Cnidarians

Die poliep- en die kwalvorm: die twee basiese vorme wat by die Cnidaria voorkom.

Neteldiere, holtediere of Cnidaria vorm ’n filum van die diereryk. Die filum bevat die skyf- en kubuskwalle, die hidropoliepe en die blomdiere. Hulle kom almal in die water voor, hoofsaaklik seewater.

Neteldiere kom al lank op die aarde voor, maar aangesien hulle lank geen skelet gevorm het nie, is die fossiele bewyse vir hul bestaan beperk tot die steenkorale en ’n paar goed bewaarde afdrukke van kwalagtiges. Die vroegste bekende meersellige lewe op aarde, die Ediacara-fauna, wat van 542 miljoen tot 630 miljoen jaar gelede dateer, bevat al duidelike fossiele van neteldiere.

Anatomie

Die basiese vorm van die neteldier is ’n sakkie met net een opening, wat as mond én anus dien. Om die opening is tentakels, waarin gespesialiseerde selle voorkom wat angeltjies kan uitskiet. Dit is die netelselle, waaraan die diere hul naam te danke het. Die gif wat daaruit skiet, verlam die prooi, wat daarna deur die tentakels na die "mond" gebring word. In teenstelling met byvoorbeeld sponsdiere, het neteldiere duidelik verskillende organe: byvoorbeeld ’n opperhuid, maag en eenvoudige senustelsel.

Ontwikkeling

Die lewensiklus van die neteldier bevat in beginsel twee stadiums: ’n poliep- en kwalstadium. In die poliepstadium sit die dier meestal aan die bodem vas met sy mond en vangarms na bo. In die kwalstadium dryf dit saam met die seestrome met sy mond en vangarms na onder. By korale en seeanemone is die poliepstadium die belangrikste en is die kwalstadium die larwestadium. By kwalle is dit andersom.

Sowel geslagtelike as ongeslagtelike voortplanting kom by neteldiere voor.

Taksonomie

Die Cnidaria word in ses klasse verdeel:

• Anthozoa (blomdiere)
• Cubozoa (kubuskwalle)
• Hydrozoa (hidropoliepe)
• Scyphozoa (skyfkwalle)
• Staurozoa
• Polypodiozoa

Korale, bloublasies en seeanemone behoort almal tot die filum Cnidaria. Die belangrikste klas vir koraalriwwe is die Anthozoa (blomdiere). Hulle word in twee onderklasse verdeel: Zoantharia (of Hexacorallia) en Alcyonaria (of Octocorallia). Die voorvoegsels hexa- (ses) en octo- (agt) verwys na die getal tentakels wat die dier het.

Galery

• Geel korsanemoon van die orde Zoanthidea.

• Seeanemoon van die orde Actinaria (familie Stichodactylidae).

• Sagte koraal van die orde Alcyonacea.

• Sagte koraal van die orde Alcyonacea.

• Steenkoraal van die orde Madreporaria.

• Swart koraal van die orde Antipatharia.

Verwysings

Eksterne skakels

• Wikispecies het meer inligting verwant aan: Neteldier
• Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Neteldier.
• Hierdie artikel is vertaal uit die Nederlandse Wikipedia

Plan d'organización corporal d'un anthozoo simbionte. Capes dérmiques

Mecanismu d'aición de los nematocistos, un tipu de cnidocitos, célules urticantes carauterístiques de los cnidarios.

Los cnidarios (Cnidaria, del griegu κνίδη [kníde], «ortiga») son un filu qu'arrexunta alredor de 10 000 especies^[2] d'animales relativamente simples, que viven puramente n'ambientes acuáticos, mayoritariamente marinos. El nome del filu alude a una carauterística diagnóstica mesma d'estos animales, la presencia d'unes célules urticantes llamaes cnidocitos, presentes nos tentáculos de tolos miembros del filu y que ye inyectada cuando se raspia'l cnidocilio del cnidocito. Tienen simetría radial y el so plan corporal ye en forma de sacu. Son los animales más simples que presenten célules nervioses y órganos de los sentíos (estatocistos, ocelos).

Son un grupu antiguu, con una llarga hestoria fósil que se remonta, probablemente, a la fauna d'Ediacara, alredor d'unos 600 millones d'años tras.^[3][4] Sicasí, analises xenéticos del reló molecular de los sos mitocondries suxuren una edá bien anterior pal grupu corona de tolos cnidarios, envalorada nunos 741 millones d'años, muncho primero de qu'haya fósiles que perduraren hasta l'actualidá.^[5] Dientro d'esti grupu atopen animales como les aguamales, les anémonas, los pólipos o los corales.

Carauterístiques xenerales

Los cnidarios son animales diblásticos (epidermis y gastrodermis) con simetría radial primaria. Les sos célules entamar en dos capes qu'actúen como unidaes funcionales (texíos), anque munches célules inda guarden cierta independencia y cierta totipotencia. Tienen 2 fueyes embrionaries, ectodermo y endodermo y nicios de mesodermo; anque dacuando esiste un texíu análogo (ectomesodermo) d'orixe ectodérmico, non d'orixe endodérmico como l'auténticu mesodermo de los triblásticos, y del cual nunca deriven órganos internos complexos.

La so organización corporal ye en forma de sacu; l'aparatu dixestivu tien un solu furu qu'actúa como boca y cursu coles mesmes, y una cuévanu gastrovascular en forma de sacu onde se realiza la dixestión y que s'utiliza tamién como sistema de distribución de los nutrientes y del osíxenu, y como sistema excretor.

La paré del cuerpu consta de:

• Ectodermis. Homóloga del ectodermo. Ye la capa esterna. Función protectora.
• Gastrodermis. Homóloga del endodermo. Ye la capa interna; delimita un ampliu cuévanu, la única del animal, llamada cuévanu gastrovascular, que comunica por un únicu furu col esterior que s'usa pa l'alimentación, la escreción ya inclusive la espulsión de los productos xenitales.
• Mesoglea. Ente dambes capes atopa la mesoglea, que puede ser bien fina y acelular, o tar bien desenvuelta y tener distintos tipos celulares (según el grupu).

Tienen unu o dellos tentáculos alredor de la boca. El sistema nerviosu forma d'una rede o plexo; en munchos grupos hai protoneurones non polarizadas, anque tamién puede haber neurones polarizadas, célules sensoriales ya inclusive agrupación de les mesmes n'órganos sensoriales.

Tienden al polimorfismu, cuantimás en formes coloniales. Nun hai aparatu excretor, aparatu respiratoriu, nin aparatu circulatoriu. Estes funciones realícense al traviés del cuévanu gastrovascular o de la ectodermis.

Son esencialmente marinos (99%). El restu son d'agua duce, como la hidra, o ciertes aguamales de grandes llagos africanos como l'aguamala Craspedacusta. Son siempres acuáticos.

Pueden vivir de forma individual o en colonies, fitos al sustrato o llibres, inclusive los hai nadadores. N'ocasiones, parte de les fases son planctónicas (móviles, pero arrastraos poles corrientes).

Conócense aproximao 10.000 especies, de tamañu variable, de 1-2 mm hasta 1 m de diámetru en delles aguamales, o hasta 3 m de diámetru en dellos pólipos.

El color tamién ye variable anque munches formes del plancton son tresparentes. Otres son coloriaes, y presenten práuticamente toos el colores.

Morfoloxía

Pólipos.

Ensin atender a les peculiaridaes de cada grupu apaecen en dos formes fundamentales:

Forma sésil: Pólipu

Anatomía d'un pólipu coralín

En términos xenerales (ver por grupos pa más información), ye un animal de parés fines y ampliu cuévanu gastrovascular. Mesoglea bien pocu desenvuelta. Cuerpu más o menos columnar. Pel llau aboral (ver simetría radial) rellacionar col sustrato. D'adultos, pueden ser sésiles o llibres, solitarios o coloniales.

Pueden ser dioicos o hermafrodites, y tienen una reproducción sexual y otra asexual.

Tamañu variable:

• Halamohydra: de la meiofauna, bien pequeña
• Microhydra: pequeña y ensin tentáculos. Ye la fase pólipu de l'aguamala Craspedacusta. De 1-2 mm.
• Branchiocerianthus: fondos enfollagaos, muncha fondura. Hasta 3 m.

• Diagrama xeneral d'un pólipu (ensin atender a grupos)

• Diagrama xeneral d'una aguamala (ensin atender a grupos)

Forma llibre: Aguamala

Morfoloxía d'una hidromedusa
1.- Ectodermis; 2.- Mesoglea; 3.- Gastrodermis; 4.- Estómagu; 5.- Canal radial; 6.- Canal circular; 7.- Tentáculu; 8.- Velu; 9.- Aniellu nerviosu esternu; 10.- Aniellu nerviosu internu; 11.- Gónada; 12.- Manubrio; 13.- Boca; 14.- Exumbrela; 15.- Subumbrela..

Presenta dos superficies perfectamente definíes; una cóncava onde s'asitia la boca (llau oral, vease simetría radial) y otra la opuesta (aboral). Al conxuntu conózse-y como umbrela, onde s'estremen la exumbrela (aboral) y subumbrela (oral).

La boca enllargar nun manubrio. Del manubrio pueden salir (o non, según los grupos) tentáculos. Amás, la umbrela puede allargar en tentáculos umbrelares (que pueden o nun presentar cuévanu tentacular, una estensión del cuévanu gastrovascular).

La boca desagua nel cuévanu gastrovascular de la que parten canales radiales escontra les parés de l'aguamala. El canal umbrelar da la vuelta a tola aguamala. Si los tentáculos son buecos, tamién apaez el canal tentacular.

Toa'l cuévanu (tamién les canales) ta tapizada por gastrodermis. El restu por ectodermis. Hai mesoglea bien desenvuelta na exumbrela, ente que na subumbrela ta bien pocu desenvuelta.

Tamañu variable, dende pequeñes aguamales de pólipos coloniales como Obelia (1-2 mm) hasta grandes aguamales como la nomura que puede llegar a 2 m de diámetru y pesar hasta 220 kilogramos. Les aguamales xigantes son animales míticos.

Anatomía interna

Veamos los tipos celulares qu'apaecen nos cnidarios:

Ectodermis

Diagrama de los tipos celulares descritos.

La ectodermis consta de diversos tipos de célules:

• Célules mioepiteliales o epiteliomusculares. El tipu fundamental ye una célula (aguamala y pólipu) cilíndrica con dos partes definíes, una epitelial apical y otra basal contráctil que tien filamentos d'actina y miosina. Tienen, pos, doble función, revestimiento y contráctil.

• Célules intersticiales o basales. Tán na base de les célules mioepiteliales, dispuestes a manera de cuña, y tienen un nucleu bien grande. Son bien riques en ribosomes, y son célules totipotentes, de cuenta que pueden aniciar cualesquier otru tipu celular.

• Cnidocitos o cnidoblastos. Los cnidocitos tán espardíos por tola epidermis, agospiaos o invaginados nes célules mioepìteliales; especialmente nos tentáculos. Tratar d'un tipu bien especializáu de célula, esclusiva de los cnidarios. Tienen un cilio ríxidu (cnidocilio) que ye un receptor d'estímulu; na parte basal tien allongamientos que contauten con otres célules o col sistema nerviosu (cnidopodios); nel interior d'esta célula hai una gran vacuola (cnido o nematocisto), dientro de la cual atópase'l filamentu urticante (el disparu d'esti filamentu ye la "picadura" de les aguamales, pólipos, anémonas, etc).

• Neurones. Célules nervioses, unes ensin polarizar (protoneuronas) y otres polarizadas, que pueden ser bipolares o multipolares. El sistema nerviosu forma un plexo que s'asitia so la epidermis.

• Célules sensoriales. Célules allargaes col estremu apical arrondáu o provistu d'un cilio sensible y la zona basal provista d'una o dellos allongamientos que conecten coles neurones

Nun ta claru si les célules mioepiteliales fuelguen sobre una verdadera llámina basal, como los texíos epiteliales auténticos d'otros metazoos, anque puede interpretase que la mesma mesoglea ye la llámina basal del epiteliu de los cnidarios.^[6]

Mesoglea

Sustanza xelatinoso que dixebra los dos capes epiteliales. Puede variar d'una membrana delgada, non celular, hasta una gruesa capa xelatinosa con amebocitos errantes o ensin ellos. Presenta abondosu coláxenu y precolágeno. Contién numberoses célules, como escleroblastos.^[7]

Gastrodermis

• Célules nutritivomusculares o mioepiteliales gastrales. Recuerden a les célules mioepiteliales de la epidermis, pero son más altes y estreches, cola parte contráctil menos desenvuelta na base, ensin allongamientos y con 2-5 flaxelos nel llau apical qu'usa pa mover los líquidos del cuévanu gastrovascular. Esta célula caracterizar pola doble posibilidá de pinocitosis y fagocitosis. Recueye los materiales parcialmente dixeríos del cuévanu gastrovascular y pasar al restu de célules. Otra carauterística ye qu'el so parte contráctil ye perpendicular a la de la ectodermis.
• Célules secretores. Son célules secretores de tipu apocrino, altes, delles flaxelaes, en que'l so interior prodúcense munches sustances (mucopolisacáridos, mucoproteínes, enzimes dixestives, etc.). Segreguen sustances que lubrifican y dixeren los alimentos qu'entra nel cuévanu gastrovascular.

Ente elles, hai célules sensoriales (en menor númberu que na ectodermis) y célules basales. Tamién pueden apaecer cnidocitos. Plexo nerviosu pocu desenvueltu.

Terminaciones nervioses

En dellos grupos apaecen receptores de diversa índole (táctiles, químicos, lluminosos, gravitatorios, etc.)

Receptores táctiles

El receptores táctiles son célules ciliaes con allongamientos típicos como les yá vistes na anatomía interna.

Fotorreceptores

Ocelu.

Receptores pa estímulos lluminosos

Los más senciellos son les llamaes llurdios ocelares, o llurdios oculares, que son llurdios pigmentadas qu'apaecen en ciertes aguamales na umbrela. Constituyíes por grupos de célules de dos tipos: sensoriales ciliaes y célules en que'l so interior atrópase un pigmentu (rodoxina). El pigmentu asítiase na base del cilio de forma simétrica o asimétrica, nun replegamiento de membrana. La célula pigmentada unvia información a la sensorial típica.

Más avanzaos son los ocelos, que son un pequeñu entrante de la epidermis nel cual les célules fotorreceptoras queden nel centru, arrodiaes de célules pigmentadas.

Esti ocelu complicar escontra un ocelu en copa, nel qu'hai un entrante grande, en que'l so fondu les fotorreceptoras y arrodiando les pigmentadas.

Un pocu más allá, en delles aguamales esprende la parte distal de la célula y fórmense allongamientos vacuolares que rellenen la hendidura, la "copa", formando una especie de lente.

Esti receptores nun-yos dexen estremar oxetos. namái lluces y solombres. Esto ye lo que llamamos encelofalitis.

Órganos del equilibriu

Estato.

Tamién evolucionaron diversos órganos del equilibriu.

Los estatos son estructures que presenten files de dos tipos de célules, unes sensoriales ciliaes, y otres (litocitos) qu'atropen nel so interior una bolina caliar (estatolito). Si l'animal xira, como la célula col estatolito cuelga por gravedá y pesa, muévese y toca una célula sensorial de les que la arrodia. Asina l'animal caltiense informáu de la so posición.

Deriváu d'esto, tenemos los estatocistos, con una hendidura mayor que puede tar inclusive zarrada y nun comunicar cola umbrela. N'otros casos, los estatolitos esprender de los litocitos o s'usen partícules estrañes pa la mesma función.

Tamién esisten los estatorabdos, que son pequeños tentáculos con unu o más estatolitos. Esti tentáculu cuelga arrodiáu de célules sensoriales.

Ropalias

Nel orde escifozoos hai un órganu bien desenvueltu, la ropalia, que ye un centru quimio-estato-fotorreceptor. Ye la estructura sensorial más complexa de los cnidarios, y namái apaez na fase móvil. La ropalia más complexa de toes atópase nel orde cubozoos.

Ciclu

Micrografía del embrión del cnidario Clytia hemisphaerica fitu mientres la gastrulación na que s'aprecien les célules (colloráu), los nucleos (azul) y los cilios (verde).

El ciclu varia enforma según los grupos, polo que pa tener más información veanse les distintes clases. Anque se caracteriza pola alternanza de xeneraciones.

De manera xeneral, el güevu tien pocu vitelo y sufre segmentación total ya igual. En munchos la gastrulación ye por delaminación p'algamar un estáu larvariu xeneral, la bárabu plánula, ciliada, nadadora, que va buscar nel sustrato un llugar p'afitase, dando llugar al pólipu, que crez y nun momentu determináu, por reproducción agamética (de normal xemación)por un procesu denomináu estrobilación, anicia les aguamales, nes que van maurecer los gametos que van formar el nuevu güevu.

Esti ciclu completu ye un ciclu metaxenéticu. Dientro de los grupos hai esviaciones; por casu hai pólipos que dan pólipos (Hydra por xemación crea un pólipu que crez y dixébrase). Tamién hai aguamales que'l so güevu desenvolver a plánula, pero que se va desenvolver bien rápido a aguamala. Tamién hai fases entemedies; los sifonóforos son coloniales, y hai polipoides (derivaos de pólipu) y medusoides (derivaos d'aguamala) que coesisten na colonia. Toos estos ciclos que nun son completos llámense hipoxenéticos.

Clasificación

La clasificación tradicional de los cnidarios reconoz cuatro clases y supón que los antozoos son la clase más primitiva y de la que derivaron les demás:

Antozoos Anthozoa

Namái pólipos (antopólipos), conocíos como anémonas y corales. Nun hai forma aguamala. El pólipu da, por reproducción asexual o sexual, pólipos. Hai cnidocitos nel cuévanu gastrovascular, dacuando bien potentes, inclusive en filamentos que salen pola paré del cuerpu. Les gónaes endodérmicas. El cuévanu gastrovascular ta estremada de forma completa (los tabiques provienen de la gastrodermis y de la mesoglea). El llau oral introducir nel cuévanu gastrovascular y anicia un estomodeo o farinxe.

Cubozoos (Cubozoa)

Actinia equina, un antozoo.

Tienen puramente aguamales (cubomedusas), de forma cúbica, con cnidocitos especiales, bien potentes. Hasta apocayá considerábase-y como un orde de los escifozoos. Caracterizar pola so división tetrámera, que dixebra'l celénteron en cuatro bolses. El cantu umbrelar nun ye festoneado y el marxe de la subumbrela plegar al interior pa formar un velario.

Hidrozoos (Hydrozoa)

Tienen hidropólipos y hidromedusas. Les aguamales tienen velu (son aguamales craspédotas). Nun tienen cnidocitos nel cuévanu gastrovascular. Les gónades son siempres d'orixe ectodérmico. Nuna seición tresversal, el cuévanu gastrovascular ye senciella, ensin estremar. La mesoglea de los pólipos ta pocu desenvuelta.

Escifozoos (Scyphozoa)

Tien pólipu pequeñu y inconspicuo (escifopólipo o escifostoma) y aguamala (escifomedusa), qu'escarez de velu (acraspedota). Presenten cnidocitos nel cuévanu gastrovascular. Les gónaes son endodérmicas. Una vegada madurecíes, de toes formes, pueden almacenase na endodermis. El so cuévanu gastrovascular ta estremada incompletamente por 4 tabiques o septos incompletos en posición inter-radial (ver simetría radial); los tabiques dixebren 4 bolses gastrales.

