Meerkats are also known as Suricates or slender-tailed mongooses.
The Honolulu Zoo houses only male meerkats. This is to ensure no possibility of an escaped group to establish a breeding population. If this were to occur, they could seriously damage the natural ecosystem (Honolulu Zoo, 2001).
Perception Channels: tactile ; chemical
No species of mongoose is known to be threatened or endangered (The Living Desert Zoo & Gardens).
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
See Reproduction.
Meerkats are significant carriers of rabies. However, there have only been 10 documented instances of rabies-infected meerkats attacking people or domestic animals in the past ten years. They are also a carrier of tick-borne diseases (van Staaden, 1994).
In some areas, meerkats are regarded as pests (The Living Desert Zoo & Gardens). This label is probably correlated with the ecological effects of their burrow construction and being carriers of disease (van Staaden, 1994).
Negative Impacts: crop pest; causes or carries domestic animal disease
Meerkats may slow the increase of agricultural pest populations, in particularly Lepidopterans. In addition, meerkats adapt well to captive settings and are a popular zoo exhibit animal (van Staaden, 1994).
Positive Impacts: controls pest population
Meerkats are an important link in the food web. They provide food for predators. They also take many invertebrates, probably acting as a control on their own prey populations.
Meerkats are mainly insectivorous, but will take small vertebrates, eggs, and plant matter. They forage regularly for these food items, digging in soil and grass and overturning rocks. Their animal diet consists of 82% insects, 7% arachnids, 3% centipedes, 3% millipedes, 2% reptiles, and 2% birds. Captive meerkats will prey readily upon small mammals (van Staaden, 1994).
Animal Foods: birds; mammals; reptiles; insects; terrestrial non-insect arthropods
Plant Foods: leaves
Primary Diet: carnivore (Insectivore )
Meerkats (Suricata suricatta) inhabit portions of South Africa, Botswana, Zimbabwe and Mozambique, extending from the south west arid biotic zone and eastward into neighboring southern savanna and grassland areas (van Staaden, 1994). These areas include the majority of the southern tip of Africa up to about 17 degrees South latitude.
Biogeographic Regions: ethiopian (Native )
Meerkats inhabit the most open and arid country of any mongoose species. They are found in areas of savannah and open plains and their distribution depends on soil type, with firm to hard soils being common living grounds (Estes, 1991; van Staaden, 1994).
Habitat Regions: tropical
Terrestrial Biomes: desert or dune
In captivity, Meerkats have been known to live for over 12 years (Honolulu Zoo, 2001; Oakland Zoo, 1999). Lifespan in the wild may be from 5 to 15 years (van Staaden, 1994).
Range lifespan
Status: wild: 1 (high) years.
Range lifespan
Status: captivity: 12 (high) years.
Typical lifespan
Status: wild: 5 to 15 years.
Average lifespan
Status: captivity: 12.5 years.
Average lifespan
Status: captivity: 12.0 years.
S. suricatta is a small herpestid with males averaging 731 grams and females 720 grams. The body and legs of these animals are long and slender, with head and body length between 250 and 350 mm. The tail is thin and tapering to a point, and adds 175-250 mm to the total length of the animal. It is not bushy like many mongoose species.
The face is also tapered, coming to a point at the nose and rounded at the forehead. The ears are small and crescent-shaped. The color of the coat varies geographically. In the southern portion of their range, pelage color is darker, with lighter pelage coloration in the more arid regions, following Gloger's rule. Generally, the color of the coat is peppered gray, tan, or brown with a silver tint. The nose is brown. The ventral parts of the body are only sparsely covered with hair. The fore claws are enlarged for digging and the tail is yellowish tan in color with a distinctive black tip. In addition, there are distinctive dark patches around the eyes. Dark horizontal bands run across the dorsal parts of the body except the head and tail.
The skull exhibits large eye sockets, no sagittal crest, thin zygomatic arch, and a coronoid process of medium height. The dental formula is 3/3 1/1 3/3 2/2 = 36. The incisors curve slightly and the cheek teeth have high, pointed cusps
(van Staaden, 1994; Nowak, 1999).
Average mass: 720-731 g.
Range length: 425 to 600 mm.
Sexual Dimorphism: male larger
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Average mass: 776 g.
Average basal metabolic rate: 1.729 W.
Predators include various avian and mammalian carnivores, such as hawks and eagles (particularly the Martial Eagle) and jackals.
S. suricatta shows a variety of anti-predator behaviors. These behaviors include alarm calling, maintaining an alert stance by propping the body into an upright position, running for cover, defensive threats, mobbing an enemy, self defense, and covering the young.
In defensive threats and mobbing, meerkats appear larger than they actually are. An individual will arch its back, standing as tall as possible on all four legs, with hair and tail erect, and its head lowered. At the same time, it will rock back and forth, growl, hiss, and spit in an attempt to intimidate its enemy. Mobbing requires a group of meerkats all giving defensive threats at the same time. If a predator approaches in spite of these bluffs, a meerkat will lie on its back with teeth and claws fully visible, protecting the back of its neck.
For aerial predators, meerkats will most often flee to a burrow if an attack seems forthcoming. If surprised, however, adults will cover their offspring with their own bodies (Estes, 1991).
Known Predators:
Reports from captivity indicate that there is no elaborate precopulatory display. Males initiate copulation by fighting with the female. If the female resists his attempts to mount her, the male will grip her by the nape until she is submissive. During mating, the male grips the female around the middle to maintain his position until copulation has ended (van Staaden, 1994).
Mating System: cooperative breeder
Females typically breed at about 24 months of age (Clutton-Brock et al., 1999). The breeding season is extended in meerkats when conditions are favorable. In addition, females exhibit no synchrony of estrous, mating, or birth (van Staaden 1994). Therefore, the pack can produce young throughout the year. In the wild, however, births occur most often during the rainy, warmer part of the year from August through March (Estes, 1991; van Staaden, 1994). Breeding may stop during times of drought (Clutton-Brock et al., 1999). Gestation has been reported to be approximately 11 weeks (van Staaden, 1994). In captivity, Meerkats have been known to give birth to 11 litters in 31 months (van Staaden, 1994). In the wild, the average litter size is 3 offspring and females can have up to 3 litters per year (Estes, 1991).
Young are altricial, with ears and eyes closed. They are unable to urinate or defecate without stimulation from their mother. Ears open at about 10 days of age, and eyes at 10-14 days. Young are weaned between 49 and 63 days of age. Meerkats become sexually mature around 1 year of age (van Staaden, 1994).
Breeding season: Although individual females are highly seasonal breeders, within any population of meerkats there are always reproductive females to be found.
Average number of offspring: 3.
Average gestation period: 11 weeks.
Range weaning age: 49 to 63 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 1 years.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 1 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; year-round breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization (Internal ); viviparous
Average birth mass: 29 g.
Average gestation period: 77 days.
Average number of offspring: 4.
Average age at sexual or reproductive maturity (male)
Sex: male: 365 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female)
Sex: female: 365 days.
As in all mammals, the mother provides the offspring with milk. Young mothers carry their young by picking them up any which-way, whereas older, experienced mothers always carry young by the nape of the neck. The father meerkat may take an active role in parental care by guarding the young. Because of the highly social nature of meerkats, nonbreeding individuals are often part of the pack. These nonbreeders act as helpers, guarding and provisioning the young (van Staaden, 1994).
Parental Investment: altricial ; male parental care ; female parental care
Die graatjiemeerkat (Suricata suricatta), ook soms bekend as die stokstertmeerkat of slegs meerkat, is 'n soogdier wat in Suider-Afrika voorkom.
Graatjiemeerkatte is klein muishonde: 'n volwasse mannetjie weeg gemiddeld 731 g en 'n wyfie 720 g. Die totale lengte van 'n volwasse meerkat is gemiddeld 550 mm. Die liggaam is lank en slank, met 'n lengte van 250 tot 350 mm. Anders as baie ander muishondspesies het die graatjiemeerkat nie 'n pluimstert nie: die dun, geelbruin stert wissel van 175 tot 250 mm in lengte en word geleidelik dunner tot by die swart punt.
Die graatjiemeerkat het 'n gepunte gesig, met klein, halfmaanvormige ore. Die kleur van sy pels hang van sy woongebied af: in die suidelike deel van die verspreidingsgebied het hulle 'n donkerder pels, terwyl dié in die noorde 'n ligter pels het. Oor die algemeen het hulle 'n grys, ligbruin of bruin pels, met 'n silwer tint. Die kloue is groot en aangepas om te grawe. Die oë word deur kenmerkende donker vlekke omring en daar is ook horisontale strepe wat oor die rug strek.
Die graatjiemeerkat se habitat beslaan dele van Namibië, Suid-Afrika, Botswana, Zimbabwe en Mosambiek. Van al die muishondspesies, bewoon graatjiemeerkatte die oopste en dorste dele. Hulle word in grasvelde aangetref en hul verspreiding hang ook af van die grondsoort: hulle kom meestal voor in gebiede met ferm of harde grond.
Meerkatte eet hoofsaaklik insekte, maar sal ook klein gewerweldes, eiers en plantreste eet. Hulle soek kos deur in die grond en gras te grawe en klippe om te keer.
Wanneer sy 24 maande oud is begin 'n wyfie gewoonlik paar. Alhoewel meerkatte dwarsdeur die jaar kan paar, vind geboortes dikwels tydens die reënerige, warmer dele van die jaar van Augustus tot Maart plaas; dus wag meerkatte gewoonlik vir gunstige omstandighede voor hulle paar. 'n Wyfie is elf weke lank dragtig, waarna sy geboorte gee aan 3 kleintjies. Wyfies kan tot drie maal per jaar kleintjies hê. Die kleintjies se oë en ore is toe met geboorte en hulle kan nie urineer of ontlas sonder stimulasie van hul ma nie. Die ore gaan na 10 dae oop en die oë na 10-14 dae. Hulle soog tot 'n ouderdom van 49 tot 63 dae. 'n Graatjiemeerkat is geslagsryp op 1 jaar en het 'n moontlike lewensduur van 12 tot 13 jaar. Die vader neem soms 'n aktiewe rol in die versorging van die kleintjies. Aangesien meerkatte 'n sosiale karakter het, help nie-parende meerkatte dikwels ook om die kleintjies te versorg en van kos te voorsien.
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Graatjiemeerkat.
Wikispecies het meer inligting verwant aan: Graatjiemeerkat
Die graatjiemeerkat (Suricata suricatta), ook soms bekend as die stokstertmeerkat of slegs meerkat, is 'n soogdier wat in Suider-Afrika voorkom.
Graatjiemeerkatte is klein muishonde: 'n volwasse mannetjie weeg gemiddeld 731 g en 'n wyfie 720 g. Die totale lengte van 'n volwasse meerkat is gemiddeld 550 mm. Die liggaam is lank en slank, met 'n lengte van 250 tot 350 mm. Anders as baie ander muishondspesies het die graatjiemeerkat nie 'n pluimstert nie: die dun, geelbruin stert wissel van 175 tot 250 mm in lengte en word geleidelik dunner tot by die swart punt.
Die graatjiemeerkat het 'n gepunte gesig, met klein, halfmaanvormige ore. Die kleur van sy pels hang van sy woongebied af: in die suidelike deel van die verspreidingsgebied het hulle 'n donkerder pels, terwyl dié in die noorde 'n ligter pels het. Oor die algemeen het hulle 'n grys, ligbruin of bruin pels, met 'n silwer tint. Die kloue is groot en aangepas om te grawe. Die oë word deur kenmerkende donker vlekke omring en daar is ook horisontale strepe wat oor die rug strek.
Die graatjiemeerkat se habitat beslaan dele van Namibië, Suid-Afrika, Botswana, Zimbabwe en Mosambiek. Van al die muishondspesies, bewoon graatjiemeerkatte die oopste en dorste dele. Hulle word in grasvelde aangetref en hul verspreiding hang ook af van die grondsoort: hulle kom meestal voor in gebiede met ferm of harde grond.
Meerkatte eet hoofsaaklik insekte, maar sal ook klein gewerweldes, eiers en plantreste eet. Hulle soek kos deur in die grond en gras te grawe en klippe om te keer.
Wanneer sy 24 maande oud is begin 'n wyfie gewoonlik paar. Alhoewel meerkatte dwarsdeur die jaar kan paar, vind geboortes dikwels tydens die reënerige, warmer dele van die jaar van Augustus tot Maart plaas; dus wag meerkatte gewoonlik vir gunstige omstandighede voor hulle paar. 'n Wyfie is elf weke lank dragtig, waarna sy geboorte gee aan 3 kleintjies. Wyfies kan tot drie maal per jaar kleintjies hê. Die kleintjies se oë en ore is toe met geboorte en hulle kan nie urineer of ontlas sonder stimulasie van hul ma nie. Die ore gaan na 10 dae oop en die oë na 10-14 dae. Hulle soog tot 'n ouderdom van 49 tot 63 dae. 'n Graatjiemeerkat is geslagsryp op 1 jaar en het 'n moontlike lewensduur van 12 tot 13 jaar. Die vader neem soms 'n aktiewe rol in die versorging van die kleintjies. Aangesien meerkatte 'n sosiale karakter het, help nie-parende meerkatte dikwels ook om die kleintjies te versorg en van kos te voorsien.
El suricatu (Suricata suricatta) ye una especie de mamíferu carnívoru de la familia Herpestidae qu'habita la rexón del desiertu de Kalahari y el Namib n'África.
El suricatu ye una de les mangostes más pequeñes; los machos tienen un pesu promediu de 731 g y les femes de 720 g. El cuerpu y miembros d'estos animales son llargos y espodaos, con un llargor de cuerpu y cabeza d'ente 25 y 35 cm. La cola ye delgada y un pocu allargada, midiendo 175-250 mm. A diferencia de la mayoría de les mangostes escarez d'abondosa pelame.[2]
La cara tien forma cónica, terminando en punta na ñariz y arrondada na parte posterior de la cabeza. Les oreyes son pequeñes y tienen forma de media lluna. El color de la pelame varia xeográficamente. Na rexón sur de la so distribución, el color del pelo ye más escuru, con un tinte más claru nes rexones más grebes. Xeneralmente el color ye gris motudu, canela o marrón con tinte plateado. La ñariz ye marrón. La parte ventral del cuerpu ta parcialmente cubiertu con pelo. Les garres de los miembros anteriores tán afeches pa escargatar y la cola ye mariellu-canela cola punta de color negru. Adicionalmente, tien parches de color negru alredor de los güeyos. Tien bandes de color negru que traviesen la rexón dorsal sacante la cabeza y la cola.[2]
Ye una especie diurna y de costumes sociales. Son animales escavadores, que viven en grandes redes soterrañes con múltiples entraes. Namá les dexen mientres el día. El tamañu de les colonies pue algamar los 40 individuos.
El suricatu ye principalmente insectívoru, pero tamién s'alimenta d'invertebraos, güevos, componentes vexetales. Estos busquen alimentu regularmente en busca d'estos elementos, escavando nel suelu, la yerba, y debaxo de les roques. La so dieta ta conformada pol 82 % d'inseutos, 7 % d'arácnidos, 3 % de ciempiés, 3 % de milpies, 2 % de reptiles y 2 % d'aves.[2]
Habiten les zones más grebes y abiertes que cualesquier otra especie de mangosta. Atópase-yos n'árees de sabana y enllanaes abiertes y la so distribución depende del tipu de suelu, con preferencia de suelos firmes y duros p'asitiase.[3]
Sos depredadores más frecuentes son aves como les ferres y les águiles, principalmente la águila marcial, y mamíferos carnívoros como lleopardos, chacales y caracales.[2]
El suricatu (Suricata suricatta) ye una especie de mamíferu carnívoru de la familia Herpestidae qu'habita la rexón del desiertu de Kalahari y el Namib n'África.
Surikat və ya surikata — Herpestidae fəsiləsinə aid olan məməli növü. Cənubi Afrikada (Kalaxari səhrası ərazisində: Anqola, Namibiya, Botsvana, CAR-ın şimal-qərbində) geniş yayılmışdır. Əvvəllər Madaqaskarda da rast gəlinib.
Manqustlar fəsiləsinə aid olan surikatlar əsasən ağacların bitmədiyi daha açıq və boş torpaqlarda yaşayırlar. Onları savannalarda və açıq düzənliklərdə tapmaq olar.
Surikatlar kiçik manqustlara aid olduğundan onların çəkisi 700-750 qramdır. Surikatın başı ilə birlikdə bədəninin uzunluğu 25-35 sm, quyruğunun uzunluğu isə 17,5-25 sm olur. Surikatların diş formulu belədir:
(burada I {displaystyle I} 
Tüklərinin rəngi adətən narıncı-qəhvəyi rəngdə olur. Bütün surikatlarda xarakterik olaraq qara zolaq vardır. Başı ağ, qulaqları qara, burnu qəhvəyi, quyruğu sarı rəngli, quyruğunun ucu qara rəngdədir. Xəzi uzun və yumşaqdır. Qarnında və mədəsində tükləri qısadır. Ön pəncələrində uzun və möhkəm caynaqları vardır.
Surikatlar aktiv şəkildə sürü halında gəzən heyvanlara aiddir. Onlar balaca yuvalarda yaşayırlar. Bu yuvaların dərinliyi adətən 1,5 m olur və bir neçə yerdən girişi olur. Əgər onlar dağlıq yerlərdə yaşayırlarsa, onların yaşayış yeri kimi qayalı səhralar çıxış edir. Gündəlik həyat tərzinə malikdir. İsti günlərdə günəşin altında qızınmağı xoşlayırlar. Arxa pəncələri üstündə uzun müddət dayana bilirlər. Tez-tez yaşayış yerlərini dəyişirlər və yeni yaşayış yeri köhnəsindən 1,5-2 km aralıda yerləşir.
Surikatlar öz yuvalarının yaxınlığında və adətən həşəratlarla qidalanırlar, lakin bəzən kərtənkələ, ilan, əqrəb, xərçəng, çoxayaqlılar, quş yumurtaları və bitki komponentləri ilə də qidalanırlar.
Surikatlar ilan zəhərinə qarşı yüksək immunitetə malikdir. Onlar həmçinin Kalaxari səhrasında yaşayan əqrəblərin zəhərinə qarşı dözümlüdürlər. Lakin ən təhlükəli əqrəb növlərinin zəhəri surikatlar üçün də ölümcül ola bilər. O əqrəblə qarşılaşdıqda ilk öncə əqrəbin zəhərli neştərini dişləməklə ondan qurtulur, sonra onun zirehindən zəhərin izlərini qumla təmizləyir.
Surikatlar koloniya halında yaşayan heyvanlara aiddir. Surikatların koloniyası özündə 2-3 ailə qrupunu birləşdirir və üzvlərin sayı 20-30 arası olur. Ailə qrupları arasında tez-tez baş verən toqquşmalar ən azı bir surikatın ölümü ilə başa çatır. Əgər bir ailə digər ailənin yuvasını ələ keçirirsə, onda həmin yuvada olan balaların hamısı öldürülür.
Surikatların arasında matriarxat hakimdir. Belə ki, dişi surikat erkəkdən ölçülərinə görə daha iri və onun üzərində üstünlüyə malik ola bilər.
Surikatların gündəlik həyat tərzi belədir: səhər tezdən yuxudan durduqdan sonra öz yuvalarının girişini qumdan təmizləyir, qida axtarışına çıxır, ən isti vaxtda kölgədə dincəlir, sonra yenidən qida axtarışına çıxır və günəşin qürubuna təxminən 1 saat qalmış öz yuvalarına qayıdırlar. Bəziləri yer qazanda digəri hətta ağaca çıxaraq düşməndən qorunmaq üçün keşik çəkir.
Bir yuvadan digərinə keçməyin iki səbəbi vardır: birincisi, köhnə yuvada uzun müddət qalmaları parazitlərin çoxalması ilə müşayiət olunur, ikincisi isə rəqib ailələr onların yuvalarına doğru yaxınlaşırlar. Onların köçü adətən səhər qida axtarışından sonra başlayır.
Surikatlar asanlıqla ələ öyrədilir. Onlar soyuğa qarşı çox həssasdırlar. Cənubi Afrikada yaşayan əhali surikatları gəmiricilər və ilanları tutmaq üçün öz evlərində saxlayırlar. Surikatları bəzən onların çox vaxt yanaşı yaşadıqları sarı manqustlarla səhv salırlar. Sarı manqustlar ələ öyrədilə bilmir.
Surikat və ya surikata — Herpestidae fəsiləsinə aid olan məməli növü. Cənubi Afrikada (Kalaxari səhrası ərazisində: Anqola, Namibiya, Botsvana, CAR-ın şimal-qərbində) geniş yayılmışdır. Əvvəllər Madaqaskarda da rast gəlinib.
El suricata (Suricata suricatta) és un petit mamífer membre de la família de les mangostes.[1] Habita al desert de Kalahari (Botswana) i a Sud-àfrica. Un grup de suricates s'anomena "multitud", "quadrilla" o "clan".[2] Un clan de suricates acostuma a tenir de 10 a 30 suricates,[2][1] però algunes grans famílies en contenen més de 50. Tenen una vida mitjana de 12 a 14 anys.[3]
El suricata és una mangosta petita. Els mascles tenen un pes mitjà de 731 grams, mentre que el de les femelles és de 720 grams. El cos i les potes d'aquesta espècie són llargs i esvelts, amb una longitud conjunta del cap i del cos que varia entre 25 i 35 cm. La cua és prima i estilitzada i mesura entre 17,5 i 25 centímetres i a diferència d'altres espècies de mangosta no és massa peluda.
El rostre és cònic, acabant en punta al nas. Les orelles són petites i arrodonides, amb forma de mitja lluna. El color del pelatge varia geogràficament. A la part sud de la seva zona de distribució, el color del pelatge és més fosc, mentre que a les regions més àrides del nord, el pelatge és més clar. En general, el color del pelatge està esquitxat de gris, beix o marró amb un tint platejat. El nas és de color marró. Les parts ventrals del cos estan escassament cobertes de pèls. Les urpes davanteres són més llargues per excavar i la cua és de color groguenc amb la punta d'un color negre distintiu. A més, presenta taques fosques al voltant dels ulls i bandes horitzontals fosques al llarg de l'esquena.
El crani presenta grans forats oculars, un arc zigomàtic prim, un procés coronoide de mida mitjana i no té cresta sagital. La fórmula dental és 3/3 I, 1/1 C, 3/3 P i 2/2 M, sumant un total de 36 dents. Les incisives es corben lleugerament i les molars tenen puntes altes i punxegudes.[3][4]
Els suricates viuen en diverses parts del sud-oest d'Àfrica, incloent el desert de Kalahari (Botswana), el nord i oest de Sud-àfrica, Moçambic, Angola (malgrat que n'hi ha poca població), el sud i oest de Namíbia i a Zimbabwe.[3] Aquestes àrees inclouen la majoria de la punta sud d'Àfrica fins a uns 17º latitud sud.
La població de suricates va baixar dràsticament entre l'abril del 1994 i el maig del 1995. L'abril del 1994 hi havia una densitat d'1 animal per quilòmetre quadrat, mentre que el maig del 1995 era de 0,32 animals/km2.[5]
Habita zones àrides, terra oberta, caracteritzada per petits prats i escassos boscos. També habiten en zones amb sabana.[6] No habiten zones completament desèrtiques i àrees boscoses, ni terrenys muntanyosos.[5] La distribució també depèn del tipus de terreny i els suricates prefereixen terreny dur i ferm.[3]
Els suricates són uns petits animals que viuen en grans xarxes subterrànies amb múltiples entrades[7] que només abandonen durant el dia. Són molt sociables:[8][7] viuen en colònies de 10 a 30 membres. La parella alfa sovint marca amb l'olor els subordinats del grup per expressar la seva autoritat i normalment, després d'això, els subordinats netegen els alfa i els llepen la cara. Aquest comportament també es practica normalment quan els membres del grup es retroben després d'un curt període de separació. La majoria dels suricates en un grup són germans o descendents de la parella alfa.
Els suricates mostren un comportament altruista en les seves colònies;[9] un o més suricates es queden vigilant mentre la resta estan escorcollant o jugant, per avisar sobre algun perill.[10] Quan s'observa un depredador, el sentinella dona un avís i la resta del grup marxa o s'amaga en un dels amagatalls creats al llarg del territori. El sentinella és el primer a reaparèixer de l'amagatall i mirar si hi ha depredadors. Si no veu perill, n'avisarà la resta que ja poden sortir.
Els suricates també són coneguts per compartir el seu cau amb la mangosta groga (Cynictis penicillata) o l'esquirol de terra, espècies amb les quals no competeixen per menjar.[11] Si tenen mala sort, de vegades comparteixen el seu cau amb serps.
Els suricates ensenyen als més petits. Els joves de la majoria d'espècies aprenen observant els adults. Per exemple, els suricates adults ensenyen als més petits com menjar un escorpí verinós: li trauran el fibló i l'ajudaran a agafar la criatura.[12]
Malgrat el seu comportament altruista, els suricates de vegades maten els membres més petits del seu grup. S'han vist alguns subordinats matant la descendència de membres més dominants, per millorar la posició de la seva pròpia descendència.[13]
Recentment s'ha descobert que els crits dels suricates tenen un significat específic: indiquen serps o altres depredadors. També indiquen la urgència: si n'està lluny o a prop.[14] De moment encara no se sap com funcionen.
Els suricates són principalment insectívors, però també mengen petits vertebrats, ous i plantes. Escorcollen regularment per aconseguir aquests aliments, excavant el terra. La seva dieta animal consisteix en un 82% d'insectes, 7% d'aràcnids, 3% de centpeus, 3% de milpeus, 2% de rèptils i, rarament (2%), petits ocells.[3] Són immunes al fort verí dels escorpins del desert de Kalahari, al contrari que els humans.[15] No tenen un excés de greix corporal, puix que escorcollar per buscar menjar és una necessitat diària.
Els suricates excaven en grup amb un "sentinella " vigilant que no s'acostin depredadors mentre la resta busquen menjar.[10] Cada sentinella vigila durant una hora aproximadament. Els suricates joves no comencen a escorcollar menjar fins que tenen un mes i sempre ho fan sota la tutela d'un membre més gran de la família.[16] El sentinella que vigila piula si tot és correcte, mentre que si observa perill, lladra fortament o xiula.
Els informes realitzats en captivitat indiquen que el festeig previ a la còpula no n'és gairé elaborat. El mascle inicia el procés lluitant amb la femella. Si aquesta resisteix els intents del mascle de muntar-la, aquest la subjectarà pel clatell fins que es mostri submisa. Durant l'aparellament, el mascle envolta la femella per mantenir la posició fins que la còpula acaba.[3]
Les femelles solen aparellar-se als dos anys.[17] La temporada d'aparellament té lloc quan les condicions són favorables. A més, les femelles no mostren sincronia en el cicle estral, l'aparellament o en donar a llum.[3] Per això, poden donar a llum durant tot l'any. No obstant això, en la natura, els naixements tenen lloc més sovint durant l'estació càlida i plujosa que va de l'agost al març.[17] El període de gestació té una durada aproximada d'11 setmanes.[3] En captivitat, una femella ha arribat a tenir 11 ventrades en 31 mesos.[3] A la natura, poden arribar a tenir 3 ventrades a l'any, amb una mitjana de 3 cries per ventrada.[6]
Els suricates són altricials i, per tant, neixen amb els ulls i les orelles tancades. En el moment de néixer no poden orinar ni defecar sense estimulació de la mare. Als 10 dies obren les orelles i entre els 10 i els 14 dies els ulls. Les cries són deslletades entre el 49è i el 63è dia i esdevenen sexualment madures al voltant de l'any.[3]
Com en tots els mamífers, les mares donen a mamar llet a les cries. Les mares joves porten les seves cries agafades de qualsevol lloc, mentre que les mares més madures i experimentades les porten agafades pel clatell. Els pares poden desenvolupar un paper actiu en la cria vigilant els cadells. A causa de la seva naturalesa social, els individus sense aparellar formen part del grup, ajudant, vigilant o alimentant les cries.[3]
El suricata (Suricata suricatta) és un petit mamífer membre de la família de les mangostes. Habita al desert de Kalahari (Botswana) i a Sud-àfrica. Un grup de suricates s'anomena "multitud", "quadrilla" o "clan". Un clan de suricates acostuma a tenir de 10 a 30 suricates, però algunes grans famílies en contenen més de 50. Tenen una vida mitjana de 12 a 14 anys.
Mamal sy'n perthyn i deulu'r mongŵs yw'r swricat (Suricata suricatta). Maent yn byw yn niffeithwch y Kalahari a'r Namib, ac yn Ne Affrica.
Surikata (také hrabačka surikata, promyka surikata, Suricata suricatta) je denní pospolitě žijící promykovitá šelma.
Surikata obývá skalnaté i písčité oblasti jihozápadní Afriky.
Na obličeji a na spodu těla jsou surikaty hnědé, svrchu stříbrnohnědé, na hřbetě mají osm tmavších pruhů, tmavé kroužky kolem očí a tmavou špičku štíhlého ocasu.
Surikata používá dlouhé drápy k vyhrabávání doupěte a potravy. Když se postaví na dvě tlapky, podepírá se dlouhým ocasem.
Potrava surikaty se skládá z hmyzu (termiti,kobylky nebo saranče), pavouků a ze štírů (surikaty jsou imunní vůči jejich jedu); z menších obratlovců (hadi, ještěrky nebo hlodavci); také však z kořenů nebo z cibulek rostlin. Surikaty loví malé savce, plazy, malé ptáky a pochutnají si i na hmyzu, hlavně na sarančatech.
Březost trvá 11 týdnů a v doupěti se ve zvláštní komoře vyložené trávou rodí 2 až 5 mláďat.
Mláďata se rodí slepá, začínají vidět až od 10 - 14 dnů. Dominantní samice brzy opět zabřezne, proto se o její dřívější mláďata musí starat ostatní členové kolonie. První čtyři týdny žijí mláďata v noře a živí se mateřským mlékem, které však nemusí být jen od jejich matky, ale i od jiné samičky ze skupiny, které se mléko tvoří. V tomto období jsou velmi zranitelná, jestliže mláďata objeví konkurenční skupina, zabije je. Nedlouho po tom, co mláďata vyjdou poprvé z nory, jdou se skupinou na první lov.
