry, open forests with species of the genera Allocasuarina, Eucalyptus and Callitris (cypress-pines).
The southernmost species in the genus are Acacia dealbata (silver wattle), Acacia longifolia (coast wattle or Sydney golden wattle), Acacia mearnsii (black wattle), and Acacia melanoxylon (blackwood), reaching 43°30' S in Tasmania, Australia.
An Acacia-like 14 centimetres (5+1⁄2 inches) long fossil seed pod has been described from the Eocene of the Paris Basin.[26] Acacia-like fossil pods under the name Leguminocarpon are known from late Oligocene deposits at different sites in Hungary. Seed pod fossils of †Acacia parschlugiana and †Acacia cyclosperma are known from Tertiary deposits in Switzerland.[27] †Acacia colchica has been described from the Miocene of West Georgia. Pliocene fossil pollen of an Acacia sp. has been described from West Georgia (including Abkhazia).[28] Oldest records of fossil Acacia pollen in Australia are from the late Oligocene epoch, 25 million years ago.[29]
They are present in all terrestrial habitats, including alpine settings, rainforests, woodlands, grasslands, coastal dunes and deserts.[9] In drier woodlands or forests they are an important component of the understory. Elsewhere they may be dominant, as in the Brigalow Belt, Myall woodlands and the eremaean Mulga woodlands.[9]
In Australia, Acacia forest is the second most common forest type after eucalypt forest, covering 980,000 square kilometres (378,380 sq mi) or 8% of total forest area. Acacia is also the nation's largest genus of flowering plants with almost 1,000 species found.[30]
Acacia is a common food source and host plant for butterflies of the genus Jalmenus. The imperial hairstreak, Jalmenus evagoras, feeds on at least 25 acacia species.[31] Many reptiles feed on the sap, such as the native house gecko in Australia.[32] The sap is also consumed by bugs (Hemiptera), such as Hackerobrachys viridiventris[33] and Sextius virescens.[34]
Some species of acacia contain psychoactive alkaloids, and some contain potassium fluoroacetate, a rodent poison.[35]
The seed pods, flowers, and young leaves are generally edible either raw or cooked.[36]
Aboriginal Australians have traditionally harvested the seeds of some species, to be ground into flour and eaten as a paste or baked into a cake. The seeds contain as much as 25% more protein than common cereals, and they store well for long periods due to the hard seed coats.[12] In addition to utilizing the edible seed and gum, the people employed the timber for implements, weapons, fuel and musical instruments.[9] A number of species, most notably A. mangium (hickory wattle), A. mearnsii (black wattle) and A. saligna (coojong), are economically important and are widely planted globally for wood products, tannin, firewood and fodder.[20] A. melanoxylon (blackwood) and A. aneura (mulga) supply some of the most attractive timbers in the genus.[9] Black wattle bark supported the tanning industries of several countries, and may supply tannins for production of waterproof adhesives.[9]
Wattle bark collected in Australia in the 19th century was exported to Europe where it was used in the tanning process. One ton of wattle or mimosa bark contained about 68 kilograms (150 pounds) of pure tannin.[37]
In ancient Egypt, an ointment made from the ground leaves of an Acacia (sensu lato) was used to treat hemorrhoids.[38]
The hardened sap of various species of the acacia tree (sensu lato) are known as acacia gum. Acacia gum is used as an emulsifier in food, a binder for watercolour painting, an additive to ceramic glazes, a binding in gum bichromate photography, a protective layer in the lithographic processes and as a binder to bind together fireworks.
"Acacia honey" is not collected from plants in the acacia family, but rather from Robinia pseudoacacia, known as black locust in North America. Honey collected from Caragana arborescens is sometimes also called (yellow) acacia honey. (See also Monofloral honey.)
Some species of acacia – notably A. baileyana, A. dealbata and A. pravissima – are cultivated as ornamental garden plants. The 1889 publication Useful Native Plants of Australia describes various uses for eating.[39]
Acacia is mentioned in an ancient Egyptian proverb referred to by Amenhotep II: "If you lack a gold battle-axe inlaid with bronze, a heavy club of acacia wood will do."[40]
Acacia (in a broader sense) is repeatedly mentioned in the Book of Exodus, perhaps referring to Vachellia tortilis (previously known as Acacia raddiana), in regards to the construction of the Tabernacle.[41] In Exodus 25:10, acacia wood is mentioned as the construction material for the Ark of the Covenant.
Acacia are one of the trees found in the popular video game Minecraft.[42] In-game, the trees are modeled after two different species: the Acacia Koa, which is native to Hawaii, and Vachellia erioloba, which is native to southern Africa.[42]
.JPG)
.JPG)
_2.JPG)
.jpg)
_2.JPG)
.jpg)
.JPG)
.jpg)
{{cite book}}: CS1 maint: others (link) {{cite book}}: CS1 maint: others (link) {{cite web}}: CS1 maint: url-status (link) Acacia, commonly known as the wattles or acacias, is a large genus of shrubs and trees in the subfamily Mimosoideae of the pea family Fabaceae. Initially, it comprised a group of plant species native to Africa and Australasia. The genus name is Neo-Latin, borrowed from the Greek ἀκακία (akakia), a term used by Dioscorides for a preparation extracted from the leaves and fruit pods of Vachellia nilotica, the original type of the genus. In his Pinax (1623), Gaspard Bauhin mentioned the Greek ἀκακία from Dioscorides as the origin of the Latin name.
In the early 2000s, it had become evident that the genus as it stood was not monophyletic and that several divergent lineages needed to be placed in separate genera. It turned out that one lineage comprising over 900 species mainly native to Australia, New Guinea, and Indonesia was not closely related to the much smaller group of African lineage that contained A. nilotica—the type species. This meant that the Australasian lineage (by far the most prolific in number of species) would need to be renamed. Botanist Leslie Pedley named this group Racosperma, which received little acclaim in the botanical community. Australian botanists proposed a less disruptive solution setting a different type species for Acacia (A. penninervis) and allowing this largest number of species to remain in Acacia, resulting in the two pan-tropical lineages being renamed Vachellia and Senegalia, and the two endemic American lineages renamed Acaciella and Mariosousa. Although many botanists still disagreed that this was necessary, this solution was eventually officially adopted at the Melbourne International Botanical Congress in 2011.
Acacia remains a widely used common name across genera.
A number of species have been introduced to various parts of the world, and two million hectares of commercial plantations have been established. The heterogeneous group varies considerably in habit, from mat-like subshrubs to canopy trees in a forest.
La akacio (latine Acacia) estas genro de la papiliofloraj plantoj. En ĝi estas pli ol 1200 specioj.
Akacioj estas falfoliaj arboj aŭ arbedoj, ĉefe en Aŭstralio. La plimulto de la specioj kreskas en Afriko kaj kreskigas pikajn dornojn kaj pro tio en la angla lingvo nomiĝas kiel "dornarboj". La esprimo akacio estas ofte uzata por robinio, kio estas tute erara. Ambaŭ genroj Acacia kaj Robinia ne interkruciĝas. Ili apartenas nur al la sama familio, al la fabacoj.
La akacioj estis plantitaj jam en la malnova Egiptio kiel ornamplantoj.
Akacio havas aŭ pare pinatajn foliojn aŭ fillokladiumon (platforman petiolon).
La etaj floroj, de malhelflava ĝis blanka, sidas dense en globforma aŭ cilindra spiko. Ili ofte ellasas fortan odoron kaj produktas multan polenon, kiu la mielabelojn altiras. La frukto konsistas el rondaj aŭ plataj guŝoj. La semoj estas longdaŭre vikapablaj, kelkaj – precipe en Aŭstralio – bezonas fajron, por povi ekĝermi.
Acacia erioloba
La akacio (latine Acacia) estas genro de la papiliofloraj plantoj. En ĝi estas pli ol 1200 specioj.
Akacioj estas falfoliaj arboj aŭ arbedoj, ĉefe en Aŭstralio. La plimulto de la specioj kreskas en Afriko kaj kreskigas pikajn dornojn kaj pro tio en la angla lingvo nomiĝas kiel "dornarboj". La esprimo akacio estas ofte uzata por robinio, kio estas tute erara. Ambaŭ genroj Acacia kaj Robinia ne interkruciĝas. Ili apartenas nur al la sama familio, al la fabacoj.
La akacioj estis plantitaj jam en la malnova Egiptio kiel ornamplantoj.
Acacia es un género de árboles de la familia Fabaceae. Se conoce con el nombre común de «acacia» a muchos árboles leguminosos de este género y también de otros géneros.
Existen unas 1400 especies aceptadas, de las más de 3000 descritas en el mundo.[2] Unas 970 pertenecen al género Acacia stricto sensu, de las cuales 950 proceden de Australia.
Son árboles o arbustos, espinosos o inermes, caducifolios o perennifolios con ramas alternas, inermes o espinosas. Tienen hojas pulvinuladas, estipuladas o no, pecioladas, uni o bi paripinnadas, o reducidas a filodios; las estípulas son libres entre sí, fugaces o muy desarrolladas y transformadas en espinas; el raquis muestra frecuentemente glándulas, más o menos anulares, situadas en la base de las pinnas y los folíolos son de margen entero.
Las inflorescencias se organizan en glomérulos cilíndricos o globosos, con numerosas flores, frecuentemente agrupadas en inflorescencias racemosas complejas (conflorescencias). Las flores son actinomorfas, sin hipanto, hermafroditas o unisexuales, y de color amarillo. Los sépalos, en número de 4-5, están soldados en la base y más o menos obtusos. Los 4-5 pétalos son más largos que los sépalos, agudos, soldados en la base para formar un tubo. El androceo está compuesto por numerosos estambres, libres entre sí y con filamentos estaminales muy largos, cilíndricos, glabros; las anteras son ovoideas, con o sin glándulas. El ovario es sentado o pediculado, glabro o pubescente, con varios rudimentos seminales uniseriados o pluriseriados y con un estilo más o menos cilíndrico de estigma húmedo y embudado.
El fruto, sentado o pediculado, es seco, dehiscente o indehiscente, de aplanado a subcilíndrico, generalmente con varias semillas más o menos discoidales, frecuentemente con funículo persistente, muy desarrollado y algo carnoso (arilo).[3] Mide de 7 a 10 metros de altura.
Género muy extendido en las regiones tropicales y subtropicales del mundo. La mayor diversidad de especies se encuentra en África y Australia. En general, las especies de Oceanía se representan como la parte dominante de la vegetación, especialmente en las zonas áridas y semiáridas.
Entre los antiguos, la acacia era tenida como planta maravillosa, por sus propiedades curativas y era considerada de suma eficacia para ahuyentar la mala suerte. En Egipto, era muy conocido este árbol y sus naturales lo empleaban para la construcción de embarcaciones, estatuas y muebles. Entre los hebreos, se le cita con el nombre de madera de setim[4] y según los libros santos, en la construcción del tabernáculo la única madera que se empleó fue la Acacia seyal.[5][6]
Algunas especies de acacias poseen un sistema de defensa que algunos biólogos consideran como único en el reino vegetal. En los conglomerados donde cada individuo se encuentra en contacto cercano con otro, si este es abordado por un depredador de su follaje, la planta reacciona químicamente liberando sustancias que son de transferencia aérea y llegan a las otras plantas «dando la alarma»; de inmediato el resto de los ejemplares del conglomerado comienzan a segregar en sus hojas una sustancia tóxica —estas cambian de color oscureciéndose— que es dañina en el contacto e ingestión y hasta mortal para el depredador animal (que puede ser por ejemplo un gran mamífero como una jirafa, aunque se han dado casos en que se produjeron intoxicaciones de mascotas).
Esta reacción es temporal, aun así debe seleccionarse apropiadamente la especie de acacia en el ámbito de la jardinería, a fines de evitar estos efectos sobre animales y personas.
El género fue descrito por Gerrit Smith Miller y publicado en The Gardeners Dictionary, Abridged, Fourth Edition, vol. 1 en 1754.[7] La especie tipo es Acacia scorpioides (L.) W. Wight.
Varios y recientes análisis cladísticos han demostrado que el género Acacia no es monofilético. Mientras que el subgénero Acacia (ahora Vachellia) y el subgénero Phyllodineae son monofiléticos, el subgénero Aculeiferum no lo es. Este subgénero está formado por tres clados. Por lo tanto, el género Acacia no se mantiene como una sola entidad, sino que el género se divide en otros cinco géneros diferentes: Acacia s.s.p., Vachellia, Senegalia, Acaciella y Mariosousa. La especie de nuevo tipo de Acacia se ha convertido en Acacia penninervis.
El género fue previamente tipificado como la especie africana Acacia scorpioides (L.) W.F. Wright, un sinónimo de Acacia nilotica (L.) Delile. Bajo la tipificación original, el nombre Acacia permanecería con el grupo de especies actualmente reconocidas con el genus Vachellia. Orchard y Maslin[10] propusieron una retipificación del género Acacia con la especie Acacia penninervis Sieber ex DC., una especie australiana que es un miembro del clado más amplio dentro de Acacia, un grupo principalmente australiano anteriormente reconocido como Acacia subgénero Phyllodinae, sobre la base de que esto da como resultado los menores cambios en la nomenclatura. Aunque esta propuesta obtuvo un fuerte rechazo en algunos autores,[11] fue aceptada el 16 de julio de 2005 por el XVII Congreso Internacional de Botánica en Viena, Austria.[12] y confirmado en el de Melbourne en el 2011.[13] En consecuencia, el nombre Acacia se conserva para 948 especies australianas, 7 en las islas del Pacífico, 1 o 2 en Madagascar y 10 en Asia tropical. Las que están fuera de Australia se dividen entre los géneros Acaciella, Mariosousa, Senegalia, y Vachellia. No obstante, muchas referencias a estos árboles en guías y libros de botánica aún retienen los nombres tradicionales de Acacia aunque no sean australianas, y se las considera denominaciones «previas a la ruptura».[14][15][16][17][18][19] Dicho grupo extra-australiano es originario de Sudamérica, las Antillas y África.[20][21]
Las especies más cultivadas son:
General:
Acacia es un género de árboles de la familia Fabaceae. Se conoce con el nombre común de «acacia» a muchos árboles leguminosos de este género y también de otros géneros.
