Sea otters communicate through body contact and vocalizations, although they are not overly vocal. Researchers have recognized nine vocalizations. Pups use squeals to communicate with their mothers. Other calls include coos, whines, distress screams, growls, snarls, and whistles. Scent is important in recognition and surveying physiological states. Each sea otter has its own distinct scent that conveys identity, age, and sex.
Communication Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Sea otters were hunted to near extinction (1000 to 2000 individuals worldwide) at until the turn of the 20th century when the United States, Russia, Japan, and Great Britain reached an agreement in 1911 called the International Fur Seal Treaty, banning the hunting of fur-bearing sea mammals. In 1972, the U.S. Marine Mammal Protection Act offered further protection by banning capture and harassment of sea mammals. The Exxon Valdez oil spill of 1989 had a dramatic effect on the Alaskan sea otter population, killing approximately 5,000 individuals.
Parasites and infectious disease contribute to sea otter mortality, specifically Toxoplasma gondii, which infects domestic cats, and Sarcosystis neurona, which infects opossums. It is postulated that cat and opossum feces travel to storm drains via runoff and disposal in toilets, eventually coming into contact with sea otters. In September 2006, Governor Arnold Schwarzenegger passed a law raising the maximum fine for harming a sea otter to $25,000, and required that all cat litter sold in California display a warning label that advises not to dump cat feces down storm drains or in toilets.
According to the Otter Foundation, the California sea otter population declined from July 2008 to July 2011. Estimates suggest a California population of approximately 2700 individuals. Enhydra lutris was placed under the Endangered Species Act (ESA) in 1973 and is now listed on CITES Appendix I and II. In Canada, sea otters are protected under the Species at Risk Act. As of 2008, E. lutris is considered endangered by the IUCN. Sea otters are vulnerable to large-scale population declines, with oil spills being the greatest anthropogenic threat.
US Federal List: threatened
CITES: appendix i; appendix ii
State of Michigan List: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: endangered
Sea otters feed on shellfish, sea urchins, and crabs, competing with commercial fisheries.
The fur of sea otters was of great importance in the fur trade from the mid 1700s to 1911. Their fur was coveted due to its extreme density and insulating quality. Pelts sold for as much as $1,125 each and were fashioned into hats, coats, and other garments sold in Russia, Canada, and the United States.
Positive Impacts: body parts are source of valuable material
Sea otters are vital to the overall health and diversity of the kelp forest ecosystem. They are considered a keystone species and play a major role in the community by controlling herbivorous invertebrates. Sea otters prey on sea urchins, thereby preventing sea urchins from overgrazing the kelp forest. This allows the kelp forest to thrive and contributes to an increase in marine diversity. The variety in the sea otter diet reduces competition between benthic grazers and supports greater diversity in those species. The presence of sea otters is believed to be important in the evolution of kelp forest ecosystems.
Two apicomplexan protozoan parasites, Sarcosystis neurona and Toxoplasma gondii infect the sea otter causing encephalitis. An acanthocephalen worm (Profilicollis) has also been linked to mortality and decline in the population.
Ecosystem Impact: keystone species
Commensal/Parasitic Species:
Sea otters are carnivorous. They will eat nearly any fish or marine invertebrate they can find in their kelp forest foraging grounds. Their diet consists of marine invertebrate herbivores and filter feeders such as sea urchins (Strongylocentrotus purpuratus and Strongylocentrotus franciscanus), sea stars (Pisaster ochraceus), limpets (Diodora aspera), coast mussels (Mytilus edulis), chitons (Katharina tunicata), and purple-hinged rock scallops (Crassadoma gigantea). Otters also eat crabs, octopus, squid, and fish. Individuals tend to be specialized in their choice of prey; one otter may consume only urchins and crabs while another may eat mostly fish, depending on the abilities of the individual and local food availability. Otters consume 20 to 25% of their body weight each day. They obtain most of their water from prey but also drink seawater to satisfy thirst.
Sea otters commonly feed in small groups. Hunting occurs on the sea floor. They use their sensitive whiskers to locate small creatures in the dense kelp beds and crevices. They use their small, agile forepaws to capture prey and to rub, roll, twist, and pull apart prey. Sea otters collect invertebrates in loose folds of skin under their armpits and eat at the surface. The feeding process, including foraging, eating, and cleaning their fur after a meal, lasts 2 to 3 hours. Sea otters usually eat 3 to 4 times a day.
Sea otters break open prey items with hard shells or exoskeletons with a rock. Some otters hold the rock on their chest and drive the prey into the rocks. Others leave the prey on their chests and hit the prey with the rocks. The same rock is kept for many dives. Otters often wash their prey by holding it against their body and turning in the water. Males steal from females if they get a chance. For this reason, females tend to forage in separate areas.
Animal Foods: fish; mollusks; aquatic crustaceans; echinoderms; other marine invertebrates
Primary Diet: carnivore (Piscivore , Eats non-insect arthropods, Molluscivore )
Sea otters, Enhydra lutris, are found in two geographic regions on the Pacific Coast: along the Kuril and Commander Islands off the coast of Russia, the Aleutian Islands below the Bering Sea, and the coastal waters off the Alaskan Peninsula to Vancouver Island, Canada; and along the central California coast from Ano Nuevo to Point Sur.
Sea ice limits their northern range to below 57 degrees N lattitude, and the distribution of kelp forests limits the southern range to about 22 degrees N lattitude. Hunting during the 18th and 19th centuries greatly reduced the distribution of sea otters.
Three subspecies of E. lutris are recognized today. Enhydra lutris lutris ranges from the Kuril Islands north to the commander islands in the western pacific. Enhydra lutris nereis is found off the coast of central California. Enhydra lutris kenyoni is distributed throughout the Aleutian Islands and southern Alaska, and has been reintroduced to various locations from south of Prince William Sound, Alaska to Oregon.
Biogeographic Regions: nearctic (Native ); pacific ocean (Native )
Sea otters inhabit temperate coastal waters with rocky or soft sediment ocean bottom. They live in offshore forests of giant kelp (Macrocystis pyrifera), and spend most of their active time foraging below the canopy. They eat, rest, and groom themselves at the water surface. While sea otters are capable of diving to depths of at least 45 meters, they prefer coastal waters up to 30 meters deep. The shallower the water, the less time is spent diving to reach food.
Range depth: 45 to 0 m.
Habitat Regions: temperate ; saltwater or marine
Aquatic Biomes: coastal
Other Habitat Features: intertidal or littoral
The maximum estimated lifespan of sea otters is 23 years in the wild.
Typical lifespan
Status: wild: 23 (high) years.
Average lifespan
Sex: male
Status: captivity: 19.0 years.
Alaskan sea otters are slightly larger than Californian otters. Adult male Alaskan otters weigh 27 to 39 kg, while females weigh 16 to 27 kg. Adult male California sea otters average 29 kg in mass, while females average 20 kg. Individuals can weigh as much as 45 kg. Males measure 1.2 to 1.5 m in length, while females measure 1 to 1.4 m. The tail comprises less than a third of the body length, measuring 25 to 35 cm.
The pelage is brown or reddish brown. The fur consists of two layers: a dark undercoat and longer, lighter-colored guard hairs, which trap a layer of air next to the skin to keep it dry. Sea otter fur is the densest of all mammals, with about 100,000 hairs per square centimeter. Because sea otters do not have any insulating fat, the fur is responsible for heat maintenance.
Sea otters have circular, furry faces with short noses, rounded eyes and ears, and long whiskers that assist in foraging for food. The hind legs are long and the paws are broad, flat and webbed. The forelimbs are short and have retractable claws, which help with grooming and eating. Sea otters have patches of loose skin under the forearms that they use to help store tools (usually a rock) so they can have free “hands” while eating, and to transport food during diving. Sea otters are the only carnivores with just 4 lower incisors. Females have two mammae.
Range mass: 14 to 45 kg.
Range length: 1 to 1.5 m.
Sexual Dimorphism: male larger
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Average basal metabolic rate: 98.479 W.
Great white sharks (Carcharodon carcharias) are one of the primary predators of sea otters. Otters are occasionally eaten by coyotes (Canis lantrans) after taking refuge on the sand during stormy weather. Young pups left alone on the surface while their mothers feed beneath the surface are preyed upon by bald eagles (Haliaeetus leucocephalus). It was once thought that killer whales Orcinus orca were responsible for declines in the sea otter population in Alaska, but evidence is inconclusive.
Known Predators:
Anti-predator Adaptations: cryptic
Sea otters are polygynous, with males having multiple female partners throughout the year. Many males actively defend territories. Disputes are usually settled with splashing and vocal displays, and fighting is rare. Males mate with females that inhabit their territory. If no territory is established, they seek out females in estrus. When a male sea otter finds a receptive female, the two engage in playful and sometimes aggressive behavior. They bond for the duration of estrus, or 3 days. The male holds the female's head or nose with his jaws during copulation. Visible scars are often present on females from this behavior.
Mating System: polygynous
Sea otters can reproduce year round. There are peaks of birth in May to June in the Aleutian Islands and in January to March in California. Sea otters are one of several species of mammals that undergo delayed implantation in which the embryo does not implant during the immediate period following fertilization, but remains in a state of suspended growth allowing for birth to occur under favorable conditions. Delayed implantation produces varied gestation times, which has been reported as 4 to 12 months. Females usually give birth about once a year, though many females experience longer breeding intervals, giving birth every 2 years. If a pup does not survive, the mother may experience postpartum estrus.
Orientation of the fetus may be either caudal or cephalic, although cephalic orientation is more common near birth. A single pup is born weighing 1.4 to 2.3 kg. Twins occur in 2% of births, but only one pup can be raised successfully. Pups typically remain with their mother for 5 to 6 months after birth. Females reach sexual maturity at 4 years of age. Males reach sexual maturity at 5 to 6 years, but may not mate until much later.
Breeding interval: Sea otters breed once every 1 or 2 years.
Breeding season: Sea otters breed year round.
Range number of offspring: 1 to 2.
Average number of offspring: 1.
Range gestation period: 4 to 12 months.
Average gestation period: 6 months.
Average weaning age: 6 months.
Range age at sexual or reproductive maturity (female): 4 to 5 years.
Range age at sexual or reproductive maturity (male): 5 to 8 years.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 6 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; year-round breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; viviparous ; delayed implantation ; post-partum estrous
Average birth mass: 1868 g.
Average number of offspring: 1.
Male sea otters do not provide any care to their offspring. Pups are weaned at around 6 months of age but start to eat solid foods shortly after birth. Females carry their pups on their bellies while they nurse. Their milk is 20 to 25% fat. While a mother is foraging, she wraps her pup in kelp at the water surface to keep it from drifting away. At any sign of a predator, the female clamps onto her pup’s neck with her mouth and dives. Females groom their pups extensively for 3 months as their coat develops. A pup’s coat traps air, which keeps the animal afloat. Pups start diving at 2 months of age. The pup remains dependent on the mother for about 6 to 8 months.
Parental Investment: female parental care ; pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-independence (Provisioning: Female, Protecting: Female); post-independence association with parents
La llundria marina alcuéntrase a lo llargo de la costa pacífica d'América del Norte. El so hábitat hestóricu incluyía les agües poco fondes del Estrechu de Bering y de la península de Kamchatka y espardíense hasta'l sur de Xapón. Les llundries marines tienen 170.000 pelos por centímetru cuadráu de piel, un pelame preciosu pol que foren perseguíes y cazaes hasta'l veru de la estinción. Tan protexíes per tolos seutores y países dende'l Tratáu de 1911. Comen crustáceos y otros invertebraos y ye un de los pocos animales qu'emplega istrumentos, yá que foi observada davezu usando piedres p'abrir los bivalvos. Miden de 1 a 2 metros y pesen cerca de 30 kg. Son animales enforma confiaos y sociables.
Dəniz samuru[1] və ya Kamçatka qunduzu (lat. Enhydra lutris) — Dələkimilər fəsiləsinə daxil olan yırtıcı dəniz məməlisi. Çay samurlarına yaxın olan növ.
Dəniz samurları dəniz mühitinə uyğunlaşan, üstəlik silahdan istifadə etməyi bacaran, primat olmayan nadir və unikal canlılardan biridir[2]. Dəniz samurları Sakit okeanın Rusiya, Yaponiya, ABŞ və Kanada kimi ölkələrin sahil ərazilərində yayılmışlar. XVIII—XIX əsrlərdə dəniz samurları qiymətli xəzlərinə görə kütləvi ovlanmaya məruz qalmışdır. Nəticədə sayları olduqca azalmış və nəsli kəsilmək həddinə çatmışdır. Dəniz samurları SSRİ qırmızı kitabına daxil edilmişdir. Eynilə bu canlıların yayıldığı digər ölkələrdə də onlar qırmızı kitaba əlavə edilib. 2009-cu il məlumatına görə dünyanın hər yerində bu canlıların ovuna qadağa qoyulmuşdur. Onların ovlanmasına bircə Alyaskanın köklü əhalisi olan aleutlara icazə verilir. Buna səbəb isə bir istisna olaraq xalq sənayesi və qida rasionunu qorunmasıdır[3].
Lontra (4 növ:Kanada samuru, Cənub samuru, Uzunquyruq samur, Pişik samuru)
Enhydra (Dəniz samuru)
Hydrictis (Ağboğaz samur)
Lutra (2 növ:Çay samuru, Sumatra samuru)
Dırnaqsız samurlar
(Kap dırnaqsız samuru)
Lutrogale
(Asiya dırnaqsız samuru)
Dəniz samurları haqqında ilk məlumat 1751-ci ildə Qeorq Vilhem Steller tərəfindən verilmiş və dəniz canlısı təsvir edilmişdir. O, Vitus Berinqin rəhbərlik etdiyi İkinci Kamçatka ekspedisiyasında iştirak etmişdir. Ekspedisiya Komandor adaları yaxınlığından keçərkən qəzaya uğrayır. Bu səbəbdən ekspedisiya üzləri 1741—1742-ci ilin qışını bu arxipelaqa daxil olan Berinq adası adasında qışlamalı olur. Dəniz canlıları ilə qidalanma sayəsində ekspedisiya üzvlərinin bir qismi sağ qalmışdır (ekpedisiyada 78 nəfər iştirak etmiş və yalnız onlardan 47 nəfər sağ qalmışdır. Ekpedisiyanın rəhbəri olan Vitus Berinqdə burada canını tapşırmışdır). Steller ekspedisiyanın naturalisti olmuş və daima qeydlər etmişdir. Onun ölümündən 10 il sonra İmperator Elmlər Akademiyası onun əməyini De Bestiis Marinis adı ilə çap etdirir. Burada adalarda yaşayan canlıların xüsusi ilə dəniz samurunun aydın təsviri verilir[6]. XVIII əsrə aid mənbələr XX əsrin 30-cu illərində qədər əsas olaraq qalırdı. Səbəb isə 200 il müddətində bu canlıların araşdırılması ilə heç kəsin məşğul olmaması idi[7].
1751-ci ildə Stellerin təsviri və Avropaya gətirilən dəniz samurlarının xəzləri, sümükləri əsasında onların təsnifatını verməyə çalışırdılar. Dəniz samurlarının unikal morfoloji xüsusiyyətləri səbəbindən onların təsnifatı dəfələrlə dəyişdirilmişdir. Stellerin özü və onun izini təqib edən İohann Xristian Erksleben (lat. Lutra)[6][8] onları samurlar cinsinə daxil etmişdir. Karl Linney dəniz samurlarını lat. Mustela[9] cinsinə daxil edir. Peter Simon Pallas isə bu canlıları adi suitilər cinsinə Phoca[10] daxil etmişdir. Nəhayət XIX əsrin ortaları dəniz samurları müstəqil bir cinsə daxil edilir lat. Enhydra (cinsin adı şotland naturalisti Con Fleminq tərəfindən 1822-ci ildə[11] verilir). Ancaq elmi cəmiyyət məqsədyönlü şəkildə cinsi samurlara aid bir alt fəsiləyə daxil etmişdir (lat. Lutrinae) və bu XX əsrin ortalarına qədər davam etmişdir. Günümüzdə bu cins Enhydra samurkimilər yarımfəsiləsinə daxildir. Təsnifatla bağlı son fikir samurların miosen və pliosen dövrlərində yaşamış lat. Potamotherium dubia, lat. Aonyx hessica və lat. Enhydra reevei növlərinə aid qalıqlarının araşdırılması ilə əldə edilmişdir. Belə ki, samurkimilər yarımfəsiləsinə daxil canlılarla dəniz samurlarının ümumi quruluşa malik olması bu fikirin təsdiqlənməsinə imkan vermişdir[12][13].
Dəniz samurlarının unikallığı, paleontoloji məlumatların azlığı, uzun sürən araşdırma və təsnifatı ilə bağlı debatların nəticəsi olaraq çoxlu sayda latın adlarının yaranmasına səbəb olur:
Dəniz samurları dələkimilər fəsiləsinin ən iri nümayəndələridirlər[19][20]. Yarımsu həyatı sürən canlıdır. Bu canlılar unikal morfoloji xüsusiyyətlərə malikdir. Onlar duzlu dəniz suyuna uyğunlaşmışlar. lat. Enhydra cinsinə daxil olan yeganə növdür. Bu canlılar suitilər, morjlar, dəniz şirləri və s. kimi dəniz məməliləri arasında ən kiçiyidir. Ancaq ölçülər baxımından onlardan Delfinlərə aid olan Kommerson delfini və Cənubi Amerikada yayılmış, olduqca az öyrənilən və nadir sayılan pişik samuru (lat. Lontra felina) geri qalır.
Dələkimilər fəsiləsində samurlarla birlikdə alt fəsiləyə daxil edilirlər Lutrinae. Buna səbəb kimi isə onların Adi samur və Asiya dırnaqsız samurları ilə dəniz samurlarının eyni kökə malik olmasıdır. Belə ki, onlarda daxil olduqları alt fəsilədə dəniz samurları kimi müstəqil cinsə aid edilirlər. Dəniz samurlarının Avrasiyada yayılmış əcdadı nəsli kəsilmiş növ olan Potamotherium valletoni olması düşünülürdü. Onların miosen dövründə yaşaması ehtimal edilirdi[7][13]. Ancaq son araşdırmalar göstərki Potamotherium valletoni növü sadəcə bir keçid növ olmuşdur. Bu canlı lat. Lutrinae alt fəsiləsinə daxil canlıların ümumi əcdadı sayılır və erkən miosen dönəmində yaşaması ehtimal edilir[21]. Belə düşünülür ki, Lutrinae dəniz samurlarının əcdadları Avrasiyadan dünyanın digər ərazilərinə orta pleystosen dönəmində köç etmişlər.
Dəniz samurlarının diploid dəstinə görə 38 xromosona sahibdirlər[22].
Hazırda dəniz samurlarının ümumi qəbul edilmiş üç yarımnövü vardır:
Yarımnövlər Qeydə almış alimlər Adı Yayılma arealı Sinonimləri E. l. lutris
Linnaeus, 1758 Dəniz samuru[23]Asiya dəniz samuru[23]
Komandor dəniz samuru
Kuril dəniz samuru
kamtschatica (Dybowski, 1922)
marina (Erxleben, 1777)
orientalis (Oken, 1816)
stelleri (Lesson, 1827)
Kaliforniya dəniz samuru[23][25]
Keçmişdə bəzi araşdırmaçılar adi dəniz samurları ilə Komandor adaları sahillərində yayılmış samurları «kamçatka dəniz samurlarına» ayırmağı təklif edirdilər. İkinci yarımnövün nümayəndələri Kuril adaları və Kamçatka yarımadası sahillərində yayılmışdır. Hətta Kamçatka dəniz samurları üçün iki latın adı düşünülürdü: lat. Enhydra lutris gracilis (Bechstein 1799) və lat. Enhydra lutris kamtschatica (Dybowski, 1922). Üstəlik bu yarımnövün digər yarımnövlərdən fərqləri belə müəyyənləşdirilmişdi[7][28]. Bununla belə yarımnövün müəyyənləşdirilməsi ilə bağlı bu qədər işlərin görülməsinə baxmayaraq yalnız üç yarımnöv qəbul edilmişdir[29]. Dəniz samurları ilə bağlı bağlı yaranan yalnış fikirlər onunla izah edilir ki, uzun illər ərzində SSRİ alimləri tərəfindən dəniz samurları hazırda Rusiyanın ucqar şərq hissəsində yayılmış arealı, qərb alimləri isə Kanada, Kaliforniya, Alyaska və Aleut adaları ərazisində yayılmış dəniz samurlarının tətqiqatı ilə məşğul olmuşlar. Ancaq hazırda bu işlə dünyanın bir çox ölkələrinin alimləri müştərək şəkildə fəaliyyət göstərdiyindən xüsusən adi dəniz samurları ilə şimal dəniz samurları arasında olan təbii sərhədin müəyyənləşməsi asanlaşmışdır. Bu sərhəd ABŞ və Rusiya arasında olan dövlət sərhədi ilə eynilik təşkil edir. Belə düşünülür ki, Komandor adalarında aparılacaq araşdırmalar bu məsələyə işıq salacaqdır.
Bəzi mənbələrdə dəniz samurları «kalan» olaraq adlandırılır. Bu söz koryak mənşəli olub (kolaxa) «yırtıcı» mənasını verir. Bu rus sözü əsasən keçmişdə və müəyyən dövr ərzində beynəlilən söz olmuşdur. Buna qədər isə «kamçatka samuru» və ya «dəniz samuru» olaraq keçərli idi. Hətta şimal rayonlarında onlar yaş kateqoriyalarına görə müxtəlif cür adlandırılırdı. Belə ki, yeni doğulmuş balalardan 6 aylarına qədər dəniz samurları «medvedka», bir illiklər isə «koşlak» adlandırılırdı. Dəniz samurlarının yayıldığı ərazilərdə yaşayan xalqların hər birinin dilində müxtəlif adlarla adlandırılırlar: Aleut adalarında «çnatox», itelmen dilində «keykoç» və «kakku», Kuril adalarında «kayku», Aynu dili «traçka» və yapon dili «rakko» (yap. 猟虎)[7].
Rus-Amerika şirkəti dəniz samurlarının ovlanması təsərrüfatını XVIII—XIX əsrlərdə Kamçatkada yerləşən rus köçünləri hesabına həyata keçirirdi. Rus dilində işlənən «kalan» sözü bu minvalla ingilis dilinə (ing. kalan) keçmişdir. Ancaq bu termin XIX əsrin[30][31] sonlarına qədər işlədilir. Hazırda ingilis dilli və Avropa mənbələrində bu canlıların adı «dəniz samuru» (ing. sea otter) olaraq keçərlidir.
Dəniz samurları nisbətən iri canlılardır: onun uzunluğu 1,5 metr, çəkisi 45 kq olur. Erkəklər bir qayda olaraq dişilərdən iridir. Erkəklər dişilərdən çəki baxımından 35 %, uzunluq baxımından isə 10 % üstün olur. Yetkin erkəklər 22 - 45 kq arası çəkiyə, 120 - 150 sm arası uzunluğa malikdirlər. Kaliforniya dəniz samurunun yetkin dişisi 14 - 36 kq çəkiyə və 100 - 140 sm[32][33] uzunluğa malik olur. Samurkimilər yarım fəsiləsinıə daxil olan ən böyük növlərdən biridir. Açıq dənizlərdə yaşayan dəniz samurları uzunluq baxımından nəhəng su samurlarına çata bilməsə də çəki baxımından oları ötür.
Yeni doğulan babaların çəkisi 1,5 kq, uzunluğu isə 50 sm (quyruğu ilə birlikdə) olur. Yarım illik canlı artıq («koşlak») 110—115 sm uzunluğa və 11 kq[32] çəkiyə sahiblənir. Yetkin dəniz samurlarının ölçülərinə artıq üç yaşında malik olurlar. Dəniz samurları ortalama 9—11 il, nadir hallarda isə 23 il yaşaya bilirlər. Zoopark şəraitində bir çox hallarda 20 il yaşaya bilirlər[33].
Baş və bədən quruluşuna görə adi samurlara bənzəyirlər. Ancaq dəniz samurları daha uzun və iri bədən quruluşu ilə silindrik formaya malik olur. Boğazı olduqca qısa olub kökdür. Başı yumrudur. Kiçik qulaqlara və zun bığcıqlara sahibdirlər. Xəzi sanki geyinilmiş kisəni xatırladır.
Dəniz samurlarının başı yumru olub iri buruna sahibdirlər. Yuxarı dodağı olduqca inkişaf etmişdir. Samurlar böyüdükcə başlarının rəngində dəyişiklik baş verir. Belə ki, yetkin samurların başının rəngi boz və ya demək olar ki tam ağ rəngə çalır. Bığcıqları bu canlılar üçün olduqca əhəmiyyətli orqanlar hesab edilir. Bığcıqlar əsasən dodağın üzərində və gözün alt nahiyələrində rast gəlinir. Əsasən ağ rəngdə olurlar. Üst dodaq üzərində olan bığcıqlar 50–70 mm, göz altında olanlar isə 30 mm[32] olur. Göz qapaqları hər zaman tünd-boz rəngdə olur. Çənələri olduqca güclüdür. Güclü əzələyə sahib olduğundan bərk qidanın dişlənməsi və gəmirilməsi baxımından çətinlik çəkmir. Baş beyin yaxşı inkişaf etmişdir. Serebral boşluğun inkişaf indeksi 5,80-dir (Çay samurunda isə 4,63)[34].
Dəniz samurlarının baş quruluşu
) olur. Bu baxımdan onlar pərayaqlılara bənzəyir 3 3 {displaystyle {egin{matrix}{frac {3}{3}}end{matrix}}} 
[7]. Dəniz samurları dişləri ilə birlikdə doğulur. Yeni doğulan balaların 26 dişi olur: i 3 2 c 1 1 p m 3 3 = 26 {displaystyle i {frac {3}{2}} c {frac {1}{1}} pm {frac {3}{3}}=26} 
. Yetkin dəniz samurlarının tam diş formulu: i 3 2 c 1 1 p m 3 3 m 1 2 = 32 {displaystyle i {frac {3}{2}} c {frac {1}{1}} pm {frac {3}{3}} m {frac {1}{2}}=32} 
[32]. Bununla belə bəzən dişlərin sayı otuz dördə çatır[6].Ön ətraflar olduqca qısadır. Ön ətrafların sonucu it pəncəsini xatırladır. Əllərində barmaqlar və yastıqcıqlar yoxdur. Əllər bütöv bir uzun lövhəni xatırladır və qara rəngdə olur. Ön ətrafların dırnaqları 10 mm çatır. Yetkin fərdlərdə dırnaqlar küt, cavan fərdlərdə iti və aşağı əyilmiş formaya malikdir. Ön ətrafların pəncələrində olan döşəkçiklər bu canlılar üçün vacib orqandır.
Arxa ətraflar güclü şəkildə arxaya əyilir. Barmaqlar ona əl falanqası ilə birləşir. Bu isə arxa ətraflara pər xüsusiyyəti verir. Ayaqlarında yerləşən arxa barmaqlar ən uzun olanlardır. İçəri doğru isə digər barmaqlar qısalır. Barmaqların bu cür uzunluğu digər məməlilərdən fərqlənir. Belə ki, bu canlılarda çöcələ barmaq digər barmaqlardan böyük olur. Arxa ətraflarda olan dırnaqlar 12 mm çatır. Yaşlı fərdlərdə dırnaqlar güclü şəkildə yeyilmiş olur[7].
Dəniz samurlarının ətrafları
Samurlarda quyruq olduqca kiçik, şişman və əzələlidir. Onun uzunluğu 30-36 sm, eni 6—7 sm, qalınlığı 4—5 sm təşkil edir. Onlar quyruqlarını sükan kimi istifadə edirlər.
Bu canlıların Skeleti onların elastikliklərinin təmin olumasına uyğun formalaşmışdır. Onurğa 50—51 fəqərədən ibarətdir. Bunun 7-si boyun, 14-ü döş, 6 bel, 3 oma sümüyü və 20—21 quyruq fəqərələrini təşkil edir. Bel fəqərələri istiqamətlənmiş formaya malikdir ki, bunlar canlıya elastiklik gətirir. Sinə qəfəsi 14 cüt qabırğadan ibarətdir. On cüt qabırğa sinə hissədə sıx şəkildə birləşir. Yaxşı inkişaf etmiş çanaq güclüdür, böyük çanaq sümüyü qalın, kiçik çanaq sümüyü isə olduqca nazikdir. Əl sümükləri yastıdır. Ümumilikdə götürdükdə bu növ samurların sümükləri çay samurlarının sümüklərinə nisbətdə daha geniş olur. Bəzən bu canlıların sümükləri müəyyən müddətdən sonra tədricən ağ-bənövşəyi rəng alır. Bu isə onların qida rasionunda dəniz kirpilərinin çox olması ilə izah edilir[7].
Dəniz samurlarının kəlləsi qısalmış quruluşa malik olaraq, ön hissədən kəsilmiş formadadır. Alt çənə isə güclü və uzundur. Burun dəliklərində yerləşən qığırdaqlar olduqca geniş və mürəkkəb quruluşa sahibdir. Bu isə onların üzərkən nəfəs almaları ilə əlaqədardır[34].
Bu canlıların daxili orqanları onların həyat tərzinə uyğun şəkildə formalaşmışdır. Bir çox orqanlar digər məməlilərə nisbətdə (bədənin çəkisinə olan nisbəti) böyükdür. Mədələri olduqca böyük olub və divarlarında çoxlu sayda ehtiyat yerlərə sahibdir. Bağırsaqlar olduqca uzundur və bədənin uzunluğunu 10 dəfə üstələyir. Mədə-bağırsaq traktatının çəkisi ümumi bədən çəkisinin 15,5 % təşkil edir. Qaraciyər 5—6 qatdan ibarət olur və öd kisəsi ilə təmin olunmuşdur. Bu orqan bədən çəkisinin 8 % təşkil edir. Mədəaltı vəzi böyük və bir neçə qatdan ibarətdir. Həzm sistemi orqanları ətyeyənlərdən[32] daha çox hər şey yeyənlərə bənzəyir. Dəniz samurunun böyrəkləri də həmçinin iri olur (ümumi bədən kütləsinin 2,8 %). Onların stukturu samurlara dəniz suyunu[30] içməyə imkan yaradır. Dəniz samurlarının ağciyərləri pərayaqlılar sinfinə daxil olan heyvanlardakından 2—4 dəfə iridir. Bu isə onların suyun daha dərinliklərinə üzməyə və su altında daha çox qalmağa imkan yaradır (Arximed qanununa əsasən). Ağciyərlər daha çox havanı saxlamağa imkan verir. Ağciyərlər ümumi kütlənin 6 % bərabər olur. Ancaq digər bir çox canlılardan fərqli olaraq diafraqma pərdəsi elə quruluşa sahibdir ki, canlının döş qəfəsinin axra hissəsi də genişlənə bilir. Ürək adi quruluşdadır (ümumi çəkinin 1 %). Güclü ürək mədəciyinə sahib olsa da, sidik kisəsi elə də böyük deyildir. Dəniz samurlarında ərazini müəyyənləşdirmək və ya etiketləmək üçün hazırlanmış tər vəzləri yoxdur.
Dəniz samurlarının xəzi olduqca sıxdır. Onun sıxlığı hər sm² 45 min tük düşür[35][36]. Xəz bir hava qatının mövcudluğunu təmin edir və heyvanı soyuqdan qoruyur[32]. Samurlar digər dəniz məməlilərindən fərli olaraq (məsələn: Suitilər və Balinakimilər) dəri altı piy qatına sahib deyillər. Bu səbəbdən onlar ancaq xəzin hesabına temperaturu sabit saxlaya bilirlər[35]. Xəz canlının bədəninə sərbəst şəkildə oturur. Üstəlik xəzin bədənə oturuşu sayəsində müəyyən boşluqlar əmələ gəlir. Samurun qolları altında olan bu boşluqlar sayəsində canlı üzərkən ovladığı şikarı saxlaya bilir.
Dəniz samurunun kürkü lələkvari (ümumi sayının 1% -dən az) və sıx astar tüklərdən ibarətdir. Samurlar hər zaman xəzlərinin təmizliyinə diqqət yetirir. Bu isə onların quru qalmasını təmin edir[37]. Bu canlılarda dəri altında böyük miqdarda skvalen ifraz edən piy vəzləri vardır ki, onlarda xəzin su keçirməzliyini təmin edir. Lələkvari tüklər düz olur. Onlar 15 – 45 mm uzunluğa, 40 - 175 mk qalınlığa sahibdirlər. Sıx astar tüklər qısa olur. Əsasən 8 – 30 mm uzunluğa, 5 - 19 mk[32] qalınlığa sahibdir.
Kürkün sıxlığı yaz və qışda bir qədər dəyişir. Lakin dəniz samurları parlaq tük tökmə dövrü keçirmirlər. Tük dəyişdirilməsi bütün il boyu həyata keçirilir. Yaz-yay mövsümündə sadəcə bir az intensivlik artır. Bundan əlavə bu canlıların qarın nahiyyəsində tük örtüyü bədənin digər hissələrinə nisbətdə daha sıx olur. Bunu daha çox cavan fərdlərdə müşahidə etmək olar. Bu isə onların yaşlı fərdlərdən fərqli olaraq su altı daşlara az sürtünməsi ilə əlaqədardır. Dişi fərdlərin xəzi erkəklərdən azda olsa yumşaqlığın görə seçilir[7].
Heyvanın xəzi müstəsna sıxlığa sahib olmasından dolayı xəz geyimlərinin istehsalı üçün çox yüksək qiymətləndirilmişdir. Bu isə öz növbəsində XVIII—XIX əsrlərdə bu canlıların kütləvi ovuna yol açmışdır.
Dəniz samurlarına məxsus tünd qonur fərdlər arasında kürən çalarlardan tutmuş qara çalara qədər rənglər müşahidə edilir. Ancaq yaşdan asılı olaraq bədənin bəzi hissələri ağarır. Xüsusən baş nahiyə bu baxımdan seçilir. Nadir hallarda bütünlüklə ağ rəngdə olan albinoslar müşahidə edilir[6][28]. Bəzi fərdlər isə tam olaraq qara rəngdə olur[32]. Ümumi olaraq isə yaş artdıqca bədəndə bütünlüklə ağarma müşahidə edilmir. Bədən əsasən yaş artdıqca kürən ləpələrdən tutmuş qara olmaqla tündləşmə artır. Alimlər cinsindən asılı olaraq rəng fərqi müşahidə etməmişlər. Adi dəniz samuru yarım cinsində yay ayları günəşin təsiri ilə xəzin kürənləşməsi müşahidə etmişlər.
Dəniz samurlarının rəng variantları.jpg)
.jpg)
.jpg)
XVIII—XIX əsr səyyahlarının[6][28][38][39] səfərlərindən əldə edilən məlumatlara əsasən araşdırmaçılar dəniz samurlarının Şimali sakit okean sahilləri boyunca yayıldığını ehtimal edirlər: Aşağı Kaliforniyanın şimalından tutmuş (təxmini 27° ş. e.) ABŞ və Kanadanın qərb sahilləri boyunca, buradan isə 60° ş. e başlayaraq Alyaskanın cənub sahillərindən Aleut və Komandor adalarının zəncirvari xətti boyunca Kamçatka sahillərinə, buradan isə yarımadanın şərq sahilləri boyunca Kuril adaları ilə Yaponiyanın şimalında yerləşən Honşu adasına qədər (təqribi 40° ş. e.)[7][40].
Dəniz samurlarının yayıldığı tarixi arealda bir çox coğrafi obyektlər onların say baxımdan çox olması əlaqədar adlandırılmışdır. Məsələn: Kamçatka sahillərində yerləşən Kronos körfəzi əvvəllər «Qunduz dənizi», Kamçatka çayı isə «Kalanka» adlanırdı. Mednı adası ətrafında yerləşən rif «Qunduz dirəkləri» adlanır. Kuril adalarına daxil olan iri adalardan biri olan Urup adasının yaponca əvvəlki adı «Rakkoshima» olmuşdur ki, bu isə «dəniz samuru adası»[7] mənasını verir. Dəniz samurlarının mütləvi ovu XVIII əsrin ortalarından XX əsrin əvvəllərinə kimi davam etmişdir. Nəticədə geniş zolaq şəklində uzanan areal talalar şəklində olan kiçik sahələrlə əvəzlənir. Üstəlik bu o ərazilər olur ki, həmin ərazilərə insan gəlişi olduqca çətin idi. Hesablamalara görə kütləvi ov dönəminin başlamasına qədər dünyada sayları bir necə yüz mindən 1 milyon arasında dəyişdiyi təqdirdə XX əsrin əvvəllərində sayları cəmi 2000 baş olaraq qiymətləndirilirdi[33][41].
Hazırda dəniz samurlarının sayı ovuna qoyulan qadağa ilə əlaqədar olaraq XX əsrin əvvələri ilə müqayisədə artmışdır. Üstəlik 1950-60-cı illərdə SSRİ, ABŞ və Kanadada dəniz samurlarının əvvəlki arealına qaytarılması layihələri işlənmişdir. Bu görülən tədbirlər tam məqsədinə çatmamışdır, yalnız müəyyən ərazilərdə uğurlar əldə edilmişdir. Hazırda da arealın tam bərpası baş verməmişdir. Bununla belə dəniz samurları əsasən Uzaq Şərqdə, Alyaska və Kaliforniya sahillərində öz mövcudluğunu saxlayır. 2006-cı il məlumatına görə Rusiyada 15 min, Alyaska, Britaniya Kolumbiyası və Vaşinqton ştatı ərazisində 70 min, Kaliforniya sahillərində 2,5 min baş samur müşahidə edilmişdir. Yaponiya sahillərində isə onlarla samurun müşahidəsi olmuşdur[40][42]. Bununla da dəniz samurlarının dünyada sayının 88 min olmasını demək olar ki, bu da XVIII əsrin əvvəllərinə nisbətdə 20 %-dən də azdır.
XX əsrin əvvələrindən SSRİ tərəfindən dəniz samurlarının qapalı şəraitdə saxlanmasına cəhd göstərilmişdir. Hədəf isə onların qiymətli dərilərinin əldə edilməsi olmuşdur. İlk illərdə aparılan cəhdlər nəticəsiz olur. Səbəb isə qida rasionunun pozulması, təmiz şəraitdə saxlanılmamaq və s. Bu isə öz növbəsində müxtəlif xəstəliklərin yaranmasına səbəb olmuşdur — müstəlif infeksiyalardan tutmuş sətəlcəmə qədər[7].
XX əsrin 40-cı illərində nəhayət alimlər dəniz suyu təmizliyini təmin etməklə yanaşı həm də düzgün qida rasionunu tərtib etməklə məqsədə çatırlar[43][44]. 1938 - 1941-ci illərdə bu tip volyerlərdə bir necə samur sağ qalır. Ancaq Böyük Vətən müharibəsinin başlaması ilə bu volyerlər ləğv edilir və dəniz samurları isə təbiətə buraxılır. Bununla məlum olur ki, qapalı şəraitdə dəniz samurlarının saxlanılması üçün kifayət qədər vəsait və çoxlu vaxt lazım gəlir. Bu isə onlara sərf olunanların ödənilməsini mümkünsüz edir. Hazırda dəniz samurları qapalı şəraitdə ancaq təcrübə məqsədi ilə və Zooparklarda (akvarium) saxlanılır. Onlar əsasən Avropa, Şimali Amerika və Yaponiyaın zoorparklarında saxlanılır. Onları Sietl, Çikaqo, Vankuver, Nyuport, Monterey, Nyu-York, Lissabon, Osaka, Antverpen və digər şəhərlərin zooparlarında müşahidə etmək mümkündür.
Dəniz samurları əsasən gündüz həyatı sürür. Günlərinin isə böyük qismini suda keçirirlər. Böyük ehtimal ki, dəniz samurları XVIII əsrdə kütləvi ovlanmağa məruz qalmamışdan öncə sahilə daha tez-tez baş çəkirdilər nəyinki indi. İnsanın əli çatmayan bölgələrdə bu gün də samurlar sahilə tez-tez baş çəkirlər. Mednı adasında yayılmış samurlar gecəni sahildən 10–15 m aralıda keçirirlər. Bu həmcinin fırtınalı günlərdə də müşahidə edilir. Səbəb isə onların fırtınaya tab gətirə bilməməsidir. Şimali dəniz samurlarının dişiləri bir qayda olaraq sahildən bir az aralıda və ya su səthinə çıxmış qayaların üzərində balalayırlar. Digər tərəfdən insanların gur yaşadığı ərazilərdə dəniz samurları nadir hallarda sudan çıxırlar. Bu canlılar suyun üzərində asanlıqla yata bilirlər. Buna səbəb onların ağ ciyərlərinin yastı formaya malik olmasıdır. Ağciyərlərini hava ilə dolduran canlı suyun üzərində sərbəst şəkildə qala bilir. Belə desək su mühiti dəniz samurları üçün daha təbii və təhlükəsizdir. Onların bədən quruluşu daha çox suya uyğunlaşmışdır nəyinki quruya. Onlar qidalarını da suda əldə edirlər. Sakit havada onlar sahildən 25 km məsafəyə qədər aralana bilirlər. Fırtınalar zamanı isə dayazlıqlara üz tuturlar. Dəniz samurlarının təcrübə məqsədi ilə tutan alimlər, onların dənizə olan yolunda maneə olduqda geri qayıtdıqları müddətcə böyük pisixoloji travma aldıqlarını müəyyən etmişlər[32]. Dəniz samurları nadir hallarda qurunun 15-20 metr dərinliyinə gedirlər.
Dəniz samurları — istər öz fərdlərinə istərsə digər heyvanlara qarşı olduqca mülayim münasibət bəsləyirlər. Bircə öz qida rasionuna daxil olan canlılar istisnadır. Hətta Şimal dəniz şiri, suiti və digər qulaqlı suitilərə daxil canlılarla sakit şəkildə qonşuluq edirlər. Bəzən hətta bir yatağı paylaşırlar[7]. Bu canlılar arasında münaqişələr nadir hallarda olur. Münaqişə əsasən erkəklərin əraziyə sahib olması uğrunda gedir və simbolik xarakter daşıyır. İlk əvvəllər dəniz samurları insanlara qarşı dostcasına və inamlı şəkildə yanaşırdılar. Bu isə onların kütləvi asan ova çevrilməsinə səbəb olurdu. XVIII—XIX əsrlərdə insan dəniz samurlarına yaxınlaşarkən sahildə dururdu, bu isə onlar da heç bir təşviş yaratmırdı[6][30]. Dəniz samurlarının sülh sevərliyi alimlərin fikirinə görə onunla əlaqədardır ki, bu canlıların kiçik bir zədə alması böyük fəsadlara səbəb olur. Xəzlərinin zədələnməsi isə bu canlıların ölümünə belə gətirib çıxara bilir[32].
Dəniz samurları bəzən tənha yaşayırlar. Ancaq qrup bir növ adətdir. Bununla belə bu qruplarda tabelilik xüsusiyyəti yoxdur. Ancaq əvvəllər araşdırmaçılar bunun əksini iddia edirdilər[6]. Hazırda alimlər onun üzərində dayanırlar ki, quruplarda başçılar yoxdur[32]. Bəzən istənilən fərd qrupu tərk edir və ya digər qrupa daxil olur. Maraqlı cəhət isə onların digər məməli növlərindən fərqli olaraq qrupa daxil olanları xoş münasibətlə qarşılamalarıdır. Bu qruplar bir qayda olaraq erkəklər, tənha dişilər və balalı dişilərdən ibarət olurlar. Bu qrupların hərəkətində sistemlik müşahidə edilmir. Gün ərzində samurlar 5,5 km² ərazidə üzürlər. Ayrı fərdlər isə nadir hallarda gün ərzində 2 km məsafədən uzağa üzür. Dəniz samurları arasında mövsümü miqrasiya mövcud deyildir[30][32]. Əraziyə sahib erməklərdən fərqli olaraq dişilər müəyyən əraziyə az bağlılığı ilə seçilir. Qruplar əsasən istirahət sahələrində qurulur. Bu düşərgələr bir qayda olaraq yosun cəngəlliklərində salınır. Tənha erkəklər olduqca böyük məsafə qət edə bilirlər. Onların ərazilərini işarələmələri bilinmir.
Samurların sutkalıq gündəmi 6 mərhələdən ibarətdir[30]:
Dəniz samurlarınımn lələkvarı tükləri daim təmizləməsi onlarının xəzinin təmiz vəziyyətdə saxlanması üçün mütləq lazımlıdır. Bu tüklərin kirlənməsi suyun bir-başa dəriyə təmasına yol açar və bədənin soyumasına gətirib çıxarar[35].
Dəniz samurlarının su üzərində yatması
Əslində dəniz samurları gündüz canlıları olsalar da, alimlər ay işığı ilə aydınlanan gecələrdə gecə həyat tərzi keçirmələrini müşahidə etmişlər. Bununla belə gecə həyat tərzi samurlar üçün nadir görülən haldır[32].
Dəniz samurlarının quruda və suda hərəkət tərzi arasında təəccüblü bir fərq var. Quruda onun hərəkətinə nəzər saldıqda elə düşünülür ki, canlıya burada hərəkət etmək olduqca çətindir. Suda isə sanki öz doğma məkanındadır. Asanlıqla üzür, sürətli və zövqlə hərəkət edir. Sanki oynayır[6][7].
Samurlar quruda iki tərz üsulla hərəkət edirlər. Onlardan biri heyvanın sanki həvəssiz sürünməsinə bənzəyir. Bu zaman samurun qarın nahiyəsi yerə sürtünür. Bu hərəkət üsulu olduqca yavaşdır və bu üsulla heyvan torpaqda bir yarım dairə cızığı yaradır. Lakin sürətli hərəkət etməyə ehtiyac duyduqda ikinci üsuldan istifadə edir. Bu zaman canlı belini yığır, arxa və ön ətraflarını bir-birinə yaxınlaşdıraraq iti sürətlə hərəkət edir. Faktiki olaraq qaçır. Dəniz samurları bu üsuldan təhlükə anında dənizə tez şəkildə qayıtmaq məqsədi ilə istifadə edirlər. Ancaq bu üsulla hərəkət heyvanı tez əldən salır. Samurlar belə üsulla bir dəqiqədən artıq hərəkət edə bilmirlər[32].
Dəniz samurları suda özünü əmin hiss edir. Suda cəld üzürlər. Qida axtarışı zamanı onların sürəti 5–6 km/s olsa da mksimal sürət 12–16 km/s[47] bərabərdir. rahat şəkildə suyun 50 metr[40] dərinliyinə üzə bilirlər. Ancaq ehtimal edilir ki, maksimal dərinlik daha çoxdur[48]. Bir qayda olaraq bu canlılar qida arxansınca dayazlıqlara üz tuturlar. Bu zaman su altında 40 saniyə qalırlar. Ac olduqları təqdirdə və təhlükə anında dalış 5—8 dəqiqə çəkə bilir. Onlar həm sinə, həm də belləri üzərində üzə bilir. Gündüz heyvanlar suda olduqca mobildir və müntəzəm dalışlar həyata keçirirlər.
Əslində dəniz samurları üçün balıqlar əsas qida sayılmasa da, bəzən onlarla qidalanırlar. Bu əsasən yay aylarına təsadüf edir. Onlar balıq ovuna daha çox alışmış çay samurlarından fərqli ov strategiyasına sahibdirlər. Səbəb isə onların fərqli bədən quruluşuna sahib olmalarıdır. Dəniz samurlarının görmə strukturu digər samurlardan fərqləndirən cəhət onların düz deyil aşağı və yanlara yönəlməsidir. Bu səbəbdən dəniz samuru balığı tutmaq ərəfəsində beli üzərinə fırlanır və sürətini yavaşlatmalı olur[32]. Bu canlılar üçün balığı tutub saxlamaq heç də asan iş deyildir. Onlar bu məqsədlə həm hər iki əlini həm də dişlərini işə salmalı olurlar.
Suda olan dəniz samurları yırtıcıların gəlməsi (məsələn: qatil balina) anında bir qayda olaraq hərəkətsiz qalaraq, nəzərə çarpmamağa çalışırlar. Bu alınmadıqda isə dərhal sahilə üzürlər. Qatil balinaların bu canlıları ovlamaq üçün sahilə atılmaları belə dəfələrlə müşahidə edilmişdir[7].
Dəniz samurları elə də yaxşı inkişaf etməmiş eşitmə və zəif qoxu bilmə xüsusiyyətlərinə sahibdirlər. Bu səbəbdən onlar daha çox görmə və hiss etmə orqanlarına arxalanırılar. Hiss etmə bu canlılarda o qədər güclüdür ki, kor olmuş fərdlər belə qidalanaraq həyatlarını sürdürə bilirlər. Bu əsasən ön pəncələrində olan döşəkçiklər hesabına olur. Onlar şikarı lamisə orqanı olan bığcıqları vastəsi ilə analiz edə bilirlər[32]. Bununla belə hissiyyat orqanları quru sahələr üçün heç də ideal deyil. Quruda onlar ancaq öz ətraflarını görə bilir. Eşitmə və hiss etmə isə quruya uyğun inkişaf etməmişdir.
Dəniz samurları müxtəlif səslər çıxardırlar. Onların əksəriyyəti cırıltıya bənzər səslərdir. Samurlar bu səsləri bir-birlərini təhlükə haqqında xəbərdar etmək, seksual oyunlar və nəslini yetişdirərkən istifadə edirlər. Təhlükəni birdirmək üçün əsasən hırıltı və tısıltı tipli səslərdən istifadə edirlər.
Dəniz samurları gündüz həyat tərzi keçirirlər. Üstəlik ömürlərinin böyük hissəsini suda keçirdiklərindən bədən temperaturunu (38 °C) sabit saxlamaq üçün çoxlu enerji sərf edirlər. Bu səbəbdən onlar bədən kütləsinin 20—25 % qədər qida qəbul etmək məcburiyyətindədirlər. Bu canlılarda maddələr mübadiləsi quruda yaşayan və eyni ölçüyə malik canlılardan 8 dəfə yüksəkdir. Bununla da samurlar tez-tez və çox yeyirlər.
Samurların qida rasionu yaşadıqları ərazidən asılı olaraq dəyişə də, dəniz kipiləri, molyusklar və yengəclər ən sevimli qidalarını təşkil edir. Bu canlılar şikar arxasınca adədən dayazlıqlara üzürlər. Ovlanmış şikarı kürklərində olan boşluqlarda (ciblərdə) saxlayırlar. Bu adətən sağ ön ətrafın altında olan boşluq olur (Sol ətrafın altında da boşluq olmasına baxmayaraq qidanı burada saxlamırlar. Müşahidələr göstərir ki, bu canlılarda solaxay olmur.)[32]. Samurlar ciblərində bir necə şikarı saxlaya bilir. Yemək zamanı isə beli üzərində üzərək bu ciblərdən qidanı tək-tək çıxarır və onlarla qidalanır. Vaxt aşırı samur qarın nahiyəsinə toplanmış qida qalıqlarını təmizləmək üçün suda 360°Fırlanır. Bununla belə bu hərəkəti edərkən ciblər açılmır. Bu əməliyyat xəzin təmiz qalmasını təmin edir.
Kaliforniya dəniz samurları inanılmaz bir qabiliyyətə sahibdirlər. Onlar bərk molyuskların açılması üçün daşdan (3,5 kq qədər) istifadə edirlər. Daşı qarın nahiyyəsinə qoyan samur molyusku saniyəyə üç zərbə olmaqla daşa çırpır. Bu proses istənilən nəticə əldə edilənə qədər davam etdirilir. Onlar eyni daşdan dəfələrlə istifadə edə bilərlər. Bəzən isə daş sağ qolun altında olan cibə qoyulur. Bu xüsusiyyət onları dələkimilər arasında yeganə alətdən istifadə edən növ edir. Üstəlik onlar primat olmayan və alətdən istifadə etməyi bacaran nadir canlılardandır[2]. Uzun zaman belə düşünülürdü ki, dəniz məməliləri arasında onlar silahdan istifadə edən tək canlılardır[2]. Ancaq müşahidələr zamanı məlum olmuşdur ki, afalinlər öz şikarlarını tapmaq üçün süngərlərdən[49] istifadə edirlər. Təbiətdə molyuskların sərt qabıqlarının sındırılması üçün daşlardan ancaq Kaliforniya dəniz samurları istifadə etsələr də, digər yarımnövlər bu xüsusiyyəti asanlıqla mənimsəyə bilirlər. Buna misal olaraq Vankuver zooparkında şimal dəniz samurunun 3 gün ərzində kaliforniya dəniz samuru ilə birgə yaşayışı nəticəsində, bu vərdişə yiyələnməsini göstərmək mümkün olmuşdur[2][50]. Bu canlıların mükəmməl mədə-bağırsaq sistemi onların rəngarəng qida rasionunun olmasına imkan verir. Həqiqətdir ki, aclıq çəkən dəniz samurları bəzən hətta sahil quşları və onları müşahidə edən ovçuların üzərinə hüçüm çəkirlər[6]. Onlar ölmüş heyvanların leşləri ilə qidalana bilirlər (əsasən qütb tülküləri).
Dəniz samurları dəniz suyu içirlər. Üstəlik digər dəniz məməlilərindən daha çox içmələri ilə seçilir. Ehtimal edilir ki, bu onların zülallara ehtiyac duymaları ilə əlaqədardır.
Əgər dəniz samuru iri bir dəniz canlısını ovlayıbsa (məsələn iri bir yengəci) və bir oturuşa onu yeyib bitirə bilmirsə, o zaman qidanı (qalıqlarıda həmçinin) qarnı üzərində saxlayaraq yuxuya gedir. Yuxudan ayıldıqdan sonra isə yeməyini bitirir. Dəniz samurlarının qida rasionuna ümumilikdə 40 növ dəniz canlısı daxildir — dəniz kirpiləri və yengəclər, başıayaqlılar və ilbizlər, ikitaylılar, dəniz qulağı, zirehli molyusklar, bir neçə balıq növü[51]. Xüsusilə şimal dəniz samurları kiçik osminoqlarla qidalana bilir. Lakin onların başlarını yeməkdən çəkinirlər.
