Birds in the family Corvidae inhabit every content except Antarctica.
Corvidae, of die Kraaiagtiges, is ’n wydverspreide familie sangvoëls wat die kraai, raaf, roek, gaai, ekster en neutkraker insluit.[1][2][3] Meer as 120 spesies is beskryf. Die genus Corvus, wat kraaie, roeke en rawe insluit, maak meer as ’n derde van die familie uit.
Corvidae toon tekens van noemenswaardige intelligensie vir diere van hul grootte en is van die intelligentste voëls wat tot dusver bestudeer is.[4] Lede van die familie het veral bewys hulle kan hulself in spieëltoetse herken (Eurasiese eksters) en gereedskap maak (kraaie en roeke),[5] vermoëns wat tot onlangs net met die mens en ’n paar ander hoër soogdiere vereenselwig is. Die grootte van hul brein in verhouding tot hul lywe stem ooreen met dié van groot ape en Walvisagtiges, en is net effens laer as dié van mense.[6]
Hulle is middelmatig tot groot, met sterk pote en snawels, haaragtige vere aan die basis van die snawel en ’n enkele ververing per jaar (die meeste sangvoëls verveer twee keer). Corvidae word wêreldwyd aangetref, behalwe aan die suidpunt van Suid-Amerika en die yskappe by die pole.[3] Die meeste spesies kom voor in die tropiese Suid- en Sentraal-Amerika, Suid-Asië en Eurasië, met minder as 10 spesies elk in Afrika en Australasië. Die genus Corvus het na Australië teruggekeer in die relatief onlangse geologiese voorgeskiedenis. Dié land het vyf spesies en een subspesie. Verskeie spesies rawe kom op eilande voor, en van hulle word nou ernstig bedreig of het uitgesterf.
Die familie Corvidae is deur die Engelse soöloog William Elford Leach bekendgestel in ’n gids tot die inhoud van die Britse Museum wat in 1820 gepubliseer is.[7] Deur die jare was daar groot onenigheid oor die presiese evolusionêre verhoudings van die familie en verwante spesies. Wat uiteindelik duidelik was, is dat Corvidae afstam van Australasiese voorouers en dat hulle van daar af oor die wêreld heen versprei het.
Pyrrhocorax
Dendrocitta
Crypsirina
Temnurus
Platysmurus
Cissa
Cissa (genus)
Perisoreus
Cyanopica
Cyanocorax
Calocitta
Psilorhinus
Cyanocitta
Gymnorhinus
Cyanolyca
Coloeus
Nucifraga
Pica
Garrulus
Podoces
Ptilostomus
Zavattariornis
Laniidae
Die vroegste Corvidae-fossiele dateer van die middel Mioseen, sowat 17 miljoen jaar gelede. Miocorvus en Miopica kon onderskeidelik voorouers van kraaie en sommige van die eksterspesies gewees het, of soortgelyk aan die bestaande vorme vanweë samelopende evolusie. Dit lyk of die bekende prehistoriese Corvidae-genera hoofsaaklik van die Nuwe en Ou Wêreldse gaai- en Holarktiese eksterlyne is:
Daarbenewens is daar talle fossielspesies van bestaande genera sedert die Mioseen en Plioseen, hoofsaaklik Europese Corvus.
Kraaiagtiges is groot tot baie groot sangvoëls met ’n robuuste bou, sterk bene en haaragtige veertjies aan die basis van die snawel (buiten een gaai).[8] Baie lede van Corvidae in gematigde streke het hoofsaaklik swart of blou vere; sommige is egter swart-en-wit gevlek, ander het ’n bloupers skynsel en baie tropiese spesies is kleurryk. Die mannetjies en wyfies lyk baie eenders. Kraaiagtiges het sterk, stewige snawels en ’n groot vlerkspan. Die familie sluit die grootste spesies van die orde Passeriformes in.
Die kleinste lid van die familie is die witkeeldwerggaai (Aphelocoma nana); dit is 21,5 cm lank en weeg sowat 41 g. Die grootste lid is die gewone raaf (Corvus corax) en die dikbekraaf (Corvus crassirostris); albei is langer as 65 cm en weeg meer as 1,4 kg.
Spesies kan uitgeken word aan hul grootte, vorm en geografie; sommige, veral die Australiese kraai, kan aan hul hees gekras uitgeken word.[2]
Die verhouding van Corvidae se brein in verhouding tot sy lyf is onder die grootste van alle voëls; dit vergelyk goed met dié van die groot ape en Walvisagtiges, en is net effens laer as by mense.[6] Hul intelligensie word aangehelp deur die lang groeitydperk van jong voëls. Deur by die ouers te bly, het die kleintjies baie tyd om nodige vaardighede aan te leer.
Toe hulle met katte en honde vergelyk is in ’n eksperiment om hul kossoekvermoë met behulp van driedimensionele leidrade te toets, het die Kraaiagtiges veel beter gevaar.[9] In ’n studie waarin getoets is hoe dikwels voëls nuwe maniere kry om kos in die natuur te vind, is bevind Corvidae is die innoverendste.[10] In ’n oorsig van 2004 is bevind hul kognitiewe prosesse (om te leer en kennis op te doen) is op die vlak van die groot ape s'n.[11]
Die vindingrykheid van die Kraaiagtiges word geïllustreer deur hul voedingsvaardighede, onthouvermoëns, gebruik van gereedskap en groepsgedrag. Die lewe in groot sosiale groepe word al lank verbind met groot kognitiewe vermoëns, want individue moet ander kan herken en hul sosiale posisie en kossoekmetodes ken. Hulle moet tussen geslagte, ouderdomme en statusse kan onderskei en op die hoogte bly van veranderings in die groep. Die moeilikheidsgraad van die sosiale lewe stem dalk ooreen met hul kognitiewe vermoëns.[12]
Die Eurasiese ekster is die enigste niesoogdierspesie wat homself in ’n spieëltoets kan herken.[4] Eksters is ook al waargeneem waar hulle aan uitgebreide rourituele deelneem wat ooreenstem met menslike begrafnisse, insluitende die neerlê van graskranse.[13][14]
Daar is getuienis van een swartkraai wat neute gekraak het deur dit op ’n voetoorgang van ’n pad neer te sit sodat die motors wat verbyry, dit stukkend trap. Hy het dan gewag dat die verkeerslig rooi word en die motors stilhou, en dan in veiligheid die inhoud gaan oppik.[15] ’n Groep kraaie in Engeland het beurte gemaak om vullisblikdeksels op te lig sodat hul maats kon kos bymekaarmaak.
Dit is bekend dat lede van Corvidae kyk waar ander voëls hul kos weegsteek en dit later gaan steel.[16][17] Hulle beweeg ook hul kos rond tussen wegsteekplekke om te keer dat ander dit steel, maar net as hulle al self voorheen kos gesteel het (hulle onthou dus die sosiale verband, gebruik hul eie kennis van steel om ander se gedrag te voorspel en kan stappe doen om te keer dat hul kos gesteel word). Die resultate van studies om dié soort gedrag by ape te toets, was onbeslis.[18]
Wipsnawelkraaie (Corvus moneduloides) is bekend daarvoor dat hulle gereedskap maak. Hulle maak hake uit takkies en blare en gebruik dit om inseklarwes uit gate in bome te hark. Daar was ook al waarnemings van Amerikaanse kraaie, blou- en groengaaie wat gereedskap maak. Groot ape is sover bekend die enigste ander diere wat sulke gereedskap kan maak.[3]
Die ander groep hoogs intelligente voëls van die orde Psittaciformes (wat "ware" papegaaie en kaketoes insluit) is nie naby verwant aan Corvidae nie.
Anders as wat met ander voëlfamilies die geval is, het Corvidae, veral kraaie, se kans op oorlewing verbeter danksy menslike ontwikkelings en hul verhouding met mense.[19] Landbou verskaf nuwe voedselbronne: struiklande ryk aan bessies en insekte. Wanneer die struike nog jonk en dig is, gebruik gaaie en kraaie dit om nes te maak. Rawe verkies gewoonlik groter bome in digter woude.[19]
Hoewel Corvidae nie bedreig word nie en baie se getalle eintlik toeneem danksy menslike bedrywighede, is ’n paar spesies wel in gevaar. Die vernietiging van Suidoos-Asiatiese reënwoude lei daartoe dat gemengde swerms, wat Kraaiagtiges insluit, bedreig word.[20] Ook die Florida-struikgaaie se getalle neem af omdat hul halfdroë struiklandhabitat ’n bedreigde ekostelsel is.[21][22] ’n Paar eilandspesies, wat erger geraak word deur ingevoerde dierspesies en die verlies van hul habitat, het uitgesterf (soos die Nieu-Seelandse raaf) of word bedreig (soos die Marianakraai).
Van die bekendste genera en spesies is:
Afsonderlike genera
Gaaie van die Nuwe Wêreld
Gaaie van die Ou Wêreld
Afsonderlike genera uit die Indo-Maleisiese gebied
Boomeksters
Holarktiese eksters
Neutkrakers
Alpekerkkraai en alpekraai
Piapiak
Kerkkraaie
Ware kraaie
Wikispecies het meer inligting verwant aan: Kraaiagtiges
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Kraaiagtiges.
Hierdie artikel is vertaal uit die Engelse Wikipedia
Corvidae, of die Kraaiagtiges, is ’n wydverspreide familie sangvoëls wat die kraai, raaf, roek, gaai, ekster en neutkraker insluit. Meer as 120 spesies is beskryf. Die genus Corvus, wat kraaie, roeke en rawe insluit, maak meer as ’n derde van die familie uit.
Corvidae toon tekens van noemenswaardige intelligensie vir diere van hul grootte en is van die intelligentste voëls wat tot dusver bestudeer is. Lede van die familie het veral bewys hulle kan hulself in spieëltoetse herken (Eurasiese eksters) en gereedskap maak (kraaie en roeke), vermoëns wat tot onlangs net met die mens en ’n paar ander hoër soogdiere vereenselwig is. Die grootte van hul brein in verhouding tot hul lywe stem ooreen met dié van groot ape en Walvisagtiges, en is net effens laer as dié van mense.
Hulle is middelmatig tot groot, met sterk pote en snawels, haaragtige vere aan die basis van die snawel en ’n enkele ververing per jaar (die meeste sangvoëls verveer twee keer). Corvidae word wêreldwyd aangetref, behalwe aan die suidpunt van Suid-Amerika en die yskappe by die pole. Die meeste spesies kom voor in die tropiese Suid- en Sentraal-Amerika, Suid-Asië en Eurasië, met minder as 10 spesies elk in Afrika en Australasië. Die genus Corvus het na Australië teruggekeer in die relatief onlangse geologiese voorgeskiedenis. Dié land het vyf spesies en een subspesie. Verskeie spesies rawe kom op eilande voor, en van hulle word nou ernstig bedreig of het uitgesterf.
Los córvidos (Corvidae) son una familia de aves del orde Passeriformes. Polo xeneral tienen un tamañu mediu mayor que les otres families de Passeriformes; ello ye que la familia inclúi a dalgunos de los más grandes del orde.
Estes aves son polífagas y con frecuencia carroñeras.
La familia Corvidae ta compuesta de 38 xéneros:[1]
Los córvidos (Corvidae) son una familia de aves del orde Passeriformes. Polo xeneral tienen un tamañu mediu mayor que les otres families de Passeriformes; ello ye que la familia inclúi a dalgunos de los más grandes del orde.
Estes aves son polífagas y con frecuencia carroñeras.
Qarğalar (lat. Corvidae) sərçəkimilər dəstəsinə aid heyvan fəsiləsi.
Qarğalar (lat. Corvidae) sərçəkimilər dəstəsinə aid heyvan fəsiləsi.
Corvidae a zo ur c'herentiad e rummatadur an evned, ennañ ar brini, ar c'hegined hag ar piged. Termenet e voe e 1820 gant an evnoniour saoz William Elford Leach (1791-1836)[1].
Diouzh Doare 6.3 an IOC World Bird List[2] ez a pemp genad golvaneged warn-ugent d'ober ar c'herentiad :
Corvidae a zo ur c'herentiad e rummatadur an evned, ennañ ar brini, ar c'hegined hag ar piged. Termenet e voe e 1820 gant an evnoniour saoz William Elford Leach (1791-1836).
Diouzh Doare 6.3 an IOC World Bird List ez a pemp genad golvaneged warn-ugent d'ober ar c'herentiad :
Els còrvids (o corbs i gralles) són una família d'ocells de l'ordre dels passeriformes molt espavilats, molt adaptables i que no defugen la presència humana.[1] En són representants típics els corbs, les cornelles i les gralles, però també les garses i els gaigs, entre altres gèneres.
S'alimenten d'un ampli ventall de productes, com ara fruites, llavors, ous d'altres ocells, animalets vius o carn morta.[2]
Ocupen hàbitats molt variats que inclouen boscos, praderies, deserts, terres de conreu i ciutats, repartits per tota la superfície de la Terra, a excepció de les zones àrtiques i antàrtiques extremes, Nova Zelanda i diverses illes oceàniques.[2]
Una revisió duta a terme el 2004 suggerí que la intel·ligència dels còrvids és comparable a la dels homínids no humans (ximpanzés, orangutans i goril·les) pel que fa a la cognició social, el raonament causal, la flexibilitat, la imaginació i la prospecció.[3]
Se n'han descrit 24 gèneres amb 129 espècies:[4]
Els còrvids (o corbs i gralles) són una família d'ocells de l'ordre dels passeriformes molt espavilats, molt adaptables i que no defugen la presència humana. En són representants típics els corbs, les cornelles i les gralles, però també les garses i els gaigs, entre altres gèneres.
Teulu o adar yw Corvidae. Mae'n cynnwys tua 120 o rywogaethau megis y brain, y pïod ac ysgrechod y coed. Maent yn adar deallus ac eithaf mawr ac mae ganddynt bigau a thraed cryfion.
Rhai aelodau o deulu'r Corvidae:
Rhestr Wicidata:
teulu enw tacson delwedd Brân America Corvus brachyrhynchos Brân bigfain Corvus enca
Teulu o adar yw Corvidae. Mae'n cynnwys tua 120 o rywogaethau megis y brain, y pïod ac ysgrechod y coed. Maent yn adar deallus ac eithaf mawr ac mae ganddynt bigau a thraed cryfion.
Rhai aelodau o deulu'r Corvidae:
Ysgrech y coed (Garrulus glandarius) Pioden (Pica pica) Malwr cnau (Nucifraga caryocatactes) Brân goesgoch (Pyrrhocorax pyrrhocorax) Jac-y-do (Corvus monedula) Ydfran (Corvus frugilegus) Brân dyddyn (Corvus corone) Brân lwyd (Corvus cornix) Cigfran (Corvus corax)Krkavcovití (Corvidae) jsou největší čeledí řádu pěvců. Patří mezi všežravce, hnízdí na stromech, skalách nebo ve skalních dutinách. V Česku se vyskytujícími známými druhy jsou například vrána černá a vrána šedá, havran polní, krkavec velký, kavka obecná, sojka obecná, straka obecná, ořešník kropenatý.
V současné době se uvádí 105 (115) druhů ve 25 rodech. Původní předek žil pravděpodobně počátkem třetihor v oblasti dnešní Austrálie. Dnes tato čeleď osidluje téměř celý svět s výjimkou Antarktidy a nejsevernější části Arktidy. Všichni krkavcovití jsou velmi inteligentní ptáci s vysokou přizpůsobivostí. Jsou to jedni z mála ptáků, které můžete běžně sledovat při hře.
Krkavcovití mají proměnlivou velikost těla (16-68 cm), hlava je poměrně velká se silným zobákem a krátkýma, ale silnýma nohama s mocnými drápy. Křídla bývají širší a zakulacená, délka ocasu je v rámci čeledi značně proměnlivá. Opeření bývá mnohdy pestře zbarvené (černé barvy rodu Corvus jsou spíš výjimkou) a s kovovým leskem, u obou pohlaví bývá stejné.
Část druhů je společenská a hnízdí ve velkých koloniích, staví pevná hnízda ve větvích. Mají silný hlas, jsou to dobří imitátoři nejrůznějších zvuků a dokonce se někteří mohou naučit i mluvit. Potravu sbírají často na zemi. Živí se drobným hmyzem a masem. Jsou to velmi dobří letci.
Ptáci z této skupiny patří mezi nejinteligentnější obratlovce vůbec. Například novokaledonská vrána (Corvus moneduloides) dokáže vyrábět i primitivní nástroje, což se dříve předpokládalo pouze u savců, především vyšších primátů, případně u vyder mořských.[1] Navíc dokáží své akce a použití nástrojů plánovat na několik kroků dopředu, a to hned, bez nutnosti použít metodu pokusu a omylu.[2]
I díky inteligenci jejich pozornost upoutávají v přírodě nezvyklé předměty – odnášejí si různé drobnosti do hnízda. Tak lze někdy nalézt i šperky. (Známé je přirovnání „Krade jako straka“.) Mohou však nechtě uškodit, protože si do hnízda mohou odnést hořící nedopalek cigarety, a tím způsobit „nevysvětlitelný“ požár.
Jednou z metod vran, jak pečovat o své peří, je využití mravenců: ty občas úmyslně vyprovokují rozhrabáním jejich mraveniště a přikryjí ho křídly. Mravenci zalezou mezi pera, kde pak útočí na ptačí parazity. Pro zvýšení účinku si vrána některé ještě rozetře po křídlech, aby kyselina mravenčí ještě zvýšila účinek ochrany.
Ptačí inteligence bez hranic. Dokument. Německo, 2013. 52 min. [Vysíláno: Prima Zoom 17. 8. 2016 v 18.55 hod., 20. 8. 2016 v 10.15 hod.]
Obrázky, zvuky či videa k tématu krkavcovití ve Wikimedia Commons
Krkavcovití (Corvidae) jsou největší čeledí řádu pěvců. Patří mezi všežravce, hnízdí na stromech, skalách nebo ve skalních dutinách. V Česku se vyskytujícími známými druhy jsou například vrána černá a vrána šedá, havran polní, krkavec velký, kavka obecná, sojka obecná, straka obecná, ořešník kropenatý.
V současné době se uvádí 105 (115) druhů ve 25 rodech. Původní předek žil pravděpodobně počátkem třetihor v oblasti dnešní Austrálie. Dnes tato čeleď osidluje téměř celý svět s výjimkou Antarktidy a nejsevernější části Arktidy. Všichni krkavcovití jsou velmi inteligentní ptáci s vysokou přizpůsobivostí. Jsou to jedni z mála ptáků, které můžete běžně sledovat při hře.
Kragefugle (Corvidae) er en familie af fugle, der omfatter omkring 130 arter fordelt på 21 slægter. Kragefuglene er de største blandt spurvefuglene og regnes ofte for at være blandt de mest intelligente fugle. Mange arter er altædende, især blandt de store, sorte arter af slægten Corvus, mens andre, ofte de mindre og mere farvestrålende, er fødespecialister. Kragefuglene er udbredt over hele verden, især i de tempererede egne.
Mange arter er sociale og nogle yngler i kolonier, mens andre er stærkt territoriehævdende. De fleste arter er forholdsvis nemme at kende fra hinanden. I Danmark kan dog sortkrager og unge råger forveksles.
Kønnene er ens af udseende. Fældningen af fjerdragten foregår efter yngletiden. Ravnen, der har de længste fjer, begynder dog allerede fældningen, når ungerne klækkes. De fleste arter bygger deres rede i træer eller på klippeafsatser. Reden kan være overdækket som hos husskade, men bygges sjældent i hulrum. Antallet af æg varierer mellem to og ti. Rugetiden er typisk 16-21 dage og ungerne fodres i reden af begge mager i 3-6 uger, længst hos de største arter.
Familien af kragefugle tæller 21 slægter, hvor Corvus er den største med 46 arter, der er udbredt i alle verdensdele. En anden stor slægt er Cyanocorax med 17 arter fra Latinamerika. De øvrige slægter har hver højst 7 arter.[1]
I Danmark findes syv arter som faste ynglefugle:
Desuden yngler nøddekrige (Nucifraga caryocatactes) muligvis i landet. Den er især ynglende efter "invasioner" fra nord eller øst.
Yderligere fem arter yngler i Europa:
Desuden er sibirisk allike (Coloeus dauuricus) en sjælden gæst.
Kragefugle er også blevet klassificeret som en tribus (stamme) kaldet Corvini (i underfamilien Corvinae i familien Corvidae). Ifølge projektet The Taxonomicon, der baserer sig på ny fylogenetisk viden om arternes slægtskab, er kragefuglenes opdeling i slægter således (i januar 2006):[2]
Kragefugle (Corvidae) er en familie af fugle, der omfatter omkring 130 arter fordelt på 21 slægter. Kragefuglene er de største blandt spurvefuglene og regnes ofte for at være blandt de mest intelligente fugle. Mange arter er altædende, især blandt de store, sorte arter af slægten Corvus, mens andre, ofte de mindre og mere farvestrålende, er fødespecialister. Kragefuglene er udbredt over hele verden, især i de tempererede egne.
Die Rabenvögel – in der Vogelkunde auch oft (nach zoologischer Nomenklatur, lateinisch) Corvidae oder (in der Mehrzahl, lediglich mit eingedeutschter Endung) Corviden genannt – sind eine Vogelfamilie aus der Ordnung der Sperlingsvögel (Passeriformes). Sie umfassen rund 120 lebende Arten in 25 Gattungen. Rabenvögel sind mittelgroße bis sehr große Singvögel mit meist kräftigem Schnabel und robustem Körperbau, die im Laufe ihrer Entwicklungsgeschichte eine Vielzahl verschiedener Lebensräume besiedelt haben und – mit Ausnahme des südlichen Südamerika und der Antarktis – weltweit verbreitet sind.
In ihrer Ernährung sind Rabenvögel sehr vielseitig und fressen – je nach Verfügbarkeit – Früchte, Samen, Insekten, Weichtiere, kleinere Wirbeltiere oder auch Aas, wobei die meiste Nahrung auf dem Boden aufgenommen wird. Fast alle Arten legen Vorräte an, in denen sie überzähliges Futter verstecken und für später aufbewahren. Rabenvögel zeigen stark soziales Verhalten und im Vergleich mit fast allen anderen Vögeln überdurchschnittlich hohe kognitive Fähigkeiten. Einige Arten, allen voran die Raben und Krähen, sind ausgeprägte Kulturfolger und konnten sich erfolgreich in vom Menschen geschaffenen Lebensräumen etablieren. Die Intelligenz und Sprachbegabung der Rabenvögel, aber auch ihre Eigenschaft als Aas- und Erntevertilger führte zu einer ambivalenten Rolle in vielen Kulturen weltweit: Einerseits wurden ihnen Weisheit, biblisches Alter und Gewitztheit unterstellt, andererseits wurden sie als angebliche Unheilsbringer und Schädlinge verfolgt.
Rabenvögel sind in der Regel sehr robust gebaut und gehören zu den größeren unter den Singvögeln. Innerhalb der Familie gibt es aber eine große Vielfalt an Formen und Größen. Der kleinste Rabenvogel ist der rund 40 g schwere und 20–23 cm große Zwerghäher (Cyanolyca nanus), die beiden größten Vertreter sind der Erzrabe (Corvus crassirostris) und der Kolkrabe (Corvus corax), die jeweils eine Körperlänge zwischen 60 und 70 cm aufweisen können und für die Körpergewichte von 1,5 kg festgestellt wurden. Beide Arten sind damit nicht nur die größten innerhalb ihrer Familie, sondern auch die größten Sperlingsvögel überhaupt. Ein ausgeprägter Geschlechtsdimorphismus in der Größe existiert bei keinem Vertreter der Familie. Zwar sind Weibchen einer Art meist etwas kleiner als die Männchen, zwischen weiblichen und männlichen Körpermaßen gibt es jedoch stets eine Überschneidung. Rabenvögel verfügen über kräftige Beine mit langem Laufknochen. Arten, die sich hauptsächlich am Boden bewegen, haben tendenziell längere Beine als vorwiegende Baumbewohner. Die Vorderseite ihrer Beine ist – außer bei den Bergkrähen (Pyrrhocorax) – getäfelt, das heißt mit breiten, rechteckigen Hornschuppen bedeckt; die Rückseite hat dagegen eine glatte Oberfläche.[1]
Bei vielen Arten der Familie sind die Nickhäute der Augen oder die Iris auffällig hell gefärbt und dienen im Sozialverhalten der Kommunikation, etwa um Aggression auszudrücken.[2] Die Schnäbel der einzelnen Rabenvogelarten weisen eine große Formenvielfalt auf. Einige Vertreter wie die Saxaulhäher (Podoces) oder die Alpenkrähe (Pyrrhocorax pyrrhocorax) besitzen lange, schlanke und gebogene Schnäbel, mit denen sie im Boden nach Insekten stochern. Die frugivoren Baumelstern (Dendrocitta) hingegen verfügen über relativ kurze und sehr kräftige Schnäbel. Unter den Raben und Krähen wiederum haben viele Arten sehr lange und hoch gewölbte Schnäbel entwickelt, unter denen der des Erzraben mit Abstand der größte ist. Auch innerhalb einer Art kann sich die Schnabelform deutlich unterscheiden: Haselnüsse fressende europäische Tannenhäher (Nucifraga caryocatactes) weisen kürzere und kräftigere Schnäbel als sibirische Populationen auf, die fast ausschließlich von Fichtensamen leben und lange, dünne Schnäbel haben. Die Schnäbel der meisten Arten bewegen sich aber zwischen diesen Extremen. Sie sind kräftig, länglich, relativ gerade und eher unspezialisiert. Ihre Farbe bewegt sich zwischen schwärzlich-grauen Tönen und kräftigen Gelb- und Rottönen. Der Schnabelfirst ist leicht gekrümmt und endet in einer Hakenspitze, ähnlich der der Würger, aber meist weniger stark ausgeprägt. In der Schnabelfarbe gibt es meist keinen Unterschied zwischen Jung- und Altvögeln. Bei den Arten, bei denen ein solcher Unterschied auftritt, haben die Jungvögel hellere Schnäbel als die geschlechtsreifen Altvögel, die dann dunkelgraue Schnäbel zeigen.[3][4]
In Anpassung an ihre Ernährungsweise sind die oberen Verdauungstrakte – also Schnabel, Kehle und Hals – vieler Rabenvögel so geformt, dass sie die Zwischenlagerung von Nahrung ermöglichen. Tannenhäher besitzen beispielsweise einen sublingualen, die Echten Elstern (Pica) einen antelingualen Kehlsack, in dem sie Nüsse und Samen sammeln. Die Speiseröhren der Gattungen Gymnorhinus und Cyanolyca sind stark erweiterbar, sodass sie Platz für eine große Menge an Samen bieten.[5]
Aufgrund der unterschiedlichen Ernährungsgewohnheiten innerhalb der Familie sind die Mägen der Corvidae-Arten untereinander sehr verschieden. Fleischfresser wie der Kolkrabe und Beerenfresser wie die Bergkrähen haben typische Weichfressermägen. Samenfresser wie die Unglückshäher (Perisoreus) und Allesfresser wie die europäischen Krähen der Gattung Corvus besitzen hingegen Körnerfressermägen mit starker Bemuskelung. Auch innerhalb dieser letzten Gruppe kann die Form des Magens stark variieren. So hat der Eichelhäher (Garrulus glandarius) in Anpassung an seine proteinarme Nahrung einen großen, eher schwach bemuskelten Magen. Der nahe verwandte und sympatrische Tannenhäher hingegen hat einen sehr kleinen, stark bemuskelten Magen, der zur Verdauung harter, proteinreicher Kiefernsamen dient.[6] Der Brutfleck ist nur bei weiblichen Rabenvögeln ausgebildet. Einzige Ausnahme sind die Nussknacker, bei denen sich beide Geschlechter beim Brüten abwechseln.