Existen unas 1400 especies aceptadas, de las más de 3000 descritas en el mundo. Unas 970 pertenecen al género Acacia stricto sensu, de las cuales 950 proceden de Australia.
Akaatsia (Acacia) on mitmekesine kosmopoliitne troopiliste ja subtroopiliste puude ja põõsaste perekond liblikõieliste sugukonnast. Robiinia (Robinia) ehk valge akaatsia ei kuulu akaatsiate hulka.
Akaatsia on suurim perekond mimoosiliste sugukonnas ja sektsioonis Acacioideae. Akaatsialiike on praegu teada umbes 1350 (arv ei ole täpne, sest liike on mõnikord raske alamliikidest eristada) ning botaanikud oletavad veel kuni 100 liigi olemasolu. Hiljutised uuringud molekulaarbioloogilisel tasemel akaatsiate kohta ja nendele lähedaste Ingoideae ja Mimosoideae sektsioonide põhjalikum tundmaõppimine on välja selgitanud, et akaatsia perekonna näol pole tegelikult tegu monofüleetilise üksusega, vaid ta jaguneb mitmeks monofüleetiliseks üksuseks, mida võiks eraldi perekondadeks nimetada. Siiski käsitletakse akaatsiaid seni traditsiooniliselt ühtse perekonnana, kuna võimalike uute perekondade süstemaatika ja piirid ei ole veel lõplikult paika pandud. Mingil määral on osade liikide jaoks siiski kasutusel teine perekonnanimi Racosperma. 1980. aastatel lepiti kokku jagunemises kolmeks rühmaks (alamperekonnaks):
kuid laialt neid kasutusele ei võetud. Hiljutised uurimused on välja selgitanud umbes viie fülogeneetilise üksuse (perekonna või alamperekonna) olemasolu. Need on:
Akaatsiad olid olemas juba miotseenis, kuid paleobotaanilisi andmeid on veel napilt.
Akaatsiad on puud või põõsad. Aafrika savanniliikidel iseloomulik "vihmavarjukujuline" võra. Lehed on kahelisulgjad liitlehed või fülloodid. Aafrika liikidel esinevad abilehtedest kujunenud pikad astlad, Austraalia kuivalembestel liikidel on abilehed redutseerunud ja fülloodid meenutavad astlaid. Sarv-akaatsial on jämenenud, seest lihakad okkad. Õied on tavaliselt suhteliselt väikesed, kollased, kobarates. Seemned valmivad kaunades. Juurestik lai ja sügav. (Vt ka konkreetsete liikide kirjeldusi.)
Akaatsiad on levinud troopikas ja subtroopikas Aafrikas, Aasias, Ameerikas ja Austraalias kuivematel aladel. Arvukalt kasvab neid ka Madagaskaril, kus nad on (peale ühe liigi) inimese poolt sisse toodud.
Alamperekondade kaupa on akaatsiad levinud järgmiselt:
Akaatsiaid iseloomustab suhteliselt hea kuivataluvus, mistõttu nad on levinud eelkõige rohtla-tüüpi kooslustes, Aasias ka eelmäestikes. Eriti oluline koht on neil Aafrika savanni ökosüsteemis ja Austraalia poolkõrbetes, kus esineb ka suurim liigiline mitmekesisus. Savannides on nad üheks arvukamaks puude ja põõsaste rühmaks, olles (muidu harvade puudega koosluses) pesapuuks paljudele linnuliikidele ja ka põhiliseks toidutaimeks kaelkirjakutele. Sarv-akaatsial on tekkinud huvitav sümbioos sipelgatega, kes elavad akaatsia okastes, söövad teatud lihakaid puu osi ja kaitsevad (võime tõttu valusalt hammustada) samal ajal puud muude loomade eest
Piirkondades, kus akaatsiad on laialt levinud, on neile leitud mitmeid kasutusalasid. Beetliakaatsia lülipuidust saadakse parkainet katehhut. Hõheakaatsiat kasvatatakse ilutaimena, aga ka koorest saadavate parkainete pärast. Lisaks saadakse temast parfümeerias kasutatavat mimoosiõli. Viimast saadakse ka sulgakaatsiast, kuid rohkem hinnatakse sulgakaatsiat ta kõva puidu pärast, mida tarvitatakse ehituses. Kummiakaatsiast ja ka lakiakaatsiast saadakse vaiku (kummiaraabikut). Lakiakaatsia viljadest ja lehtedest saadakse ka värvainet ja parkaineid. Parfümeeriatööstus toodab õitest akaatsiaõli (kassiaõieõli). Indias tarvitatakse ta lehti veel vürtsina ja seemneid süüakse. Araabia akaatsiat, lakiakaatsiat ja beetliakaatsiat kasvatatakse ka lakitäi peremeestaimena.
Seoses mitmesuguste kasutusaladega, eriti teatud liikide tarvitamisega ravimtaimena, on akaatsiatel oluline koht Aafrika rahvaste folklooris.
Austraalias on akaatsia rahvuspuu. Alates 1838. aastast tähistatakse seal 1. septembril akaatsia päeva (Wattle Day; langeb kokku paljude liikide õitsemisajaga). Ka Austraalia rahvusvärvid roheline ja kuldne sümboliseerivad akaatsia lehtede ja õite värvi.
Täielikum loend leheküljel Akaatsialiikide loend
Akaatsia (Acacia) on mitmekesine kosmopoliitne troopiliste ja subtroopiliste puude ja põõsaste perekond liblikõieliste sugukonnast. Robiinia (Robinia) ehk valge akaatsia ei kuulu akaatsiate hulka.
Akazia Fabaceae familiako, Mimosoideae azpifamiliako eta acacia generoko zuhaixka eta zuhaitzen izen arrunta da. Munduan 1.300 espezie inguru daude, hauetatik 900 australiar jatorrikoak.
Kontuan hartu Ipar Amerikako jatorria duen eta Euskal Herrian oso hedaturik dagoen sasiakazia beste genero batekoa dela: Robinia
Artikulu hau landareei buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Akazia Fabaceae familiako, Mimosoideae azpifamiliako eta acacia generoko zuhaixka eta zuhaitzen izen arrunta da. Munduan 1.300 espezie inguru daude, hauetatik 900 australiar jatorrikoak.
Kontuan hartu Ipar Amerikako jatorria duen eta Euskal Herrian oso hedaturik dagoen sasiakazia beste genero batekoa dela: Robinia
Akaasiat eli akasiat[1] (Acacia) on kasvisuku, johon kuuluu lämpimässä ilmastossa viihtyviä puita ja pensaita. Sen kuvasi Carl von Linné Afrikassa jo vuonna 1773. Sukuun kuuluu noin 1 300 lajia, joista 950 elää luonnonvaraisina Australiassa.[2]
Akaasian kukissa on hyvin pienet terälehdet, mutta verholehdet ovat usein näyttävät, ja ne tekevät kukinnoista pallomaisen pajunkissan näköisiä. Mimosan nimellä myydään kukkakaupoissa kulta-akaasian ja hopea-akaasian oksia, joissa on keltaiset palleroiset kukinnot.
Afrikan savannilla akaasia on valtapuu, ja akaasian lehdet ovat muun muassa kirahvin pääravintoa.
Akaasian puuaines on kovaa ja hyvin kestävää, ja sitä käytetään puusepänteollisuudessa. Monien lajien maitiaisnesteellä on kosmeettista tai lääketieteellistä käyttöä. Muun muassa arabikumi tehdään akaasian (Acacia arabica) maitiaisnesteestä.[3]
Akaasiat eli akasiat (Acacia) on kasvisuku, johon kuuluu lämpimässä ilmastossa viihtyviä puita ja pensaita. Sen kuvasi Carl von Linné Afrikassa jo vuonna 1773. Sukuun kuuluu noin 1 300 lajia, joista 950 elää luonnonvaraisina Australiassa.
Akaasian kukissa on hyvin pienet terälehdet, mutta verholehdet ovat usein näyttävät, ja ne tekevät kukinnoista pallomaisen pajunkissan näköisiä. Mimosan nimellä myydään kukkakaupoissa kulta-akaasian ja hopea-akaasian oksia, joissa on keltaiset palleroiset kukinnot.
Afrikan savannilla akaasia on valtapuu, ja akaasian lehdet ovat muun muassa kirahvin pääravintoa.
Akaasian puuaines on kovaa ja hyvin kestävää, ja sitä käytetään puusepänteollisuudessa. Monien lajien maitiaisnesteellä on kosmeettista tai lääketieteellistä käyttöä. Muun muassa arabikumi tehdään akaasian (Acacia arabica) maitiaisnesteestä.
Acacia est un genre d'arbres et arbustes appartenant à la famille des Fabacées (sous-famille des Mimosoidées). Dans le langage courant, les espèces de ce genre prennent, selon les cas, l'appellation d'acacia, cassier, mimosa, mulga ou encore tamarin.
En France, on désigne souvent du nom commun « acacia » un arbre entièrement différent, le robinier faux acacia de l'espèce Robinia pseudoacacia, tandis que l'espèce Acacia dealbata est nommée familièrement « mimosa d'hiver » ou « mimosa des fleuristes » bien qu'elle ne fasse pas partie du genre Mimosa.
Le nom acacia vient du mot grec akis signifiant pointe ou épine car de nombreuses espèces du genre se défendent contre les herbivores par des rameaux épineux. La légende de Saint Acace empalé sur des branches d'acacia aurait été engendrée par l'étymologie populaire basée sur la racine grecque de cette plante, akis[1], qui a donné le radical indo-européen °ak présent dans les racines latines communes acer qui signifie « pointu, aigu, perçant » et au figuré « piquant au goût » (les dérivés de cette racine donnent l'acetum « vinaigre », l'acier et acéré, les adjectifs acerbe, âcre et aigre ou encore Acer, nom de genre des érables aux feuilles palmées à lobes pointus), acus qui signifie « aiguille » (d'où les dérivés aigu, acuminé et acumen)[2].
On compte plus de 1 500 espèces d'acacias à travers le monde dont près de 1 000 uniquement en Australie. C'est d'ailleurs un acacia ou mimosa, le mimosa doré (Acacia pycnantha) qui est la fleur nationale de l'Australie. Les acacias se rencontrent dans une grande variété de conditions écologiques, allant des zones littorales, aux zones fortement arrosées ou aux régions sub-montagneuses en passant par les zones arides ou sub-arides. C'est cependant dans ces dernières qu'on les rencontre le plus.
Les feuilles en principe composées bipennées sont souvent munies d'un rachis qui se dilate en même temps que les folioles disparaissent, produisant des phyllodes caractéristiques des espèces australiennes. Quelques-unes, plus rares, n'ont pas de feuilles du tout et possèdent des tiges transformées en cladodes. Leur position verticale assure une protection contre la déshydratation et la trop grande insolation. Parfois, la tige est couverte d'épines résultant de la transformation de stipules ou de rameaux[3].
Les fleurs généralement petites sont actinomorphes, groupées en inflorescences qui forment des têtes globuleuses ou qui simulent des épis cylindriques, des capitules. Selon les espèces, les inflorescences peuvent comporter de quelques fleurs (pauciflorie) à plus d'une centaine (multiflorie). En général, ils fleurissent tout au long de l'année avec une éclosion principale au printemps et une floraison de moindre importance le reste de l'année. Les fleurs sont en général jaunes ou blanches, bien qu'il existe quelques espèces aux fleurs roses[3].
Le périanthe est à 4-5 sépales, 4-5 pétales. L'androcée est méristémone à étamines libres. Le pistil est composé d'une carpelle. Les fruits sont des gousses[3].
Plusieurs genres de fourmis, des Tetraponera[4], les Crematogaster mimosae[5] et Crematogaster nigriceps[6], vivent en symbiose avec l’Acacia drepanolobium dans des structures appelées domaties.
L’acacia produit des cavités dans de grandes épines, qui sont utilisées par les fourmis comme nid et source de nourriture (domaties).
Dans les régions semi-arides, les Acacia sont très importants d’un point de vue écologique. Ce genre fournit de l’ombre aux êtres humains et aux animaux en plus de procurer (avec ses fruits en gousse) de la nourriture pour les animaux (par exemple, pour les chèvres et les dromadaires, deux espèces animales souvent domestiquées par la population locale, ou les girafes[7]).
De plus, ce genre a aussi une grande importance écologique en étant un foyer pour plusieurs espèces d’oiseaux. Il crée aussi un endroit propice pour que d’autres espèces de plantes viennent s’établir à proximité en fixant l'azote (grâce à un travail de symbiose avec des bactéries) et en enrichissant le sol d’autres nutriments, grâce aux racines qui vont aller les chercher plus en profondeur et les remonter à la surface[8]. Les racines sont plutôt superficielles, rares et peu vigoureuses en profondeur.
Beaucoup d'espèces produisent de la gomme. La vraie gomme arabique provient de l'espèce Acacia senegal commune aussi bien dans les régions tropicales d'Afrique de l'Ouest qu'en Afrique de l'Est. En Inde, Acacia arabica produit de la gomme mais de qualité inférieure à la vraie gomme arabique. En Inde également, Acacia concinna est utilisée traditionnellement pour les soins des cheveux.