Anguaño, el Rexistru Mundial d'Especies Marines inclúi tamién les siguientes clases en Cnidaria:

Mixozoos (Myxozoa)

Son una clase d'animales parásitos microscópicos, clasificaos mientres enforma tiempu como protozóos dientro de los esporozoos. La parasitación asocede por espores, con válvules que contendríen unu o dos esporoblastos y una o dos cápsules con filamentos que fondiaríen la espora al hospedador. En 2015 un estudiu reveló que los mixozoos son en realidá cnidarios desaxeradamente amenorgaos en tamaños y con un xenoma simplificáu.^[8]

Polipodiozoos (Polypodiozoa)

Ye una clase monoespecífica de cnidarios parásitos. Ye unu de los pocos cnidarios que viven nel interior de les célules d'otros animales. Los datos moleculares suxuren que podría tar rellacionáu colos mixozoos (tamién parásitos), pero esti puntu ye revesosu, polo que la so clasificación ye temporal, yá que les sos rellaciones filoxenétiques nun tán clares.

Staurozoos (Staurozoa)

Trátase de formes sésiles. La superficie aboral, correspondiente a la exumbrela d'otres aguamales, enllargar nun tarmu gracies al cual afítense al sustrato, cuantimás algues y roques. Hasta apocayá considerábense un orde dientro de la la clase Scyphozoa, pero alzar a la categoría de clase tres un estudiu cladístico.^[9]

Filoxenia

Propunxéronse munches teoríes filoxenétiques pa rellacionar a los distintos grupos de cnidarios. La mayor parte de los autores defenden que'l posible pre-cnidario yera un organismu planuloide afechu a la vida sésil, adquiriendo simetría radial, que sufriría una invaginación que darréu va dar al cuévanu gastrovascular. El pre-cnidario ¿tenía forma aguamala o pólipu? Esisten 2 teoríes:^{[ensin referencies]}

Defende qu'el pre-cnidario foi una aguamala

Hidrozoos asemeyaos a traquilinos

Otros hidrozoos

Escifozoos

Cubozoos

Antozoos

Defende qu'el pre-cnidario foi un pólipu

Antozoos

Escifozoos

Cubozoos

Hidrozoos

Estudios basaos en filoxenia molecular^[10] acoten la monofilia de los cnidarios y que la forma pólipu probablemente precedió a formar aguamala na evolución de los cnidarios. Tamién suxure que los cnidarios tán formaos por dos grupos que podríen tener categoría de subfilos, los antozoos y los medusozoos; estos postreros arrexunten los cubozoos, los escifozoos y los hidrozoos.

Referencies

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Cnidaria .

Dalayıcılar (lat. Cnidaria) — Eumetazoylara daxil olan tip. Suda yaşayırlar. Tipə daxil olan növlərin əksəriyyəti dənizlərdə, bir qismi isə şirin sularda yaşayır. 11000-ə yaxın növü qeydə alınıb.

Sinifləri

• Hidroidlər (Hydrozoa)
• Sifoidlər (Scyphozoa)
• Mərcan polipləri (Anthozoa)
• Yumrumeduzlar (Cubozoa)
• Polipodilər (Polypodiozoa)
• Polipmeduzlar (Staurozoa)

Ar c'hnidaried eo al loened dour a ya d'ober ar skourrad Cnidaria.

Daou stumm knidaried zo : ar poliped (stag ouzh un diaz evel ar bronnoù-mor pe ar c'houral) hag ar morgaoul.

Korfadurezh

Kevrennadoù

• • Anthozoa

• Isskourrad Medusozoa
  • Cubozoa
  • Hydrozoa
  • Scyphozoa
  • Staurozoa
  • Myxozoa
  • Polypodiozoa

Els cnidaris (Cnidaria, del grec knide, «ortiga» i el sufix adjectival llatí -arium^{[cal citació]}) són un embrancament que agrupa unes 10.000 espècies actuals d'animals relativament simples, que viuen exclusivament en ambients aquàtics^[1], majoritàriament marins. Tenen forma acampanada o de sac i tenen tentacles que punxen al voltant de les boques.^[2]

Descripció

El nom d'aquest embrancament ve de la presència d'unes cèl·lules anomenades cnidòcits, presents als tentacles de tots els membres del grup i que injecten substàncies irritants a les preses quan les freguen. Tenen simetria radial i el seu pla corporal és en forma de sac amb tentacles. Són els animals més simples que presenten cèl·lules nervioses i òrgans dels sentits (estatocists, ocels). Són un grup antic, amb una llarga història fòssil que es remunta, probablement, a la fauna d'Ediacara, uns 600 milions d'anys enrere.^[3][4] Els cnidaris comprenen els coralls i anemones de mar, les meduses i les vespes de mar, les hidres i caravel·les portugueses.

L'estructura bàsica dels cnidaris és una bossa o sac amb tentacles i una àmplia cavitat interna anomenada celènteron o cavitat gastrovascular, que té una única obertura que funciona alhora com a boca i com a anus. Tenen simetria radial i estan formats per dues capes de teixit: l'ectoderma i l'endoderma, amb una substància gelatinosa anomenada mesoglea entremig, que conté molt poques cèl·lules. Tenen dos tipus principals d'organització: el pòlip, que és fix, i la medusa, que és lliure. La reproducció és sexual o asexual. Hi sol haver alternança de generacions entre una d'asexuada (tipus pòlip) i una altra de sexuada (tipus medusa), però hi pot haver pòlips ja sexuats i també meduses sense provenir d'un pòlip. Algunes espècies són capaces de tornar a l'estat d'immaduresa sexual quan són velles, rejovenint-se i fent que siguin potencialment immortals. N'és un exemple la Turritopsis nutricula.

Característiques generals

Estructura i funcionament d'un cnidòcit

Els cnidaris són animals diblàstics amb simetria quilometral primària. Les seves cèl·lules s'organitzen en dues capes que actuen com a unitats funcionals (teixits), encara que moltes cèl·lules encara guarden una certa independència i totipotència. Tenen només dos fulls embrionaris, ectoderma i endoderma, són mancats per tant de mesoderma, encara que de vegades existeix un teixit anàleg (ectomesoderma) d'origen ectodèrmic, no d'origen endodèrmic com l'autèntic mesoderma dels triblàstics, i del qual mai no deriven òrgans interns complexos.

La seva organització corporal és en forma de sac; com a aparell digestiu tenen un sol orifici envoltat de tentacles que actua com a boca i anus alhora, i una àmplia cavitat gastrovascular o celènteron en forma de sac on es realitza la digestió i que es fa servir també com a sistema de distribució dels nutrients i d'oxigen, i com a sistema excretor.

La paret del cos consta de tres capes:

• Ectodermis o epidermis. Homòloga de l'ectoderma embrionari. És la capa externa; té funció protectora.
• Gastrodermis. Homòloga de l'endoderma embrionari. És la capa interna; delimita una àmplia cavitat, l'única de l'animal, anomenada cavitat gastrovascular, que comunica per un únic orifici amb l'exterior que es fa servir per a l'alimentació, l'excreció i fins i tot l'expulsió dels gàmetes.
• Mesoglea. Entre ambdues capes es troba la mesoglea, que pot ser molt fina i acel·lular (sense cèl·lules), o estar ben desenvolupada i tenir diferents tipus cel·lulars (segons el grup).

Anatomia d'un pòlip

El sistema nerviós té la forma d'una xarxa o plexe; en molts grups hi ha protoneurones no polaritzades, encara que també hi pot haver neurones polaritzades, cèl·lules sensorials i fins i tot poden estar agrupades en òrgans sensorials. No hi ha aparell excretor, respiratori ni circulatori. Aquestes funcions es realitzen a través de la cavitat gastrovascular o de l'ectodermis.

Són essencialment marins (en un 99%). La resta són d'aigua dolça, com l'hidra, o certes meduses dels grans llacs africans, com la medusa Craspedacusta. Són sempre aquàtics. Poden viure de forma individual o en colònies que poden ser polimòrfiques, fixats al substrat o lliures, i també n'hi ha de nedadors. A vegades, una part de les fases són planctòniques (mòbils, però arrossegats pels corrents).

Se'n coneixen aproximadament 10.000 espècies, de mida variable, d'1–2 mm fins a 1 m de diàmetre en algunes meduses, o fins a 3 m de diàmetre en alguns pòlips. El color també és variable, encara que moltes formes del plàncton són transparents. D'altres són acolorides, i presenten pràcticament tots els colors.

Formes vitals

Els cnidaris poden presentar dues formes fonamentals: la forma de pòlip i la forma de medusa.

Pòlip

Morfologia d'una hidromedusa
1.- Ectodermis; 2.- Mesoglea; 3.- Gastrodermis; 4.- Estómac; 5.- Canal radial; 6.- Canal circular; 7.- Tentacle; 8.- Vel; 9.- Anell nerviós extern; 10.- Anell nerviós intern; 11.- Gònada; 12.- Manubri; 13.- Boca; 14.- Exombrel·la; 15.- Subombrel·la

En termes generals, els pòlips tenen el cos més o menys columnar, presenten una paret del cos prima i una àmplia cavitat gastrovascular o celènteron. La mesoglea acostuma a estar molt poc desenvolupada. Pel costat aboral (el més apartat de la boca) es fixen al substrat. La seva mida és variable, d'1 mm (Halamohydra, Microhydra) a 3 metres (Branchiocerianthus). Es troben arrelats al substrat mitjançant el disc de fixacio.2018^{[cal citació]}

Medusa

Les meduses tenen dues superfícies perfectament definides: l'exombrel·la, còncava, on se situa la boca (costat oral), i la subombrel·la, convexa i oposada a l'anterior (costat aboral). Al conjunt se'l coneix com a ombrel·la.

La boca es prolonga en un manubri. Del manubri en poden sortir tentacles. A més, l'ombrel·la pot allargar-se en tentacles ombrel·lars (que poden o no presentar cavitat tentacular, una extensió de la cavitat gastrovascular). La boca desemboca a la cavitat gastrovascular, de la qual parteixen canals radials cap a les parets de l'ombrel·la. El canal ombrel·lar fa la volta a tota la medusa. Si els tentacles són buits, també contenen el canal tentacular. Tota la cavitat (també els canals) està entapissada de gastrodermis; la resta, d'ectodermis. Hi ha mesoglea molt desenvolupada a l'exombrel·la, mentre que a la subombrel·la hi és molt reduïda.

La mida de les meduses és variable: des de petites meduses de pòlips colonials com Obelia (1–2 mm) fins a grans meduses com Cyanea, d'1 m de diàmetre (però que si estén els tentacles cobreix 30–35 m, amb la qual cosa forma un cercle de gairebé 70 m, i pesa gairebé una tona).

Anatomia

Ectodermis

L'ectodermis consta de diversos tipus de cèl·lules:

• Cèl·lules mioepitelials o epiteliomusculars. EL tipus fonamental és una cèl·lula cilíndrica (medusa i pòlip) amb dues parts definides, una d'epitelial apical i una altra de basal contràctil que té filaments d'actina i miosina. Tenen, doncs, doble funció, de revestiment i contràctil.
• Cèl·lules intersticials o basals. Són a la base de les cèl·lules mioepitelials, disposades a manera de falca, i tenen un nucli molt gran. Són molt riques en ribosomes i són cèl·lules totipotents, de manera que poden originar qualsevol altre tipus cel·lular.
• Cnidocits o cnidoblasts. Els cnidòcits estan escampats per tota l'epidermis, allotjats o invaginats a les cèl·lules mioepitelials, especialment als tentacles. Es tracta d'un tipus molt especialitzat de cèl·lula, exclusiva dels cnidaris. Tenen un cili rígid (cnidocili), que és un receptor d'estímuls; a la part basal té prolongacions (cnidopodis) que contacten amb altres cèl·lules o amb el sistema nerviós; a l'interior d'aquesta cèl·lula hi ha un gran vacúol (nematocist), dins del qual es troba l'aconti, un filament urticant que és el responsable de la "picada" de les meduses, els pòlips, les anemones, etc.
• Neurones. Cèl·lules nervioses, unes sense polaritzar (protoneurones) i unes altres de polaritzades, que poden ser bipolars o multipolars. El sistema nerviós forma un plexe que se situa sota l'epidermis.
• Cèl·lules sensorials. Cèl·lules allargades, amb l'extrem apical arrodonit o proveït d'un cili sensible, i la zona basal amb una o diverses prolongacions que connecten amb les neurones.

No és clar si les cèl·lules mioepitelials descansen sobre una veritable làmina basal, com els teixits epitelials autèntics d'altres metazous, encara que pot interpretar-se que la mateixa mesoglea és la làmina basal de l'epiteli dels cnidaris.^[5]

Mesoglea

La mesoglea pot estar més o menys desenvolupada. Presenta abundant col·lagen i precol·lagen. Pot variar d'una membrana prima, no cel·lular, fins a una gruixuda capa gelatinosa amb amebòcits errants o sense.

Gastrodermis

Consta dels següents tipus cel·lulars:

• Cèl·lules nutritivomusculars o mioepitelials gastrals. Recorden les cèl·lules mioepitelials de l'epidermis, però són més altes i estretes, amb la part contràctil menys desenvolupada a la base i perpendicular a la de l'ectodermis, sense prolongacions i amb 2-5 flagels a la zona apical que usen per moure els líquids de la cavitat gastrovascular. Aquestes cèl·lules realitzen tant pinocitosi com fagocitosi, i així recullen els materials parcialment digerits de la cavitat gastrovascular i els passen a la resta de cèl·lules.
• Cèl·lules secretores. Són cèl·lules secretores de tipus apocrin, altes, algunes de flagel·lades, a l'interior de les quals es produeixen moltes substàncies (mucopolisacàrids, mucoproteïnes, enzims digestius, etc.). Segreguen substàncies que lubrifiquen i digereixen els aliments que entren a la cavitat gastrovascular.
• Cèl·lules sensorials. Se situen entre els tipus cel·lulars anteriors, però en menys nombre que a l'ectodermis, i formen un plex nerviós poc desenvolupat.
• Cnidocits. Els cnidòcits de la gastrodermis, quan són presents, són idèntics als de l'ectodermis.

Òrgans sensorials

Els cnidaris posseeixen receptors de diversa índole (tàctils, químics, lluminosos, gravitatoris, etc.):

• Receptors tàctils. Són cèl·lules ciliades amb prolongacions típiques, com les ja vistes en l'anatomia interna.
• Fotoreceptors. Receptors per a estímuls lluminosos. Els més senzills són les anomenades taques ocel·lars, que són taques pigmentades que hi ha a l'ombrel·la de certes meduses; estan constituïdes per grups de cèl·lules de dos tipus, sensorials ciliades i cèl·lules pigmentàries, a l'interior de les quals s'acumula pigment (rodoxina); el pigment se situa a la base del cili, en un replegament de membrana. La cèl·lula pigmentària envia informació a les cèl·lules sensorials. Més avançats són els ocels, que són un petit entrant de l'epidermis en el qual les cèl·lules fotoreceptores queden al centre, envoltades de cèl·lules pigmentades. Aquest ocel es complica formant un ocel en copa, en el qual hi ha un entrant gran al fons del qual hi ha els fotoreceptors envoltant les cèl·lules pigmentades. Fins i tot, en algunes meduses, hi ha una espècie de lent. Aquests receptors no els permeten distingir objectes; només llums i ombres.
• Òrgans de l'equilibri. També hi han evolucionat diversos òrgans de l'equilibri:
  • Els estatocists són estructures que presenten files de dos tipus de cèl·lules, unes de sensorials ciliades i unes altres (els litòcits) que acumulen al seu interior una boleta calcària (l'estatòlit). Si l'animal gira, l'estatòlit es mou per la gravetat i toca una cèl·lula sensorial; així l'animal es manté informat de la seva posició.
• Ropàlies. Als escifozous hi ha un òrgan molt desenvolupat, la ropàlia, que és un centre quimioestatofotoreceptor. És l'estructura sensorial més complexa dels cnidaris, i només apareix a la fase mòbil (medusa). La ropàlia més complexa de totes es troba als cubozous.

Reproducció i cicle biològic

Cicle biològic d'un escifozou

En general, els hidrozous i els escifozous són dioics, mentre que molts antozous són hermafrodites.

L'ou té poc vitel i sofreix segmentació total i igual. En molts, la gastrulació és per delaminació. Després del desenvolupament embrionari s'origina la larva plànula, característica dels cnidaris; és una larva ciliada i nedadora, que buscarà al substrat un lloc per fixar-se, cosa que donarà lloc al pòlip, que creix i, en un moment determinat, per reproducció asexual, origina les meduses, en les quals maduraran els gàmetes que formaran el nou ou.

Aquest cicle complet es coneix amb el nom de cicle metagenètic, que presenta nombroses variants en els diferents grups. Per exemple, hi ha pòlips que donen pòlips (Hydra per gemmació crea un pòlip que creix i se separa). També hi ha meduses l'ou de les quals es desenvolupa com a plànula, però que es desenvoluparà molt ràpidament com a medusa. També hi ha fases intermèdies: els sifonòfors són colonials, i hi ha polipoides (formes derivades de pòlips) i medusoïdeus (formes derivades de meduses) que coexisteixen dins la mateixa colònia. Quan el cicle no és complet se'l denomina hipogenètic.

Els cnidaris presenten nombrosos tipus de reproducció asexual, per bé que el més comú és la gemmació, en què es forma una aglomeració de cèl·lules que, per invaginació, formarà un nou pòlip o medusa. També es poden multiplicar per fissió longitudinal, com les actínies, o per estrobilació, com els escifopòlips. Un sistema força estès és la fragmentació de la colònia o del pòlip i la regeneració de cada tros fins a formar un individu complet.

Classificació i filogènia

Els cnidaris se subdivideixen tradicionalment en quatre classes, essent considerada la dels hidrozous com la més primitiva i de la qual van sorgir la resta de grups:

• Classe dels hidrozous (Hydrozoa). Tenen hidropòlips i hidromeduses. Les meduses tenen vel (són meduses craspedotes). No tenen cnidòcits a la cavitat gastrovascular. Gònades sempre d'origen ectodèrmic. En una secció transversal, la cavitat gastrovascular és senzilla, sense dividir. Mesoglea dels pòlips poc desenvolupada.
• Classe dels escifozous (Scyphozoa). El pòlip es denomina escifopòlip o escifostoma; la medusa, escifomedusa (no tenen vel i per tant són acraspedotes). Presenten cnidòcits a la cavitat gastrovascular. Gònades endodèrmiques. Una vegada madurades, de tota manera, poden emmagatzemar-se dins l'endodermis. La seva cavitat gastrovascular està dividida per quatre envans o septes incomplets en posició interradial. Els envans separen quatre bosses gastrals.
• Classe dels cubozous (Cubozoa). Exclusivament meduses, denominades cubomeduses. Són meduses de forma cúbica, amb cnidòcits especials, molt potents. Fins fa poc se'ls considerava un ordre dels escifozous. Es caracteritzen per la seva divisió tetràmera, que separa el celènteron en quatre bosses. La vora ombrel·lar no és fistonada i el marge de la subombrel·la es plega a l'interior per formar un velàrium.
• Classe dels antozous (Anthozoa). Només pòlips (antopòlips); són les anemones i els coralls. No hi ha forma de medusa. El pòlip dóna, per reproducció asexual o sexual, pòlips. Hi ha cnidòcits a la cavitat gastrovascular, de vegades molt potents, fins i tot en filaments que surten per la paret del cos. Gònades endodèrmiques. Cavitat gastrovascular dividida de forma completa (els envans provenen de la gastrodermis i la mesoglea). El costat oral s'introdueix a la cavitat gastrovascular i origina l'estomodeu o faringe.