Die Rabenvögel haben auch eine Reihe osteologischer Merkmale gemein: Der Oberarmknochen hat eine einzige Fossa. Der Vorderschädel ist deutlich gewölbt. Seine Seitenflächen werden von einfachen Jochbeinfortsätzen und breiten postorbitalen Fortsätzen eingegrenzt; der Gaumen ist weit gespalten. Dem mittelgroßen Siebbein steht ein großes Tränenbein gegenüber. Beide sind längsseitig an das Stirnbein angewachsen und bilden so ein langes, spaltartiges Foramen. Die Stirn und die Scheidewand zwischen den Augenhöhlen sind stark verknöchert.[7] Der Hirnschädelraum und damit die Hirnmasse ist in Relation zu den restlichen Körpermaßen größer als bei den meisten anderen Vögeln. Er übertrifft auch viele andere Sperlingsvögel, obwohl die Arten dieser Ordnung ohnehin schon sehr große Gehirne besitzen. Die Hälften des Kleinhirns der Rabenvögel sind die größten unter allen lebenden Vögeln.[8][9]
Rabenvögel zeichnen sich im Hinblick auf ihr Gefieder durch einige Gemeinsamkeiten aus. Der gesamte Körper mit Ausnahme des Schnabels und der Beine vom Laufknochen abwärts ist befiedert. Nur bei einigen Arten der Raben und Krähen, dem Akazienhäher (Zavattariornis stresemanni) und der Gelbschnabelelster (Pica nuttali) sind auch kleine Teile des Gesichts unbefiedert. Ein typisches Merkmal der Familie sind die Nasalfedern, die den Oberschnabel bedecken. Sie sind unter den Arten der Corvidae und oft auch innerhalb einer Gattung unterschiedlich stark ausgeprägt. So bedecken sie beim Weißhalsraben (Corvus cryptoleucus) mehr als die Hälfte des Schnabels, während die nahe verwandte Saatkrähe (Corvus frugilegus) im Alterskleid überhaupt keine Schnabelbefiederung mehr aufweist. Das teilweise oder vollständige Fehlen der Nasalfedern bei einigen Arten ist in der Regel auf eine Anpassung an den Nahrungserwerb zurückzuführen. Wenn der Schnabel etwa tief in Nadelbaumzapfen gesteckt werden muss, würden die Federn sonst zerzaust oder beschädigt. Auch moderat entwickelte Schnabelborsten sind bei den Rabenvögeln vorhanden.[5][10]
Die Schwanz- und Schwungfedern der Familie sind sehr steif. In der Regel haben alle Arten moderat gerundete, tief gefingerte Flügel mit zehn Handschwingen. Die äußerste Schwungfeder ist leicht zurückgebildet,[11] einige Gruppen besitzen zusätzlich zu den eigentlichen Handschwingen auch ein Remicle.[12] Üblich für den Schwanz der Rabenvögel sind zwölf Steuerfedern. Ausnahme bilden der Piapia (Ptilostomus afer) und die Rakettschwanzelstern (Crypsirina) mit lediglich zehn Steuerfedern. Der Schwanz ist bei Arten, die offene Lebensräume bewohnen, meist eher kurz und gerundet; bei Baum- und Gestrüppbewohnern kann er dagegen sehr lang und gestuft ausfallen. Das mittlere Steuerfederpaar überragt die restlichen Schwanzfedern dann meist deutlich.[13]
Auch in der Gefiederfärbung unterscheiden sich Rabenvögel dichter Tropenwälder von den Arten der offenen und halboffenen Landschaften in gemäßigten Breiten. Erstere sind oft sehr bunt in Rot-, Grün- und Blautönen gefärbt, während das Gefieder letzterer eher unauffällig grau, braun oder schwarz gehalten ist. Viele Arten der gemäßigten Breiten besitzen dennoch kleinere Gefiederpartien mit auffälligen Mustern, denen eine Signalwirkung zugeschrieben wird. Sie sind oft nur von Nahem oder im Sonnenlicht zu erkennen oder wirken wie Lichtstrahlen, die durchs Geäst fallen, weil der Rest des Vogelkörpers mit der Umgebung verschmilzt. Neben ihrer sozialen Funktion erfüllen sie damit oft auch eine tarnende Wirkung. Beispiele für solche Gefiederzeichnungen zeigen etwa der Eichelhäher (Garrulus glandarius) mit leuchtend blauen Flügelabzeichen oder der Unglückshäher (Perisoreus infaustus) mit rötlichen Steuerfedern und Flügelbasen.[14] Einen besonderen Fall stellen bei der Färbung die Neuwelthäher dar. Sie besitzen fast alle größere oder kleinere, intensiv gefärbte Blauanteile im Gefieder. Dabei handelt es sich wohl um ein ursprüngliches Merkmal ihres gemeinsamen Vorfahren, das auch die Arten in borealen und gemäßigten Zonen seitdem nicht verloren haben.[15]
Männchen und Weibchen zeigen keine, juvenile und adulte Vögel meist nur geringe Unterschiede im Gefieder, so ist das Jugendgefieder bei allen Rabenvögel weicher, lockerer und gräulicher als das Altgefieder. Bei einigen Arten sind Jung- und Altvögel allerdings deutlich verschieden. Beim Yucatanblauraben (Cyanocorax yucatanicus) wechselt das Weiß des Jugendkleids in ein tiefes Schwarz. Der Meisenhäher (Perisoreus canadensis) erhält seine helle Gesichtsbefiederung erst mit der Geschlechtsreife und besitzt zuvor ein einheitlich dunkelbraunes Kopfgefieder. Die Greisenkrähe (Corvus tristis), eine als Jungvogel auffallend weiß-graue Krähe, verliert ihre hellen Federn im Alter fast völlig und erscheint dann einheitlich schwarz.[16] Anders als bei vielen anderen Singvogelfamilien ist das Bauchgefieder von Jungvögeln frei von Sprenkeln; die einzige Ausnahme hiervon stellt der Haubenhäher (Platylophus galericulatus) dar, dessen systematische Stellung aber umstritten ist.[17]
Rabenvögel bewegen sich sowohl häufig in der Luft als auch im Geäst und auf dem Boden. Unter den Gattungen und Arten gibt es aber eine große Palette an Fortbewegungsräumen und Arten. Die sehr terrestrischen Saxaulhäher (Podoces) sind geschickte und schnelle Läufer, die sich geschickt auf dem Boden bewegen und weite Strecken meist zu Fuß zurücklegen. Viele Gattungen der südostasiatischen Tropen bewegen sich dagegen hauptsächlich im Gestrüpp und Geäst und wirken durch ihre kürzeren Beine am Boden eher unbeholfen, kommen aber dennoch häufig aus Baumkronen und Büschen herab, um nach Nahrung zu suchen. Kleinere Arten hüpfen häufig oder immer, größere Rabenvögel schreiten häufiger; ihr Gang wirkt meist militärisch. Typisch für Corviden ist der asynchrone, leicht aus der Körperachse gedrehte Trippelschritt, in den sie verfallen, wenn sie sich schneller über den Boden bewegen wollen. Der Einsatz dieses sogenannten „Polka-Schritts“ steht dabei im Gegensatz zur Fortbewegung vieler anderer zweifüßiger Tiere, die hüpfen, wenn sie nur langsam, und laufen, wenn sie schnell vorankommen wollen.[10][18]
In der Luft fliegen die Arten der Familie zielstrebig mit bedächtigen, kräftigen Flügelschlägen. Bei langschwänzigen Corviden mit relativ kurzen Flügeln ist der Flug aber vergleichsweise angestrengt oder wellenförmig wie bei den Baumelstern. Vor allem größere Arten mit langen Flügeln segeln auch auf warmen Luftströmen oder kreisen in großer Höhe. Bei fliegenden Rabenvögeln sind die Beine meist angezogen, seltener angelegt. Trotz ihres gewöhnlich sehr ökonomischen Flugstils sind aber nicht wenige Arten gewandte Flieger und vollführen im Flug Kunstfiguren.[10]
Obwohl sie zu den Singvögeln gehören, besitzen die Rabenvögel keinen besonders melodischen Gesang, wie ihn vor allem kleinere Singvögel zur Verteidigung ihres Nistplatzes oder zur Balz einsetzen. Dafür verfügen sie über ein sehr breites Repertoire an Rufen, die durch Nuancierung, Kontextualisierung oder Kombination noch an Komplexität gewinnen. Sie klingen bei allen Arten der Familie oft krächzend, heiser und rau, können aber auch ungeahnt weichen oder plaudernden Charakter bekommen. Das Repertoire einzelner Arten bewegt sich im zweistelligen Bereich und reicht von 14 bekannten Rufen beim Azurblauraben (Cyanocorax caeruleus) bis hin zu 80 beim Kolkraben. Die Rufpalette einzelner Individuen ist bei letzterem jedoch geringer und liegt bei etwa 20 verschiedenen Lautäußerungen. Für die meisten tropischen Arten ist die Breite und Komplexität des Rufspektrums allerdings unbekannt.[19] Rufe werden meist in sehr spezifischen Zusammenhängen eingesetzt, auch wenn sie sich von anderen eventuell nur durch Nuancen unterscheiden. Schwedische Populationen des Unglückshähers besitzen beispielsweise 14 verschiedene Rufe allein für die Gefahrenabwehr. Sie unterscheiden dabei nicht nur zwischen Eulen oder Greifvögeln, sondern auch zwischen einzelnen Gefahrenlagen und der jeweiligen Abwehrstrategie.[20]
Rufe, die Furcht, Aggression oder Verzweiflung signalisieren sollen, sind für gewöhnlich sehr rau, schrill oder laut. Da diese Rufe am ehesten von der Umwelt wahrgenommen werden, gelten sie in der Literatur häufig als typisch. Auch Alarm-, Dominanz- oder intensive Bettelrufe sind eher krächzend und in ihrer Grundstruktur simpel. Lautäußerungen, die beschwichtigende oder werbende Gesten wie etwa die Fütterung des Partners oder moderates Betteln begleiten, sind dagegen weicher und zarter; sie wirken weniger harsch. Daneben verfügen Rabenvögel auch über Lautäußerungen, die einem Gesang nahekommen. Sie scheinen aber keine bedeutende Funktion im Revier- oder Sozialverhalten zu erfüllen und sind entsprechend weniger ausgeprägt als bei den kleinen, sperlingsähnlichen Singvögeln. Diese im Englischen oft als Subsong oder Whisper Song bezeichneten Lautserien sind vergleichsweise leise und unstrukturiert, besitzen aber trotzdem eine hohe musikalische Qualität. Sie verbinden meist verschiedene Lautäußerungen aus dem Repertoire der jeweiligen Art, die aber außerhalb ihres eigentlichen Kontexts verwendet werden. Für gewöhnlich singen Rabenvögel auf diese Weise, wenn sie sich außerhalb größerer Gruppen befinden, etwa im Flug oder auf einer Sitzwarte.[21]
Insbesondere in Subsongs flechten Rabenvögel auch nachgeahmte Laute anderer Tiere oder andere Geräusche ihrer Umwelt ein. Viele Arten der Familie sind in der Lage, solche Laute täuschend echt zu imitieren und sie auch gezielt einzusetzen. So ruft etwa die Schmuckkitta (Urocissa ornata) wie der Besrasperber (Accipiter virgatus), um vor ebendiesem Greifvogel zu warnen und auf ihn zu hassen.[22] Die Fähigkeit zur Kontextualisierung derartiger Laute besitzen auch Rabenvogelarten, die in der freien Wildbahn kaum akustische Mimikry zeigen: Raben und Krähen, die von Menschen aufgezogen wurden, lernten Phrasen und Worte in ihrem gesellschaftlichen Zusammenhang zu benutzen, etwa als Grußformeln. Die Imitation wird den Rabenvögeln durch ihren hoch entwickelten Sprechapparat, vor allem ihre Stimmbänder, ermöglicht;[23] die ursprüngliche Funktion dieser Mimikry ist jedoch ungeklärt. Das insgesamt sehr vielseitige akustische Vokabular der Rabenvögel ist wahrscheinlich eine Folge ihrer komplexen sozialen Organisation, die ein hohes Maß an Kommunikation nach sich zieht.[24]
Rabenvögel sind fast überall auf der Welt anzutreffen. Vor allem südöstlich des Himalayas bis nach Südostasien sind viele Gattungen beheimatet, die zu den ursprünglicheren Vertretern der Familie zählen, etwa die Baumelstern (Dendrocitta) oder die Kittas (Urocissa). Mehreren Gattungen wie den Garrulus-Hähern, den Blauelstern (Cyanopica) oder den Bergkrähen (Pyrrhocorax) gelang es, unabhängig voneinander Eurasien und Nordafrika zu besiedeln. Die Unglückshäher (Perisoreus), die Echten Elstern (Pica) und die Nussknacker (Nucifraga) gelangten darüber hinaus auch bis nach Nordamerika. Auf beiden amerikanischen Kontinenten lebt auch die Gruppe der Neuwelthäher, deren Vertreter von Zentralkanada bis Nordargentinien anzutreffen sind. Südlich der Sahara konnten sich mit dem Akazienhäher (Zavattariornis stresemanni) und dem Piapia (Ptilostomus afer) zwei monotypische Gattungen etablieren.[25]
Östlich der Wallace-Linie kommen mit Ausnahme der Raben und Krähen (Corvus) keine Rabenvögel vor. Diese relativ junge Gattung breitete sich nicht nur in der gesamten Paläarktis aus, sondern stieß auch bis ins südliche Afrika und nach Australien vor, wo es zuvor keine Rabenvögel gegeben hatte. Daneben besiedelten sie auch die Subantarktis und erreichten selbst abgelegene Inseln wie den Hawaii-Archipel und Neuseeland. Die Gattung Corvus ist heute fast weltweit verbreitet und fehlt nur in Südamerika, wo die Blauraben (Cyanocorax) ihre ökologische Nische einnehmen.[25]
Saisonales Wanderungsverhalten zeigen nur einige Rabenvogelarten der Nordhalbkugel, während die Arten der Tropen und Subtropen meist Stand- oder Strichvögel sind. Dabei gibt es zwischen sympatrischen Arten oder innerhalb einer Spezies Unterschiede. Adulte nordeuropäische Tannenhäher (Nucifraga caryocatactes) verbleiben beispielsweise das ganze Jahr über in ihren Brutgebieten. Ihre über das Jahr angelegten Vorratslager ermöglichen ihnen nicht nur ein sicheres Überwintern, sie binden sie auch gleichzeitig an ihr Brutrevier. Allerdings kommt es oft zu eruptiven Wanderungsbewegungen unverpaarter Jungvögel, die aus Mangel an Nahrung oder Nistplätzen zu mehreren Tausend in den Südwesten des Kontinents einfliegen. Die Saatkrähenpopulationen der nördlichen Breiten ziehen dagegen im Winter regelmäßig nach Süden. In den letzten Jahrzehnten hat sich ihre Zugdistanz aber merklich verringert, was wohl auf ein verbessertes Nahrungsangebot in den Brutregionen zurückzuführen ist. Gleiches gilt für viele andere Arten der Rabenvögel, deren Zugverhalten eine Reaktion auf im Winter zurückgehende Nahrungsquellen ist. Der überwiegend fleischfressende Kolkrabe (Corvus corax) ist nicht auf saisonale Nahrung angewiesen und stößt deshalb nicht nur weiter nordwärts vor als alle anderen Arten, sondern kann auch im arktischen Winter an den Felsklippen Grönlands ausharren. Neben geographischen Wanderungen führen einige Arten auch Höhenwanderungen durch. Solche Zugbewegungen kommen etwa bei den Alpendohlen (Pyrrhocorax graculus) in den europäischen Alpen vor, die im Winter in die wärmeren und vom Menschen besiedelten Täler hinabsteigen.[26]
Wenige Familien der Singvögel bewohnen so verschiedene Habitate wie die Rabenvögel. Neben ihrem vermutlich ursprünglichsten Habitat, den dichten Tropenwäldern Südostasiens, haben Corviden vielfach auch offene und halboffene Landschaften in allen Klimazonen erobert. Die Bergkrähen (Pyrrhocorax), die heute nur noch in Gebirgen und an Steilküsten anzutreffen sind, konnten im Pleistozän die damals weiten Steppenlandschaften Eurasiens besiedeln. Diese Nische wird heute weitgehend von den Raben und Krähen (Corvus) eingenommen, deren häherartiger Vorfahre wohl noch in den Wäldern Nordeurasiens lebte. Noch weiter von der ursprünglich arborealen Lebensweise der Familie emanzipiert haben sich der Akazienhäher (Zavattariornis stresemanni) im äthiopischen Hochland und die Saxaulhäher (Podoces) aus den Geröll- und Sandwüsten Zentralasiens. Sie nutzen Bäume oder Büsche fast nur noch zum Brüten und sind in dieser Hinsicht sehr anspruchslos geworden. Ähnliches gilt für Arten, die wie der Geierrabe (Corvus albicollis) oder die Dohle (Corvus monedula) zu Klippen- beziehungsweise Höhlenbrütern wurden. Mit der Eroberung der Habitate gingen eine Reihe physiologischer und morphologischer Anpassungen einher. Der Meisenhäher (Perisoreus infaustus) ist beispielsweise einer der kleinsten Vögel, die das ganze Jahr über in borealen Nadelwäldern ausharren. Um seine Körpertemperatur aufrechtzuerhalten, müsste ein Vogel seiner Größe eigentlich 50 % seines Körpergewichts pro Tag in Fett aufnehmen, wofür er während des Polartags nur vier bis sechs Stunden zur Verfügung hat. Der Meisenhäher bewältigt diese Herausforderung durch Hypothermie. Die Art kann dadurch Temperaturen von bis zu 4,5 °C tolerieren.[27]
Die größte Habitatsvielfalt innerhalb einer Gattung findet sich unter den Raben und Krähen. Während die Habitate anderer Gattungen in aller Regel sehr homogen sind, versammeln die Raben und Krähen Dschungel- wie Gebirgsbewohner sowie Felsen-, Höhlen- und Baumbrüter. Dass die Gattung in kurzer Zeit so verschiedene Habitate wie die arktische Tundra oder die indonesischen Regenwälder besiedeln konnte, wird weniger auf eine spezifische Anpassung als vielmehr auf die fehlende Spezialisierung dieser Gruppe zurückgeführt. Da Raben und Krähen bei ihrer Nahrungswahl sehr anspruchslos sind und durch ihre Intelligenz auch an schwer zugängliche Nahrung kommen, können sie in einer Vielzahl verschiedener Lebensräume überleben. In geringerem Maß gilt das auch für andere Corviden wie die Echten Elstern (Pica) oder einige Neuwelthäher. Arten, die bereits früh in ihrer Entwicklungsgeschichte mit Menschen zusammentrafen, wurden dabei zu erfolgreichen Kulturfolgern. Die indische Glanzkrähe (Corvus splendens) ist dabei von allen Arten am weitesten gegangen: Sie hat ihr ursprüngliches Habitat vollständig aufgegeben und ist heute ausschließlich in der Nähe menschlicher Siedlungen anzutreffen, von wo sie sogar größere Raben und Krähen verdrängt.[28]
Fast alle Rabenvögel haben ein sehr vielseitiges Nahrungsspektrum, das sowohl tierische wie auch pflanzliche Kost umfasst. Bei fast allen Arten der Familie finden sich Insekten, Früchte, Samen, Eier, Aas und kleine Wirbeltiere in der Nahrung. Nicht alle Arten sind aber gleichermaßen omnivor. Der Nacktschnabelhäher (Gymnorhinus cyanocephalus) ernährt sich überwiegend von den Samen einiger weniger Kiefernarten des westlichen Nordamerikas und steht mit ihnen in einer engen ökologischen Beziehung. Der Kolkrabe ist hingegen ein ausgeprägter Fleisch- und Aasfresser, während sich Saxaulhäher und Bergkrähen zu einem großen Teil von Insekten ernähren. Auch regional und saisonal können die Anteile bestimmter Futterquellen an der Nahrung schwanken. Rabenvögel sind sehr opportunistisch und halten sich bei der Nahrungssuche in der Regel an die vorhandene oder ergiebigste Nahrung. Zudem sind sie sehr neugierig und testen jedes ihnen unbekannte Objekt auf seine Verwertbarkeit. So kommt es beispielsweise, dass sich im Magen von Saatkrähen (Corvus frugilegus) öfter Gummiringe finden, die von den Vögeln ihrer Konsistenz wegen für Fleischstücke gehalten wurden.[29] Gleichzeitig führte dieses Verhalten dazu, dass Rabenvögel im westlichen Volksglauben wie in der Wissenschaft lange Zeit als wahllose Allesfresser galten, die auch mit sehr nährstoffarmem Futter überleben können. Tatsächlich sind aber selbst so vielseitige Nahrungsverwerter wie die Rabenkrähe (Corvus corone) auf eine ausgewogene Nahrung mit entsprechendem Nährstoffgehalt angewiesen.[30]
So vielfältig wie das Nahrungsspektrum sind innerhalb der Familie auch die Techniken, die zum Nahrungserwerb eingesetzt werden. Nüsse, Insekten oder andere Nahrungsstücke werden vom Boden oder von Blättern aufgelesen oder von Zweigen gepflückt. Je nach Schnabelform werden Larven aus dem Erdboden gestochert oder gegraben. Wirbeltiere werden unter Einsatz der Füße gefangen und mit gezielten Schnabelhieben getötet. Der Nahrungserwerb kann sowohl allein als auch in Gruppen erfolgen, wobei ein fressender Rabenvogel schnell Artgenossen anzieht. Das sogenannte Zirkeln ist eine Spezialität der Corviden sowie unabhängig davon der Stare. Dabei wird der geschlossene Schnabel in eine Öffnung gesteckt und dann mit Kraft zu öffnen versucht, um die Öffnung zu erweitern und an eventuell darin lagerndes Futter zu gelangen. Rabenvögel sind auch darüber hinaus sehr einfallsreich, wenn es darum geht, an ungewöhnliche oder vermeintlich unzugängliche Nahrung zu gelangen. Nebelkrähen (Corvus cornix) in Finnland haben gelernt, die unbewachten Angelleinen von Eisfischern aus ihren Löchern zu ziehen, um dann den daran hängenden Fisch zu fressen.[31] Grünhäher (Cyanocorax luxuosa) wurden dabei beobachtet, wie sie mit Hilfe eines Zweiges unter der Rinde eines toten Baumes erfolgreich nach Insekten stocherten und sie anschließend verzehrten. Für ein ähnliches Verhalten ist die neukaledonische Geradschnabelkrähe (Corvus moneduloides) bekannt, die mit großer Sorgfalt zunächst Blattstiele bearbeitet, um dann holzbewohnende Larven so lange damit zu traktieren, bis sich diese in den Stiel verbeißen und von der Krähe aus ihren Fraßgängen gezogen werden können. Kleptoparasitismus ist ein häufig zu beobachtendes Verhalten bei Rabenvögeln. Amerikanerkrähen (Corvus brachyrhynchos) warten etwa darauf, dass Grauhörnchen Futter aus einem für die Krähen unzugänglichen Mülleimer holen, um es ihnen anschließend abzujagen. Von Beuteraub durch Corviden sind aber nicht nur kleinere Tiere betroffen. Rabenvögel sind äußerst forsch und vertreiben im Schwarm häufig größere Greifvögel von Kadavern oder lenken sie gemeinschaftlich ab, um ihnen Beutebrocken zu entwenden. Der Kolkrabe dürfte darüber hinaus mit dafür verantwortlich sein, dass die mit ihnen vergesellschafteten Wölfe in Rudeln jagen: Die Nahrungsausbeute im Verhältnis zum Jagdaufwand ist für einen einzelnen Wolf am günstigsten. Ein Kolkrabenschwarm kann einem Wolf aber über die Hälfte seiner Beute abnehmen, ohne dass sich der Wolf effektiv dagegen wehren könnte. Erst mit zunehmender Rudelgröße sinkt der Erfolg der Raben.[30]
Nahrungsstücke werden hauptsächlich mit dem Schnabel transportiert und bearbeitet. Häufig werden aber die Füße zur Hilfe genommen, um ein Nahrungsstück festzuhalten, wenn der Vogel mit dem Schnabel darauf einschlägt. Das Kiefergelenk der Neuwelthäher erleichtert ihnen das Aufschlagen von Nüssen und ähnlichen Objekten, indem es die Meißelfunktion des Schnabels noch weiter unterstützt. Andere Rabenvogelarten wie der Kiefernhäher (Nucifraga columbiana) haben einen geraden, spitzen Schnabel, der sich besonders gut zum Aufhämmern von Nadelbaumsamen eignet. Klebrige oder schmierige Futterstücke werden vor dem Verzehr meist ins Wasser getaucht, wahrscheinlich um einer Verschmutzung von Gefieder oder Schnabel vorzubeugen. Alle Rabenvögel besitzen einen Verstecktrieb, der sie dazu veranlasst, überzähliges Futter zu verstecken, um es für später aufzubewahren, auch wenn sie nicht auf solche Verstecke angewiesen sind. Die Nahrung wird dabei meist vergraben, verderbliches Futter aber an der Erdoberfläche versteckt. Die Unglückshäher (Perisoreus) kleben ihr gefundenes Futter mit Speichel in Rindenfurchen. Auch sehr hungrige Rabenvögel schaffen zunächst überschüssiges Futter beiseite, bevor sie ganz zuletzt zu fressen beginnen. Das Futter wird nicht zentral versteckt, sondern auf mehrere Lager verteilt, die oft nur ein einziges Nahrungsstück enthalten. Die Verstecke werden von den Vögeln auch noch Monate später und selbst unter dicken Schneedecken gefunden. Anders als bei hortenden Säugetieren spielt der Geruchssinn dabei offenbar keine Rolle, die Vögel verlassen sich vielmehr allein auf ihr räumliches Gedächtnis.[32] Wenn Rabenvögel einander beim Verstecken beobachten, räumt der Beobachter anschließend meist die Verstecke des Beobachteten aus. Der so Beraubte lernt dann aus dieser Erfahrung, auch wenn er das Ausräumen nicht selbst mitbekommen hat, und versteckt seine Nahrung fortan nicht mehr, wenn ein Artgenosse in der Nähe ist. Auch wenn die meisten Verstecke anschließend wieder ausgeräumt werden, bleibt stets ein gewisser Anteil des Futters im Boden zurück. Damit tragen einige Rabenvögel entscheidend zur Ausbreitung vieler Baumarten bei.[30][32]
_grooming_in_Kolkata_I_IMG_4324.jpg)
Das Sozialverhalten der Rabenvögel ist sehr ausgeprägt. Alle Arten bilden kleinere oder größere Schwärme, die gemeinsam schlafen, fressen oder ziehen. Der Vergesellschaftungsgrad ist innerhalb der Familie sehr unterschiedlich. Während Saatkrähen große Schlaf- und Brutkolonien bilden und Nacktschnabelhäher in Schwärmen von durchschnittlich 250 Vögeln leben, bewegen sich adulte Kolkraben grundsätzlich in Paaren. Unverpaarte Jungvögel bilden allerdings ebenfalls lose Assoziationen, die miteinander Nahrung suchen. Das Leben in Schwärmen bietet Rabenvögeln Vorteile bei der Suche von Nahrung, der Abwehr von Feinden und gelegentlich auch bei der Brutpflege.[33]
Innerhalb der Gemeinschaften bestehen Hierarchien, die aber nicht notwendigerweise transitiv sind: Vogel A kann gegenüber Vogel B dominant sein und Vogel B über Vogel C, ohne dass Vogel A auch über Vogel C dominiert. Die Dominanz eines Vogels kann sich auch nur auf ein kleines Gebiet (etwa einen Brut- oder Schlafplatz) beschränken, während jenseits der Gebietsgrenzen ein anderer Vogel tonangebend ist. Die Stellung innerhalb dieser Hierarchien entscheidet über die Durchsetzungskraft der Vögel gegenüber Artgenossen, wenn es um den Kampf um Nahrung oder Nistplätze geht. Das Anerkennen solcher Hierarchien dient auch dazu, Konflikte im Schwarm relativ gewaltfrei zu lösen. Daneben gibt es aber auch freundschaftliche Beziehungen[34] zwischen Individuen und fürsorgliches Verhalten gegenüber kranken oder verletzten Artgenossen.[35]
Brutpartner entwickeln eine besondere Beziehung zueinander, die sich in reduzierter Individualdistanz und gegenseitiger Körperpflege niederschlägt. Sie besetzen zusammen nicht nur Nistplätze, sondern verteidigen sie auch gegen Artgenossen und andere Vögel. Die verteidigten Territorien können sehr groß sein, wie etwa bei einigen Raben, oder aber sehr klein, wie bei der Saatkrähe.[35]
Rabenvögel leben tendenziell monogam und bilden lebenslange Brutpaare. Zwar kann es vereinzelt auch zu zusätzlichen Kopulationen kommen, nur der Partner wird aber stets versorgt und, wenn die Paarbindung länger als ein Jahr gehalten hat, nicht verlassen. Nur das Verschwinden eines Partners, krankheitsbedingter Ausfall oder sein Tod führen in der Regel zur Neuverpaarung des verbliebenen Partners. Der Effekt dieser lebenslangen Treue ist ein steigender Bruterfolg: Je länger Paare zusammenbleiben, desto höher sind die Ausflugraten ihrer Gelege.[36]
Die Brutsysteme unterscheiden sich innerhalb der Familie, den einzelnen Gattungen und sogar zwischen Populationen der gleichen Art teils deutlich. Es werden grob drei verschiedene Brutsysteme unterschieden: Brutaufzucht nur durch das Elternpaar, die Mitversorgung durch nichtbrütende Artgenossen sowie die um einige Monate bis Jahre verzögerte Eigenständigkeit des letztjährigen Nachwuchses, der als Übergangsform betrachtet wird. Die alleinige Aufzucht durch die Eltern ist in der Regel mit starker Territorialität verbunden, Bruthelfer finden sich hingegen eher bei Koloniebrütern. Bruthelfervögel profitieren von ihrer Tätigkeit durch eine höhere Erfahrung, die bei späteren eigenen Bruten zu größerem Erfolg führt. Ihre Tätigkeit kann auch über reine Fütterung hinausgehen oder andere Bereiche betreffen, etwa die Verteidigung des Territoriums oder den Nestbau. Ausschlaggebend für ein Brutsystem ist möglicherweise die Zahl der verfügbaren Brutterritorien und die Ergiebigkeit von umliegenden Nahrungsquellen. Bruthelfer können ihre Tätigkeit mehrere Jahre ausüben, bevor sie selbst brüten. Häufig besetzen sie dann Territorien in der Nähe. Das gilt besonders, wenn es sich um Nachkommen des ursprünglichen Brutpaares handelt.[37]
Vor allem größere Rabenvögel haben kaum ausgemachte Fressfeinde. Der Kolkrabe als größter Singvogel wird nur von wenigen Tieren, etwa Wanderfalken, erbeutet, ist aber umgekehrt auch in der Lage, diese zu töten. Wo Rabenvögel in Schwärmen auftreten, vertreiben sie häufig auch viel größere Greifvögel, aber auch andere Rabenvogelarten. Kleinere Corviden fallen dagegen häufig Habichten und Sperbern (Accipiter) und anderen spezialisierten Vogeljägern zum Opfer. [38]
Die Rabenvögel sind eine eher ursprüngliche Familie der Singvögel. Ihre Schwesterfamilie sind aller Wahrscheinlichkeit nach die Würger (Lanidae).[39] Näher verwandt mit den Rabenvögeln sind auch die Paradiesvögel. Die Rabenvögel entwickelten sich wahrscheinlich in Südostasien, wo auch heute noch eine große Vielfalt an Gattungen anzutreffen ist. Der älteste bekannte Vertreter der Familie ist Miocorvus larteti aus dem mittleren Miozän Frankreichs, gefolgt von Miopica paradoxa aus dem späten Miozän der Ukraine und Miocitta galbreathi aus dem oberen Miozän Colorados.[40]
Bergkrähen (Pyrrhocorax)
Baumelstern (Dendrocitta)
Rakettschwanzelstern (Crypsirina)
Trauerelstern (Platysmurus)
Leiterschwanzelstern (Temnurus)
Grünelstern (Cissa)
Kittas (Urocissa)
Blauelstern (Cyanopica)
Unglückshäher (Perisoreus)
Dohlenhäher (Cyanolyca)
Blauraben (Cyanocorax)
Nacktschnabelhäher (Gymnorhinus)
Buschhäher (Aphelocoma)
Schopfhäher (Cyanocitta)
Echte Elstern (Pica)
Akazienhäher (Zavattariornis)
Piapias (Ptilostomus)
Saxaulhäher (Podoces)
Nussknacker (Nucifraga)
Raben und Krähen (Corvus)
Die DNA fast aller Gattungen der Rabenvögel wurde unter Führung von Per Ericson in einer 2005 veröffentlichten Studie untersucht. Dabei stellte sich die Monophylie der untersuchten Gruppe und ihre groben Entwicklungslinien heraus:
Die Zugehörigkeit des Haubenhähers (Platylophus galericulatus) zu den Rabenvögeln ist seit langem umstritten. Osteologische Merkmale und Verhaltensbefunde sprechen nach Ansicht vieler jüngerer Studien dafür, dass die Art kein Rabenvogel ist. Eingehende Untersuchungen ihrer DNA stehen jedoch bisher aus.[46][47]
Fast alle Arten der Familie Corvidae tragen in ihrem Trivialnamen die Zusätze „Krähe“, „Häher“, „Rabe“ oder „Elster“. Diese Namen bezeichneten ursprünglich Vogelarten aus dem deutschen Sprachraum und wurden später auf andere Arten der Familie übertragen. „Krähe“ stammt vom althochdeutschen krāha ab, das eine lautmalerische Bezeichnung für die kleineren Arten der Gattung Corvus darstellt. Ähnliches gilt für „Rabe“, das vom althochdeutschen hraban (Krächzer) kommt. Das althochdeutsche „hehara“ ist ebenfalls ein lautmalischer Name, der sich ursprünglich auf den Eichelhäher und seinen Ruf bezog.[48] „Elster“ leitet sich vom althochdeutschen „agalstra“ her, dessen Bedeutung ungeklärt ist.[48]
Eine kulturelle Rezeption erfuhren unter den Rabenvögeln vor allem die Raben und Krähen (Corvus), aber auch die Unglückshäher (Perisoreus) und die Elster (Pica pica). Die menschliche Sichtweise auf Rabenvögel war stets ambivalent. Einerseits waren viele Arten stets in der menschlichen Umgebung präsent, ihre Rolle im menschlichen Leben war aber zu keiner Zeit so zentral wie die von Nutztieren oder Fressfeinden. Rabenvögel wurden nie domestiziert, da sie im Vergleich zu Hühnern oder Gänsen keinen besonderen Ertrag abwarfen und zudem im Ruf standen, nicht gut zu schmecken. Entsprechend rar sind Referenzen an Rabenvögel in systematisierten Mythologien, sie treten oft nur am Rande und anekdotisch auf, auch wenn ihnen bisweilen eine Schlüsselrolle zukommt, etwa als Erschaffer der Welt bei sibirischen und indianischen Völkern, der seine Macht aber bald verliert. In vielen Kulturen wurden Rabenvögel als Omentiere angesehen, der Kolkrabe etwa galt in der Mythologie des alten Roms als wichtigster Vogel für die Auspizien der Auguren. Als Unheilsbote galten Rabenvögel vor allem wegen ihrer Affinität zu Aas und ihres oft massenhaften Auftretens nach Schlachten, wo sie von den Leichen der Gefallenen fraßen. Die esoterisch oft nachgesagte Nähe zum Tod rührt auch her von dem vermehrten Auftreten von Raben an Hinrichtungsstätten, da die Leichname Hingerichteter in aller Regel hängenblieben, bis sie u. a. durch Tiere gefressen waren. Erst die Gebeine wurden dann verscharrt. Aber auch kleineren Arten wie den Unglückshähern (Perisoreus) wurde nachgesagt, es bringe Unglück, ihre Nester zu finden.[49]
Während Rabenvögel während des europäischen Mittelalters als willkommene Säuberer in den Städten und Dörfer gesehen wurden, verloren sie dieses Ansehen mit der Neuzeit, als die Städte zunehmend sauberer wurden und die Vögel damit ihre alte Funktion verloren. In den Vordergrund rückten sie stattdessen als Landwirtschafts- und Wildschädlinge, die in der Folge massiv verfolgt wurden. Elstern, Raben und Krähen wurden in vielen Gegenden der Welt verfolgt und abgeschossen, weshalb etwa der Kolkrabe in Mitteleuropa und im östlichen Nordamerika weitflächig ausstarb. Erst gegen Ende des 20. Jahrhunderts ließ der Verfolgungsdruck in vielen Regionen nach, sodass Rabenvögel dort wieder heimisch werden konnten.[49]
Die Rabenvögel – in der Vogelkunde auch oft (nach zoologischer Nomenklatur, lateinisch) Corvidae oder (in der Mehrzahl, lediglich mit eingedeutschter Endung) Corviden genannt – sind eine Vogelfamilie aus der Ordnung der Sperlingsvögel (Passeriformes). Sie umfassen rund 120 lebende Arten in 25 Gattungen. Rabenvögel sind mittelgroße bis sehr große Singvögel mit meist kräftigem Schnabel und robustem Körperbau, die im Laufe ihrer Entwicklungsgeschichte eine Vielzahl verschiedener Lebensräume besiedelt haben und – mit Ausnahme des südlichen Südamerika und der Antarktis – weltweit verbreitet sind.
In ihrer Ernährung sind Rabenvögel sehr vielseitig und fressen – je nach Verfügbarkeit – Früchte, Samen, Insekten, Weichtiere, kleinere Wirbeltiere oder auch Aas, wobei die meiste Nahrung auf dem Boden aufgenommen wird. Fast alle Arten legen Vorräte an, in denen sie überzähliges Futter verstecken und für später aufbewahren. Rabenvögel zeigen stark soziales Verhalten und im Vergleich mit fast allen anderen Vögeln überdurchschnittlich hohe kognitive Fähigkeiten. Einige Arten, allen voran die Raben und Krähen, sind ausgeprägte Kulturfolger und konnten sich erfolgreich in vom Menschen geschaffenen Lebensräumen etablieren. Die Intelligenz und Sprachbegabung der Rabenvögel, aber auch ihre Eigenschaft als Aas- und Erntevertilger führte zu einer ambivalenten Rolle in vielen Kulturen weltweit: Einerseits wurden ihnen Weisheit, biblisches Alter und Gewitztheit unterstellt, andererseits wurden sie als angebliche Unheilsbringer und Schädlinge verfolgt.
Es corvidos (scientificament Corvidae) son una familia d'aus adintro d'a orden d'es Passeriformes, que inclui beluns d'es muixons més grans d'o grupo. Son animals omnivoros, predadors de chicotz animals y minchadors habituals de fruita, lulos y simients, encara que las especies més grans d'o grupo a sobén minchan carnuz d'animals muertos.
Belunas d'as especies més conoixitas que se troban en as nuestras latitutz son es cuervos, corviellas, y grallas, que representan as trazas més caracteristicas d'a familia; plomache negro intenso e con brilluras metalicas. Altras especies de corvidos manifiestan trazas diferents pero también son d'a familia: as garzas y gais.
Corvidae is a cosmopolitan faimily o oscine passerine birds that contains the craws, corbies, jays, magpies, treepies, choughs, an nitcrackers.[1][2][3]
Ang Corvidae ay isang kosmopolita na pamilya ng order mga Passeriformes na naglalaman ng mga uwak, ravens, rooks, jackdaws, jays, magpies, treepies, choughs, at nutcrackers. Sa pangkaraniwang Ingles, kilala ang mga ito bilang pamilya ng uwak, o, higit na teknikal, mga corvido. Higit sa 120 species ay inilarawan. Ang genus Corvus, kabilang ang mga jackdaw, uwak, rooks, at mga uwak, ay bumubuo ng higit sa isang-katlo ng buong pamilya.
Ang lathalaing ito ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Corvidae is a cosmopolitan faimily o oscine passerine birds that contains the craws, corbies, jays, magpies, treepies, choughs, an nitcrackers.
Es corvidos (scientificament Corvidae) son una familia d'aus adintro d'a orden d'es Passeriformes, que inclui beluns d'es muixons més grans d'o grupo. Son animals omnivoros, predadors de chicotz animals y minchadors habituals de fruita, lulos y simients, encara que las especies més grans d'o grupo a sobén minchan carnuz d'animals muertos.
Belunas d'as especies més conoixitas que se troban en as nuestras latitutz son es cuervos, corviellas, y grallas, que representan as trazas més caracteristicas d'a familia; plomache negro intenso e con brilluras metalicas. Altras especies de corvidos manifiestan trazas diferents pero también son d'a familia: as garzas y gais.
La tribú dels corvinis (o Corvini) correspond, levat de qualques espècias, a l'anciana definicion de la familha dels corvids.
Compren, segon los autors, 118 a 125 espècias de còrbs, agraulas, gralhas, agaças e gages.
Es un grop cosmopolit (en defòra de l'Antartida e qualques illas).
n.b. L'òrdre d'aquesta lista es pas aleatòri, correspond a de ligams de parentat entre las diferentas espècias (filogenia). Es estada establida a partir de las listas d'Alan P. Peterson e de la Comission internacionala dels noms franceses dels ausèls (Cinfo).
La tribú dels corvinis (o Corvini) correspond, levat de qualques espècias, a l'anciana definicion de la familha dels corvids.
Compren, segon los autors, 118 a 125 espècias de còrbs, agraulas, gralhas, agaças e gages.
Es un grop cosmopolit (en defòra de l'Antartida e qualques illas).
De Krejachtege of Corvidae zien 'n orde vaan Zaankveugel (allewel tot ze gein eufonisch leed höbbe) mèt väöl saorte en 'n veur zaankveugel groeten umvang en groete intelligentie. Ze höbbe wijer e good adaptatievermoge.
De geslechte zien de volgende:
Kunguru ni ndege wakubwa kiasi wa familia Corvidae. Spishi nyingine huitwa vinubi. Wanatokea mabara yote isipokuwa Antakitiki. Spishi nyingi ni nyeusi au nyeusi pamoja na rangi ya nyeupe, kijivu au kahawa; nyingine zina rangi mbalimbali kama buluu, pinki n.k. Hula nusra kila kitu: wanyama na ndege wadogo, wadudu, mizoga, matunda, nafaka n.k. Hulijenga tago lao kwa vijiti juu ya mti au jabali. Spishi nyingine huyajenga matago kwa makundi. Jike huyataga mayai 3-10.
Baadhi ya kunguru huonwa kuwa ni waharibifu na tunajua kwamba kunguru mkubwa kaskazi (Corvus corax), kunguru mkubwa wa Australia (Corvus coronoides) na kunguru mlamizoga (Corvus corone) wanaweza kuua wanakondoo dhaifu. Lakini mara nyingi hula mizoga iliyouawa karibuni kwa namna nyingine, ugonjwa k.m. Wengine wanaweza kuiga sauti ya binadamu, lakini hawawezi kuongea kama kasuku. Kunguru waliofundishwa kuongea, huonwa kama sehemu muhimu ya Asia ya Mashariki, kwa sababu kunguru huonwa kama alama ya bahati. Baadhi ya watu wanafuga kunguru kama wanyama wa nyumbani. Japo binadamu hawawezi kuwatambua kunguru, kunguru wanaweza kuwatambua watu na kuelewa kwamba hawa ni watu wabaya au la.
Kwa tamaduni nyingi za kienyeji za kaskazi ya mbali sana kunguru, spishi kubwa hasa, wamekuchwa kama viumbe vya kirobo au miungu. Katika Afrika Waxhosa wa Afrika Kusini waliwachukulia kunguru kuwa ni ndege wa Mungu. Hadithi ya kixhosa kuhusu shujaa aitwaye Gxam inasimulia kwamba kunguru walirudishia shujaa aliyefanywa upofu uwezo wake wa kuona. Hadithi nyingine ya Wasara wa Chadi na Sudani inasimulia kwamba Mungu mkuu, Wantu Su, alimpa mpwa wake wa kiume Wantu ngoma iliyokuwa ndani yake na mifano ya kila kitu kilichokuwamo mbinguni. Wantu alitarajiwa kuwapatia binadamu vitu hivi, lakini alikuwa akishuka kamba iliyounga mbingu na dunia, kunguru alipiga ngoma. Ngoma akaanguka duniani, akavunjika na akatawanya wanyama, samaki na mimea duniani kote.
Huko Marekani kunguru huwindwa kwa kibali cha serikali. Isipokuwa kwanzia Agosti mpaka Machi, msimu wa uwindaji kunguru sababu huwa wengi na hapo watu huruhusiwa kuwinda kunguru. Huko Uingereza ni marufuku mpaka pale mtu atakapopewa kibali.