Surikaty tvoří kolonie až o třiceti členech, které žijí v podzemní soustavě nor, které dříve vyhrabaly zemní veverky. Kolonii vévodí dominantní pár, který jediný se smí rozmnožovat. Když přece jen zabřezne nějaká jiná samice, záleží na dominantním páru, zda a kolik mláďat přežije. Dominantní samička může zabít mláďata jiné samičky, aby zabezpečila přežití vlastních mláďat. Většinou však dominantní samička vyžene jinou březí samičku. Osamělá vyhnaná samička nemá velké šance na přežití. Buď o mláďata přijde nebo po porodu opustí vlastní mláďata, o které se nedokáže sama postarat. Její mláďata také můžou zabít surikaty z jiné skupiny, případně se sama může stát obětí dravce. Může i zahynout na následky podvýživy a podchlazení. Samička bez mláďat má šanci připojit se zpět k původní rodině. Někdy se spojí s osamělými samci a založí novou rodinu.
Brzy ráno vylézají surikaty z nor, posedají a sluní se (v noci klesá teplota na poušti k nule), poté vyhledávají potravu.
Suchá savana, polopouště a pouště.
V době, kdy většina členů kolonie hledá potravu, někteří jedinci z kolonie jsou pověřeni hlídkováním proti jejich predátorům. Surikata dobře vidí do dálky, hůře už na blízko.
Hlídky stojí vzpřímené na vyvýšeninách nebo keřích, odkud v případě nebezpečí vydávají varovné pištění nebo kvokání. Ostré štěkavé a vrčivé zvuky jsou naléhavější, oznamují větší ohrožení, po kterém se surikaty ihned ukryjí do nor.
Surikata je velmi častým chovancem zoo. V rámci Evropy se jedná přibližně o 500 zařízení.[2] V Česku se jedná o většinu tradičních zoologických zahrad[3]:
Dále se jedná i o několik dalších licencovaných zoo[2]:
Na Slovensku je tento druh chován v šesti zoo, včetně Zoo Bojnice, Zoo Bratislava, Zoo Košice a Zoo Spišská Nová Ves[2], tedy všech tamních tradičních zoo.
Surikaty byly dovezeny do Zoo Praha v souvislosti s výstavbou a otevřením pavilonu Africký dům v roce 2001[4]. Expozice se nachází v předpolí tohoto pavilonu v horní části zoo. Současná skupina je v zoo od roku 2009.[2]
Vzpřímená surikata v poušti Kalahari
Vzpřímená surikata v lipské zoologické zahradě
Vzpřímené mládě
Zoo Praha
Tswalu Kalahari, Jižní Afrika
Makgadikgadi Pan, Botswana
Obrázky, zvuky či videa k tématu Surikata ve Wikimedia Commons
Galerie Surikata ve Wikimedia CommonsSurikata (také hrabačka surikata, promyka surikata, Suricata suricatta) je denní pospolitě žijící promykovitá šelma.
Surikat (Suricata suricatta) er et lille pattedyr i mangustfamilien (Herpestidae). Det findes i det sydlige Afrika, først og fremmest i Botswana, Mozambique, Sydafrika og Zimbabwe. På trods af navnet er dyret ikke en del af kattefamilien. Dyret er meget socialt og lever i flokke med mange individer. De er kendt for at nogle dyr i flokken står på vagt for at holde øje med om farer nærmer sig flokken.
Surikaterne bliver jagtet af andre rovdyr og rovfugle, og specielt af sjakaler, ørn og falk.
Surikater kan få hundegalskab og kan smitte mennesker. Nogle steder bliver surikater holdt som husdyr, særlig fordi de tager slanger.
Tegneseriefiguren Timon fra Walt Disneys Løvernes Konge er en surikat.
Surikat (Suricata suricatta) er et lille pattedyr i mangustfamilien (Herpestidae). Det findes i det sydlige Afrika, først og fremmest i Botswana, Mozambique, Sydafrika og Zimbabwe. På trods af navnet er dyret ikke en del af kattefamilien. Dyret er meget socialt og lever i flokke med mange individer. De er kendt for at nogle dyr i flokken står på vagt for at holde øje med om farer nærmer sig flokken.
Surikaterne bliver jagtet af andre rovdyr og rovfugle, og specielt af sjakaler, ørn og falk.
Surikater kan få hundegalskab og kan smitte mennesker. Nogle steder bliver surikater holdt som husdyr, særlig fordi de tager slanger.
Tegneseriefiguren Timon fra Walt Disneys Løvernes Konge er en surikat.
Das Erdmännchen (Suricata suricatta), auch Surikate oder veraltet Scharrtier genannt, ist eine Säugetierart aus der Familie der Mangusten (Herpestidae). Mit durchschnittlich 700 bis 750 g ist es eine der kleinsten Mangustenarten, es hat ein hellgraues Fell mit unauffälligen Querstreifen. Erdmännchen leben in trockenen Regionen im südlichen Afrika. Sie leben in Gruppen von vier bis neun Tieren mit ausgeprägtem Sozialverhalten und ernähren sich vorwiegend von Insekten. Sie zählen nicht zu den bedrohten Arten.
Erdmännchen sind nach den Zwergmangusten die kleinsten Mangusten. Sie erreichen eine Kopfrumpflänge von 24,5 bis 29 cm, der Schwanz misst 19 bis 24 cm. Sie wiegen zwischen 620 und 970 g,[1] mit durchschnittlich 731 g sind Männchen geringfügig schwerer als Weibchen, die durchschnittlich 720 g erreichen.[2] Ihr Körperbau ist schlank und langgestreckt, die Beine sind kurz. Die kräftigen Vorderbeine enden in vier Zehen, die mit scharfen und rund 15 mm langen Krallen versehen sind. Die Hinterpfoten tragen ebenfalls vier Zehen, die Krallen sind mit 8 mm aber deutlich kürzer.
Das Fell ist weich und eng am Körper anliegend, seine Färbung variiert von hellbraun bis graubraun, die nur spärlich behaarte Unterseite ist heller. Die Tiere im Süden des Verbreitungsgebietes sind generell dunkler als die Tiere im Norden. Am Rücken verlaufen dunkle, manchmal verwaschene Querstreifen. Die Augen sind von dunklen Flecken umgeben, auch die Ohren sind schwarz. Die Länge der Deckhaare an der Schulter beträgt rund 15 mm, am Rumpf werden sie etwa 30 bis 40 mm lang. Der schlanke Schwanz ist zugespitzt und nicht buschig, er ist gelblichbraun und endet in einer schwarzen Spitze.
Der Schädel ist hoch und rundlich, charakteristisch sind die großen Augenhöhlen, die mehr als 20 % der Schädellänge ausmachen. Die Schnauze ist relativ groß und zugespitzt. Die Ohren sind klein und halbmondförmig, sie können geschlossen werden, damit beim Graben kein Sand eindringen kann. Die Zahnformel lautet I 3/3 – C 1/1 - P 3/3 - M 2/2, insgesamt haben sie also 36 Zähne. Die äußeren oberen Schneidezähne sind größer als die übrigen Schneidezähne, die oberen Eckzähne sind gerade, die unteren gebogen. Die Backenzähne zeigen Anpassungen an die Insektennahrung: Die Molaren sind breit und haben spitze Höcker, die bei allen Landraubtieren vorhandene Brechschere ist nur schwach ausgeprägt.
Erdmännchen leben im südlichen Afrika. Vorkommen sind aus der Republik Südafrika, dem westlichen und südlichen Namibia, dem südwestlichen Botswana und einem kleinen Teil des südwestlichen Angola bekannt. Besiedelt werden eventuell auch die tieferen Lagen von Lesotho. Sie leben in trockenen, offenen Landschaften mit kurzem Grasland und spärlichem Gehölzwuchs.[3] Ihr bevorzugter Lebensraum ist die Savanne, aber sie leben auch in Halbwüsten.
Als sehr gesellige Tiere leben Erdmännchen in Kolonien mit bis zu dreißig Individuen. Üblicherweise reproduziert nur das dominante Weibchen mit zwei bis drei Würfen pro Jahr, während die subdominanten Weibchen in die sterile Helferinnen-Rolle gedrängt werden. Allerdings klappt die reproduktive Unterdrückung nicht immer perfekt, so dass auch diese Weibchen hin und wieder werfen. Zwischen dominanten und subdominanten Weibchen entsteht dann starke reproduktive Konkurrenz und man versucht, in den ersten 24 Stunden nach der Geburt gegenseitig die neugeborenen Jungtiere umzubringen. Das dominante Weibchen ist in diesem Wettbewerb allerdings einen Schritt voraus, denn aufgrund seiner sozialen Vormachtstellung ist es in der Lage, potenzielle Kindstöterinnen für die riskante Zeit um die Geburt herum aus der Gruppe zu vertreiben. Haben die Jungtiere die ersten Tage überlebt, so sind die ausgegrenzten Weibchen als Helferinnen in der Gruppe wieder willkommen.[4] Gemeinsam unterhält eine Kolonie einen Bau. Obwohl sie selbst graben können, ersparen sie sich lieber diese Arbeit und nehmen die Bauten von Erdhörnchen in Besitz, die sie dann nur noch zu erweitern brauchen. Im Zuge der Arbeitsteilung hocken mehrere Mitglieder der Gruppe vor den Eingängen, nur auf den Hinterbeinen sitzend, und halten Ausschau nach Feinden. Als Alarmzeichen wird ein charakteristisches Bellen von sich gegeben, das für alle Tiere der Kolonie das Zeichen ist, schnellstmöglich Zuflucht im Bau zu suchen. Die Aufgabe des Wachehaltens wechselt unter den Tieren während des Tages mehrmals. Während einige Gruppenmitglieder Wache halten, suchen andere nach Nahrung. Diese besteht zu fast 90 % aus Insekten und zu kleineren Anteilen aus Vögeln, Eidechsen, Skorpionen und Eiern. Erdmännchen sind tagaktiv; bei Nacht, aber auch an regnerischen Tagen und bei besonders extremer Mittagshitze verbergen sie sich in ihrem Bau.
Ein Wurf umfasst etwa zwei bis vier Junge. Die Tragezeit beträgt im Schnitt 77 Tage. Bei der Geburt sind Augen und Ohren der Jungen geschlossen. Sie öffnen sich erst nach zwei Wochen. Die ersten zwei Monate werden die Jungtiere gesäugt. Erdmännchen sind nach etwa einem Jahr geschlechtsreif. Pro Jahr können Erdmännchen bis zu dreimal Junge großziehen. Dies ist möglich, da sich alle Mitglieder der Kolonie gegenseitig bei der Aufzucht unterstützen. Erdmännchen werden etwa sechs Jahre alt.
Das Beutemachen, also das Fangen und Töten, wird den Jungen schrittweise beigebracht. So legen die Erwachsenen etwa den Jungen bei den Jagdausflügen erst einen toten Skorpion vor. Dann legen sie einen lebenden Skorpion vor, dem sie aber den Giftstachel ausgerissen haben. Erst wenn die Jungen älter werden und die Erwachsenen längere Zeit beobachten konnten, wird zunehmend noch lebende und kampffähige Beute vorgelegt. Orientierung dafür bietet der Bettelruf der Jungen, der sich mit dem Alter verändert.[5][6]
Den Namen hat das Erdmännchen, da es nach Menschenart oft auf zwei Beinen steht, um die Umgebung zu beobachten. Im Englischen heißen sie nach ihrem Afrikaans-Namen „Meerkat“, was jedoch nichts mit der Primatengattung Meerkatze zu tun hat. In der Republik Südafrika sind Erdmännchen nicht immer gern gesehen. Mit ihrer Bautätigkeit zerstören sie manchmal Farmland. Außerdem können sie die Tollwut übertragen, und in mehreren Fällen wurden Menschen von tollwütigen Erdmännchen gebissen und infiziert.
In der BBC-TV-Dokumentation Die letzten Drachen wird berichtet, wie abgerichtete Erdmännchen zum Aufspüren von Schlangen in städtischen Wohnungen eingesetzt werden.[7] Um eine Familie von Erdmännchen dreht sich der Kinofilm Wächter der Wüste von James Honeyborne aus dem Jahre 2008. Dieser Film vermischt Dokumentarisches mit einer erzählten Handlung und wird so zum „Abenteuerfilm für Kinder.“[8]
Im Disney-Film Der König der Löwen ist eine der Hauptfiguren ein Erdmännchen namens Timon. Die Figur taucht auch in der Fernsehserie Abenteuer mit Timon und Pumbaa auf.
In den von Moritz Matthies (Pseudonym) im S. Fischer Verlag bzw. dtv erschienenen Romanen Ausgefressen[9], Voll Speed, Dumm Gelaufen, Dickes Fell, Letzte Runde und Der Wald ruft betätigen sich Erdmännchen eines Berliner Zoos als Detektive in Mordfällen.
Manchmal werden Erdmännchen mit den in Nordamerika lebenden Präriehunden verwechselt. Diese sind allerdings Nagetiere und mit den Erdmännchen nicht näher verwandt.
Trotz gelegentlicher Verfolgung ist das Erdmännchen nicht bedroht. Dementsprechend wird es von der Weltnaturschutzunion IUCN als nicht gefährdet („Least Concern“) eingestuft.[3]
Das Erdmännchen (Suricata suricatta), auch Surikate oder veraltet Scharrtier genannt, ist eine Säugetierart aus der Familie der Mangusten (Herpestidae). Mit durchschnittlich 700 bis 750 g ist es eine der kleinsten Mangustenarten, es hat ein hellgraues Fell mit unauffälligen Querstreifen. Erdmännchen leben in trockenen Regionen im südlichen Afrika. Sie leben in Gruppen von vier bis neun Tieren mit ausgeprägtem Sozialverhalten und ernähren sich vorwiegend von Insekten. Sie zählen nicht zu den bedrohten Arten.
Asbes neɣ Amcic n yeẓra (Assaɣ ussnan: Suricata) d tawsit n iɣersiwen yeṭṭafaren tawacult n tzelkeṭṭiwin deg tfesna n temseksumin, Yettidir deg tegrawin yettawden ar 30 n isebsen deg izaɣaren yeldin, Tamurt-is taẓarant d Tiniri n Kalahari deg tmurt n Tafriqt n wadda akk d Namibia.
Asbes d aɣersiw yellan deg wumuɣ n wučči i kra n telmas n iɣersiwen am wuccen d uberni
Deg wučči ynes, Asbes yegguni af kra n igeṭfen am tiɣirdmiwin kra n tlmas n temraradin d igṭaṭ
Asbes neɣ Amcic n yeẓra (Assaɣ ussnan: Suricata) d tawsit n iɣersiwen yeṭṭafaren tawacult n tzelkeṭṭiwin deg tfesna n temseksumin, Yettidir deg tegrawin yettawden ar 30 n isebsen deg izaɣaren yeldin, Tamurt-is taẓarant d Tiniri n Kalahari deg tmurt n Tafriqt n wadda akk d Namibia.
Tekst üüb Öömrang A eerdmenken (Suricata suricatta) as en tetjdiart uun det famile faan a Mangusten (Herpestidae). Hi as di iansagst slach uun det skööl Suricata. Erdmenken lewe miast uun letj sköölen faan 4 bit 9 diarten.
Uun't ingelsk an uk uun ööder spriaken sai's diar meerkat tu, man uun't huuchschiisk as en Meerkatze en primaat, det as hial wat ööders.
A eerdmenken (Suricata suricatta) as en tetjdiart uun det famile faan a Mangusten (Herpestidae). Hi as di iansagst slach uun det skööl Suricata. Erdmenken lewe miast uun letj sköölen faan 4 bit 9 diarten.
Uun't ingelsk an uk uun ööder spriaken sai's diar meerkat tu, man uun't huuchschiisk as en Meerkatze en primaat, det as hial wat ööders.
Ang meerkat (Suricata suricatta) ay isang maliit na karniboro na nauukol sa pamilya Herpestidae. Ito ay ang tanging miyembro ng genus Suricata. Ang mga meerkat ay naninirahan sa lahat ng bahagi ng disyerto ng Kalahari sa Botswana, sa karamihan ng disyerto ng Namib sa Namibia at timog-kanluran ng Angola, at sa South Africa.
Ang lathalaing ito ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Merkat (lat. Suricata suricatta) jeste sisar iz porodice mungosa.
Živi u pustinji Kalahari na jugu Afrike. Mužjaci su teški oko 730 g, a ženke su nešto lakše. Mužjaci narastu do 35 cm dužine, a ženke oko 25 cm (bez repa, koji je obično dug između 17 i 25 cm).
Uglavnom se hrane insektima, ali znaju jesti i manje sisare, guštere, zmije i jaja. Budući da su donekle imuni na otrove zmija i škorpiona, nemaju problema u lovu na njih. Pošto nemaju masne rezerve, pomoću kojih bi čuvali energiju, prisiljeni su svakodnevno loviti.
Merkati spolno sazrijevaju s otprilike godinu dana, a mogu se razmnožavati tokom cijele godine. Mladunce donose na svijet najčešće tokom ljetnih mjeseci. Graviditet traje 11 sedmica, a u leglu su najčešće 4 mladunca, koji na svijet dolaze gluhi i slijepi. Iz jazbine izlaze nakon otprilike 3 sedmice, a sa 6 sedmica se samostalno hrane, naravno, uz pomoć starijih merkata.
Merkati žive u kolonijama, koje najčešće broje oko 30 jedinki. Žive u podzemnim jazbinama, koje su povezane tunelima i imaju više izlaza. Na čelu kolonije je alfa-par, koji jedini ima mladunce, a iz kolonije se vrlo često protjeruju ženke, koje mogu predstavljati prijetnju alfa-ženki. Protjerane ženke kasnije formiraju nove kolonije s mužjacima koji su doživjeli sličnu sudbinu.
Socijalna struktura kolonija merkata jedna je od složenijih u životinjskom svijetu, a jedinke su međusobno čvrsto povezane. Takvo se ponašanje najbolje vidi u čuvanju kolonije od grabljivaca, pri čemu pojedine jedinke "čuvaju stražu" i tako štite ostatak kolonije.
Merkat (lat. Suricata suricatta) jeste sisar iz porodice mungosa.
Živi u pustinji Kalahari na jugu Afrike. Mužjaci su teški oko 730 g, a ženke su nešto lakše. Mužjaci narastu do 35 cm dužine, a ženke oko 25 cm (bez repa, koji je obično dug između 17 i 25 cm).
Mirkat utawa surikat (Suricata suricatta) ya iku karnivor cilik sing kalebu ing famili Herpestidae. Kéwan iki siji-sijiné anggota génus Suricata.[2] Mirkat uripé ing saindhenging Segara wedhi Kalahari ing Botswanah uga ing pérangan gedhéné Segara wedhi Namib ing Namibiah lan Angolah iring kidul-kulon, lan ing Afrikah Kidul. Grombolan mirkat ingaran "komplotan". Sakomplotan mirkat adaté dumadi saka watara 20 anggota, nanging uga ana sing akèhé anggota nganti 50 utawa punjul. Ing panangkaran, mirkat umuré rata-rata antarané 12-14 taun, déné ing alam bébas umuré rata-rata mung saparoné.
"Mirkat" iku tembung silihan saka basa Afrikaans (diucapaké [ˈmɪərkat]).[3] Jenengé asalé saka basa Walanda, nanging béda tegesé. Ing basa Walanda, meerkat tegesé kethèk saka génus Cercopithecus.[4] Tembung meerkat ing basa Walanda werdiné literal iku "kucing tlaga", nanging sanadyan surikat wujudé kaya kucing, kéwané ora kalebu ing kulawarga kucing.[5] Ing basa Walanda, tembung iki bokmanawa dijupuk saka tembung andhahan ing basa Sansekerta markaṭa (मर्कट) sing tegesé "benthung"[6] nalika wong VOC dedagangan karo sudagar Indhi ing Afrikah.[7]
Mirkat utawa surikat (Suricata suricatta) ya iku karnivor cilik sing kalebu ing famili Herpestidae. Kéwan iki siji-sijiné anggota génus Suricata. Mirkat uripé ing saindhenging Segara wedhi Kalahari ing Botswanah uga ing pérangan gedhéné Segara wedhi Namib ing Namibiah lan Angolah iring kidul-kulon, lan ing Afrikah Kidul. Grombolan mirkat ingaran "komplotan". Sakomplotan mirkat adaté dumadi saka watara 20 anggota, nanging uga ana sing akèhé anggota nganti 50 utawa punjul. Ing panangkaran, mirkat umuré rata-rata antarané 12-14 taun, déné ing alam bébas umuré rata-rata mung saparoné.
Mýrikøttur (ella surikøttur) ,(frøðiheiti - Suricata suricatta) er í ætt við mangustar og heldur til á turru savannunum sunnarlaga í Afrika. Hann verður um 60 cm langur og livir av skordýrum, eðlum og øðrum smádýrum. Hann er floksdýr, og við sínum longu, hvøssu klóm grevur hann sær jarðholur.
Enska navnið "Meerkat" er lænt úr afrikaans málinum (av hollendskum uppruna) har orðið merkir "vatn- ella mýrikøttur".
Suricata suricatta (de: Erdmännchen, fr: suricate, en:/af: meerkat) ass eng Mamendéieraart aus der Famill vun de Mangusten (Herpestidae).
Si gi 700 bis 750 Gramm schwéier, hunn en hellgro-bronge Pelz mat enger opfälleger queescher Sträif. Si liewen an dréchene Géigenden am südlechen Afrika, a Kolonie vu bis alt zu 30 Exemplairen, an erniere sech virun allem vun Insekten.
D'Suricata suricatta gruewe sech ënnerierdech Bai oder iwwerhuele se vun aneren Déieren a bauen s'aus). Un der Spëtzt vun enger Kolonie steet eng dominant Koppel. D'Membere vun der Grupp wiessele sech of fir Wuecht ze halen. Dofir stelle se sech op déi hënnescht Patten. Jee nodeem ëm wat fir eng Zort Feind (Loft oder Land) et sech handelt, a wéi imanent d'Gefor ass, hu se verschidde Warnkreesch, wouropshi jiddwereen am Bau verschwënnt.
D'Mudder kritt pro Worf, no enger Schwangerschaft vu 77 Deeg, zwee bis véier Jonker. Dës ginn zwéi Méint laang vun der Mamm geniert, a sinn no engem Joer geschlechtsräif. No eppes méi wéi 3 Méint kann d'Weibchen nees schwanger ginn. D'Membere vun der Famill hëllefe sech ënnerenee fir sech ëm déi Kleng ze këmmeren. Se kënne bis zu sechs Joer al ginn.
Suricata suricatta (de: Erdmännchen, fr: suricate, en:/af: meerkat) ass eng Mamendéieraart aus der Famill vun de Mangusten (Herpestidae).
Si gi 700 bis 750 Gramm schwéier, hunn en hellgro-bronge Pelz mat enger opfälleger queescher Sträif. Si liewen an dréchene Géigenden am südlechen Afrika, a Kolonie vu bis alt zu 30 Exemplairen, an erniere sech virun allem vun Insekten.
D'Suricata suricatta gruewe sech ënnerierdech Bai oder iwwerhuele se vun aneren Déieren a bauen s'aus). Un der Spëtzt vun enger Kolonie steet eng dominant Koppel. D'Membere vun der Grupp wiessele sech of fir Wuecht ze halen. Dofir stelle se sech op déi hënnescht Patten. Jee nodeem ëm wat fir eng Zort Feind (Loft oder Land) et sech handelt, a wéi imanent d'Gefor ass, hu se verschidde Warnkreesch, wouropshi jiddwereen am Bau verschwënnt.
D'Mudder kritt pro Worf, no enger Schwangerschaft vu 77 Deeg, zwee bis véier Jonker. Dës ginn zwéi Méint laang vun der Mamm geniert, a sinn no engem Joer geschlechtsräif. No eppes méi wéi 3 Méint kann d'Weibchen nees schwanger ginn. D'Membere vun der Famill hëllefe sech ënnerenee fir sech ëm déi Kleng ze këmmeren. Se kënne bis zu sechs Joer al ginn.
Η σουρικάτα[1] (Suricata suricatta, αφρικάανς Meerkat, στα ελληνικά αναφέρεται επίσης μίρκατ[2] ή μέρκατ[3], από τα αγγλικά και τα αφρικάανς αντίστοιχα) είναι μικρό θηλαστικό που ανήκει στην οικογένεια της μαγκούστας. Οι σουρικάτες ζουν στην έρημο Καλαχάρι από την Μποτσουάνα, τη Ναμίμπια και τη Νότιο Αφρική σε ομάδες των 20 ή περισσοτέρων μελών και έχουν διάρκεια ζωής 12-14 χρόνια. Είναι ζώα παμφάγα, αλλά η κύρια διατροφή τους είναι έντομα, μικρά θηλαστικά ακόμα και φίδια, σκορπιοί αφού έχουν ανοσία στο δηλητήριό τους. Το κυριότερο χαρακτηριστικό τους είναι ότι σε τακτά χρονικά διαστήματα στέκονται όρθια για αρκετό χρονικό διάστημα πατώντας στα πίσω πόδια τους και χρησιμοποιώντας την ουρά τους για στήριγμα, με σκοπό να προσέχουν για να δουν αν έρχεται κάποιο άλλο ζώο από το οποίο να κινδυνεύουν. Το βράδυ μένουν σε υπόγειες φωλιές, ενώ βγαίνουν έξω μόνο την ημέρα. [4][5]
Η σουρικάτα (Suricata suricatta, αφρικάανς Meerkat, στα ελληνικά αναφέρεται επίσης μίρκατ ή μέρκατ, από τα αγγλικά και τα αφρικάανς αντίστοιχα) είναι μικρό θηλαστικό που ανήκει στην οικογένεια της μαγκούστας. Οι σουρικάτες ζουν στην έρημο Καλαχάρι από την Μποτσουάνα, τη Ναμίμπια και τη Νότιο Αφρική σε ομάδες των 20 ή περισσοτέρων μελών και έχουν διάρκεια ζωής 12-14 χρόνια. Είναι ζώα παμφάγα, αλλά η κύρια διατροφή τους είναι έντομα, μικρά θηλαστικά ακόμα και φίδια, σκορπιοί αφού έχουν ανοσία στο δηλητήριό τους. Το κυριότερο χαρακτηριστικό τους είναι ότι σε τακτά χρονικά διαστήματα στέκονται όρθια για αρκετό χρονικό διάστημα πατώντας στα πίσω πόδια τους και χρησιμοποιώντας την ουρά τους για στήριγμα, με σκοπό να προσέχουν για να δουν αν έρχεται κάποιο άλλο ζώο από το οποίο να κινδυνεύουν. Το βράδυ μένουν σε υπόγειες φωλιές, ενώ βγαίνουν έξω μόνο την ημέρα.
Меркат или сурикат (науч. Suricata suricatta) — мал месојад пропадник на семејството на мунгоси (науч. Herpestidae). Станува збор за единствениот член на родот Suricata.[2] Меркатите можат да се забележат во пустината Калахари во Боцвана, во дел од пустината Намиб во Намибија и југозападна Ангола, и во Јужна Африка. Група од меркати се нарекува „толпа“, „банда“ или „клан“. Еден клан на меркати може да има околу 20 меркати, но некои суперсемејства може да имаат и над 50 членови. Во заробенитво, меркатите имаат просечен животен век од 12-14 години, или пак половина од тоа во дивината.
Овие животни можат да се видат во Скопската[3] и Битолската зоолошка градина[4].
„Меркат“ е позајмен збор од Африканс.[5] Името има холандско потекло, но има друго значење. Во холанскиот јазик, меркат означува гвенон, мајмун член на родот гвенони.[6] Зборот меркат на холандски означува „налик мачка“, но иако меркатот е припадник на мачковидните животни, не е припадник на семејството на мачки;[7] холандскиот збор најверојатно има потекло од санскритскиот марката मर्कट = „примат“,[8] кој бил внесен во употреба од инсиски морнар на брод на Холандската источноиндиска компанија.[9]
Меркатот е мал дневен мунгос[10] со просечна тежина од 0,5 до 2,5 кг.[11][12] Неговото долго слабо тело и екстремитети му даваат должина од 35 до 50 см и истите имаат опашка со должина од 25 см.[13] Меркатот ја користи својата опашка за да оддржи рамнотежа додека стои исправено, како и при сигнализирање.[14] Нивното лице е шилесто, завршувајќи со врв на кој е носот, со кафена боја. Околу очите секогаш има црни делови, и имаат мали уши во облик на полумесечина.[15] Како и мачките, меркатите имаат бинокуларен вид, бидејќи очите им се напред на лицето.[16]
На крајот на „прстите“ има канџа кој ги користат за копање на дувлата како и при потрага на плен.[13] Канџите исто така се користат за искачување на дрвја. Меркатите имаат четири прсти на секое стапало и долги слабникави екстремитети. Крзното е вообичаено сивкаво, жолтеникаво, или кафено-сребреникаво.[15] Тие имаат куси напоредни шари на нивните грбови, кои се протегаат од почетокот на опашката па се до вратот.[14] Овие шари се ралични кај секој меркат. Во долниот дел од телото немаат ознаки, но на стомакот имаат дел кој е делумно покриен со крно и може да се забележи црната кожа под крзното. Меркатот го користи овој дел од телото за да насобере топлина кога стои исправен на задните нозе, вообичаено рано наутро по студените пустински ноќи.[17]
Меркатите претежно се инсектојади, но се хранат и со други животни како (гуштери, змии, скорпии, пајаци, јајца, мали цицачи, двојноноги, стоногалки и многу поретко со птици), растенија и печурки (пустински тартуфи калахаритубер[18]). Меркатите се имуни на одредени видови на отрови, меѓу кои и на отровот на скорпионите во пустината Калахари.[19]
Меркатите ловоат во група при што имаат назначен еден „чувар“ кој внимава на грабливците, додека останатите се во потрага на храна. Должноста на чуварот вообичаено трае еден час. Меркатот може да ископа песок со зафатнина еднаква на неговата тежина за многу кус период.[20] Малечките на меркатите не тргнуваат во потрага по храна се додека не наполнат еден месец, и кога се во потрага на храна го следат постариот член на групата, кој воедно им е и учител за потрага на храна.[21] Меркатот кој чува стража испушта пискави звуци кога се е во ред.[22]
Животни кои се хранат со меркати се на пример боевите орли, каменестите орли и чакалите.[23] Меркатите понекогаш можат да починат и кога се каснати од змија при судирите со змиите во дивината (надувалки и капските кобри).[24]
_Tswalu.jpg)
,_parque_nacional_Makgadikgadi_Pans,_Botsuana,_2018-07-30,_DD_16.jpg)
_Tswalu.jpg)
,_parque_nacional_Makgadikgadi_Pans,_Botsuana,_2018-07-30,_DD_23.jpg)
_digging.jpg)
|accessdate= (помош) Меркат или сурикат (науч. Suricata suricatta) — мал месојад пропадник на семејството на мунгоси (науч. Herpestidae). Станува збор за единствениот член на родот Suricata. Меркатите можат да се забележат во пустината Калахари во Боцвана, во дел од пустината Намиб во Намибија и југозападна Ангола, и во Јужна Африка. Група од меркати се нарекува „толпа“, „банда“ или „клан“. Еден клан на меркати може да има околу 20 меркати, но некои суперсемејства може да имаат и над 50 членови. Во заробенитво, меркатите имаат просечен животен век од 12-14 години, или пак половина од тоа во дивината.