Il est aussi utilisé comme bois de combustion et comme matériaux de construction (comme les membrures des navires). Cet arbre peut aussi servir à construire des barrières de protection autour des villages et des champs (cela grâce aux épines pointues qui se trouvent sur les branches de l’Acacia)[9].
Un médicament astringent, appelé catechou, est obtenu en faisant bouillir le bois de l'espèce Acacia catechu puis par évaporation.
En France, le mimosa d'hiver vendu chez les fleuristes ou qui pousse dans les régions les plus chaudes et fleurit en janvier-février est l'espèce Acacia dealbata, tandis que le mimosa des quatre saisons (Acacia retinodes), originaire d'Australie du sud et de Tasmanie, plus rustique, fleurit tout l'année et peut être planté dans des jardins exposés au gel modéré[11].
Acacia est un genre d'arbres et arbustes appartenant à la famille des Fabacées (sous-famille des Mimosoidées). Dans le langage courant, les espèces de ce genre prennent, selon les cas, l'appellation d'acacia, cassier, mimosa, mulga ou encore tamarin.
En France, on désigne souvent du nom commun « acacia » un arbre entièrement différent, le robinier faux acacia de l'espèce Robinia pseudoacacia, tandis que l'espèce Acacia dealbata est nommée familièrement « mimosa d'hiver » ou « mimosa des fleuristes » bien qu'elle ne fasse pas partie du genre Mimosa.
Grúpa crann is tor, dúchasach don Astráil is réigiúin thrópaiceacha eile. Caol an t-ainm atá orthu san Astráil. Tá siad pischineálach, sa tslí is go dtógann siad nítrigin go díreach ón aer. Bíonn na duilleoga roinnte san iliomad duilleoigíní bídeacha, nó i ngnéithe ar leith, laghdaithe ina ngais duilleoige leacaithe, cosúil le duilleog-lanna. Bíonn na bláthanna buí den chuid is mó, beag líonmhar i gcrobhaingí cruinne nó caitínchruthacha. Saothraítear go leor gnéithe i gcomhair scátha, maisithe nó daingniú na hithreach gainmhí. Bíonn an duilliúr in úsáid mar fhoráiste. Tá go leor freisin a dhéanann adhmad an-chrua trádálach. Úsáidtear an choirt is na cochaill sa tsúdaireacht. Tálann cuid acu guma arabach. Saothraítear an t-acaicia gormdhuilleogach is an t-acaicia airgeadach, crainn bheaga, mar go dtáirgeann siad bláthanna don mhargadh.
Acacia é un antigo xénero que comprende un grupo de árbores e arbustos cuxo froito é un legume, logo, da familia Fabaceae (mesma familia do feixón, a soia, a ervella, a xesta etc.). Procedentes maiormente de Australia, foron naturalizadas en Galicia, onde se lle coñecen coma acacias ou alcacias. A mimosa tamén pertencería a este xénero. Cómpre ter en conta que a falsa acacia, especie asilvestrada común en Galicia, como o propio nome indica, pertence a un xénero distinto de leguminosas, Robinia.
Existen unhas 1.300 especies no mundo e, destas, 950 especies proceden de Australia. Moitas delas foron naturalizadas noutros continentes. En Galicia considéranse especies invasoras.
Necesitan un lugar fresco para invernar, con temperaturas comprendidas entre 5 e 10 °C. No verán necesitan abundantes regas, cunha fertilización completa.
As acacias salientan por ser plantas fixadoras de nitróxeno. Desta forma, contribúen á nitrificación do solo e a que este sexa ideal para plantas, como as ornamentais, que necesitan de solos básicos. Tamén facilitan o acceso a este elemento a outras plantas. Algunhas especies presentan o problema de ser moi invasoras nalgúns territorios, desprazando especies autóctonas (mimosa, acacia negra).
Hai acacias para usos ornamentais e forestais. Algunhas especies aprécianse en xardinería. Son de rápida xermolación e de doado coidado. En Galicia a mimosa plantouse para fixar noiros, especialmente dos ferrocarrís e rapidamente se estendeu. A acacia negra plantouse con fins madeireiros.
As especies máis cultivadas son:
Algunhas especies ameazadas de extinción:
Outras especies:
Acacia é un antigo xénero que comprende un grupo de árbores e arbustos cuxo froito é un legume, logo, da familia Fabaceae (mesma familia do feixón, a soia, a ervella, a xesta etc.). Procedentes maiormente de Australia, foron naturalizadas en Galicia, onde se lle coñecen coma acacias ou alcacias. A mimosa tamén pertencería a este xénero. Cómpre ter en conta que a falsa acacia, especie asilvestrada común en Galicia, como o propio nome indica, pertence a un xénero distinto de leguminosas, Robinia.
Akacija (lat. Acacia; dolazi od grčkog: akakía nedužnost, nevinost)), biljni rod sa trenutno 1 393 priznatih vrsta[1] listopadnih ili zimzelenih tropskih ili suptropskih biljaka, raširenih pretežito u Australiji. U nas se obični bagrem (Robinia pseudoacacia) pogrješno naziva akacijom. Za prave se akacije udomaćio naziv mimoze.[2]
Akacija raste kao drvo s visokom krošnjom, grm i polugrm ili, rjeđe, kao drvenasta penjačica. Akacije se lako kultiviraju u odgovarajućim ekološkim uvjetima. Raširene su po Sredozemlju, a kod nas u najtoplijim primorskim klimatima (Vis, Hvar, Dubrovnik). Cijene se zbog ukrasnih i često vrlo mirisnih cvjetova. Cvjetići skupljeni u cvatove imaju duge, živo obojene prašnike, koji strše iz cvijeta dajući mu osnovnu boju. Dvostruko perasto sastavljeni listovi imaju mnogo sitnih listića. Mnoge se vrste uzgajaju u drvoredima i parkovima. Cvjetovi se upotrebljavaju u cvjećarstvu i za proizvodnju parfema.
Drvo se nekih akacija cijeni od davnina zbog trajnosti, boje i mirisa, pa ima široku tehničku i dekorativnu primjenu. Drvo vrste Acacia pendula miriše poput ljubice, a drvo vrste Acacia acuminata kao malina. Acacia catechu iz tropske Afrike i Indije daje trjeslovinu catechu za štavljenje i bojenje kože. Iz vrste Acacia senegal dobiva se ljepilo gummi arabicum (Arapska guma), a neke druge vrste daju ostale gume.
Iz nekih se vrsta izlučuje eterično ulje. Kora i plodovi većine vrsta sadrže trijeslovina (tanin).[3] Najcjenjenije australsko drvo daje Acacia melanoxylon.
Akacija (lat. Acacia; dolazi od grčkog: akakía nedužnost, nevinost)), biljni rod sa trenutno 1 393 priznatih vrsta listopadnih ili zimzelenih tropskih ili suptropskih biljaka, raširenih pretežito u Australiji. U nas se obični bagrem (Robinia pseudoacacia) pogrješno naziva akacijom. Za prave se akacije udomaćio naziv mimoze.
Akasia (pengucapan bahasa Inggris: [əˈkeɪʃə]) adalah genus dari semak-semak dan pohon yang termasuk dalam subfamili Mimosoideae dari familia Fabaceae, pertama kali diidentifikasi di Afrika oleh ahli botani Swedia Carl Linnaeus tahun 1773. Banyak spesies Akasia non-Australia yang cenderung berduri, sedangkan mayoritas Akasia Australia tidak. Akasia adalah tumbuhan polong, dengan getah dan daunnya biasanya mempunyai bantalan tannin dalam jumlah besar. Nama umum ini berasal dari ακακία (akakia), nama yang diberikan oleh dokter-ahli botani Yunani awal Pedanius Dioscorides (sekitar 40-90 Masehi) untuk pohon obat A. nilotica dalam bukunya Materia Medica.[2] Nama ini berasal dari kata bahasa Yunani karena karakteristik tanaman Akasia yang berduri, ακις (akis, "duri").[3] Nama spesies nilotica diberikan oleh Linnaeus dari jajaran pohon Akasia yang paling terkenal di sepanjang sungai Nil.
Akasia juga dikenal sebagai pohon duri, dalam bahasa Inggris disebut whistling thorns ("duri bersiul ") atau Wattles,atau yellow-fever acacia ("akasia demam kuning") dan umbrella acacias ("akasia payung").
Sampai dengan tahun 2005, ada diperkirakan sekitar 1.300 spesies akasia di seluruh dunia, sekitar 960 dari mereka adalah flora asli Australia, dengan sisanya tersebar di daerah tropis ke daerah hangat dan beriklim sedang dari kedua belahan bumi, termasuk Eropa, Afrika, Asia selatan, dan Amerika . Namun, genus ini kemudian dibagi menjadi lima, dengan nama Acacia hanya digunakan untuk spesies Australia, dan sebagian besar spesies di luar Australia dibagi menjadi Vachellia dan Senegalia.
Acacia pennata di hutan Talakona, di Chittoor, Andhra Pradesh, India.
Batang pohon Acacia pennata di hutan Talakona, di Chittoor, Andhra Pradesh, India.
Acacia pennata di hutan Talakona, di Chittoor, Andhra Pradesh, India.
Acacia sp. - Museum specimen
Acacia pennata di hutan Talakona di Chittoor, Andhra Pradesh, India.
Acacia drepanolobium - Museum specimen
Akasia (pengucapan bahasa Inggris: [əˈkeɪʃə]) adalah genus dari semak-semak dan pohon yang termasuk dalam subfamili Mimosoideae dari familia Fabaceae, pertama kali diidentifikasi di Afrika oleh ahli botani Swedia Carl Linnaeus tahun 1773. Banyak spesies Akasia non-Australia yang cenderung berduri, sedangkan mayoritas Akasia Australia tidak. Akasia adalah tumbuhan polong, dengan getah dan daunnya biasanya mempunyai bantalan tannin dalam jumlah besar. Nama umum ini berasal dari ακακία (akakia), nama yang diberikan oleh dokter-ahli botani Yunani awal Pedanius Dioscorides (sekitar 40-90 Masehi) untuk pohon obat A. nilotica dalam bukunya Materia Medica. Nama ini berasal dari kata bahasa Yunani karena karakteristik tanaman Akasia yang berduri, ακις (akis, "duri"). Nama spesies nilotica diberikan oleh Linnaeus dari jajaran pohon Akasia yang paling terkenal di sepanjang sungai Nil.
Akasia juga dikenal sebagai pohon duri, dalam bahasa Inggris disebut whistling thorns ("duri bersiul ") atau Wattles,atau yellow-fever acacia ("akasia demam kuning") dan umbrella acacias ("akasia payung").
Sampai dengan tahun 2005, ada diperkirakan sekitar 1.300 spesies akasia di seluruh dunia, sekitar 960 dari mereka adalah flora asli Australia, dengan sisanya tersebar di daerah tropis ke daerah hangat dan beriklim sedang dari kedua belahan bumi, termasuk Eropa, Afrika, Asia selatan, dan Amerika . Namun, genus ini kemudian dibagi menjadi lima, dengan nama Acacia hanya digunakan untuk spesies Australia, dan sebagian besar spesies di luar Australia dibagi menjadi Vachellia dan Senegalia.
Acacia Mill., 1754 è un genere di piante della famiglia delle Mimosaceae (o Fabaceae secondo la classificazione APG).[1]
In lingua italiana le piante più note comprese in questo genere sono definite mimose, mentre il termine acacia nel linguaggio corrente si riferisce alla specie Robinia pseudoacacia.
Ci sono approssimativamente 1300 specie di Acacia al mondo, di cui circa 960 originarie dell'Australia e le rimanenti diffuse nelle regioni calde e a clima tropicale di entrambi gli emisferi, in Africa, nel sud-est asiatico e nelle Americhe. Delle circa 960 specie originarie dell'Australia, una in particolare è molto famosa a livello internazionale: Acacia pycnantha (in inglese: golden wattle), i cui colori giallo e verde (molto simili, a vista, a quelli della mimosa) sono utilizzati dalle squadre sportive delle federazioni australiane. Questo è il motivo per il quale le divise di tutte le squadre sportive nazionali del Paese del canguro (ivi inclusi calcio, basket, atletica, ciclismo, pallavolo e rugby) utilizzano la combinazione giallo-verde in luogo di quella blu-rosso-bianco, che invece rimanderebbe direttamente ai colori della bandiera nazionale.
Ha il significato di innocenza; l'acacia bianca è simbolo di amore platonico.
Lo stesso argomento in dettaglio: Specie di Acacia. Le Acacia preferiscono terreno asciutto e ben drenato non calcareo, posizione in pieno sole riparata dai venti freddi, nelle località a clima freddo si possono coltivare in vaso per poterle riparare in locali idonei nei mesi invernali.
Dopo la fioritura è da prevedere sempre un'energica potatura. Le specie più comuni fioriscono durante l'inverno o all'inizio della primavera.
La moltiplicazione avviene per semina per talea o per innesto sopra un soggetto ottenuto da seme di A. retinodes.
È indicata nelle diete dato che diminuisce il senso di fame e produce un effetto lassativo ed attenua l'assorbimento dei grassi e degli zuccheri.[2]
La Massoneria ha scelto come simbolo floreale l'acacia, pianta con grande valore simbolico collegata alla leggenda del Maestro Hiram,[3] in quanto ritenuta vigorosa e gentile simbolo di immortalità e purezza, che non appassisce mai durante il corso delle stagioni eppure si rinnova sempre.
Acacia Mill., 1754 è un genere di piante della famiglia delle Mimosaceae (o Fabaceae secondo la classificazione APG).
In lingua italiana le piante più note comprese in questo genere sono definite mimose, mentre il termine acacia nel linguaggio corrente si riferisce alla specie Robinia pseudoacacia.