Dəniz samurlarında çütləşmənin müəyyən bir vaxtı olmadığından balaların doğulması ilin istənilən vaxtı baş verə bilir. Bununla belə bəzi alimlər çütləşmənin bir sıra rayonlarda yazda baş verməsini qeyd edir.
Erkək samurlar yektiklik dövrünə 5—6 (ömürlərinin sonlarına qədər nəsil artırma qabiliyyətinə malik olurlar), dişilər 4, bəzənsə 2—3 yaşlarında qədəm qoyurlar. Çütlüyün görüşləri adətən şən və qıvraq keçir. Dişi və erkək bir-birinin ardınca üzür və birgə suya dalırlar. Bu proses çütləşmə anına qədər davam edir. Cütləşmə bir qayda olaraq suda baş verir. Yayılma arealı və cütləşmə formalarından asılı olmayaraq erkəklər hər zaman dişləri ilə dişinin burnundan yapışır. Çütləşmənin son anında isə dişini güclü şəkildə dişləyir. Bununla əlaqədar olaraq cütləşmə təsrübəsi çox olan dişilərin burun nahiyyəsində dərin çapıqlar olur. İstər birgə gəzindi zamanı, istərsə cütləşmə anında erkək üzüquylu olur. Dişiləri suyun altında saxlamağa cəhd göstərir (dişi adətən müqavimət göstərir). Bununla bağlı olaraq bəzi hallarda cütləşmə dişləmələr və ya suda boğulmalar səbəbindən dişi üçün ölümçül ola bilər. 2000—2003-cü illər ərzində aparılan araşdırmalar göstərmişdir ki, ölüm hallarının 11 % çütləşmə zamanı olan dişləmələrdən qaynaqlanır. Onların suiti balalarını zorlaması faktı belə məlumdur. Bu sonucda suiti balalarının ölümünə səbəb ola bilir. Bir çox hallarda samurlar suitilərin cəsədləri ilə bir neçə gün onun ölümündən sonra cütləşməyə davam etdirlər.[52] «Ailə» bu növ samurlarda poliqamdır. Yəni erkək eyni anda bir neçə dişi ilə maraqlana bilir. Erkəklər dişiləri bu ərəfədə 3-5 gün ərzində digər erkəklərdən qoruyur. Bununla belə dişilər səbəbindən erkəklər heç zaman dalaşmırlar. Məsələ hədə-qorxu səviyyəsindən oyana keçmir.
Boğazlıq dəniz samurlarında gecikmə ilə baş verir. Embrion gizli mərhələdən keçir. Bu mərhələ 2—3 ay davam edir. Bu müddətcə embrion uşaqlıq divarına yağışmır. Bu hal məməlilərə aid 100 növdə müşahidə edilir. Boğazlıq dövrü dəniz samurlarında 6 ay davam edir (şimal populyasiyasında isə 7-8 ay).
Doğuş yarımnövlərdən asılı olaraq ya su səthinə çıxmış qayaların ya da sahildə baş tutur. 99 % olaraq dişilər bir bala doğur. Nadir hallarda isə iki balanın doğulması müşahidə edilir. Bununla belə ekiz balalardan yalnız biri sağ qalır. Balalar qəhvəyi-sarımtıl rəngə və 1,5 kq çəkiyə malik olurlar. Dəniz samurlarında digərlərinin balalarını bəsləmə xüsusiyyəti vardır. Bu səbəbdən əgər hansısa dişinin balası ölərsə o digərinin ekiz balalarından birini saxlaya bilər. Bu halda ekiz balaların hər ikisi sağ qalır.
Yeni doğulan balalar bir necə ay müddətində sərbəst yaşaya bilmədiklərindən tamamən analarından asılı olurlar. Erkəklər balaların bəslənməsində iştirak etmirlər. Onlar çütləşmədən bir necə gün sonra dişini tərk edir. Ana bir necə ay müddətində balanı qarnı üzərində saxlayır. Elə belə vəziyyətdə də onu yalayır və süd verir. Ana yalnız qidalanmaq məqsədi ilə balanı müvəqqəti ya daşların üzərinə ya da suya qoyaraq onu tərk edir. Bu zaman bala dəniz samuru həyəcanlı şəkildə müxtəlif səslər çıxararaq anasının gəlməsini gözləyir. Bala samur suda beli üzərində durur ancaq o nə üzə nə də ovlama imkanına malik olmur. Balalar analarından 5 aydan 15 aya qədər asılı olurlar (ortalama 6 ay). Dəniz samurları arasında uşaq ölümü yüksəkdir. Bir ilinə çatmadan ölən dəniz samurlarının sayı ümumi doğulanların 30 % təşkil edir.
İlk ay ərazində ana balasını ancaq südlə bəsləyir. Onların südünün tərkibi digər dələkimilərdən fərqlənir. Daha çox digər dəniz məməlilərin südünə bənzəyir. Südünün 23 % yağ, 13 % zülal və yalnız 1 % laktozadan təşkil olumuşdur. Bir müddət sonra ana artıq balanı «Böyüklərin yeməklərinə» alışdırır. Tədricən ana balanı müxtəlif ov taktikalarına, düzgün qidalanmağa və digər yeniliklərə alışdırır.
Analar balalara olduqca bağlı olurlar. Təhlükə anında ilkin olaraq balalarına qayğı göstərir. Bundan dəniz samurlarının ovu ilə məşğul olan ovçular istifadə edirdilər. Balalı samurlar ovçuların asan şikarına çevrilirdi. Bu haqda Qeorq Steller belə yazır:
Nəsilə sevgi olduqca yüksəkdir. Balalar naminə aşkar ölüm təhlükəsi ilə üz-üzə gələ bilirlər. Körpələrini itirdikdən sonra, var güçləri ilə kiçik uşaqlar kimi fəryad edirlər. O dərəcəyə gəlib çıxırlar ki, on və ya on dörd gün ərzində skelet vəziyyətinə düşür, xəstə və zəif olurlar Sahildən dənizə ayrılmaq istəmirlər. Təhlükə anında südəmər körpələri dişləri ilə tutur, böyük balaları isə qaşılarında qovurlar[6].
Buna bənzər xatirələri İkinci Kamçatka ekspedisiyasının ovçusu Sven Baksel söyləmişdir:
Onlar öz balalarına olduqca bağlıdırlar. Biz sahildə ana ilə balaları birdə (birdən artıq balaları olmur) gördükdə onların ikicini də öldürə bilirdik. Dişi heç zaman balasını atmır. Onu dişləri ilə tutaraq suya aparmağa çalışır. Bir dəfə bala o qədər iri idi ki, anası onu güçlə qaldırırdı. Balalar bu zaman özlərinə heç nə ilə kömək edə bilmirlər. Bu hərəkət onların sürətini azaldır. Belə demişkən onları bir başa ovçunun əllərinə təslim edir[53].
Dişilər balalarını incə şəkildə oxşayır. İtaətsizlik anında isə onları şapalaqla «mükafatlandırırlar». Müşahidəçilər bir mənalı olaraq dəniz samurlarında balaların tərbiyəsini insan tərəkətlərinin təcəssümü olaraq Antropomorfizm termini ilə ifadə edirlər[7].
Dəniz samurları okean ekologiyasında mühüm paya sahibdirlər. Onlar Dəniz kirpilərinin bir növ sayını balansda saxlayırlar. Bu onurğasız canlıların nəzarətsiz çoxalması dəniz yosunlarının kütləvi məhvinə gətirir. Bu isə öz növbəsində dəniz ekosistemi üçün pilləvarı qarşısı alınmaz fəlakət doğura bilir[29]. Britaniya Kolumbiyasındakı təcrübə (vaxtı ilə məhv olmuş ərazilərə dəniz samurlarının yerləşdirilməsi) onu göstərir ki, bu sahil ekosistemi üçün müsbət effekt doğurur[54].
Dəniz samurları bir çox iri dəniz məməliləri ilə xoş qonşuluq münasibətində yaşayır: Şimal dəniz pişiyi, Halqaşəkilli suiti, Adi suiti, Ləkəli suiti, Şimal dəniz şiri. Bununla belə oda məlumdur ki, dəniz samurları onlardan çəki və ölçü baxımından 2 dəfə böyük olan dəniz pişiklərini məğlub etməyi bacarırlar. Əslində onlar adi təbii şəraitdə bir-birlərinə düşmən deyillər (XVIII—XIX əsrlərdə ovçular eyni tora düşən bu canlılar arasında baş vermiş münqişə zamanı hər zaman dəniz samurlarının qalibiyyətini müşahidə etmişlər)[7]. Dəniz samurlarının təbii həyatda əsas düşmənləri: Qatil balina (ən əsas düşmənləri), Qrenlandiya köpək balığı (lat. Somniousus microcephalus Bl.)[38] və Ağ ayı[55][56] (bəzi rayonlarda). Bununla belə qütb köpək balıqları son zamanlar Sakit okeanda müşahidə edilmir.
Qidalanma baxımından rəqibləri ləkəli suitilər, ərazi baxımından isə bir çox dəniz quşları və Atlantik treskasıdır. Qağayıkimilər tez-tez dəniz samurlarının süfrəsinin artıqları ilə qidalanırlar. Əsasən bu dəniz kirpisi və yengəc qalıqları olur. Xəstə və qoca dəniz samuru sahilə çıxır. Bu səbəbdən onların leşlərinə sahildə daha çox rastlanılır. Ölmüş samurların leşlərini isə Qütb tülküsü və ayılar yeyir[7].
Rusiya imperiyası aktiv şəkildə bu canlıların xəzinin satışını təşkil edirdi. XVI əsrdə Avropa ilə ticarət əlaqələrində xəz dəri əsas yerlərdən birini tuturdu. Bu yolla imperiya büccəsi doldurulurdu. Rusiya İmperiyası bu səbəbdən xəz dərisi əhəmiyyətli olan canlıların yayıldığı əraziləri mənimsəməyə cəhd göstərirdi. XVIII əsrin ortalarında, Kamçatkanın Rusiyaya birləşdirilməsindən sonra dəniz zabitləri olan Vitus Berinq və Aleksey Çirikova Kamçatka yarımadasının şərq sahillərinin kartoqrafik xəritəsini tərtib etmək tapşırılır. Onların hədəfi Amerika və Yaponiyaya gedən yolların araşdırılması olur. ikinci Kamçatka ekspedisiyası zamanı Vitus Berinqin komandası Komandor adaları yaxınlığında gəmi qəzası keçirir. Bu səbəbdən ekspedisiya üzvləri adalardan birində qışlamaq məcburiyyətində qalır. Qışlama zamanı ekspedisiya üzvləri dəniz samurlarını ovlayırdılar. Bu dövrdə bu canlılar insana qarşı dost münasibət bəstədiyindən asanlıqla ova çevrilirdi. Ekspedisiya üzvləri Sankt-Peterburqa Beriq adasından ovlanmış 900 dəniz samurunun dərisi ilə qayıtmışdılar. Samur dərisi London hərraclarına çıxarılmışdır. Onlar dərhal alınmış və Avropada yüksək qiymətləndirilmişdir. Bundan sonra dəniz samurlarının bütün areallarında kütləvi və nəzarətsiz ovu başladılmışdır: Komandor adaları, Kamçatka sahilləri, Kuril adaları və Alyaska. 1799-cu ildə dövlət xəzinəsinə daxil olmaları artırmaq mməqsədi ilə dəniz samurlarının yayılmış arealında ov sahəsini genişləndirmək hədəfə alınaraq yarıdövlət təşkilatı olan Rus-amerika şirkəti təşkil edilir. Şirkət Aleut adalarından Kaliforniyaya qədər olan ərazilərdə dəniz samurlarına olan ov hüququ əldə etmişdir. Hətta Avrasiyanın Sakit okean sahillərində bəzi bölgələr də şirkətə həvalə edilir. Şirkət samurların bol olduğu ərazilərdə fortlar inşa edərək ovlanmış heyvan dərilərini Rusiya, Avropa və Asiya bazarlarına çatdırırdı[57].
Digər tərəfdən Ceyms Kuk Sakit okeandan Atlantik okeana şimal yolunu axtararkən 1778-ci ildə bir neçə dəniz samurunun dərisini əldə edir. Geri qayıdarkən isə Kuk Havay adalarında ölür. Onun ekspedisiyası isə Kanton limanında bu dərilərin çinlilər tərəfindən yüksək qiymətləndirdiyinə şahid olurlar[29]. Bu məlumatın yayılmasından sonra samurların ovuna ingilis və amerikanlılar da qoşulur.
Ruslar, ingilislər, amerikalılar və yaponlar 180 il müddətində dəniz samurunun dərisi uğrunda apardıqları sərt mübarizənin nəticəsi olaraq geniş bir ərazi bu canlılardan təmizlənmişdir. Artıq XIX əsrin əvvəllərində bu canlıların birinə belə Kamçatka yarımadasında rast gəlmək mümkün deyildi. Artıq Samur dənizi, Kalanka çayı və digər bu canlılarla bağlı toponimlər əhəmiyyətini itirmişdi. XX əsrin əvvəllərində dəniz samurlarının sayı kifayət qədər azaldığından onları ovlamaq bir o qədər çətinləşmişdi. Yaponlar XX əsrin əvvəllərində artıq bu canlıları ovlamaq üçün yeni vastələrdən istifadə etmək məcburiyyətində qalmışdılar. Onlar suyun sahil hissələrinə neft, ağ neft və ya Kreazot tökərək bu canlıları balıqçı torlarına yönləndirirdilər. Dəniz samurları ancaq iqlim şərtlərinin pis və gəmilərin hərəkəti üçün əlverişsiz ərazilərdə qalmışdı. XX əsrin əvvəllərində ən böyük populyasiya yaşayışı olmayan qayalı sahillərə sahib, əlçatmaz Mednı adasında cəmləşmişdi[7].
XIX — XX əsrlərdə dəniz samurlarının azalması ilə əlaqədar ovlama həcmindəki dəyişikliklər
130 il ərzində samurların kütləvi ovu sayəsində artıq XX əsrin əvvəllərində onların sayı bir neçə yüz mindən 2 minə qədər azalmışdır[59]. Geniş arealda kiçik qruplarla yaşamaq məcburiyyətində idilər[33].
1911-ci ildə «böyük ov» iştirakçılarına dəniz samurlarının taleyinin acınacaqlı olduğu bəlli olandan sonra onlar ovun qadağa qoyulması haqqında ilk beynəlxalq razılaşmanı imzalanır (ing. Fur Seal Treaty). 1913-cü ildə dəniz samurlarının qorunması məqsədi ilə ilk qoruq təşkil edilir (ABŞ, Aleut adaları). Dəniz samuru ovuna qadağanı SSRİ 1926, Yaponiya isə son olaraq 1946-cı ildə tətbiq edir. 1972-ci ildə qəbul olunan Beynəlxalq Dəniz məməlilərinin haqqında qanun bu məsələdə beynəlxalq hüququ daha da sərtləşdirmişdir. Bununla da bütün dünyada dəniz samurlarının ovuna qadağa qoyulmuşdur. Bu tədbirlər sayəsində artıq XX əsrin ortalarında bu canlıların sayı il ərzində 15 % artırdı və 1990-cı illərdə isə artıq əvvəlki sayın 1/5 çatır. 1990 - 2007-ci illərdə populyasiyalarda demək olar ki, inkişaf qeydə alınmamışdır[40].
Bu canlıların ovuna qoyulan qadağaya baxmayaraq hazırda onların sayında artım yoxdur. Alimlərin fikirinə görə buna səbəb ekoloji problemdir. Dəniz samurlarının yayılma arealında insanların sayının artması texnogen riskləri artırır.
Neft sızıntıları ilə nəticələnən qəzalar əsasən tankerlərdə müşahidə edilir. Bu dəniz samuralının həyatı üçün böyük təhlükə törədə bilir. Xəzlərinə yapışmış neft samurlarda bədən temperaturunun itirilməsinə səbəb olur. Üstəlik neft qida zəhərlənməsi yaradır. Digər neqativ təsirlər isə qaraciyər və gözlərdə fəsadlar törədir.
Buna misal kimi "Exxon Valdez" neft tankerində, 1989-cu ildə Alyaska sahillərində baş vermiş qəza zamanı 4000 başdan ibarət olan böyük bir dəniz samuru populyasiyası zərər görmüşdür. İlk günlərdcə 1000 samur ölmüşdür. Yerdə qalanların xilası üçün könüllülər tərəfindən müxtəlif tədbirlər həyata keçirilməsinə (samurların neftdən təmizlənməsi, onlara vitaminlərin verilməsi) baxmayaraq dörd minlik populyasiyadan barmaqla sayılacaq sayda samur sağ qala bilmişdir. Bu qəzanın fəsadları hələ də bu region samurlarına öz mənfi təsirini göstərir[40].
Ətraf mühitin kirlənməsi, onların yayılma arealında insan fəaliyyətinin artması nəticəsində dəniz samurları birbaşa və ya dolayı yolla zərər görür. Belə ki, kirlənmə həm də onların qıda zəncirinə daxil olan canlılarında sayına təsir göstərir. Bir özəllik isə bu canlıların cütləşmə zamanı dişilərin burun nahiyyəsində meydana gələn yaralara çirli dəniz suyundan müxtəlif infeksiyaların düşməsidir. 1992 - 2002-ci illər ərzində dəniz samurlarının 40 % müxtəlif infeksiyalardan məhv olmuşdur. Dənizə axıdılan suların tərkibində pişiklərdə müşahidə parazitlər üstünlük təşkil edir. Toxoplasma gondii paraziti suya daxil olduqdan sonra dəniz samurlarına böyük ziyan vura bilir. Onlar dəniz samurları üçün ölümçül olurlar[40]. ABŞ sahillərində bir şimal dəniz samurunda H1N1 virusu aşkarlanmışdır.[60]. Bu bir ilk hal olmuşdur.
Dəniz samurları arasında ölüm faktının artmasına səbəblərdən biri də populyasiyalarda genetik müxtəlifliyin kəskin azalmasıdır. Bu isə öz növbəsində XVIII—XIX əsrlərdə onların kütləvi ovlanmadan doğan nəticədir. Araşdırmaçılar bu qənayətə gəlmişlər ki, müasir samurların genlərində Allellərin sayı bir neçədir. Halbuki, 300 il bundan öncə bu say onlarla idi[40][61]. Populyasiyalarda genetik müxtəlifliyin azalması öz növbəsində bir çox neqativ faktorlara gətirib çıxarır və immuniteti zəiflədir.
Alimlər müəyyən etmişlər ki, dəniz samurlarının bir çox populyasiyası kütləvi şəkildə ovlandığı ərazilərdə bir neçə samurun sayəsində bərpa olunmuşdur. Buna misal kimi Kaliforniya dəniz samurlarını göstərmək olar. Belə ki, artıq XIX əsrdə nəsli tükənmiş hesab edilən bu canlılar 1938-ci ildə gözlənilməz halda Kaliforniyada görünməyə başlamışlar[62]. Alimlər belə düşünürlər ki, XX əsrin əvvəllərində cəmi 2000 başdan az samur həyatını sürdürə bilmişdir.
Buna bənzər bir tədbirlər nəticə versə də, dəniz samurlarının kütləvi ovu həyata keçirilən (əsasən XX əsrin 70-ci və 80-ci illərində) tarixi ərazilərə onların qaytarılması bir çox hallarda heyvanların kütləvi məhvinə səbəb olmuşdur. Görünür ekoloqlar heyvanların köçürülməsi şərtləri və yeni ərazilərə alışqanlılıq imkanlarını düzgün dəyərləndirməmişlər.
Dəniz samurları həm də ABŞ tərəfindən Alyaskada, Amçitka adasında (Aleut adaları) keçirilən Nüvə sınaqlarından böyük zərərgörmüşlər. Sınaqlar XX əsrin 70-ci illərində 51°21′ şm. e. 178°37′ ş. u. və 51°39′ şm. e. 179°29′ ş. u. koordinatlarına həyata keçirilmişdir. Hər nüvə sınağından sonra heyvanlar arasında itki artmışdır. Nüvə sınaqları zamanı dəniz samurlarında əsasən ağciyər, ürək, beyin zərər çəkirdi.
Bu canlılarəın yerli əhalinin təxminlərini tərtib etmək çətindir, çünki istifadə olunan metodlar elmi qruplara görə fərqlidir və müşahidə illərinin eyni deyil. Bununla belə 2007-ci ildəki təxmini hesablamalara görə bu heyvanların ümumi sayı 100,000 ilə 150,000 heyvan arasında qiymətləndirilir.
REGİON DƏNİZ SAMURLARININ SAYI İL MƏNBƏ ABŞ – Kaliforniya 2 026 2007 USGS, 2007[63] ABŞ - Vaşinqton ştatı 814 2005 Jameson et Jeffries, 2005[64] Kanada – Britaniya Kolumbiyası 3 185 2001, 2004 Nichol et al., 2005 ABŞ – Alyaska 10 563 2000, 2002, 2003, 2005 Compilation USFW, 2008[65] ABŞ – Alyaskanın cənubu 15 090 2000, 2002, 2003 Compilation USFW, 2008[66] ABŞ – Aleut adaları 47 676 2000, 2001, 2002, 2004 Compilation USFW, 2008[67]; Doroff et al., 2003[68] Rusiya – Komandor adaları 5 546 2002 A. Burdin[69] Russiya – Kamçatka yarımadası və Kuril adaları 16 910 1997 Gorbics et al., 2000[70] Yaponiya – Nosappu burnu 1 1997 Gorbics et al., 2000[70] Cəm 101 811 1996 - 2007Kamçadallar, Aleutlar və Aynuların dəniz samurları ilə eyni ərazidə yaşayan qəbilələrinin mədəniyyəti və folklorunda onların müəyyən yeri vardır. Belə ki onların folklorunda adədən insana aid xüsusiyyətlər dəniz samurlarında təcəssüm etdirilir. Məsələn: aleutların folklorunda iki sevgilidən bəhs edən əfsanadə onların dənizə atılması və dəniz samuruna çevrilməsi qeyd edilir. Hətta keçmişdə bu canlıların Şimal xalqlarının inanc sisteminə daxil olması belə məlumdur[71]. Alimlərin fikirin görə dəniz samurlarında olan bəzi özünəməxsusluq vardır ki, onları bir qədər insanlara bənzədır[32]. Bu canlıları araşdıran bir çox alimlər bu canlıların təsvirində sistematik olaraq Antropomorfizm terminologiyasından istifadə etmişlər[7]. Məsələn, samurlar «fleqmatikdirlər», «qolları ilə sinəsini yığırlar», «həzin civildəmək», «qaşınırlar» və s. Bu məsələdə böyük rolu dəniz samurlarının ilk əvvəllər insanlara qarşı xoş niyyətli olması oynayır.
Şimal xalqlarına aid qəbilələrin dəniz samurlarının təsviri ilə bağlı misallar.
Dəniz samurlarının kütəlivi ovu zamanı (XVIII—XIX əsrlərdə) insan mədəniyyətinə bu heyvanın dərisindən hazırlanan xəzlər daxil idi. Məsələn: II Yekaterinanın məşhur çiyinliyi dəniz samuru dərisindən hazırlanmışdır. Aleksandr Puşkin Yevgeni Onegin poemasındakı «Onun qunduz yaxalığını şaxtalı gümüşü toz örtmüşdü»[40] ifadəsində böyük ehtimalla dəniz samurunun dərisinə eyham vurur. XX əsrin ortalarında xüsusən qərb mədəniyyətində dəniz samurları çoxsaylı uşaq ədəbiyyatında əsas qəhrəmana çevrilmişdir.
.jpg)
|fecha= ignored (|date= suggested) (kömək); Unknown parameter |fechaacceso= ignored (|access-date= suggested) (kömək); Unknown parameter |publicación= ignored (kömək) |deadlink= ignored (|dead-url= suggested) (kömək) Dəniz samuru və ya Kamçatka qunduzu (lat. Enhydra lutris) — Dələkimilər fəsiləsinə daxil olan yırtıcı dəniz məməlisi. Çay samurlarına yaxın olan növ.
Dəniz samurları dəniz mühitinə uyğunlaşan, üstəlik silahdan istifadə etməyi bacaran, primat olmayan nadir və unikal canlılardan biridir. Dəniz samurları Sakit okeanın Rusiya, Yaponiya, ABŞ və Kanada kimi ölkələrin sahil ərazilərində yayılmışlar. XVIII—XIX əsrlərdə dəniz samurları qiymətli xəzlərinə görə kütləvi ovlanmaya məruz qalmışdır. Nəticədə sayları olduqca azalmış və nəsli kəsilmək həddinə çatmışdır. Dəniz samurları SSRİ qırmızı kitabına daxil edilmişdir. Eynilə bu canlıların yayıldığı digər ölkələrdə də onlar qırmızı kitaba əlavə edilib. 2009-cu il məlumatına görə dünyanın hər yerində bu canlıların ovuna qadağa qoyulmuşdur. Onların ovlanmasına bircə Alyaskanın köklü əhalisi olan aleutlara icazə verilir. Buna səbəb isə bir istisna olaraq xalq sənayesi və qida rasionunu qorunmasıdır.
Ar c'hi-dour mor (Enhydra lutris) zo ur c'hi-dour bras eus norzh ar Meurvor Habask. E gavout a reer eus Japan betek Kalifornia. Ar c'hi-dour brasañ eo hag ar spesad nemetañ er genad Enhydra.
Hemolc'het e veze kalz evit e greoñ - an hini stankañ er bed gant 394,000 blevenn dre cm²- ha hogozik diouennet e voe. Krediñ a reer na oa nemet 1000 - 2000 anezho e 1911. Daoust ma zo un nebeud isspesadoù dezhañ en arvar c'hoazh e krog ar poblañsoù da greskiñ en-dro. Gwarezet eo ar c'hi dour-mor.
Gant e gorf hir hag e vlevenn stank-tre a warez anezhañ diouzh ar yenijenn, eo azas korf ar c'hi-dour mor evit ar vuhez er mor.E vlevenn a vir an aer ivez, ar pezh a grou un harz etre an dour ha korf an aneval. Pouezus tre eo rak n'eus gwiskad lard ebet dindan e groc'hen.
Dindan pep hini eus e bavioù ez eus ur c'hodell a implij evit mirout ar boued a zastum e goueled ar mor. Skilfoù zo ouzh ar pavioù a-raok ha palvezek eo ar pavioù a-dreñv. Ul lost berr ha tev en deus. Ar pared a c'hell pouezañ 45 kg ha muzuliañ 150 cm. Bihanoc'h eo ar parezed.
Ar c'hon-dour mor a chom e-kichen an aod hag en dourioù n'a ket o donder en tu all da 55 m. O c'havout a reer alies lec'h ma vez kelp, ur seurt bezhin. War ar c'herreg-tarzh hag en tachadoù etrelañvek emaint o chom ivez. Ur spesad-alc'hwez int rak debriñ a reont an divellkeineged a strujfe betek re mod all.
An teureuged hag an ourmel eo o freizhoù pennañ. Ober a reont gant mein evit terriñ ar c'hregin. Ezhomm o deus ar c'hon-dour mor da zebriñ 20 - 25% eus o fouez bemdez, ar pezh na vir ket outo da vezañ figus.
Digant o mammoù e teskont petra a c'hellont debriñ ha bez' ez eus lignezoù a gon-dour mor a hemolc'h gouelini pe kranked. Ar c'hon-dour mor a zebr alies en ur neuñviñ war o c'hein.
Hemolc'het e vez ar c'hon-dour mor gant an dud, ar rinkined hag ar skoazoged.
Bevañ a ra ar c'hon-dour mor en o-unan pe e strolladoù . Tec'hout a ra ar parezed dirak ar pared en diavaez eus ar c'houlz-gouennañ. Kemm a ra o zachenn hervez ma 'z eus boued pe get hag ouzhpenn 5 km² e c'hell bezañ. An anevaled a c'hell ergerzhout 1 - 2 km bemdez.
Un aneval-deiz eo ar c'hi-dour mor. Tremen a ra an darn vrasañ eus e amzer o kerc'hat boued war goueled ar mor. Ne chom ket pell dindan an dour (an aliesañ pas muioc'h eget 90 eilenn). Unan eus an anevaled gouest da implijout binvioù eo ar c'hi-dour mor.
N'eus ket a amzer-gouennañ resis met e-pad an hañv e c'hoarvez ar peurliesañ. Lieswreg eo ar c'hon-dour. E-pad an estrus, hag a bad tri devezh, en em baront. E-pad ar maread berr-se e tifenn ar pared un dachenn. Ral eo e stourmfe ar pared an eil ouzh egile hag an darn vrasañ eus an dizemglevioù a vez diskoulmet dre abafiñ ar c'heneil. Boaz eo ar pared da zerc'hel penn ar parezed etre o javedoù, ar pezh a zo abeg d'ar c'hleizhennoù a c'heller spurmantiñ war lod anezho.
Er XVIvet ha XVIIvet kantved e tiorroas kalz kenwerzh ar c'hreoñ. A-benn kontrolliñ ar c'henwerzh-se ha kavout poblañsoù arall en em astennas Rusia war-du ar reter. Goude stagidigezh Kamchatka e ergerzhas ar Rused norzh ar meurvor habask. Vitus Bering hag Alexi I. Chirikov a voe karget da ergerzhout ar rannvroioù arktek ha da gavout un hent betek Amerika. Dont a rejont a-benn da zistreiñ da gKamchatka met peñseañ a reas Bering. Mervel a reas war Enez Bering met e geneiled a dreuzvevas. Dont a rejont en-dro e 1742 gant 900 tamm kroc'hen a restaolas frejoù an ergerzhadeg.
Deroù an hemolc'h bras e voe. Ur c'hantved e padas. Kas a reas ar Rused ergerzhadegoù arall a zistrujas an holl boblañsoù eus Inizi ar C'homandant. Pa ne chomas ki-dour mor ebet enno ec'h ejont d'an Inizi Aleoutiek lec'h ma redijont an annezidi da hemolc'h evito.
E 1776 e tizhas moraerien Cook Guangzhou e Sina lec'h ma tizoljont kenwerzh kreoñ kon-dour mor hag ar frouezhus ma c'helle bezañ. D'an ampoent-se e krogas broioù arall Europa da hemolc'h ar c'hon-dour mor.
Hogozik diouennet e oa kon-dour mor Alaska e 1867, ar pezh a lakaas ar Rused da werzhañ ar rannvro-se d'ar Stadoù-Unanet. Gant an Amerikaned e voe lazhet kon-dour mor goude-se hag e 1911 hepken e voe sinet ur feur-skrid a verze an hemolc'h. D'ar mare-se ne chome nemet etre 1000 ha 2000 hinienn en natur hag an darn vrasañ eus ar skiantourien a grede ec'h afent da get. E 1938 e kavjod ur strollad bihan e-kichen Carmel, Kalifornia. Mont a reas d'ober unan eus ar mammennoù a adsavas ar poblañsoù.
Gant bigrierien japanat e voent hemolc'het betek an eil brezel bed, ha n'eo nemet goude savidigezh diazezlec'hioù milourel en inizi Aleoutiek ma paouezas al lazhadeg.
Ar c'hi-dour mor (Enhydra lutris) zo ur c'hi-dour bras eus norzh ar Meurvor Habask. E gavout a reer eus Japan betek Kalifornia. Ar c'hi-dour brasañ eo hag ar spesad nemetañ er genad Enhydra.
Hemolc'het e veze kalz evit e greoñ - an hini stankañ er bed gant 394,000 blevenn dre cm²- ha hogozik diouennet e voe. Krediñ a reer na oa nemet 1000 - 2000 anezho e 1911. Daoust ma zo un nebeud isspesadoù dezhañ en arvar c'hoazh e krog ar poblañsoù da greskiñ en-dro. Gwarezet eo ar c'hi dour-mor.
La llúdria marina (Enhydra lutris) és un mamífer marí originari de les costes septentrionals i orientals del nord de l'oceà Pacífic. Els adults solen pesar entre 14 i 45 kg, cosa que en fa els membres més pesants de la família dels mustèlids tot i ser un dels mamífers marins més petits. A diferència de la majoria de mamífers marins, l'aïllament principal de la llúdria marina es compon d'un pelatge excepcionalment espès, el més dens d'entre tots els animals. La llúdria marina viu majoritàriament a l'oceà, tot i que és capaç de caminar per terra.
La llúdria marina viu a medis propers a la costa, on busseja fins al fons marí per buscar menjar. S'alimenta principalment d'invertebrats marins com ara eriçons de mar, diversos mol·luscs i crustacis i algunes espècies de peixos. Els seus costums de caça i alimentació són destacables en diversos aspectes. D'una banda, utilitza roques per arrancar preses del fons marí i per obrir-ne les closques, cosa que en fa una de les poques espècies de mamífer que fan servir eines. És una espècie clau a gran part del seu àmbit de distribució, car controla poblacions d'eriçons de mar que altrament causarien greus danys als ecosistemes de bosc de varec. La seva dieta també inclou espècies valuoses pels humans com a forma d'aliment, cosa que ha provocat conflictes entre les llúdries marines i els pescadors.
Les llúdries marines, que antigament eren entre 150.000 i 300.000, foren caçades a gran escala per obtenir-ne el pelatge entre el 1741 i el 1911, fent que la població mundial caigués a 1.000-2.000 individus situats en una petita part del seu àmbit de distribució històric. La posterior prohibició de caçar llúdries marines, els esforços ecologistes i els programes de reintroducció a àrees poblades anteriorment han contribuït a un increment del nombre d'animals. Actualment, l'espècie ocupa uns dos terços de la seva distribució original. La recuperació de la llúdria marina és considerada un dels grans èxits de la conservació marina, tot i que recentment les poblacions de les illes Aleutianes i Califòrnia han minvat o han quedat estancades a un nivell baix. Per aquest motiu (i per la seva especial susceptibilitat als vessaments de petroli), la llúdria marina és classificada com a espècie amenaçada.
La primera descripció científica de la llúdria marina es pot trobar a les notes de camp de Georg Steller (1751). L'espècie fou descrita per Linné al seu Systema Naturae (1758).[1] Originalment fou anomenada Lutra marina, però sofrí nombrosos canvis de nom fins que finalment fou acceptada el 1922 com a Enhydra lutris.[2] El nom genèric Enhydra deriva dels ètims grecs en/εν "dins" i hydra/ύδρα "aigua",[3] amb el significat de "dins l'aigua", mentre que el nom específic llatí lutris significa "llúdria".[4] Antigament se li feia referència com a "castor marí",[5] malgrat que el seu parentesc amb els castors és llunyà. No se l'ha de confondre amb la llúdria costanera sud-americana, una espècie rara de llúdria originària de la costa sud-occidental de Sud-amèrica. Algunes altres espècies de llúdria es troben sovint a hàbitats costaners marins, tot i que viuen majoritàriament a l'aigua dolça. El visó marí del nord-est de Nord-amèrica, ja extint, era un altre mustèlid adaptat al medi marí.
wdfw
love9
silverstein34
La llúdria marina (Enhydra lutris) és un mamífer marí originari de les costes septentrionals i orientals del nord de l'oceà Pacífic. Els adults solen pesar entre 14 i 45 kg, cosa que en fa els membres més pesants de la família dels mustèlids tot i ser un dels mamífers marins més petits. A diferència de la majoria de mamífers marins, l'aïllament principal de la llúdria marina es compon d'un pelatge excepcionalment espès, el més dens d'entre tots els animals. La llúdria marina viu majoritàriament a l'oceà, tot i que és capaç de caminar per terra.
La llúdria marina viu a medis propers a la costa, on busseja fins al fons marí per buscar menjar. S'alimenta principalment d'invertebrats marins com ara eriçons de mar, diversos mol·luscs i crustacis i algunes espècies de peixos. Els seus costums de caça i alimentació són destacables en diversos aspectes. D'una banda, utilitza roques per arrancar preses del fons marí i per obrir-ne les closques, cosa que en fa una de les poques espècies de mamífer que fan servir eines. És una espècie clau a gran part del seu àmbit de distribució, car controla poblacions d'eriçons de mar que altrament causarien greus danys als ecosistemes de bosc de varec. La seva dieta també inclou espècies valuoses pels humans com a forma d'aliment, cosa que ha provocat conflictes entre les llúdries marines i els pescadors.
Les llúdries marines, que antigament eren entre 150.000 i 300.000, foren caçades a gran escala per obtenir-ne el pelatge entre el 1741 i el 1911, fent que la població mundial caigués a 1.000-2.000 individus situats en una petita part del seu àmbit de distribució històric. La posterior prohibició de caçar llúdries marines, els esforços ecologistes i els programes de reintroducció a àrees poblades anteriorment han contribuït a un increment del nombre d'animals. Actualment, l'espècie ocupa uns dos terços de la seva distribució original. La recuperació de la llúdria marina és considerada un dels grans èxits de la conservació marina, tot i que recentment les poblacions de les illes Aleutianes i Califòrnia han minvat o han quedat estancades a un nivell baix. Per aquest motiu (i per la seva especial susceptibilitat als vessaments de petroli), la llúdria marina és classificada com a espècie amenaçada.
Vydra mořská (Enhydra lutris) neboli kalan je největší druh vydry a spolu s rosomákem největší šelma z čeledi lasicovitých. Zároveň je ze všech druhů vyder nejvíce přizpůsobena vodnímu životu. Mají nejhustší srst ze všech recentních savců.
Obývá mořské pobřeží Tichého oceánu od Japonska, přes asijské pobřeží Ruska a Aljašku až po Kalifornii. V 18.-19. stol. ale byla na většině tohoto území vyhubena lovci kožešin. Chráněna začala být teprve počátkem 20. století.
Živí se převážně mořskými ježovkami, ušněmi, mlži, hlavonožci a dalšími živočichy. Jen mořských ježovek zkonzumuje denně několik kilogramů (až čtvrtinu své hmotnosti). Vydra mořská je hravá a zvědavá a tyto její vlastnosti spolu s nádhernou kožešinou zapříčinily, že je člověk na některých místech téměř vyhubil.
Vydra mořská má zavalité tělo, bez ocasu měří 100 - 145 cm a dalších asi 30 cm připadá na mírně zploštělý ocas. Hmotnost dosahuje 15-45 kg, samci jsou výrazně větší než samice. Zbarvení srsti je převážně tmavě hnědé až šedohnědé, na obličeji světlejší. Starší zvířata mají obličej žlutavý až bílý. Hlava vydry mořské má mírně klabonosý profil, nápadné jsou dlouhé vibirsy (hmatové vousy) a výrazné hnědé oči. Naopak boltce jsou malé, téměř ukryté v srsti a částečně uzavíratelné. Mezi prsty má vydra mořská vyvinuté plovací blány, které jsou zvláště patrné na zadních končetinách.
Rodí jen jedno mládě, ojediněle dvojčata. Malé mládě se zdržuje na břehu, později ho matka nosí na břiše. V zajetí se vydra mořská může dožít až 30 let, v přírodě ale zřídka žijí déle než 10 let. Důvodem úhynu je často značné opotřebení chrupu, což je následek konzumace živočichů s tvrdými skořápkami. Vydry mají mnoho přirozených nepřátel.
Obrázky, zvuky či videa k tématu vydra mořská ve Wikimedia Commons
Vydra mořská (Enhydra lutris) neboli kalan je největší druh vydry a spolu s rosomákem největší šelma z čeledi lasicovitých. Zároveň je ze všech druhů vyder nejvíce přizpůsobena vodnímu životu. Mají nejhustší srst ze všech recentních savců.
Havodderen (Enhydra lutris) er et havpattedyr i mårfamilien og eneste art i slægten Enhydra. Den er hjemmehørende langs kysterne i det nordlige Stillehav. Voksne havoddere vejer typisk mellem 14 og 45 kg, hvilket gør dem til de største medlemmer af mårfamilien, men blandt de mindste havpattedyr. I modsætning til de fleste havpattedyr er havodderens primære isoleringsform en usædvanligt tyk pels, den tætteste hos noget dyr. Selvom den kan gå på land, er havodderen i stand til at leve hele sit liv i havet.
Havodderen findes kystnært, hvor den kan dykke til bunden for at finde føde. Føden består overvejende af marine invertebrater såsom søpindsvin, forskellige snegle, muslinger og krebsdyr, men også forskellige arter af fisk. Havodderens fødesøgning er bemærkelsesværdig i flere henseender. For det første bruger havodderen regelmæssigt sten til at løsne og knuse byttedyr, hvilket gør den til et af de få pattedyr, der bruger værktøjer. For det andet betragtes havodderen i det meste af sit udbredelsesområde som en såkaldt nøgleart, der er afgørende for at opretholde tangskovens økosystem, idet den er i stand til at holde bestanden af søpindsvin nede. Uden havodderen græsser søpindsvinene brunalgerne så hårdt at tangskoven forsvinder.
Havodderen spiser en række arter, heriblandt søøre, der også er eftertragtede af mennesker, hvilket i visse områder fører til konflikter mellem havodderne og fiskeriet.
Bestanden af havodder skønnes at have været mellem 150.000 og 300.000 før den intensive jagt startede i 1741. Jagten varede indtil 1911, hvor den totale bestand var faldet til 1.000-2.000 individer.[2] Herefter fulgte et internationalt forbud mod jagt på havodder, sammen med foranstaltninger til bevaring af arten og reintroduktion til det tidligere udbredelsesområde. Dette har medført en kraftig fremgang i bestanden, der nu findes i omkring 2/3 af det historiske udbredelsesområde. Reetableringen af havodderbestanden betragtes som en vigtig succes i marin naturbeskyttelse. I de senere år er bestandene omkring Aleuterne og langs Californiens kyst dog fladet eller fastholdt på lave niveauer, hvilket er grunden til at arten fortsat er klassificeret som en truet art (EN).
Havodderen (Enhydra lutris) er et havpattedyr i mårfamilien og eneste art i slægten Enhydra. Den er hjemmehørende langs kysterne i det nordlige Stillehav. Voksne havoddere vejer typisk mellem 14 og 45 kg, hvilket gør dem til de største medlemmer af mårfamilien, men blandt de mindste havpattedyr. I modsætning til de fleste havpattedyr er havodderens primære isoleringsform en usædvanligt tyk pels, den tætteste hos noget dyr. Selvom den kan gå på land, er havodderen i stand til at leve hele sit liv i havet.
Havodderen findes kystnært, hvor den kan dykke til bunden for at finde føde. Føden består overvejende af marine invertebrater såsom søpindsvin, forskellige snegle, muslinger og krebsdyr, men også forskellige arter af fisk. Havodderens fødesøgning er bemærkelsesværdig i flere henseender. For det første bruger havodderen regelmæssigt sten til at løsne og knuse byttedyr, hvilket gør den til et af de få pattedyr, der bruger værktøjer. For det andet betragtes havodderen i det meste af sit udbredelsesområde som en såkaldt nøgleart, der er afgørende for at opretholde tangskovens økosystem, idet den er i stand til at holde bestanden af søpindsvin nede. Uden havodderen græsser søpindsvinene brunalgerne så hårdt at tangskoven forsvinder.
Havodderen spiser en række arter, heriblandt søøre, der også er eftertragtede af mennesker, hvilket i visse områder fører til konflikter mellem havodderne og fiskeriet.
Bestanden af havodder skønnes at have været mellem 150.000 og 300.000 før den intensive jagt startede i 1741. Jagten varede indtil 1911, hvor den totale bestand var faldet til 1.000-2.000 individer. Herefter fulgte et internationalt forbud mod jagt på havodder, sammen med foranstaltninger til bevaring af arten og reintroduktion til det tidligere udbredelsesområde. Dette har medført en kraftig fremgang i bestanden, der nu findes i omkring 2/3 af det historiske udbredelsesområde. Reetableringen af havodderbestanden betragtes som en vigtig succes i marin naturbeskyttelse. I de senere år er bestandene omkring Aleuterne og langs Californiens kyst dog fladet eller fastholdt på lave niveauer, hvilket er grunden til at arten fortsat er klassificeret som en truet art (EN).
Der Seeotter, Kalan oder Meerotter (Enhydra lutris) ist eine Raubtierart aus der Unterfamilie der Otter (Lutrinae). Er ist neben dem Küstenotter des Südpazifiks die einzige Otterart, die nur im Meer lebt. Seeotter gelten als intelligent und lernfähig, bekannt sind sie vor allem wegen des regelmäßigen Gebrauchs von Werkzeugen. Die Art war bis Anfang des 20. Jahrhunderts wegen ihres Fells fast ausgerottet; nach dem Jagdverbot im Jahr 1911 erholten sich die Bestände wieder. Seeotter gelten heute als eine Schlüsselart.
Der Seeotter gehört zusammen mit dem längeren, aber leichteren Riesenotter und dem wesentlich hochbeinigeren Vielfraß zu den größten Vertretern der Marderfamilie. Seeotter erreichen eine Länge von bis zu 150 cm, wobei davon etwa 30 cm auf den Schwanz entfallen. Das Gewicht eines männlichen Tieres kann bis zu etwa 40 kg betragen, die Weibchen wiegen weniger und bleiben kleiner. Das Fell ist dunkelbraun, der Kopf etwas heller.
Die Anpassung an das Wasserleben ist bei dieser Art noch stärker als bei anderen Otterarten. Die Hinterbeine sind nach hinten versetzt und die Zehen sind durch große Schwimmhäute verbunden. Die Vorderpfoten sind wesentlich kleiner. In seinen Bewegungsabläufen, sowohl an Wasser als auch Land, ähnelt der Seeotter daher den Ohrenrobben, die die Hinterflossen unter den Körper setzen und deswegen (im Gegensatz zu den Seehunden) auf vier Beinen laufen können. Der Schwanz ist nicht wie bei anderen Ottern rund, sondern abgeflacht und verjüngt sich zur Spitze hin nicht. Die Ähnlichkeiten zu Robben sind entwicklungsgeschichtliche Anpassungen an die gleichen Lebensbedingungen (konvergente Evolution).
Seeotter haben 32 Zähne, was für die Unterfamilie der Otter sehr ungewöhnlich ist. Fast alle anderen Otter haben 36, nur der asiatische Zwergotter 34 Zähne. Als einziges Raubtier hat der Seeotter im Unterkiefer nur zwei Paare Schneidezähne. Außerdem hat er kräftige, massive Backenzähne, die eine Anpassung an das Zerbeißen von Muscheln und Schnecken darstellen.
Der Seeotter hat als einziges im Meer lebendes Säugetier keine isolierende Fettschicht. Stattdessen schützt ihn ein extrem dichtes Fell vor der Kälte des Nordpazifiks. Auf einem Quadratzentimeter wachsen von 100.000 bis 400.000 Haare; etwa so viele, wie ein Mensch durchschnittlich auf dem gesamten Kopf hat. Damit ist der Otter das Tier mit dem dichtesten Fell.[1] Das Fell, das als das feinste im Tierreich gilt, besteht aus gröberen, dunkleren Deckhaaren und einer sehr feinen, hellbraungrauen Unterwolle. Auf ein Haar des Deckfells kommen etwa 70 Haare der Unterwolle. Zwischen den seidigen Haaren sorgen normalerweise winzige, vom Otter regelmäßig in sein Fell geblasene Luftbläschen für eine gute Kälteisolierung. Diese Bläschen sorgen dafür, dass der Otter beim Schwimmen nicht bis auf die Haut nass wird. Die Haut des Fells, das der Otter regelmäßig pflegt, liegt locker am Körper an und bildet Falten und Taschen, in denen Nahrung transportiert werden kann. Durch die zahlreichen Falten ist das Fell deutlich größer als bei vergleichbar großen Tieren. Das Bild unter "Nutzung als Pelztier" gibt einen ungefähren Eindruck von der Größe des Fells.
Die Fellpflege nimmt bei dieser Art sehr viel Zeit in Anspruch. Die Tiere können oft beobachtet werden, wie sie sich „kratzen“. Dieses Verhalten dient jedoch der Fellpflege. Vorder- und Hinterpfoten werden zum Reinigen auch geleckt. Ältere Tiere haben an Kopf, Hals und Schultern ein blasseres Fell als am übrigen Körper.
Seeotter leben an den Küsten des Beringmeers in Alaska, auf den Aleuten und den Kommandeurinseln; kleinere Bestände auch an der kanadischen und kalifornischen Pazifikküste. Ursprünglich war der Seeotter von Nordjapan über die gesamte Nordpazifikküste bis nach Mexiko (Niederkalifornien) verbreitet. Starke Bejagung hat das Verbreitungsgebiet verkleinert, die Bestände erholen sich allerdings heute dank der Schutzmaßnahmen wieder. Die Südgrenze des ursprünglichen Verbreitungsgebietes deckte sich etwa mit der Südgrenze des Aufstroms von kaltem Tiefenwasser an der amerikanischen Westküste. Nur hier kommen die großen Tangwälder vor, in denen sich der Otter besonders gern aufhält.
Heute ist der Seeotter von der Halbinsel Niederkalifornien und damit von den mexikanischen Küsten völlig verschwunden. In Kalifornien ist er noch präsent, fehlt aber vor Oregon und Washington, wo auch Wiederansiedlungen nicht erfolgreich verliefen. Von der kanadischen Pazifikküste erstreckt sich das Verbreitungsgebiet über Alaska, die Aleuten nach Sibirien. Ursprünglich war er auch an der Nordküste von Hokkaidō (Japan) beheimatet. Seit die Art geschützt ist, breitet sie sich beständig wieder aus.
Nach Norden hin wird das Verbreitungsgebiet offenbar durch die Grenze des Treibeises begrenzt. Das nördlichste gesicherte Vorkommen offensichtlich verdrifteter Seeotter wurde in der ostsibirischen See auf 70 Grad Nord festgestellt.
Seeotter verbringen den größten Teil des Lebens im Wasser. Sie verlassen dabei die Küstengewässer nicht und halten sich fast immer in Landnähe auf. Dabei bevorzugen sie felsige Küstenabschnitte.
Seeotter gelten als typische Arten der großen Tangwälder der amerikanischen Pazifikküste, in denen sie häufig auf Nahrungssuche gehen. Schwimmende Tiere können besonders häufig in großen Tangbeständen beobachtet werden.
Der Stoffwechsel des Seeotters ist etwa dreimal höher als bei Landsäugern. Durch diese Anpassung kann er seine Körperinnentemperatur von 38 °C aufrechterhalten, ist so aber andererseits gezwungen, sehr große Mengen energiereicher Nahrung zu sich zu nehmen. Der Hauptteil seiner Nahrung besteht aus Seeigeln, auch Seesterne werden nicht verschmäht, außerdem Muscheln, verschiedenen Arten von Meeresschnecken, zum Beispiel Napf-, Käferschnecken und Seeohren, seltener auch langsam schwimmende Fische. Die Nahrung besteht zu weit über 70 Prozent aus Seeigeln, solange eine Population klein ist. Nähert sich der Bestand an einem Küstenabschnitt aber einem Maximum, so ist die Nahrung weitaus vielfältiger. Allerdings entwickeln einzelne Otter individuelle Vorlieben und spezialisieren sich auf bis zu drei verschiedene Beutetiere.
Einige männliche Tiere scheinen sich zudem auf die Jagd auf Wasservögel (z. B. Renntaucher oder Brillenenten) konzentriert zu haben, die sie von unten angreifen, während die Vögel an der Wasseroberfläche ruhen.
Die harten Schalen der bevorzugten Beutetiere werden mit Steinen geöffnet, die als Werkzeug benutzt werden.[2] Dazu schwimmt der Otter auf dem Rücken, legt sich einen Stein als Amboss auf die Brust und schlägt die Beute darauf; umgekehrt legt er sich manchmal die Beute auf die Brust und zerschlägt sie mit dem Stein. Das an der Brust nicht fest am Körper anliegende, Falten und Taschen bildende Fell verhindert dabei eine Selbstverletzung. Der Otter benutzt Steine beispielsweise auch, um Muscheln am Meeresgrund loszubrechen. Werkzeuggebrauch bei Tieren ist sonst nur noch von sehr wenigen Arten (z. B. Schimpansen und Rabenvögeln) bekannt. Neben Steinen werden von Seeottern auch andere Gegenstände genutzt. So wurden schon Tiere beobachtet, die Schalentiere an Glasflaschen zerschlugen.
Eine bisher offene Frage ist, wie Seeotter ihren Werkzeuggebrauch erlernen. Offenbar scheint es eine genetische Komponente für ihr Werkzeugverhalten zu geben. So wurde entdeckt, dass verwaiste Seeotter ihr Spezies-typisches Werkzeugverhalten selbst entwickeln, ganz ohne es sich abgucken zu können.[3] Außerdem hat sich gezeigt, dass die meisten (10 von 13, inklusive Seeotter) Otterspezies Stein-Spielverhalten zeigen – ganz ohne dass sie sich gegenseitig beobachtet haben konnten.[4]
Um erbeutete Krabben am Weglaufen zu hindern, während andere Beute gefressen wird, können Seeotter diese Tiere fesseln: Sie umwickeln Krabben mit Seetangsträngen.
An der amerikanischen Westküste wurde beobachtet, dass die Otter viel zum Schutz der Tangwälder beitragen, da sie sich in großem Maße von pflanzenfressenden Seeigeln ernähren. Der Einfluss der Otter ist dabei regional sehr unterschiedlich, lässt sich aber vergleichsweise leicht feststellen, da die Tiere inzwischen etliche Gebiete wiederbesiedeln, in denen sie im Zuge der Pelztierjagd (siehe unten) ausgerottet waren.
Interessant ist die Fähigkeit des Seeotters, unversehrt Meerwasser zu trinken. Seine speziellen, relativ großen Nieren können das überschüssige Salz wieder ausscheiden.
Auch die Paarung findet im Wasser statt und zwar in der für Säugetiere recht seltenen Bauch zu Bauch-Stellung, in der die Tiere sich regelrecht umarmen. Eine Begattung kann bis zu 35 Minuten dauern. Nach Marderart geht es dabei recht grob zu: Begattete Weibchen haben oft Wunden auf der Nase. Dieses Verhalten dient dem Männchen dazu, sich auf dem rutschigen, feuchten Bauchfell des Weibchens besser festzuhalten. Die Schwere der Verletzungen ist von Männchen zu Männchen sehr unterschiedlich.