Овие животни можат да се видат во Скопската и Битолската зоолошка градина.
Сурыка́т, мэерка́т (па-лацінску: Suricata suricatta) — від сысуноў зь сямейства мангуставых. Распаўсюджаны ў Паўднёвай Афрыцы і Батсване ў асноўным у пустыні Калахары. Сярэдняя працягласьць жыцьця сурыкатаў складае 12—14 рокаў.
Даўжыня цела разам з галавой 250—350 мм, хвост даўжынёй 175—250 мм. Сярэдняя вага 720 (саміцы) — 730 (самцы) грамаў.
Афарбоўка поўсьці сьветла-шэрая, жаўтаватая. На сьпіне мае характэрны малюнак з чорных палосак — кончыкаў валаскоў. На брусе ёсьць участак з рэдкім валосьсем, якім сурыкаты назапашваюць цеплыню падчас стаяньня на задніх лапах, асабліва на сьвітанку пасьля халоднай ночы. Мех доўгі і мяккі, падшэрстак цёмна-руды. Целасклад стройны, але схаваны пад густым мехам. На пярэдніх лапах доўгія і моцныя кіпцюры даўжынёй 2 см, якімі сурыкаты рыюць норы і здабываюць ежу, а таксама караскаюцца на дрэвы.
Галава белая, на канцы завостраная з карычневым носам. Вушы чорныя, серпавідныя, падчас рыцьця зямлі могуць зварочвацца, каб унутар не патрапляла зямля. Як і каты, маюць бінакулярны зрок, вялікі радыюс агляду і адчуваньне прасторы. Хвост сурыката не такі пухкі, як у іншых мангуставых, але вельмі доўгі і тонкі, жаўтаваты. На канцы звужаецца да чорнага або чырванаватага наканечніка. Пахвінныя залозы выдзяляюць пахкі сакрэт. Саміцы маюць 6 цыцак.
Жывуць у засушлівай мясцовасьці, амаль пазбаўленай дрэваў, на каменьчатай або іншай цьвёрдай глебе. Калёніі сурыкатаў рыюць шырока разгалінаваную сыстэму нораў або карыстаюцца кінутымі норамі афрыканскай паземнай вавёркі. У горных раёнах сховішчамі для іх паслугуюць скалістыя пячоркі. Вядуць дзённы лад жыцьця. Любяць грэцца на сонцы, займаючы самыя мудрагелістыя позы. Могуць доўга стаяць на задніх лапах, абапіраючыся на хвост.
Харчуюцца паблізу ад уласных норак, перагортваючы камяні і выкопваючы расколіны ў зямлі. Збольшага ядуць казурак, але могуць спажываць таксама й яшчарак, зьмеяў, скарпіёнаў, павукоў, шматножак, дробных хрыбетнікаў, яйкі, розную расьліннасьць, зрэдку дробных птушак. Ежа не назапашваецца ў тлушчы, таму сурыкаты маюць штодзённую патрэбу ў яе здабычы. Маюць імунітэт да атруты скарпіёна, які пражывае ў пустыні Калахары.
Сурыкаты — высокаарганізаваныя жывёлы. Злучаюцца ў калёніі да 20—30 асобаў, у некаторых выпадках да 50. Усе чальцы групы рэгулярна песьцяць адно аднаго, каб падтрымоўваць сацыяльныя повязі. Галоўная пара часта меціць сваіх падначаленых для ўмацаваньня аўтарытэту. Астатнія ўдзельнікі клану імкнуцца пры гэтым палашчыць альфа-пару ці палізаць іхні твар. Гэткая форма паводзінаў таксама практыкуецца пасьля кароткатэрміновага расстаньня чальцоў групы. Большасьць удзельнікаў клану зьяўляюцца роднымі або нашчадкамі альфа-пары.
Сурыкаты-саміцы, якія ня маюць уласных нашчадкаў, часта кормяць сваім малаком кодлу альфа-пары і выконваюць ролю нянькі ў адсутнасьць бацькоў. Яны таксама абараняюць малых дзіцёнкаў ад небясьпекі, часта нават ахвяруючы ўласным жыцьцём. Пры небясьпецы нянька хавае маладых сурыканятаў і рыхтуецца да абароны. Калі пад зямлю схавацца немагчыма, яна зьбірае разам усіх дзяцей і накрывае іх уласным целам.
Кланы варагуюць міжсобку за тэрыторыі. Калі адна сям’я захоплівае нару іншай, дзіцяняты пераможанай будуць забітыя. У групе сурыкатаў пануе матрыярхат.
Сурыкаты часта перамаўляюцца міжсобку, іхні гукавы шэраг налічвае прынамсі дваццаць-дваццаць пяць гукавых спалучэньняў.
Ежу здабываюць супольна, пакідаючы аднаго «на варце» для перасьцярогі ад драпежнікаў. Маленькія асобы здабываюць ежу не раней як празь месяц пасьля нараджэньня, і напачатку з дапамогай старэйшага чальца статку, які павучае іх гэтаму майстэрству[1]. Вартавы сурыкат пры адсутнасьці небясьпекі пэрыядычна падае кароткія сыгналы. Пры зьяўленьні драпежніка гучна гаўкае або сьвішча. Іншыя сурыкаты рэагуюць у залежнасьці ад сытуацыі, у тым ліку могуць разам стаць на абарону ад драпежніка.
Сурыкаты дасягаюць полавага высьпяваньня ў гадавым узросьце. Саміца сурыката можа прыносіць да чатырох кодлаў у год. Спарваньне адбываецца пераважна ў цёплыя поры году. Цяжарнасьць доўжыцца прыкладна 77 дзён. У кодле да 7 дзіцёнкаў, звычайна чатыры ці пяць.
Нованароджаныя нараджаюцца неданошанымі. Важаць 25—36 г, вочы адчыняюць на 10—14 дзень, вушы на 15-ы. На малочным гадаваньні знаходзяцца 49—63 дні. Дзіцяняты могуць выйсьці з нары на сьвятло толькі пасьля трох тыдняў. Паглядзець на гэта да нары зьбіраецца ўвесь клан.
У сем’ях дзікіх сурыкатаў права даваць нашчадкаў мае толькі дамінантная саміца. Калі зацяжарыла якая-небудзь іншая саміца, або ўжо нават прынесла кодлу, дамінантная саміца можа выгнаць тую зь сям’і. Часта яна нават забівае маленцаў. Нярэдка выгнаныя саміцы распачынаюць новую сям’ю з качавымі самцамі.
Слова «мэеркат» паходзіць з мовы афрыкаанс, у якую яно, у сваю чаргу, запазычанае з галяндзкага слова meerkat — «азёрны кот». Тым ня меней, сурыкаты ані пражываюць у вадаёмах, ані належаць да сямейства каціных. Самі нідэрлянцы завуць гэтую жывёлу stokstaartje, а слова meerkat адносіцца ў іх да аднаго зь відаў макакаў.
Сурыкаты кепска прыручаюцца. Ад іхняга ўкусу можна атрымаць заражэньне. Маюць благі пах, пазначаюць сваю «тэрыторыю» і свайго гаспадара. У адзіноце могуць станаць гістэрычнымі[2].
У Паўднёвай Афрыцы іх трымаюць дома для адлову грызуноў і зьмеяў.
— сховішча мультымэдыйных матэрыялаў
Suricata suricatta — таксанамічная інфармацыя
Сурыка́т, мэерка́т (па-лацінску: Suricata suricatta) — від сысуноў зь сямейства мангуставых. Распаўсюджаны ў Паўднёвай Афрыцы і Батсване ў асноўным у пустыні Калахары. Сярэдняя працягласьць жыцьця сурыкатаў складае 12—14 рокаў.
பாலைவனக் கீரி (Meerkat) என அழைக்கபடுகின்ற இவ்வகை விலங்கு பாலுட்டு இனத்தை சேர்ந்ததாகும். இவை கீரி வகை குடும்பத்தை சேர்ந்தவை. பாலைவனக் கீரி ஆப்பிரிக்க கண்டத்திலே அதிகம் காணப்படுகின்றன. நமீபியாபில் உள்ள நமிப் பாலைவனத்திலும், தென்மேற்கு அங்கோலாவிலும் மற்றும் தென் ஆப்பிரிக்காவில் இவ்வகை கீரிகளை காணலாம். பாலைவனக் கீரிகள் கூட்டமாக வாழக் கூடியது. ஒவ்வொரு கூட்டத்திற்கும் பெண் கீரியே தலைமைதாங்கும்.ஆண் கீரி அவற்றிக்கு துணையாக இருக்கும். ஒரு கூட்டத்தில் சராசரி 20 கீரிகள் இடம் பெற்றிருக்கும். சில கூட்டங்களில் 50 கீரிகள் கூட இடம்பெற்றிருக்கும். ஒரு பாலைவனக் கீரியின் மொத்த வாழ்நாள் 12 முதல் 14 ஆண்டுகள் வரை நீடிக்கும்.
பாலைவனக் கீரி (Meerkat) என அழைக்கபடுகின்ற இவ்வகை விலங்கு பாலுட்டு இனத்தை சேர்ந்ததாகும். இவை கீரி வகை குடும்பத்தை சேர்ந்தவை. பாலைவனக் கீரி ஆப்பிரிக்க கண்டத்திலே அதிகம் காணப்படுகின்றன. நமீபியாபில் உள்ள நமிப் பாலைவனத்திலும், தென்மேற்கு அங்கோலாவிலும் மற்றும் தென் ஆப்பிரிக்காவில் இவ்வகை கீரிகளை காணலாம். பாலைவனக் கீரிகள் கூட்டமாக வாழக் கூடியது. ஒவ்வொரு கூட்டத்திற்கும் பெண் கீரியே தலைமைதாங்கும்.ஆண் கீரி அவற்றிக்கு துணையாக இருக்கும். ஒரு கூட்டத்தில் சராசரி 20 கீரிகள் இடம் பெற்றிருக்கும். சில கூட்டங்களில் 50 கீரிகள் கூட இடம்பெற்றிருக்கும். ஒரு பாலைவனக் கீரியின் மொத்த வாழ்நாள் 12 முதல் 14 ஆண்டுகள் வரை நீடிக்கும்.
Kırrıka dırhemi (Suricata suricatta) ya zi kutıkê mergan, yew heywano çıçeyıno ke familyaya dımğızkerdoğan rayo. Goşê xo kırrıkınê û qıckeko.
Kırrıka dırhemi (Suricata suricatta) ya zi kutıkê mergan, yew heywano çıçeyıno ke familyaya dımğızkerdoğan rayo. Goşê xo kırrıkınê û qıckeko.
The meerkat (Suricata suricatta) or suricate is a small mongoose found in southern Africa. It is characterised by a broad head, large eyes, a pointed snout, long legs, a thin tapering tail, and a brindled coat pattern. The head-and-body length is around 24–35 cm (9.4–13.8 in), and the weight is typically between 0.62 and 0.97 kg (1.4 and 2.1 lb). The coat is light grey to yellowish-brown with alternate, poorly-defined light and dark bands on the back. Meerkats have foreclaws adapted for digging and have the ability to thermoregulate to survive in their harsh, dry habitat. Three subspecies are recognised.
Meerkats are highly social, and form packs of two to 30 individuals each that occupy home ranges around 5 km2 (1.9 sq mi) in area. There is a social hierarchy—generally dominant individuals in a pack breed and produce offspring, and the nonbreeding, subordinate members provide altruistic care to the pups. Breeding occurs around the year, with peaks during heavy rainfall; after a gestation of 60 to 70 days, a litter of three to seven pups is born.
They live in rock crevices in stony, often calcareous areas, and in large burrow systems in plains. The burrow systems, typically 5 m (16 ft) in diameter with around 15 openings, are large underground networks consisting of two to three levels of tunnels. These tunnels are around 7.5 cm (3.0 in) high at the top and wider below, and extend up to 1.5 m (4 ft 11 in) into the ground. Burrows have moderated internal temperatures and provide a comfortable microclimate that protects meerkats in harsh weather and at extreme temperatures.
Meerkats are active during the day, mostly in the early morning and late afternoon; they remain continually alert and retreat to burrows when sensing danger. They use a broad variety of calls to communicate among one another for different purposes, for example to raise an alarm on sighting a predator. Primarily insectivorous, meerkats feed heavily on beetles and lepidopterans, arthropods, amphibians, small birds, reptiles, and plant material in their diet.
Commonly living in arid, open habitats with little woody vegetation, meerkats occur in southwestern Botswana, western and southern Namibia, and northern and western South Africa; the range barely extends into southwestern Angola. With no significant threats to the population, the meerkat is listed as Least Concern on the IUCN Red List. Meerkats are widely depicted in television, movies and other media.
The word 'meerkat' derives from the Dutch name for a kind of monkey, which in turn comes from the Old High German mericazza, possibly as a combination of meer ('lake') and kat ('cat'). This may be related to the similar Hindi: मर्कट (markat, or monkey), deriving from Sanskrit, though the Germanic origin of the word predates any known connections to India. The name was used for small mammals in South Africa from 1801 onward, possibly because the Dutch colonialists used the name in reference to many burrowing animals.[5][6] The native South African name for the meerkat is 'suricate', possibly deriving from the French: surikate, which in turn may have a Dutch origin. In Afrikaans the meerkat is called graatjiemeerkat or stokstertmeerkat; the term mierkatte or meerkatte can refer to both the meerkat and the yellow mongoose (Afrikaans: rooimeerkat). In colloquial Afrikaans mier means 'ant' and kat means 'cat', hence the name probably refers to the meerkat's association with termite mounds.[3][7][8]
,_Gordon_drawing.jpg)
In 1776, Johann Christian Daniel von Schreber described a meerkat from the Cape of Good Hope, giving it the scientific name Viverra suricatta.[9] The generic name Suricata was proposed by Anselme Gaëtan Desmarest in 1804, who also described a zoological specimen from the Cape of Good Hope.[10] The present scientific name Suricata suricatta was first used by Oldfield Thomas and Harold Schwann in 1905 when they described a specimen collected at Wakkerstroom. They suggested there were four local meerkat races in the Cape and Deelfontein, Grahamstown, Orange River Colony and southern Transvaal, and Klipfontein respectively.[11] Several zoological specimens were described between the late 18th and 20th centuries, of which three are recognised as valid subspecies:[3][12]
Meerkat fossils dating back to 2.59 to 0.01 million years ago have been excavated in various locations in South Africa.[15] A 2009 phylogenetic study of the family Herpestidae split into two lineages around the Early Miocene (25.4–18.2 mya)—eusocial and solitary mongooses. The meerkat belongs to the monophyletic eusocial mongoose clade along with several other African mongooses: Crossarchus (kusimanse), Helogale (dwarf mongoose), Liberiictis (Liberian mongoose) and Mungos (banded mongoose). The solitary mongoose lineage comprises two clades including species such as Meller's mongoose (Rhynchogale melleri) and the yellow mongoose (Cynictis penicillata). The meerkat genetically diverged from the rest of the clade 22.6–15.6 mya. The phylogenetic relationships of the meerkat are depicted as follows:[16]
Herpestidae eusocialMeerkat (Suricata suricatta) .jpeg){kind=small}
Banded mongoose (Mungos mungo) 
Liberian mongoose (Liberiictis kuhni)
HelogaleCommon dwarf mongoose (Helogale parvula) 
Ethiopian dwarf mongoose (Helogale hirtula)
CrossarchusCommon kusimanse (Crossarchus obscurus) 
Alexander's kusimanse (Crossarchus alexandri)
solitaryIchneumia, Cynictis, Paracynictis, Rhynchogale, Bdeogale, Galerella and Egyptian mongoose (Herpestes ichneumon)
Asian Herpestes, long-nosed mongoose (H. naso) and marsh mongoose (Atilax paludinosus)
_2012-10-03_16-27-22.JPG)
The meerkat is a small mongoose of slim build characterised by a broad head, large eyes, a pointed snout, long legs, a thin tapering tail and a brindled coat pattern. It is smaller than most other mongooses except the dwarf mongooses (genus Helogale) and possibly Galerella species.[3] The head-and-body length is around 24–35 cm (9.4–13.8 in), and the weight has been recorded to be between 0.62–0.97 kg (1.4–2.1 lb) without much variation between the sexes (though some dominant females can be heavier than the rest).[3][12] The soft coat is light grey to yellowish brown with alternate, poorly-defined light and dark bands on the back. Individuals from the southern part of the range tend to be darker. The guard hairs, light at the base, have two dark rings and are tipped with black or silvery white; several such hairs aligned together give rise to the coat pattern.[3][17] These hairs are typically between 1.5 and 2 cm (0.59 and 0.79 in), but measure 3–4 cm (1.2–1.6 in) on the flanks. Its head is mostly white and the underparts are covered sparsely with dark reddish-brown fur, with the dark skin underneath showing through.[12][18] The eyes, in sockets covering over 20% of the skull length, are capable of binocular vision.[3][19] The slim, yellowish tail, unlike the bushy tails of many other mongooses, measures 17 to 25 cm (6.7 to 9.8 in), and is tipped with black. Females have six nipples.[3] The meerkat looks similar to two sympatric species—the banded and the yellow mongooses. The meerkat can be told apart from the banded mongoose by its smaller size, shorter tail and bigger eyes relative to the head; the yellow mongoose differs in having a bushy tail and lighter coat with an inner layer of yellow fur under the normal brown fur.[12]
The meerkat has 36 teeth with the dental formula of 3.1.3.23.1.3.2.[3][12] It is well adapted for digging, movement through tunnels and standing erect, though it is not as capable of running and climbing. The big, sharp and curved foreclaws (slightly longer than the hindclaws) are highly specialised among the feliforms, and enable the meerkat to dig efficiently.[3][20] The black, crescent-like ears can be closed to prevent the entry of dirt and debris while digging. The tail is used to balance when standing upright.[3] Digitigrade, the meerkat has four digits on each foot with thick pads underneath.[12]
The meerkat has a specialised thermoregulation system that helps it survive in its harsh desert habitat. A study showed that its body temperature follows a diurnal rhythm, averaging 38.3 °C (100.9 °F) during the day and 36.3 °C (97.3 °F) at night.[21] As the body temperature falls below the thermoneutral zone, determined to be 30–32.5 °C (86.0–90.5 °F), the heart rate and oxygen consumption plummet; perspiration increases sharply at temperatures above this range. Additionally, it has a basal metabolic rate remarkably lower than other carnivores, which helps in conserving water, surviving on lower amounts of food and decreasing heat output from metabolic processes. During winter, it balances heat loss by increasing the metabolic heat generation and other methods such as sunbathing.[3][12][21]
The meerkat is a social mammal, forming packs of two to 30 individuals each comprising nearly equal numbers of either sex and multiple family units of pairs and their offspring. Members of a pack take turns at jobs such as looking after pups and keeping a lookout for predators.[22] Meerkats are a cooperatively breeding species—typically the dominant 'breeders' in a pack produce offspring, and the nonbreeding, subordinate 'helpers' provide altruistic care for the pups. This division of labour is not as strictly defined as it is in specialised eusocial species, such as the breeder-worker distinction in ants.[23] Moreover, meerkats have a clear dominance hierarchy with older individuals having a higher social status.[18][22] A study showed that dominant individuals can contribute more to offspring care when fewer helpers were available; subordinate members increased their contributions if they could forage better.[23]
Packs live in rock crevices in stony areas and in large burrow systems in plains. A pack generally occupies a home range, 5 km2 (1.9 sq mi) large on average but sometimes as big as 15 km2 (5.8 sq mi), containing many burrows 50 to 100 m (160 to 330 ft) apart, of which some remain unused.[22] A 2019 study showed that large burrows towards the centre of a range are preferred over smaller ones located near the periphery; this was especially the case with packs that had pups to raise. A pack may shift to another burrow if the dominant female has little success finding prey in an area.[24] The area near the periphery of home ranges is scent marked mostly by the dominant individuals; there are communal latrines, 1 km2 (0.39 sq mi) large, close to the burrows.[22] Packs can migrate collectively in search of food, to escape high predator pressure and during floods.[3]
Meerkats are highly vigilant, and frequently survey their surroundings by turning their heads side to side; some individuals always stand sentry and look out for danger. Vocal communication is used frequently in different contexts; for instance repetitive, high-pitched barks are used to warn others of predators nearby.[3][25] They will generally retreat to their burrows for safety, where they will remain until the danger is gone. They stick their heads out of burrows to check the area outside, still barking. Mobs of meerkats fiercely attack snakes that may come near them.[22] Raptors such as bateleurs, martial eagles, tawny eagles, and pale chanting goshawks are major aerial predators; on the ground, meerkats may be threatened by bat-eared foxes, black-backed jackals, and Cape foxes.[12][22]
Encounters between members of different packs are highly aggressive, leading to severe injuries and often deaths; 19% of meerkats die by conspecific violence, which is the highest recorded percentage among mammals.[26] Females, often the heaviest ones, try to achieve dominance over the rest in many ways such as fierce competition or taking over from the leader of the pack.[18][22] A study showed that females who grew faster were more likely to assert dominance, though males did not show such a trend.[27] Males seeking dominance over groups tend to scent mark extensively and are not submissive; they often drive out older males in a group and take over the pack themselves.[22] Subordinate individuals face difficulties in breeding successfully; for instance, dominant females often kill the litters of subordinate ones. As such, subordinate individuals might disperse to other packs to find mates during the breeding season.[28][29] Some subordinate meerkats will even kill the pups of dominant members in order to improve their own offspring's position.[30] It can take days for emigrants to secure entry into other packs, and they often face aversion from the members. Males typically succeed in joining existing groups; they often inspect other packs and their burrow systems in search of breeding opportunities. Many often team up in 'coalitions' for as long as two months and travel nearly 5 km (3.1 mi) a day on twisted paths.[31][22] Dispersal appears to be less common in females, possibly because continuing to stay within a pack can eventually win them dominance over other members.[22] Dispersed females travel longer than coalitions, and tend to start groups of their own or join other similar females; they aim for groups of emigrant males or those without a breeding female. Subordinate females, unlike subordinate males, might be ousted from their packs, especially in the latter part of the dominant female's pregnancy, though they may be allowed to return after the birth of the pups.[12][22]
Meerkat burrows are typically 5 m (16 ft) in diameter with around 15 openings, though one of dimensions 25 by 32 m (82 by 105 ft) with as many as 90 holes has been reported. These large underground networks comprise two to three levels of tunnels up to 1.5 m (4 ft 11 in) into the ground; the tunnels, around 7.5 cm (3.0 in) high at the top, become broader after descending around a metre. The entrances, 15 cm (5.9 in) in diameter, are created by digging at an angle of 40 degrees to the surface; the soil accumulated as a result can slightly increase the height of burrow sites. 'Boltholes' are used for a quick escape if dangers are detected.[3][18] While constructing or renovating burrows meerkats will line up to form a continuous head-to-tail chain, break the soil into crumbs with their foreclaws, scoop it out with their forepaws joined and throw it behind them between their hindlegs.[22]
Outside temperatures are not reflected at once within burrows; instead there is usually an eight-hour lag which creates a temperature gradient in warrens, so that burrows are coolest in daytime and warmest at night.[3][12] Temperatures inside burrows typically vary between 21 and 39 °C (70 and 102 °F) in summer and −4 and 26 °C (25 and 79 °F) in winter; temperatures at greater depths vary to a much lesser extent, with summer temperatures around 22.6 to 23.2 °C (72.7 to 73.8 °F) and winter temperatures around 10 to 10.8 °C (50.0 to 51.4 °F). This reduces the need for meerkats to thermoregulate individually by providing a comfortable microclimate within burrows; moreover, burrowing protects meerkats in harsh weather and at extreme temperatures.[3][12] Consequently, meerkats spend considerable time in burrows; they are active mainly during the day and return to burrows after dark and often to escape the heat of the afternoon.[3][12] Activity peaks during the early morning and late afternoon.[22] Meerkats huddle together to sleep in compact groups, sunbathe and recline on warm rocks or damp soil to adjust their body temperatures.[12]
Meerkats tend to occupy the burrows of other small mammals more than constructing them on their own; they generally share burrows with Cape ground squirrels and yellow mongooses. Cape ground squirrels and meerkats usually do not fight for space or food. Though yellow mongooses are also insectivores like meerkats, competition for prey is minimal as yellow mongooses are less selective in their diet. This association is beneficial to all the species as it saves time and efforts spent in making separate warrens. Many other species have also been recorded in the meerkat burrows, including African pygmy mice, Cape grey mongooses, four-striped grass mice, Highveld gerbils, rock hyraxes, slender mongooses, South African springhares and white-tailed rats.[3][25]
.jpg)
Meerkats have a broad vocal repertoire that they use to communicate among one another in several contexts; many of these calls may be combined by repetition of the same call or mixing different sounds. A study recorded 12 different types of call combinations used in different situations such as guarding against predators, caring for young, digging, sunbathing, huddling together and aggression.[33]
Short-range 'close calls' are produced while foraging and after scanning the vicinity for predators.[34] 'Recruitment calls' can be produced to collect meerkats on sighting a snake or to investigate excrement or hair samples of predators or unfamiliar meerkats. 'Alarm calls' are given out on detecting predators. All these calls differ in their acoustic characteristics, and can evoke different responses in the 'receivers' (meerkats who hear the call); generally the greater the urgency of the scenario in which the call is given, the stronger is the response in the receivers.[35]
This indicates that meerkats are able to perceive the nature of the risk and the degree of urgency from the acoustics of a call, transmit it and respond accordingly.[35] For instance, upon hearing a terrestrial predator alarm call, meerkats are most likely to scan the area and move towards the source of the call, while an aerial predator alarm call would most likely cause them to crouch down.[35] A recruitment call would cause receivers to raise their tails (and often their hair) and move slowly towards the source.[35][36][37]
The complexity of calls produced by different mongooses varies by their social structure and ecology. For instance eusocial mongooses such as meerkats and banded mongooses use calls in a greater variety of contexts than do the solitary slender mongooses. Moreover, meerkats have more call types than do banded mongooses.[38] Meerkat calls carry information to identify the signaling individual or pack, but meerkats do not appear to differentiate between calls from different sources.[39][40] The calls of banded mongooses also carry a 'vocal signature' to identify the caller.[32]
The meerkat is primarily an insectivore, feeding heavily on beetles and lepidopterans; it can additionally feed on eggs, amphibians, arthropods (such as scorpions, to whose venom they are immune), reptiles, small birds (such as the southern anteater-chat), plants and seeds. Captive meerkats include plenty of fruits and vegetables in their diet, and also kill small mammals by biting the backs of their skulls.[3][22] They have also been observed feeding on the desert truffle Kalaharituber pfeilii.[41] Meerkats often eat citron melons and dig out roots and tubers for their water content.[3]
Mongooses spend nearly five to eight hours foraging every day. Like other social mongooses, meerkats in a pack will disperse within 5 m (16 ft) of one another and browse systematically in areas within their home range without losing visual or vocal contact. Some individuals stand sentry while the rest are busy foraging. Meerkats return to an area only after a week of the last visit so that the food supply is replenished sufficiently. They hunt by scent, and often dig out soil or turn over stones to uncover hidden prey. Meerkats typically do not give chase to their prey, though they may pursue geckos and lizards over several metres.[3][22] Food intake is typically low during winter.[12]
_mating_in_Perth_Zoo,_September_2021_06.jpg)
Meerkats breed throughout the year with seasonal peaks, typically during months of heavy rainfall; for instance, maximum births occur from January to March in the southern Kalahari. Generally only dominant individuals breed, though subordinate members can also mate in highly productive years. Females become sexually mature at two to three years of age. Dominant females can have up to four litters annually (lesser for subordinate females), and the number depends on the amount of precipitation. Mating behaviour has been studied in captive individuals. Courtship behaviour is limited; the male fights with his partner, getting hold of her by her snout. He will grip the nape of her neck if she resists mounting, and hold her down by grasping her flanks during copulation.[12][22]
After a gestation of 60 to 70 days, a litter of three to seven pups is born. Pups weigh around 100 g (3.5 oz) in the first few days of birth; the average growth rate for the first three months is 4.5 g (0.16 oz) per day, typically the fastest in the first month.[12] A 2019 study showed that growth and survival rates of pups might decrease with increase in temperature.[42]
Infants make continuous sounds that resemble bird-like tweets, that change to a shrill contact call as they grow older. Young pups are kept securely in a den, from where they emerge after around 16 days, and start foraging with adults by 26 days. The nonbreeding members of the pack help substantially with juvenile care, for instance they feed the pups and huddle with them for warmth.[12][22] A study showed that nearly half of the litters of dominant females, especially those born later in the breeding season were nursed by subordinate females, mostly those that were or recently had been pregnant.[43]
Sex biases have been observed in feeding; for instance, female helpers feed female pups more than male pups unlike male helpers who feed both equally. This is possibly because the survival of female pups is more beneficial to female helpers as females are more likely to remain in their natal pack.[12][22] Some helpers contribute to all activities more than others, though none of them might be specialised in any of them.[44] Sometimes helpers favour their own needs over those of pups and decide not to feed them; this behaviour, known as "false-feeding", is more common when the prey is more valued by the meerkat.[45]
The father remains on guard and protects his offspring, while the mother spends a lot of time foraging to produce enough milk for her young. Mothers give out shrill, repetitive calls to ensure their pups follow them and remain close together.[12][22] Unable to forage themselves, young pups vocalise often seeking food from their carers.[46] Like many species, meerkat pups learn by observing and mimicking adult behaviour, though adults also engage in active instruction. For example, meerkat adults teach their pups how to eat a venomous scorpion by removing the stinger and showing the pups how to handle the creature.[47] The mother runs around with prey in her mouth, prompting her pups to catch it.[3] Pups become independent enough to forage at around 12 weeks of age.[22] Meerkats are estimated to survive for five to 15 years in the wild; the maximum lifespan recorded in captivity is 20.6 years.[12]
Females appear to be able to discriminate the odour of their kin from that of others.[48] Kin recognition is a useful ability that facilitates cooperation among relatives and the avoidance of inbreeding. When mating occurs between meerkat relatives it often results in negative fitness consequences (inbreeding depression), that affect a variety of traits such as pup mass at emergence from the natal burrow, hindleg length, growth until independence and juvenile survival.[49] These negative effects are likely due to the increased homozygosity or higher genetic similarity among individuals that arise from inbreeding and the consequent expression of deleterious recessive mutations.[50]
The meerkat occurs in southwestern Botswana, western and southern Namibia, northern and western South Africa; the range barely extends into southwestern Angola.[2] It lives in areas with stony, often calcareous ground in a variety of arid, open habitats with little woody vegetation. It is common in savannahs, open plains and rocky areas beside dry rivers in biomes such as the Fynbos and the Karoo, where the mean yearly rainfall is below 600 mm (24 in). The average precipitation reduces to 100 to 400 mm (3.9 to 15.7 in) towards the northwestern areas of the range. It prefers areas with short grasses and shrubs common in velds, such as camelthorn in Namibia and Acacia in the Kalahari. It is absent from true deserts, montane regions and forests.[3][12][22] Population densities vary greatly between places, and are significantly influenced by predators and rainfall.[51] For instance, a study in the Kgalagadi Transfrontier Park, where predation pressure is high, recorded a lower mean meerkat density relative to a ranch with lower occurrence of predators; in response to a 10% decrease in rainfall over a year, the density fell from 0.95 to 0.32/km2 (2.46 to 0.83/sq mi).[12]
The meerkat is listed as Least Concern on the IUCN Red List; the population trend appears to be stable.[2] There are no significant threats except low rainfall, which can lead to deaths of entire packs. Research has shown that temperature extremes have negative impacts on Kalahari Desert meerkats.[42][52] Increased maximum air temperature is correlated with decreased survival and body mass in pups, perhaps as a result of dehydration from water loss during evaporative cooling or decreased water content in food, or from the heavier metabolic costs of thermoregulation on hot days.[42] Higher temperatures are also associated with increased rates of endemic tuberculosis infection; this may be due to decreased immune function resulting from physiological stress, as well as increased male emigration rates observed during heat waves.[52]
Meerkats occur in several protected areas such as the Kgalagadi Transfrontier Park and the Makgadikgadi Pan.[12] The Kalahari Meerkat Project, founded by Tim Clutton-Brock, is a long-term research project run by four different research groups that focuses on understanding cooperative behaviour in meerkats. It began in the Gemsbok National Park but was shifted to the Kuruman River Reserve in 1993.[53]
Meerkats are generally tame animals.[3] However, they are unsuitable as a pet as they can be aggressive and have a strong, ferret-like odour.[54] In South Africa meerkats are used to kill rodents in rural households and lepidopterans in farmlands. Meerkats can transmit rabies to humans, but yellow mongooses appear to be more common vectors. It has been suggested that meerkats may even limit the spread of rabies by driving out yellow mongooses from their burrows; meerkats are generally not persecuted given their economic significance in crop protection, though they may be killed due to rabies control measures to eliminate yellow mongooses. Meerkats can also spread tick-borne diseases.[3]
Meerkats have been widely portrayed in movies, television and other media. A popular example is Timon from the Lion King franchise, who is an anthropomorphic meerkat.[55] Meerkat Manor (2005–2008), a television programme produced by Oxford Scientific Films that was aired on Animal Planet, focused on groups of meerkats in the Kalahari that were being studied in the Kalahari Meerkat Project.[56] Meerkats populated an acidic floating island in the 2012 film Life of Pi.[57]
The meerkat (Suricata suricatta) or suricate is a small mongoose found in southern Africa. It is characterised by a broad head, large eyes, a pointed snout, long legs, a thin tapering tail, and a brindled coat pattern. The head-and-body length is around 24–35 cm (9.4–13.8 in), and the weight is typically between 0.62 and 0.97 kg (1.4 and 2.1 lb). The coat is light grey to yellowish-brown with alternate, poorly-defined light and dark bands on the back. Meerkats have foreclaws adapted for digging and have the ability to thermoregulate to survive in their harsh, dry habitat. Three subspecies are recognised.