Kunguru anamaamuzi ya haraka sana, na anamacho yenye uwezo mkubwa wa kuona, pia kunguru anaonekana kuwa na ujasiri mkubwa hamwogopi binadam wa kike (mwanamke)
Kunguru hutoa milio mbalimbali. Suala kwamba kuna mawasiliano ya kunguru ni aina ya lugha ni mjadala mkubwa mpaka leo. Kunguru pia wamejifunza kuitika milio ya wanyama wengine na tabia hii hubadilika kwa misimu kadhaa. Milio ya kunguru ni tata na migumu kuelewa, na milio yao hutofautiana kwa spishi tofauti na hasa ugumu wa kujifunza milio huja pale ambapo inafahamika kuwa kunguru wanauwezo wa kusikia sauti ndogo sana ambazo binadamu hawezi kuzisikia.
Kama kundi, kunguru wameonekana kuwa na akili sana na majaribio mbalimbali yamethibitisha hili. Kunguru wamepata alama za juu sana kwenye tafiti za awali. Kunguru wa huko Israeli wamejifunza kutumia vipande vya mkate kama chombo cha kuvulia samaki. Spishi moja, New Caledonian Crow, wamefanyiwa tafiti sana kutokana na uwezo wao wa kutengeneza zana za matumizi ya kila siku. [1]. Ujuzi mwingine ni ule wa kuangusha mbegu ngumu kwenye barabara inayopitisha magari makubwa ili yapasue, na kisha kusubiri taa za barabarani kuruhusu watu wapitie watawanye mbegu hizo. Na tafiti hivi karibuni zinaonesha kuwa kunguru wana uwezo wa nyuso za watu.
Kunguru wa Amerika wanaathirika sana na virusi vya Naili Magharibi ugonjwa ulioanza hivi punde tu huko Amerika kunguru hufa ndani ya wiki moja tu tangu waupate ugonjwa huu na wachache sana hufanikiwa kupona. Kunguru wa huko huathirika sana na, kiasi cha kwamba kifo chao sasa kinaonesha athari ya virusi hao kwenye maeneo yao.
Tangu miaka mingi wataalamu hawakubali kuhusu undugu wa familia Corvidae na jamaa yake. Mwishowe ilionekana kwamba kunguru wametokana na wahenga wa kiaustralasia na walitawanyika duniani kote. Majamaa yao ya karibu sana ni ndege wa peponi (birds of paradise), mbwigu na Australian mudnesters.
Kumbukumbu ya visukuku vya kunguru (mifupa yao) inaonyesha kwamba walikuwa wengi sana Ulaya lakini husiano baina ya kunguru wa kabla ya historia hazieleweki vizuri. Kunguru wa makubwa ya jackdaw, kunguru rangi-mbili na kunguru domo-nene wanaonekana kuwa walikuwepo tangu zamani sana. Kunguru waliwindwa na binadamu hadi enzi ya chuma, kitu ambacho kinaonyesha mabadiliko ya spishi za kisasa. Kunguru wa Marekani hawana historia sahihi inayoaminika. Chakushangaza spishi nyingi zimekwisha hivi sasa baada ya uvamizi wa binadamu, katika visiwa kama Nyuzilandi, Hawaii na Grinlandi hasa.
Kunguru kisogo-cheupe
Kunguru rangi-mbili
Kunguru mwangapwani
Kunguru domo-nene
Kunguru mkia-mpana
Kunguru bara-hindi
Kunguru rangirangi
Kinubi rangi-mbili wa Afrika
Kinubi
Kunguru-milima domo-njano
Kunguru-milima domo-jekundu
Western scrub jay
Florida scrub jay
Mexican jay
Black-throated magpie-jay
White-throated magpie-jay
Green magpie
Yellow-breasted magpie
Little crow
American crow
Northwestern crow
Common raven
Hooded crow
Carrion crow
Australian raven
Chihuahuan raven
Daurian jackdaw
Rook
Hawaiian crow
Tamaulipas crow
Large-billed crow na carrion crow
Little raven
Jackdaw
Torresian crow
Fish crow
Collared crow
Blue jay
Steller's jay
Purplish-backed jay
Azure jay
Plush-crested jay
Curl-crested jay
Bushy-crested jay
Brown jay
San Blas jay
Green jay
Yucatan jay
Azure-hooded jay
Beautiful jay
Turquoise jay
Iberian magpie
Azure-winged magpie
Bornean treepie
Grey treepie
White-bellied treepie
Rufous treepie
Lanceolated jay
Lidth's jay
Pinyon jay
Spotted nutcracker
Clark's nutcracker
Grey jay
Siberian jay
Black-billed magpie
Yellow-billed magpie
Eurasian magpie
Crested jay
Pander's ground jay
Formosan blue magpie
Red-billed blue magpie
Yellow-billed blue magpie
Sri Lanka blue magpie
Kunguru ni ndege wakubwa kiasi wa familia Corvidae. Spishi nyingine huitwa vinubi. Wanatokea mabara yote isipokuwa Antakitiki. Spishi nyingi ni nyeusi au nyeusi pamoja na rangi ya nyeupe, kijivu au kahawa; nyingine zina rangi mbalimbali kama buluu, pinki n.k. Hula nusra kila kitu: wanyama na ndege wadogo, wadudu, mizoga, matunda, nafaka n.k. Hulijenga tago lao kwa vijiti juu ya mti au jabali. Spishi nyingine huyajenga matago kwa makundi. Jike huyataga mayai 3-10.
Qargʻasimonlar — sayroqi chumchuqsimonlar turkumi oilasi. Anatomik tuzilishiga koʻra birmuncha sodda; lekin nisbatan murakkab xattiharakatlari bilan boshqa chumchuqsimonlardan ajralib turadi. Ayrim Q. tovushga taqlid qiladi (odam ovozini takrorlaydi). Uz. 18—70 sm. Tumshugʻi va oyoqlari baquvvat, burun teshiklari keng va qillar bilan toʻsilgan. 26 uruqqa mansub 104 turi bor. Yangi Zelandiya va ayrim o.dan tashqari Yer yuzida keng tarqalgan. Oʻzbekiston faunasida 4 urugʻ (qargʻalar, hakkalar, xoʻjasavdogarlar, togʻ zagʻchalari)ga mansub 9 turi tarqalgan.
Koʻpchilik Q. gala boʻlib yashaydi; ayrim turlari koloniya boʻlib uya quradi. Uyasini daraxtlar shoxi, kovagi, qoya toshlar, binolarga yoki qamishlar orasiga quradi. Urgʻochisi 3—10 ta tuxum qoʻyib, uni bosib yotadi. Ayrim Q.ning erkagi ham tuxum bosadi. Har xil oziq yeydi, koʻpchiligi mayda kemiruvchilar va hasharotlar bilan oziqlanadi; baʼzi turlari ekinlar, qushlar uyasidagi tuxumlari va joʻjalarini, moʻynali hayvonlar bolasini yeb, birmuncha ziyon keltiradi.
Qijak (Corvidae) ,famîleyekî balindeyên fîkarên bera ye ku jê: qelereşk, qirika reş an qela mizgînî û zaq navdarên li pir warên Cîhanê.[1] [2][3] Qijak ji balindeyên jîrên û eger yên jîrtir di nav caneweran.[4][5] Di gotinên pêşiyan de pir cî girtine.
(Garrulus glandarius)]]
Zaq, Pica pica
Qijak (Corvidae) ,famîleyekî balindeyên fîkarên bera ye ku jê: qelereşk, qirika reş an qela mizgînî û zaq navdarên li pir warên Cîhanê. Qijak ji balindeyên jîrên û eger yên jîrtir di nav caneweran. Di gotinên pêşiyan de pir cî girtine.
Tekst üüb Öömrang Raawenfögler (Corvidae) san en fögelfamile an hiar tu at kategorii faan a sjongfögler (Passeriformes).
Aphelocoma – Calocitta – Cissa – Coloeus – Corvus – Crypsirina – Cyanocitta – Cyanocorax – Cyanolyca – Cyanopica – Dendrocitta – Garrulus – Gymnorhinus – Nucifraga – Perisoreus – Pica – Platylophus – Platysmurus – Podoces – Psilorhinus – Ptilostomus – Pyrrhocorax – Temnurus – Urocissa – Zavattariornis
Uun üüs breetjin käänt am jo slacher:
Raawenfögler (Corvidae) san en fögelfamile an hiar tu at kategorii faan a sjongfögler (Passeriformes).
D Raabevögel (Corvidae) si e Vogelfamilie us dr Ordnig vo de Spatzevögel (Passeriformes), Underordnig Singvögel (Passeri).
D Raabevögel si Nahrigs- und Biotop-Generaliste, d. h. si si Omnivore und frässe braktisch alles und si chömme mit underschiidlige Biotop sehr guet zschlaag. Das drifft bsunders uf d Raabechraie, d Näbelchraie, d Dohle, d Elstere und dr Eichelhäher zue. Dr Kolkraab isch dr grössti Spatzevogel, und eso au dr grösst Singvogel. D Raabevögel si uf dr ganze Wält verbreitet.
Tigerfiwin (Assaɣ ussnan: Corvidae) d tawacult n igṭaṭ yettidiren deg yakk imenẓawen n tegnit (anagar Antraktika), Dges ugar n 120 n telmas gar-asent: ajaɣiɣ, ijilem, Timesferẓatin
Tigerfiwin (Assaɣ ussnan: Corvidae) d tawacult n igṭaṭ yettidiren deg yakk imenẓawen n tegnit (anagar Antraktika), Dges ugar n 120 n telmas gar-asent: ajaɣiɣ, ijilem, Timesferẓatin
Вороновы (Corvidae) суть найвекшов родинов ряду співаків. Належыть міджі вшыткопожераючі, гнїздить на стромах, скалах або в скаловых дутинах.
Днесь ся уваджать 105 (115) видів в 25 родах. Оріґіналный предок жыв правдоподобно початком третёгор в области днешнёй Австралії. В сучасности тота родина населює скоро цїлый світ з вынятком АНтарктіды і найсевернїшых частей Арктіды. Ушыткы вороновы суть дуже інтеліґентны птахы з высоков приспособливостёв. Суть то єдны з мало птахів, котрых можете нормално слїдовати кідь ся грають.
Вороновы мають черяву великость тїла (16-68 цм), голова є релатівно велика з міцным дзёбаком і куртыма, але міцныма ногами з міцныма пазурами. Крыла суть шыршы і куляты, довжка хвоста є в рамках родины значно промінлива. Піря бывать многораз пестро зафарбене (чорны фарбы роду Corvus суть скоре выїмков) і металово блищачі, у обох поглавей є тото саме.
Часть виду є сполоченьска і гнїздить у великых колоніях, будує певны гнїзда в конарях. Мають міцный голос, суть то добры імітаторы вшелиякых звуків і конінце ся дакотры годны научіти і бісїдовати. Жывлять ся хробаками, мясом, плодами рослин і одпадом. Знають барз добрї лїтати.
Вороновы (Corvidae) суть найвекшов родинов ряду співаків. Належыть міджі вшыткопожераючі, гнїздить на стромах, скалах або в скаловых дутинах.
Днесь ся уваджать 105 (115) видів в 25 родах. Оріґіналный предок жыв правдоподобно початком третёгор в области днешнёй Австралії. В сучасности тота родина населює скоро цїлый світ з вынятком АНтарктіды і найсевернїшых частей Арктіды. Ушыткы вороновы суть дуже інтеліґентны птахы з высоков приспособливостёв. Суть то єдны з мало птахів, котрых можете нормално слїдовати кідь ся грають.
Враните (науч. Corvidae) се фамилија птици, најголеми претставници од редот на врапчевидните, кои живеат низ целиот свет. Има 23 рода [1][2] и над 120 вида, од кои родот на гавраните (Corvus) вклучува повеќе од една третина од вкупниот број.
Враните се големи до многу големи врапчеви птици, со силна градба, силни нозе, а кај сите видови (со исклучок на еден) носниците се покриени со влакненца. Во умерените подрачја враните се најчесто црни, сивкави или сини, некои се црно-бели, некои имаат синовиолетов сјај, додека тропските видови имаат поизразени бои. Половите се многу слични по боја и големина. Во оваа фамилија спаѓаат најголемите птици од редот на врапчевидните. Најмалата врана е Aphelocoma nana, која е ендемска во Мексико, со тежина од 40 грама и должина од 21.5 см; а најголема врана е гавранот, тежок 1.400 грама и долг 65 см.
Враните се најинтелигентната фамилија птици[3][4] кои покажуваат дека имаат свест за себе, со помош на тестот со огледало (страчката) и способност да си направат алат (гавраните), способност која до сега им се припишуваше само на луѓето и некои поинтелигентни цицачи.
Природната исхрана на враните се состои од без’рбетници, пилиња, јајца, мали цицачи, бобинки, овошје, семиња и мрши. Но, многу видови одлично се прилагодени на животот во градовите и исхрана која вклучува леб, шпагети и секакви остатоци од храна.
Партнерските врски кај враните се многу цврсти, па дури и доживотни кај некои видови. Мажјакот и женката гломазното гнездо заедно го градат повисоко на дрвјата или на друго погодно место. Тоа се состои од гранчиња, прекриени со тревки и кори од дрво. Мажјакот ја храни женката за време на инкубацијата. Женките несат 3-10 јајца, најчесто 4-7 кои се обично зеленкави со кафеави точки. Кога ќе се испилат, младенчињата остануваат во гнездото 6-10 недели, зависно од видот.
Враните се распространети речиси низ целиот свет, со исклучок на крајниот југ на Јужна Америка и поларните подрачја[5]. Повеќето видови живеат во тропските делови на Јужна и Средна Америка, јужна Азија и Евроазија, додека во Африка, Австралија и Северна Америка живеат по помалку од десетина вида. Родот на гавраните, со пет вида и еден подвид е повторно населен во Австралија релативно неодамна.
Враните (науч. Corvidae) се фамилија птици, најголеми претставници од редот на врапчевидните, кои живеат низ целиот свет. Има 23 рода и над 120 вида, од кои родот на гавраните (Corvus) вклучува повеќе од една третина од вкупниот број.
Карга кошлар (лат. Corvidae) — чыпчыксыманнар отрядының бер гаиләлеге. 23 ыругка кергән 120 артык төре бар. Җир йөзенең бөтен җирендә (Яңа Зеландия һәм кайбер океан утрауларын исәпкә алмаганда) таралган. Күбесе төркемләшеп яшиләр. Татарстанда очрый торган төрләре: козгын, ала карга, кара карга, чәүкә, саескан, эрбетче, күкканат, күкшә. Урта һәм эре зурлыктагы кошлар күренекле тышкы охшашалыкка ия булалар. Күпләр кара төсле, әмма чуар төрләр дә бар. Күбесенчә бөҗәкләр, өлешчә бөртекләр белән тукланалар. Зур төньяк төрләре моннан тыш башка кошларның күкәйләрене һәм балаларыны, үләксә ашыйлар.
Карга кошлар (лат. Corvidae) — чыпчыксыманнар отрядының бер гаиләлеге. 23 ыругка кергән 120 артык төре бар. Җир йөзенең бөтен җирендә (Яңа Зеландия һәм кайбер океан утрауларын исәпкә алмаганда) таралган. Күбесе төркемләшеп яшиләр. Татарстанда очрый торган төрләре: козгын, ала карга, кара карга, чәүкә, саескан, эрбетче, күкканат, күкшә. Урта һәм эре зурлыктагы кошлар күренекле тышкы охшашалыкка ия булалар. Күпләр кара төсле, әмма чуар төрләр дә бар. Күбесенчә бөҗәкләр, өлешчә бөртекләр белән тукланалар. Зур төньяк төрләре моннан тыш башка кошларның күкәйләрене һәм балаларыны, үләксә ашыйлар.
Карга сымалдар (лат. Corvidae) – куштардын таранчы сымалдар түркүмүнүн тукуму. Дене узундугу 65 смге чейин. Көпчүлүгү кызгылт көк кулпунган калың жүн менен капталган. Тумшугу жана буту күчтүү. Жер жүзүндө 26 уруусу, 104 түрү таралган. КМШ өлкөлөрүндө 16, Кыргызстанда 7 түрү бар. Карга сымалдарга кузгун, көк жана кара карга, сагызган, таан, чөкө таан, чар карга жана башка кирет. Алар токой, талаа, чөл жана тоо, эл жашаган жана башка жерлерде кездешет. Дарак, бадал, аскага бириндеп, кээде топтошуп уялайт. Жылына бир жолу 3–8 чаар жумуртка тууйт. Келгин жана отуруктуу куш. Карга сымалдар азыгын ылгабайт. Кээси кемирүүчүлөр, зыяндуу курт-кумурска сыяктуу нерселер менен азыктанышат. Айрымдары башка куштардын балапан, жумурткасын жеп зыян келтирет. 2 түрү ТКЭСтин Кызыл китебине катталган.
Курак йышшисем (Corvidae) – пысăк пуçлă, пысăк сăмсаллă, тĕреклĕ кĕлеткеллĕ, 50 грамран пуçласа -1500 грамм таран таякан кайăксем. Ку йышри кайăксем апат тиркемеççĕ: тĕрлĕ йышши чĕрчунсене тытаççĕ, ӳсентăрансемпе апатланаççĕ, вилесене те тиркемеççĕ. Çак йыша 100 ытла тĕс кĕрет. Пирĕн енче 7 тĕс тĕл пулать.
Тураахтыҥылар кэргэннэрэ (нууч. Семейство Врановые, лат. Corvidae) — барабыайдыҥылар аймахтарыгар киирэр көтөрдөр бөлөхтөрө. Саха сиригэр бу кэргэҥҥэ 6 уус бэрэстэбиитэллэрэ баар: Кукаакылар уустара, Ньокоокуйдар уустара, Күөх соруокалар уустара, Соруокалар уустара, Оҥололор уустара, Тураахтар уустара[1].
காகக் குடும்பம்(Corvidae) என்பது உலகம் முழுவதும் பரவலாகக் காணப்படும் பறவைக் குடும்பம் ஆகும். இதில் காகங்கள், ராவென்கள், ரூக்குகள், ஜாக்டாவ்கள், ஜேய்கள், மேக்பைகள், ட்ரீபைகள், சாப்கள் மற்றும் நட்கிராக்கர்கள் ஆகியவை உள்ளன. இது பொதுவாக காக்கைக் குடும்பம் எனப்படுகிறது. அல்லது கோர்விட்கள் எனப்படுகின்றன. இதில் காகங்கள், ராவென்கள், ரூக்குகள், ஜாக்டாவ்கள் ஆகியவற்றை உள்ளடக்கிய கோர்வுஸ் பேரினம் மூன்றில் ஒரு பங்கு பறவைகளை உள்ளடக்கியுள்ளது. இவை அனைத்தும் பேஸ்ஸரின்கள் ஆகும். இவை பாடும் பறவைகள் என்ற கிளையின் கீழ் வருகின்றன.[1] [2] [3]
காகக் குடும்பம்(Corvidae) என்பது உலகம் முழுவதும் பரவலாகக் காணப்படும் பறவைக் குடும்பம் ஆகும். இதில் காகங்கள், ராவென்கள், ரூக்குகள், ஜாக்டாவ்கள், ஜேய்கள், மேக்பைகள், ட்ரீபைகள், சாப்கள் மற்றும் நட்கிராக்கர்கள் ஆகியவை உள்ளன. இது பொதுவாக காக்கைக் குடும்பம் எனப்படுகிறது. அல்லது கோர்விட்கள் எனப்படுகின்றன. இதில் காகங்கள், ராவென்கள், ரூக்குகள், ஜாக்டாவ்கள் ஆகியவற்றை உள்ளடக்கிய கோர்வுஸ் பேரினம் மூன்றில் ஒரு பங்கு பறவைகளை உள்ளடக்கியுள்ளது. இவை அனைத்தும் பேஸ்ஸரின்கள் ஆகும். இவை பாடும் பறவைகள் என்ற கிளையின் கீழ் வருகின்றன.
Qizek (Corvidae) yew theyra.
(Garrulus glandarius)]]
Zaq, Pica pica
Хирээнэйхин (ᠬᠡᠷᠡᠭᠡᠨ ᠦ ᠬᠢ, латаар Corvidae) гээшэ борбилоо хэлбэритэн шубуунай бүлэгэй обог юм. 120 элдэб зүйлнүүдһөө бүридэһэн тус обог бүхы шахуу түби газараар тарааһан байна. Эдэ шубууд томо гү, али дунда хэмжээтэй, бэе бэеэ адли мүн. Дээдэ приматууд мэтэ хүгжөөһэн оюун ухаатай. 21 шахам түрэлтэй[1], эдэ дунданьː
Хирээнэйхин (ᠬᠡᠷᠡᠭᠡᠨ ᠦ ᠬᠢ, латаар Corvidae) гээшэ борбилоо хэлбэритэн шубуунай бүлэгэй обог юм. 120 элдэб зүйлнүүдһөө бүридэһэн тус обог бүхы шахуу түби газараар тарааһан байна. Эдэ шубууд томо гү, али дунда хэмжээтэй, бэе бэеэ адли мүн. Дээдэ приматууд мэтэ хүгжөөһэн оюун ухаатай. 21 шахам түрэлтэй, эдэ дунданьː
Улаан хушуутан (Pyrrhocorax) Улаан хушуута жонгор (Pyrrhocorax pyrrhocorax) Дуудууша (Perisoreus) Хүбшын дудууша (Perisoreus infaustus) Сэнхир шаазгай (Cyanopica) Ятаг шаазгай (Garrulus) Сагшаа ятаг шаазгай (Garrulus glandarius) Жороо (Podoces) Монгол хулан жороо (Podoces hendersoni) Шаазгай (Pica) Алаг шаазгай (Pica pica) Һамаршан (Nucifraga) Һамаршан шаазгай (Nucifraga caryocatactes) Хирээ (Corvus) Алаг туун (Corvus dauuricus) Харлаг хирээ (Corvus monedula) Турлааг (Corvus frugilegus) Хон хирээ (Corvus corax) Хара хирээ (Corvus corone) Һаарал хирээ (Corvus cornix)
Corvidae is a cosmopolitan family of oscine passerine birds that contains the crows, ravens, rooks, magpies, jackdaws, jays, treepies, choughs, and nutcrackers.[1][2][3] In colloquial English, they are known as the crow family or corvids. Currently, 135 species are included in this family. The genus Corvus containing 47 species makes up over a third of the entire family.[4] Corvids (ravens) are the largest passerines.
Corvids display remarkable intelligence for animals of their size, and are among the most intelligent birds thus far studied.[5] Specifically, members of the family have demonstrated self-awareness in mirror tests (Eurasian magpies) and tool-making ability (e.g. crows and rooks[6]), skills which until recently were thought to be possessed only by humans and a few other higher mammals. Their total brain-to-body mass ratio is equal to that of non-human great apes and cetaceans, and only slightly lower than that of humans.[7]
They are medium to large in size, with strong feet and bills, rictal bristles, and a single moult each year (most passerines moult twice). Corvids are found worldwide, except for the southern tip of South America and the polar ice caps.[3] The majority of the species are found in tropical South and Central America and in southern Asia, with fewer than 10 species each in Africa and Australasia. The genus Corvus has re-entered Australia in relatively recent geological prehistory, with five species and one subspecies there. Several species of raven have reached oceanic islands, and some of these species are now highly threatened with extinction, or have already become extinct.
The name Corvidae for the family was introduced by the English zoologist William Elford Leach in a guide to the contents of the British Museum published in 1820.[8][9] Over the years, much disagreement has arisen on the exact evolutionary relationships of the corvid family and their relatives. What eventually seemed clear was that corvids are derived from Australasian ancestors,[10] and spread throughout the world from there. Other lineages derived from these ancestors evolved into ecologically diverse, but often Australasian, groups. In the late 1970s and throughout the 1980s, Sibley and Ahlquist united the corvids with other taxa in the Corvida, based on DNA–DNA hybridization. The presumed corvid relatives included: currawongs, birds of paradise, whipbirds, quail-thrushes, whistlers, monarch flycatchers and drongos, shrikes, vireos, and vangas,[2] but current research favors the theory that this grouping is partly artificial. The corvids constitute the core group of the Corvoidea, together with their closest relatives (the birds of paradise, Australian mud-nesters, and shrikes). They are also the core group of the Corvida, which includes the related groups, such as Old World orioles and vireos.[11]
Clarification of the interrelationships of the corvids has been achieved based on cladistic analysis of several DNA sequences.[11][12] The jays and magpies do not constitute monophyletic lineages, but rather seem to split up into an American and Old World lineage, and an Holarctic and Oriental lineage, respectively. These are not closely related among each other. The position of the azure-winged magpie, which has always been of undistinguished lineage, is less clear than previously thought.
The crested jayshrike (Platylophus galericulatus) is traditionally included in the Corvidae, but is not a true member of this family, being closer to the helmetshrikes (Malaconotidae) or shrikes (Laniidae).[1][13] Likewise, the Hume's ground "jay" (Pseudopodoces humilis) is, in fact, a member of the tit family, Paridae.[14] The following tree showing the phylogeny of the crow family is based on a molecular study by Jenna Mcullough and collaborators published in 2023.[15]
CorvidaePyrrhocorax – choughs (2 species)
Crypsirina – treepies (2 species)
Dendrocitta – treepies (7 species)
Temnurus – ratchet-tailed treepie
Platysmurus – black magpies (2 species)
Cissa – green magpies (4 species)
Urocissa – blue magpies (5 species)
Cyanopica – magpies (2 species)
Perisoreus – jays (3 species)
Cyanolyca – jays (9 species)
Cyanocorax – New World jays (17 species)
Psilorhinus – brown jay
Calocitta – magpie-jays (2 species)
Aphelocoma – jays and scrub jays (7 species)
Gymnorhinus – pinyon jay
Cyanocitta – jays (2 species)
Garrulus – Old World jays (3 species)
Ptilostomus – piapiac
Zavattariornis – Stresemann's bushcrow
Podoces – ground jays (4 species)
Pica – magpies (7 species)
Nucifraga – nutcrackers (3 species)
Coloeus – jackdaws (2 species)
Corvus – crows, ravens, rook (47 species)
The earliest corvid fossils date to mid-Miocene Europe,[16] about 17 million years ago; Miocorvus and Miopica may be ancestral to crows and some of the magpie lineage, respectively, or similar to the living forms, due to convergent evolution. The known prehistoric corvid genera appear to be mainly of the New World and Old World jay and Holarctic magpie lineages:
In addition, there are numerous fossil species of extant genera since the Mio–Pliocene, mainly European Corvus.[a]
Corvids are large to very large passerines with a robust build and strong legs; all species, except the pinyon jay, have nostrils covered by bristle-like feathers.[18] Many corvids of temperate zones have mainly black or blue coloured plumage; however, some are pied black and white, some have a blue-purple iridescence, and many tropical species are brightly coloured. The sexes are very similar in color and size. Corvids have strong, stout bills and large wingspans. The family includes the largest members of the passerine order.
The smallest corvid is the dwarf jay (Aphelocoma nana), at 41 g (1.4 oz) and 21.5 cm (8.5 in). The largest corvids are the common raven (Corvus corax) and the thick-billed raven (Corvus crassirostris), both of which regularly exceed 1,400 grams (3.1 pounds) and 65 cm (26 in).
Species can be identified based on size, shape, and geography; however, some, especially the Australian crows, are best identified by their raucous calls.[2]
Corvids occur in most climatic zones. Most are sedentary, and do not migrate significantly. However, during a shortage of food, irruptive migration can occur.[2] When species are migratory, they will form large flocks in the fall (around August in the Northern Hemisphere) and travel south.[19]
One reason for the success of crows, compared to ravens, is their ability to overlap breeding territory. During breeding season, crows were shown to overlap breeding territory six times as much as ravens. This invasion of breeding ranges allowed a related increase in local population density.[20]
Since crows and magpies have benefited and even increased in numbers due to human development, it was suggested that this might cause increased rates of nest predation of smaller bird species, leading to declines. Several studies have shown this concern to be unfounded. One study examined American crows, which had increased in numbers, were a suspect in nest predation of threatened marbled murrelets. However, Steller's jays, which are successful independently of human development, are more efficient in plundering small birds' nests than American crows and common ravens. Therefore, the human relationship with crows and ravens did not significantly increase nest predation when compared to other factors, such as habitat destruction.[20] Similarly, a study examining the decline of British songbirds found no link between Eurasian magpie numbers and population changes of 23 songbird species.[21]
Some corvids have strong organization and community groups. Jackdaws, for example, have a strong social hierarchy, and are facultatively colonial during breeding.[22] Providing mutual aid has also been recorded within many of the corvid species.
Young corvids have been known to play and take part in elaborate social games. Documented group games follow "king of the mountain" or "follow the leader" patterns. Other play involves the manipulation, passing, and balancing of sticks. Corvids also take part in other activities, such as sliding down smooth surfaces. These games are understood to play a large role in the adaptive and survival ability of the birds.[23]
Mate selection is quite complex, and accompanied with much social play in the Corvidae. Youngsters of social corvid species undergo a series of tests, including aerobatic feats, before being accepted as a mate by the opposite sex.[19]
Some corvids can be aggressive. Blue jays, for example, are well known to attack anything that threatens their nest. Crows have been known to attack dogs, cats, ravens, and birds of prey. Most of the time, these assaults take place as a distraction long enough to allow an opportunity for stealing food.[19]
The natural diet of many corvid species is omnivorous, consisting of invertebrates, nestlings, small mammals, berries, fruits, seeds, and carrion. However, some corvids, especially the crows, have adapted well to human conditions, and have come to rely on human food sources. In a US study of American crows, common ravens, and Steller's jays around campgrounds and human settlements, the crows appeared to have the most diverse diet of all, taking anthropogenic foods, such as: bread, spaghetti, fried potatoes, dog food, sandwiches, and livestock feed. The increase in available human food sources is contributing to population rises in some corvid species.[20]
Some corvids are predators of other birds. During the wintering months, corvids typically form foraging flocks.[2] However, some crows also eat many agricultural pests, including cutworms, wireworms, grasshoppers, and harmful weeds.[19] Some corvids will eat carrion, and since they lack a specialized beak for tearing into flesh, they must wait until animals are opened, whether by other predators or as roadkill.
Many species of corvid are territorial, protecting territories throughout the year, or simply during the breeding season. In some cases, territories may only be guarded during the day, with the pair joining off-territory roosts at night. Some corvids are well-known communal roosters. Some groups of roosting corvids can be very large, with a roost of 65,000 rooks counted in Scotland.[24] Some, including the rook and the jackdaw, are also communal nesters.
The partner bond in corvids is extremely strong, and even lifelong in some species. This monogamous lifestyle, however, can still contain extra-pair copulations.[25] Males and females build large nests together in trees or on ledges; jackdaws are known to breed in buildings and in rabbit warrens.[22] The male will also feed the female during incubation.[26] The nests are constructed of a mass of bulky twigs lined with grass and bark. Corvids can lay between 3 and 10 eggs, typically ranging between 4 and 7. The eggs are usually greenish in colour with brown blotches. Once hatched, the young remain in the nests for up to 6–10 weeks depending on the species.
Corvids use several different forms of parental care, including bi-parental care and cooperative breeding.[27] Cooperative breeding takes place when parents are helped in raising their offspring, usually by relatives, but also sometimes by non-related adults.[28][29] Such helpers at the nest in most cooperatively-breeding birds are males, while females join other groups. White-throated magpie-jays are cooperatively-breeding corvids where the helpers are mostly female.
Jerison (1973) has suggested that the degree of brain encephalization (the ratio of brain size to body size, EQ) may correlate with an animal's intelligence and cognitive skills.[30] Corvids and psittacids have higher EQ than other bird families, similar to that of the apes. Among the Corvidae, ravens possess the largest brain to body size ratio.[31] In addition to the high EQ, the Corvid's intelligence is boosted by their living environment. Firstly, Corvids are found in some of the harshest environments on Earth, where surviving requires higher intelligence and better adaptations. Secondly, most of the Corvids are omnivorous, suggesting that they are exposed to more different stimuli and environments. Furthermore, many corvid species live in a large family group, and demonstrate high social complexities.[32]
Their intelligence is boosted by the long growing period of the young.[33][34][35] By remaining with the parents, the young have more opportunities to learn necessary skills.
When compared to dogs and cats in an experiment testing the ability to seek out food according to three-dimensional clues, corvids out-performed the mammals.[36] A meta-analysis testing how often birds invented new ways to acquire food in the wild found corvids to be the most innovative birds.[37] A 2004 review suggested that their cognitive abilities are on par with those of non-human great apes.[38] Despite structural differences, the brains of corvids and great apes both evolved the ability to make geometrical measurements.
Ravens are found to show bystander affiliation, and solicited bystander affiliation after aggressive conflicts.[39] Most of the time, bystanders already sharing a valuable relationship with the victim are more likely to affiliate with the victim to alleviate the victim's distress ("consolation") as a representation of empathy. Ravens are believed to be able to be sensitive to other's emotions.
Emotion contagion refers to the emotional state matching between individuals. Adriaense et al. (2018) used a bias paradigm to quantify emotional valence, which along with emotional arousal, define emotions.[40] They manipulated the positive and negative affective states in the demonstrator ravens, which showed significantly different responses to the two states: behaving pessimism to the negative states, and optimism to the positive states. Then, the researchers trained another observer raven to first observe the demonstrator's responses. The observer raven was then presented with ambiguous stimuli. The experiment results confirmed the existence of negative emotional contagions in ravens, while the positive emotional contagion remained unclear. Therefore, ravens are capable of both discerning the negative emotions in their conspecifics and showing signs of empathy.[41]
Interspecific communications are evolutionarily beneficial for species living in the same environment. Facial expressions are the most widely used method to express emotions by humans. Tate et al. (2006) explored the issue of non-human mammals processing the visual cues from faces to achieve interspecific communication with humans.[42] Researchers also examined the avian species' capabilities to interpret this non-verbal communication, and their extent of sensitivity to human emotions. Based on the experimental subject of American Crows' behavioral changes to varying human gazes and facial expressions, Clucas et al. (2013) identified that crows are able to change their behaviors to human emotions. They further suggested that the high intelligence of the crows enables them to adapt well to human-dominated environments.[43]
It is considered difficult to study emotions in animals when humans could not communicate with them. One way to identify animal personality traits is to observe the consistency of the individual's behavior over time and circumstances.[44][45] For group-living species, there are two opposing hypotheses regarding the assortment of personalities within a group: the social niche specialization hypothesis, and the conformity hypothesis. To test these two hypotheses, McCune et al. (2018) performed an experiment on the boldness of two species in Corvidae: the Mexican Jay and California Scrub-Jay. Their results confirmed the conformity hypothesis, supported by the significant differences in the group effects.[46]
The individual personality is both determined by genetics and shaped by social contexts.[47] Miller et al. (2016) examined the role of the developmental and social environment in personality formation in common ravens and carrion crows, which are highly social corvids. The researchers highlighted the correlation between social contexts and an individual's consistent behavior over time (personality), by showing that conspecific presence promoted the behavioral similarities between individuals. Therefore, the researchers demonstrated that social contexts had a significant impact on the development of the raven's and crow's personalities.[48]
The social complexity hypothesis suggests that living in a social group enhances the cognitive abilities of animals. Corvid ingenuity is represented through their feeding skills, memorization abilities, use of tools, and group behaviour. Living in large social groups has long been connected with high cognitive ability. To live in a large group, a member must be able to recognize individuals, and track the social position and foraging of other members over time. Members must also be able to distinguish between sex, age, reproductive status, and dominance, and to update this information constantly. It might be that social complexity corresponds to their high cognition, as well as contributing to the spread of information between members of the group.[49]
The Eurasian magpie is the only non-mammal species known to be able to recognize itself in a mirror test,[50] although later research could not replicate this finding.[51] Studies using very similar setups could not find such behaviour in other corvids (e.g., Carrion crows[52][53]). Magpies have been observed taking part in elaborate grieving rituals, which have been likened to human funerals, including laying grass wreaths.[54] Marc Bekoff, at the University of Colorado, argues that it shows that they are capable of feeling complex emotions, including grief.[54] Furthermore, carrion crows show a neuronal response that correlates with their perception of a stimulus, which some scientists have argued to be an empirical marker of (avian/corvid) sensory consciousness—the conscious perception of sensory input—in the crows which do not have a cerebral cortex.[55][56] A related study shows that the birds' pallium's neuroarchitecture is reminiscent of the mammalian cortex.[57][58]
There are also specific examples of corvid cleverness. One carrion crow was documented cracking nuts by placing them on a crosswalk, letting the passing cars crack the shell, waiting for the light to turn red, and then safely retrieving the contents.[59] A group of crows in England took turns lifting garbage bin lids while their companions collected food.