Paarungen können das ganze Jahr über stattfinden, eine große Zahl von Paarungen geschieht allerdings im Sommer und Herbst. Dabei wurde beobachtet, dass Weibchen die Paarungsbereitschaft erlangen, wenn sie gerade ein Junges verlassen oder verloren haben.
Seeotter bilden keine dauerhaften Paare. Männchen und Weibchen bleiben maximal einige Tage zusammen. Während dieser Zeit halten sie aber sehr engen Kontakt durch gemeinsames Fressen, Spielen, Fellpflege und Paarung. Derartige Paare lösen sich auf, wenn das Weibchen trächtig wird. Durch diese Paarbindung mit sehr intensivem Kontakt stellt das Männchen sicher, dass seine Gene weitergegeben werden.
Männchen werden mit fünf, Weibchen mit drei bis fünf Jahren geschlechtsreif. Ältere, stärkere Männchen beanspruchen innerhalb der Ruhezonen der Weibchen Reviere, die sie bewachen und in denen sie andere geschlechtsreife Männchen nur „auf der Durchreise“ dulden. Leben in einem Revier zeitweilig nur wenige paarungsbereite Weibchen, wird das Revier verlassen, die Männchen erweisen sich aber als standorttreu und kehren wieder hierher zurück.
Die Weibchen bringen nach einer Tragzeit von etwa sechs bis neun Monaten pro Wurf nur ein Junges zur Welt, das rund 1,8 Kilogramm wiegt. Die Tragzeit ist variabel, da sie, typisch für Marderartige, eine Keimruhe von unterschiedlicher Länge haben. Die Geburt findet in der Regel im Wasser statt, ist aber auch an Land möglich. Zwillingsgeburten wurden beim Seeotter schon beobachtet, es ist aber äußerst unwahrscheinlich, dass beide Jungen überleben.
Bei der Zahl der Jungen pro Jahr und Weibchen lassen sich regionale Unterschiede beobachten – ebenso bei der Zeit, die die Jungen bei der Mutter bleiben. Letztere ist in Alaska meist länger als in Kalifornien. In Alaska bringt ein Weibchen oft nur alle zwei Jahre ein Junges zur Welt. Die Gründe hierfür sind noch unklar.
Das Junge wird vom im Wasser auf dem Rücken schwimmenden Muttertier gesäugt, während die Mutter das Fell pflegt. Ältere Jungtiere dagegen liegen auch selbst im Wasser und trinken, während sie im rechten Winkel zur Mutter treiben. Die Milch des Seeotters ist, ähnlich wie bei Walen und Robben, sehr fettreich. Ab etwa dem zweiten Lebensmonat beginnt das Junge, das bei der Geburt noch nicht aktiv schwimmen, in seinem flaumartigen Geburtsfell wohl aber treiben kann, zu tauchen und von der Mutter die Nahrungssuche zu lernen. Trotzdem wird es erst nach sechs bis acht Monaten von der Mutter unabhängig.
Seeotter schlafen im Wasser und umwickeln sich vorher mit Seetang, um nicht abgetrieben zu werden. Auf diese Weise schützen Muttertiere auch ihre Jungen, wenn sie sie während eines Tauchganges an der Wasseroberfläche zurücklassen müssen.
Anders als die meisten anderen Marderarten sind Seeotter keine strengen Einzelgänger. So versammeln sich oft größere Gruppen sowohl in den Tangwäldern vor der Küste wie auch auf den Felsen zur Rast. Eine Seeottergruppe wird im Englischen als raft bezeichnet, was so viel wie Floß bedeutet. Wie schon unter „Fortpflanzung“ angesprochen, sind die Ruhebereiche der Seeotter oft nach Männchen und Weibchen getrennt, wobei die Ruhebereiche der Männchen oft kleiner und dementsprechend dichter besetzt sind. In den Ruhebereichen der Weibchen beanspruchen die Männchen Reviere, in denen sie sich mit den entsprechenden Weibchen paaren.
Es sind mindestens 19 Fälle dokumentiert, in denen männliche Seeotter juvenile weibliche Seehunde zur Kopulation zwangen, teilweise mit tödlichem Ausgang.[5]
Das Seeotterfell ist das dichteste und feinste Fell aller Pelzarten. Neben den feinen, weichen Haaren ist die Dauerhaftigkeit des Pelzes bemerkenswert, der besonders bei chinesischen und russischen Würdenträgern als Mantelbesatz sehr begehrt war. 1741 wurden die Otter bei der Kamtschatka-Expedition Vitus Berings entdeckt, der auch die ersten Felle mitbrachte. Diese neue Einnahmequelle war dem russischen Staat sehr willkommen, zumal der Zobel durch die starke Nachstellung bereits stark dezimiert war. Infolgedessen siedelten sich Pelztierjäger im Osten Sibiriens an. Bis zum Zusammenbruch der Bestände spielte der Seeotter als Wirtschaftsfaktor eine nicht zu unterschätzende Rolle für die Nordpazifikregion, einige Landstriche wurden wegen der Seeotterjagd erst besiedelt.
Obwohl schon 1799 von Russland erste Maßnahmen zum Schutz der Otter getroffen wurden, sanken die Bestände weiter. Nicht zuletzt deshalb wurde Alaska, für das Seeotterfelle ein wichtiger Wirtschaftsfaktor waren, 1867 an die USA verkauft. Dadurch wurden die Schutzmaßnahmen von 1799 unwirksam. Schätzungen besagen, dass in Alaska bis zum Ende der Jagd über 800.000 Seeotter getötet wurden. Ein gutes Fell erlöste in London 1903 einen Preis von 1.100 US-Dollar.
Um 1910 war der Seeotter fast ausgerottet; nur kleine Restbestände hatten sich gehalten. Der Handel mit Seeotterfellen ist, von wenigen Ausnahmen abgesehen, seit 1911 verboten.
1911 schlossen Japan, Russland, die Vereinigten Staaten und Großbritannien (damals noch als Kolonialmacht Kanadas) das sogenannte Fur Seal Treaty, das neben dem Seeotter auch die gleichermaßen durch die Pelzjagd stark gefährdeten Seebären schützen sollte. Seitdem nahmen die Bestände wieder zu. Von etwa 1000 Seeottern im Jahr 1910 ist der Bestand heute wieder auf etwa 107.000 Tiere angewachsen. Ende der 1960er-Jahre wurden in Alaska noch einmal wenige tausend Tiere erlegt – hauptsächlich auf Betreiben der Fischer, die in den Ottern nach wie vor Konkurrenten sehen. In Alaska steigen die Bestände bis heute an.
Der Kalifornische Seeotter galt lange Zeit als ausgestorben. Zwar waren 1915 bei Point Sur wieder 32 Otter beobachtet worden, die Entdeckung wurde allerdings geheim gehalten. Erst 1938, bei Eröffnung des Pacific Coast Highway zwischen Monterey und San Simeon, wurde ein kleiner Bestand an der berühmten Bixby Creek Bridge der Öffentlichkeit bekannt. Heute leben in Kalifornien wieder rund 3000 Tiere.
Der Seeotter gilt heute als possierlich und liebenswert. Er steht Modell für Plüschtiere, T-Shirts, Postkarten und Fotos. Zeichnungen von auf dem Rücken im Wasser treibenden Seeottern zieren Bildbände, Gruß- und Glückwunschkarten. Hier spielt eine nicht unwesentliche Rolle, dass auf dem Rücken liegende Seeotter oft die Vorderpfoten so heben, dass der Eindruck entsteht, sie würden „winken“. An der Monterey Bay gelten die Kalifornischen Seeotter heute als Touristenattraktion und werden in zahlreichen Prospekten und Reiseberichten erwähnt. Darstellungen des Seeotters aller Art sind häufig angebotene Souvenirs an der kalifornischen Pazifikküste.
Dem Menschen gegenüber sind Seeotter ausgesprochen zutraulich, was ihnen während der „großen Jagd“ vor 1911 oft zum Verhängnis wurde. In Monterey schwimmen die Otter bis weit in den Hafen und suchen sogar zwischen den Segelbooten nach Futter.
Eine große Gefahr für Seeotter sind die immer wieder vorkommenden Ölverschmutzungen. Die durch die Exxon Valdez ausgelöste Ölpest von 1989 tötete etwa 5000 Seeotter. Das Öl verklebt das Fell und macht es wasserdurchlässig. Bei Reinigungsversuchen nimmt der Körper zusätzlich das giftige Öl auf. Außerdem schädigen Umweltgifte wie PCB, die sich stark anreichern in den fettreichen Tieren, welche die Nahrung der Seeotter bilden. Dies führt insbesondere bei erwachsenen Tieren zu einer Degeneration des Gehirns, so dass die Tiere die Jagd und den Umgang mit ihren Werkzeugen verlernen und verhungern. Ziehen die betroffenen Tiere Junge auf, so erleiden diese das gleiche Schicksal. Um die Folgen dieser Sterblichkeit abzumildern, wurden verwaiste Otterjunge in einer Spezialabteilung des Monterey Bay Aquarium aufgezogen. Diese Aktivitäten wurden inzwischen eingestellt, da man die „ganze Spezies“ und nicht einzelne Tiere in den Mittelpunkt der Bemühungen um den Erhalt der Art stellen möchte.
Nachdem Seeotter heute einigermaßen wirksam geschützt sind, ist der Große Schwertwal der Feind, dem die meisten Otter zum Opfer fallen. Normalerweise jagt er Robben; da jedoch deren Bestände aufgrund der Fischarmut ebenfalls gesunken sind, ernährt er sich nun auch von kleineren Mardern. Auch weiße Haie erbeuten hin und wieder Seeotter. Gelegentlich kommt es auch noch zu illegalen Tötungen einzelner Seeotter.
Eine große Gefährdung geht außerdem von Algenblüten aus. Giftstoffe bestimmter Kieselalgen reichern sich in den Schalentieren an, die der Otter frisst. Während sie seinen Beutetieren selbst nichts ausmachen, erkrankt oder stirbt der Seeotter jedoch an Giften. Eine weitere Gefahr ist Toxoplasma gondii, ein einzelliger Parasit, der bei Meeressäugern schwere Hirnschäden hervorruft, während er für Landsäuger zumeist ungefährlich ist. Die entsprechenden Keime gelangen insbesondere über Fäkalien ins Meer. Aus diesem Grund wird zum Beispiel in Kalifornien sehr intensiv dazu aufgerufen, Katzenfäkalien nicht über die Toilette zu entsorgen.
Im Winter 2006/2007 verhungerten in Westalaska viele Seeotter, weil ihre Nahrungsgründe, die Meeresküsten, großflächig zugefroren waren. Die schwachen, ausgehungerten Tiere wanderten auf Nahrungssuche kilometerweit in die Tundra, wo sie zur leichten Beute von Wölfen wurden. Außerdem wurden viele von ihnen wegen des Fells von den Ureinwohnern der Aleuten geschlachtet. Den Ureinwohnern Nordamerikas ist die Subsistenzjagd auf Seeotter nach wie vor erlaubt.
Außerhalb ihrer Heimat sind Seeotter nur selten in Zoos anzutreffen. Eine Gruppe Seeotter gehört zu den großen Attraktionen des Monterey Bay Aquarium in Kalifornien. Auch das Aquarium of the Pacific in Long Beach und der Zoo im kanadischen Vancouver zeigen Seeotter, ebenso wie weitere Zoos und Aquarien in den Vereinigten Staaten. In Europa waren sie im Zoo Antwerpen sowie im Zoo Rotterdam zu sehen, gegenwärtig findet man sie im Ozeaneum in Lissabon. In Lissabon wurden bereits Jungtiere geboren und aufgezogen. Im Nationalen Dänischen Aquarium Den Blå Planet in Kopenhagen lebt das Seeotterpärchen "Mojoe" und "Agnes".[6]
Zootiere werden nach Angaben des Antwerpener Zoos mit Fischfilets, Schalentieren, Krabben und Tintenfisch gefüttert. Die Fütterung mit geschlossenen Muscheln führt zu Problemen, da die Otter schnell lernen, sie zum Öffnen gegen Glasscheiben zu schlagen. Die Fütterung mit geschlossenen Muscheln findet deshalb in den Stallungen der Tiere statt. Allerdings wurde schon beobachtet, dass die Otter Muscheln in ihren Felltaschen versteckten und mit ins Schaubecken nahmen.
Der Seeotter ist von den anderen Ottern so verschieden, dass man ihm lange eine exklusive Sonderstellung einräumte. Dies ging sogar so weit, dass eine nähere Verwandtschaft zu den Hundsrobben angenommen wurde.[7] Oft ist es üblich gewesen, ihn in einem eigenen Tribus Enhydrini von den anderen Ottern abzugrenzen. Den morphologischen Analysen von Berta und Morgan zufolge bilden der Seeotter zusammen mit den fossilen Gattungen Enhydritherium und Enhydriodon eine Klade, die allen anderen Ottern als Schwestergruppe gegenübersteht.[8] Zu einem anderen Schluss kamen Koepfli und Wayne nach molekulargenetischen Analysen des mitochondrialen Cytochrom-b-Gens von neun Otterarten. Nach ihren Ergebnissen kam es zur Abspaltung des Seeotters erst nach den Abzweigungen des Riesenotters und der Neuweltotter. Somit ist der Seeotter enger mit den altweltlichen Ottern verwandt. Das Alter des zum Seeotter führenden Zweiges wird auf 13 Millionen Jahre geschätzt.[9] Seine Position im Kladogramm ist demnach wie folgt:
OtterRiesenotter
Neuweltotter
Seeotter
Altwelt-, Finger- und Zwergotter
Über die ursprünglichen Unterarten vor der „großen Jagd“ ist nichts bekannt. Innerhalb der verbliebenen und heute wieder erstarkten Bestände unterscheidet man drei Unterarten:
Der Seeotter, Kalan oder Meerotter (Enhydra lutris) ist eine Raubtierart aus der Unterfamilie der Otter (Lutrinae). Er ist neben dem Küstenotter des Südpazifiks die einzige Otterart, die nur im Meer lebt. Seeotter gelten als intelligent und lernfähig, bekannt sind sie vor allem wegen des regelmäßigen Gebrauchs von Werkzeugen. Die Art war bis Anfang des 20. Jahrhunderts wegen ihres Fells fast ausgerottet; nach dem Jagdverbot im Jahr 1911 erholten sich die Bestände wieder. Seeotter gelten heute als eine Schlüsselart.
Fisi-bahari (Enhydra lutris) ni spishi ya fisi-maji wa nusufamilia Lutrinae katika familia Mustelidae.
Makala hii kuhusu mnyama fulani bado ni mbegu. Vidra e detit (Enhydra lutris) është kafshë ujore që jeton në brigjet veriore të oqeanit Paqësor. Pjesëtarët e rritur peshojnë nga 14 deri në 45 kg dhe janë pjesëtarët më të mëdhenj të familjes së kunadheve, por në të njëjtën kohë janë gjitarët më të vegjël që jetojnë në det. Si shumica e gjitarëve të detit, mund të dalë edhe në tokë, por është në gjendje të jetojë ekskluzivisht në ujë.
Mar-lutro (Enhydra lutris) esas maxima larja lutro vivinta en Nord-Pacifiko.
Lia furo kun 100.000 hari per cm2 esas la maxima densa di mamifero bezona pro ne havas graso sub pelo. Karnivoro divas manjar kinimo di pezo omna dio precipua muslo ed ekino.
Ul esis maxima chasas, ma nuna da nur etnika selektita homi.
Videz Chinchilo)
Η θαλάσσια ενυδρίδα (Enhydra lutris) είναι ένα θαλάσσιο θηλαστικό, που ζει στις ακτές του βορείου και ανατολικού Ειρηνικού Ωκεανού. Οι ενήλικες θαλάσσιες ενυδρίδες έχουν βάρος μεταξύ 14 και 45 χιλιόγραμμων, όντας έτσι τα βαρύτερα αλλά και τα πιο μικρόσωμα μέλη της οικογένειας των Ικτιδιδών. Αντίθετα με τα περισσότερα θαλάσσια θηλαστικά, η βασική μορφή μόνωσης της θαλάσσιας ενυδρίδας είναι ένα εξαιρετικά παχύ στρώμα γούνας, που θεωρείται το πυκνότερο σε όλο το ζωικό βασίλειο. Παρά το γεγονός ότι μπορεί να περπατήσει στην ξηρά, η θαλάσσια ενυδρίδα ζει κυρίως στον ωκεανό.
Η θαλάσσια ενυδρίδα κατοικεί σε παράκτιο κυρίως περιβάλλον, όπου βουτάει στο βυθό της θάλασσας προς αναζήτηση τροφής. Τρέφεται κυρίως με θαλάσσια ασπόνδυλα όπως αχινούς, διάφορα μαλάκια και καρκινοειδή, και κάποια είδη ψαριών. Οι συνήθειές της σχετικά με την αναζήτηση και την κατανάλωση τροφής είναι αξιοσημείωτες από πολλές απόψεις. Πρώτον, το γεγονός ότι χρησιμοποιεί πέτρες για να αποσπάσει το θήραμα και για να ανοίξει τα όστρακα την καθιστά ένα από τα λίγα είδη θηλαστικών που χρησιμοποιούν εργαλεία. Αποτελούν είδος κλειδί, ελέγχοντας τους πληθυσμούς των αχινών, οι οποίοι διαφορετικά θα προκαλούσαν εκτεταμένες ζημιές στα οικοσυστήματα των δασών κελπιών. Η διατροφή της περιλαμβάνει θηράματα που θεωρούνται και από τον άνθρωπο ως αξιόλογη τροφή, οδηγώντας σε συγκρούσεις μεταξύ των θαλάσσιων ενυδρίδων και της αλιείας.
Οι θαλάσσιες ενυδρίδες, των οποίων οι αριθμοί κάποτε ήταν 150.000–300.000, κυνηγήθηκαν πολύ για τη γούνα τους μεταξύ του 1741 και του 1911 και ο παγκόσμιος πληθυσμός έπεσε στα 1.000–2.000 .[1] Μια διεθνής απαγόρευση του κυνηγιού, προσπάθειες διατήρησης της και το πρόγραμμα επιστροφής τους σε περιοχές όπου κατοικούσαν παλαιότερα, συνέβαλαν στην ανάκαμψη των αριθμών. Τώρα καταλαμβάνουν τα δύο τρίτα τις παλιάς τους ζώνης. Η ανάκαμψη των θαλάσσιων ενυδρίδων θεωρείται μία σημαντική επιτυχία στην διατήρηση της θαλάσσιας ζωής, μολονότι οι πληθυσμοί στις Αλεούτιες Νήσους και στην Καλιφόρνια έχουν προσφάτως μειωθεί ή έχουν σταθεροποιηθεί σε χαμηλά επίπεδα. Για αυτό, η θαλάσσια ενυδρίδα συνεχίζει να κατατάσσεται στα είδη με κίνδυνο εξαφάνισης.
Οι γεννήσεις διδύμων στις θαλάσσιες ενυδρίδες είναι σπάνιες και οι υψηλές απαιτήσεις για την μητέρα οδηγούν συνήθως στην εγκατάλειψη του ενός μικρού.[2]
Η πρώτη επιστημονική περιγραφή της θαλάσσιας ενυδρίδας περιλαμβάνεται στις σημειώσεις του Γεωργίου Στέλλερ από το 1751 και το είδος περιγράφηκε από τον Λινναίος στο Systema Naturae του 1758.[3] (Originally named Lutra marina, it underwent numerous name changes before being accepted as Enhydra lutris) το 1922.[4] Το όνομα του γένους Ένυδρα (Enhydra), παράγεται από το αρχαιοελληνικό ἐν και ὕδρα,[5] και την λατινική λέξη lutris, που σημαίνει "ενυδρίδα".[6]
Η θαλάσσια ενυδρίδα αναφερόταν στο παρελθόν μερικές φορές ως "θαλάσσιος κάστορας",[7] όντας το θαλάσσιο αυτό θηλαστικό, απόκτησε παρόμοια αξία με τον χερσαίο κάστορα. Τα Τρωκτικά (στα οποία ανήκει και ο κάστορας) δεν συγγενεύουν στενά με τις ενυδρίδες, οι οποίες είναι σαρκοφάγα ζώα. Δεν πρέπει να συγχέεται με την παράκτια ενυδρίδα, ένα σπάνιο είδος ενυδρίδος ιθαγενές στην νοτιοδυτική ακτή της Νοτίου Αμερικής. Ένας αριθμός άλλων ειδών ενυδρίδων (που κυρίως ζει σε γλυκά νερά) απαντάται συχνά σε παράκτια θαλάσσια οικοσυστήματα.(το εξαφανισμένο αυτό είδος της βορειοανατολικής Βορείου Αμερικής, είναι άλλο ένα μέλος των ικτιδιδών που είχε προσαρμοστεί σε ένα θαλάσσιο περιβάλλον)
Η θαλάσσια ενυδρίδα είναι το βαρύτερο (η γιγαντιαία ενυδρίδα έχει μεγαλύτερο μήκος, αλλά είναι σημαντικά πιο λεπτή) μέλος της οικογένειας των Ικτιδιδών,[8] μία πολυποίκιλη ομάδα που περιλαμβάνει τα 13 είδη ενυδρίδων και χερσαία ζώα όπως οι νυφίτσες, οι ασβοί και τα βιζόν. Είναι το μοναδικό μέλος των ικτιδιδών που δεν φτιάχνει φωλιές ή λαγούμια και δεν έχει λειτουργικούς πρωκτικούς αδένες,[9] ενώ μπορεί να ζήσει ολόκληρη την ζωή του χωρίς να αφήσει το νερό.[10] Το μόνο μέλος του είδους Ένυδρα, η θαλάσσια ενυδρίδα είναι τόσο διαφορετική από τα άλλα είδη ικτιδιδών που, μέχρι και το 1982, μερικοί επιστήμονες πίστευαν ότι ήταν πιο στενά συγγενική με τις φώκιες.[11] Γενετική ανάλυση δείχνει ότι η θαλάσσια ενυδρίδα και οι στενότεροι σωζόμενοι συγγενείς της, που περιλαμβάνουν την αφρικανική στικτόλαιμη ενυδρίδα, την βίδρα, τον αφρικανικό και τον ασιατικό αόνυχα, έχουν έναν κοινό πρόγονο (περίπου 5 εκατομμύρια χρόνια πριν).[12]
Στοιχεία από απολιθώματα δείχνουν ότι η γενεαλογία της Ένυδρας απομονώθηκε στον Βόρειο Ειρηνικό περίπου 2 Εχπ, οδηγώντας στο πλέον εξαφανισμένο είδος Enhydra macrodonta και την σύγχρονη θαλάσσια ενυδρίδα, Enhydra lutris.[4] Η θαλάσσια ενυδρίδα εξελίχθηκε αρχικά στο βόρειο Χοκκάιντο και την Ρωσία και μετά εξαπλώθηκε ανατολικά στις Αλεούτιες Νήσους, στην ηπειρωτική Αλάσκα και κατά μήκος της βορειοαμερικανικής ακτής.[13] Σε σύγκριση μα τα κητώδη, τα σειρηνοειδή και τα πτερυγιόποδα, τα οποία μπήκαν στο νερό κατά προσέγγιση 50, 40, και 20 Εχπ, αντίστοιχα, η θαλάσσια ενυδρίδα είναι σχετικά νέα στις θάλασσες.[14] Από την άλλη, πάντως, η θαλάσσια ενυδρίδα είναι πιό προσαρμοσμένη στο νερό από ότι τα πτερυγιόποδα, τα οποία πρέπει να βγουν έξω στη στεριά ή στον πάγο για να γεννήσουν.[15]
Ένα συγγενές είδος έχει περιγραφεί, η Enhydra reevei, από το Πλειστόκαινο στην Ανατολική Αγγλία. Ο ολότυπος, ήταν στο Κάστρο του Νόργουιτς αλλά φαίνεται ότι έχει χαθεί. Μόνο ένα ακόμη δείγμα είναι γνωστό.[16]
Τα τρία αναγνωρισμένα υποείδη, τα οποία ποικίλουν στο μέγεθος του σώματος και σε κάποια χαρακτηριστικά του κρανίου και των δοντιών, είναι:[8][17]
Η προσπάθεια για επανεισαγωγή στην ακτή του Όρεγκον δεν ήταν επιτυχής. Ωστόσο, επανεισαγωγές το 1969 και το 1970 στην ακτή του Ουάσιγκτον στέφθηκαν με μεγάλη επιτυχία και οι θαλάσσιες ενυδρίδες έχουν επεκταθεί στην παλιά τους ζώνη.
Η θαλάσσια ενυδρίδα είναι ένα από τα μικρότερα είδη θαλάσσιων θηλαστικών, αλλά είναι η βαρύτερη ικτίδα.[10] Οι αρσενικές θαλάσσιες ενυδρίδες συνήθως ζυγίζουν 22 με 45 χιλιόγραμμα και έχουν 1,2 με 1,5 μέτρα μήκος, αν και έχουν καταγραφεί δείγματα 54 χιλιόγραμμων.[22] Τα θηλυκά είναι μικρότερα, ζυγίζοντας 14 με 33 χιλιόγραμμα και μετρώντας 1,0 με 1,4 μέτρα σε μήκος.[23]
Αντίθετα με τα περισσότερα άλλα θαλάσσια θηλαστικά, η θαλάσσια ενυδρίδα δεν έχει παχύ στρώμα υποδόριου λίπους και βασίζεται στην εξαιρετικά πυκνή γούνα της για να παραμείνει ζεστή.[24] Με έως και 150.000 τρίχες ανά τετραγωνικό εκατοστόμετρο, η γούνα της είναι η πυκνότερη από κάθε ζώου.[25] Η γούνα αποτελείται από ένα μακρύ, αδιάβροχο προστατευτικό τρίχωμα και και ένα κοντό υποτρίχωμα· το προστατευτικό τρίχωμα κρατά το πυκνό υποτρίχωμα ξηρό. Το κρύο νερό έτσι παραμένει μακριά από το δέρμα και η απώλεια θερμότητας περιορίζεται.[23] Η γούνα είναι πυκνή καθ' όλη την διάρκεια του χρόνου, καθώς πέφτει και αντικαθίσταται βαθμηδόν και όχι σε ξεχωριστή εποχή.[26] Καθώς η ικανότητα του προστατευτικού τριχώματος να απωθεί το νερό βασίζεται στην μέγιστη καθαριότητα, η θαλάσσια ενυδρίδα έχει την ικανότητα να φτάνει και να περιποιείται την γούνα σε κάθε μέρος του σώματος, εκμεταλλευόμενη το χαλαρό δέρμα της και έναν ασυνήθιστα ευλύγιστο σκελετό.[27] Ο χρωματισμός της γούνας έγκειται συνήθως σε βαθύ καστανό με αργυρόγκριζα στίγματα, αλλά μπορεί να κυμαίνεται από κιτρινωπό ή γκριζωπό καστανό μέχρι σχεδόν μαύρο.[28] Στους ενήλικες, το κεφάλι, ο λαιμός και το στήθος έχουν ανοιχτότερο χρώμα από το υπόλοιπο σώμα.[28]
Η θαλάσσια ενυδρίδα εμφανίζει πολυάριθμες προσαρμογές στο θαλάσσιο περιβάλλον της. Τα ρουθούνια και τα μικρά αφτιά μπορούν να κλείνουν.[29] Τα πισινά πόδια, τα οποία παρέχουν την περισσότερη από την ώθηση στην κολύμβηση, είναι μακριά, γενικά ισιωμένα και τα δάκτυλα συνδέονται πλήρως μεταξύ τους με μεμβράνη.[30] Το πέμπτο δάκτυλο σε κάθε πισινό πόδι είναι μακρύτερο, διευκολύνοντας την κολύμβηση, αλλά κάνοντας το βάδισμα δύσκολο.[31] Η ουρά είναι αρκετά κοντή, χοντρή, ελαφρώς ισιωμένη και μυώδης. Οι μπροστινές πατούσες είναι κοντές με συσταλτά νύχια, με σκληρά πέλματα στις παλάμες που επιτρέπει να πιάνει μια γλιστερή λεία.[32]
Η θαλάσσια ενυδρίδα ωθείται υποβρυχίως κινώντας το πίσω τελικό μέρος του σώματός της, συμπεριλαμβανομένης της ουράς της και των πισινών ποδιών, πάνω-κάτω,[30] και είναι ικανή να αναπτύξει ταχύτητες έως και 9 χιλιόμετρα ανά ώρα.[8] Όταν βρίσκεται κάτω από το νερό, το σώμα της είναι μακρύ και υδροδυναμικό, με τα κοντά μπροστινά άκρα πιεσμένα στενά πάνω στο στήθος.[33] όταν βρίσκεται στην επιφάνεια του νερού, συνήθως επιπλέει με την πλάτη της και κινείται κουνώντας τα πόδια της και την ουρά της από την μία πλευρά στην άλλη.[34] Όταν ξεκουράζεται μπορεί να διπλώση και τα τέσσερα άκρα πάνω στον κορμό για να διατηρήσει την θερμότητα, ενώ σε ιδιαίτερα ζεστές ημέρες, μπορεί να βάζει τα πίσω πόδια κάτω από το νερό για να δροσίζεται.[35] Το σώμα της θαλάσσιας ενυδρίδας έχει υψηλή άνωση εξαιτίας της μεγάλης πνευματικής της χωρητικότητας – περίπου 2,5 φορές μεγαλύτερη από αυτή παρόμοιων στο μέγεθος χερσαίων θηλαστικών[36] – και του αέρα που παγιδεύεται στην γούνα της. Η θαλάσσια ενυδρίδα έχει αδέξιο και κυλιστό βάδισμα στην ξηρά και τρέχει πηδώντας.[31]
Τα μακριά, πολύ ευαίσθητα μουστάκια και οι μπροστινές πατούσες βοηθούν την θαλάσσια ενυδρίδα να βρει τη λεία της με την αφή όταν τα νερά είναι σκοτεινά.[37] Ερευνητές έχουν σημειώσει όταν πλησιάζουν σε απόσταση που προσφέρει καθαρή θέα, ότι οι θαλάσσιες ενυδρίδες αντιδρούν ταχύτερα όταν ο άνεμος φυσά προς την κατεύθυνση των ζώων, δείχνοντας ότι η αίσθηση της οσμής είναι σημαντικότερη από την όραση ως προειδοποιητική αίσθηση.[38] Άλλες παρατηρήσεις δείχνουν ότι η όραση της θαλάσσιας ενυδρίδας είναι χρήσιμη πάνω και κάτω από το νερό, αν και όχι τόσο καλή όσο αυτή που διαθέτουν οι φώκιες.[39] Η ακοή της δεν είναι ούτε ιδιαίτερα οξεία ούτε φτωχή.[40]
Τα 32 δόντια ενός ενηλίκου, κυρίως οι γομφίοι, είναι επίπεδοι και κυκλικοί, σχεδιασμένοι να συνθλίβει και όχι να κόβει την τροφή.[41] Οι φώκιες και οι θαλάσσιες ενυδρίδες είναι τα μόνα σαρκοφάγα με δύο ζευγάρια κάτω κοπτήρων και όχι τρία·[42] ο ενήλικος οδοντικός τύπος είναι 3.1.3.12.1.3.2 [43]
Η θαλάσσια ενυδρίδα έχει μεταβολικό ρυθμό δύο ή τρεις φορές αυτής ενός συγκριτικά ισομεγέθους χερσαίου θηλαστικού. Πρέπει να τρώει περίπου το 25 με 38% του βάρους του σώματός της σε τροφή κάθε μέρα για να κάψει τις θερμίδες που είναι απαραίτητες για να αντιμετωπίσει την απώλεια θερμότητας λόγω του περιβάλλοντος κρύου νερού.[44][45] Η πεπτική της αποδοτικότητα εκτιμάται σε 80 με 85%,[46] και η τροφή πέπτεται σε τρεις μόνο ώρες.[24] Το μεγαλύτερο μέρος των αναγκών της για νερό ικανοποιούνται μέσω της πρόσληψης τροφής, μολονότι, σε αντίθεση με τα περισσότερα άλλα θαλάσσια θηλαστικά, πίνει επίσης θαλασσινό νερό. Τα σχετικά μεγάλα νεφρά της δίνουν την ικανότητα να αντλεί γλυκό νερό από το θαλασσινό νερό και να αποβάλλει τα συγκεντρωμένα ούρα.[47]
Η θαλάσσια ενυδρίδα είναι δρα την ημέρα. Αρχίζει την αναζήτηση τροφής μία ώρα πριν την ανατολή και το μεσημέρι ξεκουράζεται.[48] Ύστερα επιστρέφει στην αναζήτηση τροφής για λίγες ώρες το απόγευμα και σταματά πριν την δύση του ηλίου. Μία τρίτη περίοδος αναζήτησης τροφής μπορεί να λάβει χώρα τα μεσάνυχτα.[48] Τα θηλυκά που έχουνε μικρά φαίνονται να προτιμούν να τρέφονται την νύχτα.[48] Παρατηρήσεις στον χρόνο που μία θαλάσσια ενυδρίδα πρέπει να αφιερώνει κάθε μέρα στην αναζήτηση τροφής κυμαίνεται από το 24 στο 60%, προφανώς βάσει της διαθεσιμότητας τροφής στην περιοχή.[49]
Οι θαλάσσιες ενυδρίδες περνάνε τον περισσότερο χρόνο τους στην περιποίηση, που αποτελείται από τον καθαρισμό της γούνας, από το ξέμπλεγμα κόμπων, από την απομάκρυνση σκόρπιων τριχών, από το τρίψιμο της γούνας για την αποβολή του νερού και την εισαγωγή αέρα και το φύσημα αέρα μέσα στην γούνα. Στον τυχαίο παρατηρητή, η θαλάσσια ενυδρίδα μοιάζει σαν ξύνεται, αλλά δεν είναι γνωστό να έχει ψείρες ή άλλα παράσιτα στην γούνα της.[50] Όταν τρώνε, οι θαλάσσιες ενυδρίδες γλιστρούν στο νερό, καθώς φαίνεται για να ξεπλύνουν την γούνα τους από ίχνη τροφής.[51]
Η θαλάσσια ενυδρίδα κυνηγά με σύντομες καταδύσεις, συχνά στον βυθό. Αν και μπορεί να κρατήσει την αναπνοή της έως και πέντε λεπτά,[29] οι καταδύσεις της διαρκούν χαρακτηριστικά περίπου ένα λεπτό και όχι περισσότερο από τέσσερα.[23] Είναι το μόνο θαλάσσιο ζώο ικανό να σηκώνει και να αναποδογυρίζει πέτρες, πράγμα το οποίο συχνά κάνει με τα μπροστινά του πόδια όταν αναζητά λεία.[51] Η θαλάσσια ενυδρίδα επίσης μπορεί να μαζεύει σαλιγκάρια και άλλους οργανισμούς από τις κέλπιες και να σκάβει βαθιά στην λάσπη του πυθμένα για αχιβάδες.[51] Είναι το μόνο θαλάσσιο θηλαστικό που πιάνει ψάρια με τα με τα μπροστινά του πόδια και όχι με τα δόντια.[24]
Κάτω από κάθε μπροστινό πόδι, η θαλάσσια ενυδρίδα έχει έναν χαλαρό σάκο δέρματος που εκτείνεται μέχρι τον θώρακα. Σε αυτό τον σάκο (κατά προτίμηση τον αριστερό), το ζώο αποθηκεύει την τροφή που συνέλεξε για να την φέρει στην επιφάνεια. Αυτός ο σάκος επίσης έχει ένα βράχο, μοναδικό στις ενυδρίδες, που χρησιμοποιείται για να ανοίγει τα διάφορα θαλασσινά και τις αχιβάδες.[52] Όταν ανέβει στην επιφάνεια, η θαλάσσια ενυδρίδα τρώει ενώ επιπλέει ανάσκελα, χρησιμοποιώντας τα μπροστινά πόδια της για να σχίζει την τροφή και να την φέρνει στο στόμα της. Μπορεί να μασάει και να καταπίνει μικρά μύδια με τα κελύφη τους.[53] Χρησιμοποιεί τους κάτω κοπτήρες για να φτάσει το κρέας της λείας της.[54] Για να φάει μεγάλους αχινούς, οι οποίοι καλύπτονται στο μεγαλύτερο μέρος τους από αγκάθια, η θαλάσσια ενυδρίδα δαγκώνει στην κάτω πλευρά όπου τα αγκάθια είναι πιο κοντά, και γλείφει το μαλακό περιεχόμενο του κελύφους του αχινού.[53]
Η χρήση από την θαλάσσια ενυδρίδα πετρών όταν κυνηγά και τρέφεται την κάνει ένα από τα λίγα είδη θηλαστικών που χρησιμοποιούν εργαλεία.[55] Για να ανοίξει τα σκληρά όστρακα, κοπανά την λεία της και με τα δύο πόδια σε ένα βράχο τοποθετημένο στο στήθος της. Για να αποσπάσει ένα αφτί της θάλασσας από τον βράχο του, σφυροκοπά το όστρακο του αφτιού της θάλασσας χρησιμοποιώντας μία μεγάλη πέτρα, με συχνότητα 45 χτυπήματα σε 15 δευτερόλεπτα.[23] Η απόσπαση ενός αφτιού της θάλασσας, το οποίο μπορεί να προσκολληθεί στον βράχο με μία δύναμη ίση με 4.000 φορές το βάρος του σώματός του, απαιτεί πολλαπλές καταδύσεις.[23]
Μολονότι κάθε ενήλικο και ανεξάρτητο νεαρό άτομο ψάχνει για τροφή μόνο του, οι θαλάσσιες ενυδρίδες έχουν την τάση να ξεκουράζονται μαζί σε ομάδες του ίδιου φύλου που καλούνται σχεδίες. Μία σχεδία συνήθως περιλαμβάνει 10 έως 100 ζώα, με τις σχεδίες αρσενικών να είναι μεγαλύτερες από αυτές των θηλυκών.[57] Η μεγαλύτερη σχεδία που έχει παρατηρηθεί ποτέ περιελάμβανε πάνω από 2000 θαλάσσιες ενυδρίδες. Για να μην παρασύρονται στα ανοιχτά όταν ξεκουράζονται ή τρώνε, οι θαλάσσιες ενυδρίδες τυλίγονται στις κέλπιες.[58]
Μία αρσενική θαλάσσια ενυδρίδα έχει περισσότερες πιθανότητες να ζευγαρώσει αν διατηρεί επικράτεια αναπαραγωγής σε μία έκταση η οποία προτιμάται επίσης από θηλυκά.[59] καθώς το φθινόπωρο αποτελεί την αιχμή της περιόδου αναπαραγωγής στις περισσότερες περιοχές, τα αρσενικά κατά κανόνα υπερασπίζονται την επικράτειά τους μόνο από την άνοιξη έως το φθινόπωρο.[59] Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, τα αρσενικά περιπολούν τα σύνορα των εδαφών τους για να αποκλείσουν άλλα αρσενικά,[59] μολονότι οι πραγματικές μάχες είναι σπάνιες.[57] Τα ενήλικα θηλυκά κυκλοφορούν ελεύθερα μεταξύ των περιοχών των αρσενικών, όπου υπερτερούν αριθμητικά των ενήλικων αρσενικών κατά μέσο όρο με αναλογία πέντε προς ένα.[59] Τα αρσενικά που δεν έχουν επικράτειες τείνουν να συναθροίζονται σε μεγάλες, αποτελούμενες μόνο από αρσενικά, ομάδες,[59] και και κολυμπούν μέσα στις περιοχές των θηλυκών όταν όταν αναζητούν σύντροφο.[60]
Τα είδη επιδεικνύουν μία ποικιλία φωνητικών συμπεριφορών. Το κλάμα ενός κουταβιού συχνά συγκρίνεται με αυτό ενός γλάρου.[61] Τα θηλυκά κουκουρίζουν όταν είναι προφανώς ικανοποιημένοι· τα αρσενικά αντίθετα γρυλλίζουν.[62] Θλιμμένα ή φοβισμένα ενήλικα άτομα σφυρίζουν ή σε ακραίες περιστάσεις, ουρλιάζουν.[61]
Παρ' όλο που οι θαλάσσιες ενυδρίδες μπορούν να γίνουν παιχνιδιάρικες και κοινωνικές, δεν θεωρούνται πραγματικά κοινωνικά ζώα.[63] Ξοδεύουν πολύ χρόνο μόνες τους, και κάθε ενήλικο άτομο μπορεί να καλύψει τις ανάγκες του που σχετίζονται με το κυνήγι, την περιποίηση και την άμυνα.[63]
Οι θαλάσσιες ενυδρίδες είναι πολύγυνες: τα αρσενικά έχουν πολλαπλούς θηλυκούς συντρόφους. Ωστόσο, η προσωρινή σύνδεση ζεύγους γίνεται για λίγες ημέρες ανάμεσα σε ένα θηλυκό που βρίσκεται σε οίστρο και τον σύντροφό του.[51] Το ζευγάρωμα λαμβάνει χώρα μέσα στο νερό και μπορεί να είναι σκληρό, καθώς το αρσενικό δαγκώνει το θηλυκό στο ρύγχος – πράγμα που συχνά αφήνει ουλές στη μύτη – και μερικές φορές κρατά το κεφάλι του κάτω από το νερό.[8][64]
Γεννήσεις συμβαίνουν όλο το χρόνο, αλλά κορυφώνονται μεταξύ Μαΐου και Ιουνίου στους βόρειους πληθυσμούς και μεταξύ Ιανουαρίου και Μαρτίου στους νότιους πληθυσμούς.[65] Η κυοφορία φαίνεται να ποικίλλει από 4 έως 12 μήνες, καθώς το είδος έχει την ικανότητα εμβρυϊκής διάπαυσης, ακολουθούμενη από τους τέσσερις μήνες της εγκυμοσύνης.[65] Στην Καλιφόρνια, οι θαλάσσιες ενυδρίδες συνήθως αναπαράγονται κάθε χρόνο, περίπου δύο φορές πιο συχνά από εκείνες στην Αλάσκα.[66]
Η γέννηση συνήθως λαμβάνει χώρα στο νερό και συνήθως γεννιέται μόνο ένα κουτάβι που ζυγίζει 1,4 με 2,3 χιλιόγραμμα.[67] Τα δίδυμα αποτελούν ένα ποσοστό 2% των γεννήσεων· ωστόσο, μόνο ένα κουτάβι επιζεί.[8] Στην γέννηση, τα μάτια είναι ανοιχτά, δέκα δόντια είναι ορατά και το κουτάβι έχει ένα λεπτό στρώμα βρεφικής γούνας.[68] Έχει παρατηρηθεί ότι οι μητέρες γλείφουν και φουσκώνουν την γούνα του νεογέννητου για ώρες· μετά την περιποίηση, η γούνα του κουταβιού συγκρατεί τόσο πολύ αέρα, που το κουτάβι επιπλέει σαν φελλός και αδυνατεί να καταδυθεί.[69] Η αφράτη βρεφική γούνα αντικαθίσταται από την ενήλικη γούνα μετά από περίπου 13 εβδομάδες.[3]
Ο θηλασμός διαρκεί έξι με οκτώ μήνες στους πληθυσμούς της Καλιφόρνιας και τέσσερις με δώδεκα μήνες στην Αλάσκα, με την μητέρα να αρχίζει να προσφέρει κομμάτια λείας στον πρώτο με δεύτερο μήνα.[71] Το γάλα από τις δύο κοιλιακές θηλές της θαλάσσιας ενυδρίδας είναι πλούσιο σε λίπη και μοιάζει περισσότερο με το γάλα άλλων θαλάσσιων θηλαστικών παρά με αυτό των άλλων ικτίδων.[72]Ένα κουτάβι, με την καθοδήγηση της μητέρας του, εξασκείται στην κολύμβηση και στις καταδύσεις για αρκετές εβδομάδες πριν καταφέρει να φτάσει στο βυθό της θάλασσας. Αρχικά, τα αντικείμενα που ανασύρει έχουν μικρή διατροφική αξία, όπως έντονα χρωματισμένοι αστερίες και βότσαλα.[52]Τα νεαρά άτομα συνήθως ανεξαρτητοποιούνται σε έξι με οκτώ μήνες, αλλά η μητέρα μπορεί να αναγκαστεί να εγκαταλείψει το κουτάβι της, αν δεν μπορεί να βρει αρκετή τροφή για αυτό[73] από την άλλη, ένα κουτάβι μπορεί να θηλάζει μέχρι να φτάσει σχεδόν το μέγεθος ενηλίκου.[67] Η θνησιμότητα των κουταβιών είναι υψηλή, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια του πρώτου χειμώνα του ατόμου – κατ᾽εκτίμηση, μόνο το 25% των κουταβιών επιζούν στον πρώτο χρόνο.[73] Τα κουτάβια που γεννήθηκαν από έμπειρες μητέρες έχουν τα υψηλότερα ποσοστά επιβίωσης.[74]
Τα θηλυκά εκτελούν όλα τα καθήκοντα της σιτίσεως και της ανατροφής των μικρών και έχει παρατηρηθεί περιστασιακά να φροντίζουν και ορφανά κουτάβια.[75] Περισσότερα έχουν γραφεί γύρω από το επίπεδο της αφοσιώσεως των μητέρων θαλάσσιων ενυδρίδων προς τα κουτάβια τους – μία μητέρα δίνει στο βρέφος της σχεδόν συνεχή προσοχή, λικνίζοντάς το στο στήθος της μακριά από το παγωμένο νερό και περιποιούμενη προσεκτικά την γούνα του.[76] Όταν αναζητεί τροφή, αφήνει το κουτάβι της να επιπλέει στο νερό, κάποιες φορές τυλιγμένο σε κέλπιες για να αποφευχθεί ο κίνδυνος να παρασυρθεί·[77] αν το κουτάβι δεν κοιμάται, κλαίει δυνατά ωσότου αυτή επιστρέψει.[78]Είναι γνωστό ότι μητέρες μεταφέρουν τα κουτάβια τους για μέρες μετά τον θάνατό τους.[70]
Τα θηλυκά γίνονται σεξουαλικώς ώριμα περίπου στον τρίτο ή τέταρτο χρόνο και τα αρσενικά γύρω στον πέμπτο· ωστόσο, τα αρσενικά συχνά δεν ζευγαρώνουν επιτυχώς μέχρι και λίγα χρόνια αργότερα.[79] Ένα αιχμάλωτο αρσενικό αποκτά απογόνους σε ηλικία 19 ετών.[67] Στη φύση, οι θαλάσσιες ενυδρίδες ζουν με ανώτατο όριο ηλικίας τα 23 έτη,[23] με μέση διάρκεια ζωής 10-15 χρόνια για τα αρσενικά και 15-20 έτη για τα θηλυκά.[80] Αρκετά αιχμάλωτα άτομα έχουν ζήσει πάνω από 20 έτη και ένα θηλυκό στο Ενυδρείο του Σιάτλ πέθανε σε ηλικία 28 χρονών.[81] Οι θαλάσσιες ενυδρίδες στην φύση συχνά φθείρουν τα δόντια τους, τα οποία μπορεί να ευθύνονται για την φαινομενικά μικρότερη διάρκεια ζωής τους.[82]
Υπάρχουν αρκετές τεκμηριωμένες περιπτώσεις στις οποίες αρσενικές θαλάσσιες ενυδρίδες έχουν βιαίως συνουσιασθεί με νεαρές κοινές φώκιες, κάποιες φορές έχοντας ως αποτέλεσμα τον θάνατο.[83]
Οι θαλάσσιες ενυδρίδες ζουν σε παράκτια ύδατα με 15 - 23 μέτρα βάθος,[84] και συχνά σε απόσταση ενός χιλιομέτρου.[85] Απαντούν συνήθως σε περιοχές προστατευμένες από τους ισχυρούς ανέμους των ωκεανών, όπως βραχώδεις ακτές, πυκνά δάση κελπιών και κοραλλιογενείς υφάλους.[86]
Η θαλάσσια ενυδρίδα (Enhydra lutris) είναι ένα θαλάσσιο θηλαστικό, που ζει στις ακτές του βορείου και ανατολικού Ειρηνικού Ωκεανού. Οι ενήλικες θαλάσσιες ενυδρίδες έχουν βάρος μεταξύ 14 και 45 χιλιόγραμμων, όντας έτσι τα βαρύτερα αλλά και τα πιο μικρόσωμα μέλη της οικογένειας των Ικτιδιδών. Αντίθετα με τα περισσότερα θαλάσσια θηλαστικά, η βασική μορφή μόνωσης της θαλάσσιας ενυδρίδας είναι ένα εξαιρετικά παχύ στρώμα γούνας, που θεωρείται το πυκνότερο σε όλο το ζωικό βασίλειο. Παρά το γεγονός ότι μπορεί να περπατήσει στην ξηρά, η θαλάσσια ενυδρίδα ζει κυρίως στον ωκεανό.
Η θαλάσσια ενυδρίδα κατοικεί σε παράκτιο κυρίως περιβάλλον, όπου βουτάει στο βυθό της θάλασσας προς αναζήτηση τροφής. Τρέφεται κυρίως με θαλάσσια ασπόνδυλα όπως αχινούς, διάφορα μαλάκια και καρκινοειδή, και κάποια είδη ψαριών. Οι συνήθειές της σχετικά με την αναζήτηση και την κατανάλωση τροφής είναι αξιοσημείωτες από πολλές απόψεις. Πρώτον, το γεγονός ότι χρησιμοποιεί πέτρες για να αποσπάσει το θήραμα και για να ανοίξει τα όστρακα την καθιστά ένα από τα λίγα είδη θηλαστικών που χρησιμοποιούν εργαλεία. Αποτελούν είδος κλειδί, ελέγχοντας τους πληθυσμούς των αχινών, οι οποίοι διαφορετικά θα προκαλούσαν εκτεταμένες ζημιές στα οικοσυστήματα των δασών κελπιών. Η διατροφή της περιλαμβάνει θηράματα που θεωρούνται και από τον άνθρωπο ως αξιόλογη τροφή, οδηγώντας σε συγκρούσεις μεταξύ των θαλάσσιων ενυδρίδων και της αλιείας.
Οι θαλάσσιες ενυδρίδες, των οποίων οι αριθμοί κάποτε ήταν 150.000–300.000, κυνηγήθηκαν πολύ για τη γούνα τους μεταξύ του 1741 και του 1911 και ο παγκόσμιος πληθυσμός έπεσε στα 1.000–2.000 . Μια διεθνής απαγόρευση του κυνηγιού, προσπάθειες διατήρησης της και το πρόγραμμα επιστροφής τους σε περιοχές όπου κατοικούσαν παλαιότερα, συνέβαλαν στην ανάκαμψη των αριθμών. Τώρα καταλαμβάνουν τα δύο τρίτα τις παλιάς τους ζώνης. Η ανάκαμψη των θαλάσσιων ενυδρίδων θεωρείται μία σημαντική επιτυχία στην διατήρηση της θαλάσσιας ζωής, μολονότι οι πληθυσμοί στις Αλεούτιες Νήσους και στην Καλιφόρνια έχουν προσφάτως μειωθεί ή έχουν σταθεροποιηθεί σε χαμηλά επίπεδα. Για αυτό, η θαλάσσια ενυδρίδα συνεχίζει να κατατάσσεται στα είδη με κίνδυνο εξαφάνισης.
Калан (лат. Enhydra lutris, L. 1753) — деңиз кундузу - сүт эмүүчүлөрдүн суусарлар тукумундагы жырткыч.
Сууда жашайт, жакшы сүзөт. Денесинин уз. 1,5 м, салм. 40 кг га жетет. Башы тоголок, муруту узун, буту кыска, арткы буту сүзгүч калакка окшош. Куйругу жалпак, уз. 35 см ге жакын. Териси кара күрөр же кара, баалуу.
Тынч океандын түндүгүндө жана Американын Аляскадан тартып Калифорнияга чейинки жээктеринде кеңири таралган. Курил жана Командор аралдарында кездешет, арчылыктан азайып кеткендиктен Каланды уулоого тыюу салынган. Суу жаныбарлары менен азыктанат. Жылына бирди, кээде экини тууйт.