Meerkats are highly social, and form packs of two to 30 individuals each that occupy home ranges around 5 km2 (1.9 sq mi) in area. There is a social hierarchy—generally dominant individuals in a pack breed and produce offspring, and the nonbreeding, subordinate members provide altruistic care to the pups. Breeding occurs around the year, with peaks during heavy rainfall; after a gestation of 60 to 70 days, a litter of three to seven pups is born.
They live in rock crevices in stony, often calcareous areas, and in large burrow systems in plains. The burrow systems, typically 5 m (16 ft) in diameter with around 15 openings, are large underground networks consisting of two to three levels of tunnels. These tunnels are around 7.5 cm (3.0 in) high at the top and wider below, and extend up to 1.5 m (4 ft 11 in) into the ground. Burrows have moderated internal temperatures and provide a comfortable microclimate that protects meerkats in harsh weather and at extreme temperatures.
Meerkats are active during the day, mostly in the early morning and late afternoon; they remain continually alert and retreat to burrows when sensing danger. They use a broad variety of calls to communicate among one another for different purposes, for example to raise an alarm on sighting a predator. Primarily insectivorous, meerkats feed heavily on beetles and lepidopterans, arthropods, amphibians, small birds, reptiles, and plant material in their diet.
Commonly living in arid, open habitats with little woody vegetation, meerkats occur in southwestern Botswana, western and southern Namibia, and northern and western South Africa; the range barely extends into southwestern Angola. With no significant threats to the population, the meerkat is listed as Least Concern on the IUCN Red List. Meerkats are widely depicted in television, movies and other media.
Surikato (Suricata suricatta) estas malgranda mamulo el familio mungotedoj. Surikatoj troveblas en ĉiuj partoj de Kalaharo en Bocvano kaj Sud-Afriko. Ili loĝas je malgrandaj grupoj nomataj klanoj, kiuj averaĝe nombras ĉirkaŭ 20 anoj, kvankam foje troveblas surikataj klanoj de pli ol 50 anoj. Averaĝa vivdaŭro de surikatoj estas 12-14 jaroj.
Surikato estas malgranda taga mungoto kun pezo de ĉirkaŭ 731 gramoj por iĉoj kaj 720 gramoj por inoj. Ĝi havas longan, maldikan, flekseblan korpon kaj longajn brakojn. La korpa longo estas 25 ĝis 35 cm, al kio aldoniĝas longa vosto de 17–25 cm. Malsimile al aliaj mungotedoj, vosto de surikato estas neharoza, longa kaj maldika, kaj finiĝas je nigra aŭ ruĝeca peniko. Kiam surikato ekstaras, ĝi uzas sian voston por balanco.
Felo de surikato estas griza, bruna aŭ oĥra, iam kun arĝenteca nuanco. La koloro iĝas pli malhela ĉe la muzelo, kovrita je mezlongaj vibrisoj ĝis bruna nazo. Sur sia dorso ili havas nelongajn paralelajn striojn de iom pli malhela koloro ekse la bazo de vosto ĝis la ŝultroj. La aspekto de strioj estas unika por ĉiu surikato kaj estas foje uzata poe identifikigo de individuoj. Plej ofte surikatoj havas nigrajn makulojn ĉirkaŭ okuloj, similajn al "masko" de prociono. Sur la ventro la koloro estas solida, sed sur ĝi estas preskaŭ senhara areo, kie videblas nigra haŭto. Surikato uzas tiun por kontrolo de korpa temperaturo.
La oreloj de surikato estas malgrandaj, krescent-formaj kaj povas malfermiĝi por ekskludi teron dum fosado. La okuloj estas nigraj kaj troviĝas sur antaŭa parto de la vizaĝo. Samkiel katoj, surikatoj havas duokulan vidpovon, grandan angulon de vido kaj bonan percepton de profundeco. Ĉe la fino de ĉiu fingro de surikato estas robusta, kurvita ungego, uzata por fosado, kapto de predo kaj iam por surgrimpo sur arbojn.
Surikatoj estas plejparte insektovoraj, sed ili ankaŭ volonte manĝas lacertulojn, serpentojn, araneojn, skorpionojn, plantojn, malgrandajn mamulojn, centpiedulojn, milpiedulojn, ovojn kaj eĉ malgrandajn birdojn. Kiel ofte okazas kun mungotoj, surikatoj havas partan imunecon kontraŭ kelkaj specoj de venenoj, inkluzive tre fortan venenon de skorpionoj el Kalaharo, mortigan por homoj.[2] Surikatoj ne havas troan volumenon de grasa histo kaj devas serĉi nutraĵon ĉiutage por subteni sian aktivan metabolismon.
Surikatoj furaĝas grupe. En ĉiu momento, almenaŭ unu el membroj de la grupo staras kiel "pikedisto", observante por eblaj danĝeroj, dum la aliaj serĉas por manĝaĵoj. Pikedistoj interŝanĝas averaĝe post unu horo. Junaj surikatoj ne furaĝas ĝis aĝo de ĉirkaŭ 1 monato kaj komence ĉie sekvas pli oldan membron de la grupo, kiu agas kiel "instruisto" por la junulo.[3] La pikedisto produktas regulajn "pepojn" kiam ĉio estas en ordo. Kiam ĝi rimarkas danĝeron, ĝi laŭte blekas kaj fajfas.
Surikatoj estas sekse fekundaj en la aĝo de ĉirkaŭ unu jaro. Ili reproduktiĝas en ĉiu sezono, kvankam varma vetero estas preferata, kaj la inoj povas havi ĝis 4 naskojn po jaro kaj 1 ĝis 5 idojn po nasko. Surikatoj ne havas iujn antaŭpariĝajn ritualajn spektaklojn, ĝenerale la iĉo nur rituale striglas la inon ĝis ŝi humiliĝas por koito. Plej ofte, dum la procedo la iĉo prenas sidantan pozon. Periodo de gravedeco daŭras averaĝe dum 11 semajnoj, kaj la naskoj okazas en subgrundaj tuneloj, kie vivas la klano. Ĵusnaskintaj idoj estas senpovaj kaj bezonas zorgon de aliaj klananoj. Iliaj okuloj malfermiĝas 10-14 tagojn post naskiĝo kaj la orelojn post ĉirkaŭ 15 tagoj. En la aĝo de ĉirkaŭ 21 tagoj la idoj povas eliri la tunelojn, kaj post kelkaj pliaj semajnoj ili jam povas iri furaĝi kun plenkreskuloj. Kiam la idoj unuafoje eliras surgrunden, la tuta klano amasiĝas ĉirkaŭ la eliro kaj observas ilin. Iam adoleskuloj provas konkuri por atento de plenkreskuloj en tiuj momentoj. En la aĝo de 49 ĝis 63 tagoj la idoj ili ne plu konsumas lakton kaj povas nutri sin memstare.
Plej ofte, klano de surikatoj estas tre hierarkia kaj nur unu alfa paro reproduktiĝas. La dominanta paro ĉiam klopodas mortigi la idojn de aliaj paroj, se tiuj naskiĝas, kaj forpeli iliajn patrinojn el la klano. Okaze, tiuj forpelitaj inoj kaj solecaj vagantaj iĉoj formas novajn klanojn, iom pli demokratiajn. Same, plia egaleco observeblas se la dominanta paro konsistas je parencoj (ekzemple, se la alfa-ino mortas kaj ŝia filino prenas ŝian lokon). Tiaj dominantuloj ne interpariĝas kaj idojn produktas aliaj inoj kaj vagantaj iĉoj. Tamen, en iu ajn okazo, por gravedaj surikatinoj estas sufiĉe kutima konduto provi mortigi kaj formanĝi idojn de aliaj inoj.
Surikatoj adaptiĝis kun subgrunda vivo. Iliaj klanoj loĝas en vastaj, komplikaj retoj de subgrundaj tuneloj, el kie ili eliras nur tage. Ili havas disvolvitan socian konduton kaj kutime striglas unu la alian por plifortigi sociajn ligojn. La alfa paro uzas odor-markilon al siaj subuloj por esprimi sian aŭtoritaton, post kio la subuloj striglas la alfoj kaj lekas iliajn vizaĝojn. Intensa striglado observeblas kiam membroj de iuj klano rerenkontiĝas post ioma tempo de disigo. Plej ofte, absoluta plimulto de la membroj de iu klano estas gefratoj kaj idoj de la alfa paro.
Surikatoj kutime montras altruisman konduton kun membroj de siaj kolonioj. Ĉiam almenaŭ unu surikato staras pikede, kiam la aliaj furaĝas aŭ ludas, kaj avertas ilin pri iuj danĝeroj. Vidante rabobeston, la pikedisto produktas laŭtan blekon kaj ĉiuj la aliaj orkuras kaj kaŝas sin en iujn el multaj rifuĝejaj truoj, kiujn surikatoj fosas tra tuta sia teritorio. La pikedisto kutime estas la unua, kiu aperas el tuneloj kaj reserĉas pri danĝero, konstante blekante por signali, ke la surfaco ankoraŭ ne estas sekura. Se ĝi ne vidas hazardon, ĝi haltas bleki kaj la aliaj povas sekure emerĝi. Oni teorias, ke blekoj de surikatoj povas transdoni pli-malpli komplikan informon pri tipo kaj loko de danĝero.[4]
Surikatoj ankaŭ protektas la idojn de la klano. Nur la alfa ino gravediĝas kaj naskas idojn, sed ĉiuj aliaj inoj povas lakti kaj nutrigi la idojn kiam la alfa ino forestas. Krome, ili protektas la junulojn, ofte endanĝerante siajn proprajn vivojn. En okazo de danĝero, la "flegistino" haste portas idojn subgrunden kaj estas preta lukti, se la rabobesto sekvas. Kiam sufiĉe hasta reveno subgrunden ne eblas, ŝi amasigas la dojn kaj kovras ilin per sia korpo.
Malgraŭ la vasta disavastigo de altruismo, ankaŭ kutimas situacioj kiam surikatoj mortigas idojn en siaj grupoj. Plej ofte, se iu nedominanta ino gravediĝas kaj naskas, la alfa ino strebas mortigi ŝiajn idojn por sukri sian dominantan pozicion. Tamen, ankaŭ la nedominantaj inoj iam provas mortigi idojn de alfa ino, aparte se ŝi iĝas maljuna kaj malforta. Tiel la inoj klopodas malfortigi la statuson de alfa io kaj eventuale preni ŝian pozicion.[5]
Samkiel multaj ĉe aliaj specioj, idoj de surikatoj lernas necesajn rutinoj per observo kaj imito. Tamen, okaze la plenkreskuloj ankaŭ aktive instruas al la junuloj. Ekzemple, plenkreskaj surikatoj instruas adoleskulojn ĉasi kaj manĝi venenan skorpionon: ili forigas la pikilon kaj helpas al la junuloj lerni pritrakti la beston.[6] En sia libera tempo (t.e. kiam ne necesas furaĝi) surikatoj partoprenas en ludoj, kiuj similas al luktosporto aŭ atletismo.
Ĉar la reto de surikataj tuneloj estas tre vasta kaj komplika, ofte aliaj bestoj ankaŭ ekloĝas tie. Surikatoj povas pace kunekzisti kun specioj, kiuj ne estas iliaj naturaj malamikoj nek predo kaj ne konkuras kun ili por resurcoj, kiel vulpa cinikto aŭ tersciuro. Amuza situacio okazas, kiam en surikataj tuneloj ekloĝas serpentoj.
En genro Suricata estas nur unu specio: la rektvosta surikato Suricata suricatta. Ekzistas tri subspecioj:[7]
Surikatoj estas tre popularaj inter homoj kaj ekzistis multaj provoj hejmigi ilin. Ili, tamen, apenaŭ estas taŭgaj por vivo en homa domo. Ili malfacile akceptas dresadon kaj emas mordi homojn, kaj la mordoj enhavas infekton. Ili fiodoras kaj metas odor-markilon sur la posedanton kaj sian "teritorion". Estiel sociaj animaloj, ili iĝas histeriaj, se estas tenataj solece.[8]
En populara kulturo aspektoj de surikatoj ne estas tro kutimaj. Ilia populareco ege kreskis post duon-drama duon-dokumenta serio Meerkat Manor en kanalo Animal Planet, kie vivo de surikata kolonio estas montrita preskaŭ kiel realeca televidserio. Alia notinda ekzemplo de montro de surikatoj en populara kulturo estas serio de televidreklamoj por brita firmao Compare the Market. La reklamoj uzas vortludon en la angla lingvo - la angla vorto "market" (merkato) sonas kaj aspektas simile al "meerkat" (surikato). En la reklamaj filmetoj aperis surikato kun la nomo Aleksandr Orlov, kies aspekto estas primoko de rusa nobelo, kaj plendis, ke homoj konfuzas lian paĝaron CompareTheMeerkat.com kun CompareTheMarket.com. La reklamoj iĝas tiom popularaj, ke aperis eĉ kelkaj mallongaj filmetoj kun Aleksandr Orlov kiel ĉefrolulo.
Surikato (Suricata suricatta) estas malgranda mamulo el familio mungotedoj. Surikatoj troveblas en ĉiuj partoj de Kalaharo en Bocvano kaj Sud-Afriko. Ili loĝas je malgrandaj grupoj nomataj klanoj, kiuj averaĝe nombras ĉirkaŭ 20 anoj, kvankam foje troveblas surikataj klanoj de pli ol 50 anoj. Averaĝa vivdaŭro de surikatoj estas 12-14 jaroj.
La suricata[2][3][4][5][6][7][nota 1] (Suricata suricatta) es una especie de mamífero carnívoro de la familia Herpestidae que habita la región del desierto de Kalahari y el Namib en África.
La suricata es una de las mangostas más pequeñas; los machos tienen un peso promedio de 731 g y las hembras de 720 g. El cuerpo y miembros de estos animales son largos y esbeltos, con una longitud del cuerpo y la cabeza de entre 25 y 35 cm. La cola es delgada y un poco alargada, midiendo 175-250 mm. A diferencia de la mayoría de las mangostas carece de abundante pelaje.
La cara tiene forma cónica, terminando en punta en la nariz y redondeada en la parte posterior de la cabeza. Las orejas son pequeñas y tienen forma de media luna. El color del pelaje varía geográficamente. En la región sur de su distribución, el color del pelo es más oscuro, con un tinte más claro en las regiones más áridas. Generalmente el color es gris moteado, canela o marrón con tinte plateado. La nariz es marrón. La parte ventral del cuerpo está parcialmente cubierto con pelo. Las garras de los miembros anteriores están adaptadas para escarbar y la cola es amarillo-canela con la punta de color negro. Adicionalmente, tiene parches de color negro alrededor de los ojos. Tiene bandas de color negro que atraviesan la región dorsal excepto la cabeza y la cola.[8]
El cráneo cuenta con órbitas grandes, no tiene cresta sagital, el [arco cigomático] es delgado y la apófisis coronoides mandibular es de mediano tamaño. La fórmula dental es 3/3 1/1 3/3 2/2 = 36. Los incisivos son ligeramente curvos; los premolares y molares tienen cúspides altas y puntiagudas.[8]
Es una especie diurna y de costumbres sociales. Son animales excavadores, que viven en grandes redes subterráneas con múltiples entradas. Solo las dejan durante el día. El tamaño de las colonias puede alcanzar los 40 individuos.
La suricata es principalmente insectívora, pero también se alimenta de invertebrados pequeños, huevos y componentes vegetales. Estos buscan alimento regularmente en búsqueda de estos elementos, excavando en el suelo, la hierba, y debajo de las rocas. Su dieta está conformada por el 82 % de insectos, 7 % de arácnidos, 3 % de ciempiés, 3 % de milpies, 2 % de reptiles y 2 % de aves.[8][9]
Las suricatas habitan el extremo sur de África específicamente el occidente y sur de Namibia, suroccidente de Botsuana y norte y occidente de Sudáfrica; existe una pequeña intrusión en el extremo suroccidental de Angola. También en las áreas de baja altitud en Lesoto.[1]
Habitan las zonas más áridas y abiertas que cualquier otra especie de mangosta. Se les encuentra en áreas de sabana y llanuras abiertas y su distribución depende del tipo de suelo, con preferencia de suelos firmes y duros para asentarse.[10]
Los depredadores incluyen varias aves y mamíferos carnívoros, como halcones y águilas, principalmente el águila marcial (Polemaetus bellicosus), y chacales.[8]
La especie muestra una variedad de estrategias contra los depredadores. Estos comportamientos incluyen llamados de alarma, manteniendo el estado de alerta colocando el cuerpo en una posición erguida, búsqueda de refugio, advertencias defensivas, acoso en grupo a un depredador, autodefensa y protección a los jóvenes.[8]
Durante las amenazas defensivas y acoso, las suricatas aparentan ser más grandes de lo que en realidad son. Un individuo puede arquear su espalda, aparentar ser tan alto como le sea posible sobre las cuatro patas, con los pelos y cola erectos y la cabeza agachada. Al mismo tiempo, se mueve hacia adelante y hacia atrás, gruñe, silba y escupe en un intento de intimidar a su enemigo. El acoso requiere que un grupo de suricatas exhiban este comportamiento defensivo simultáneamente. Si un depredador se acerca a pesar de estas advertencias, el suricato se posa sobre su espalda con las garras y dientes visibles, protegiendo así la parte posterior del cuello. Para los depredadores aéreos, las suricatas van con más frecuencia a una madriguera en caso de inminencia de ataque. Es sorprendente, sin embargo, que los adultos puedan proteger a sus crías con sus propios cuerpos.[8]
Suricato viene del holandés «gato del lago», pero su ortografía cambió a suricate. De ahí que Buffon al describirlos por primera vez confundiera su origen y su nombre con Surinam en las primeras descripciones,[11] aunque más tarde lo corrigió.
Las suricatas adquirieron algo de fama entre el público angloparlante después de que David Attenborough presentara Suricatos Unidos, un documental de la BBC sobre ellos. La suricata de ficción más conocida probablemente sea Timón, un personaje de la película El rey león.
También en la película Life of Pi, adaptación de la novela de Yann Martel y dirigida por Ang Lee, se los muestra en una isla mágica flotante, bien lejos de su hábitat natural y conviviendo en medio del Océano Pacífico con el héroe de la película.
El sistema operativo Basado en GNU/Linux Ubuntu, en su versión 10.10, ha adoptado como nombre-código Maverick Meerkat[12] (traducido aproximadamente como "Suricata Inconformista", "Suricata Disidente") siguiendo su tradición de usar nombres de animales seguidos de un adjetivo calificativo.[13]
La suricata (Suricata suricatta) es una especie de mamífero carnívoro de la familia Herpestidae que habita la región del desierto de Kalahari y el Namib en África.
Surikaat (Suricata suricatta) on mangustlaste (Herpestidae) või tsiibetlaste (Viverridae)[1] sugukonda kuuluv kiskjaline, surikaatide (Suricata) monotüüpse perekonna esindaja.
Surikaat on hõreda ja võrdlemisi sakris karvastikuga uruloom (tüvepikkusega 25–30 sentimeetrit ja kaaluga 700–750 grammi). Emasloom on isasest suurem. Surikaadi esijalgadel on pikad ja tugevad küünised. Surikaatide levila hõlmab Lõuna-Aafrikat, eelkõige Kalahari kõrbeala Angola, Namiibia, Botswana ja Lõuna-Aafrika Vabariigi territooriumil.
Surikaatidele on iseloomulik püstiasend. Sellises poosis seisavad nad tihti väljal, jälgides teraselt ümbrust ja vähimagi ohu korral annavad nad sellest valju häälitsusega märku ning kaovad ise lähima uruava kaudu maa alla. Vaatevälja suurendamiseks võivad nad ka lähedalasuva puu otsa ronida. Surikaadid on kotkaste ja šaakalite jaoks saakloomad.
Surikaadid toituvad enamasti oma uru lähedal putukatest, taimede sibulaist, väikestest madudest, maapinnal elavatest lindudest, mao- ja linnumunadest. Nad püüavad ka hiiri ja saavad jagu skorpionist.
Surikaadid on mangustlased ja seetõttu on neil osade uurijate arvates mürkide suhtes vastupanuvõime kõrgem kui paljudel teistel loomadel ja arvatakse, et mõne mürkmao mürgi suhtes võivad nad lausa osaliselt immuunsed olla. Tõenäoliselt on paljudel juhtudel, mil mürkmadu surikaatidega kohtub, tegemist nn kiskjalooma (madude) ahistamisega.
Siiski võib mürgisemat liiki skorpionide salvamine olla surikaadile surmav ning vaid osav ja välkkiire ümberkäimine skorpioniga, mille käigus surikaat esmalt hammustab ära skorpioni saba, ei lase sellel sündida.[2]
Surikaadid elavad enamasti kolooniatena lauskmaal omakaabitud urgudes. Kiskjaliste seltsis teisi kolooniatena elavaid loomaliike ei ole. Koloonia koosneb kahest või kolmest peregrupist; isendeid on kokku umbes 20–30. Peregrupid konkureerivad omavahel territooriumi pärast. Vahel toimuvad territooriumi piirialadel gruppidevahelised võitlused. Kui üks peregrupp hõivab teise peregrupi uru, siis seal elutsevad pojad tavaliselt tapetakse.
Iga peregrupp koosneb tavaliselt ühest täiskasvanud paarist ja selle järglastest. Surikaatide peregrupis valitseb matriarhaat. Surikaatide eluiga on umbes 12–14 aastat. Teadaolev maksimaalne eluiga oli ühel konkreetsel isendil 20,6 aastat.[3]
Surikaat on hästi taltsutatav ning seepärast peetakse Lõuna-Aafrikas kodudes näriliste ja madude eemalehoidmiseks koduloomana sageli surikaati.
Tuntumaid surikaatide uurijaid on Briti zooloog ja etoloog Timothy Clutton-Brock, kes käivitas 1990. aastate algul Kalahari surikaadi projekti ("Kalahari Meerkat Project").
Surikaat (Suricata suricatta) on mangustlaste (Herpestidae) või tsiibetlaste (Viverridae) sugukonda kuuluv kiskjaline, surikaatide (Suricata) monotüüpse perekonna esindaja.
Surikaat on hõreda ja võrdlemisi sakris karvastikuga uruloom (tüvepikkusega 25–30 sentimeetrit ja kaaluga 700–750 grammi). Emasloom on isasest suurem. Surikaadi esijalgadel on pikad ja tugevad küünised. Surikaatide levila hõlmab Lõuna-Aafrikat, eelkõige Kalahari kõrbeala Angola, Namiibia, Botswana ja Lõuna-Aafrika Vabariigi territooriumil.
Surikaatidele on iseloomulik püstiasend. Sellises poosis seisavad nad tihti väljal, jälgides teraselt ümbrust ja vähimagi ohu korral annavad nad sellest valju häälitsusega märku ning kaovad ise lähima uruava kaudu maa alla. Vaatevälja suurendamiseks võivad nad ka lähedalasuva puu otsa ronida. Surikaadid on kotkaste ja šaakalite jaoks saakloomad.
Surikaadid toituvad enamasti oma uru lähedal putukatest, taimede sibulaist, väikestest madudest, maapinnal elavatest lindudest, mao- ja linnumunadest. Nad püüavad ka hiiri ja saavad jagu skorpionist.
Surikaadid on mangustlased ja seetõttu on neil osade uurijate arvates mürkide suhtes vastupanuvõime kõrgem kui paljudel teistel loomadel ja arvatakse, et mõne mürkmao mürgi suhtes võivad nad lausa osaliselt immuunsed olla. Tõenäoliselt on paljudel juhtudel, mil mürkmadu surikaatidega kohtub, tegemist nn kiskjalooma (madude) ahistamisega.
Siiski võib mürgisemat liiki skorpionide salvamine olla surikaadile surmav ning vaid osav ja välkkiire ümberkäimine skorpioniga, mille käigus surikaat esmalt hammustab ära skorpioni saba, ei lase sellel sündida.
Surikaadid elavad enamasti kolooniatena lauskmaal omakaabitud urgudes. Kiskjaliste seltsis teisi kolooniatena elavaid loomaliike ei ole. Koloonia koosneb kahest või kolmest peregrupist; isendeid on kokku umbes 20–30. Peregrupid konkureerivad omavahel territooriumi pärast. Vahel toimuvad territooriumi piirialadel gruppidevahelised võitlused. Kui üks peregrupp hõivab teise peregrupi uru, siis seal elutsevad pojad tavaliselt tapetakse.
Iga peregrupp koosneb tavaliselt ühest täiskasvanud paarist ja selle järglastest. Surikaatide peregrupis valitseb matriarhaat. Surikaatide eluiga on umbes 12–14 aastat. Teadaolev maksimaalne eluiga oli ühel konkreetsel isendil 20,6 aastat.
Surikaat on hästi taltsutatav ning seepärast peetakse Lõuna-Aafrikas kodudes näriliste ja madude eemalehoidmiseks koduloomana sageli surikaati.
Surikata (Suricata suricatta) Suricata generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Herpestidae familian sailkatuta dago.
Surikatak Botswanako Kalahari eta Namibiako Namib basamortuetan, hego-mendebaldeko Angolan eta Hegoafrikan bizi dira.
Hiru azpiespezie ditu:[3]
Surikata (Suricata suricatta) Suricata generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Herpestidae familian sailkatuta dago.
Surikatak Botswanako Kalahari eta Namibiako Namib basamortuetan, hego-mendebaldeko Angolan eta Hegoafrikan bizi dira.
Nelisormimangusti (Suricata suricatta) on Kalaharissa elävä mangustilaji. Se on sukunsa ainoa laji ja on mangusteista suurin ja tunnetuimpia.
Nisäkäsnimistötoimikunta on ehdottanut, että lajin suomenkieliseksi nimeksi vaihdettaisiin surikaatti[3].
Nelisormimangusti muistuttaa mangustin ja näätäeläimen välimuotoa. Muista mangusteista sen erottaa kärsämäinen kuono, pidemmät jalat, nelivarpaiset käpälät, suhteellisen ohutkarvainen häntä ja hampaistosta puuttuvat ensimmäiset välihampaat. Käpälät ovat paras tuntomerkki, koska sen kynnet ovat huomiota herättävän suuret ja voimakkaat. Peukalot ja isovarvas puuttuvat. Laji on pieni, pitkäjalkainen eläin, kokonaispituus yli 50 senttimetriä, josta häntä yli kolmannes, painoa on yli 700 g. Karkeakarvaisen turkin pohjaväri on kellertävän harmaa ja selässä on 8-10 poikkijuovaa. Raajat ja vatsapuoli ovat vaaleammat ja kuononkärki, silmänympärystät, korvat ja hännänpää ovat mustat. Eläin astuu liikkuessaan koko anturalla, pystyssä se on varpaillaan, jolloin häntä on tukena.
