These animals are known to use visual signals, such as head bobbing and dewlap extension, as means of communicating with rivals. In extreme cases, physical contact is involved in altercations. In addition, males scent mark females as well as branches. Hissing, which is a form of auditory communication, sometimes occurs.
Communication Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Other Communication Modes: mimicry ; pheromones ; scent marks
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Although some populations have suffered from poaching and collection for the pet trade, green iguanas are not considered a conservation risk at this time. All Iguana species are listed under CITES Appendix II.
US Federal List: no special status
CITES: appendix ii
Approximately 65 days after mating, a female is ready to lay her eggs. The size and number of eggs produced varies depending upon her size, her nutritional status, and her maturity. Eggs measure around 15.4 mm in diameter, and 35 to 40 mm in length (Frye, 1995). Over a three day period, an average of 10 to 30 leathery white or pale-cream colored eggs are deposited into a nest. Nests are located 45 cm to more than a meter deep, and may be shared with other females if nesting areas are limited. After laying the eggs, females may return to the nest several times but do not stay to guard it.
Incubation lasts from 90 to 120 days. Temperature should range from 85 to 91 degrees Fahrenheit. The hatchlings pip the egg open using a special egg tooth, called the caruncle, that falls off shortly after hatching. Absorbed yolk provides most of the nourishment for the first week or two of an iguana's life.
There are no major morphological changes in these animals as they age, except that they grow. However, diet is related to age. The young, with higher need for protein, are more likely to consume insects and eggs than are mature individuals.
The most adverse effect green iguanas have on humans would be eating exotic tropical foliage in gardens. They do not pose any major problems for humans.
Iguanas are farmed in some countries as a source of food and leather, as well as for the pet trade. Due to their large size, iguana hides provide a source of luxury leather that can be made into boots, belts or purses. The pet industry also prizes iguanas; most are sold in the United States, Europe, and Japan. Iguanas also make an interesting tourist attraction in resort areas.
Exploitation of iguanas has resulted in marked declines in their numbers in some parts of their range. (Campbell, 1998).
Positive Impacts: pet trade ; food ; body parts are source of valuable material; ecotourism ; research and education
In addition to helping disperse seeds, iguanas provide a source of food for larger predatory animals, including humans. Like other amphibians and reptiles, iguanas can be indicators of environmental changes (Kaplan, 2002). Reptiles are more sensitive to environmental changes than are humans, and by watching their responses, we can be alerted to possible problems before they are large enough for us to detect with our own senses.
Ecosystem Impact: disperses seeds
Green iguanas are primarily herbivorous. They occasionally eat a small amount of carrion or invertebrates. Green leafy plants or ripe fruits are their preferred foods.
Green iguanas use their tongues to help manipulate the food and bite small enough pieces to swallow, with little or no chewing. The food mixes with enzymes in the stomach before moving to the small intestine where pancreatic enzymes and bile are mixed with it. Most digestion occurs in the sacculated colon, where microflora break down the cellulose (Frye, 1995). Microflora are essential for hind-gut digestion of the hard to digest diet of this species. Hatchling iguanas are inclined to eat feces from adults, which may be an adaptation for acquiring this much need microflora (Alberts et.al., 2004). This microflora breaks the food down and makes it available for absorption.
Iguanas require a high amount of dietary protein in their first two to three years for adequately fast growth. During this time period, young iguanas may consume insects and spiders. Older iguanas that have reached close to maximum growth consume a low phosphorous, high calcium, leafy diet for their maintenance requirements.
Iguanas are ectothermic. Their body temperature is mainly dependent upon the environmental temperature. Low environmental temperatures inhibit an iguana's appetite and digestive enzymes. Active eating usually occurs when the environmental temperatures are between 77 and 95 degrees Fahrenheit (Frye, 1995). Basking is an important aid to digestion. Iguanas may cease eating prior to or during skin shedding. Females may refuse to eat during later stages of egg development. Individuals who are overly stressed or in a new environment may also refuse to eat.
Animal Foods: eggs; insects; terrestrial worms
Plant Foods: leaves; fruit; flowers
Primary Diet: herbivore (Folivore , Frugivore ); omnivore
Green iguanas, Iguana iguana, occur throughout Central and South America, from Sinaloa and Veracruz, Mexico, south to the Tropic of Capricorn in Paraguay and southeast Brazil. This large lizard also inhabits many islands throughout the Caribbean region and the coastal eastern Pacific, and has been introduced into southern Florida and in Hawaii. This is the largest known lizard to occur within the borders of the United States (Conant and Collins, 1998; Campbell, 1998).
Biogeographic Regions: nearctic (Introduced , Native ); neotropical (Introduced , Native )
Green Iguanas are arboreal lizards that live high in the tree canopy. Juveniles establish areas lower in the canopies while older mature iguanas reside higher up. This tree dwelling habit allows them to bask in the sun, rarely coming down except when females dig burrows to lay eggs. Although preferring an arboreal (forested) environment, they can adjust well to a more open area. No matter where they inhabit, they prefer to have water around as they are excellent swimmers and will dive beneath the water to avoid predators (Conant and Collins 1998).
Habitat Regions: tropical ; terrestrial
Terrestrial Biomes: forest ; rainforest
Aquatic Biomes: lakes and ponds; rivers and streams; temporary pools; coastal ; brackish water
Wetlands: swamp
Other Habitat Features: suburban ; agricultural
Iguanas can live for more than 20 years in captivity, although wild iguanas are thought to live only about 8 years. Proper nutrition for growth is a concern for captive management of these animals. Improper housing and nutrition can shorten a captive iguana's lifespan.
Range lifespan
Status: captivity: 20 (high) years.
Average lifespan
Status: wild: 8 years.
Average lifespan
Status: captivity: 10 years.
Average lifespan
Sex: female
Status: captivity: 12.4 years.
Within three years, a young, 12 gram hatchling iguana can become a 1 kg adult (de Vosjoli, 1992). Upon hatching, the length of green iguanas ranges from 17 to 25 cm. Most mature iguanas weigh between 4 and 6 kg, but some in South America, with proper diet can reach up to 8 kg. These large lizards can reach head to tail lengths of around 2 m.
Although called green iguanas, these animals are actually variable in color. The adults become more uniform in color with age, whereas the young may appear more blotchy or banded between green and brown. Color of an individual may also vary based upon its mood, temperature, health, or social status. Such color alteration may aide these animals in thermoregulation. In the morning, while body temperature is low, skin color will be darker, helping the lizard to absorb heat from sunlight. However, as the hot mid-day sun radiates upon them, these animals become lighter or paler, helping to reflect the sun rays and minimizing the heat absorbed. Active dominant iguanas usually have a darker color than lower-ranked iguanas living the same environment (Frye, 1995). Most color variation seen in this species is exhibited by males, and may be attributed in part to sex steroids. Six to eight weeks prior to and during courtship, males may acquire a bright orange or gold hue, although coloration is still related to dominance status (Frye, 1995). Mature females, for the most part, retain their green coloring.
Other distinguishing features of this species include a pendulous dewlap under the throat, a dorsal crest made up of dermal spines that run from the mid neck to the tail base, and a long tapering tail. The dewlap is more developed in adult males than females. Extensions of the hyoid bones stiffen and support the leading edge of this structure, which is used in territorial defense or when the animal is frightened. This fleshy structure also serves in heat absorption and dissipation when it is extended.
The laterally situated eyes are protected mainly by a immovable eyelid and freely mobile lower eyelid (Oldham and Smith, 1975). On the dorsal midline of the skull behind the eyes is a parietal eye. This sense organ, although not a true "eye," serves as a meter for solar energy, and aids in the maturation of sex organs, thyroid gland, and endocrine glands (Frye, 1995). The visual effect of this "eye" is mostly limited to the detection of predatory shadows from above.
The scales or plates on the head are larger and more irregular than the scales on the rest of the body. Below the tympanum there is a large rounded scale called the subtympanic plate.
Range mass: 4 to 8 kg.
Average mass: 7 kg.
Range length: 2 (high) m.
Average length: 1.75 m.
Other Physical Features: heterothermic
Sexual Dimorphism: male larger; sexes colored or patterned differently; male more colorful; ornamentation
One of the best methods for iguanas to avoid predation is their cryptic coloration. Because they look like so much of their green environment, they can remain immobile when a predator has been spotted, and go unnoticed themselves. Young iguanas may be found in small groups, and use the "selfish-herd" or "more eyes are better" strategy to avoid predators. Iguanas prefer to bask in tree limbs that over-hang water so when threatened by a predator they can dive into the water and swim swiftly away. In addition to these strategies for avoiding predation, green iguanas are able to shed a large portion of their tail, thus distracting predators and allowing the "rest" of the animal to escape.
Hawks and other large birds are potential predators of juvenile iguanas. Humans are another one of major predators of green iguanas. Humans eat both iguanas and their eggs. Humans also use these reptiles for crocodile bait, and poach them for the pet trade.
Like many other animals, green iguanas also suffer from habitat destruction.
Known Predators:
Anti-predator Adaptations: cryptic
Most green iguanas reach sexual maturity between three and four years of age, although maturity can be reached earlier. Iguanas tend to breed in the dry season, ensuring that young hatch in the wet season when food is more readily available (de Vosjoli, 1992).
Mating appears to be polygynandrous. Courtship occurs within a defined territory where more than one female may be present. Conflicts between males are not uncommon. Courtship behavior of males includes head bobbing, extending and retraction of the dewlap, and nuzzling or biting a female’s neck (Frye, 1995). Dominant males may also mark rocks, branches, and females with a waxy pheromone-containing substance secreted from their femoral pores.
During mating, the male approachs the female and climbs on her back, straddling her. To restrain his mate, he grips the her shoulder skin with his teeth, sometimes causing wounds. The male then pairs his cloacal vent up with the female's and inserts one of his hemipenes into her cloaca. Copulation can last for several minutes. Female iguanas can can save sperm for several years (Frye, 1995), allowing them to fertilize eggs at a much later date.
Mating System: polygynandrous (promiscuous)
Females lay their eggs about 65 days after mating (eggs take 59 to 84 days to develop before they are laid). Over the course of three days, females may up to 65 eggs, each measuring around 15.4 mm in diameter, and 35 to 40 mm in length (Frye, 1995). Eggs are deposited into nests which are located 45 cm to more than a meter deep, and may be shared with other females if nesting areas are limited.
Incubation lasts from 90 to 120 days. Temperature should range from 85 to 91 degrees Fahrenheit. The hatchlings pip the egg open using a special egg tooth, called the caruncle, that falls off shortly after hatching. Absorbed yolk provides most of the nourishment for the first week or two of an iguana's life. Young are independent from birth.
Timing of sexual maturity varies. Animals may be able to breed as early as their second year, but may not breed until as late as their fifth year.
Breeding interval: These animals breed annually.
Breeding season: Green iguanas breed in the dry season.
Range number of offspring: 65 (high) .
Average number of offspring: 10-30.
Range gestation period: 59 to 84 days.
Average gestation period: 65 days.
Range age at sexual or reproductive maturity (female): 2.5 to 5 years.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 3-4 years.
Range age at sexual or reproductive maturity (male): 3 to 5 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; sexual ; fertilization ; oviparous ; sperm-storing
Parental investment includes the risk of mating and laying eggs. Eggs are provisioned with nutrients by the mother. Females choose nesting sites, presumably as a means of caring for their offspring. However, after eggs are laid, there is no direct investment in the young.
Parental Investment: pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Male, Female)
estado de amenaza: vulnerable
medios de establecimiento: Invasora
usos: industriales
Bioindicador: si
La membrana gular, es mucho más conspícua en los machos y tiene escamas triangulares en el borde, lo que le da un aspecto aserrado. Hay una fila de escamas vertebrales altas y angostas, que comienza en la cabeza y continúa por el tronco y cola. Las escamas dorsales son pequeñas, yuxtapuestas, quilladas y más grandes que las laterales. Las ventrales son lisas, imbricadas y más grandes que las dorsales. La superficie dorsal de las extremidades está cubierta por escamas imbricadas y quilladas, mientras que en la ventral las escamas son lisas. La superficie dorsal de la cabeza está cubierta por placas agrandadas y simétricamente arregladas. Tiene una placa circular muy conspícua a cada lado de la cabeza, debajo del tímpano (característica que distingue a esta especies de cualquier otra). Tiene de 18 a 20 poros femorales que son más grandes en los machos.
Las iguanas verdes cambian de color conforme crecen y crecen conforme envejecen. Los jóvenes son verde brillante IMAGEDB.GET_BFILE_IMAGE?p_imageId=13059&p_imageResolutionId=2">(ver">http://attila.inbio.ac.cr:7777/pls/portal30IMAGEDB.GET_BFILE_IMAGE?p_imageId=13059&p_imageResolutionId=2">(ver imagen), mientras que los individuos maduros son gris verduzco, bronceados y hasta cafés. Los machos tienden a cambiar a un color verde anaranjado con una serie de barras verticales a cada lado del cuerpo. La cola muestra bandas alternadas claras y oscuras. Las extremidades son verde anarajadas así como el vientre.
Adi iquana (lat. Iguana iguana) - iquana cinsinə aid heyvan növü.
An igwan boutin[1] a zo ur spesad saorianed hag a vev e Kreizamerika ha takadoù 'zo eus Suamerika, Iguana iguana an anv skiantel anezhañ.
Anvet e voe Lacerta Igvana (kentanv) da gentañ-penn gant an naturour svedat Carl von Linné (1707-1778) e 1758[2].
a vo kavet e Wikimedia Commons.
An igwan boutin a zo ur spesad saorianed hag a vev e Kreizamerika ha takadoù 'zo eus Suamerika, Iguana iguana an anv skiantel anezhañ.
Anvet e voe Lacerta Igvana (kentanv) da gentañ-penn gant an naturour svedat Carl von Linné (1707-1778) e 1758.
Leguán zelený (Iguana iguana) je nejznámější druh ještěra z čeledi leguánovitých.[2] Obvykle má zelenou nebo našedlou barvu kůže. Rovněž také robustní nohy, dlouhý ocas a podélný hřeben zubovitých šupin na hřbetě. Typickým znakem tohoto leguána je výrazný hřeben ze zahnutých trnů a hrdelní lalok. Popsal jej v roce 1758 Carl Linné.[3]
Leguán zelený je obyvatelem především lesních oblastí tropické Střední a Jižní Ameriky. Přebývá převážně na vysokých stromech zvláště v blízkosti vodních ploch. Tento ještěr velmi dobře šplhá a plave. Kromě velkých kočkovitých šelem, krokodýlů, hroznýšů, opic a dravých ptáků nemá dospělý jedinec leguána zeleného žádné přirozené nepřátele.
Leguán zelený je velký ještěr, jehož délka těla dosahuje 1–2 metru, a může vážit 3–5 kg. Samice je o něco menší a dosahuje i nižší hmotnosti.
Leguán zelený má ještěrkovité tělo se čtyřmi pětiprstými končetinami s dlouhými a zahnutými drápy, které mu umožňují udržet se na stromech, a s dlouhým ocasem, který je delší než celé tělo a při nebezpečí se z něj stává účinná obranná zbraň. Typickým znakem tohoto leguána je výrazný hřeben ze zahnutých trnů a hrdelní lalok. Tento prokrvený lalok mu napomáhá v termoregulaci, a využívá jej rovněž při námluvách nebo hájení svého teritoria.
V tlamě leguána zeleného se nachází mnoho drobných avšak ostrých zubů, jimiž potravu pouze trhá (nežvýká ji). Polyká i velká sousta, která případně překousne nebo rozdrtí svalnatým jazykem. Svůj chrup obměňuje jinak než většina druhů plazů – nový zub vrůstá do starého, kterého v konečné fázi vytlačí ven a nahradí jej.
Po narození jsou obě pohlaví leguána zeleného téměř nerozeznatelná. Jak ale dospívá, projevují se odlišnosti, které můžeme na pohled rozpoznat; samec má na vnitřní straně stehen takzvané femorální póry, táhnoucí se v řádě směrem od ocasu k holeni. U kořene ocasu lze poměrně dobře nahmatat hemipenisové kapsy, připomínající boule. Samec má také masivnější hlavu a vyrůstají mu delší ostny na hřbetě, zvláště pak za krkem. Rovněž jeho hrdelní lalok roste do větších rozměrů.
Leguán zelený není vždy zbarvený pouze do zelena (ani samotná zelená není na leguánovi jednotvárná). Jsou známy různé varianty; modročerný (jižní Peru), černý a růžový (ostrovy Bonaire, Curacaco, Aruba, Grenady), červený (západní Kostarika) nebo oranžově zbarvený leguán zelený (Mexiko).
Jsou případně uznávány dva poddruhy; Iguana iguana iguana, který žije od Kostariky až po Brazílii a na Karibských ostrovech a Iguana iguana rhinolopha, který má na nose 3–4 malé růžky a vyskytuje se v jižním Mexiku a severní Kostarice. V každé oblasti však najdeme leguána zeleného odlišněji zbarveného a muselo by existovat tedy více poddruhů než jen tyto dva. Dále byl leguán zavlečen třeba na Floridu a vyskytuje se také na Havajských ostrovech.
Leguán zelený je býložravec. Nicméně bylo u mladých jedinců (do věku dvou až tří let) zjištěno, že pojídají taktéž hmyz nebo pavouky, a to údajně pro správný růst. Dospělí jsou pak zpravidla přísně býložraví, a pokud spolykají jinou potravu jedná se spíše o shodu náhod, kdy je třeba pavouk spolknut spolu s listem, o nějž měl leguán zájem a na kterém se tento členovec pouze nacházel.
Většina chovatelů však nezávisle doporučuje držet se již od narození pouze rostlinné stravy případně doplněnou o ovoce. Živočišnou bílkovinu pak podávat jedině gravidním samicím, ideálně ve formě natvrdo uvařeného vejce, nakrájeného na kousky (více v kapitole Chov v zajetí).
Leguán zelený má vynikající zrak, díky kterému spatří i jen nepatrný pohyb z velké vzdálenosti. Sítnice obsahuje velké množství čípků (též dvojitých čípků) a rozeznává tak širší škálu barev nežli třeba člověk. Umožňuje mu vnímat také ultrafialové spektrum. Za šera a ve tmě vidí patrně hůře, kvůli malému počtu tyčových buněk (tyčinek), a cítí se pak v takovém prostředí velmi nejistě. Protože jsou jeho oči umístěny po stranách hlavy, vnímá jen malé pole binokulárního vidění. Spoléhá se především na periferní vidění a pokud upřeně pozoruje nějaký objekt, otáčí se potřebným směrem boční stranou hlavy.
Stejně jako většina plazů je i leguán zelený poikilothermní (studenokrevný). Jeho teplota tak není konstantní, ale je závislá na okolním prostředí. Pro zahřátí používá také svůj hrdelní lalok, který napřímí směrem k slunci (může i měnit barvu). Naopak potřebuje-li zchladit, zachycuje jím pouze studený van větru. Pokud jsou teploty neúnosné, zpomaluje srdeční tep.
V době rozmnožování spolu samci často bojují a stávají se teritoriálními. Samice kladou 20–40 vajec do podzemních hnízd a mají 1 snůšku během rozmnožovací sezóny. Mláďata jsou po narození jasně zelená a měří až 27 cm. Mezi mláďaty po narození funguje jakási spolupráce – společně loví a spolu také nocují.
Leguán zelený je v Česku hojně chovaným plazem. Nicméně si mnoho chovatelů při jeho koupi neuvědomuje, že tento ještěr dorůstá až 2 metry (této délky dosahují samci v těch řídkých případech, kdy mají zachovaný celý ocas). V dobrých podmínkách se dožívá až 25 let. Pokud ovšem nemá vhodné podmínky, doba jeho života se rapidně zkracuje. Velmi dobře se dá ochočit, rád žere z ruky a nechá se venčit jako pes, je velmi nenáročný na chov díky jeho jídelníčku; jde o býložravého ještěra, který se chová v teráriu. Velmi důležitá jsou místa ke slunění a UV záření. Ve dne by se měla teplota v teráriu pohybovat mezi 25–34 °C a v noci mezi 21–23 °C.
V populaci je bohužel rozšířeno, a amatérští prodejci v obchodech se zvířaty tuto fámu leckde podporují, že leguán zelený je všežravec. Není to ovšem pravda. Leguán zelený je výhradně býložravý ještěr. Co se rostlinné potravy týče, skládá se z různého listí, bobulí a sladkých ovocných plodů nebo mladých výhonků.
Typickou stravu leguána tvoří: Plevele a bylina (smetánka, vojtěška, listy a květy ibišku, květy růže, listy moruše, jetel, jitrocel, ptačinec, kopřiva, hluchavky, mléče, lebeda), listy a listová zelenina (čekanka, polníček, kapusta, rukola, řapíkatý celer), zelenina nastrouhaná (cuketa, dýně, mrkev, pastinák, celer, řepa, pór, okurka), ovoce (jablko, hruška, broskve, banán, meruňky, třešně, maliny, mango, švestky, hrozny, jahody, sušené datle a fíky atd.), ostatní (ovesné vločky, sušené bylinky, senná řezanka, pšeničné klíčky, klíčené mungo, řasy, mleté lněné, dýňové a slunečnicové semínko)
Mláďatům přidáváme 2x týdně vitamíny a minerály (Plastin, Beaphar); dospělým: 2x měsíčně, v zimě častěji.
Je nutné zeleninu také vhodně upravit na menší kousky, tzn. ji nasekat, nastrouhat či natrhat. Leguáni potravu nekousají, ale rovnou polykají! Mohli by se zadávit. Misku s krmením neumisťujeme nikdy na zem, ale vždy do výšky.
Omezujeme pak: čínské a pekingské zelí, hlávkový salát, ledový a římský salát, brokolice, květák, kapusta, mrkvová nať, petržel, heřmánek.
Přísně se vyvarujeme: mangold, špenát, rebarbora, rajče, citrusové ovoce, avokádo, Karambola, komerční granule pro leguány a vše živočišné.
Leguán zelený v mini ZOO ve Štramberku
Leguán zelený na stromě
Pohled leguána zeleného
Pár leguánů zelených v ZOO Bratislava
Leguán zelený vyšplhá až do vysokých korun stromů
Obrázky, zvuky či videa k tématu leguán zelený ve Wikimedia Commons
Galerie leguán zelený ve Wikimedia CommonsLeguán zelený (Iguana iguana) je nejznámější druh ještěra z čeledi leguánovitých. Obvykle má zelenou nebo našedlou barvu kůže. Rovněž také robustní nohy, dlouhý ocas a podélný hřeben zubovitých šupin na hřbetě. Typickým znakem tohoto leguána je výrazný hřeben ze zahnutých trnů a hrdelní lalok. Popsal jej v roce 1758 Carl Linné.