Members of the corvid family have been known to watch other birds, remember where they hide their food, then return once the owner leaves.[60][61] Corvids also move their food around between hiding places to avoid thievery—but only if they have previously been thieves themselves (that is, they remember previous relevant social contexts, use their own experience of having been a thief to predict the behavior of a pilferer, and can determine the safest course to protect their caches from being pilfered). Studies to assess similar cognitive abilities in apes have been inconclusive.[62]
The ability to hide food requires highly accurate spatial memories. Corvids have been recorded to recall their food's hiding places up to nine months later. It is suggested that vertical landmarks (like trees) are used to remember locations. There has also been evidence that California scrub jays, which store perishable foods, not only remember where they stored their food, but for how long. This has been compared to episodic memory, previously thought unique to humans.[3]
New Caledonian crows (Corvus moneduloides) are notable for their highly developed tool fabrication. They make angling tools of twigs and leaves trimmed into hooks, and then subsequently use the hooks to pull insect larvae from tree holes. Tools are engineered according to task, and apparently, also to learned preferences. Recent studies revealed abilities to solve complicated problems, which suggested high levels of innovation of a complex nature.[63][64] Other corvids that have been observed using tools include: the American crow, blue jay, and green jay. Researchers have discovered that New Caledonian crows don't just use single objects as tools—they can also construct novel compound tools through assemblage of otherwise non-functional elements.[65][66] Diversity in tool design among corvids suggests cultural variation. Again, great apes are the only other animals known to use tools in such a fashion.[3]
Clark's nutcrackers and jackdaws were compared in a 2002 study based on geometric rule learning. The corvids, along with a domestic pigeon, had to locate a target between two landmarks, while distances and landmarks were altered. The nutcrackers were more accurate in their searches than the jackdaws and pigeons.[67]
The scarecrow is an archetypal scare tactic in the agricultural business. However, due to corvids' quick wit, scarecrows are soon ignored, and used as perches. Despite farmers' efforts to rid themselves of corvid pests, their attempts have only expanded corvid territories, and strengthened their numbers.[19]
Contrary to earlier teleological classifications, in which they were seen as "highest" songbirds due to their intelligence, current systematics might place corvids—based on their total number of physical characteristics, instead of just their brains (which are the most developed of birds)—in the lower middle of the passerine evolutionary tree, dependent on which subgroup is chosen as the most derived.[11] As per one observer:
During the 19th century, there arose the belief that these were the “most advanced” birds, based upon the belief that Darwinian evolution brings “progress.” In such a classification, the “most intelligent” of birds were listed last, reflecting their position “atop the pyramid.” Modern biologists reject the concept of hierarchical “progress” in evolution [...].[2]
The other major group of highly intelligent birds of the order Psittaciformes (which includes 'true' parrots, cockatoos, and New Zealand parrots) is not closely related to corvids.
A study found that four-months-old ravens can have physical and social cognitive skills similar to that of adult great apes, and concluded that the “dynamic of the different influences that, during ontogeny, contributes to adult cognition” is required for the study of cognition.[69][68]
Corvids are reservoirs (carriers) for the West Nile virus in the United States. They are infected by mosquitoes (the vectors), primarily of the Culex species. Crows and ravens are quickly killed by this disease, so their deaths are an early-warning system when West Nile virus arrives in an area (as are horses and other bird-species deaths). One of the first signs that West Nile virus first arrived in the US in 1999 was the death of crows in New York.[70]
Several different corvids, particularly ravens, have occasionally served as pets, although they are not able to speak as readily as parrots, and are not suited to a caged environment.
It is illegal to own corvids, or any other migratory bird, without a permit in North America, due to the Migratory Bird Act.
Humans have been able to coexist with many members of the Corvidae family throughout history, most notably crows and ravens (see: “Role in myth and culture” section below). These positive interactions have extended into modern times.
Folklore often represents corvids as clever, and even mystical, animals. Some Native Americans, such as the Haida, believed that a raven created the earth, and despite being a trickster spirit, ravens were popular on totems, credited with creating man, and considered responsible for placing the Sun in the sky.[71]
Due to their carrion diet, the Celtic peoples strongly associated corvids with war, death, and the battlefield; their great intelligence meant that they were often considered messengers, or manifestations of the gods, such as Bendigeidfran (Welsh for “Blessed Crow”) or the Irish Morrigan (Middle Irish for “Great Queen”),[72] both who were underworld deities that may be related to the later Arthurian Fisher King. The Welsh Dream of Rhonabwy illustrates well the association of ravens with war. In many parts of Britain, gatherings of crows, or more often magpies, are counted using the divination rhyme: “one for sorrow, two for joy, three for a girl, four for a boy, five for silver, six for gold, seven for a secret never to be told.” Another rhyme is: “one for sorrow, two for mirth, three for a funeral, four for a birth, five for heaven, six for hell, and seven for the Devil, his own sel.” Cornish superstition holds that when a lone magpie is encountered, it must be loudly greeted with respect.
Various Germanic peoples highly revered the raven, and the raven was often depicted as a motif on shields or other war gear in Anglo-Saxon art, such as the Sutton Hoo burial, and Vendel period art. The major deity, Odin, was so commonly associated with ravens throughout history that he gained the kenning “Raven God,”[b] and the raven banner was the flag of various Viking Age Scandinavian chieftains. Odin was also attended by Hugin and Munin, two ravens who flew all over the world, and whispered information they acquired into his ears.[73] The Valravn sometimes appeared in modern Scandinavian folklore. On a shield and purse lid excavated among the Sutton Hoo treasures, imagery of stylised corvids with scrolled beaks are meticulously detailed in the decorative enamel work. The corvid symbolism reflected their common totemic status to the Anglo-Saxons, whose pre-Christian indigenous beliefs were of the same origin as that of the aforementioned Vikings.
The sixth century BCE Greek scribe Aesop featured corvids as intelligent antagonists in many fables. Later, in western literature, popularized by American poet Edgar Allan Poe's work "The Raven", the common raven becomes a symbol of the main character's descent into madness.
The children's book Mrs. Frisby and the Rats of NIMH and its animated film adaptation features a protagonist crow named Jeremy.
Unlike many other bird families, corvid fitness and reproduction, especially with many crows, has increased due to human development. The survival and reproductive success of certain crows and ravens is assisted by their close relationship with humans.[20]
Human development provides additional resources by clearing land, creating shrublands rich in berries and insects. When the cleared land naturally replenishes, jays and crows use the young dense trees for nesting sites. Ravens typically use larger trees in denser forest.[20]
Despite the fact that most corvids are not threatened (many even increasing due to human activity) a few species are in danger. For example, the destruction of the Southeast Asian rainforest is endangering mixed-species feeding flocks with members from the family Corvidae.[74] Also, since its semiarid scrubland habitat is an endangered ecosystem, the Florida scrub jay has a small and declining population.[75][76] A number of island species, which are more vulnerable to introduced species and habitat loss, have been driven to extinction, such as the New Zealand raven, or are threatened, like the Mariana crow.
The American crow population of the United States has grown over the years. It is possible that the American crow, due to humans increasing suitable habitat, will cause Northwestern crows and fish crows to decline.[77]
FAMILY CORVIDAE
.JPG)
Available under CC BY 4.0. Corvidae is a cosmopolitan family of oscine passerine birds that contains the crows, ravens, rooks, magpies, jackdaws, jays, treepies, choughs, and nutcrackers. In colloquial English, they are known as the crow family or corvids. Currently, 135 species are included in this family. The genus Corvus containing 47 species makes up over a third of the entire family. Corvids (ravens) are the largest passerines.
Corvids display remarkable intelligence for animals of their size, and are among the most intelligent birds thus far studied. Specifically, members of the family have demonstrated self-awareness in mirror tests (Eurasian magpies) and tool-making ability (e.g. crows and rooks), skills which until recently were thought to be possessed only by humans and a few other higher mammals. Their total brain-to-body mass ratio is equal to that of non-human great apes and cetaceans, and only slightly lower than that of humans.
They are medium to large in size, with strong feet and bills, rictal bristles, and a single moult each year (most passerines moult twice). Corvids are found worldwide, except for the southern tip of South America and the polar ice caps. The majority of the species are found in tropical South and Central America and in southern Asia, with fewer than 10 species each in Africa and Australasia. The genus Corvus has re-entered Australia in relatively recent geological prehistory, with five species and one subspecies there. Several species of raven have reached oceanic islands, and some of these species are now highly threatened with extinction, or have already become extinct.
La Korvedoj (Corvidae) konsistigas familion de la ordo de paseroformaj birdoj, kiuj enhavas la korvojn (Corvus), pirokorakojn, kornikojn, garolojn, kaj pigojn inter kiuj estas la flugilblua aŭ simple blua pigo (Cyanopica cyanus). Tiu kosmopolita familio enhavas ĉirkaŭ 120 speciojn. La genro Corvus, inkludas la korvojn kaj korakojn, formas ĉirkaŭ unu trionon de la tuta familio.
Ili havas fortikajn bekon kaj krurojn kaj plejparte nigran plumaron. Ili estas mezgrandaj ĝis grandaj (la plej grandaj paserinoj). Ili povas esti malgrandaj kiel korniko aŭ monedo kaj grandaj kiel korako. Ili havas antaŭbekajn bridojn kaj faras unusolan plumoŝanĝon ĉiujare (plejparto de paserinoj plumoŝanĝas dufoje). Ilia voĉo estas plejparte raŭka kaj ili ne kantas laŭte. Tamen ili kapablas imiti aliajn voĉojn.
Tiuj birdoj ŝajne estas sufiĉe inteligentaj kaj unu el ili, la Novkaledonia korvo, eĉ estis pristudata kiel ekzemplo por lerte lerni produkti kaj uzi siajn proprajn ilojn por atingi manĝaĵojn. Aliaj ripetas homajn diraĵojn aŭ povas esti dresitaj. Ili estas konsiderataj kiel la plej inteligentaj inter birdoj[1][2] kaj oni pruvis ilian memkonscion per eksperimentoj antaŭ speguloj (Eŭropa pigo) kaj pri uzado de iloj (korvoj) — lertokapabloj ĝis antaŭnelonge konsiderataj ekskluzivaj ecoj de homoj kaj aliaj superaj mamuloj.
Certe temas pri familio de birdoj voremaj kaj kvazaŭ perfortemaj.
Ili loĝas en ĉiuj mezvarmaj partoj de ĉiuj kontinentoj kun la kurioza escepto de suda duono de Sudameriko) kaj ĉe la polusaj zonoj.[3] Plejparto de la specioj troviĝas en tropikaj Sud- kaj Centrameriko, suda Azio kaj Eŭrazio, kaj nur po malpli ol 10 specioj en Afriko, Aŭstralazio kaj Nordameriko. La genro Corvus reeniris en Aŭstralion en relative ĵusa geologia prahistorio, kun kvin specioj kaj unu subspecio tie (vidu korvojn).
.
Oni multe pridiskutis la precizan evoluan rilataron de la familio de korvedoj kun siaj parencoj. Kio ŝajne estas klare estas ke la korvedoj devenas el prauloj de Aŭstralazio kaj el tie disvastiĝis tra la tuta mondo. Aliaj stirpoj devenaj el tiuj prauloj evoluis ekologie diverse, sed ofte la aŭstralaziaj grupoj. La taksonomio de Sibley kaj Ahlquist ununigis la korvedojn kun aliaj taksonoj en Corvida. La supozataj parencoj de korvedoj inkludus birdojn kiel la artamedoj, paradizeedoj, cinklosomatedoj, cinklosomoj, pakicefaledoj, monarkedoj kaj drongoj, lanioj, vireoj kaj vangedoj,[4] sed nuntempa priserĉado favoras la teorion ke tiu grupigo estas parte artefarita. La korvedoj konstituas la kernon de la grupo de Corvoidea, kune kun siaj plej proksimaj parencoj (la paradizbirdoj, korkoraksedoj kaj lanioj). Ili estas ankaŭ la kerno de la Corvida, kiu inkludus la rilatajn grupojn, kiel la orioloj kaj vireoj.[5]
La Krestogarolo (Platylophus galericulatus) estis tradicie inkludita en la Korvedoj, sed ĝi povas ne esti vera membro de tiu familio, probable pli proksima al la kaskolanioj (Malakonotedoj) aŭ lanioj (Laniedoj); ĝi plej bone estu konsiderata Corvoidea incertae sedis (necerta loko) por tuja estonteco[6]. Same, la Humea grundogarolo (Pseudopodoces humilis) estas fakte membro de la familio de Paruedoj.[7]
Korvedoj estas grandaj al tre grandaj paserinoj kun fortikaj korpoj, fortaj kruroj kaj ĉiuj specioj escepte la Pinsemgarolo havas nastruojn kovritajn de bridecaj plumoj.[8] Multaj korvedoj de mezvarmaj zonoj havas ĉefe nigran aŭ bluan plumaron; tamen, kelkaj estas nigroblankaj, kelkaj havas blupurpuran brilon kaj multaj tropikaj specioj estas brilkoloraj. Ambaŭ seksoj estas tre similaj laŭ koloro kaj grando. Korvedoj havas fortajn, fortikajn bekojn kaj grandan enverguron. La familio inkludas la plej grandajn membrojn de la ordo de paserinoj.
La plej malgranda korvedo estas la Nana garolo (Aphelocoma nana), 40 g peza kaj 21.5 cm longa. La plej grandaj korvidoj estas la Korako (Corvus corax) kaj la Dikbeka korvo (Corvus crassirostris), ambaŭ el kiuj estas pli da 1400 g pezaj kaj 65 cm longaj.
La specioj povas esti identigitaj baze sur grando, formo kaj geografio; tamen, ĉefe la aŭstraliaj korvoj, estas identigitaj plej taŭge pro ties raŭkaj voĉoj.[4]
Korvedoj loĝas en plej parto de klimataj zonoj. Plej parto estas loĝantaj kaj ne migras grave. Tamen, dum malabundo de manĝaĵoj, povas okazi subitaj migradoj.[4] Kiam specioj estas migrantaj, ili formas grandajn arojn antaŭaŭtune (ĉirkaŭ aŭgusto en la norda hemisfero) kaj veturas suden.[9]
Unu kialo por la sukceso de korvoj, kompare kun korakoj, estas ties kapablo por koincidigi reproduktajn teritorion. Dum la reprodukta sezono, korvoj koincidigas reproduktajn teritorion sesfoje pli ol korakoj. Tiu invado de reproduktaj teritorioj permesas rilatan pliigon en loka denseco de populacio.[10]
La natura dieto de multaj korvospecioj estas ĉiomanĝanta, konsiste el senvertebruloj, birdidoj, etaj mamuloj, beroj, fruktoj, semoj kaj kadavraĵoj. Tamen, kelkaj korvedoj, ĉefe korvoj, adaptiĝis bone al ĉehomaj kondiĉoj kaj ege dependas el antropogeniaj manĝaĵoj. En usona studio pri la specioj de la Larĝbeka korvo, la Korako kaj la Stelera garolo ĉe terkultivejoj kaj homaj setlejoj, la korvoj ŝajne havis plej diversan dieton, manĝante antropogeniajn manĝaĵojn kiel pano, spagetoj, frititaj terpomoj, hundomanĝaĵoj, sandviĉoj kaj gregomanĝaĵoj. La pliigo de disponebla antropogenia manĝaĵo kontribuas al la pliigo de la populacio ĉe kelkaj korvedospecioj.[10].
Kelkaj korvedoj estas predantoj de aliaj birdoj. Vintre korvedoj kutime formas manĝantarojn.[4] Tamen, kelkaj korvoj manĝas ankaŭ multajn agrikulturajn pestojn inklude vermojn, arakidojn kaj damaĝajn semojn[9] Kelkaj korvedoj manĝas kadavraĵojn, kaj ĉar mankas al ili specializitaj bekoj por disŝiri la viandon, ili devas atendi ĝis kiam animaloj estos malfermitaj de aliaj predantoj aŭ kiel restaĵoj.
Ĉar ŝajne korvojn ne damaĝas homa disvolvigo, oni sugestis, ke la pliigo de la populacio de korvoj povus pliigi ankaŭ la nestopredadon. Tamen, la Stelera garolo, kiu estas sukcese sendepende de la homa disvolviĝo, estas pli efika en forrabo de la nesto birdidojn ol la Larĝbeka korvo kaj la Komuna korako. Tamen, la homa rilato kun korvoj ne pliigas signife la nestopredadon, kompare kun aliaj faktoroj kiel la habitata detruo.[10]
Multaj specioj de korvedoj estas teritoriaj, protektante siajn teritoriojn tra la tuta jaro aŭ simple dum la reprodukta sezono. En kelkaj kazoj teritoriojn oni gardas nur dumtage kaj la paro foriras al alia teritorio por noktoripozi. Kelkaj korvedoj estas konate komunaj ripozantoj. Kelkaj grupoj de ripozantaj korvedoj povas esti ege grandaj, kun ripozantaroj de ĝis 65,000 frugilegoj kalkulitaj en Skotio.[11] Kelkaj, inklude la frugilegojn kaj la monedoj, estas ankaŭ komunumaj nestumantoj.
La partnera rilato ĉe korvedoj estas ege forta kaj eĉ dumviva ĉe kelkaj specioj. Tiu monogama vivostilo, tamen, ne malhelpas eksterparajn pariĝadojn.[12] Maskloj kaj inoj konstruas grandajn nestojn kune en arboj aŭ sur kornicoj. La masklo ankaŭ manĝigas la inon dum la kovado.[13] La nestoj estas konstruitaj el amaso de bastonetoj kovrita el herberoj kaj arboŝelo. Korvedinoj povas demeti el 3 al 10 ovojn, plej ofte el 4 al 7. La ovoj estas kutime verdecaj kun brunaj makuletoj. Post eloviĝo, la idoj restas en la nesto ĝis 6-10 semajnoj depende de la specio. Korvedoj havigas gepatran idozorgon.
Monedoj povas reproduktiĝi en konstruaĵoj aŭ kuniklejoj.[14] La Blankgorĝa pigogarolo estas kooperativa reproduktulo inter kiuj la helpantoj estas ĉefe inoj. Kooperativa reproduktado okazas kiam aldonaj plenkreskuloj helpas zorgi la idojn. Tiaj nestaj helpantoj en plej parto de kooperativa reproduktado ĉe birdoj estas maskloj, dum inoj kuniĝas al aliaj grupoj.[15]
Kelkaj korvedoj havas fortan organizajn kaj komunumajn grupojn. Monedoj ekzemple havas fortan socian hierarkion, kaj estas eventuale koloniaj dum reproduktado.[14] Oni konas pri interhelpo ĉe multaj specioj de korvedoj.
Oni scias, ke junaj korvedoj ludas kaj partoprenas en prilaborataj sociaj ludoj. Estas informoj pri grupoj kiuj ludas je la "reĝo de la monto" kaj je "sekvu la estron". Aliaj ludoj inkludas manipuladon, pasadon kaj balancadon de bastonetoj. Korvedoj ankaŭ partoprenas en aliaj aktivaĵoj, kiel malsuprenglitado sur mildaj surfacoj. Oni supozas, ke tiuj ludoj ludas gravan rolon en la adaptiga kaj surviva kapableco de birdoj.[16]
Maskloselektado esta ege komplika kaj akompanata de granda socia ludo ĉe Korvedoj. Junuloj de sociaj specioj de korvedoj frontas serion de ekzamenoj, inklude akrobatikon, antaŭ esti akceptita kiel parparto de eventuala partnero.[9]
Kelkaj korvedoj povas esti agresemaj. Blua garolo ekzemple atakas ion ajn kiu minacus sian neston. Korakoj atakas hundojn, katojn, korvojn kaj rabobirdojn. Plejparte tiuj atakoj okazas nur kiel distrigo por permesigi oportunon ŝteli manĝaĵon.[9]
Baze sur la proporcio inter cerbo kaj korpo ĉe animaloj pli ol 1 kg peza, cerboj de korvedoj estas inter la plej grandaj ĉe birdoj, same kiel tiuj de la Homedoj kaj Cetacoj, kaj nur iom pli sube ol la homo.[17] Ties inteligento estas helpata de la longa kreskoperiodo de la idoj. Restante kun la gepatroj, la junuloj havas pli da oportunoj por lerni necesajn lertojn. Ĉar plej parto de korvedoj estas kooperativaj reproduktuloj, ties idoj povas lerni el diversaj membroj de la grupo.[3]
Se kompare al hundoj aŭ al katoj en eksperimenta ekzameno la kapablo trovi manĝaĵojn laŭ tri-dimensiaj ŝlosiloj, korvedoj superas la mamulojn.[18] Ekzameno pri kiom ofte birdoj inventas novajn vojojn akiri manĝaĵojn en naturo trovis, ke korvedoj estas la plej inventantajn birdojn.[19] Pristudo de 2004 sugestas, ke ilia konkapablo estas simila al tiu de la grandaj simioj.[20] Spite strukturaj diferencoj, la cerboj de kaj korvedoj kaj grandaj simioj evoluis la kapablon fari geometriajn mezuradojn. Kelkaj korvedoj pruvis sian kapablon imagi, io kion oni supozis ekskluziva de homoj. Ekzemple, ili memoras iamajn sociajn kuntekstojn, uzas siajn proprajn spertojn ŝteli por antaŭvidi la konduton de eventuala ŝtelisto, kaj povas determini la plej sekurajn sistemon por protekti la aĵojn el forŝtelado. Studoj por konstati similan kapablon ĉe simioj malsukcesis.[21]
Estas ankaŭ individuaj ekzemploj de korveda inteligento. Unu ekzemplero de Nigra korniko estis pristudita en dokumento kiel nuksorompulo per laso de nuksoj ĉe vojkruco, atendante ke la trapasantaj aŭtoj rompu la nuksoŝelon, kaj eĉ atendante la ruĝan lumon por sekure retrovi la nuksenhavon.[22] Grupo de korvoj en Anglio laŭvice malplenis rubujon dum la kolegoj kolektis manĝaĵojn.
Membroj de la familio de korvedoj viglas aliajn birdojn, memorigas kie ili kaŝas sian manĝaĵon kaj poste revenas kiam la posedintoj foriras. Korvedoj kaŝas siajn manĝaĵojn, sed nur se ili estis iam ŝtelistoj. Kapablo kaŝi manĝaĵojn postulas altan akuratan spacan memorkapablon. Korvedoj povas trovi kaŝitajn manĝaĵojn eĉ post naŭ monatoj. Oni sugestis, ke vertikalaj signaloj (kiel arboj) estas uzataj por rememori lokojn. Oni pruvis ankaŭ, ke la Okcidenta makisgarolo, kiu magazenas kadukiĝontajn manĝaĵojn, ne nur rememoras kie estas la kaŝaĵo, sed ankaŭ dum kiom da tempo. Tio estis komparita al la epizoda memorkapablo, iam konsiderata unika de homoj.[3]
Pri ŝtelado ĉe la familio de korvedoj, kelkaj specioj uzas sian sperton kiel ŝtelistoj por antaŭvidi eventualajn similajn kondutojn de aliaj birdoj. Tio klarigas kial, se korvedo estis ŝtelinta, ĝi pluse singardos por eviti esti estonta viktimo. Antaŭvidi la konduton de aliulo surbaze de la propra sperto estas alia trajto iam konsiderata unika ĉe homoj. Laboratoria eksperimentado konfirmis, ke precize korvoj povas foje uzi pasintan sperton por frunti novan baron.[3]
Novkaledonia korvo (Corvus moneduloides) famas pro sia disvolvigita kapablo fabriki ilojn. Ili faras “fiŝkaptajn” ilojn el bastonetoj kaj folioj konvertitaj en hokoj. Ili tiam uzas la hokojn por elpreni larvojn el ties truoj. Oni observis ankaŭ aliajn korvedojn uzantajn ilojn inklude la Larĝbeka korvo, Blua garolo kaj Verda garolo. Diverseco ĉe ilodesegno inter korvedoj sugestas kulturan variadon. Denove, nur grandaj simioj estas la unikaj nehomaj animaloj konataj kiel uzantoj de iloj tiele.[3]
Klarka nucifrago kaj monedoj estis komparitaj en studo de 2002 surbaze de geometria lernado. La korvedoj, kun hejmkolomboj, devis lokigi celon inter du signaloj, kiam oni ŝanĝis kaj distancojn kaj signalojn. La nucifragoj estis pli lertaj en sia serĉado ol la monedoj kaj la kolomboj.[23]
Birdotimigiloj estas arketipa timiga taktiko en agrikulturo. Tamen pro la rapida inteligento de korvedoj, ili prifajfas birdotimigilojn kaj uzas ilin kiel ripoziloj. Spite klopodoj de farmistoj liberigi sin el korvedoj, tiaj klopodoj nur ampleksigis ties teritoriojn kaj pligrandigis ties nombrojn.[9]
Nuntempa taksonomio lokigas korvedojn, surbaze de fizikaj karakteroj krom siaj cerboj (la plej disvolvigitaj inter birdoj), en la malsupra duono de paserinoj, kontraŭ pli frua teleologia klasigo kiel "plej altaj" paserinoj pro ties inteligento.[5] Por observanto, "Dum la 19a jarcento leviĝis la kredo ke tiuj estas la 'plej antaŭaj' birdoj, surbaze de la kredo ke darvina evoluo alportas 'progreson'. En tia klasigo la 'plej inteligentaj' birdoj estis listitaj laste respegulante ties situon 'sur la pinto de la piramido'. Modernaj biologoj malakceptas la koncepton de hierarkia 'progreso' en evoluo [...]."[4]
La informoj pri eksperimentoj, rakontoj, kulturaj scioj kaj aliaj detaloj pri la inteligento de korvedoj iĝis ofta temo de artikoloj.[24]
La alia granda grupo de ege inteligentaj birdoj, Papagedoj kaj Kakatuedoj, ne estas parence rilataj al korvedoj.
Folkloro ofte reprezentas korvedojn kiel inteligentaj, kaj eĉ mistikaj, animaloj. Kelkaj amerikaj indiĝenoj, kiel la Haidoj, kredis, ke korako kreis la Teron kaj spite esti fripona spirito, korakoj estis popularaj en totemoj, kiel kreintoj de homoj kaj lokigintoj de la suno en la ĉielon.
Diversaj Ĝermanaj popoloj ege adoris la korakon. La ĉefa dio Odino estis tiom asocia al korakoj tra la historio ke li gajnis la kromnoman "koraka dio"[25] kaj la korvoflago estis la flago de diversaj skandinavaj estroj de la Vikinga erao. Hugin kaj Munin estis du korakoj kiuj flustris novaĵojn en ties orelojn.[26] La Valravn estis sakra korvo kiu aperas en moderna skandinavia folkloro.
Ezopo, verkisto de la 6a jarcento a.K. de la antikva Grekio imagis korvedojn kiel inteligentajn antagonistojn en multaj fabloj. Poste, en okcidenta literaturo, popularigita de la verko de la usona poeto Edgar Allan Poe nome "La Korvo", la korako iĝis simbolo de la descendo de la ĉefa karaktero al la frenezeco.
En multaj legendoj korvoj diras la veron aŭ antaŭanoncas estontajn okazantaĵojn.
Malkiel multaj aliaj birdofamilioj, la vivoforto kaj reproduktado, ĉefe ĉe multaj korvoj, plliĝis pro la homa disvolviĝo. La surviva kaj reprodukta sukceso de kelkaj korvoj kaj korakoj estas helpata de ties parenca rilataro kun homoj.[10]
Homa disvolviĝo havigas aldonajn resursojn pro arbarklarigado kaj kreado de arbustejoj riĉaj en beroj kaj insektoj. Kiam la klarigita tero nature repleniĝas, pigoj kaj korvoj uzas la densajn arbojn por nestolokoj. Korakoj kutime uzas plej grandajn arbojn en plej densaj arbaroj.[10]
Spite la fakto ke plej parto de korvedoj ne estas minacataj (multaj eĉ pliiĝantaj danke al homa aktiveco) kelkaj specioj estas en danĝero. Ekzemple, la detruo de sudorientaziaj pluvarbaroj estas endanĝeriganta miksitajn manĝantarojn kun membroj el la familio de Korvedoj.[27] Krome, ĉar ties habitato (vivmedio) de duonarida arbustejo estas endanĝerita ekosistemo, la Florida makisgarolo havas malgrandan kaj malpliiĝantan populacion.[28] Kelkaj insulaj specioj, kiuj estas pli vundeblaj de enmetitaj specioj kaj de perdo de habitato, formortiĝis, kiel la Novzelanda korako, aŭ estas minacataj, kiel la Marjana korako.
En Usono la populacio de Larĝbeka korvo klare pliiĝis dum jaroj. Eblas ke la Larĝbeka korvo, pro la pliiĝanta taŭga habitato danke al homoj, forigos la speciojn de la Nordokcidenta korvo kaj de la Fiŝkorvo.[29]
La Korvedoj (Corvidae) konsistigas familion de la ordo de paseroformaj birdoj, kiuj enhavas la korvojn (Corvus), pirokorakojn, kornikojn, garolojn, kaj pigojn inter kiuj estas la flugilblua aŭ simple blua pigo (Cyanopica cyanus). Tiu kosmopolita familio enhavas ĉirkaŭ 120 speciojn. La genro Corvus, inkludas la korvojn kaj korakojn, formas ĉirkaŭ unu trionon de la tuta familio.
Los córvidos (Corvidae) son una familia de aves del orden Passeriformes. Estas aves son polífagas y con frecuencia carroñeras.
Los córvidos muestran una notable inteligencia para animales de su tamaño y se encuentran entre las aves más inteligentes estudiadas hasta ahora.[1] En concreto, los miembros de la familia han demostrado autoconciencia en prueba del espejo (urraca europea) y capacidad para fabricar herramientas (por ejemplo, cuervos y grajos[2]), habilidades que hasta hace poco se creía que sólo poseían los seres humanos y algunos otros mamíferos superiores. Su relación cerebro/masa corporal total es igual a la de los grandes simios no humanos y a la de los cetáceos, y sólo ligeramente inferior a la de los humanos.[3]
Son de tamaño medio a grande, con patas y picos fuertes, cerdas rictales y una sola muda de plumas al año (la mayoría de los paseriformes mudan dos veces). Los córvidos se encuentran en todo el mundo excepto en el extremo sur de Sudamérica y en los casquetes polares.[4] La mayoría de las especies se encuentran en América Central y en el sur de Asia, con menos de 10 especies en África y Australasia. El género Corvus ha vuelto a entrar en Australia en una prehistoria geológica relativamente reciente, con cinco especies y una subespecie allí. Varias especies de cuervos han llegado a las islas oceánicas, y algunas de estas especies están ahora muy amenazadas de extinción o ya se han extinguido.
Los córvidos son paseriformes grandes o muy grandes, de complexión robusta, con patas fuertes y todas las especies, excepto la urraca piñonera, tienen las fosas nasales cubiertas por plumas en forma de cerdas.[5] Muchos córvidos de zonas templadas tienen el plumaje principalmente negro o azul; sin embargo, algunos son de color blanco y negro, otros tienen una iridiscencia azul-púrpura y muchas especies tropicales son de colores brillantes. Los sexos son muy similares en color y tamaño. Los córvidos tienen un pico fuerte y robusto y una gran envergadura. La familia incluye a los miembros más grandes del orden de los paseriformes.
El córvido más pequeño es la chara enana (Cyanolyca nana), con 41 g (1,4 oz) y 21,5 cm (8,5 plg). Los córvidos más grandes son el cuervo común (Corvus corax) y el cuervo de pico grueso (Corvus crassirostris), ambos superan regularmente los 1400 gramos (3,1 lb) y los 65 cm (25,6 plg).
Las especies se pueden identificar en base al tamaño, la forma y la geografía; sin embargo, algunas, especialmente los cuervos de Torres, se identifican mejor por sus estridentes llamadas.[6]
Los córvidos están presentes en la mayoría de las zonas climáticas. La mayoría son sedentarios y no migran de forma significativa. Sin embargo, durante una escasez de alimentos, puede producirse una migración irruptiva.[6] Cuando las especies son migratorias, forman grandes bandadas en otoño (alrededor de agosto en el hemisferio norte) y viajan hacia el sur.[7]
Una de las razones del éxito de los cuervos, en comparación con los cuervos, es su capacidad para solapar el territorio de cría. Durante la temporada de cría, se demostró que los cuervos solapan el territorio de cría seis veces más que los cuervos. Esta invasión de las áreas de cría permitió un aumento relacionado de la densidad de población local.[8]
Dado que los cuervos y las urracas se han beneficiado e incluso han aumentado en número debido al desarrollo humano, se sugirió que esto podría causar un aumento de las tasas de depredación de nidos de especies de aves más pequeñas, lo que llevaría a la disminución. Varios estudios han demostrado que esta preocupación es infundada. Un estudio examinó a los cuervos americanos, cuyo número había aumentado, como sospechosos de depredación de nidos de mérgulo jaspeado amenazado. Sin embargo, el arrendajo de Steller, que tiene éxito independientemente del desarrollo humano, es más eficaz en el saqueo de nidos de aves pequeñas que el cuervo americano y el cuervo común. Por lo tanto, la relación humana con los cuervos y las cornejas no aumentó significativamente la depredación de nidos, en comparación con otros factores como la destrucción del hábitat.[8] Del mismo modo, un estudio que examinaba el declive de las aves canoras británicas no encontró ninguna relación entre el número de urracas comunes y los cambios en la población de 23 especies de aves canoras.[9]
Algunos córvidos tienen una fuerte organización y grupos comunitarios. Las grajillas, por ejemplo, tienen una fuerte jerarquía social y son facultativamente coloniales durante la cría.[10] También se ha registrado la prestación de ayuda mutua en muchas de las especies de córvidos.
Se sabe que los córvidos jóvenes juegan y participan en elaborados juegos sociales. Los juegos de grupo documentados siguen patrones de "rey de la montaña" o "sigue al líder". Otros juegos consisten en manipular, pasar y equilibrar palos. Los córvidos también participan en otras actividades, como deslizarse por superficies lisas. Se entiende que estos juegos desempeñan un papel importante en la capacidad de adaptación y supervivencia de las aves.[11] [12]
La selección de pareja es bastante compleja y va acompañada de muchos juegos sociales en los córvidos. Los jóvenes de las especies de córvidos sociales se someten a una serie de pruebas, incluyendo hazañas acrobáticas, antes de ser aceptados como pareja por el sexo opuesto.[7]
Algunos córvidos pueden ser agresivos. [Los arrendajos azules, por ejemplo, son conocidos por atacar cualquier cosa que amenace su nido. Se sabe que los cuervos atacan a perros, gatos, cuervos y aves de presa. La mayoría de las veces estos ataques tienen lugar como una distracción lo suficientemente larga como para permitir una oportunidad de robar comida.[7]
La dieta natural de muchas especies de córvidos es omnívora y consiste en invertebrados, polluelos, pequeños mamíferos, bayas, frutas, semillas y carroña. Sin embargo, algunos córvidos, especialmente los cuervos, se han adaptado bien a las condiciones humanas y han llegado a depender de las fuentes de alimentación de los humanos. En un estudio realizado en EE.UU. sobre cuervo americanos, cuervo comúns y arrendajo de Stellers en los alrededores de campings y asentamientos humanos, los cuervos parecían tener la dieta más diversa de todas, tomando alimentos antropogénicos como pan, espaguetis, patatas fritas, comida para perros, sándwiches y pienso para el ganado. El aumento de las fuentes de alimentación humana disponibles está contribuyendo al aumento de la población de algunas especies de córvidos.[8]
Algunos córvidos son depredadores de otras aves. Durante los meses de hibernación, los córvidos suelen formar bandos de forrajeo.[6] Sin embargo, algunos cuervos también se alimentan de muchas plagas agrícolas, como gusanos cortadores, gusanos de alambre, saltamontes y malas hierbas dañinas.[7] Algunos córvidos se alimentan de carroña, y como carecen de un pico especializado para desgarrar la carne, deben esperar a que los animales sean abiertos, ya sea por otros depredadores o como atropellados.
Muchas especies de córvidos son territoriales, protegiendo territorios durante todo el año o simplemente durante la época de cría. En algunos casos, los territorios sólo se vigilan durante el día, y la pareja se une a los dormideros fuera del territorio por la noche. Algunos córvidos son gallos comunales muy conocidos. Algunos grupos de córvidos que se posan pueden ser muy grandes, con un dormidero de 65.000 grajos contabilizado en Escocia.[13] Algunos, incluyendo el grajo y la grajilla, también son nidificantes comunales.