Nelisormimangusteja tavataan vain Kalaharissa, eteläisessä Afrikassa. Alue on kuivaa, kuumaa ja hiekkaista elinympäristöä, jossa kasvaa pitkää heinää ja puita.
Nelisormimangustit elävät perheryhminä, joita johtaa alfa-pari, jonka jälkeläisiä kaikki lauman jäsenet ovat. Laumassa saattaa olla jopa 30 yksilöä. Ne asuvat maahan kaivetussa kolossa, joka on usein vallattu maaoravilta. Sinne ne vetäytyvät yöksi nukkumaan ja suojaan pedoilta. Mangustien vihollisia ovat etenkin petolinnut ja vaippasakaalit.
Nelisormimangustien luultiin ennen olevan hyvin epäitsekäs ja menevän vahtiin, kun muut laumasta etsivät ruokaa ja vaarantavan henkensä, kun muut juoksevat karkuun. Nykyään tiedetään, että yksi mangusteista pitää vahtia vasta, kun se on syönyt kyllikseen ja säntää heti varoitushuudon kuullessaan koloon suojaan ensimmäisenä. Poikasia ne kuitenkin jäävät vahtimaan. Usein emon lisäksi myös lauman muut naaraat voivat imettää poikasia.
Nelisormimangustien päivärytmi on seuraavanlainen: aamulla kylmän yön jälkeen ne paistattelevat pystyssä auringossa, jonka jälkeen ne lähtevät ruoanhakuun, ne tonkivat kuonollaan ja kaivavat maasta esiin hyönteisiä, skorpioneja, liskoja, käärmeitä, lintuja, munia ja pieniä nisäkkäitä.
Nelisormimangustien ei tarvitse juoda koskaan, vaan ne saavat tarvitsemansa nesteen ravinnosta. Mangustit ovat immuuneja skorpionin myrkylle, joten ne voivat syödä saaliin kokonaan, mukaan lukien myrkkypiikki. Keskipäivällä on niin kuuma, että ne lekottelevat varjossa tai kolossa, ne etsivät taas ruokaa kunnes ovat kylläisiä. Yöksi ne menevät koloon nukkumaan.
Yleensä vain alfa-naaras saa poikasia, joita syntyy 2-5 kappaletta 11 viikon kantoajan jälkeen. Pentueita voi tulla kolmekin vuodessa, jos ruokaa on tarpeeksi. Elinikää nelisormimangustille voi kertyä 12-14 vuotta.
Tunnettu kuvitteellinen nelisormimangusti on Leijonakuningas-elokuvan ja Timon ja Pumba -piirrossarjan hahmo Timon.
Me mangustit-televisiosarjassa (Meerkat Manor[4]) esiintyvät mangustit ovat nelisormimangusteja.
Nelisormimangusti (Suricata suricatta) on Kalaharissa elävä mangustilaji. Se on sukunsa ainoa laji ja on mangusteista suurin ja tunnetuimpia.
Nisäkäsnimistötoimikunta on ehdottanut, että lajin suomenkieliseksi nimeksi vaihdettaisiin surikaatti.
Suricata suricatta
Le suricate (Suricata suricatta), parfois surnommé « sentinelle du désert[1] », est une espèce de mammifères diurnes de la famille des Herpestidae (mangoustes) et la seule du genre Suricata. Ce petit carnivore vit dans le sud-ouest de l'Afrique (désert du Namib). Animal très prolifique, le suricate vit en grands groupes familiaux au sein d'une colonie. Ils se réfugient la nuit dans de vastes terriers.
Sa tête et son corps mesurent de 25 à 29 centimètres, et sa queue de 19 à 24 centimètres[2]. Le suricate mange entre autres des insectes, des souris, des rats, des oiseaux, de petits reptiles et des tubercules ou bulbes de plantes qu'il déterre avec ses pattes munies de fortes griffes non rétractiles de deux centimètres de longueur. Les suricates sont ainsi capables de déplacer leur propre poids de terre en 20 secondes[3]. Une paupière transparente protège leurs yeux lorsqu'ils creusent le sable[3].
Les suricates vivent dans les plaines semi-désertiques du sud-ouest de l’Afrique. La gestation dure 11 semaines pour des portées de 2 à 7 petits. Des sentinelles se relaient pour veiller sur le groupe en se dressant sur les pattes arrière et communiquent par cris pour prévenir des dangers, comme la présence de rapaces ou de serpents.
Leur pelage est blond avec quelques franges sombres sur le dos. Deux particularités sont importantes : leur queue très agile leur sert de 5e membre et leur vue est perçante[4]. Enfin, des poils plus foncés autour des yeux protègent ceux-ci du soleil. La durée moyenne de vie du suricate est de 12 ans.
Le Suricata suricatta se nomme en anglais suricate ou meerkat, du néerlandais « chat de lac ». On l'a aussi appelé en français zénick, et son orthographe surikate s'est transformée en suricate.
Buffon publie une description du premier spécimen du suricate connu en Europe. Il y eut cependant confusion sur son origine et son nom : il a cru à tort qu'il provenait du Suriname[5]. En 1765, Buffon commence ainsi son chapitre sur le « surikate »:
« Le suricate. Cet animal (pl. viii) a été acheté en Hollande sous le nom de Surikate; il se trouve à Surinam et dans les autres provinces de l'Amérique méridionale ... »
— Georges Louis Leclerc, Histoire naturelle générale et particulière : avec la description du Cabinet du Roy, vol. 13, 1765 (présentation en ligne), « Le Surikate », p. 72.
Il corrige en 1777 :
« M. Vosmaër, dans une note, [...] fait une remarque qui m'a paru juste, et dont je dois témoigner ici ma reconnaissance. « M. de Buffon (dit M. Vosmaër) a vraisemblablement été trompé sur le nom de surikate & sur le lieu de l'origine de cet animal, qui a été envoyé l'été dernier par M. Tulbagh[6] à S. A. S. Monseigneur le Prince d'Orange. Il n'appartient point à l'Amérique, mais bien à l'Afrique. » [...]
Ce témoignage de M. Tulbagh est positif, et ce que dit auparavant M. Vosmaër est juste ; j'y souscris avec plaisir, car, quoique j'aie eu cet animal vivant pendant longtemps, et que je l'aie décrit et fait représenter, je n'étais assuré ni de son nom, ni de son climat originaire que par le rapport d'un marchand d'animaux, qui me dit l'avoir acheté en Hollande sous le nom de Surikate, et qu'il venait de Surinam. Ainsi, nous dirons maintenant qu'il ne se trouve point à Surinam, ni dans les autres provinces de l'Amérique méridionale, mais en Afrique dans les terres montagneuses, au-dessus du cap de Bonne-Espérance. Et à l'égard du nom, il ne fait rien à la chose, et nous changerons volontiers celui de surikate lorsque nous serons mieux informés »
— Georges Louis Leclerc, Œuvres complètes de M. le Comte de Buffon, vol. 8, 1777 (lire en ligne), « Supplément à l'histoire des animaux quadrupèdes (Le Surikate) », p. 283.
Le suricate est avant tout un insectivore mais il ne dédaigne pas les lézards, de petits serpents, des scorpions, des œufs, des mille-pattes et toutes sortes de petits mammifères ou, plus rarement, des oiseaux. Depuis le venin des morsures de serpents à celui des piqûres de scorpions — y compris des scorpions particulièrement venimeux du désert du Kalahari — les suricates sont naturellement immunisés contre une grande variété de poisons[7]. Les morsures ou piqûres de ces animaux venimeux n’en sont pas moins douloureuses, pouvant causer la mort de l'individu touché. Les oiseaux de proie sont leurs principaux prédateurs.
Leur peu de réserves en tissu adipeux contraint les suricates à une alimentation journalière (ils passent 8 heures par jour à chasser[3]). Cependant, en cas de disette, ils sont capables d'abaisser leur métabolisme au point qu'un insecte peut leur suffire pour la journée. Les proies leur fournissent une quantité d'eau suffisante mais les suricates vont parfois s'abreuver dans une flaque si les conditions climatiques les y contraignent[3].
Leur ouïe extrêmement fine et leur odorat développé permettent aux suricates de repérer une proie sous le sable, qu'ils creusent parfois assez profondément pour chercher leur nourriture. Ils ont donc la tête enfouie dans le sable et pendant ce temps ne peuvent repérer un prédateur qui pense en faire son repas. Les « sentinelles » ont pour rôle de prévenir les autres membres du groupe de la présence de tels prédateurs par des cris spécifiques[8]. On a recensé 30 cris différents selon le type de danger (terrestre ou aérien) et son éloignement. Un cri continu indique que tout va bien[3]. Des recherches récentes[9] ont montré que les guetteurs étaient des individus du groupe qui n'avaient plus faim. Chaque surveillance dure environ une heure, pendant laquelle la sentinelle émet des cris continus à intervalles réguliers, lorsque tout va bien. En cas de danger, elle aboie ou siffle très fort. Le groupe se précipite alors chacun dans son terrier. Les jeunes ne fouillent pas le sol avant l'âge d'un mois et suivent alors un suricate plus âgé, qui joue le rôle d'éducateur[10].
Les suricates sont très prolifiques. Ils atteignent leur maturité sexuelle vers l'âge d'un an. Ils peuvent avoir jusqu'à 4 portées par an de généralement trois petits à l'état sauvage mais peuvent encore réduire leur fertilité si les conditions alimentaires sont mauvaises[réf. nécessaire] ou, au contraire, mettre bas jusqu'à cinq petits si les conditions environnementales sont bonnes. Les suricates sont itéropares et peuvent se reproduire à n'importe quelle époque de l'année mais la majorité des mises bas survient à la saison chaude.
Les femelles sont capables de provoquer leur mise bas. Cette faculté permet au groupe d'avoir des petits au même stade de développement au même moment et de ne pas entraver les migrations du groupe.
Il n'y a pas de parade nuptiale précopulatoire. Le mâle amadoue la femelle jusqu'à ce qu'elle accepte l’accouplement. Le mâle reste en position assise durant l'acte. La gestation dure approximativement 11 semaines. Les petits naissent dans le terrier souterrain et sont incomplètement développés. Leurs yeux deviennent fonctionnels au bout de 10 à 14 jours et leurs oreilles au bout de 15 jours. Ils sont sevrés au bout de 50 à 65 jours. Ils ne sortent du terrier qu'au bout de 21 jours de vie. Le clan au complet entoure le terrier pour assister à la sortie des petits qui sont confiés à des baby-sitters séjournant près de la tanière. Ils se joignent aux adultes dans leur quête de nourriture une semaine environ après leur première sortie.
Le couple dominant se réserve le droit de tuer tout autre petit du groupe et préserve ainsi la meilleure chance de survie à sa propre descendance. Il peut aussi chasser une mère hors du groupe. De nouveaux groupes composés de femelles évincées et de mâles vagabonds se forment et évitent ainsi la consanguinité.
Les membres du groupe dominant ne s'accouplent pas entre eux lorsque ces derniers sont des proches (ceci survient lorsque la femelle dominante meurt et qu'une de ses filles lui succède), mais avec des mâles vagabonds issus d'autres groupes. Les femelles pleines ont alors tendance à tuer et dévorer les petits nés d'une autre mère.
Les suricates vivent dans de vastes terriers aux entrées multiples, qu'ils ne quittent que dans la journée. Ce sont des animaux sociaux de 20 à 30 membres au sein d'une même colonie. Hors du groupe, les suricates sont voués à une mort quasi certaine. Les animaux du même groupe se toilettent régulièrement entre eux pour tisser des liens sociaux puissants. Le couple dominant exprime son autorité sur le reste du groupe en le marquant de son odeur. Les animaux de second rang toilettent alors le couple dominant et lui lèchent la gueule. Ce comportement se rencontre habituellement lorsque les membres du groupe se trouvent réunis après une courte période de séparation. La plupart des suricates d'un même groupe sont la progéniture du couple dominant.
Groupe de suricates en Afrique du Sud
Autre groupe de suricates, dans le pan de Makgadikgadi au Botswana.
Suricates au même endroit.
Les suricates ont un comportement altruiste au sein de leur colonie. Un ou plusieurs d'entre eux surveillent en sentinelles les autres membres qui creusent ou jouent entre eux. Lorsqu'un prédateur est repéré, l'alerte est donnée par un aboiement particulier. La bande se précipite alors pour se cacher dans un des terriers dont ils ont parsemé leur territoire. La sentinelle est la première à réapparaître du terrier à la recherche d'éventuels prédateurs. Elle aboie en continu pour maintenir les autres suricates dans leurs terriers. Lorsqu'elle cesse d'aboyer les autres suricates peuvent émerger en toute sécurité.
Lorsque les jeunes ont moins de 3 semaines, des individus du groupe restent avec eux au terrier durant toute la journée[11]. Ces baby-sitters, qui ne sont pas nécessairement parents des jeunes, ne mangent pas de toute la journée pour surveiller le terrier et les jeunes. Comme tous les baby-sitters ne sont pas parents des jeunes qu'ils gardent, la théorie de la sélection de parentèle ne suffit pas. Récemment, ce comportement a pu être expliqué par la théorie de l'augmentation du groupe[12]. Ainsi, des membres du groupe non apparentés aux jeunes ont aussi intérêt à prendre soin de ces jeunes car les groupes les plus nombreux ont plus de chances de survie[13]. Les femelles qui n'ont jamais mis bas sont chargées d'allaiter les petits de la femelle dominante pendant que cette dernière est partie au loin avec le reste du groupe. Elles protègent également les jeunes des attaques des prédateurs, souvent au péril de leur vie. En cas d'alerte, les baby-sitters conduisent les petits dans les terriers et s'apprêtent à les défendre si nécessaire. Si la retraite sous le sol est impossible, elle réunit les petits et s'allonge par-dessus.
Les suricates partagent volontiers leur terrier avec la mangouste jaune et l'écureuil terrestre, espèces avec lesquelles ils n'entrent pas en compétition pour la nourriture. Ils hébergent parfois des serpents... s'ils n'ont pas de chance. Cependant, ils peuvent mordre leur « invité » en cas de mésentente.
À l'instar de plusieurs espèces, les jeunes suricates font leur apprentissage en observant et en mimant le comportement des adultes, qui s'impliquent cependant dans un enseignement actif. Par exemple, l'adulte enseigne aux petits comment attraper sans risque un scorpion venimeux et lui arracher le dard avant de le manger[14].
La chaleur du désert du Kalahari pouvant être mortelle, les parents ou leurs substituts recouvrent les petits de sable pour les mettre à l’abri du soleil au cours des déplacements.
Les vocalises des suricates sont relativement riches et peuvent avoir plusieurs sens avec, en particulier, celui indiquant le type de prédateur repéré (aérien ou terrestre). Les caractéristiques acoustiques du signal varient en fonction du degré d'urgence de la situation. On a pu individualiser six alarmes différentes : prédateur aérien avec un degré d'urgence bas, moyen et élevé ; prédateur terrestre avec un degré d'urgence bas, moyen, élevé. La réponse des suricates est différente selon qu'il s'agit d'un prédateur aérien ou terrestre. Par exemple, un signal d'urgence concernant la présence d'un prédateur terrestre invite le suricate qui le perçoit à scruter l'environnement et à s'abriter. Par contre, le suricate regarde le ciel et s'aplatit sur le sol en cas de danger imminent lorsque le prédateur est aérien[15]. Outre ce cri d'alarme, on répertorie le cri de panique, celui de recrutement et celui invitant à se sauver. On a recensé 30 cris différents correspondant chacun à un danger. Un cri continu émis à intervalles réguliers signe l'absence de danger. L'animal pépie, trille, grogne ou aboie en fonction des circonstances[16].
Un groupe de suricates peut mourir après l'attaque d'un prédateur, si le couple dominant est stérile, lors d'une disette ou d'une épidémie.
La taille du groupe est variable. Lorsqu'il comprend un nombre trop important d'individus, il se disperse au loin à la recherche de nouveaux territoires pour se nourrir. Ou bien, à l'occasion d'une alerte, le groupe recherche un abri dans différents terriers. Le résultat en est une scission du groupe.
Nous avons également vu qu'un nouveau groupe peut se former à partir de femelles évincées et de mâles vagabonds à la recherche d'une partenaire qui, à son tour, mettra bas des portées de 2 à 5 petits.
Malgré leur comportement altruiste, les suricates tuent parfois un jeune membre du groupe afin d'accroître leur propre position sociale au sein de ce groupe[17].
Une étude publiée en 2016 et portant sur plus de mille espèces de mammifères classe les suricates au premier rang pour la mortalité résultant d'« interactions intraspécifiques » (19,36 % du nombre total de morts)[18].
La famille des suricates regroupe trois sous-espèces[19].
Selon Mammal Species of the World (version 3, 2005) (9 mars 2014)[20], Catalogue of Life (9 mars 2014)[21] :
Suricata suricatta
Le suricate (Suricata suricatta), parfois surnommé « sentinelle du désert », est une espèce de mammifères diurnes de la famille des Herpestidae (mangoustes) et la seule du genre Suricata. Ce petit carnivore vit dans le sud-ouest de l'Afrique (désert du Namib). Animal très prolifique, le suricate vit en grands groupes familiaux au sein d'une colonie. Ils se réfugient la nuit dans de vastes terriers.
O suricata (Suricata suricatta) é un pequeno mamífero da familia dos herpéstidos.
O seu corpo mide entre 25 e 30 cm máis un rabo duns 20 a 24 cm, o seu peso medio varía entre 730 gramos nos machos e 720 nas femias, aínda que hai exemplares que poden chegar aos 970 gramos. A pelaxe é xeralmente gris acastañada, ás veces castaña avermellada, o rabo é castaño escuro no cabo.
O suricata habita no deserto do Kalahari e en chairas secas de Suráfrica, Namibia, Botswana e unha pequena zona de Angola.
Debido a que se desenvolve en zonas con escasa ou nula vexetación pode enxergar os depredadores de lonxe, vivindo en túneles subterráneos, alimentándose de insectos e outros pequenos animais así como de tubérculos e bulbos de plantas. Os suricatas viven en grupo, cada colonia pode consistir de vinte ou trinta membros, mentres os suricatas procuran comida ou mesmo descansa no exterior sempre hai un deles que permanece de vixía, poñéndose de pé, apoiado nas súas patas traseiras, á esculca de predadores coa misión de avisar ao resto de detectar perigo. Cada colonia conta cun macho e unha femia dominante, que son lixeiramente maiores que o resto. Só o macho dominante copula coas femias. A xestación dura de 70 a 77 días, normalmente paren de 2 a 4 crías, ás veces cinco, alimentándose do leite materno durante 4 ou 6 semanas.
Merkat (lat. Suricata suricatta) jeste sisavac iz porodice mungosa.
Živi u pustinji Kalahari na jugu Afrike. Mužjaci su teški oko 730 grama, a ženke su nešto lakše. Mužjaci narastu do 35 cm duljine, a ženke oko 25 cm (bez repa, koji je obično dug između 17 i 25 cm).
Uglavnom se hrane kukcima, no znaju jesti i manje sisavce, guštere, zmije i jaja. Budući da su donekle imuni na otrove zmija i škorpiona, nemaju problema u lovu na njih. Kako nemaju masne rezerve, pomoću kojih bi čuvali energiju, prisiljeni su svakodnevno loviti.
Merkati spolno sazrijevaju sa otprilike godinu dana, a mogu se razmnožavati tijekom cijele godine. Najčešće mladunce donose na svijet tijekom ljetnih mjeseci. Graviditet traje 11 tjedana, a u leglu su najčešće četiri mladunca, koji na svijet dolaze gluhi i slijepi. Iz jazbine izlaze nakon otprilike tri tjedna, a sa šest tjedana se samostalno hrane, dakako, uz pomoć starijih jedinki.
Merkati žive u kolonijama, koje najčešće broje oko 30 jedinki. Žive u podzemnim jazbinama, koje su povezane tunelima i imaju više izlaza. Na čelu kolonije je alfa par, koji jedini ima mladunce, a iz kolonije se vrlo često protjeruju ženke, koje mogu predstavljati prijetnju alfa ženki. Protjerane ženke kasnije formiraju nove kolonije s mužjacima koji su doživjeli sličnu sudbinu.
Socijalna struktura kolonija merkata jedna je od složenijih u životinjskom svijetu, a jedinke su međusobno čvrsto povezane. Takvo se ponašanje najbolje vidi u čuvanju kolonije od grabljivaca, pri čemu pojedine jedinke "drže stražu" i na taj način štite ostatak kolonije.
Merkat (lat. Suricata suricatta) jeste sisavac iz porodice mungosa.
Živi u pustinji Kalahari na jugu Afrike. Mužjaci su teški oko 730 grama, a ženke su nešto lakše. Mužjaci narastu do 35 cm duljine, a ženke oko 25 cm (bez repa, koji je obično dug između 17 i 25 cm).
Meerkat atau Suricate adalah mamalia dan anggota dari keluarga luwak. Meerkat memiliki habitat di Gurun Kalahari di Botswana dan Afrika Selatan. Kelompok Meerkat disebut "mob", "geng", atau "klan". Klan Meerkat selalu terdiri 20 meerkat dalam satu waktu, tetapi dalam sejumlah klan besar dapat terdapt 50 atau lebih. Usia hidup meerkat berkisar pada usia 12 hingga 14 tahun.
Meerkat atau Suricate adalah mamalia dan anggota dari keluarga luwak. Meerkat memiliki habitat di Gurun Kalahari di Botswana dan Afrika Selatan. Kelompok Meerkat disebut "mob", "geng", atau "klan". Klan Meerkat selalu terdiri 20 meerkat dalam satu waktu, tetapi dalam sejumlah klan besar dapat terdapt 50 atau lebih. Usia hidup meerkat berkisar pada usia 12 hingga 14 tahun.
Jarðkettir (fræðiheiti: Suricata suricatta) eru smávaxin rándýr af ætt deskatta (Herpestidae).
Jarðkettir lifa í suðurhluta Afríku, þar að segja í Kalahari-eyðimörkinni í Botsvana, Namib-eyðimörkinnni í Namibíu og Angóla og einnig í Suður-Afríku. Jarðkettir grafa sér sjálfir göng ofan í jörðina og búa í þeim, vegna þess að neðanjarðar eru þeir öruggari. Hópeðli jarðkatta er mjög ríkt og þeir búa oftast saman í 20-30 dýra hópum.
Jarðkettir eru ljósbrúnir og silfurgráir með átta dökkar rendur á aftanverðu bakinu. Utan um augun eru síðan dökkir hringir og rófan er dökk. Ein af ástæðunum fyrir því að þeir eru svona á litinn er að þetta eru góðir felulitir í eyðimörkinni þar sem þeir búa. Jarðkettir eru gjarnan 25-35 cm á lengd.
Jarðkettir éta skordýr, köngulær og sporðdreka og einnig litla snáka, fugla og nagdýr. Þegar hópurinn leitar sér matar má oft sjá einn eða tvo jarðketti standa þráðbeina á afturfótunum en þá eru þeir að standa vörð fyrir hina. Fæða jarðkattar er fjölbreytt en hann leitar mest eftir alls kyns smádýrum.
Jarðkettir verða kynþroska 10 mánaða og fullorðnir 11 mánaða. Algengast er að þeir verði um 10 ára en þeir elstu geta orðið allt að 15 ára. Afkvæmi jarðkattar þurfa á vernd að halda a.m.k. til sextán vikna aldurs. Á þessum sextán vikum verða þeir að læra að bjarga sér sjálfir, verja sig fyrir hættum og afla sér matar.
Jarðkettir eru mjög skipulögð og klók dýr. Þegar þeir veiða sér til matar eru alltaf tveir sem standa vörð og gæta þess að óvinir komi þeim ekki að óvörum. Ef hætta steðjar að gefa þeir frá sér hljóð svo allir geti forðað sér. Það má segja að jarðkettir séu frekar árásargjarnir og pirrast fljótt ef einhver er að þvælast fyrir þeim.
Jarðkettir (fræðiheiti: Suricata suricatta) eru smávaxin rándýr af ætt deskatta (Herpestidae).
Il suricato (Suricata suricatta Schreber, 1776) è una mangusta della famiglia degli Erpestidi, unica specie del genere Suricata (Desmarest, 1804), diffuso nell'Africa meridionale.[1]
Il nome scientifico deriva dal nome comune suricate, di derivazione francese mutuato dall'olandese, utilizzato in Sudafrica per identificare questo piccolo animale insieme all'altro termine meerkat, combinazione delle due parole in lingua Afrikaans meer-, "termite", e -kat, "mangusta".
Mangusta di piccole dimensioni, con la lunghezza della testa e del corpo tra 245 e 290 mm, la lunghezza della coda tra 182 e 235 mm, la lunghezza del piede tra 60 e 68 mm, la lunghezza delle orecchie tra 17 e 21 mm e un peso fino a 915 g.[2]
Il cranio è delicato e presenta un rostro sottile, le orbite grandi, le creste sopra-occipitali talvolta poco sviluppate, mentre la cresta sagittale è sempre assente. La camera posteriore della bolla timpanica è ovoidale, grande e rigonfia, la camera anteriore è circa la metà della prima. Le arcate zigomatiche sono sottili, il processo coronoide della mandibola è di lunghezza media, indice di un ridotto sviluppo dei muscoli temporali e masseterici più di qualsiasi altro carnivoro. Il secondo premolare superiore è di piccole dimensioni, il quarto premolare e il primo molare sono provvisti di una distinta cuspide sul lato interno.
Sono caratterizzati dalla seguente formula dentaria:
2 3 1 3 3 1 3 2 2 3 1 3 3 1 3 2 Totale: 36 1.Incisivi; 2.Canini; 3.Premolari; 4.Molari;Il corpo è lungo e snello, con arti lunghi e sottili e una coda affusolata. La pelliccia è corta eccetto lungo i fianchi dove i peli raggiungono i 30-40 mm. La testa è larga, gli occhi sono grandi, neri e circondati da un anello scuro, il muso è corto, nero ed appuntito. Il colore della testa è bianco-grigiastro, una sottile striscia scura si estende dalla fronte fino alla base delle orecchie, le quali sono rotonde e nerastre. Le sopracciglia e le guance sono bianche. Le parti dorsali variano considerevolmente attraverso tutto l'areale, dal brunastro al grigio, con striature marroni sulla schiena, la groppa ed i fianchi. I singoli peli hanno la base chiara, due anelli più scuri nella parte centrale e la punta bianco-argentata. Le parti inferiori sono bianche, i peli ventrali sono sparsi e lasciano vedere la pelle scura sottostante, il mento e la gola sono bianco-grigiastri. La coda è lunga poco meno della testa e del corpo, è dello stesso colore del dorso eccetto la punta nerastra, è finemente ricoperta di peli, più lunghi all'attaccatura. I piedi hanno quattro dita, le piante sono provviste di quattro cuscinetti carnosi rigonfi. Gli artigli sono lunghi e ricurvi, quelli delle zampe anteriori raggiungono i 15 mm, quelli posteriori sono circa la metà. Sono presenti un paio di ghiandole anali, la cui secrezione è abbastanza simile nei due sessi. Le femmine hanno tre paia di mammelle addominali. Non è presente dimorfismo sessuale, sebbene i maschi dominanti siano più robusti degli altri membri del gruppo. Il cariotipo è 2n=36 FN=66.
È una specie gregaria, con una sofisticata organizzazione sociale che può coinvolgere anche più gruppi differenti. Questi ultimi contengono solitamente dieci individui, sebbene gruppi fino a 30 non siano rari e sono formati da 1-3 femmine in calore, fino a quattro maschi adulti, diversi piccoli e una dozzina di giovani adulti. Le dimensioni del gruppo rimangono relativamente costanti durante gli anni con frequenti cambiamenti nell'identità dei membri e con la crescente presenza di molti individui non imparentati tra loro. Vi è una gerarchia in entrambi i sessi che aumenta con l'età, tuttavia le femmine possono ottenere il dominio anche attraverso l'eredità, l'esito di sfide con altre pretendenti, l'immigrazione in gruppi senza femmine in calore o formando nuovi gruppi con maschi emigrati da altri gruppi. Le femmine si accoppiano all'interno dei loro gruppi nativi più dei maschi, alcuni individui di entrambi i sessi possono rimanere in gruppo per tutta la loro vita sebbene alcuni si disperdano regolarmente per unirsi ad altri gruppi. I maschi tendono a disperdersi più delle femmine. Gli immigrati talvolta devono insistere per giorni per essere accettati da un gruppo. Le colonie sono territoriali e possono coprire territori di 200-1000 ettari. Le marcature sono frequenti lungo i confini territoriali e sono spesso una risposta alla marcatura dei gruppi adiacenti. Queste vengono effettuate dalla coppia dominante del gruppo. I territori vengono difesi attivamente dai gruppi vicini e durante le schermaglie alcuni esemplari possono essere gravemente feriti o addirittura uccisi. Alcuni membri del gruppo agiscono da sentinelle mentre gli altri cercano cibo, utilizzando luoghi elevati, particolarmente le cime dei termitai, come postazioni di vedetta. Questi doveri vengono condivisi da tutti i membri della colonia sebbene possano variare con lo status sociale. L'intero gruppo è in costante comunicazione vocale durante il pasto. Sono usate vocalizzazioni complesse per comunicare al gruppo durante la guardia, segnalando quando si è di vedetta e quando è presente un pericolo. Quest'ultimo richiamo varia dal tipo e dall'entità della minaccia. Un ululato squillante induce tutta la colonia a rifugiarsi nelle tane. Possono distinguere un'aquila marziale dal molto simile biancone pettonero, non considerato una minaccia. Il suricato è in grado di determinare in quale direzione correre quando è dato l'allarme, conoscendo esattamente dove sono situate tutte le tane.
I cuccioli inizialmente non sono in grado di trovarsi le prede da soli ed usano vocalizzazioni per chiedere cibo ad altri. Un tipo di richiamo è emesso continuamente quando sta seguendo qualcuno che sta cercando cibo, un altro più acuto è emesso quando l'individuo adulto trova una preda, probabilmente per attirare la sua attenzione. I più piccoli sono continuamente controllati nelle tane da individui non strettamente imparentati con loro, in una sorta di baby-sitting. Durante questo periodo il baby-sitter rimane nella tana per tutto il giorno rinunciando a cercare cibo, con la conseguenza di una sostanziale perdita di peso. Normalmente le femmine contribuiscono maggiormente dei maschi a questo tipo di assistenza e tra loro solitamente quelle più pesanti. Raramente si tratta di loro parenti.