Grøn leguan (latin: Iguana iguana) kan leve op til 20 år eller mere og bliver 180 til 200 cm lang. Som fuldvoksen kan vægten komme op på 5 til 6 kg. Den findes i Mellem- og Sydamerika, samt på de Vestindiske Øer. Leguanen er et vekselvarmt dyr, og det at den er afhængig af omgivelsernes temperatur, da den ikke er i stand til selv at varme kroppen tilstrækkeligt op. Derfor ses den tit liggende i solen, hvor den varmer sig.
Grøn leguan er planteædende, og har bedst af en fiberrig og fedtfattig kost bestående af så mange grønne planter og grovgrønt som muligt.
I fangenskab er leguanen meget udsat for knogleskørhed, da den ikke får dækket det store behov for sol og dermed D3-vitamin, som den gør i sine naturlige omgivelser.
Desuden kan det komme bag på mange, hvor pladskrævende en leguan er. Ikke nok med at den vokser meget i dens første leveår, så har den også som fuldvoksen behov for et terrarium på helt op til 4 x 4 x 2 meter (h x b x d). Da leguanen normalt befinder sig oppe i træerne, er højden vigtig, ligesom mange naturgrene og små varmezoner også har betydning.
Grøn leguan (Iguana Iguana) på Margarita Island
Grøn leguan (Iguana Iguana) (som er orange)
Rødlig farvet grøn leguan
Leguan i Sydafrika
Grøn leguan (latin: Iguana iguana) kan leve op til 20 år eller mere og bliver 180 til 200 cm lang. Som fuldvoksen kan vægten komme op på 5 til 6 kg. Den findes i Mellem- og Sydamerika, samt på de Vestindiske Øer. Leguanen er et vekselvarmt dyr, og det at den er afhængig af omgivelsernes temperatur, da den ikke er i stand til selv at varme kroppen tilstrækkeligt op. Derfor ses den tit liggende i solen, hvor den varmer sig.
Grøn leguan er planteædende, og har bedst af en fiberrig og fedtfattig kost bestående af så mange grønne planter og grovgrønt som muligt.
Der Grüne Leguan (Iguana iguana) ist ein Vertreter der Leguane (Iguanidae), dessen Lebensraum in Mittelamerika und Südamerika liegt.
Grüne Leguane erreichen für gewöhnlich eine Kopfrumpflänge von 45 Zentimetern. Mit dem Schwanz zusammen erreicht der Grüne Leguan Längen von zwei Metern, manchmal 2,2 Metern. Das größte bekannte Exemplar ist 2,30 Meter lang, wiegt 10,5 Kilogramm und ist im Chicago Museum of Natural History ausgestellt. Die meisten Leguane dieser Art werden jedoch maximal 1,5 Meter lang, wobei die Männchen deutlich größer sind und deutlich größere „Stacheln“ auf Rücken und Schwanz besitzen. Sie werden in Gefangenschaft gut 10 bis 17 Jahre alt, es wurde aber schon von Tieren berichtet, die 25 Jahre alt wurden. Dies hängt sehr stark von der richtigen Ernährung in den ersten Jahren des Leguanes ab.
Speziell männliche Grüne Leguane haben einen massigen Kopf, der durch einige Charakteristika gekennzeichnet ist: Eine große Kehlwamme, die bei Männchen 30 % größer ist als bei Weibchen, sowie Backen im Bereich der vergrößerten Schuppen unter dem Trommelfell, die infolge von Muskelvergrößerung und der Einlage von Fettgewebe bei Männchen stark hervortreten.
Entgegen dem Namen ist Iguana iguana nicht vollkommen grün, viele Tiere sind eher gräulich-grün oder haben einen starken Einfluss von brauner Farbe. Bei männlichen Grünen Leguanen kommen auch teilweise rot-orange Färbungen, vermehrt im Bereich der Gliedmaßen, vor. Dies kann unter Umständen nahrungsabhängig sein, denn das Tier verspeist auch Blütenblätter. Der Rückenkamm der Grünen Leguane zieht sich vom Nacken bis hin zum Schwanz und ist beim Männchen im Mittel 5 Zentimeter höher als beim Weibchen.
Der Grüne Leguan lebt in Mittelamerika und in Südamerika bis Paraguay. Einzelne Vorkommen reichen bis in den äußersten Süden der USA. In Florida, z. B. im Großraum Miami, gilt die Art als eingeschleppt und ist für viele Gartenbesitzer und die Natur mittlerweile auch eine Plage. Auf einzelnen Inseln in Florida (den sog. Keys) gibt es wohl auch mangels natürlicher Feinde Exemplare von deutlich über 2 Metern Länge. Er fehlt auf etlichen karibischen Inseln wie Kuba, jedoch hat er die Kleinen Antillen besiedelt. Auf den Karibischen Inseln lebt hingegen der Grüne Inselleguan (Iguana delicatissima), eine nah verwandte Art.
Der bevorzugte Lebensraum des Grünen Leguanes sind Tieflandwälder in der Nähe größerer Gewässer. Grüne Leguane sind ausgesprochene Flachlandbewohner und überschreiten fast nie die Höhengrenze von 1000 Metern.
Der Grüne Leguan ist tagaktiv und primär baumbewohnend, jedoch ist er auch ein guter Schwimmer. Auf der Flucht lässt er sich oftmals von überhängenden Ästen ins Wasser fallen, wo er dann vor der Bedrohung wegschwimmt. Die Tiere sind sehr standorttreu. Sie bevorzugen eine hohe und dichte Vegetation mit viel Feuchtigkeit sowie Sonnen- und Schattenplätzen. Sie können wie Eidechsen ihren Schwanz abwerfen, und er wächst zumindest teilweise nach.
Der Grüne Leguan ernährt sich ausschließlich herbivor, d. h. pflanzenfressend. Auch wenn oftmals immer noch behauptet wird, er würde sich teilweise von Insekten ernähren, haben neueste Forschungen ergeben, dass er sich in der freien Natur nur von Blättern ernährt.
Die Männchen verteidigen ihre Reviere mit peitschenartigen Hieben ihres Schwanzes, der ca. 2/3 der gesamten Körperlänge misst. Sie imponieren Weibchen vor allem durch Drohverhalten, etwa das Aufblähen ihrer Kehlwamme und Kopfnicken oder durch laterales Abflachen, womit sie größer erscheinen. Innerhalb der Trockenzeit im Dezember und Januar ist Paarungszeit. Die Männchen fixieren das Weibchen während der Paarung mit einem Nackenbiss. Drei bis vier Wochen nach der Paarung legt das Weibchen seine 30 bis 45 Eier in eine selbst gegrabene Erdhöhle. Der Schlupf der Jungtiere erfolgt etwa acht Wochen später.
Der Grüne Leguan gehört zu den beliebtesten Terrarientieren und wird mittlerweile in Südamerika auf Farmen für diesen Zweck gezüchtet. Aufgrund ihrer Endgröße wird den meisten dieser Individuen keine artgerechte Haltung gewährt, da viele Käufer nicht ahnen, dass der meist klein verkaufte Leguan später bis zu 2 Meter lang wird. Für adulte Tiere wird ein Terrarium von mindestens 200 × 150 × 200 Zentimetern Größe veranschlagt.
In manchen Ländern hat der Grüne Leguan eine kulinarische Bedeutung. Das Fleisch von erjagten Tieren wird ebenso wie von in Farmen gehaltenen Tieren verwertet. Sie werden „Grüne Hähnchen“ genannt, da das Fleisch an Huhn erinnert. Ein bekanntes Gericht mit Leguan ist die Sopa de Garrobo.
Es gibt zwei bis vier Unterarten des Grünen Leguans. Die Nominatform Iguana iguana iguana ist auf den Kleinen Antillen und in Südamerika verbreitet, während Iguana iguana rhinolopha vor allem in Mittelamerika heimisch ist. Beide Taxa lassen sich recht sicher durch zwei bis drei bei Iguana iguana rhinolopha vorhandene kleine „Hörner“ auf der Schnauze unterscheiden. Im Jahr 2019 wurden zwei Unterarten neu beschrieben, Iguana iguana insularis kommt auf St. Vincent, den Grenadinen und Grenada vor und Iguana iguana sanctaluciae ist auf St. Lucia endemisch.[1]
Der Grüne Leguan (Iguana iguana) ist ein Vertreter der Leguane (Iguanidae), dessen Lebensraum in Mittelamerika und Südamerika liegt.
De Grénge Leguan, Iguana iguana, ass e Reptill aus der Famill vun de Leguanen (Iguanidae), deem säi Verbeedungsgebitt sech vum mëttlere Süd- bis iwwer ganz Mëttelamerika zitt.
Dee Grénge Leguan ass dagaktiv an hält sech meescht an de Beem op, wou e vegetaresch lieft. Vum Kapp bis zum Enn vum Schwanz ass e ronn 1,5 Meter, seele bis zu 2,2 Meter laang.
Vum Kapp bis zum Usaz vum Schwanz sinn erwuesse Gréng Leguane meescht eng 45 cm laang, woubäi de Schwanz eppes méi wéi duebel sou laang ass. D'Grondfaarf vum Kierper variéiert vu gréng iwwer gro-gréng bis zu brong-gréng. D'Männercher sinn dacks zum Deel rout gefierft.
Op béid Säite vum Kapp, ënner dem Trommelfell, ass besonnesch eng vun de Schuppen opfälleg grouss entwéckelt. Ënner dem Kënn ass e grousse Lappen ze gesinn, dee beim Imponéieren, besonnesch och wärend der Reproduktiounszäit ausgebreet a vun der Säit gewise gëtt, wouduerch de Kierper méi imposant ausgesäit. Iwwer de ganze Réck an och de viischten Deel vum Schwanz sti laang Stachelen.
De Männchen ënnerscheet sech vum Weibchen duerch follgend Merkmaler: en ass am Ganzen eppes méi grouss; de Kierper a besonnesch d'Patte sinn dacks zum Deel rout gefierft; déi opfälleg Schupp op de 'Baken' ënner dem Trommelfell, de Kënnlappen an och d'Stachelen um Réck si méi grouss entwéckelt.
Dat ursprénglecht Verbreedungsgebitt zitt sech vu Brasilien, Peru, Bolivien, Ecuador, Kolumbien a Venezuela no Norden iwwer ganz Mëttelamerika bis an de Süde vu Mexiko hin. A Florida, am Texas and op Hawaii liewe verwëldert Populatiounen, déi vun Terrariendéieren ofstamen. Besonnesch a Florida huet d'Aart sech invasiv verbreet.
Déi Gréng Leguane sinn dagaktiv an hale sech meescht an de Beem op, wou se Blieder a Friichte friessen. Do wou se sech sécher viru Friessfeinde fillen, hale se sech och um Buedem op. Bei Gefor loosse se sech gäre vun engem Aascht erof an d'Waasser falen an dauchen ënner.
D'Weibche leet eemol am Joer 20 bis 70 Eeër beieneen an eng Hiel déi et meescht selwer gegruewen huet. Déi Jonk ginn 10 bis 15 Woche méi spéit aus. D'Eltere këmmere sech weder ëm d'Eeër nach ëm déi Jonk.
An enger Partie Länner gëllt d'Fleesch vun de Grénge Leguanen als Delikatess. An anere Länner gi se wéinst hirem rouege Verhalen an hiren uspriechende Faarwe gär als Hausdéieren an Terrarie gehalen. Fir béid Zwecker ginn s'an hirem Verbreedungsgebitt op Farme gezillt.
De Grénge Leguan, Iguana iguana, ass e Reptill aus der Famill vun de Leguanen (Iguanidae), deem säi Verbeedungsgebitt sech vum mëttlere Süd- bis iwwer ganz Mëttelamerika zitt.
Dee Grénge Leguan ass dagaktiv an hält sech meescht an de Beem op, wou e vegetaresch lieft. Vum Kapp bis zum Enn vum Schwanz ass e ronn 1,5 Meter, seele bis zu 2,2 Meter laang.
Iguana héjo nyaéta sato anu ngaran latinna Iguana iguana, nu kaasup ti kulawarga Iguanidae.[2] Ieu iguana mangrupa pituin ti wewengkon Amérika Tengah jeung Kidul, bisa kapanggin ti Sinaloa jeung Veracruz, Méksiko, di kidulna nepi ka Tropic of Capricorn di Paraguay jeung Brasil kidul wétan.[3] Ieu kadal badag ogé nyicingan loba pulo di sakuliah wewengkon Karibia sarta basisir wétan Pasifik, ogé geus diwanohkeun ka Florida kidul jeung Hawaii.[3]
Na mangsa tilu taun, iguana nu mimiti megarna kur sajeung 12 gram téh bisa jadi 1 kg, sarta kaasup iguana déwasa.[4] Sanggeus megar tinu jadi endog, ieu panjang iguana héjo kurang leuwih antara 17 nepi ka 25 cm.[5] Lolobana mah iguana déwasa beuratna antara 4 jeung 6 kg, tapi di sawatara wewengkon di Amérika Kidul, ku cara dahar nu tinangtu mah bisa nepi kana 8 kg beuratna. Ieu kadal badag panjang ti hulu nepi ka buntut téh kurang leuwih 2 méter.[5]
Sanajan disebut iguana héjo, satemenna ieu kadal téh miboga warna-warna nu varéatif.[6] Kadal déwasa jadi leuwih saragam warnana téh lantaran beuki nambahna umur éta iguana, sedengkeun anu ngorana mah sok katempo totol-totol atawa saru antara warna héjo jeung coklat.[6] Warna ogé bisa varéatifna dumasar kaayaan haté, suhu, kaséhatan, atawa status sosialna.[7] Parobahan warna kawas kitu bisa mantuan ieu iguana dina térmorégulasi.[8] Na waktu isuk, nalika suhu awak rendah, warna kulit jadi leuwih poék, tujuanna sangkan iguana nyerep panas tina cahya panonpoé.[7] Tapi nalika tengah poé anu mana panonpoé nyorot luhureun sirah, ieu iguana warnana jadi leuwih caang atawa malah jadi pias, maksudna sangkan mantulkeun cahya panonpoé sarta ngaminimalisir panas nu diserep.[7] Iguana anu kawilang aktif biasana mah miboga warna leuwih poék tinimbang iguana nu cicingeun nu hirup di lingkungan babarengan.[9]
Anu ngabédakeun tina ieu iguana nyaéta jawér nu ngagayot handapeun beuheung, nu mangrupa gagayotan kulit nu manteng tina beuheung tengah nepi ka puhu buntut, sarta buntut panjang nu nyungcung.[10] Jawér jalu leuwih ngumembang batan jawér nu iguana bikang.[10] Legana tulang hyoid ngarengken sarta ngadorong tungtung panghareupna tina ieu struktur, nu dipaké dina patahanan téritorial atawa nalika ieu iguana kasieunan.[10] Ieu jawér ogé miboga fungsi dina nyerep sarta disipasi panas nalika dipanjangkeun.[10]
Iguana héjo mangrupa kadal badag nu hirup dina tatangkalan, komona mah biasa hirup dina dahan tangkal pangluhurna.[11] Iguana anu ngora nyicingan tangkal di bagian landeuh nu kaiuhan, sedengkeun iguana kolot cicing di bagian tangkal nu leuwih luhur.[12] Kabiasaan hirup dina tangkal téh ngamumkinkeun ieu kadal bisa moyan handapeun cahya panonpoé, arang turun kana taneuh iwal iguana bikang nu ngali liang pikeun endogan.[13] Sanajan iguana héjo leuwih resep hirup dina tatangkalan, tapi da ieu iguana téh bisa ogé nyaluyukeun hirup ka aréa nu leuwih nembrak.[14] Rék dimana waé ieu iguana cicingna, karesepna mah di tempat nu loba cai lantaran ieu iguana bisaan dina ngojayna sarta hadé pisan na waktu teuleum di jero cai pikeun nyingkahan prédator.[15]
Lolobana iguana héjo nepi kana majadna téh antara tilu nepi ka opat taunan, sanajan ieu kadéwasaan téh saenya bisa kahontal leuwih anggal.[16] Iguana leuwih mindeng baranahan di usum halodo, tujuanna sangkan aranakanna megar dina usum ngijih nalika kadaharan leuwih gampang sayaga.[17] Pakawinan iguana kaasup kana sato nu poligini, saurang iguana jalu bisa kawin jeung sababaraha iguana bikang.[18] Sapatemonna dilakonan di wilayah datangna bikang anu mana leuwih ti hiji bikang.[18] Teu saeutik ogé kajadian konflik antara iguana jalu.[9] Kalakuan kawin jalu katara kayaning ngayun-ayunkeun sirah, manjangkeun sarta mondokkeun jawér handap, ogé susuruntul atawa ngégél beuheung bikangna.[19] Jalu nu dominan ogé sok nandaan batu, rokrak, atawa bikangna ku zat anu ngandung féromon liket nu dikaluarkeun tina pori-pori fémurina.[20]
Nalika kawin, iguana jalu ngadeukeutan iguana bikang sarta numpak kana tonggongna, bari ngangkang.[21] Pikeun nahan pasangaranna, iguana jalu gewewek kana kulit punduk iguana bikang ku sungutna, sakapeung bisa ngajadikeun tatu.[21] Iguana jalu ngadekkeun liang kloaka-na ka iguana bikang sarta ngasupkeun salah sahiji hémipénna kana kloaka bikang.[22] Kopulasi bisa lumangsung sawatara menit. Iguana bikang bisa nyimpen cimani nika mangtaun-taun, ngamumkinkeun bisa ngabuahan sél endog di mangsa nu ka hareupna.[22]
.jpg)
.JPG)
.jpg)
_(6775998755).jpg)
.jpg)
|title= (bantuan) |title= (bantuan) |title= (bantuan) Iguana héjo nyaéta sato anu ngaran latinna Iguana iguana, nu kaasup ti kulawarga Iguanidae. Ieu iguana mangrupa pituin ti wewengkon Amérika Tengah jeung Kidul, bisa kapanggin ti Sinaloa jeung Veracruz, Méksiko, di kidulna nepi ka Tropic of Capricorn di Paraguay jeung Brasil kidul wétan. Ieu kadal badag ogé nyicingan loba pulo di sakuliah wewengkon Karibia sarta basisir wétan Pasifik, ogé geus diwanohkeun ka Florida kidul jeung Hawaii.
Ang 'Iguana iguana' (Ingles: iguana) ay isang uri ng malaking butiki. Tinatawag ding bayawak [bilang pangkalahatang katawagan] ang ibang malalaking butiking umaakyat sa mga puno.[1]
Ang lathalaing ito na tungkol sa Agham ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Ang 'Iguana iguana' (Ingles: iguana) ay isang uri ng malaking butiki. Tinatawag ding bayawak [bilang pangkalahatang katawagan] ang ibang malalaking butiking umaakyat sa mga puno.