समुद्री ऊदबिलाव (अंग्रेज़ी: Sea otter, वैज्ञानिक नाम: Enhydra lutris) समुद्र में रहने वाला एक ऊदबिलाव है जो प्रशांत महासागर के उत्तरी और पूर्वी छोरों के तटों पर पाया जाता है। इस समुद्री स्तनधारी का वज़न 14 से 45 किलोग्राम के बीच होता है जो अन्य ऊदबिलाव जातियों और रासू (वीज़ल) परिवार (जिसमें ऊदबिलावों के साथ-साथ नेवले और रासू भी आते हैं) के अन्य सदस्यों से ज़्यादा है, हालांकि यह अन्य समुद्री स्तनधारियों की तुलना में कम है। ठन्डे समुद्रों में इनकी मोटी और चर्बीयुक्त खालें और घने बाल इन्हें गर्म रखते हैं। हालांकि यह ज़मीन पर चल सकते हैं फिर भी यह अपना अधिकाँश जीवन समुद्र में बिताते हैं।
सागर में यह नीचे फ़र्श तक डुबकी लगाकर जलसाही, सीप, क्रस्टेशिया और मछलियों की कुछ जातियों को पकड़कर अपना आहार बनाते हैं। शंख या सीप के अन्दर छुपने वाले जानवरों को यह अक्सर पत्थरों से तोड़कर खाते हैं, जिस वजह से यह मानवों के अतिरिक्त उन गिनती के जानवरों में हैं जो औज़ार इस्तेमाल करते हैं। किसी ज़माने में इनकी संख्या 1.5 से 3 लाख होती थी लेकिन सन् 1741-1911 काल में इनकी ख़ालों के लिए इनका खुलकर शिकार किया गया जिस से इनकी विश्वभर की आबादी केवल 1,000-2,000 रह गई। उसके बाद इनके शिकार पर अंतर्राष्ट्रीय पाबंदी लगने से इनकी संख्या फिर से कुछ बढ़ी है।
समुद्री ऊदबिलाव (अंग्रेज़ी: Sea otter, वैज्ञानिक नाम: Enhydra lutris) समुद्र में रहने वाला एक ऊदबिलाव है जो प्रशांत महासागर के उत्तरी और पूर्वी छोरों के तटों पर पाया जाता है। इस समुद्री स्तनधारी का वज़न 14 से 45 किलोग्राम के बीच होता है जो अन्य ऊदबिलाव जातियों और रासू (वीज़ल) परिवार (जिसमें ऊदबिलावों के साथ-साथ नेवले और रासू भी आते हैं) के अन्य सदस्यों से ज़्यादा है, हालांकि यह अन्य समुद्री स्तनधारियों की तुलना में कम है। ठन्डे समुद्रों में इनकी मोटी और चर्बीयुक्त खालें और घने बाल इन्हें गर्म रखते हैं। हालांकि यह ज़मीन पर चल सकते हैं फिर भी यह अपना अधिकाँश जीवन समुद्र में बिताते हैं।
सागर में यह नीचे फ़र्श तक डुबकी लगाकर जलसाही, सीप, क्रस्टेशिया और मछलियों की कुछ जातियों को पकड़कर अपना आहार बनाते हैं। शंख या सीप के अन्दर छुपने वाले जानवरों को यह अक्सर पत्थरों से तोड़कर खाते हैं, जिस वजह से यह मानवों के अतिरिक्त उन गिनती के जानवरों में हैं जो औज़ार इस्तेमाल करते हैं। किसी ज़माने में इनकी संख्या 1.5 से 3 लाख होती थी लेकिन सन् 1741-1911 काल में इनकी ख़ालों के लिए इनका खुलकर शिकार किया गया जिस से इनकी विश्वभर की आबादी केवल 1,000-2,000 रह गई। उसके बाद इनके शिकार पर अंतर्राष्ट्रीय पाबंदी लगने से इनकी संख्या फिर से कुछ बढ़ी है।
ਸਮੁੰਦਰੀ ਓਟਰ ਉੱਤਰੀ ਅਤੇ ਪੂਰਬੀ ਉੱਤਰੀ ਪ੍ਰਸ਼ਾਂਤ ਮਹਾਂਸਾਗਰ ਦੇ ਸਮੁੰਦਰੀ ਕੰਢੇ ਦਾ ਸਮੁੰਦਰੀ ਇਸਤਰੀ ਜੀਵ ਹੈ। ਬਾਲਗ ਸਮੁੰਦਰੀ ਓਟਰ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ 14 and 45 kg (31 and 99 lb) ਵਿਚਕਾਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਵੀਜ਼ਲ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਨੇੜੇ ਦਾ ਦੱਸਦੇ ਹਨ। ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਸਮੁੰਦਰੀ ਜੀਵ ਥਣਧਾਰੀ ਜਾਨਵਰਾਂ ਦੇ ਉਲਟ, ਸਮੁੰਦਰ ਦੇ ਓਟਰ ਦਾ ਮੁਢਲੇ ਰੂਪ ਦਾ ਇਨਸੂਲੇਸ਼ਨ ਇੱਕ ਫਰ ਦਾ ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਸੰਘਣਾ ਕੋਟ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ ਜਾਨਵਰਾਂ ਦੇ ਰਾਜ ਵਿੱਚ ਸੰਘਣਾ ਹੈ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਇਹ ਧਰਤੀ 'ਤੇ ਤੁਰ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਸਮੁੰਦਰ ਦਾ ਓਟਰ ਸਮੁੰਦਰ ਵਿੱਚ ਸਿਰਫ ਰਹਿਣ ਲਈ ਸਮਰੱਥ ਹੈ।
ਇਹ ਸਮੁੰਦਰੀ ਕੰਢੇ ਨੇੜਲੇ ਵਾਤਾਵਰਣ ਵਿੱਚ ਵੱਸਦੇ ਹਨ, ਜਿਥੇ ਇਹ ਚਾਰਾ ਪਾਉਣ ਲਈ ਸਮੁੰਦਰ ਦੇ ਤਲ ਵੱਲ ਡੁੱਬਦਾ ਹੈ। ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਸਮੁੰਦਰੀ ਇਨਵਰਟੈਬਰੇਟਸ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਸਮੁੰਦਰੀ ਅਰਚਿਨ, ਵੱਖ ਵੱਖ ਮੋਲਕਸ ਅਤੇ ਕ੍ਰਾਸਟੀਸੀਅਨਾਂ ਅਤੇ ਮੱਛੀਆਂ ਦੀਆਂ ਕੁਝ ਕਿਸਮਾਂ ਦਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਦੇ ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ ਖਾਣ ਦੀਆਂ ਅਤੇ ਖਾਣ ਦੀਆਂ ਆਦਤਾਂ ਕਈ ਪੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਧਿਆਨ ਦੇਣ ਯੋਗ ਹਨ। ਪਹਿਲਾਂ, ਸ਼ਿਕਾਰ ਨੂੰ ਉਜਾੜਨ ਅਤੇ ਸ਼ੈੱਲ ਖੋਲ੍ਹਣ ਲਈ ਇਸ ਦੀਆਂ ਚੱਟਾਨਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਸੰਦਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਨ ਵਾਲੀਆਂ ਕੁਝ ਥਣਧਾਰੀ ਜੀਵਾਂ ਵਿਚੋਂ ਇਕ ਬਣ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਦੀ ਬਹੁਤੀ ਰੇਂਜ ਵਿਚ, ਇਹ ਇਕ ਕੀਸਟੋਨ ਪ੍ਰਜਾਤੀ ਹੈ, ਸਮੁੰਦਰੀ ਅਰਚਿਨ ਆਬਾਦੀਆਂ ਨੂੰ ਨਿਯੰਤਰਿਤ ਕਰਦੀ ਹੈ ਜੋ ਕਿ ਕੈਲਪ ਦੇ ਜੰਗਲਾਂ ਦੇ ਵਾਤਾਵਰਣ ਨੂੰ ਵਧੇਰੇ ਨੁਕਸਾਨ ਪਹੁੰਚਾਉਂਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਦੀ ਖੁਰਾਕ ਵਿੱਚ ਸ਼ਿਕਾਰ ਪ੍ਰਜਾਤੀਆਂ ਸ਼ਾਮਲ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ ਜਿਹੜੀਆਂ ਮਨੁੱਖ ਦੁਆਰਾ ਭੋਜਨ ਦੇ ਤੌਰ ਤੇ ਵੀ ਮਹੱਤਵਪੂਰਣ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਸਮੁੰਦਰੀ ਓਟਰ ਅਤੇ ਮੱਛੀ ਪਾਲਣ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਟਕਰਾਅ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਸਮੁੰਦਰੀ ਓਟਰ ਸਭ ਤੋਂ ਭਾਰਾ ਹੈ ( ਵਿਸ਼ਾਲ ਓਟਰ ਲੰਬਾ ਹੈ, ਪਰ ਮਹੱਤਵਪੂਰਣ ਤੌਰ 'ਤੇ ਪਤਲਾ) ਮਸਟੇਲੀਡੇ, ਪਰਿਵਾਰ ਦਾ ਮੈਂਬਰ ਹੈ [1] ਇਹ ਇਕ ਵਿਭਿੰਨ ਸਮੂਹ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿੱਚ 13 ਓਟਰ ਸਪੀਸੀਜ਼ ਅਤੇ ਧਰਤੀ ਦੇ ਜਾਨਵਰ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਨੇਜ, ਬੈਜਰ ਅਤੇ ਮਿੰਕ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ। ਐਨਹਾਈਡਰਾ ਪ੍ਰਜਾਤੀ ਦਾ ਇਕੋ ਇਕ ਮੈਂਬਰ, ਸਮੁੰਦਰ ਦਾ ਦੂਜਾ ਹੋਰ ਮਸਾਲੇ ਦੀਆਂ ਕਿਸਮਾਂ ਤੋਂ ਇੰਨਾ ਵੱਖਰਾ ਹੈ ਕਿ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਹਾਲ ਹੀ ਵਿਚ 1982 ਵਿਚ, ਕੁਝ ਵਿਗਿਆਨੀਆਂ ਦਾ ਮੰਨਣਾ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਕੰਨ ਰਹਿਤ ਸੀਲਾਂ ਦੇ ਵਧੇਰੇ ਨਜ਼ਦੀਕੀ ਹੈ।[2]
ਸਮੁੰਦਰੀ ਓਟਰ ਇਸਦੇ ਸਮੁੰਦਰੀ ਵਾਤਾਵਰਣ ਲਈ ਅਨੇਕਾਂ ਅਨੁਕੂਲਤਾਵਾਂ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਤ ਕਰਦਾ ਹੈ।ਇਸਦੇ ਨੱਕ ਅਤੇ ਛੋਟੇ ਕੰਨ ਬੰਦ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਨ। [3] ਹਿੰਦ ਦੇ ਪੈਰ, ਜੋ ਤੈਰਾਕੀ ਵਿਚ ਇਸਦੇ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਪ੍ਰਸਾਰ ਨੂੰ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਲੰਬੇ, ਚੌੜੇ ਅਤੇ ਚੌੜੇ ਅਤੇ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਵੈੱਬ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। [4] ਹਰ ਇੱਕ ਪੈਰ ਦਾ ਪੰਜਵਾਂ ਅੰਕ ਸਭ ਤੋਂ ਲੰਬਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਇਸ ਦੇ ਪਿਛਲੇ ਪਾਸੇ ਤੈਰਨ ਦੀ ਸਹੂਲਤ ਦਿੰਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਤੁਰਨਾ ਮੁਸ਼ਕਲ ਬਣਾਉਂਦਾ ਹੈ। [5] ਪੂਛ ਕਾਫ਼ੀ ਛੋਟੀ, ਸੰਘਣੀ, ਥੋੜੀ ਜਿਹੀ ਸਮਤਲ ਅਤੇ ਮਾਸਪੇਸ਼ੀ ਵਾਲੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਸਾਹਮਣੇ ਪੰਜੇ ਖਿੱਚਣ ਵਾਲੇ ਪੰਜੇ ਨਾਲ ਛੋਟੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਹਥੇਲੀਆਂ 'ਤੇ ਸਖ਼ਤ ਪੈਡ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਜੋ ਫਿਸਲਣ ਵਾਲੇ ਤਿਲਕਣ ਵਾਲੇ ਸ਼ਿਕਾਰ ਨੂੰ ਸਮਰੱਥ ਕਰਦੇ ਹਨ। [6] ਹੱਡੀਆਂ ਓਸਟੀਓਸਕਲੇਰੋਸਿਸ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦੀਆਂ ਹਨ, ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ ਨੂੰ ਘਟਾਉਣ ਲਈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਘਣਤਾ ਨੂੰ ਵਧਾਉਂਦੀਆਂ ਹਨ। [7]
ਸਮੁੰਦਰੀ ਓਟਰ ਉੱਤਰੀ ਅਤੇ ਪੂਰਬੀ ਉੱਤਰੀ ਪ੍ਰਸ਼ਾਂਤ ਮਹਾਂਸਾਗਰ ਦੇ ਸਮੁੰਦਰੀ ਕੰਢੇ ਦਾ ਸਮੁੰਦਰੀ ਇਸਤਰੀ ਜੀਵ ਹੈ। ਬਾਲਗ ਸਮੁੰਦਰੀ ਓਟਰ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ 14 and 45 kg (31 and 99 lb) ਵਿਚਕਾਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਵੀਜ਼ਲ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਨੇੜੇ ਦਾ ਦੱਸਦੇ ਹਨ। ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਸਮੁੰਦਰੀ ਜੀਵ ਥਣਧਾਰੀ ਜਾਨਵਰਾਂ ਦੇ ਉਲਟ, ਸਮੁੰਦਰ ਦੇ ਓਟਰ ਦਾ ਮੁਢਲੇ ਰੂਪ ਦਾ ਇਨਸੂਲੇਸ਼ਨ ਇੱਕ ਫਰ ਦਾ ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਸੰਘਣਾ ਕੋਟ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ ਜਾਨਵਰਾਂ ਦੇ ਰਾਜ ਵਿੱਚ ਸੰਘਣਾ ਹੈ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਇਹ ਧਰਤੀ 'ਤੇ ਤੁਰ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਸਮੁੰਦਰ ਦਾ ਓਟਰ ਸਮੁੰਦਰ ਵਿੱਚ ਸਿਰਫ ਰਹਿਣ ਲਈ ਸਮਰੱਥ ਹੈ।
ਇਹ ਸਮੁੰਦਰੀ ਕੰਢੇ ਨੇੜਲੇ ਵਾਤਾਵਰਣ ਵਿੱਚ ਵੱਸਦੇ ਹਨ, ਜਿਥੇ ਇਹ ਚਾਰਾ ਪਾਉਣ ਲਈ ਸਮੁੰਦਰ ਦੇ ਤਲ ਵੱਲ ਡੁੱਬਦਾ ਹੈ। ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਸਮੁੰਦਰੀ ਇਨਵਰਟੈਬਰੇਟਸ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਸਮੁੰਦਰੀ ਅਰਚਿਨ, ਵੱਖ ਵੱਖ ਮੋਲਕਸ ਅਤੇ ਕ੍ਰਾਸਟੀਸੀਅਨਾਂ ਅਤੇ ਮੱਛੀਆਂ ਦੀਆਂ ਕੁਝ ਕਿਸਮਾਂ ਦਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਦੇ ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ ਖਾਣ ਦੀਆਂ ਅਤੇ ਖਾਣ ਦੀਆਂ ਆਦਤਾਂ ਕਈ ਪੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਧਿਆਨ ਦੇਣ ਯੋਗ ਹਨ। ਪਹਿਲਾਂ, ਸ਼ਿਕਾਰ ਨੂੰ ਉਜਾੜਨ ਅਤੇ ਸ਼ੈੱਲ ਖੋਲ੍ਹਣ ਲਈ ਇਸ ਦੀਆਂ ਚੱਟਾਨਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਸੰਦਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਨ ਵਾਲੀਆਂ ਕੁਝ ਥਣਧਾਰੀ ਜੀਵਾਂ ਵਿਚੋਂ ਇਕ ਬਣ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਦੀ ਬਹੁਤੀ ਰੇਂਜ ਵਿਚ, ਇਹ ਇਕ ਕੀਸਟੋਨ ਪ੍ਰਜਾਤੀ ਹੈ, ਸਮੁੰਦਰੀ ਅਰਚਿਨ ਆਬਾਦੀਆਂ ਨੂੰ ਨਿਯੰਤਰਿਤ ਕਰਦੀ ਹੈ ਜੋ ਕਿ ਕੈਲਪ ਦੇ ਜੰਗਲਾਂ ਦੇ ਵਾਤਾਵਰਣ ਨੂੰ ਵਧੇਰੇ ਨੁਕਸਾਨ ਪਹੁੰਚਾਉਂਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਦੀ ਖੁਰਾਕ ਵਿੱਚ ਸ਼ਿਕਾਰ ਪ੍ਰਜਾਤੀਆਂ ਸ਼ਾਮਲ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ ਜਿਹੜੀਆਂ ਮਨੁੱਖ ਦੁਆਰਾ ਭੋਜਨ ਦੇ ਤੌਰ ਤੇ ਵੀ ਮਹੱਤਵਪੂਰਣ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਸਮੁੰਦਰੀ ਓਟਰ ਅਤੇ ਮੱਛੀ ਪਾਲਣ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਟਕਰਾਅ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
દરિયાઈ ઓટર અથવા સી ઓટર એ એક દરિયાઈ સસ્તન ચોપગું પ્રાણી છે. તે સમુદ્રી પ્રાણીઓમાં સૌથી નાના કદનું પ્રાણી છે[૧]. તેના શરીર પર ભરચક વાળ હોય છે. તેને તરવા માટે પાંખો નથી હોતી પણ પાછલા પગની ચામડી જોડાયેલ આંગળીઓ હલેસાં જેવું કાર્ય કરે છે. તેનો ચહેરો ગોળાકાર, આંખો ઝીણી અને કાન ગોળાકાર હોય છે. તે ચાર ફૂટ લંબાઈ અને એક ફૂટ લાંબી પુંછડી ધરાવે છે. તે કાળા અથવા બદામી રંગના હોય છે. તેના વાળ સુંવાળા અને પાતળા હોય છે.
કેલિફોર્નિયા, કેનેડા તેમ જ ઉત્તર પેસેફિકના ટાપુઓ પર જોવા મળતું આ પ્રાણી રમતિયાળ હોય છે. તે પાણીમાં નૃત્ય પણ કરે છે અને વિવિધ પ્રકારના અવાજ પણ કાઢી શકે છે. તે ઊંડે સુધી ડૂબકી મારી શકે છે તેમ જ માછલીનો શિકાર કરે છે.
.jpg)
|accessdate= (મદદ) દરિયાઈ ઓટર અથવા સી ઓટર એ એક દરિયાઈ સસ્તન ચોપગું પ્રાણી છે. તે સમુદ્રી પ્રાણીઓમાં સૌથી નાના કદનું પ્રાણી છે. તેના શરીર પર ભરચક વાળ હોય છે. તેને તરવા માટે પાંખો નથી હોતી પણ પાછલા પગની ચામડી જોડાયેલ આંગળીઓ હલેસાં જેવું કાર્ય કરે છે. તેનો ચહેરો ગોળાકાર, આંખો ઝીણી અને કાન ગોળાકાર હોય છે. તે ચાર ફૂટ લંબાઈ અને એક ફૂટ લાંબી પુંછડી ધરાવે છે. તે કાળા અથવા બદામી રંગના હોય છે. તેના વાળ સુંવાળા અને પાતળા હોય છે.
કેલિફોર્નિયા, કેનેડા તેમ જ ઉત્તર પેસેફિકના ટાપુઓ પર જોવા મળતું આ પ્રાણી રમતિયાળ હોય છે. તે પાણીમાં નૃત્ય પણ કરે છે અને વિવિધ પ્રકારના અવાજ પણ કાઢી શકે છે. તે ઊંડે સુધી ડૂબકી મારી શકે છે તેમ જ માછલીનો શિકાર કરે છે.
கடல் கீரி (Enhydra lutris, Sea otter) என்பது ஒரு கடல் பாலூட்டியாகும். இது வடபசிபிக் பெருங்கடலின் வடக்கு மற்றும் கிழக்குக் கடலோரப் பகுதிகளில் காணப்படுகிறது. வயது வந்த கடல் கீரிகள் பொதுவாக 14 முதல் 45 கிலோ வரை எடையுடன் காணப்படுகின்றன. இவையே முஸ்டேலிடாயே குடும்பத்தின் மிகப்பெரிய உறுப்பினர்களாக உள்ளன. ஆனால் கடல் பாலூட்டிகள் மத்தியில் சிறியனவாகவே உள்ளன. பெரும்பாலான கடல் பாலூட்டிகளை போலல்லாமல், கடல் கீரியின் முதன்மை வடிவக் காப்பானது வழக்கத்திற்கு மாறான தடிமனான உரோமப் பாதுகாப்பாகும். இதுதான் விலங்கு இராச்சியத்திலேயே அடர்த்தியானதாகும். இதனால் தரையில் நடக்க முடியும். முழுவதும் பெருங் கடலில் வாழக்கூடிய தன்மை இதற்கு உள்ளது.
கடல் கீரி கடற்கரையோர சூழ்நிலைகளில் வாழ்கிறது. அங்கிருந்து கடல் தளத்திற்கு இரை தேட செல்கிறது. இது பெரும்பாலும் கடலில் காணப்படும் முதுகெலும்பிலிகளை உண்கிறது. அவை கடல் முள்ளெலிகள், பல்வேறு மெல்லுடலிகள் மற்றும் கிரஸ்டசீன்கள், மற்றும் சில மீன் இனங்கள் ஆகும். இவற்றின் உணவு தேடும் மற்றும் உண்ணும் பழக்கவழக்கங்கள் பல்வேறு வகைகளில் குறிப்பிடத்தக்கவையாக உள்ளன. ஒன்று, இரையின் ஓட்டை உடைக்க இது கற்களைப் பயன்படுத்துகிறது. இவ்வாறு செய்யும் சில பாலூட்டி இனங்களில் இதுவும் ஒன்றாகும். இதன் பெரும்பாலான வாழ்விடத்தில் இது ஒரு மைய உயிரினமாகச் செயல்படுகிறது. இது அவ்விடங்களில் வாழவில்லை எனில் கடல் முள்ளெலிகள் எண்ணிக்கையில் அதிகமாகி கெல்ப் காடு சுற்றுச்சூழலுக்குப் பாதிப்பை ஏற்படுத்திவிடும். இதன் உணவானது மனிதர்களால் விரும்பி உண்ணப்படும் கடல் உயிரினங்களாக உள்ளது. இதனால் இவற்றிற்கும் மீன்பிடிப்பவர்களுக்கும் பிரச்சினை ஏற்படுகிறது.
கடல் கீரிகளின் எண்ணிக்கை ஒரு காலத்தில் 150,000–300,000 வரை இருந்ததாக கணக்கிடப்பட்டது. ஆனால் இவற்றின் ரோமத்திற்காக 1741 முதல் 1911 வரை ஏராளமாக வேட்டையாடப்பட்டன. இதனால் உலகளவில் இவற்றின் எண்ணிக்கை 1,000–2,000 வரை என்றானது.[3] இவற்றின் வேட்டைக்கு எதிரான சர்வதேசத் தடை, பாதுகாப்பு முயற்சிகள் மற்றும் மறு அறிமுக திட்டங்கள் ஆகியவற்றின் காரணமாக இவற்றின் எண்ணிக்கை மீண்டும் அதிகரித்தது. தற்போது இந்த இனம் இதன் முந்தைய அளவில் மூன்றில் இரண்டு பங்கு இடத்தில் பரவி உள்ளது. அலேடியன் தீவு மற்றும் கலிபோர்னியா ஆகிய இடங்களில் இவற்றின் எண்ணிக்கை தற்போது குறைந்து விட்டது. எனினும் பரவலான இடங்களில் இவற்றின் எண்ணிக்கை அதிகரிப்பு ஒரு வெற்றியாக கருதப்படுகிறது. இக்காரணங்களால் கடல் கீரி இன்னும் அருகி வரும் இனமாகவே வகைப்படுத்தப்பட்டுள்ளது.
கடல் கீரி (Enhydra lutris, Sea otter) என்பது ஒரு கடல் பாலூட்டியாகும். இது வடபசிபிக் பெருங்கடலின் வடக்கு மற்றும் கிழக்குக் கடலோரப் பகுதிகளில் காணப்படுகிறது. வயது வந்த கடல் கீரிகள் பொதுவாக 14 முதல் 45 கிலோ வரை எடையுடன் காணப்படுகின்றன. இவையே முஸ்டேலிடாயே குடும்பத்தின் மிகப்பெரிய உறுப்பினர்களாக உள்ளன. ஆனால் கடல் பாலூட்டிகள் மத்தியில் சிறியனவாகவே உள்ளன. பெரும்பாலான கடல் பாலூட்டிகளை போலல்லாமல், கடல் கீரியின் முதன்மை வடிவக் காப்பானது வழக்கத்திற்கு மாறான தடிமனான உரோமப் பாதுகாப்பாகும். இதுதான் விலங்கு இராச்சியத்திலேயே அடர்த்தியானதாகும். இதனால் தரையில் நடக்க முடியும். முழுவதும் பெருங் கடலில் வாழக்கூடிய தன்மை இதற்கு உள்ளது.
கடல் கீரி கடற்கரையோர சூழ்நிலைகளில் வாழ்கிறது. அங்கிருந்து கடல் தளத்திற்கு இரை தேட செல்கிறது. இது பெரும்பாலும் கடலில் காணப்படும் முதுகெலும்பிலிகளை உண்கிறது. அவை கடல் முள்ளெலிகள், பல்வேறு மெல்லுடலிகள் மற்றும் கிரஸ்டசீன்கள், மற்றும் சில மீன் இனங்கள் ஆகும். இவற்றின் உணவு தேடும் மற்றும் உண்ணும் பழக்கவழக்கங்கள் பல்வேறு வகைகளில் குறிப்பிடத்தக்கவையாக உள்ளன. ஒன்று, இரையின் ஓட்டை உடைக்க இது கற்களைப் பயன்படுத்துகிறது. இவ்வாறு செய்யும் சில பாலூட்டி இனங்களில் இதுவும் ஒன்றாகும். இதன் பெரும்பாலான வாழ்விடத்தில் இது ஒரு மைய உயிரினமாகச் செயல்படுகிறது. இது அவ்விடங்களில் வாழவில்லை எனில் கடல் முள்ளெலிகள் எண்ணிக்கையில் அதிகமாகி கெல்ப் காடு சுற்றுச்சூழலுக்குப் பாதிப்பை ஏற்படுத்திவிடும். இதன் உணவானது மனிதர்களால் விரும்பி உண்ணப்படும் கடல் உயிரினங்களாக உள்ளது. இதனால் இவற்றிற்கும் மீன்பிடிப்பவர்களுக்கும் பிரச்சினை ஏற்படுகிறது.
கடல் கீரிகளின் எண்ணிக்கை ஒரு காலத்தில் 150,000–300,000 வரை இருந்ததாக கணக்கிடப்பட்டது. ஆனால் இவற்றின் ரோமத்திற்காக 1741 முதல் 1911 வரை ஏராளமாக வேட்டையாடப்பட்டன. இதனால் உலகளவில் இவற்றின் எண்ணிக்கை 1,000–2,000 வரை என்றானது. இவற்றின் வேட்டைக்கு எதிரான சர்வதேசத் தடை, பாதுகாப்பு முயற்சிகள் மற்றும் மறு அறிமுக திட்டங்கள் ஆகியவற்றின் காரணமாக இவற்றின் எண்ணிக்கை மீண்டும் அதிகரித்தது. தற்போது இந்த இனம் இதன் முந்தைய அளவில் மூன்றில் இரண்டு பங்கு இடத்தில் பரவி உள்ளது. அலேடியன் தீவு மற்றும் கலிபோர்னியா ஆகிய இடங்களில் இவற்றின் எண்ணிக்கை தற்போது குறைந்து விட்டது. எனினும் பரவலான இடங்களில் இவற்றின் எண்ணிக்கை அதிகரிப்பு ஒரு வெற்றியாக கருதப்படுகிறது. இக்காரணங்களால் கடல் கீரி இன்னும் அருகி வரும் இனமாகவே வகைப்படுத்தப்பட்டுள்ளது.
The sea otter (Enhydra lutris) is a marine mammal native to the coasts of the northern and eastern North Pacific Ocean. Adult sea otters typically weigh between 14 and 45 kg (30 and 100 lb), making them the heaviest members of the weasel family, but among the smallest marine mammals. Unlike most marine mammals, the sea otter's primary form of insulation is an exceptionally thick coat of fur, the densest in the animal kingdom. Although it can walk on land, the sea otter is capable of living exclusively in the ocean.
The sea otter inhabits nearshore environments, where it dives to the sea floor to forage. It preys mostly on marine invertebrates such as sea urchins, various mollusks and crustaceans, and some species of fish. Its foraging and eating habits are noteworthy in several respects. Its use of rocks to dislodge prey and to open shells makes it one of the few mammal species to use tools. In most of its range, it is a keystone species, controlling sea urchin populations which would otherwise inflict extensive damage to kelp forest ecosystems.[3] Its diet includes prey species that are also valued by humans as food, leading to conflicts between sea otters and fisheries.
Sea otters, whose numbers were once estimated at 150,000–300,000, were hunted extensively for their fur between 1741 and 1911, and the world population fell to 1,000–2,000 individuals living in a fraction of their historic range.[4] A subsequent international ban on hunting, sea otter conservation efforts, and reintroduction programs into previously populated areas have contributed to numbers rebounding, and the species occupies about two-thirds of its former range. The recovery of the sea otter is considered an important success in marine conservation, although populations in the Aleutian Islands and California have recently declined or have plateaued at depressed levels. For these reasons, the sea otter remains classified as an endangered species.
The sea otter is the heaviest (the giant otter is longer, but significantly slimmer) member of the family Mustelidae,[5] a diverse group that includes the 13 otter species and terrestrial animals such as weasels, badgers, and minks. It is unique among the mustelids in not making dens or burrows, in having no functional anal scent glands,[6] and in being able to live its entire life without leaving the water.[7] The only living member of the genus Enhydra, the sea otter is so different from other mustelid species that, as recently as 1982, some scientists believed it was more closely related to the earless seals.[8] Genetic analysis indicates the sea otter and its closest extant relatives, which include the African speckle-throated otter, Eurasian otter, African clawless otter and Asian small-clawed otter, shared an ancestor approximately 5 million years ago.[9]
Fossil evidence indicates the Enhydra lineage became isolated in the North Pacific approximately 2 million years ago, giving rise to the now-extinct Enhydra macrodonta and the modern sea otter, Enhydra lutris.[10] One related species has been described, Enhydra reevei, from the Pleistocene of East Anglia.[11] The modern sea otter evolved initially in northern Hokkaidō and Russia, and then spread east to the Aleutian Islands, mainland Alaska, and down the North American coast.[12] In comparison to cetaceans, sirenians, and pinnipeds, which entered the water approximately 50, 40, and 20 million years ago, respectively, the sea otter is a relative newcomer to a marine existence.[13] In some respects, though, the sea otter is more fully adapted to water than pinnipeds, which must haul out on land or ice to give birth.[14] The full genome of the northern sea otter (Enhydra lutris kenyoni) was sequenced in 2017 and may allow for examination of the sea otter's evolutionary divergence from terrestrial mustelids.[15]
Pteronura (giant otter)
Lontra (4 species)
Enhydra (sea otter)
Hydrictis
(spotted-necked otter)
Lutra (2 species)
Aonyx
(African clawless)
Amblonyx
(Asian small-clawed)
Lutrogale
(smooth-coated)
The first scientific description of the sea otter is contained in the field notes of Georg Steller from 1751, and the species was described by Carl Linnaeus in his landmark 1758 10th edition of Systema Naturae.[18] Originally named Lutra marina, it underwent numerous name changes before being accepted as Enhydra lutris in 1922.[10] The generic name Enhydra, derives from the Ancient Greek en/εν "in" and hydra/ύδρα "water",[19] meaning "in the water", and the Latin word lutris, meaning "otter".[20] It was formerly sometimes referred to as the "sea beaver".[21]
Three subspecies of the sea otter are recognized with distinct geographical distributions. Enhydra lutris lutris (nominate), the Asian sea otter, ranges across Russia's Kuril Islands northeast of Japan, and the Commander Islands in the northwestern Pacific Ocean. In the eastern Pacific Ocean, E. l. kenyoni, the northern sea otter, is found from Alaska's Aleutian Islands to Oregon and E. l. nereis, the southern sea otter, is native to central and southern California.[22] The Asian sea otter is the largest subspecies and has a slightly wider skull and shorter nasal bones than both other subspecies. Northern sea otters possess longer mandibles (lower jaws) while southern sea otters have longer rostrums and smaller teeth.[23][24]
The sea otter is one of the smallest marine mammal species, but it is the heaviest mustelid.[7] Male sea otters usually weigh 22 to 45 kg (49 to 99 lb) and are 1.2 to 1.5 m (3 ft 11 in to 4 ft 11 in) in length, though specimens up to 54 kg (119 lb) have been recorded.[25] Females are smaller, weighing 14 to 33 kg (31 to 73 lb) and measuring 1.0 to 1.4 m (3 ft 3 in to 4 ft 7 in) in length.[26] For its size, the male otter's baculum is very large, massive and bent upwards, measuring 150 mm (5+7⁄8 in) in length and 15 mm (9⁄16 in) at the base.[27]
Unlike most other marine mammals, the sea otter has no blubber and relies on its exceptionally thick fur to keep warm.[28] With up to 150,000 strands of hair per square centimetre (970,000/in2), its fur is the densest of any animal.[29] The fur consists of long, waterproof guard hairs and short underfur; the guard hairs keep the dense underfur layer dry.[26] There is an air compartment between the thick fur and the skin where air is trapped and heated by the body.[30] Cold water is kept completely away from the skin and heat loss is limited.[26] However, a potential disadvantage of this form of insulation is compression of the air layer as the otter dives, thereby reducing the insulating quality of fur at depth when the animal forages.[30] The fur is thick year-round, as it is shed and replaced gradually rather than in a distinct molting season.[31] As the ability of the guard hairs to repel water depends on utmost cleanliness, the sea otter has the ability to reach and groom the fur on any part of its body, taking advantage of its loose skin and an unusually supple skeleton.[32] The coloration of the pelage is usually deep brown with silver-gray speckles, but it can range from yellowish or grayish brown to almost black.[33] In adults, the head, throat, and chest are lighter in color than the rest of the body.[33]
The sea otter displays numerous adaptations to its marine environment. The nostrils and small ears can close.[34] The hind feet, which provide most of its propulsion in swimming, are long, broadly flattened, and fully webbed.[35] The fifth digit on each hind foot is longest, facilitating swimming while on its back, but making walking difficult.[36] The tail is fairly short, thick, slightly flattened, and muscular. The front paws are short with retractable claws, with tough pads on the palms that enable gripping slippery prey.[37] The bones show osteosclerosis, increasing their density to reduce buoyancy.[38]
The sea otter presents an insight into the evolutionary process of the mammalian invasion of the aquatic environment, which has occurred numerous times over the course of mammalian evolution.[39] Having only returned to the sea about 3 million years ago,[40] sea otters represent a snapshot at the earliest point of the transition from fur to blubber. In sea otters, fur is still advantageous, given their small nature and division of lifetime between the aquatic and terrestrial environments.[41] However, as sea otters evolve and adapt to spending more and more of their lifetimes in the sea, the convergent evolution of blubber suggests that the reliance on fur for insulation would be replaced by a dependency on blubber. This is particularly true due to the diving nature of the sea otter; as dives become lengthier and deeper, the air layer's ability to retain heat or buoyancy decreases,[30] while blubber remains efficient at both of those functions.[41] Blubber can also additionally serve as an energy source for deep dives,[42] which would most likely prove advantageous over fur in the evolutionary future of sea otters.
The sea otter propels itself underwater by moving the rear end of its body, including its tail and hind feet, up and down,[35] and is capable of speeds of up to 9 kilometres per hour (5.6 mph).[5] When underwater, its body is long and streamlined, with the short forelimbs pressed closely against the chest.[43] When at the surface, it usually floats on its back and moves by sculling its feet and tail from side to side.[44] At rest, all four limbs can be folded onto the torso to conserve heat, whereas on particularly hot days, the hind feet may be held underwater for cooling.[45] The sea otter's body is highly buoyant because of its large lung capacity – about 2.5 times greater than that of similar-sized land mammals[46] – and the air trapped in its fur. The sea otter walks with a clumsy, rolling gait on land, and can run in a bounding motion.[36]
Long, highly sensitive whiskers and front paws help the sea otter find prey by touch when waters are dark or murky.[47] Researchers have noted when they approach in plain view, sea otters react more rapidly when the wind is blowing towards the animals, indicating the sense of smell is more important than sight as a warning sense.[48] Other observations indicate the sea otter's sense of sight is useful above and below the water, although not as good as that of seals.[49] Its hearing is neither particularly acute nor poor.[50]
An adult's 32 teeth, particularly the molars, are flattened and rounded for crushing rather than cutting food.[51] Seals and sea otters are the only carnivores with two pairs of lower incisor teeth rather than three;[52] the adult dental formula is 3.1.3.12.1.3.2.[53] The teeth and bones are sometimes stained purple as a result of ingesting sea urchins.[54] The sea otter has a metabolic rate two or three times that of comparatively sized terrestrial mammals. It must eat an estimated 25 to 38% of its own body weight in food each day to burn the calories necessary to counteract the loss of heat due to the cold water environment.[55][56] Its digestive efficiency is estimated at 80 to 85%,[57] and food is digested and passed in as little as three hours.[28] Most of its need for water is met through food, although, in contrast to most other marine mammals, it also drinks seawater. Its relatively large kidneys enable it to derive fresh water from sea water and excrete concentrated urine.[58]
The sea otter is diurnal. It has a period of foraging and eating in the morning, starting about an hour before sunrise, then rests or sleeps in mid-day.[59] Foraging resumes for a few hours in the afternoon and subsides before sunset, and a third foraging period may occur around midnight.[59] Females with pups appear to be more inclined to feed at night.[59] Observations of the amount of time a sea otter must spend each day foraging range from 24 to 60%, apparently depending on the availability of food in the area.[60]
Sea otters spend much of their time grooming, which consists of cleaning the fur, untangling knots, removing loose fur, rubbing the fur to squeeze out water and introduce air, and blowing air into the fur. To casual observers, it appears as if the animals are scratching, but they are not known to have lice or other parasites in the fur.[61] When eating, sea otters roll in the water frequently, apparently to wash food scraps from their fur.[62]
The sea otter hunts in short dives, often to the sea floor. Although it can hold its breath for up to five minutes,[34] its dives typically last about one minute and not more than four.[26] It is the only marine animal capable of lifting and turning over rocks, which it often does with its front paws when searching for prey.[62] The sea otter may also pluck snails and other organisms from kelp and dig deep into underwater mud for clams.[62] It is the only marine mammal that catches fish with its forepaws rather than with its teeth.[28]
Under each foreleg, the sea otter has a loose pouch of skin that extends across the chest. In this pouch (preferentially the left one), the animal stores collected food to bring to the surface. This pouch also holds a rock, unique to the otter, that is used to break open shellfish and clams.[63] At the surface, the sea otter eats while floating on its back, using its forepaws to tear food apart and bring it to its mouth. It can chew and swallow small mussels with their shells, whereas large mussel shells may be twisted apart.[64] It uses its lower incisor teeth to access the meat in shellfish.[65] To eat large sea urchins, which are mostly covered with spines, the sea otter bites through the underside where the spines are shortest, and licks the soft contents out of the urchin's shell.[64]
The sea otter's use of rocks when hunting and feeding makes it one of the few mammal species to use tools.[66] To open hard shells, it may pound its prey with both paws against a rock on its chest. To pry an abalone off its rock, it hammers the abalone shell using a large stone, with observed rates of 45 blows in 15 seconds.[26] Releasing an abalone, which can cling to rock with a force equal to 4,000 times its own body weight, requires multiple dives.[26]
Although each adult and independent juvenile forages alone, sea otters tend to rest together in single-sex groups called rafts. A raft typically contains 10 to 100 animals, with male rafts being larger than female ones.[68] The largest raft ever seen contained over 2000 sea otters. To keep from drifting out to sea when resting and eating, sea otters may wrap themselves in kelp.[69]
A male sea otter is most likely to mate if he maintains a breeding territory in an area that is also favored by females.[70] As autumn is the peak breeding season in most areas, males typically defend their territory only from spring to autumn.[70] During this time, males patrol the boundaries of their territories to exclude other males,[70] although actual fighting is rare.[68] Adult females move freely between male territories, where they outnumber adult males by an average of five to one.[70] Males that do not have territories tend to congregate in large, male-only groups,[70] and swim through female areas when searching for a mate.[71]
The species exhibits a variety of vocal behaviors. The cry of a pup is often compared to that of a gull.[72] Females coo when they are apparently content; males may grunt instead.[73] Distressed or frightened adults may whistle, hiss, or in extreme circumstances, scream.[72] Although sea otters can be playful and sociable, they are not considered to be truly social animals.[74] They spend much time alone, and each adult can meet its own hunting, grooming, and defense needs.[74]
Sea otters are polygynous: males have multiple female partners, typically those that inhabit their territory. If no territory is established, they seek out females in estrus. When a male sea otter finds a receptive female, the two engage in playful and sometimes aggressive behavior. They bond for the duration of estrus, or 3 days. The male holds the female's head or nose with his jaws during copulation. Visible scars are often present on females from this behavior.[5][75]
Births occur year-round, with peaks between May and June in northern populations and between January and March in southern populations.[76] Gestation appears to vary from four to twelve months, as the species is capable of delayed implantation followed by four months of pregnancy.[76] In California, sea otters usually breed every year, about twice as often as those in Alaska.[77]
Birth usually takes place in the water and typically produces a single pup weighing 1.4 to 2.3 kilograms (3 lb 1 oz to 5 lb 1 oz).[78] Twins occur in 2% of births; however, usually only one pup survives.[5] At birth, the eyes are open, ten teeth are visible, and the pup has a thick coat of baby fur.[79] Mothers have been observed to lick and fluff a newborn for hours; after grooming, the pup's fur retains so much air, the pup floats like a cork and cannot dive.[80] The fluffy baby fur is replaced by adult fur after about 13 weeks.[18]
Nursing lasts six to eight months in Californian populations and four to twelve months in Alaska, with the mother beginning to offer bits of prey at one to two months.[82] The milk from a sea otter's two abdominal nipples is rich in fat and more similar to the milk of other marine mammals than to that of other mustelids.[83] A pup, with guidance from its mother, practices swimming and diving for several weeks before it is able to reach the sea floor. Initially, the objects it retrieves are of little food value, such as brightly colored starfish and pebbles.[63] Juveniles are typically independent at six to eight months, but a mother may be forced to abandon a pup if she cannot find enough food for it;[84] at the other extreme, a pup may nurse until it is almost adult size.[78] Pup mortality is high, particularly during an individual's first winter – by one estimate, only 25% of pups survive their first year.[84] Pups born to experienced mothers have the highest survival rates.[85]
Females perform all tasks of feeding and raising offspring, and have occasionally been observed caring for orphaned pups.[86] Much has been written about the level of devotion of sea otter mothers for their pups – a mother gives her infant almost constant attention, cradling it on her chest away from the cold water and attentively grooming its fur.[87] When foraging, she leaves her pup floating on the water, sometimes wrapped in kelp to keep it from floating away;[88] if the pup is not sleeping, it cries loudly until she returns.[89] Mothers have been known to carry their pups for days after the pups' deaths.[81]
Females become sexually mature at around three or four years of age and males at around five; however, males often do not successfully breed until a few years later.[90] A captive male sired offspring at age 19.[78] In the wild, sea otters live to a maximum age of 23 years,[26] with lifespans ranging from 10 to 15 years for males and 15–20 years for females.[91] Several captive individuals have lived past 20 years, and a female at the Seattle Aquarium died at the age of 28 years.[92] Sea otters in the wild often develop worn teeth, which may account for their apparently shorter lifespans.[93]
Sea otters live in coastal waters 15 to 23 metres (49 to 75 ft) deep,[94] and usually stay within a kilometre (2⁄3 mi) of the shore.[95] They are found most often in areas with protection from the most severe ocean winds, such as rocky coastlines, thick kelp forests, and barrier reefs.[96] Although they are most strongly associated with rocky substrates, sea otters can also live in areas where the sea floor consists primarily of mud, sand, or silt.[97] Their northern range is limited by ice, as sea otters can survive amidst drift ice but not land-fast ice.[98] Individuals generally occupy a home range a few kilometres long, and remain there year-round.[99]
The sea otter population is thought to have once been 150,000 to 300,000,[21] stretching in an arc across the North Pacific from northern Japan to the central Baja California Peninsula in Mexico. The fur trade that began in the 1740s reduced the sea otter's numbers to an estimated 1,000 to 2,000 members in 13 colonies. Hunting records researched by historian Adele Ogden place the westernmost limit of the hunting grounds off the northern Japanese island of Hokkaido and the easternmost limit off Punta Morro Hermosa about 21+1⁄2 miles (34.6 km) south of Punta Eugenia, Baja California's westernmost headland in Mexico.[100]
In about two-thirds of its former range, the species is at varying levels of recovery, with high population densities in some areas and threatened populations in others. Sea otters currently have stable populations in parts of the Russian east coast, Alaska, British Columbia, Washington, and California, with reports of recolonizations in Mexico and Japan.[101] Population estimates made between 2004 and 2007 give a worldwide total of approximately 107,000 sea otters.[18][102][103][104][105]
Adele Ogden wrote in The California Sea Otter Trade that sea otter were hunted "from Yezo northeastward past the Kuril Group and Kamchatka to the Aleutian Chain".[100] "Yezo" refers to the island of Hokkaido in northern Japan; the only confirmed sea otter population in Japanese territory is on the coast surrounding the town of Erimo, Hokkaido.[1]
Currently, the most stable and secure part of the sea otter's range is Russia.[106] Before the 19th century, around 20,000 to 25,000 sea otters lived near the Kuril Islands, with more near Kamchatka and the Commander Islands. After the years of the Great Hunt, the population in these areas, currently part of Russia, was only 750.[102] By 2004, sea otters had repopulated all of their former habitat in these areas, with an estimated total population of about 27,000. Of these, about 19,000 are at the Kurils, 2,000 to 3,500 at Kamchatka and another 5,000 to 5,500 at the Commander Islands.[102] Growth has slowed slightly, suggesting the numbers are reaching carrying capacity.[102]
Along the North American coast south of Alaska, the sea otter's range is discontinuous. A remnant population survived off Vancouver Island into the 20th century, but it died out despite the 1911 international protection treaty, with the last sea otter taken near Kyuquot in 1929. From 1969 to 1972, 89 sea otters were flown or shipped from Alaska to the west coast of Vancouver Island. This population increased to over 5,600 in 2013 with an estimated annual growth rate of 7.2%, and their range on the island's west coast extended north to Cape Scott and across the Queen Charlotte Strait to the Broughton Archipelago and south to Clayoquot Sound and Tofino.[107][108] In 1989, a separate colony was discovered in the central British Columbia coast. It is not known if this colony, which numbered about 300 animals in 2004, was founded by transplanted otters or was a remnant population that had gone undetected.[104] By 2013, this population exceeded 1,100 individuals, was increasing at an estimated 12.6% annual rate, and its range included Aristazabal Island, and Milbanke Sound south to Calvert Island.[107] In 2008, Canada determined the status of sea otters to be "special concern".[109][110]
Alaska is the central area of the sea otter's range. In 1973, the population in Alaska was estimated at between 100,000 and 125,000 animals.[111] By 2006, though, the Alaska population had fallen to an estimated 73,000 animals.[103] A massive decline in sea otter populations in the Aleutian Islands accounts for most of the change; the cause of this decline is not known, although orca predation is suspected.[112] The sea otter population in Prince William Sound was also hit hard by the Exxon Valdez oil spill, which killed thousands of sea otters in 1989.[62]
In 1969 and 1970, 59 sea otters were translocated from Amchitka Island to Washington, and released near La Push and Point Grenville. The translocated population is estimated to have declined to between 10 and 43 individuals before increasing, reaching 208 individuals in 1989. As of 2017, the population was estimated at over 2,000 individuals, and their range extends from Point Grenville in the south to Cape Flattery in the north and east to Pillar Point along the Strait of Juan de Fuca.[18]
In Washington, sea otters are found almost exclusively on the outer coasts. They can swim as close as six feet off shore along the Olympic coast. Reported sightings of sea otters in the San Juan Islands and Puget Sound almost always turn out to be North American river otters, which are commonly seen along the seashore. However, biologists have confirmed isolated sightings of sea otters in these areas since the mid-1990s.[18]
The last native sea otter in Oregon was probably shot and killed in 1906. In 1970 and 1971, a total of 95 sea otters were transplanted from Amchitka Island, Alaska to the Southern Oregon coast. However, this translocation effort failed and otters soon again disappeared from the state.[113] In 2004, a male sea otter took up residence at Simpson Reef off of Cape Arago for six months. This male is thought to have originated from a colony in Washington, but disappeared after a coastal storm.[114] On 18 February 2009, a male sea otter was spotted in Depoe Bay off the Oregon Coast. It could have traveled to the state from either California or Washington.[115]
The historic population of California sea otters was estimated at 16,000 before the fur trade decimated the population, leading to their assumed extinction. Today's population of California sea otters are the descendants of a single colony of about 50 sea otters located near Bixby Creek Bridge in March 1938 by Howard G. Sharpe, owner of the nearby Rainbow Lodge on Bixby Bridge in Big Sur.[116][117][118] Their principal range has gradually expanded and extends from Pigeon Point in San Mateo County to Santa Barbara County.[119]
Sea otters were once numerous in San Francisco Bay.[120][121] Historical records revealed the Russian-American Company sneaked Aleuts into San Francisco Bay multiple times, despite the Spanish capturing or shooting them while hunting sea otters in the estuaries of San Jose, San Mateo, San Bruno and around Angel Island.[100] The founder of Fort Ross, Ivan Kuskov, finding otters scarce on his second voyage to Bodega Bay in 1812, sent a party of Aleuts to San Francisco Bay, where they met another Russian party and an American party, and caught 1,160 sea otters in three months.[122] By 1817, sea otters in the area were practically eliminated and the Russians sought permission from the Spanish and the Mexican governments to hunt further and further south of San Francisco.[123] Remnant sea otter populations may have survived in the bay until 1840, when the Rancho Punta de Quentin was granted to Captain John B. R. Cooper, a sea captain from Boston, by Mexican Governor Juan Bautista Alvarado along with a license to hunt sea otters, reportedly then prevalent at the mouth of Corte Madera Creek.[124]
In the late 1980s, the USFWS relocated about 140 southern sea otters to San Nicolas Island in southern California, in the hope of establishing a reserve population should the mainland be struck by an oil spill. To the surprise of biologists, the majority of the San Nicolas sea otters swam back to the mainland.[125] Another group of twenty swam 74 miles (119 km) north to San Miguel Island, where they were captured and removed.[126] By 2005, only 30 sea otters remained at San Nicolas,[127] although they were slowly increasing as they thrived on the abundant prey around the island.[125] The plan that authorized the translocation program had predicted the carrying capacity would be reached within five to 10 years.[128] The spring 2016 count at San Nicolas Island was 104 sea otters, continuing a 5-year positive trend of over 12% per year.[129] Sea otters were observed twice in Southern California in 2011, once near Laguna Beach and once at Zuniga Point Jetty, near San Diego. These are the first documented sightings of otters this far south in 30 years.[130]
When the USFWS implemented the translocation program, it also attempted, in 1986, to implement "zonal management" of the Californian population. To manage the competition between sea otters and fisheries, it declared an "otter-free zone" stretching from Point Conception to the Mexican border. In this zone, only San Nicolas Island was designated as sea otter habitat, and sea otters found elsewhere in the area were supposed to be captured and relocated. These plans were abandoned after many translocated otters died and also as it proved impractical to capture the hundreds of otters which ignored regulations and swam into the zone.[131] However, after engaging in a period of public commentary in 2005, the Fish and Wildlife Service failed to release a formal decision on the issue.[127] Then, in response to lawsuits filed by the Santa Barbara-based Environmental Defense Center and the Otter Project, on 19 December 2012 the USFWS declared that the "no otter zone" experiment was a failure, and will protect the otters re-colonizing the coast south of Point Conception as threatened species.[132] Although abalone fisherman blamed the incursions of sea otters for the decline of abalone, commercial abalone fishing in southern California came to an end from overfishing in 1997, years before significant otter moved south of Point Conception. In addition, white abalone (Haliotis sorenseni), a species never overlapping with sea otter, had declined in numbers 99% by 1996, and became the first marine invertebrate to be federally listed as endangered.[133]
Although the southern sea otter's range has continuously expanded from the remnant population of about 50 individuals in Big Sur since protection in 1911, from 2007 to 2010, the otter population and its range contracted and since 2010 has made little progress.[134][135] As of spring 2010, the northern boundary had moved from about Tunitas Creek to a point 2 kilometres (1.2 mi) southeast of Pigeon Point, and the southern boundary has moved along the Gaviota Coast from approximately Coal Oil Point to Gaviota State Park.[136] A toxin called microcystin, produced by a type of cyanobacteria (Microcystis), seems to be concentrated in the shellfish the otters eat, poisoning them. Cyanobacteria are found in stagnant water enriched with nitrogen and phosphorus from septic tank and agricultural fertilizer runoff, and may be flushed into the ocean when streamflows are high in the rainy season.[137][138] A record number of sea otter carcasses were found on California's coastline in 2010, with increased shark attacks an increasing component of the mortality.[139] Great white sharks do not consume relatively fat-poor sea otters but shark-bitten carcasses have increased from 8% in the 1980s to 15% in the 1990s and to 30% in 2010 and 2011.[140]
For southern sea otters to be considered for removal from threatened species listing, the U.S. Fish and Wildlife Service (USFWS) determined that the population should exceed 3,090 for three consecutive years.[134] In response to recovery efforts, the population climbed steadily from the mid-20th century through the early 2000s, then remained relatively flat from 2005 to 2014 at just under 3,000. There was some contraction from the northern (now Pigeon Point) and southern limits of the sea otter's range during the end of this period, circumstantially related to an increase in lethal shark bites, raising concerns that the population had reached a plateau.[141] However, the population increased markedly from 2015 to 2016, with the United States Geological Survey (USGS) California sea otter survey 3-year average reaching 3,272 in 2016, the first time it exceeded the threshold for delisting from the Endangered Species Act (ESA).[129] If populations continued to grow and ESA delisting occurred, southern sea otters would still be fully protected by state regulations and the Marine Mammal Protection Act, which set higher thresholds for protection, at approximately 8,400 individuals.[142] However, ESA delisting seems unlikely due to a precipitous population decline recorded in the spring 2017 USGS sea otter survey count, from the 2016 high of 3,615 individuals to 2,688, a loss of 25% of the California sea otter population.[143]
Historian Adele Ogden described sea otters are particularly abundant in "Lower California", now the Baja California Peninsula, where "seven bays...were main centers". The southernmost limit was Punta Morro Hermoso about 21+1⁄2 miles (34.6 km) south of Punta Eugenia, in turn a headland at the southwestern end of Sebastián Vizcaíno Bay, on the west coast of the Baja Peninsula. Otter were also taken from San Benito Island, Cedros Island, and Isla Natividad in the Bay.[100] By the early 1900s, Baja's sea otters were extirpated by hunting. In a 1997 survey, small numbers of sea otters, including pups, were reported by local fishermen, but scientists could not confirm these accounts.[144] However, male and female otters have been confirmed by scientists off shores of the Baja Peninsula in a 2014 study, who hypothesize that otter dispersed there beginning in 2005. These sea otters may have dispersed from San Nicolas Island, which is 300 kilometres (190 mi) away, as individuals have been recorded traversing distances of over 800 kilometres (500 mi). Genetic analysis of most of these animals were consistent with California, i.e. United States, otter origins, however one otter had a haplotype not previously reported, and could represent a remnant of the original native Mexican otter population.[145]
High energetic requirements of sea otter metabolism require them to consume at least 20% of their body weight a day.[30] Surface swimming and foraging are major factors in their high energy expenditure due to drag on the surface of the water when swimming and the thermal heat loss from the body during deep dives when foraging.[146][30] Sea otter muscles are specially adapted to generate heat without physical activity.[147]
Sea otters consume over 100 prey species.[148] In most of its range, the sea otter's diet consists almost exclusively of marine benthic invertebrates, including sea urchins (such as Strongylocentrotus franciscanus and S. purpuratus), fat innkeeper worms, a variety of bivalves such as clams, mussels (such as Mytilus edulis), and scallops (such as Crassadoma gigantea), abalone, limpets (such as Diodora aspera), chitons (such as Katharina tunicata), other mollusks, crustaceans, and snails.[148][149][150] Its prey ranges in size from tiny limpets and crabs to giant octopuses.[148] Where prey such as sea urchins, clams, and abalone are present in a range of sizes, sea otters tend to select larger items over smaller ones of similar type.[148] In California, they have been noted to ignore Pismo clams smaller than 3 inches (76 mm) across.[151]
In a few northern areas, fish are also eaten. In studies performed at Amchitka Island in the 1960s, where the sea otter population was at carrying capacity, 50% of food found in sea otter stomachs was fish.[152] The fish species were usually bottom-dwelling and sedentary or sluggish forms, such as Hemilepidotus hemilepidotus and family Tetraodontidae.[152] However, south of Alaska on the North American coast, fish are a negligible or extremely minor part of the sea otter's diet.[18][153] Contrary to popular depictions, sea otters rarely eat starfish, and any kelp that is consumed apparently passes through the sea otter's system undigested.[154]
The individuals within a particular area often differ in their foraging methods and prey types, and tend to follow the same patterns as their mothers.[155] The diet of local populations also changes over time, as sea otters can significantly deplete populations of highly preferred prey such as large sea urchins, and prey availability is also affected by other factors such as fishing by humans.[18] Sea otters can thoroughly remove abalone from an area except for specimens in deep rock crevices,[156] however, they never completely wipe out a prey species from an area.[157] A 2007 Californian study demonstrated, in areas where food was relatively scarce, a wider variety of prey was consumed. Surprisingly, though, the diets of individuals were more specialized in these areas than in areas where food was plentiful.[125]
Sea otters are a classic example of a keystone species; their presence affects the ecosystem more profoundly than their size and numbers would suggest. They keep the population of certain benthic (sea floor) herbivores, particularly sea urchins, in check.[3] Sea urchins graze on the lower stems of kelp, causing the kelp to drift away and die.[158] Loss of the habitat and nutrients provided by kelp forests leads to profound cascade effects on the marine ecosystem. North Pacific areas that do not have sea otters often turn into urchin barrens, with abundant sea urchins and no kelp forest.[5] Kelp forests are extremely productive ecosystems. Kelp forests sequester (absorb and capture) CO2 from the atmosphere through photosynthesis. Sea otters may help mitigate effects of climate change by their cascading trophic influence[159]
Reintroduction of sea otters to British Columbia has led to a dramatic improvement in the health of coastal ecosystems,[160] and similar changes have been observed as sea otter populations recovered in the Aleutian and Commander Islands and the Big Sur coast of California[161] However, some kelp forest ecosystems in California have also thrived without sea otters, with sea urchin populations apparently controlled by other factors.[161] The role of sea otters in maintaining kelp forests has been observed to be more important in areas of open coast than in more protected bays and estuaries.[161]
Sea otters affect rocky ecosystems that are dominated by mussel beds by removing mussels from rocks. This allows space for competing species and increases species diversity.[161]
Leading mammalian predators of this species include orcas and sea lions, and bald eagles may grab pups from the surface of the water. Young predators may kill an otter and not eat it.[66] On land, young sea otters may face attack from bears and coyotes. In California, great white sharks are their primary predator[162] but there is no evidence that the sharks eat them.