Ci sono approssimativamente 1300 specie di Acacia al mondo, di cui circa 960 originarie dell'Australia e le rimanenti diffuse nelle regioni calde e a clima tropicale di entrambi gli emisferi, in Africa, nel sud-est asiatico e nelle Americhe. Delle circa 960 specie originarie dell'Australia, una in particolare è molto famosa a livello internazionale: Acacia pycnantha (in inglese: golden wattle), i cui colori giallo e verde (molto simili, a vista, a quelli della mimosa) sono utilizzati dalle squadre sportive delle federazioni australiane. Questo è il motivo per il quale le divise di tutte le squadre sportive nazionali del Paese del canguro (ivi inclusi calcio, basket, atletica, ciclismo, pallavolo e rugby) utilizzano la combinazione giallo-verde in luogo di quella blu-rosso-bianco, che invece rimanderebbe direttamente ai colori della bandiera nazionale.
Ha il significato di innocenza; l'acacia bianca è simbolo di amore platonico.
Acacia est fruticum arborumque genus, quod ad subfamiliam Mimosoidearum familiae Fabacearum pertinet, primum ex Africa a Linnaeo anno 1773 descriptum. Nomen e Graeco ἀκίς 'acies' deducitur, cum typus generis, Acacia nilotica ex Aegypto, spinas habeat.[2] Caules, plerumque spinosi, valvulos ferunt, et folia succusque magnam tanninorum copiam continere solent.
Sunt in omni terrarum orbi circa 1300 Acaciarum species, quarum circa 960 sunt in Australia endemicae, reliquis in tropicis et calidis temperatis hemisphaeiorum Septentrionalis et Australis regionibus, Africam, Americam Septentrionalem Meridionalemque, Asiam meridionalem, et Europam complectentibus.
Genus Acacia ut videtur non est monophyleticum. Haec inventio genus Acaciam scidit in quinque nova genera (in Indice specierum Acaciarum discepta). Nomen acaciae ad species generis Robiniae vulgo sed falso adhibetur, quae etiam ad Fabaceas pertinent. Robinia pseudoacacia, species Americana Anglice black locust appellata, acacia falsa (Anglice false acacia) in cultu Britanniarum Regni aliquando appellatur.
Australissimae generis species sunt A. dealbata, A. longifolia, A. mearnsii, et A. melanoxylon, quae ad 43°30' M in Tasmania attingit, dum A. caven eandem latitudinem in Chubut Provincia septentrio-orientali Argentinae paene attingit. Species Australianae Anglice wattles ferme appellantur; species Africanae Americanaeque, acacias.
A. albida, A. tortilis, et A. iraqensis in deserto Paeninsulae Sinaiensis et valle Fluminis Iordanis incultae inveniuntur.
Folia plerumque sunt pinnata multiplicia. In aliquibus autem speciebus, praecipue in speciebus Australianis Pacificisque, foliola supprimuntur, et petioli sunt complanati ut pro foliis sint; hae structurae phyllodia dicuntur.
Floribus, parvis, sunt quinque parvula petala, a staminibus longis paene celata, in densis fasciculis globosis cylindraceisve disposita; in plurimis speciebus sunt flavi cremeive, in aliquibus albida, etiam purpurea (A. purpureapetala) vel rubra (A. leprosa, cultivarietate 'Scarlet Blaze').
Plantae spinas saepe ferunt, praecipue species quae in regionibus aridis crescuntur. Spinae aliquando ramos exprimunt qui breves, duros, et pungentes fiunt, vel aliquando stipulas. A. armata Anglice est kangaroo-thorn Australiae et A. erioloba est camelthorn Africae.
Acacia saligna Side Turciae
Acacia schinoides, Australian National Botanic Gardens
Acacia sp., specimen in museo curatum
Acacia drepanolobium, specimen in museo curatum
Acacia est fruticum arborumque genus, quod ad subfamiliam Mimosoidearum familiae Fabacearum pertinet, primum ex Africa a Linnaeo anno 1773 descriptum. Nomen e Graeco ἀκίς 'acies' deducitur, cum typus generis, Acacia nilotica ex Aegypto, spinas habeat. Caules, plerumque spinosi, valvulos ferunt, et folia succusque magnam tanninorum copiam continere solent.
Sunt in omni terrarum orbi circa 1300 Acaciarum species, quarum circa 960 sunt in Australia endemicae, reliquis in tropicis et calidis temperatis hemisphaeiorum Septentrionalis et Australis regionibus, Africam, Americam Septentrionalem Meridionalemque, Asiam meridionalem, et Europam complectentibus.
Akacija (lot. Acacia) – pupinių (fabaceae) šeimos Mimosoideae pošeimio augalų gentis. Pagal Cronquist sistemą – priklauso Mimosaceae šeimai.
Akacijos simbolis įvairiuose rašytiniuose šaltiniuose yra įgijęs alegorinę ar simbolinę reikšmę.
Akacijos paplitusios visame pasaulyje. Net 950 rūšių kilusios iš Australijos. Europoje auga 3 akacijų rūšys, o Lietuvoje savaime neauga nė viena. Dažnai painiojama su baltažiede robinija.
Genčiai priklauso apie 1300 medžių ir krūmų rūšių:
Kai kurios akacijos auginamos kaip dekoratyviniai augalai (kvapioji akacija (Acacia caven)).
Akacija (lot. Acacia) – pupinių (fabaceae) šeimos Mimosoideae pošeimio augalų gentis. Pagal Cronquist sistemą – priklauso Mimosaceae šeimai.
Akacijos simbolis įvairiuose rašytiniuose šaltiniuose yra įgijęs alegorinę ar simbolinę reikšmę.
Akacijos paplitusios visame pasaulyje. Net 950 rūšių kilusios iš Australijos. Europoje auga 3 akacijų rūšys, o Lietuvoje savaime neauga nė viena. Dažnai painiojama su baltažiede robinija.
Akācijas (Acacia) ir tauriņziežu dzimtas ģints, kurā ir apvienotas aptuveni 1300 sugas. Vislielākā sugu daudzveidība ir sastopama Austrālijā un Āfrikā. Akācijas aug arī citos kontinentos, galvenokārt tropu un subtropu klimatiskajās joslās. Eiropā ir sastopamas tikai 3 sugas. Pirmais eiropietis, kas aprakstīja akācijas, pētot Āfrikas dabu, ir zviedru botāniķis Kārlis Linnejs, bet zinātnisko nosaukumu Acacia ģintij piešķira skotu dabaspētnieks Filips Millers.
Acacia is een geslacht uit de onderfamilie Mimosoideae, een onderfamilie in de vlinderbloemenfamilie (Leguminosae/Fabaceae). Alle soorten zijn houtig. Sinds 2010 is de omgrenzing enigszins onzeker: er werd overwogen of het geslacht niet opgedeeld kon worden.
Met 'de acacia' als soort wordt gewoonlijk de robinia (Robinia pseudoacacia) bedoeld, die echter tot het geslacht Robinia behoort dat zelfs geen deel uitmaakt van de Mimosoideae. Maar de snijbloem "mimosa" behoort wel tot het geslacht Acacia.
Acacia-soorten komen voor in Australië, Noord-Amerika, Zuid-Amerika en Afrika. Er zijn ongeveer 1300 soorten, waarvan bijna duizend in Australië. De discussie rond de taxonomie concentreerde zich voornamelijk op de vraag of de niet-Australische soorten wel in het geslacht gehandhaafd konden worden. De Afrikaanse soorten worden inmiddels in andere geslachten ingedeeld zoals Vachellia.
Acacia's hebben vaak samengestelde bladeren: een blad bestaat uit meerdere deelblaadjes. De acacia heeft veel lange doorns die overal uit de zich wijd uitspreidende takken steken. Van acacia's die in een groep staan, zijn de takken gewoonlijk zo ineengestrengeld, dat ze een ondoordringbaar struweel vormen. De acacia's kunnen zo'n zes tot acht meter hoog worden, maar blijven vaak ook struikvormig. Ze hebben zachte, geveerde blaadjes, gele bloemen en gebogen, spits toelopende peulvruchten.
Onder de ruwe, zwarte schors zit erg hard, fijngenerfd en dicht hout dat goed tegen insecten bestand is. Het hout van een Acacia is vaak hard, niet erg buigzaam en moeilijk te bewerken. De grotere planten zijn vaak erg gevoelig voor wind.
Acacia-soorten kunnen op verscheidene manieren een rol spelen in het dagelijks leven:
In de tropen van Zuid-Amerika en Afrika komen soorten voor, zoals de stierenhoorn-acacia (Acacia cornigera), die in symbiose leven met mieren. De planten hebben een aantal ongewone kenmerken:
Bepaalde hiernaar vernoemde mierensoorten, de 'acaciamieren', leven in de holle delen van de plant en nemen de broodjes, vettige, suikerrijke uitscheidingen waar mieren dol op zijn, mee naar het nest. Ze beschermen de plant tegen plantenparasieten, maar ook tegen grote planteneters zoals zelfs giraffen. Giraffen hebben een lange, harde tong die de stekels makkelijk aankan, maar giraffen eten niet graag van een 'bewoonde' acacia, want de mieren kunnen een vervelende beet toebrengen. Bij de bestuiving van de plant spelen de mieren overigens geen rol.
Acacia catechu levert cachou of catechu. Acacia senegal en Acacia seyal leveren Arabische gom. Arabische gom is een ingrediënt met veel toepassingen, onder andere in de voedselbereiding, grafische industrie en de productie van verf en inkt.
Acaciahout is vanwege de fijne nerf, de warme oranjebruine kleur en zijn duurzaamheid nog steeds in trek voor schrijnwerk. De Egyptenaren uit de oudheid gebruikten het voor de klampen waarmee zij hun mummiekisten dichtmaakten en voor de bouw van hun boten.
Ook de oorspronkelijke na de woodbadge te ontvangen Gilwell-kralen van koning Dinuzulu waren uit dit hout gesneden.
Acacia is een geslacht uit de onderfamilie Mimosoideae, een onderfamilie in de vlinderbloemenfamilie (Leguminosae/Fabaceae). Alle soorten zijn houtig. Sinds 2010 is de omgrenzing enigszins onzeker: er werd overwogen of het geslacht niet opgedeeld kon worden.
Met 'de acacia' als soort wordt gewoonlijk de robinia (Robinia pseudoacacia) bedoeld, die echter tot het geslacht Robinia behoort dat zelfs geen deel uitmaakt van de Mimosoideae. Maar de snijbloem "mimosa" behoort wel tot het geslacht Acacia.
Akasieslekten (latin: Acacia) er en ikke-monofyletisk slekt av busker og trær innenfor blant annet mimosafamilien (Mimosoideae), som antakelig er en underfamilie under erteblomstfamilien (Fabaceae). Alternativt kan mimosafamilien plasseres under gruppen Leguminosae sammen med erteblomstfamilien.
Akasieslekten lar seg vanskelig klassifisere. Den har vært foreslått oppdelt i fem slekter:
Dette ble ratifisert 30. juli 2005 ved den internasjonale botaniske kongress i Wien. Typearten er nå Acacia penninervis.
Slekten ble beskrevet fra funn i Afrika av Carl von Linné i 1773. Slekten har arter i hele den tempererte og subtropiske verden, både Nord-Amerika, Sør-Amerika, Afrika, Asia og Australia.
Tre slekter vokser vilt i Jordan og Sinai, hvor de trolig ble domestisert for jordbruk en gang for 5-10 000 år siden.
Akasie dyrkes stort sett på plantasjer i Asia og Australia. Tresorten brukes i papirindustrien, samt til hagemøbler og parkett. Regnskogfondet anbefaler forbrukere å unngå produkter laget av akasie, av hensyn til miljø og menneskerettigheter. Akasie er dessuten en viktig næringskilde for dyr, for eksempel den afrikanske sjiraffen.
Akasieslekten (latin: Acacia) er en ikke-monofyletisk slekt av busker og trær innenfor blant annet mimosafamilien (Mimosoideae), som antakelig er en underfamilie under erteblomstfamilien (Fabaceae). Alternativt kan mimosafamilien plasseres under gruppen Leguminosae sammen med erteblomstfamilien.
Akasieslekten lar seg vanskelig klassifisere. Den har vært foreslått oppdelt i fem slekter:
Acacia (967 arter) Vachellia (163 arter) Senegalia (203 arter) Acaciella (15 arter) Mariosousa (13 arter)Dette ble ratifisert 30. juli 2005 ved den internasjonale botaniske kongress i Wien. Typearten er nå Acacia penninervis.
Slekten ble beskrevet fra funn i Afrika av Carl von Linné i 1773. Slekten har arter i hele den tempererte og subtropiske verden, både Nord-Amerika, Sør-Amerika, Afrika, Asia og Australia.
Tre slekter vokser vilt i Jordan og Sinai, hvor de trolig ble domestisert for jordbruk en gang for 5-10 000 år siden.
Akasie dyrkes stort sett på plantasjer i Asia og Australia. Tresorten brukes i papirindustrien, samt til hagemøbler og parkett. Regnskogfondet anbefaler forbrukere å unngå produkter laget av akasie, av hensyn til miljø og menneskerettigheter. Akasie er dessuten en viktig næringskilde for dyr, for eksempel den afrikanske sjiraffen.
Akacja (Acacia Mill.) – rodzaj drzew i krzewów należący do rodziny bobowatych i podrodziny mimozowych. Liczbę gatunków ocenia się na ok. 1300. Występują w strefie tropikalnej i subtropikalnej całego świata, głównie w międzyzwrotnikowej Afryce, szczególnie Etiopii, Somalii, Kongo i RPA oraz Australii i Tasmanii (tu największe bogactwo – ok. 950 gatunków). W Azji najliczniejsze w Indiach i na Półwyspie Indochińskim. Na półkuli zachodniej północna granica zasięgu przebiega przez Teksas i Nowy Meksyk. Według innej klasyfikacji mimozowate stanowią osobną rodzinę, a rodzaj obejmuje około 600 (wówczas w Australii i na Tasmanii 300 gatunków). Akacje stanowią często składnik flory stepów i sawann.