Iguana ijo (Latin: Furcifer padalis utawa Iguana iguana) ya iku salah sijining jinis iguana. Iguana ya iku kéwan kang kalebu ing jinis rèptil kang gedhé. Rèptil ya iku salah sijining jenis kéwan kang nduwèni sisik ing kulité lan biyasané rèptil iki urip ing alas tropis.[3] Iguana ijo iki biyasané urip ing dhaérah kang jembar. Jinis iguana ijo iki biyasané uga seneng urip ing dhaérah kang suhuné anget lan lembab, kayata urip ing alas ing dhaérah benua Amérika, ya iku alas ing Mèksiko Lor, Kepulauan Karibia, Paraguay, Brasil Kidul, Florida Kidul, Pulo Virgin, lan Puerto Rico. Iguana ijo iki kalebu kéwan herbivora utawa kéwan kang mangan tetuwuhan lan ora mangan daging.[4] Saliyané kalebu kéwan herbivora, iguana ijo iki uga kalebu ing jinis kéwan insèktivora utawa kéwan kang mangan kéwan-kéwan gegremetan kang ana ing sakubengé. Iguana ijo iki kalebu kéwan kang mlakuné rindhik amarga kanggo golèk pangan nganggo ilaté kang dawa.[3] Iguana ijo iki jinis kéwan kang diurnal utawa kéwan kang bisa urip mung ing wayah awan waé kanggo golèk pangan lan turu ing wayah bengi.[5]
Iguana ijo kalebu kéwan kang reprodhuksiné nganggo cara ngendhog utawa ovipar. Sadurungé ngendhog, iguana ijo wadon golèk papan kanggo gawé susuh lan susuhé iku kanggo nyèlèhaké endhogé. Papan kang disenengi iguana ijo wadon kanggo ngendhog ya iku dhaérah kang suhuné panas lan ora ana kéwan-kéwan liyané kang bisa ganggu anggoné iguana ijo ngendhog. Suhu bisa dadi pathokan anggoné ngendhog amarga suhu bisa nemtokaké wektu pembuahan lan nentokaké mangsa inkubasi iguana ijo. Mangsa inkubasi iguana ijo antarané 10-15 minggu.[6]
Iguana ijo wadon bisa ngasilaké endhog per taun cacahé 20-70 endhog. Biyasané, nalika ngendhog, kéwan iguana ijo iki ora ngerami endhogé utawa endhogé mau ora diwènèhi pangayoman déning iguana ijo wadon. Nanging, iguana ijo wadon gawé pananggulang supaya susuhé kang isiné endhog mau bisa aman saka mungsuh. Miturut panelitèn, ing dhaérah Panama, iguana ijo nalika ngendhog bagi-bagi susuh marang kéwan rèptil liyané, ya iku baya Amérika.[7]
Sawisé netes saka endhog, iguana ijo katon persis kaya iguana ijo gedhé ing babagan werna lan bentuké. Nanging, bentuk eri ing geger iguana cilik durung katon kaya iguana ijo gedhé. Sawisé netes uga, iguana ijo cilik langsung adhaptasi marang suhu lan kahanan ing lingkungan sakubengé. Iguana ijo uga golèk pangan dhéwé sawise netes saka endhog tanpa diéwangi karo iguana ijo kang dadi induk utawa biyungé. Amarga kuwi, iguana ijo nduwèni rasio kematian paling dhuwur ing kelasé. Iguana ijo bisa dipangan déning mungsuh-mungsuh utawa prédhator liyané nalika golèk pangan.[7]
Iguana ijo nduwèni awak kang dawa. Dawané bisa tekan 215 cm. Dawa awak antarané iguana ijo wadon lan iguana ijo lanang kuwi beda-beda. Biyasané, iguana ijo lanang luwih cepet dawa tinimbang iguana ijo wadon. Iguana ijo umumé nduwèni bobot 9-10 kg. Iguana ijo uga nduwèni bentuk sikil kang cendhèk lan nduwèni untu lan cakar landhep kang bisa digunakaké kanggo munggah wit-witan nalika golèk pangan.[8]
Iguana ijo ditemokaké ing sawetara dhaérah. Amarga kuwi, anatomi lan ciri-ciri saka iguana ijo ora mung sawarna waé nanging bisa ditemokaké bedané ing sawetara iguana ijo kang ditemokaké ing sawetara dhaérah. Umumé iguana ijo nduwèni bentuk awak kang dawa lan ana sisik kasar kang nutupi kulité. Sisiké kuwi mau warnané ora mung ijo nanging macem-macem ing dhaérah kang béda uga.[9] Iguana ijo ora kabèh nduwèni warna ijo ing kulité. Nanging, iguana ijo nduwèni werna macem-macem lan jinis. Ing dhaérah Peru, warna kulit iguana ijo ora ijo nanging biru kandel. Iguana ijo kang ditemokaké ing dhaérah kulon Costa Rica werna sisiké ora ijo, nanging warna abang lan ing dhaérah Mèksiko, iguana ijo kang ditemokaké nduwèni werna sisik orèn. Ing dhaérah Salvador, warna iguana ijo kang ditemokaké ya iku warna biru enom. Nanging, warna biru enom kuwi mau ora bisa salawasé katon ing sisik iguana. Nalika iguana ijo kang ditemokaké ing dhaérah Salvador wis gedhé, warna sisik kang biru enom kuwi mau ilang.[10]
Iguana ijo nduwèni eri ing gegeré. Dawané eri kang ana ing gegeré kuwi dawa lan yèn diukur dawané saka sirah tekan buntut. Buntut iguana ijo iku dawa lan buntuté bisa kanggo sarana pangauban saka mungsuh-mungsuh iguana ijo. Sipaté iguana ijo iki kaya cicak, ya iku bisa nglakokaké autotomi utawa medot buntuté nalika ana mungsuh ing sakubengé lan buntut kang wis pedot mau bisa thukul manèh gumantung karo kahanan ing lingkungan sakubengé lan gumantung umur iguana ijo. Buntut iguana ijo enom biyasané bisa cepet anggoné thukul, nanging béda karo iguana ijo gedhé. Buntut iguana ijo gedhé biyasané suwi anggoné thukul utawa bisa ora thukul manèh.[11]
Habitat saka iguana ijo ya iku dhaérah subtropis lan suhuné panas. Biyasané, iguana ijo iki akèh ditemokaké ing alas ana ing tlatah benua Amérika. Habitat iguana ijo iki uga kasebar saka dhaérah Mèksiko Kidul tekan dhaérah Brasil. Iguana ijo uga bisa ditemokaké ing Paraguay, Republik Dominika, Les Saintes, lan dhaérah sakubengé. Ing Pulo Anguilla uga ditemokaké habitat iguana ijo amarga ing taun 1995 kepungkur ana bencana awujud prahara gedhé. Amarga prahara gedhé kuwi mau, iguana ijo kagawa tekan Pulo Anguilla.[12]
Iguana ijo uga bisa ditemokaké ing dhaérah Ékuador, Amérika Kidul. Ing sawènèh dhaérah, habitat iguana ijo bisa ditemokaké ing banyu utawa wit-witan amarga iguana ijo kéwan kang nduwèni sipat kang arboréal. Arboréal ya iku daya obah kéwan kang urip ing wit-witan. Biyasané kéwan arboréal iki uripé mung ana ing wit-witan lan golèk pangan uga ing ndhuwur wit-witan.[5]
Habitat iguana ijo bisa dibedakaké gumantong cuaca lan suhu ing lingkungan sakubengé. Nalika mangsa adem, iguana ijo seneng urip ing dhaérah anget ya iku ing lemah amarga suhu lemah kang anget. Nanging, nalika ing mangsa panas, iguana ijo bisa ditemokaké ing banyu. Iguana ijo iki kalebu kéwan kang bisa renang lan nalika renang, iguana ijo migunakaké buntuté.[13]
Iguana ijo (Latin: Furcifer padalis utawa Iguana iguana) ya iku salah sijining jinis iguana. Iguana ya iku kéwan kang kalebu ing jinis rèptil kang gedhé. Rèptil ya iku salah sijining jenis kéwan kang nduwèni sisik ing kulité lan biyasané rèptil iki urip ing alas tropis. Iguana ijo iki biyasané urip ing dhaérah kang jembar. Jinis iguana ijo iki biyasané uga seneng urip ing dhaérah kang suhuné anget lan lembab, kayata urip ing alas ing dhaérah benua Amérika, ya iku alas ing Mèksiko Lor, Kepulauan Karibia, Paraguay, Brasil Kidul, Florida Kidul, Pulo Virgin, lan Puerto Rico. Iguana ijo iki kalebu kéwan herbivora utawa kéwan kang mangan tetuwuhan lan ora mangan daging. Saliyané kalebu kéwan herbivora, iguana ijo iki uga kalebu ing jinis kéwan insèktivora utawa kéwan kang mangan kéwan-kéwan gegremetan kang ana ing sakubengé. Iguana ijo iki kalebu kéwan kang mlakuné rindhik amarga kanggo golèk pangan nganggo ilaté kang dawa. Iguana ijo iki jinis kéwan kang diurnal utawa kéwan kang bisa urip mung ing wayah awan waé kanggo golèk pangan lan turu ing wayah bengi.
Pakasu (Iguana iguana) nisqaqa lliwmanta aswan hatun iwanam, iskay mitrukama suni yura mikhuqmi, Awya Yalapi kawsaq.
Teju guasu (karaiñe'ẽ: iguana) oĩ ko teju mymba. Teju guasu okove ka'aguype yvyrape. Okaru ka'a, togue, tupi'a. Pire tejugua guasu oĩ sa'y hovyũ. Mymba tuichavéva teju apytépe, ipire morotï ha hü, huguái puku, iodo tyryryhápe. ho’u mbokaja aju, guavíra ha opáichagua yva ka’aguy, Haku jave osẽ oguata ha oñembohaity yvy guýpe.
Η Πράσινη Ιγκουάνα ή Κοινή Ιγκουάνα (επιστ. ονομ.: Iguana iguana - Ιγκουάνα η ιγκουάνα) είναι ένα μεγάλο, δενδρόβιο φυτοφάγο είδος σαύρας του γένους ιθαγενών Ιγκουάνα στην Κεντρική και Νότια Αμερική.[1] Τα πράσινα ιγκουάνα κυμαίνονται πάνω από μια μεγάλη γεωγραφική περιοχή, από τη νότια Βραζιλία και την Παραγουάη, ως το Μεξικό και τα νησιά της Καραϊβικής. Επίσης και στις Ηνωμένες Πολιτείες, όμως σε άγριους πληθυσμούς της Νότιας Φλόριντα (συμπεριλαμβανομένων των Florida Keys), τη Χαβάη, και την κοιλάδα του Ρίο Γκράντε στο Τέξας.
Αναπτύσσεται σε 1,5 μέτρο σε μήκος από το κεφάλι μέχρι την ουρά, αν και μερικά δείγματα έχουν αυξηθεί περισσότερο από 2 μέτρα, και με βάρος έως και 9,1 κιλά.[2]
Συνήθως βρίσκεται σε αιχμαλωσία ως κατοικίδιο λόγω της ηρεμικής του διάθεσης και τα φωτεινά χρώματα που έχει, ωστόσο είναι απαιτητική η φροντίδα τους. Απαιτήσεις όπως μεγάλο σε χώρο terrarium και την ανάγκη για ειδικό φωτισμό (UVA-UVB), για να παράγει βιταμίνη D, και ειδική θερμότητα μπορεί να αποδειχθεί δύσκολο για έναν ερασιτέχνη χομπίστα.[3][4] [5][6]
Η Πράσινη Ιγκουάνα ή Κοινή Ιγκουάνα (επιστ. ονομ.: Iguana iguana - Ιγκουάνα η ιγκουάνα) είναι ένα μεγάλο, δενδρόβιο φυτοφάγο είδος σαύρας του γένους ιθαγενών Ιγκουάνα στην Κεντρική και Νότια Αμερική. Τα πράσινα ιγκουάνα κυμαίνονται πάνω από μια μεγάλη γεωγραφική περιοχή, από τη νότια Βραζιλία και την Παραγουάη, ως το Μεξικό και τα νησιά της Καραϊβικής. Επίσης και στις Ηνωμένες Πολιτείες, όμως σε άγριους πληθυσμούς της Νότιας Φλόριντα (συμπεριλαμβανομένων των Florida Keys), τη Χαβάη, και την κοιλάδα του Ρίο Γκράντε στο Τέξας.
Αναπτύσσεται σε 1,5 μέτρο σε μήκος από το κεφάλι μέχρι την ουρά, αν και μερικά δείγματα έχουν αυξηθεί περισσότερο από 2 μέτρα, και με βάρος έως και 9,1 κιλά.
Συνήθως βρίσκεται σε αιχμαλωσία ως κατοικίδιο λόγω της ηρεμικής του διάθεσης και τα φωτεινά χρώματα που έχει, ωστόσο είναι απαιτητική η φροντίδα τους. Απαιτήσεις όπως μεγάλο σε χώρο terrarium και την ανάγκη για ειδικό φωτισμό (UVA-UVB), για να παράγει βιταμίνη D, και ειδική θερμότητα μπορεί να αποδειχθεί δύσκολο για έναν ερασιτέχνη χομπίστα.
Зелена игуана (науч. Iguana iguana) — голем растителнојаден вид на гуштер од родот игуана кој живее во Средна и Јужна Америка. Зелената игуана расте до 1,5м и достигнува тежина до 10кг. Поради својот егзотичен изглед, зелената игуана е популарна и како домашен миленик.
Зелените игуани се дневни животни кои често се качуваат по растенијата и се наоѓаат близу до вода.[2][3]
Поради популарноста во трговијата со домашни миленици и како извор на храна во Латинска Америка, тие се на листата за контрола на трговијата со животни.[4]
Зелените игуани имаат низа од боцки на грбот и опашката кои ги штитат од предаторите.[3] Опашот го користат како камшик кога се бранат од напаѓачи, а како и кај многу други гуштери, тој може да отпадне и да се регенерира.[5][6] Подбрадокот го користат за регулирање на температурата, а исто така и за додворување.[7][8][3][9]
Зелените игуани имаат одличен вид, но само дење. Гледаат и ултравиолетова светлина. Тие имаат и трето око на врвот на главата, тнр. париетално око, со кое можат да забележат промени во осветленоста и им служи за заштита од предатори.[10]
Игуаните се вешти качувачи по дрва, а можат да паднат и од 15 метри висина без да се повредат. [3][7][6]
Кога времето е студено и влажно, тие повеќе сакаат да се на земја кајшто е потопло.[11] Игуаните се одлични пливачи, и кога пливаат ги држат нозете лабаво во водата, а управуваат со силни движења на опашот.[11]
Кога се уплашени од предатор, игуаните се обидвуаат да побегнат. Ако има вода во близина нурнуваат во водата и отпливуваат.[11] Ако се притеснети, ќе се издолжат, ќе го надуваат телото, и го покажуваат подбрадокот.[3] Ако опасноста продолжи, може да замавнат со опашот како со камшик. Ранетите животни се поагресивни.[11]
Зелените игуани климаат со главата на различни начини за да изразат разни социјални интеракции, како на пример при додворување, или за да поздрават друга игуана. Брзината и бројот на климнувања имаат различно значење.[3]
Соколите се хранат со зелените игуани и кога ќе го чујат писокот на сокол игуаните се смрзнуваат. Ова го користат луѓето за лов: со свирче слично на писок на сокол ќе ги натераат игуаните да останат во место и така полесно ги фаќаат.[11]
Игуаните се претежно хербиворни, се хранат со лисја, цветови, овошје и млади ластарки од над сто разни видови растенија.[12] Ова им претставува проблем за осморегулацијата бидејќи растителната материја содржи повеќе калиум, а помалку хранливи состојки во единица материја; затоа игуаните имаат развиено странична носна жлезда преку која се излачува вишокот на соли на калиум и натриум.[13] Зелените игуани имаат остри заби со кои можат да сомелат и тврди лисја. Забите им се сместени на внатрешната страна на вилиците, затоа тешко се забележуваат.[9]
Зелените игуани се размножуваат преку јајца: женката снесува 20-70 јајца еднаш годишно за време на сезоната на гнездење. Потоа го напушта гнездото, и не ги чуваат младите, кои се излегнуваат по 10-15 недели инкубација.[14][5]
Трговијата со миленичиња во САД ги прави игуаните мошне барани: 800.000 игуани биле увезени во САД само во 1995., главно од Хондурас, Ел Салвадор, Колумбија и Панама.[15] Но, овие животни бараат соодветна грижа, и голем број умираат за неколку години од купувањето.[8] Зелената игуана бара температура од 24-32 C и мора да има соодветен извор на ултравиолетова светлина.
Кога се чуваат дома, игуаните престануваат да бегаат од луѓето, но само после некое време за кое постојано биле во интеракција со нивниот сопственик.[8] За разлика од кучињата и мачките, не сакаат да се мазат, земаат во раце и сл.
Во заточеништво, зелената игуана може да живее 20-35 години.[16]
Една сина игуана од родот Cyclura фатена на Големиот Кајман е најдолговечниот гуштер - живеела 69 години од кои 54 во заточеништво.[17]
Здравите домашни игуани се внимателни животни кои може да се научат да вршат нужда на одредено место, дури и на тоалетна школка.[18]
Повеќето ветеринари немаат тренинг за лекување на игуаните.[19]
Социјализацијата на игуаната може да трае неколку години.[20] Таа има индивидуалност, која бара адаптација и од страна на сопственикот. После 5-10 години, игуаната може да покаже приврзаност слична на миленичиња - цицачи, дури и да е анксиозна кога одвоена од сопственикот.[8] [21]
Игуаната се употребува во исхраната на луѓето во Централна и Јужна Америка барем во последните 7000 години. Се верува дека популацијата на игуани на Карибите е донесена таму од луѓето како извор на храна.[22][11]
.jpg)
|date= (помош) ([[:Category:|link]]) |Work= ignored (|work= suggested) (помош); Check date values in: |date=, |accessdate= (помош) ([[:Category:|link]]) |isbn= value (помош) |Location= ignored (|location= suggested) (помош) |Volume= ignored (|volume= suggested) (помош) |date= (помош) ([[:Category:|link]]) Зелена игуана (науч. Iguana iguana) — голем растителнојаден вид на гуштер од родот игуана кој живее во Средна и Јужна Америка. Зелената игуана расте до 1,5м и достигнува тежина до 10кг. Поради својот егзотичен изглед, зелената игуана е популарна и како домашен миленик.
Зелените игуани се дневни животни кои често се качуваат по растенијата и се наоѓаат близу до вода.
Поради популарноста во трговијата со домашни миленици и како извор на храна во Латинска Америка, тие се на листата за контрола на трговијата со животни.
பச்சைப் பேரோந்தி அல்லது அமெரிக்கப் பேரோந்தி என்பது பேரோந்தி இனத்தைச் சேர்ந்த பல்லியினம் ஆகும். இது மத்திய அமெரிக்கா, தென் அமெரிக்கா மற்றும் கரீபியன் ஆகிய இடங்களில் காணப்படுகின்றது.[1]
பச்சைப் பேரோந்தி அல்லது அமெரிக்கப் பேரோந்தி என்பது பேரோந்தி இனத்தைச் சேர்ந்த பல்லியினம் ஆகும். இது மத்திய அமெரிக்கா, தென் அமெரிக்கா மற்றும் கரீபியன் ஆகிய இடங்களில் காணப்படுகின்றது.
Bras pajarpaw. Henwys apposya Josephus Nicolaus Laurenti.[1]
The green iguana (Iguana iguana), also known as the American iguana or the common green iguana, is a large, arboreal, mostly herbivorous species of lizard of the genus Iguana. Usually, this animal is simply called the iguana. The green iguana ranges over a large geographic area; it is native from southern Brazil and Paraguay as far north as Mexico.
A herbivore, it has adapted significantly with regard to locomotion and osmoregulation as a result of its diet. It grows to 1.7 m (5.6 ft) in length from head to tail, although a few specimens have grown more than 2 m (6.6 ft) with bodyweights upward of 20 lb (9.1 kg).
Commonly found in captivity as a pet due to its calm disposition and bright colors, it can be very demanding to care for properly. Space requirements and the need for special lighting and heat can prove challenging to the hobbyist.
The species was first officially described by Swedish botanist Carl Linnaeus in 1758.[6] Since then, numerous subspecies have been identified, but later classified as merely regional variants of the same species.[6]
Using nuclear and mitochondrial DNA-sequence data to explore the phylogenic history of the green iguana, scientists from El Salvador, Mexico, and the United States studied animals collected from 17 countries.[7] The topology of phylogeny indicated that the species originated in South America and eventually radiated through Central America and the Caribbean.[7] The study revealed no unique mitochondrial DNA haplotypes for subspecific status, but did indicate the deep lineage divergence between Central and South American populations.[7]
Naturalists once classified the Central American iguanas as a separate subspecies (I. i. rhinolopha), but this classification was later found to be invalid based on mitochondrial DNA, and iguanas with similar nose projections appeared randomly in other populations and interbred freely with those that do not share this trait.[8][9] Genetic studies in the late 2010s still recovered I. rhinolopha as a distinct species, along with several other cryptic lineages present in I. iguana, and classifying only the South American populations may be the "true" green iguana.[10] Two new insular subspecies (I. i. insularis and I. i. sanctaluciae) endemic to St. Lucia, Saint Vincent and the Grenadines and Grenada were also identified in 2019; a 2020 study also recovered both these subspecies as part of a distinct species, the southern Antillean horned iguana (I. insularis). The study also found the Saban black iguana (I. melanoderma), described in that study, to be the sister group of South American I. iguana, with the clade containing both being sister to that of I. insularis.[11] The Reptile Database disagrees with these conclusions, and groups all of these within the green iguana, with four subspecies: I. i. melanoderma, I. i. insularis, I. i.sanctaluciae, and I. i. iguana.[12]
The word "iguana" is derived from a Spanish form of the Taíno name for the species: iwana.[13][8] In some Spanish-speaking countries, males of the species are referred to as garrobo or ministro and juveniles are called iguanita or garrobito.[14]
The native range of the green iguana extends from southern Mexico to central Brazil, Paraguay, and Bolivia and the Caribbean; specifically Grenada, Aruba, Curaçao, Bonaire, Trinidad and Tobago, St. Lucia, St. Vincent, Montserrat, Saba and Útila.[15][16] They have been introduced to Grand Cayman, Puerto Rico, Hispaniola (in the Dominican Republic), Saint Martin (island), Guadeloupe, Martinique, Saint Vincent and the Grenadines, Singapore, Thailand, Taiwan, Texas, Florida, Hawaii, and the U.S. Virgin Islands.[17][18][16][19][20][21] Furthermore, green iguanas colonised the island of Anguilla in 1995 after being washed ashore following a hurricane.[22] Though the species is not native to Martinique, a small wild colony of released or escaped green iguanas endures at historic Fort Saint Louis.[23]
Green iguana has been introduced from South America to Puerto Rico and is very common throughout the island, where it is colloquially known as gallina de palo ("bamboo chicken" or "chicken of the tree") and considered an invasive species; in the United States, feral populations also exist in South Florida (including the Florida Keys), Hawaii, the U.S. Virgin Islands and the Rio Grande Valley of Texas.[17][18] Green iguanas have also successfully colonised the island of Anguilla, arriving on the island in 1995 after rafting across the Caribbean from Guadeloupe, where they were introduced.
The green iguana has become rare in parts of its native range of Central and South America due to hunting of wild iguanas for food, where iguanas have received the sobriquet gallino de palo ("bamboo chicken" or "chicken of the trees").[24][25] Overhunting resulted in a partial closure of markets in Nicaragua in 1976, while the government of Panama had taken action by the late 1960s to protect iguanas.[25]: 15–16
Green iguanas are diurnal, arboreal, and are often found near water.[26][9] Agile climbers, Iguana iguana can fall up to 50 feet (15 m) and land unhurt (iguanas use their hind leg claws to clasp leaves and branches to break a fall).[9][27][28] During cold, wet weather, green iguanas prefer to stay on the ground for greater warmth.[14] When swimming, iguanas remain submerged, letting their legs hang limply against their sides. They propel through the water with powerful tail strokes.[14]
While they may often be found in trees, these animals are well-known burrowers. The size of their burrow can range from 0.3 to 2.4 metres (1 ft 0 in to 7 ft 10 in) deep, with a diameter of 10 to 20 centimetres (4 to 7+3⁄4 in).[29] They have been observed burrowing in canals, levees, and dikes and along seawalls in southern Florida. If individuals do not dig their own, they may even use gopher tortoise burrows or usurp those of the Florida burrowing owl.