Estudis basats en filogènia molecular^[6] corroboren la monofília dels cnidaris i que la forma de pòlip probablement va precedir la forma de medusa en l'evolució dels cnidaris. També suggereixen que els cnidaris estan formats per dos grups, que podrien tenir la categoria de subembrancaments: els antozous i els medusozous; aquest últim agrupa els cubozous, els escifozous i els hidrozous.

Hexactinellida

Demospongiae

Calcarea

Ctenophora

Anthozoa

Hydrozoa

Cubozoa

Staurozoa

Scyphozoa

Placozoa

Myxozoa

Altres bilateris
(més complexos)

• Un escifozou

• Un antozou

• Un cubozou

Referències

Bibliografia

• Burnie, David. Enciclopedia ilustrada del reino animal. Madrid: Susaeta, 2000. ISBN 84-305-9931-2.

Enllaços externs

• Els cnidaris al web de la Xarxa Telemàtica Educativa de Catalunya. (català)
• Els cnidaris a The Tree of Life. (anglès)

Anifeiliaid di-asgwrn-cefn syml sy'n byw mewn dŵr yw cnidariaid. Maen nhw'n perthyn i'r ffylwm Cnidaria (gynt yn Coelenterata). Mae'r ffylwm yn cynnwys tua 10,000 o rywogaethau,^[1] gan gynnwys y slefrod môr, yr anemonïau môr a'r cwrelau.

Cyfeiriadau

Žahavci (Cnidaria) jsou vodní, převážně mořští, bezobratlí. Jejich tělní stavba je poměrně jednoduchá s radiální souměrností. Tělo může dosahovat velikostí od několika milimetrů po 2 m. Je tvořeno tkáněmi odvozenými z ektodermu (epidermis) a entodermu (gastrodermis). Rosolovitá vrstva ležící mezi nimi je označována jako mezoglea. V mezoglee se mohou vyskytovat i buňky. Jedním z významných společných znaků jsou žahavé buňky několika typů nazývané knidocyty i jako nematocyty. Žahavci dokonce mají i jednoduchou nervovou soustavu a mnozí se dovedou pohybovat pomocí buněk, které fungují jako primitivní svaly. Mají slepou trávicí dutinu (láčku), která může být i velmi členitá.

Jsou převážně dravci. Potravou žahavců je plankton a nekton, výjimečně je prokázána i filtrace fytoplanktonu. Velcí medúzovci a korálnatci jsou schopni ulovit i větší kořist, např. i ryby. U korálnatců a některých medúzovců je vyvinuta symbióza s jednobuněčnými řasami (zooxantelami). K lovu využívané toxiny produkované žahavými buňkami mohou citelně poranit, případně usmrtit i člověka.

Stavba

Ektoderm tvoří povrch těla a obsahuje několik druhů buněk:

• buňky svalového epitelu s myofibrilami
• žahavé buňky (knidocyty, obsahují organely knidotocysty) – vznikají z epiteliálních buněk
  • penetranty – obsahují organelu nematocysta (tvar harpuny k snazší penetraci) se spirálně stočeným dutým vláknem a cytotoxiny, které vstříknou do kořisti
  • glutinanty – obsahují lepkavý sekret
  • volventy – obsahují organelu spirocysta se spirálně stočeným dutým vláknem, kterým mechanicky omezují pohyb kořisti
  • knidoblasty – dorůstající knidocyty, které nahrazují staré (všechny žahavé buňky jsou na jen jedno použití)
• smyslové buňky

Entoderm vystýlá láčku a plní trávicí funkci

• bičíkaté buňky sloužící k příjmu potravy
• sekreční buňky – vylučují trávicí enzymy
• buňky svalového epitelu – jsou kolmo ke stejným buňkám ektodermu, velmi rozvinutá u medúz
• bazální buňky – náhradní

Mezoglea – její tloušťka je velmi variabilní, nejtenčí je u nezmarů a nejsilnější u medúz a vyskytují se v ní nervové buňky, které bývají v těsném kontaktu s buňkami smyslovými. Této nervové soustavě se říká rozptýlená (difuzní), bývá někdy lehce zhuštěná ve věnci u chapadel kolem ústního otvoru a v prstenci na klobouku medúzy

Někteří žahavci si tvoří oporný skelet (kostru), u korálnatců a některých polypovců, je tvořen uhličitanem vápenatým. Schránky těchto živočichů tvoří i mohutné mořské útesy.

Rozmnožování

vývoj žahavců

Nepohlavně se žahavci množí pučením či strobilací, pohlavně se navíc množí obvykle jen medúza. Medúzy jsou obvykle odděleného pohlaví a pohlavní orgány jsou umístěny na spodní straně jejich klobouku.^[1] Rozmnožování žahavců se u různých skupin trochu liší, ale vždy vychází ze základního rozmnožovacího cyklu:

Plovoucí stádium je medúza, která má pohlavní orgány – pohlavním rozmnožováním vznikne larva (planula), která přisedne a vyroste v polypa, ten se nepohlavně pučením dále množí a vznikají buď další polypy, nebo medúzy (procesem zvaným strobilace). Jednotlivá stádia však mohou být u různých skupin i úplně potlačena. Například nezmar se vyskytuje pouze ve stádiu polypa a množí se v tomto stádiu pohlavně i nepohlavně, stejně jako korálnatci (také nemají žádné medúzové stádium). Někteří žahavci zase provozují jen stadium medúzy.^[1]

Rozšíření

Žahavci jsou převážně mořští živočichové, jen malá část jich pronikla do sladkých vod. Jsou početně zastoupeni od mělkého litorálu do velkých hloubek, s maximálním rozšířením v mělkých a teplých vodách tropického pásu. V malé míře jsou drobní a většinou solitérně žijící polypovci zastoupeni i v brakických a sladkých vodách. Útesotvorní koráli mají velký význam jako horninotvorná skupina živočichů.

Fylogeneze

Bazální skupinou žahavců jsou pravděpodobně korálnatci (Anthozoa), přestože se ještě nedávno (před molekulárními studiemi) soudilo, že jsou naopak skupinou nejodvozenější. Většina ostatních žahavců tvoří skupinu Medusozoa. Problematickým byl parazitický nezmar jeseteří (Polypodium hydriforme), dříve řazený do třídy polypovci (buď do řádu hydromedúz nebo k nezmarům Hydrina), později vyčleňovaný mimo žahavce do zvláštní skupiny kaviárovek (Polypodiozoa), která se však ukázala být sesterskou skupinou výtrusenek (Myxozoa) a na základě molekulárních analýz jsou opět obě začleněny do žahavců,^[2][3] zpravidla na úroveň samostatného podkmene (výtrusenky) a samostatné třídy nespadající do žádného podkmene (kaviárovky).

Systém

• korálnatci (Anthozoa)
• Medusozoa
  • kalichovky (Staurozoa) – dříve řazené k medúzovcům
  • čtyřhranky (Cubozoa)
  • medúzovci ("Scyphozoa") – nepřirozený taxon,^[4] zahrnující
    • korunovky (Coronatae)
    • talířovky (Semaeostomeae)
    • kořenoústky (Rhizostomeae)
  • polypovci (Hydrozoa)
• výtrusenky (Myxozoa)
  • Malacosporea
  • Myxosporea
• kaviárovky (Polypodiozoa)

Fylogenetický strom

Poté, co byly molekulární analýzy ribozomální RNA doplněny analýzou mitochondriálního genomu, podkmen Anthozoa (korálnatci) a již dříve zredukovaná třída Scyphozoa (medúzovci) se ukazují jako nepřirozené.^[4] U korálnatců to může být způsobeno nesprávným zahrnutím červnatců (Ceriantharia) – vyčlení-li se jako sesterská skupina zbylých korálnatců, monofylie může být obnovena.^[5] Na začátku 21. století se objevily hypotézy, do žahavců by mohly také patřit druhotně jednobuněčné výtrusenky (Myxozoa), dlouho považované za samostatný kmen s nevyjasněným postavením ve fylogenetickém stromu živočichů. Fylogenetické studie naznačovaly a v r. 2015 prokázaly, že se výtrusenky odvětvují na bázi Medusozoa a jejich sesterskou skupinou jsou kaviárovky (monotypická skupina s jediným zástupcem – nezmarem jeseteřím).^[6][2][3] Pravděpodobné příbuzenské vztahy recentních žahavců lze zobrazit následujícím fylogenetickým stromem:

kalichovky (Staurozoa)

čtyřhranky (Cubozoa)

korunovky (Coronatae)

talířovky (Semaeostomeae)

kořenoústky (Rhizostomeae)

Trachylina

Leptolina

kaviárovky (Polypodiozoa)

výtrusenky (Myxozoa)

šestičetní (Hexacorallia)

osmičetní (Octocorallia)

červnatci (Ceriantharia)

Nebezpečné žahavé druhy

Žahavci loví kořist pomocí žahavých buněk. V podstatě mají všichni žahavci žahavé buňky, ale jejich účinky se s každým druhem liší a pouze některé druhy mohou být nebezpečné člověku. Příznaky požahání mohou být od slabého pálení přes vřídky až po rozpad kůže, zvracení, dušnost a zástavu srdce (hlavně u čtyřhranek). Jako terapie se doporučuje na lokální požahání nalít ocet zamezující aktivaci nematocytů, které ještě nevypustily svůj jed, v žádném případě se nesmí používat alkohol nebo sladká voda, které naopak vyvolávají vypuštění zbylého jedu do rány. Po stabilizaci pacienta je doporučováno odstranit z kůže zbytky chapadla, přičemž před odstraněním i po něm je doporučováno ránu polít octem, pokud není dostupný ocet, používá se aspoň mořská voda.^[7] Při celkové otravě pak protišoková opatření a urychlený převoz k lékaři.

Polypovci

Většina polypovců není člověku nebezpečná. Jedinou výjimkou je rod Millepora, který ale žije pouze v tropických mořích. Vytváří pevnou vápenitou kostru, která může být až 0,5 m vysoká.

Trubýši

Někteří trubýši (nadřád polypovců) vytváří plynový vak pneumatofor, kterým je pak kolonie unášena na hladině. Další jedinci daktylozoidi vytvářejí dlouhá žahavá vlákna, která mohou koupajícího člověka omotat a požahat na velké části povrchu těla. Nejhojnější jsou v tropických a teplých evropských mořích. Patří k nim někdy až 120centimetrová měchýřovka portugalská (Physalia Physalis) a metr dlouhé kolonie Halystema rubra. Měchýřovka vznášivá dorůstá do velikosti jen 20 cm. Její tělo je načervenalé a vrchol měchýře bývá výrazně karmínově červený. Mají malé zvonce, které pulsují a napomáhají tak plavání.

Medúzovci

Nejsou tak nebezpečné jako čtyřhranky, ale přesto dotyk některých druhů není vůbec příjemný. Na západním pobřeží USA je nechvalně známá tzv. mořská kopřiva, způsobující nepříjemné požahání. Pod tímto názvem se skrývá Chrysaora quinquecirrha.

Čtyřhranky

Čtyřhranky patří mezi nejnebezpečnější žahavce. V oblastech, kde je hlášen výskyt nebezpečných druhů, by se člověk neměl koupat bez obleku. Neměl by sahat bez rukavic ani na nic, co čtyřhranku připomíná. Nejznámějším druhem,který žije při pobřeží Austrálie, je Chironex fleckeri.

Šestičetní

Šestičetní mají ramena v násobcích 6 (většinou). Mají jich nejméně 12. Sem patří sasanky, sasankám podobné organismy a koráli. Koráli sice také žahají, ale hlavní nebezpečí je u nich spíše v pořezání. Sasanky jsou v podstatě nepříjemné všechny. Ve Středozemním moři je silně žahavá Alicia mirabilis. Měří až 40 cm. Má žlutavou barvu. Její průsvitné tělo a ramena jsou pokryta bradavicemi, které nepříjemně žahají.

Reference

1. ↑ ^{a b} Bílý, M.; Hájek, J.; Koutecký, P.; Kratzerová, L. Rozmnožování organismů. Praha: Ústřední komise biologické olympiády, 2000.
2. ↑ ^{a b c} CHANG, E. Sally; NEUHOF, Moran; RUBINSTEIN, Nimrod D., DIAMANT, Arik; PHILIPPE, Hervé; HUCHON, Dorothée; CARTWRIGHT, Paulyn. Genomic insights into the evolutionary origin of Myxozoa within Cnidaria. Proceedings of the National Academy of Sciences USA (PNAS) [online]. 16. listopad 2015. Online před tiskem. Dostupné online. PDF [1]. ISSN 1091-6490. DOI:10.1073/pnas.1511468112. (anglicky)
3. ↑ ^{a b} JOHN, Radek. Záhadní cizopasníci výtrusenky jsou příbuzní medůz. Týden.cz [online]. 22. listopad 2015. Popularizační článek k předchozí referenci. Dostupné online.
4. ↑ ^{a b} KAYAL, Ehsan; ROURE, Béatrice; PHILIPPE, Hervé, COLLINS, Allen G.; LAVROV, Dennis V. Cnidarian phylogenetic relationships as revealed by mitogenomics. BMC Evolutionary Biology [online]. 9. leden 2013. Svazek 13, čís. 5. Dostupné online. PDF [2]. ISSN 1471-2148. DOI:10.1186/1471-2148-13-5. (anglicky)
5. ↑ STAMPAR, Sérgio N.; MARONNA, Maximiliano M.; KITAHARA, Marcelo V., REIMER, James D.; MORANDINI, André C. Fast-Evolving Mitochondrial DNA in Ceriantharia: A Reflection of Hexacorallia Paraphyly?. PLoS ONE [online]. 27. leden 2014. Svazek 9, čís. 1:e86612. Dostupné online. DOI:10.1371/journal.pone.0086612. (anglicky)
6. ↑ NESNIDAL, Maximilian P.; HELMKAMPF, Martin; BRUCHHAUS, Iris, El-MATBOULI, Mansour; HAUSDORF Bernhard. Agent of Whirling Disease Meets Orphan Worm: Phylogenomic Analyses Firmly Place Myxozoa in Cnidaria. PLoS ONE [online]. 30. leden 2013. Svazek 8, čís. 1: e54576, s. 1-6. Dostupné online. DOI:10.1371/journal.pone.0054576. (anglicky)
7. ↑ CEGOLON, L.; HEYMANN, WC.; LANGE, JH., et al. Jellyfish stings and their management: a review.. Mar Drugs. 2013, roč. 11, čís. 2, s. 523-50. DOI:10.3390/md11020523. PMID 23434796.

Nældecelledyr (Cnidaria) eller Polypdyr er en gruppe af relativt enkle flercellede dyr der lever i vandet og hovedsagelig i havet.

Blå brandmand (Cyanea lamarckii).

Selvlysende uidentificeret nældecelledyr.

Uidentificeret nældecelledyr fundet med DSV Alvin (en:DSV Alvin) i en dybde og sted, hvor man før i tiden ikke regnede med at finde liv.

Rækken Cnidaria (Nældecelledyr eller Polypdyr) forgrener sig således:

• Klasse Anthozoa (Koraldyr)
• Medusozoa
• Klasse Scyphozoa (Store gopler)
  • Underklasse Scyphomedusae
    • Orden Coronatae
    • Semaeostomeae
      • familie Cyaniidae
        • slægt Cyanea
          • art: capillata (rød brandmand)
          • lamarckii (blå brandmand)
      • familie Pelagiidae
      • Ulmaridae
        • slægt Aurelia
          • art: aurita (vandmand)
    • Orden Rhizostomeae
    • Stauromedusae
• Klasse Cubozoa (bl.a. havhveps)
  • • Orden Cubomedusae
• Klasse Hydrozoa (Små gopler)
  • Underklasse Campanularidae
    • Orden Laomedea
    • Obelia
    • Hydrioda
      • familie Hydridae
        • slægt Hydra (små polypper der lever i ferskvand)
    • Orden Sertulariidae
      • familie Dynamena
• Klasse Polypodiozoa
• ?-Endocnidozoa

Kilde/reference

• Systema Naturae 2000: Cnidaria

Eksterne henvisninger

• Nettverk for miljølære: Artstre: Nesledyr (Cnidaria)
• Tree of Life: Cnidaria
• urekalert.org: New 'bumpy' jelly found in deep sea Citat: "...unique features resulted in the jelly's categorization as a new genus and species...genus, Stellamedusa...ventana...", billeder
• May 12 2005, : Strange denizen of the deep has 24 eyes Citat: "...The box jellyfish...with 24 eyes to give itself all-round vision even though it lacks a brain to handle what they see..."
• BBC News: Deep-sea animal hunts with light Citat: "...A new species of deep-sea animal has been discovered, which uses glowing red tentacles to lure small fish to their deaths...genus Erenna..."

Die Nesseltiere (Cnidaria; altgr. κνίδη knidē ‚Nessel‘) sind einfach gebaute, vielzellige Tiere, die durch den Besitz von Nesselkapseln gekennzeichnet sind und die Küsten, den Grund und das offene Wasser der Weltmeere und einige Süßgewässer bewohnen.

Bekannte Untergruppen sind Schirm- und Würfelquallen, die sessilen Blumentiere mit den Seeanemonen, Stein- und Weichkorallen sowie die vielgestaltigen Hydrozoen, zu denen auch die Staatsquallen und der in Bächen und Flüssen in Mitteleuropa heimische Süßwasserpolyp gehören. Sie umfassen derzeit über 11 000 rezente Arten.^[1] Einige Nesseltiere (z. B. Polypodium hydriforme und die Myxozoa) sind Parasiten.

Aufbau

Nesseltiere besitzen als Gewebetiere echtes Gewebe und Organe. Sie sind ihrem vielfach variierten Grundbauplan nach radiärsymmetrisch gebaut und bestehen aus zwei Zellschichten, der äußeren Epidermis oder Ectodermis und der inneren Gastrodermis oder Entodermis. Dazwischen befindet sich die Mesogloea – nicht zu verwechseln mit dem Mesoderm: Gelegentlich wird die Mesogloea als drittes Keimblatt angesehen, doch mit den mesodermalen Blastemen höherer Metazoen hat sie nichts gemein.

Bei Aglantha digitale sieht man den einfachen, glockenförmigen Körperbau.

Die Gastrodermis umfasst den „Magen“ der Nesseltiere, den sogenannten Gastralraum (Gastrovaskularraum). Er besitzt nur eine einzige Öffnung, durch die nicht nur die Nahrung aufgenommen, sondern Abfallprodukte auch wieder ausgeschieden werden. Gleichzeitig dient er neben der Mesogloea als hydrostatisches Stützskelett. Hartskelette kommen dagegen nur bei Polypen vor, die dazu gezielt Kalk ablagern (z. B. Octocorallia).