Potocznie (i niewłaściwie) mianem "akacji" określa się robinię akacjową wywodzącą się z Ameryki Północnej.
Niektóre akacje wydzielają alkaloidy, głównie z rodziny tryptamin, przeważnie są to dimetylotryptamina, N-metylotryptamina, 5-MeO-DMT, 5-MeO-NMT. Wydzielanie występuje w czasie około 20 minut od rozpoczęcia ranienia drzewa przez żerującą żyrafę i powoduje, że liście akacji (również na sąsiednich drzewach – informacja przesyłana jest za pośrednictwem substancji lotnych) stają się gorzkie, co skłania żerujące zwierzę do odstąpienia.
Acaciopsis Britton & Rose, Bahamia Britton & Rose, Delaportea Thorel ex Gagnep., Fishlockia Britton & Rose, Manganaroa Speg., Myrmecodendron Britton & Rose, Nimiria Prain ex Craib, Poponax Raf., Racosperma Mart., Siderocarpos Small, Tauroceras Britton & Rose
Jeden z rodzajów podrodziny mimozowych Mimosaceae w obrębie bobowatych Fabaceae s.l.[1]. W obrębie mimozowych należy do plemienia Acacieae[2].
Gromada okrytonasienne (Magnoliophyta Cronquist), podgromada Magnoliophytina Frohne & U. Jensen ex Reveal, klasa Rosopsida Batsch, podklasa różowe (Rosidae Takht.), nadrząd Fabanae R. Dahlgren ex Reveal, rząd bobowce (Fabales Bromhead), rodzina mimozowate (Mimosaceae R. Br. in Flinders), plemię Acacieae Dumort., podplemię Acaciinae Wight & Arn., rodzaj akacja (Acacia Mill.)[3].
Niektórzy przedstawiciele akacji są roślinami ozdobnymi. Żółte, pachnące migdałami, sprzedawane są często pod nieprawidłową nazwą mimozy. Z akacji otrzymuje się: katechu i gumę arabską.
Akacja Farnesa (Acacia farnesiana, syn: Mimosa farnesiana) – to okazały krzew, mogący osiągać wysokość 4–6 metrów. Liście ma podwójnie pierzaste, zbudowane z małych listków. Kwiaty ma żółte, o zapachu przypominającym woń fiołków. Owocem jest strąk.
Akacja arabska (Acacia arabica, syn.: Mimosa arabica) – działanie i zastosowanie zbliżone do akacji senegalskiej.
Akacja katechu (Acacia catechu, syn.: Mimosa catechu) – to drzewo osiągające wysokość 25 metrów. Liście ma podwójnie pierzaste, zbudowane z małych listków, długie na 7–15 cm. Kwitnie bladożółto. Owocem jest strąk.
Acacia constricta – działanie i zastosowanie zbliżone do akacji Farnesa.
Acacia greggii – działanie i zastosowanie zbliżone do akacji Farnesa.
Akacja senegalska (Acacia senegal) – to niezbyt duże afrykańskie drzewo, osiągające wysokość maksymalnie do 5 metrów. Posiada bardzo charakterystyczną, o parasolowatym kształcie, koronę. Jej podwójnie pierzaste liście zbudowane z niewielkich listków podobne są do liści innych akacji. Kwitnie na biało, drobne kwiatki skupione są w podługowate kwiatostany. Po przekwitnięciu zawiązują się z nich owoce – strąki.
Akacja (Acacia Mill.) – rodzaj drzew i krzewów należący do rodziny bobowatych i podrodziny mimozowych. Liczbę gatunków ocenia się na ok. 1300. Występują w strefie tropikalnej i subtropikalnej całego świata, głównie w międzyzwrotnikowej Afryce, szczególnie Etiopii, Somalii, Kongo i RPA oraz Australii i Tasmanii (tu największe bogactwo – ok. 950 gatunków). W Azji najliczniejsze w Indiach i na Półwyspie Indochińskim. Na półkuli zachodniej północna granica zasięgu przebiega przez Teksas i Nowy Meksyk. Według innej klasyfikacji mimozowate stanowią osobną rodzinę, a rodzaj obejmuje około 600 (wówczas w Australii i na Tasmanii 300 gatunków). Akacje stanowią często składnik flory stepów i sawann.
Potocznie (i niewłaściwie) mianem "akacji" określa się robinię akacjową wywodzącą się z Ameryki Północnej.
Acacia é um género de plantas com flor da subfamília Mimosoideae da família Fabaceae (leguminosas) que agrupa numerosas espécies de arbustos e árvores, maioritariamente conhecidas pelo nome comum de acácias. Por ser polifilético, o género sofreu recentemente profundas alterações na sua circunscrição taxonómica pelo que muitas espécies conhecidas por «acácia» ficaram a pertencer a outros taxa, nomeadamente a maioria das espécies africanas e sul-americanas anteriormente incluídas.[3] Dada a sua resistência à seca, algumas espécies são extensamente cultivadas para efeitos de fixação do solo nas regiões semiáridas, estando em numerosos casos naturalizadas, sendo frequentemente espécies invasoras.[4]
Os membros do género Acacia são árvores ou arbustos, em geral com abundante ramificação e sistema radicular profundo e extenso.
Muitas das espécies apresentam em vez das folhas estruturas constituídas por filídios resultantes do alargamento dos pecíolos, em geral orientados verticalmente, verdes, funcionado como o limbo foliar cuja função fotossintética assumem,[5] uma adaptação morfológica e funcional xerófila às condições de calor e secura.[6]
Algumas espécies filodinosas apresentam um arilo colorido na semente.[2] Também como adaptação à secura, algumas espécies apresentam cladódios em vez de folhas.[7]
Como caracteres morfológicos de diagnóstico para a identificação das espécies destacam-se o número e a forma dos nectários peciolares, que variam consideravelmente de espécie para espécie, sendo responsáveis por interacções com diversas espécies de formigas, o número de folíolos da folha, que vai de um a muitos, o tipo de inflorescência, se espiciforme ou glomeriforme, o tipo de fruto, se vagem ou folículos, e a forma das sementes, que podem ser planas ou globosas.
O género Acacia é um grupo morfologicamente muito heterogéneo,[4] variando consideravelmente em hábito, indo desde pequenos caméfitos (sub-arbustos) até mesofanerófitos e megafanerófitos (árvores) que formam a parte mais alta da canópia das fitocenoses florestais onde se inserem.[8]
Na sua presente circunscrição taxonómica, o grupo monofilético resultante da desagregação do género ficou com o centro de diversidade na Austrália, onde as matas de Acacia constituem o segundo tipo mais comum de floresta, apenas ultrapassadas em área pelas formações dominadas por Eucalyptus, cobrindo cerca de 980 000 km2, ou seja 8% da área total de floresta do país. O géneros Acacia é também o mais diverso dos géneros de plantas com flor australianos, com cerca de 1 000 espécies validamente descritas.[9]
Espécies de Acacia estão presentes em todos os habitats terrestres, incluindo formações montanas, florestas tropicais, bosques, pradarias, dunas costeiras e desertos.[8] Em bosques mais secos ou florestas xerófilas, os membros deste género são uma componente importante do sub-bosque. Em outros biótopos, as espécies de Acacia podem ser dominantes, como no Brigalow Belt e nas florestas de Myall e da Província Eremeana (com Acacia aneura, a mulga, como espécie dominante).[8]
Um conjunto alargado de espécies de Acacia foi sendo introduzido em várias partes do mundo, estimando-se que existam mais de dois milhões de hectares de plantações comerciais estabelecidas fora da regiões de distribuição natural das respectivas espécies.[10]
O gênero Acacia está incluído na lista do Anexo II Espécies invasoras do Decreto-Lei 92/2019 em Portugal[11].
O género Acacia foi originalmente criado em 1829, por Carl Friedrich Philipp von Martius, a partir de espécies africanas. A etimologia do nome genérico Acacia assenta no latim acacia, pelo grego akakía,[12] o nome de uma planta espinhosa do Egipto (provavelmente Acacia nilotica, agora Vachellia nilotica).
Inicialmente o género Acacia agrupava um vasto conjunto de espécies nativas de África e da Australásia, numa circunscrição taxonómica que o advento da biologia molecular e da filogenética tornou evidente incluir diversas linhagens divergentes que necessitavam de ser segregadas em géneros diferentes para garantir a monofilia. O problema era particularmente delicado pois a primeira espécie do grupo a ser descrita, e por isso de acordo com as regras nomenclaturais a espécie tipo do género, era Acacia nilotica (hoje Vachellia nilotica), um táxon de origem africana descrito por Linnaeus, o que implicaria mudanças de nome em cerca de um milhar de espécies da Australásia (na realidade na esmagadora maioria, cerca de 900 espécies, plantas australianas).
As 981 espécies deste agrupamento taxonómico das Acacia da Australásia[13] parte de um género Acacia s.l. da subfamília Mimosoideae da família Fabaceae, é monofilético. Com excepção de cerca de 10 das suas espécies, é um género nativo da Austrália,[13] onde constitui o mais numeroso género de plantas com flor.[4]
A única linhagem que constitui este grande agrupamento taxonómico não apresenta relação filogenética próxima com o grupo africano, no qual se integra A. nilotica, a espécie tipo. Ora tal implicaria que a linhagem australiana, de longe a mais prolífica de todas as linhagens, teria de ser renomeada.
Neste contexto, o botânico australiano Leslie Pedley (mais conhecido por Les Pedley) propôs o nome genérico Racosperma para o grupo australiano. Na sua proposta de circunscrição taxonómica, todas estas espécies que integram aquele grupo monofilético seriam transferidas para o género Racosperma por ele erecto.
Para todas elas Pedley propôs em 2003 várias centenas de novas combinações,[1] seguindo as normas fixadas no ICBN, de forma que, por exemplo, Acacia pulchella passaria a Racosperma pulchellum. Contudo, a adopção da nova nomenclatura deparou-se com múltiplas resistências, com múltiplos botânicos a proporem a retipificação do género.
A solução de retipificação do género acabou por ganhar aceitação, permitindo que a linhagem da Australásia se mantivesse em Acacia. Com esse objectivo, em 2005 foi adoptada uma controversa decisão de escolher um novo tipo para Acacia, adoptando como nova espécie tipo Acacia penninervis. Tal permitiu que a componente monofilética australiana de Acacia s.l. retivesse o nome Acacia.[14][15]
No Congresso Internacional de Botânica realizado em 2011 em Melbourne, a decisão de usar o nome Acacia, em vez do proposto Racosperma, para este género foi mantida.[16][17] Apesar desta solução ter sido oficialmente adoptada, continua a não ser consensual e os restante taxa membros de Acacia s.l. continuam a ser designados por Acacia pelos taxonomistas que consideram todo o grupo como um único género.[17]
Com a nova circunscrição taxonómica, o género Acacia integra uma única espécie nativa de Madagáscar, outra da ilha Reunião, 12 da Ásia, sendo todas as restantes espécies (mais de 900) nativas da Australásia e das ilhas do Pacífico.[14] Em consequência, as duas linhagens africanas foram segregadas para Vachellia e Senegalia, ao mesmo tempo que as duas linhagens do Novo Mundo foram renomeadas Acaciella e Mariosousa.[3]
As espécies australianas do género Paraserianthes s.l. são consideradas como os parentes mais próximo de Acacia nesta sua mais recente circunscrição, particularmente P. lophantha.[18] Por seu lado, os parentes mais próximos do clado formado por Acacia e Paraserianthes s.l. incluem os géneros Archidendron, Archidendropsis, Pararchidendron e Wallaceodendron, todos da tribo Ingeae, com distribuição natural na Austrália e no Sueste da Ásia.[19][20]
A posição sistemática do género Acacia, determinada pelas técnicas da filogenia molecular sugere as seguintes relações:[21][22][23][24][25][26][27]
Grupo Adenanthera
Grupo Newtonia
Grupo Entada
Grupo Prosopis
Grupo Mimozyganthus
Grupo Leucaena
Grupo Dichrostachys
Grupo Parkia
Grupo Piptadenia
Grupo Abarema
Grado Ingeae
Grupo Pithecellobium
Acacia[27]
Os membros do género Acacias na Austrália provavelmente desenvolveram resistência ao fogo há cerca de 20 milhões de anos, quando depósitos de carvão fossilizados mostram um grande aumento, indicando que os fogos florestais era então um importante factor ambiental. Sem grandes cadeias de montanhas ou rios impedindo a sua propagação, o género Acacia espalhou-se por todo o continente australiano, especialmente quando a secura aumentou e os incêndios se tornaram mais comuns. Começaram a formar florestas xerófilas abertas com espécies dos géneros Allocasuarina, Eucalyptus e Callitris, acabando por ser dominantes em múltiplas fitocenoses.
As espécies com maior expansão em direcção ao sul são Acacia dealbata, Acacia longifolia, Acacia mearnsii e Acacia melanoxylon, atingindo a latitude de 43° 30' S na Tasmânia.