The green iguana is a large lizard and is probably the largest species in the iguana family, though a few in the genus Cyclura may match or exceed it in weight.[30] Adults typically grow to 1.2 to 1.7 m (3.9 to 5.6 ft) in length from head to tail.[8] As in all iguanas, the tail comprises much of this length, and the snout-to-vent length of most green iguanas is 30 to 42 cm (12 to 17 in). A typical adult male weighs around 4 kg (8.8 lb) while the smaller adult female typically weighs 1.2 to 3 kg (2.6 to 6.6 lb).[31] A few large males can reach or exceed 8 kg (18 lb) in weight and 2 m (6.6 ft) long.[32] Some specimens have even reportedly been measured at a body weight of greater than 9.1 kg (20 lb).[8]
Despite their name, green iguanas occur in different colours and types. In southern countries of their range, such as Peru, green iguanas appear bluish in colour, with bold blue markings.[9] On islands such as Bonaire, Curaçao, Aruba, and Grenada, a green iguana's colour may vary from green to lavender, black, and even reddish brown.[8][9] Green iguanas from the western region of Costa Rica are red, and animals of the northern ranges, such as Mexico, appear orange.[8][9] Juvenile green iguanas from El Salvador are often bright blue, but lose this color as they get older.[8]
Adult iguanas found on most of St. Lucia, mainly on the northeastern coast, Louvette, and Grand Anse, have many differences from other green iguana populations. They are light green with predominant black stripes. Instead of the typical orange dewlap, the iguanas of St. Lucia have a black dewlap. When compared to the common green iguana, females lay about half the number of eggs, 25 instead of 50. Scales to the back of their head, near the jawbone, are smaller. Their irises are white or cream, whereas other green iguanas have yellow irises.[33][34]
Green iguanas possess a row of spines along their backs and tails, which helps to protect them from predators.[9] Their whip-like tails can be used to deliver painful strikes, and like many other lizards, when grabbed by the tail, iguanas can allow it to break, so they can escape and eventually regenerate a new one.[35] In addition, iguanas have a well-developed dewlap, which helps regulate their body temperature.[27] This dewlap is used in courtships and territorial displays.[8][9][36]
Green iguanas have excellent vision, enabling them to detect shapes and motions at long distances.[37] As green iguanas have only a few rod cells, they have poor vision in low-light conditions. At the same time, they have cells called double-cone cells that give them sharp color vision and enable them to see ultraviolet wavelengths.[37] This ability is highly useful when basking so they can ensure they absorb enough sunlight to produce vitamin D.[8][28]
Green iguanas have a white photosensory organ on the top of their heads called the parietal eye (also called the third eye, pineal eye, or pineal gland), in contrast to most other lizards that have lost this primitive feature.[37] This "eye" has only a rudimentary retina and lens and cannot form images,[37] but is sensitive to changes in light and dark and can detect movement.[37] This helps the iguana detect predators stalking it from above.[37]
Green iguanas have very sharp teeth that are capable of shredding leaves and even human skin.[8] These teeth are shaped like a leaf, broad and flat, with serrations on the edge. The similarity of these teeth to those of one of the first dinosaurs discovered led to the dinosaur being named Iguanodon, meaning "iguana tooth", and the incorrect assumption that it had resembled a gigantic iguana.[38] The teeth are situated on the inner sides of the jawbones, which is why they are hard to see in smaller specimens.[36]
Primarily herbivorous, green iguanas are presented with a special problem for osmoregulation; plant matter contains more potassium and as it has less dense nutritional content, more must be eaten to meet metabolic needs.[39] As green iguanas are not capable of creating liquid urine more concentrated than their bodily fluids, like birds they excrete nitrogenous wastes as urate salts through a salt gland.[39] As a result, green iguanas have developed a lateral nasal gland to supplement renal salt secretion by expelling excess potassium and sodium chlorides.[39]
Green iguanas from Guatemala and southern Mexico (which may belong to the distinct species I. rhinolopha) predominantly have small horns on their snouts between their eyes and their nostrils, whereas others do not.[9]
Male green iguanas have highly developed femoral pores on the underside of their thighs, which secrete a scent (females have femoral pores, but they are smaller in comparison to those of the males).[8] In addition, the dorsal spines that run along a green iguana's back are noticeably longer and thicker in males than they are in females, making the animals somewhat sexually dimorphic.[8]
Male green iguanas tend to display more dominant behaviors, such as head bobbing and tail whipping. They also tend to develop a taller dorsal crest than females, as well as taller dorsal spines (or spikes). Large, round, very pronounced jowls are generally a male characteristic. Jowls are located under the jaw and are protected by the subtympanic plate, which is a large, green, circular-shaped scale.
Green iguanas are oviparous, with females laying clutches of 20 to 71 eggs once per year during a synchronized nesting period.[35][40] The female green iguana gives no parental protection after egg laying, apart from defending the nesting burrow during excavation.[40] In Panama, the green iguana has been observed sharing nest sites with American crocodiles, and in Honduras with spectacled caimans.[16]
The hatchlings emerge from the nest after 10–15 weeks of incubation.[35][40] Once hatched, the young iguanas look similar to the adults in color and shape, resembling adult females more so than males and lacking dorsal spines.[40]
Juveniles stay in familial groups for the first year of their lives.[40] Male green iguanas in these groups often use their own bodies to shield and protect females from predators, and it appears to be the only species of reptile to do this.[41]
When frightened by a predator, green iguanas attempt to flee, and if near a body of water, dive into it and swim away.[14] If cornered by a threat, the green iguana extends and displays the dewlap under its neck, stiffens and puffs up its body, hisses, and bobs its head at the aggressor.[9] If the threat persists, the iguana can lash with its tail, bite, and use its claws in defense.[14] The wounded are more inclined to fight than uninjured prey.[14]
Green iguanas use "head bobs" and dewlaps in a variety of ways in social interactions, such as greeting another iguana or to court a possible mate.[8] The frequency and number of head bobs have particular meanings to other iguanas.[9]
Green iguanas are hunted by predatory birds, and their fear of these is exploited as a ploy to catch them in the wild.[14] A hunter imitates the sound of a hawk by whistling or screaming, causing the iguana to freeze and making its capture easier.[14]
Green iguanas are primarily herbivores, with captives feeding on leaves such as turnip, mustard, and dandelion greens, flowers, fruit, and growing shoots of upwards of 100 different species of plant.[8][40] In Panama, one of the green iguana's favorite foods is the wild plum (Spondias mombin).[14]
Although they consume a wide variety of foods if offered, green iguanas are naturally herbivorous and require a precise ratio of minerals (two to one calcium to phosphorus) in their diet.[28][42] Captive iguanas must have a variety of leafy greens along with fruits and vegetables such as turnip greens, collard greens, butternut squash, acorn squash, mango, and parsnip.[43][44] Juvenile iguanas often eat feces from adults to acquire the essential microflora to digest their low-quality and hard-to-process vegetation-only diet.[14][40]
Some debate exists as to whether captive green iguanas should be fed animal protein.[8] Some evidence shows wild iguanas eating grasshoppers and tree snails, usually as a byproduct of eating plant material.[45][46] Wild adult green iguanas have been observed eating birds' eggs and chicks.[15][47] They occasionally eat a small amount of carrion or invertebrates.[48] Zoologists, such as Adam Britton, believe that such a diet containing protein is unhealthy for the animal's digestive system, resulting in severe long-term health damage, including kidney failure and leading to premature death.[49] On the other side of the argument is that green iguanas at the Miami Seaquarium in Key Biscayne, Florida, have been observed eating dead fish, and individuals kept in captivity have been known to eat mice without any ill effects.[8] De Vosjoli writes that captive animals have been known to survive and thrive on eating nothing but whole rodent block, or monkey chow, and one instance of romaine lettuce with vitamin and calcium supplements.[8] When found in unnatural habitats, especially those of high human population, they have also been known to feed on human garbage and poultry feces.[47] Captive iguanas should not be fed lettuce or meat, and instead receive the vitamins and minerals they need from a purely herbivorous diet.
In the aftermath of Hurricane Luis and Hurricane Marilyn in 1995, a raft of uprooted trees carrying 15 or more green iguanas landed on the eastern side of Anguilla – an island where green iguanas had never been recorded before.[50] These iguanas were apparently accidentally caught on the trees and rafted 320 km (200 mi) across the ocean from Guadeloupe, where green iguanas are an introduced species.[22][51] Examination of the weather patterns and ocean currents indicated that the iguanas had probably spent three weeks at sea before arriving on Anguilla.[51] Evidence of this new colony breeding on the island was found within two years of its arrival.[51]
In February 2012, the government of Puerto Rico proposed that the islands' iguanas, which were said to have a population of 4 million and considered to be a non-native nuisance, be eradicated and sold for meat.[52][53]
Iguanas have especially established introduced populations on islands in the Lesser Antilles, such as most of the French West Indies,[54] Sint Eustatius,[55] and Dominica.[56]
The green iguana is present as an invasive species on some of the islands of Fiji, where it is known as the American iguana. It poses a threat to the native iguanas through the potential spread of disease and to humans by spreading Salmonella. They were initially brought to Qamea in 2000 by an American who wanted them to eat the numerous insects on the island, although they are primarily herbivorous. They are now on the islands of Laucala, Matagi and Taveuni.[57][58]
The green iguana is established on Oahu and Maui, Hawaii, as a feral invasive species, despite strict legislation banning the importation of any reptiles,[59][60] and in the Rio Grande Valley of Texas.[9] As most reptiles carry Salmonella spp., this is a concern and a reason legislation has been sought to regulate the trade in green iguanas.[16]
Due to a combination of events, the green iguana is considered an invasive species in South Florida, and is found along the east coast, as well as the Gulf Coast, of Florida from Key West to Pinellas County.[61][16][36][62] The original small populations in the Florida Keys were stowaways on ships carrying fruit from South America. Over the years, other iguanas were introduced into the wild, mostly originating through the pet trade. Some escaped and some were intentionally released by their owners; these iguanas survived and then thrived in their new habitat.[62] They commonly hide in the attics of houses and on beaches. They often destroy gardens and landscaping.[62] They seem to be fond of eating a native endangered plant, Cordia globosa, and feeding on nickernut (Caesalpinia) a primary food plant of the endangered Miami blue butterfly (Cyclargus thomasi bethunebakeri); additionally on Marco Island, green iguanas have been observed using the burrows of the Florida burrowing owl (Athene cunicularia floridana), a species of special concern, all of which can make them more of a serious threat to Florida's ecosystem than originally believed.[16][63] Currently, the damage green iguanas have caused has become significant and expected to increase, but controversy remains on how to deal with the problem.[64]
In January 2008, large numbers of iguanas established in Florida dropped from the trees in which they lived, due to unseasonably cold nights that put them in a state of torpor and caused them to lose their grip on the tree branches.[65] Though no specific numbers were provided by local wildlife officials, local media described the phenomenon as a "frozen iguana shower" in which dozens "littered" local bike paths. Upon the return of daytime warmth, many (but not all) of the iguanas "woke up" and resumed their normal activities.[66] This occurred again in January 2010,[67] January 2018,[68] and December 2020[69] after prolonged cold fronts once again hit southern Florida.
Iguanas are also present in Ishigaki Island, Singapore, Thailand, and Taiwan.[70]
Green iguanas are by far the most globally traded reptiles, representing 46% of the total reptile trade in the US from 1996 and 2012, with annual imports reaching 1 million in 1996.[71] The American pet trade has put a great demand on the green iguana; 800,000 iguanas were imported into the U.S. in 1995 alone, primarily originating from captive farming operations based in their native countries (Honduras, El Salvador, Colombia, and Panama).[72] However, these animals are demanding to care for properly over their lifetimes, and many die within a few years of acquisition.[8][73]
Recently, an increase in illegal trading has been identified,[74][75][76] and a trade ban for transport within and out from the Lesser Antilles was suggested.[77]
Green iguanas thrive only in temperatures of 79 °F (26 °C) to 95 °F (35 °C) and must have appropriate sources of UVB and UVA lighting, or else their bodies cannot produce vitamin D that promotes calcium absorption, which can result in a metabolic bone disease that can be fatal.[8][28] In some locales (such as New York City and Hawaii), iguanas are considered exotic pets, and ownership is prohibited.[78][79] Due to the potential impact of an introduced species on Hawaii's ecosystem, the state has strict regulations regarding the import and possession of green iguanas; violators can spend three years in jail and be fined up to $200,000.[80]
The green iguana is listed under Appendix II of the Convention on International Trade in Endangered Species (CITES), meaning that international trade is regulated through the CITES permit system.[5] In addition, the green iguana is listed as Least Concern by the IUCN, with a mention of habitat depletion from development being a possible concern for green iguana populations in the future.[4][81] Historically, green iguana meat and eggs have been eaten as a source of protein throughout their native range,[82] and are prized for their alleged medicinal and aphrodisiac properties.[81] Efforts to raise green iguanas in the past have been made to raise green iguanas in captivity as a food source in an attempt to encourage more sustainable land use in Panama and Costa Rica.[4]
In 2020, iguana researchers collaborated to create an extended and 'live' database on genetic variation within the green iguana. The intent of the database is primarily to guide population management, hybrid identification, and monitoring of invasions and illegal trade.[83]
The Moche people of ancient Peru worshipped animals and often depicted green iguanas in their art.[84] The green iguana and its relative the black iguana (Ctenosaura similis) have been used as a food source in Central and South America for the past 7,000 years.[13] It is possible that some of the populations in the Caribbean were translocated there from the mainland by various tribes as a food source.[13] In Central and South America, green iguanas are still used as a source of meat and are often referred to as gallina de palo ("bamboo chicken" or "chicken of the tree"),[14] because they are said to taste like chicken.[85]
_juvenile_head.jpg)
Juvenile green iguana, Grand Cayman
Green iguana in Maracaibo
In Palo Verde National Park, Costa Rica
.jpg)
Reddish-colored green iguana
Young juvenile green iguana, found indoors in Curaçao
At the Botanical Garden at Portoviejo, Ecuador
At Saint Thomas, U.S. Virgin Islands (possibly Iguana iguana melanoderma instead)
Green iguana in Florida The green iguana (Iguana iguana), also known as the American iguana or the common green iguana, is a large, arboreal, mostly herbivorous species of lizard of the genus Iguana. Usually, this animal is simply called the iguana. The green iguana ranges over a large geographic area; it is native from southern Brazil and Paraguay as far north as Mexico.
A herbivore, it has adapted significantly with regard to locomotion and osmoregulation as a result of its diet. It grows to 1.7 m (5.6 ft) in length from head to tail, although a few specimens have grown more than 2 m (6.6 ft) with bodyweights upward of 20 lb (9.1 kg).
Commonly found in captivity as a pet due to its calm disposition and bright colors, it can be very demanding to care for properly. Space requirements and the need for special lighting and heat can prove challenging to the hobbyist.
La iguana verde, también conocida como iguana común (Iguana iguana) es una especie de la familia Iguanidae. [1] Es un gran lagarto arbóreo. Mide hasta 2 m de longitud de cabeza a cola. Los machos alcanzan entre 30 y 40 cm de longitud hocico-cloaca, las hembras cerca de 10 cm; cola extremadamente larga y algo aplanada lateralmente. [1] Llega a pesar más de 15 kg. Pertenece al grupo mayor y de más complicado diseño de los saurios del Nuevo Mundo, al que pertenecen la mayoría de las especies. Cabeza angosta, hocico redondeado en vista dorsal y truncado en vista lateral; ojos grandes con pupilas verticalmente elípticas; brazos robustos y poderosos con dedos provistos de uñas muy fuertes; pliegue gular conspicuamente grande en machos adultos y con escamas triangulares en bordes dando apariencia de sierra. [1] En la base de la cabeza inicia una fila de escamas anchas y alargadas que se prolonga en la parte medio dorsal sobre cuerpo y cola. A los lados de la cabeza, presenta un escudo circular alargado. Comúnmente con tubérculos de espinas alargadas a los lados del cuello. Cambian de color dependiendo la edad.[1] Se encuentra desde México hasta Brasil y el Pantanal del Paraguay, también en islas del Caribe y de manera asilvestrada en Florida (Estados Unidos).[2] En México, la especie se distribuye en la vertiente del Pacífico, principalmente de Sinaloa a Chiapas; actualmente se cuenta con algunos registros para el estado de Sonora. En la vertiente del Atlántico se le encuentra desde Veracruz hasta la península de Yucatán. También se le ha observado en Ciudad de México y en Morelos. Habita selvas tropicales y manglares, en menor grado áreas áridas y semiáridas. Prefiere clima cálido o muy cálido y húmedo o subhúmedo. Se encuentra desde 0 hasta cerca de los 1,000 m s. n. m.. La NOM-059-SEMARNAT-2010 considera a la especie como sujeta a protección especial; la UICN2019-1 como de preocupación menor. Se destaca la actividad humana como principal amenaza para la especie; en algunas poblaciones se da una reducción de sus individuos y de su rango de distribución por la sobre explotación, extracción de la especie y sus huevos para consumo humano y destrucción de grandes áreas boscosas.[1]
Pueden medir hasta 2 metros. Son herbívoros y se reproducen por medio de huevos, que son colocados bajo tierra durante el mes de febrero (verano austral). Alcanzan la madurez sexual a los 16 meses de edad, pero son consideradas adultas a los 36 meses, cuando miden 70 cm de largo.
El color verde de su piel les permite confundirse perfectamente con la vegetación que hay en su entorno. Su piel está recubierta de pequeñas escamas; tienen una cresta dorsal que recorre desde su cabeza hasta su cola, esta es muy vistosa en los machos.
Todas las iguanas tienen patas muy cortas y cinco dedos en cada pata, acabados en garras muy afiladas. Su cola es larga y delgada y está bordeada por una hilera de afiladas escamas dorsales. Este animal a veces emite resoplidos.
También se caracterizan por un gran repliegue debajo de la barbilla similar a una papada y son conocidas por sus espectaculares exhibiciones en los rituales de defensa y cortejo, en los que levantan el cuerpo mientras agitan con fuerza la cabeza de arriba abajo. Viven principalmente en regiones bastante húmedas, como la selva mexicana y brasileña.
El macho se distingue de la hembra porque tiene una cresta más grande y protuberante, la cabeza es corta y no tan alargada. Tienen unas glándulas a nivel de su membrana subtimpánica que en la madurez sexual empiezan a crecer y se notan los bultos.
La papada suele ser más grande en los machos. Los poros femorales, protuberancias que van por abajo de sus piernas, son más marcados que en la hembra. Además, tienen dos bultos en la zona de la cloaca que son los hemipenes.
Los machos también tienden a cambiar a un color anaranjado en época de apareamiento. Esto, aunque tampoco es una característica exclusiva de los machos, su color es más brillante y fuerte que en las hembras. La época de apareamiento es diferente en cada región del mundo; está regida por temperaturas, humedad y radiación solar, que hacen que entren en la época de celo.
Las iguanas viven en zonas de vegetación espesa y en altura (manglares, selvas, pastizales, riberas de ríos, acahuales...), donde la temperatura media anual es de 27-28 °C y la humedad ambiente es superior al 70%. Son animales fundamentalmente arborícolas, es decir, que en los árboles pasan la mayor parte del tiempo, y lo hacen gracias a sus fuertes garras y su larga cola.
Esta especie es subdividida en dos subespecies:[2]
Ambos taxones pueden ser separados según la cantidad de «cuernos» en el hocico.
Al ser reptiles, son de sangre fría, con lo que con los primeros rayos de sol, suben a las ramas más altas para alcanzar la temperatura óptima «operativa», aproximadamente entre 28-35 °C. Acto seguido se dedican a la búsqueda de alimento, sobre todo hojas (son folívoros), brotes tiernos y alguno que otro fruto, la mayoría de estos los consiguen sin bajar de los árboles aunque en ocasiones pueden bajar, bien para comer frutos maduros, para poner huevos (en madrigueras que excavan en el suelo) o bien para huir de algún depredador (las iguanas prefieren vivir cerca de ríos para así zambullirse desde el árbol en caso de peligro, pudiendo estar sumergidas durante lapsos de tiempo de hasta 15 minutos).
Las iguanas son animales bastante solitarios y sólo viven en comunidad mientras dura el periodo de celo y reproducción, durante el cual se juntan en grupos de unos 5 a 8 miembros, formados por un macho dominante, varias hembras, y ejemplares jóvenes. Como vemos se forma una jerarquía en la cual el macho dominante tiene mayores privilegios (sobre las hembras, lugar para tomar el sol, etc.). Suelen estar siempre alerta ayudándose unas a otras en la difícil tarea de vigilancia continua. Sus principales enemigos (además del hombre), son los felinos, serpientes y aves de presa (el zanate que se alimenta de crías, el tejón, el mapache que destruye sus nidos para alimentarse de los huevos, la boa, incluso perros y gatos domésticos).
Las iguanas jóvenes prefieren situarse en una altura baja-media del bosque donde el calor no es tan sofocante y la humedad es más elevada. Por el contrario, las iguanas adultas suelen ocupar las copas altas de los árboles donde el sol da con más intensidad y donde la humedad es menor.
Durante un periodo determinado de tiempo (que suele variar de unas regiones a otras), que normalmente va de diciembre a febrero, las iguanas entran en celo y centran toda su actividad en intentar aparearse. Los machos pelean por un territorio elevado y soleado. Las hembras observan a los machos y suelen elegir a aquel más grande o dominante. Tras este período, una hembra puede aparearse hasta con tres machos, y un macho puede embestir a una gran multitud de hembras. Al quedarse preñadas las hembras, tras dos meses de gestación, pelearán por un terreno donde realizar los túneles (de 25-50 cm de profundidad y de 7 a 15 m de largo) en los que depositar los huevos. Los huevos eclosionarán (romperán el cascarón) entre los 70 y 90 días dependiendo de las condiciones climáticas.
Las iguanas han sido siempre cazadas por los nativos de la zona (sobre todo el día de Pascua, en la que es el manjar por excelencia), aunque durante los últimos años son perseguidas con fines comerciales mediante perros adiestrados. El negocio peletero y de venta como animal de compañía han hecho peligrar su existencia hasta llegar a estar registradas en el apéndice II del CITES.
Las iguanas son animales diurnos, esto quiere decir que están activos únicamente por el día y duermen por la noche. Son animales que, a diferencia de perros y gatos, siguen una rutina diaria que suele ser inmutable (quizá sea por esto mismo por lo que odian los cambios y se estresan con facilidad). Pues bien, una iguana salvaje se despierta cuando sale el sol y busca un sitio soleado donde recostarse y calentarse hasta alcanzar la temperatura apropiada para moverse con facilidad y buscar alimento. Así permanecen más o menos hasta mediodía, es entonces cuando se dedican a la búsqueda de forraje, flores, hojas, brotes tiernos, frutos suaves, etc. Tras comer lo suficiente, buscan de nuevo un sitio soleado donde permanecer recostadas y digerir el alimento. Al atardecer, buscan un sitio seguro donde esperar a que llegue la noche. Y así durante los 10 a 15 años que suelen vivir las iguanas salvajes.
Suelen utilizar la cola como látigo para su defensa ante animales relativamente más grandes.
Las iguanas son reptiles estrictamente herbívoros. En estado salvaje pueden llegar a comer pequeños insectos que los ingieren al comerse las hojas verdes, que es lo que les interesa; o cuando escasea la vegetación y ya han pasado días sin comer se les ha llegado a ver alimentándose de pequeños insectos o animales, cabe mencionar que esto es perjudicial para su salud.[3]
A las iguanas se les encuentra viviendo en árboles cerca del agua, donde se introducen si son atacadas. Ágiles escaladoras, pueden caer al suelo de la selva (sobre el colchón orgánico) desde 10 m sin lastimarse, corriendo a gran velocidad inmediatamente.