La densità della popolazione è influenzata dalle precipitazioni e dai predatori e può fluttuare notevolmente. In Sudafrica può variare da 0,95 a 0,32 esemplari per km². È ben adattato sia nel comportamento che fisiologicamente a sopravvivere in ambienti desertici. Si adatta a periodi con bassa disponibilità di cibo e con l'estremo calore del deserto. Il metabolismo è soltanto il 58% di quello che si può trovare in qualsiasi altro mammifero della stessa taglia. Un basso metabolismo abbassa la produzione di calore interno, riduce la richiesta energetica durante il riposo e quindi riduce il tempo richiesto per nutrirsi, limitando la perdita di liquidi attraverso l'evaporazione. Ha un'elevata conducibilità termica con il terreno, favorendo una perdita di calore senza una corrispondente perdita d'acqua e una notevole capacità di dissipare calore attraverso l'evaporazione. A temperature esterne fino a 40 °C, il suricato può resistere fino a 5 ore, ansimando come un cane. Evita tuttavia temperature estreme sia alte che basse. Quando la temperatura si abbassa e il giorno si accorcia, l'animale emerge dalla tana più tardi e termina le attività prima del tramonto. Le rapide perdite di calore notturne vengono evitate rifugiandosi nelle tane dove la variazione di temperatura è minore che sul terreno oppure raggruppandosi con altri membri del gruppo. Quest'ultimo comportamento è particolarmente importante per i cuccioli, più vulnerabili al freddo ed è un mezzo per aumentare la quantità di energia necessaria per il loro sviluppo. Le alte temperature di metà giornata nei mesi di gennaio, febbraio e marzo vengono evitate riposandosi in zone più fresche. Spesso si rotola su terreni più umidi o su rocce più fredde. È un efficiente scavatore, costruisce le proprie tane, le quali hanno solitamente diverse entrate, formando un dedalo di cunicoli. Le entrate hanno un diametro di 15 cm e conducono a cunicoli larghi 7,5 cm che scendono in profondità fino a 1-1,5 m, connettendosi a camere ampie 45 cm ed alte 30 cm. Talvolta condivide i rifugi con altri mammiferi come la lepre saltatrice del capo, topi del genere Rhabdomys, il criceto dalla coda bianca, il gerbillo dell'Highveld, la procavia del capo, la mangusta grigia del capo e la mangusta rossa.
Si nutre di invertebrati, particolarmente di coleotteri ed anche di imenotteri, pupe di insetti, termiti, ortotteri e scorpioni, mentre i rettili, incluse lucertole, gechi, serpenti e anfisbene, sono un importante supplemento durante tutto l'anno. Diversamente dalle altre specie di manguste non cattura grossi roditori, ma soltanto quelli più piccoli durante le grosse esplosioni demografiche. Può occasionalmente nutrirsi anche di uova d'uccello. Ha una rimarchevole abilità nel resistere al morso dei serpenti, potendo tollerare sei volte la quantità di veleno necessario ad uccidere un coniglio, ed è immune al veleno degli scorpioni. Raramente beve acqua, ottenendola piuttosto da prede succulente oppure masticando meloni tsamma, frutta o tuberi ricchi di liquidi. Il suricato si ciba di giorno in gruppi compatti, disposti ognuno a 5 m dall'altro, talvolta anche fino a 1 m, coprendo una superficie con un diametro di 20-50 m, fino a 100 m durante la stagione secca. Cerca le sue prede scavando nella sabbia fino a 20 cm di profondità per almeno 5-8 ore al giorno, cambiando zona ogni giorno e ripetendo il percorso soltanto dopo una settimana o più. Due o tre individui possono scavare insieme per stanare grossi gechi. Scontri per il cibo sono molto rari, più frequenti nei periodi più secchi. L'assunzione di alimenti diminuisce in inverno, mentre le femmine ne ingeriscono di più durante i periodi di attività riproduttiva, tra gennaio ed aprile.
La stagione degli accoppiamenti avviene da ottobre a giugno nel Kalahari meridionale, generalmente dopo le piogge torrenziali ma può estendersi negli anni più caldi. La maggior parte dei piccoli nascono tra gennaio e marzo, sebbene possano verificarsi in qualsiasi periodo dell'anno. Gli accoppiamenti non si verificano quando le precipitazioni sono scarse. Solitamente solo il maschio e la femmina dominante si accoppiano, mentre il resto del gruppo si occupa dei cuccioli. Ma in periodi particolarmente produttivi anche i subordinati possono riprodursi ad un ritmo tuttavia più basso. Le femmine raramente si accoppiano prima dei tre anni di vita sebbene siano stati osservati individui accoppiarsi a 14 mesi di età. La femmina dominante produce da una a tre cucciolate di 3-7 piccoli ciascuna. I subordinati invece partoriscono meno frequentemente, ogni parto di 1-8 piccoli alla volta. La gestazione è di circa 60-70 giorni con intervalli tra due parti di 82-90 giorni. I neonati crescono velocemente nel primo mese e dopo un anno raggiungono il 90% del peso di un adulto. La sopravvivenza della prole dipende dallo stato materno, dal sesso del nascituro, dalla perdita notturna di peso, dalle dimensioni della colonia, dalla temperatura esterna diurna e dalle precipitazioni mensili. Le cucciolate possono essere abbandonate durante la siccità mentre le alluvioni sono un potenziale rischio quando queste sono confinate nelle tane. Tra le tre e le cinque settimane di vita i giovani sono particolarmente vulnerabili all'ipotermia, mentre tra i cinque e le dodici settimane alla predazione. L'aspettativa di vita in natura è di 5-15 anni, mentre in cattività può raggiungere i 20 anni.
Questa specie è diffusa nell'Africa sud-occidentale, dall'estrema parte sud-occidentale dell'Angola attraverso la Namibia e il Botswana fino a tutto il Sudafrica. Potrebbe essere presente anche nelle pianure del Lesotho, sebbene non ci siano osservazioni fino ad oggi.
Vive nelle regioni aride aperte caratterizzate da vegetazione sparsa. Nel Kalahari è presente nelle boscaglie di Acacia, karoo, Highveld e associazioni di Fynbos dove la precipitazione media annuale è inferiore a 600 mm, ed anche in ambienti rocciosi lungo letti di fiumi asciutti. È invece assente nei deserti veri e propri, nelle aree forestali e nelle zone montane. Sono solitamente associati con terreno duro, spesso con substrato roccioso o calcareo.
Sono state riconosciute 3 sottospecie:
I cuccioli sono particolarmente vulnerabili ai predatori sia all'interno delle tane che durante la ricerca di cibo, ma diventano meno vulnerabili dopo il terzo mese di vita. I giovani sono cacciati da serpenti come il cobra del capo, rapaci come l'aquila marziale, l'aquila rapace, il falco giocoliere, il falco lanario e l'astore cantante pallido. Questi predatori sono la causa di circa un quarto di tutti i giovani suricati uccisi. I grandi carnivori, come il leone, la iena macchiata e lo sciacallo dalla gualdrappa sono altre potenziali minacce, come anche il ratele. Tuttavia gruppi di suricati possono aggredire molti predatori come lo stesso cobra del capo, ma anche piccoli rapaci e la volpe del capo.
Nel 2002 è stato riscontrata un'epidemia di tubercolosi in alcuni individui nel Sudafrica. Inoltre sono fortemente soggetti a contagio da toxoplasmosi.
Dettagli sull'evoluzione dei Viverridi in generale è scarsa, in parte perché la famiglia si è sviluppata nelle regioni tropicali del vecchio mondo dove i ritrovamenti di fossili sono inadeguati. Resti di suricati sono stati ritrovati in una grotta del Transvaal, e in depositi calcarei del quaternario presso la Baia di Saldanha. S.major, uno dei primi membri della ramo dei suricati che è intermedio tra S.suricatta e Mungos mungo e non riferibile a nessuna singola specie moderna, è stato ritrovato nei depositi di corniola di Elandsfontein, presso Johannesburg. S.major assomigliava a S.suricatta ma era più grande e possedeva una dentatura differente.
La IUCN Red List, considerato il vasto areale, la presenza in diverse aree protette e l'assenza di minacce importanti, classifica S.suricatta come specie a rischio minimo (LC).[1]
Il suricato è divenuto popolare grazie a Timon, personaggio del film Disney, Il re leone. Un suricato di nome Billy è il protagonista del film Animals United.
Un'inquietante isola oceanica completamente ricoperta di suricati tratta dal libro omonimo di Yann Martel è sceneggiata nel film Vita di Pi, di Ang Lee (2012).
Il suricato (Suricata suricatta Schreber, 1776) è una mangusta della famiglia degli Erpestidi, unica specie del genere Suricata (Desmarest, 1804), diffuso nell'Africa meridionale.
suricaSuricatatta est parvum carnivorum familiae Herpestidarum, quod in Kalahari deserta in Africa Australi habitat.
Suricatae suricattae in agmine vivunt bestiae placidae et magnae prudentiae. ??
Situs scientifici: • ITIS • NCBI • Biodiversity • Encyclopedia of Life • IUCN Red List • Fossilworks 
Vide "Suricatam suricattam" apud Vicispecies. 
Haec stipula ad biologiam spectat. Amplifica, si potes! 
-3 (maxdubium) Latinitas huius rei maxime dubia est. Corrige si potes. Vide {{latinitas}}. suricaSuricatatta est parvum carnivorum familiae Herpestidarum, quod in Kalahari deserta in Africa Australi habitat.
Suricatae suricattae in agmine vivunt bestiae placidae et magnae prudentiae. ??
Surikata (lot. Suricata suricatta, angl. Meerkat, vok. Erdmännchen) – mangustinių (Herpestidae) šeimos žinduolis. Kūnas 25-35 cm, uodega – 17-25 cm ilgio. Kailiukas ant pilvo ir snukio šviesiai rudas, kūno viršuje sidabriškai rudas. Aplink akis yra tamsūs žiedai, o nugaros užpakalinėje dalyje – 8 tamsesnės juostos. Nėštumas 11 savaičių. Gimdo 2-5 jauniklius.
Tai puikūs rausikai, kurie ilgais priekiniais nagais iškasa urvus, kuriuose susiranda maisto. Minta vabzdžiais, vorais ir kitais smulkiais gyvūnais. Gyvena bendruomenėmis, maždaug iki 30 individų. Kol vieni gyvūnai ieško maisto, kiti įsikaria į medžius ar palipa ant aukštesnių uolų ir saugo bendruomenės narius nuo priešų. Pastebėję vanagą ar kokį kitą oro plėšrūną, apie tai smarkiu lojimu ar urzgimu praneša kitiems bendruomenės nariams. Anksti rytą surikatos išlenda pasišildyti saulėje.
Surikata (lot. Suricata suricatta, angl. Meerkat, vok. Erdmännchen) – mangustinių (Herpestidae) šeimos žinduolis. Kūnas 25-35 cm, uodega – 17-25 cm ilgio. Kailiukas ant pilvo ir snukio šviesiai rudas, kūno viršuje sidabriškai rudas. Aplink akis yra tamsūs žiedai, o nugaros užpakalinėje dalyje – 8 tamsesnės juostos. Nėštumas 11 savaičių. Gimdo 2-5 jauniklius.
Tai puikūs rausikai, kurie ilgais priekiniais nagais iškasa urvus, kuriuose susiranda maisto. Minta vabzdžiais, vorais ir kitais smulkiais gyvūnais. Gyvena bendruomenėmis, maždaug iki 30 individų. Kol vieni gyvūnai ieško maisto, kiti įsikaria į medžius ar palipa ant aukštesnių uolų ir saugo bendruomenės narius nuo priešų. Pastebėję vanagą ar kokį kitą oro plėšrūną, apie tai smarkiu lojimu ar urzgimu praneša kitiems bendruomenės nariams. Anksti rytą surikatos išlenda pasišildyti saulėje.
Surikats (Suricata suricatta) ir mangustu dzimtas (Herpestidae) kaķveidīgais zīdītājs, kas ir vienīgā suga surikatu ģintī (Suricata). Tas ir viens no populārākajiem un iemīļotākajiem Āfrikas dzīvniekiem.[1] Surikats ir tipisks tuksnešu un pustuksnešu dzīvnieks. Tas mājo sausos līdzenumos — Kalahari tuksnesī Botsvānā, Namiba tuksnesī Namībijā, kā arī Angolas dienvidrietumos un Dienvidāfrikā.[2]
Pēc Āfrikas tautu ticējumiem surikats ir saules eņģelis, kas pasargā ciema iedzīvotājus no vilkača, kas uzglūn noklīdušiem lopiem un vientuļiem gājējiem.[3] Dažviet surikatus uzskata par kaitīgiem. Galvenie iemesli – alu rakšana un slimību pārnēsāšana. Surikati tiešām var pārnēsāt trakumsērgu, tomēr pēdējos gados dokumentēti tikai daži gadījumi, kad ar trakumsērgu inficēti surikati apdraudējuši cilvēkus vai mājdzīvniekus.[3] Piemēram, Honolulu zoodārzā Havaju salās eksponē tikai surikatu tēviņus, lai nodrošinātos pret iespēju, ka izmukuši dzīvnieki savvaļā neveidotu kolonijas. Ja tas notiktu, tas būtiski kaitētu Havaju salu dabiskajai ekosistēmai.
Surikats ir mazs, slaida auguma kaķveidīgais dzīvnieciņš ar īsspalvainu, tievu asti un garām, smalkām kājām. Tā ķermeņa garums bez astes ir 25—35 cm, astes garums 17—25 cm.[4] Tēviņi ir nedaudz smagāki par mātītēm, vidējais tēviņa svars ir 731 g, mātītes 720 g.
Surikatam priekškājām ir ļoti spēcīgi, 2 cm gari nagi, kas piemēroti zemes rakšanai. Garie nagi un muskuļotās pakaļkājas noder arī, lai nepieciešamības gadījumā uzrāptos kokā. Katrai ķepai ir 4 pirksti. Galva nedaudz saplacināta, ar noapaļotu pieri, smailu purniņu un mazām, apaļām austiņām. Tā kažoks ir pelēkbrūns ar sudrabotu, grizli veida akotspalvu.[1] Uz muguras surikatam ir rudi brūnas šķērssvītras, kas sākas pie astes pamatnes un beidzas pie pleciem. Katram indivīdam ir unikāls svītrojums. Surikatu populācijām, kas dzīvo vairāk uz dienvidiem, kažoki ir salīdzinoši tumšāki, bet sausākos un atklātākos reģionos tie ir gaišāki.[4] Vēders ir gandrīz pliks, ar retu matojumu, kuram cauri spīd melnā āda. Agri no rīta, pēc aukstās tuksneša nakts surikats vēderu izmanto, lai uzsūktu saules siltumu, nostājoties vertikāli un vēderu pagriežot pret sauli. Astes gals un ausis melnas, kā arī ap acīm ir tumši laukumi. Degungals — tumši brūns.
Surikats asti izmanto līdzsvara noturēšanai, kamēr stāv uz pakaļkājām un vēro apkārtni, kā arī, lai signalizētu pārējiem bara locekļiem. Līdzīgi kā kaķim surikatam acis atrodas sejas plaknē un tam ir binokulārā redze ar plašu redzes leņķi.
Katrai surikatu ģimenei ir sava teritorija, kas ir apmēram 3 km² liela. Teritorijā ir izraktas vairākas alu sistēmas (līdz 65). Alas tiek iezīmētas ar urīnu un fekālijām.[1] Dzīves vietas izvēlē svarīgākais apsvērums ir pietiekami stingra vai akmeņaina augsne, kas būtu piemērota alu ierīkošanai. Alu sistēma ir sazarota ar daudzām ieejām un izejām (līdz 15), un izkārtota vairākos līmeņis (līdz 1,5 m dziļumā).[1] Reizēm surikati savu alu sistēmu uzsāk, pievienojoties Āfrikas zemes vāveru alām. Reizēm tie dala savas alas arī ar dzeltenajiem mangustiem. Tās ir sugas, ar kurām surikati nekonkurē uz barības resursiem. Dažreiz to alās ievācas čūskas, tad surikati tās pamet.[3]
Surikati ir lieliski racēji. Lai rokot smiltis neiekļūtu ausīs, ausu atveres ir noslēdzamas. Tie ir aktīvi dienas gaišajā laikā, turklāt aktivitāti lielā mērā nosaka augsnes temperatūra. Surikati rosās vienīgi saulainā laikā, bet ārā no alām nerādās, ja ir apmācies vai līst. Tiem patīk sauļoties, gozēties saulē, ieņemot visdažādākās pozas. Tomēr lielākajā pusdienlaika svelmē surikati atgriežas alās atvēsināties.[4]
Baram rosoties alu apkārtnē, viens vai vairāki no surikatiem stāv sardzē, uzrāpušies uz kāda paaugstinājuma un pacēlušies pakaļkājās, lai varētu tālāk redzēt.[1] Tikmēr pārējie bez raizēm meklē barību vai rotaļājas. Kamēr viss ir kārtībā, sargs izdod pīkstošas skaņas, bet, ja tiek pamanīts plēsējs, tas dod briesmu signālu, kas var būt svilpšana vai kaut kas līdzīgs rejām. Briesmu gadījumā bars steidzas uz kādu no daudzajām alu sistēmas ieejām un paslēpjas drošībā. Sargs uzmana apkārtni apmēram stundu, tad tā vietu ieņem cits surikats.[3]
Surikatu barā jeb klanā parasti ir 10–15 dzīvnieki, bet var būt arī "superģimenes" - kolonijas, kuras sastāv no 2–3 ģimenēm, apmēram 50 īpatņi. Barā ir noteikta stingra hierarhija. Pār visiem valda dominējošais — "alfa pāris". Turklāt mātīte dominē pār tēviņu. Pārējie bara locekļi visbiežāk ir šī pāra pēcnācēji. Baram raksturīgas dažādas aktivitātes, ieskaitot cīkstēšanos un skriešanos. Viena no galvenajām ikdienas nodarbēm ir savstarpējā kažoka tīrīšana, ieskāšanās un parazītu izlasīšana, tādējādi bara locekļiem stiprinot savstarpējās saites.
Ja "alfa mātīte" iet bojā, viņas lomu pārņem tās meita. Surikatu grupa var iznīkt vairāku iemeslu dēļ: ja to iznīcina plēsējs, ja "alfa pāris" kādu iemeslu dēļ nevairojas, bada rezultātā ļoti lietainos gados, arī slimību dēļ. Jauns bars parasti izveidojas, ja no ģimenes tiek padzīta kāda mātīte un tā satiek klaiņojošu tēviņu.[3]
Surikatu dabiskie ienaidnieki ir dažādi plēsīgie zīdītāji un putni, piemēram, šakāļi, vanagi un ērgļi. Aizsargājoties pret plēsējiem, surikati izmanto dažādu taktiku — sardzes maiņu, slēpšanos alās (jo sevišķi, ja plēsējs uzbrūk no gaisa), draudu pozas, pašaizsardzību, grupas uzklupšanu ienaidniekam, mazuļu slēpšanu zem sevis.
Surikati ir gaļēdāji, kuru pamatbarība ir kukaiņi,[1] bet tie barojas arī ar skorpioniem, zirnekļiem, simtkājiem, tūkstoškājiem, ķirzakām, čūskām, nelieliem zīdītājiem, putnu olām un dažādiem augiem. Retos gadījumos nomedī kādu nelielu putnu.[3]
Katrs barību meklē individuāi, bet bars nepārtraukti ar pīkstieniem un svilpieniem savā starpā sazinās.[1] Barība tiek meklēta galvenokārt alas apkārtnē, rakņājoties augsnē un zālē un pārmeklējot augnses virskārtu, apvēršot akmeņus. To galvenā maņa, meklējot barību, ir oža. Surikati ir daļēji imūni pret noteiktu dzīvnieku indēm, piemēram, Kalahari tuksneša skorpionu ļoti spēcīgo indi. Ja alas apkārtnē samazinās barības daudzums, bars pārceļas uz jaunu alu 1–2 km attālumā no pirmās.[3]
Surikati dzimumgatavību sasniedz gada vecumā. Vairoties tie var jebkurā gada laikā, bet visbiežāk lietus periodā.[4] Mātītei parasti mēdz būt vairāki metieni gadā (līdz 3 metieniem).[4] Grūsnības periods ilgst 11 nedēļas. Metienā ir 1–5 mazuļi, visbiežāk 3–4. Dzimstot mazuļi sver 25–36 g un ir akli un nevarīgi. Sasniedzot 10–15 dienu vecumu, mazuļiem atveras acis un ausu atveres, bet 3 nedēļu vecumā tie sāk iznākt laukā no alas. Mazuļi ar mātes pienu barojas 7–9 nedēļas.[3]
Jaunie surikati no apmēram mēneša vecuma sāk pievienoties pieaugušajiem dzīvniekiem barības meklējumos, mācoties no pieaugušo piemēra, novērojot un atdarinot to uzvedību. Pieaugušie surikati īpaši apmāca mazuļus, kā apieties ar indīgajiem skorpioniem – skorpionam tiek norauts dzelonis un tad tas tiek atdots mazuļiem, ļaujot tiem darboties ar nekaitīgo skorpionu. Viss bars piedalās "alfa pāra" mazuļu aprūpē. Mātītes, kurām nekad pašām nav bijuši mazuļu, nereti ražo pienu un zīda "alfa mātītes" pēcnācējus, kamēr īstā māte meklē barību. Bara mātītes arī apsargā mazuļus no draudiem, nereti riskējot pašas ar savu dzīvību. Sargam dodot briesmu signālu, tās nogādā mazuļus alas drošībā, vai, ja tas nav iespējams, paliek uz vietas un paslēpj visus mazuļus zem sevis.[3]
Lai arī surikatiem raksturīga altruistiska uzvedība (sardzes maiņas, bara rūpes par mazuļiem), gadās, ka surikati nogalina jaunākos bara locekļus. Grupas hierarhijā zemākie locekļi mēdz dažkārt nogalināt "alfa pāra" mazuļus, lai uzlabotu savu pēcnācēju vietu hierarhijā. Tāpat "alfa pāris" var nogalināt citu mātīšu pēcnācējus. Kad jaunie tēviņi pieaug, tie parasti pamet dzimtu un cenšas pievienoties citam baram vai to pārņemt. Jaunās mātītes parasti paliek savā ģimenē. Surikati dzīvo 12–15 gadus.[3]
Surikats (Suricata suricatta) ir mangustu dzimtas (Herpestidae) kaķveidīgais zīdītājs, kas ir vienīgā suga surikatu ģintī (Suricata). Tas ir viens no populārākajiem un iemīļotākajiem Āfrikas dzīvniekiem. Surikats ir tipisks tuksnešu un pustuksnešu dzīvnieks. Tas mājo sausos līdzenumos — Kalahari tuksnesī Botsvānā, Namiba tuksnesī Namībijā, kā arī Angolas dienvidrietumos un Dienvidāfrikā.
Pēc Āfrikas tautu ticējumiem surikats ir saules eņģelis, kas pasargā ciema iedzīvotājus no vilkača, kas uzglūn noklīdušiem lopiem un vientuļiem gājējiem. Dažviet surikatus uzskata par kaitīgiem. Galvenie iemesli – alu rakšana un slimību pārnēsāšana. Surikati tiešām var pārnēsāt trakumsērgu, tomēr pēdējos gados dokumentēti tikai daži gadījumi, kad ar trakumsērgu inficēti surikati apdraudējuši cilvēkus vai mājdzīvniekus. Piemēram, Honolulu zoodārzā Havaju salās eksponē tikai surikatu tēviņus, lai nodrošinātos pret iespēju, ka izmukuši dzīvnieki savvaļā neveidotu kolonijas. Ja tas notiktu, tas būtiski kaitētu Havaju salu dabiskajai ekosistēmai.
Meerkat atau Suricate adalah mamalia dan kumpulan dari keluarga pulut. Meerkat memiliki habitat di Gurun Kalahari di Botswana dan Afrika Selatan. Kelompok Meerkat dipanggil "mob", "geng", atau "klan". Klan Meerkat selalu terdiri 20 meerkat dalam satu waktu, tapi dalam sejumlah klan besar terdapat 50 atau lebih. Usia hidup meerkat adalah pada usia 12 hingga 14 tahun.
Meerkat di zoo San Francisco
TGingkah laku meerkats mencari di Zoo Adelaide
Makgadikgadi Pans, Botswana
Jika anda melihat rencana yang menggunakan templat {{tunas}} ini, gantikanlah ia dengan templat tunas yang lebih spesifik.
Meerkat atau Suricate adalah mamalia dan kumpulan dari keluarga pulut. Meerkat memiliki habitat di Gurun Kalahari di Botswana dan Afrika Selatan. Kelompok Meerkat dipanggil "mob", "geng", atau "klan". Klan Meerkat selalu terdiri 20 meerkat dalam satu waktu, tapi dalam sejumlah klan besar terdapat 50 atau lebih. Usia hidup meerkat adalah pada usia 12 hingga 14 tahun.
Het stokstaartje (Suricata suricatta) is een klein roofdier dat tot de mangoesten behoort. Hij wordt ook wel "aardmannetje" genoemd en bewoont alle delen van de Kalahari in zuidelijk Afrika (Angola, Botswana, Namibië en Zuid-Afrika). In het Afrikaans en het Engels worden stokstaartjes "meerkat" genoemd. Daardoor wordt de naam 'meerkat' soms foutief in het Nederlands overgenomen uit films, bijvoorbeeld de Disneyfilm De Leeuwenkoning. In het Nederlands is "meerkat" echter een naam voor een groep apen (Cercopithecus). Het stokstaartje eet voornamelijk insecten, spinnen, schorpioenen en slakken. Van alle mangoesten zijn de stokstaartjes de meest sociale. Het stokstaartje wordt niet bedreigd en kan in huizen worden aangetroffen.
Stokstaartjes leven in zuidelijk Afrika, vooral op droge open vlakten. Ze leven in groepen van maximaal dertig. De holen van grondeekhoorns lijken de geschikte plaats om te verblijven voor stokstaartjes. Deze holen bouwen ze uit tot gangenstelsels, soms tot een oppervlakte van 15 m². Een volwassen dier kan zijn eigen gewicht aan zand uitgraven in nauwelijks 10 seconden. In de holen worden speciale kamers aangelegd: slaapkamers, kraamkamers en zelfs toiletten. De toiletten worden schoongemaakt door de mestkevers waarmee ze samenleven. Elke dag rollen de mestkevers de uitwerpselen van de stokstaartjes naar buiten en leggen er hun eitjes in. Als deze uitkomen, hebben de stokstaartjes weer een nieuwe schoonmaakploeg. De mestkevers kunnen ongestoord hun gang gaan: de stokstaartjes zullen ze nooit eten, omdat ze voor hen erg giftig zijn. Stokstaartjes delen de woestijn met hagedissen, schorpioenen en grondeekhoorns. Ze zijn alert op het gevaar van roofvogels. 's Nachts trekken ze zich terug in hun hol, want de nachten kunnen bitter koud zijn en de gevaren die buiten op de loer liggen zijn groot.
Stokstaartjes leven in een hiërarchie,[2] elk individu in hun groep heeft een afzonderlijke taak. Sommige dieren zijn wachters en staan op de uitkijk. Er is altijd minstens één wachter actief in de groep, wachters staan ook altijd hoger dan de rest zodat ze een beter zicht hebben, ze steunen daarbij op de achterpoten en op de staart. Ze kunnen verschillende alarmsignalen geven: een fluitend geluid, dat 'opgepast' betekent, en een blaffend geluid, waarna de waarschuwer en de rest van de groep rennen voor hun leven. Tal van diersoorten profiteren mee van de waarschuwingen van stokstaartjes, ze worden daarom ook wel 'de schildwacht van de woestijn' genoemd. Een wachter beschikt over een goed gezichtsvermogen en kan al op grote afstand een ongevaarlijke gier onderscheiden van hun grootste vijand, de arend. Verder zijn er ook nog jagers en babysitters die de kleintjes in het oog houden als hun ouders er niet zijn. Bij gevaar gaan alle stokstaartjes fanatiek graven; dit doen ze om een stofwolk te creëren die het roofdier op de vlucht jaagt. Als de aanvaller aanhoudt, voeren ze schijn- en echte aanvallen uit, waarbij ze spugen en bijten. Als ze aan de verliezende hand zijn en op de rug liggen, tonen ze hun tanden en halen agressief uit met hun klauwen. In groepen kunnen ze dieren aanvallen die groter zijn dan zijzelf.
Stokstaartjes die laag op de pikorde staan, zijn het meest innovatief en volhardend als het aankomt op voedsel zoeken of problemen oplossen. Dit komt uit noodzaak, dominante mannetjes kunnen gewoon stelen van anderen en hen uitbuiten, als laaggeplaatste op de hiërarchische ladder loont het dus om meer risico te nemen en zelf problemen oplossen.[2]
Elke populatie heeft zijn eigen slaaptraditie: per groep verschillen de uren waarop de dieren wakker zijn. Dieren die van groep verwisselen passen zich aan aan het tijdsschema van de nieuwe groep.[3]
Het alfavrouwtje is meestal het enige dat paart. Het alfavrouwtje verhindert dat andere vrouwtjes zich voortplanten, maar is daarin toleranter nadat ze zelf net gejongd heeft.[4] Het vrouwtje stoot het mannetje steeds weg. Het mannetje ziet zich verplicht het vrouwtje letterlijk in de nek te bijten. Daarna volgt de paring. Het vrouwtje wordt zo'n 40% zwaarder en weegt dan iets meer dan een kilo. Na elf weken komen 2 tot 5 blinde en kale jongen ter wereld, die worden gezoogd tot ze ongeveer 3 maanden oud zijn (soms door de babysitters, terwijl de moeder op jacht gaat). Drie weken na de geboorte zijn de jongen groot genoeg om hun eerste passen in de wijde wereld te zetten. Een stokstaartje is na twee maanden een miniatuurtje van de ouders. De maximale verwachte levensduur van een stokstaartje is 10 tot 15 jaar.[5]
Stokstaartjes eten voornamelijk slakken, spinnen en insecten, maar als ze de kans krijgen zouden ze ook knaagdieren of op de grond nestelende vogels en hun eieren eten. Ook hagedissen en kleine dieren behoren tot hun menu. Zelfs giftige dieren, zoals gifslangen zijn een echte lekkernij en schorpioenen zijn hun lievelingshapje.[2] Door hun razendsnelle reactievermogen kunnen stokstaartjes een slangenbeet bijna altijd ontwijken. Voor schorpioenengif zijn ze immuun; Ze beginnen bij de staart te eten om niet in de neus gestoken te worden, niet zoals vaker gezegd wordt, om de gifstekel te ontwijken.[bron?] Het stokstaartje heeft ook omnivore trekjes: ook plantaardig materiaal, zoals knollen en wortels, staat op zijn menu. Stokstaartjes reinigen hun gebit met behulp van hun lange nagels, die als een soort tandenstokers dienen.