O fóssil de uma vagem com características semelhantes às de Acacia, com 14 cm de comprimento, foi descrito a partir de depósitos datados do Eocena da Bacia de Paris.[28] Vagens fósseis do tipo Acacia, descritas sob o nome de Leguminocarpon, são conhecidas de depósitos do Oligocene tardio de diferentes locais da Hungria. Vagens fósseis de †Acacia parschlugiana e †Acacia cyclosperma são conhecidas de depósitos do Terciário da Suíça.[29] †Acacia colchica foi descrita a partir de fósseis do Mioceno da região oeste da Geórgia. Pólen fóssil de uma Acacia do Plioceno foi descrito em depósitos da Geórgia e Abkhazia.[30] O mais antigo registo fóssil de pólen de Acacia na Austrália foi identificado em depósitos do Oligoceno, de há 25 milhões de anos atrás.[31]
Os aborígenes australianos tradicionalmente têm colhido as sementes de algumas espécies para serem moídas em farinha e comidas como uma pasta ou assadas em bolos. As sementes contêm até 25% mais proteína que os cereais comuns, e podem suportar bem armazenagem por longos períodos devido às camadas duras das sementes.[6]
Além de utilizar a semente e a goma comestíveis, as pessoas empregavam a madeira para ferramentas, armas, combustível e instrumentos musicais.[8] No Antigo Egipto, um unguento feito das folhas moídas da planta foi usado para tratar hemorróidas.[32]
Algumas espécies, especialmente A. mangium, A. mearnsii e A. saligna, são economicamente importantes e são amplamente plantadas globalmente para produção de madeira, tanino, lenha e forragem.[14] As espécies A. melanoxylon e A. aneura (mulga) fornecem algumas das madeiras mais atraentes do género.[8] A casca de A. melanoxylon serviam de base para curtir couros em diversos países, e fornece taninos para a produção de adesivos à prova de água.[8]
As acácias são repetidamente mencionadas no Livro do Êxodo, provavelmente referindo-se à espécie Acacia raddiana, quando descrevendo a construção do Tabernáculo.[33]
Acacia é uma fonte de alimento e hospedeiro utilizado pelas borboletas da género Jalmenus. A espécie Jalmenus evagoras alimenta-se das folhas de pelo menos 25 espécies de acácia.[34]
O mel monofloral de Acacia não é produzido a partir de plantas deste género, mas sim das flores de Robinia pseudoacacia, originária da América do Norte. Mel recolhido de Caragana arborescens é também por vezes designado por mel de acácia-amarela.
A seiva endurecida de várias espécies de Acacia, conhecida por goma de acácia, é utilizada como emulsionante de alimentos, ligante em aguarelas, aditivo para vitrificação de cerâmica, ligante em fotografia por bicromato, para formação de camadas protectivas em litografia e ligante em materiais de pirotecnia.
O ritidoma de várias espécies de acácias australianas era exportado para a Europa no século XIX para ser usado em processos de curtimento de couros. Uma tonelada de casca de acácia ou de mimosa contém cerca de 75 kg de puro tanino.[35]
Algumas espécies de Acacia, especialmente A. baileyana, A. dealbata e A. pravissima, são cultivadas como plantas ornamentais em jardins. Em 1889 a publicação intitulada Useful native plants of Australia descreve vários usos alimentares para espécies de Acacia.[36]
Algumas espécies de Acacia contém alcaloides psicoactivos e algumas concentrações significativas de fluoracetato de sódio, um raticida.[37]
Acacia é um género de plantas com flor da subfamília Mimosoideae da família Fabaceae (leguminosas) que agrupa numerosas espécies de arbustos e árvores, maioritariamente conhecidas pelo nome comum de acácias. Por ser polifilético, o género sofreu recentemente profundas alterações na sua circunscrição taxonómica pelo que muitas espécies conhecidas por «acácia» ficaram a pertencer a outros taxa, nomeadamente a maioria das espécies africanas e sul-americanas anteriormente incluídas. Dada a sua resistência à seca, algumas espécies são extensamente cultivadas para efeitos de fixação do solo nas regiões semiáridas, estando em numerosos casos naturalizadas, sendo frequentemente espécies invasoras.
Acacia este un gen de plante aparținând familiei Fabaceae, originare din regiunile tropicale și subtropicale, în special Australia și Africa. Acacia farnesiana este originară din sud-vestul Statelor Unite. Acaciile sunt reprezentative pentru vegetația câmpiilor din sudul și estul Africii. Câteva specii sunt importante economic, producând substanțe cum ar fi guma arabică și taninul, precum și lemn nobil. Mimoza (Acacia fimbriata) face parte din același gen : are frunze compuse cu foliole fin divizate, iar pețiolul poate avea spini sau țepi ascutiți la bază. Florile mici, adesea parfumate, de culoare galbenă sau albă, conțin multe stamine fiecare, ceea ce le conferă un aspect pufos.
Acacia este un gen de plante aparținând familiei Fabaceae, originare din regiunile tropicale și subtropicale, în special Australia și Africa. Acacia farnesiana este originară din sud-vestul Statelor Unite. Acaciile sunt reprezentative pentru vegetația câmpiilor din sudul și estul Africii. Câteva specii sunt importante economic, producând substanțe cum ar fi guma arabică și taninul, precum și lemn nobil. Mimoza (Acacia fimbriata) face parte din același gen : are frunze compuse cu foliole fin divizate, iar pețiolul poate avea spini sau țepi ascutiți la bază. Florile mici, adesea parfumate, de culoare galbenă sau albă, conțin multe stamine fiecare, ceea ce le conferă un aspect pufos.
Akacija, tudi trnovo drevo (znanstveno ime Acacia), je rod mimozovk, del družine metuljnic, ki uspeva predvsem na tropskih in subtropskih predelih Avstralije. V širšem pomenu je razširjen tudi v toplejših predelih Afrike, Evrope, južnih delih Azije in Ameriške celine.
Rod akacij je v preteklosti zajemal okoli 1.300 vrst, med katerimi je okoli 960 vrst domačih v Avstraliji. Novejša klasifikacija je vrste razdelila v pet rodov. V rod akacij se je uvrstila večina vrst iz Avstralije ter nekatere iz Azije, Madagaskarja in Pacifiških otočij, nova tipska vrsta pa je A. penninervis. Vrste, ki uspevajo na Ameriški celini, so bile uvrščene v rodova Acaciella in Mariosousa, ostale vrste pa v rodova Senegalia in Vachellia.[1]
Beseda akacija izhaja iz grške besede ἀκίς: akís, kar pomeni trn.[2] Ime rodu je v 1. stoletju prvi uporabil grški zdravnik Dioskurid v delu o zdravilnih učinkovinah Materia medica.[3]
Akacije imajo majhne sestavljene liste, ki listnim vejicam dajejo peresast videz. Pri mnogih avstralskih in pacifiških vrstah so sestavljeni listi odsotni, fiziološko vlogo listov pa prevzamejo sploščene listne vejice. Na listnem dnu se lahko nahajajo trni, v resnici pa mnogo avstralskih vrst nima trnov, medtem ko jih ostale vrste navadno imajo. Majhni, pogosto dišeči cvetovi so razporejeni v kroglastih ali valjastih grozdih. Po navadi so rumene, lahko tudi bele barve in imajo številne prašnike, kar jim daje puhast videz.
Iz A. senegal, ki uspeva v Senegalu in Sudanu, pridobivajo gumiarabikum, ki se uporablja kot vezivo, lepilo in emulgator v farmacevtski, kemični, papirni, prehrambeni in tekstilni industriji. Nekatere avstralske vrste, kot so A. dealbata, A. decurrens in A. pycnantha, so pomemben vir taninov oz. čreslovin, ki se uporabljajo za izdelavo zaščitnih premazov za les, strojenje kož v usnjarstvu in v zdravilstvu. Iz A. arabice (Vachellia nilotica), ki uspeva na Bližnjem vzhodu in Indijski podcelini, pridobivajo tako gumiarabikum kot čreslovino.
Ponekod, predvsem v Avstraliji in Jugovzhodni Aziji, se listi in semena uporabljajo v prehrani. Nekatere vrste avstralskih vrst akacij se lahko prilagodijo na ostro in nestanovitno podnebje v sušnih predelih Afrike, poleg tega pa so semena visoko hranljiva. Nasadi akacij bi tako lahko potencialno pripomogli k odpravi lakote in nedohranjenosti otrok.[4]
Nekatere vrste, predvsem A. baileyana, A. dealbata, A. pycnantha in A. retinodes, so priljubljene kot okrasne rastline na vrtovih in v cvetličnih šopkih. Vrste z ostrimi trni se lahko zasadi kot živo mejo, ki učinkovito varuje bivališče pred vsiljivci. Iz lesa A. melanoxylon, A. homalophylla in A. koa izdelujejo tudi pohištvo.
V prostozidarstvu akacija simbolizira čistost in vzdržljivost duše, pri pogrebu pa vstajenje in nesmrtnost.[5] V staroegipčanski mitologiji predstavlja akacija drevo življenja, kar npr. opisuje Ozirisov mit. Akacija je bila posvečena božanstvu Atum, pod njo pa so se rodili drugi bogovi. Po drugi strani je v Knjigi mrtvih zapisano, da otroci vodijo pokojne k akaciji.[6] Nekatere teorije razlagajo, da naj bi bil goreči grm, preko katerega se je Bog prikazal Mojzesu, dejansko akacija.[7][8] Stara zaveza jo sicer omenja pozneje v Drugi Mojzesovi knjigi (Eksodusu), ko Bog naroči Mojzesu, da izdela Skrinjo zaveze in mizo za hlebe obličja iz akacijevega lesa.[9] Kristusova trnova krona naj bi bila prav tako spletena iz njenih vej.[6][10]
Akacija, tudi trnovo drevo (znanstveno ime Acacia), je rod mimozovk, del družine metuljnic, ki uspeva predvsem na tropskih in subtropskih predelih Avstralije. V širšem pomenu je razširjen tudi v toplejših predelih Afrike, Evrope, južnih delih Azije in Ameriške celine.
Rod akacij je v preteklosti zajemal okoli 1.300 vrst, med katerimi je okoli 960 vrst domačih v Avstraliji. Novejša klasifikacija je vrste razdelila v pet rodov. V rod akacij se je uvrstila večina vrst iz Avstralije ter nekatere iz Azije, Madagaskarja in Pacifiških otočij, nova tipska vrsta pa je A. penninervis. Vrste, ki uspevajo na Ameriški celini, so bile uvrščene v rodova Acaciella in Mariosousa, ostale vrste pa v rodova Senegalia in Vachellia.
Beseda akacija izhaja iz grške besede ἀκίς: akís, kar pomeni trn. Ime rodu je v 1. stoletju prvi uporabil grški zdravnik Dioskurid v delu o zdravilnih učinkovinah Materia medica.
Akaciasläktet (Acacia)[1] är ett växtsläkte i familjen ärtväxter.[2] Traditionellt innehåller släktet ungefär 1300 arter, men genetiska studier har visat att det bör delas upp i flera släkten. Vid den botaniska världskongressen i Wien 2005 beslutades att typarten skulle bytas från en afrikansk art till en australiensisk art. Detta gjordes för att bevara majoriteten av arterna i ett monofyletiskt släkte Acacia, då cirka 950 arter endast återfinns i Australien. De övriga arterna återfinns nu i släktena Vachellia, Senegalia, Acaciella och Mariosousa. Akaciaväxter har formen av träd eller buskar. Akaciaträd är det viktigaste plantageträdet i tropiska områden, och ger mycket kortfibriga pappersmassor.
Den mest nordliga traditionella arten är Acacia greggii,[uppdatering behövs] som kan växa upp till 37° nordlig bredd i södra Utah i USA. De sydligaste är flera arter som växer på 43° sydlig bredd på Tasmanien i Australien.
Akaciornas blad är vanligen sammansatta och barrlika till formen. På många arter har själva bladskivan tillbakabildats (i evolutionen) och i stället har skaftet fått klorofyllbärande celler och plattats till från sidan så att fotosyntesen kan utföras där. Dessa kallas fylloider.
Blommorna är små och innehåller fem mycket små kronblad som nästan helt döljs av de långa ståndarna som är samlade i täta sfäriska eller cylindriska tofsar. På de allra flesta arterna har blommorna någon färg i spektrum mellan gult och vitaktigt. Det finns också några som har violetta blommor.
Många arter har vassa utväxter, särskilt de som växer i torra miljöer. En del är taggar, som utvecklats genom att blad-stiplerna ombildats. Andra är tornar, som utvecklats genom att kvistar blivit korta, spetsiga och mycket hårda.
Akaciahonung kommer inte från akacior, utan från robinia (Robinia pseudoacacia), tidigare kallad falsk akacia. Robinia-träden planteras i närheten av bikupor på grund av att blommorna innehåller mycket nektar som är attraktiv för bin [3].
I blomsterhandeln förekommer en del från Sydeuropa importerade kvistar av vissa akaciearter, som oriktigt kallas mimosa. Mimosa är det vetenskapliga namnet på sensitivasläktet, men någon gång har förväxling skett och namnbruket dröjer sig kvar.[4]
Arten Acacia alata.
Arten Acacia berlandieri.
Arten guldakacia (Acacia baileyana).
Arten Acacia maidenii.
Arten svartvedsakacia (Acacia melanoxylon).
Gren med frökapslar från arten Acacia salicina.
Arten koa (Acacia koa).
Arten tårakacia (Acacia salign).
Blad från arten silverakacia (Acacia dealbata).
Wikimedia Commons har media som rör Akaciasläktet.
Wikispecies har information om Akaciasläktet.
Akaciasläktet (Acacia) är ett växtsläkte i familjen ärtväxter. Traditionellt innehåller släktet ungefär 1300 arter, men genetiska studier har visat att det bör delas upp i flera släkten. Vid den botaniska världskongressen i Wien 2005 beslutades att typarten skulle bytas från en afrikansk art till en australiensisk art. Detta gjordes för att bevara majoriteten av arterna i ett monofyletiskt släkte Acacia, då cirka 950 arter endast återfinns i Australien. De övriga arterna återfinns nu i släktena Vachellia, Senegalia, Acaciella och Mariosousa. Akaciaväxter har formen av träd eller buskar. Akaciaträd är det viktigaste plantageträdet i tropiska områden, och ger mycket kortfibriga pappersmassor.