Las poblaciones de iguana, se han visto disminuidas de manera significativa en todas sus latitudes de distribución, desde los estados de Sinaloa y Veracruz en México hasta Brasil y Paraguay, debido, principalmente a la caza sin control y a la destrucción paulatina de su hábitat. En México, los estados en donde se presenta mayor captura son Oaxaca, Guerrero, Campeche y Chiapas, donde sus poblaciones se han reducido drásticamente.
Estas acciones son el resultado del uso de las especies de iguanas por las comunidades locales en Latinoamérica como alimento de subsistencia. Además, ha representado una fuente importante de proteínas con alto valor nutricional en los trópicos de América desde hace cientos de años. La caza de iguanas se ve reflejada en numerosas culturas del Pacífico y América Central, donde es utilizada principalmente como alimento, consumiendo la carne y huevos por considerarse afrodisíacos y deliciosos prácticamente en todas las regiones donde habita, principalmente por la población rural.
Debido a su popularidad en el mercado de las mascotas y como alimento en países de América Latina, las iguanas están listadas en el Apéndice CITES II (Convención sobre el Comercio Internacional de Especies Amenazadas de Fauna y Flora Silvestres), lo que significa que su comercio debe de ser limitado y controlado.
En Puerto Rico, se estima que su número sobrepasa el de la población humana de ese país (casi 4 millones) y al ser ya un problema se está considerando establecer una industria para su captura y comercialización para exportarla a países centroamericanos donde su carne tiene gran demanda.
En Chiapas las iguanas se capturan por cientos durante la época de postura con un lazo, luego les abren los dedos para sacar los tendones y amarrar con ellos sus extremidades anteriores y posteriores, por encima del lomo. Para obtener los huevos, abren el vientre del reptil, halando los largos oviductos. Luego, el animal es arrojado, aún vivo, con el vientre abierto. En algunas partes del Golfo de México la caza de iguanas se realiza utilizando perros iguaneros adiestrados (con las orejas cortadas según la tradición) los cuales deben coger a las iguanas pero sin comérselas. Un hombre sube a los árboles y las asusta, y éstas por instinto se lanzan a un río cercano o al suelo y es cuando estos perros las persiguen y atrapan.
Una vez capturada, la iguana es atada de sus extremidades por encima del lomo, para ello, jalan una de sus uñas con todo y tendón para insertarla en el tendón de la falange en la extremidad opuesta. Además, debido a su agresividad se les cose el hocico para evitar que muerdan durante el transporte.
En Colombia, especialmente en corregimientos del departamento del Cesar situados a orillas de ciénagas y ríos como lo son Barrancalebrija, Loma de Corredor, Puerto Patiño y Campo Amalia, se caza la iguana con otra finalidad diferente al de su consumo, utilizando sus restos como carnada para la pesca de nicuro y comelón, dos peces carnívoros que abundan en todo el sur del departamento.[4]
Las iguanas verdes son utilizadas como mascotas exóticas, a pesar de necesitar cuidados especiales como un terrario, una temperatura adecuada, comida fresca diariamente, tomar el sol, disponer de iluminación UV. Puede transmitir la bacteria Salmonella.[5]
La iguana verde es la más comercializada a pesar de ser muy territorial, a muchos no les importa y compran este tipo de reptil sin pensar en las consecuencias de la vida del animal, aun cuando consideren crear un hábitat artificial con todas las precauciones, cuidados y alimentación, nunca vivirá igual que en su hábitat natural.
Esta especie es muy codiciada en Panamá y departamentos del Caribe colombiano, donde es preparada su carne con leche de coco, siendo uno de los platos más apetecidos de la población de Fonseca en la La Guajira colombiana. En el departamento del Atlántico, son cazadas las hembras para retirarles los huevos dejándolas estériles. Estos son comercializados ilegalmente.
También es utilizada en sopas en Nicaragua para la llamada «sopa de garrobo». Son cazadas y vendidas en mercados de diferentes ciudades del país, es ilegal, pero el país no cuenta con leyes básicas que se pongan en reglamento.
Otro de los usos gastronómicos, es usar su carne en el sur de Veracruz (México), como ingrediente en el tamal, solo usan la carne de las iguanas adultas, ya que una joven posee poca carne. Este es cazado por su dulce sabor diferente que le da al tamal, pues se necesita solicitar un permiso temporal para la caza, porque son destazadas brutalmente, y les cortan su cabeza, sus patas y cola. Después son retiradas de su piel y empezadas a desmenuzar.
La iguana verde, también conocida como iguana común (Iguana iguana) es una especie de la familia Iguanidae. Es un gran lagarto arbóreo. Mide hasta 2 m de longitud de cabeza a cola. Los machos alcanzan entre 30 y 40 cm de longitud hocico-cloaca, las hembras cerca de 10 cm; cola extremadamente larga y algo aplanada lateralmente. Llega a pesar más de 15 kg. Pertenece al grupo mayor y de más complicado diseño de los saurios del Nuevo Mundo, al que pertenecen la mayoría de las especies. Cabeza angosta, hocico redondeado en vista dorsal y truncado en vista lateral; ojos grandes con pupilas verticalmente elípticas; brazos robustos y poderosos con dedos provistos de uñas muy fuertes; pliegue gular conspicuamente grande en machos adultos y con escamas triangulares en bordes dando apariencia de sierra. En la base de la cabeza inicia una fila de escamas anchas y alargadas que se prolonga en la parte medio dorsal sobre cuerpo y cola. A los lados de la cabeza, presenta un escudo circular alargado. Comúnmente con tubérculos de espinas alargadas a los lados del cuello. Cambian de color dependiendo la edad. Se encuentra desde México hasta Brasil y el Pantanal del Paraguay, también en islas del Caribe y de manera asilvestrada en Florida (Estados Unidos). En México, la especie se distribuye en la vertiente del Pacífico, principalmente de Sinaloa a Chiapas; actualmente se cuenta con algunos registros para el estado de Sonora. En la vertiente del Atlántico se le encuentra desde Veracruz hasta la península de Yucatán. También se le ha observado en Ciudad de México y en Morelos. Habita selvas tropicales y manglares, en menor grado áreas áridas y semiáridas. Prefiere clima cálido o muy cálido y húmedo o subhúmedo. Se encuentra desde 0 hasta cerca de los 1,000 m s. n. m.. La NOM-059-SEMARNAT-2010 considera a la especie como sujeta a protección especial; la UICN2019-1 como de preocupación menor. Se destaca la actividad humana como principal amenaza para la especie; en algunas poblaciones se da una reducción de sus individuos y de su rango de distribución por la sobre explotación, extracción de la especie y sus huevos para consumo humano y destrucción de grandes áreas boscosas.
Iguana iguana edo iguana berdea Iguana generoko animalia da. Narrastien barruko Iguanidae familian sailkatuta dago.
Iguana iguana edo iguana berdea Iguana generoko animalia da. Narrastien barruko Iguanidae familian sailkatuta dago.
Iguaani (Iguana iguana) eli vihreä leguaani on suurikokoinen leguaani. Iguaaneja pidetään myös lemmikkieläiminä.
Iguaanin poikaset ovat silmiinpistävän kirkkaan vihreitä, mutta eläimen värit haalistuvat ajan kanssa ja aikuisena iguaanin väritys on rusehtavan harmaa ja kellertävä, päästä jopa turkoosi ja sen hännässä on poikittaisia tummia raitoja. Kynnet ovat pitkät ja terävät. Iguaanilla on voimakasrakenteinen pää, alaleuan suomut ovat suuria ja sillä on alaleuassaan selvästi erottuva suuri pyöreä suomu, selässä on harja ja leuassa kaulalappu. Täysikasvuinen naaras on yleensä noin 90–110 cm:n ja koiras 130–150 cm:n pituinen. Iguaanin pituudesta suurin osa on häntää, eikä ruumiin pituudeksi tällöin jää kuin 30–40 cm.
Luonnossa iguaania tavataan Etelä-Amerikan sademetsistä ja savanneilta veden läheisyydestä. Esimerkiksi Grand Caymanilla iguaanit ovat levittäytyneet laajasti ihmisasutuksen tuntumaan, missä ne uhkaavat pihojen ja puutarhojen istutuksia.
Iguaanit ovat päiväaktiivinen laji. Iguaaneilla on tapana makailla puiden oksistossa joen yläpuolella ja vaaran uhatessa ne pudottautuvat veteen ja pakenevat uimalla. Toinen iguaanin puolustuskeino on sen häntä, jolla se läimäyttää tarvittaessa uhkaajaansa. Iguaani kykenee myös monien muiden liskojen tavoin irrottamaan häntänsä jos siihen tartutaan. Irrotetun hännän tilalle kasvaa uusi, vaikkakin regeneraatio kestää yleensä useita vuosia ja jää useimmiten vialliseksi verrattuna koskemattomaan häntään.
Iguaanit ovat kasvinsyöjiä. Niiden ruokavalio koostuu pääasiassa lehdistä. Iguaanien ruokavalioon eivät kuulu hyönteiset eikä mikään muu eläinproteiineista koostuva ravinto.
Iguaani (Iguana iguana) eli vihreä leguaani on suurikokoinen leguaani. Iguaaneja pidetään myös lemmikkieläiminä.
Iguana iguana est une espèce de sauriens de la famille des Iguanidae[1]. En français, elle est nommée Iguane vert ou Iguane commun.
C'est une grande espèce de lézards arboricoles et herbivores du genre Iguana originaire d'Amérique du Sud et centrale. L'adulte mesure environ 1,5 m de la tête à la queue, et certains spécimens peuvent atteindre les 2 m et peser 5 kg, ce qui en fait le plus imposant des iguanes. Il prend diverses couleurs selon sa région d'origine, sa teinte pouvant prendre différents tons de vert, mais aussi être rosée, bleuâtre ou orangée. Il se caractérise également par les anneaux noirs visibles sur sa queue et sa crête d'épines dorsales. L'Iguane vert passe le plus clair de son temps dans les arbres, à se nourrir de feuillage. C'est un animal territorial qui se montre agressif envers les autres mâles, notamment en période de reproduction. Les femelles pondent une fois par an, et dès l'éclosion les jeunes sont livrés à eux-mêmes, souvent victimes de prédateurs comme le basilic. Ils atteignent leur maturité sexuelle à trois ans.
L'Iguane vert a une aire de répartition très étendue qui va du Sud du Brésil et du Paraguay au Nord du Mexique, aux Îles Caraïbes. Il est également présent aux États-Unis où on trouve des populations issues du marronnage, notamment dans le sud de la Floride (dont l'archipel des Keys), à Hawaï et la vallée du Rio Grande au Texas, où il constitue une menace pour l'équilibre écologique local. En Amérique du Sud, l'Iguane vert est apprécié pour sa viande et pour ses œufs, et est chassé ou élevé pour fournir les marchés locaux, mais aussi pour approvisionner le marché des animaux de compagnie. Il est en effet de plus en plus couramment élevé en captivité en tant que nouvel animal de compagnie du fait de son tempérament calme et de ses couleurs vives, bien qu'il exige des soins particuliers et suffisamment d'espace. Les captures d'animaux sauvages ont fait chuter les effectifs, même si l'espèce n'est pas encore menacée. En effet les Indiens apprécient beaucoup sa chair ce qui a un impact sur les populations.
L'Iguane vert est un grand lézard qui atteint généralement une taille variant entre 1,2 et 1,6 m du museau à la queue, pour une masse de 3 à 5 kg maximum chez le mâle. La femelle est un peu plus petite et mesure en moyenne 1,3 m pour 1,2 à 2,6 kg[2]. Certains spécimens peuvent atteindre les 2 m de long[3], ce qui fait de lui le plus imposant de tous les iguanes[4]. La queue représente une forte proportion de la longueur totale, et la longueur de la bouche au cloaque d'un grand mâle environne 45 cm. Dans certains milieux plus arides de son aire de répartition comme l'île de Curaçao, les spécimens ont tendance à être plus petits, et la longueur de leur corps sans la queue excède rarement 23 à 26 cm[2].
Détail de la tête, le fanon gulaire bien visible.
un Iguana iguana (Iguane vert) au zoo de Singapour
Portrait d'un Iguana iguana. Mai 2019.
Ce reptile possède une rangée d'épines le long du dos et de la queue qui l'aide à se protéger des prédateurs[5]. Ses épines peuvent atteindre 8 cm chez les vieux mâles[4]. Il se caractérise également par la présence d'une grande écaille, dont la couleur varie suivant les spécimens, juste en dessous du tympan[6]. Ses membres sont solides, avec cinq grands doigts qui se terminent par des griffes longues et acérées. L'axe du pouce diverge de celui des autres doigts, facilitant la préhension. Sa queue peut être utilisée comme un fouet pour asséner des coups et blesser. Elle représente pas moins de deux tiers de sa longueur totale. Iguana iguana a par ailleurs acquis au cours de l'évolution un fanon gulaire qui sert à sa thermorégulation[7] ainsi qu'aux parades sexuelles et aux luttes territoriales[3],[5],[8].
Les dents sont accolées au bord interne de la mâchoire. Elles sont aplaties et munies de plusieurs tubercules. Leur remplacement se fait de manière différente des autres reptiles : le bourgeon dentaire de la nouvelle dent pousse à la base de l'ancienne et à l'intérieur de celle-ci, creusant peu à peu l'ancienne dent tout en prenant sa place[4].
Malgré son nom vernaculaire, l'Iguane vert peut arborer différentes couleurs. Dans les pays du sud de l'aire de répartition de l'espèce comme le Pérou, les Iguanes verts sont de couleur bleuâtre mouchetée de noir[5]. Sur les îles comme Bonaire, Curaçao, Aruba et la Grenade, ils peuvent aussi bien être verts que noirs, de couleur lavande ou même rose[3],[5]. Les Iguanes verts vivant dans l'ouest du Costa Rica sont rouges tandis que les animaux issus du nord de l'aire de répartition, comme le Mexique, sont orange[3],[5]. Les individus juvéniles du Salvador sont souvent d'un bleu vif avant de perdre cette couleur en vieillissant[3].
L'Iguane vert n'a pas une couleur totalement uniforme. On observe généralement des anneaux jaunes et noirs sur la queue, des bandes horizontales noirâtres sur le ventre et les flancs et des rayures de couleur vive sur les épaules[4].
Les iguanes femelles sont moins imposantes que les mâles. Ces derniers se distinguent aussi par des épines dorsales nettement plus longues et plus épaisses, une tête plus massive et un fanon plus visible[3],[9] ; ils sont également plus vivement colorés que les femelles[4]. Les Iguanes verts mâles ont des glandes assez développées sous leurs cuisses qui sécrètent une substance odorante. Les femelles possèdent également ce type de glande sous les cuisses, mais elles sont nettement moins développées que chez les mâles[3].
Dans les Antilles, l'Iguane vert peut être confondu avec l'autre membre du genre Iguana, l'iguane des Petites Antilles (Iguana delicatissima). Ce dernier est plus petit et se distingue de l'Iguane vert par l'absence de la grosse écaille en dessous du tympan et l'absence de rayures noires sur la queue.
L'Iguane vert dispose d'une excellente vision qui lui permet de distinguer les formes et les mouvements à de longues distances[10]. Sa vision est toutefois mauvaise lorsque la luminosité est faible du fait de son petit nombre de cellules en bâtonnets. Il possède des cellules appelées « doubles cônes » qui lui confèrent une bonne vision des couleurs et lui permettent de voir dans le domaine ultraviolet[10]. Cette capacité est très utile lorsque l'animal cherche à absorber suffisamment d'UVA et d'UVB à la lumière du soleil pour produire de la vitamine D[3],[11].
L'iguane possède un organe voméronasal lui permettant d'analyser les molécules présentes dans son environnement plus précisément que par son odorat. Leur orifice nasal est commun à l'organe de l'odorat et à cet organe voméronasal (aussi appelé organe de Jacobson). Il déploie sa langue à plusieurs reprises pour alimenter cet organe sensoriel, à la manière des serpents et des varans[6]. Le goût des iguanes est également très développé grâce aux très nombreuses papilles gustatives que l'on trouve sur sa langue. En revanche, même s'il distingue les bruits, son audition est peu performante[4].
Comme la plupart des reptiles, l'Iguane vert est un animal poïkilotherme, c'est-à-dire que sa température corporelle n'est pas stable mais dépend de son environnement. Pour rester dans sa plage de température optimale qui se situe entre 29 et 39 °C, l'Iguane vert utilise son œil pinéal. Il peut faire varier la couleur de sa peau en s'assombrissant pour mieux capter la chaleur du soleil lorsqu'il fait trop froid, ou au contraire en s'éclaircissant quand il fait trop chaud. Il peut également faire varier son rythme cardiaque, le ralentissant lorsqu'il fait chaud[12].
Les iguanes passent une très grande majorité de leur temps inactifs, perchés sur une branche d'arbre. Une étude a ainsi révélé qu'un Iguane vert consacrait 3 % de son temps à la reproduction, 1 % à la recherche de la nourriture et qu'il demeurait inactif 96 % du temps[4]. Il n'a en effet pas réellement de déplacement à faire pour chercher sa nourriture, et il mange plus en période humide qu'en période sèche, adaptant sa consommation à la ressource en nourriture[4].
Ce sont des animaux territoriaux, et les mâles n'hésitent pas à quitter leur branche pour aller chasser un autre mâle s'aventurant sur leur territoire. Ils peuvent toutefois laisser approcher occasionnellement des jeunes mâles qui ne représentent pas encore une vraie menace. Le territoire ainsi considéré correspond généralement à un arbre, mais plusieurs iguanes peuvent parfois se partager un arbre suffisamment grand, en occupant chacun une portion[4]. Les combats entre mâles se font plus fréquents en période de reproduction, les jeunes mâles s'en prenant à leurs aînés suivant un rituel bien défini. Les iguanes s'avancent l'un face à l'autre, fanon gulaire et membres tendus, et se mettent à tourner en rond, hochant la tête et sifflant, avec la queue qui balaie le sol par des mouvements saccadés. Ils essaient alors de monter sur le dos de leur adversaire, et quand un des deux y parvient il fouille les replis du cou de son adversaire avec sa gueule grande ouverte. La tête du mâle dominé vire au vert sombre tandis que celle de son agresseur devient blanche, et ce en quelques minutes seulement. Le dominant finit par mordre son adversaire au dos ou au cou avant de partir ; le mâle dominé s'enfuit alors vers un autre territoire[4].
Sur le territoire d'un mâle on trouve généralement environ six femelles, qui mettent également en place une certaine hiérarchie par intimidation. Les femelles peuvent également se montrer très agressives, surtout en période de ponte[6].
L'Iguane vert est un très bon grimpeur, qui utilise ses griffes pour s'accrocher à l'écorce des arbres et avoir de bonnes prises. Iguana iguana peut tomber d'une hauteur de 15 m sans se blesser (les iguanes utilisent les griffes de leurs pattes postérieures pour s'agripper aux feuilles et branches des arbres pour ralentir leur chute)[5],[7],[11]. Au sol, il marche lentement, laissant traîner son corps sur le sol, avec les membres repliés et la queue ondulant lentement. En revanche, quand il est menacé, il peut courir avec les pattes tendues et le corps bien au-dessus du sol[4].
Les iguanes nagent en restant totalement submergés et en gardant leurs quatre pattes le long du corps. Ils se déplacent ainsi grâce aux battements de leur puissante queue[13].
Cet animal est herbivore[14]. Cependant, on observe que les individus plus jeunes sont davantage carnivores et deviennent progressivement herbivores lorsque leur âge avance. Les individus âgés de moins de deux ou trois ans consomment ainsi des insectes et des araignées, leur permettant une bonne croissance, tandis que les adultes mangent des plantes vertes, ajoutant parfois à leur menu des fruits ou des fleurs[14]. Du fait de ses mœurs arboricoles, il mange principalement des feuilles et des plantes épiphytes, par exemple celles du genre Billbergia. L'iguane attrape sa nourriture avec sa bouche, sans se servir de ses pattes. Sa dentition n'est pas différenciée et n'est pas adaptée à mâcher des végétaux car elle est composée de petites dents pointues. Il se contente de les déchirer grossièrement en lambeaux avant de les avaler[4].
Les iguanes ne sont pas capables d'assimiler eux-mêmes les végétaux, composés en grande partie de cellulose que les enzymes produites par le système digestif de l'animal ne peuvent dégrader. Ils doivent donc compter sur la flore microbienne de leur grand intestin pour dégrader la cellulose[4]. Les jeunes iguanes ne disposent pas à leur naissance des micro-organismes nécessaires pour assimiler les végétaux, et il a été montré qu'ils mangent les fèces des adultes pour acquérir la microflore nécessaire à un régime alimentaire strictement herbivore[13],[15].
Malgré la vaste diversité d'aliments entrant dans son menu, l'Iguane vert est principalement herbivore et a donc besoin d'un ratio bien précis d'apports en minéraux (ratio calcium sur phosphore d'un à deux)[11],[16].
Concernant les iguanes en captivité, l'intérêt d'inclure des protéines animales dans leur alimentation est débattu[3]. En effet, on sait que les iguanes sauvages mangent des sauterelles et des escargots arboricoles, généralement ingérés avec les éléments végétaux qu'ils consomment[17],[18]. Par ailleurs, les Iguanes verts adultes consomment parfois des œufs d'oiseaux à l'état sauvage[19]. Certains zoologistes, comme Adam Britton, pensent qu'une alimentation incluant des protéines animales n'est pas saine pour le système digestif de l'iguane et pourrait induire des problèmes de santé à long terme, notamment au niveau des reins, et une mort prématurée[20]. D'un autre côté, les Iguanes verts du Miami Seaquarium dans le Key Biscayne, en Floride, ont été vus mangeant des poissons morts, et les animaux élevés en captivité ingèrent fréquemment des souris sans tomber malades[3], ce qui discrédite un peu la première thèse.
En décembre, le mâle Iguane vert fait la cour aux femelles en hochant la tête vers celle qu'il a choisie pour s'accoupler. Si celle-ci est réceptive, le mâle peut s'approcher, sans quoi il est chassé par des violents coups de queue et des morsures. Une fois la parade nuptiale achevée, l'accouplement peut avoir lieu. Il dure généralement environ dix minutes et peut être répété plusieurs fois[6]. La saison de reproduction peut s'étendre sur un à trois mois.