Ein echtes Blutgefäßsystem ist bei den Nesseltieren nicht vorhanden. Der Gasaustausch erfolgt durch Diffusion, daneben spielt sowohl für die Vorverarbeitung und gleichzeitig für die Verteilung von Nährstoffen und den Abtransport von Stoffwechselendprodukten das sogenannte Gastrovaskularsystem eine Rolle: Dies umfasst den zentralen Hohlraum, den Gastralraum sowie dessen Ausläufer in die Tentakel der Polypen. Das Gastrovaskularsystem übernimmt damit zweierlei Funktionen, Verdauung und Stofftransport. Nahrungspartikel werden in erster Linie von den Nährmuskelzellen des Gastroderms aufgenommen.

Die Ohrenqualle der deutschen Küsten

Die Nesseltiere besitzen echte Nervenzellen, die ein diffuses Netz bilden, welches nur eine geringe Zentralisierung zeigt. Nervenzellkonzentrationen liegen bei Polypen im Mundfeld (Hypostom), an den Tentakeln und am Fußstiel (Pedunculus), bei den Quallen findet sich häufig ein Nervenring um den Schirm. Auch eine spezialisierte Signaltransportrichtung hat sich vielfach noch nicht herausgebildet. Die Verschaltung der Nerven über sogenannte „gap junctions“ erlaubt jedoch einigen Arten eine hohe Geschwindigkeit bei der Erregungsleitung, eine Vielzahl von Neuropeptiden erlaubt die Modulation von Erregungen. Lange wurde angenommen, dass Cnidarier zu den sogenannten Diploblasten, den zweikeimblättrigen Tieren gehören. Neuere Forschungsergebnisse weisen darauf hin, dass Cnidarier neben dem Ekto- und Entoderm auch ein Mesoderm zu besitzen scheinen. Aus dem Mesoderm entwickelt sich unter anderem die Muskulatur der Medusen^[2].

Ausschleudern des Nesselfadens beim Süßwasserpolypen (Hydra)

Das namensgebende Merkmal der Nesseltiere ist ein spezialisierter Zelltyp, die Nesselzelle (Cnidocyte). Zellen dieses Typs befinden sich auf den um die Mundöffnung herum angeordneten Tentakeln und enthalten die charakteristischen Nesselkapseln (Cniden oder Cnidocysten). Diese enthalten einen spiralig aufgewickelten Nesselfaden, der auf Berührungsreize explosiv ausgestoßen wird und hochtoxische Stoffe in das Opfer injiziert, die dieses schnell abtöten oder zumindest lähmen. Die Nesselzellen dienen sowohl dem Beutefang als auch der Verteidigung gegen Fressfeinde. Alle Cnidaria besitzen Cnidocyten.

Ein weiterer wichtiger Zelltyp sind die interstitiellen Zellen (auch i-Zellen genannt). Dies sind pluripotente Zellen, was bedeutet, dass sie sich in andere Zelltypen wie Geschlechtszellen, Drüsenzellen oder Nervenzellen, allerdings nicht in Epithelmuskelzellen oder Nährmuskelzellen verwandeln können. Letztere beiden Zelltypen können nur aus ihresgleichen hervorgehen. Viele Nesseltiere haben dank dieses Systems eine enorme Regenerationsfähigkeit. Insbesondere die Süßwasserpolypen der Gattung Hydra dienen in der Forschung als Modelle für Musterbildungsprozesse. Interstitielle Zellen sind auf die Hydrozoen beschränkt und fehlen bei den anderen Cnidaria.^[3]

Die zwei wichtigsten Formentypen sind Polyp und Qualle, die als unterschiedliche Lebensstadien bei ein und derselben Art auftreten können, also keine systematische Bedeutung haben.

Meduse und Polyp (Schema)

• Polypen sind durch die sogenannte Basalscheibe fest auf einem Substrat verankert, obwohl einige Arten sich auch in kuriosen Zeitlupen-Salti fortbewegen können. Naturgemäß zeigen ihre Tentakel nach oben, vom Substrat weg. Polypen treten oft in großen Kolonien auf. Zusammenfassend besteht ein Polyp aus: Fußscheibe, (das proximale, aborale) Körperende, aus einem Stiel, dem sog. Scapus und dem Mundfeld (Peristom) mit der einzigen Körperöffnung, die umgeben von Fangtentakeln ist. Innerhalb der 4 Gruppen gibt es charakteristische Unterschiede hinsichtlich der Septen, die den Gastralraum in einzelne Gastraltaschen aufgliedern. Vergleichsweise einfach sind Cubozoa und Hydrozoa aufgebaut, denen diese Septen fehlen.

Die Quallen lassen sich ohne Probleme aus den Polypen herleiten, indem Fußscheibe und Scapus zur Oberseite, der Exumbrella, und das Mundfeld zur Unterseite, der Subumbrella, werden.

• Die auch Medusen genannten Quallen haben ein hut- oder glockenförmiges Aussehen und schwimmen meist passiv in den Meeresströmungen mit. Ihre Tentakel hängen frei nach unten. Durch koordinierte Muskelkontraktionen gegen das im Gastralraum enthaltene Wasser können sie sich allerdings auch aktiv fortbewegen – sie nutzen dabei das Rückstoßprinzip.

Nesseltiere zeigen ein breites Größenspektrum: Die meisten Arten sind nur wenige Millimeter klein, manche noch kleiner. Auf der anderen Seite können Cyanea-Quallen einen Durchmesser von zwei Metern umfassen und Polypen der Gattung Branchiocerianthus eine ebensolche Länge erreichen. Bei manchen Arten werden die Tentakel bis zu dreißig Meter lang.

Die Edelkoralle lebt in Höhlen im Mittelmeer

Verbreitung und Lebensraum

Nesseltiere finden sich weltweit im Meer, seltener auch im Süßwasser. Viele bewohnen als Quallen das offene Wasser und sind, auch durch die verschiedenen Larvenstadien, ein bedeutender Teil des Zooplanktons. An den Küsten dominieren sessile, meist kolonial lebende Nesseltiere oft die Hartböden und schufen mit den tropischen Korallenriffen einen der artenreichsten und produktivsten Lebensräume der Erde. Mit den Seefedern gehört zu ihnen auch eine Gruppe, die sich auf weiche und schlammige Meeresböden spezialisiert hat und auch die Tiefsee, sowie das Südpolarmeer bewohnt.

Ernährung

Zum Nahrungsfang geöffnete Polypen einer Gorgonie

Die meisten Nesseltiere ernähren sich von Beutetieren, die mit ihren Tentakeln in Berührung gekommen sind. Dies sind vor allem Tiere des Zooplanktons, wie Protisten, diverse Würmer, Krebse und andere Quallen. Größere Nesseltiere überwältigen auch größere Beute wie Fische. Weichkorallen und Gorgonien fangen auch Phytoplankton.

Manche Gruppen, darunter die meisten Stein-, aber auch viele Weichkorallen, Gorgonien, Seeanemonen und Feuerkorallen leben symbiotisch mit Photosynthese betreibenden Algen zusammen, meist Dinoflagellaten (Dinoflagellata), manchmal aber auch Grünalgen (Chlorophyta). Diese nehmen von ihren Nesseltierpartnern produziertes Kohlendioxid auf und produzieren unter Ausnutzung des Sonnenlichts und unter Abgabe von Sauerstoff die energiehaltigen Kohlenhydrate, die den Nesseltieren als Hauptnahrung dienen.

Fortpflanzung

Entwicklungsstadien einer Qualle

Weit verbreitet bei den Nesseltieren ist die ungeschlechtliche Fortpflanzung durch Knospung. In den Klassen der Blumentiere (Anthozoa) und der Hydrozoen (Hydrozoa) ist sie besonders weit verbreitet. Dabei trennt sich vom erwachsenen Polypen seitlich eine ungeschlechtliche Larve, die sogenannte Schwimmknospe ab, die sich zum Polypen fortentwickelt. Oft ist die Knospung unvollständig, sodass physisch miteinander verbundene Kolonien genetisch identischer Polypen entstehen.

Allerdings können sich die Nesseltiere auch geschlechtlich fortpflanzen. Ein charakteristisches Merkmal ist hier der sogenannte Generationswechsel, der bei Tieren sonst nicht so häufig wie bei Pflanzen, Pilzen oder Protisten anzutreffen ist. Dabei wechseln Generationen, die sich ungeschlechtlich fortpflanzen, und sich geschlechtlich fortpflanzende Generationen einander ab. Diese Art des Generationswechsels wird als Metagenese bezeichnet.

Der erwachsene Polyp bildet dazu auf ungeschlechtlichem Wege männliche oder weibliche Quallen. Es gibt drei prinzipielle ungeschlechtliche Vorgänge:

• Knospung findet sich besonders häufig in den Klassen der Blumentiere und der Hydrozoen.
• Strobilation, ein Vorgang, bei dem Quallen scheibenweise am oberen (oralen) Ende des Polypen abgeschnürt werden, ist dagegen für Schirmquallen charakteristisch.
• Schließlich findet man auch die komplette Umwandlung (Metamorphose) des Polypen zur Quallenform – bei Würfelquallen.

Diese entwickeln sich zunächst zur Geschlechtsreife. Dann werden die männlichen und weiblichen Gameten freigesetzt, die sich jeweils zur Zygote vereinigen. Diese entwickelt sich durch Zellteilung zunächst zu einer kugelförmigen Struktur, der so genannten Blastula, aus der dann die Planula genannte Larve entsteht. Diese ist begeißelt und schwimmt so lange, bis sie auf ein festes Substrat trifft, auf dem sie sich verankert und dann eine Verwandlung (Metamorphose) zum Polypenstadium durchläuft.

Dieses Schema ist in den fünf Nesseltier-Klassen mannigfaltig variiert und abgewandelt. So verbleiben bei vielen Hydrozoen die Quallen in reduzierter Form am Polypen, welcher damit so genannte Gonophoren hat. Einige Hydrozoen, wie die Süßwasserpolypen (Hydra) haben überhaupt kein Quallenstadium. Stattdessen bildet der Polyp selbst männliche oder weibliche Keimzellen. Die Würfelquallen wiederum haben das Polypenstadium reduziert. Bei den Blumentieren gibt es kein Quallenstadium.

Riffbildung

Steinkorallen im hellen Flachwasserbereich. Nur dort sind die symbiotischen Algen zur Photosynthese in der Lage

Große ökologische Bedeutung haben Korallenriffe, die von einer Untergruppe der Nesseltiere, den skelettbildenden Steinkorallen, aufgebaut werden. Diese Riffe treten in zwei ökologischen Bereichen auf: Zum einen als Tiefwasserriffe in kaltem Wasser ab 60 Metern Tiefe, so zum Beispiel entlang des europäischen Kontinentalhangs, zum anderen als Flachwasserriffe in warmen Meeren mit Wassertemperaturen über 20 °C. Wichtig für deren Riffbildung sind die bereits angesprochenen endosymbiotischen Algenpartner. Bei übermäßiger Erwärmung kommt es oft zur Korallenbleiche, in der die Symbiose durch das Abstoßen der Algen beendet wurde.

Aufgrund der notwendigen Sonneneinstrahlung gibt es Korallenriffe nur in tropischen Gewässern. Die Korallenpolypen scheiden dort neben anderen Tieren wie bestimmten Röhrenwürmern, aber auch diversen Rotalgen oder Grünalgen, Kalk (Calciumcarbonat) als Außen- oder Exoskelett ab, der sich mit der Zeit zu wahren Gebirgen auftürmen kann. Sobald die Lichtausbeute zu gering wird – dies ist auf jeden Fall ab einer Wassertiefe von 60 Metern der Fall – sterben die Korallen ab, auf ihren Skeletten haben sich dann schon die nachfolgenden Generationen festgesetzt. Auf diese Weise können Korallenriffe bei langsam steigendem Meeresspiegel in die Höhe wachsen.

Korallenriffe sind sehr artenreiche Ökosysteme, die durch die Beeinflussung von Meeresströmungen auch globale Auswirkungen haben. Sie sind von einer Vielzahl von Organismen, Schwämmen, diversen Würmern, Fischen, aber auch Algen und verschiedenen Protisten bewohnt.

In erdgeschichtlicher Zeit haben sich zahlreiche Gesteinsformationen aus dem unter anderem von Korallen abgelagerten Kalkstein gebildet: So gehen beispielsweise die reichen Vorkommen der Eifel und des Bergischen Landes auf Hunderte Millionen Jahre alte devonische Korallenriffe zurück. Jüngeren Datums sind die Bermuda-Inseln und die Bahamas, aber auch zahlreiche pazifische Inselgruppen, die auf Korallenriffe zurückgehen.

Nesseltiere als Fossilien

Rugose Koralle Grewingkia aus dem Ordovizium von Indiana.

Nesseltiere sind eine sehr alte Tiergruppe. Schon in der so genannten Ediacara-Fauna des späten Proterozoikums vor etwa 550 Millionen Jahren sind sie vertreten und gehören damit zu den ersten bekannten Tierfossilien überhaupt. Die Kenntnis fossiler Gruppen ist je nach Untergruppe allerdings sehr unterschiedlich: Während sich aus weichem Gewebe bestehende Quallen nur in extremen Ausnahmefällen erhalten haben, ist beispielsweise die stammesgeschichtliche Entwicklung der Korallen durch die von ihnen hinterlassenen harten Kalkskelette fossil sehr gut bekannt. Die ersten Korallenriffe stammen demnach aus dem erdgeschichtlichen Zeitalter des frühen Ordoviziums vor etwa 500 Millionen Jahren, die damaligen Formen unterschieden sich aber noch deutlich von den heutigen Korallen, die erst nach dem großen Massenaussterben am Ende des Perm vor 240 Millionen Jahren etwa in der Mitte der Trias vor etwa 220 Millionen Jahren das erste Mal auftreten.

Nesseltiere und der Mensch

Das Gift der Portugiesischen Galeere (Physalia physalis) ist für Schwimmer lebensgefährlich.

Nesseltiere haben Menschen zunächst einmal dadurch beeinflusst, dass letztere auf ihnen leben: Wie bereits erwähnt gehen eine ganze Reihe von Inseln auf abgestorbene Nesseltierskelette zurück. Der von ihnen hinterlassene Kalkstein wird an vielen Stellen kommerziell abgebaut. Aus besonderen, insbesondere bunt gefärbten Korallen werden darüber hinaus seit vorgeschichtlicher Zeit Schmuckstücke gefertigt.

Informationstafel zu giftigen (Würfel-)Quallen (u. a. Chironex fleckeri / Morbakka fenneri / Carukia barnesi = "Irukandji" / Physalia physalis) und der Behandlung (in Airlie Beach / Australien)

Andererseits kommen insbesondere an der Nordküste Australiens regelmäßig Menschen durch Kontakt mit den Nesselzellen hochgiftiger Quallen zu Tode oder werden durch ihr Nervengift lebenslang geschädigt. Auch die in der Nordsee vorkommenden Quallen können zu äußerst schmerzhaften Hautverletzungen führen.

Umgekehrt wirkt sich die Ausbreitung des menschlichen Tourismus oft sehr negativ auf die den Nesseltieren zugehörigen Korallen aus. Das global zu beobachtende Korallensterben gilt unter Riffbiologen als äußerst bedenklich, da Korallen Schlüsselorganismen sind, deren Tod oft das Absterben des ganzen reichhaltigen Ökosystems nach sich zieht. Neben der Einleitung von nitratbelasteten Abwässern ist hier unter anderem die Cyanidfischerei zu nennen, die in kurzer Zeit weiträumige Lebensräume vernichten kann. Eine weitere Gefahr für Korallen sind die infolge des Klimawandels steigenden Wassertemperaturen: Überschreiten sie eine kritische Grenze, stoßen die Korallen oft ihre symbiotischen Algenpartner (Zooxanthellen) ab und bleichen damit aus. Nach dieser Korallenbleiche können die Korallen nur schwer allein überleben. Kehren die Zooxanthellen über einen langen Zeitraum nicht zurück, sterben die Korallen ab.

Systematik

Ein Beispiel für eine Stiel-/Becherqualle (Staurozoa) – die Becherqualle Haliclystus octoradiatus (an Seegras) von schräg unten

Die Nesseltiere bilden in der klassischen Systematik einen Stamm innerhalb der Gewebetiere (Eumetazoa) und wurden traditionell zusammen mit den Rippenquallen (Ctenophora) zur Gruppe der Hohltiere (Coelenterata) vereinigt.

Aus Sicht der heute vorherrschenden Systematik, der Kladistik, ist diese Gruppe allerdings vermutlich paraphyletisch, das heißt, sie umfasst nicht alle Nachkommen ihres letzten gemeinsamen Vorfahren: Trotz der äußeren Ähnlichkeit der beiden Taxa, die sich unter anderem in der beiden Gruppen eigenen radialsymmetrischen Körperstruktur bemerkbar macht, sind die Rippenquallen wahrscheinlich nicht näher mit den Nesseltieren verwandt, eine Theorie sieht sie als nächste Verwandte der zweiseitig-symmetrisch aufgebauten Bilateria, ihre tatsächliche Stellung im System ist aber noch ungeklärt. Aus kladistischer Sicht bilden die Hohltiere daher eine künstliche Gruppe.

Die Nesseltiere werden in fünf Klassen unterteilt:

• Die Blumentiere (Anthozoa) umfassen ungefähr 7500 Arten, darunter die Seeanemonen, die Stein- und Oktokorallen. Ein Medusenstadium ist in dieser Klasse unbekannt.
• Die Stielquallen (Staurozoa) sind sessile Quallen mit einem polypenartigen Stiel. Es gibt etwa 50 Arten.
• Die Würfelquallen (Cubozoa) umfassen etwa 50 Arten. Zu ihnen zählen unter anderem die als Seewespen bezeichneten Arten Chironex fleckeri und Chiropsalmus quadrigatus, die über ein hochpotentes Gift verfügen.
• Zu den Schirmquallen (Scyphozoa) gehören etwa 200 Arten, die meist als Medusen auftreten.
• Die Hydrozoen (Hydrozoa) sind die vielgestaltigste Gruppe und enthalten etwa 3500 Arten. Das Spektrum reicht hier von vielen quallenartigen Formen über die Staatsquallen, die sessilen Nesselfarne, die tropischen Feuer- und Filigrankorallen bis zu den Bäumchenpolypen (Sertularia), die auch in der Nordsee vorkommen. Auch die Süßwasserquallen zählen zu den Hydrozoen. Die Hydrozoa zeigen häufig einen Generationswechsel zwischen Medusen- und Polypform.

Keiner Klasse zugeordnet werden die parasitischen Myxozoa und Polypodium hydriforme, die die Schwestergruppe der Medusozoa darstellen.^[4]

Die wahrscheinlichen stammesgeschichtlichen Abstammungsverhältnisse der genannten Gruppen lassen sich dem folgenden Diagramm entnehmen:^[5]

Kladogramm der Cnidaria nach Collins (2002)

Hexacorallia

Octocorallia

Myxozoa ^[4]

Staurozoa

Scyphozoa

Cubozoa

Hydrozoa

Einzelnachweise

1. ↑ Marymegan Daly, Mercer R. Brugler, Paulyn Cartwright, Allen G. Collin, Michael N. Dawson, Daphne G. Fautin, Scott C. France, Catherine S. McFadden, Dennis M. Opresko, Estefania Rodriguez, Sandra L. Romano & Joel L. Stake: The phylum Cnidaria: A review of phylogenetic patterns and diversity 300 years after Linnaeus. Zootaxa, 1668: 127–182, Wellington 2007 Abstract - PDF
2. ↑ Katja Seipel & Volker Schmid (2006): Mesodermal anatomies in cnidarian polyps and medusae. International Journal of Developmental Biology 50: 589-599.
3. ↑ Robert E. Steele, Charles N. David, Ulrich Technau (2011): A genomic view of 500 million years of cnidarian evolution. Trends in Genetics Volume 27, Issue 1: 7–13. doi:10.1016/j.tig.2010.10.002
4. ↑ ^{a b} Jin-Mei Feng, Jie Xiong, Jin-Yong Zhang, Ya-Lin Yang, Bin Yao, Zhi-Gang Zhou, Wei Miao: New Phylogenomic and Comparative Analyses Provide Corroborating Evidence that Myxozoa is Cnidaria. Molecular Phylogenetics and Evolution, September 2014, DOI: 10.1016/j.ympev.2014.08.016
5. ↑ Allen Collins u. a.: Medusozoan Phylogeny and Character Evolution Clarified by New Large and Small Subunit rDNA Data and an Assessment of the Utility of Phylogenetic Mixture Models. (PDF; 2,8 MB), Seite 108.