Stokstaartjes zijn echter gierig wat betreft het voedsel. Als een van de diertjes een voedselbron gevonden heeft, zal het de prooi meestal alleen, op afstand van de groep verorberen. Komen de anderen toch dichterbij, dan gaat de eigenaar er grommend met de prooi vandoor. Alleen de zwakke en jonge dieren mogen mee-eten. Bij de grotere prooien, die ze met meerdere tegelijk doden, maken ze ruzie over wie wat krijgt. Drinken doen ze nauwelijks: al het vocht dat ze nodig hebben, halen ze uit hun voedsel.
Stokstaartjes verschillen in kleur, van lichtbruin tot grijs of zilvergrijs. Ze hebben donkere strepen. De kop is vuilwit en hun ogen lijken, door de donkere omranding eromheen, veel groter dan ze in werkelijkheid zijn. Deze donkere omranding doet dienst als een soort "zonnebril". Hun gehoor is even goed als dat van een mens. Ze zijn 25 tot 35 cm groot[6] met een staart van 18-25 cm. Ze wegen tussen de 500 gram en 1 kilogram en worden ongeveer 10 tot 15 jaar oud. Uiterlijke verschillen tussen vrouwtjes en mannetjes zijn er niet.
Het stokstaartje (Suricata suricatta) is een klein roofdier dat tot de mangoesten behoort. Hij wordt ook wel "aardmannetje" genoemd en bewoont alle delen van de Kalahari in zuidelijk Afrika (Angola, Botswana, Namibië en Zuid-Afrika). In het Afrikaans en het Engels worden stokstaartjes "meerkat" genoemd. Daardoor wordt de naam 'meerkat' soms foutief in het Nederlands overgenomen uit films, bijvoorbeeld de Disneyfilm De Leeuwenkoning. In het Nederlands is "meerkat" echter een naam voor een groep apen (Cercopithecus). Het stokstaartje eet voornamelijk insecten, spinnen, schorpioenen en slakken. Van alle mangoesten zijn de stokstaartjes de meest sociale. Het stokstaartje wordt niet bedreigd en kan in huizen worden aangetroffen.
Surikat (Suricata suricatta) er eit sosialt og lite rovdyr i mungofamilien (Herpestidæ). Ein finn dei i det sørlege Afrika, fyrst og fremst i Botswana, Namibia, Sør-Afrika og det sørvestlege Angola. Dei er kjente for sine vaktpostar, dyr som inntar ein høgareliggande plass for å holde utkikk (vakt) på vegne av flokken. Av di at dei kan fange slangar og mus er dei til dels nytta som husdyr.
Surikat er et lite rovpattedyr i mungofamilien (Herpestidae). Man finner det i det sydlige Afrika, først og fremst i Botswana, Namibia, det sydvestlige Angola og Sør-Afrika. Dyret er meget sosialt og lever i flokker med mange individer. De er kjent for sine vaktposter, dyr som inntar en høyereliggende plass for å holde utkikk (vakt) på vegne av flokken. Surikatene samarbeider også med aper, fordi apene hjelper surikatene hvis det kommer et rovdyr.[trenger referanse]
Surikatene er svært sosiale rovpattedyr som kan leve i flokker på opp mot femti dyr, gjerne bestående av inntil tre separate familiegrupper. De er stort sett dagaktive og har et hiområde som ligger sentralt når det gjelder tilgang på føde. Hiene graves ut i bakken. Surikatene er kjent for å utplassere vaktposter når de leter etter mat eller oppholder seg utenfor hiet. Arbeidet som vaktpost går på rundgang mellom dyra.
En fullvoksen surikat veier normalt ca. 720-730 gram og har en total kroppslengde, fra snute til halespiss, på ca. 42,5 cm-60 cm, hvorav halen utgjør ca. 17,5 cm-25 cm. Hannen er normalt ca. ti gram tyngre enn hunnen. Hodet er kileformet og ørene små og sigdformede. Øynene er mellomstore med sorte markeringer rundt. Pelsfargen varierer med geografien. De sydligste populasjonene er normalt noe mørkere pepperfarget enn de mer nordlige populasjonene. Framlemmene er utrustet med kraftige klør for å grave i bakken.
Den gjennomsnittlige levetiden for surikater i vill tilstand er ca. 5-15 år, med ti år som et snitt. I fangenskap har surikater overlevd til de er tolv år gamle (Honolulu Zoo, 2001; Oakland Zoo, 1999).
Surikatene oppholder seg helst i åpent og tørt landskap. De finnes således på savanne og åpen sletteland, avhengig av jordsmonnet. De ser ut til å foretrekke et fast-hardt jordsmonn der de legger hiområdet.
Surikatene spiser mest insekter (ca. 82 %), men kan i en viss utstrekning også ernære seg på små virveldyr, egg og planter. Store deler av dagen går med til å jakte på føde, som de finner ved å grave i bakken, lete i gresset eller snu på steiner (van Staaden, 1994).
Hunnens drektighetstid er ca. elleve uker. Fra fangenskap er det kjent at en surikatmor fikk hele elleve kull i løpet av 31 måneder, men i vill tilstand er normalt det maksimale tre kull med tre valper i snitt pr. år. Valpene fødes blinde og med lukkede ører. Ørene åpner seg etter ca. ti dager, og øynene etter ca. 10-14 dager. Moren ammer valpene til de er ca. 49-63 dager gamle før de avvennes. Surikater regnes som kjønnsmodne når de er ett år gamle.
Surikater blir kjønnsmodne omkring ettårsalderen og kan få 1 til 5 valper i et kull, med 3 unger som den vanligste størrelsen på kullet. Ville surikater kan få opp til fire kull per år. Surikater er iteropare og kan reprodusere når som helst på året, men mest fødsler skjer i de varmere sesongene. Valpene får lov til å forlate hiet når de er tre uker gamle. Når valpene er klare til å komme ut av hiet, vil hele surikatklanen stå rundt hiet for å se. Noen av de unge kan prøve å vise seg frem for å få mer oppmerksomhet enn valpene.
Det foregår ingen paringsoppvisninger, hannen grer hunnen rituelt før hun gir seg hen til ham og paringen begynner. Hannen inntar vanligvis en sittende stilling i løpet av handlingen. Svangerskap varer omtrent 11 uker og de unge fødes i de underjordiske hiene og krever mating. Valpenes ører åpnes etter rundt 10 dager, og øynene etter 10-14 dager. De er avvent etter rundt 49-63 dager. De kommer ikke over bakken før de er minst 21 dager gamle og blir hos barnevakter i nærheten av hiet. Etter nok en uke kan de bli med de voksne på hamstringstokt.
Vanligvis forbeholder alfaparet seg retten til parring, og dreper normalt unger som ikke er sine egne for å sikre at egne avkom har best mulig sjanse til å overleve. Det dominerende paret kan også kaste ut mødrene til det fornærmende avkom. Nye surikatgrupper er ofte formet av utkastede hunner som parer seg med omflakkende hanner. Hvis medlemmene av alfagruppen er slektninger (dette har en tendens til å skje når alfahunnen dør og etterfølges av en datter) parer de seg ikke med hverandre og reproduksjon skjer ved at gruppens hunner parer seg med omflakkende hanner fra andre grupper. I denne situasjonen har gravide hunner en tendens til å drepe og spise valper født av andre hunner.
Surikatene blir selv jaktet på av andre rovpattedyr og rovfugler, og da spesielt av sjakaler, ørn og falk.
Surikater kan få rabies og kan smitte mennesker.
Noen steder har surikater vært holdt som husdyr, særlig fordi de tar slanger.
Surikat er et lite rovpattedyr i mungofamilien (Herpestidae). Man finner det i det sydlige Afrika, først og fremst i Botswana, Namibia, det sydvestlige Angola og Sør-Afrika. Dyret er meget sosialt og lever i flokker med mange individer. De er kjent for sine vaktposter, dyr som inntar en høyereliggende plass for å holde utkikk (vakt) på vegne av flokken. Surikatene samarbeider også med aper, fordi apene hjelper surikatene hvis det kommer et rovdyr.[trenger referanse]
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Surykatka szara[4], surykatka[5][a] (Suricata suricatta) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny mangustowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju Suricata. W Afryce oraz krajach anglojęzycznych znana jest pod nazwą meerkat. Ta nazwa została błędnie zaczerpnięta z języka niderlandzkiego, a tłumaczyć ją można jako kot jeziorowy. W niderlandzkim surykatka zawsze była nazywana stokstaartje, a niderlandzkie słowo meerkat odnosi się do koczkodana.
Zamieszkuje południową część Afryki, głównie pustynię Kalahari. Młode surykatki można łatwo oswoić. Wykorzystuje się je jako łowców gryzoni, co często robią Afrykańczycy.
Prowadzi dzienny tryb życia, zazwyczaj w stadach zajmujących określone terytorium. Liczące do 30 osobników stado składa się zwykle z dwóch lub trzech grup rodzinnych. Grupę rodzinną tworzy przystępująca do rozrodu para oraz ich potomstwo, które nie osiągnęło jeszcze dojrzałości płciowej. Dominujące samce są ojcami większości narodzonych młodych we wszystkich grupach[7]. Na terenie otwartym surykatki kopią nory, lecz gdy jest to możliwe, korzystają ze skalnych szczelin.
Surykatki mają silnie rozwinięte zachowania socjalne. Wykazują wiele zachowań antydrapieżniczych, od sygnałów alarmowych po czynną, grupową obronę przed atakującym drapieżnikiem. W czasie żerowania co najmniej jeden z członków stada zajmuje pozycję w najwyższym punkcie terenu i obserwuje otoczenie. W razie niebezpieczeństwa strażnik wydaje odpowiedni do zagrożenia dźwięk alarmowy, na który stado reaguje stosownie do sytuacji.
Starsze surykatki uczą młode, jak obchodzić się ze zdobyczą, organizując dla nich „szkoły łowieckie”. Najpierw młoda surykatka dostaje martwe zwierzę (np. skorpiona) w celu poznania ofiary, następnie zaś żywe, nieuzbrojone zwierzę (np. skorpiona bez żądła). Dopiero na końcu młoda surykatka dostaje żywe, uzbrojone zwierzę (np. skorpiona z żądłem) w celu jak najszybszego zabicia go[8][9].
Surykatki mają podwyższoną odporność na jad niektórych gatunków węży i skorpionów[10].
Przez wiele miesięcy mogą żyć bez wody, gdyż przeżuwają dzikie melony, wilgotne korzonki i bulwy, które wcześniej wykopały.
W warunkach naturalnych surykatki mogą rodzić młode o każdej porze roku. Ciężarne samice spotyka się najczęściej od sierpnia do marca[11]. Ciąża trwa 11 tygodni, a w miocie rodzi się zazwyczaj 2 do 4 młodych. Samica może urodzić do trzech miotów w roku. Długość życia surykatek dochodzi do 12 lat (średnio 7 lat).
Surykatka szara, surykatka (Suricata suricatta) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny mangustowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju Suricata. W Afryce oraz krajach anglojęzycznych znana jest pod nazwą meerkat. Ta nazwa została błędnie zaczerpnięta z języka niderlandzkiego, a tłumaczyć ją można jako kot jeziorowy. W niderlandzkim surykatka zawsze była nazywana stokstaartje, a niderlandzkie słowo meerkat odnosi się do koczkodana.
Zamieszkuje południową część Afryki, głównie pustynię Kalahari. Młode surykatki można łatwo oswoić. Wykorzystuje się je jako łowców gryzoni, co często robią Afrykańczycy.
Suricata, suricate ou suricato (Suricata suricatta) é uma espécie de mamífero da família Herpestidae. É a única espécie descrita para o gênero Suricata.[2][3] Pode ser encontrada na África do Sul, Botsuana, Namíbia e Angola.[1] Estes animais têm cerca de meio metro de comprimento (incluindo a cauda), em média 730 gramas de peso, e pelagem acastanhada. Os suricates alimentam-se de pequenos artrópodes, principalmente escaravelhos e aranhas. Têm garras afiadas nas patas, que lhes permitem escavar a superfície do chão e tem dentes afiados para penetrar nas carapaças quitinosas das suas presas. Outra característica distinta é a sua capacidade de se elevarem nas patas traseiras, utilizando a cauda como terceiro apoio.
Possuem listras paralelas em suas costas, que se estendem desde a base da cauda até os ombros. Os padrões de listras são únicos para cada suricate.
Os suricates são exclusivamente diurnos e vivem em colónias de até 40 indivíduos, que constroem um complicado sistema de túneis no subsolo, onde permanecem durante a noite. Têm uma longevidade entre 5 a 12 anos, atingindo até aos 15 em cativeiro. Dentro do grupo, os animais revezam-se nas tarefas de vigia e proteção das crias da comunidade. O sistema social dos suricates é complexo e inclui uma linguagem própria que parece indicar, por exemplo, o tipo de um predador que se aproxima. Atingem a maturidade sexual com um ano de idade, podendo ter de três a cinco filhotes por ninhada. Podem ter até quatro ninhadas por ano. Se reproduzem em qualquer época do ano, mas a maioria dos nascimentos ocorrem nas estações mais quentes. Estudos mostram que os suricates são capazes de ensinar ativamente suas crias a caçarem, um método semelhante à capacidade humana de ensinar. Suricate significa "gato-das-pedras". As suricatas desenvolveram um modo específico de enfrentar cada predador, no caso de aves de rapina, escondem-se dentro das galerias, no caso de chacal ou hiena, irão tentar afugentá-lo com sombras e barulhos, no caso de cobra irão lutar com ela e até mesmo comê-la.
As suricatas são carnívoras e alimentam-se principalmente de pequenos artrópodes como larvas de escaravelho, e borboletas, mas também milípedes, aranhas, anfíbios, e aves pequenas. As crias de suricata com mais de 2 meses são ensinadas a caçar por "professoras" em "escolas", ao fim de algumas semanas de treino, as suricatas já conseguem caçar presas como escorpiões e najas, que são as suas presas preferidas, aos quais estão imunizadas.
Suricata, suricate ou suricato (Suricata suricatta) é uma espécie de mamífero da família Herpestidae. É a única espécie descrita para o gênero Suricata. Pode ser encontrada na África do Sul, Botsuana, Namíbia e Angola. Estes animais têm cerca de meio metro de comprimento (incluindo a cauda), em média 730 gramas de peso, e pelagem acastanhada. Os suricates alimentam-se de pequenos artrópodes, principalmente escaravelhos e aranhas. Têm garras afiadas nas patas, que lhes permitem escavar a superfície do chão e tem dentes afiados para penetrar nas carapaças quitinosas das suas presas. Outra característica distinta é a sua capacidade de se elevarem nas patas traseiras, utilizando a cauda como terceiro apoio.
Suricata (mangusta cu 4 degete) (denumirea științifică Suricata suricatta) este un mamifer mic și un membru al familiei mangustelor. Ea trăiește peste tot în Deșertul Kalahari, în Botswana și în Africa de Sud. Un grup de suricate este numit „gloată”, „ceată” sau „colonie”. O colonie de suricate de obicei conține în jur de 30 de suricate, dar unele familii mai mari au avut 30 sau mai mulți membri. Suricatele au media de viață în jur de 10 ani.
„Suricată” este un cuvânt împrumutat din franceză, suricate. Numele de „meerkat” (din engleză) provine din olandeză dar dintr-o greșeală a sensului. Cuvântul olandez meerkat și cel german Meerkatze se referă la „guenon”, o maimuță din genul Cercopithecus. Cuvântul „meerkat” este pentru olandezul „pisică de lac”, dar suricata nu este în familia pisicilor, și nici suricatele și nici guenonii nu sunt atrase de lacuri; cuvântul probabil a apărut ca urmare a unei adaptări a cuvântului derivat din sanscrită markața मर्कट = maimuță.
Conform credinței populare africane (în special în Zambia), suricata este, de asemenea, cunoscută ca îngerul soarelui și ea proteja satele de diavolul lunii sau de vârcolac despre care se credea că atacă vitele rătăcite sau sătenii singuri.
S-a observat recent că strigătele suricatelor ar putea purta anumite înțelesuri, strigăte specifice indicând apropierea șerpilor, păsărilor prădătoare sau altor prădători. Modul de funcționare al acestor strigăte nu este clar încă.
Un grup de suricate poate muri din cauza atacurilor prădătorilor, incapacității de împerechere a perechii sale alfa, foametei într-un an secetos sau bolilor epidemice.
Un nou grup de suricate ia deseori naștere atunci când femelele alungate se întâlnesc și rămân cu masculi hoinari, în căutarea oportunităților de împerechere.
Mărimea grupurilor variază. Un grup care devine supradimensionat poate necesita dispersarea pe suprafețe mari pentru a putea găsi suficientă hrană. Prin urmare, atunci când adăpostirea devine brusc necesară, membrii grupului ar putea alege vizuini diferite, rezultând în scindarea grupului.
Suricatele sunt permanent în gardă, scrutând zarea în căutarea posibilelor pericole. Se tem de păsările de pradă, fiind știut faptul că se ascund chiar și când trec avioanele pe deasupra lor.
Suricata (mangusta cu 4 degete) (denumirea științifică Suricata suricatta) este un mamifer mic și un membru al familiei mangustelor. Ea trăiește peste tot în Deșertul Kalahari, în Botswana și în Africa de Sud. Un grup de suricate este numit „gloată”, „ceată” sau „colonie”. O colonie de suricate de obicei conține în jur de 30 de suricate, dar unele familii mai mari au avut 30 sau mai mulți membri. Suricatele au media de viață în jur de 10 ani.
Surikata vlnkavá alebo surikáta vlnkavá[1] (lat. Suricatta suricatta) je druh cicavca z čeľade mungovité.
Jej dĺžka je 30 cm a hmotnosť 700 g. Hruď a končatiny sú žltej farby, hlava je biela a krk je svetložltý, jamky v očiach, pazúriky a uši sú čierne a chvost je oranžový. Živí sa hlavne hmyzom, ale pojedá aj malé cicavce, vajcia, plazy, rastliny aj huby (Kalaharituber pfeilii). Žije v južnej Afrike. Je veľmi plachá ale miestni domorodci si ju vedia ľahko skrotiť. Je príbuzná manguste.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Surikata vlnkavá
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Surikata vlnkavá
Surikata vlnkavá alebo surikáta vlnkavá (lat. Suricatta suricatta) je druh cicavca z čeľade mungovité.
Surikat (Suricata suricatta) är ett litet däggdjur som lever i sydvästra Afrika, i Kalahariöknen i Botswana, i Namiböknen i Namibia och Angola samt i Sydafrika. Det tillhör rovdjursfamiljen manguster.
Surikater tillhör de mindre mangusterna. Kroppens längd är mellan 25 och 35 centimeter och till detta kommer en cirka 20–25 centimeter lång, smal svans med kort, slät päls och vanligen en svart spets.[2][3] Pälsens färg är beroende på geografisk form grå, beige eller brunaktig. Från ryggraden till sidorna finns ett antal mörka tvärstreck, men dessa finns inte på huvudet och svansen. Buksidan har endast gles päls.[3] Runt ögonen förekommer svartaktig päls. Vid främre extremiteterna har surikater tydligt långa klor som används för att gräva i sanden[3].
Vikten uppskattas till mellan 620 och 960 g[2].
Surikater är mycket sociala djur som lever i kolonier med upp till 30 individer, omfattande upp till 3 familjegrupper. Varje grupp består av ett dominant föräldrapar och deras avkomma. De kan själva gräva sina bon, men utnyttjar också bon av jordekorrar och gul mangust. Medan de andra flockmedlemmarna arbetar, agerar någon som vakt och håller utkik efter fiender för att varna gruppen vid fara. Uppgiften att hålla vakt växlar bland individerna i gruppen. Modern kan även ge ett alarmskall för att samla ungarna kring sig.[3]
Surikater är aktiva på dagen. Under natten och även under regnrika dagar samt under middagshettan gömmer de sig i boet.[3]
Surikater håller ihop och skyddar varandra. Individer utan egna ungar agerar ofta barnvakt.[3]
En stor del av födan består av insekter och andra leddjur; därtill kommer mindre fåglar, reptiler och även växtmaterial. Äldre individer matar ofta ungarna. En undersökning från 1994 visade att dieten hos de undersökta djuren bestod av 82 % insekter, 7 % spindeldjur, 6 % mångfotingar, 2 % reptiler och 2 % fåglar.[3]
En kull omfattar i regel tre till fyra ungar. Dräktigheten ligger i genomsnitt vid 77 dagar, alltså omkring elva veckor. Vid födseln är ungarnas ögon och öron slutna. Dessa öppnas först efter 10 till 14 dagar. Ungarna diar modern i mellan 7 och 9 veckor, och efter ungefär ett år är ungarna könsmogna. Honan får dock oftast inte sin första kull förrän vid två års ålder. Surikater kan föda ungar upp till tre gånger per år.[3]
I fångenskap har arten blivit 12 år medan vilda individer normalt blir mellan 5 och 15 år.[3]
Surikaten förekommer i öknar i Namibia, Angola, Botswana och Sydafrika samt i även Zimbabwe och Moçambique. Den lever främst i torra ökenliknande områden samt omgivande grässlätter och savanner.[3]
I Sydafrika finns personer som ogillar surikater. Artens byggande förstör ibland jordbruksmark. Arten kan även sällsynt överföra rabies till människor.[3] Den är dock inte hotad.[1]
Figuren Timon i filmen Lejonkungen är en surikat.
Vill man se surikater i Sverige kan man besöka Ystad Djurpark, Ölands Djurpark, Tropikariet i Helsingborg, Parken Zoo i Eskilstuna, Skansen i Stockholm, Blekinge Exotiska Värld i Karlshamn eller Kolmårdens djurpark utanför Norrköping.
En surikat
En grupp surikater
Surikater i djurparken Disney's Animal Kingdom.
Wikimedia Commons har media som rör Surikat.
Surikat (Suricata suricatta) är ett litet däggdjur som lever i sydvästra Afrika, i Kalahariöknen i Botswana, i Namiböknen i Namibia och Angola samt i Sydafrika. Det tillhör rovdjursfamiljen manguster.
Mirket (Suricata suricata), 30 cm boylarında, koloni hâlinde yaşayan, Afrika'ya özgü etobur memeli bir hayvan.
14 yıl kadar yaşarlar. Kolonileri yaklaşık 20 (bazen de 50) kadar hayvandan oluşur, aralarında iş bölümü yaparlar ve yuvalarının güvenliğini sağlamak için etrafı gözetleme, düşmanlarını kollama görevlerini paylaşırlar.
Mirketler kurbağa, kertenkele, küçük yılan gibi sürüngenlerle ve akrep, kırkayak gibi zehirli böceklerle beslenirler. Toprak altında koku duyusu gelişmiş olan bu hayvanlar, toprağı kazarak bir akrebi 1-2 dakikada çıkarıp kolayca etkisiz hâle getirdikten sonra yiyebilirler. Ava çıkan bir mirket kolonisinde en az iki tanesi dönüşümlü olarak dış tehlikelere karşı gözetleme yapar. İki ayağının üzerine kalkan gözcü mirketler, gözetleme sırasında her 2 saniyede kesik bir ses çıkararak diğer mirketlere her şeyin yolunda olduğunu bildirirler, havadan ya da karadan gelen bir tehlike karşısında da homurdanma sesine benzer bir ses çıkararak alarm verirler. Böylece diğer av peşinde olan mirketleri uyarmış ve korumuş olurlar. Tehlike anında tüm mirketler yer altına kazılmış yuvalarına karşı koşuşturarak gizlenirler. Bir mirket toprakta tek başına 10 dakikada 2 metrelik bir tünel kazabilir. Bilim adamları, mirketlerin akrep gibi tehlikeli hayvanları yemeyi kendi kendilerine öğrenmediklerini, yetişkinler tarafından eğitildiklerini keşfetmişlerdir. Ayrıca mirketlerin akrep zehirlerine karşı doğal bir bağışıklık kazandıkları son yapılan araştırmalarda ortaya çıkmıştır.
Mirketler küçük yuva yapan hayvanlardır ve yer altında çoklu girişe sahip olan büyük tüneller kurarlar. Bu yuvalardan sadece gündüz çıkarlar. Çok sosyaldirler ve 20-30 üyeye sahip koloniler hâlinde yaşarlar. Aynı gruptaki üyelerle sıklıkla sosyal bağlarını geliştirmek için birbirlerini tararlar.
Yaşamlarını çölde sürdürebilmek için kesinlikle grup hâlinde yaşamaları gerekmektedir. Her bir bireyin grup içinde belirgin bir rolü vardır. Mirketlerin grup içindeki rolleri çeşitlidir:
Makgadikgadi Pan, Botsvana
Mirket (Suricata suricata), 30 cm boylarında, koloni hâlinde yaşayan, Afrika'ya özgü etobur memeli bir hayvan.
14 yıl kadar yaşarlar. Kolonileri yaklaşık 20 (bazen de 50) kadar hayvandan oluşur, aralarında iş bölümü yaparlar ve yuvalarının güvenliğini sağlamak için etrafı gözetleme, düşmanlarını kollama görevlerini paylaşırlar.
Довжина голови й тіла: 250—350 мм, хвіст: 175—250 мм. Статевий диморфізм майже не виражений, самці трохи дрібніші самиць. Середня вага близько 750 грамів. Забарвлення жовтувато-сіро-сиве. Голова майже біла, вуха чорні, хвіст жовтуватий із чорним кінчиком. Шерсть довга і м'яка, а підшерстя темно-рудого кольору. Тіло досить струнке з довгими тонкими кінцівками. Передні ноги мають дуже довгі, сильні кігті. Самиці мають шість молочних залоз. Залози видно добре, оскільки на цій частині тіла, як і на шиї шерсть коротша, ніж у інших місцях. У сурикатів чудовий зір: темні захисні смужки довкола очей дозволяють їм дивитися прямо на сонце, а третє віко надійно захищає від пісків пустелі[2].
Є три підвиди сурикатів[3]:
Деякі сурикати живуть у гірських районах, захистками для них у цьому випадку є невеликі скелясті печерки. Сурикати риють нори в кам'янистому ґрунті Калахарі або користуються залишеними норами африканської земляної білки. Самі ж нори мають заплутану систему тунелів на глибині до 2 м. Ці житла мають сотні виходів на поверхню і займають до 800 кв. м.
Розмноження паразитів у норі призводить до того, що сурикатам властива часта зміна осель, при цьому нове поселення може виявитися за 1—2 км від старого. Сурикати ведуть денний спосіб життя, у теплий день вони гріються на сонці.
Як високоорганізовані тварини, сурикати об'єднуються в колонії, що складаються з двох-трьох сімейних груп по 20—30 особин. Проте, деякі надсім'ї мають по 50 представників або й більше. У кожної сім'ї сурикатів — своя територія, яка досягає до 12 кв. км.
Кланам сурикатів властива ворожнеча за території, на «межі» яких відбуваються битви, які нерідко закінчуються сумно: при захопленні нори, в якій знаходилися дитинчата ворожого клану, вони будуть убиті. День сурикати починають з очищення свого житла, потім виходять на полювання, опівдні відпочивають у тіні, після чого знову виходять на пошуки їжі, повертаючись у нору до заходу сонця. Для «розмов» сурикати використовують 10 звукових поєднань, при цьому їх мова складається з 20 «слів». Деякі сурикати придатні для утримання в будинку, їх відносять до тварин найстійкіших до хвороб.
У колонії сурикатів, кожна особина маєте своє призначення. Дослідники виявили, що старші сурикати відіграють активну роль у навчанні памолоді. Самки сурикатів – найвідданіші матері. При нападі орла вони закривають собою дитинчат, рятуючи їх від смерті ціною власного життя.
Зазвичай сурикати харчуються переважно цибулинами рослин, сараною, скорпіонами, термітами та іншими комахами, невеликими зміями та їхніми яйцями, птахами, пташиними яйцями, а також добувають земляних білок, мишей і піщанок. До отрути змій та скорпіонів сурикати мають імунітет.
Шлюбний період у сурикатів триває з жовтня по травень. Зазвичай самка народжує по 2-5 дитинчат, при цьому сурикати можуть приносити потомство 2-3 рази на рік. Сурикати не витрачають час на романтичні залицяння: самець просто нападає на самку. Боротьба тварин триває, допоки самка нарешті не поступиться домаганням. Сурикати утворюють стійкі пари, але не завжди зберігають вірність партнерові.
Вагітність у сурикатів триває 77 днів, можливо менше, у дикій природі народжується від 2 до 5, найчастіше 3, 4 дитинчат, які важать 25—36 гр. Їхні очі відкриваються на 10—14 день, від молока відлучаються на 7—9 тиждень. Статева зрілість настає в однорічному віці. Новонароджені «дорослішають» за одну ніч: вчора їх іще годувала мати, а вже зранку про їжу вони мають дбати самі.
Етимологія назви не до кінця ясна. В африкаанс використовується слово “graatjiemeerkat”, але “stokstertmeerkat” також добре вкоренилося і є описовим. Suricate, швидше за все, є французьким запозиченням у нідерландців, у найпридатнішій формі [4].
Cầy meerkat, phát âm tiếng Việt như là cầy Mê-kát (tên khoa học Suricata suricatta) hay còn gọi là cầy vằn, chồn đất, Chồn đất châu Phi, hồ cầy, chồn cầy là một loài động vật có vú nhỏ, là một thành viên của họ cầy mangut và là loài duy nhất của chi Suricata.[2] Meerkat sinh sống trong tất cả các khu vực của sa mạc Kalahari ở Botswana và Nam Phi. Loài động vật này sinh sống theo từng bầy, mỗi bầy có khoảng 20 đến 30 con meerkat, cá biệt có bầy lên đến 50 con. Meerkat có tuổi thọ trung bình từ 12-14 năm.
Trong tiếng Anh, thuật ngữ "Meerkat" là một từ vay mượn tiếng Afrikaans (phát âm [ˈmeə̯rkɐt]).[3] Tên gọi này có nguồn gốc tiếng Hà Lan nhưng đã bị xác định nhầm. Meerkat trong tiếng Hà Lan đề cập đến "guenon", một loài khỉ thuộc chi Cercopithecus.[4] "Meerkat" là từ tiếng Hà Lan của "mèo hồ", nhưng suricata không thuộc Họ Mèo,[5] the word possibly started as a Dutch adaptation of a derivative of Sanskrit markaţa मर्कट = "ape",[6] và cả suricata cũng như guenon đều không thích ở hồ, tên gọi này đã có thể bắt đầu như một sự áp dụng của tiếng Hà Lan từ tiếng Phạn मर्कट markaṭa, tiếng Phạn = " khỉ ", có lẽ ở châu Phi thông qua một thủy thủ Ấn Độ trên một tàu của Công ty Đông Ấn Hà Lan.[7] Các thương nhân của Công ty Đông Ấn Hà Lan đã quen với loài khỉ, nhưng những người định cư Hà Lan đã gán tên gọi nhầm cho loài vật ở Mũi Nam Phi.