Den mest nordliga traditionella arten är Acacia greggii,[uppdatering behövs] som kan växa upp till 37° nordlig bredd i södra Utah i USA. De sydligaste är flera arter som växer på 43° sydlig bredd på Tasmanien i Australien.
Akaciornas blad är vanligen sammansatta och barrlika till formen. På många arter har själva bladskivan tillbakabildats (i evolutionen) och i stället har skaftet fått klorofyllbärande celler och plattats till från sidan så att fotosyntesen kan utföras där. Dessa kallas fylloider.
Blommorna är små och innehåller fem mycket små kronblad som nästan helt döljs av de långa ståndarna som är samlade i täta sfäriska eller cylindriska tofsar. På de allra flesta arterna har blommorna någon färg i spektrum mellan gult och vitaktigt. Det finns också några som har violetta blommor.
Många arter har vassa utväxter, särskilt de som växer i torra miljöer. En del är taggar, som utvecklats genom att blad-stiplerna ombildats. Andra är tornar, som utvecklats genom att kvistar blivit korta, spetsiga och mycket hårda.
Akasya, baklagiller familyasından Acacica cinsini oluşturan genellikle hep yeşil yapraklı ve dikenli ağaç ya da ağaççıkların ortak adı.
Başta Avustralya olmak üzere (300 tür) sıcak ılıman ve yarı tropikal bölgelerde kendiliğinden yetişen 600 türü içerir.
Çok değişik biçimleri bulunan akasyanın çiçekleri genellikle sarı, bazen beyaz ya da kırmızı renkte, başak ya da toparlak baş biçimindedir; erkek organlar çok sayıda ve çıkıntılıdır. Meyve baklamsıdır. Yapraklar, kimisinde tüysü bileşik, kimisinde, özellikle Avustralya'da yetişen türlerin çoğunda yeşil lam halinde yaprak sapı biçimindedir; bu da onlarda terlemeyi önemli ölçüde azaltır. Acacia heterophylla türündeyse bu özelliklerin tümünün bir arada görülür.
Birçok akasya türü (en başta A.decurrens, gümüşi akasya (A. dealbata), A.baileyana, A.longifolia) bahçelerde süs bitkisi olarak yetiştirilir.
"Kadıhindi" denen bir madde, Çin'de ve Birmanya'da A.catechunun odununun suda kaynatılmasıyla hazırlanır. Kadıhindi deri sepelemesinde, kumaş boyamada ve tıpta kullanılır. Akasyanın bazı türleri ise, özellikle A.arabica ve A.senegal, hücre erimesiyle oluşan ve halk arasında "arap zamkı" adıyla anılan bir zamk verir. Tanen bakımından zengin olan akasya kabukları dericilikte kullanılır. Akasyanın Afrika'nın Sahel ve Sudan - Sahel bölgelerinde yetişen bazı türlerinin (A.albida ve A.seyal) yaprakları ve badıçları geviş getiren hayvanlarca yenir. İki akasya türünde (A.sphaerocephala ve A.fistula) karınca toplulukları barınır.
Ağaç ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Akasya, baklagiller familyasından Acacica cinsini oluşturan genellikle hep yeşil yapraklı ve dikenli ağaç ya da ağaççıkların ortak adı.
Başta Avustralya olmak üzere (300 tür) sıcak ılıman ve yarı tropikal bölgelerde kendiliğinden yetişen 600 türü içerir.
Çok değişik biçimleri bulunan akasyanın çiçekleri genellikle sarı, bazen beyaz ya da kırmızı renkte, başak ya da toparlak baş biçimindedir; erkek organlar çok sayıda ve çıkıntılıdır. Meyve baklamsıdır. Yapraklar, kimisinde tüysü bileşik, kimisinde, özellikle Avustralya'da yetişen türlerin çoğunda yeşil lam halinde yaprak sapı biçimindedir; bu da onlarda terlemeyi önemli ölçüde azaltır. Acacia heterophylla türündeyse bu özelliklerin tümünün bir arada görülür.
Birçok akasya türü (en başta A.decurrens, gümüşi akasya (A. dealbata), A.baileyana, A.longifolia) bahçelerde süs bitkisi olarak yetiştirilir.
"Kadıhindi" denen bir madde, Çin'de ve Birmanya'da A.catechunun odununun suda kaynatılmasıyla hazırlanır. Kadıhindi deri sepelemesinde, kumaş boyamada ve tıpta kullanılır. Akasyanın bazı türleri ise, özellikle A.arabica ve A.senegal, hücre erimesiyle oluşan ve halk arasında "arap zamkı" adıyla anılan bir zamk verir. Tanen bakımından zengin olan akasya kabukları dericilikte kullanılır. Akasyanın Afrika'nın Sahel ve Sudan - Sahel bölgelerinde yetişen bazı türlerinin (A.albida ve A.seyal) yaprakları ve badıçları geviş getiren hayvanlarca yenir. İki akasya türünde (A.sphaerocephala ve A.fistula) karınca toplulukları barınır.
Bazı türleri Kıbrıs akasyası (Acacia cyanophylla) Gümüşi akasya (Acacia dealbata) Yarran (Acacia homalophylla) Senegal akasyası (Acacia senegal)Ака́ція (Acacia) — рід рослин родини бобових.
Рід Acacia 2017 року був розділений на Vachellia та Acacia. До першого увійшли 163 видів, поширених на різних континентах, тоді як у Acacia лишилися рослини, що ростуть переважно в Австралії.[2]
Дерева або чагарники, рідко з колючками на стовбурах. Листя подвійно розсічене, складається з численних дрібних листочків або листоподібних утворень. Квіти дрібні, численні, в головчастих суцвіттях або циліндричних китицях, прямостоячі або пониклі, жовті або біло-жовті.
Формула квітки: ∗ K ( 4 ) C 4 A ∞ G 1 _ {displaystyle ast K_{(4)};C_{4};A_{infty };G_{underline {1}}} 
Існує близько 1 400 видів, що виростають в тропіках і субтропіках, головним чином в Австралії та Африці, менше в Азії та Америці. Особливо характерні акації для флори Австралії (близько половини всіх видів), де вони ростуть в саванах і колючих чагарниках (скреб).
В сприятливих ґрунтово-кліматичних умовах вони представлені великими деревами, які в міру просування до пустель змінюються невеликими деревами з розгалуженим стовбуром і рідкою кроною, а ближче до пустель — колючими чагарниками. Чимало низькорослих багатостовбурних видів акації мають парасолькоподібну крону, що підвищує їх стійкість до вітрів. Розкидані поодиноко над високою травою, вони створюють своєрідний ландшафт савани Африки, а їхнє листя є основою раціону жираф. У багатьох американських видів прилистки перетворилися у великі колючки, в яких поселяються мурахи, які харчуються нектаром, що міститься в нектарниках на листових черешках, і виділеннями на листках. Можливо, мурахи оберігають дерева акації від комах-шкідників. Ростуть акації швидко.
У перший рік життя досягають висоти 0,75 — 1,5 метра, закінчують ріст до 25-30 років, коли з'являються перші ознаки старіння (Крона рідшає, розтріскується кора і з'являється дуплистість). Цвітуть і плодоносять з 2-го (рідше за 1-го) року життя. З 2-3-го року утворюють поросль від кореневої шийки і кореневі пагони.
Смола деяких видів застосовується як харчова добавка. Жовта чи червона смола інших видів в свіжому вигляді їстівна. Кора акації містить дубильні речовини. Деревина йде на виготовлення ручок для інструментів, човнів, стовпів та водопровідних труб. Листки та боби деяких видів в Західній Африці використовуються як лікарський засіб.
В побуті акацією називають також види з інших родів, які не мають стосунку до роду Acacia. Це насамперед:
Рід включає близько 1400 видів[4]
Chi Keo (danh pháp khoa học: Acacia) là một chi của một số loài cây thân bụi và thân gỗ có nguồn gốc tại đại lục cổ Gondwana, thuộc về phân họ Trinh nữ (Mimosoideae) thuộc họ Đậu (Fabaceae), lần đầu tiên được Linnaeus miêu tả năm 1773 tại châu Phi. Hiện nay, người ta biết khoảng 1.300 loài cây keo trên toàn thế giới, trong đó khoảng 950 loài có nguồn gốc ở Australia, và phần còn lại phổ biến trong các khu vực khô của vùng nhiệt đới và ôn đới ấm ở cả hai bán cầu, bao gồm châu Phi, miền nam châu Á, châu Mỹ. Tuy nhiên, chi Acacia dường như là không đơn ngành. Phát hiện này đã dẫn tới sự chia tách Acacia thành 5 chi mới, xem thêm bài Danh sách các loài cây keo.
Loài sinh trưởng xa nhất về phía bắc của chi này là Acacia greggii (keo vuốt mèo), đạt tới 37°10' vĩ bắc ở miền nam Utah, Hoa Kỳ; loài sinh trưởng xa nhất về phía nam là Acacia dealbata (keo bạc), Acacia longifolia (keo bờ biển hay keo vàng Sydney), Acacia mearnsii (keo đen) và Acacia melanoxylon (keo gỗ đen), đạt tới 43°30' vĩ nam ở Tasmania, Australia, trong khi Acacia caven đạt tới vĩ độ tương tự như thế về phía nam, tại khu vực đông bắc tỉnh Chubut, Argentina. Trong tiếng Anh, các loài ở Australia gọi chung là wattle (cây keo Úc), còn các loài châu Phi và châu Mỹ gọi chung là acacia (cây keo).
Lá của các loài keo nói chung là loại lá hình lông chim phức. Tuy nhiên, ở một số loài đặc biệt ở Australia và các đảo trên Thái Bình Dương thì các lá chét bị triệt tiêu và các cuống lá có dạng phẳng và bẹt, hướng lên trên, có tác dụng giống như lá; chúng được gọi là cuống dạng lá. Hướng thẳng đứng của các cuống dạng lá bảo vệ cho các loài cây này không bị quá nóng do ánh sáng dữ dội của Mặt Trời, do chúng chắn ít ánh sáng hơn so với các lá cây nằm ngang. Một số loài (chẳng hạn Acacia glaucoptera) thiếu cả lá lẫn cuống dạng lá, nhưng có cành dạng lá, là một phần của thân cây đã biến đổi thành dạng tương tự như lá để có chức năng quang hợp.
Các hoa nhỏ có 5 cánh hoa rất nhỏ, gần như ẩn kín trong các nhị hoa dài và được phân bổ trong các cụm hoa dày dặc dạng hình cầu hay hình trụ; chúng có màu vàng hay màu kem ở một số loài, một số loài khác thì màu hơi trắng hay thậm chí là tía (chẳng hạn Acacia purpureapetala) hoặc đỏ (trong loài được trồng gần đây Acacia leprosa).
Các loài thường có gai, đặc biệt ở các loài sinh trưởng trong khu vực khô cằn. Chúng thường là các cành bị ngắn đi, cứng và sắc, hoặc đôi khi là lá kèm dạng lá biến hóa thành. Các ví dụ: Acacia armata là cây gai Kangaroo ở Australia, Acacia giraffae, là cây gai lạc đà ở châu Phi. Tại Trung Mỹ, Acacia sphaerocephala (cây gai bò) và Acacia spadicigera, các lá kèm tương tự như gai lớn thường rỗng và cung cấp nơi làm tổ cho các loài kiến, chúng ăn các chất được tiết ra trên cuống lá và các loại thức ăn kỳ dị ở chóp lá chét; ngược lại chúng bảo vệ cho cây chống lại các loài côn trùng ăn lá.
Tại Australia, các loài keo bị ấu trùng của một số loài nhậy thuộc họ Hepialidae phá hoại, chẳng hạn các loài thuộc chi Aenetus như A. ligniveren. Chúng đào hang theo chiều ngang vòng quanh thân cây, sau đó theo chiều đứng xuống dưới. Các ấu trùng khác cùng thuộc bộ Lepidoptera cũng được ghi nhận là phá hoại Acacia, như bướm đuôi nâu, Endoclita malabaricus và nhậy củ cải. Các loài ấu trùng ăn lá của một số loài thuộc họ Bucculatricidae cũng phá hoại lá keo: chẳng hạn Bucculatrix agilis chỉ ăn lá của cây Acacia horrida hay Bucculatrix flexuosa chỉ ăn lá cây Acacia nilotica.
Một số loài keo khác nhau sản xuất ra chất gôm. Gôm Ả Rập thực thụ là sản phẩm của loài keo Senegal (Acacia senegal), là loài cây phổ biến ở vùng nhiệt đới khô cằn ở Tây Phi, từ Sénégal tới miền bắc Nigeria.
Acacia arabica là cây "keo Ả Rập" ở Ấn Độ, nhưng chúng tạo ra gôm kém chất lượng hơn so với gôm Ả Rập thực thụ. Vỏ cây Acacia arabica được sử dụng ở Sindh để thuộc da. Trong y học Ayurveda, vỏ cây này được coi là phương thuốc có ích trong điều trị việc xuất tinh sớm.
Vỏ các loài keo khác nhau rất giàu tanin và là một mặt hàng xuất khẩu quan trọng; các loài có giá trị lớn nhất trong việc này là Acacia pycnantha (keo vàng), Acacia decurrens (keo vỏ dà), Acacia dealbata (keo bạc) và Acacia mearnsii (keo đen). Loài keo đen được trồng ở Nam Phi. Quả của Acacia nilotica (gọi là "neb-neb" trong ngôn ngữ bản địa), một loài khác ở châu Phi cũng rất giàu tanin và cũng được những thợ thuộc da sử dụng.