Urban runoff transporting cat feces into the ocean brings Toxoplasma gondii, an obligate parasite of felids, which has killed sea otters.[163] Parasitic infections of Sarcocystis neurona are also associated with human activity.[15] According to the U.S. Geological Survey and the CDC, northern sea otters off Washington have been infected with the H1N1 flu virus and "may be a newly identified animal host of influenza viruses".[164]
Sea otters have the thickest fur of any mammal, which makes them a common target for many hunters. Archaeological evidence indicates that for thousands of years, indigenous peoples have hunted sea otters for food and fur. Large-scale hunting, part of the Maritime Fur Trade, which would eventually kill approximately one million sea otters, began in the 18th century when hunters and traders began to arrive from all over the world to meet foreign demand for otter pelts, which were one of the world's most valuable types of fur.[21]
In the early 18th century, Russians began to hunt sea otters in the Kuril Islands[21] and sold them to the Chinese at Kyakhta. Russia was also exploring the far northern Pacific at this time, and sent Vitus Bering to map the Arctic coast and find routes from Siberia to North America. In 1741, on his second North Pacific voyage, Bering was shipwrecked off Bering Island in the Commander Islands, where he and many of his crew died. The surviving crew members, which included naturalist Georg Steller, discovered sea otters on the beaches of the island and spent the winter hunting sea otters and gambling with otter pelts. They returned to Siberia, having killed nearly 1,000 sea otters, and were able to command high prices for the pelts.[165] Thus began what is sometimes called the "Great Hunt", which would continue for another hundred years. The Russians found the sea otter far more valuable than the sable skins that had driven and paid for most of their expansion across Siberia. If the sea otter pelts brought back by Bering's survivors had been sold at Kyakhta prices they would have paid for one tenth the cost of Bering's expedition.[166]
Russian fur-hunting expeditions soon depleted the sea otter populations in the Commander Islands, and by 1745, they began to move on to the Aleutian Islands. The Russians initially traded with the Aleuts inhabitants of these islands for otter pelts, but later enslaved the Aleuts, taking women and children hostage and torturing and killing Aleut men to force them to hunt. Many Aleuts were either murdered by the Russians or died from diseases the hunters had introduced.[168] The Aleut population was reduced, by the Russians' own estimate, from 20,000 to 2,000.[169] By the 1760s, the Russians had reached Alaska. In 1799, Tsar Paul I consolidated the rival fur-hunting companies into the Russian-American Company, granting it an imperial charter and protection, and a monopoly over trade rights and territorial acquisition. Under Aleksander I, the administration of the merchant-controlled company was transferred to the Imperial Navy, largely due to the alarming reports by naval officers of native abuse; in 1818, the indigenous peoples of Alaska were granted civil rights equivalent to a townsman status in the Russian Empire.[170]
Other nations joined in the hunt in the south. Along the coasts of what is now Mexico and California, Spanish explorers bought sea otter pelts from Native Americans and sold them in Asia.[168] In 1778, British explorer Captain James Cook reached Vancouver Island and bought sea otter furs from the First Nations people. When Cook's ship later stopped at a Chinese port, the pelts rapidly sold at high prices, and were soon known as "soft gold". As word spread, people from all over Europe and North America began to arrive in the Pacific Northwest to trade for sea otter furs.[171]
Russian hunting expanded to the south, initiated by American ship captains, who subcontracted Russian supervisors and Aleut hunters[172] in what are now Washington, Oregon, and California. Between 1803 and 1846, 72 American ships were involved in the otter hunt in California, harvesting an estimated 40,000 skins and tails, compared to only 13 ships of the Russian-American Company, which reported 5,696 otter skins taken between 1806 and 1846.[173] In 1812, the Russians founded an agricultural settlement at what is now Fort Ross in northern California, as their southern headquarters.[171] Eventually, sea otter populations became so depleted, commercial hunting was no longer viable. It had stopped in the Aleutian Islands, by 1808, as a conservation measure imposed by the Russian-American Company. Further restrictions were ordered by the company in 1834.[174] When Russia sold Alaska to the United States in 1867, the Alaska population had recovered to over 100,000, but Americans resumed hunting and quickly extirpated the sea otter again.[175] Prices rose as the species became rare. During the 1880s, a pelt brought $105 to $165 in the London market, but by 1903, a pelt could be worth as much as $1,125.[78] In 1911, Russia, Japan, Great Britain (for Canada) and the United States signed the Treaty for the Preservation and Protection of Fur Seals, imposing a moratorium on the harvesting of sea otters.[176] So few remained, perhaps only 1,000–2,000 individuals in the wild, that many believed the species would become extinct.[18]
During the 20th century, sea otter numbers rebounded in about two-thirds of their historic range, a recovery considered one of the greatest successes in marine conservation.[177] However, the IUCN still lists the sea otter as an endangered species, and describes the significant threats to sea otters as oil pollution, predation by orcas, poaching, and conflicts with fisheries – sea otters can drown if entangled in fishing gear.[1] The hunting of sea otters is no longer legal except for limited harvests by indigenous peoples in the United States.[178] Poaching was a serious concern in the Russian Far East immediately after the collapse of the Soviet Union in 1991; however, it has declined significantly with stricter law enforcement and better economic conditions.[106]
The most significant threat to sea otters is oil spills,[66] to which they are particularly vulnerable, since they rely on their fur to keep warm. When their fur is soaked with oil, it loses its ability to retain air, and the animals can quickly die from hypothermia.[66] The liver, kidneys, and lungs of sea otters also become damaged after they inhale oil or ingest it when grooming.[66] The Exxon Valdez oil spill of 24 March 1989 killed thousands of sea otters in Prince William Sound, and as of 2006, the lingering oil in the area continues to affect the population.[179] Describing the public sympathy for sea otters that developed from media coverage of the event, a U.S. Fish and Wildlife Service spokesperson wrote:
As a playful, photogenic, innocent bystander, the sea otter epitomized the role of victim ... cute and frolicsome sea otters suddenly in distress, oiled, frightened, and dying, in a losing battle with the oil.[18]
The small geographic ranges of the sea otter populations in California, Washington, and British Columbia mean a single major spill could be catastrophic for that state or province.[18][56][62] Prevention of oil spills and preparation to rescue otters if one happens is a major focus for conservation efforts. Increasing the size and range of sea otter populations would also reduce the risk of an oil spill wiping out a population.[18] However, because of the species' reputation for depleting shellfish resources, advocates for commercial, recreational, and subsistence shellfish harvesting have often opposed allowing the sea otter's range to increase, and there have even been instances of fishermen and others illegally killing them.[180]
In the Aleutian Islands, a massive and unexpected disappearance of sea otters has occurred in recent decades. In the 1980s, the area was home to an estimated 55,000 to 100,000 sea otters, but the population fell to around 6,000 animals by 2000.[181] The most widely accepted, but still controversial, hypothesis is that killer whales have been eating the otters. The pattern of disappearances is consistent with a rise in predation, but there has been no direct evidence of orcas preying on sea otters to any significant extent.[112]
Another area of concern is California, where recovery began to fluctuate or decline in the late 1990s.[182] Unusually high mortality rates amongst adult and subadult otters, particularly females, have been reported.[105] In 2017 the US Geological Survey found a 3% drop in the sea otter population of the California coast. This number still keeps them on track for removal from the endangered species list, although just barely.[183] Necropsies of dead sea otters indicate diseases, particularly Toxoplasma gondii and acanthocephalan parasite infections, are major causes of sea otter mortality in California.[184] The Toxoplasma gondii parasite, which is often fatal to sea otters, is carried by wild and domestic cats and may be transmitted by domestic cat droppings flushed into the ocean via sewage systems.[184][185] Although disease has clearly contributed to the deaths of many of California's sea otters, it is not known why the California population is apparently more affected by disease than populations in other areas.[184]
Sea otter habitat is preserved through several protected areas in the United States, Russia and Canada. In marine protected areas, polluting activities such as dumping of waste and oil drilling are typically prohibited.[186] An estimated 1,200 sea otters live within the Monterey Bay National Marine Sanctuary, and more than 500 live within the Olympic Coast National Marine Sanctuary.[187][188]
Some of the sea otter's preferred prey species, particularly abalone, clams, and crabs, are also food sources for humans. In some areas, massive declines in shellfish harvests have been blamed on the sea otter, and intense public debate has taken place over how to manage the competition between sea otters and humans for seafood.[189]
The debate is complicated because sea otters have sometimes been held responsible for declines of shellfish stocks that were more likely caused by overfishing, disease, pollution, and seismic activity.[62][190] Shellfish declines have also occurred in many parts of the North American Pacific coast that do not have sea otters, and conservationists sometimes note the existence of large concentrations of shellfish on the coast is a recent development resulting from the fur trade's near-extirpation of the sea otter.[190] Although many factors affect shellfish stocks, sea otter predation can deplete a fishery to the point where it is no longer commercially viable.[189] Scientists agree that sea otters and abalone fisheries cannot exist in the same area,[189] and the same is likely true for certain other types of shellfish, as well.[181]
Many facets of the interaction between sea otters and the human economy are not as immediately felt. Sea otters have been credited with contributing to the kelp harvesting industry via their well-known role in controlling sea urchin populations; kelp is used in the production of diverse food and pharmaceutical products.[191] Although human divers harvest red sea urchins both for food and to protect the kelp, sea otters hunt more sea urchin species and are more consistently effective in controlling these populations.[192] E. lutris is a controlling predator of the red king crab (Paralithodes camtschaticus) in the Bering Sea, which would otherwise be out of control as it is in its invasive range, the Barents Sea.[193] (Berents otters, Lutra lutra, occupy the same ecological niche and so are believed to help to control them in the Berents but this has not been studied.)[193] The health of the kelp forest ecosystem is significant in nurturing populations of fish, including commercially important fish species.[191] In some areas, sea otters are popular tourist attractions, bringing visitors to local hotels, restaurants, and sea otter-watching expeditions.[191]
Left: Aleut sea otter amulet in the form of a mother with pup. Above: Aleut carving of a sea otter hunt on a whalebone spear. Both items are on display at the Peter the Great Museum of Anthropology and Ethnography in St. Petersburg. Articles depicting sea otters were considered to have magical properties.[194]
For many maritime indigenous cultures throughout the North Pacific, especially the Ainu in the Kuril Islands, the Koryaks and Itelmen of Kamchatka, the Aleut in the Aleutian Islands, the Haida of Haida Gwaii[195] and a host of tribes on the Pacific coast of North America, the sea otter has played an important role as a cultural, as well as material, resource. In these cultures, many of which have strongly animist traditions full of legends and stories in which many aspects of the natural world are associated with spirits, the sea otter was considered particularly kin to humans. The Nuu-chah-nulth, Haida, and other First Nations of coastal British Columbia used the warm and luxurious pelts as chiefs' regalia. Sea otter pelts were given in potlatches to mark coming-of-age ceremonies, weddings, and funerals.[67] The Aleuts carved sea otter bones for use as ornaments and in games, and used powdered sea otter baculum as a medicine for fever.[196]
Among the Ainu, the otter is portrayed as an occasional messenger between humans and the creator.[197] The sea otter is a recurring figure in Ainu folklore. A major Ainu epic, the Kutune Shirka, tells the tale of wars and struggles over a golden sea otter. Versions of a widespread Aleut legend tell of lovers or despairing women who plunge into the sea and become otters.[198] These links have been associated with the many human-like behavioral features of the sea otter, including apparent playfulness, strong mother-pup bonds and tool use, yielding to ready anthropomorphism.[199] The beginning of commercial exploitation had a great impact on the human, as well as animal, populations. The Ainu and Aleuts have been displaced or their numbers are dwindling, while the coastal tribes of North America, where the otter is in any case greatly depleted, no longer rely as intimately on sea mammals for survival.[200]
Since the mid-1970s, the beauty and charisma of the species have gained wide appreciation, and the sea otter has become an icon of environmental conservation.[182] The round, expressive face and soft, furry body of the sea otter are depicted in a wide variety of souvenirs, postcards, clothing, and stuffed toys.[201]
Sea otters can do well in captivity, and are featured in over 40 public aquariums and zoos.[202] The Seattle Aquarium became the first institution to raise sea otters from conception to adulthood with the birth of Tichuk in 1979, followed by three more pups in the early 1980s.[203] In 2007, a YouTube video of two sea otters holding paws drew 1.5 million viewers in two weeks, and had over 22 million views as of July 2022.[204] Filmed five years previously at the Vancouver Aquarium, it was YouTube's most popular animal video at the time, although it has since been surpassed. The lighter-colored otter in the video is Nyac, a survivor of the 1989 Exxon Valdez oil spill.[205] Nyac died in September 2008, at the age of 20.[206] Milo, the darker one, died of lymphoma in January 2012.[207]
Sea otters, being a known keystone species, need a humanitarian effort to be protected from endangerment through "unregulated human exploitation".[208] This species has increasingly been impacted by the large oil spills and environmental degradation caused by overfishing and entanglement in fishing gear.[209] Current efforts have been made in legislation: the international Fur Seal Treaty, The Endangered Species Act, IUCN/The World Conservation Union, Convention on international Trade in Endangered Species of Wild Fauna and Flora, Marine Mammal Protection Act of 1972. Other conservation efforts are done through reintroduction and zoological parks. International Fur Seal Treaty:
The Endangered Species Act:
IUCN/The World Conservation Union:
Convention on international Trade in Endangered Species of Wild Fauna and Flora:
Marine Mammal Protection Act of 1972:
The sea otter (Enhydra lutris) is a marine mammal native to the coasts of the northern and eastern North Pacific Ocean. Adult sea otters typically weigh between 14 and 45 kg (30 and 100 lb), making them the heaviest members of the weasel family, but among the smallest marine mammals. Unlike most marine mammals, the sea otter's primary form of insulation is an exceptionally thick coat of fur, the densest in the animal kingdom. Although it can walk on land, the sea otter is capable of living exclusively in the ocean.
The sea otter inhabits nearshore environments, where it dives to the sea floor to forage. It preys mostly on marine invertebrates such as sea urchins, various mollusks and crustaceans, and some species of fish. Its foraging and eating habits are noteworthy in several respects. Its use of rocks to dislodge prey and to open shells makes it one of the few mammal species to use tools. In most of its range, it is a keystone species, controlling sea urchin populations which would otherwise inflict extensive damage to kelp forest ecosystems. Its diet includes prey species that are also valued by humans as food, leading to conflicts between sea otters and fisheries.
Sea otters, whose numbers were once estimated at 150,000–300,000, were hunted extensively for their fur between 1741 and 1911, and the world population fell to 1,000–2,000 individuals living in a fraction of their historic range. A subsequent international ban on hunting, sea otter conservation efforts, and reintroduction programs into previously populated areas have contributed to numbers rebounding, and the species occupies about two-thirds of its former range. The recovery of the sea otter is considered an important success in marine conservation, although populations in the Aleutian Islands and California have recently declined or have plateaued at depressed levels. For these reasons, the sea otter remains classified as an endangered species.
La marlutro[1] (Enhydra lutris) estas holarktisa musteledo vivanta apud la marbordoj de la Norda Pacifiko, kie ĝi manĝas moluskojn, krustacojn, kaj ekinoidojn. Ĝi havas tre densan brunan ĝis nigran hararon, la plej densan en la mondo: po 100 000 haroj en kvadratcentimetro; tial mar-lutroj estis vigle ĉasataj ekde la jaro 1749 ĝis preskaŭ tuta ekstermo.
La marlutro (Enhydra lutris) estas holarktisa musteledo vivanta apud la marbordoj de la Norda Pacifiko, kie ĝi manĝas moluskojn, krustacojn, kaj ekinoidojn. Ĝi havas tre densan brunan ĝis nigran hararon, la plej densan en la mondo: po 100 000 haroj en kvadratcentimetro; tial mar-lutroj estis vigle ĉasataj ekde la jaro 1749 ĝis preskaŭ tuta ekstermo.
La nutria marina (Enhydra lutris) es una especie de mamífero carnívoro de la familia de los mustélidos; es la única especie existente del género Enhydra. Habita en el Pacífico Norte, desde el norte de Japón hasta Baja California en México.
Los adultos de esta especie pesan entre catorce y cuarenta y cinco kilogramos, siendo el más pesado de los mustélidos y al mismo tiempo uno de los mamíferos marinos más pequeños. A diferencia de los otros mamíferos marinos, esta especie tiene como principal forma de aislamiento una capa de pelaje excepcionalmente gruesa, la más densa de entre todos los mamíferos. A pesar de que puede salir a tierra firme, la nutria marina vive casi exclusivamente en el mar. Habita cerca de las costas, donde se sumerge hasta el lecho marino para conseguir comida. Se alimenta principalmente de invertebrados marinos como erizos de mar, moluscos, crustáceos y algunos peces. Sus hábitos alimentarios son notables en varios aspectos. En primer lugar, el uso de piedras para abrir los caparazones de algunas de sus presas la convierte en uno de los pocos mamíferos que utiliza herramientas. Por otro lado, en la mayor parte de su área de distribución, es una especie clave debido al control que ejerce sobre la población de erizos de mar, los cuales de otra forma ocasionarían un daño extenso a los ecosistemas de bosques de algas marinas. Su dieta incluye peces de valor comercial para la industria pesquera, propiciando un conflicto entre las nutrias marinas y los pescadores.
La población de la especie, cuyo número original se estimaba entre 150 000 y 300 000 animales, fue diezmada intensamente, a causa de su piel, entre 1741 y 1911, hasta reducirse en un momento dado solamente a 1000 o 2000 ejemplares. Una prohibición internacional de su caza, esfuerzos de conservación y programas de reintroducción han contribuido al aumento de la población; la especie actualmente ocupa aproximadamente una tercera parte de su área de distribución original. La recuperación de la nutria marina se considera un hito importante en la conservación marina, a pesar de que la población de las islas Aleutianas y California recientemente ha disminuido o se ha estancado en su crecimiento. Sin embargo, por varias razones, entre ellas su gran vulnerabilidad a los derrames de crudo, la especie permanece clasificada como en peligro de extinción.
La primera descripción científica de la nutria marina se encuentra en las notas de campo de Georg Steller de 1751, y fue descrita como especie por Linneo en su obra Systema naturae de 1758.[2] El nombre actual Enhydra lutris se acuñó en 1922;[3] el género Enhydra deriva del griego antiguo en/εν "en" e hydra/ύδρα "agua";[4] significa "en el agua", y la palabra en latín lutris, que significa nutria.[5]
Otras especies de mustélido como el gato de mar, que habita en la costa suroccidental de América del Sur,[6] viven principalmente en agua dulce, pero se las encuentra también en hábitats marinos costeros. La especie extinta visón marino que habitó en América del Norte es otro mustélido que se adaptó al medio ambiente marino.[1]
La nutria marina es el miembro más pesado de la familia Mustelidae[7] (la nutria gigante es más larga, pero más liviana), un grupo diverso que incluye las trece especies de nutria y animales terrestres como las comadrejas, tejones y el visón. Es el único mustélido que no habita en madrigueras o guaridas y puede pasar toda su vida dentro del agua.[8][9] Es la única especie viviente clasificada dentro del género Enhydra,[6] pero tiene un aspecto tan diferente a los otros mustélidos que incluso, hasta 1982, muchos científicos pensaban que estaba más relacionada con las focas verdaderas.[10] Los análisis de ADN indican que la nutria marina y sus parientes más cercanos, la nutria de cuello manchado, la nutria europea, la nutria sin garras y la nutria pequeña, compartieron un ancestro hace aproximadamente cinco millones de años.[11]
La evidencia fósil indica que el género Enhydra se aisló hace aproximadamente dos millones de años, dando lugar a la actualmente extinta Enhydra macrodonta y a la moderna Enhydra lutris.[3] La especie evolucionó inicialmente en el norte de la isla de Hokkaido y Rusia, extendiéndose posteriormente hacia las islas Aleutianas, Alaska y la costa sur de América del Norte.[12] En comparación con los cetáceos, sirenios y pinnípedos, los cuales entraron al agua hace aproximadamente cincuenta, cuarenta y veinte millones de años respectivamente, la nutria marina es un recién llegado al hábitat marino.[13] Sin embargo, en algunos aspectos, esta nutria está más adaptada que los pinnípedos a la vida acuática, pues estos últimos todavía salen a tierra firme o al hielo para tener sus crías.[14]
Se reconocen tres subespecies, las cuales se diferencian por su tamaño corporal y por algunas características de la dentadura y el cráneo:[7][15]
Los esfuerzos para introducirla de nuevo en las costas de Oregón no han sido exitosos. Sin embargo, en Washington, entre 1969 y 1970, se obtuvo un resultado positivo con el aumento consecuente de su rango de distribución y población. Actualmente se encuentran en el estrecho de Juan de Fuca y pueden hallarse casi hasta la bahía Pillar Point. Algunos individuos se han observado en las islas San Juan y al norte del estrecho de Puget.
La nutria marina es una de las especies más pequeñas de mamífero marino.[9] Los machos pesan entre 22 y 45 kg, y tienen una longitud de 1,2 a 1,5 m. Las hembras son más pequeñas, con un peso de 14 a 33 kg y una longitud de 1,0 a 1,4 m.[18]
A diferencia de los otros mamíferos marinos, la nutria marina carece de una capa gruesa de grasa y depende de su cubierta de pelo excepcionalmente denso para retener el calor.[19] Con más de 150 000 filamentos pilosos por centímetro cuadrado, su pelaje es el más denso de cualquier mamífero.[20] Esta cubierta está formada por una capa exterior de pelo larga e impermeable y otra capa subyacente más corta; la capa externa mantiene a la inferior libre de humedad. Por medio de esta cubierta aísla el agua fría por completo de su piel y limita la pérdida de calor.[18] La capa de pelo es gruesa durante todo el año y se reemplaza constantemente en lugar de experimentar una muda estacional.[21] La facultad de mantener el pelaje impermeable, y por ende la retención de calor, requiere de una limpieza extrema; por ello, la nutria marina tiene la capacidad de alcanzar y acicalar todos los sitios del cuerpo, aprovechando la piel fácilmente deslizable y el esqueleto inusualmente flexible.[22] La coloración del pelaje es normalmente de color marrón obscuro con manchas gris plateadas; sin embargo, puede variar de amarillento hasta marrón grisáceo o casi negro.[23] En los adultos, la cabeza, el cuello y el pecho tienen un color más claro que el resto del cuerpo.[23]
La nutria marina posee varias adaptaciones para desenvolverse en el ambiente marino. Puede ocluir sus orificios nasales y los conductos auditivos;[24] sus miembros posteriores, los cuales proporcionan la mayor parte del impulso natatorio, son largos, anchos y aplanados, y están provistos de membranas interdigitales;[25] el quinto dedo de cada pata es el más largo, lo cual le facilita la natación, pero hace torpe su desplazamiento en tierra.[26] La cola es bastante corta, ligeramente aplanada y musculosa. Los miembros anteriores, más cortos que los posteriores, tienen garras retráctiles con almohadillas duras en las palmas que le permiten sujetar presas resbaladizas.[27]
Se impulsa bajo el agua mediante el movimiento sinuoso de la parte posterior del cuerpo, que incluye la cola y miembros posteriores, hacia arriba y hacia abajo;[25] es capaz de alcanzar una velocidad de 9 km/h.[7] Cuando se halla sumergida, su cuerpo adquiere una apariencia larga y esbelta, manteniendo sus cortos miembros anteriores ceñidos estrechamente sobre el pecho.[28] Cuando sale a la superficie, usualmente flota sobre su espalda y se moviliza utilizando sus patas y cola como remos.[29] Mientras descansa, puede apoyar las cuatro extremidades sobre el pecho para conservar el calor; en días particularmente calientes puede mantener sumergidos los miembros posteriores para enfriarse.[30] El cuerpo de esta nutria tiene alta flotabilidad gracias a su gran capacidad pulmonar, cerca de 2,5 veces mayor que en mamíferos terrestres del mismo tamaño,[31] y al aire atrapado en su pelaje. La nutria marina puede caminar, pero con paso torpe deslizándose por la tierra, y puede correr realizando pequeños saltos.[26]
Unas vibrisas muy sensibles y las almohadillas plantares de los miembros anteriores le ayudan a encontrar sus presas mediante el tacto cuando el agua está turbia.[9] Los investigadores han notado que al aproximarse a las nutrias, estas reaccionan más rápido con viento a favor, indicando que el olfato es más importante que la visión como sentido de vigilancia.[32] Otras observaciones indican que la vista es útil dentro y fuera del agua; sin embargo, este sentido no se encuentra igual de desarrollado que el de las focas.[33] El sentido del oído no se destaca por ser particularmente agudo ni pobre.[34]
Un adulto tiene treinta y dos dientes, los cuales, principalmente los molares, son aplanados y redondeados, diseñados para triturar más que para cortar.[35] Los pinnípedos y las nutrias marinas son los únicos carnívoros con dos incisivos en el maxilar inferior en lugar de tres;[36] la fórmula dental es: 3.1.3.1 - 2.1.3.2.[37]
Esta nutria tiene un metabolismo basal de dos a tres veces más alto que el de los mamíferos terrestres del mismo tamaño. Debe comer un estimado del 25 al 38 % de su peso corporal al día, con el fin de obtener las calorías requeridas para contrarrestar la pérdida de calor causada por la baja temperatura del agua donde habita.[38][39] Su eficiencia digestiva se estima en un 80 a 85 % y el alimento lo digiere rápidamente, en un plazo tan corto como tres horas.[40][19] La mayor parte de su requerimiento de agua lo obtiene de los alimentos; sin embargo, a diferencia de los otros mamíferos marinos, también puede ingerir agua de mar, debido a que su riñón de tamaño relativamente grande es capaz de depurar el agua marina y excretar orina concentrada.[41]
La nutria marina es diurna; tiene una etapa de búsqueda de alimento en la mañana que inicia una hora antes del alba, luego descansa y duerme a mediodía.[42] La búsqueda de alimento se reanuda por algunas horas en la tarde y se suspende antes de la puesta de sol. Puede haber un tercer periodo de búsqueda de alimento alrededor de la medianoche;[42] las hembras con crías parecen ser más propensas a comer durante la noche.[42] Las observaciones de la cantidad de tiempo que la nutria invierte a diario para alimentarse arrojan una cifra que oscila entre un 24 y 60 %, dependiendo aparentemente de la disponibilidad de comida en la zona.[43]
Cada individuo pasa largos periodos aseándose (hasta un 10 % del tiempo).[44] Esta limpieza implica desenredar y limpiar el pelaje, eliminar la piel descamada y frotar su piel para escurrir el agua e introducir aire. Para un observador incidental parecería que el animal se estuviera rascando; sin embargo, no se tiene conocimiento acerca de la presencia de piojos u otros parásitos en su piel.[45] Mientras se alimentan realizan con frecuencia giros dentro del agua, con el fin aparente de eliminar los restos de comida sobre su pelaje.[46]
La nutria marina caza en inmersiones cortas que realiza casi siempre hasta el fondo oceánico. A pesar de que puede bucear durante cinco minutos,[24] sus inmersiones suelen durar alrededor de un minuto y por lo general no exceden los cuatro minutos.[18] Es el único mamífero marino capaz de levantar y voltear piedras del fondo, lo cual hace frecuentemente con sus patas delanteras cuando busca presas.[46] También pueden desprender caracoles y otros organismos adheridos a las algas marinas y excavar bajo el fondo lodoso para buscar almejas.[46] Es el único mamífero marino que utiliza las extremidades anteriores para atrapar peces en lugar de hacerlo directamente con los dientes.[19]
Bajo cada extremidad anterior, la nutria tiene una especie de bolsillo formado por piel suelta que se extiende a través de la parte anterior del tórax. En esta bolsa (principalmente en la izquierda), durante las inmersiones el animal almacena alimento para llevar a la superficie.[47] Una vez allí, se alimenta mientras flota de espalda, usando sus miembros anteriores para seleccionar el alimento y llevarlo a la boca. Puede masticar y engullir mejillones pequeños con caparazón y todo, pero en los animales más grandes debe retirar los caparazones.[48] Para extraer la carne de los caparazones utiliza sus prominentes incisivos inferiores.[49] Para comer erizos de mar, los cuales están cubiertos de espinas, la nutria les muerde el vientre, donde las espinas son cortas, succionando a continuación el contenido fuera del caparazón.[48]
Esta especie usa piedras planas durante el proceso de alimentación, situación que lo convierte en uno de pocos mamíferos capaz de utilizar herramientas.[50] Para abrir conchas duras, puede machacar su presa, sujetándola entre las patas delanteras. Para desprender los abulones de una roca, percute la concha usando una piedra grande, con una frecuencia de tres impactos por segundo.[18] Para liberar un abulón, el cual puede sujetarse a una roca con una fuerza igual a cuatro mil veces su propio peso corporal, necesita realizar inmersiones múltiples.[18]
A pesar de que cada uno de los adultos y los jóvenes independientes buscan alimento solos, las nutrias tienden a descansar juntas en grupos del mismo sexo llamados en inglés rafts. Estos grupos los forman de diez a cien animales y los integrados por machos son más grandes que los de hembras.[51] Se ha observado que los grupos más grandes pueden contar con más de dos mil individuos. Para evitar flotar a la deriva en el mar mientras descasan y se alimentan, las nutrias pueden envolverse en algas.[52]
Es más probable que un macho se reproduzca si mantiene un territorio de apareamiento en un área preferida por las hembras.[53] Debido a que la principal época de reproducción ocurre durante el otoño en la mayor parte de su rango de distribución, los machos normalmente defienden su territorio solo desde la primavera hasta el otoño.[53] Durante esta temporada patrullan las fronteras para mantener a raya a otros machos;[53] sin embargo, las luchas son infrecuentes.[51] Las hembras adultas se mueven libremente dentro del territorio de los machos y superan en número a los machos en una proporción de 5:1.[53] Los machos que carecen de territorio tienden a congregarse en grupos formados exclusivamente por machos,[53] y se movilizan a través de las áreas ocupadas por hembras en busca de una pareja.[54]
La especie exhibe un comportamiento vocal variado. El llanto de un cachorro se compara con frecuencia con el de una gaviota.[55] Las hembras susurran aparentemente cuando están contentas, y los machos, en lugar de ello, pueden gruñir.[56] Cuando los adultos están asustados o afligidos pueden silbar, sisear o en circunstancias extremas, gritar.[55]
A pesar de que la nutria marina es un animal sociable y juguetón, en realidad no se le considera un animal social.[57] Pasan la mayor parte de su tiempo solos y cada adulto puede suplir sus propias necesidades alimenticias, higiénicas y defensivas.[57]
Las nutrias marinas son poligínicas: los machos se aparean con múltiples parejas. Sin embargo, durante el estro una hembra puede temporalmente conformar una pareja por algunos días.[46] El apareamiento se lleva a cabo en el agua y puede ser violento, pues el macho muerde el hocico de la hembra —lo cual a menudo deja cicatrices en la nariz— y en ocasiones manteniendo la cabeza bajo el agua.[7][58]
Los nacimientos ocurren durante todo el año, con picos entre mayo y junio en las poblaciones que habitan al norte de su rango y entre enero y marzo en las poblaciones del sur.[59] El periodo de gestación parece variar de cuatro a veinte meses, debido a que la especie posee implantación diferida en la cual solo los últimos cuatro meses ocurre la gestación verdadera.[59] En California, estas nutrias se reproducen anualmente, aproximadamente con el doble de frecuencia que sus congéneres de Alaska.[60]
Los nacimientos tienen lugar en el agua y normalmente tienen una sola cría que pesa entre 1,4 y 2,3 kg.[61] En el 2 % de los partos nacen gemelos; sin embargo, con frecuencia solo uno de ellos sobrevive.[7] Al nacer, los cachorros abren los ojos de inmediato, tienen diez dientes visibles y poseen una gruesa cubierta de pelaje infantil.[62] Se ha observado madres lamer y sacudir a su recién nacido durante horas; después de realizado el aseo, el pelaje está en capacidad de retener el suficiente aire para mantener a flote a los cachorros.[63] El pelo del recién nacido es reemplazado por el del adulto después de las trece semanas.[2]
La lactancia se prolonga por seis a ocho semanas en las poblaciones de California y de cuatro a veinte meses en Alaska; las madres empiezan a ofrecerles bocados de comida a sus crías desde el primer o segundo mes.[65] La leche de la nutria marina procede de dos pezones ubicados en el abdomen y se asemeja más a la leche de los mamíferos marinos que a la de los otros mustélidos.[66] Un cachorro, con la guía de su madre, practica el nado y el buceo por algunas semanas antes de estar en capacidad de alcanzar el fondo marino. Inicialmente los objetos que recupera del fondo tienen poco valor alimenticio, como estrellas de mar de vistosos colores y guijarros.[47] Los jóvenes se hacen independientes a los seis u ocho meses; sin embargo, una madre puede verse forzada a abandonar a su cría si no es capaz de proporcionarle el alimento suficiente,[67] o en otro extremo, cuidarlo casi hasta llegar a la edad adulta.[61] La mortalidad de los cachorros es alta, principalmente durante su primer invierno; se estima que solo el 25 % de ellos llegan al primer año.[67] Los nacidos de madres experimentadas tienen las tasas más altas de supervivencia.[68]
Las hembras realizan todas las tareas dirigidas a alimentar y cuidar a sus crías; ocasionalmente se les ha visto cuidando de cachorros huérfanos.[69] Mucho se ha escrito acerca del nivel de atención profesado por las madres hacia sus crías; una madre le proporciona a su cachorro cuidado casi constante cargándolo sobre su pecho lejos del agua helada y aseándole atentamente su pelaje.[70] Cuando buscan alimento, los dejan flotando en el agua, en ocasiones envueltos en algas lo que impide que se alejen flotando;[71] si el pequeño no concilia el sueño, chilla ruidosamente hasta su retorno.[72] Se tiene conocimiento de madres que cargaron a sus hijos varios días después de su muerte.[64]
Las hembras alcanzan la madurez sexual aproximadamente a los tres o cuatro años de edad y los machos a los cinco años; sin embargo, los machos a menudo no se reproducen sino hasta algunos años después.[73] Un macho en cautiverio engendró pequeños a la edad de diecinueve años.[61] En la naturaleza, las nutrias marinas viven como máximo hasta los veintitrés años,[18] con una esperanza de vida promedio de diez a quince años en los machos y de quince a veinte años en las hembras.[74] Algunos ejemplares en cautiverio sobrepasaron los veinte años, y una hembra cautiva en el acuario de Seattle murió a los veintiocho años de edad.[75] En su medio natural, a menudo sufren de deterioro de los dientes, lo cual puede contribuir al acortamiento de su ciclo vital.[76]
La nutria marina habita en aguas costeras que tiene una profundidad de entre quince y veintitrés metros;[77] normalmente permanecen a menos de un kilómetro de distancia del litoral.[78] Se les halla con mayor frecuencia en áreas protegidas de los vientos oceánicos más fuertes, como costas rocosas, bosques densos de algas marinas y barreras de arrecifes.[79] A pesar de que con mayor frecuencia habita en sustratos rocosos, las nutrias marinas también pueden vivir en áreas cuyo piso oceánico este formado por lodo, arena o cieno.[80] Su rango de distribución hacia el norte es limitado por los bordes del hielo ártico, debido a que estas nutrias pueden sobrevivir sobre el hielo a la deriva, pero no pueden hacerlo sobre el hielo fijo.[81] Cada individuo por lo general ocupa un territorio de algunos kilómetros de longitud y permanece allí durante todo el año.[82]
Se cree que la población de nutrias marinas tiene entre 150 000 y 300 000 individuos,[83] que se distribuyen en un arco a lo largo del Pacífico Norte desde el norte del Japón hasta el centro de Baja California en México. El comercio de su piel que inició en la década de 1740 redujo la población de la especie en un momento dado a solo mil o dos mil ejemplares distribuidos en trece colonias.[84] En aproximadamente dos tercios de su antiguo territorio, la especie ha mostrado un nivel variable de recuperación, que oscila entre grupos con densidades altas de población y poblaciones amenazadas. Actualmente existen comunidades estables en sectores de la costa este de Rusia, Alaska, Columbia Británica, Washington y California; se han reportado recolonizaciones en México y Japón.[85] Los estimados de población realizados entre 2004 y 2007 arrojan una población mundial de aproximadamente 107 000 individuos.[2][86][87][88]
Actualmente, la zona más segura y estable de su rango de distribución es Rusia.[89] Antes del siglo XIX existía un número aproximado de entre 20 000 y 25 000 nutrias marinas en las islas Kuriles, ubicadas en su mayoría en Kamchatka y las islas del Comandante. Luego de años de caza intensiva, la población declinó hasta quedar solamente con 750 ejemplares.[86] A partir de 2004, las nutrias marinas habían repoblado sus hábitats antiguos en el área, con una población estimada de 27 000 ejemplares. De estos, alrededor de 19 000 se encuentran en las Kuriles, 2000 a 3500 en Kamchatka y de 5000 a 5500 en las islas del Comandante.[86] El crecimiento ha aminorado ligeramente, sugiriendo que la población está alcanzando la capacidad de carga.[86]
A lo largo de la costa del sur de Alaska, la distribución de la especie es discontinua. Entre 1969 y 1972, ochenta y nueve nutrias marinas fueron trasportadas desde Alaska hasta la costa occidental de la isla de Vancouver, Columbia Británica. Estas originaron una población saludable, estimada en más de 3000 animales en 2004 y su rango va desde Tofino, Canadá, hasta el Parque Provincial Cape Scott.[87] En 1989, una colonia independiente fue descubierta en la costa del centro de Columbia Británica. No se sabe si esta colonia, la cual consta de alrededor de 300 animales, se originó a partir de nutrias trasportadas o si se trata de sobrevivientes al comercio de piel.[87]
En 1969 y 1970, cincuenta y nueve nutrias marinas fueron trasladadas desde la isla Amchitka hasta Washington. Observaciones anuales llevadas a cabo entre 2000 y 2004, han registrado entre 504 y 743 individuos, y su rango va desde la península Olímpica justo al sur de isla Destrucción hasta Pillar Point.[2]
En la primavera de 2007 un estudio contabilizó 3026 nutrias marinas en la costa central de California, mucho menor a la población estimada antes de la caza, que sumaba unos 16 000 individuos.[88][90] Esta son descendientes de una colonia superviviente de nutrias marinas del sur con cerca de cincuenta animales, que fue descubierta cerca de Big Sur en 1938;[91] esta colonia se distribuye principalmente entre el sur de San Francisco hasta el condado de Santa Bárbara.[90] A finales de la década de 1980, el Servicio de Pesca y Vida Silvestre de los Estados Unidos reubicó unas 140 nutrias marinas de California en la isla San Nicolás al sur de la península, con la esperanza de establecer una población de reserva que estuviese a salvo de un derrame de crudo. Para sorpresa de los biólogos, la población de San Nicolás se redujo rápidamente debido a que muchos animales regresaron al continente.[92]
Cuando el Servicio de Pesca y Vida Silvestre implemento el programa de reubicación, también se intentaba moderar la competencia entre las nutrias y los pesqueros, intentando implementar una zona libre de nutrias entre Point Conception y la frontera mexicana. En esta zona, solamente la isla de San Nicolás fue designada como hábitat de la nutria marina, y cualquier individuo presente en el área debía ser capturado y reubicado. El plan fue abandonado al demostrar ser impracticable capturar cientos de nutrias que posteriormente regresarían a la zona.[93] Sin embargo, después de tratar el tema públicamente en 2005, el Servicio de Pesca y Vida Silvestre no ha tomado una decisión formal sobre el asunto.[94]
La nutria marina alguna vez fue numerosa en la bahía de San Francisco. Los datos históricos revelan que la compañía Ruso-americana introdujo aleutianos en la bahía en múltiples ocasiones, a pesar de que los españoles les capturaran o dispararan mientras cazaban nutrias marinas en los estuarios de San José, San Mateo, San Bruno y los alrededores de la isla Ángel.[95] El fundador de Fort Ross, Ivan Kuskov, halló pocas nutrias en su segundo viaje a Bodega Bay en 1812, pero envió a un grupo de aleutianos a la bahía de San Francisco en donde, junto a otro equipo ruso y otro americano, capturaron 1160 nutrias en el plazo de tres meses.[96] En 1817, las nutrias marinas del área fueron prácticamente exterminadas y los rusos solicitaron permiso a los españoles para cazar al sur de San Francisco.[97] Poblaciones remanentes de nutrias marinas pueden haber sobrevivido en la bahía hasta 1840, cuando el rancho Punta de Quentin fue concedido al capitán John B. R. Cooper, por parte del gobernador de California Juan Bautista Alvarado junto a una licencia para cazar nutrias marinas.[98]
A pesar de que el rango de distribución de la nutria marina del sur se expandió continuamente desde Big Sur a partir de su protección en 1911, en los últimos años la población de nutrias y su territorio han disminuido.[99] Recientemente, una toxina llamada microcistina producida por un tipo de cianobacteria (Microcystis) parece concentrarse en los animales marinos de los que se alimenta la nutria produciéndoles intoxicación. Las cianobacterias se encuentran en el agua dulce estancada enriquecida con nitrógeno y fósforo proveniente de pozos sépticos y escurrimientos de fertilizantes agrícolas, que pueden fluir hacia el océano cuando los torrentes de agua los arrastran durante la temporada de lluvias.[100][101] En 2010, se halló un número récord de cadáveres de nutria marina en la costa de California; como causa en incremento de la mortalidad se documentaron ataques de tiburones.[102]
La última nutria marina nativa del estado de Oregón, Estados Unidos, fue cazada en 1906. En 1970 y 1971, un total de noventa y cinco ejemplares fueron reintroducidos desde la isla Amchitka, Alaska, en el sur de la costa de Oregón; sin embargo, este esfuerzo fue fallido.[103]
Recientemente, en 2004 y 2009, se observaron machos solitarios en la costa de Oregón, al parecer procedentes de las poblaciones de Washington o California.[104][105]
La nutria marina se alimenta de más de cien presas diferentes.[106] En la mayor parte de su territorio su dieta está compuesta casi exclusivamente de invertebrados marinos, que incluye erizos de mar, una variedad de bivalvos como almejas y mejillones, abulones, otros moluscos, crustáceos y caracoles.[106] Sus presas varían en tamaño, desde pequeñas lapas y cangrejos hasta pulpos gigantes.[106] Donde existen erizos de mar, almejas y orejas de mar de diferentes tamaños, tienden a preferir los de mayor tamaño.[106]
En algunas áreas al norte de su territorio también consumen peces. En estudios llevados a cabo en la isla Amchitka en la década de 1960, donde la población de nutrias alcanzó la capacidad de carga, el 50 % de la comida hallada en sus estómagos eran peces.[107] Las especies halladas con más frecuencia son habitantes del fondo marino, sedentarios o lentos como Hemilepidotus hemilepidotus y los pertenecientes a la familia Tetraodontidae.[107] Sin embargo, al sur de Alaska los peces son ignorados o constituyen una pequeña porción de su dieta.[2][108] Contrario a la creencia popular, las nutrias marinas raramente comen estrellas de mar y cualquier alga que sea consumida, aparentemente pasa a través de su sistema digestivo sin digerir.[109]
Los individuos dentro de una zona en particular, se diferencian con frecuencia en sus métodos de búsqueda de alimento y sus tipos de presa, además tienden a seguir el mismo patrón aprendido de sus madres.[110] La dieta de poblaciones locales también cambia con el tiempo, debido a la búsqueda de alternativas, ya que son capaces de disminuir la reserva de sus presas favoritas como los erizos de mar y enfrentar la escasez de comida secundaria a otros factores, como la pesca por parte de los humanos.[2] Las nutrias marinas pueden remover abulones de toda un área, con excepción de los especímenes ocultos en las hendiduras de las rocas,[111] sin embargo, nunca agotan por completo una especie de la cual se alimenten en un sitio dado.[112]Un estudio llevado a cabo en 2007 en California demostró que en áreas donde la comida es relativamente escasa, una amplia variedad de animales les servía de alimento. Sin embargo, sorprendentemente, la dieta de cada individuo era más especializada en estas áreas que en los sitios donde la comida era abundante.[92]
La nutria marina es un ejemplo clásico de especie clave; su presencia afecta los ecosistemas en forma más significativa de lo que su tamaño y número pudieran sugerir. Puede controlar la población de algunos herbívoros del lecho marino como lo erizos de mar. Estos se alimentan de la parte inferior de los tallos de algas, causando el desprendimiento y muerte a las algas. La pérdida del hábitat y nutrientes proporcionados por los bosques de algas lleva a un profundo efecto de cascada sobre los ecosistemas marinos.[113] Las áreas del Pacífico Norte que no tienen nutrias marinas, a menudo se convierten en lechos marinos yermos, con abundantes erizos de mar y la pérdida consecuente de los bosques de algas.[7]
La reintroducción de la especie en Columbia Británica ha propiciado una mejora dramática en la salud del ecosistema costero,[114] con cambios similares observados, en la medida que las poblaciones de nutria se recobraron, en las Aleutianas, las islas del Comandante y las costas de California.[115] Sin embargo, algunos ecosistemas de bosques de algas en California también han prosperado sin la influencia de las nutrias marinas, con las poblaciones de erizo marino controladas aparentemente por otros factores.[115] El papel de esta especie como protectora de los bosques de algas es más notoria en costas abiertas que en bahías y estuarios.[115]
De forma adicional al crecimiento promovido de los bosques de algas, las nutrias marinas pueden tener un profundo efecto en las áreas rocosas que tienden a estar cubiertas por capas de mejillones. Esta los remueve de las rocas, liberando espacio para otras especies generando diversidad en el área.[115]
Los predadores conocidos de la especie son las orcas y leones marinos; las águilas calvas atrapan las crías que flotan sobre la superficie del agua.[50] En California a los ataques de tiburones, principalmente de tiburones blancos, se les han atribuido el 10 % de las muertes de nutrias marinas y se cree que es una de las razones por las cuales la población no se ha extendido más hacia el norte.[116] Se han encontrado ejemplares muertos a causa de ataques de tiburones; sin embargo, no existe evidencia de que sean una fuente de alimento para estos.[116]
La evidencia arqueológica indica que por miles de años, los nativos cazaron las nutrias por su carne y piel.[83] La caza a gran escala, inicia con el comercio de pieles, al cual se debe la muerte de una cifra cercana al millón de ejemplares. Esta se inició durante el siglo XVIII cuando cazadores y comerciantes empezaron a llegar de todo el planeta para suplir la demanda global de pieles de nutria marina, la cual se había convertido en una de las más valiosas en el mercado mundial.[83] A principios de siglo, los rusos empezaron a cazarlas en las islas Kuriles para vender las pieles en China.[83] Los rusos también exploraron el Norte del Pacífico en esa misma época y enviaron a Vitus Bering a cartografiar la costa del Ártico y de paso encontrar nuevas rutas desde Siberia hasta América del Norte.[117] En 1741, en su segundo viaje a través de la región, Bering naufragó frente a la isla de Bering en las islas del Comandante, donde murió junto a muchos de su tripulación.[117] Los sobrevivientes, entre los cuales se encontraba el naturalista Georg Steller, descubrieron las nutrias marinas en las bahías de la isla y pasaron el invierno cazando nutrias marinas, y apostando con sus pieles.[117] Regresaron a Siberia después de haber eliminado alrededor de mil nutrias, obteniendo altos precios por sus pieles.[117] A raíz de esto se inició el periodo de caza intensiva, la cual continuó por espacio de diez años más.