De Cnidaria sünd Deeren in en Stamm vun't Deerriek. To'n Bispeel de Korallen sünd dorbi, de ok Korallenriffen moken.

Dat gifft veer Klassen:

• De Cubozoa, wat Quallen sünd, circa 20 Orten.
• De Hydrozoen (Hydrozoa) hebbt circa 3000 Oorten. In disse Klass sünd Korallen un anner Dieren.
• De Scyphozoa hebbt circa 200 Oorten, wat meest Quallen sünd.
• De Anthozoa sünd circa 6000 Oorten, män kene Quallens.

Cnidaria is a phylum containin ower 10,000^[5] species o ainimals foond exclusively in aquatic an maistly marine environments.

References

Cnidaria (prununziata câ «c» muta, dû Latinu vulgari cnida, via Gk κνιδη "ardica") è nu filu cumprinennu circa 10.000 speci d'armali sìmprici chi s'attròvanu suptratuttu nnî banni marini. Fa parti dû suttaregnu Eumetazoa. Na famigghia mpurtanti di stu filu è chidda dû curaddu.

La sò forma funnamintali cumprenni nu saccu cu nu purtusu chi si usa comu la vucca e l'anu.

Cci sunnu quattru classi dû filu Cnidaria:

• Classi Anthozoa (anèmuni, curaddu, ecc.)
• Classi Hydrozoa (Hydroida, hydra (gèniri))
• Classi Scyphozoa (sbòmmicu, ogghiu a mari)
• Classi Cubozoa (vespa di mari)

Chiddi chi nun fannu parti dâ classi di anthozoan ponnu èssiri cunziddirati cumprinennu lu suttafilu Medusozoa.

Cnidaria es un phylo de Eumetazoa.

She possan dy veiyn ushtagh eh Cnidaria, as mysh 9 000 dooie aynsyn, adsyn nyn gretooryn ny marrey son y chooid smoo. Ta cnidoctyeyn (killagyn guinney) yn ard-chowrey oc. Ta'n corp oc jeant dy vesoglea, gleihagh neuvio, eddyr daa vrat epithelium. Ta daa chummey kirpey oc: medusae snauee as pollypyn soit. Ta shimmeadraght raadeeoil ec y jees oc, as çhionnagyn as cnidoctyeyn oc mygeayrt y veeal oc. Ta un shamyr chorp oc, as ymmyd jeant jeh son lheie, keckey as tayrn ennal.

Ta cnidaria geddyn sliught gyn keintys. Ta çhymshal bea cramp oc, as keimyn myr pollyp neucheintyssagh as myr medusa keintyssagh oc dy cadjin.

Ta cnidaria gee cretooryn son y chooid smoo, veih plankton dys beiyn ymmodee keayrtyn ny smoo na ad hene. Ta kuse jeu beaghey er troar algey shimboshagh, as ta beggan sheadaneyn ayn. Ta beiyn elley gee adsyn, goaill stiagh crossagyn marrey, shilleeinyn marrey, eeastyn as shligganee marrey. Ta skerryn corralagh bun kuse dy vuill smoo troaragh ny cruinney, as coadey glasseraght ayns cryss tidee as slystyn noi strooyn as tidyn lajer. Cha nel corral ry-akin agh ayns ushtey çheh thanney ny marrey, agh ta cnidaria elley cummal ayns ushtey dowin, marrey ardoil, as ushtey millish.

Ta shiartanse dy chnidaria gaueagh da deiney, cubosoa er lheh.

Ard-chowraghyn

Son ny smoo fys jeeagh-shiu er: Porifera , Ctenophora , as Bilateria

Ta cnidaria ny s'crampey na faastguinyn, as ny sloo cramp na bilateria (dagh ooilley baagh elley, bunnys). Gollrish faastguinyn as ctenophora, ta daa vrat killagyn oc as brat gleihagh eddyr oc, y mesoglea. Ta tree bratyn killag ec beiyn ny s'crampey, as adsyn gyn brat gleihagh eddyr oc. Ny yei, ta cnidaria ny s'crampey na faastguinyn: ta kianglaghyn as far-chrackanyn eddyr nyn gillagyn; muskylyn oc; corysyn nearag oc; as oltyn keeallagh ec kuse jeu. Chammah's shen, ta cnidoctyeyn oc; t'ad lhiggey gollrish shleiyaghyn marrey, as ymmyd jeant jeh son dy ghreimmey bee son y chooid smoo, agh ta shiartanse dy ghooie jannoo ymmyd jeu myr akeryn chammah^[4].

Cnidocyteyn

Nematocyst hydra roish lhieggey.
Cilium "glass"^[5]

Oardagh lhieggey cnida ayns nematocyst hydra^[5]
Operculum (farkyl)
"Mair" ta caghlaa çheu sthie magh
/// Wheddyryn
Nieu
Crackan y ghreih
Feill y ghreih

Ta ny killagyn guinney shoh jannoo obbyr shleiy varrey; ta snaie kiangley yn wheddyr rish y killag hene. Ta tree sorçhyn dy chnidocyte ayn: ^[4][5]

• Ta nematocyst tilgey nieu stiagh 'sy ghreih, as ta wheddyryn oc son dy yeenysal ayns feill y ghreih. Ta nematocyst ec y chooid smoo dy ghooie^[4].
• Ta spirocyst kiangley y dreih, liorish fuilt veggey lhiantagh er y snaie. Cha nel ad goll stiagh trooid y chrackan ny tilgey stiagh nieu. Cha nel spirocystyn agh ec Anthosoa (askaidyn marrey as corral)^[5].
• Cha nel ptychocyst son greimmey dreihyn. Snaieyn ny killagyn er ny lhiggey magh, ta ymmyd jeant jeu son dy hroggal piobanyn, as ta ny beiyn cummal ayndauesyn. Cha nel ad ry-akin agh ec Cerianthria, askaidyn marrey piobanagh^[5].

Shoh ard-oltyn chnidoctye: ^[4][5]

• Cilium (folt keyl), as eshyn deamey harrish y vaare as jannoo obbyr glass. Cha nel cilia ec spirocystyn.
• Kishtey creoi, cnida. Ta'n snaie hene as mestey stoo kemmigagh ayn, goaill stiagh nieu ny gleiy ny'n jees oc.
• Rheynn feddanagh jeh boalley y chnida. Ta'n rheynn shoh goll stiagh 'sy chnida, gollrish mair laue rubbyr er ny seiy stiagh. Tra vees y cnidocyte lhiggey, vees y mair sniggal magh (gollrish bolgey y laue rubbyr derrey vees y vair sniggal magh reesht). My nee nematocyte nieunagh t'ayn, vees wheddyryn er baare y "vair", as adsyn greimmey er feill y ghreih.
• Snaie. Ta'n snie ny lheanaghey jeh'n "vair", as t'eh caslit mygeayrt eck derrey vees y cnidocyte lhiggey. Dy cadjin, she snaie follym t'ayn, as eshyn gymmyrkey stoo kemmigagh veih'n chnida dys y dean.
• Operculum (farkyl) er kione y chnida. Ta opercula un-farkylagh as fir tree-farkylagh, as farkylyn ny tree-farkylagh soit myr shlissagyn berreen.
• Corp y chillag, as eshyn jannoo ny rheynnyn elley.

Imraaghyn

Cnidaria iku divisi saka kingdom animalia ^[5]. Dijenengi Cnidaria amarga kéwan iki duwé sel knidoblast kang isiné organel antup.^[6] Ana paling ora 10.000 spésies melbu ing filum Cnidaria.^[6] Akeh-akèhé spésies kang mlebu ing filum iki uripé ing laut.^[6] Ana sapérangan Cnidaria kang uripé dhéwékan utawa soliter lan sebagiéyan manèh uripé koloni.^[6] Cnidaria mung duwé bolongan siji kang gunané kanggo tutuk lan kanggo anus.^[6] Cnidaria njupuk buruané nganggo téntakelé.^[6] Rupane Cnidaria iku ana loro kang kapisan iku polip lan kaping pindho iku médhusa.^[6] Polip iku maksudé rupané kaya tabung lan duwé cangkem ing pérangan dorsal kang ana tentakelé, cangkeme ana ing sisih ngisor.^[6] Médhusa iku maksudé rupané kaya cakram lan diubengi tentakel.^[6]

Jinisé Cnidaria

• Hydrozoa : akèh-akéhé Hydrozoa urip ing laut lan cara uripé kelompokan utawa koloni. Contoné hydrozoa iku Hydra.^[6]

Hydra ya iku Hydrozoa soliter (urip dhéwé-dhéwé) sing uripé ing banyu tawa.

• Scyphozoa : Scyphozoa iku asalé saka tembung skyphos kang artiné tutup lan zoon kang artiné kéwan. Contoné Scyphozoa iku Aurelia Aurita utawa uwur-uwur.^[7]
• Anthozoa : Anthozoa iku asalé saka tembung Anthos kang artiné kembang lan zoon kang artiné kéwan. Dadi arti Anthozoa iku kéwan kang kaya kembang. Contoné Anthozoa iku Anemon llaut lan kembang-kembang karang.^[7]

Cathetan suku

Los Cnidaris (del latin cnida, aquel del grèc κνιδη, "ortiga", "anemona de mar") son un embrancament que conten aperaquí 9000 espècias d'animals presents exclusivament en mitan aqüatic, mai que mai marin. Malgrat son aparicion primairenca dins l'istòria de l'evolucion, e sa morfologia simpla, las formas modèrnas son geneticament sofisticadas e bioquimicament complèxas. Los coralhs, que son d'importants bastissèire d'escuèlhs, mas tanben las anemonas de mar e las medusas fan partida d'aquel embrancament.

Ang Cnidaria o Cnidariano ( /naɪˈdɛəriə/ na may hindi binibigkas o tahimik na titik c) ay isang phylum sa kahariang Animalia na naglalaman ng mahigit sa 10,000^[3] mga espesye ng mga hayop na tanging matatagpuan lamang sa mga kapaligirang pangtubig at karamihang pangdagat. Ang kanilang pangpagkakaibang tampok na katangian ay ang mga cnidocyte, espesyalisadong mga selula na pangunahing ginagamit nila para sa pagbihag ng mga mahuhuling hayop na makakain nila. Ang kanilang mga katawan ay binubuo ng mesoglea, isang sustansiyang walang buhay at tila gulaman, na nakapagitan o nakapalaman sa pagitan ng dalawang mga sapin ng epitelyum na karamihan ay isang selula ang kapal. Mayroon silang dalawang payak na anyo ng katawan: ang lumalangoy na medusae at ang mga polyp na sesilyo (hindi makagalaw at makapagpalipat-lipat), na kapwa simetrikal ang radius na may mga bibig na napapalibutan ng mga galamay (mga tentakulo) na mayroong mga cnidocyte. Ang bawat anyo o porma ay mayroong isang iisang butas sa katawan at puwang sa katawan na ginagamit para sa pagtunaw ng pagkain (dihestiyon) at respirasyon. Maraming mga espesye ng cnidaria ang lumilikha ng mga kolonya na mga organismong isahan na binubuo ng mga tila Medusa o parang polyp na sooid, o kapwa mayroon ng mga ito. Ang mga gawain ng mga cnidariano ay pinangangasiwaan o pinagtutugma-tugma ng isang hindi sentralisadong (desentralisado) lambat ng nerbiyo at payak na mga reseptor o "tagatanggap". Ilan sa mga Cubozoa at Scyphozoa na malaya ang gawi sa paglangoy ang may angking mga statocyst na nakadarama ng pagbalanse o paninimbang, at ilan ang mayroong payak na mga mata. Hindi lahat ng mga cnidaria ang nagpaparami sa seksuwal na pamamaraan. Marami sa kanila ang mayroong masasalimuot na mga ikot o siklo ng buhay na mayroong mga yugtong polyop na aseksuwal at medusae na seksuwal, subalit mayroong ilan na nilalaktawan ang yugtong polyp o kaya ang yugtong medusa.

Mga sanggunian

Ang lathalaing ito na tungkol sa Hayop ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.

Un cnidario, Chrysaora fuscescens, de la Mar Pasifica

Un idrozoan de la mar profonda, Bathykorus bouilloni, ave 12 poxes stomacin ,cuatro tentaculos longa, e cuatro tentaculos peti a la borda de la campana; cuando xercante nuri, esta spesie teni sua tentaculos longa, covreda con selulas picante e plen de venena, a ante cuando el nada

La anatomia de un polipo de coral

Un anemone-de-mar colonial

Un cnidario es un animal nonvertebrato acual de un filo cual inclui medusas, corales e anemones-de-mar.

Arbor filojenetica

└─o Cnidario ├─o Siclozon └─o ├─o Medusozon │ ├─? Polipodiozon │ ├─o │ │ ├─o Cubozon o Cubomeduso │ │ ├─o Staurozon │ │ └─o Scifozon (Medusas) │ │ │ └─o Idrozon │ ├─o Tracilino │ ├─o Sifonoforo │ ├─o Limnomeduso │ ├─o Leptotecato │ └─o Antoatecato │ └─o Antozon │ ├─o Alsionario o Octocoralio (Coral mol) │ ├─o Elioporaseo │ └─o │ ├─o Penatulaseo │ └─o Alsionaseo │ ├─o Alsionaseo (sinifia sever) │ └─o Gorgonaseo │ └─o Zoantario o Exacoralio (Coral dur) ├─o │ ├─o Antipatario │ └─o Zoantideo └─o ├─o Seriantariao └─o ├─o Coralimorfario ├─o Scleractinio └─o ├─o Pticodactiario o Pticodactido └─o Actiniario (Anemones) 

Developa

http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/6/61/Schleiden-meduse-2.jpg/250px-Schleiden-meduse-2.jpg

Cnidaria es o om o fema. En la plu casos, la om relasa la spermas a la acua, e la spermas nada en la boca de la fema, do fertili aveni.

Pos fertili e crese prima, un forma de larva, clamada la planula, developa de la ova. La planula es poca e covreda con silias. El abita a un suprafas firma e deveni un polipo. La polipo es formada como un tas con tentaculos sirca un fora simple e direta a alta, semblante un anemone poca. Alga spesies ave un tronceta, e alga nada libre.

Cuando la polipo comensa reprodui nonsesal (par botones), el es clamada un polipo sesionida, o un sifistoma. Sifistoma nova pote es produi de la botones o cnideria nonmatur nova, clamada efira, es formada.

En la stadio du, la cnideria es clamada un medusa. Medusas ave un corpo como un parapluve clamada un campana. La tentaculos pende de la borda de la campana. Multe cnidaria pote developa butones medusal direta de la medusa.

La plu de cnidaria vive per sirca du e un di menses; poca vive plu ca ses menses.

K'arachiq (Cnidaria) nisqakunaqa q'ispi, ch'ulla mikhuna akana hutk'uyuq, aycha mikhuq, yakupi kawsaq uywakunam. Hap'ina marq'ankunap qaranpi kaq k'arachina kawsaykuqninkunawan mikhuna uywakunatam tunuchaspa hap'ikun.

Knidulo esas aquala precipua marala simpla animalo kun gastrovaskulala kavajo e radiala simetreso

Umbo wa wanyama-upupu; nyekundu: exodermi; kijivu: mesoglea; buluu: gasterodermi; samawati: uwazi wa mmeng'enyo

Mzunguko wa maisha wa konyeza

Wanyama-upupu (kutoka Kiholanzi neteldier) ni wanyama sahili wa bahari au maji baridi ambao wana seli zinazochoma ngozi na zinazoweza kukamata samaki na wanyama wadogo wengine. Anthozoa kama matumbawe wamekazika chini lakini takriban wote wa Medusozoa huogelea majini. Spishi chache kiasi tu zinatokea majini baridi.

Mwili wa wanyama-upupu umeumbwa kwa tabaka la kolajini (collagen) na proteoglycans lililofunikwa na seli nje na ndani. Tabaka la nje la seli liitwa exodermi (exoderm) na tabaka la ndani liitwa gasterodermi (gastroderm). Kati ya mwili ni uwazi wa mmeng'enyo ulio na kipenyo kimoja kilikopo juu katika Anthozao na chini katika Medusozoa. Anthozoa wana minyiri mifupi kiasi kuzunguka kipenyo hiki, lakini minyiri ya konyeza ni mirefu.

Picha

• Wanyama-marija

• Spishi mbalimbali za wanyama-marija (na kiti cha pweza)

• Ua-bahari njano

• Ua-bahari kijani

• Maua-bahari machungwa

• Konyeza-sanduku

• Hidra

• Yavuyavu

• Konyeza-masikio

• Konyeza madoa

• Konyeza-kikonyo

• Konyeza-kikonyo juu ya nyasi-bahari

• Kidusia cha kalambezi (Myxozoa)

• Polypodium hydriforme

Kamusi za Kiswahili ama zinatofautiana kuhusu matumizi ya neno hili au hazieleweki au hazina neno kwa jambo linalojadiliwa.

D'Nesseldéieren (Cnidaria) sinn e Stamm bannent dem Déiereräich.

Um Spaweck

Netelbêestn (Cnidaria) vormn e stamme van 't bêestnryk. Der zyn mêer of 10.000 sôortn die allemolle in 't woater leevn, de mêeste in zêe, moar ook ênigte in zoet woater.

Under lyf bestoat uut e sôorte zak die hol is vanbinn, met één openienge, de mound, dikwyls omgeevn deur e grôot antal tentoakels. Ze beschikkn over gecompliceerde netelcelln en e simpel zenuwstelsel.

Taxonomie

De Cnidaria worden ounderverdêeld in vuuf klassn:

• Blompoliepn (Anthozoa), mè zêeanemoonn, koroaln en zêepluumn
• Hydroïdpoliepn (Hydrozoa), mè zoetwoaterpoliepn en brandkoroaln
• Kubuskwalln (Cubozoa)
• Schyfkwalln (Scyphozoa)
• Steelkwalln of bekerkwalln (Staurozoa)

• Zêeanemoon
• Stêenkoroal Acropora
• Hydroïdpoliep Tubularia indivisa
• Steelkwalle Haliclystus stejnegeri

De netteldieren (Latynske namme: Cnidaria) foarmje in stamme fan it ryk fan 'e dieren (Animalia), it ûnderryk fan 'e echte dieren (Metazoa), en it tuskenryk fan 'e radiaaldieren (Radiata). Ta dizze stamme hearre mear as 10.000 soarten wetterdieren dy't yn sawol swiet as sâlt wetter libje. Dêrûnder binne de measte kwabben, mar ek de polipen en de koralen. Gauris wurdt de term 'holtedier' (Coelenterata) as synonym brûkt mei 'netteldier', mar dat is misliedend, om't holtedieren net inkeld netteldieren binne, mar ek ribkwabben (Ctenophora), dy't in selsstannige stamme fan 'e radiaaldieren foarmje, wylst itselde wurd foarhinne ek brûkt waard foar de spûnsdieren (Parazoa).