El vínculo de pareja en los córvidos es extremadamente fuerte e incluso de por vida en algunas especies. Este estilo de vida monógamo, sin embargo, puede contener cópulas fuera de la pareja.[14] Los machos y las hembras construyen grandes nidos juntos en los árboles o en las cornisas; se sabe que las grajillas crían en edificios y en conejeras.[10] El macho también alimentará a la hembra durante la incubación.[15] Los nidos se construyen con una masa de voluminosas ramitas forradas de hierba y corteza. Los córvidos pueden poner entre 3 y 10 huevos, normalmente entre 4 y 7. Los huevos suelen ser de color verdoso con manchas marrones. Una vez eclosionados, las crías permanecen en los nidos hasta 6-10 semanas, dependiendo de la especie.
Los córvidos utilizan diferentes formas de cuidado parental, incluyendo el cuidado biparental y la cría cooperativa.[16] La cría cooperativa tiene lugar cuando los padres reciben ayuda para criar a sus hijos, normalmente por parte de familiares, pero a veces también por parte de adultos no emparentados.[17][18] Dichos ayudantes en el nido en la mayoría de las aves de cría cooperativa son machos, mientras que las hembras se unen a otros grupos. Las urracas hermosas de garganta blanca son córvidos de cría cooperativa en los que los ayudantes son mayoritariamente hembras.
Jerison (1973) ha sugerido que el grado de encefalización del cerebro (la relación entre el tamaño del cerebro y el tamaño del cuerpo, EQ) puede correlacionarse con la inteligencia de los animales y las habilidades cognitivas.[19] Los córvidos y psitácidoss tienen un coeficiente intelectual más alto que otras familias de aves, similar al de los simios. Mientras que entre los córvidos, los cuervos poseen la mayor relación entre el cerebro y el tamaño del cuerpo.[20] Además del elevado coeficiente intelectual, la inteligencia del córvido se ve potenciada por su entorno vital. En primer lugar, los córvidos se encuentran en algunos de los entornos más duros de la Tierra, donde sobrevivir requiere una mayor inteligencia y mejores adaptaciones. En segundo lugar, la mayoría de los córvidos son omnívoros, lo que sugiere que están expuestos a más estímulos y entornos diferentes. Además, muchas especies de córvidos viven en un gran grupo familiar y demuestran una gran complejidad social.[21]
Su inteligencia se ve potenciada por el largo periodo de crecimiento de las crías.[22][23][24] Al permanecer con los padres, las crías tienen más oportunidades de aprender las habilidades necesarias.
Cuando se les comparó con perros y gatos en un experimento en el que se comprobó la capacidad de buscar comida según pistas tridimensionales, los córvidos superaron a los mamíferos.[25]Un meta-análisis en el que se comprobó la frecuencia con la que los pájaros inventaban nuevas formas de conseguir comida en la naturaleza descubrió que los córvidos eran las aves más innovadoras.[26]Una revisión de 2004 sugiere que sus capacidades cognitivas están a la par con las de los grandes simios no humanos.[27]A pesar de las diferencias estructurales, los cerebros de los córvidos y de los grandes simios evolucionaron ambos la capacidad de hacer mediciones geométricas.
Se ha descubierto que los cuervos muestran afiliación a los espectadores y solicitan afiliación a los espectadores después de conflictos agresivos.[28] La mayoría de las veces, los transeúntes que comparten una relación valiosa con la víctima son más propensos a afiliarse a ella para aliviar su angustia ("consuelo") como representación de empatía. Se cree que los cuervos son capaces de ser sensibles a las emociones de los demás.
El contagio de emociones se refiere a la coincidencia de estados emocionales entre individuos. Adriaense et al. (2018) utilizaron un paradigma de sesgo cognitivo para cuantificar la valencia emocional, que junto con la excitación emocional, definen las emociones.[29] Manipularon los estados afectivos positivos y negativos en los cuervos demostradores, que mostraron respuestas significativamente diferentes a los dos estados: comportándose con pesimismo ante los estados negativos y con optimismo ante los estados positivos. A continuación, los investigadores entrenaron a otro cuervo observador para que observara primero las respuestas del demostrador y luego le presentara estímulos ambiguos. Los resultados del experimento confirmaron la existencia de contagios emocionales negativos en los cuervos, mientras que el contagio emocional positivo seguía sin estar claro. Por lo tanto, los cuervos son capaces de discernir las emociones negativas en sus congéneres y mostrar signos de empatía.[30]
La comunicación interespecífica es evolutivamente beneficiosa para las especies que viven en el mismo entorno. Las expresiones faciales son las formas más utilizadas por los humanos para expresar emociones. Tate et al.(2006) exploraron la cuestión de los mamíferos no humanos que procesan las señales visuales de la cara para lograr la comunicación interespecífica con los humanos. [31] Los investigadores también examinaron la capacidad de las especies aviares para interpretar esta comunicación no verbal y ser sensibles a las emociones humanas. Basándose en el tema experimental de los cambios de comportamiento de los cuervos americanos ante las diferentes miradas y expresiones faciales humanas, Clucas et al.(2013) identificaron que los cuervos son capaces de cambiar sus comportamientos ante las emociones humanas. Además, sugirieron que la elevada inteligencia de los cuervos les permite adaptarse bien a los entornos dominados por los humanos.[32]
Se considera difícil estudiar las emociones en los animales cuando los humanos no podían comunicarse con ellos. Una forma de identificar los rasgos de personalidad de los animales es observar la consistencia del comportamiento del individuo a lo largo del tiempo y las circunstancias.[33][34] En el caso de las especies que viven en grupo, existen dos hipótesis opuestas sobre la variedad de la personalidad dentro de un grupo: la hipótesis de la especialización del nicho social y la hipótesis de la conformidad. Para probar estas dos hipótesis, McCune et al. (2018) realizaron un experimento sobre la audacia de dos especies de Corvidae: el Arrendajo mexicano y el Arrendajo de California. Sus resultados confirmaron la hipótesis de la conformidad, apoyada por las diferencias significativas en los efectos de grupo.[35]
La personalidad individual está determinada tanto por la genética como por el contexto social.[36] Miller et al. (2016) examinaron el papel del desarrollo y el entorno social en la formación de la personalidad en cuervos comunes y cuervos carroñeros, que son córvidos altamente sociales. Los investigadores destacaron la correlación entre los contextos sociales y el comportamiento consistente de un individuo a lo largo del tiempo (personalidad) al demostrar que la presencia conespecífica promovía las similitudes de comportamiento entre los individuos. Por lo tanto, los investigadores demostraron que los contextos sociales tenían un impacto significativo en el desarrollo de las personalidades del cuervo y la corneja.[37]
La hipótesis de la complejidad social es que vivir en un grupo social mejora las capacidades cognitivas de los animales. El ingenio de los córvidos se representa a través de sus habilidades de alimentación, memorización, uso de herramientas y comportamiento grupal. Vivir en grandes grupos sociales se ha relacionado durante mucho tiempo con una alta capacidad cognitiva. Para vivir en un grupo grande, un miembro debe ser capaz de reconocer a los individuos y seguir la posición social y la búsqueda de alimentos de otros miembros a lo largo del tiempo. Los miembros también deben ser capaces de distinguir entre sexo, edad, estatus reproductivo y dominación, y actualizar esta información constantemente. Es posible que la complejidad social se corresponda con su alta cognición, además de contribuir a la difusión de información entre los miembros del grupo.[38]
La urraca euroasiática es la única especie no mamífera conocida capaz de reconocerse a sí misma en una prueba del espejo[39] aunque investigaciones posteriores no pudieron replicar este hallazgo.[40] Los estudios que utilizaron montajes muy similares no pudieron encontrar dicho comportamiento en otros córvidos (por ejemplo, cuervos de carrión[41][42]). Se ha observado que las urracas participan en elaborados rituales de duelo, que se han comparado con los funerales humanos, incluyendo la colocación de coronas de hierba.[43] Marc Bekoff, de la Universidad de Colorado, sostiene que esto demuestra que son capaces de sentir emociones complejas, incluida la pena.[43] Además, los cuervos carroñeross muestran una respuesta neuronal que se correlaciona con su percepción de un estímulo, lo que algunos científicos han argumentado que es un marcador empírico de (ávidos/córvidos) conciencia sensorial - la percepción consciente de la entrada sensorial- en los cuervos que no tienen una corteza cerebral.[44][45] Un estudio relacionado muestra que la neuroarquitectura del palio de las aves recuerda a la corteza de los mamíferos. [46][47]
También hay ejemplos concretos de astucia de los córvidos. Se ha documentado que un cuervo carroñero rompe nueces colocándolas en un paso de peatones, dejando que los coches que pasan rompan la cáscara, esperando a que el semáforo se ponga en rojo, y luego recuperando el contenido de forma segura.[48] Un grupo de cuervos en Inglaterra se turnaba para levantar las tapas de los contenedores de basura mientras sus compañeros recogían comida.
Se sabe que los miembros de la familia de los córvidos observan a otras aves, recuerdan dónde esconden la comida y luego regresan una vez que el dueño se va.[49][50] Los córvidos también mueven su comida entre los escondites para evitar los robos, pero sólo si ellos mismos han sido previamente ladrones (es decir, recuerdan contextos sociales relevantes anteriores, utilizan su propia experiencia de haber sido ladrones para predecir el comportamiento de un ladrón, y pueden determinar el camino más seguro para proteger sus escondites de ser robados). Los estudios para evaluar capacidades cognitivas similares en los simios no han sido concluyentes.[51]
La capacidad de esconder comida requiere una memoria espacial muy precisa. Se ha registrado que los córvidos recuerdan el lugar donde se esconde su comida hasta nueve meses después. Se sugiere que los puntos de referencia verticales (como los árboles) se utilizan para recordar las ubicaciones. También se ha comprobado que los arrendajo de California, que almacenan alimentos perecederos, no sólo recuerdan dónde han guardado su comida, sino durante cuánto tiempo. Esto se ha comparado con la memoria episódica, que antes se creía exclusiva de los humanos.[4]
Los cuervos de Nueva Caledonia (Corvus moneduloides) son notables por su fabricación de herramientas altamente desarrolladas. Fabrican herramientas para pescar con ramitas y hojas recortadas en forma de ganchos, que luego utilizan para sacar larvas de insectos de los agujeros de los árboles. Las herramientas se diseñan en función de la tarea y, al parecer, también de las preferencias aprendidas. Estudios recientes han revelado su capacidad para resolver problemas complicados, lo que sugiere un alto nivel de innovación de naturaleza compleja.[52][53] Otros córvidos que se han observado utilizando herramientas son el cuervo americano, el arrendajo azul y el arrendajo verde. Los investigadores han descubierto que los cuervos de Nueva Caledonias no sólo utilizan objetos individuales como herramientas; también pueden construir nuevas herramientas compuestas mediante el ensamblaje de elementos que de otro modo no serían funcionales.[54][55][4]
Los cascanueces de Clark y los grajos se compararon en un estudio de 2002 basado en el aprendizaje de reglas geométricas. Los córvidos, junto con una paloma doméstica, tenían que localizar un objetivo entre dos puntos de referencia, mientras se alteraban las distancias y los puntos de referencia. Los cascanueces fueron más precisos en sus búsquedas que las grajillas y las palomas.[56]
El espantapájaros es una táctica de miedo arquetípica en el negocio agrícola. Sin embargo, debido al rápido ingenio de los córvidos, los espantapájaros pronto son ignorados y utilizados como perchas. A pesar de los esfuerzos de los agricultores por librarse de las plagas de córvidos, sus intentos sólo han ampliado los territorios de los córvidos y han reforzado su número.[7]
En contra de las anteriores clasificaciones teleológicas en las que se les consideraba como aves canoras "más altas" debido a su inteligencia, la sistemática actual podría situar a los córvidos, basándose en su número total de características físicas en lugar de sólo en su cerebro (que es el más desarrollado de las aves), en la parte media baja del árbol evolutivo de los paseriformes, dependiendo de qué subgrupo se elija como el más derivado.[58] Según un observador:
El otro gran grupo de aves altamente inteligentes del orden Psittaciformes (que incluye a los loros "verdaderos", las cacatúas y los loros de Nueva Zelanda) no está estrechamente relacionado con los córvidos.
Un estudio descubrió que los cuervos de cuatro meses de edad pueden tener habilidades cognitivas físicas y sociales similares a las de los grandes simios adultos y concluye que se requiere una "dinámica de las diferentes influencias que, durante la ontogenia, contribuye a la cognición adulta" para el estudio de la cognición. [59][57]
La familia Corvidae en la actualidad está compuesta por 25 géneros:[60][61]
Disponible bajo CC BY 4.0. Los córvidos (Corvidae) son una familia de aves del orden Passeriformes. Estas aves son polífagas y con frecuencia carroñeras.
Los córvidos muestran una notable inteligencia para animales de su tamaño y se encuentran entre las aves más inteligentes estudiadas hasta ahora. En concreto, los miembros de la familia han demostrado autoconciencia en prueba del espejo (urraca europea) y capacidad para fabricar herramientas (por ejemplo, cuervos y grajos), habilidades que hasta hace poco se creía que sólo poseían los seres humanos y algunos otros mamíferos superiores. Su relación cerebro/masa corporal total es igual a la de los grandes simios no humanos y a la de los cetáceos, y sólo ligeramente inferior a la de los humanos.
Son de tamaño medio a grande, con patas y picos fuertes, cerdas rictales y una sola muda de plumas al año (la mayoría de los paseriformes mudan dos veces). Los córvidos se encuentran en todo el mundo excepto en el extremo sur de Sudamérica y en los casquetes polares. La mayoría de las especies se encuentran en América Central y en el sur de Asia, con menos de 10 especies en África y Australasia. El género Corvus ha vuelto a entrar en Australia en una prehistoria geológica relativamente reciente, con cinco especies y una subespecie allí. Varias especies de cuervos han llegado a las islas oceánicas, y algunas de estas especies están ahora muy amenazadas de extinción o ya se han extinguido.
Vareslased (Corvidae) on lindude sugukond värvuliste seltsist.
Esimesed teadaolevad vareslased pärinevad keskmiotseenist 17 miljonit aastat tagasi. Nad kuuluvad väljasurnud perekondadesse Miocorvus (leitud Prantsusmaalt) ja Miopica (Ukrainast), mis võivad olla tänapäeva vareslaste esivanemad, aga see võib olla lihtsalt sarnasus konvergentse evolutsiooni tagajärjel.
Miotseeni ja pliotseeni piirilt on leitud juba tänapäevaste perekondade esindajaid, ehkki veel mitte tänapäevaseid liike.
On oletatud, et vareslased tekkisid Austraalias.[1] Sealt levisid nad peaaegu üle kogu maailma ja see juhtus kiiresti, sest juba pliotseeni algusest on leitud vareslaste fossiile isegi Põhja-Ameerikast. Esialgsed vareslaseliigid surid Austraalias välja, kuid lõpuks levisid vareslased Austraaliasse tagasi.
Vareslased on levinud kõigil kontinentidel peale Antarktika ja paljudel saartel. Neid on sadakond liiki, kes kuuluvad umbes 20 perekonda.[2]
Eestis levinuimad vareslased on ronk, hallvares, künnivares, hakk, harakas, pasknäär ja pähklimänsak.
Vareslastel on jässakas keha, tugevad jalad ja massiivne nokk. Nad kaaluvad 50 g – 1,5 kg. Sulestik on valdavalt tume, küütlevalt must või must ja hallilaiguline. Ainult harakad ja näärid on värvilised. Suguline dimorfism avaldub üksnes suuruses – isaslinnud on suuremad.
Paljudel vareslastel on keele all paun, milles toitu kanda. Näiteks pähklimänsakul on selles paunas loendatud isegi üle saja seedripähkli.
Kõige sagedamini on vareslaste sulestik must, hall ja valge. Troopikas elab siiski ka selliseid vareslasi, kelle sulestikus on näiteks helesiniseid, lillasid ja smaragdseid toone.
Elupaiga ja toidu suhtes pole vareslased nõudlikud. Enamasti on nad segatoidulised ja kõigesööjad. Seetõttu on mitu vareslaste liiki hästi kohanenud inimtegevusega, elades linnades ja toitudes inimtegevuse jäätmetest. Talviti rändavad mitmed vareslased linnadesse, kus näiteks hakk, hallvares ja künnivares moodustavad seltsinguid.
Ameerika teadlaste uurimus näitas, et vareslased on "kõige kõigesööjamad" linnud. Nad söövad leiba, makarone, praekartuleid, võileibu, koeratoitu, jõusööta ja muud inimeste toodetud toitu, mis sageli teistele lindudele vastuvõetavad pole.[3]
Enamasti pesitsevad vareslased eraldi, mõned ka kolooniatena. Paarid on püsivad, pesa enamasti puu otsas, kuid vahel ka põõsastes, puuõõntes, kaljudel, lõhedes ja ehitistes. Üldiselt pesitsetakse kord aastas, kuid esimese kurna hukkumisel munetakse järelkurn. Kurnas on 3–9 muna.[2]
Vanalinnud sulgivad kord aastas.
Vareslaste hääl on üldjuhul kare ja mitte kuigi meeldiv. Sellegipoolest kuuluvad nad (nagu kõik värvulised) laululindude hulka ja vareslaste seas on ka neid, kes meloodiliselt laulda võivad. Vareslased suudavad sageli osavalt imiteerida hääli, sealhulgas inimkõnet.
Vareslasi peetakse kõige intelligentsemaks ja õppimisvõimelisemaks linnurühmaks. Nende aju ja kehamassi suhe on umbes võrdne ahvide ja koerte omaga, jäädes siiski maha inimesest. Vareslaste pojad kasvavad kaua aega vanematega koos ja võivad õppida oma vanematelt, aga parvelindudena ka teistelt lindudelt. Mitmel vareslaste liigil on keeruline parvesisene hierarhia.
Sugukonda kuuluvad järgmised Eestis elavate liikidega perekonnad:
Väljaspool Eestit elavad veel järgmised perekonnad:
Vareslased (Corvidae) on lindude sugukond värvuliste seltsist.
Korbido (Corvidae) paseriformeen ordenako zenbait hegaztiz esaten da. Moko sendo eta kurbatua, zurdaz hornitutako sudurzuloak eta lumaje ilun eta distiratsua dituzte. Omniboroak dira eta bere baitan belea, erroia, mika, eta abar hartzen dituen Corvidae familia osatzen dute[1].
Corvidae familiak 38 genero ditu bere baitan:[2]
Korbido (Corvidae) paseriformeen ordenako zenbait hegaztiz esaten da. Moko sendo eta kurbatua, zurdaz hornitutako sudurzuloak eta lumaje ilun eta distiratsua dituzte. Omniboroak dira eta bere baitan belea, erroia, mika, eta abar hartzen dituen Corvidae familia osatzen dute.
Varikset (Corvidae), puhekielessä varislinnut, on lintuheimo, johon kuuluu varpuslintujen lahkon suurimpia ja voimakkaimpia lajeja. Varikset ovat älykkäitä ja kekseliäitä lintuja[1], jotka hankkivat ravintonsa sekä kasvi- että eläinkunnasta. Korkeasta älykkyydestä kertoo muun muassa kyky käyttää työkaluja.[1] Varislinnut tekevät johtopäätöksiä yhtä pätevästi kuin 5–7-vuotiaat ihmislapset.[1]
Molemmat sukupuolet ovat samannäköisiä. Heimoon kuuluu 22 sukua ja 119 lajia[2], joista Suomessa pesii kahdeksan.
Varikset (Corvidae), puhekielessä varislinnut, on lintuheimo, johon kuuluu varpuslintujen lahkon suurimpia ja voimakkaimpia lajeja. Varikset ovat älykkäitä ja kekseliäitä lintuja, jotka hankkivat ravintonsa sekä kasvi- että eläinkunnasta. Korkeasta älykkyydestä kertoo muun muassa kyky käyttää työkaluja. Varislinnut tekevät johtopäätöksiä yhtä pätevästi kuin 5–7-vuotiaat ihmislapset.
Molemmat sukupuolet ovat samannäköisiä. Heimoon kuuluu 22 sukua ja 119 lajia, joista Suomessa pesii kahdeksan.
Les corvidés (Corvidae) constituent une famille de passereaux comprenant 25 genres et 130 espèces de corbeaux, corneilles, pies, témias et geais. C'est dans cette famille que se trouvent les plus gros passereaux. Les corvidés se reconnaissent par leur bec et leurs pattes robustes ainsi qu'a la présence de plumes recouvrant le dessus de leur bec, parfois jusqu'aux narines. Leur plumage est généralement noir avec des nuances de gris et de blanc. Toutefois, nous retrouvons des individus au plumage plus coloré tels que les Geais des chênes[1] . Il s'agit d'une famille cosmopolite, elle est présente sur toute la surface terrestre et occupe tous les habitats possibles exceptés l'Arctique et l'Amérique du sud.
Les corvidés comptent (avec les perroquets) parmi les oiseaux qui ont produit les meilleurs résultats en termes d'intelligence, certains étant capables d'utiliser des outils, et d'en fabriquer. Ces oiseaux ont des comportements sociaux développés et ont une hiérarchie au sein du groupe. Nombre d'entre eux jouent par ailleurs un rôle important dans les écosystèmes en tant que charognards.
Actuellement, les Corvidae sont placés au sein de l'ordre des Passeriformes entre les familles des Oriolidae et des Regulidae.
Le terme dérive du latin corvus[2] « corbeau ».
Certains corvidés forment des groupes solides ayant une hiérarchie sociale assez prononcée. C'est le cas des Choucas, qui, ont une très forte hiérarchie et peuvent devenir coloniaux lors des périodes de reproduction. Certains corvidés se perchent sur des dortoirs pouvant abriter plusieurs milliers d'individus en un seul endroit. Les Choucas sont connus pour être des nicheurs communautaires formant de très grands dortoirs[3].
Les corvidés sont omnivores, leur régime alimentaire se compose d'invertébrés, d’oisillons, de petits mammifères, de baies, de fruits, de graines et de charognes. Toutefois, certaines espèces se sont particulièrement bien adaptées à l'urbanisation et dépendent maintenant des ressources alimentaires d'origines anthropique. L'augmentation des sources de nourritures fournies par l'homme contribue à l'augmentation de certaines populations. C'est le cas, par exemple, du Corneille d'Amérique, du Grand Corbeau ainsi que du Geai de Steller. Ces espèces ont la capacité de se nourrir de pommes de terre, de spaghettis ou encore de sandwichs[4].
Certains corvidés sont également capables de cleptoparasitisme. Dans la réserve naturelle nationale des étangs du Romelaëre (Hauts-de-France), certains Choucas des tours ont été aperçus volant une proie qu'une mouette rieuse venait d’attraper.
Durant l'hivernage, les corvidés forment de grands regroupements pour chercher de la nourriture. Ils peuvent manger des ravageurs agricoles, certains vers, sauterelles et prédatent d'autres oiseaux.
En général, ce sont des espèces territoriales, ils protègent leur territoire tout au long de l’année ou alors seulement pendant la saison de reproduction. Les couples formés sont durables dans le temps, voir à vie chez certaines espèces. Les nids sont construits par les couples, ils sont assez grands, généralement dans les arbres ou sur les rebords de bâtiments. Le mâle nourrira la femelle durant l’incubation des œufs. Ceux-ci sont généralement pondus au nombre de 4 à 7 et sont souvent de couleur verdâtre avec des tâches brunes.
Les corvidés procurent des soins parentaux aux juvéniles. Ils pratiquent la reproduction coopérative, c’est-à-dire que les parents sont aidés avec leur progéniture. Il s’agit généralement d’individus parents comme les jeunes des années précédentes, mais aussi parfois par des adultes non apparentés.
D'après la classification de référence du Congrès ornithologique international (version 2.11, 2012)[5] :
L'arbre suivant représente les connaissances actuelles sur la phylogénie de la famille des corvidae selon J. Boyd[6].
Corvus (Corbeaux) : Corvus corax
Cyanocorax (Geais) : Cyanocorax cristatellus
Garrulus (Geais) : Garrulus glandarius
Nucifraga (Cassenoix) : Nucifraga caryocatactes
Pica (Pies) : Pica pica
D'après la classification de référence du Congrès ornithologique international (version 5.2, 2015)[7], la famille contient les espèces suivantes :
Les corvidés (Corvidae) constituent une famille de passereaux comprenant 25 genres et 130 espèces de corbeaux, corneilles, pies, témias et geais. C'est dans cette famille que se trouvent les plus gros passereaux. Les corvidés se reconnaissent par leur bec et leurs pattes robustes ainsi qu'a la présence de plumes recouvrant le dessus de leur bec, parfois jusqu'aux narines. Leur plumage est généralement noir avec des nuances de gris et de blanc. Toutefois, nous retrouvons des individus au plumage plus coloré tels que les Geais des chênes . Il s'agit d'une famille cosmopolite, elle est présente sur toute la surface terrestre et occupe tous les habitats possibles exceptés l'Arctique et l'Amérique du sud.
Les corvidés comptent (avec les perroquets) parmi les oiseaux qui ont produit les meilleurs résultats en termes d'intelligence, certains étant capables d'utiliser des outils, et d'en fabriquer. Ces oiseaux ont des comportements sociaux développés et ont une hiérarchie au sein du groupe. Nombre d'entre eux jouent par ailleurs un rôle important dans les écosystèmes en tant que charognards.
Os córvidos ('Corvidae) son unha familia de aves da orde Passeriformes. Polo xeral teñen un tamaño medio maior cas outras familias de Passeriformes; de feito, a familia inclúe a algúns dos máis grandes da orde.
Estas aves son polífagas e con frecuencia preeiras.
Os córvidos ('Corvidae) son unha familia de aves da orde Passeriformes. Polo xeral teñen un tamaño medio maior cas outras familias de Passeriformes; de feito, a familia inclúe a algúns dos máis grandes da orde.
Vrane (lat. Corvidae) su porodica ptica koje žive širom svijeta i sastavljene su od 23 roda [1][2] i preko 120 vrsta. Od toga rod gavrana (Corvus) uključuje više od jedne trećine ukupnog broja vrsta ove porodice.
Vrane su velike do vrlo velike vrapčarke snažne građe, sa snažnim nogama, a kod svih vrsta osim jedne postoje dlakicama pokrivene nosnice. Mnoge vrane umjerenih područja su uglavnom crne ili plave; međutim, neke su crno-bijele, neke imaju plavoljubičast odsjaj a mnoge tropske vrste su jarkih boja. Spolovi su vrlo slični po boji i veličini. U ovu porodicu spadaju najveće vrapčarke.
Najmanja vrana je Aphelocoma nana, sa težinom od 40 grama i dužinom od 21,5 cm. Najveća je gavran, težak 1400 grama i dug 65 cm.
U ovoj porodici najinteligentnije od svih ptica[3][4] pokazale su da imaju svijest o sebi, pomoću testa s ogledalom (svraka) i izrade alata (gavrani); sposobnosti koje su do nedavno bile pripisivane isključivo ljudima i nekim višim sisavcima.
Prirodna hrana mnogih vrana se sastoji od beskralježnjaka, ptića, malenih sisavaca, bobica, voća, sjemenja i strvina. Međutim, mnoge su se vrste odlično prilagodile životu u gradovima i ishrani koja uključuje i kruh, špagete i ostalu hranu koju ljudi bace.
Partnerske veze su kod vrana veoma jake i čak doživotne kod nekih vrsta. Mužjak i ženka grade veliko gnijezdo zajedno na drveću ili drugom pogodnom mjestu. Mužjak također hrani ženku tokom inkubacije. Gnijezdo se sastoji od grančica prekrivenih travom i korom drveta. Ženke nesu između 3 i 10 jaja, obično između 4 i 7. Jaja su obično zelenkaste boje sa smeđim pjegama. Kad se izlegnu, mladi ostanu u gnijezdu 6-10 tjedana, ovisno o vrsti.
Vrane nastanjuju gotovo cijeli svijet. Izuzetak su jedino krajnji jug Južne Amerike i polarnih područja [5]. Većina vrsta živi u tropskim dijelovima Južne i Srednje Amerike, južne Azije i Euroazije, dok u Africi, Australaziji i Sjevernoj Americi živi u svakoj manje od po 10 vrsta. Rod gavrana je s pet vrsta i jednom podvrstom ponovo naselio Australiju u relativno nedavnoj geološkoj povijesti.
U Wikimedijinu spremniku nalazi se još gradiva na temu: vrane
Wikivrste imaju podatke o: vranama Vrane (lat. Corvidae) su porodica ptica koje žive širom svijeta i sastavljene su od 23 roda i preko 120 vrsta. Od toga rod gavrana (Corvus) uključuje više od jedne trećine ukupnog broja vrsta ove porodice.
Corvidae adalah keluarga burung gagak, yang termasuk dalam kelompok burung pengicau. Keluarga ini terdiri dari 120 spesies lebih. "Gagak" juga digunakan untuk mendeskripsikan burung dari genus "Corvus".
Gagak dapat ditemukan di semua benua kecuali wilayah selatan Amerika Selatan dan Antartika. Gagak Kebanyakan ditemukan di Amerika Selatan, Amerika Tengah, Eropa, dan Asia.
Gagak dianggap sebagai burung yang paling cerdas di antara semua binatang.[1][2] Mereka telah menunjukkan kesadaran diri pada saat dilakukan pengujian dengan cermin.[3]
Corvidae adalah keluarga burung gagak, yang termasuk dalam kelompok burung pengicau. Keluarga ini terdiri dari 120 spesies lebih. "Gagak" juga digunakan untuk mendeskripsikan burung dari genus "Corvus".
Gagak dapat ditemukan di semua benua kecuali wilayah selatan Amerika Selatan dan Antartika. Gagak Kebanyakan ditemukan di Amerika Selatan, Amerika Tengah, Eropa, dan Asia.
Gagak dianggap sebagai burung yang paling cerdas di antara semua binatang. Mereka telah menunjukkan kesadaran diri pada saat dilakukan pengujian dengan cermin.
Hröfnungar (fræðiheiti: Corvidae) eru ætt spörfugla sem telur um 120 tegundir, þar á meðal kráku, hrafn, skrækskaða og skjó. Hröfnungar eru meðalstórir eða stórir fuglar með sterklega fætur og öflugan gogg. Þeir fella fjaðrirnar aðeins einu sinni á ári (flestir spörfuglar fella þær tvisvar á ári).
Hröfnungar lifa um allan heim, nema syðst í Suður-Ameríku og á heimskautasvæðunum.
I corvidi (Corvidae Vigors, 1825) sono una famiglia di uccelli dell'ordine dei passeriformi.[1]
La famiglia comprende specie di taglia che va dai venti centimetri della ghiandaia nana agli oltre 60 cm di corvo imperiale e corvo abissino, con questi ultimi che si contendono con l'uccello lira lo scettro di passeriformi di maggior dimensioni.
L'aspetto è robusto, con testa grossa e arrotondata dal forte becco conico, lungo e affilato, dotato (con un'unica eccezione rappresentata dalla ghiandaia dei pini) di setole alla base della mandibola superiore, attorno alle narici: le ali sono lunghe e digitate, la coda è cuneiforme e anche molto lunga in alcune specie, le zampe sono robuste e munite di forti artigli.
La livrea è per antonomasia nera, talvolta con aree bianche più o meno estese o riflessi metallici: non mancano tuttavia specie dalla colorazione vivace, con aree azzurre o rosse. Nessuna specie, tuttavia (neanche quelle dalla colorazione più vivace), presenta dimorfismo sessuale apprezzabile nella colorazione o nella taglia.
Caso raro fra i passeriformi, tutti i corvidi mutano una sola volta l'anno, anziché due.
La maggior parte dei corvidi è tendenzialmente sociale, vivendo in coppie (che si formano dopo un lungo corteggiamento e restano assieme per tutta la vita) o in stormi più o meno temporanei: molte specie si riuniscono in gruppi soprattutto durante la nidificazione o in corrispondenza di fonti di cibo particolarmente abbondanti (grossi alberi in frutto, carcasse di grandi animali, discariche), mostrando territorialità.
I corvidi, più o meno sociali, hanno una certa tendenza alla gerarchizzazione, generalmente legata all'età, con gli esemplari più anziani che mostrano dominanza nei confronti dei giovani, i quali, dal canto loro, cercano di approfittare dell'obsolescenza dei capistormo per detronizzarli.[2][3] Sebbene il verso tipico dei corvidi sia il gracchio, molte specie sono in grado di emettere suoni flautati e di imitare i suoni circostanti.
Una caratteristica comune a questa famiglia è l'intelligenza.[4] Nei corvidi, infatti, il rapporto massa cerebrale - massa corporea è il più elevato di tutti i passeriformi e della stragrande maggioranza degli uccelli, paragonabile a quello dei delfini e delle scimmie antropomorfe:[5] ciò consente a questi uccelli di mostrare una serie di comportamenti estremamente interessanti, come la memoria episodica,[6] il lutto,[7] l'autoconsapevolezza,[8] il gioco e la fabbricazione di utensili.[9]
La dieta dei corvidi è onnivora e molto opportunistica: questi uccelli si nutrono indifferentemente sia di cibo di origine vegetale (frutta, bacche, granaglie, verdura) che animale (invertebrati, uova, piccoli vertebrati, carcasse), a seconda della reperibilità del momento: alcune specie beneficiano della presenza dell'uomo nutrendosi degli scarti dell'alimentazione e della produzione umana.
Nei periodi di abbondanza, molte specie (soprattutto quelle delle aree temperato-fredde) tendono a conservare riserve di cibo, in genere interrando il surplus: per evitare furti, l'animale ha cura di scegliere posti accuratamente selezionati dove stipare il cibo in eccesso, prestando attenzione a non essere visti mentre li raggiungono, non di rado fingendo di nascondere del cibo con l'intento di depistare eventuali ladri.[10]
La maggioranza delle specie è in grado di riprodursi durante tutto l'anno (pur tendendo a favorire i periodi con abbondanza di cibo per farlo): si tratta di uccelli monogami, nei quali le coppie durano per la vita (sebbene sia presente una certa infedeltà coniugale in molte specie),[11] collaborando in tutte le fasi dell'evento riproduttivo, dalla scelta del sito dove nidificare (generalmente su un albero), alla costruzione del massiccio nido a piattaforma, alla cova (che viene svolta dalla sola femmina, imbeccata dal maschio) alle prolungate cure parentali verso i nidiacei. Durante la cova, la territorialità delle coppie aumenta (anche qualora la specie nidifichi in colonie), con alcune specie che non esitano ad attaccare gli eventuali intrusi. Molte specie vengono aiutate durante la riproduzione da giovani o adulti non riproduttivi (riproduzione cooperativa).[12]
La famiglia ha distribuzione cosmopolita, contando esponenti in tutto il mondo, ad eccezione della punta meridionale del Sudamerica e delle calotte polari, e mostrando grande adattabilità, essendo presenti dalla taiga alle aree desertiche o alla foresta pluviale, non di rado beneficiando dell'attività umana per espandere il proprio areale:[13] le aree a maggiore densità di specie sono le aree tropicali americane e asiatiche, mentre Africa ed Australasia sono povere di corvidi, con meno di dieci specie ciascuna.
La famiglia ha avuto molto verosimilmente origine nella radiazione evolutiva australasiana dei primi passeriformi: in seguito, i corvidi sono scomparsi dall'Oceania, ricolonizzandola solo in tempi relativamente recenti.[14][15]
La famiglia comprende 25 generi, per un totale di 130 specie:[1]
Dall'alto verso il basso:
Corvus corax - Coloeus monedula
Corvus cornix
C. frugilegus - C. corone.
In alto Perisoreus canadensis
Al centro Gymnorhinus cyanocephalus
In basso Nucifraga columbiana.
A sinistra Pica pica, a destra Garrulus glandarius.
A sinistra Coloeus monedula
A destra Nucifraga caryocatactes.
In alto Aphelocoma coerulescens
In basso A. woodhouseii.
A questi si aggiungono una serie di generi fossili (Miocorvus, Miopica, Miocitta, Protocitta, Henocitta).
I corvidi vengono divisi in sei cladi di antica differenziazione (stimata in 17-20 milioni di anni fa), che possono essere resi col rango di sottofamiglie:[16]
Mentre c'è accordo nel ritenere la famiglia Corvidae monofiletica (con l'eccezione della ghiandaia crestata, di dubbia classificazione e forse affine ai Prionopidae) e piuttosto basale fra i passeriformi, rimangono incerti i legami filetici con gli altri cladi di passeriformi basali: nella tassonomia degli uccelli di Sibley-Ahlquist, ed in seguito nelle altre indagini di tipo molecolare, sono emerse affinità coi Corcoracidae australiani e gli uccelli del paradiso, nonché una stretta parentela con le averle, delle quali i corvidi rappresenterebbero un sister taxon, e coi monarchidi.[16]
I corvidi (Corvidae Vigors, 1825) sono una famiglia di uccelli dell'ordine dei passeriformi.