Một số loài cung cấp các loại gỗ có giá trị; chẳng hạn Acacia melanoxylon (keo gỗ đen) ở Australia, chúng là loài cây thân gỗ lớn; gỗ của chúng được dùng để làm đồ gỗ nội thất và có độ bóng cao; hay Acacia homalophylla (gỗ Myall, cũng ở Australia) tạo ra gỗ có mùi thơm, được sử dụng cho mục đích làm cảnh. Acacia formosa cung cấp loại gỗ có giá trị của Cuba gọi là "sabicu". Acacia seyal được coi là cây keo (shitta) đã xuất hiện trong Kinh Thánh và cung cấp gỗ shitta. Nó được sử dụng trong sản xuất hộp đựng pháp điển của người Do Thái. Là một biểu tượng tinh thần, nó còn là một trong những biểu tượng có quyền lực nhất trong hội Tam điểm, thể hiện linh hồn của Thượng đế và sự tinh khiết của tâm hồn. Acacia heterophylla từ đảo Réunion và Acacia koa (keo Hawaii) từ quần đảo Hawaii là các loài cây lấy gỗ có giá trị. Tại Việt Nam, các loài cây keo tai tượng (Acacia mangium) và keo lá tràm (Acacia auriculiformis) được trồng để làm nguyên liệu sản xuất giấy, cải tạo vườn rừng.
Acacia farnesiana được sử dụng trong công nghiệp sản xuất nước hoa do nó có mùi thơm rất mạnh.
Chất làm se trong y học, chất cao su (catechu), thu được từ một số loài, nhưng đặc biệt là ở Acacia catechu, bằng cách luộc gỗ và cho bay hơi dung dịch để thu được các chất chiết ra.
Một số loài được sử dụng như là các loại cây cảnh; phổ biến nhất có lẽ là Acacia dealbata (keo bạc) có các lá từ màu lục xám tới màu bạc và các hoa màu vàng sáng; nó đôi khi còn bị gọi sai thành "trinh nữ" (mimosa) tại một số khu vực có trồng, bởi sự nhầm lẫn với cây trinh nữ thực thụ thuộc chi Mimosa (chẳng hạn tại Đà Lạt, Việt Nam).
Hạt của một số loài keo được dùng làm thực phẩm và các một loạt các sản phẩm khác trong ẩm thực. Ví dụ, hạt của Acacia niopo được nướng và dùng như là thuốc hít tại Nam Mỹ.
Tại Lào và Thái Lan, các loại rễ của Acacia pennata (gọi là cha-om) được sử dụng trong súp, cà ri, trứng ốp lết hay các món xào.
Nhiều loài trong chi Acacia chứa một số ancaloit có các tác động tới thần kinh như gây ảo giác, trong đó DMT và NMT là nổi bật và có ích nhất. Lá, thân và/hoặc rễ có thể ủ với một số thực vật chứa MAOI để thu được các tác dụng khi uống. Nó có thể coi là một dạng của Ayahuasca. Có thể liên quan đến tác dụng này, thần thoại Ai Cập đã gắn cây keo với các đặc trưng của cây của sự sống (xem thêm bài về Huyền thoại Osiris và Isis).
Các ancaloit trong các loài khác nhau, từ TiHKAL (của Alexander Shulgin):
Acacia baileyana0,02% tryptamin và β-cacbolin, trong lá Acacia maideniiDMT và NMT, trong cuống lá Acacia albidaDMT, trong lá Acacia confusaDMT và NMT, trong lá, cuống lá và vỏ cây Acacia cultriformistryptamin, trong lá và cuống lá Acacia laetaDMT, trong lá Acacia melliferaDMT, trong lá Acacia niloticaDMT, trong lá Acacia phlebophyllaDMT, trong lá Acacia podalyriaefoliatryptamin, trong lá Acacia senegalDMT, trong lá Acacia seyalDMT, trong lá Acacia sieberianaDMT, trong lá Acacia simplicifoliaDMT và NMT, trong lá, cuống lá, vỏ thân cây Acacia vestitatryptamin, trong lá và cuống láXem Danh sách các loài cây keo để có danh sách một phần của các loài cây thuộc chi này.
Chi Keo (danh pháp khoa học: Acacia) là một chi của một số loài cây thân bụi và thân gỗ có nguồn gốc tại đại lục cổ Gondwana, thuộc về phân họ Trinh nữ (Mimosoideae) thuộc họ Đậu (Fabaceae), lần đầu tiên được Linnaeus miêu tả năm 1773 tại châu Phi. Hiện nay, người ta biết khoảng 1.300 loài cây keo trên toàn thế giới, trong đó khoảng 950 loài có nguồn gốc ở Australia, và phần còn lại phổ biến trong các khu vực khô của vùng nhiệt đới và ôn đới ấm ở cả hai bán cầu, bao gồm châu Phi, miền nam châu Á, châu Mỹ. Tuy nhiên, chi Acacia dường như là không đơn ngành. Phát hiện này đã dẫn tới sự chia tách Acacia thành 5 chi mới, xem thêm bài Danh sách các loài cây keo.
Loài sinh trưởng xa nhất về phía bắc của chi này là Acacia greggii (keo vuốt mèo), đạt tới 37°10' vĩ bắc ở miền nam Utah, Hoa Kỳ; loài sinh trưởng xa nhất về phía nam là Acacia dealbata (keo bạc), Acacia longifolia (keo bờ biển hay keo vàng Sydney), Acacia mearnsii (keo đen) và Acacia melanoxylon (keo gỗ đen), đạt tới 43°30' vĩ nam ở Tasmania, Australia, trong khi Acacia caven đạt tới vĩ độ tương tự như thế về phía nam, tại khu vực đông bắc tỉnh Chubut, Argentina. Trong tiếng Anh, các loài ở Australia gọi chung là wattle (cây keo Úc), còn các loài châu Phi và châu Mỹ gọi chung là acacia (cây keo).
Древесина «австралийского чёрного дерева» и других видов высоко ценится для изготовления мебели и ружейных прикладов, различных отделочных работ, в машиностроении; используется и на топливо. Она рассеянно сосудистая, большей частью красная, с отчетливо выраженным тёмно-бурым, почти чёрным, иногда пунцовым или желтовато-красным ядром. Древесина с очень приятным запахом, долго сохраняющимся в изделиях.
Кора большинства видов содержит 6—40 % таннидов.
Ряд видов применяют для укрепления крутых склонов и предохранения почвы от размыва. Растения используются для одиночных, групповых и аллейных посадок в садах и парках.
Многие виды акаций частично съедобны, в пустынных регионах Австралии из молотых семян, богатых белком, пекли вид хлеба; также в пищу пригодны корни и сок. Огюст Эскофье изобрёл оладьи с цветками акации, вымоченными в спирте и сахарном растворе[5].
Род Акация входит в трибу Acacieae подсемейства Мимозовые (Mimosoideae) семейства Бобовые (Fabaceae) порядка Бобовоцветные (Fabales).
Род включает более 1300 видов[6]
Некоторые виды рода Акация:
Древесина «австралийского чёрного дерева» и других видов высоко ценится для изготовления мебели и ружейных прикладов, различных отделочных работ, в машиностроении; используется и на топливо. Она рассеянно сосудистая, большей частью красная, с отчетливо выраженным тёмно-бурым, почти чёрным, иногда пунцовым или желтовато-красным ядром. Древесина с очень приятным запахом, долго сохраняющимся в изделиях.
Кора большинства видов содержит 6—40 % таннидов.
Ряд видов применяют для укрепления крутых склонов и предохранения почвы от размыва. Растения используются для одиночных, групповых и аллейных посадок в садах и парках.
Многие виды акаций частично съедобны, в пустынных регионах Австралии из молотых семян, богатых белком, пекли вид хлеба; также в пищу пригодны корни и сок. Огюст Эскофье изобрёл оладьи с цветками акации, вымоченными в спирте и сахарном растворе.
相思树属[1]（学名：Acacia），原名“金合歡屬”，最早由瑞典生物学家卡尔·林奈于1773年在非洲描述。而后分子生物学研究发现本属并非单系群，占本属主体的900多种澳大利亚类群和包括模式种阿拉伯金合欢的非洲类群亲缘关系并不紧密，于是本属的大多数物种需要和模式种分开。2005年的国际植物学大会决定将属名Acacia留给澳大利亚的类群，并将羽脈相思树（Acacia penninervis）定为新的模式种[2]。尽管那之后有过争论[3]，2011年的大会还是维持了此决定[4]。
本属植物的叶子一般为羽毛状复叶。某些物种，尤其在澳大利亚和太平洋岛屿，树叶萎缩，叶柄则垂直扁平，代替树叶的功能，被称为叶状柄。垂直方向的叶状柄使它们避免受强烈阳光，边缘对着天空和大地则不会象水平分布的树叶那样阻挡光线。一些物种没有树叶或叶状柄，但有叶状茎带取代树叶实现光合作用。
小花朵有非常小的五个花瓣，几乎被长的雄蕊掩盖，呈密集的球状或圆柱分布。大多数物种的花是黄色或奶油色的，有些发白，有些为紫色或红色。本属植物的花可与相关属合欢属区分开来，它们的雄蕊在底部没有汇聚在一起。它们也与含羞草的花不同，本属植物有10个以上的雄蕊。[5]
本属植物通常带有尖刺，尤其是那些在干旱地区生长的物种。有些物种枝干变短、坚硬、尖锐，有些叶子变成托叶。
本属植物的种子可能很难发芽。研究发现，在不同温度下浸泡过的种子（通常约为80°C）以及和手动将种子削出口可提高发芽率约80%。[6]
2005年时，本属植物在全世界大约有1300种，其中约960种原产于澳大利亚，其余物种在南北半球的热带到温带均有分佈，包括欧洲、非洲、亚洲南部和美洲。在那之后，本属只保留澳大利亚的种类。
本属為澳大利亚的國花，亦被設計在澳大利亚國徽的底部。 代表的花語為〝稍縱即逝的快樂〞或〝秘密的愛〞。
相思树属（学名：Acacia），原名“金合歡屬”，最早由瑞典生物学家卡尔·林奈于1773年在非洲描述。而后分子生物学研究发现本属并非单系群，占本属主体的900多种澳大利亚类群和包括模式种阿拉伯金合欢的非洲类群亲缘关系并不紧密，于是本属的大多数物种需要和模式种分开。2005年的国际植物学大会决定将属名Acacia留给澳大利亚的类群，并将羽脈相思树（Acacia penninervis）定为新的模式种。尽管那之后有过争论，2011年的大会还是维持了此决定。
この項目では、植物について説明しています。その他の用法については「アカシア (曖昧さ回避)」をご覧ください。 
アカシア (Acacia) は、マメ科ネムノキ亜科[1]アカシア属の総称。アカシヤ、アカシャ、アケイシャ。
アカシア属は約600種が熱帯から温帯にかけて、特にオーストラリア大陸、アフリカ大陸に多数の種が分布する。その多くは非常に深く主根を伸ばすため、年間を通してほとんど降水が無い砂漠に自生する。
明治時代に輸入されたニセアカシアを当時アカシアと称していたことから現在でも混同される。たとえば「アカシアはちみつ」として販売されている蜂蜜はニセアカシアの蜜である。また、花卉栽培されるフサアカシアなどがミモザと呼ばれるが、本来ミモザはオジギソウを指す言葉である。
インディアンの間では若い男女が愛を告白するのに使ったと言い、花言葉もそれに由来してか「秘密の恋」がある。他には「優雅」「友情」がある。
アカシア属には数百ないし千数百種が属する。日本では関東以北では栽培が困難であるものが多い。比較的温暖な所で栽培されるものに、下記の種類がある。
以上、ともに花期 3 - 4月、花の色は輝く黄色。特に早い春に、1cm未満の球状の花が輝く黄色のたわわになる。
この項目は、植物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（プロジェクト:植物／Portal:植物）。
아카시아(acacia)는 아카시아속에 속하는 970여종의 상록 교목의 총칭이다. 948종이 오스트레일리아 원산이며, 10종이 아시아 열대 지역에, 7종이 태평양에 있는 섬에 산다. 1~2종이 마다가스카르에 있다. 원래는 1300여 종으로 이루어져 있었지만, 5개의 속으로 나뉘었다. 한반도에 자라는 ‘아카시아’는 미국 원산의 아까시나무로, 아카시아속 식물과 다른 분류에 속한다. Acacia senegal으로부터 아라비아검을 얻는다. 중앙아시아의 Acacia sphaerocephala와 Acacia spadicigera는 부풀어오른 가지 안이 비어 있는 구조를 가지고 있어서, 그 안에 개미가 산다. 개미는 나무에서 나오는 꿀을 먹는 대신 잎사귀를 갉아먹는 다른 곤충으로부터 나무를 지켜 준다.
Acacia drepanolobium
Acacia sp.
아카시아(acacia)는 아카시아속에 속하는 970여종의 상록 교목의 총칭이다. 948종이 오스트레일리아 원산이며, 10종이 아시아 열대 지역에, 7종이 태평양에 있는 섬에 산다. 1~2종이 마다가스카르에 있다. 원래는 1300여 종으로 이루어져 있었지만, 5개의 속으로 나뉘었다. 한반도에 자라는 ‘아카시아’는 미국 원산의 아까시나무로, 아카시아속 식물과 다른 분류에 속한다. Acacia senegal으로부터 아라비아검을 얻는다. 중앙아시아의 Acacia sphaerocephala와 Acacia spadicigera는 부풀어오른 가지 안이 비어 있는 구조를 가지고 있어서, 그 안에 개미가 산다. 개미는 나무에서 나오는 꿀을 먹는 대신 잎사귀를 갉아먹는 다른 곤충으로부터 나무를 지켜 준다.
_2.JPG)
.jpg)
.JPG)
_2.JPG)
.jpg)
.JPG)
.jpg)
.jpg)