Anatomy en libbenssyklus

De lichemsbou fan netteldieren bestiet yn grûnsaak út in pûdsje mei ien iepening. Dy iepening fungearret as de mûle èn as de anus fan it bist, en wurdt omjûn troch in krâns fan tentakels of fangearms, dy't tarist binnen mei de spesjalisearre nettelsellen dêr't dizze groep bisten syn namme oan tanket. Sokke nettelsellen hawwe lytse, gif útskiedende harpoentsjes dy't se útsjitte kinne om proaien mei te fangen. It gif út 'e nettelsellen wurket ferlamjend, wêrnei't de warleaze proai troch de tentakels nei de mûle ta brocht wurde kin om opiten te wurden. Yn tsjinstelling ta legere bisten lykas spûnsdieren (Parazoa) beskikke netteldieren oer dúdlik ferskillende organen, lykas in opperhûd, in mage en in ienfâldich senuwstelsel.

De libbenssyklus fan netteldieren bestiet út twa stadia: in polypstadium en in medusastadium. Yn it polypstadium sit it netteldier yn 'e regel fêst oan 'e ûndergrûn mei de mûle en tentakels nei boppen ta, wylst it him yn it medusastadium op 'e streaming fan 'e see fuortdriuwe lit mei de mûle en tentakels nei ûnderen ta. By koralen en see-anemoanen is it polypstadium it wichtichst en is it medusastadium de larvale foarm. By kwabben is it krekt oarsom. By netteldieren komt sawol geslachtlike as ûngeslachtlike fuortplanting foar. Alle bekende netteldieren kinne har frij ienfâldich ûngeslachtlik fuortplantsje; foar geslachtlike fuortplanting binne se ornaris in yngewikkelde libbenssyklus mei de beide beskreaune stadia nedich en dêropta noch ynfloeden fan bûtenôf, lykas in beskate faze fan 'e moanne of de spesifike ljochtfal fan 'e moarnsdage.

It fosile koraal Cladocora, út it Plioseen fan Syprus.

Untwikkeling

De ierst bekende fossilen fan netteldieren datearje fan 580 miljoen jier lyn, en hawwe allegear frij modern útsjende lichemsfoarmen. Dêrby moat oantekene wurde dat fossile fynsten fan netteldieren beheind binne ta stienkoralen en in pear by tafal goed bewarre ôfdrukken fan kwabben, om't netteldieren gjin skelet oanmeitsje. It is dus ûnmooglik te sizzen wannear't de netteldieren har krekt ûntjûn hawwe.

Stamme-opbou

• 1 Historie en fossiele
• 2 Bouw
  • 2.1 Metabolisch systeem
  • 2.2 Nerve- en spierestèlsel
  • 2.3 Nietelcelle
  • 2.4 i-celle
  • 2.5 Metamorfose
  • 2.6 Gruutde
• 3 Verspreiing
• 4 Metabolisme en leveswijs
  • 4.1 Veujing
  • 4.2 Voortplanting
  • 4.3 Rifbouw
• 5 Systematiek
• 6 Bron

A näädeldiarten (Cnidaria) san en stam faan diarten uun a biologii. Jo lewe oner weeder an diar hiar muar üs 11.000 slacher tu.

Klasen

A näädeldiarten wurd fiiw klasen tureegent:

• Bluumendiarten (Anthozoa), det san amanbi 7.500 slacher, huar uk sia-anemoonen an stiankoralen tuhiar
• Staalglaagen (Staurozoa) san glaagen mä en staal, diar jaft at sowat 50 slacher faan
• Dööbelglaagen (Cubozoa) san amanbi 50 slacher faan glaagen, huar uk enkelt giftagen tuhiar
• Skiremglaagen (Scyphozoa) mä amanbi 200 slacher, huar uk a blä glaagen tuhiar
• Hydrozoa san en klas mä amanbi 3.500 ünlik slacher, diar hiar glaagen, koralen an polüüpen tu, uk siamöösk.
• saner klas: Myxozoa

Žarnjaci ili knidarije (lat. Cnidaria) su jedno od dva koljena Coelenterata (dupljari) (polipi i meduze). To su višećelijske životinje, koje imaju zrakastu (radijalnu) ili bilateralnu simetriju. Mjehurastog su oblika, a središnja duplja ima funkciju crijeva. Preko otvora ima vezu sa spoljašnjom sredinom, koji služi i za ulazak hrane i za izbacivanje nesvarenih otpadaka.^[1][2]

Žarnjaci su se, geohronološki gledano, pojavili u kambriju, prije više od 500 miliona godina. Poznato je oko 9000 vrsta ovih životinja, koje uglavnom žive u moru. Dupljari se javljaju u dva oblika kao polipi i kao meduze.

Polipi su pričvsščeni za podlogu, kao što je slatkovodne obična (Hydra vulgaris) i zelena hidra (Hydra viridis). Meduze slobodno plutaju. Kod oba ova tipa životnog ciklusa, usta su uokvirena prstenom pipaka sa žarnim ćelijama - knidoblastima, koji služe za odbranu i za lov, paraliziranjem plijena. U svom biološkom razvoju, mnogi dupljari imaju smjenu oblika polipa i meduze.

Razmnožavanje

1. Spolno razmnožavanje rezultira izlijeganjem larvr, koja se zove – planula. Ona se pričvrsti za čvrstu podlogu polipa, koji nabuja pa iz njega izraste veći broj polipa ili meduza. Meduza se razmnožava spolno pa tako nastaje više polipa.
2. Bespolno razmnožavanje se odvija pupljenjem

Podjela

1. Hidroidni polipi i meduze;
2. Prave meduze;
3. Koralni polipi.^[3]

Hidroidni polipi i meduze (Hidrozoa)

Mnoge hidrozoe karakterizira smjena oblika polipa i meduza, a većinom su morske životinje. Među njima su hidroidi i raskošni mileporini ili mileporni ("hiljaduporni") korali. Svojim krečnjačkim skeletima u plićacima tropskih mora grade koralne sprudove i ostrva – atole. Grabljivice su koje nastanjuju okeanske širine. Poznate su:

• Portugalska krstarica – Physalia physalis, koja živi u tropskim morima, a ima vazdušni mjehur;
• Purpurni mornar - Velella ima spljošten plovni mjehur sa uspravnim jedrom. Plutajući pipcima love neopreznu ribu. Otrovi žarnih ćelija opasni su i za čovjeka. Česti su na obali Floride, odakle pomoću Golfske struje i zapadnih vjetrova mogu dospjeti sve do juga Velike Britanije.

Prave meduze (Scifozoa)

Scifozoe poznate su kao prave meduze. Imaju životni ciklus u kojem preovladava stadij meduze. Velićina im je oko 2 cm do 2 m i žive u svim morima. Od stadija meduze polipi hidrozoa se, između ostalog, razlikuju po divnim bojama.

Ovoj grupi pripadaju:

• Velika mediteranska meduza, Rhyzostoma pulmo i Pulagia noctiluco.

Koralni polipi antrozoa

Ove cvjetolike životinje su polipi. Dijele se na:

1. šestozračne(heksokoralija), koje imaju broj pipaka djeljiv sa šest;
2. osmozračne (oktokoralija) – imaju osam pipaka.

Heksakoralije

Heksakoralije uključuju morske sase i kamene korale. Morske sase su solitarne životinie koje se drže pričvršćeno za stijenu, a mogu se osloboditi i preći na drugo mjesto. Kao usisnu kupu koriste sbazni disk. Poznate su:

• bradavičasta morska sasa (Bunodactis verrucosa) i
• cjevasta morska sasa (Ceriaanthus fliforimis).

Korali su obično poznati kao madrepori (šupljikavci). Žive u kolonijama sem mediteranske Coriophilia clava, koja je solitarna. Kolonijalni madreporni korali obrazuju sprudove – atole koji su stanište mnogih vrsta, po čemu se svrstavaju u morske ekosisteme sa najvećom bioraznolikošću.

Oktokoralije

Oktokoralije žive u kolonijama. Poznati su

1. Pravi crveni koral (Coralium rubrum);
2. Rožnati korali(Gorgonia) iz Mediterana i japanskih voda;

Crveni korali imaju krečnjački skelet, dok su ostali rožnati.

Penatularije obrazuju mehke kolonije – morsko perje. Izgledaju kao guščja pera pobodena u dno mora, kao naprimjer, Penallula phosporea.

Također pogledajte

• Hidra
• Polip
• Meduza

Reference

Τα κνιδόζωα (λατ. Cnidaria, από το αρχαιοελληνικό κνίδη, που σημαίνει «τσουκνίδα», εξαιτίας της ικανότητάς τους να κεντρίζουν) είναι μία συνομοταξία που περιλαμβάνει άνω των 10.000^[4] είδη ζώων που απαντώνται αποκλειστικά σε υδατικά και κυρίως θαλάσσια περιβάλλοντα. Το χαρακτηριστικό γνώρισμά τους είναι τα κνιδοκύτταρα, εξειδικευμένα κύτταρα που που τα χρησιμοποιούν κυρίως για να ακινητοποιούν την λεία τους . Τα σώματά τους συνίστανται από μεσογλοία, μία νεκρή ζελατινώδη ουσία, που βρίσκεται ανάμεσα σε δύο στρώματα επιθηλίου που είναι ενός κυττάρου πάχους. Έχουν δύο βασικές μορφές: της ελύθερης μέδουσας και του εδραίου πολύποδα, που είναι αμφότερες ακτινοσυμμετρικές με στόματα περιβαλλόμενα από πλοκάμους που φέρουν κνιδοκύτταρα. Και οι δύο μορφές διαθέτουν άνοιγμα σωματική κοιλότητα που χρησιμοποιούνται για την πέψη και την αναπνοή. Πολλά είδη κνιδοζώων δημιουργούν αποικίες που είναι απλοί οργανισμοί αποτελούμενοι από μεδουσόμορφα ή πολυποδόμορφα ζωίδια ή και τα δύο. Οι δραστηριότητες των Κνιδοζώων συντονίζονται και οργανώνονται από ένα αποκεντρωμένο νευρικό πλέγμα και απλούς υποδοχείς. Αρκετά ελεύθερα Κυβόζωα και Σκυφόζωα διαθέτουν στατοκύστες ως αισθητήρια της ισορροπία και κάποια έχουν απλά μάτια. Δεν αναπαράγονται όλα τα κνιδόζωα εγγενώς. Πολλά έχουν πολύπλοκους κύκλους ζωής με στάδια αγενούς πολύποδα και εγγενούς μέδουσας, αλλά κάποια παραλείπουν είτε το στάδιο του πολύποδα είτε της μέδουσας.

Τα κνιδόζωα για πολύ καιρό ομαδοποιούνταν με τα κτενοφόρα στην συνομοταξία κοιλεντερωτά, αλλά η αυξανόμενη αντίληψη των διαφορών τους, οδήγησε στον διαχωρισμό τους σε δύο ξεχωριστές συνομοταξίες. Τα κνιδόζωα ταξινομούνται σε τέσσερις κύριες ομάδες: τα σχεδόν εξ ολοκλήρου εδραία ανθόζωα (θαλάσσιες ανεμώνες, κοράλλια, φτερά της θάλασσας)· τα ελεύθερα σκυφόζωα (μέδουσα)· τα κυβόζωα (κυβοειδείς μέδουσες)· και τα Υδρόζωα, μια διαφορετική ομάδα που περιλαμβάνει όλα τα κνιδόζωα του γλυκού νερού καθώς και πολλές θαλάσσιες μορφές και έχει και εδραία μέλη όπως η Ύδρα και ελεύθερα αποικιακά όπως η γαλέρα. Τα σταυρόζωα έχουν πρόσφατα αναγνωρισθεί ως ομοταξία αυτόνομη και όχι μία υποομάδα των σκυφοζώων και υπάρχει συζήτηση σχετικά με το αν τα μυξόζωα και τα πολυποδιόζωα είναι κνιδόζωα ή πιο κοντά στα αμφίπλευρα (πολυπλοκότερα ζώα).

Τα περισσότερα κνιδόζωα τρέφονται με οργανισμούς που κυμαίνονται σε μέγεθος από πλαγκτόν σε ζώα αρκετές φορές μεγαλύτερους από τα ίδια, αλλά πολλά προσλαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος της τροφής τους από ενδοσυμβιωτικά φύκη και λίγα είναι παράσιτα. Πολλά αποτελούν λεία για άλλα ζώα όπως τους αστερίες, τους θαλασσίους γυμνοσάλιαγκες, τα ψάρια και τις θαλάσσιες χελώνες. Οι κοραλλιογενείς ύφαλοι, των οποίων οι πολύποδες είναι πλούσιοι σε ενδοσυμβιωτικά φύκη, υποστηρίζουν μερικά από τα παραγωγικότερα οικοσυστήματα και προστατεύεουν την βλάστηση στις παραλιακές ζώνες και των ακτογραμμών από δυνατά ρεύματα και παλίρροιες. Ενώ τα κοράλλια είναι σχεδόν εντελώς περιορισμένα σε θερμά, αβαθή θαλάσσια ύδατα, άλλα κνιδόζωα ζουν σε βάθη, στις πολικές θάλασσες και σε γλυκά νερά.

Απολιθωμένα κνιδόζωα έχουν βρεθεί σε πετρώματα που σχηματίστηκαν περίπου 580 εκατομμύρια χρόνια πριν και άλλα απολιθώματα δείχνουν ότι τα κοράλλια ίσως παρουσιάστηκαν περίπου 490 εκατομμύρια χρόνια πριν και διαφοροποιήθηκαν μερικά εκατομμύρια χρόνια αργότερα. Απολιθώματα κνιδοζώων που δεν δημιουργουν ορυκτοποιημένες δομές είναι πολύ σπάνια. Οι επιστήμονες σήμερα πιστεύουν ότι τα κνιδόζωα, τα κτενοφόρα και τα αμφίπλευρα συνδέονται στενότερα με τους ασβεστόσπογγους παρά με τους άλλους σπόγγους και οτι τα ανθόζωα είναι οι εξελικτικές "θείες" ή "αδελφές" των άλλων κνιδοζώων και τα πλέον στενά συγγενικά με τα αμφίπλευρα.

Τα Σιφωνοφόρα είναι τάξη των Υδροζώων, που τα Υδρόζωα είναι Ομοταξία των Κνιδόζωων. Οι επιστήμονες έχουν ανακαλύψει ένα Σιφωνοφόρο, του Γένους Apolemia, με μήκος 46 μέτρα. Θεωρείται το μακρύτερο ζώο που έχει καταγραφεί ποτέ, στην περιοχή Ningaloo στον Ινδικό Ωκεανό, στα ανοικτά των ακτών της Δυτικής Αυστραλίας^[5].

Διακριτικά χαρακτηριστικά

Τα κνιδόζωα σχηματίζουν μία συνομοταξία ζώων που είναι πολυπλοκότερη από τους σπόγγους, περίπου το ίδιο πολύπλοκα με τα κτενοφόρα και λιγότερο πολύπλοκα από τα αμφίπλευρα, τα οποία περιλαμβάνουν σχεσδόν όλα τα άλλα ζώα. Ωστόσο, και τα κνιδόζωα και τα κτενοφόρα είναι πιο σύνθετοι οργανισμοί από τους σπόγγους καθώς έχουν: κύτταρα συνδεόμενα με διακυτταρικές συνδέσεις και ταπητόμορφες βασικές μεμβράνες· μύες· νευρικά συστήματα· και κάποια έχουν αισθητικά όργανα. Τα Κνιδόζωα διακρίνονται από όλα τα άλλα ζώα από την παρουσιά κνιδοκυττάρων που "πυροβολούν" όπως τα καμάκια και χρησιμοποιούνται κυρίως στην σύλληψη της λείας αλλά και ως άγκυρες σε κάποια είδη.^[6]

Όπως οι σπόγγοι και τα κτενοφόρα, τα κνιδόζωα έχουν δύο κύρια στρώματα κυττάρων μεταξύ των οποίων παρεμβάλλεται ένα ενδιαμεσο στρώμα ζελατινώδους ουσίας, που αποκαλείται μεσογλοία στα κνιδόζωα· πιο σύνθετα ζώα έχουν τρία κυρια κυτταρικά στρώματα και δεν παρεμβάλλεται ένα ζελατινώδες στρώμα. Συνεπώς, τα κνιδόζωα και τα κτενοφόρα παραδοσιακά έχουν επισημανθεί ως διπλοβλαστικά, μαζι με τους σπόγγους.^[6][7] Ωστόσο, και τα κνιδόζωα και τα κτενοφόρα διαθέτουν έναν τύπο μυός που, σε πολυπλοκότερα ζώα, προέρχεται από το μέσο κυτταρικό στρώμα.^[8] Για αυτό ορισμένα σύγχρονα συγγράμματα ταξινομούν τα κτενοφόρα ως τριπλοβλαστικά,^[9] και έχει προταθεί η θεωρία ότι τα κνιδόζωα εξελίχθηκαν από τριπλοβλαστικούς προγόνους.^[8]

Περιγρφή

Βασικές σωματικές μορφές

Επισκιάδιο

Στοματικός δίσκος

Στόμα

Υποσκιάδιο

Ποδικός δίσκος

Εξώδερμα

Ενδόδερμα

Μεσογλοία

Πεπτική κοιλότητα

Μέδουσα (αριστερά) και πολύποδας (δεξιά)^[7]

Στοματικό τέρμα ενός πολύποδα ακτινοδίσκου, με κοντινό πλάνο του στόματός του

Τα ενήλικα κνιδόζωα εμφανίζονται είτε ως ελεύθερες μέδουσες είτε ως εδραίοι πολύποδες. Αμφότεροι είναι ακτινοσυμμετρικά, όπως ένας τροχός ή ένας σωλήνας αντίστοιχα. Αφού αυτά τα ζώα δεν έχουν κεφάλια, τα άκρα τους χαρακτηρίζονται ως "στοματικά" (κοντά στο στόμα) και "αντιστοματικά" (μακριά από το στόμα). Τα περισσότερα έχουν πλοκάμους εξοπλισμένους με κνιδοκύτταρα γύρω από τις άκρες τους και οι μέδουσες γενικώς έχουν ένα εσωτερικό δακτύλιο πλοκάμων γύρω από το στόμα. Η μεσογλοία των πολυπόδων είναι συνήθως λεπτή και συχνά μαλακή, αλλά αυτή των μεδουσών συνήθως είναι παχιά και ελαστική, έτσι ώστε να επιστρέφει στο αρχικό της σχήμα αφότου οι μύες γύρω από την άκρη συσταλούν για να βγάλει το νερό έξω, δίνοντας έτσι στην μέδουσα την ικανότητα να κολυμπά με ένα είδος υδραυλικής προώσεως.^[7]