Virido ▶ Indigenae
Flavo ▶ (Iterum) introductae
Caeruleo ▶ Exstinctae post annum 1500
Corvidae sunt familia cosmopolita avium oscinum et Passeriformium, quae comprehendit corvos, cornices, coraces, monedulas, graculos, picas, et alios. Plus quam 120 species descriptae sunt, tertia pars quorum sunt in genere Corvo.
Callidissimi omnium avium et inter calidissimos omnium animalium habentur.[1]
Virido ▶ Indigenae
Flavo ▶ (Iterum) introductae
Caeruleo ▶ Exstinctae post annum 1500
Corvidae sunt familia cosmopolita avium oscinum et Passeriformium, quae comprehendit corvos, cornices, coraces, monedulas, graculos, picas, et alios. Plus quam 120 species descriptae sunt, tertia pars quorum sunt in genere Corvo.
Callidissimi omnium avium et inter calidissimos omnium animalium habentur.
Varniniai (Corvidae) – žvirblinių paukščių (Passeriformes) būrio šeima. Šeimoje yra 24 gentys, 123 rūšys (iš jų 26 nykstančios ir nuo 1600 m. gamtoje viena išnykusi rūšis) bei 357 taksonai[1].
Varniniai paukščiai tarp visų paukščių rūšių pasižymi aukščiausiu intelekto koeficientu. Neskaičiuojant primatų, iš visų kitų gyvūnų pagal intelekto koeficientą nusileidžia tik delfinams ir drambliams[2]. Lyginant pagal kūno dydžio santykį su kitais paukščiais, varniniai turi didžiausias smegenis. Jie sugeba pasinaudoti „įrankiais“, kad pasiektų tikslą[3]. Dalis turi puikią atmintį. Pvz. Šiaurės Amerikos riešutinė (Nucifraga columbiana): prieš žiemą 518 km² miško kvartale ji paslepia apie 30.000 sėklyčių ir vėliau, kad prasimaitintų, bent 90 % jų sugeba surasti[4].
Tai protingai atsargūs, smalsūs paukščiai. Vienos rūšys sėslios, klajokliai, kitos traukiančios.
Tai stambiausia iš visų žvirblinių būrio paukščių šeima, turinti gana įvairią išvaizdą. Jų kūno ilgis 20–69 cm. Paprastieji krankliai (Corvus corax), kurių kūno ilgis apie 54-69 cm, svoris iki 2 kg, išskėstų sparnų tarpugaliai 115–160 cm, yra stambiausi paukščiai ne tik varnų (Corvus) gentyje ir visoje varninių (Corvidae) šeimoje, bet ir visame žvirblinių paukščių (Passeriformes) būryje.
Varninių paukščių galva didelė, snapas stambus, iš šonų kiek suplotas. Šnervės pridengtos į šerelius panašiomis plunksnomis (išskyrus kovų). Kojos stiprios, sparnai trumpi ir platūs. Plunksnos juodos, pilkos, rudos, baltai juodos ar net mėlynos, dažnai metalo blizgesio.
Lizdą krauna medžiuose, krūmuose, įvairiuose statiniuose, uoksuose. Deda 2–7 dėmėtus kiaušinius. Peri patinas ir patelė 16–22 dienas. Jaunikliai lizde išbūna 3–5 savaites.
Minta įvairiu maistu.
Kosmopolitai, paplitę beveik visame Žemės rutulyje. Gyvena įvairiame landšafte, dauguma rūšių laikosi miškuose, gyvenvietėse ar didelių miestų žaliose zonose dažnai dideliais būriais.
Kniaukių (Pyrrhocorax) genties rūšys išskirtinai gyvena kalnuotose vietovėse. Pavyzdžiui raudonsnapė kniaukė Europoje peri ne žemiau kaip 1200 m aukštyje, šiaurinėje Afrikoje dažniausiai peri 2000 m aukštyje ir 2400 m aukštyje peri Himalajų kalnų regione. Kalnų regionuose klajojančios vasarą aptinkamos 6000 m aukštyje, o Džomolungmo kalne buvo stebėtos 7950 m aukštyje. Geltonsnapė kniaukė Europoje peri aukščiau kaip 1260 m, Maroke peri aukščiau kaip 2880 m aukštyje ir Himalajų kalnų regione aukščiau kaip 3500 m aukštyje. Geltonsnapė kniaukė yra perėjusi ir 6500 m aukštyje – aukščiau nei bet kuri kita paukščių rūšis, taip pat stebėtos klajojančios Everesto kalno 8200 m aukštyje.
Lietuvoje gyvena 9 rūšys:
Šeimoje žinomos 24 gentys ir apie 123 rūšys:
Varniniai (Corvidae) – žvirblinių paukščių (Passeriformes) būrio šeima. Šeimoje yra 24 gentys, 123 rūšys (iš jų 26 nykstančios ir nuo 1600 m. gamtoje viena išnykusi rūšis) bei 357 taksonai.
Vārnu dzimta (Corvidae) ir viena no zvirbuļveidīgo kārtas (Passeriformes) dzimtām, kas pieder dziedātājputnu apakškārtai (Passeri). Vārnu dzimtā ir 134 sugas, kas tiek iedalītas 25 ģintīs.[1] Turklāt vārnu ģintij (Corvus) piederošās sugas ir trešā daļa no visām vārnu dzimtas sugām. Pazīstamākie vārnu dzimtas putni ir vārnas, kraukļi, krauķi, kovārņi, sīļi, žagatas un riekstroži.
Vārnu dzimtas putni ir sastopami visos kontinentos, izņemot Antarktīdu un reģionus, kurus sedz polārie ledāji.[2] Lielākā daļa sugu dzīvo tropos Centrālamerikā, Dienvidamerikā un Dienvidaustrumāzijā.
Latvijā sastopamas 9 vārnu dzimtas sugas: krauklis (Corvus corax), pelēkā vārna (Corvus cornix), krauķis (Corvus frugilegus), kovārnis (Corvus monedula), sīlis (Garrulus glandarius), riekstrozis (Nucifraga caryocatactes), bēdrozis (Perisoreus infaustus) un žagata (Pica pica),[3] kā arī pēdējos gados Latvijas rietumos regulāri tiek novērota melnā vārna (Corvus corone).[4]
Šīs dzimtas putni ir vidēji lieli vai lieli, robusti, spēcīgām kājām, spārniem un knābjiem. Mērenā klimata vārnu dzimtas putni parasti ir ar tumšu apspalvojumu, lai gan dažas sugas ir diezgan košas, tropu sugas ir krāšņas un krāsainas. Visām sugām, izņemot pīniju sīli (Gymnorhinus cyanocephalus), nāsis ir segtas ar spurainām, īsām spalviņām.[5] Spalvas vārnu dzimtas putni maina vienu reizi gadā, lielākā daļa zvirbuļveidīgo putnu spalvas maina divas reizes gadā.
Tēviņi un mātītes ir līdzīgi gan augumā, gan apspalvojumā. Vārnu dzimtas putni ir lielākie zvirbuļveidīgo kārtā. Mazākais no tiem ir pundursīlis (Cyanolyca nana), kas sver 40 g un ir 21,5 cm garš. Lielākie — krauklis (Corvus corax)[6] un resnknābja krauklis (Corvus crassirostris). Abi sasniedz 65 cm garumu un sver 1,4 kg.
Daudzas vārnu dzimtas sugas ir teritoriālas, aizsargājot teritoriju visu gadu vai tikai audzinot putnēnus. Dažos gadījumos teritorija tiek sargāta tikai dienas laikā, bet nakts laikā pāris kopīgi dodas gulēt kādā zarā ārpus teritorijas. Daži nakšņo kopīgā, lielā barā. Dažām sugām nakšņojošie bari var būt ļoti lieli, sanākot kopā pat 65 000 indivīdiem. Tāds krauķu (Corvus frugilegus) bars tika saskaitīts Skotijā.[7] Dažas sugas, ieskaitot krauķus un kovārņus (Corvus monedula) arī ligzdas būvē komūnās.
Kopumā vārnu dzimtas putni ir nometnieki, bet reizēm rudens pusē tie pulcējas baros un migrē, barības meklējumos.[8] Migrācija parasti notiek virzienā no ziemeļiem uz dienvidiem.[9]
Vārnu dzimtas putnus uzskata par visinteliģentākajiem un arī radošākajiem putniem.[10] Smadzeņu lielums, salīdzinot ar augumu, ir lielākais starp visiem putniem, un tas ir tāds pats kā pērtiķiem un vaļveidīgajiem un tikai nedaudz mazāks kā cilvēkiem.[11] Tie spēj sevi atpazīt spogulī[12] un pagatavot darba instrumentu barības iegūšanai.[13][14] Pētījumi apstiprina, ka krauklim piemīt vienas no izcilākajām prāta spējām, lai gan visi vārnu dzimtas putni ir diezgan atjautīgi, tie atšķiras vienīgi ar dzīvesveidu. Kraukļi, žagatas, sīļi un riekstroži ir individuālisti, toties vārnas un kovārņi ir izteikti sabiedriski putni.[15]
Lielākā daļa vārnu dzimtas putnu ir visēdāji. Tie barojas ar dažādiem bezmugurkaulniekiem, olām, putnēniem no ligzdas, nelieliem zīdītājiem, ogām, augļiem, sēklām un maitu. Daudzi ir piemērojušies baroties ar cilvēku radītiem atkritumiem, īpaši vārnas un kraukļi, ēdot gan maizi, gan spageti, gan ceptus kartupeļus, gan suņu barības pārpalikumus u.c. Dažas sugas medī citus putnus.
Partnerattiecības vārnu dzimtas putniem ir ļoti spēcīgas, dažām sugām tās ir uz visu mūžu. Tēviņi un mātītes kopīgi būvē ligzdu kādā kokā vai uz klints dzegām. Ligzda ir smaga, liela, būvēta no zariem un oderēta ar zāli un koku mizām. Mātīte atkarībā no sugas izdēj 3—10 olas. Kamēr mātīte perē olas, tēviņš to baro.[16] Olas parasti ir zaļganas ar nelieliem, brūniem plankumiņiem. Pēc izšķilšanās mazuļi ligzdā pavada 6—10 nedēļas. Par putnēniem rūpējas abi vecāki.
Kovārņi reizēm būvē ligzdas ēkās vai pat trušu alās.[17] Vairākām vārnu dzimtas putnu sugām ir raksturīga kooperēšanās jauno putnēnu izbarošanā. Parasti dominantajam pārim palīdz iepriekšējā gada bērni. Toties baltrīkles žagatsīlis (Calocitta formosa) kooperējas ne tikai putnēnu barošanā,[18] bet arī olu dēšanā. Bara mātītes olas dēj dominantās mātītes ligzdā.[19]
Vārnu dzimta (Corvidae) ir viena no zvirbuļveidīgo kārtas (Passeriformes) dzimtām, kas pieder dziedātājputnu apakškārtai (Passeri). Vārnu dzimtā ir 134 sugas, kas tiek iedalītas 25 ģintīs. Turklāt vārnu ģintij (Corvus) piederošās sugas ir trešā daļa no visām vārnu dzimtas sugām. Pazīstamākie vārnu dzimtas putni ir vārnas, kraukļi, krauķi, kovārņi, sīļi, žagatas un riekstroži.
Vārnu dzimtas putni ir sastopami visos kontinentos, izņemot Antarktīdu un reģionus, kurus sedz polārie ledāji. Lielākā daļa sugu dzīvo tropos Centrālamerikā, Dienvidamerikā un Dienvidaustrumāzijā.
Zie Kraaien (doorverwijspagina) voor andere betekenissen van Kraaien. Kraaien (Corvidae) of kraaiachtigen zijn een vogelfamilie in de orde van de zangvogels (Passeriformes) en de superfamilie Corvoidea. De familie telt 128 soorten.[1]
Deze vogels zijn overwegend zwart, maar sommige gaaien en kitta's zijn bontgekleurd. De lichaamslengte varieert van 20 tot 67 cm.
Kraaiachtigen zijn fors gebouwde vogels die overal ter wereld voorkomen, behalve in Nieuw-Zeeland, op enkele Polynesische eilanden en de poolstreken. Kraaiachtigen zijn uitgesproken generalisten als het gaat om voedselkeuze en leefgebied. Dit houdt in dat ze omnivoor zijn en zich snel kunnen aanpassen aan verschillende soorten leefgebieden. Dit geldt speciaal voor in Europa voorkomende soorten als raaf, zwarte kraai, bonte kraai, roek, kauw, ekster en gaai. De raaf is de grootste kraaiachtige, en is op de liervogel na de grootste zangvogel. Ze komen voor in zowel open terreinen als in bosrijke gebieden, van het laagland tot de bergen.
Raaf (Corvus corax)
Roek (Corvus frugilegus)
Zwarte kraai (Corvus corone)
Bonte kraai (Corvus cornix)
Kauw (Corvus monedula, ook Coloeus monedula)
Ekster (Pica pica)
Vlaamse gaai (Garrulus glandarius)
Struikgaai (Aphelocoma coerulescens)
Westelijke struikgaai (Aphelocoma californica)
Pluchekapgaai (Cyanocorax chrysops)
Taiwankitta (Urocissa caerulea)
Geelbuikkitta (Cissa hypoleuca concolor)
Taigagaai (Perisoreus infaustus)
Schildraaf (Corvus albus)
Huiskraai (Corvus splendens)
Dikbekraaf (Corvus crassirostris)
Afzonderlijke geslachten
Gaaien van de Nieuwe Wereld
Gaaien van de Oude Wereld
Afzonderlijke geslachten uit het Oriëntaals gebied
Boomeksters
Holarctische eksters
Notenkrakers
Alpenkauw en -kraai
Piapiac
Kauwen
Echte kraaien
Kraaien (Corvidae) of kraaiachtigen zijn een vogelfamilie in de orde van de zangvogels (Passeriformes) en de superfamilie Corvoidea. De familie telt 128 soorten.
Kråkefamilien, latinsk Corvidae, på norsk ofte kråkefuglar, er ein biologisk familie av Oscines-sporvefuglar med kosmopolitisk utbreiing som inneheld kråker, ramnar, kaier, skrikjer og skjorer. Ramn og tjukknebbramn er dei største artane av alle sporvefuglar. Slekta Corvus, med kaier, kråker og ramnar, utgjer over ein tredjedel av heile familien som totalt samlar om lag 125 artar.
Dei er sett på som intelligente fuglar, og blant dei mest intelligente av alle dyr,[1][2] til dømes har skjor demonstrert sjølvmedvit i spegltestar, kråke og kornkråke[3] har vist evne til å lage verktøy, eigenskapar som inntil nyleg var rekna som særmerkte for menneske og nokre få andre høgare pattedyr. Masseforholdet hjerne til kropp er lik det ein finn hos aper og kvalar, og berre litt lågare enn hos menneske.[4]
Dei er middels til store i storleik, med sterke føter og nebb, fjørbustar ved nebbet og dei myter ein gong kvart år i motsetnad til dei fleste andre sporvefuglar som myter to gonger. Kråkefuglar er funne over heile verda bortsett frå lengst sør i Sør-Amerika og på polare iskapper.[5] Dei fleste av artane finst i tropisk Sør- og Mellom-Amerika, sørlege Asia og Eurasia, med færre enn 10 artar kvar i Afrika, Australasia og Nord-Amerika. Fem artar i slekta Corvus har fått utbreiing i Australia i relativt nyare geologisk historie.
Kråkefuglar er store til særs store sporvefuglar med ein robust kroppsbygging, sterke bein. Alle artar unntatt pinjeskrikje har nasebor som blir dekte av busteliknande fjører.[6] Mange kråkefuglar i tempererte soner har hovudsakleg svart eller blå farga fjørdrakt. Men nokre artar er svarte og kvite, nokre har ei blålilla iriserande farge og mange tropiske artar har sterke farger. Kjønna er svært like i farge og storleik. Kråkefuglar har sterkt, kraftig nebb og stort vengespenn. Familien omfattar dei største medlemmene av ordenen sporvefuglar.
Den minste kråkefuglen er dvergskrikje på 40 gram i vekt og 21,5 centimeter i lengd. Dei største kråkefuglane er vanleg ramn og tjukknebbramn, som begge regelmessig overstig 1400 g og 65 cm.
Artar kan identifiserast basert på storleik, form, og geografi, men somme, særleg dei australske kråkene, blir best identifisert ved dei grove skrika dei gjer.[7]
Kråkefuglar finst i dei fleste klimasoner. Dei fleste er streif- og standfuglar og trekker ikkje vesentleg. Men under matmangel, kan eruptiv migrasjon oppstå.[7] Dei som er trekkfuglar dannar store flokkar på hausten, på den nordlege halvkula i august, og flyg sørover.[8]
Ei årsak til suksessen åt kråkene jamstilt med ramnar, er evna deira til å overlappe hekketerritorium. Under hekketida, kan kråker overlappe hekketerritorium seks gonger så mykje som ramnar. Denne inntrenginga i hekkeområda er vist å gje lokal auke i bestandstettleik.[9]
Mange kråkefuglartar er altetande, den naturlege dietten inneheld virvellause dyr, fugleungar, små pattedyr, bær, frukt, frø og kadaver. Men nokre kråkefuglar, spesielt kråkene, har tilpassa seg godt til menneskelege tilhøve og har kome til å lite på menneskeskapte kjelder til føde. I ein amerikansk studie av amerikanske kråker, ramn og furuskrikje rundt campingplassar og menneskelege busetjingar, syntest kråker å ha den mest varierte kosten av alle, tok menneskeskapte matvarer som brød, spagetti, steikte potetar, hundemat, smørbrød, og husdyrføde. Auka i tilgjengelege menneskeskapte matkjelder bidreg til auke i populasjonen for nokre artar.[9]
Nokre kråkefuglar er predatorar på andre fugleartar. Under vintermånadene vil kråkefuglar typisk danne flokkar for næringssøk.[7] Kråker et mange skadedyr i jordbruket, inkludert ormar, grashopper og skadeleg ugras. Nokre kråkefuglar vil ete av kadaver, men sidan dei manglar spesialisert nebb for rive i kjøtet, må dei ta dyr som er opna av andre predatorar, eller dei tar av knuste trafikkdrepne dyr.
Mange artar i kråkefamilien er territoriale, vernar territorium gjennom heile året eller berre i gjennom hekkesesongen. I nokre tilfelle kan kråkefuglar verne eit territorium berre gjennom dagen, for å slutte seg til ein felles kvileplass om natta. Nokre kråkefuglar er godt kjente for å bruke felles overnattingsplassar. Dei kan danne mykje store flokkar, i Skottland ein har talt over 65 000 individ av kornkråke på ein overnattingsplass.[10] Nokre artar, inkludert kaie og kornkråke, er òg kolonihekkarar.
Parbanda hos kråkefuglar er ekstremt sterke, jamvel livslange blant einskilde artar. Det kan likevel førekomme ekstraparkopulasjonar med denne monogame livsstilen.[11] Kjønna i eit par samarbeider om å byggje store reir i tre eller på fjellhyller. Hannen vil òg mate hofuglen i rugetida.[12] Reira er bygde av ei mengd store kvister foret med gras og bork. Kråkefuglar kan legge mellom 3 og 10 egg, vanlegvis mellom 4 og 7. Egga er vanlegvis grønleg i farga med brune flekker. Etter klekking vil ungane halde seg i reiret i opptil 6-10 veker, avhengig av arten. Begge kjønn av kråkefuglar gjev omsut for avkommet.
Kaier kan hekke inne i bygningar.[13] Småskjorskrike har samarbeidande hekking der hjelparane for det meste er hofuglar. Samarbeidande hekking skjer når fleire vaksne deler på å få fram ungar, det er mest vanleg blant fuglar at hjelparar i slike grupper er hannfuglar.[14]
Nokre kråkefuglar har sterke grupperingar innan ein populasjon, til dømes har kaier eit sterkt sosialt hierarki.[13] Det har òg vorte registrert at mange kråkefuglartar gjev gjensidig bistand.
Unge kråkefuglar har vore kjente for å leike og ta del i omfattande sosiale leikar. Det er dokumentert gruppeleikar som følgjer ein «konge av fjellet»- og «følg leiaren»-type mønster. Andre leikar inneheld manipulasjonar, forbipasseringar, og balansering på pinnar. Kråkefuglar tar òg del i andre aktivitetar, slik som å skli ned glatte flater. Ein trur desse leikane speler ei stor rolle i utvikling av adaptive evner og overlevingsevner til fuglane.[15]
Val av make i denne familien skjer etter et ganske komplekst mønster og blir følgt av sosiale leikar. Ungane av sosiale kråkefuglartar går gjennom ei rekkje testar, inkludert akrobatiske øvingar, før dei blir aksepterte som kompisar av det motsette kjønnet.[8]
Nokre kråkefuglar kan bli aggressive. Blåskrikjer, til dømes, er godt kjente for å åtake det som truar reira deira. Kråkene har vore kjent for å angripe hundar, kattar, ramn og rovfuglar. I dei fleste høve vil slik åtferd finne stad for å distrahere lenge nok til å skape eit høve for å stele mat frå mobbeofferet.[8]
Masseforholdet hjerne til kropp blant kråkefuglar er lik det ein finn hos aper og kvalar, og berre litt lågare enn hos menneske.[16] Intelligensen deira blir auka av den relativt lange vekstperioden frå klekking til vaksen fugl. Ved å halde seg saman med foreldra, nyttar ungane mange høve til å lære naudsynte dugleikar. Sidan dei fleste kråkefuglar er med på samarbeidande hekking, kan dei unge læra av ulike medlemmer av gruppa.[5]
Eksperiment lagd for å teste evner til å oppsøkje mat etter tredimensjonale leidetrådar, synte at kråkefuglar løyste problema betre enn kattar og hundar.[17] Ein metaanalyse for å teste kor ofte fuglar finn nye måtar å skaffe seg mat i naturen fann at kråkefuglar var dei mest innovative fuglane.[18] Ein gjennomgang i 2004 tyder på at dei kognitive evnene deira er på linje med evnene til store aper.[19]
Kløkt blant kråkefuglar er representert gjennom dugleikar i å skaffe føde, åtferd som krev memorering, bruk av verktøy og gruppeåtferd. Det å leve i større sosiale grupper har lengje vore forbunde med høge kognitive evner. For å leve i ei stor gruppe, må eit medlem vere i stand til å gjenkjenne individ og å spore den sosiale posisjonen til andre medlemmer over tid. Medlemmene må òg vere i stand til å skilje mellom kjønn, alder, reproduktiv status og dominans, og å oppdatere denne informasjonen heile tida. Det kan vere at sosial kompleksitet svarar til den høge forståingsevna deira.[20]
Skjor er ein av dei få artar av ikkje-pattedyr kjent for å vere i stand til å gjenkjenne seg sjølv i ein spegltest.[21]
Det finst òg konkrete døme på kløkt blant kråkefuglar. Ei svartkråke vart registrert i å knekke nøtter ved å plassere dei på ein fotgjengarovergang, lèt dei passerande bilane knekke skalet, venta på raudt lys, og kunne deretter trygt hente innhaldet.[22]
Medlemmer av kråkefamilien har vore kjente for å observere andre fuglar, huske staden der dei gøymer maten, for deretter å kome tilbake når eigaren har fare bort frå staden.[treng kjelde] Kråkefuglar kan òg flytte maten rundt mellom ulike skjulestader for å unngå tjuveri, men berre viss dei tidlegare har vore tjuvar sjølve, det vil seie, dei huskar tidlegare relevante sosiale samanhengar, brukar si eiga røynsle av å ha vore ein tjuv til å føresjå framferda til ein naskar, og kan avgjere sikraste måten å verne matlagra frå å bli plyndra. Studiar for å vurdere tilsvarande kognitive evner blant aper har vore mangelfulle.[23]
Evna til å gøyme føde krev svært nøyaktig romleg minne. Kråkefuglar har vorte registrert til å huske ein skjulestad for mat inntil ni månader seinare. Det er foreslått at vertikale landemerke som tre brukast til å huske stader. Det har òg vore prov for at krattskrike, som lagrar mat som kan bli skjemd, ikkje berre husker kor dei lagra maten, men kor lengje. Dette har vorte samanlikna med episodiske minne, tidlegare tenkt å vere unikt for menneske.[5]
Kortnebbkråke er kjent for sin høgt utvikla evne til å tilverke verktøy. Dei lagar «fiskereiskap» av kvister og lauv trimma i krokar, og nyttar deretter krokar til å trekkje insektlarver ut frå hol i tre. Verktøy er utforma i samsvar med oppgåva, og tilsynelatande òg etter lærte preferansar. Nyare studiar viser evner til å løyse kompliserte problem, noko som tyder på høg grad av innovasjon av ein kompleks natur.[24] Andre kråkefuglartar som har vorte observerte i å bruke reiskap omfattar amerikakråke, blåskrikje og grønskrikje. Mangfald i verktøydesign blant kråkefuglar antyder kulturell variasjon. Igjen, store aper er dei einaste andre dyregrupper som er kjente for å bruke verktøy på ein slik måte.[5]
I ein studie basert på geometriregellæring i 2002, blei det gjort samanlikningar av kongekråke og kaie. Kråkefuglane måtte saman med ei bydue finne eit objekt plassert mellom to landemerke, medan avstandar og landemerke vart endra på. Kongekråkene synte seg meir nøyaktige i søka sine enn kaiene og duer.[25]
Fugleskremsel er ein arketypisk skremmetaktikk i landbruksnæringa. Men på grunn av kråkefuglane sin forstand, blir eit fugleskremsel snart ignorert og blir brukt som kvileplass. Trass innsatsen til bønder for å kvitte seg med kråkefuglar som opptrer som skadedyr, har kråkefuglane utvida territoria sine og auka populasjonen.[8]
I noverande systematikk blir kråkefuglar plassert nedanfor midten innanfor ordenen sporvefuglar, basert på andre fysiske eigenskapar enn hjernen. Dette er i motsetnad til tidlegare teleologiske klassifikasjonar som «høgste» songfuglar (Oscines) på grunn intelligensen deira.[26] Sitat frå ein observatør:
Den andre store gruppa av svært intelligente fuglar er ordenen papegøyefuglar. Dei er ikkje nærskylde til kråkefuglar.
Fleire ulike kråkefuglartar, spesielt ramn, har tidvis fungert som kjæledyr, sjølv om dei ikkje er i stand til å snakke så lett som papegøyar og ikkje trivst i bur.[treng kjelde]
Folklore representerer ofte kråkefuglar som flinke, og til og med som mystiske skapningar. Nokre indianarar, som haida, meinte at ein ramn skapte jorda, og trass ein bløffmakarånd, var ramnar populære på totempælar, verdsett som skaparen av mennesket, og ansvarleg for å plassere sola på himmelen.
Ulike germanske folk akta ramnen høgt. Den store guddomen Odin var så sterkt forbunden med ramn gjennom historia at han fekk kjenninga «ramnegud» og ramnebanneret vart flagget til ulike vikinghøvdingar. Han vart òg vitja av Hugin og Munin, to ramnar som kviskra nyhende i øyra hans.[27] Ramnen var krigsfugl, og høvdingane måtte ta omsyn til varsel frå ramnar før kampar tok til. Ute på ope hav kunne ramnar finne kortaste vegen til land, Floke Vilgerdsson nytta ein ramn til å vise vegen til Island. Valramn opptrer i dansk folketru.
I det 6. hundreår f.Kr. skildra den greske fabeldiktaren Æsop kråkefuglar som intelligente motstandarar i mange fablar. I verket The Raven lèt den amerikanske poeten Edgar Allan Poe ramnen bli eit symbol på hovudpersonen sitt fall ned i galskapen.
I motsetnad til mange andre fuglefamiliar, har fitness og reproduksjon for kråkefuglar auka på grunn av menneskeleg utvikling. Overleving og reproduksjonssuksess av visse kråker og ramnar blir positivt påverka av det nære tilhøve dei har til menneske.[9]
Menneskeleg utvikling skaper tilleggsressursar når landskap ryddast, og det oppstår krattskog, rik på bær og insekt. Når slikt rydda landskap vekst att naturleg, bruker skrikjer og kråker dei unge, tette trea til hekkeplassar. Ramnar nyttar vanlegvis større tre i tettare skog.[9]
Trass det faktumet at dei fleste kråkefuglar ikkje er trua, mange er jamvel aukande som følgje av menneskeleg aktivitet, er eit par artar likevel i fare. Til dømes er øydelegging av den søraustasiatiske regnskogen truar fleirartsflokkar med medlemmer frå denne familien.[28] Dessutan, sidan halvtørr krattskogshabitat er eit trua økosystem, har floridaskrikje ein liten og minkande populasjon.[29] Ei rekkje øyartar som er meir sårbare for introduserte artar og tap av habitat, blei drivne til utrydding, slik som Corvus antipodum, (nyzealandramn) eller dei er trua, slik som guamkråke.
Kråkefuglar i rekkjefølgje etter EBird/Clements Checklist v2018[30] med norske namn etter Norske navn på verdens fugler:[31]
Slekt Platysmurus
Slekt Perisoreus
Slekt Cyanolyca
Slekt Calocitta
Slekt Psilorhinus
Slekt Cyanocorax
Slekt Gymnorhinus
Slekt Cyanocitta
Slekt Aphelocoma
Slekt Garrulus
Slekt Cyanopica
Slekt Urocissa
Slekt Cissa
Slekt Dendrocitta
Slekt Crypsirina
Slekt Temnurus
Slekt Pica
Slekt Zavattariornis
Slekt Podoces
Slekt Nucifraga
Slekt Pyrrhocorax
Slekt Ptilostomus
I Noreg lever åtte artar fast:
På Vestlandet kan ein òg finne einskilde eksemplar av
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Kråkefamilien Kråkefamilien, latinsk Corvidae, på norsk ofte kråkefuglar, er ein biologisk familie av Oscines-sporvefuglar med kosmopolitisk utbreiing som inneheld kråker, ramnar, kaier, skrikjer og skjorer. Ramn og tjukknebbramn er dei største artane av alle sporvefuglar. Slekta Corvus, med kaier, kråker og ramnar, utgjer over ein tredjedel av heile familien som totalt samlar om lag 125 artar.
Dei er sett på som intelligente fuglar, og blant dei mest intelligente av alle dyr, til dømes har skjor demonstrert sjølvmedvit i spegltestar, kråke og kornkråke har vist evne til å lage verktøy, eigenskapar som inntil nyleg var rekna som særmerkte for menneske og nokre få andre høgare pattedyr. Masseforholdet hjerne til kropp er lik det ein finn hos aper og kvalar, og berre litt lågare enn hos menneske.
Dei er middels til store i storleik, med sterke føter og nebb, fjørbustar ved nebbet og dei myter ein gong kvart år i motsetnad til dei fleste andre sporvefuglar som myter to gonger. Kråkefuglar er funne over heile verda bortsett frå lengst sør i Sør-Amerika og på polare iskapper. Dei fleste av artane finst i tropisk Sør- og Mellom-Amerika, sørlege Asia og Eurasia, med færre enn 10 artar kvar i Afrika, Australasia og Nord-Amerika. Fem artar i slekta Corvus har fått utbreiing i Australia i relativt nyare geologisk historie.
Kråkefamilien eller kråkefugler (Corvidae) er en familie med mellomstore til store spurvefugler med kraftige nebb og sterke lemmer. Gruppen har en tilnærmet kosmopolitisk utbredelse, men er ikke tilstede i områder med snø og is året rundt.
Kråkefuglene, som også ofte omtales i samlebegrepet kråker, blir normalt omkring 20–69 cm store. Mange av artene har enten sort, grå, sort og grå eller sort og hvit fjærdrakt, ofte med en metallisk glans eller innslag av blått, grønt, gult, fiolett, eller brunt. Det finnes imidlertid arter med annen utfarging.[2]
Familien omfatter 131 arter (349 taxa) fordelt i 21 slekter.[2] I Norge lever det åtte arter; kråke, kaie, kornkråke, nøttekråke, nøtteskrike, lavskrike, skjære og ravn. Sistnevnte (ravnen) er også den største av alle kråkefuglene.[2]
Kråkefugler regnes som intelligente dyr, og majoriteten av artene er flokkorienterte.[2] De er nysgjerrighet, lekne og har blant annet even til å lagre og hente fram igjen mat ved behov. Det har også blitt dokumentert, at kråker kan ta i bruk redskaper for å løse oppgaver. Likeledes bekrefter studier av disse fuglene, at kråker har markant større hjerne i forhold til kroppen enn andre fugler. Og dette gjelder spesielt for de to artene amerikakråke (Corvus brachyrhynchos) og ravn (Corvus corax), med to unntak. To papegøyearter, grønnvingerødara (Ara chloropterus) og blågulara (A. ararauna), har nemlig enda større hjerne i forhold til kroppen.[2]
Mange kråker er kjent for sin hese vokalisering, som gjerne består av «kra-kra» skrik. Kråker kommuniserer imidlertid på mange måter, både visuelt og akustisk. Dette er med på å forsterke inntrykket av kråkefuglenes komplekse sosiale organisering. Forkere har blant annet oppdaget, at kråker trolig kan telle. Den sluttningen trekker de på bakgrunn av, at enkelte akustiske signaler har forskjellig betydning etter hvor mange ganger fuglen uttrykker lyden.[2]
Kråker er i hovedsak opportunistiske altetere og notoriske mattyver. Dietten varierer imidlertid både lokalt og gjennom sesongen, spesielt for arter som lever i den tempererte- eller arktiske sonen. Både kjøtt, insekter, korn, frø, frukt og bær står på menyen, sammen med mye annet. Det siste inkluderer også næringsrester etter oss mennesker.[2]
Flere arter på den nordlige halvkule kan kalles delvis trekkfugler, mens arter på den sørlige halvkule er, så langt man vet, er standfugler. Hvor langt fuglene trekker er imidlertid svært variabelt fra en art til en annen, og selv blant ulike populasjoner innen en og samme art varierer det mye. Ringmerkede finske individer av kaie (Corvus monedula) har for eksempel blitt funnet igjen over 1 000 km vekk fra der de ble merket, i Frankrike, mens data for russisk kornkråke (Corvus frugilegus) indikerer at artens trekk blir stadig kortere og kortere (2 200 km i 1929–1938, 1 900 km i 1950, og 1 400 km i 1971–1985). Andre studier viser at ungfugler gjerne trekker lenger, i både tid og distande, enn voksne gjør. Artene som trekker sørover vinterstid, trekker imidlertid gjerne mye kortere enn hva disse eksemplene hentyder, typisk til Sør-Sverige, Danmark og Nederland fra det litt mer nordlige Skandinavia.[2]
Inndelingen under følger HBW Alive og er i henhold til dos Anjos & Bonan (2017)[2]. Oppdelingen av underfamilier følger Jønsson et al. (2012, 2016).[3][4] Alle norske navn følger Norsk navnekomité for fugl (NNKF) og er i henhold til Syvertsen et al. (2008),[1] med unntak for navn gitt i parentes. Disse har fortsatt ikke fått avklart sitt norske navn og må derfor kun betraktes som beskrivende uttrykk.
Kråkefamilien eller kråkefugler (Corvidae) er en familie med mellomstore til store spurvefugler med kraftige nebb og sterke lemmer. Gruppen har en tilnærmet kosmopolitisk utbredelse, men er ikke tilstede i områder med snø og is året rundt.
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Krukowate[2] (Corvidae) – rodzina ptaków z rzędu wróblowych (Passeriformes).