Les Iguanes verts sont ovipares. Les femelles en gestation creusent un terrier dans une zone ensoleillée (savane, plage...) en prenant soin de faire une chambre d'incubation spacieuse. Elles y pondent entre 20 et 71 œufs une fois par an[21],[15]. Après avoir déposé les œufs, la femelle referme le nid en repoussant la terre à l'intérieur, mais en prenant soin de laisser une poche d'air. La ponte a généralement lieu vers le mois de février, c'est-à-dire durant la période la plus sèche de l'année, quand le nid n'a pas de risque d'être inondé. Au moment de la ponte, les œufs sont oblongs, et mesurent 25 à 44 mm de long pour 23 à 38 mm de large. Leur coquille est molle et poreuse, et ils vont ensuite se renfler tout au long de l'incubation[12].
L'éclosion a lieu après 10 à 15 semaines d'incubation à une température stable de 28 à 32 °C[21],[15], généralement à la saison des pluies en avril ou mai, c'est-à-dire au moment où la nourriture est la plus abondante. Une fois éclos, les jeunes iguanes sont similaires aux adultes, et mesurent environ 25 cm[9]. Il ne leur manque que les épines dorsales[15]. La femelle ne s'occupe pas des petits après la naissance[15]. Au Panama, on a observé des Iguanes verts partager le nid d'un Crocodile américain et au Honduras celui d'un Caïman à lunettes[22].
Les jeunes iguanes juste éclos mesurent 75 mm et pèsent 11 g. Ils croissent assez rapidement, avec une mue toutes les 3 à 4 semaines. Ils gagnent en moyenne 0,273 mm par jour, mais cette croissance journalière peut varier entre 0,22 et 0,58 mm par jour au cours du temps ou d'un individu à l'autre[23]. Les parents ne s'occupent pas du tout des jeunes iguanes qui doivent rapidement se débrouiller pour trouver leur nourriture. Les jeunes restent en groupe entre frères et sœurs durant leur première année de vie[15]. Il a pu être observé dans ces groupes que les mâles pouvaient protéger les femelles en mettant leur propre corps en opposition face à des prédateurs. C'est la seule espèce de reptile chez laquelle ce comportement est connu[24].
Les jeunes demeurent très vulnérables et seuls 2,6 % d'entre eux atteignent l'âge d'un an, les autres étant victimes des différents prédateurs, des braconniers qui recherchent des jeunes pour le marché des animaux de compagnie, ou du trafic routier[23]. Les iguanes atteignent la maturité sexuelle à l'âge de 3 ans environ, un peu moins chez les iguanes qui ont un régime alimentaire très insectivore. Leur longévité est de 10 à 15 ans. Au cours de sa vie, la femelle iguane ne pond que cinq à huit fois[4].
Le principal prédateur des jeunes iguanes est le basilic, un lézard qui a la particularité de pouvoir courir sur ses pattes arrière, et qui capture les jeunes iguanes au sol durant leurs premiers mois de vie. Une fois que les iguanes ont grandi, cet animal de petite taille ne peut plus les manger. Le zoologiste américain Van Devender a répertorié au Costa Rica une dizaine d'espèces de serpents s'attaquant aux jeunes Iguanes verts, mais seul un d'entre eux peut manger des adultes. Il a également noté qu'une autre espèce d'iguane, Ctenosaura similis, pouvait se nourrir occasionnellement de jeunes Iguanes verts[4]. Les oiseaux sont également des prédateurs fréquents pour les jeunes iguanes, notamment les rapaces comme la Buse à queue blanche, la Buse à gros bec ou la Buse urubu[25]. À proximité des habitations humaines, les chiens domestiques peuvent constituer un danger pour l'iguane, car ils poursuivent les adultes ou détruisent les nids[4].
En cas de menace, sa réaction la plus courante est la fuite. Lorsqu'il se sent en danger il peut tomber de son arbre, chutant ainsi de plusieurs mètres avant de courir vers le point d'eau le plus proche où il peut s'abriter[6]. Comme beaucoup d'autres lézards, si on l'attrape par la queue, l'Iguane vert peut s'en séparer par autotomie pour s'échapper. Celle-ci peut ensuite repousser[21].
Mais l'Iguane vert peut également se défendre activement. Face à une menace, il gonfle son cou, hérisse sa crête dorsale, souffle et agite son fanon, pour impressionner son adversaire. Il peut ensuite passer à l'attaque, en se jetant sur son adversaire pour le mordre, en faisant claquer sa longue queue comme un fouet[6].
La zone de répartition de l'Iguane vert s'étend du Sud du Mexique, dans les États de Sinaloa et Veracruz, jusqu'au centre du Brésil, au Paraguay, à la Bolivie et même au Pérou et au Nord de l'Argentine. On le rencontre également sur un certain nombre d'îles comme aux Caraïbes, notamment sur Grenade, Curaçao, Trinité-et-Tobago, Sainte-Lucie, Saint-Vincent et Útila[19],[22],[2]. Il a été introduit sur l'île de Grand Cayman, à Porto Rico, au Texas, en Floride, à Hawaï et aux Îles Vierges[22],[26],[27].
L'Iguane vert a des mœurs nocturnes, arboricoles, et vit souvent à proximité d'un point d'eau[28],[5]. Il affectionne ainsi tout particulièrement les arbres situés à proximité des rivières et des fleuves, sur lesquels il se repose de longues heures. Une étude menée au Belize a montré qu'il affectionnait particulièrement les plantes du genre Citharexylum et les mimosas, qui représentent respectivement 50 et 30 % des perchoirs utilisés, alors qu'ils ne représentent que 15 % de la végétation[4]. Dans des milieux qui lui conviennent bien, on peut ainsi rencontrer pas moins de 90 iguanes par hectare[23]. Durant la saison froide et humide, les Iguanes verts préfèrent rester sur le sol qui est plus chaud[13]. Les jeunes passent également la plupart de leur temps au sol, se camouflant parmi les buissons, et pouvant grimper occasionnellement dans de petits arbustes[4]. On rencontre l'Iguane vert à des altitudes allant du niveau de la mer jusqu'à 1 000 m en Colombie[2]. Il peut vivre dans des milieux relativement arides comme sur l'île de Curaçao[23].
L'espèce a été décrite scientifiquement par le naturaliste suédois Carl von Linné en 1758. Durant les deux siècles suivants, pas moins de 17 espèces et sous-espèces ont été placées en synonymie avec elle et une espèce, Iguana delicatissima, a finalement été séparée d'Iguana iguana[29].
En utilisant les séquences d'ADN nucléaire et mitochondrial pour explorer l'histoire phylogénétique de l'Iguane vert, les scientifiques de l'université de la vallée de l'Utah ont étudié des spécimens issus de 17 pays différents[30]. La phylogénie indique que l'espèce est apparue en Amérique du Sud et s'est peut-être par la suite dispersée à travers l'Amérique centrale et les îles des Caraïbes[30]. L'étude a montré qu'il n'y avait pas un haplotype unique pour l'ADN mitochondrial de chaque sous-espèce mais qu'il existait une profonde divergence évolutive entre les populations d'Amérique du Sud et celles d'Amérique centrale[30].
Selon Reptarium Reptile Database (3 décembre 2012)[31] :
Le mot iguana est dérivé de la forme hispanisée du nom Taíno de l'espèce : iwana[32],[3]. Dans les pays hispanophones, les mâles de l'espèce sont désignés par les mots gorrobo ou ministro tandis que les jeunes sont appelés iguanita ou gorrobito[13].
Réputé pour les qualités nutritives et curatives de sa viande, l'iguane est aussi chassé pour cette chair. Celle-ci est reconnue pour son goût, même si elle est un peu dure[23]. Son prix peut grimper, ce qui attise la convoitise des trafiquants d'animaux. En Guyane par exemple, cet animal continue d'être chassé malgré l'interdiction pour alimenter les marchés en viande et en œufs. On pouvait lire dans un livre de recettes local des années 1990 que « Vous pourrez vous régaler avec l'iguane femelle, au ventre généreusement pourvu d'œufs succulents... », et qu'« [en] mars, à Pâques, à l'époque du renouveau, des aouaras (fruits de palmiers) mûrs, des feuilles gorgées de sève, c'est le lézard de carême qui est recherché des gourmets. Pour le tuer, faites sauter la tête d'un coup de sabre ou de machette. Laissez le corps frétiller pendant quelques instants et ensuite trempez-le dans une grande bassine d'eau froide »[4]. Sa viande est également fortement appréciée dans la plupart des pays d'Amérique centrale et d'Amérique du Sud où il est présent, et même dans les Antilles.
Outre sa viande, ses œufs sont très appréciés dans l'ensemble de son aire de répartition. Parfois les femelles gravides sont ouvertes afin d'extraire les œufs de leur ventre[23].
En Amérique du Sud on trouve des fermes d'élevage qui font reproduire les Iguanes verts en captivité. Cet élevage vise principalement à approvisionner le marché des animaux domestiques qui est assez lucratif, mais certaines fermes ont également pour objectif de relâcher des animaux dans la nature et ainsi enrayer la chute des effectifs. Au Costa Rica, un programme de sauvegarde incite les agriculteurs locaux à élever des iguanes pour se diversifier. Les reproducteurs sont gardés dans un enclos, où ils pondent des œufs. Les jeunes sont relâchés à l'âge de sept mois dans un secteur boisé de la ferme, où ils vont se nourrir en autonomie jusqu'à ce qu'ils atteignent une taille exploitable, vers deux ans. Ils sont alors abattus et commercialisés pour leur viande, mais également leur peau qui est utilisée dans la maroquinerie et leur graisse à laquelle sont traditionnellement accordées des vertus médicinales[33].
Il est apprécié par les terrariophiles pour ses couleurs vives, son aspect intéressant, et sa disposition à être plus ou moins docile (selon sa taille et son âge). Son entretien est considéré comme assez facile bien que sa reproduction en captivité soit assez peu fréquente[9]. Cette réputation et la grande popularité de cet animal en font un des animaux de compagnie les plus courants aux États-Unis, qui importent annuellement 800 000 à 1 million d'Iguanes verts pour approvisionner le marché des animaux de compagnie[34].
Toutefois, il peut devenir agressif à l'âge adulte, et sa taille est alors trop importante pour qu'il puisse être gardé dans un terrarium de taille standard, ce qui complique son entretien[6]. Tout ceci explique le grand nombre d'abandons dans la nature ou d'animaux laissés à des centres spécialisés dans la collecte de reptiles abandonnés[35].
On peut rencontrer l'Iguane vert dans le sud de la Floride, le long de la côte du golfe de Floride depuis Key West jusqu'au comté de Pinellas, où il est considéré comme une espèce invasive[22],[8],[36]. Les petites populations des Keys sont issues d'animaux transportés par les bateaux qui amenaient des fruits venus d'Amérique du Sud[37]. Au fur et à mesure, d'autres iguanes ont été introduits dans la nature, souvent des iguanes destinés à être animaux de compagnie, relâchés dans la nature par leurs propriétaires qui ne pouvaient plus s'en occuper, ou échappés. Ces iguanes ont pu survivre, et même se développer dans ce nouvel habitat[36]. Ils se cachent souvent dans les greniers ou sur les plages, et sont réputés pour détruire les jardins et les aménagements paysagers[36]. Ils semblent apprécier particulièrement une plante indigène menacée, Cordia globosa et se nourrissent de graines de canique (Caesalpinia), une plante qui constitue l'alimentation de base d'un papillon menacé, Cyclargus thomasi bethunebakeri. Par ailleurs, sur Marco Island, des Iguanes verts ont été observés utilisant les trous des chevêches des terriers, une espèce également surveillée à cause de la baisse de ses effectifs. Globalement, les iguanes engendrent donc de fortes perturbations pour les écosystèmes de Floride[22],[37].
En janvier 2008, un grand nombre d'iguanes sauvages de Floride sont tombés subitement des arbres dans lesquels ils vivaient, à la suite de nuits exceptionnellement froides qui les ont mis en dormance et fait chuter[38]. Bien qu'aucun chiffre précis n'ait été communiqué par les autorités, les médias locaux ont décrit la chute de douzaines d'iguanes qui jonchaient les pistes cyclables. Au retour de la chaleur du jour, certains d'entre eux se sont réveillés et sont retournés à leurs activités normales[39]. Ce phénomène s'est à nouveau produit en Floride en janvier 2010[40].
L'Iguane vert a investi de la même manière Oahu et Maui, Hawaï, en dépit des législations locales interdisant l'import de reptiles vivants[41],[42], et la vallée du Rio Grande au Texas[5]. Comme la plupart des reptiles sont porteurs de germes de salmonelle, ils peuvent poser des problèmes sanitaires et une législation a été mise en place pour réguler le commerce d'Iguanes verts[22].
Après deux ouragans qui ont touché les Caraïbes en 1995, un groupe de 15 Iguanes verts a été découvert à Anguilla, une île sur laquelle cette espèce n'avait jamais été observée auparavant[43]. Le biologiste Ellen Censky, du muséum d'histoire naturelle de l'état du Connecticut, suppose que ces Iguanes ont dérivé sur des arbres sur l'océan depuis la Guadeloupe[43] où l'espèce est exotique et envahissante[44]. En examinant le climat et les courants marins, il estime qu'il a fallu trois semaines pour atteindre l'île[43]. Cette colonie a commencé à se reproduire sur cette nouvelle île deux ans après son arrivée[43].
L'Iguane vert, en raison de l'important trafic de cette espèce en tant que Nouvel animal de compagnie et en raison de l'utilisation de sa chair à des fins culinaires en Amérique latine, est cité en annexe II de la CITES : « [son] commerce doit être contrôlé afin de ne pas menacer l'espèce dans le futur »[45],[Note 1]. Si elle n'est pas réellement menacée globalement, on observe localement des situations très préoccupantes. Dans l'État d'Oaxaca, au Mexique, par exemple, on ne trouve plus aujourd'hui que 5 % de la population d'origine. Les chasses intensives menacent également les populations du Guatemala, du Honduras, du Nicaragua et du Costa Rica, où l'on capture les femelles gravides[4]. L'Iguane vert est également victime de l'agriculture intensive, qui détruit son habitat par la déforestation et l'utilisation de pesticides.
Pour faire face à cette chute des effectifs, des réglementations plus restrictives concernant la chasse de cet animal apparaissent dans certains pays. Des programmes visant à réintroduire des iguanes élevés en captivité ont été mis en place pour enrayer la chute des effectifs au Costa Rica et au Bélize[4].
Les Mayas représentaient parfois leur dieu Itzamna, importante divinité dieu du Ciel de la Nuit et du Jour, sous la forme d'un iguane[46]. L'Iguane vert a donné son nom à de très diverses institutions dans son aire de répartition. Ainsi, on trouve un « camp de surf de l'Iguane vert » au Costa Rica[47], l'« hôtel de l'Iguane vert » à Saint-Thomas, dont la mascotte est Igor, un Iguane vert géant, ou encore une chaîne de grills et bars nommée « Green Iguana » à Tampa et ses environs en Floride[48]. L'Iguane vert a été représenté sur un timbre du Portugal en 2001[49].
Dans "Combo Ninos" l'animal totem du personnage de Pilar est un iguane.
Iguana iguana est une espèce de sauriens de la famille des Iguanidae. En français, elle est nommée Iguane vert ou Iguane commun.
C'est une grande espèce de lézards arboricoles et herbivores du genre Iguana originaire d'Amérique du Sud et centrale. L'adulte mesure environ 1,5 m de la tête à la queue, et certains spécimens peuvent atteindre les 2 m et peser 5 kg, ce qui en fait le plus imposant des iguanes. Il prend diverses couleurs selon sa région d'origine, sa teinte pouvant prendre différents tons de vert, mais aussi être rosée, bleuâtre ou orangée. Il se caractérise également par les anneaux noirs visibles sur sa queue et sa crête d'épines dorsales. L'Iguane vert passe le plus clair de son temps dans les arbres, à se nourrir de feuillage. C'est un animal territorial qui se montre agressif envers les autres mâles, notamment en période de reproduction. Les femelles pondent une fois par an, et dès l'éclosion les jeunes sont livrés à eux-mêmes, souvent victimes de prédateurs comme le basilic. Ils atteignent leur maturité sexuelle à trois ans.
L'Iguane vert a une aire de répartition très étendue qui va du Sud du Brésil et du Paraguay au Nord du Mexique, aux Îles Caraïbes. Il est également présent aux États-Unis où on trouve des populations issues du marronnage, notamment dans le sud de la Floride (dont l'archipel des Keys), à Hawaï et la vallée du Rio Grande au Texas, où il constitue une menace pour l'équilibre écologique local. En Amérique du Sud, l'Iguane vert est apprécié pour sa viande et pour ses œufs, et est chassé ou élevé pour fournir les marchés locaux, mais aussi pour approvisionner le marché des animaux de compagnie. Il est en effet de plus en plus couramment élevé en captivité en tant que nouvel animal de compagnie du fait de son tempérament calme et de ses couleurs vives, bien qu'il exige des soins particuliers et suffisamment d'espace. Les captures d'animaux sauvages ont fait chuter les effectifs, même si l'espèce n'est pas encore menacée. En effet les Indiens apprécient beaucoup sa chair ce qui a un impact sur les populations.
Zelena iguana ili obična iguana (Iguana iguana) veliki je gušter biljojed iz roda Iguana koji potječe iz Srednje i Sjeverne Amerike.
Zelene iguane mogu se pronaći na velikom zemljopisnom području, od južnog Brazila i Paragvaja do Meksika i Karibskog otočja; te u SAD-u kao divlja populacija u Sjeveroj Floridi (uključujući Florida Keys), Havajima i Rio Grande Valleyu u Teksasu.
Ovaj biljojed može narasti do 1,5 metar u duljinu od glave do repa, iako su neki primjerci narasli do više od 2 metra, a težili više od 20 kg.
Zelena iguana uglavnom je kućni ljubimac zbog mirne naravi i jakih boja, no zahtjeva pravilnu brigu. Prostorni zahtjevi i potreba za posebnim osvjetljenjem i toplinom mogu biti zahtjevni za amatera.
Švedski botaničar Carl Linné prvi je službeno opisao ovu vrstu 1758. godine. [1] Dva stoljeća nakon toga, ne manje od 17 vrsta identificirano je, ali sve osim jedne (Iguana delicatissima) nevažeće.[1]
Riječ iguana preuzeta je iz Taíno imena za vrstu: iwana.[2][3] U zemljama španjolskog govornog područja, mužjaci vrste zovu se gorrobo ili ministro a mladi se zovu iguanita ili gorrobito.[4]
Zelena iguana u botaničkom vrtu, Portoviejo, Ekvador. Ženski primjerak, što je vidljivo iz relativno kratkih leđnih bodlji i zelene boje tijela.
Zelena iguana ljubičaste boje.
Mlada zelena iguana.
Zelena iguana ili obična iguana (Iguana iguana) veliki je gušter biljojed iz roda Iguana koji potječe iz Srednje i Sjeverne Amerike.
L'iguana verde (Iguana iguana Linnaeus, 1758), detta anche iguana dai tubercoli o iguana comune, è un sauro arboricolo della famiglia Iguanidae, nativo del Centro e Sud America.[2]
È probabilmente la specie più grande della famiglia Iguanidae, sebbene alcune specie del genere Cyclura possano eguagliare o superarne il peso[3]; presentano dimorfismo sessuale, e gli adulti tipicamente misurano da 120 a 170 cm di lunghezza dalla testa alla coda[4], ma alcuni maschi di grandi dimensioni possano superare 8 kg di peso, e raggiungere 2 m di lunghezza[5].
Nonostante il nome, le iguane verdi presentano diversi colori e livree: nei paesi meridionali del loro areale, come il Perù, esse presentano un colore bluastro con marcature blu accese, mentre su isole Caraibiche come Bonaire, Curaçao, Aruba e Grenada, il colore può variare dal verde al lavanda al nero, e persino al marrone rossastro; le iguane verdi della regione occidentale della Costa Rica sono di colore rosso acceso, mentre gli animali dei paesi settentrionali, come il Messico, appaiono arancioni; le iguane verdi di El Salvador, da giovani, sono spesso di un blu brillante, ma perdono questo colore quando invecchiano[6].
I maschi tendono a mostrare comportamenti più dominanti, come oscillare la testa e frustare con la coda. Tendono anche a sviluppare una cresta dorsale più alta rispetto alle femmine, così come squame dorsali (o spine) più alte. Le guance, grandi rotonde e molto pronunciate, sono generalmente una caratteristica maschile. Esse si trovano nella mascella e sono protette dalla placca sottotimpanica (una grande squama di forma circolare).
Le iguane verdi sono principalmente erbivore, e in cattività si nutrono principalmente di foglie come rapa, senape e tarassaco, ma anche di frutta, fiori e germogli di oltre 100 specie diverse di piante[7]. Occasionalmente possono nutrirsi anche di insetti e altri artropodi.
Sono ovipare, con femmine che depongono dalle 20 alle 70 uova una volta all'anno, durante il periodo di nidificazione sincronizzato[8]; dopo la deposizione delle uova, la femmina non fornisce alcuna cura parentale[7].
I piccoli emergono dal nido dopo 10-15 settimane di incubazione[8]. Appena schiuse, le giovani iguane sono già molto simili agli adulti; assomigliano però più alle femmine adulte che ai maschi e sono prive della cresta di squame dorsali. I giovani rimangono in gruppi familiari per tutto il primo anno di vita.
Possiede un areale molto ampio, tanto da poter essere rinvenuta dal Messico al nord dell'Argentina, dal Brasile al Paraguay, ed anche nelle isole dei Caraibi.[2]
Predilige le zone ricche di vegetazione, in particolare abita gli alberi che sorgono nelle vicinanze di corsi d'acqua.
Sono state distinte due sottospecie:[2]
Sono stati riportati i seguenti sinonimi:[2]
Esemplare nel giardino botanico di Portoviejo, Ecuador
Esemplare in Venezuala
Teschio e dettaglio dei denti
Iguana Iguana
Primo piano di una iguana verde
Giovane iguana
Maschio adulto di colore rosso
Esemplare all'Acquario di Genova
L'iguana verde (Iguana iguana Linnaeus, 1758), detta anche iguana dai tubercoli o iguana comune, è un sauro arboricolo della famiglia Iguanidae, nativo del Centro e Sud America.
Žalioji iguana (lot. Iguana iguana) – iguaninių (Iguanidae) šeimos stambių driežų rūšis. Paplitusi Centrinėje ir Pietų Amerikoje: nuo pietų Meksikos ir Karibų iki pietų Brazilijos ir Paragvajaus. Taip pat sulaukėjusių iguanų yra Floridoje, Havajuose, Teksase.