Σκελετοί

Στις μέδουσες η μόνη στηρικτική δομή είναι η μεσογλοία. Οι Ύδρες και οι περισσότερες θαλάσσιες ανεμώνες κλείνουν τα στόματά τους όταν δεν τρώνε και το νερό στην πεπτική κοιλότητα τότε δρα ως υδροστατικός σκκελετός, κάτι σαν ένα μπαλόνι γεμισμένο με νερό. Άλλοι πολύποδες όπως του γένους Tubularia χρησιμοποιούν στήλες κυττάρων γεμάτων νερό για στήριξη. Τα φτερά της θάλασσας σκληρύνουν την μεσογλοία με κόκκους ανθρακικού ασβεστίου και σκληρές ινώδεις πρωτεΐνες, όπως οι σπόγγοι.^[7]

Σε μερικούς αποικιακούς πολύποδες ένα χιτινώδες περίδερμα προσφέρει στήριξη και προστασία στα συνδετικά τμήματα και στα κατώτερα μέρη ενός πολύποδα. Τα Σκληρακτίνια εκκρίνουν μαζικούς εξωσκελετούς ανθρακικού ασβεστίου. Λίγοι πολύποδες συλλέγουν υλικά όπως κόκκους άμμου και θραύσματα κελυφών, τα οποία επισυνάπτουν στο εξωτερικό τους. Κάποιες αποικιακές θαλάσσιες ανεμώνες σκληραίνουν την μεσογλοία με κομμάτια ιζημάτων.^[7]

Κύριες κυτταρικές στιβάδες

Τα Κνιδόζωα είναι διπλοβλαστικά ζώα, δηλαδή έχουν δύο κύριες κυτταρικές στιβάδες, ενώ τα πιο πολύπλοκα ζώα είναι τριπλοβλαστικά έχοντας τρεις κύριες στιβάδες. Οι δύο κύριες κυτταρικές στιβάδες των κνιδοζώων σχηματίζουν επιθήλιο που έχει πάχος ενός κυττάρου και είναι προσκολλημένες σε μία ινώδη βασική μεμβράνη, την οποία εκκρίνουν. Εκκρίνουν επίσης την ζελατινώδη μεσογλοία που διαχωρίζει τις στιβάδες. Η εξωτερική στιβάδα, γνωστή ως εξώδερμα, γενικώς περιέχει τους ακόλουθου κυτταρικού τύπους:^[6]

• Μυοεπιθηλιακά κύτταρα των οποίων τα σώματα σχηματίζουν μέρος του επιθηλίου και οι βάσεις επεκτείνονται για να σχηματίσουν μυϊκές ίνες σε παράλληλες γραμμές.^[13] Οι ίνες του εξωδέρματος γενικά είναι κάθετες στις ίνες του ενδοδέρματος. Στα Ανθόζωα (ανεμώνες, κοράλλια, κτλ.) και στα Σκυφόζωα (μέδουσες), περιέχει και η μεσογλοία κάποια μυϊκά κύτταρα.^[7]
• Κνιδοκύτταρα, τα κύτταρα που δίνουν στην συνομοταξία των Κνιδοζώων το όνομά της. Παρουσιάζονται ανάμεσα η κάποιες φορές στην κορυφή των μυϊκών κυττάρων.^[6]
• Νευρικά κύτταρα. Αισθητικά κύτταρα εμφανίζονται ανάμεσα η κάποιες φορές στην κορυφή των μυϊκών κυττάρων,^[6] και επικοινωνούν μέσω συνάψεων (κενών κατά μήκος των οποίων μεταδίδονται χημικά σήματα) με κινητικά νευρικά κύτταρα, που βρίσκονται κυρίως μεταξύ των βάσεων των μυϊκών κυττάρων.^[7]
• Ενδιάμεσα κύτταρα, που είναι αδιαφοροποίητα και μπορούν να αντικαταστήσουν χαμένα ή κατεστραμμένα κύτταρα μετασχηματιζόμενα στον κατάλληλο τύπο. Αυτά βρίσκονται μεταξύ των βάσεων των μυϊκών κυττάρων.^[6]

Μαζί με τα μυοεπιθηλιακά, τα νευρικά και τα ενδιάμεσα κύτταρα, η εσωτερική γαστροδερμίδα περιλαμβάνει αδενικά κύτταρα που εκκρίνουν πεπτικά ένζυμα. Σε μερικά είδη περιέχει επίσης χαμηλές συγκεντρώσεις κνιδοκυττάρων, τα οποία χρησιμοποιούνται να καταβάλλουν λεία που εξακολουθεί να αγωνίζεται.^[6][7]

Η μεσογλοία περιέχει μικρό αριθμό αμοιβαδοειδή κυτταρα,^[7] και μυϊκά κύτταρα σε κάποια είδη.^[6] Ωστόσο ο αριθμός των κυττάρων της μεσαίας στιβάδας είναι πολύ χαμηλότερος από των σπόγγων.^[7]

Πολυμορφισμός

Ο πολυμορφισμός αναφέρεται στην εμφάνιση δομικώς και λειτουργικώς περισσοτέρων από δύο διαφορετικούς τύπους ατόμων στον ίδιο οργανισμό. Αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα των Κνιδοζώων, ιδιαίτερα των μορφών πολύποδα και μέδουσας, ή των ζωιδίων στους αποικιακούς οργανισμούς όπως αυτούς στα Υδρόζωα.^[14] Στα Υδρόζωα, αποικιακά άτομα που προέρχονται από ξεχωριστά άτομα ζωιδίων θα αναλάβουν ξεχωριστές εργασίες.^[15] Για παράδειγμα, στην Οβελία υπάρχουν άτομα που τρέφουν, τα γαστροζωιδια· τα άτομα που έχουν την ικανότητα αγενούς αναπαραγωγής μόνο, τα γονοζωίδια, βλαστόστυλα και ελεύθερα ή εγγενώς αναπαραγόμενα άτομα, οι μέδουσες.

Κνιδοκύτταρα

Αυτά τα κύτταρα λειτουργούν σαν καμάκια, αφού τα ωφέλιμα φορτία τους παραμένουν προσκολλημένα στα σώματα των κυττάρων με νήματα. Είναι γνωστοί τρεις τύποι κνιδοκυττάρων:^[6][7]

Αλληλουχία έκρηξης της κνιδοκάψας μίας νηματοκύστης ύδρας^[7]
Καλύπτρα br> "Δάκτυλο" που γυρνά από μέσα έξω
/ / / Άκανθες
Δηλητήριο
Δέρμα του θύματος
Ιστοί του θύματος

• Οι νηματοκύστεις εγχέουν δηλητήριο στην λεία και συνήθως έχουν άκανθες για να κρατιούνται σφηνωμένα στα θύματα. Τα περισσότερα είδη διαθέτουν νηματοκύστεις.^[6]
• Οι σπειροκύστεις δεν διατρυπούν το θύμα ούτε εγχέουν δηλητήριο, αλλά τυλίγονται γύρω του με την βοήθεια μικρών κολλωδών τριχών του νηματίου.
• Οι πτυχοκύστεις δεν χρησιμοποιούνται για την σύλληψη λείας — αντιθέτως τα νημάτια πτυχοκύστεων που ήδη εξερράγησαν χρησιμοποιούνται στο χτίσιμο προστατευτικών σωλήνων εντός των οποίων ζουν οι ιδιοκτήτες τους. Οι πτυχοκύστεις απαντούν μονάχα στην τάξη των Κηριανθαρίων.^[7]

Τα συστατικά μέρη ενός κνιδοκυττάρου είναι:^[6][7]

Μία νηματοκύστη ύδρας, προτού εκραγεί.
κνιδοβλέφαρο (βλεφαρίδα-σκανδάλη) ^[7]

• Μία βλεφαρίδα που ονομάζεται κνιδοβλέφαρο και που προεξέχει από την επιφάνεια και δρα ως σκανδάλη. Οι σπειροκύστεις δεν διαθέτουν κνιδοβλέφαρα.
• Μία ανθεκτική κάψα, την κνιδοκάψα, που στεγάζει το κνιδονημάτιο, το ωφέλιμο φορτίο της και ένα μείγμα χημικών τα οποία μπορεί να περιλαμβάνουν δηλητήριο ή κόλλες ή και τα δύο. (η "κνιδοκάψα" παράγεται από την ελληνική λέξη κνίδη, που σημαίνει "τσουκνίδα"^[16])
• Μία σωληνοειδής επέκταση του τοιχώματος της κνιδοκάψας που στρέφεται μέσα στην κνιδοκάψα, όπως το δάχτυλο ενός λαστιχένιου γαντιού σπρωγμένου μέσα. Όταν ένα κνιδοκύτταρο εκρήγνυται, το δάχτυλο πετάγεται έξω. Αν το κύτταρο είναι μία δηλητηριώδης νηματοκύστη, η άκρη του "δαχτύλου" παρουσιάζει μία σειρά ακανθών που το αγκιστρώνουν στην λεία.
• Ένα νημάτιο, ονομαζόμενο κνιδονημάτιο, που αποτελεί επέκταση του "δαχτύλου" και περιελίσσεται γύρω του μέχρι να διεγερθεί το κνιδοκύτταρο. Το κνιδονημάτιο είναι συνήθως κοίλο και μεταφέρει τις τοξικές ουσίες από την κνιδοκάψα στον στόχο.
• Μία καλύπτρα στην άκρη της κνιδοκάψας. Η καλύπτρα μπορεί να είναι ένα απλό περιστρεφόμενο φύλλο ή τρία φύλλα τακτοποιημένα σαν φέτες πίτας.
• Το κυτταρικό σώμα το οποίο δημιουργεί όλα τα υπόλοιπα μέρη.

Είναι δύσκολη η μελέτη των εκρηκτικών μηχανισμών των κνιδοκυττάρων καθώς αυτές οι δομές είναι μικρές αλλά πολυπλοκότατες. Τουλάχιστον τέσσερις υποθέσεις έχουν διατυπωθεί:^[6]

• Η απότομη σύσπαση των ινών γύρω από την κνιδοκάψα ίσως αυξάνει την εσωτερική της πίεση.
• Το κνιδονημάτιο μπορεί να είναι σαν ένα περιελιγμένο ελατήριο που εκτείνεται απότομα όταν απελευθερωθεί.
• Στην περίπτωση του Chironex, οι χημικές μεταβολές στο περιεχόμενο της κνιδοκάψας ίσως οδηγούν στην απότομη έκταση με πολυμερισμό.
• Οι χημικές μεταβολές του υγρού στην κνιδοκάψα το κάνουν πολύ πιο συγκεντρωμένο διάλυμα, τόσο που η ωσμωτική πίεση αναγκάζει το νερό πολύ απότομα να το αραιώσει. Αυτός ο μηχανισμός έχει παρατηρηθεί σε νηματοκύστεις της τάξεως των Υδροζώων, με την πίεση κάποιες φορές να φτάνει έως και τις 140 ατμόσφαιρες, παρόμοια με αυτήν στις φιάλες αέρος της αυτόνομης κατάδυσης, και το κνιδονημάτιο να εκτείνεται πλήρως σε μόνο 2 χιλιοστά του δευτερολέπτου (0.002 second).^[7]

Τα κνιδοκύτταρα μπορούν να δράσουν μόνο μία φορά και περίπου το 25% των νηματοκύστεων μιας ύδρας χάνονται από τους πλοκάμους της όταν συλλαμβάνει μία Αρτέμια. Τα χρησιμοποιημένα κνιδοκύτταρα πρέπει να αντικατασταθούν, πράγμα που διαρκεί περίπου 48 ώρες. Προς ελαχιστοποίηση της άσκοπης καταστροφής των κυττάρων, γενικώς απαιτούνται δύο είδη δομών για να διεγείρουν τα κνιδοκύτταρα: το κνιδοβλέφαρο που ανιχνεύει την επαφή και μαζί αισθητικά κύτταρα που "οσμίζονται" τις χημικές ουσίες στο νερό. Αυτός ο συνδυασμός προλαμβάνει την επίθεση σε νεκρά αντικείμενα ή σε αντικείμενα σε απόσταση. Ομάδες κνιδοκυττάρων είναι συνήθως συνδεδεμένες με νεύρα και, αν ένα εκραγεί, η υπόλοιπη ομάδα απαιτεί το πολύ ασθενέστερο ερέθισμα από ότι το κύτταρο που εξερράγη πρώτο.^[6][7]

Κίνηση

Οι μέδουσες κολυμπούν με μία μορφή υδραυλικής πρόωσης: μύες, ειδικότερα στο χείλος του σκιαδίου, συστέλλονται εξωθώντας το νερό έξω από την γαστρική κοιλότητα και η ελαστικότητα της μεσογλοίας βοηθά στην επαναφορά. Αφού οι στιβάδες ιστών είναι πολύ λεπτές, δεν έχουν αρκετή δύναμη για να κολυμπήσουν κόντρα σε ρεύματα αλλά αρκετή για να ελέγχουν την κίνηση μέσα στο ρεύμα.^[7]

Οι Ύδρες και κάποιες θαλάσσιες ανεμώνες μπορούν να κινηθούν αργά πάνω σε βράχους στην θάλασσα ή σε ποτάμιες κοίτες με ποικίλα μέσα: έρποντας όπως τα σαλιγκάρια, με βηματισμό όπως οι γεωμέτρες, ή με κυβιστήσεις. Λίγες μπορούν να κολυμπήσουν αδέξια κουνώντας την βάση τους.^[7]

Νευρικό σύστημα και αισθήσεις

Τα Κνιδόζωα δεν έχουν εγκέφαλο ούτε καν κεντρικό νευρικό σύστημα. Αντί για αυτό έχουν ένα αποκεντρωμένο νευρικό δίκτυο που συνίσταται από αισθητικούς νευρώνες που δημιουργούν ώσεις ως απόκριση σε διαφόρους τύπους ερεθισμάτων, όπως οσμές, κινητικούς νευρώνες που λένε στους μύες να συσταλούν και "πλέγματα" ενδιάμεσων νευρώνων για να τους συνδέεει. Επίσης, οι ενδιάμεσοι νευρώνες σχηματίζουν γάγγλια που δρουν ως τοπικά κέντρα συντονισμού. Τα κνιδοβλέφαρα των κνιδοκυττάρων ανιχνεύουν την φυσική επαφή. Τα νεύρα πληροφρούν τα κνιδοκύτταρα όταν ανιχνεύονται οσμές από λέια ή εχθρούς και όταν τα γειτονικά κνιδοκύτταρα εκρήγνυνται. Το μεγαλύτερο μέρος των επικοινωνιών μεταξύ των νευρικών κυττάρων πραγματοποιείται μέσω χημικών συνάψεων, μικρά κενά τα οποία διασχίζουν χημικές ουσίες. Καθώς αυτή η διαδικασία είναι υπερβολικά χρονοβόρα για να εξασφαλίσει ότι οι μύες γύρο από το χέιλος του κώδωνα της μέδουσας συστέλλονται ταυτόχρονα κατά την κολύμβηση οι νευρώνες που το ελέγχουν επικοινωνούν με πολύ ταχύτερα ηλεκτρικά σήματα δια μέσου ηλεκτρικών συνάψεων.^[7]

Οι μέδουσες και οι πολύπλοκες κολυμβητικές αποικίες όπως τα Σιφωνοφόρα και τα Χονδροφόρα αισθάνονται την κλίση και την επιτάχυνση μέσω στατοκύστεων, θαλάμων επενδεδυμένων με τρίχες που ανιχνεύουν τις κινήσεις εσωτερικών κόκκων ορυκτών που ονομάζονται στατόλιθοι. Αν το σώμα γέρνει προς την λάθος κατεύθυνση, το ζώο επανέρχεται στα ίσια αυξάνοντας την δύναμη των κινήσεων στην πλαευρά που είναι χαμηλά. Τα περισσότερα είδη διαθέτουν οπτικές κηλίδες, που μπορούν να ανιχνεύσουν πηγές φωτός. Ωστόσο τα ευκίνητα Κυβόζωα είναι μοναδικά μευτξύ των μεδουσών επειδή διαθέτουν τέσσερα είδη γνήσιων οφθαλμών που έχουν αμφιβληστροειδείς χιτώνες, κερατοειδείς χιτώνες και κρυσταλλοειδείς φακούς.^[17] Αν και οι οφθαλμοί πιθανώς δεν σχηματίζουν εικόνες, τα Κυβόζωα μπορούν να διακρίνουν με σαφήνεια την κατεύθυνση από την οποία έρχεται το φως.^[6][17]

Πρόσληψη τροφής και απέκκριση

Τα κνιδόζωα τρέφονται με διάφορους τρόπους: με αρπαγή, απορροφώντας διαλυμένες οργανικές χημικές ουσίες, διηθώντας σωματίδια τροφής από το νερό και λαμβάνοντας θρεπτικά συστατικά από συμβιωτικά φύκη στα κύτταρά τους. Τα περισσότερα λαμβάνουν την πλειονότητα της τροφής τους από την αρπαγή αλλά κάποια, συμπεριλαμβανομένων των κοραλλίων Hetroxenia και Leptogorgia, βασίζονται σχεδόν αποκλειστικά στους ενδοσυμβιωτικούς τους οργανισμούς και απορρόφηση διαλυμένων θρεπτικών συστατικών.^[6] Τα Κνιδόζωα δίνουν στα συμβιωτικά τους φύκη διοξείδιο του άνθρακα, κάποια θρεπτικά συστατικά και μία θέση στον ήλιο.^[7]

Τα αρπακτικά είδη χρησιμοποιούν τα κνιδοκύτταρά τους για να δηλητηριάσουν ή να μπλέξουν την λέια τους και αυτά με δηλητηριώδεις νυματοκύστεις μπορούν να αρχίσουν την πέψη με ένεση πεπτικών ενζύμων. Η "μυρωδιά" ρευστών από πληγωμένο θήραμα κάνουν τους πλοκάμους να διπλώσουν προς τα μέσα και να βάλουν την λεία μέσα στο στόμα. Στις μέδουσες οι πλόκαμοι γύρω από την άκρη του κώδωνα είναι συχνά κοντοί και το μεγαλύτερο μέρος της σύλληψης της λείας πραγματοποιείται από "στοματικούς βραχίονες", οι οποίοι αποτελούν επεκτάσεις της άκρης του στόματος και είναι συχνά πτυχωτοί και κάποιες φορές διακλαδιζόμενοι για να αυξηθεί η επιφάνειά τους. Οι μέδουσες συχνά παγιδεύουν την λεία ή αιωρούμενων σωματιδίων τροφής αφού κολυμπήσουν προς τα πάνω, απλώσουν τους πλοκάμους τους και τους στοματικούς βραχίονες και στην συνέχεια βυθιστούν. Σε είδη για τα οποία τα αιώρούνενα σωματίδια τροφής είναι σημαντικά οι πλόκαμοι και οι στοματικοί βραχίονες συχνά έχουν σειρές βλεφαρίδων των οποίων το χτύπημα δημιουργεί ρεύματα που ρέουν προς το στόμα και κάποια δημιουργούν δίκτυα βλέννας για να παγιδεύσουν τα σωματίδια.^[6]