Las expediciones rusas para obtener pieles disminuyeron rápidamente la población de la especie en las islas del Comandante y por ello en 1745 empezaron a moverse a lo largo de las islas Aleutianas. Los rusos al principio comerciaron con los nativos de estas islas para obtener las pieles, pero al poco tiempo los esclavizaron, tomando a sus mujeres y niños como rehenes, torturándolos y asesinándolos para obligarlos a cazar nutrias. Muchos aleutianos murieron ya fuera a manos de los rusos o por las enfermedades introducidas por ellos.[119] Según el propio estimado de los rusos, la población de aleutianos se redujo de veinte mil a dos mil personas.[120] Para la década de 1760, los rusos habían arribado a Alaska. En 1799, el emperador Pablo I consolidó las empresas de caza rivales en una sola compañía Ruso-americana, garantizándole el fuero imperial, protección y monopolio sobre los derechos comerciales y adquisición territorial. Bajo el gobierno de Alejandro I la administración de la compañía fue trasferida a la marina imperial, debido principalmente a los alarmantes reportes por parte de los oficiales navales del abuso sobre los nativos; en 1818 a los nativos de Alaska se les garantizó derechos civiles equivalentes a los de un ciudadano del Imperio ruso.[121]
Aparte de Rusia otras naciones contribuyeron con la caza de la especie al sur de su territorio. A lo largo de la costa de california, los exploradores españoles compraron pieles de nutria marina a los amerindios para venderlas en Asia.[119] En 1778, el explorador británico James Cook llegó a la isla de Vancouver y compró piel de nutria a los nativos canadienses.[122] cuando el barco de Cook se detuvo en un puerto chino, la piel se vendió rápidamente a un precio alto. Al correr la voz, gente de toda Europa y América del Norte empezaron a llegar al noroeste del Pacífico para comerciar con su piel.[122]
La caza por parte de los rusos se expandió hacia el sur, auspiciada por capitanes de barcos americanos, quienes subcontrataron equipos de capataces rusos y cazadores aleutianos para operar en lo que actualmente es Washington, Oregón y California.[123] Entre 1803 y 1846, setenta y dos barcos de origen americano estaban involucrados en la caza de nutria solamente en California, obteniendo un estimado de cuarenta mil pieles, comparado con solo trece barcos de la compañía Ruso-americana, la cual reportó solamente 5696 pieles de nutria recolectadas entre 1806 y 1846.[124]
Llegó un momento en que la población de este mamífero se hizo tan escasa que la caza comercial dejó de ser viable. En las islas Aleutianas, se suspendió en 1808 a raíz de una medida conservacionista impuesta por la compañía Ruso-americana.[125] En 1834, se implementaron restricciones adicionales por parte de la misma compañía.[125] Cuando Rusia vendió Alaska a Estados Unidos en 1867, la población de este sector ya había aumentado a más de cien mil ejemplares, pero los norteamericanos reanudaron la caza y agotaron de nuevo la población.[126] En cuanto la especie se hizo rara los precios aumentaron: durante la década de 1880, una piel costaba de US$ 105 a US$ 165 en el mercado londinense, pero en 1903, el precio se había elevado a US$ 1125.[61] En 1911, Rusia, Japón, Gran Bretaña (por Canadá) y Estados Unidos dentro del Tratado Para la Preservación y Protección de los Osos Marinos, impusieron una moratoria para la caza de nutrias marinas.[127] Para entonces, la población global se había reducido posiblemente tan solo mil o dos mil animales.[2]
Durante el siglo XX, la población de nutrias marinas se recuperó hasta cerca de dos terceras partes de su cifra original, lo que es considerado uno de los logros más grandes de la conservación marítima.[128] Sin embargo, la UICN todavía considera la especie como amenazada, por la presencia de riesgos significativos como los derrames de petróleo, depredación por parte de las orcas, caza furtiva y conflictos con los pesqueros (las nutrias pueden ahogarse si se enredan con los elemento de pesca).[129] La captura de la especie es ilegal a excepción de la caza de subsistencia por parte de los nativos en Alaska.[130] La caza furtiva se convirtió en una amenaza seria en Rusia Oriental tras la disolución de la Unión Soviética en 1991; sin embargo, esta disminuyó significativamente en cuanto se implementaron leyes más estrictas y mejoraron las condiciones económicas en el país.[89]
Actualmente la amenaza más significativa para las nutrias marinas son los derrames de petróleo.[50] La especie es particularmente vulnerable al contacto con el crudo, pues depende de cuan impermeable se halle su cubierta de pelo para conservar el calor; cuando su pelaje es empapada con petróleo pierde la capacidad de retener aire y el animal muere rápidamente de hipotermia.[50] El hígado, riñón y pulmón de la nutria también sufre daño después de inhalar o ingerir petróleo durante la eventual limpieza del pelaje impregnado con petróleo.[50] El Desastre del Exxon Valdez en 1989 mató a miles de nutrias marinas en Prince William Sound, Alaska, y para 2006 los restos de petróleo en el área todavía afectaban a la población.[131]
El área de distribución restringida de las poblaciones de nutria en California, Washington, y Columbia Británica implica que un derrame de petróleo en grandes proporciones podría ser catastrófico para los individuos de estas regiones.[2][39][46] La prevención de derrames y la preparación para el rescate de nutrias en el caso que suceda, son los mayores objetivos de los esfuerzos conservacionistas. El incremento en el tamaño y territorio de las poblaciones de nutria podría reducir el riesgo de que un derrame exterminara una población.[2] Sin embargo, debido a la reputación de la especie de consumir los recursos pesqueros, los que promueven la explotación de mariscos de índole comercial, recreacional o de subsistencia con frecuencia se han opuesto al incremento de su territorio, y se han presentado casos de muertes ilegales a manos de pescadores y otras personas.[132]
En las islas Aleutianas, una caída masiva e inesperada de la población de nutrias marinas ha ocurrido en décadas recientes. En la década de 1980, el área albergaba un estimado de 55 000 a 100 000 animales, pero la población disminuyó a solo 6000 individuos para 2000.[93] La hipótesis más aceptada, aunque todavía debatida, responsabiliza a las orcas de este hecho. El patrón de desaparición es consistente con el aumento en la depredación de las orcas; sin embargo, no existe evidencia directa que las orcas se alimenten de nutrias en una cantidad significativa.[133]
Otra zona que preocupa es California, donde la recuperación empezó a fluctuar o disminuir a finales de la década de 1990.[134] Se han reportado una mortalidad inusualmente alta entre las nutrias adultas y subadultas, particularmente de hembras.[88] Las necropsias indican que infecciones, ocasionadas principalmente por parásitos como Toxoplasma gondii y acantocéfalos, causan la mayor parte de las muertes en esta región.[135] Toxoplasma gondii, el cual es a menudo fatal para las nutrias marinas, es portado por los gatos salvajes y domésticos y por zarigüeyas; puede ser trasmitido por los gatos a través de los excrementos vertidos en el océano a través de la red de alcantarillado.[135][136] A pesar de que se sabe con certeza que las infecciones parasitarias han producido la muerte de muchas de las nutrias marinas de California, no se sabe si esta población en particular se encuentra más afectada por estas enfermedades que las poblaciones de otras áreas.[135]
El hábitat de la nutria marina está preservado por medio de algunas áreas protegidas en Estados Unidos, Rusia y Canadá. En estas áreas las actividades contaminantes, como el vertido de residuos de perforación petrolera, están prohibidas.[137] Existe un estimado mayor a 1200 ejemplares en el Santuario Nacional Marino Bahía de Monterrey y más de 500 en el Santuario Nacional Marino de la Costa Olímpica.[138][139]
Algunas nutrias marinas se alimentan de especies que son fuente de alimento para los humanos como abulones, almejas y cangrejos. En algunas zonas la responsabilidad de la intensa reducción en las recolectas de mariscos, ha sido atribuida a las nutrias marinas y se han sostenido fuertes debates públicos sobre cómo manejar la competencia entre las nutrias y los humanos por los recursos marítimos.[140]
El debate se complica por el hecho que en ocasiones la especie ha sido culpada de disminuir las reservas de mariscos, cosa que con mayor probabilidad es causada por otros factores como la sobrepesca por parte de los humanos, enfermedad, contaminación y actividad sísmica.[46][141] La disminución en las colectas de mariscos ha ocurrido también en muchos sitios de la costa norte del Pacífico no habitados por nutrias marinas y los conservacionistas también han notado que la existencia de grandes concentraciones de mariscos en las costas fue un auge reciente a consecuencia del casi exterminio de las poblaciones de nutria marina.[141] Debido a que muchos factores afectan las reservas de mariscos, la depredación por parte de las nutrias marinas puede agotar la pesca hasta el punto de hacerla inviable económicamente.[140] Existe un consenso entre los científicos que la nutria marina y la pesca de abulones no pueden coexistir en la misma área;[140] posiblemente esto aplique también para otros animales.[93]
Existen muchos factores de la interacción entre las nutrias marinas y la economía humana que no son perceptibles de inmediato. Estas han contribuido a aumentar las cosechas de algas a causa del control ejercido sobre las poblaciones de erizos de mar; estas algas son usadas en la producción de diversos productos alimenticios y farmacéuticos.[142] A pesar de que los buzos son capaces de recolectar erizos de mar rojos con el fin de utilizarlos como fuente de alimento y brindar protección a las algas, las nutrias marinas, además de cazar otras especies, son más efectivas en el control de estas poblaciones.[143] Un ecosistema saludable de algas es importante en la crianza de las poblaciones de peces, incluyendo aquellos de importancia comercial.[142] En algunos sectores, las nutrias marinas constituyen una atracción turística muy popular, atrayendo visitantes a los hoteles locales, restaurantes y expediciones para su avistamiento.[142]
Ejemplares de nutria marina se han puesto en cautiverio para exhibición en por lo menos cuarenta acuarios y zoológicos.[144] El acuario de Seattle se convirtió en la primera institución en crías ejemplares con el nacimiento de Tichuk en 1979, seguido de tres cachorros más a principios de la década de 1980.[145] En 2007, un video publicado en YouTube de dos individuos sujetándose de las patas recibió 1,5 millones de visitas en dos semanas y actualmente cuenta con diecisiete millones de reproducciones.[146] Fue filmado cinco años atrás en el acuario de Vancouver y fue el video animal más popular en su momento. La nutria de color más claro es Nyac, sobreviviente del desastre del Exxon Valdez.[147] Nyac murió en septiembre de 2008 a la edad de 20 años.[148]
Desde mediados de la década de 1970, la especie empezó a hacerse popular entre los amantes de la naturaleza y los investigadores. Actualmente se ha convertido en un símbolo de conservación ambiental.[134] El rostro redondo y expresivo, y el cuerpo suave y peludo de la nutria marina se representan en una gran variedad de suvenires, postales, ropa y peluches.[149]
.jpg)
|mes= (ayuda); La referencia utiliza el parámetro obsoleto |coautores= (ayuda); |fechaacceso= requiere |url= (ayuda) |mes= (ayuda) |mes= (ayuda) |mes= (ayuda) |mes= (ayuda) |mes= (ayuda) |mes= (ayuda) |coautores= (ayuda)
La nutria marina (Enhydra lutris) es una especie de mamífero carnívoro de la familia de los mustélidos; es la única especie existente del género Enhydra. Habita en el Pacífico Norte, desde el norte de Japón hasta Baja California en México.
Los adultos de esta especie pesan entre catorce y cuarenta y cinco kilogramos, siendo el más pesado de los mustélidos y al mismo tiempo uno de los mamíferos marinos más pequeños. A diferencia de los otros mamíferos marinos, esta especie tiene como principal forma de aislamiento una capa de pelaje excepcionalmente gruesa, la más densa de entre todos los mamíferos. A pesar de que puede salir a tierra firme, la nutria marina vive casi exclusivamente en el mar. Habita cerca de las costas, donde se sumerge hasta el lecho marino para conseguir comida. Se alimenta principalmente de invertebrados marinos como erizos de mar, moluscos, crustáceos y algunos peces. Sus hábitos alimentarios son notables en varios aspectos. En primer lugar, el uso de piedras para abrir los caparazones de algunas de sus presas la convierte en uno de los pocos mamíferos que utiliza herramientas. Por otro lado, en la mayor parte de su área de distribución, es una especie clave debido al control que ejerce sobre la población de erizos de mar, los cuales de otra forma ocasionarían un daño extenso a los ecosistemas de bosques de algas marinas. Su dieta incluye peces de valor comercial para la industria pesquera, propiciando un conflicto entre las nutrias marinas y los pescadores.
La población de la especie, cuyo número original se estimaba entre 150 000 y 300 000 animales, fue diezmada intensamente, a causa de su piel, entre 1741 y 1911, hasta reducirse en un momento dado solamente a 1000 o 2000 ejemplares. Una prohibición internacional de su caza, esfuerzos de conservación y programas de reintroducción han contribuido al aumento de la población; la especie actualmente ocupa aproximadamente una tercera parte de su área de distribución original. La recuperación de la nutria marina se considera un hito importante en la conservación marina, a pesar de que la población de las islas Aleutianas y California recientemente ha disminuido o se ha estancado en su crecimiento. Sin embargo, por varias razones, entre ellas su gran vulnerabilidad a los derrames de crudo, la especie permanece clasificada como en peligro de extinción.
Kalaan ehk merisaarmas (Enhydra lutris) on kärplaste sugukonda kalaani perekonna kuuluv imetaja.
Kalaan on ainus mere-eluviisiga kärplane. Ta ujub kiiresti (12–16 km/h), sukeldub sügavale ja hullab meeleldi vees.[1]
Kalaan elab Vaikse ookeani põhjaosa rannikuvetes. Levila jaguneb kahte ossa: Venemaal Komandorisaartel, Kamtšatka lõunaosas ja Kuriilidel ning Põhja-Ameerikas Aleuutidel, Alaskas ja sealt lõuna pool kuni Alam-Californiani Mehhikos.[1]
Kalaan on suur loom: tüvepikkus 136 cm (harva kuni 146 cm), sabapikkus 30–36 cm, mass kuni 40 kg. Kere on massiivne, silinderjas ja vilajas. Pea on väike ja ümmargune, pisikeste kõrvadega (nagu hülgel) ning pikkade vibrisside ehk kompekarvadega. Kael on lühike ja jäme. Tagajalad on muundunud külgedele suunatud loibadeks. Eesjalad on lühikesed ja varvasteta, peopesaks on ümmargune karvutu ala. Saba on lühike.[1]
Kalaanil on kummaline nahk. See oleks nagu lahtiselt seljas, mistõttu selili ujuval loomal on kõhu peal sügavad nahavoldid. Karvastik on mustjaspruun hallika varjundiga, tihe, soe ja vastupidav. Karusnahk on väga hinnaline ja vanasti jahiti kalaane selle pärast armutult.[1]
Tänapäeval on nende arvukus märgatavalt tõusnud, kuid jääb ikkagi mitu korda kunagisele alla, mistõttu püsib vajadus range kaitse järele.[viide?] Kalaane on proovitud kasvatada aedikuis, samuti aklimatiseerida Barentsi meres Murmanski lähedal, kuid kumbki pole tulemusi andnud.[1]
Merisaarmas elab 5-40 isendist koosnevas karjas.
Kalaanid elavad kaljustel mererannikul riffide ja lehtadrutihnikutega. Need paigad on inimestele raskesti ligipääsetavad. Ent kalaanid pole eriti paigatruud ja võivad elukoha kergesti hüljata. Vaikse ilmaga võivad nad ujuda kaldast 18–25 km kaugusele. Nad on päevaloomad, toituvad mitu korda päevas ja siis puhkavad kas rannal või vees. Vees kogunevad kalaanid puhkama vahel mitmekümnepealistesse salkadesse, eelistades vetikatihnikuid. Puhkama heites mässib ta end vetikatesse nagu vaipa, seetõttu ei triivi ta magades rannikust kaugemale. [1]
Toidu hankimiseks püüab merisaarmas kala 3-4 korda päevas ja isegi öösel. Kui toitu ei piisa, siis kõhnub saarmas väga kiiresti ning võib kolme päeva möödudes surra. Kalaan toitub samuti merisiilikutest, vähilistest, kaladest, limustest, krabidest ja vetikatest. Ta haarab saagi hammaste ja eesjalgadega vee all, surub selle vastu rinda ja kerkib pinnale. Veepinnal keerab kalaan end selili ja asetab saagi nahavoltide vahele. Merisiilikutel murrab ta käppade ja hammaste abil okkad ära, närib rüü katki ja sööb pehmed koed ära. California kalaanid kasutavad limuste kodade avamiseks ning krabide ja merisiilikute purustamiseks kuni 3,5 kg kaaluvaid kive. Loom paneb selle oma kõhul asuvasse nahakurdu ja kolgib saaki vastu seda, kuni selle koda või rüü puruneb. Vahel kasutab kalaan sama kivi mitu korda, hoides seda vahepeal kaenla all.[1]
Paaritumine ei toimu kindlal aastaajal, kuid sagedamini kevadel. Tiinus kestab 8–9 kuud. Emane sünnitab ühe poja. Vastsündinu on karvane ja avatud silmadega, tal on 26 hammast ja ta kaalub 1,5 kg. Poegade eest hoolitsevad emakalaanid ja teevad seda väga hoolsalt. Eriti liigutav on näha, kuidas selili ujuv ema võtab poja käppade vahele ja hellitab seda. Pojad hakkavad ise ujuma 2–3 nädala vanuselt. Aastase looma mass on juba 17–19 kg. Suguküpsus saabub 3. eluaastal, kuid kalaanide suremus on suur.[1]
Uurijad on täheldanud, et ka asurkondades (andmed varieeruvad 6–200 ja isegi 2000 isendit – näit Alaskal) elavad (peamisel isased) saarmad harrastavad territoriaalset käitumist, koos selle juurde kuuluva märgistamise, kraapimisjälgede ja harvade võitlustega.
Samas on saarmad asurkondades väga vilkad suhtlejad. Nad teevad suhtlemisel mitmesuguseid häälitsusi. Saarmapojad niuksuvad kui neid üksi jäetakse. Saarmad vilistavad ja vinguvad kui miski neid ärritab. Sisistamise ja urisemise eesmärgiks vast on kiskjate eemale peletamine. Maitsvat einet nautides teevad nad ähkivaid häälitsusi. Erilist häälitsust teevad poegi sugevad emad. Isased ja emased taluvad üksteise lähedalolekut, kuid paarina käituvad enamasti innaperioodil. Poegade sündides muutuvad emassaarmad dominantseks ja võivad vahetevahel lubada isassaarma kohalolu kuskil pesa ääreserval. Poegade eest hoolitsevad ning neid toidavad ja õpetavad üksnes emased saarmad. Emased saarmad kaitsevad poegi rünnates neid, kes poegadele lähenevad, raevukalt.
Õlireostus põhjustab saarmastel karvkatte „kokkukleepumist“ ning ilma soojuskaitseta muutuvad saarmad hüpotermiliseks, st neid ohustab alajahtumine. Selle vältimiseks tuleb puhastamise käigus saarmaste kehatemperatuuri pidevalt jälgida ning hüpotermia korral tuleks meresaarma kukla peale ning jäsemetele asetada kotikestega purustatud jääd.
Oma vilka temperamendi tõttu manustatakse meresaarmastele karvkatte puhastamiseks õlireostusest rahusteid ehk tuimestust. Puhastamisel toetakse pead ning jäsemeid ja selleks kasutatakse sobiva temperatuuriga sooja vett, mida tuleb kohandada saarma tegeliku kehatemperatuuriga ja pesutsükkel (pesemiseks kasutatakse mitu korda 5% DAWNi nõudepesuvahendi lahust, mis ka välja loputatakse) võib kesta 45–60 minutit, olenevalt õlikihi eemaldamise võimalikkusest. Seejärel saarmad kuivatatakse kas rätikute või soojaõhupuhuritega. Kuivatusele peaks kindlasti järgnema uinutamisravimite deaktivatsioon. Seejärel tuleb saarmaste elutoimetusi pidevalt jälgida ning toetada ja seda kuni nende vabastamiseni.
Kalaan ehk merisaarmas (Enhydra lutris) on kärplaste sugukonda kalaani perekonna kuuluv imetaja.
Kalaan on ainus mere-eluviisiga kärplane. Ta ujub kiiresti (12–16 km/h), sukeldub sügavale ja hullab meeleldi vees.
Itsas igaraba (Enhydra lutris L.) Mustelidae familiako ugaztuna da. Ipar Amerikako eta Asiako itsasbazterretan bizi da, batez ere Asiako iparraldean.
Gorputz luze biribila du, 1,20 m inguru luzea. 30 cm ingurukoa isatsa. Ilea motz sarria izaten du, gaztaina kolorekoa, baina oso iluna. Hankak motzak eta sendoak ditu, eta igerirako oso ondo egokituak. Arrainak janez elikatzen da batez ere. Kalifornian, Kanadan, Alaskan, eta Aleutiar, Kuril eta Pribilof uharteetan bizi da. Desagertzeko zorian izan da, eta babesteko hartu ziren neurri zorrotzei esker dirau bizirik.
Itsas igaraba (Enhydra lutris L.) Mustelidae familiako ugaztuna da. Ipar Amerikako eta Asiako itsasbazterretan bizi da, batez ere Asiako iparraldean.
Gorputz luze biribila du, 1,20 m inguru luzea. 30 cm ingurukoa isatsa. Ilea motz sarria izaten du, gaztaina kolorekoa, baina oso iluna. Hankak motzak eta sendoak ditu, eta igerirako oso ondo egokituak. Arrainak janez elikatzen da batez ere. Kalifornian, Kanadan, Alaskan, eta Aleutiar, Kuril eta Pribilof uharteetan bizi da. Desagertzeko zorian izan da, eta babesteko hartu ziren neurri zorrotzei esker dirau bizirik.
Merisaukko (Enhydra lutris) on maailman pienin merinisäkäs. Sen hampaat, kallo ja turkki kertovat sopeutumisesta merielämään ja merestä saatavaan ravintoon.[2]
Merisaukosta on käytetty myös seuraavia tieteellisiä nimiä, mutta ne ovat vääriä ja vanhentuneita: Enhydra lutris kamtschatica (Dybowski, 1922), Lutra gracilis (Bechstein, 1800), Lutra marina (Erxleben, 1777), Lutra stelleri (Lesson, 1827) ja Mustela lutris (Linnaeus, 1758). Nykyisin käytettävä nimi Enhydra lutris on myös Linnaeuksen antama vuonna 1758.[3]
Merisaukot ovat yksiä suurimmista näätäeläimistä, koiras voi painaa 22–45 kilogrammaa ja olla pituudeltaan 120–150 senttimetriä, mistä alle kolmannes on häntää. Naaraat ovat hieman pienempiä, 14–33 kilogrammaa ja 100–140 senttimetriä. Merisaukon pehmeä aluskarva on hienompaa ja tiheämpää kuin millään muulla eläimellä. Isokokoisilla aikuisilla voi olla jopa noin 100 000 karvaa neliösentillä. Tällainen pohjavilla pidättää ilmaa ja eristää tehokkaasti jäätävän kylmissä olosuhteissa, mikä on tärkeää, sillä merisaukolla ei ole suojaavaa rasvakerrosta eristeenään. Päällyskarva on ruskea tai punaruskea. Takajalat ovat pitkät, tassut leveät ja varpaiden välissä on räpylä. Etujalat ovat lyhyemmät ja niiden sormet sopivat tarttumiseen.[4] Syvän ruskea turkki vaalenee molemmilla sukupuolilla päätä kohti. Poikasten vaaleanruskea tai säämiskänvärinen turkki tummuu vähitellen iän myötä.
Merisaukko asustaa Kuriilien saarilta Aleuttien kautta Alaskan rannikolle ulottuvalla alueella. Lisäksi sitä tavataan Kalifornian rannikolla. Pohjoisessa sen elinaluetta rajaa merijää, etelässä kelppilevän saatavuus noin 22. leveyspiirille asti. 1700- ja 1800-luvuilla metsästys hävitti merisaukot monilta alueilta. Merisaukkoa on nyttemmin palautettu luontoon Pohjois-Amerikassa ja Venäjällä.
Merisaukot elävät valtameren rannikolla kivikkoisen tai hiekkaisen merenpohjan päällä yleensä alle kilometrin päässä rantaviivasta. Tyypillisesti niiden elinalueella kasvaa laajoja kelppilevätiheikköjä.[4]
Merisaukko syö rapuja, merisiilejä, meressä eläviä kotiloita, simpukoita, merikorvia, kaloja, kalmareita ja meritähtiä. Niiden hampaat sopivat kovakuoristen nilviäisten murskaamiseen. Yleensä ne tosin murskaavat kovakuoristen saaliseläinten kuoren vatsansa päällä käyttäen apuna merenpohjasta löytämiään kiviä. Tämä helpottaa niiden syömistä.
Vuonna 2006 maailmassa arvioitiin elävän noin 108 000 merisaukkoa.[2] Merisaukkoja on nähtävissä muun muassa tokiolaisessa eläintarhassa. Siellä on venäläinen merisaukko Mir (suom. Rauha) poikasensa kanssa.[5] Merisaukkoja on myös Osakan akvaariossa.[6]
Merisaukko (Enhydra lutris) on maailman pienin merinisäkäs. Sen hampaat, kallo ja turkki kertovat sopeutumisesta merielämään ja merestä saatavaan ravintoon.
Merisaukosta on käytetty myös seuraavia tieteellisiä nimiä, mutta ne ovat vääriä ja vanhentuneita: Enhydra lutris kamtschatica (Dybowski, 1922), Lutra gracilis (Bechstein, 1800), Lutra marina (Erxleben, 1777), Lutra stelleri (Lesson, 1827) ja Mustela lutris (Linnaeus, 1758). Nykyisin käytettävä nimi Enhydra lutris on myös Linnaeuksen antama vuonna 1758.
Enhydra lutris
La loutre de mer (Enhydra lutris) est une grande loutre (famille des mustélidés) vivant dans le Pacifique Nord, du nord du Japon (île de Hokkaidō) à la Californie, en passant par le Kamtchatka, les îles Aléoutiennes et l'Alaska. C'est la plus aquatique et la plus massive des loutres (elle peut atteindre jusqu'à 45 kg), mais aussi la seule à pouvoir vivre en permanence dans la mer.
La loutre de mer ne doit pas être confondue avec la loutre marine, Lontra felina, encore appelée chat de mer ou chungungo, qui vit le long des côtes du Pérou et du Chili et qui a besoin d'abris terrestres. Il arrive aussi quelquefois que certaines loutres d'eau douce, comme la loutre d'Europe, fassent des incursions en mer (le cas est même assez fréquent dans certains pays comme en Irlande), mais leur organisme n'est pas adapté à des séjours prolongés.
Les loutres de mer forment la seule espèce du genre Enhydra.
Chassées intensivement à compter de 1741 pour leur fourrure (la plus dense de tous les mammifères avec jusqu'à 170 000 poils par centimètre carré), les populations de loutre de mer ont été considérablement réduites, disparaissant même de nombreuses régions de leur zone de répartition historique. En 1911 on a estimé que leur population mondiale était tombée entre 1 000 et 2 000 individus. Bien que plusieurs sous-espèces soient encore en danger, les loutres marines, qui sont légalement protégées, ont vu leur population fortement augmenter. Les efforts de réintroduction ont également montré des résultats positifs.
Les loutres de mer sont les plus lourdes des loutres (entre 25 et 30 kg), mais pas les plus grandes (entre 0,80 et 1,5 mètre)[1].
Avec leurs longs corps profilés, les loutres de mer sont adaptées à la vie en mer, une mer tempérée (Californie) à froide (Alaska, Kamtchatka) dont la température oscille souvent entre 1 et 13 °C seulement. La loutre a dû développer des adaptations très particulières pour survivre dans un tel milieu, en particulier au niveau de sa fourrure.
Celle-ci varie d'un brun rougeâtre au noir. Particulièrement dense (140 000 à 170 000 poils par centimètre carré), elle isole l'animal et maintient une couche d'air sous les poils, créant une barrière efficace entre l'eau et la peau. Le pelage comporte des poils longs, brillants, épais et résistants : les jarres. Il comporte aussi des poils courts, très denses, plus fins : la bourre. La loutre enduit ses poils avec la sécrétion de glandes cutanées huileuses, qui les imperméabilisent temporairement, et doit régulièrement être réappliquée. Le temps passé à imperméabiliser sa fourrure par la loutre de mer est de plusieurs heures par jour.
Le poil imperméabilisé (surtout la bourre), retient de nombreuses bulles d’air qui assurent l’isolation thermique (la peau reste plus ou moins sèche). Chez les jeunes, la quantité d’air est telle que ceux-ci ne peuvent ni plonger ni couler, ce qui est essentiel dans la mesure où ils ne savent pas nager à la naissance.
Les loutres ne possèdent pas de couche de graisse isolante comme les autres mammifères marins. L’eau provoquant une perte de chaleur 25 fois plus rapide que l’air, les animaux à sang chaud qui vivent dans l’eau doivent s’isoler, mais aussi produire plus de chaleur. L’isolation est fournie chez la loutre de mer par la fourrure, la production de chaleur par un métabolisme environ deux fois plus élevé que chez un mammifère terrestre de même taille. Ce métabolisme explique que la loutre de mer doive manger près de 25 % de son poids chaque jour pour maintenir sa température interne de 35 degrés Celsius (10 % seulement chez la loutre d'Europe, qui passe beaucoup moins de temps dans l’eau).
Il existe d'autres adaptations à la vie aquatique :
Sous chacune des puissantes pattes avant se trouve une poche de peau, employée pour stocker temporairement la nourriture ramassée pendant les plongées au fond, ou les pierres qu’elles utilisent volontiers comme outils[4].
Les loutres ont une queue assez courte, épaisse et musculeuse, qui leur sert de gouvernail.
Les loutres mâles peuvent atteindre un poids maximum de 45 kilogrammes et une longueur allant jusqu'à 1,5 mètre. La moyenne est cependant plutôt d'une trentaine de kilogrammes pour les mâles. Les femelles sont plus petites (un peu plus d'1 m), avec parfois seulement 70 cm, pour un poids moyen d’environ 23 kg.
Les femelles ont deux mamelles seulement.
Les deux canines supérieures sont très puissantes, et sensiblement plus grosses que les autres dents. Les deux canines inférieures sont également de bonnes tailles, mais plus petites. Les molaires sont robustes, sans doute une adaptation à une nourriture partiellement constituée d'animaux à coquilles ou carapaces[5].
Les loutres mènent des vies relativement longues : jusqu'à 23 ans dans la nature[6] (quinze - vingt ans en moyenne).
Les loutres de mer peuvent être solitaires ou vivre en groupes. Ces animaux sont en général plutôt sociaux, et on a relevé en Alaska des groupes comptant jusqu’à 2 000 individus. En Californie, où la population est moins importante, les groupes font plutôt de 10 à 100 individus. Les groupes sont souvent sexuellement séparés, les groupes de mâles étant en général plus importants que ceux des femelles.
En surface, les loutres de mer nagent souvent sur le dos. On peut supposer qu’il s’agit d’une adaptation à la vie en eau froide. Cette position permet de maintenir le bout du museau et les pattes hors de l’eau. Ces zones du corps sont en effet dépourvues de fourrure (mais ne représentent qu’1 % de la surface corporelle). Les loutres passent en posture ventrale quand elles souhaitent nager plus vite, par exemple en situation de fuite. Elles se reposent sur le dos en s'enroulant dans les frondes géantes du kelp, ce qui leur évite de dériver pendant qu'elles mangent ou pendant leur sommeil.
Les femelles ont une durée de vie plus importante que celle des mâles, avec 15 à 20 ans d'espérance de vie[7], tandis que les mâles ne vivent que de 10 à 15 ans[3].
Les loutres de mer dorment sur le dos dans l'eau. En groupe, elles se donnent souvent la main en dormant pour ne pas dériver et rester ensemble[8].
Les forêts de kelp sont de véritables forêts d'algues géantes formant le kelp et pouvant mesurer plus de 30 m de long. Ces algues sont ancrées sur le sol et flottent jusqu'à la surface grâce aux flotteurs qui se trouvent à la base des feuilles. Ces forêts sont un habitat privilégié pour les loutres de mer grâce à l’ancrage qu'elles fournissent (les loutres s'enveloppent dans les feuilles flottant en surface), les protégeant des tempêtes et des courants et grâce à l'abondance de la nourriture qui s'y trouve. Cependant, les loutres de mer ne sont pas strictement inféodées aux forêts de kelp, et certains groupes vivent dans des zones sans kelp.
On a montré que la loutre de mer avait un impact favorable sur l’extension des forêts de kelp : les loutres mangent énormément d’oursins, qui sont des brouteurs de kelp. Là où les loutres reviennent, le kelp se porte mieux et ses forêts se développent, permettant à toutes sortes d’animaux (invertébrés mais aussi poissons) de s’y développer. Là où les loutres sont absentes, les forêts de kelp sont dégradées et plus restreintes[9].
Cette action sur le kelp peut d’ailleurs jouer en faveur des loutres. Les pêcheurs californiens d’ormeaux ont en effet longtemps considéré les loutres comme des concurrentes, car les loutres sont des prédateurs des ormeaux. Bien qu’interdit, les tirs des loutres par ces pêcheurs ne sont donc pas rares. Mais les ormeaux dépendent des forêts de kelp ou ils vivent, forêts que les loutres contribuent à étendre. Les loutres ont donc un impact positif à long terme sur les populations d'ormeaux. Certains espèrent que la découverte de cet impact positif contribuera à détendre l’atmosphère entre pêcheurs californiens et loutres.
La loutre de mer vient à terre là où cela est possible, surtout pour se protéger des tempêtes, mais n'en a pas vraiment besoin, pas même pour la reproduction, qui est largement aquatique, de la conception à la naissance (voir le chapitre reproduction). Près des zones très habitées (comme en Californie), certaines populations de loutres ne viennent jamais ou presque jamais à terre.
Les données contradictoires concernant les déplacements des loutres de mer suggèrent que ceux-ci (ou leur absence) dépendent de la disponibilité des ressources alimentaires. Elles ne bougent généralement que de 1 à 2 km par jour, et ont des territoires qui peuvent dépasser 5 km².
La loutre de mer est un animal diurne. La majeure partie de sa journée est consacrée au toilettage et à la recherche de nourriture.
Le toilettage est essentiel : dépourvue de graisse isolante, la loutre de mer dépend pour sa survie de la protection offerte par sa fourrure. Celle-ci doit être régulièrement nettoyée et graissée (voir le chapitre description physique) pour conserver son efficacité, sous peine d'hypothermie.
La recherche de nourriture est plus intense le matin et le soir (alimentation crépusculaire).
La loutre prélève ses proies sur le fond de la mer. Les plongées sont assez courtes, ne durant généralement pas plus de 90 secondes, mais elles peuvent atteindre 4 ou 5 minutes.
La nourriture est largement constituée de diverses espèces de bivalves, d’escargots, de chitons, de crabes, d’étoiles de mer, d'oursins et même parfois de poissons[10]. Il y a semble-t-il des variations géographiques dans le régime de l'animal. Si les poissons semblent un apport relativement marginal dans les eaux nord-américaines, ils seraient au contraire importants « dans certaines parties des îles Aléoutiennes et du Commandeur ainsi que dans les Kouriles[11] »
Dans les eaux obscures ou sales, elle détecte ses proies à l'aide de vibrisses, moustaches sensibles qui ornent ses joues.
Du fait de cette nourriture, qui vit essentiellement sur le fond, la loutre de mer n'a pas vraiment de saison de reproduction, mais on note des pointes entre mai et juin dans les populations nordiques, et entre janvier et mars dans les populations méridionales.
Les femelles adultes lavent et (au besoin) ouvrent leurs proies avec une roche qu'elles gardent dans leur poche. La roche peut être utilisée comme enclume : l'animal fait la planche, pose la pierre sur son ventre, et frappe le coquillage dessus. Elle peut aussi être utilisée comme marteau. Les loutres de mer présentent ainsi un exemple d'utilisation d'outil par un mammifère non humain[12],[13].
Il n'y a pas vraiment de saison de reproduction, mais on note des pointes entre mai et juin dans les populations nordiques, et entre janvier et mars dans les populations méridionales.
Les mâles ont des partenaires féminines multiples, mais sans vie commune. Les mâles et les femelles se rapprochent pendant les chaleurs de la femelle. Les femelles évitent les mâles en dehors de cette période. Durant la période des chaleurs, les mâles défendent leurs territoires ; il n'y a que très rarement des combats réels, la plupart des conflits se réglant par intimidation. Les femelles adultes ont des cicatrices caractéristiques de l'habitude qu'ont les mâles de leur tenir la tête entre leurs mâchoires pendant la reproduction.
Quand les mâles et les femelles se font la cour, ils nagent rapidement et plongent ensemble, le mâle faisant des tire-bouchons dans l'eau. Pendant l'accouplement, le mâle mord la femelle sur la nuque, le cou ou le nez, lui laissant des cicatrices.
La gestation est de 4 à 6 mois[14], bien qu'elle puisse être prolongée de plusieurs jours à une année si l'œuf fertilisé ne s'enfonce pas immédiatement dans la paroi utérine. Pendant cette période de suspension, l'œuf ne se développe pas. Ceci se produit en particulier quand l'agitation de la mer (tempêtes) perturbe l'implantation. Il s'agit sans doute d'une adaptation qui optimise la reproduction et la protection des jeunes dans le milieu rude d'un océan froid aux tempêtes fréquentes.
La gestation finit habituellement par une naissance simple. Les jumeaux sont une rareté, et habituellement seul l'un d'entre eux survit. Les nouveau-nés font 1,5 à 2,3 kg, ont les yeux ouverts et une fourrure déjà épaisse, pour flotter et survivre dans l'eau froide. La grosse taille des petits est tout à fait inhabituelle chez un mustélidé. D'après James Bodkin et Daniel Monson, de l’Alaska Science Center[15], cette taille importante est une adaptation aux rigueurs de la vie océanique. Ils notent à ce propos que le rapport entre le poids de la mère et celle du petit Enhydra lutris est beaucoup plus proche de celui existant chez les pinnipèdes que chez les mustélidés en général.
Les naissances peuvent se faire à terre avec transport rapide des jeunes vers l'eau, ou directement en mer. Le nombre des naissances en mer serait plus important chez les loutres de Californie (même si on y trouve des naissances terrestres d'après R. J. Jameson)[16] que chez les 2 sous-espèces nordiques.
En cas de décès du petit, la femelle entre souvent en chaleur dans les jours qui suivent, et retombe enceinte presque aussitôt. Les décès des petits étant plus fréquents l'hiver, compte tenu des conditions climatiques, cette particularité assure une naissance à un moment statistiquement plus favorable, c’est-à-dire le printemps ou l'été.
Les petits peuvent assimiler de la nourriture solide très peu de temps après leur naissance. Ils sont jaune brunâtre, et restent en permanence près de la mère, dont ils sont dépendants six mois ou plus. La mère enseigne aux petits comment chasser, plonger, et se toiletter efficacement. Elle a en général un petit tous les ans ou tous les deux ans. Ceux-ci commencent à plonger vers l'âge de 2 mois. Ils restent avec la mère 5 à 8 mois après la naissance[17].
La plupart des femelles sont sexuellement matures vers trois ou quatre ans, parfois même deux ans : « Une petite proportion des femelles a son premier petit à 2 ans, environ 50 % se reproduisent pour la première fois à l'âge de trois ans, et la plupart des femelles ont eu un petit à l'âge de 4 ans »[15].
Les mâles se reproduisent rarement avant 5-6 ans, bien que la maturité sexuelle physique puisse être atteinte plus tôt[3].
L'espèce Enhydra lutris a été décrite pour la première fois en 1758 par le naturaliste suédois Carl von Linné (1707-1778) et le genre monotypique Enhydra en 1822 par le zoologiste et géologue écossais John Fleming (1785-1857).
Les auteurs identifient traditionnellement trois sous-espèces.
Selon Mammal Species of the World (version 3, 2005) (22 mai 2013)[18], Catalogue of Life (22 mai 2013)[19] et World Register of Marine Species (22 mai 2013)[20] :
L’habitat de la loutre de mer allait à l’origine du nord du Japon (Hokkaidō) au nord du Mexique (péninsule de Basse-Californie), en suivant la cote nord-asiatique, les îles Aléoutiennes puis la cote pacifique de l’Amérique du Nord.
La population originelle comptait sans doute des centaines de milliers d’individus (de 150 000 à un million, selon les estimations). Le nombre des sous-espèces est difficile à déterminer, mais il y en a trois aujourd’hui. Eu égard à l’importance de la destruction des populations, il est possible que certaines sous-espèces aient disparu avant d’avoir été décrites.
Les populations de son aire de répartition pratiquaient une chasse traditionnelle, qui est attestée archéologiquement, et a peut-être entraîné des disparitions locales anciennes[11]. C'est cependant la grande chasse qui s'organise entre 1741 et 1911 qui entraînera la quasi-disparition de l'espèce.
Aux XVIIe et XVIIIe siècles, la Russie a été fortement impliquée dans le commerce de la fourrure de zibeline. Le tsar Pierre le Grand souhaitait développer cette activité économique, et trouver de nouvelles populations à chasser. Les chasseurs russes s’installèrent donc de plus en plus loin en Sibérie, jusqu’au Kamtchatka, presqu’île riche en zibeline, mais où on trouvait aussi des loutres de mer.
En 1741 et 1742, Vitus Béring et Alexei I. Chirikov furent chargés par le gouvernement russe d’explorer le Pacifique nord et de tracer une route maritime vers l’Amérique à partir des nouvelles possessions russes d’Extrême-Orient. Lors de leur hivernage de 1741-1742, les équipages récoltèrent des peaux de loutre. En 1742, les survivants de l’expédition (Bering était mort) revinrent en Russie avec 900 peaux de loutres, qui intéressèrent vivement les marchands de fourrure. Avec près de 170 000 poils par cm², la fourrure de loutre de mer est en effet particulièrement dense et soyeuse. Ce fut le début de la grande chasse.
Les Russes envoyèrent de nombreux bateaux chasser la fourrure de loutre. Après l’épuisement des populations nord-asiatiques de loutres, la prise des îles Aléoutiennes puis de l’Alaska par la Russie fut largement motivée par la volonté d’étendre les territoires de chasse à la loutre, devenue une activité particulièrement rentable.
En 1784, les Russes établirent des comptoirs de traite sur les îles Aléoutiennes et sur la côte de l'Amérique, en Alaska. Des postes côtiers furent construits à Attu, Agattu et Unalaska, dans les îles Aléoutiennes, ainsi que dans l'île de Kodiak, au large de l'embouchure de l'anse Cook (Alaska). Dix-huit mois plus tard, une colonie fut établie sur le continent, en face de l'anse Cook.
Les populations indigènes furent souvent férocement traitées. Des Aléoutes furent réduits en esclavage, et d’autres auraient été pris en otages pour forcer la population indigène à chasser la loutre pour le compte des marchands russes. On comptait environ 25 000 Aléoutes avant l’arrivée des Russes, mais ils n’étaient plus que 3 892 en 1885[21].
La fourrure de loutre se vendait non seulement en Europe, mais aussi à prix d'or sur les marchés chinois.
Si les Russes furent les premiers à industrialiser la chasse, les Britanniques puis les Américains les suivirent rapidement. En 1776, le capitaine James Cook explora le Pacifique nord pour le compte de la Grande-Bretagne. C’est lors de cette expédition que la fourrure de loutre fut identifiée par les Britanniques comme un commerce à fort potentiel, attirant dès la fin du XVIIIe siècle de nouveaux chasseurs dans la région, en particulier Britanniques, Espagnols puis Américains.
Rien qu'entre 1785 et 1809, 55 000 peaux furent débarquées en Colombie-Britannique par les navires de chasse ou les marchands, en provenance de diverses régions d'Amérique du Nord[11].
« En 1850, la loutre de mer canadienne était considérée comme disparue sur le plan commercial et était peut-être déjà disparue sur le plan écologique[11] ». Quelques loutres subsistaient au Canada (la dernière recensée y sera tuée en 1929[11]), mais sans impact environnemental.
L'Alaska ayant également été presque totalement vidé de ses populations de loutres de mer, la région devint économiquement peu intéressante pour le gouvernement russe, amenant celui-ci à vendre ce territoire et les Aléoutiennes aux États-Unis en 1867.
Vers la fin du XIXe siècle, la chasse cessa d’être rentable. Les populations de loutre avaient presque totalement disparu. La dernière loutre connue de l'État américain de l'Oregon fut ainsi tuée en 1906. Les expéditions de chasse ne pouvaient plus ramener assez de peaux pour se financer.
Seules quelques petites populations résiduelles et très fragmentées avaient survécu. « On estime que seulement 2 000 individus, soit plus ou moins 1 % de la population initiale, auraient survécu dans les 13 populations qui subsistaient en 1911[11] ». Certaines de ces 13 populations, trop petites ou victimes de braconnages, finiront d'ailleurs par disparaître, comme celle des îles de la Reine-Charlotte[22].
La pression des marchands de fourrure ayant disparu avec l’intérêt commercial de la chasse, la loutre de mer fut protégée en 1911 par le « traité international sur le phoque à fourrure », ratifié par les États-Unis, la Russie, le Japon et la Grande-Bretagne (pour le Canada[11]), à un moment où beaucoup pensaient qu’elle était déjà condamnée. Ce traité était un des premiers à organiser une protection d'espèce au niveau international[23].
Bien que la chasse de loutre ait été officiellement interdite, et que les animaux soient devenus très difficiles à trouver, des braconniers ont continué à les chasser.
Ainsi, « la dernière loutre de mer dont la prise a été confirmée au Canada a été abattue en 1929 près de Kyuquot, en Colombie-Britannique[11] ».
Les braconniers japonais étaient également sur le point d'éliminer totalement les loutres restantes dans les îles Aléoutiennes (possession américaine depuis 1867) lors du déclenchement de la Seconde Guerre mondiale. La zone fut militarisée par les deux parties. Il y eut une occupation partielle des îles par le Japon et le renforcement de la présence militaire américaine dans le reste de la zone. Du fait de cette militarisation et des dangers liés à l'état de guerre, le braconnage cessa.
Avec le groupe des Aléoutiennes, d’autres petites populations ont survécu de justesse, en particulier en Alaska ou au Kamtchatka. Un groupe a été identifié au large de Carmel, en Californie en 1938, dans une zone où on pensait que les loutres avaient totalement disparu. Une estimation de 1976 considère qu'il devait y avoir une cinquantaine de survivants de E. lutris nereis vers 1914[24]. D'autres estimations parlent de 10 à 30 survivants seulement.
Ces différents survivants ont permis aux 3 sous-espèces de se reconstituer naturellement, colonisant progressivement les zones se trouvant autour d'eux.
Un exemple de recolonisation ayant été assez largement étudié est celui d'Enhydra lutris nereis, la sous-espèce californienne :
En plus de la croissance naturelle des populations, des réintroductions couronnées de succès ont été réalisées le long des côtes nord-américaines pour accélérer la recolonisation, en particulier au Sud-Est de l'Alaska, dans l’État de Washington (États-Unis) et en Colombie-Britannique (Canada).
Par exemple, 89 loutres de mer d’Alaska (« provenant de l’île Amchitka et du détroit du Prince William[11] ») ont été introduites en plusieurs étapes en Colombie-Britannique en 1969 et 1972, « dans la baie Checleset, sur la côte ouest de l’île de Vancouver[11] ». Comme souvent, la translocation a entraîné une surmortalité, et la population a rapidement diminué, peut-être jusqu'à seulement 28 individus[25]. Cette petite population s'est ensuite adaptée, et a dès lors rapidement augmenté, puisqu’elle atteignait déjà 1 500 individus en 1995 et 3 185 en 2004[11].
Ainsi aussi, 59 loutres des Aléoutiennes ont été implantées en 1969 et 1970 dans les eaux de l’État de Washington (États-Unis). Après un démarrage assez lent (100 animaux en 1987), une enquête de 2001 en recensait 555[26], et 814 en 2005[27].
Des réintroductions de loutre d'Alaska dans le sud-est de l'Alaska ont également réussi, les autorités ayant déplacé entre 1965 et 1969 412 loutres provenant du sud-ouest de l’Alaska[28].
Certaines réintroductions, ont par contre échoué, ou ont connu des succès partiels. C'est ainsi qu'une population de 140 membres de la sous-espèce Enhydra lutris nereis a été installée entre 1987 et 1990 autour de l'Île San Nicolas, en face de Los Angeles, un peu au sud de la zone recolonisée naturellement par la loutre de Californie. Le succès a été très partiel, la population peinant à se développer vraiment. Cet échec partiel est sans doute en partie le fait de la stratégie choisie. En effet, devant l'opposition des pécheurs, une « zone exempte de loutres de mer » a été instituée au sud de la pointe conception, la limite sud de recolonisation naturelle par les loutres. Les animaux entrant dans cette zone (dont la seule exception était l'île San Nicolas) devaient être capturés et ramenés dans la zone réservée, au nord. « En juillet 2000, le USFWS[29] a décidé que le confinement des loutres de mer en tentant de maintenir la zone exempte de loutres de mer mettait en péril le rétablissement de la population de loutres de mer du Sud et a arrêté de retirer les loutres de mer présentes dans la zone d’exclusion[11] ». Cette nouvelle politique devrait favoriser la descente des populations du nord vers Los Angeles, et sécuriser la population de San Nicolas. Mais le développement à long terme de cette nouvelle population reste en 2007 incertain.
De son côté, la réintroduction de population dans l'Oregon a été un échec total[28].
Il y a aujourd’hui 3 sous-espèces reconnues (voir Wilson sur l'histoire de la taxonomie de l'espèce - 1991) :
« Une analyse génétique récente indique [...] qu’un certain flux génétique s’est produit entre les individus de la Californie et du détroit du Prince-William, en Alaska, avant la traite des fourrures marines[32] ». La séparation entre les sous-espèces, ici Enhydra lutris nereis et Enhydra lutris kenyoni n'empêche donc pas des croisements ponctuels.
Il existe un problème de nom, puisque certains scientifiques appellent la sous-espèce asiatique Enhydra lutris lutris (et non Enhydra lutris gracilis), et la sous-espèce aléouto-alaskane Enhydra lutris kenyoni (et non Enhydra lutris lutris).
Les loutres sont aujourd’hui présentes dans la quasi-totalité de leur ancienne zone de présence, mais de façon beaucoup moins dense, avec un habitat en taches de léopard. En pratique, seule la moitié des eaux où elles habitaient ont actuellement une présence de loutres, et la sous-espèce de Californie reste fortement menacée.
Aujourd'hui, les différentes populations sont stables, en lente augmentation ou en régression (selon les zones). La tendance globale en 2007 semble être une lente augmentation. Là ou des régressions sont constatées, une des hypothèses avancées est celle d'une prédation beaucoup plus forte des orques[33], ainsi que diverses menaces humaines.
Malgré son retour relatif, la loutre de mer est toujours protégée. Elle l’est au niveau international (la CITES a placé la sous-espèce de Californie (E. lutris nereis) en annexe I : protection maximale, et les 2 autres sous-espèces en annexe II), mais aussi par des lois des pays concernés, comme la Loi sur les espèces en péril et la Loi sur les pêches du Canada[11] ou l'U.S. Marine Mammal Protection Act de 1972 aux États-Unis.
Au Canada, la loutre de mer était « désignée comme étant « en voie de disparition » en avril 1978[11] », un statut confirmé en 1986. L'animal a obtenu un « réexamen du statut et [une] désignation en tant qu’espèce « menacée » en avril 1996 et en mai 2000[11] ». « Le Comité sur la situation des espèces en péril au Canada (COSEPAC) a procédé, en avril 2007, à la réévaluation de la situation de la population de loutres de mer et l’a désignée en tant qu’espèce préoccupante [...] du fait qu’elle avait repeuplé de 25 à 33 % de son aire de répartition historique et que la population est en croissance et en expansion. Toutefois, on considère que l’effectif demeure peu élevé (< 3 500 individus) et que la population est particulièrement vulnérable aux déversements de pétrole en raison de sa fragilité aux hydrocarbures et de la proximité des principales routes maritimes empruntées par les pétroliers[11] ».
Les prédateurs naturels[34],[35] de la loutre sont les orques (ou épaulards), les requins, mais aussi certains oiseaux, comme le pygargue (qui s’attaque surtout aux jeunes), voire exceptionnellement des prédateurs terrestres, comme le coyote (quand elles viennent à terre).
« Les épaulards ne seraient pas une cause de mortalité importante en Colombie-Britannique [...]. Par contre, la prédation par les épaulards peut être importante dans l’ouest de l’Alaska, où des déclins spectaculaires touchent présentement la population de loutres de mer[35] avancent l’hypothèse que, en raison des déclins spectaculaires dans les populations de phoques et de lions de mer résultant d’un changement à grande échelle au niveau de l’écosystème, les épaulards s’alimentant de mammifères auraient commencé à s’attaquer aux loutres de mer et seraient la cause du déclin observé dans la population de celles-ci. La prédation par le grand requin blanc est une cause importante de mortalité chez les loutres de mer du Sud [en Californie] et s’est accrue au fil du temps, particulièrement pendant la période de déclin récent et actuel touchant cette population de loutres de mer[36] »[11].
Les tempêtes et le manque de nourriture peuvent aussi causer des pertes importantes au sein des groupes.
Dans certaines zones, la pollution et les filets des pêcheurs (prises accidentelles) représentent un risque important. On estime que la marée noire de l’Exxon Valdez, en Alaska en 1989, a tué environ 800 à 5 000 loutres (selon les estimations).
Chez les loutres de Californie, le problème vient d'une proximité très forte avec les humains, les côtes de la Californie étant particulièrement peuplées. « Au milieu des années 1970, on a décelé un déclin d’environ 5 % par année, lequel a été attribué à des mortalités provoquées par les filets de pêche submergés. La tendance s’est inversée à la suite de l’imposition de restrictions sur l’utilisation des filets et, en 1995, les relevés indiquaient une population d’au moins 2 377 individus[11] ». Bien que la tendance, soit actuellement satisfaisante, on a cependant noté une forte mortalité chez les loutres de Californie du fait de maladies infectieuses ou parasitaires favorisées par la pollution. De fait, des études ont montré une contamination notable par des pesticides organochlorés chez des animaux retrouvés morts le long de la côte de Californie[37]. « en général, on ne croit pas que les maladies soient une cause de mortalité importante dans la plupart des populations de loutres de mer, excepté celles de la Californie. En Californie, les maladies sont en effet responsables de 40 % mortalités d’individus dont les carcasses ont été retrouvées sur les plages et contribuent à maintenir un faible taux de croissance démographique, comparativement à d’autres populations de loutres de mer[11] ».
Dans les eaux territoriales russes (Kouriles et Kamtchatka), « la population est menacée par le braconnage, la contamination de l’habitat et les conflits avec les pêches. Le braconnage est particulièrement important du fait que l’on croit qu’un marché noir existe en Russie et qu’il permet d’exporter illégalement des fourrures vers la Chine, la Corée et le Japon (Burdin[38], 2000)[11] ».
Dans l'océan Arctique, le déclin de la glace dû au réchauffement climatique et à la formation des voies de navigation maritimes menace[39] les populations d'Enhydra lutris kenyoni. Le remodelage radical des glaces aurait permis le contact, auparavant impossible, entre différentes espèces de phoques, dont une partie était infectée par le virus Phocine morbillivirus. Ce dernier est responsable d’une épidémie de la maladie de Carré des phoques ayant entraîné la mort de milliers de phoques dans l’Atlantique Nord en 2002[40],[41] et a également été relevé chez la loutre de mer en Alaska[42]. La disparition des glaces pousse la faune marine à se déplacer et s’alimenter dans de nouveaux habitats, ce qui la rend susceptible de contracter de nouvelles maladies infectieuses. C'est ainsi que le virus s’est introduit dans le nord de l’océan Pacifique et a pu contaminer les espèces le peuplant.
Les menaces actuellement enregistrées n'empêche pas la population des loutres de mer d'être en lente augmentation, mais cette augmentation ne vaut pas pour toutes les zones, et certaines connaissent des baisses de populations.
La diminution la plus spectaculaire est celle des loutres des Aléoutiennes. Alors que les autres populations sont plus ou moins en expansion, la population des Aléoutiennes s'est effondrée, passant d'un fourchette entre 55 et 73 000 individus en 1985 à moins de 9 000 animaux en 2000[11]. Cet effondrement est mal compris, mais l'hypothèse d'une prédation croissante par les orques est souvent avancée, sans preuve formelle.