Obejmuje ok. 120 gatunków o zróżnicowanym trybie życia, zamieszkujących cały świat (oprócz terenów antarktycznych)[3]. Ptaki te charakteryzują się następującymi cechami:
Do rodziny zaliczane są następujące rodzaje[3][2][6]:
Do rodziny krukowatych należało kilka wymarłych rodzajów, których szczątki są datowane na miocen, pliocen i plejstocen[7]:
Prócz tego odnaleziono szczątki kopalne żyjących obecnie gatunków[7]: modrowronki zaroślowej (Aphelocoma coerulescens) oraz kalifornijskiej (A. californica), modrosójki błękitnej (Cyanocitta cristata) oraz czarnogłowej (C. stelleri), modrowronki jukatańskiej (Cyanocorax yucatanicus), czołoczubej (C. cristatellus) oraz zielonej (C. yncas), sójki kanadyjskiej (Perisoreus canadensis), sójki zwyczajnej (Garrulus glandarius), sroki (Pica pica), sroki żółtodziobej (Pica nuttalli), orzechówki zwyczajnej (Nucifraga caryocatactes) i popielatej (N. columbiana), wrończyka (Pyrrhocorax pyrrhocorax) oraz wieszczka (P. graculus), kawki (Corvus monedula), gawrona (C. frugilegus), wrony rybożernej (C. ossifragus), wrony atylskiej (C. leucognaphalus), wrony alaskańskiej (C. caurinus), wrony amerykańskiej (C. brachyrhynchos), czarnowrona (C. corone), wrony wielkodziobej (C. macrorhynchos), kruka białoszyjego (C. cryptoleucus), kruka pustynnego (C. ruficollis) oraz kruka zwyczajnego (C. corax).
Srokówka jasnoskrzydła (Dendrocitta vagabunda)
Kitta żółtodzioba (Urocissa flavirostris)
Sójka zwyczajna (Garrulus glandarius)
Sroka zwyczajna (Pica pica)
Modrowronka pluszogłowa (Cyanocorax chrysops)
Alex H.A.H. Taylor Alex H.A.H. i inni, New Caledonian Crows Use Mental Representations to Solve Metatool Problems, „Current Biology”, 29 (4), 2019, 686–692.e3, DOI: 10.1016/j.cub.2019.01.008, ISSN 0960-9822, PMID: 30744978, PMCID: PMC6384166 [dostęp 2019-03-24] (ang.). Krukowate (Corvidae) – rodzina ptaków z rzędu wróblowych (Passeriformes).
Corvídeos (Corvidae) é a família de aves da ordem Passeriformes que inclui os corvos, corvelos, gaios, gralhas, gralhos, cornelhas, pegas, frouvas, choias, chucas e quebra-nozes. Os corvídeos são geralmente de maiores dimensões que os restantes pássaros e têm comportamento complexo, que sugere uma forma de inteligência.
Sibley e Ahlquist (1990) uniram a Corvidae com outros táxons dentro da parvordem Corvida. A família foi alargada incluindo diversas outras famílias: Aegithinidae, Artamidae, Campephagidae, Corcoracidae, Corvidae, Cracticidae, Dicruridae, Malaconotidae, Monarchidae, Neosittidae, Oriolidae, Pachycephalidae, Paradisaeidae, Petroicidae, Platysteiridae, Pityriaseidae, Prionopidae, Rhipiduridae e Vangidae. Mas estudos posteriores demonstraram que este agrupamento era artificial, assim como a parvordem Corvida.
Segundo a IOC, são reconhecidos 24 gêneros dentro da família Corvidae:[1]
Corvídeos (Corvidae) é a família de aves da ordem Passeriformes que inclui os corvos, corvelos, gaios, gralhas, gralhos, cornelhas, pegas, frouvas, choias, chucas e quebra-nozes. Os corvídeos são geralmente de maiores dimensões que os restantes pássaros e têm comportamento complexo, que sugere uma forma de inteligência.
Corvidele (Corvidae) este o familie de păsări tericole sau arboricole, omnivore, din ordinul paseriformelor, de talie mijlocie sau mare, care împreună cu menuridele și paradiseidele sunt cele mai mari din acest ordin. Familia corvidelor cuprinde 131 specii de specii, repartizate în 21 de genuri. În România se întâlnesc 9 specii sedentare (ciori, stăncuțe, coțofene, gaițe, alunari și corbi) și o specie accidentală.
Este o familie cosmopolită, răspândită pe aproape întreaga suprafață a Pământului, lipsind doar în ținuturile antarctice, Noua Zeelandă și în unele insule polineziene.
Trăiesc și în cele mai nordice ținuturi arctice și de mare altitudine, precum și în deșerturi și în pădurile temperate și tropicale.
În România corvidele sunt răspândite în cele mai variate peisaje ale țării începînd cu zonele joase, umede, ale Deltei Dunării, în ținuturile cultivate presărate cu pâlcuri de arbori, în pădurile de șes și de deal cu arbori și arbuști, până în pădurile montane de amestec și conifere pure. În ultimele decenii, se observă o pătrundere tot mai mare a unor specii de corvide în mediul urban, tinzând a forma populații antropofile.
Sunt unele din cele mai mari păsări dintre paseriforme. Au talie mijlocie și mare, având talia de la aceea a porumbelului, la stăncuțe, până la aceea a corbului, acesta fiind cel mai mare reprezentant al grupului din România.
Corvidele au corpul robust. Au ciocul puternic, relativ lung, drept sau puțin îndoit și ascuțit, conic, deasupra rotund, comprimat lateral, cu tăișuri ascuțite; mandibula superioară este înaltă, boltită, mai lungă decât cea inferioară, peste care poate să se încovoaie, dar nu este dințată la vârful său. Baza ciocului este acoperită cu vibrize dese și tari, în formă de peri, care acoperă de regulă și nările. Aripile potrivit de lungi, în general late și ascuțite, prima remige, de diferite lungimi, totuși totdeauna cel puțin pe jumătate lungă ca a II-a; remigea a IV-a, de obicei cea mai lungă. Coada de mărime mijlocie, rotunjită sau cuneiformă. Picioarele sunt mari și puternice, degetele libere, cu ghiare prevăzute dedesubt cu două tăișuri; tarsul de regulă mai lung decât degetul mijlociu, anterior solzos. Penele sunt în general de culoare neagră sau sură, dar la unele specii sunt foarte viu și pestriț colorate. Sexele sunt în general asemănătoare.
Corvidele nu cântă, iar glasul lor este țipător și neplăcut. Unele sunt bune imitatoare a glasului altor păsări, precum și a vocii omenești.
Corvidele sunt păsări cu o dezvoltare psihică complexă, ceea ce le-a dat posibilitatea să ocupe nișe ecologice foarte variate, ele având și o mare putere de adaptare. Prin obiceiurile, adaptabilitatea și mai ales prin dezvoltarea lor psihică complexă, corvidele sunt considerate printre cele mai evoluate familii dintre paseriforme. Au instinctul social dezvoltat, multe corvide sunt păsări gregare, care cuibăresc adesea în colonii și călătoresc în cârduri mari. Se pot îmblânzi și dresa cu ușurință.
Au un regim de hrană foarte variat, fiind carnivore ori vegetariene, dar de cele mai multe ori sînt omnivore. Hrana o iau în general de pe sol. Sunt răpitoare îndrăznețe și viclene, dar foarte prudente, ele distrug ouă, pui, dar și semințe, fructe, legume etc.
Cuibul și-l fac în arbori între crengi, în scorburi, în crăpături de stânci sau de ziduri, în găuri din maluri, în ornamentațiile clădirilor, în coșuri de case părăsite și chiar pe pământ. Depun de regulă câte trei până la nouă ouă verzi ori albăstrui, cu pete negre, brune ori cenușii, care sunt clocite în 17-20 zile. Puii ies din ou golași sau acoperiți numai cu puțin puf și părăsesc cuibul numai când pot să zboare.
Unele specii sunt migratoare, altele sedentare, chiar și în ținuturi cu ierni foarte reci.
Deși consumă multe insecte dăunătoare, sunt totuși, în general, stricătoare atât pentru sectorul agricol, cât și pentru cel cinegetic, prin pagubele produse în culturi și prin distrugerea ouălor și puilor de la multe specii de păsări utile omului.
[5] 
Pica pica (Linnaeus, 1758)[6][7] Coțofană, Coțofană, Țarcă, Ciorcobară, Ciorobară, Țăcușă, Sorcă, Caragață, Carăgașcă, Sârca, Sirică, Hârhastă, Cioice, Sarcoi. Pica pica pica (Linnaeus, 1758) Sedentară, cuibăritore. În România populația cuibăritoare este mare și este estimată la 500.000-1.200.000 de perechi cuibăritoare. [8] 
Corvus monedula Linnaeus, 1758, sin. Coloeus monedula (Linnaeus, 1758)[9][10] Stăncuță, Ceucă, Ceucuță, Ciocă, Ceucușoară, Stăncușoară, Cioară gulerată, Papagal țigănesc. [11] 
Corvus frugilegus Linnaeus, 1758[12][13] Cioară de semănătură, Cioară de sămănătură, Cioroi, Cioară de câmpie. Corvus frugilegus frugilegus Linnaeus, 1758 Sedentară, cuibăritore. Toamna o parte a populațiilor clocitoare din România se deplasează spre S-V Europei; în schimb sosesc populațiile din N-E arealului. Pentru România au fost estimate un număr de 350.000-420.000 de perechi cuibăritoare. [14] .jpg)
Corvus corax Linnaeus, 1758[15][16] Corb, Corcan, Corac, Groncan, Croncău. Corvus corax corax Linnaeus, 1758 Este sedentară și cuibărește mai ales în pădurile muntoase din Carpați, dar și în regiuni mai joase și chiar în Delta Dunării în pădurile Letea și Caraorman. Pentru România, populația estimată este de 27.000-55.000 de perechi cuibăritoare. [17] 
Corvus cornix (Linnaeus, 1758)[18][19][20] Cioară grivă, Cioară cenușie, Cioară sură, Cioară de pădure, Tioară, Orgnie, Cioracă. [21] 
Corvus corone Linnaeus, 1758[22] Cioară neagră, Cioară fumurie. Corvus corone corone Linnaeus, 1758 Este răspândită în vestul Europei. Oaspete de iarnă. Oaspete de vară, cuibărește rar în vestul României, în regiuni joase și deluroase.[1][23] Specie rară [24] 
Nucifraga caryocatactes (Linnaeus, 1758)[25][26] Alunar, Nucar, Nucșoară, Gaiță de munte, Gaiță alpină. [27] .jpg)
Pyrrhocorax graculus (Linnaeus, 1766)[28] Stâncuță alpină. Pyrrhocorax graculus graculus (Linnaeus, 1766) Se bănuiește că ar fi existat în Carpați, literatura de specialitate menționînd-o ca posibilă după un exemplar ce ar fi fost colectat în Transilvania la începutul secolului trecut.[1][23] Specie foarte rară. [29] 
Pyrrhocorax pyrrhocorax (Linnaeus, 1758)[30] Stâncuță de munte ? Accidentală. Specie foarte rară.[31] [32] 
Familia corvidelor conține 21 genuri și 131 specii.[65]
Genul Platysmurus
Genul Temnurus
Genul Crypsirina
Genul Dendrocitta
Genul Pyrrhocorax
Genul Urocissa
Genul Cissa
Genul Perisoreus
Genul Cyanopica
Genul Garrulus
Genul Zavattariornis
Genul Ptilostomus afer
Genul Podoces
Genul Pica
Genul Nucifraga
Genul Corvus
Genul Cyanolyca
Genul Gymnorhinus
Genul Aphelocoma
Genul Cyanocitta
Genul Cyanocorax
Evoluție și dispariție Comportament Liste ClasificareCorvidele (Corvidae) este o familie de păsări tericole sau arboricole, omnivore, din ordinul paseriformelor, de talie mijlocie sau mare, care împreună cu menuridele și paradiseidele sunt cele mai mari din acest ordin. Familia corvidelor cuprinde 131 specii de specii, repartizate în 21 de genuri. În România se întâlnesc 9 specii sedentare (ciori, stăncuțe, coțofene, gaițe, alunari și corbi) și o specie accidentală.
Krkavcovité (lat. Corvidae) je čeľaď pomerne veľkých, poväčšine tmavo sfarbených vtákov s hrubým zobákom.
O krkavcovitých v širšom zmysle pozri systém uvedený v článku vrabcotvaré.
Staršie sa sem (do podčeľade Cyanocoracinae) zaraďoval aj rod varovkyňa (Platylophus), ktorý je dnes v čeľadi strakošovité.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Krkavcovité
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Krkavcovité
Krkavcovité (lat. Corvidae) je čeľaď pomerne veľkých, poväčšine tmavo sfarbených vtákov s hrubým zobákom.
O krkavcovitých v širšom zmysle pozri systém uvedený v článku vrabcotvaré.
številni
Vráni (znanstveno ime Corvidae) so družina ptic iz reda pevcev (Passeriformes). Štejejo okoli 120 vrst, ki so razširjene po vsem svetu, razen skrajno južnega dela Južne Amerike in polarnih predelov. So večji kot večina pevcev, nekatere vrste pa so največji pevci sploh.
So vsejede živali, ki se hranijo oportunistično z nevretenčarji, malimi sesalci, mladiči drugih ptic iz gnezd, mrhovino, semeni, jagodami in drugimi sadeži. Nekatere vrste, predvsem vrane, so se prilagodile na človekovo bližino (pravimo, da so sinantropne) in se na račun zanesljivega vira hrane zelo razmnožile.
Vráni (znanstveno ime Corvidae) so družina ptic iz reda pevcev (Passeriformes). Štejejo okoli 120 vrst, ki so razširjene po vsem svetu, razen skrajno južnega dela Južne Amerike in polarnih predelov. So večji kot večina pevcev, nekatere vrste pa so največji pevci sploh.
So vsejede živali, ki se hranijo oportunistično z nevretenčarji, malimi sesalci, mladiči drugih ptic iz gnezd, mrhovino, semeni, jagodami in drugimi sadeži. Nekatere vrste, predvsem vrane, so se prilagodile na človekovo bližino (pravimo, da so sinantropne) in se na račun zanesljivega vira hrane zelo razmnožile.
Kråkfåglar (Corvidae) är en familj med fåglar inom ordningen tättingar. Familjen består av drygt 120 arter, varav mer än en tredjedel i släktet Corvus med kajor, kråkor och korpar. Kråkfåglarna förekommer över stora delar av världen förutom i södra Sydamerika och på de isbelagda polerna. I Australasien förekommer det dock färre än tio arter. De flesta arter inom familjen är sociala fåglar och flera har i tester uppvisat hög intelligens. Kråkfåglar är medelstora till stora tättingar med kraftiga fötter och näbb, och de ruggar bara en gång per år, till skillnad från merparten tättingar som ruggar två gånger per år. Kråkfåglarna spelar en viktig roll i flera myter och inom folktro.
Kråkfåglarna härstammar förmodligen från Australien när kontinenten var mer isolerad än den är idag. När kontinenten närmade sig Eurasien för mellan 20 och 30 miljoner år sedan koloniserade dessa fåglar Asien och en i sammanhanget snabb evolutionär förändring skedde sedan när de fortsatte sin kolonisering av Europa och Amerika. Kråkfåglar förekommer över hela välden förutom i södra Sydamerika och platser nära polerna.
Det häckar åtta arter av kråkfågel i Sverige.[1] Förutom kråka är det främst den mindre nästan helsvarta kajan, den svartvita skatan och den stora korpen som är Sveriges mest välkända kråkfåglar. I Skåne är råkan dock den överlägset vanligaste kråkfågeln. Övriga arter som häckar i Sverige är nötskrika, lavskrika och den ganska sällsynta nötkråkan. Svartkråkan, som vissa auktoriteter kategoriserar som en egen art, är ovanlig i Sverige och uppträder mest i södra Sverige. I övrigt finns det ett fynd av klippkaja.
Fjäderdräkten hos många kråkfåglarna domineras av svart med inslag av vitt, grått, brunt, grönt och blått, men det finns även arter där andra färger dominerar och som har inslag av gult och rött. Av familjens cirka 120 arter är bara 45 helsvarta.[2] Kråkfåglarna varierar i storlek mellan 15 och 65 cm.[3] Familjens främsta anatomiska kännetecken är att hakvinkeln sträcker sig framför näsborrarna. Fötter och näbb är kraftiga och vingarna medelstora eller något större, dock inte mer än fem till sex gånger tarsens längd. Dessa fåglar går vanligtvis säkert och gravitetiskt, och nickar med huvudet för varje steg. Vanligtvis är kråkfåglarna ganska dåliga sångare, och utmärker sig genom starka, kraxande läten. Vissa arter kan man lära att härma ord, toner med mera.[2] Speciellt korpen är omtalad, ända sedan antiken, för sin förmåga att härma mänskligt tal.[2]
Ofta häckar kråkfåglar kolonivis. Boet placeras aldrig på marken, utan i träd, på klippor, hus, murar och liknande. Vanligen läggs 2-8 ägg som ruvas i 16-22 dagar.[3] De flesta arter är sociala och lever, med undantag för häckningstiden, tillsammans i stora, slutna flockar. De är vanligen allätare och plundrar bon på ägg och ungar. Flera arter, exempelvis nötkråka, nötskrika och lavskrika, hamstrar föda inför vintern.[4] Kråkfåglar anses tillhöra de intelligentare djuren och de har stor inlärningförmåga och minne.[5] Bland annat har kråkor i staden Sendei i Japan lärt sig att öppna hårda nötter genom att låta bilar köra över dem vid övergångställen. När det sedan blir rött ljus för bilarna plockar fåglarna upp maten. Det är också en av få fågelgrupper som verkar utföra saker utan någon särskild anledning, som om de lekte. Vissa arter är lätta att hålla i fångenskap och kan bli mycket tama.[2] Se även Fåglars intelligens.
Hos en bredare allmänheten är kråkfåglar ofta en ganska välbekant grupp med fåglar, även om de oftast mest förknippas med ett fåtal arter, främst de helsvarta eller svartgråa arterna som korp, tjocknäbbad korp, australisk korp, torreskråka, svartkråka, huskråka, amerikansk kråka, stornäbbad kråka, svartvit kråka, som alla upptar ungefär samma ekologiska nisch i sina respektive regioner, och även liknande kulturella betydelse.[2] Även andra kråkfåglar som inte alls upptar samma ekologiska nisch, exempelvis råka och kaja har ända fått liknande associationer och beskrivits på samma sätt.[2] Andra arter, med annat utseende, som många skrikor, exempelvis blåskrika eller skator, har istället kopplats till positiva företeelser. Flera kråkfåglar är kulturföljare och förekommer ofta i närheten av människan, ibland i mycket stora antal, både på landsbygden och i större städer.[2] Korpen, som förekommer över hela norra halvklotet, nästan så långt söderut som till ekvatorn kan vara den fågelart som gjort allra störst kulturellt avtryck, och detta påverkar ofta även bilden av andra helsvarta kråkfåglar.[2]
Kråkfåglar har spelat en viktig roll som tur- och oturssymboler i många kulturer. Inte sällan förknippades de svarta arterna med död och ondska, och beskrivs som både otäcka, våldsamma, ondskefulla, eller till och med Satans fågel.[2] Kopplingen till döden beror främst på att flera arter dras till proteinrika kadaver, och då även till avrättningsplatser eller slagfält med lik.[2] Men även deras mörka fjäderdräkt spelade roll. Svart var en färg som inom exempelvis kristendomen förknippades med död och omoral.[2] Det finns beskrivningar av hur korpen var häxornas följeslagare, eller följde den kloka gubben eller gumman i graven och var nära förbunden med trolldom och djävulstyg.
Inom asatron följdes guden Oden av de två korparna Hugin och Munin. Dessa båda fåglar flög jorden runt och berättade för Oden vad de sett och hört. Hugin var den smarta och Munin den som mindes allt. Sigurd Fafnesbanes dotter Aslög fick enligt legenden namnet Kraka eller Kråka efter att hon omhändertagits av Åke och Grima.
I Skandinavien ska korpavföring ha använts mot tandvärk, omslag av kråkköt mot feber och kråkfett mot frostsår. Och en bössa smord med korpblod ansågs ha större träffsäkerhet.[6]
I Kina associeras skator med lycka och fertilitet och olika sorters avbildningar av skator förekommer ofta i bröllopssammanhang, så väl som vid födslar.[2] Skatan har även kopplats till romantik och sexualitet i västliga kultursfären, ofta av en ambivalent karaktär. Ett exempel är en takmålning i Sala das Pega (skatrummet) i Palácio Nacional i Sintra, Portugal från 1400-talet där inte mindre än 136 skator är avbildade. Varje skata bär en vit ros i näbben där det också står Por Bem (Det var lika bra). Historien berättar att Kung Johan I av Portugal blev påkommen av drottningen när han kysste en kammarjungfru. Sedan går historien isär. En förtäljer att det var kungen som lät måla taket, och att de 136 skatorna representerar de skvallrande hovtärnorna medan en annan förtäljer att det var drottningen som lät måla taket som en kommentar till kungens otrohet, som förmodligen inte var hans första. Portugisiskans "pega" betyder inte bara skata utan även prostituerad.[2]
Något annat som skatan ofta associeras med är tjuvaktighet, vilket kommer av alla de berättelser om att skator attraheras av blanka, skinande föremål, något som är mycket omdiskuterat och inte lyckats bevisas i studier - vare sig i labbmiljö eller i naturen. Dock är det utan tvivel så att skator, och många andra kråkfåglar är mycket nyfikna och att de kan undersöka och ta med sig alla möjliga föremål, men att de stora gömmorna med silverföremål och liknande som ska ha hittats i skatbon är en myt.[2]
Andra vanliga myter om kråkfåglar är att de utgör ett hot mot andra djur, speciellt sångfåglar men även lamm och kalvar. Det första är något ofta skatan blir anklagad för - att den ska gå hårt åt sångfåglars ägg och ungar. Skatan tar ägg och ungar men studier visar att de inte har någon påverkan på sångfågelpopulationen.[2] Det senare är något ofta korpen blir anklagad för. Främst berättas det att korpar i grupp attackerar mycket unga lamm eller kalvar och hackar ut dess ögon. Beteendet har aldrig dokumenterats och förklaras ofta med att korpar söker upp kadaver och inte sällan hackar ut ögonen, men det handlar då om redan döda djur. Huruvida det förekommer att korpar också dödar ungdjur är oklart.[7] Kråkfåglar har också anklagats för att sprida smittor, både till människor och tamdjur. I många fall har det byggt på myter men ett antal arter av kråkfåglar har exempelvis dokumenterats med fågelinfluensa, exmeplvis av typen H5N1.[8]
Flera kråkfåglar har varit uppskattade som husdjur och burfåglar, speciellt korpen som hållits som sällskapsdjur sedan ivarjefall antiken, främst för sina individuella personligheter och förmåga att härma tal.[2] Den romerska retorikern Claudius Aelianus beskrev tidigt hur korpar kunde läras att härma mänskligt tal.[2] Kejsar Augustus ska ha blivit så förtjust i en korp (eller kråka) som kunde säga ave Ceasar victor imprerator (Hell Caesear, segerrike general) att han betalade 20.000 sestertier.[2]
Ett av de äldsta kinesiska konstverk som finns kvar är den kinesiske konstnären Cui Bais målning Shauangxi tu, ofta kallad Hare och skator, från år 1061. Verket föreställer två blåskator som mobbar en hare. Den kinesiska verktiteln Shauangxi tu är dubbeltydig och kan både betyda Två skator eller Dubbel lycka.[2]
Konstnären Vincent van Goghs Champ de blé aux corbeaux (Vetefält med kråkor), juli 1890, är ett av hans mest välkända verk. Det har ofta beskrivits som hans sista innan han tog livet av sig och verket har ofta tolkats utifrån den uppfattningen. Detta baserar sig dock på en missuppfattning, och inte heller är det troligt att fåglarna som är avbildade är kråkor utan mycket troligare råkor, som brukar förekomma i stora flockar vid den här tiden på året, i den här typen av biotoper.[2]
Ett annat känt konstverk som avbildar en kråkfågel är Pablo Picassos Femme avec un Corbeau, (Kvinna med korp), från 1904, som han gjorde i ett antal varianter, och som föreställer Marguerite Luc och hennes tama korp i vad som nästan ser ut som en kyss.[2] Marguerite var styvdotter till ägaren av en populär krog på Montmartre där Picasso och hans konstnärskollegor brukade samlas. Här framstår visserligen korpen som något främmande och lite gotiskt, men istället för att representera död och ondska indikerar förekomsten av en tam korp på detta café snarare att djuret bland dessa människor sågs som en chic accessoar.[2]
Människans rädsla och obehagskänslor inför de svarta kråkfåglarna har använts som en trop i litteratur, konst och film. Ett av de mest kända exemplen är Alfred Hitchcocks Fåglarna från 1963 där stora flockar med svarta kråkfåglar attackerar människorna i en liten stad. Filmen, tillsammans med det effektiva ljudspåret med inspelade och elektroniskt skapade kråkläten av kompositören Oskar Sala, har haft en sådan stark kulturell effekt att uttrycket "Det var som i Fåglarna" idag används som beskrivning när flockar med fåglar på något sätt skapar oro eller missnöje.[2] Ett annat typiskt exempel på den ondskefulla kråkfågeln i filmsammanhang är att häxan i Disneys version av snövit har en svart kråka.[2]
Många arter har mycket stora utbredningsområden med mycket stora globala populationer, och ibland också mycket stora lokala populationer. Medan andra arter, som Stresemanns buskkråka, endemisk för tre små områden på savannen i södra centrala Etiopien, har mycket små populationer och är utrotningshotade.[2] Flera av de arter som är vanliga har på många platser jagats hårt, eftersom de anses utgöra ett hot, är obehagliga, smutsar ned, påstås sprida smittor etc. Exempelvis har korpen periodvis jagats hårt och varit lokalt utrotad på många håll, men har i och med fredning återkommit till gamla häckningsplatser. Ett exempel på hårt jakttryck skedde i den lilla staden Riverton i Wyoming som 2006 upplevde de 10.000-tals övernattande amerikanska kråkor som så obehagliga att polis tilläts att hela nätter igenom skjuta rakt in i de sovande flockarna, vilket dödade 1000-tals med fåglar.[2] 1937 skedde något liknande i Texas när man med hjälp av 180 bomber dödade 70.000 kråkfåglar under två nätter och några år senare dödades 328.000 kråkfåglar med dynamit i Illinois.[2] Kråkfåglar är den grupp med fåglar som på många håll i världen har det minsta lagliga skyddet och får jagas i vilka antal som helst, året runt.[2] På många håll i världen har staten under perioder givit skottpengar på flera arter, och markägare har varit tvingade att döda kråkfåglar.[2] I Australien är det idag tvärt om. Kontinentens fem arter är skyddade och får inte jagas utan specifikt tillstånd.[2]
Idag räknar man med att det finns drygt 120 arter av kråkfåglar.[9] DNA-studier[10] visar att familjen kan delas in i sex klader, var och en mellan 17 och 20 miljoner år gamla, här nedan kategoriserade som underfamiljer.
Tidigare klassificerades den tibetanska fågeln markhackaren (Pseudopodoces humilis) till familjen kråkfåglar, men genetiska undersökningar visar att denna fågel istället tillhör familjen mesar.[11] Likaså är inte tofsskrikan (Platylophus galericulatus) en del av familjen kråkfåglar, även om flera taxonomiska auktoriteter fortfarande behandlar den som det. DNA-studier visar istället att den står nära törnskator och urskiljs av exempelvis Birdlife International som en egen familj, Platylophidae.
Tallskrika (Gymnorhinus cyanocephalus), Nordamerika.
Stellerskrika (Cyanocitta stelleri), Nordamerika.
Västlig snårskrika (Aphelocoma californica), USA och Centralamerika.
Plyschtofsskrika (Cyanocorax chrysops), Sydamerika.
Svartstrupig skatskrika (Calocitta colliei), Centralamerika
Nötskrika (Garrulus glandarius), Västpalearktis.
Grå lavskrika (Perisoreus canadensis), Nordamerika.
Ockrabukig trädskata (Dendrocitta vagabunda), Asien.
Skata (Pica pica) av underarten P. p. pica, Europa.
Grå nötkråka (Nucifraga columbiana), västra Nordamerika
Alpkaja (Pyrrhocorax graculus), Europa och Asien.
Kråka (Corvus cornix) av underarten C. c. cornix, Europa och Asien.
Kaja (Corvus monedula) av underarten C. m. monedula, Skandinavien.
Råka (Corvus frugilegus), Europa och Asien.
Amerikansk kråka (Corvus brachyrhynchos), Nordamerika.
Mulgakråka (Corvus bennetti), Australien.
Wikimedia Commons har media som rör Kråkfåglar.
Kråkfåglar (Corvidae) är en familj med fåglar inom ordningen tättingar. Familjen består av drygt 120 arter, varav mer än en tredjedel i släktet Corvus med kajor, kråkor och korpar. Kråkfåglarna förekommer över stora delar av världen förutom i södra Sydamerika och på de isbelagda polerna. I Australasien förekommer det dock färre än tio arter. De flesta arter inom familjen är sociala fåglar och flera har i tester uppvisat hög intelligens. Kråkfåglar är medelstora till stora tättingar med kraftiga fötter och näbb, och de ruggar bara en gång per år, till skillnad från merparten tättingar som ruggar två gånger per år. Kråkfåglarna spelar en viktig roll i flera myter och inom folktro.
Kargagiller (Corvidae), karga, kuzgun, saksağan gibi cinsleri kapsayan bir ötücü kuşlar familyasıdır.
Familya üyelerinin çoğu "karga" olarak adlandırılsa da, grup yaklaşık 120 türü içerir. Genellikle orta boylu, güçlü ayakları ve gagaları olan kuşlardır.
Kargalar dünya çapında, Güney Amerika ve kutup daireleri dışında her yerde yaygın bulunurlar. Yakın zamanda karga cinsi Avustralya'ya tekrar girmiş, ve sonuç olarak beş yeni tür ve bir yeni alt tür bulunmuştur.
Türlerin çoğunluğu, tropikal güney ve orta Amerika'da, güney Asya ve Avrasya'da, 10 türden az olarak Afrika, Avustralya ve kuzey Amerika'da bulunur.
Kargagiller (Corvidae), karga, kuzgun, saksağan gibi cinsleri kapsayan bir ötücü kuşlar familyasıdır.
Familya üyelerinin çoğu "karga" olarak adlandırılsa da, grup yaklaşık 120 türü içerir. Genellikle orta boylu, güçlü ayakları ve gagaları olan kuşlardır.
Kargalar dünya çapında, Güney Amerika ve kutup daireleri dışında her yerde yaygın bulunurlar. Yakın zamanda karga cinsi Avustralya'ya tekrar girmiş, ve sonuç olarak beş yeni tür ve bir yeni alt tür bulunmuştur.
Türlerin çoğunluğu, tropikal güney ve orta Amerika'da, güney Asya ve Avrasya'da, 10 türden az olarak Afrika, Avustralya ve kuzey Amerika'da bulunur.
Назва родини українською — «воронові» — пов'язана з назвою типового роду, яким є Corvus (Corvus → Corvidae), українську назву якого асоціюють з номеном «ворона»[1][3] або «ворон». Останню назву, попри її поширення в словниках (напр. в СУМ), сучасні дослідники уникають, замінюючи її на «крук»[4], тим самим визнаючи зв'язок назви родини «воронові» з номеном «ворона».
Усі воронові мають міцну будову, велику голову, сильні ноги та міцний дзьоб із ніздрями, які прикриті жорсткими щетинистими пір'ями. Лише у дорослих гайворонів пір'я навколо дзьоба зношується, у результаті чого стає видною шкіра птаха. У багатьох є місткий під'язичний мішечок, у якому вони носять їжу для пташенят.У дрібних, переважно лісових птахів крила короткі, округлі, у крупних ‒ подовжені, з пальцеподібними кінцями махового пір'я, що трохи схожі на крила хижих птахів. Голоси воронових зазвичай грубі, голосні ‒ каркання, тріск, скрегіт, пронизливі свисти й вигуки (проте деякі птахи родини воронових можуть мелодійно співати, а також чудово імітують звуки (в тому числі й людську мову). Живуть у середньому від 20 до 40 років, проте у кожного представника виду життєвий цикл індивідуальний.
У воронових гарно розвинута навичка добування корму ‒ вони можуть відкривати сміттєві контейнери у пошуках їжі, розмочують скоринки хліба в калюжах, розбивають горіхи кладучи їх на рейки, видавлюють рештки їжі з тюбиків і пластмасових контейнерів, підкладаючи їх під колеса автомобілів. Багато хто робить поживні запаси.
У міських представників родини існують постійні місця ночівлі й годування, а також шляхи перелетів між ними.
Деякі крупні воронові (такі як круки, сороки) мають доволі високий інтелект, подібний до вищих приматів.
Стайні птахи, швидко пристосовуються до навколишніх умов, можуть приходити на допомогу одне одному.
Відомо, що молоді птахи часто грають в складні навчальні ігри, в тому числі й колективні, що вимагають певного інтелекту. Наприклад, вони підкидають гілочки в повітря намагаючись їх зловити; лягають на спину і перебирають який-небудь предмет ногами і дзьобом; спільно грають у гру на кшталт «царя гори»: намагаються зіштовхнути одне одного з певного місця; утримуючи якийсь предмет у дзьобі, літають і зіштовхуються з іншими птахами аж до тих пір, поки предмет не впаде на землю. Також воронові люблять кататися на схилах дахів, куполам церков, неначе з гірки.
Можуть дражнити інших тварин (таких як собаки чи коти) збираючись гуртами та клюючи звіра.
Воронові всеїдні. У крупних північних видів значне місце займає полювання за яйцями і пташенятами інших птахів, пошук падла й збір різноманітних інших типів харчів.
Пари у воронових складаються на все життя, вони разом будують гнізда на верхівках дерев, насиджують кладку і годують виводок.
Молоді птахи можуть підтримувати відносини з батьками впродовж кількох років.
На території України проживає 10 видів[4]:
Енциклопедія для дітей. Птахи та звірі / В. Володин, Г. Вильчек / видавництво «Аванта», Москва, 2004 р. / с. 169—171
Це незавершена стаття з орнітології.Họ Quạ (danh pháp khoa học: Corvidae) là một họ phân bố khắp thế giới chứa các loài chim biết kêu/hót thuộc bộ Sẻ (Passeriformes) bao gồm quạ, choàng choạc, giẻ cùi, ác là, chim khách, quạ thông, quạ chân đỏ và chim bổ hạt.[1][2][3] Một cách tổng thể thì các loài chim trong họ này được gọi chung là chim dạng quạ và có 132 loài trong 24 chi. Chi Corvus, bao gồm các loài quạ, chiếm trên một phần ba số loài của họ này.
Chúng là các loài chim có kích thước từ trung bình tới lớn với các chân và đuôi khỏe, mỏ cứng và thay lông mỗi năm một lần (phần lớn các nhóm chim dạng sẻ khác thay lông 2 lần mỗi năm).
Họ Quạ phân bố rộng khắp thế giới, ngoại trừ phần cực nam của Nam Mỹ cùng các chỏm băng vùng cực.[3] Phần lớn các loài tìm thấy ở vùng nhiệt đới Trung và Nam Mỹ, miền nam châu Á và đại lục Á-Âu, với ít hơn 10 loài đối với mỗi nơi tại 3 khu vực là châu Phi, Australasia và Bắc Mỹ. Chi Corvus mới du nhập vào Australia trong thời gian tiền sử địa chất gần đây, có 5 loài và 1 phân loài.
Các hóa thạch chim dạng quạ có sớm nhất có niên đại vào khoảng Trung-Miocen, khoảng 17 Ma; các chi Miocorvus và Miopica một cách tương ứng có thể là dòng dõi tổ tiên của quạ và ác là, hay tương tự như các dạng còn sinh tồn do tiến hóa hội tụ.