Meerkat là loại thú ăn thịt nhỏ kiếm ăn vào ban ngày,[8] khối lượng trung bình 0,5 đến 2,5 kilôgam (1,1 đến 5,5 lb).[9][10] Thân mình và các chân mảnh và dài, chiều dài cơ thể từ 35 đến 50 xentimét (14 đến 20 in) và thêm vào đó cái đuôi dài khoảng 25 xentimét (9,8 in).[11] Đuôi của chúng không rậm lông như những loài chồn khác, nhưng khá dài và thon, chóp đuôi có màu đen nâu hoặc nâu đỏ sẫm, có chiều dài gần bằng với thân mình. Meerkat dùng đuôi để cân bằng khi đứng bằng hai chân sau.[12] Khuôn mặt chúng hình chóp, nhọn ra đến lỗ mũi và mũi có màu nâu. Xung quanh đôi mắt và tai là mảng màu đen, chúng có đôi tai nhỏ hình trăng lưỡi liềm và có thể khép lại để loại trừ đất khi đào hang.[13] Cũng như loài mèo, meerkat có cấu tạo hai mắt nhìn hướng về phía trước và có khả năng nhận thức về mối nguy hiểm bị săn mồi trong phạm vi rộng khi đứng thẳng bằng hai chân sau để quan sát cũng như cảnh báo cho bầy đàn.[14]
Meerkat có móng chân cứng, không thể thu lại như mèo, dài khoảng 2 cm (0,79 inch) móng vuốt cong được sử dụng để đào hang và đào tìm mồi.[11] Móng vuốt cũng được sử dụng với hai chân sau để giúp bám leo lên cây. Meerkat có chân dài thon thả và có bốn ngón chân trên mỗi bàn chân. Lông chúng có sọc song song ngắn trên lưng thường có màu nâu xám nhạt hoặc màu nâu với một màu sáng,[13] kéo dài từ gốc đuôi đến vai,[12] đây là điểm đặc biệt của mỗi con Meerkat. Bên dưới vùng bụng, lông thưa thớt, màu sáng có những đốm vá và hiển thị bên dưới da đen. Meerkat sử dụng khu vực này để hấp thụ nhiệt trong khi đứng trên chân sau của nó, thường là vào buổi sáng sớm sau đêm lạnh sa mạc.[15]
Meerkat chủ yếu ăn các loại côn trùng, nhưng cũng ăn thằn lằn, rắn, bọ cạp, nhện, cây, trứng, động vật có vú nhỏ, rết, cuốn chiếu và hiếm hơn là những con chim nhỏ và nấm (Kalaharituber pfeilii[16]). Meerkat miễn nhiễm với một số loại nọc độc, trong đó có nọc độc rất mạnh của bọ cạp ở Sa mạc Kalahari.[17] Không giống như con người, chúng không có nơi tích trữ chất béo dư thừa trong cơ thể, nên tìm kiếm thức ăn là một nhu cầu hàng ngày của chúng.
Meerkat tìm thức ăn theo nhóm với một "lính gác" cảnh giác động vật ăn thịt trong khi những con khác đang tìm kiếm thức ăn. Nhiệm vụ canh gác thường là dài hơn một giờ. Một Meerkat có thể đào lỗ với số lượng cát bằng khối lượng của nó chỉ trong vài giây.[18][19] Meerkat con bắt đầu tìm kiếm thức ăn khi chúng khoảng trên 1 tháng tuổi, học kỹ năng săn mồi từ các cựu thành viên trong nhóm, đó như là những gia sư của chúng. Meerkat "lính gác" đứng yên quan sát khi phạm vi kiếm mồi là an toàn. Nếu đàn Meerkat đang gặp nguy hiểm, nó la hét ầm ĩ để báo động cho cả đàn tìm nơi trú ẩn.[20]
Một Meerkat trong sa mạc Kalahari Meerkat trở nên thuần thục chừng một năm tuổi và có thể sinh từ 1 đến năm con một lứa, thông thường ba con mỗi lứa là phổ biến nhất. Meerkat hoang dã có thể sinh đến bốn lứa mỗi năm. Meerkat là loài sinh sản nhanh và có thể sinh bất cứ lúc nào trong năm nhưng hầu hết xảy ra vào mùa có thời tiết ấm áp.[13] Những con non được phép rời khỏi hang ở ba tuần tuổi.[21] Khi meerkat con đã sẵn sàng để ra khỏi hang, toàn bộ gia tộc meerkat sẽ đứng xung quanh hang để xem. Một số con non cố gắng thể hiện bản lĩnh để trong đàn chú ý đến nó nhiều hơn.
Không có màn "tỏ tình" hay các "nghi lễ" gì, chúng chỉ giao phối khi con cái đã sẵn sàng. Con đực thường áp dụng tư thế ngồi trong lúc giao phối. Thời gian mang thai của con cái kéo dài khoảng 11 tuần, con non được sinh ra và bú sữa mẹ trong hang dưới lòng đất. Tai của con non mở khoảng 15 ngày và mở mắt ở 10 đến 14 ngày tuổi. Chúng cai sữa khoảng 49 tới 63 ngày tuổi.[13] Chúng không đi được cho đến khi ít nhất 21 ngày tuổi và luôn có con trưởng thành ở cạnh. Sau đó một tuần hoặc lâu hơn, chúng tham gia tìm kiếm thức ăn cùng các con lớn.
Thông thường, các con Meerkat giao phối cùng nhau theo từng đôi. Chúng thường giết những con không phải do mình sinh ra để bảo đảm con của chúng cơ hội sống sót tốt nhất. Những cặp đầu đàn có thể trục xuất hoặc hành hung những bà mẹ có con vi phạm. Nhóm mới được hình thành từ các con bị trục xuất, kết đàn cùng những con đực lang thang.
Nếu cặp đầu đàn là ruột thịt (điều này xảy ra khi con cái đầu đàn chết đi và được kế tục bởi con (giống) cái của nó) chúng sẽ không giao phối, sinh sản trong đàn do những con cái phối cùng những con đực của bầy khác. Vì thế, những con đang mang thai có xu hướng ăn thịt những con non của con khác trong đàn.
Meerkat là động vật đào hang nhỏ, sống trong hang ngầm rộng lớn với nhiều lối ra vào và thường rời khỏi vào ban ngày, trừ khi cần tránh nắng vào buổi chiều.[22] Chúng sống rất có trật tự, trung bình có 20 đến 30 thành viên.[13] Meerkat trong cùng một nhóm thường xuyên chải lông cho nhau để tăng cường liên kết xã hội.[20] Cặp đầu đàn thường phát ra mùi hương đặc trưng - dấu hiệu thể hiện quyền lực của mình trong nhóm.[23] Hành vi này cũng thường được thực hiện khi các thành viên trong đàn được đoàn tụ sau một thời gian ngắn ra ngoài. Nhất là khi tất cả các meerkat đều là anh chị em hoặc con cái của cặp đầu đàn.
Meerkat thể hiện sự quan tâm lẫn nhau trong đàn, một hoặc nhiều meerkat đứng canh gác trong khi những con khác đang tìm kiếm thức ăn hay đùa nghịch, để cảnh báo khi có nguy hiểm đến gần.[24] Khi một động vật ăn thịt được phát hiện, Meerkat làm lính gác kêu một tiếng cảnh báo, và các thành viên khác của nhóm sẽ chạy và ẩn vào một trong những hốc nhỏ và truyền tin trên toàn lãnh thổ của chúng. Meerkat lính gác là con đầu tiên xuất hiện trở lại từ các hang và tìm kiếm các động vật ăn thịt, liên tục hét để báo cho những con khác dưới hang. Nếu không có mối đe dọa, các Meerkat lính gác dừng tín hiệu lại và những con khác cảm thấy an toàn để xuất hiện.[25]
Meerkat cũng trông những con non trong nhóm. Những con cái chưa bao giờ sinh sản thường chăm sóc những cặp thừa kế đầu đàn còn nhỏ, trong khi con cái đầu đàn không ở chung với phần còn lại của nhóm.[13] Nó cũng bảo vệ con non khỏi những hiểm họa do chúng tự gây ra khi chưa đủ bản năng. Lúc có cảnh báo nguy hiểm, con cái chuẩn bị an toàn để bảo vệ chúng, nếu chưa thể rút lui vào hang, nó gom các con non lại với nhau và nằm che chắn phần đầu cho chúng.[26]
Meerkat cũng được biết đến để chia sẻ hang với Mongoose vàng và Sóc đất, loài mà không cạnh tranh các nguồn thức ăn.[26] Đôi khi không may mắn, chúng phải chia sẻ hang với loài rắn.
Giống như nhiều loài, Meerkat trẻ học bằng cách quan sát và bắt chước hành vi của con trưởng thành mặc dù con lớn cũng tham gia vào các hoạt động huấn luyện. Ví dụ, Meerkat trưởng thành dạy chúng làm thế nào để loại bỏ nọc khi ăn một con bọ cạp độc và giúp cho chúng cách làm thế nào để bắt mồi.[27]
Trong thứ tự bầy đàn, những con meerkat khỏe đôi khi giết chết các thành viên trẻ của nhóm. Những con Meerkat yếu hơn giết con của các thành viên cấp cao để cải thiện vị trí cho con của chính nó.[28]
Hiện nay, ta có thể thấy Meerkat được đưa vào giải trí tại các lễ hội, trong đó có những cuộc thi đấu vật và đua tốc độ.
Tiếng kêu của Meerkat có thể mang những ý nghĩa cụ thể, với các tiếng kêu đặc biệt cho thấy các loại động vật ăn thịt và tính cấp bách của tình hình. Ngoài các tiếng kêu báo động, meerkat cũng thực hiện tiếng hét hoảng sợ, tiếng kêu tập hợp, di chuyển đàn. Tiếng kêu Meerkat có lúc nhỏ nhẹ, kêu ré, gầm gừ, hoặc la hét, tùy thuộc vào hoàn cảnh.[29] Meerkats gọi báo động khác nhau tùy thuộc vào việc chúng đã nhìn thấy chim săn mồi từ trên không hoặc một động vật ăn thịt trên cạn. Hơn nữa, đặc tính âm thanh của tiếng kêu sẽ thay đổi với mức độ khẩn cấp của hiểm họa. Vì vậy, 6 âm thanh báo động khác nhau gọi với 6 ý nghĩa khác nhau đã được xác định: động vật ăn thịt trên không với giọng trầm, trung bình và âm vực cao khi có động vật ăn thịt trên cạn và liên tục lặp lại khi có tính cấp bách. Meerkat phản ứng khác nhau sau khi nghe tiếng báo động vật ăn thịt trên cạn hay trên không. Ví dụ, khi nghe một tiếng báo động vật ăn thịt cấp bách trên mặt đất, meerkat có nhiều khả năng tìm nơi trú ẩn và nhìn xung quanh. Mặt khác, khi nghe tiếng báo động khẩn cấp động vật ăn thịt trên không, meerkat có nhiều khả năng thu mình nằm yên, trong vài trường hợp chúng cũng nhìn về phía bầu trời.[30]
Có ba phân loài meerkat:[2]
Một nhóm Meerkat có thể chết đi vì động vật ăn thịt tấn công, hoặc cặp đầu đàn của nó không có khả năng sinh sản, nạn đói do hạn hán hay dịch bệnh.
Một nhóm Meerkat mới hình thành từ những con cái bị trục xuất khỏi đàn kết hợp với những con đực tách lẻ để tìm kiếm bạn đời. Số lượng trong nhóm này thường là 2 đến năm con.
Số lượng của các thành viên trong mỗi đàn có thể thay đổi để thích nghi. Một đàn mà quá lớn có thể thường xuyên phải phân tán rộng rãi để tìm đủ thức ăn. Thế nên, khi cần chui vào hang ẩn náu khẩn cấp, các thành viên của nhóm có thể xảy ra tranh chấp ở các cửa hang khác nhau, kết quả sẽ rất dễ bị thú ăn thịt tấn công.
Meerkat đứng bằng chân sau
Một nhóm ở Vườn thú Basel
Chồn đất châu phi Meerkat được mệnh danh là loài động vật đoàn kết nhất thế giới. Mọi người có biết tại sao không? Khám phá về loài chồn đất châu Phi Meerkat tại đây
Cầy meerkat, phát âm tiếng Việt như là cầy Mê-kát (tên khoa học Suricata suricatta) hay còn gọi là cầy vằn, chồn đất, Chồn đất châu Phi, hồ cầy, chồn cầy là một loài động vật có vú nhỏ, là một thành viên của họ cầy mangut và là loài duy nhất của chi Suricata. Meerkat sinh sống trong tất cả các khu vực của sa mạc Kalahari ở Botswana và Nam Phi. Loài động vật này sinh sống theo từng bầy, mỗi bầy có khoảng 20 đến 30 con meerkat, cá biệt có bầy lên đến 50 con. Meerkat có tuổi thọ trung bình từ 12-14 năm.
Сурикаты — высокоорганизованные животные, которые объединяются в колонии (такой образ жизни ведут даманы, рукокрылые, кролики и некоторые грызуны, но среди хищных это — единственный случай)[7]. Колонии сурикатов включают в себя две-три семейные группы, всего же 20—30 особей (зафиксированный рекорд — 63 особи). Семейные группы враждуют между собой за территории, причём на их границах нередко возникают сражения, зачастую оканчивающиеся плачевно хотя бы для одного суриката. Некоторые научно-популярные источники признают это некрупное животное одним из наиболее кровожадных: по их данным, до пятой части в структуре смертности зверьков отводится на последствия драк их друг с другом.
Каждая семейная группа сурикатов состоит из пары взрослых зверьков и их потомства. В группе сурикатов царит матриархат; самка может быть крупнее самца по размерам и доминирует над ним. Сурикаты часто переговариваются между собой, их звуковой ряд насчитывает по меньшей мере двадцать-двадцать пять звуковых сочетаний.
Распорядок дня у сурикатов обычно следует одной и той же схеме: рано утром зверьки просыпаются, очищают вход в нору от песка, выходят на поиски пищи, в самое жаркое время отдыхают в тени, затем вновь идут искать пропитание и возвращаются к норе примерно за час до захода солнца.
Пока одни особи роются в земле, другие осматриваются в поисках опасности, могут с этой целью даже взбираться на деревья[8].
Переселение из норы в нору происходит по двум причинам: долгое пребывание в старой норе, которое привело к заселению в нору паразитов, или приближение к норе семьи-соперника. Начинается переселение обычно сразу после утреннего поиска пищи. По прибытии на место семья начинает расчищать все ходы норы.
Сурикаты достигают полового созревания примерно в возрасте одного года. Самка суриката может приносить до четырёх помётов в год. Беременность длится 77 дней или меньше. В помёте до 7 детёнышей, обычно четыре или пять. Новорожденный весит 25—36 г, глаза он открывает на 14-й день, а на молочном вскармливании он находится 7—9 недель, обычно 7,5. Детёныши могут выйти из норы на свет, только когда им исполнится три недели. В семьях диких сурикатов право приносить потомство имеет только доминирующая самка. Если же какая-либо другая самка забеременела или уже принесла потомство, доминирующая самка может выгнать «провинившуюся» из семьи, часто она даже убивает детёнышей.
Сурикаты хорошо приручаются. Они очень чувствительны к холоду. В Южной Африке сурикатов держат дома для ловли грызунов и змей. Сурикатов иногда путают с жёлтыми мангустами (Cynictis), с которыми они часто живут бок о бок. Жёлтые мангусты не приручаются и из них не выходит домашних животных.
Сурикаты — высокоорганизованные животные, которые объединяются в колонии (такой образ жизни ведут даманы, рукокрылые, кролики и некоторые грызуны, но среди хищных это — единственный случай). Колонии сурикатов включают в себя две-три семейные группы, всего же 20—30 особей (зафиксированный рекорд — 63 особи). Семейные группы враждуют между собой за территории, причём на их границах нередко возникают сражения, зачастую оканчивающиеся плачевно хотя бы для одного суриката. Некоторые научно-популярные источники признают это некрупное животное одним из наиболее кровожадных: по их данным, до пятой части в структуре смертности зверьков отводится на последствия драк их друг с другом.
Каждая семейная группа сурикатов состоит из пары взрослых зверьков и их потомства. В группе сурикатов царит матриархат; самка может быть крупнее самца по размерам и доминирует над ним. Сурикаты часто переговариваются между собой, их звуковой ряд насчитывает по меньшей мере двадцать-двадцать пять звуковых сочетаний.
Воспроизвести медиафайл Сурикат стоит на задних лапах и оглядывается кругом (зоопарк Уэно, Токио, Япония) Распорядок дня у сурикатов обычно следует одной и той же схеме: рано утром зверьки просыпаются, очищают вход в нору от песка, выходят на поиски пищи, в самое жаркое время отдыхают в тени, затем вновь идут искать пропитание и возвращаются к норе примерно за час до захода солнца.
Пока одни особи роются в земле, другие осматриваются в поисках опасности, могут с этой целью даже взбираться на деревья.
Переселение из норы в нору происходит по двум причинам: долгое пребывание в старой норе, которое привело к заселению в нору паразитов, или приближение к норе семьи-соперника. Начинается переселение обычно сразу после утреннего поиска пищи. По прибытии на место семья начинает расчищать все ходы норы.
狐獴，细尾獴属，居住在南非、納米比亞及安哥拉西南部的喀拉哈里沙漠。
狐獴是一種小型晝行性動物，雄性平均重約731克，雌性720克，有著修長的軀幹跟四肢，使牠們的身長可達到25到35公分，尾長亦有17-25公分。牠的尾巴(並不如其他的獴類那樣一叢)為長、細，並尖尖延伸到端點，在末端的端點都為黑色，在直立時狐獴會用尾巴支撐來保持平衡，牠們的臉型也是尖尖延伸到棕色的鼻子，狐獴的眼睛周圍都有著黑色塊，這些構造的作用跟太陽眼鏡相同，讓牠們在艷陽普照下仍能清晰的視物，甚至是直視太陽，這對狐獴幫助很大，因為空中的掠食者通常是在太陽之前飛行以避免被察覺。狐獴有著小、黑、新月型的耳朵，有著在挖洞時能閉起來以避免砂進入耳內的功能。
狐獴有著有力、2公分長、彎曲的爪子，可用來挖洞獵食和調整牠們的地底洞穴，牠們在每隻腳上有四根腳趾和長細的肢體。毛皮的顏色通常是淺黃棕色參雜著灰、古銅或微帶銀的棕色，牠們有著短平行的條紋橫過牠們的背，這些條紋從尾巴的基部延伸到肩且每隻皆不同。狐獴的身體下部沒有花樣，但在腹部只有稀疏覆體的毛，並露出底下的黑色皮膚，當牠們用後腳站立時，狐獴利用腹部這塊黑色區域吸收太陽的熱，這通常是牠們在寒冷的沙漠夜晚之後晨間做的第一件事以弄暖身體。
狐獴的主要以昆蟲为食，但牠們也會吃蜥蜴、蛇、蜘蛛、植物、卵跟小型哺乳動物。就如其他獴一樣，狐獴演化為對許多的毒免疫，這使牠們可以吃蝎子(包括刺)跟有些蛇而不至於導致不適、中毒或死亡。牠們體內沒有儲存脂肪，所以如果牠們沒有每天覓食就會餓死。
狐獴在大約一年達到性成熟，平均每胎生三隻，野生的狐獴一年可生到三胎。狐獴是反覆生殖的动物，一年到頭隨時都可以繁殖，但大多在較暖的時候生產。報告指出[來源請求]牠們沒有求偶行為，只有能打得过雌獴的公獴才有机会交配。懷孕期持續約11週幼獸渾身無毛的誕生在地洞裡，幼獸的耳朵在十天左右打開，眼睛在十到十四天，牠們在四十九到六十三天之間斷奶，牠們在三週大以前不會上到地上，之後跟保姆在一起在地洞附近約一週左右直到牠們加入成獸的覓食團。
通常領導族群的最高階級配偶才有權繁殖，並會在正常情況下殺光所有非牠們所生的幼獸以確保牠們的後代有最好的生存機會。牠們也會放逐或殺掉生下有冒犯牠們幼獸的母獸。
狐獴是會挖洞的動物，住在大型的地底有著數個入口的網狀洞穴，只有在白天才離開。牠們是非常社會化的動物，住在可達到四十隻的群落裡，在同一團體中的個體會經常彼此理毛來強化社交的繫絆。
領導的配偶會經常的會在團體裡的下屬身上留下嗅蹟記號以表達牠們的權威，諸如這類的舉動通常伴隨著下屬舔和梳理領導配偶，這些舉動也通常發生在團體成員離開一陣子後的重聚，大多數的狐獴在同一團體的全是領導配偶的手足或子女。
狐獴在牠們的群落中表現出利他行為，一或多隻狐獴在其他狐獴覓食或嬉戲時，會站哨以警告牠們靠近的危險。
當發現到掠食者狐獴哨兵會叫出警示其餘成員就趕緊逃或躲進散佈在牠們地盤裡的洞內，哨兵會是第一個從洞口出現來探掠食者動靜持續叫著使其他成員保持在洞內，若是沒有威脅了哨兵停止警告的叫聲，其他的成員就安全地現身。
狐獴也會看護團體裡所有的幼獸，未繁殖過的雌獸在領導的雌獸不在時會為幼獸哺乳。牠們也會保護幼獸免於任何威脅，經常是連會威脅牠們的性命也如此。在警告危險的警告發出，這些保母會帶幼獸到地下避難，並準備守護牠們如果危險能尾隨而至的話(如會鑽洞的掠食者)。若是無法躲到地下保母會聚攏幼獸，並用自己的身軀擋在他們上面。
目前已知狐獴會從事獨特的社會活動，包括了那些看起來像摔角或賽跑的活動。
由國家地理頻道與探索頻道的節目可知，野生狐獴不怕人也不怕鏡頭，對人不會有攻擊行為，亦不會逃跑躲藏，顯然不把人類當掠食者。
狐獴的叫聲近年來被注意到帶有意義，對於不同的掠食者會有其特別的叫聲。
這些叫聲是如何演化出來的目前不明，牠們是明顯的例子意義並不僅只存在人類的語言，雖然沒人[來源請求]會聲稱狐獴的叫聲組成一種語言。
不只一組的野地研究者曾報告目擊狐獴用真假嗓音變化地唱進行某種的歌唱儀式。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 哺乳綱 Mammalia 目 : 食肉目 Carnivora 科 : マングース科 Herpestidae 属 : スリカータ属 SuricataVivvera suricatta Schreber, 1776
Suricata capensis Desmarest, 1804
ミーアキャット（Suricata suricatta）は、哺乳綱食肉目マングース科スリカータ属に分類される食肉類。本種のみでスリカータ属を構成する。別名ミーアカット[4]、スリカータ、スリカタ。
模式標本の産地（基準産地・タイプ産地・模式産地）は喜望峰[2]。
体長25 - 31センチメートル[4]。尾長17 - 25センチメートル[4]。体重オス626 - 797グラム、メス620 - 969グラム[2]。背面は肩1.5センチメートル・尾基部は2センチメートルと長く柔らかい体毛で被われるが、腹面はまばらに短い体毛で被われる[4]。背面は黄褐色や灰褐色や灰白色で[4]、暗褐色の横縞が入る[3]。横縞の数は10本[4]。顔や喉は灰白色[3]。眼の周囲や耳介は黒い[3][4]。尾の先端は黒く[3]、基部は黄褐色[4]。
歯列は門歯が上下6本、犬歯が上下2本、臼歯が上下6本、大臼歯が上下4本で計36本[2][4]。四肢は細く、指趾の本数は4本[4]。前肢の爪は長く1.5センチメートルで、後肢の爪の2倍以上の長さに達する[4]。
オスにのみ肛門の周辺に臭腺（肛門腺）がある[4]。乳頭の数は6個[4]。
以下の分類・分布はStaaden(1994)に従う。
石や岩の多い荒地やサバンナに生息する[4]。昼行性[4][5]。地中に直径10センチメートルの巣穴を掘って生活する[4]。ペアもしくは家族群で生活し、複数の家族群が一緒に生活することもある[4]。
昆虫、クモ、サソリ、多足類、爬虫類、鳥類、小型哺乳類、植物の茎、芽、根、果実などを食べる[4]。
繁殖様式は胎生。10月から翌4月に交尾を行い、妊娠期間は11週間[4][5]。1回に2 - 5頭の幼獣を産む[4]。授乳期間は4 - 6週間。幼獣は生後12 - 14日で開眼する[4]。生後3 - 4週間で固形物を食べるようになる[5]。生後10週間で独立する[4]。生後9か月で性成熟する[4]。
群れには一組の優位オスと優位メスがいて、このペアのみが繁殖活動を行う。群れの他のメンバーは基本的に繁殖をせず、ヘルパーとして子守や授乳を行う。また、ヘルパーが幼い子供達に餌の捕り方を教育するという行動が観察されている（Thornton A. et al., Science 313, 227-229 (2006)）。
名前のSuricataは南アフリカでの呼称に由来する[2]。英名Meerkatは古い文献ではmierkatとされ、これはアフリカーンス語で「シロアリ（mier）のマングース（kat）」の意で、本種が蟻塚の上で直立したりシロアリも食べることが由来と考えられている[2]。
農地開発の影響やペットとして流通することもあるが、種として絶滅のおそれになるような脅威はないと考えられている[1]。
ペットとして流通する事もある[1]。日本では1976年に日本平動物園が飼育下繁殖に成功した[6]。富山市ファミリーパークでは1985年から1991年現在までに4回の繁殖に成功している[5]。飼育下では複数のペアで飼育すると特にメス同士が激しく闘争し、全滅した例もある[5][6]。
映画『ライオン・キング』のティモンのモデルとなっている。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。 
メディアを再生する (動画) ミーアキャット ミーアキャット（Suricata suricatta）は、哺乳綱食肉目マングース科スリカータ属に分類される食肉類。本種のみでスリカータ属を構成する。別名ミーアカット、スリカータ、スリカタ。
미어캣(meerkat)은 몽구스과에 속하는 포유동물이다. 몸길이는 50cm 정도인데 그 중 꼬리가 20cm쯤 된다. 몸무게는 1kg이다. 앞발에는 구부러진 강한 발톱이 있어서 굴을 파기에 알맞고, 뒷다리는 짤막하다. 머리는 둥글넓적하고, 코는 뾰족하다. 털은 은빛이 도는 갈색이고 등에 짙은 줄무늬가 있다.
흙이 굳고 돌이 많은 건조지에서 생활하며 30마리 정도 무리 지어 굴 속에서 사는데 굴은 통로와 입구가 많다. 낮에는 굴에서 지내지 않고, 자주 두 발로 서서 가슴과 배에 햇볕을 쬔다. 먹이는 잡식성으로 육식이 주이나 과일, 야채 그리고 구근 등 과채를 섭취하고 거미·딱정벌레·메뚜기 등의 곤충이며 앙골라 남서부에서 남아프리카까지 분포한다. 천적은 독수리, 코브라, 벌꿀오소리 (라텔), 검은등자칼, 하이에나 등이 있다,
디즈니의 만화영화인 《라이온킹》에 나오는 티몬으로도 유명하다. 아프리카 일부 지역에서는 마을을 지켜주는 '태양의 천사'로 불린다.
작은인도몽구스
미어캣(meerkat)은 몽구스과에 속하는 포유동물이다. 몸길이는 50cm 정도인데 그 중 꼬리가 20cm쯤 된다. 몸무게는 1kg이다. 앞발에는 구부러진 강한 발톱이 있어서 굴을 파기에 알맞고, 뒷다리는 짤막하다. 머리는 둥글넓적하고, 코는 뾰족하다. 털은 은빛이 도는 갈색이고 등에 짙은 줄무늬가 있다.
흙이 굳고 돌이 많은 건조지에서 생활하며 30마리 정도 무리 지어 굴 속에서 사는데 굴은 통로와 입구가 많다. 낮에는 굴에서 지내지 않고, 자주 두 발로 서서 가슴과 배에 햇볕을 쬔다. 먹이는 잡식성으로 육식이 주이나 과일, 야채 그리고 구근 등 과채를 섭취하고 거미·딱정벌레·메뚜기 등의 곤충이며 앙골라 남서부에서 남아프리카까지 분포한다. 천적은 독수리, 코브라, 벌꿀오소리 (라텔), 검은등자칼, 하이에나 등이 있다,
디즈니의 만화영화인 《라이온킹》에 나오는 티몬으로도 유명하다. 아프리카 일부 지역에서는 마을을 지켜주는 '태양의 천사'로 불린다.
.JPG)
,_parque_nacional_Makgadikgadi_Pans,_Botsuana,_2018-07-30,_DD_28.jpg)
.jpeg)
,_parque_nacional_Makgadikgadi_Pans,_Botsuana,_2018-07-30,_DD_36.jpg)
,_parque_nacional_Makgadikgadi_Pans,_Botsuana,_2018-07-30,_DD_19.jpg)
,_parque_nacional_Makgadikgadi_Pans,_Botsuana,_2018-07-30,_DD_32.jpg)
,_parque_nacional_Makgadikgadi_Pans,_Botsuana,_2018-07-30,_DD_16.jpg)
,_parque_nacional_Makgadikgadi_Pans,_Botsuana,_2018-07-30,_DD_20.jpg)
,_parque_nacional_Makgadikgadi_Pans,_Botsuana,_2018-07-30,_DD_29.jpg)
,_Gordon_drawing.jpg)
,_parque_nacional_Makgadikgadi_Pans,_Botsuana,_2018-07-30,_DD_29.jpg)
,_parque_nacional_Makgadikgadi_Pans,_Botsuana,_2018-07-30,_DD_26.jpg)
,_parque_nacional_Makgadikgadi_Pans,_Botsuana,_2018-07-30,_DD_36.jpg)
,_parque_nacional_Makgadikgadi_Pans,_Botsuana,_2018-07-30,_DD_33.jpg)
.jpg)
,_parque_nacional_Makgadikgadi_Pans,_Botsuana,_2018-07-30,_DD_22.jpg)
.jpg)
.jpg)
,_parque_nacional_Makgadikgadi_Pans,_Botsuana,_2018-07-30,_DD_28.jpg)
.jpg)