La compilation des estimations des populations locales est difficile, sachant que les méthodes utilisées sont différentes selon les équipes scientifiques, et que les années d'observation ne sont pas les mêmes.
La principale différence vient de l'utilisation de la méthode du comptage des seuls animaux vus, ou de la méthode du comptage estimé, qui ajoute aux animaux observés une hypothèse sur une proportion d'animaux non observés.
Le total des estimations ci-dessous peut-être considéré comme un minimum, beaucoup de ces estimations ne reposant que sur les observations directes, lesquelles ne peuvent espérer être exhaustives. Le total des animaux vivants en 2007 peut donc être estimé entre 100 000 et 150 000 bêtes.
(a) Comptage direct des seuls animaux observés.
(b) Estimations corrigées en fonction des animaux non observés.
Enhydra lutris
La loutre de mer (Enhydra lutris) est une grande loutre (famille des mustélidés) vivant dans le Pacifique Nord, du nord du Japon (île de Hokkaidō) à la Californie, en passant par le Kamtchatka, les îles Aléoutiennes et l'Alaska. C'est la plus aquatique et la plus massive des loutres (elle peut atteindre jusqu'à 45 kg), mais aussi la seule à pouvoir vivre en permanence dans la mer.
La loutre de mer ne doit pas être confondue avec la loutre marine, Lontra felina, encore appelée chat de mer ou chungungo, qui vit le long des côtes du Pérou et du Chili et qui a besoin d'abris terrestres. Il arrive aussi quelquefois que certaines loutres d'eau douce, comme la loutre d'Europe, fassent des incursions en mer (le cas est même assez fréquent dans certains pays comme en Irlande), mais leur organisme n'est pas adapté à des séjours prolongés.
Les loutres de mer forment la seule espèce du genre Enhydra.
Chassées intensivement à compter de 1741 pour leur fourrure (la plus dense de tous les mammifères avec jusqu'à 170 000 poils par centimètre carré), les populations de loutre de mer ont été considérablement réduites, disparaissant même de nombreuses régions de leur zone de répartition historique. En 1911 on a estimé que leur population mondiale était tombée entre 1 000 et 2 000 individus. Bien que plusieurs sous-espèces soient encore en danger, les loutres marines, qui sont légalement protégées, ont vu leur population fortement augmenter. Les efforts de réintroduction ont également montré des résultats positifs.
A lontra mariña (Enhydra lutris) é unha especie de mamífero carnívoro da familia dos mustélidos. É a única especie existente do xénero Enhydra. Habita no Pacífico Norte, dende o norte do Xapón até Baixa California, en México. Os adultos desta especie pesan entre 14 e 45 quilogramos, sendo o máis pesado dos mustélidos, e ó mesmo tempo, un dos máis pequenos mamíferos mariños. A diferenza doutros mamíferos mariños, esta especie ten como principal forma de illamento unha capa de pelaxe moi grosa, a máis densa de tódolos mamíferos. Malia que pode saír a terra firme, a lontra mariña vive case exclusivamente no mar. Habita preto das costas onde se mergulla até o leito mariño para facerse con comida. Aliméntase principalmente de invertebrados mariños como ourizos, moluscos, crustáceos e algúns peixes. Os seus costumes alimenticios son notables en varios aspectos. En primeiro lugar, o emprego de rochas para abrir as carapas dalgunhas das súas presas convérteo nun dos poucos mamíferos que usa ferramentas. Por outro banda, na meirande parte da súa área de distribución, é unha especie chave polo control que exerce sobre a poboación de ourizos de mar, os cales doutro xeito ocasionarían un dano extenso nos ecosistemas de bosques de algas mariñas. A súa dieta inclúe peixes de valor comercial para a industria pesqueira, propiciando un conflito entre as lontras mariñas e os pescadores.
A poboación da especie, cuxo número orixinal roldaba entre os 150 000 e os 300 000 animais, foi cazada intensamente, por mor da súa pel, entre 1741 e 1911, até reducirse nun momento dado soamente a 1000 ou 2000 exemplares. Unha prohibición internacional da súa caza, esforzos de conservación e programas de reintrodución contribuíron ó aumento da poboación. Malia isto, a especie ocupa aproximadamente unha terceira parte da súa área de distribución orixinal. A recuperación da lontra mariña considérase un fito importante na conservación mariña, pero a poboación das illas Aleutianas e de California recentemente diminuíu ou tense estancado no seu crecemento.
A lontra mariña (Enhydra lutris) é unha especie de mamífero carnívoro da familia dos mustélidos. É a única especie existente do xénero Enhydra. Habita no Pacífico Norte, dende o norte do Xapón até Baixa California, en México. Os adultos desta especie pesan entre 14 e 45 quilogramos, sendo o máis pesado dos mustélidos, e ó mesmo tempo, un dos máis pequenos mamíferos mariños. A diferenza doutros mamíferos mariños, esta especie ten como principal forma de illamento unha capa de pelaxe moi grosa, a máis densa de tódolos mamíferos. Malia que pode saír a terra firme, a lontra mariña vive case exclusivamente no mar. Habita preto das costas onde se mergulla até o leito mariño para facerse con comida. Aliméntase principalmente de invertebrados mariños como ourizos, moluscos, crustáceos e algúns peixes. Os seus costumes alimenticios son notables en varios aspectos. En primeiro lugar, o emprego de rochas para abrir as carapas dalgunhas das súas presas convérteo nun dos poucos mamíferos que usa ferramentas. Por outro banda, na meirande parte da súa área de distribución, é unha especie chave polo control que exerce sobre a poboación de ourizos de mar, os cales doutro xeito ocasionarían un dano extenso nos ecosistemas de bosques de algas mariñas. A súa dieta inclúe peixes de valor comercial para a industria pesqueira, propiciando un conflito entre as lontras mariñas e os pescadores.
A poboación da especie, cuxo número orixinal roldaba entre os 150 000 e os 300 000 animais, foi cazada intensamente, por mor da súa pel, entre 1741 e 1911, até reducirse nun momento dado soamente a 1000 ou 2000 exemplares. Unha prohibición internacional da súa caza, esforzos de conservación e programas de reintrodución contribuíron ó aumento da poboación. Malia isto, a especie ocupa aproximadamente unha terceira parte da súa área de distribución orixinal. A recuperación da lontra mariña considérase un fito importante na conservación mariña, pero a poboación das illas Aleutianas e de California recentemente diminuíu ou tense estancado no seu crecemento.
Morska vidra (Enhydra lutris) morski je sisavac s prirodnim staništem u području sjevernog Tihog oceana, od sjevernog Japana i istoka Kamčatke preko Aleutskih otoka do Kalifornije.
Odrasle jedinke obično teže između 14 i 45 kilograma, što ih čini najtežim od svih vidri, no istovremeno jednom od najmanjih vrsta morskih sisavaca. Različito od drugih morskih sisavaca, morske vidre imaju gust sloj krzna, najgušći od svih vrsta sisavaca, s do 150 000 dlaka po četvornom centimetru. Obično nastanjuju plitka obalna područja, gdje se hrane manjim beskralješnjacima poput morskih ježinaca, školjkaša i hobotnica, te ribama.
Morska je vidra tipičan primjer ključne vrste. Važan je grabežljivac morskih ježinaca, koji bi inače uzrokovali veliku štetu šumama kelpa. Šume kelpa pružaju ključno stanište i hranu ostalim morskim životinjama, istovremeno sprječavajući nastanak obalne erozije.
Morske su vidre nekada učestalo lovili zbog njihova bogatog krzna. Smatra se kako se nekadašnja populacija kretala od 150 000 do 300 000 jedinki. Istovremeno, smatra se kako je pola milijuna vidri ubijeno između 1741. i 1911. godine. Dotada, smatra se da se svjetska populacija morskih vidri smanjila na 1000 do 2000 jedinki u 13 kolonija, te je potpuno nestala iz većeg broja nekadašnjih staništa. Otada, populacija se povećala kroz pokušaje očuvanja vrste i ponovnim uvođenjem iste u nekadašnja područja nastanjivanja. Ipak, vrsta se smatra ugroženom zbog svoje ranjivosti na izljeve nafte, grabežljivce i bolesti.
Morska je vidra najveći član porodice kuna (Mustelidae). Član je potporodice vidri (Lutrinae), i jedini je član roda Enhydra. Postoje tri prepoznatljive podvrste:[1]
Najbliži srodnik morske vidre je riječna vidra.[2] Riječne vidre često bivaju zamijenjene za morske vidre jer su često viđene na morskim obalama.
Mužjaci morske vidre teže od 22 do 45 kilograma, te većinom dostižu duljinu od 1.2 do 1.5 metara. Ženke su manje, teže od 14 do 33 kilograma i dosegnu duljinu od 1 do 1,4 metra.[3] Mužjaci su obično 35 % teži i 8 % dulji, te imaju teže glave i vratove.
Vrsta ima izuzetno gusto smeđe ili crvenosmeđe krzno s gustoćom do 150 000 dlaka po četvornom centimetru. Glava, vrat i prsa svijetlije su boje od ostatka tijela. Krzno se sastoji od duge zaštitne dlake i sloja gustog donjeg krzna. Kada su čiste, zaštitne dlake u potpunosti su vodootporne, što dopušta donjem sloju krzna da zadržava zrak i ostaje suh, ali zahtijeva i vrlo brižljivo, redovno održavanje. Krzno drži hladnu vodu podalje od vidrine kože.[3] Različito od ostalih morskih sisavaca, morske vidre nemaju potkožnu mast koja zadržava njihovu toplinu; sloj njihova potkožnog masnog tkiva debeo je tek 1 cm.
Prednje su šape kratke s kandžama koje se mogu uvući, dok su stražnje šape dulje, djelomično spljoštene, s plivaćim kožicama.[1] Peti prst na stražnjim šapama najdulji je, što im otežava kretanje na tlu. Rep je prilično kratak, zadebljan i mišićav. Morske vidre nemaju mirisne žlijezde. Njihove žlijezde lojnice izlučuju skvalen, kojeg je moguće pronaći i u ostalih sisavaca no u znatno malim koncentracijama.
Morske vidre imaju posebno prilagođenu kralješnicu i koštanu građu koja im dopušta veliku gipkost. Također imaju veliki kapacitet pluća u usporedbi s perajarima: 2 do 4 puta veći od njih. Morske vidre pohranjuju 66 % kisika u svojim plućima, pa su velika pluća dobro prilagođena za kratka plitka uranjanja. Istovremeno, ovo pomaže pri uzgonu.
Morske vidre imaju zbijene kutnjake s glatkim vrhom; jedini su mesojedi s manje od četiri donjih sjekutića.[1] Morske vidre imaju 38 kromosoma.
Morske vidre love tijekom kratkih urona, često na morskom dnu. Uroni u prosjeku traju minutu, rijetko dulje od 4 minute.[3] Jedini je morski sisavac sposoban podizati i okretati kamenje, što često čini svojim prednjim šapama tražeći plijen.[4] Kako bi otkinula abalone s kamena, morska vidra udara abalonovu ljušturu koristeći veći kamen, u prosjeku s 45 udaraca u 15 sekundi.[3] Morska vidra je također sposobna otkidati puževe i ostale organizme s kelpa, kopati duboko u mulju u potrazi za školjkama,[4] i hvatati ribe svojim šapama. Morske se vidre hrane gotovo svakom vrstom dostupne morske hrane, uključujući morske ježince, rakove, školjke, hobotnice i lignje.
Morska vidra ima, obično ispod svake prednje noge, kožnu vrećicu koja se širi preko prsa. U ovu vrećicu (obično ispod lijeve prednje noge), životinja pohranjuje prikupljenu hranu koju donosi na površinu.[5] Na površini, morske se vidre hrane dok plutaju na leđima. Kako bi otvorila ljušturu školjke, morska će vidra udarati školjku objema šapama o kamen oslonjen na njena prsa. Koristi donje sjekutiće kako bi dostigla do mesa školjkaša.[6]Korištenje kamenja tijekom hranjenja i lova čini morsku vidru jednim od veoma rijetkih vrsta sisavaca koje se koriste alatom.[7]
Divlje morske vidre moraju pojesti hranu u iznosu od 20 do 30 % svoje tjelesne težine svakoga dana (morske vidre u zarobljeništvu jednu nešto manje), i u potrezi su za plijenom gotovo svakih 5 sati. Metabolizam morske vidre dva do tri puta je viši od kopnenog sisavca slične veličine.[8] Imaju najnižu asimilacijsku učinkovitost mesojeda (82 %), i prolazak hrane kroz utrobu traje samo 3 sata. Morske vidre lako gube toplinu u svom hladnom staništu, te radi toga moraju održavati visok metabolizam radi održavanja topline.
Morske vidre upotrebljavaju više morske vode od većine ostalih morskih sisavaca, vjerojatno radi visokog stvaranja uree iz visokoproteinske prehrane, kao i višeg sadržaja elektrolita u sastavu njihovog plijena od onog u ribe. Njihovi bubrezi komparativno su veći od bubrega ostalih sisavaca radi nadoknade spomenutog problema.
Morske se vidre većinom hrane u sumrak, najčešće u rano jutro ili uvečer.[3] Majke uče svoje mladunce tehnikama lova, a mladunčad često zadržava majčine preference pri hranjenju.[4]
Mužjaci dostižu spolnu zrelost s navršenih 5-6 godina života i ostaju spolno aktivni do otprilike 19. godine života. Ženke spolnu zrelost dostižu s 4-5 godina, no ponekad i s navršenih 2-3 godine života. Morske su vidre poliginične: mužjaci imaju više partnerica. Ženke u zarobljeništvu ponekad se tjeraju dvaput u godini, u kasnoj zimi/proljeću i opet u kasno ljeto/jesen. Parenje se odvija nakon ženkina tjeranja, koje obično traje 3-5 dana. Tijekom ovih vremenskih peridoa mužjaci brane svoj teritorij; rijetko dođe do fizičkih obračuna među mužjacima, te većina razmirica biva rješena prijetećim držanjima tijela.
Udvaranje je veoma razigrano. Par zajedno pliva i roni, dok se mužjak prevrće i uvija u vodi kako bi dao ženki do znanja da je zainteresiran. Mužjak će ponekad plivati s licem prema dolje te brže nego inače. Sam čin parenja odvija se u vodi i može biti grub, tijekom kojeg mužjak grize ženku za jednu stranu lica ili njušku te ponekad drži njenu glavu pod vodom. Ženke često imaju karakteristične ožiljke na njušci radi toga[1], a ponekad i ugibaju.
Nijedna utvrđena sezona parenja nije promatrana, no sjeverna populacija dostiže vrhunac od svibnja do lipnja, dok južna populacija vrhunac dostiže od siječnja do ožujka. Vrsta je sposobna doživjeti fakultativnu dijapauzu. Gestacija kalifornijskih morskih vidri traje približno 6 mjeseci, dok gestacija aljaskih morskih vidri traje dulje i zna trajati i do 7-8 mjeseci.
Gestacija završava koćenjem jednog mladunčeta koji u prosjeku teži od 1,4 do 2,3 kilograma. Ako se okote blizanci, u pravilu preživi samo jedan od njih.[1] Mladunčad se rađa sa smećkastožutim krznom koje je pahuljastije od krzna odrasle morske vidre i takvo ostaje preko dva mjeseca. Krzno mladunčeta morske vidre zadržava toliko zraka da ono nije sposobno roniti.[7]U potpunosti je ovisno o majci kada je u pitanju hrana i njegovanje, te ga majka u pravilu nosi uokolo na svom trbuhu dok pliva na leđima. Mladunče siše majčino mlijeko otprilike 4 tjedna, nakon čega mu majka počinje davati komadiće plijena. Mlijeko morske vidre po sastavu je sličnije onomu morskih sisavaca iz porodice mustelidae, s 23 % masti, 13 % bjelančevina, i samo 1 % laktoze. Tijekom potrage za hranom, majka ostavlja mladunče da pluta na površini vode. Ako mladunče ne spava, ono će glasno dozivati majku dok se ona ne vrati.
Majka uči mladunče kako da lovi, roni i održava čistoću krzna. Mladunče morske vidre uvježbava plivanje i ronjenje nekoliko tjedana prije nego što je uopće sposobno stići do dna. Obično, predmeti koje vraća natrag na površinu niske su hranjive vrijednosti, poput žarko obojanih morskih zvjezdača ili šljunak.[5] Mladunčad je ovisna o majci 5-15 mjeseci (u prosjeku 6), i često samo 30 % mladunčadi preživi prvu godinu. Iskusnije majke imaju najbolji uspjeh. U nekim slučajevima viđena su i posvajanja. U divljini morske vidre znaju doživjeti najviše 23 godine, dok je prosjek 10-11 godina.[3] U zarobljeništvu znaju živjeti dulje od 20 godina.
Morske vidre mogu provesti čitav svoj život u vodi, čak i kotiti se u njoj, no mogu doći i na kopno radi odmora.[4] Često se zajedno omotavaju u kelp i zajedno plutaju u veliki grupama. Najveća grupa plutajućih vidri ikad viđena imala je više od 2000 jedinki.[9] Ženke izbjegavaju mužjake izvan sezone parenja, i vidre se često odvajaju u muška i ženska područja.[3] Ženke su često viđene u većim majčinskim grupama koje su sačinjavale bake, mlađe kćeri i najmlađa mladunčad, te su zajedno dijelile jedno područje. Mužjaci se često sakupljaju u "samačke" grupe blizu područja ženki. Proturječni podatci o rasprostranjenosti i migracijama morskih vidri sugerira da su njihova kretanja ovisna o dostupnosti izvora hrane.
Morske su vidre dnevne životinje, i veći dio vidrina dana zauzima potraga za hranom i njegovanje krzna. Njegovanje krzna sastoji se od čišćenja krzna, raspetljavanja čvorova, uklanjanja labavog krzna, trljanja krzna radi istiskivanja vode i uvođenja zraka, i puhanja zraka u krzno. Promatraču njegovanje krzna nalikuje na grebanje.[10] Kada jede, morska se vidra učestalo okreće u vodi, vjerojatno radi ispiranja ostataka hrane s krzna.[4]
Od 2006. godine, populacije morskih vidri postoje u sljedećim područjima:
Postoje prijave o viđenju morskih vidri u tjesnacu Georgia, no nepromjenjivo se radi o riječnim vidrama, koje su čest prizor uz morsku obalu.[5]
Morske vidre preferiraju niske obalne vode manje od 55 metara dubine. Najčešće ih se nalazi u područjima sa stjenovitim obalama i gustim šumama kelpa, iako nastanjuju i koraljne grebene.
Morske su vidre primjer ključne vrste; njihova prisutnost utječe na ekosustav dublje nego što to njihova veličina i broj sugeriraju. Morske vidre održavaju uravnotežen broj određenih beskralježnjaka, posebno morskih ježinaca. Morski ježinci hrane se korijenjem kelpa, nakon čega kelp otpluta i ugiba. Gubitak staništa i hranjivih tvari koje šume kelpa pružaju dovodi do dubokih kaskadnih efekata na morski ekosustav. Obalna područja bez morskih vidri često postaju goleti morskih ježinaca, s velikim brojem morskih ježinaca, bez šuma kelpa.[1] Ponovno uvođenje morskih vidri u vode Britanske Kolumbije dovelo je do dramatičnih poboljšanja u zdravlju oblanih ekosustava.
Populacije morskih vidri oko aljaskih Aleutskih otoka opao je u zadnjim desetljećima. 1980ih, područje je imalo između 55.000 i 100.000 jedinki, no populacija je pala na otprilike 6.000 jedinki do 2000. godine.[11] Najprihvatljivije objašnenje dosad, koje i dalje ostaje upitno, jest kako se orke u tom području hrane morskim vidrama. Ne vjeruje se kako morske vidre ugibaju od bolesti i gladi, jer je pronađeno tek nekoliko tijela bolesnih i izgladnjelih vidri.[11]
Neke se orke usavršavaju u hvatanju morskih sisavaca, dok se ostale usredotočuju na hranjenje ribom. Orke koje preferiraju morske sisavce u pravilu napadaju tuljane, morske lavove i manje vrste kitova. Mala, krznena morska vidra pruža malu hranjivu vrijednost životinji poput orke, no moguće je kako su se orke počele hraniti vidrama zbog nedostatka njihovog uobičajenog, mnogo većeg plijena. Populacija velikih kitova desetkovana je nakon kitolova 1960ih. Zatim je uslijedilo masivno opadanje broja običnih tuljana i Stellerovih morskih lavova 1970ih i 1980ih, što je natjeralo orke u potragu za manjim plijenom.[12] Teorija o grabežljivosti orka za morskim vidrama i dalje ostaje upitna i nema izravnih dokaza da orke love morske vidre do krajnjih granica.
Drugi grabežljivci koji morskim vidrama predstavljaju prijetnju jesu morski psi i morski lavovi.[8] Bjeloglavi štekavci hrane se mladunčadi morskih vidra, hvatajući ih s površine vode kada majka izbiva radi potrage za hranom.[7]
U Wikimedijinu spremniku nalazi se još gradiva na temu: morska vidra
Wikivrste imaju podatke o: morska vidra Morska vidra (Enhydra lutris) morski je sisavac s prirodnim staništem u području sjevernog Tihog oceana, od sjevernog Japana i istoka Kamčatke preko Aleutskih otoka do Kalifornije.
Odrasle jedinke obično teže između 14 i 45 kilograma, što ih čini najtežim od svih vidri, no istovremeno jednom od najmanjih vrsta morskih sisavaca. Različito od drugih morskih sisavaca, morske vidre imaju gust sloj krzna, najgušći od svih vrsta sisavaca, s do 150 000 dlaka po četvornom centimetru. Obično nastanjuju plitka obalna područja, gdje se hrane manjim beskralješnjacima poput morskih ježinaca, školjkaša i hobotnica, te ribama.
Morska je vidra tipičan primjer ključne vrste. Važan je grabežljivac morskih ježinaca, koji bi inače uzrokovali veliku štetu šumama kelpa. Šume kelpa pružaju ključno stanište i hranu ostalim morskim životinjama, istovremeno sprječavajući nastanak obalne erozije.
Morske su vidre nekada učestalo lovili zbog njihova bogatog krzna. Smatra se kako se nekadašnja populacija kretala od 150 000 do 300 000 jedinki. Istovremeno, smatra se kako je pola milijuna vidri ubijeno između 1741. i 1911. godine. Dotada, smatra se da se svjetska populacija morskih vidri smanjila na 1000 do 2000 jedinki u 13 kolonija, te je potpuno nestala iz većeg broja nekadašnjih staništa. Otada, populacija se povećala kroz pokušaje očuvanja vrste i ponovnim uvođenjem iste u nekadašnja područja nastanjivanja. Ipak, vrsta se smatra ugroženom zbog svoje ranjivosti na izljeve nafte, grabežljivce i bolesti.
Berang-berang laut (Enhydra lutris) adalah seekor mamalia laut yang berasal dari pesisir utara dan timur Samudera Pasifik Utara. Berang-berang laut dewasa biasanya memiliki berat sekitar 14 dan 45 kg (31 dan 99 lb), membuatnya menjadi anggota terbesar dari keluarga cerpelai, tetapi merupakan salah satu mamalia laut terkecil. Tidak seperti kebanyakan mamalia laut, bentuk utama dari berang-berang laut adalah bulunya yang lebat, membuat hewan tersebut menjadi hewan terlebat dalam keluarga hewan. Meskipun hewan tersebut dapat berjalan di tanah, berang-berang laut kebanyakan hidup di samudera.
IUCN
|title= pada posisi 73 (bantuan)
Berang-berang laut (Enhydra lutris) adalah seekor mamalia laut yang berasal dari pesisir utara dan timur Samudera Pasifik Utara. Berang-berang laut dewasa biasanya memiliki berat sekitar 14 dan 45 kg (31 dan 99 lb), membuatnya menjadi anggota terbesar dari keluarga cerpelai, tetapi merupakan salah satu mamalia laut terkecil. Tidak seperti kebanyakan mamalia laut, bentuk utama dari berang-berang laut adalah bulunya yang lebat, membuat hewan tersebut menjadi hewan terlebat dalam keluarga hewan. Meskipun hewan tersebut dapat berjalan di tanah, berang-berang laut kebanyakan hidup di samudera.
Sæotur (fræðiheiti: Enhydra lutris) er sjávarspendýr sem lifir við strendur norðaustan Kyrrahafsins. Sæotrar verða 14-45kg á þyngd og eru þyngstu dýrin í marðarætt en jafnframt með smæstu sjávarspendýrum. Ólíkt flestum öðrum sjávarspendýrum er hitaeinangrun sæotursins fyrst og fremst fólgin í þykkum feldi sem er sá þéttasti í dýraríkinu. Sæotur getur gengið á landi en hann getur líka lifað eingöngu í sjó.
La lontra marina (Enhydra lutris (Linnaeus, 1758)) è un mammifero marino originario delle coste settentrionali e orientali del Pacifico settentrionale. Con un peso che si aggira tra i 14 e i 45 kg, le lontre adulte sono i rappresentanti più pesanti della famiglia dei Mustelidi, pur essendo tra i mammiferi marini più piccoli. A differenza della maggior parte dei mammiferi marini, la principale forma di isolamento della lontra marina è costituita da uno strato di pelliccia straordinariamente spesso, il più folto del regno animale. Sebbene sia in grado di camminare sulla terraferma, la lontra marina è in grado di vivere esclusivamente nell'oceano.
La lontra marina vive in ambienti costieri, dove si immerge fino al fondale per alimentarsi. Si nutre soprattutto di invertebrati marini come ricci di mare, vari molluschi e crostacei e alcune specie di pesci. Le sue abitudini alimentari e di procacciamento del cibo sono degne di nota sotto diversi aspetti. Innanzitutto, l'impiego di pietre per rimuovere le prede dal substrato e per aprire le conchiglie ne fa una delle poche specie di mammiferi a fare utilizzo di strumenti. Nella maggior parte dell'areale, inoltre, è una specie chiave che tiene sotto controllo le popolazioni di ricci di mare che altrimenti infliggerebbero ingenti danni agli ecosistemi delle foreste di kelp. La sua dieta, tuttavia, include specie che sono apprezzate anche dagli esseri umani come cibo, il che porta a conflitti tra lontre marine e pescatori.
Le lontre marine, il cui numero una volta veniva stimato sulle 150.000-300.000 unità, furono cacciate intensamente per la loro pelliccia tra il 1741 e il 1911, tanto che la popolazione complessiva crollò ad appena 1000-2000 individui che vivevano in una frazione del loro areale storico[2]. Fortunatamente, il successivo divieto internazionale della caccia, gli sforzi dei conservazionisti e i programmi di reintroduzione in aree dove la specie era una volta presente hanno contribuito a far nuovamente aumentare la popolazione e la specie occupa ora circa i due terzi dell'areale originario. Il recupero della lontra marina è considerato un importante successo per la conservazione della natura, sebbene le popolazioni delle isole Aleutine e della California siano recentemente diminuite o si siano stabilizzate intorno a numeri molto bassi. Per questa serie di motivi, la lontra marina rimane tuttora classificata come «specie in pericolo» (Endangered).
La lontra marina è il rappresentante più pesante della famiglia dei Mustelidi (la lontra gigante del Brasile, sebbene la superi in lunghezza, è notevolmente più leggera)[3], un gruppo diversificato che comprende le 13 specie di lontre e animali terrestri come donnole, tassi e visoni. Si differenzia tuttavia dagli altri Mustelidi per il fatto di non costruire tane o cunicoli, per l'assenza di ghiandole anali funzionali[4] e per la capacità di trascorrere l'intera esistenza senza mai uscire dall'acqua[5]. Unico membro vivente del genere Enhydra, la lontra marina è così diversa dalle altre specie di Mustelidi che, ancora nel 1982, alcuni scienziati credevano che fosse più strettamente imparentata con le foche[6]. Le analisi genetiche, comunque, indicano che la lontra marina e i suoi più stretti parenti esistenti, come la lontra dal collo macchiato, la lontra comune, la lontra dalle guance bianche e la lontra senza unghie, condividono un antenato comune vissuto più o meno 5 milioni di anni fa[7].
Le testimonianze fossili indicano che la linea evolutiva di Enhydra rimase isolata nel Pacifico settentrionale circa 2 milioni di anni fa, dando origine all'ormai estinta Enhydra macrodonta e all'attuale lontra marina, Enhydra lutris[8]. Una specie ad esse imparentata, Enhydra reevei, è stata descritta a partire da resti risalenti al Pleistocene rinvenuti nell'East Anglia[9]. L'attuale lontra marina si è evoluta inizialmente nell'Hokkaidō settentrionale e in Russia, per poi diffondersi a est fino alle isole Aleutine, all'Alaska continentale e lungo la costa nordamericana[10]. Rispetto ai cetacei, ai sirenidi e ai pinnipedi, che entrarono in acqua rispettivamente 50, 40 e 20 milioni di anni fa, la lontra marina è una nuova arrivata relativamente recente dell'ambiente marino[11]. Per certi aspetti, tuttavia, la lontra marina è meglio adattata alla vita marina rispetto ai pinnipedi, che devono trascinarsi sulla terraferma o sui banchi di ghiaccio per partorire[12]. L'intero genoma della lontra marina settentrionale (Enhydra lutris kenyoni) è stato sequenziato nel 2017 e potrebbe consentire di esaminare la divergenza evolutiva della lontra marina a partire dai Mustelidi terrestri[13].
Pteronura (lontra gigante del Brasile)
Lontra (4 specie)
Enhydra (lontra marina)
Hydrictis
(lontra dal collo macchiato)
Lutra (2 specie)
Aonyx
(lontra dalle guance bianche)
Amblonyx
(lontra senza unghie)
Lutrogale
(lontra liscia)
La prima descrizione scientifica della lontra marina è contenuta nelle note sul campo di Georg Steller del 1751 e la specie venne descritta da Carlo Linneo nella decima edizione del suo Systema Naturae del 1758[16]. Originariamente denominata Lutra marina, il suo nome scientifico subì numerosi cambi di nome prima che Enhydra lutris venisse unanimemente accettato nel 1922[8]. Enhydra deriva dal greco antico en/εν, «in», e hydra/ύδρα, «acqua»[17], che significa «nell'acqua», e lutris dalla parola latina che significa «lontra»[18].
In passato la lontra marina veniva chiamata anche «castoro marino»[19],dal momento che la pelliccia di questo animale marino aveva un valore commerciale simile a quella del castoro terrestre. I roditori (ai quali il castoro appartiene) non sono comunque strettamente imparentati con le lontre, che sono dei carnivori. La specie non deve essere confusa con la lontra felina, una rara specie di lontra originaria delle coste sud-occidentali del Sudamerica, che viene anch'essa chiamata talvolta lontra marina. Un certo numero di altre specie di lontre, sebbene vivano prevalentemente in acqua dolce, si possono trovare comunemente in habitat costieri marini. Un altro mustelide che si era adattato all'ambiente marino era il visone marino del Nordamerica nord-orientale, ormai estinto.
Vengono riconosciute tre sottospecie di lontra marina, ognuna caratterizzata da una distinta distribuzione geografica. Enhydra lutris lutris (la sottospecie nominale), la lontra marina asiatica, è diffusa nell'oceano Pacifico occidentale, dalle isole Curili a nord del Giappone alle isole del Commodoro (Russia). Nel Pacifico orientale, E. l. kenyoni, la lontra marina settentrionale, si trova dalle isole Aleutine (Alaska) all'Oregon e E. l. nereis, la lontra marina meridionale, è originaria della California centrale e meridionale[20]. La lontra marina asiatica è la sottospecie più grande e ha un cranio leggermente più largo e ossa nasali più corte rispetto a entrambe le altre sottospecie. La lontra marina settentrionale possiede una mandibola (mascella inferiore) più lunga, mentre la lontra marina meridionale ha il rostro più lungo e i denti più piccoli[21][22].
La lontra marina è uno dei mammiferi marini più piccoli, ma è il mustelide più pesante[5]. I maschi pesano solitamente 22-45 kg e misurano 1,2-1,5 m di lunghezza, ma sono stati registrati anche esemplari che pesavano fino a 54 kg[23]. Le femmine sono più piccole: pesano 14-33 kg e misurano 1,0-1,4 m di lunghezza[24]. Date le sue dimensioni, il baculum del maschio è molto grande, massiccio e incurvato verso l'alto, misura 150 mm di lunghezza e 15 mm di larghezza alla base[25].
A differenza della maggior parte degli altri mammiferi marini, la lontra marina non è ricoperta da uno strato di grasso e fa affidamento sulla sua pelliccia straordinariamente spessa per mantenersi al caldo[26]. Con una densità che può raggiungere i 150.000 peli per centimetro quadrato, questa pelliccia è la più fitta del regno animale[27]. È costituita da peli di guardia lunghi e impermeabili e da un sottopelo corto; i peli di guardia mantengono asciutto il denso strato di sottopelo. L'acqua fredda viene così tenuta lontana dalla pelle e la perdita di calore è limitata[24]. La pelliccia è spessa durante tutto l'anno, poiché i peli cadono e vengono sostituiti gradualmente piuttosto che in una stagione di muta distinta[28]. Poiché la capacità dei peli di guardia di respingere l'acqua dipende da una massima pulizia, la lontra marina è in grado di raggiungere e pettinare la pelliccia su qualsiasi parte del corpo, sfruttando la flaccidità della pelle e l'insolita flessibilità dello scheletro[29]. Il pelame è generalmente di colore marrone intenso con macchioline grigio-argentee, ma può variare dal bruno-giallastro o grigiastro fin quasi al nero[30]. Negli adulti, la testa, la gola e il petto sono di colore più chiaro rispetto al resto del corpo[30].
La lontra marina presenta numerosi adattamenti all'ambiente marino in cui vive. Le narici e le piccole orecchie possono chiudersi[31]. I piedi posteriori, che forniscono la maggior parte della propulsione nel nuoto, sono lunghi, ampiamente appiattiti e completamente palmati[32]. Il quinto dito di ciascun piede posteriore è il più lungo: tale caratteristica facilita il nuoto quando l'animale è sdraiato sulla schiena, ma rende difficile il camminare[33]. La coda è piuttosto corta, spessa, leggermente appiattita e muscolosa. Le zampe anteriori sono corte e dotate di artigli retrattili, con robusti cuscinetti sui palmi che consentono di afferrare prede scivolose[34]. Le ossa mostrano osteosclerosi, il che aumenta la loro densità per ridurre la galleggiabilità[35].
La lontra marina procede sott'acqua muovendo su e giù la parte posteriore del corpo, comprese la coda e le zampe posteriori[32], ed è in grado di raggiungere velocità fino a 9 km/h[3]. Quando è sott'acqua, il corpo è lungo e affusolato e gli arti anteriori vengono premuti strettamente contro il petto[36]. Quando è in superficie, di solito galleggia sulla schiena e si muove agitando le zampe e la coda da un lato all'altro[37]. A riposo, tutti e quattro gli arti possono essere ripiegati sul torso per trattenere il calore, mentre nelle giornate particolarmente calde le zampe posteriori possono essere tenute sott'acqua per rinfrescarsi[38]. Il corpo della lontra marina è estremamente galleggiante a causa della grande capacità polmonare - circa 2,5 volte maggiore di quella dei mammiferi terrestri di dimensioni simili[39] - e dell'aria intrappolata nella pelliccia. A terra la lontra marina cammina con un'andatura goffa e ondeggiante e può correre in maniera saltellante[33].
Le vibrisse lunghe e altamente sensibili e le zampe anteriori aiutano la lontra marina a trovare la preda al tatto quando l'acqua è scura o torbida[40]. I ricercatori hanno notato che quando si avvicinano in piena vista le lontre marine reagiscono più rapidamente quando il vento soffia verso questi animali, il che indicherebbe che l'olfatto è più importante della vista come mezzo per localizzare possibili pericoli[41]. Altre osservazioni indicano che la vista della lontra marina sia utile sia sopra che sotto l'acqua, sebbene non sia buona quanto quella delle foche[42]. L'udito non è né particolarmente acuto né debole[43].
I 32 denti delle lontre adulte, in particolare i molari, sono appiattiti e arrotondati per frantumare il cibo, piuttosto che tagliarlo[44]. Le foche e le lontre marine sono i soli carnivori con due paia di incisivi inferiori anziché tre[45]; la formula dentaria degli adulti è I 3/2, C 1/1, P 3/3, M 1/2[46]. I denti e le ossa a volte sono macchiati di viola a causa dell'ingestione di ricci di mare[47]. La lontra marina ha un metabolismo basale due o tre volte superiore a quello dei mammiferi terrestri di dimensioni comparabili. Ogni giorno deve consumare una quantità di cibo pari a circa il 25-38% del proprio peso corporeo per bruciare le calorie necessarie a contrastare la perdita di calore provocata dall'acqua fredda in cui risiede[48][49]. L'efficienza digestiva viene stimata tra l'80 e l'85%[50] e il cibo viene digerito ed espulso in appena tre ore[26]. La maggior parte dell'acqua necessaria viene ricavata dal cibo ingerito, anche se, contrariamente alla maggior parte degli altri mammiferi marini, la lontra marina beva anche acqua di mare. I reni relativamente grandi le consentono di ricavare acqua dolce da quella salata e di espellere urina concentrata[51].
La lontra marina è un animale diurno. Ha un periodo dedicato alla ricerca del cibo e all'alimentazione al mattino, a partire da circa un'ora prima dell'alba, quindi riposa o dorme a metà giornata[52]. La ricerca del cibo riprende per alcune ore nel pomeriggio e cessa prima del tramonto; un terzo periodo di foraggiamento può avere luogo intorno alla mezzanotte[52]. Le femmine con i cuccioli sembrano essere più inclini a nutrirsi di notte[52]. Le osservazioni indicano che una lontra marina deve trascorrere ogni giorno in cerca di cibo una quantità di tempo variabile dal 24 al 60%, apparentemente a seconda della disponibilità di cibo nell'area[53].
Le lontre marine trascorrono gran parte del tempo alla pulizia del corpo, ripulendo la pelliccia, districando i nodi che vi si formano, rimuovendo i peli caduti, strofinando la pelliccia per spremere l'acqua e introducendovi aria soffiando. Agli osservatori casuali, sembra che questi animali si stiano grattando, ma a quanto pare sembra che non abbiano pidocchi o altri parassiti nella pelliccia[54]. Quando mangiano, le lontre marine si rotolano frequentemente nell'acqua, probabilmente per ripulire la pelliccia dagli avanzi di cibo[55].
La lontra marina caccia effettuando brevi immersioni, spesso spingendosi sul fondale marino. Nonostante possa trattenere il respiro fino a cinque minuti[31], le sue immersioni durano in genere circa un minuto e non più di quattro[24]. È l'unico animale marino in grado di sollevare e capovolgere le rocce, cosa che spesso fa con le zampe anteriori quando è in cerca di prede[55]. La lontra marina può anche strappare chiocciole e altri organismi dal kelp e scavare in profondità nel fango del fondale alla ricerca di vongole[55]. È l'unico mammifero marino che cattura i pesci con le zampe anteriori anziché con i denti[26].
Sotto ogni zampa anteriore, la lontra marina ha una tasca di pelle che si estende fino al petto. In questa tasca (preferibilmente quella di sinistra), l'animale immagazzina il cibo raccolto da portare in superficie. Nella stessa sacca viene messa anche una pietra che viene utilizzata per frantumare il rivestimento dei crostacei e delle vongole[56]. Una volta in superficie, la lontra mangia mentre galleggia sulla schiena, usando le zampe anteriori per fare a pezzi il cibo e portarlo alla bocca. Può masticare e ingoiare piccole cozze con il loro guscio, mentre il guscio delle cozze più grandi può essere frantumato[57]. Quando mangia i crostacei, usa i denti incisivi inferiori per accedere alla carne[58]. Per mangiare i grandi ricci di mare, che sono quasi interamente ricoperti di spine, la lontra marina morde la parte inferiore, dove le spine sono più corte, e lecca il contenuto morbido che fuoriesce dal rivestimento[57].
L'utilizzo di pietre da parte della lontra marina durante la caccia e l'alimentazione la rende una delle poche specie di mammiferi a fare uso di strumenti[59]. Per aprire i gusci duri, può battere la preda con entrambe le zampe contro una roccia tenuta sul petto. Per staccare un abalone dagli scogli, ne martella il guscio usando una grossa pietra, fino a velocità registrate di 45 colpi in 15 secondi[24]. Rimuovere un abalone, che può aderire a uno scoglio con una forza pari a 4000 volte il proprio peso corporeo, richiede più immersioni[24].
Anche se gli adulti e i giovani indipendenti vanno in cerca di cibo da soli, le lontre marine tendono a riposare insieme in gruppi dello stesso sesso chiamati «zattere». Una zattera contiene in genere da 10 a 100 esemplari; quelle formate da maschi sono più grandi di quelle composte da femmine[61]. La più grande zattera mai vista conteneva oltre 2000 lontre. Per evitare di andare alla deriva in mare mentre riposano e mangiano, le lontre marine possono avvolgersi nel kelp[62].
Un maschio ha maggiori probabilità di accoppiarsi se occupa un territorio riproduttivo in un'area che è anche prediletta dalle femmine[63]. Dal momento che l'autunno costituisce la stagione riproduttiva di punta nella maggior parte dell'areale, i maschi in genere difendono il proprio territorio solo dalla primavera all'autunno[63]. Durante questo periodo, i maschi pattugliano i confini dei loro territori per allontanare altri maschi[63], sebbene i combattimenti veri e propri siano rari[61]. Le femmine adulte, che in media superano i maschi adulti in numero di cinque a uno, si muovono liberamente tra i territori dei maschi[63]. I maschi che non hanno propri territori tendono a riunirsi in grandi gruppi di soli maschi[63] e a nuotare attraverso le aree occupate dalle femmine alla ricerca di una compagna con cui accoppiarsi[64].
La specie mostra un'intera varietà di comportamenti vocali. Il grido di un cucciolo viene spesso paragonato a quello di un gabbiano[65]. Le femmine, quando in apparenza sembrano contente, tubano; i maschi, invece, possono grugnire[66]. Gli adulti stressati o spaventati possono fischiare, soffiare o, in circostanze estreme, urlare[65]. Sebbene le lontre marine possano essere giocose e socievoli, non sono considerate animali veramente sociali[67]. Trascorrono molto tempo da sole e ogni adulto può soddisfare da sé le proprie esigenze di caccia, pulizia del corpo e difesa[67].
Le lontre marine sono poliginiche, in quanto i maschi hanno più partner femminili. Tuttavia, tra una femmina in estro e il suo compagno, si stabilisce un legame di coppia temporaneo che dura alcuni giorni[55]. L'accoppiamento avviene in acqua e può essere piuttosto rude: il maschio morde la femmina sul muso - lasciandole spesso delle cicatrici sul naso - e talvolta le tiene la testa sott'acqua[3][68].
Le nascite possono avere luogo in ogni periodo dell'anno, con picchi tra maggio e giugno presso le popolazioni settentrionali e tra gennaio e marzo in quelle meridionali[69]. La gestazione sembra variare da quattro a dodici mesi, in quanto la specie è in grado di ritardare l'impianto dell'ovulo fecondato nell'utero; la gravidanza vera e propria dura quattro mesi[69]. In California le lontre marine di solito si riproducono ogni anno, più o meno il doppio di quelle dell'Alaska[70].
La nascita di solito avviene in acqua e quasi sempre viene dato alla luce un unico piccolo del peso di 1,4-2,3 kg[71]. I parti gemellari costituiscono appena il 2% delle nascite; tuttavia, anche in questi casi, sopravvive quasi sempre un unico cucciolo[3]. Alla nascita gli occhi sono aperti, sono già visibili dieci denti e il piccolo è ricoperto da uno spesso strato di pelliccia[72]. Le madri sono state viste leccare e accarezzare il neonato per ore; dopo la pulizia, la pelliccia del cucciolo trattiene così tanta aria che esso galleggia come un pezzo di sughero e non può immergersi[73]. La soffice pelliccia del piccolo viene sostituita da quella tipica dell'adulto dopo circa 13 settimane[16].
L'allattamento dura dai sei agli otto mesi nelle popolazioni californiane e dai quattro ai dodici mesi in Alaska, ma la madre inizia a offrire al piccolo piccoli pezzi di preda già all'età di uno o due mesi[75]. Il latte, che fuoriesce dai due capezzoli addominali della madre, è ricco di grassi ed è più simile al latte di altri mammiferi marini che a quello di altri mustelidi[76]. Il piccolo, sotto la guida della madre, fa pratica di nuoto e immersioni per diverse settimane prima di essere in grado di raggiungere il fondale marino. Inizialmente, quello che recupera è di scarso valore alimentare, come stelle marine e sassi dai colori vivaci[56]. I giovani raggiungono in genere l'indipendenza tra i sei e gli otto mesi, ma una madre può essere costretta ad abbandonare il proprio piccolo se non riesce a trovare abbastanza cibo per nutrirlo[77]; dall'altro lato, un cucciolo può essere allattato fino a quando non raggiunge dimensioni simili a quelle di un adulto[71]. La mortalità dei piccoli è elevata, in particolare durante il primo inverno - secondo una stima, solo il 25% dei piccoli sopravvive al primo anno[77]. I cuccioli nati da madri esperte hanno tassi di sopravvivenza più elevati[78].
Le femmine si prendono carico delle intere cure parentali e occasionalmente sono state viste prendersi cura di cuccioli orfani[79]. Molto è stato scritto sul livello di devozione delle lontre marine per i loro cuccioli - una madre presta al proprio piccolo un'attenzione quasi costante, cullandolo sul petto lontano dall'acqua fredda[80] e prendendosi attenta cura della sua pelliccia[81]. Quando va in cerca di cibo, lascia il piccolo a galleggiare sull'acqua, a volte avvolgendolo tra le alghe per impedirgli di andare alla deriva[82]; se il piccolo non dorme, piange rumorosamente fino al suo ritorno[83]. Nal caso il piccolo muoia, la madre continua a portare con sé il corpicino anche per diversi giorni[74].
Le femmine raggiungono la maturità sessuale intorno ai tre o quattro anni e i maschi intorno ai cinque; tuttavia, i maschi spesso riescono a riprodursi con successo solo pochi anni dopo[84]. Un maschio in cattività ha generato un piccolo a 19 anni di età[71]. In natura le lontre marine vivono fino a un'età massima di 23 anni[24], ma la loro longevità media è di 10-15 anni per i maschi e di 15-20 anni per le femmine[85]. Diversi individui in cattività hanno superato i 20 anni di età e una femmina all'acquario di Seattle è morta all'età di 28 anni[86]. Le lontre marine che vivono in natura spesso vanno incontro all'usura dei denti, il che può spiegare la loro speranza di vita apparentemente più breve[87].
Esistono diversi casi documentati di maschi di lontra marina che hanno «stuprato» giovani foche comuni, spesso con tale ferocia da causarne la morte[88]. Allo stesso modo, sono stati occasionalmente segnalati simili accoppiamenti forzati ai danni di specie diverse dalle foche comuni[89].
Le lontre marine vivono in acque costiere profonde da 15 a 23 metri[90] e di solito non si spingono mai a più di un chilometro dalla costa[91]. Si trovano più spesso nelle aree riparate dai venti oceanici più forti, come le coste rocciose, le fitte foreste di kelp e le barriere coralline[92]. Sebbene siano più strettamente associate ai substrati rocciosi, le lontre marine possono vivere anche in aree in cui il fondo marino è costituito principalmente da fango, sabbia o limo[93]. A nord l'estensione dell'areale è limitato dal ghiaccio, in quanto questi animali possono sopravvivere tra i ghiacci alla deriva ma non sulla banchisa vera e propria[94]. Le lontre generalmente occupano un home range lungo pochi chilometri, dove rimangono per tutto l'anno[95].
Si pensa che in passato vi fossero tra le 150.000 e le 300.000 lontre marine[19], diffuse in un arco che si estendeva attraverso il Pacifico settentrionale dal nord del Giappone alla parte centrale della penisola di Bassa California in Messico. Il commercio delle pellicce, che ebbe inizio negli anni '40 del XVIII secolo, ne ridusse il numero a circa 1000-2000 individui ripartiti in 13 colonie. Le ricerche della storica Adele Ogden, effettuate analizzando i resoconti di caccia dei secoli passati, hanno rivelato che il limite più occidentale dei terreni di caccia a questo animale si trovava al largo dell'isola giapponese settentrionale di Hokkaidō e quello più orientale al largo di Punta Morro Hermosa, circa 34,6 km a sud di Punta Eugenia, il promontorio più occidentale della Bassa California[96].
In circa due terzi del suo areale originario la specie è attualmente a vari livelli di recupero, con elevate densità di popolazione in alcune aree e popolazioni minacciate in altre. Attualmente le lontre marine sono presenti con popolazioni stabili in alcune parti della costa orientale russa, in Alaska, nella Columbia Britannica, nello Stato di Washington e in California, con segnali di ricolonizzazione in Messico e Giappone[97]. Le stime della popolazione effettuate tra il 2004 e il 2007 danno un totale complessivo di circa 107.000 esemplari[16][98][99][100][101].
In The California Sea Otter Trade, Adele Ogden ha scritto che le lontre marine venivano cacciate «da Yezo verso nord-est attraverso il gruppo delle Curili e la Kamčatka fino alla catena delle Aleutine»[96]. «Yezo» era l'antico nome dell'isola di Hokkaidō, nel nord del Giappone; oggi l'unica popolazione confermata di lontre marine in territorio giapponese vive sulla costa che circonda la città di Erimo[1].
Attualmente, la zona più stabile e sicura dell'areale della lontra marina si trova in Russia[102]. Prima del XIX secolo, da 20.000 a 25.000 lontre vivevano intorno alle isole Curili, senza contare quelle presenti in Kamčatka e nelle isole del Commodoro. Dopo gli anni della Grande Caccia, tuttavia, la popolazione di queste aree, oggi facenti parte della Russia, si ridusse ad appena 750 capi[98]. Oggi, comunque, le lontre marine hanno nuovamente ripopolato l'intera regione, con una popolazione stimata nel 2004 intorno ai 27.000 capi. Di questi, circa 19.000 vivono alle Curili, 2000-3500 in Kamčatka e altri 5000-5500 nelle isole del Commodoro[98]. Attualmente la crescita è leggermente rallentata, il che fa ipotizzare che la popolazione stia per raggiungere la capacità portante[98].
Lungo la costa nordamericana a sud dell'Alaska l'areale della lontra marina è discontinuo. Una popolazione relitta sopravvisse al largo dell'isola di Vancouver fino al XX secolo, ma scomparve nonostante il trattato di protezione internazionale del 1911: l'ultimo esemplare venne catturato vicino a Kyuquot nel 1929. Dal 1969 al 1972 89 lontre marine vennero trasportate via aereo o via nave dall'Alaska alla costa occidentale dell'isola di Vancouver. Questa popolazione è aumentata fino a superare le 5600 unità nel 2013, con un tasso di crescita annuo stimato del 7,2%, e l'areale lungo la costa occidentale dell'isola si estende oggi da Cape Scott, a nord, attraverso lo stretto della Regina Carlotta fino all'arcipelago di Broughton a est e alla baia di Clayoquot e a Tofino a sud[103][104]. Nel 1989 fu scoperta una colonia separata lungo la costa centrale della Columbia Britannica. Non è noto se questa colonia, che contava circa 300 capi nel 2004, sia stata fondata da lontre reintrodotte o fosse una popolazione relitta che non era stata ancora rilevata[100]. Nel 2013 questa popolazione superava i 1100 esemplari, si accresceva ad un tasso annuo stimato del 12,6% e il suo areale comprendeva l'isola di Aristazabal e il Milbanke Sound a sud dell'isola di Calvert[103]. Nel 2008 il Canada ha dichiarato la lontra marina una specie a «preoccupazione speciale» (Special Concern)[105][106].
L'Alaska costituisce la parte centrale dell'areale della lontra marina. Nel 1973 la popolazione dell'Alaska veniva stimata tra le 100.000 e le 125.000 unità[107], ma nel 2006 essa era scesa a circa 73.000 esemplari[99]. Tale calo va attribuito soprattutto al crollo della popolazione delle isole Aleutine; la causa di questo declino non è nota, sebbene si sospetti che la predazione da parte delle orche possa avervi influito[108]. Anche la popolazione dello stretto del Principe Guglielmo è stata duramente colpita dalla fuoriuscita di petrolio della Exxon Valdez, che uccise migliaia di lontre marine nel 1989[55].
Nel 1969 e nel 1970 59 lontre marine vennero trasferite dall'isola di Amchitka allo stato di Washington e rilasciate nei pressi di La Push e di Point Grenville. Si stima che la popolazione traslocata sia diminuita fino a 10-43 capi prima di aumentare, raggiungendo i 208 individui nel 1989. Nel 2017 la popolazione comprendeva oltre 2000 esemplari e il suo areale si estendeva da Point Grenville a sud a Capo Flattery a nord, fino a raggiungere a est Pillar Point lungo lo stretto di Juan de Fuca[16].
Nello stato di Washington le lontre marine si trovano quasi esclusivamente lungo le coste esterne ed è possibile vederle nuotare nelle acque prospicienti la penisola Olimpica. Le segnalazioni di lontre marine nelle San Juan Islands e nel Puget Sound si sono quasi sempre rivelati avvistamenti di lontre canadesi, che si vedono comunemente lungo la riva del mare. Tuttavia, i biologi hanno confermato la veridicità di avvistamenti isolati di lontre marine in queste aree a partire dalla metà degli anni '90[16].
L'ultima lontra marina originaria dell'Oregon venne uccisa probabilmente nel 1906. Nel 1970 e nel 1971 vennero trasferite in tutto 95 lontre dall'isola di Amchitka, in Alaska, alle coste meridionali dell'Oregon. Tuttavia, il programma di trasferimento fallì e presto le lontre scomparvero di nuovo dallo stato[109]. Nel 2004 un esemplare maschio si stabilì nel Simpson Reef, al largo di Cape Arago, rimanendovi sei mesi. Si pensa che l'individuo in questione provenisse da una colonia nello stato di Washington, ma scomparve dopo una tempesta che si abbatté sulla costa[110]. Il 18 febbraio 2009 un altro maschio venne avvistato a Depoe Bay, al largo della costa dello stato, ma non è stato possibile stabilire se provenisse dalla California o dallo stato di Washington[111].