Kūno ilgis gali siekti 1,5–2 m. Kūnas dažniausiai žalsvas, bet gali būti įvairiausių spalvų: rudas, pilkas, net mėlynas, oranžinis ar rausvas. Ant nugaros yra raginių dyglių ketera. Uodega ilga, dryžuota. Turi didelį pagurklį, kurį išpūtusi gąsdina priešus, naudoja tuoktuvių ritualuose. Dantys aštrūs, galintys sužaloti žmogų.
Žaliosios iguanos gyvena vietovėse, kur gausu augalijos, netoli yra vandens ir pastoviai laikosi šilta temperatūra – mangrovėse, upių pakrantėse, džiunglėse. Gyvena medžiuose, gali nukristi iš 15 m aukščio ir nesusižeisti. Esant vėsiam orui laikosi ant žemės. Plaukioja panirusi po vandeniu. Išgąsdinta iguana stengiasi pabėgti į vandenį ir nuplaukti. Užspęsta išpučia pagurklį, linksi galva, gali smogti uodega. Iguanos labai bijo erelių, sakalų – išgirdusios jų klyksmą sustingsta.
Žaliosios iguanos yra žolėdės, minta augalų lapais, ūgliais, vaisiais, žiedais. Kartais gali ėsti vabzdžius, kiaušinius, sraiges. Tačiau per dideli proteinų kiekiai gali būti kenksmingi. Jaunikliai dažnai ėda suaugusių iguanų išmatas, kad įgytų mikrofloros, būtinos virškinimui.
Žaliosios iguanos patelė per metus gali padėti nuo 20 iki 71 kiaušinio. Jaunikliai išsirita per 10–15 savaičių. Motina jauniklių po išsiritimo nebeprižiūri. Jaunikliai pirmuosius metus laikosi kartu.
Nors šie driežai dažnai laikomi kaip naminiai gyvūnai, jie yra daug sunkiau auginami nei dauguma kitų populiarių roplių rūšių. Jie nėra išrankūs mastui, tačiau būtina tinkamai subalansuoti mitybą, parūpinti pakankamai skirtingų augalų ir nepermaitinti gyvūniniais produktais, parūpinti specialių vitaminų. Taip pat joms reikalingas erdvus ir aukštas terariumas, būtina aukšta oro temperatūra (dieną šiltojoje terariumo zonoje 30-35 °C, šaltojoje apie 25 °C, naktį nežemiau nei 20 °C), nuolat turi būti daug šviežio vandens, gausu šviesos, būtina ultravioletinių spindulių (UVB) lempa. Floridoje ir Havajuose iš nelaisvės ištrūkusios ar šeimininkų paleistos žaliosios iguanos tapo invazine rūšimi – apgraužia sodų, parkų augalus, minta retomis medžių rūšimis. Be to, daugelis iguanų perneša salmoneles.
Pavadinimas „iguana“ kilo iš indėnų tainų žodžio iwana. Močikų kultūroje iguanos buvo garbinamos, dažnai vaizduotos mene. Daugelis Amerikos tautų iguanas vartojo maistui, jos valgomos ir dabar, patiekiamos kaip „medžių viščiukas“ (dėl to, kad mėsa primena vištieną).
Iguana iš Sent Tomo salos
Iguana Ekvadore
Rausvos spalvos iguana
Grønn iguan er en stor, planteetende øgle som lever i Mellom- og Sør-Amerika.
Utbredelsen strekker seg fra Paraguay og det sørlige Brasil nordover til det sørlige Mexico og noen av øyene i Karibien. Forvillede dyr har etablert seg flere steder i USA, både i Florida, Texas, og på Hawaii.
Det skal ikke være så veldig vanskelig å temme en grønn iguan, men den bør helst være ganske ung. En voksen iguan er vanskeligere å temme enn en som er ung. En iguan kommer til å ta opp mer plass ettersom den vokser, og kan komme til å trenge mye stell.
.jpg){kind=small}
Denne zoologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Grønn iguan er en stor, planteetende øgle som lever i Mellom- og Sør-Amerika.
Utbredelsen strekker seg fra Paraguay og det sørlige Brasil nordover til det sørlige Mexico og noen av øyene i Karibien. Forvillede dyr har etablert seg flere steder i USA, både i Florida, Texas, og på Hawaii.
Det skal ikke være så veldig vanskelig å temme en grønn iguan, men den bør helst være ganske ung. En voksen iguan er vanskeligere å temme enn en som er ung. En iguan kommer til å ta opp mer plass ettersom den vokser, og kan komme til å trenge mye stell.
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Legwan zielony (Iguana iguana) – gatunek dużej, nadrzewnej, roślinożernej jaszczurki pochodzącej z Ameryki Środkowej i Południowej. Ma szeroki zasięg występowania od południowej Brazylii i Paragwaju do Meksyku i Wysp Karaibskich, w USA zdziczałe populacje notuje się na południu Florydy (w tym Florida Keys), Hawajach i w dolinie Rio Grande w Teksasie.
Jest roślinożercą, co wiąże się z adaptacjami osmoregulacji. Dorasta zwykle 1,5 m długości, aczkolwiek kilka osobników osiągnęło ponad 2 m, ważąc ponad 20 kg.
Często spotykany jako zwierzę domowe z powodu spokojnego usposobienia i jaskrawych barw, może wymagać troskliwej opieki. Wymagania przestrzenne i potrzeba specjalnego oświetlenia i ogrzewania mogą stanowić wyzwanie dla początkującego hodowcy.
Gatunek opisał po raz pierwszy w 1758 roku Karol Linneusz[2]. W następnych dwóch wiekach wyróżniono co najmniej 17 podgatunków i gatunków, z których wszystkie prócz jednego (legwan szlachetny, Iguana delicatissima) uznano za niepewne[2].
Dzięki użyciu sekwencjonowania DNA jądrowego i mitochondrialnego naukowcy z Utah Valley State College podjęli próbę rozwikłania historii filogenetycznej legwana zielonego. Przebadali osobniki pochodzące z 17 państw. Topologia filogenezy wskazuje, że zwierzę pochodzi z Ameryki Południowej i ewentualnie rozprzestrzeniło się w Ameryce Środkowej i na Karaibach. Badanie nie ujawniło unikalnych sekwencji DNA mitochondrialnego dla podgatunków, wykazując jednak głębokie zróżnicowanie pomiędzy liniami populacji środkowoamerykańskiej i południowoamerykańskiej[3].
Słowo iguana pochodzi od hiszpańskiej formy taińskiej nazwy dla gatunku: iwana[4][5]. W krajach hiszpańskojęzycznych samce tego legwana określa się gorrobo czy ministro, młode zaś iguanita lub gorrobito[6].
Naturalny zasięg występowania legwana zielonego rozciąga się od południowego Meksyku i Wysp Karaibskich (Grenada, Curaçao, Saint Vincent, Saint Lucia, Trynidad i Tobago, Utila) do środkowej Brazylii, Paragwaju i Boliwii[7][8]. Introdukowano go na Wielkim Kajmanie, w Portoryko, Teksasie, na Florydzie, Hawajach i Wyspach Dziewiczych Stanów Zjednoczonych[8][9][10].
Legwan zielony zwykle osiąga 1,5 m długości od głowy do ogona. Niektóre zmierzone osobniki mierzyły ponad 2 m, ważąc ponad 20 kg[5]. Przeciętnie jednak dorosły zauropsyd waży 1,304 kg, osobnik młody – 267 g, a świeżo wykluty – 37,5 g[11].
Pomimo swej nazwy legwany zielone mają różne barwy. Na południu swego zasięgu występowania, np. w Peru, są niebieskawe z grubymi czarnymi znaczeniami[12]. Na wyspach takich, jak Bonaire, Curaçao, Aruba i Grenada przybierają barwy od zieleni do lawendy, czerni, a nawet różu[5][12]. Osobniki z zachodu Kostaryki są czerwone, zaś te z północy, jak z Meksyku, cechują się pomarańczowym ubarwieniem[5][12]. Młodociane z Salwadoru często w niemowlęctwie są jaskrawoniebieskie, a z wiekiem tracą ten kolor[5].
Grzbiet i ogon legwana zielonego pokrywa rząd kolców służących do ochrony przed drapieżnikami[12]. Może on używać swego biczowatego ogona do wymierzania bolesnych ciosów. Jak wiele innych jaszczurek, chwycony za ogon odrzuca go, a łuskonośny może uciec. Potrafi zregenerować ogon[13]. Legwany wykształciły fałd skórny na podgardlu pomocny w termoregulacji[14]. Odgrywa też rolę w zalotach i zmaganiach terytorialnych[5][12][15].
Legwan zielony ma wzrok pozwalający na postrzeganie kształtów i ruchu z dużej odległości[16]. Mając niewielką liczbę pręcików, kiepsko widzą w słabym oświetleniu. Z drugiej strony posiadają komórki zwane „podwójnymi czopkami”, zapewniające ostre widzenie barwne i umożliwiające zwierzęciu dostrzeganie ultrafioletu[16]. Jest to bardzo użyteczne podczas wygrzewania się na słońcu, osobnik rozpoznaje dzięki temu, że otrzymuje odpowiednią ilość promieniowania UVA i UVB, dzięki którym wytwarza „witaminę D”[5][17].
Gad ma też narząd światłoczuły na szczycie głowy, tak zwane oko ciemieniowe. Odróżnia go to od większości jaszczurek, które utraciły ten narząd[16]. Nie pełni on jednak funkcji analogicznej do normalnych oczu, występuje w nim tylko szczątkowa siatkówka czy soczewka, nie tworzy ono obrazów[16]. Odczuwa jednak zmiany oświetlenia i potrafi wyczuć ruch[16]. Służy legwanowi w razie tropienia przez drapieżnika z góry[16].
Bardzo ostre zęby legwana zielonego nadają się do szatkowania liści, mogą również przeciąć ludzką skórę[5]. Szerokie i płaskie, ząbkowane na krawędzi, przypominają kształtem liść. Ich podobieństwo do zębów jednego z pierwszych odkrytych dinozaurów zaowocowało nadaniem mu nazwy Iguanodon, co oznacza „ząb legwana”, jak również błędnym przekonaniem, że przypominał on wielkiego legwana[18]. Zęby leżą w głębi jamy gębowej (a nie na brzegach kości, jak u człowieka), dlatego w przypadku mniejszych osobników trudno je dostrzec[15].
W znacznym stopniu składająca się z roślin dieta wiąże się z problemem osmoregulacji. Pokarm roślinny zawiera dużo potasu, a będąc mniej pożywnym przy takiej samej masie, musi byś spożywany w ilościach większych, niż pokarm zwierzęcy, by sprostać zapotrzebowaniu metabolizmu. Niezdolne do produkcji płynnego moczu o stężeniu większym, niż płyny ustrojowe, podobnie jak ptaki jaszczurki te pozbywają się kationów i azotowych produktów przemiany materii, syntetyzując sole kwasu moczowego usuwane przez gruczoł solny. W rezultacie gatunek ten rozwinął boczny gruczoł nosowy uzupełniający wydalanie soli w nerkach w postaci chlorków sodu i potasu[19].
Legwany zielone z Gwatemali i południowego Meksyku w większości noszą niewielkie rogi na pyskach pomiędzy oczami i nozdrzami zewnętrznymi, podczas gdy inne ich nie mają[12]. Przyrodnicy nieraz klasyfikują je jako odrębny podgatunek Iguana iguana rhinolopha. Nie jest on jednak pewny zgodnie z badaniami DNA mitochondrialnego, poza tym podobne twory na nosie pojawiają się losowo w innych populacjach, a noszące je jaszczurki rozmnażają się swobodnie z osobnikami nie posiadającymi tej cechy[5][12].
Jaszczurki te wiodą dzienny, nadrzewny tryb życia. Często spotyka się je w pobliżu wody[20][12]. Zręcznie wspinają się, potrafią także spaść z wysokości 17 m, lądując bez uszczerbku na zdrowiu. Używają pazurów swych tylnych łap, by chwytać liście i gałęzie, unikając upadku[12][14][17]. Podczas zimnej, wilgotnej pogody legwany zielone preferują poziom gruntu, gdzie jest im cieplej. Pływając, pozostają zanurzone w wodzie, pozwalając swym czterem łapom luźno zwisać u boków tułowia. Siłę napędową zapewniają silne ruchy ogona[6].
Przestraszony przez drapieżnika legwan zielony ratuje się ucieczką. Jeśli znajduje się nieopodal wody, nurkuje i odpływa. Osaczony powiększa i prezentuje fałd skórny na podgardlu, nadyma i usztywnia swe ciało, syczy i macha głową w kierunku agresora. Jeśli zagrożenie nadal się utrzymuje, legwan może smagać swym ogonem, gryźć i używać w obronie swych pazurów. Rany wiążą się raczej z walkami niż z niezłapaną zdobyczą[6].
Zauropsydy te wykorzystują kiwanie głowami i fałdy skórne na podgardlach na różne sposoby, kultywując interakcje społeczne, np. witając innego legwana czy zdobywając przyszłego partnera[5]. W porozumiewaniu się rolę odgrywają częstość i liczba kiwnięć głową[12].
Gady padają ofiarami przedstawicieli szponiastych. Ich strach przed tymi ptakami wykorzystuje się w pewnej sztuczce stosowanej podczas łapania dzikich osobników. Słysząc dźwięk świstu lub wrzasku szponiastego, jaszczurka nieruchomieje, dzięki czemu łatwiej ją schwytać[6].
Samce mają silnie rozwinięte otwory udowe na wewnętrznej stronie ud. Wydzielają one zapach. Podobne twory samic są mniejsze. Poza tym grzbietowe kolce osiągają u samców znacznie większe długość i grubość. Stanowi to przykład dymorfizmu płciowego[5].
Legwan zielony jest jajorodny: samica składa od 20 do 71 jaj na rok podczas zsynchronizowanego okresu rozrodczego[13][21]. Po złożeniu nie opiekuje się nimi, nie licząc obrony służącej za gniazdo nory podczas kopania[21]. W Panamie zaobserwowano dzielenie gniazda z krokodylem amerykańskim, a w Hondurasie z kajmanem okularowym[8].
Wykluwające się młode, osiągające 1/35 masy dorosłego zwierzęcia[11], opuszczają gniazdo po 10–15 tygodniach inkubacji[13][21]. Już po wykluciu przypominają osobniki dorosłe zarówno barwą, jak i kształtem ciała. Nie mają jeszcze kolców na grzbiecie, wyglądają bardziej jak dojrzałe samice, niż samce[21].
Przez pierwszy rok życia pozostają w grupach rodzinnych[21]. W ich obrębie samce często własnymi ciałami ochraniają samice przed drapieżnikami. Wydaje się, że jest to jedyny gatunek gada, u którego zaobserwowano takie zachowanie[22].
Legwan zielony spożywa w większości pokarm roślinny. Żeruje na liściach, kwiatach, owocach i wzrastających pędach ponad 100 różnych gatunków roślin[5][21]. W Panamie do ich ulubionych należy Spondias mombin[6] lub, wedle badań Troyer w centrum kraju, Lonchocarpus pentaphyllus stanowiące od 82 do 88% suchej masy. Legwan zielony spożywa młode, nierozwinięte jeszcze w pełni liście tego drzewa[11].
Legwan zielony trawi włóknik dzięki bytującej w jego układzie pokarmowym florze mikroorganizmów[11]. Zaliczają się tutaj bytujące w jelicie grubym gatunki beztlenowców rozkładających celulozę[23]. Kłóci się to z wcześniej wyznawanym, słabo uzasadnionym poglądem, jakoby gady kiepsko i tylko w szczególnych warunkach trawiły taki pokarm. Podczas gdy większość jaszczurek na początku swego życia wykazuje owadożerność, a na pokarm roślinny przerzuca się po osiągnięciu większych rozmiarów, legwan zielony spożywa go całe życie. W przeszłości badacze jednak, pomimo znajdywania w przewodach pokarmowych osobników niedługo po wykluciu wyłącznie pokarmu roślinnego, utrzymywali, jakoby młode były owadożerne. Badania spożycia przez osobniki różnego wieku liści L. pentaphyllus dały odmienne rezultaty. Nie wykazano znaczących różnic nie tylko w trawieniu białka, ale też włóknika pomiędzy zwierzętami różnych grup wiekowych, w przeciwieństwie do wpływu rodzaju liści na trawienie protein (od 84% w przypadku starszych liści do 89%), jak i włóknika. I. iguana preferuje liście nie w pełni jeszcze wykształcone, zawierające mniej tego ciężkostrawnego związku. Stwierdzono natomiast szybsze przyswajanie białka przez świeżo wyklute osobniki. Wiąże się to z większym stosunkiem powierzchni (także jelita) do masy zwierzęcia. W przypadku celulozy powstające w wyniku jej rozkładu lotne kwasy tłuszczowe nie wymagają specjalnych struktur dla ich wchłaniania, wobec czego taka zależność w ich przypadku nie jest obserwowana. Większa różnorodność spożywanego pokarmu wykazuje jednak związek z rozmiarami zwierzęcia, zdolnego przebyć większe odległości i napotkać więcej gatunków roślin. Wymienia się też przynajmniej 2 gatunki konsumowane przez legwany zielone nie młodsze, niż 1 rok: Sarcostemma clausum i Montrichardia arborescens[11].
Dodatkowo zatrzymywanie pokarmu w jelicie grubym, gdzie przebywa on dłużej, niżby to wynikało z jego długości w stosunku do jelita cienkiego, ułatwiają obecne u każdego z wyjątkiem jednego członka podrodziny Iguaninae dwie zastawki: kolista i półksiężycowata. Mikroorganizmy potrzebują bowiem dłuższego czasu na rozkład celulozy. Zalegający w tym odcinku jelita pokarm fermentuje. Włóknik ulega rozłożeniu, powstają lotne kwasy tłuszczowe[23].
Choć spożywają różnorodny pokarm zwierzęta te są w naturze roślinożercami wymagającymi dokładnego stosunku wapnia do fosforu w diecie wynoszącego 2:1[17][24]. Natomiast czas pasażu pokarmu przez przewód pokarmowy nie zależy od rodzaju pożywienia[11]. Stwierdzono jednak szybszy wzrost osobników spożywających pokarm o mniejszej zawartości błonnika[23]. Osobniki młode często zjadają kał dorosłych w celu nabycia flory bakteryjnej kluczowej dla trawienia ich niskiej jakości i ciężkostrawnego pokarmu roślinnego[6][21].
Kwestia karmienia trzymanych w niewoli legwanów zielonych białkiem zwierzęcym stała się przedmiotem debaty[5]. Istnieją dowody na zjadanie przez dzikie osobniki szarańczaków i ślimaków drzewnych, zwykle przypadkiem razem ze spożywanymi roślinami[25][26]. Zaobserwowano też dorosłe gady opisywanego gatunku zjadające ptasie jaja[7]. Zoolodzy, jak Adam Britton, sądzą, że dieta zawierająca takie białko jest niezdrowa dla układu pokarmowego zwierzęcia, powoduje ciężkie i przewlekłe pogorszenie zdrowia obejmujące niewydolność nerek i prowadzące do przedwczesnej śmierci[27]. Z drugiej strony legwany zielone w Miami Seaquarium w Key Biscayne na Florydzie obserwowano podczas jedzenia martwych ryb, a okazy trzymane w niewoli znane są z jedzenia myszy bez żadnych oznak choroby[5]. De Vosjoli pisze, że osobniki trzymane w niewoli przeżywały i mają się dobrze, nie jedząc nic prócz pełnego pożywienia dla gryzoni, a w jednym przypadku także sałaty rzymskiej z suplementacją witamin i wapnia[5]. Ustalono, że pożądając szybkiego wzrostu zwierząt, należy podawać im pokarm o zawartości włóknika do 27%[23].
Jako popularnie sprzedawane zwierzę domowe i źródło pożywienia w Ameryce Łacińskiej legwana zielonego obejmuje załącznik II CITES. W związku z tym, choć nie zalicza się go do gatunków zagrożonych, handel nim musi podlegać kontroli[28].
Amerykański rynek zwierząt domowych wywarł duży wpływ na legwana zielonego. W 1995 przetransportowano do USA 800 000 legwanów, w większości pochodzących z hodowli w państwach ich naturalnego występowania (Honduras, Salwador, Kolumbia, Panama)[29]. Stworzenia te wymagają odpowiedniej opieki przez całe swe życie, wiele z nich zginęło w kilka lat po nabyciu[5][30].
Choć w niewoli legwan zielony spożywa mięso, gdy mu się je poda, nadmierne spożycie białka zwierzęcego skutkuje poważnymi schorzeniami nerek i możliwą przedwczesną śmiercią[5][27]. Posiadający nieprawidłowe informacje posiadacze karmią swe zwierzęta sałatą siewną, zapewniającą legwanom wodę, ale nie posiadającą innych wartości odżywczych[17]. Dieta legwana zielonego w niewoli powinna składać się ze świeżych liściastych warzyw, jak kapusta sitowata, kapusta warzywna pastewna, mniszek, rokietta siewna czy jarmuż, potrzebny jest dostęp do świeżej wody[5].
Iguana iguana dobrze prosperuje jedynie w temperaturze pomiędzy 26-35 °C, wymaga odpowiedniej ilości promieniowania UVA i UVB, w przeciwnym razie nie będzie w stanie wyprodukować niezbędnej ilości hormonu zwiększającego wchłanianie wapnia nazywanego witaminą D. Jego brak skutkuje upośledzeniem metabolizmu kości nawet ze skutkiem śmiertelnym[5][17]. W niektórych miejscach, np. w Nowym Jorku czy na Hawajach, legwany zielone uznaje się za egzotyczne zwierzęta domowe i zakazuje ich posiadania[31][32]. Z powodu potencjalnego wpływu introdukcji gatunku na ekosystem na Hawajach stan wprowadził ścisłe przepisy kontrolujące import i posiadanie legwana zielonego. Łamanie ich zagrożone jest trzema latami w więzieniu i grzywną w wysokości do 200 000 dolarów[33].
Iguana iguana uznawana jest za gatunek inwazyjny na południu Florydy. Spotyka się ją wzdłuż zatokowego wybrzeża Florydy od Key West do hrabstwa Pinellas[8][15][34]. Pierwotnie niewielkie populacje z Florida Keys składały się ze zwierząt przybyłych dzięki huraganom i burzom, inne przypłynęły jako „pasażerowie na gapę” na statkach płynących z Ameryki Południowej[35]. Przez lata inne osobniki, podlegające handlowi jako zwierzęta domowe, trafiały na wolność. Część z nich uciekła, część wypuścili celowo ich właściciele. Legwany przeżyły i radzą sobie dobrze w swym nowym siedlisku[34]. Szeroko skrywają się na strychach domów i na plażach. Często niszczą ogrody i krajobraz[34]. Sądzi się, że uwielbiają rodzimy zagrożony gatunek roślin, Cordia globosa, pasą się też na brezylce, głównym źródle pożywienia zagrożonego motyla Cyclargus thomasi bethunebakeri. Poza tym na Marco Island obserwowano legwany zielone używające nor pójdźki ziemnej, gatunku specjalnej troski. Wszystko to sprawia, że zagrożenie ze strony tej jaszczurki dla ekosystemu Florydy przewyższa pierwotne przewidywania[8][35].