Trong nhiều năm người ta vẫn chưa đồng thuận về mối quan hệ tiến hóa chính xác của họ Quạ và các họ hàng của nó. Một điều dường như rõ ràng là họ Quạ có nguồn gốc từ các tổ tiên ở Australasia và từ đây đã lan tỏa ra khắp thế giới. Các dòng dõi khác xuất phát từ các tổ tiên này đã tiến hóa để có đa dạng sinh thái, nhưng thông thường vẫn là từ các nhóm ở khu vực Australasia. Sibley và Ahlquist[4] đã hợp nhất các loài họ Quạ với các đơn vị phân loại khác trong cận bộ Quạ (Corvida). Các họ hàng dạng quạ mà người ta ước đoán là quạ bách thanh (Strepera spp.), chim thiên đường (Paradisaeidae), whipbird (Cinclosomatidae), hoét cút (Cinclosoma spp.), bách thanh lưng nâu (Pachycephalidae), đớp ruồi vua và chèo bẻo (Dicruridae), bách thanh (Laniidae), vireo (Vireonidae) và vanga (Vangidae),[5] nhưng nghiên cứu hiện thời lại nghiêng về lý thuyết cho rằng việc gộp nhóm như vậy phần nào mang tính nhân tạo. Họ Quạ tạo thành nhóm cốt lõi của siêu họ Quạ (Corvoidea) cùng với các họ hàng gần gũi nhất – dường như là chim thiên đường, quạ cánh trắng (Corcoracidae) và bách thanh – và của cận bộ Corvida, và cận bộ này chỉ nên gộp siêu họ Corvoidea cùng các nhóm có quan hệ họ hàng thật sự như vàng anh (Oriolidae) và vireo.[6]
Sự gạn lọc các mối quan hệ liên họ của họ Quạ đã đạt được phần nào trên cơ sở phân tích miêu tả theo nhánh một vài chuỗi ADN.[6][7] Các loài quạ thông và ác là/giẻ cùi không tạo thành các dòng dõi đơn ngành, mà dường như cần chia tách một cách tương ứng thành các dòng dõi Tân thế giới và Cựu thế giới (đối với quạ thông), cùng các dòng dõi Holarctic (phương Bắc) và phương Đông (đối với ác là/giẻ cùi). Các dòng dõi này không có quan hệ họ hàng gần gũi với nhau. Vị trí của ác là cánh lam, luôn luôn là một điều bí ẩn lớn, thậm chí còn không rõ ràng hơn so với trước đây.
Quạ thông mào (Platylophus galericulatus) thông thường theo truyền thống đặt vào họ Corvidae, nhưng có thể không phải thành viên của họ này, mà có thể gần gũi với chi Prionops (họ Prionopidae) hay bách thanh (họ Laniidae) hơn; tốt nhất hiện thời nên coi nó như là thuộc nhóm Corvoidea incertae sedis.[1][8] Tương tự, "giẻ cùi" đất Hume (Pseudopodoces humilis) trên thực tế là thành viên của họ sẻ ngô (Paridae).[9]
Các chi họ Quạ thời tiền sử có lẽ chủ yếu là của các dòng dõi quạ thông/giẻ cùi Cựu thế giới và Tân thế giới cùng ác là Holarctic:
Ngoài ra, còn một loạt các loài hóa thạch của các chi còn sinh tồn kể từ Mio-Pliocen, chủ yếu thuộc chi Quạ (Corvus) ở châu Âu.
Cây phát sinh chủng loài trong phạm vi họ Quạ dưới đây dựa theo Ericson và ctv. (2005),[7] Bonaccorso et al. (2010),[11] Bonaccorso E. & A. T. Peterson (2007),[12] Haring et al. (2007),[13] Haring et al. (2012),[14] Jønsson et al. (2012),[15] Jønsson et al. (2016),[16] Kryukov et al. (2017)[17]
Trong cây phát sinh chủng loài này loài quạ Dauria (Corvus dauuricus) được tách thành chi riêng với danh pháp Coloeus dauuricus. 5 loài trước đây xếp trong Cyanocorax tách thành chi riêng với danh pháp Psilorhinus. Cụ thể 5 loài này là C. morio, C. caeruleus, C. violaceus, C. cyanomelas và C. cristatellus với danh pháp tương ứng là P. morio, P. caeruleus, P. violaceus, P. cyanomelas và P. cristatellus.
CorvidaePyrrhocoracinae
Crypsirininae
Cissinae
Perisoreinae
Cyanocoracinae
Họ Quạ là những loài chim dạng sẻ lớn tới rất lớn với cơ thể cường tráng, các chân khỏe và gần như tất cả mọi loài, ngoại trừ giẻ cùi thông, có lỗ mũi được che phủ bằng các lông vũ giống như râu rễ tre.[18] Nhiều loài dạng quạ của vùng ôn đới có bộ lông chủ yếu màu đen hay lam; tuy nhiên, một số là khoang pha màu đen trắng, một số có lông óng ánh màu lam-tía còn nhiều loài nhiệt đới là những loài chim có màu sáng. Cả hai giới đều tương tự về kích thước và màu sắc. Họ Quạ có mỏ to khỏe và sải cánh lớn. Các loài to lớn nhất chính là các thành viên to lớn nhất của bộ Sẻ.
Loài chim dạng quạ nhỏ nhất là giẻ cùi lùn (Aphelocoma nana), nặng 40 g (1,4 oz) và dài 21,5 cm (8,5 inch). Các loài chim dạng quạ lớn nhất là quạ thường (Corvus corax) và quạ mỏ dày (Corvus crassirostris), cả hai đều nặng trên 1.400 gam (3 lb) và dài trên 65 cm (26 inch).
Các loài có thể nhận dạng dựa trên kích thước, hình dáng và khu vực địa lý phân bố; tuy nhiên, một số, đặc biệt là các loài quạ ở Australia, tốt nhất nên nhận dạng bằng tiếng kêu khàn khàn của chúng.[5]
Chim dạng quạ sinh sống trong phần lớn ở các đới khí hậu. Phần lớn là chim định cư ổn định và không di cư theo mùa một cách rõ nét. Tuy nhiên, trong những thời kỳ khan hiếm thức ăn, việc di cư có thể diễn ra.[5] Khi di cư, chúng tạo thành các đàn lớn vào mùa thu (khoảng tháng 8 ở Bắc bán cầu) và bay về phương nam.[19]
Một lý do cho thành công của nhóm quạ nhỏ, khi so sánh với nhóm quạ lớn, là khả năng của chúng trong việc chồng lấn lãnh thổ sinh sản. Trong mùa sinh sản, nhóm quạ nhỏ cho thấy có thể chồng lấn lãnh thổ sinh sản tới 6 lần so với chồng lấn của nhóm quạ lớn. Sự xâm phạm khoảng lãnh thổ sinh sản này cho phép những loài có họ hàng gia tăng mật độ cục bộ.[20]
Thức ăn tự nhiên của nhiều loài chim dạng quạ là thức ăn tạp, bao gồm động vật không xương sống, chim non, thú nhỏ, quả, hạt và xác thối. Tuy nhiên, một vài loài, đặc biệt là quạ, đã thích nghi tốt với các điều kiện gần con người và dựa trên các loại thức ăn có nguồn gốc từ phía con người. Trong nghiên cứu về quạ Mỹ, quạ thường và giẻ cùi Steller gần những nơi cắm trại và các khu con người định cư, thì các loài quạ này dường như có kiểu thức ăn đa dạng nhất, chúng ăn các loại thức ăn như bánh mì, mì ống, khoai tây chiên, thức ăn cho chó, bánh sandwich cũng như thức ăn cho gia súc. Sự gia tăng trong khả năng cung cấp các nguồn thực phẩm nguồn gốc từ con người góp phần vào sự gia tăng quần thể ở một số loài quạ.[20]
Một số loài chim dạng quạ là những kẻ ăn thịt các loài chim khác. Trong những tháng mùa đông, quạ nói chung hay tụ tập thành bầy lục lọi tìm kiếm thức ăn.[5] Tuy nhiên, một vài loài quạ cũng ăn nhiều loại dịch hại nông nghiệp như sâu ngài đêm, sâu ăn lá, châu chấu và các loại cỏ dại[19] Một vài loài chim dạng quạ ăn xác thối, và do mỏ chúng không chuyên biệt hóa cho việc rỉa thịt nên chúng phải đợi cho đến khi những con mồi này được những loài ăn thịt khác bỏ lại.
Do quạ có vẻ như không quan tâm tới sự phát triển của loài người, nên người ta cho rằng sự gia tăng quần thể quạ có thể gây ra tốc độ gia tăng trong việc phá tổ. Tuy nhiên, giẻ cùi Steller, độc lập một cách thành công đối với sự phát triển của con người, là hiệu quả hơn trong việc cướp bóc các tổ chim nhỏ hơn khi so với quạ Mỹ (Corvus brachyrhynchos) và quạ thường (Corvus corax). Vì thế, quan hệ giữa con người với quạ không làm tăng việc cướp bóc tổ lên nhiều, đặc biệt là khi so sánh với các yếu tố khác như sự phá hủy môi trường sống.[20]
Nhiều loài chim dạng quạ là những kẻ chiếm giữ lãnh thổ, chúng bảo vệ lãnh thổ trong suốt cả năm hoặc chỉ trong mùa sinh sản. Trong một số trường hợp, lãnh thổ chỉ được bảo vệ trong khoảng thời gian ban ngày, với cặp chim ra ngoài lãnh thổ để đậu và ngủ vào ban đêm. Một vài loài chim dạng quạ là những loài chim đậu ngủ thành cộng đồng. Một vài nhóm quạ đậu ngủ có thể rất lớn, với nơi đậu ngủ có thể tới 65.000 con quạ đen mũi trọc (Corvus frugilegus) như đã biết ở Scotland.[21] Một số loài, như quạ đen mũi trụi và quạ gáy xám (Corvus monedula), cũng là những loài chim làm tổ thành cộng đồng.
Liên kết vợ chồng ở họ Quạ là rất mạnh và thậm chí kéo dài suốt cuộc đời ở một số loài. Tuy nhiên, kiểu sống một vợ một chồng này có thể vẫn chứa đựng sự giao phối ngoài cặp đôi.[22] Cả chim trống lẫn chim mái cùng nhau xây tổ lớn trên cây hay trên các gờ tường. Chim trống nuôi chim mái trong thời kỳ ấp trứng.[23] Tổ được làm từ các que củi hay cành cây nhỏ và lót bằng cỏ và vỏ cây. Chim họ Quạ đẻ khoảng 3-10 trứng, thông thường từ 4 tới 7 quả. Trứng thường có vỏ màu ánh xanh lục với đốm nâu. Sau khi nở, chim non ở trong tổ cho tới khi đạt 6-10 tuần tuổi, phụ thuộc vào mỗi loài. Chim bố và chim mẹ của các loài chim họ Quạ đều tham gia nuôi dưỡng chim con.
Quạ gáy xám có thể sinh đẻ trong các công trình xây dựng hay trong khu vực đông dân cư.[24] quạ thông-ác là họng trắng (Calocitta formosa) là chim dạng quạ có sự hợp tác nuôi dưỡng trong đó những con chim hỗ trợ chủ yếu là các con mái. Việc hợp tác nuôi dưỡng được diễn ra khi các con chim trưởng thành khác giúp đỡ nuôi chim non. Chim giúp đỡ tại tổ như thế ở phần lớn các loài chim có sự hợp tác nuôi dưỡng là chim trống, trong khi chim mái lại gia nhập các nhóm khác.[25]
Một số loài họ Quạ có các nhóm tổ chức và mang tính cộng đồng chặt chẽ. Chẳng hạn, quạ gáy xám, có phân cấp xã hội mạnh và là bầy đàn tùy ý trong mùa sinh sản.[24] Sự tương hỗ cũng được ghi nhận ở nhiều loài họ Quạ.
Người ta cũng biết rằng những con chim non trong họ này tham gia vào trong những "trò chơi" xã hội tinh vi. Nhóm các trò chơi đã ghi nhận tương tự như kiểu "vua núi" và "tuân theo thủ lĩnh". Các trò chơi khác như thao tác, chuyền và cân bằng các que củi. Các loài chim họ Quạ cũng có các hoạt động khác, chẳng hạn như trượt xuống trên các bề mặt nhẵn. Các trò chơi này được coi là đóng vai trò lớn trong khả năng thích nghi và sinh tồn của chúng.[26]
Việc lựa chọn bạn đời là khá phức tạp và kèm theo nhiều trò chơi xã hội ở họ Corvidae. Các con chim đến tuổi trưởng thành phải trải qua một loạt các thử thách, như lễ hội nhào lộn, trước khi được con khác giới chấp nhận làm bạn đời.[19]
Một vài loài khá hiếu chiến. Ví dụ, giẻ cùi lam (Cyanocitta cristata), sẵn sàng tấn công bất kỳ thứ gì có thể đe dọa tới tổ của nó. Quạ cũng dám tấn công chó, mèo, quạ khác và các loài chim săn mồi. Phần lớn thời gian của các cuộc tấn công này diễn ra như là sự làm mất chú ý đủ kéo dài để tạo ra cơ hội trộm cắp thức ăn.[19]
Dựa trên tỷ lệ trọng lượng não bộ/cơ thể thì não bộ ở họ Quạ thuộc nhóm lớn nhất trong số các loài chim, tương đương với tỷ lệ ở khỉ dạng người (Hominidae) và cá voi, và chỉ thấp hơn một chút so với của người.[27] Trí thông minh của chúng được nâng lên nhờ thời gian sống với chim bố mẹ lâu. Ở cạnh chim cha mẹ, các con chim non có nhiều cơ hội học các kỹ năng cần thiết. Do phần lớn chim họ Quạ là chim ấp trứng kiểu hợp tác nên các con chim non cũng có thể học hỏi từ các thành viên khác trong nhóm.[3]
Khi so sánh với chó và mèo trong thực nghiệm về khả năng tìm kiếm ra thức ăn theo các manh mối trong không gian ba chiều, chim họ quạ tỏ ra thực hiện nhanh hơn so với các loài thú này.[28] Thử nghiệm nguyên phân tích xem các loài chim sáng tạo ra cách thức mới để thu được thức ăn như thế nào trong tự nhiên cho thấy họ Quạ là những loài chim sáng tạo nhất.[29] Bài điểm báo năm 2004 cho thấy khả năng nhận thức của chúng là ngang bằng với khả năng của khỉ dạng người.[30] Trong khi não chim là khác biệt về cấu trúc so với não thú thì cả chim họ quạ lẫn khỉ dạng người đều tiến hóa để có khả năng thực hiện các đo đạc hình học không gian. Một vài loài họ Quạ thể hiện khả năng tưởng tượng, thứ mà dường như chỉ có ở người. Ví dụ, chúng ghi nhớ bối cảnh xã hội tương ứng trước đó, sử dụng kinh nghiệm chúng có trong việc bị trộm cắp để "dự đoán" hành vi của kẻ cắp và xác định cách thức cư xử an toàn nhất để bảo vệ lương thực-thực phẩm của chúng khỏi bị trộm cắp. Các nghiên cứu để xem xét khả năng nhận thức tương tự ở khỉ dạng người đã không đi tới kết luận gì.[31]
Sự khéo léo ở chim họ Quạ được thể hiện thông qua các kỹ năng kiếm ăn của chúng, khả năng ghi nhớ, sử dụng các công cụ và nhóm các hành vi. Sinh sống trong các nhóm xã hội lớn luôn gắn liền với khả năng nhận thức cao. Để sống trong nhóm lớn, mỗi thành viên phải có khả năng nhận ra các cá thể và phát hiện ra vị trí xã hội cùng khả năng tìm tòi của các thành viên khác theo thời gian. Các thành viên cũng phải có khả năng phân biệt các giới, độ tuổi, tình trạng sinh sản, sự thống lĩnh và phải có khả năng cập nhật các thông tin này một cách thường xuyên. Vì thế, độ phức tạp xã hội tỷ lệ thuận với khả năng nhận thức cao.[32]
Cũng có các ví dụ về trí thông minh ở chim họ Quạ. Một con quạ mỏ nhỏ (Corvus corone) đã được ghi nhận là biết đập vỡ hạt bằng cách đặt nó trên lối đi bộ ngang qua đường, để cho ô tô đi qua làm vỡ vỏ, chờ cho đèn báo giao thông chuyển sang đỏ và sau đó thu lấy nhân hột một cách an toàn. (Xem video[giẻ cùi bụi miền tây (Aphelocoma californica), loài chim lưu trữ các loại thực phẩm mau hỏng, không chỉ ghi nhớ chúng cất giấu thức ăn ở đâu mà còn nhớ là cất giấu đã bao lâu. Điều này là tương tự như trí nhớ theo tình tiết ở người.[3]
Xem xét hành vi trộm cắp ở chim họ Quạ, người ta nhận ra rằng một số loài sẽ sử dụng kinh nghiệm của chúng như là những kẻ trộm cắp để dự đoán các hành vi trộm cắp ở các loài chim khác. Điều này giải thích tại sao, nếu chim họ Quạ đã từng trộm cắp, thì chúng sẽ thực hiện các bước phòng ngừa dự phòng (như di chuyển nơi cất giấu) để tránh trở thành nạn nhân trong tương lai. Có khả năng dự báo hành vi của kẻ khác dựa trên kinh nghiệm bản thân là một đặc điểm mà trước đây người ta cũng cho rằng chỉ có ở người. Các thực nghiệm phòng thí nghiệm đã xác nhận rằng quạ đôi khi có thể dùng kinh nghiệm quá khứ để tiếp cận các chướng ngại vật mới.[3]
Quạ New Caledonia (Corvus moneduloides) nổi tiếng vì khả năng chế tạo công cụ cao của chúng. Chúng tạo ra các công cụ để câu từ cành cây và lá được xén tỉa thành các móc câu. Sau đó chúng sử dụng các móc câu này để lôi ấu trùng của sâu bọ ra khỏi các lỗ trên thân cây. Các công cụ được chế tạo tùy theo công việc và dường như cũng do sự ưu tiên đã học được. Các loài chim họ Quạ khác được quan sát có sử dụng công cụ còn có quạ Mỹ, giẻ cùi lam và giẻ cùi lục (Cyanocorax yncas). Sự đa dạng trong thiết kế công cụ ở họ Quạ cho thấy sự biến đổi trong "văn hóa" của chúng. Một lần nữa, chỉ có khỉ hình người là những con thú duy nhất không phải người biết sử dụng công cụ trong những việc như vậy.[3]
Chim bổ hạt Clark (Nucifraga columbiana) và quạ gáy xám được so sánh trong nghiên cứu năm 2002 dựa trên việc học các quy tắc hình học. Chim họ Quạ, cùng với bồ câu nhà (Columba livia f. domestica), đã định vị được mục tiêu giữa hai cảnh quan, trong khi khoảng cách và cảnh quan đã bị thay đổi. Trong các nghiên cứu này thì chim bổ hạt chính xác hơn so với quạ gáy xám và chim bồ câu.[33]
Một chiến thuật kinh điển trong nông nghiệp để xua đuổi chim chóc phá hoại là dùng người nộm. Tuy nhiên, do trí thông minh của chim họ Quạ là khá cao nên các người nộm trên thực tế không có tác dụng xua đuổi chúng và chúng tận dụng các người nộm này như là chỗ để đậu.[19]
Hệ thống học hiện tại đặt họ Quạ, dựa trên các đặc trưng tiến hóa của chúng, trong phía dưới phần giữa của bộ Sẻ, ngược lại với phân loại mục đích luận trước đó coi chúng như là chim biết hót/kêu "cao nhất" do trí thông minh của chúng.[6] Theo một nhà quan sát,
"Trong thế kỷ 19 đã sinh ra niềm tin rằng chúng là những loại chim 'tân tiến nhất', dựa trên niềm tin rằng sự tiến hóa Darwin đem lại sự 'tiến bộ'. Trong phân loại như vậy thì các loài chim 'thông minh nhất' được liệt kê cuối cùng, phản ánh vị trí của chúng là 'trên đỉnh hình chóp'. Các nhà sinh học hiện đại bác bỏ khái niệm về 'tiến bộ' có thứ bậc trong tiến hóa [...]."[5]
Các nhóm chính chim có trí thông minh cao khác còn có vẹt (họ Psittacidae) và vẹt mào (họ Cacatuidae), không có quan hệ họ hàng gần gũi với chim họ Quạ.
Các loài quạ là ổ chứa Virus Tây Nile ở Hoa Kỳ. Chúng bị lây nhiễm từ muỗi (vật chủ trung gian truyền bệnh), ban đầu từ các loài thuộc chi Culex. Quạ và Raven nhanh chóng bị chết do bệnh này, vì vậy cái chết của chúng là một dấu hiệu cảnh báo sớm sự xuất hiện của Virus Tây Nile xuất hiện (giống như các chết của ngựa và các loài chim khác). Một trong những tín hiệu đầu tiên của mà Virus Tây Nile đến Hoa Kỳ lần đầu tiên là cái chết của các con quạ ở New York.[34][35]
(tiếng Việt)
Họ Quạ (danh pháp khoa học: Corvidae) là một họ phân bố khắp thế giới chứa các loài chim biết kêu/hót thuộc bộ Sẻ (Passeriformes) bao gồm quạ, choàng choạc, giẻ cùi, ác là, chim khách, quạ thông, quạ chân đỏ và chim bổ hạt. Một cách tổng thể thì các loài chim trong họ này được gọi chung là chim dạng quạ và có 132 loài trong 24 chi. Chi Corvus, bao gồm các loài quạ, chiếm trên một phần ba số loài của họ này.
Chúng là các loài chim có kích thước từ trung bình tới lớn với các chân và đuôi khỏe, mỏ cứng và thay lông mỗi năm một lần (phần lớn các nhóm chim dạng sẻ khác thay lông 2 lần mỗi năm).
Họ Quạ phân bố rộng khắp thế giới, ngoại trừ phần cực nam của Nam Mỹ cùng các chỏm băng vùng cực. Phần lớn các loài tìm thấy ở vùng nhiệt đới Trung và Nam Mỹ, miền nam châu Á và đại lục Á-Âu, với ít hơn 10 loài đối với mỗi nơi tại 3 khu vực là châu Phi, Australasia và Bắc Mỹ. Chi Corvus mới du nhập vào Australia trong thời gian tiền sử địa chất gần đây, có 5 loài và 1 phân loài.
В большинстве своём всеядны — питаются как растительной, так и животной пищей: насекомыми и другими беспозвоночными животными, яйцами других птиц, мелкими млекопитающими, ягодами, плодами и семенами растений. Часто употребляют в пищу падаль. Некоторые виды хорошо приспособились к жизни в населённых пунктах и питаются отходами человеческой пищи. Исследования, проводимые американскими орнитологами на территории США в отношении американских ворон (Corvus brachyrhynchos), обыкновенных во́ронов (Corvus corax) и стеллеровых голубых соек (Cyanocitta stelleri), показали, что вороновые оказались самыми всеядными среди всех птиц, питаясь отбросами таких продуктов, как хлеб, макароны, жареный картофель, бутерброды, собачья еда и корм для скота. То же исследование показало, что наличие таких отбросов влияет на общую численность птиц[16].
Моногамны, пары сохраняются длительное время, у многих видов в течение всей жизни. Гнёзда обычно строятся на верхушках деревьев; в качестве строительного материала используются сухие ветки, скреплённые травой или корой. Строят гнездо как самец, так и самка. Кладка состоит из 3—10 (чаще 4—7) яиц, как правило, бледно-зелёного цвета с бурыми пятнышками. Вылупившиеся птенцы остаются в гнезде в течение 6—10 недель в зависимости от вида.
В большинстве своём всеядны — питаются как растительной, так и животной пищей: насекомыми и другими беспозвоночными животными, яйцами других птиц, мелкими млекопитающими, ягодами, плодами и семенами растений. Часто употребляют в пищу падаль. Некоторые виды хорошо приспособились к жизни в населённых пунктах и питаются отходами человеческой пищи. Исследования, проводимые американскими орнитологами на территории США в отношении американских ворон (Corvus brachyrhynchos), обыкновенных во́ронов (Corvus corax) и стеллеровых голубых соек (Cyanocitta stelleri), показали, что вороновые оказались самыми всеядными среди всех птиц, питаясь отбросами таких продуктов, как хлеб, макароны, жареный картофель, бутерброды, собачья еда и корм для скота. То же исследование показало, что наличие таких отбросов влияет на общую численность птиц.
РазмножениеМоногамны, пары сохраняются длительное время, у многих видов в течение всей жизни. Гнёзда обычно строятся на верхушках деревьев; в качестве строительного материала используются сухие ветки, скреплённые травой или корой. Строят гнездо как самец, так и самка. Кладка состоит из 3—10 (чаще 4—7) яиц, как правило, бледно-зелёного цвета с бурыми пятнышками. Вылупившиеся птенцы остаются в гнезде в течение 6—10 недель в зависимости от вида.
鸦科（学名：Corvidae）在是鸟纲雀形目中的一个科。共23属117种。总的来说鸦科包括乌鸦、渡鸦、秃鼻乌鸦、穴乌、喜鹊、树鹊、灰鸟等鸟类。这些鸟共同的特徵是它们聪明、好奇、喜欢玩耍和难听的叫声。
最早的已知的鸦科化石来自1700万年前的中新世中期。[1]。鸦属的种类占整个科的物种的三分之一以上。鸦科起源于澳大利亚并从那里普及到世界各地。
物种列表如下：
冠鸦（Platylophus galericulatus）在传统上被视为鸦科的一属，但在亲缘关系上，它可能更接近于丛鵙科（Malaconotidae）或伯劳科（Laniidae）；因此，目前冠鸦被视为所属不明而被归入鸦科。[1][2]同样，褐背拟地鸦（Pseudopodoces humilis）实际上应被列入山雀科。[3]
鸦科鸟类有圆形的鼻孔，鼻孔被羽毛覆盖，它们的尾羽和翼羽发达，雄性与雌性之间外部类似。温带的鸦科鸟类大多数是黑色的，有些有白色的部分，一些有发蓝色或者紫色反光的羽毛。大多数热带鸦科鸟类羽毛色彩鲜艳。鸦科鸟类有非常强的、坚固的喙，翼距一般在23至71厘米之间[2]。鸦属鸟类是雀形目中最大的鸟类，大小在50至70厘米之间。不同的种可以按大小、形状和地区分类。它们的粗糙的叫声类似[3]。
有些鸦科鸟类组成有组织的团体，比如穴乌有很强的社会级别，在孵卵时期组成群体。许多鸦科鸟类群体内部互相提供帮助[4]。
年轻的鸦科鸟参加复杂的社会和群体游戏。有时它们还会成群进行技巧性的攀枝或者飞行表演。
鸦科鸟类非常凶。比如蓝鵲会对任何威胁它们的巢的动物进行攻击。乌鸦甚至于会攻击狗、猫、渡鸦和猛禽。一般来说这样的攻击被用来分散其他动物的注意力以偷盗食物[5]。
对于人类社会来说鸦科鸟类一般是害鸟，它们破坏农业生产、袭击家禽。大多数农民和家禽生产者反感鸦科鸟类。
鸦科鸟类是杂食性动物，它们的食物包括无脊椎动物、幼鸟、小的哺乳动物、浆果、水果、种子和尸体。但是许多鸦科鸟类，尤其是乌鸦，适应了与人类社会的共同生活，开始依靠人类社会的产物为食。在居住区附近的乌鸦的食物大多数包括人类的产品，比如面包、面条、烤土豆、犬食、三明治和其他饲料。由于人类食品生产过剩，导致了部分鸦科鸟类数目的增加。
冬季鸦科鸟类往往成群觅食[6]。乌鸦群尤其以其对谷物的破坏而著称。但是乌鸦也吃许多对农业有害的东西，比如害虫和杂草[7]。鸦科鸟类的喙无法撕肉和撕破动物的皮，这是为什么鸦科鸟类喜欢吃尸体的原因。
鸦科鸟类的迁徙习惯与其食物来源有关，比如在能够获得足够的人类生产的食物的地区的鸦科鸟类一般定居。鸦科鸟类可以在多种不同的气候中生活，在温带它们身上的黑色羽毛为它们提供吸收阳光中的热量的能力[8]。在缺乏食物的时候鸦科鸟类也会突然迁徙[9]。过候鸟生活的鸦科鸟类在秋季（一般八月左右）组成大群，然后南迁[10]。
世界各地的鸦科鸟类均有聚群共栖的习惯，有些共栖的群可以含两千只鸟。鸦科鸟类的伴侣之间的联系非常强，有些鸟类的伴侣甚至是终身的。但即使在这样的情况下还是会出现与其他鸟交配的情况。鸦科的鸟雄雌一起在树上建筑大的巢。孵卵期内雄鸟经常喂雌鸟[11]。巢由许多由草和树皮交织在一起的树枝组成。鸦科鸟类每次可以产3至10枚卵，一般数目在4至7枚之间。卵一般呈绿色，带有棕色的斑点。孵出后幼鸟一般在巢内待六至十周（各种鸟各不相同）。雄鸟和雌鸟共同养护幼鸟。
鸦科鸟类寻找配偶的过程相当复杂，一般一只年轻的雄鸟要经过一系列测验，包括飞行技巧，后才会被一只雌鸟选中[12]。
不像其他许多鸟类那样，鸦科鸟类（尤其乌鸦）随人类的发展而扩展。乌鸦和渡鸦通过与人类社会之间的适应获得了很大的发展。与人类适应得最强的是美洲乌鸦。通过垦荒和建立含有许多浆果和昆虫的灌木丛人类为乌鸦提供了更多的食物。乌鸦和蓝雀往往选择垦荒后重新自然化的土地上的年轻的、繁茂的树筑巢。渡鸦一般选择比较密集的森林中的大树。
穴鸦可以在建筑物内或者兔穴中孵卵。
鸦科鸟类典型的黑色的羽毛、它们的腐食习性以及历史上遗留下来的偏见，人类很久一直将鸦科鸟类看作死亡、灾难、疾病、不公正等的象征。在历史上和在许多文化中鸦科鸟类被看作是恶运的前兆和邪恶的同伴。
在西方鸦科往往被与魔鬼连在一起。虽然如此也有将鸦科鸟类说成是非常聪明的传说。美国土著人相信大地是渡鸦制造的。北欧神话中的主神奥丁经常徵求渡鸦的意见。在美国土著人中渡鸦虽然非常狡猾但是依然是一个非常普及的图腾。在欧洲文学中渡鸦被看作是阴暗、悲伤和死亡的代表。但在中世纪渡鸦也被看作是雄性生机的代表。除此之外还有渡鸦与狼一起狩猎的传说。远古东亚存在鸦崇拜，称为“金乌”，是太阳的象征。近世满族也有鸦、鹊崇拜，满族院落设立高杆，杆顶设一斗，斗内放置肉、内脏、米等食物以饲鸦鹊。
在所有鸟类中鸦科的大脑与身体之间的比例是最高的。其比例类似黑猩猩，几乎与海豚一样，比人类只小一点[13]。，它们的智慧很明显地体现在它们的幼鸟相当长的发展期中。在这段长的发展期中幼鸟可以从它们的父母那里学到必要的技巧。由于大多数鸦科鸟类合作孵卵，它们的幼鸟可以从整个群的不同成员学习。有些学者认为鸦科是所有鸟中最聪明的。在实验室中鸦科鸟比其他食肉哺乳动物要聪明，其操作技巧几乎与猴一样高。一些智商测验认为鸦科是所有鸟中智商最高的[14]。
鸦科鸟类的觅食技巧、记忆能力、使用工具的能力和群体行为体现出了它们的智慧。很久以来在大的社会性的社群中生活就已经被看作是高智力的一个标志。在这样的群体中其成员必须能够区分其他成员的性别、年龄、繁殖力状态、级别，并必须不断更新这些数据。因此社会复杂性与高智力密切相关。
除此之外还有单个的关于鸦科智力的报道。比如有一只乌鸦据报道将核桃放在十字路口上，让过往的汽车来帮自己压碎它们，然后等红灯时安全地取食被压碎的核桃。鸦科鸟类也往往偷盗。它们会观察其他鸟隐藏食物，然后等这些鸟离开后去偷盗被隐藏的食物。有些鸦科的鸟将隐藏的食物不断地改变隐藏地来防止它们被偷盗。隐藏食物需要很好的记忆能力。据报道有的鸦科鸟类可以在九个月后依然找到它们隐藏的食物。有人认为它们使用垂直的路标（比如树）来记忆地点。
由于只有偷盗过其他鸟的鸦科动物才会使用更改它们的隐蔽处的方式来防止被偷盗，因此有人认为鸦科鸟类能够通过自己的经验来预言其他鸟的行为。这个能力至今为止只有人类才体现出来。实验证明有些乌鸦能够使用过去的经验来克服新的困难。
有些乌鸦能够致用树枝制作钩子来从树洞中吊出幼虫。不同地区的鸦科鸟类的工具也各不相同，这似乎说明它们有文化上的区别。在所有动物中只有猴有这样使用工具的能力。
使用草人来驱逐鸟类是一个在农业中常用的手段，但是由于鸦科动物非常聪明它们很快就识破了这个骗局。它们甚至往往栖息在草人上。虽然农民不断设法驱逐鸦科鸟类，但它们在数量和分布上不断扩大。
除极地和南美洲最南端外世界各地均有鸦科动物。最近鸦科动物重新进入澳大利亚，导致了五个新的种和一个新的亚种的产生。
虽然大多数鸦科鸟类不受威胁（有些可能还是通过人的作用避免了灭绝的厄运），但是还是有少数鸦科鸟类受到威胁，比如在东南亚热带雨林被破坏的过程中也有鸦科鸟类受到灭绝的威胁。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : スズメ目 Passeriformes 亜目 : スズメ亜目 Passeri 上科 : カラス上科 Corvoidea 科 : カラス科 Corvidae 学名 Corvidae Vigors, 1825 タイプ属 Corvus 和名 カラス（烏・鴉） 属 
カラス科（カラスか、学名 Corvidae）は、鳥類スズメ目の科である。
カラス（烏・鴉）と総称されるが、狭義には（明確な定義はないが）カラス属など数属をカラスと総称する。カラス科には他に、カケス類・オナガ類・サンジャク類・カササギ類などが含まれる。
アフリカ大陸、オーストラリア大陸、北アメリカ大陸、ユーラシア大陸、アイスランド、アイルランド、イギリス、インドネシア、日本、パプアニューギニア、マダガスカル。
最大種はワタリガラスで全長65cmとスズメ目でも最大種。多くの種では全身が黒い羽毛で覆われるが、多彩な色彩の羽毛を持つ種もいる。
嘴や後肢は頑丈で、鼻孔は羽毛で覆われる。
囀らない。多くの種は樹上や断崖に木の枝を組み合わせたお椀状の巣を作り、卵を産む。
カラス科など7科はカラス上科の中で単系統をつくるが、互いの系統関係は不確実である[1]。
カラス科内の系統樹は Ericson et al. (2005)[2]; Bonaccorso & Peterson (2007)[3]。カンムリカケス Platylophus は図示されていない。2つの大きく放散した系統があり、1つは新世界に生息し New World jays（新世界カケス類）と呼ばれ、もう1つは旧世界に生息しカラス類・カササギ類・旧世界のカケス類などが含まれる。
伝統的にカラス科とされてきたが論争のあったヒメサバクガラス Pseudopodoces は、スズメ小目のシジュウカラ科 Paridae に移され、さらにシジュウカラ属 Parus に含められ学名も Parus humilis となった。カンムリカケス Platylophus はモズ科 Laniidae に近い可能性があるが、カラス科に留められている（分類は国際鳥類学会議 (IOC) を基準とした[4]）。
Sibley & Ahlquist (1990) ではカラス族 Corvini とされ、カラス亜科に含まれていた。
適応力が強く食性が幅広いため、市街地などの他の鳥類が生息しないような環境でも見られることがある。
一方で開発による生息地の破壊、人為的に移入された動物による捕食などにより生息数が減少している種もいる。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 カラス科（カラスか、学名 Corvidae）は、鳥類スズメ目の科である。
カラス（烏・鴉）と総称されるが、狭義には（明確な定義はないが）カラス属など数属をカラスと総称する。カラス科には他に、カケス類・オナガ類・サンジャク類・カササギ類などが含まれる。
까마귀과(Corvidae)는 참새목의 하위분류로 까마귀와 까치, 어치를 포함한다.[1] 참새목의 평균 크기에 비해 큰 편이다. 일부 몸집이 큰 종은 높은 수준의 학습능력을 보인다.
다음은 2019년 올리버로스(Oliveros) 등의 연구에 의한 까마귀상과의 계통 분류이다.[2]
까마귀상과Ifritidae
Platylophidae
.JPG)
.jpg)
_RWD.jpg)
.jpg)
.JPG)
_(1547)_-_Relic38.jpg)
_in_tree,_Costa_Rica.jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
.JPG)
.jpg)
.JPG)
.jpg)
_d1.jpg)
_Georges_Valbon_2022_03_18_01.jpg)
.jpg)
_Jahalana_pair.jpg)
_-_%D0%A5%D1%83%D0%BB%D0%B0%D0%BD_%D0%B6%D0%BE%D1%80%D0%BE%D0%BE_(16566349299)_(cropped).jpg)
.jpg)
_(21166125155).jpg)
_(14750355755).jpg)
.jpg)
-(193-%3F))_(20800145445).jpg)
,_Yosemite_NP,_CA,_US_-_Diliff.jpg)
_grooming_in_Kolkata_I_IMG_4324.jpg)
,_Yosemite_NP,_CA,_US_-_Diliff.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_d1.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