Μόλις η τροφή βρεθεί στην πεπτική κοιλότητα, αδενικά κύτταρα στην γαστροδερμίδα απελευθερώνουν ένζυμα που πολτοποιούν την λεία, συνήθως μέσα σε λίγες ώρες. Αυτή κυκλοφορεί δια μέσου της πεπτικής κοιλότητας και, στα αποικιακά κνιδόζωα, των συνδετικών σηράγγων, έτσι ώστε τα κύτταρα της γαστροδερμίδας μπορούν να απορροφήσουν τα θρεπτικά συστατικά. Η απορρόφηση μπορεί να διαρκέσει λίγες ώρες και η πέψη στα κύτταρα μπορεί να διαρκέσει έως και λίγες ημέρες. Η κυκλοφορία των θρεπτικών συστατικών οδηγείται από ρεύματα νερού που δημιουργούνται από βλεφαρίδες στην γαστροδερμίδα ή μυϊκές κινήσεις ή και τα δύο, έτσι ώστε τα θρεπτικά συστατικά φθάνουν σε όλα τα σημεία της πεπτικής κοιλότητας.^[7] Τα θρεπτικά συστατικά φθάνουν στην εξωτερική κυτταρική στιβάδα με διάχυση ή, σε ζώα η ζωίδια όπως οι μέδουσες που έχουν λεπτή μεσογλοία, μεταφέρονται από κινητά κύτταρα της μεσογλοίας.^[6]

Τα δύσπεπτα υπολείμματα της λέιας αποβάλλονται από το στόμα. Το κύριο απόβλητο των εσωτερικών κυτταρικών διεργασιών είναι η αμμωνία, η οποία απομακρύνεται από τα εξωτερικά και εσωτερικά ρεύματα νερού.^[7]

Αναπνοή

Δεν υπάρχουν αναπνευστικά όργανα και αμφότερες οι κυτταρικές στιβάδες απορροφούν οξυγόνο από το περιβάλλον νερό και αποβάλλουν διοξείδιο του άνθρακα. Όταν το νερό στην πεπτική κοιλότητα γίνει «μπαγιάτικο» πρέπει να αντικατασταθεί και τα θρεπτικά συστατικά που που δεν έχουν απορροφηθεί απομακρύνονται μαζί του. Κάποια Ανθόζωα φέρουν κροσσωτές αυλακώσεις στους πλοκάμους τους, επιτρέποντάς τους να αντλούν νερό προς τα έξω και προς τα μέσα της πεπτικής κοιλότητας χωρίς να ανοίγουν το στόμα τους. Αυτό βελτιώνει την αναπνοή μετά την λήψη τροφής και επιτρέπει σ' αυτά τα ζώα, τα οποία χρησιμοποιούν την κοιλότητα ως υδροσκελετό, να ελέγχουν την πίεση του νερού στην κοιλότητα χωρίς να αποβάλλουν αχώνευτη τροφή.^[6]

Τα Κνιδόζωα που φέρουν φωτοσυνθετικά συμβιωτικά μπορεί να έχουν το αντίθετο πρόβλημα, πλεόνασμα οξυγόνου, το οποίο μπορεί να αποβεί τοξικό. Τα ζώα παράγουν μεγάλες ποσότητες αντιοξειδωτικών για να εξουδετερώσουν το πλεόνασμα οξυγόνου οξυγόνου.^[6]

Αναγέννηση

Όλα τα Κνιδόζωα μπορούν να αναγενώνται, πράγμα που τους επιτρέπει να επουλώσουν τραύματα και να αναπαρχθούν αγενώς. Οι μέδουσες έχουν περιορισμένη ικανότητα ανγεννήσεως, αλλά οι πολύποδες μπορούν να αναγεννηθούν από μικρά κομμάτια ή ακόμα και συλλογές διαχωρισμένων κυττάρων. Αυτό επιτρέπει στά κοράλλια να αναρρώσουν ακόμα και μετά από φαινομενική καταστροφή από αρπακτικά.^[6]

Σημειώσεις

Жаркарите или копривкари (лат.: Cnidaria, порано Coelenterata) се многуклеточни животни со радијална симетрија на телото. Во еволутивен поглед се на ниво одма после сунѓерите. Имаат едноставни ткива, како на пример примитивното нервно ткиво. За нив е карактеристично што се јавуваат во две животни форми, како полип и како медуза, и тоа што околу устата имаат пипки со книди, кои при допир жарат (оттука и името). Типот Cnidaria е поделен на четири класи, и тоа Хидровидните, Скифомедузите, Коралните полипи и Коцкестите медузи.

Телото на копривкарите е изградено од поткожичка (епидермис), што содржи еден ред епителни клетки кои имаат заштитна улога. Покрај епителните клетки има и клетки во вид на меурчиња наречени жарни клетки. Во меурчето има отровна лигава течност која преку долгото конче и боцката го уфрлува отровот во пленот и го убива.

Карактеристичен белег за жаркарите е присуството на жарните клетки - книди, кои претставуваат орудија за напад и одбрана. Органи за дишење, крвоток и екскреција отсуствуваат. Кислородот го внесуваат со дифузија преку целата телесна површина, а исто така, преку овој процес се исфрлаат течните екскрети (непотребни или штетни материи). Постои дифузен нервен систем, изграден од ѕвездести неврони со долги аксони, со кои се создава еден вид на невронска мрежа (мрежест нервен систем). И системот за размножување е едноставен, односно составен е само од гонади. Оплодувањето е од надворешен тип. Треба да се напомни дека повеќето жаркари се размножуваат полово само при многу поволни животни услови за животното. Во спротивно се размножуваат бесполово со пупење, при што пупката се одделува од телото на мајката и станува нов организам, способен за самостоен живот. Повеќето од претставниците на овој тип живеат седентарен начин на живот, најчесто прикрепени за некое водно растение. Се хранат со мали ракчиња и други ситни животинки.

Денес се познати околу 9.000 видови на жаркари, без разлика на која класа и припаѓаат. Сите тие претежно се жители на морските води. Во копнените води на Македонија живеат неколку видови на хидри, меѓу кои е Pelmatohydra oligactis. Црвениот корал е полипоидна корална колонија, распространета во многу мориња. Друг морски жител е црвената актинија, која претставува единечен корал. Космополитската аурелија е една од најчестите аурелии во европските мориња.

Жаркарите се сметаат за последни живи претставници од онаа група на животни, од која треба да се бараат предците на сите други вистински ткивни животни. Ваквото сфаќање е резултат на фактот што едноставната градба на нивното тело е примитивна карактеристика. Меѓутоа, жаркарите еволуирале регресивно, што се гледа од нивниот прикрепен (седентарен) начин на живот. Кај нив се редуцирале и упростиле органите и цели органски системи од една, а наспроти овие регресивни белези во нивниот развој се појавиле прогресивни белези за живеење на едно место од друга страна (пипките, книдите, потпорниот скелет и радијалната симетрија на телото). Затоа, може да се смета дека жаркарите потекнуваат од некој билатерално слободен тип, кој со стомачната страна ползел по цврста подлога.

Еден од најинтересните претставници на жаркарите е медузата Turritopsis nutricula - единствениот биолошки бесмртен организам во природата.

Наводи

निडारिया (Cnidaria) १०,००० जीववैज्ञानिक जातियों से भी अधिक सदस्यों वाला प्राणियों का एक जीववैज्ञानिक संघ है जो समुद्री व मीठे जलाश्यों में मिलते हैं, हालांकि इनमें से अधिकतर समुद्रवासी हैं। यह अपनी निडोसाइट नामक विशेष कोशिकाओं के लिये जाने जाते हैं जो सुई जैसी विषैली वस्तुएँ विस्फोटक रूप से छोड़कर अन्य प्राणियों का शिकार करते हैं। इनके शरीर का अधिकांश भाग मीसोग्लीया (mesoglea) नामक अवलेह (जेली) जैसी सामग्री का बना होता है जो एक पतली त्वचा के अन्दर बन्द होता है। इनके शरीरों में व्यासीय सममिति (radial symmetry) दिखती है और एक मुख होता है जिसके इर्द-गिर्द निडोसाइट कोशिकाएँ धारण किये हुए टेन्टेकल होते हैं। जेलीमछली सबसे अधिक पहचानी जाने वाली निडारिया संघ की श्रेणी है।^[5]

इन्हें भी देखें

• निडोसाइट
• जेलीमछली

सन्दर्भ

கடற்காஞ்சொறி (Cnidaria) என்பது பவளங்கள், கடற்சாமந்தி மற்றும் கடல் இழுதுகள் உட்பட 10000இற்கும் மேற்பட்ட நீர்வாழ் விலங்குகளை உள்ளடக்கிய தொகுதி ஆகும். இவற்றின் தனித்துவமான வேறுபிரித்தறிய உதவும் இயல்பு காஞ்சொறி உயிரணுக்களைக் கொண்டிருப்பதாகும். காஞ்சொறி உயிரணுக்களைக் கொண்டு இவை இரையை பிடித்து உண்ணுகின்றன. இவற்றின் உடல் பிரதானமாக இடைப்பசை என்னும் உயிரற்ற இழுது போன்ற பொருளால் ஆக்கப்பட்டுள்ளது. இவை அக மற்றும் புற முதலுருப் படைகளை மாத்திரம் கொண்டுள்ள Diploblastica விலங்குகளாகும். இவ்விரு படைகளும் ஒற்றைக் கலத் தடிப்பானவையாகும். இவ்விரு படைகளுக்கிடையே இடைப்பசை காணப்படுகின்றது. மேலோட்டமாகப் பார்த்தால் நிடேரியாக்கள் மிகவும் எளிய உடற்கட்டமைப்பைக் கொண்டுள்ள விலங்குகளாகும். எனினும் இவற்றில் பஞ்சுயிரிகளைப் போலல்லாது மெய்யான இழைய வியத்தம் காணப்படுகின்றது. இவை ஒரு கலத்தடிப்புடையதால் இவற்றில் சுவாசத்துக்கென விசேடமான உறுப்புகள் விருத்தியடைவதில்லை. நீரில் கரைந்துள்ள ஒக்சிசன் எளிய பரவல் மூலம் உடலுக்குள் உள்ளெடுக்கப்படுகின்றது. இவற்றில் மெய்யான உணவுக்கால்வாய் காணப்படுவதில்லை. இவற்றின் வாயே குதமாகவும் தொழிற்படுகின்றது. இவற்றில் உள்ள எளிய நரம்புத்தொகுதி உடல் முழுவதும் கணத்தாக்கங்களைக் கடத்தி உடலைக் கட்டுப்படுத்துகின்றது. நரம்புத் தொகுதியில் மையக்கட்டுப்பாடு/ மைய நரம்புத்தொகுதி காணப்படுவதில்லை. இவை ஆரைச் சமச்சீரான விலங்குகளாகும்.

பழைமையான வகைப்பாட்டில் டெனோபோர்களுடன் (கணம்-Ctenophore) சேர்த்து சீலந்தரேட்டா/ குழியுடலிகள் என வகைப்படுத்தப்பட்டன. எனினும் இரண்டுக்குமிடையே பல வேறுபாடுகள் காணப்படுவதால் இவை இரண்டும் தற்போது வெவ்வேறு கணங்களாக வகைப்படுத்தப்படுகின்றன. நிடேரியாக்கள் நான்கு பிரதான வகுப்புக்களாக வகைப்படுத்தப்படுகின்றன. அந்தோசோவா (Anthozoa), ஸ்கைபோஸோவா, கியூபோசோவா, ஐதரோசோவா என்பவையே அவையாகும்.

வேறுபடுத்தும் இயல்புகள்

ஏனைய விலங்குக் கணங்களைப் போலல்லாது நிடேரியாவை இலகுவாக வேறுபடுத்தலாம். தனிச்சிறப்பியல்புகள்:

• நைடோசைட்டுகள் (அழன்மொட்டுச் சிறைப்பை)
• ஆரைச்சமச்சீரான உடல்
• இரு படைகளுள்ள (Diploblastica) விலங்குகள்
• தட்டையக் குடம்பி (planula larva)
• அகமுதலுருப்படை, புற முதலுருப்படை இடையே இடைப்பசை காணப்படல்
• தசை மேலணிக் கலங்கள் காணப்படல்.
• எளிய கான்களற்ற சனனிகள் உள்ளமை
• உதரக் கலன்குழி

உடற்கூற்றியல்

வாயெதிர் அந்தம்

வாயந்தம்

வாய்

வாயந்தம்

வாயெதிர் அந்தம்

புற முதலுருப் படை

அகமுதலுருப் படை

இடைப்பசை

குழிக்குடல்

மெடூஸா (இடப்பக்கம்) மற்றும் பொலிப்பு (வலப்பக்கம்)^[4]

நிடேரியன்கள் இரு வகைகளில் உள்ளன: முழு வளர்ச்சியடைந்த பின் மெடூஸா வடிவமுடையவை, மற்றையன பொலிப் வடிவமுடையன. மெடூஸா வடிவ நிடேரியன்களால் நன்றாக அசைய முடியும். ஆனால் பொலிப் வடிவ நிடேரியன்களால் பெரிதாக அசைய முடியாது. இவற்றில் தலை என்றொரு பகுதி காணப்படுவதில்லை. இவை ஆரைச்சமச்சீரான உடலைக் கொண்டுள்ளன. இவற்றின் உடலின் ஓரப்பகுதியில் பல பரிசக்கொம்புகள் காணப்படும். இப்பரிசக் கொம்புகளிலுள்ள பல நைடோசைட்டுக்களால் இரையை அல்லது எதிரியைத் தாக்குகின்றன. மெடூஸாக்களில் இடைப்பசை தடிப்பானதாகவும், பொலிப்புகளில் மெல்லியதாகவும் உள்ளது.

வன்கூடு

அனேகமான நிடேரியாக்களில் எவ்வித மெய்யான வன்கூடும் காணப்படுவதில்லை. மெடூஸாக்களில் இடைப்பசை மாத்திரமே வன்கூடாகத் தொழிற்படுகின்றது. கடல் அனிமனி, ஐதரா போன்ற பொலிப்புகள் உணவுண்ணாத போது தமது வாயை மூடி குழிக்குடலுக்குள் நீரைச் சேமிக்கின்றன. இவ்வாறு அடைக்கப்பட்டுள்ள நீர் நீர்நிலையியல் வன்கூடாகத் தொழிற்படுகின்றது. நிடேரியாக்களில் பவளங்கள் மாத்திரமே மெய்யான வன்கூட்டைக் கொண்டுள்ளன. பவளங்கள் உறுதியான கல்சியம் காபனேற்றாலான புறவன்கூட்டைத் தொகுக்கின்றன.

பிரதான கலப்படைகள்

நிடேரியாக்களில் இரு பிரதான கலப்படைகள் உள்ளன. அவை அகமுதலுருப் படையும், புற முதலுருப் படையுமாகும். இவற்றில் இடை முதலுருப் படை காணப்படுவதில்லை. எனவே இவை Diploblastic விலங்குகளாகும். இவ்விரு படைகளும் மேற்றோல் கலங்கள் போலத் தொழிற்படுகின்றன. இவ்வகைக் கலங்கள் தவிர தசைக் கலங்களும், நரம்புக் கலங்களும், நைடோசைட்டுக்களும் காணப்படுகின்றன. அக-முதலுருப் படையில் சமிபாட்டு நொதியங்களைச் சுரக்கும் கலங்களும் உள்ளன. நரம்புக் கலங்கள் மையப்படுத்தல் இன்றி உடல் முழுவதும் பரந்துபட்டுப் பரவியுள்ளன. இடைப்பசையிலும் சொற்பளவான கலங்கள் உள்ளன.

நிடோசைட்டுக்கள்

அழன்மொட்டுச் சிறைப்பையின் கட்டமைப்பு

இவை பாதுகாப்பு அல்லது இரை கௌவல் தொடர்பான கலங்களாகும். இவை அதிகமாக பரிசக் கொம்புகளிலும் (tentacles) புற முதலுருப் படையிலும் காணப்படுகின்றன. இவை நிடேரியாக்களில் மட்டும் காணப்படும் தனித்துவமான கல வகையாகும். மூன்று வகையான நிடோசைட்டுக்கள் அறியப்பட்டுள்ளன.

• அழன்மொட்டுச் சிறைப்பைகள்- விஷம் ஏற்றக்கூடிய முட்களுள்ள கலங்கள். இவை இரையினுள் அல்லது எதிரியினுள் விஷத்தை ஏற்றுகின்றன.
• ஸ்பைரோசிஸ்டுக்கள்
• டைக்கோசிஸ்டுக்கள்

இனப்பெருக்கம்

நிடேரியாக்கள் துண்டுபடல் மூலம் இலிங்கமில் இனப்பெருக்கத்தில் ஈடுபடுகின்றன.

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

11

12

13

14

ஜெலி மீனொன்றின் வாழ்க்கை வட்டம்:
1–3 வாழிடம் தேடும் குடம்பி
4–8 வளரும் பொலிப்பு
9–11 பொலிப்பு விருத்தியடைந்து மெடூஸாக்களை உருவாக்கல்
12–14 மெடூஸா வளர்தல்

இலிங்க முறை இனப்பெருக்கம்

நிடேரியாக்களின் இலிங்க முறை இனப்பெருக்கத்தில் இலிங்க நிலையான மெடூஸா நிலையும், பொலிப்பு நிலையும் காணப்படுகின்றன. இது நேரடியற்ற விருத்தியாகும். சில இனங்களில் பொலிப் நிலை காணப்படுவதில்லை. ஐதரா போன்ற சில இனங்களில் மெடூஸா நிலை காணப்படுவதில்லை. பொலிப்புகள் வளர்ச்சியடைந்து மெடூஸாக்களை உருவாக்குகின்றன. மெடூஸாக்களிலிருந்து முட்டைக்கலங்களும், விந்துக் கலங்களும் புறத்தேயுள்ள நீருக்குள் விடுவிக்கப்படுகின்றன. இவை புறக்கருக்கட்டலடைந்து சிறிய குடம்பிகள் உருவாகின்றன. இவை வளர்வதற்கென ஒரு மேற்பரப்பைத் தேர்ந்தெடுத்து பொலிப்பு நிலையை அடைகின்றன. பொலிப்பு மற்றும் மெடூஸா நிலைகளில் ஆட்சியுடைய/ வாழ்நாளில் அதிக காலத்தைப் பிடிக்கும் நிலையைக் கொண்டு நிடேரியாக்கள் வகைப்படுத்தப்படுகின்றன. உதாரணமாக ஜெலி மீன்களில் மெடூஸா நிலையே ஆட்சியுடைய நிலையாகும். பவளங்களில் பொலிப்பு நிலையே ஆட்சியுடைய நிலையாகும். சில இனங்களில் மேற்கூறியவாறு ஒட்டுமொத்தமாக ஒரு நிலை இழக்கப்பட்டு விடுகின்றது.

வகைப்பாடு

நிடேரியாக்கள் அவைகளின் உடற்கூற்றியல் மற்றும் இனப்பெருக்க முறைகளின் அடிப்படையில் நான்கு பிரதான வகுப்புக்களாகப் பிரிக்கப்படுகின்றன.

மேற்கோள்கள்

1. ↑ Ruppert, E.E., Fox, R.S., and Barnes, R.D. (2004). Invertebrate Zoology (7 ). Brooks / Cole. பக். 76–97. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண்:0-03-025982-7.
2. ↑ Bergquist, P.R., (1998). "Porifera". in Anderson, D.T.,. Invertebrate Zoology. Oxford University Press. பக். 10–27. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண்:0-19-551368-1.
3. ↑ ^{3.0 3.1 3.2 3.3}
4. ↑ ^{4.0 4.1}
5. ↑ ^{5.0 5.1} Ruppert, E.E., Fox, R.S., and Barnes, R.D. (2004). Invertebrate Zoology (7 ). Brooks / Cole. பக். 182–195. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண்:0-03-025982-7.
6. ↑