W styczniu 2008 duża ilość zdziczałych legwanów na Florydzie spadła z drzew, na których żyły te gady. Przyczyną były niezwykle zimne noce. Wprowadziły one metabolizm gadów w stan hibernacji, w którym nie były w stanie utrzymać się na gałęziach drzew[36]. Choć miejscowe władze właściwe dla spraw przyrody nie podały żadnych liczb, lokalne media opisały fenomen „prysznica zimnych legwanów”, których tuziny pokryły lokalne ścieżki rowerowe. Gdy nastało dzienne ciepło, większość, choć nie wszystkie, iguany przebudziły się i wróciły do swych codziennych czynności[37]. Zjawisko pojawiło się ponownie w styczniu 2010 po przedłużającym się zimnym froncie, który kolejny raz nawiedził południe Florydy[38].
Na Oʻahu i Maui (wyspy Archipelagu Hawajskiego) legwana zielonego uważa się za zdziczały gatunek (pomimo rygorystycznego prawa zabraniającego przywożenia tych zauropsydów[39][40], podobnie w Rio Grande Valley w Teksasie[12]. Wprowadzanie regulacji prawnych dotyczących handlu legwanem zielonym motywuje się roznoszeniem przez większość gadów bakterii z rodzaju Salmonella[8].
W następstwie dwóch karaibskich cyklonów tropikalnych w 1995 grupę piętnastu legwanów zielonych znaleziono żywą na Anguilli; nigdy wcześniej nie odnotowano obecności tego gatunku na rzeczonej wyspie[41]. Biolog Ellen Censky z Connecticut State Museum of Natural History uważa, że huragan zaskoczył zwierzęta na drzewach na Gwadelupie, gdzie występują rdzennie, a następnie przemieścił dwieście mil przez ocean. Analizując wzorce pogody i prądy oceaniczne, Censky wykazała, że legwany musiały spędzić na morzu trzy tygodnie, nim trafiły na wyspę. W ciągu dwóch lat po przybyciu kolonia zaczęła się rozmnażać[41].
Lud Mochica ze starożytnego Peru czcił te zwierzęta i często przedstawiał w swej sztuce legwana zielonego[42]. I. iguana i jej krewny legwan czarny dostarczały mięsa w Amerykach Środkowej i Południowej przez ostatnie 7000 lat[4]. Możliwe, że populacje karaibskie zostały tam przeniesione z głównego lądu przez różne plemiona jako źródło pożywienia[4]. W Amerykach Środkowej i Południowej legwany zielone w dalszym ciągu służą za źródło mięsa, nazywane gallina de palo, bamboo chicken czy chicken of the tree[6], ponieważ smakują jak kurczak[43].
Legwan zielony (Iguana iguana) – gatunek dużej, nadrzewnej, roślinożernej jaszczurki pochodzącej z Ameryki Środkowej i Południowej. Ma szeroki zasięg występowania od południowej Brazylii i Paragwaju do Meksyku i Wysp Karaibskich, w USA zdziczałe populacje notuje się na południu Florydy (w tym Florida Keys), Hawajach i w dolinie Rio Grande w Teksasie.
Jest roślinożercą, co wiąże się z adaptacjami osmoregulacji. Dorasta zwykle 1,5 m długości, aczkolwiek kilka osobników osiągnęło ponad 2 m, ważąc ponad 20 kg.
Często spotykany jako zwierzę domowe z powodu spokojnego usposobienia i jaskrawych barw, może wymagać troskliwej opieki. Wymagania przestrzenne i potrzeba specjalnego oświetlenia i ogrzewania mogą stanowić wyzwanie dla początkującego hodowcy.
Iguana-verde (nome científico: Iguana iguana), popularmente conhecida como iguana-comum, iguano, sinimbu, "camaleão", cambaleão, senembi, senembu ou tijibu, é uma espécie de réptil da família Iguanidae.[2] Ocorre na América Central, Caribe e América do Sul, abrangendo grande parte do Brasil.
As palavras "iguana" e "iguano" originaram-se do termo aruaque insular iwana, através do castelhano.[3] "Sinimbu", "senembi", "senembu" e "sinumbu" originaram-se do termo tupi sinim'bu.[4] "Camaleão", "cambaleão" e "cameleão" originaram-se do termo grego chamailéon (leão rasteiro)[5]
A iguana-verde tem sua distribuição geográfica restrita a áreas tropicais e subtropicais da América, ocorrendo em grande parte deste continente, desde o México até o Brasil e o Paraguai. No Brasil estes animais podem ser encontrados em ecossistemas como a Amazônia, Cerrado, Pantanal, Caatinga e Mata Atlântica nordestina, ocorrendo em muitos estados brasileiros.[6]
A iguana-verde é Arborícola e majoritariamente herbívora, podendo consumir proteína animal em algumas ocasiões. Um iguana-verde adulto pode medir 180 cm de comprimento e pesar 9 kg. Alimenta-se de frutas, folhas, ovos, insetos e pequenos vertebrados. Possui uma crista que vai da nuca até a cauda, maior que o resto do corpo. Sua carne e ovos são comestíveis. Sua garganta possui um saco dilatável. As patas possuem cinco dedos com garras pontudas. A cauda possui faixas transversais escuras.[3] O ovo da iguana-verde leva entre 10 a 15 semanas para chocar.
Iguana-verde (nome científico: Iguana iguana), popularmente conhecida como iguana-comum, iguano, sinimbu, "camaleão", cambaleão, senembi, senembu ou tijibu, é uma espécie de réptil da família Iguanidae. Ocorre na América Central, Caribe e América do Sul, abrangendo grande parte do Brasil.
Leguán zelený alebo leguán obyčajný (lat. Iguana iguana) je leguán z čeľade leguánovitých. Je jedným z najväčších plazov na americkom kontinente. Obýva Strednú a Južnú Ameriku. Napriek tomu, že je lovený pre mäso a chytá sa na predaj chovateľom, je populácia tohto druhu početná.
Dospelý leguán zelený dosahuje dĺžku 1 m a hmotnosť do 5 kg. Veľké jedince môžu dorásť do dĺžky až 2 m a váhy 10 kg. Má pevné dlhé nohy a silné pazúry, ktoré mu uľahčujú šplhanie. Tento druh sa vyznačuje dlhým chvostom, hrebeňom zo zúbkovitých šupín na chrbte a mäsitým lalokom pod krkom, ktorý býva u samcov väčší. Má zvyčajne sivasté alebo zelené, na niektorých miestach výskytu aj oranžové, sfarbenie.
Dospelé samce sú teritoriálne, bránia sa švihaním chvosta a pazúrmi. Leguány zelené žijú na stromoch, zvyčajne pri brehoch riek. V prípade napadnutia sa spúšťajú z ovísajúcich konárov rovno do vody a tak sa zachránia pred dravými vtákmi alebo cicavcami. Sivastá alebo zelená farba tela im poskytuje výborné maskovanie pred predátormi.
Dospelé jedince sa takmer výlučne živia rastlinami. Nezriedka sa kŕmia vysoko na stromoch. Mladé jedince majú, oproti dospelým, pestrejšiu stravu - zelené listy stromov, plody, kvety a listy. Avšak pozor, leguánom chovaným v zajatí nikdy nepodávame živočíšne bielkoviny (žiaden hmyz, tvaroh, vajcia)!
Leguány zelené sú vajcorodé. Do podzemných dutín nakladú samice až 40 vajec, pričom sa znášky počas dlhého obdobia rozmnožovania opakujú.
Detail samca.
Detail hlavy leguána.
Ukážka oranžového sfarbenia leguána zeleného.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Leguán zelený
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Leguán zelený
Leguán zelený alebo leguán obyčajný (lat. Iguana iguana) je leguán z čeľade leguánovitých. Je jedným z najväčších plazov na americkom kontinente. Obýva Strednú a Južnú Ameriku. Napriek tomu, že je lovený pre mäso a chytá sa na predaj chovateľom, je populácia tohto druhu početná.
Zelêni legván (znanstveno ime Iguana iguana) živi v toplejših tropskih predelih Južne in Srednje Amerike. Njegovo življenjsko okolje je v drevesnih krošnjah, všeč mu je bližina voda, rad se kopa in je dober plavalec. Tudi pred morebitnimi napadalci se zateče v vodo, ubrani se tudi z močnim udarcem repa ali z ugrizom. Spada med večje kuščarje, saj lahko samec zraste v dolžino do 220 cm in tehta do 4 kg, samička zraste nekoliko manj, do 1.5 m in tehta do 3 kg. Od tega odpadeta na rep kar dve tretjini dolžine. Zeleni legvan je vegetarijanec, prehranjuje se izključno z rastlinsko hrano. Na pogled, dokler živali niso odrasle, glede barve in zunanjih značilnosti ni posebnih razlik med spoloma.
Zaradi uničevanja njihovega življenjskega okolja in predvsem zaradi izvoza v Severno Ameriko ter Evropo, kjer živijo kakor hišni ljubljenčki, sodi legvan med zaščitene in ogrožene živali, kar pomeni da jih je prepovedano loviti, trgovati z njimi in z njihovimi jajci. Samička izleže od 10 do 15 jajc , iz katerih se izvalijo mladiči. Žal v nekaterih državah še zmeraj veljajo za kulinarično specialiteto.
Kožo prekrivajo roževinaste luske. Obarvana je v mnogih odtenkih zelene, rjave in modre brve. Koža je prožna in zadržuje vodo. Ob levitvi legvan odvrže zgornjo odmrlo plast kože po delih in ne v celoti. Na otip je luskasta koža suha in hrapava. Levi se vsaka luska posebej ali pa po več skupaj.
Rep je dolg okoli dve tretjini legvanove dolžine. Služi v različne namene: pomaga pri plezanju in plavanju, z njim krmari ter se poganja v vodi, na drevesih uravnava ravnotežje. Rep lahko tudi odvrže, podobno kakor nam je to poznano pri nas živečih kuščarjih. Kasneje rep ponovno zraste. Služi tudi v obrambne namene, saj z njim lahko nasprotnika udari. Pri starejših zraste počasneje kot pri mlajših.
Legvan ima dva para okončin, ki imajo vsaka po pet prstov, ki se zaključujejo z ostrimi kremplji. Slednji jim pomagajo pri plezanju, praskanju ... Zadnji dve okončini imata na spodnji strani stegnenic stegnenične pore, ki odraslim osebkom služijo za označevanje teritorija. Samec ima po navadi večje in vidnejše stegnenične pore. V času parjenja jim iz por poženejo kaveljčki.
Kloaka ali stok je skupna odprtina za sečno-prebavne in spolne poti v predelu med zadnjima okončinama ob korenu repa. Pri samicah je globlja kot pri samcih.
Podbradek sega od konca vratu do brade. Je kožna guba, s katero legvan uravnava telesno temperaturo. Služi tudi za sporazumevanje; legvan lahko kožno gubo razpre ali stisne k sebi.
Legvani imajo močan, a kratek vrat. Na njem so roževinasti trni, ki se nadaljujejo po telesni dolžini tudi po repu, le da so od vratu navzdol zmeraj manjši.
Ušesi se nahajata na začetku vratu, prekriva ju tanka membrana - bobnič, ki je precej nezavarovan, za razliko od sesalcev kjer je bobnič v notranjosti ušesa. Legvani slišijo dobro in se hitro odzovejo na njim tuje zvoke. Imajo zelo občutljiva ušesa, ki zaznajo zvok drugega legvana na 10 milj.
Oči niso izrazito velike. So različnih barv, od rjave vse do zlatobronaste, odvisno od posamezne živali. Podnevi vidijo zelo dobro, ločijo barve in se zanašajo na svoj vid, ponoči vidijo slabše.
Temensko ali tretje oko izgleda kot brezbarvna ovalna luska. S tem očesom legvani ne morejo zaznavati barv in ne omogoča ostrega vida. Z njim razločijo le temo in svetlobo, razločijo padanje senc - prekinitev svetlobe, kar služi zlasti kot obramba pred plenilci.
Legvan ima dve nosnici, v katerih je organ za voh. Legvani tudi kihajo, s kihanjem izločajo odvečno sol iz telesa, kar jim omogočajo solne žleze. Legvani imajo dober voh.
Rob ust je prekrit z nekoliko večjimi luskami. Ustna votlina je rožnate barve; v njej se nahaja jezik, ki je na koncu temnejše rdeče barve z lepljivimi snovmi. Pomaga jim pri hranjenju. Z njim tudi okušajo ter vohajo. Legvan ima dokaj močne čeljusti, na katerih se nahaja tudi do 120 majhnih zobkov, ostrih kakor britev. Rastejo neprenehoma in se tako obnavljajo.
Zeleni legvan je karakterno močna žival, a se značaj razlikuje od živali do žival. Je samotar in individualist, deluje nagonsko in refleksno. Potrebuje sonce, rastline in vodo.
Vsekakor po naravi ni domača žival in človekov sopotnik skozi mnoga leta, kakor na primer pes ali mačka. Kot domače živali ne jemljemo legvanov iz divjine, marveč živali od priznanega in preverjenega vzgojitelja. Pomembno je zavedanje bodočega lastnika, da legvan ob pravilni oskrbi in negi doseže znatno velikost. Za njihovo socializacijo je potrebno veliko potrpljenja in znanja. Legvani so zelo teritorialni.
Zelêni legván (znanstveno ime Iguana iguana) živi v toplejših tropskih predelih Južne in Srednje Amerike. Njegovo življenjsko okolje je v drevesnih krošnjah, všeč mu je bližina voda, rad se kopa in je dober plavalec. Tudi pred morebitnimi napadalci se zateče v vodo, ubrani se tudi z močnim udarcem repa ali z ugrizom. Spada med večje kuščarje, saj lahko samec zraste v dolžino do 220 cm in tehta do 4 kg, samička zraste nekoliko manj, do 1.5 m in tehta do 3 kg. Od tega odpadeta na rep kar dve tretjini dolžine. Zeleni legvan je vegetarijanec, prehranjuje se izključno z rastlinsko hrano. Na pogled, dokler živali niso odrasle, glede barve in zunanjih značilnosti ni posebnih razlik med spoloma.
Zaradi uničevanja njihovega življenjskega okolja in predvsem zaradi izvoza v Severno Ameriko ter Evropo, kjer živijo kakor hišni ljubljenčki, sodi legvan med zaščitene in ogrožene živali, kar pomeni da jih je prepovedano loviti, trgovati z njimi in z njihovimi jajci. Samička izleže od 10 do 15 jajc , iz katerih se izvalijo mladiči. Žal v nekaterih državah še zmeraj veljajo za kulinarično specialiteto.
Cự đà xanh (còn gọi không chính xác lắm là "kỳ nhông xanh"), tên khoa học: Iguana iguana, tên tiếng Anh: green iguana, là một loài thằn lằn trong họ Iguanidae. Loài này được Linnaeus mô tả khoa học đầu tiên năm 1758.[2] Đây là loài bản địa Trung, Nam Mỹ và vùng Caribbea.
Phạm vi phân bố cự đà xanh dao động trên một khu vực địa lý rộng lớn, từ miền nam Brazil và Paraguay xa về phía bắc tận Mexico và quần đảo Caribbea. Loài này rất phổ biến trên khắp Puerto Rico, nơi chúng được gọi là "Gallina de palo" và được coi là một loài xâm lấn được du nhập từ Nam Mỹ; ở Hoa Kỳ quần thể hoang dã tồn tại ở Nam Florida (bao gồm Florida Keys), Hawaii, quần đảo Virgin thuộc Mỹ và thung lũng Rio Grande của Texas.
Là một loài động vật ăn cỏ, nó đã thích nghi đáng kể với các việc liên quan đến vận động và điều hòa áp suất thẩm thấu do kết quả của chế độ ăn uống của nó. Nó phát triển đến 1,5 mét (4,9 ft) chiều dài từ đầu đến đuôi, mặc dù một vài mẫu vật có thể dài đến 2 m và cân nặng đến 9,1 kg.
,_Zoo_de_Ciudad_Ho_Chi_Minh,_Vietnam,_2013-08-14,_DD_01.JPG)
,_Zoo_de_Ciudad_Ho_Chi_Minh,_Vietnam,_2013-08-14,_DD_02.JPG)
.jpg)
Bài viết liên quan đến bộ bò sát có vảy này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Cự đà xanh (còn gọi không chính xác lắm là "kỳ nhông xanh"), tên khoa học: Iguana iguana, tên tiếng Anh: green iguana, là một loài thằn lằn trong họ Iguanidae. Loài này được Linnaeus mô tả khoa học đầu tiên năm 1758. Đây là loài bản địa Trung, Nam Mỹ và vùng Caribbea.
美洲鬣蜥（學名：Iguana iguana）又名绿鬣蜥，是一種生活在樹上的大型蜥蜴，頭尾全長可以超過一公尺，壽命可長達10年以上，以植物的葉、嫩芽、花、果實為食物，為日行性爬蟲類，每胎可產24-45颗卵。主要分布於中美洲的墨西哥至巴拉圭间、南美洲、加勒比海及佛羅里達等地。被列入《濒危野生动植物种国际贸易公约》附录二中。綠鬣蜥常被人作為寵物飼養，中國和部份美洲國家設有養殖場大量飼養綠鬣蜥以作售賣用途。因為人為的飼養及野放，在台灣已成為外來種，在屏東市及等鄰近鄉鎮已建有繁殖族群。
當綠鬣蜥遇到天敵時，牠們會企圖逃跑，如果剛好靠近水源，牠們會潛入水中並游走。在遇到威脅無法馬上逃走的情況下，綠鬣蜥會朝著侵略者展示喉部下方擴張的垂肉（dewlap），並使身體膨脹和僵硬，發出嘶嘶聲，上下擺動牠的頭部。如果示威對侵略者沒用，綠鬣蜥會用他們的尾巴鞭打，或咬，或是使用尖銳的爪子進行防禦。相較於平常，受傷的綠鬣蜥攻擊較強。
幼體
頭骨
成熟的雄性綠鬣蜥，在繁殖期時，體色會變得鮮豔，呈橘紅色。母蜥和公蜥大概在晚冬時期交配，在早春時產卵。母蜥準備產卵時，會不斷得尋找下蛋的地點，並大量飲用水。
首次發現禽龍化石（為一牙齒）的曼提爾醫生以為，其發現的是鬣蜥的牙齒，所以把禽龍命名為Iguanodon。
.jpg)
.jpg)
_(6775998755).jpg)
.jpg)
_and_teeth.png)
.jpg)
.jpg)
|access-date=中的日期值 (帮助) 美洲鬣蜥（學名：Iguana iguana）又名绿鬣蜥，是一種生活在樹上的大型蜥蜴，頭尾全長可以超過一公尺，壽命可長達10年以上，以植物的葉、嫩芽、花、果實為食物，為日行性爬蟲類，每胎可產24-45颗卵。主要分布於中美洲的墨西哥至巴拉圭间、南美洲、加勒比海及佛羅里達等地。被列入《濒危野生动植物种国际贸易公约》附录二中。綠鬣蜥常被人作為寵物飼養，中國和部份美洲國家設有養殖場大量飼養綠鬣蜥以作售賣用途。因為人為的飼養及野放，在台灣已成為外來種，在屏東市及等鄰近鄉鎮已建有繁殖族群。
グリーンイグアナ（Iguana iguana）は、爬虫綱有鱗目イグアナ科イグアナ属に分類されるトカゲ。グリーンイグアナ属の模式種。単にイグアナと呼ばれることもある。
ガイアナ、コスタリカ、コロンビア、スリナム、トリニダード・トバゴ、ニカラグア、パナマ、パラグアイ、ブラジル、フランス領ギアナ、ペルー、ボリビア、メキシコ、西インド諸島[1][2]
最大全長180センチメートル[2]。耳孔下部に円形の大型鱗がある[2]。体色は灰褐色や赤褐色、黒褐色[1]。
幼体の体色は明緑色や青緑色[1]。オスは後頭部から背面にかけてたてがみ状の鱗（クレスト）が発達する[1][2]。
2亜種に分ける説もあるが、明瞭な差異（吻端の角状の突起の有無）がないことや同所的に分布することから亜種を無効とする説が有力[1][2]。
熱帯雨林に生息し、水辺を好む[2]。水面に張り出した樹上にいることが多い[1]。泳ぎがうまく、危険を感じると水に飛び込んで逃げる[2]。陸上で外敵に襲われると、かみついたり尾を打ちつけたりして応戦する[2]。
食性はほぼ植物食[1][2]。 繁殖形態は卵生。1回に24-45個の卵を産む[2]。
日本では流通量が多く遺棄された場合に定着する可能性があり、生態系への影響が懸念されるため要注意外来生物に指定されている[a 2]。石垣島では既に定着している可能性がある[a 2]。
ペットとして飼育されることもあり、日本にも輸入されている。主に幼体が安価で流通する[1]。テラリウムで飼育される。ケージとして観葉植物用の温室や、大型犬用のケージなどのような大型かつ頑丈でさらに高さがあるものを用意する[1][3]。温室を用いる場合はガラスを尾で叩き割った例もあるため、アクリルなどの割れにくい素材に差し替えることが望ましい[1]。低温に弱いため[1]、複数の暖房器具を用いるかエアコンなどでケージを設置した部屋ごと保温する[3]。乾燥にも弱く幼体や小型個体は大きな水入れを設置し、大型個体に対しては加湿器を設置したりこまめに霧吹きを行い湿度を上げる[1][3]。紫外線要求量は高く、日光浴をさせたり紫外線照射量の高い照明器具を照射する[1][3]。餌としては野菜や果実などを与える[1][3]。飼育下では配合飼料にも餌付き、専用の配合飼料も市販されている[1][3]。大型種の上に成長が早いため、大型の飼育設備が用意できない限り一般家庭での飼育にはむかない[1]。歯や爪によって人にひどい怪我を負わせることもあり、特にオスは繁殖期に性格が狂暴になるため注意が必要[3]。
頭部
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。 