Si stima che la popolazione storica delle lontre marine della California fosse costituita da 16.000 esemplari, ma a causa del commercio delle pellicce si temette che si fosse estinta del tutto. L'attuale popolazione di lontre della California discende da un'unica colonia di circa 50 esemplari scoperta vicino al Bixby Creek Bridge nel marzo 1938 da Howard G. Sharpe, proprietario del vicino Rainbow Lodge sul Bixby Bridge nel Big Sur[112][113][114]. Da allora il loro areale è andato gradualmente ampliandosi e oggi si estende da Pigeon Point nella contea di San Mateo alla contea di Santa Barbara[115].
Una volta le lontre marine erano numerose nella baia di San Francisco[116][117]. I documenti storici hanno rivelato che la Compagnia russo-americana introdusse di nascosto abili cacciatori aleuti nella baia di San Francisco più volte, nonostante gli spagnoli li catturassero o gli sparassero mentre davano la caccia alle lontre marine negli estauri di San Jose, San Mateo, San Bruno e intorno alla Angel Island[96]. Il fondatore di Fort Ross, Ivan Kuskov, trovando solamente poche lontre durante il suo secondo viaggio a Bodega Bay nel 1812, inviò un gruppo di aleuti nella baia di San Francisco, dove incontrarono un altro gruppo di russi e uno di americani, e catturarono 1160 lontre marine in appena tre mesi[118]. Nel 1817 le lontre marine erano praticamente scomparse dalla zona e i russi chiesero il permesso ai governi spagnolo e messicano di potersi spingere a cacciare sempre più a sud di San Francisco[119]. Popolazioni residue di lontra potrebbero essere sopravvissute nella baia fino al 1840, quando il governatore messicano Juan Bautista Alvarado concesse a John B. R. Cooper, un capitano di mare di Boston, il Rancho Punta de Quentin insieme a una licenza per cacciare le lontre marine, a quanto sembra ancora diffuse alla foce del Corte Madera Creek[120].
Alla fine degli anni '80 l'USFWS trasferì circa 140 lontre marine meridionali sull'isola di San Nicolas, nel sud della California, nella speranza di creare un serbatoio di riserva nel caso la popolazione presente lungo la costa fosse colpita da una fuoriuscita di petrolio. Con grande sorpresa dei biologi, la maggior parte delle lontre di San Nicolas tornò a nuoto verso la terraferma[121]. Un altro gruppo di venti lontre nuotò per 119 km a nord verso l'isola di San Miguel, dove vennero catturate e rimosse[122]. Nel 2005 a San Nicolas erano rimaste solo 30 lontre[123], ma stavano lentamente aumentando, grazie alla grande abbondanza di prede nelle acque intorno all'isola[121]. Il piano che aveva autorizzato il programma di reintroduzione aveva previsto che la capacità portante sarebbe stata raggiunta entro 5-10 anni[124]. Il censimento effettuato nella primavera del 2016 ha stabilito che a San Nicolas vivevano 104 lontre marine, il cui numero era aumentato di oltre il 12% all'anno per un periodo di 5 anni[125]. Nel 2011 le lontre marine sono state osservate due volte nel sud della California: una volta vicino a Laguna Beach e una volta a Zuniga Point Jetty, vicino a San Diego. Si trattava dei primi avvistamenti documentati di lontre spintesi così a sud in 30 anni[126].
Quando l'USFWS effettuò il programma di reintroduzione, cercò anche, nel 1986, di «gestire» al meglio la popolazione californiana. Per ridurre al minimo la competizione tra lontre marine e pescatori, dichiarò «zona libera dalle lontre» il tratto compreso tra Point Conception e il confine messicano. In questa zona, solo l'isola di San Nicolas venne destinata alle lontre marine e gli esemplari che venivano trovati altrove avrebbero dovuto essere catturati e trasferiti. Questi piani vennero abbandonati dopo la morte di molte delle lontre trasferite, ma soprattutto perché si rivelò poco pratico catturare le centinaia di lontre che, in barba ai regolamenti, nuotavano liberamente nella zona[127]. Tuttavia, dopo aver dichiarato nel 2005, spinto dall'opinione pubblica, di impegnarsi a risolvere la questione, il Fish and Wildlife Service non è riuscito a rilasciare una decisione formale sulla questione[123]. Pertanto, in risposta alle cause intentate dall'Environmental Defense Center di Santa Barbara e dall'Otter Project, il 19 dicembre 2012 l'USFWS ha dichiarato che l'esperimento della no otter zone è stato un fallimento e che proteggerà le lontre che ricolonizzano la costa a sud di Point Conception come una specie minacciata[128]. Sebbene i pescatori abbiano incolpato le lontre del declino degli abaloni, la pesca commerciale a questi molluschi nel sud della California si concluse a causa del prelievo eccessivo nel 1997, diversi anni prima che le lontre si spostassero in maniera significativa a sud di Point Conception. Inoltre, l'abalone bianco (Haliotis sorenseni), una specie il cui areale non si era mai sovrapposto a quello della lontra marina, era già diminuito del 99% prima del 1996, tanto da divenire il primo invertebrato marino a essere dichiarato specie in pericolo a livello federale[129].
Nonostante l'areale della lontra marina si sia continuamente ampliato dalla popolazione residua di circa 50 esemplari nel Big Sur all'epoca del divieto di caccia del 1911, tra il 2007 e il 2010 la popolazione di lontre e il loro areale si sono contratti e dal 2010 in poi hanno fatto pochi progressi[130][131]. Dalla primavera del 2010, il confine settentrionale dell'areale si è spostato dalla zona del Tunitas Creek a un punto a 2 km a sud-est di Pigeon Point e il confine meridionale si è spostato da Coal Oil Point al parco statale di Gaviota[132]. Recentemente, una tossina chiamata microcistina, prodotta da un tipo di cianobatteri (Microcystis), sembra essersi concentrata nei frutti di mare mangiati dalle lontre, avvelenandoli. I cianobatteri si trovano nelle acque dolci stagnanti arricchite dall'azoto e dal fosforo provenienti dalle fosse settiche e dal deflusso dei fertilizzanti agricoli e possono finire nell'oceano quando i torrenti straripano durante la stagione delle piogge[133][134]. Un numero record di carcasse di lontre marine è stato rinvenuto sulle coste della California nel 2010, a causa anche degli attacchi degli squali, che influiscono sempre più sulla mortalità di questa specie[135]. Gli squali bianchi non divorano le lontre marine, relativamente povere di grassi, ma il numero delle carcasse che presentavano il segno dei morsi di squalo è aumentato dall'8% negli anni '80 al 15% negli anni '90 e al 30% nel 2010 e 2011[136].
Affinché le lontre marine meridionali possano essere rimosse dall'elenco delle specie minacciate, l'U.S. Fish and Wildlife Service (USFWS) ha stabilito che la popolazione debba superare le 3090 unità per tre anni consecutivi[130]. Grazie ai programmi di recupero, la popolazione è aumentata costantemente dalla metà del XX secolo fino ai primi anni 2000, per poi rimanere relativamente costante tra il 2005 e il 2014 poco sotto i 3000 esemplari. È stata registrata una certa contrazione dei confini settentrionale (attualmente Pigeon Point) e meridionale dell'areale durante la fine di questo periodo, correlata soprattutto all'aumento degli attacchi da parte degli squali, facendo temere ai conservazionisti che la popolazione abbia ormai raggiunto un plateau[137]. Tuttavia, la popolazione è aumentata notevolmente dal 2015 al 2016, quando la media triennale del numero degli esemplari censiti dallo United States Geological Survey (USGS) ha raggiunto le 3272 unità, raggiungendo per la prima volta la soglia per il declassamento stabilita dall'Endangered Species Act (ESA)[125]. Se la popolazione continuasse a crescere e venisse tolta dall'elenco delle specie minacciate ai termini dell'ESA, tuttavia, la lontra marina meridionale continuerebbe comunque a godere di piena protezione da parte delle normative statali e del Marine Mammal Protection Act, che fissano delle soglie più elevate per la protezione, intorno agli 8400 individui[138]. Tuttavia, un possibile declassamento da parte dell'ESA sembra improbabile, a causa di un precipitoso calo della popolazione registrato durante il censimento effettuato dall'USGS nella primavera del 2017, da un massimo di 3615 individui nel 2016 a 2688: una perdita del 25% della popolazione della lontra marina della California[139].
La storica Adele Ogden afferma che le lontre marine erano particolarmente numerose nella «California Inferiore», l'attuale penisola di Bassa California, dove «sette baie... erano i centri principali». Il limite più meridionale della loro distribuzione era Punta Morro Hermoso, circa 34,6 km a sud di Punta Eugenia, a sua volta un promontorio all'estremità sud-occidentale della baia di Sebastián Vizcaíno, sulla costa occidentale della penisola. Alcuni esemplari vennero catturati anchi sulle isole di San Benito, Cedros e Natividad, nelle acque della baia[96]. Agli inizi del XX secolo, comunque, le lontre della Bassa California scomparvero a causa della caccia. Durante un sopralluogo del 1997, i pescatori locali affermarono di aver visto alcune lontre marine, compresi dei piccoli, ma gli scienziati non poterono confermare tali affermazioni[140]. Tuttavia, la presenza di alcune lontre marine, sia maschi che femmine, nelle acque al largo della Bassa California è stata confermata in uno studio del 2014, secondo il quale queste lontre si sarebbero spinte fin lì già a partire dal 2005. Questi esemplari potrebbero provenire dall'isola di San Nicolas, che dista 300 chilometri: sono stati infatti registrati i casi di alcuni individui allontanatisi dal luogo di origine che hanno percorso distanze di oltre 800 chilometri. Le analisi genetiche della maggior parte di questi animali confermava la loro origine californiana, ma una lontra presentava un aplotipo finora sconosciuto e potrebbe pertanto rappresentare un esemplare sopravvissuto della popolazione messicana originaria[141].
Le lontre marine si nutrono di oltre 100 specie diverse di prede[142]. Nella maggior parte dell'areale la dieta consiste quasi esclusivamente di invertebrati bentonici marini, come ricci di mare, vermi urechidi, una vasta gamma di bivalvi come vongole e cozze, abaloni, altri molluschi, crostacei e chiocciole[142][143]. Le sue prede variano in dimensioni da minuscole patelle e granchi a polpi giganti[142]. Laddove prede come ricci di mare, vongole e abaloni sono presenti in varie dimensioni, le lontre tendono a selezionare gli esemplari più grandi rispetto a quelli di minori dimensioni[142]. In California si è visto che ignorano le vongole Tivela stultorum di diametro inferiore a 7 cm[144].
In alcune zone settentrionali dell'areale la lontra marina si nutre anche di pesce. Durante gli studi condotti negli anni '60 sull'isola di Amchitka, dove la popolazione aveva raggiunto la capacità portante, il 50% del cibo rinvenuto all'interno degli stomaci delle lontre era costituito proprio da pesce[145]. Le specie in questione erano solitamente forme che abitano sul fondo e sedentarie o lente, come Hemilepidotus hemilepidotus e tetraodontidi[145]. Tuttavia, a sud dell'Alaska, sulla costa nordamericana, i pesci costituiscono una parte trascurabile o estremamente ridotta della dieta della lontra[16][146]. Contrariamente alle rappresentazioni popolari, le lontre marine mangiano raramente le stelle marine, e qualsiasi frammento di kelp che viene ingerito, a quanto pare, passa attraverso il tubo digerente della lontra senza essere digerito[147].
Gli esemplari all'interno di una particolare area spesso differiscono nei metodi di raccolta del cibo e nei tipi di prede e tendono a seguire gli stessi schemi di comportamento delle loro madri[148]. La dieta di una popolazione di lontre cambia anche nel tempo, in quanto questi animali possono ridurre notevolmente il numero delle prede che preferiscono, come i grossi ricci di mare, e la disponibilità delle prede viene influenzata anche da altri fattori come la pesca da parte dell'uomo[16]. Le lontre marine possono rimuovere accuratamente gli abaloni da una determinata area, fatta eccezione per quelli nascosti nelle fessure più profonde degli scogli[149], ma non eliminano mai completamente una specie di preda da un'area[150]. Uno studio californiano del 2007 ha dimostrato che, nelle aree in cui il cibo era relativamente scarso, veniva consumata una più ampia varietà di prede. Sorprendentemente, però, la dieta degli esemplari in questione era più specializzata in queste aree che in quelle in cui il cibo era abbondante[121].
Le lontre marine costituiscono un classico esempio di «specie chiave»: la loro presenza influisce sull'ecosistema più profondamente di quanto le loro dimensioni e il loro numero suggerirebbero. Tengono sotto controllo la popolazione di alcuni erbivori bentonici (cioè del fondo marino), in particolare dei ricci di mare. I ricci di mare pascolano sulla parte inferiore degli steli del kelp, provocandone il distacco dal substrato e causandone così la morte. La perdita dell'habitat e delle sostanze nutritive fornite dalle foreste di kelp provoca profondi effetti a cascata sull'ecosistema marino. Le aree del Pacifico settentrionale prive di lontre marine si trasformano spesso in sterili tappeti di ricci, senza foreste di kelp[3]. Le foreste di kelp sono ecosistemi estremamente produttivi, in quanto sequestrano (assorbendo e catturando) l'anidride carbonica dall'atmosfera attraverso la fotosintesi. Le lontre marine possono quindi aiutare a mitigare gli effetti dei cambiamenti climatici grazie alla loro influenza trofica a cascata[151].
La reintroduzione delle lontre marine nella Columbia Britannica ha portato a un notevole miglioramento della salute degli ecosistemi costieri[152] e cambiamenti simili sono stati osservati in luoghi dove la popolazione di lontre si è ripresa, nelle isole Aleutine e del Commodoro e nella costa del Big Sur in California[153]. Tuttavia, alcuni ecosistemi forestali di kelp in California hanno prosperato anche senza lontre marine, dal momento che le popolazioni di ricci di mare sembrano essere state tenute sotto controllo da altri fattori[153]. È stato osservato che il ruolo delle lontre marine nel mantenimento delle foreste di kelp è più importante nelle aree di costa aperta che nelle baie e negli estuari più riparati[153].
Le lontre marine fanno sentire la loro influenza anche negli ecosistemi rocciosi dominati da tappeti di cozze, rimuovendo questi molluschi dalle rocce. Ciò consente ad altre specie sessili di trovare spazio per aderire agli scogli, aumentando così la diversità di specie[153].
I principali predatori mammiferi di questa specie sono le orche e i leoni marini, mentre le aquile di mare testabianca possono afferrare i piccoli dalla superficie dell'acqua. Predatori giovani e inesperti possono uccidere una lontra senza mangiarla[59]. A terra, le giovani lontre possono essere attaccate da orsi e coyote. In California, il principale predatore delle lontre marine è lo squalo bianco[154], ma non vi sono prove che gli squali le mangino.
Il ruscellamento delle acque provenienti dalle zone urbane può trasportare nell'oceano feci di gatto che possono contenere Toxoplasma gondii, un parassita obbligato dei felini, che ha provocato vittime anche tra le lontre marine[155]. Anche le infezioni parassitarie da Sarcocystis neurona sono associate all'attività umana[13]. Secondo l'U.S. Geological Survey e il CDC, le lontre marine settentrionali che vivono al largo dello stato di Washington sono state infettate dal virus dell'influenza H1N1 e «potrebbero essere una nuova specie ospite dei virus influenzali appena identificata»[156].
Le lontre marine hanno la pelliccia più folta di qualsiasi mammifero, il che le ha rese un frequente bersaglio per molti cacciatori. Le testimonianze archeologiche indicano che le popolazioni indigene cacciavano questi animali per il cibo e la pelliccia da migliaia di anni, ma la caccia su larga scala, che avrebbe portato all'uccisione complessiva di circa un milione di esemplari, ebbe inizio nel XVIII secolo, quando cacciatori e commercianti cominciarono ad arrivare da tutto il mondo per soddisfare la richiesta straniera di pelli di lontra, che erano tra le pellicce più pregiate al mondo[19].
Agli inizi del XVIII secolo i russi iniziarono a cacciare le lontre marine delle isole Curili[19] e a venderle ai cinesi a Kjachta. All'epoca la Russia era anche impegnata a esplorare l'estremità settentrionale del Pacifico e a tale scopo Vitus Bering venne inviato a mappare le coste artiche e a trovare una rotta che conducesse dalla Siberia al Nordamerica. Nel 1741, durante il suo secondo viaggio nel Pacifico settentrionale, Bering fece naufragio al largo di quella che successivamente ricevette il nome di isola di Bering, nelle isole del Commodoro, dove morì insieme a molti altri membri del suo equipaggio. I compagni sopravvissuti, tra cui il naturalista Georg Steller, scoprirono delle lontre marine sulle spiagge dell'isola e trascorsero l'inverno a dare loro la caccia e a giocare d'azzardo con le loro pelli. Dopo aver ucciso quasi 1000 lontre, tornarono in Siberia e riuscirono a vendere le pelli che portarono con sé ricavandone cifre elevate[157]. Ebbe inizio così quella che a volte viene chiamata la «Grande Caccia», che sarebbe continuata per altri cento anni. I russi scoprirono che le pelli di lontra marina erano molto più preziose di quelle di zibellino che li avevano spinti alla conquista della Siberia. Se le pelli di lontra marina riportate dai sopravvissuti della spedizione di Bering fossero state vendute ai prezzi del mercato di Kjachta, avrebbero ripagato un decimo del costo totale della spedizione[158]. Nel 1775, a Ochotsk, le pelli di lontra marina valevano 50-80 rubli, contro i 2,5 rubli di quelle di zibellino.
Le spedizioni dei cacciatori di pellicce russi esaurirono presto le popolazioni di lontre marine delle isole del Commodoro e, a partire dal 1745, essi iniziarono a spostarsi verso le isole Aleutine. In un primo momento i russi acquistavano le pelli di lontra dagli abitanti di queste isole, gli aleuti, ma in seguito resero questi ultimi degli schiavi, prendendo donne e bambini in ostaggio e torturando e uccidendo gli uomini per costringerli a cacciare. Furono molti gli aleuti che vennero uccisi dai russi o che morirono per le malattie introdotte dai cacciatori[160]. La popolazione degli aleuti passò, secondo le stime dei russi stessi, da 20.000 a 2000[161]. Negli anni '60 del XVIII secolo i russi raggiunsero l'Alaska. Nel 1799 lo zar Paolo I riunì le varie compagnie rivali di cacciatori di pellicce nella Compagnia russo-americana, concedendole uno statuto e la protezione imperiale, nonché il monopolio sui diritti commerciali e sull'acquisizione territoriale. Sotto Alessandro I, l'amministrazione della compagnia mercantile passò alla Marina Imperiale, a causa soprattutto delle allarmanti notizie riportate dagli ufficiali di marina riguardo agli abusi sugli indigeni: nel 1818 alle popolazioni indigene dell'Alaska vennero concessi diritti civili equivalenti a quelli di un cittadino dell'Impero russo[162].
Contemporaneamente, più a sud, altre nazioni si erano unite alla caccia. Lungo le coste di quelli che oggi sono il Messico e la California, gli esploratori spagnoli acquistavano pelli di lontra marina dai nativi e le rivendevano in Asia[160]. Nel 1778 l'esploratore britannico James Cook raggiunse l'isola di Vancouver e acquistò pelli di lontra dagli indigeni. Quando in seguito la nave di Cook si fermò in un porto cinese, le pelli furono vendute rapidamente a prezzi elevati, tanto che presto divennero note come «oro morbido». Con il diffondersi della voce, persone provenienti da tutta Europa e dal Nordamerica iniziarono ad arrivare nel Nord-ovest Pacifico per dedicarsi al mercato delle pellicce[163].
I cacciatori russi si spinsero sempre più verso sud, richiamati dai capitani di mare americani, che assoldarono supervisori russi e cacciatori aleuti[164] in quelli che ora sono lo stato di Washington, l'Oregon e la California. Tra il 1803 e il 1846 furono 72 le navi americane coinvolte nella caccia alla lontra in California, che raccolsero circa 40.000 pelli e code, rispetto alle sole 13 navi della Compagnia russo-americana, che riportarono 5696 pelli di lontra tra il 1806 e il 1846[165]. Nel 1812 i russi fondarono un insediamento agricolo in quello che oggi è Fort Ross nel nord della California come loro quartier generale meridionale[163]. Alla fine, le popolazioni di lontra marina divennero così rare da rendere la caccia commerciale non più praticabile. Essa era già stata interrotta nelle isole Aleutine, nel 1808, come misura di conservazione imposta dalla Compagnia russo-americana. Ulteriori restrizioni vennero ordinate dalla compagnia nel 1834[166]. Quando la Russia vendette l'Alaska agli Stati Uniti nel 1867, la popolazione di lontre dell'Alaska era nuovamente risalita a più di 100.000 capi, ma gli americani ripresero la caccia e la specie venne rapidamente spinta ancora una volta sull'orlo dell'estinzione[167]. Man mano che la specie stava divenendo sempre più rara i prezzi delle pelli aumentavano. Durante gli anni '80 del XIX secolo una pelle veniva venduta sul mercato londinese per una cifra variabile tra i 105 e i 165 dollari, ma nel 1903 una pelle poteva valerne fino a 1125[71]. Nel 1911 Russia, Giappone, Gran Bretagna (in rappresentanza del Canada) e Stati Uniti firmarono il Trattato per la conservazione e la protezione delle otarie da pelliccia, imponendo una moratoria sulla caccia alle lontre marine[168]. Le lontre rimaste erano così poche, forse appena 1000-2000, che molti credettero che la specie si sarebbe presto estinta[16].
Durante il XX secolo il numero di lontre marine è nuovamente risalito fino ai due terzi circa di quello originario, un recupero considerato uno dei più grandi successi nella conservazione dei mammiferi marini[169]. Tuttavia, la IUCN elenca sempre la lontra marina tra le specie in pericolo e indica come fattori che ne minacciano la sopravvivenza l'inquinamento da petrolio, la predazione da parte delle orche, il bracconaggio e i conflitti con i pescatori - le lontre marine possono annegare se rimangono impigliate nelle reti da pesca[1]. La caccia non è più considerata legale, anche se è consentito un piccolo prelievo di esemplari da parte dei popoli indigeni degli Stati Uniti[170]. Il bracconaggio ha costituito una seria minaccia nell'Estremo Oriente russo subito dopo il crollo dell'Unione Sovietica nel 1991, ma è diminuito in modo significativo a seguito di un'applicazione più rigorosa della legge e del miglioramento delle condizioni economiche[102].
La minaccia più significativa per le lontre marine sono le fuoriuscite di petrolio[59], alle quali sono particolarmente vulnerabili, dal momento che fanno affidamento sulla loro pelliccia per tenersi al caldo. Quando la pelliccia viene intrisa di petrolio, perde la sua capacità di trattenere l'aria e le lontre possono morire rapidamente per ipotermia[59]. Anche fegato, reni e polmoni si danneggiano dopo che le lontre hanno inalato il petrolio o lo hanno ingerito durante la pulizia del corpo[59]. La fuoriuscita di petrolio della Exxon Valdez del 24 marzo 1989 uccise migliaia di lontre marine nello stretto del Principe Guglielmo e, ancora nel 2006, il petrolio che si trovava sempre nella regione continuava a colpire la popolazione[171]. Descrivendo la simpatia del pubblico per le lontre marine sviluppatasi a seguito dell'interesse mediatico dell'evento, un portavoce dello U.S. Fish and Wildlife Service ha scritto:
«Come spettatore giocoso, fotogenico e innocente, la lontra marina incarnava perfettamente il ruolo della vittima [...] simpatiche e allegre lontre marine ritrovatesi improvvisamente in difficoltà, ricoperte di petrolio, spaventate e in fin di vita, in una battaglia persa contro il petrolio[16].»
Dato il ristretto areale geografico delle popolazioni di lontra marina in California, nello stato di Washington e nella Columbia Britannica, una singola grande fuoriuscita di greggio potrebbe essere catastrofica per la popolazione colpita[16][49][55]. Cercare di impedire le fuoriuscite di petrolio e preparare adeguatamente i soccorritori nel caso queste accadano sono degli obiettivi importanti per i programmi di conservazione. Aumentare il numero di esemplari e l'areale delle lontre ridurrebbe anche il rischio che una fuoriuscita di petrolio spazzi via un'intera popolazione[16]. Tuttavia, a causa della sua reputazione di distruttrice di frutti di mare, i sostenitori della pesca commerciale, ricreativa e di sussistenza si sono spesso opposti all'espansione dell'areale delle lontre, e ci sono stati persino casi di esemplari uccisi illegalmente dai pescatori[172].
Nelle isole Aleutine negli ultimi decenni si è verificata una massiccia e inaspettata scomparsa di lontre marine. Negli anni '80 l'area ospitava una popolazione stimata tra le 55.000 e le 100.000 unità, ma già prima del 2000 essa era crollata a circa 6000 esemplari[173]. L'ipotesi più ampiamente accettata, ma ancora controversa, vede negli attacchi da parte delle orche la causa della scomparsa delle lontre. La diminuzione degli esemplari è direttamente proporzionale con l'aumento delle predazioni, ma non sono state raccolte prove dirette di orche che predano le lontre marine in maniera eccessiva[108].
Un'altra zona dove la popolazione è a rischio è la California, dove la ripresa delle lontre ha iniziato a fluttuare o a diminuire alla fine degli anni '90[174]. Sono stati segnalati tassi di mortalità insolitamente elevati tra le lontre adulte e subadulte, in particolare tra le femmine[101]. Nel 2017 lo US Geological Survey ha rilevato un calo del 3% nella popolazione di lontre marine della costa della California. Questo dato tiene ancora le lontre marine sulla buona strada per la rimozione dall'elenco delle specie in via di estinzione, anche se per poco[175]. Le necropsie degli esemplari morti indicano nelle malattie, in particolare nelle infezioni parassitarie da Toxoplasma gondii e da acantocefali, le principali cause di mortalità della specie in California[176]. Il Toxoplasma gondii, spesso fatale per le lontre marine, è una specie ospite di felini selvatici e domestici e può essere trasmesso dagli escrementi dei gatti domestici scaricati nell'oceano attraverso i sistemi fognari[176][177]. Sebbene la malattia abbia chiaramente contribuito alla morte di molte delle lontre marine della California, non è noto perché questa popolazione sia apparentemente più colpita dalla malattia rispetto alle popolazioni di altre aree[176].
L'habitat della lontra marina viene preservato da diverse aree protette negli Stati Uniti, in Russia e in Canada. Nelle aree marine protette le attività inquinanti come lo scarico di rifiuti e le trivellazioni petrolifere sono generalmente vietate[178]. Si stima che circa 1200 lontre marine vivano all'interno del Monterey Bay National Marine Sanctuary e più di 500 vivano all'interno dell'Olympic Coast National Marine Sanctuary[179][180].
Alcune delle prede preferite della lontra marina, in particolare abaloni, vongole e granchi, sono anche fonti di cibo per l'uomo. In alcune aree la lontra è stata incolpata della forte diminuzione dei frutti di mare e ha avuto luogo un intenso dibattito pubblico su come gestire la competizione tra le lontre e l'uomo[181].
La questione è più complicata di quanto sembri, perché a volte le lontre sono state ritenute responsabili di cali degli stock di frutti di mare che sono stati più probabilmente causati da pesca eccessiva, malattie, inquinamento e attività sismica[55][182]. Diminuzioni dei frutti di mare hanno avuto luogo anche in molte parti della costa nordamericana del Pacifico dove le lontre marine non sono presenti, e gli ambientalisti a volte hanno fatto notare che l'esistenza di grandi concentrazioni di frutti di mare sulla costa è solo un fenomeno recente derivante dalla quasi totale estinzione della lontra ad opera dei cacciatori di pellicce[182]. Nonostante siano molti i fattori che influenzano le popolazioni di frutti di mare, la predazione delle lontre marine può indebolire una popolazione ittica al punto da renderla non più redditizia dal punto di vista commerciale[181]. Gli scienziati concordano sul fatto che le lontre marine e i pescatori di abaloni non possono coesistere nella stessa area[181], e lo stesso vale probabilmente anche per certi altri tipi di frutti di mare[173].
Molte sfaccettature dell'interazione tra le lontre marine e le attività umane non sono immediatamente percepibili. Alle lontre marine è stato attribuito il merito di aver contribuito all'industria della raccolta del kelp grazie al loro noto ruolo nel controllo delle popolazioni di ricci di mare; il kelp viene utilizzato nella produzione di diversi prodotti alimentari e farmaceutici[183]. Sebbene i subacquei catturino i ricci di mare rossi sia a scopo alimentare che per proteggere il kelp, le lontre marine cacciano anche altre specie di ricci e sono più efficaci nel tenere sotto controllo le loro popolazioni[184]. La salute dell'ecosistema delle foreste di kelp è importante per la crescita e lo sviluppo delle popolazioni di pesci, comprese specie di grande importanza commerciale[183]. In alcune aree le lontre sono divenute popolari attrazioni turistiche che portano i visitatori verso gli hotel e i ristoranti delle zone dove vengono effettuate apposite spedizioni per osservarle[183].
A sinistra: Amuleto aleuta a forma di femmina di lontra con il piccolo. In alto: Scene di caccia alla lontra incise dagli aleuti su ossa di balena, entrambe conservate al museo di antropologia e etnografia Pietro il Grande di San Pietroburgo. Agli oggetti che raffiguravano lontre di mare venivano attribuite proprietà magiche[185].
La lontra marina ha ricoperto un importante ruolo culturale, oltre che materiale, per molte culture indigene marittime di tutto il Pacifico settentrionale, in particolare per gli ainu delle isole Curili, i coriachi e gli itelmeni della Kamčatka, gli aleuti delle isole Aleutine, gli haida di Haida Gwaii[186] e una miriade di tribù della costa pacifica del Nordamerica. Presso queste culture, molte delle quali caratterizzate da tradizioni fortemente animiste ricche di leggende e storie in cui molti aspetti del mondo naturale vengono associati agli spiriti, la lontra marina era considerata particolarmente affine all'uomo. Presso i nuu-chah-nulth, gli haida e altre Prime Nazioni delle coste della Columbia Britannica le calde e folte pellicce erano prerogativa dei soli capi e venivano distrutte durante i potlatch per celebrare cerimonie di raggiungimento della maggiore età, matrimoni e funerali[60]. Gli aleuti intagliavano le ossa di lontra per usarle come ornamenti o giochi e ne usavano il baculum ridotto in polvere come farmaco per la febbre[187].
Tra gli ainu, la lontra viene considerata come un messaggero occasionale tra gli esseri umani e il creatore[188] ed è una figura ricorrente nel folklore. Un importante poema epico ainu, il Kutune Shirka, racconta la storia di guerre e scontri per accaparrarsi una lontra marina dorata. Alcune versioni di una nota leggenda aleuta raccontano di innamorati o donne disperate che si tuffano in mare e diventano lontre[189]. Questi collegamenti sono stati associati alle molte caratteristiche comportamentali della lontra marina simili a quelle umane, come l'apparente giocosità, il forte legame madre-piccolo e l'uso di strumenti, che cedono facilmente il passo all'antropomorfismo[190]. L'inizio dello sfruttamento commerciale delle lontre ha avuto un forte impatto sulle popolazioni umane locali, oltre che sulla specie - gli ainu e gli aleuti sono stati trasferiti in altre zone o il loro numero è in diminuzione, mentre le tribù costiere del Nordamerica, dove la lontra è calata drasticamente di numero, non si affidano più così intimamente ai mammiferi marini per la loro sopravvivenza[191].
Dalla metà degli anni '70, la bellezza e il carisma della specie le hanno fatto guadagnare un ampio apprezzamento presso il pubblico e la lontra marina è divenuta un'icona della conservazione ambientale[174]. La faccia rotonda ed espressiva e il corpo morbido e peloso della lontra sono raffigurati su un'ampia varietà di souvenir, cartoline, vestiti e pupazzi di peluche[192].
Le lontre marine sopravvivono bene in cattività e sono presenti in oltre 40 acquari pubblici e zoo[193]. L'acquario di Seattle è divenuto la prima istituzione ad allevare lontre marine dal concepimento all'età adulta con la nascita di Tichuk nel 1979, seguita da quella di altri tre cuccioli nei primi anni '80[194]. Nel 2007, un video pubblicato su YouTube di due lontre marine che si tengono per le zampe ottenne 1,5 milioni di visualizzazioni in due settimane, che erano ormai divenute oltre 20 milioni nel gennaio 2015[195]. Girato cinque anni prima all'acquario di Vancouver, era il video sugli animali più popolare di YouTube all'epoca, anche se da allora il suo record è stato superato. La lontra di colore più chiaro del video è Nyac, un sopravvissuto dell'incidente petrolifero della Exxon Valdez del 1989[196]. Nyac è morto nel settembre 2008, all'età di 20 anni[197]. Milo, la lontra più scura, è morta di linfoma nel gennaio 2012[198].
Bruce Reitherman, Waddlers and Paddlers: A Sea Otter Story–Warm Hearts & Cold Water, PBS, 1993. La lontra marina (Enhydra lutris (Linnaeus, 1758)) è un mammifero marino originario delle coste settentrionali e orientali del Pacifico settentrionale. Con un peso che si aggira tra i 14 e i 45 kg, le lontre adulte sono i rappresentanti più pesanti della famiglia dei Mustelidi, pur essendo tra i mammiferi marini più piccoli. A differenza della maggior parte dei mammiferi marini, la principale forma di isolamento della lontra marina è costituita da uno strato di pelliccia straordinariamente spesso, il più folto del regno animale. Sebbene sia in grado di camminare sulla terraferma, la lontra marina è in grado di vivere esclusivamente nell'oceano.
La lontra marina vive in ambienti costieri, dove si immerge fino al fondale per alimentarsi. Si nutre soprattutto di invertebrati marini come ricci di mare, vari molluschi e crostacei e alcune specie di pesci. Le sue abitudini alimentari e di procacciamento del cibo sono degne di nota sotto diversi aspetti. Innanzitutto, l'impiego di pietre per rimuovere le prede dal substrato e per aprire le conchiglie ne fa una delle poche specie di mammiferi a fare utilizzo di strumenti. Nella maggior parte dell'areale, inoltre, è una specie chiave che tiene sotto controllo le popolazioni di ricci di mare che altrimenti infliggerebbero ingenti danni agli ecosistemi delle foreste di kelp. La sua dieta, tuttavia, include specie che sono apprezzate anche dagli esseri umani come cibo, il che porta a conflitti tra lontre marine e pescatori.
Le lontre marine, il cui numero una volta veniva stimato sulle 150.000-300.000 unità, furono cacciate intensamente per la loro pelliccia tra il 1741 e il 1911, tanto che la popolazione complessiva crollò ad appena 1000-2000 individui che vivevano in una frazione del loro areale storico. Fortunatamente, il successivo divieto internazionale della caccia, gli sforzi dei conservazionisti e i programmi di reintroduzione in aree dove la specie era una volta presente hanno contribuito a far nuovamente aumentare la popolazione e la specie occupa ora circa i due terzi dell'areale originario. Il recupero della lontra marina è considerato un importante successo per la conservazione della natura, sebbene le popolazioni delle isole Aleutine e della California siano recentemente diminuite o si siano stabilizzate intorno a numeri molto bassi. Per questa serie di motivi, la lontra marina rimane tuttora classificata come «specie in pericolo» (Endangered).
Jūrinė ūdra, kalanas (lot. Enhydra lutris, angl. Sea Otter, rus. Калан (kalan)) – kiauninių (Mustelidae) šeimos žinduolis; vienintelė rūšis su trimis porūšiais jūrinių ūdrų (Enhydra) gentyje.
Gyvena Ramiojo vandenyno šiaurinės dalies pakraščiuose. Jūrinės ūdros, kurių skaičius kadaise siekė 150 000–300 000, buvo intensyviai medžiojamos dėl kailio 1741–1911 m., todėl populiacija sumažėjo iki 1000–2000 individų, gerokai susitraukė paplitimo arealas. [1] Vėlesni veiksmai, tokie kaip tarptautinis jūrinių ūdrų medžioklės uždraudimas, rūšies išsaugojimo pastangos, reintrodukcijos programos, prisidėjo prie populiacijos atsigavimo – manoma, kad 2004–2007 m. jūrinių ūdrų populiacija siekė maždaug 106,8 tūkst [2]. Šiuo metu jūrinės ūdros užima 2/3 buvusio arealo. Šis populiacijos atsikūrimas laikomas reikšmingu pasiekimu jūrinių rūšių apsaugoje. Vis dėlto pastaruoju metu jūrinių ūdrų populiacijos ties Aleutų salomis ir Kalifornija sumažėjo arba išliko praktiškai nepakitusios po patirto nuosmukio. Dėl šių priežasčių jūrinė ūdra klasifikuojama kaip pavojuje esanti rūšis. Medžioklė uždrausta.
Jūrinė ūdra yra vienas mažiausių jūros žinduolių. Patinai sveria 22-45 kg, kūno ilgis 1,2-1,5 metrų. Patelės sveria 14-33 kg, kūno ilgis 1,0-1,4 m. Jūrinių ūdrų kailiai, kurių tankumas siekia iki 150 000 plaukų per 1 cm², yra storiausi pasaulyje. Jūrinių ūdrų uodega trumpa, stora, šiek tiek plokščia. Priekinės kojos trumpos. Priekinio pado oda šiurkšti.
Jų mitybos dietoje apie 100, daugiausia jūrinių gyvūnų rūšių. Įskaitant minta jūrų ežiais, dvigeldžiais ir kitais moliuskais, sraigėmis, krabais ir net aštuonkojais.
Labai vertingas kailinis žvėris.
Jūrinė ūdra, kalanas (lot. Enhydra lutris, angl. Sea Otter, rus. Калан (kalan)) – kiauninių (Mustelidae) šeimos žinduolis; vienintelė rūšis su trimis porūšiais jūrinių ūdrų (Enhydra) gentyje.
Kalāns jeb Klusā okeāna jūrasūdrs, arī Pacifika jūrasūdrs[1][2] (Enhydra lutris) ir sermuļu dzimtas (Mustelidae) jūrā dzīvojošs plēsējs, kas ir vienīgā suga kalānu ģintī (Enhydra). Sarunvalodā kalānu bieži sauc par jūrasūdru, bet to nevajadzētu sajaukt ar Dienvidamerikā dzīvojošo jūrasūdru (Lontra felina).
Kalāns apdzīvo teritorijas pie Klusā okeāna ziemeļu krastiem; gan Āzijas krastiem, gan Ziemeļamerikas. Lai arī kalāns ik pa laikam uzturas uz sauszemes, tomēr lielāko sava mūža daļu tas pavada okeānā. Pieaudzis kalāns parasti sver 14—45 kg. Kaut gan tas ir viens no mazākajiem jūras zīdītājiem, kalāns ir smagākais dzīvnieks sermuļu dzimtā, lai arī lielākais ir Brazīlijas dižūdrs. Atšķirībā no citiem jūras zīdītājiem, kas siltumu ķermenī saglabā ar zemādas tauku palīdzību, kalānam, tāpat kā citiem ūdriem, nav zemādas tauku. Siltumu tas saglabā, pateicoties savam siltajam un biezajam kažokam.
Kalānus nemīl zvejnieki, jo kalāni un cilvēki ir iecienījuši vienas un tās pašas jūras delikateses. Kādreiz Klusajā okeānā dzīvoja 150 000—300 000 kalānu. Laikā no 1741. gada līdz 1911. gadam kalānus intensīvi medīja, gan lai atbrīvotos no konkurenta jūrā, gan lai iegūtu vērtīgo kažokādu. Zvēru populācija saruka līdz 1000—2000 dzīvniekiem. Dabas aizstāvji uzsāka aktīvu cīņu kalānu sugas glābšanai. Mūsdienās kalānus aizliegts medīt, tiem ir ierīkotas aizsargājamas teritorijas un to populācija lēnām atjaunojas.
Kalāns ir klasisks piemērs ekosistēmas atkarībai pat no vienas sugas. Kalāni nodrošina brūnaļģu (Phaeophyceae) audžu veselību, jo ir gandrīz vienīgie plēsēji, kas barojas ar jūras ežiem. Jūras eži barojas ar zemākajām brūnaļģu daļām, atdalot jūraszāles no saknēm. Brūnaļģu audžu panīkums un izmiršana rada kaskādveidīgu ekokatastrofu jūrā. Tie Klusā okeāna reģioni, kuros nedzīvo kalāni, pārvēršas par jūras ežu pārņemtiem, neauglīgiem tuksnešiem.
Pirmo reizi zinātniski kalāns aprakstīts Džordža Stellera piezīmēs 1751. gadā. Kārlis Linnejs kalānu aprakstīja 1758. gadā.[3] Iesākumā tas tika nosaukts par Lutra marina, pēc vairākām vārda izmaiņām tas 1922. gadā ieguva zinātnisko nosaukumu Enhydra lutris. Vārds Enhydra sengrieķu valodā sastāv no 2 vārdiem: "en" nozīmē "iekšā", "hydra" — "ūdens", "enhydra" — "iekšā ūdenī".[4] Latīņu vārds lutris nozīmē "ūdrs".
Sermuļu dzimtā kalāns ir unikāls ar to, ka neveido migas alās, tam nefunkcionē smaržu sekrēta dziedzeris zem astes un tas spēj dzīvot ūdenī, to nekad nepametot. Kalāns ir tik ļoti atšķirīgs no pārējiem ūdriem un sermuļu dzimtas dzīvniekiem, ka 1982. gadā daži zinātnieki izvirzīja hipotēzi, ka kalāns ir tuvāks radinieks roņiem nekā ūdriem.[5] Tomēr DNS pētījumi liecina, ka kalāna tuvākie mūsdienās dzīvojošie radinieki ir Eirāzijas ūdri, īsnagu ūdri un raibkakla ūdri. Tiem visiem pirms 5 miljoniem gadu bija kopīgs priekštecis.[6]
Fosilie atradumi liecina, ka kalāns nokļuva izolācijā Klusajā okeānā pirms 2 miljoniem gadu, attīstoties gan izmirušajai, aizvēsturiskajai kalānu sugai Enhydra macrodonta, gan mūsdienās dzīvojošiem kalāniem Enhydra lutris. Senākās liecības par kalāniem ir atrastas Krievijas krastos un Hokaido salā. No šejienes kalāni izplatījās uz austrumiem, virzienā uz Aļasku un uz dienvidiem gar Ziemeļamerikas krastiem. Salīdzinot ar lielajiem jūras zīdītājiem; vaļiem, sirēnām un airkājiem, kas jūrā sāka dzīvot pirms 50, 40 un 20 miljoniem gadu, kalāni ir jaunienācēji okeānā. Tajā pašā laikā kalāni ir labāk piemērojušies jūras dzīvei par airkājiem, kam mazuļi dzimst uz sauszemes.
Kalāns ir viens no mazākajiem jūras zīdītājiem, bet smagākais sermuļu dzimtas dzīvnieks.[7] Tēviņi sver 22—45 kg, ķermeņa garums 1,2—1,5 m. Mātītes sver 14–33 kg, ķermeņa garums 1,0—1,4 m.[8]
Lai saglabātu ķermeņa siltumu, kalānam ir ļoti biezs kažoks: līdz 150 matiņiem uz 1 cm². Kalāna kažoks ir biezākais kažoks pasaulē. Nevienam citam dzīvniekam nav tik biezs kažoks. Kažokam ir divi slāņi: īsa pavilna un ūdensizturīga akotspalva jeb segmati. Akotspalva nosargā pavilnu sausu, neskatoties uz to, ka kalāns savas dzīves laikā no ūdens var vispār neiznākt. Sausā un biezā pavilna sargā kalāna ķermeni no atdzišanas. Kažoks ir biezs visu gadu un matiņi nomainās pakāpeniski.[8] Akotspalvas spēja nosargāt pavilnu sausu ir atkarīga no tās tīrības, tādēļ kalāns kažoka tīrīšanai var aizsniegt jebkuru vietu savā ķermenī. To nodrošina gan apskaužamā kalāna lokanība, gan tas, ka āda kalānam staipās. Kalāns tīrot to var pavilkt un pagriezt tuvāk. Kažoka krāsa parasti ir tumši brūna ar sudrabaini pelēku pazodi un pakakli. Brūnais tonis var variēt no dzeltenbrūna vai pelēkbrūna līdz gandrīz melnam. Pieaugušiem kalāniem galva, pakakle un krūtis ir gaišāki kā pārējais ķermenis.
Kalāns ir labi piemērojies jūras dzīvei. Atrodoties zem ūdens, tas noslēdz nāsis un ausu atveres. Pakaļkājas, kas peldot ir visaktīvākās, ir garas, ķepas platas un pirksti savienoti ar peldplēvēm. Piektais pirksts pakaļkājām ir visgarākais, nodrošinot kalānam peldēšanu, kamēr tas atrodas uz muguras, toties uz sauszemes kalānam iešana tādēļ ir apgrūtināta. Aste ir īsa, bieza, nedaudz saplacināta un muskuļota. Priekškājas ir īsas ar ievelkamiem nagiem, priekšķepu spilventiņu āda ir raupja, kas palīdz noturēt slideno jūras medījumu.
Kalāns peldot izmanto savu pakaļgalu kā dzenskrūvi, kustinot to augšup un lejup. Kopā ar ķermeni strādā aste un pakaļkājas. Kalāns var peldēt ar ātrumu 9 km/h.[7] Zem ūdens kalāns izstiepjas garumā un piemērojas ūdens plūsmai, priekškājas piespiežot pie ķermeņa. Atrodoties virs ūdens virsmas, kalāns parasti peld uz muguras, kustinot pakaļkājas un asti uz sāniem pa labi un pa kreisi. Atpūšoties kalāns vēsā laikā, lai saglabātu siltumu, sakrusto visas 4 kājas uz vēdera, bet siltā laikā pakaļkājas tiek turētas ūdenī, lai dzesētos. Pateicoties lielajam plaušu izmēram un starp pavilnas matiņiem uzkrātajam gaisam, kalāna ķermenis peld pa ūdens virsmu kā boja. Tā plaušas ir 2,5 reizes lielākas kā jebkuram atbilstoša izmēra sauszemes dzīvniekam.[9] Uz sauszemes kalāns ir ļoti neveikls un tā gaita gāzelīga. Skrien ar palēcieniem.
Kalānam ir garas, jūtīgas ūsas, kas palīdz tam orientēties un uztvert noslēpušos medījumu. Zinātnieki ir novērojuši, ka nekustīgā, mierīgā jūrā kalāns daudz ātrāk pamana medījumu pret vēju. Tas nozīmē, ka oža medījot ir nozīmīgāka, nekā redze. Redze kalāniem ir diezgan laba gan virs, gan zem ūdens, tomēr roņiem tā ir labāka. Dzirde neizceļas dzīvnieku pasaulē, bet tā nav slikta.
Kalāns, lai sevi sasildītu vēsajos ziemeļu ūdeņos, patērē daudz enerģijas, un tam katru dienu ir jāapēd barība 25—38% apjomā, salīdzinot ar savu ķermeņa svaru. Tā gremošanas sistēma ir ļoti efektīva un spēj paņemt no barības 80—85% barībasvielas un sagremot barību trijās stundās pēc apēšanas. Kalāns nepieciešamo ūdens daudzumu pamatā saņem no apēstās barības, bet tas dzer arī jūras ūdeni. Tā relatīvi lielās nieres spēj izfiltrēt jūras ūdeni, atdalot no tā sāli un nodrošinot kalānu ar saldūdeni. Kalāns sāli izdala ar urīnu, kas ir ļoti koncentrēts.[10]
Kalāns ir aktīvs visu diennakti. No rīta tam ir barošanās laiks, kas sākas apmēram vienu stundu pirms saullēkta. Dienas vidū kalāns atpūšas un paguļ. Pēcpusdienā ir nākamās barošanās stundas, kas beidzas pirms saulrieta. Ap pusnakti kalāns medī un ēd trešo reizi. Ir novērots, ka mātītes ar mazuļiem biežāk barojas tieši naktī nekā dienā. Barošanās kalānam aizņem 24—60% dienas laika. Tas ir atkarīgs no tā, cik bagātīgas ir barības ieguves vietas.
Daudz laika kalāns pavada, kopjot savu kažoku. Matiņi tiek notīrīti, mezgliņi iztīrīti, izkritusī spalva izvākta, kažoks ķemmēts un uzkasīts, lai starp pavilnas matiņiem ieplūstu gaiss. Kalāns gaisu pat iepūš pavilnas slānī. No malas izskatās, ka kalāns kasās un knosās kā dzīvnieki, kam ir parazīti, lai gan kalāniem nav zināmi nevieni ādas vai kažoka parazīti. Ēšanas laikā kalāns ik pa brīdim griežas cauri ūdenim, lai noskalotu barības atliekas no kažoka.[11]
Lai arī katrs pieaudzis kalāns barojas pats par sevi, kalāni atpūšas grupās. Grupas veidojas pēc dzimuma principa. Vienā barā var būt 10—100 kalānu. Tēviņu bari parasti ir lielāki nekā mātītēm. Vislielākajā novērotajā kalānu barā bija apmēram 2000 dzīvnieki. Lai izvairītos no tā, ka jūras straumes tos ienes atklātā jūrā, kamēr kalāni atpūšas un ēd, tie mēdz sevi ietīt jūraszālēs.
Riesta laikā no pavasara līdz rudenim tēviņam, kas pārojas, ir nostiprināta teritorija, kurā barojas arī mātītes. Šajā laikā tēviņi rūpīgi apsargā savu teritoriju, nepieļaujot citu tēviņu iepeldēšanu tajā. Tomēr cīņas starp tēviņiem tiek novērotas reti. Mātītes brīvi pārvietojas no vienas teritorijas uz citu. Parasti viena tēviņa teritorijā uzturas kādas 5 mātītes. Tēviņi, kuriem nav savas teritorijas, uzturas tēviņu vecpuišu baros, kas cenšas izceļot cauri teritorijām, kurās dzīvo mātītes, ar cerību uz pārošanos.
Savā starpā kalāni tāpat kā citi ūdri sazinās ar izkoptu vokalizāciju. Kalāna mazuļa raudāšana tiek salīdzināta ar kaijas kliedzieniem. Mātītes biežāk dūdo, bet tēviņi rūc. Ja kalāni ir satraukti, tie svilpo, šņāc vai īpaši ekstrēmās situācijas skaļi kliedz. Lai arī kalāni kā visi ūdri ir diezgan rotaļīgi dzīvnieki, tos tomēr neuzskata par patiesi sociāliem dzīvniekiem. Tie daudz laika pavada vientulībā, un pamatnodarbēs tie ir paši par sevi, kā medījot, kopjot kažoku vai aizstāvot sevi.
Kalāns uzturas seklos piekrastes ūdeņos, un, lai medītu, tas ienirst. Pamatā kalāns medī dažādus jūras bezmugurkaulniekus, kā moluskus, jūras ežus, vēžveidīgos un dažu sugu zivis, kā jūrasbullīšus un adatzivis. Medīti tiek dažāda izmēra jūras dzīvnieki, sākot ar sīkajiem gliemju krabjiem un beidzot ar milzīgiem astoņkājiem. Priekšroka tiek dota lielākam medījumam. Kalāns ir viens no retajiem dzīvniekiem, kas barības iegūšanai izmanto darba rīkus.[12] Kalāns ar akmeņiem pārsit cietos jūras dzīvnieku vākus un bruņas. Kalāns ļoti reti ēd jūraszvaigznes, un nejauši apēstas brūnaļģes nesagremotas izceļo cauri kalāna gremošanas sistēmai.
Kalāns medī seklos ūdeņos, bieži tieši pie jūras dibena. Lai gan kalāns var elpu aizturēt līdz 5 minūtēm, niršanas parasti nav garākas par 1 minūti un ne garākas par 4 minūtēm. Kalāns ir vienīgais jūras dzīvnieks, kas spēj pacelt un apgriezt akmeņus jūras dibenā, pārbaudot, vai kaut kas ēdams nav paslēpies zem akmeņiem. Tas spēj ar priekšķepām izplūkāt gliemjus no brūnaļģēm, ierakties dūņās, lai sameklētu dažādus sīkus dzīvniekus.[11] Tas ir vienīgais jūras dzīvnieks, kas medī zivis ar priekšķepām biežāk nekā ar zobiem.
Zem katras priekšķepas kalānam ir kaut kas līdzīgs ādas somai, ādas kroka stiepjas pāri krūtīm no vienas priekšķepas līdz otrai. Šajā krokā un visbiežāk kreisajā pusē kalāns uzglabā samedīto barību, kuru vēlāk peldot uz muguras ūdens virspusē apēd.[13] Kalāns ar priekšķepām saplēš ieguvumu un iebāž to mutē. Mazos gliemjus kalāns spēj sakošļāt ar visiem vākiem, bet lielākus kalāns sadala daļās, lai tiktu klāt gaļai. Ēdot lielus jūras ežus, kas ir klāti ar asām adatām, kalāns to izēd, pārkožot vēderu, kur adatas ir īsākas, un ar mēli izlaiza eža apvalku. Ja nepieciešams, kalāns lieto akmeni kā darba rīku. Pret akmeni, kas novietots uz krūtīm, tiek sasisti cietie un lielie jūras dzīvnieku vāki un čaulas, turot medījumu priekšķepās. Lai zem ūdens no klintīm atskaldītu jūras ausis[14], kalāns lieto akmeni. Tas 15 sekundēs spēj ar akmeni tai iesist 45 reizes. Kalāns ienirst vairākas reizes, lai noskaldītu jūras ausi.
Kalāna dabiskie ienaidnieki ir zobenvaļi un jūras lauvas. Mazuļiem bīstams ir arī baltgalvas ērglis.[12] Kalifornijas piekrastē kalānus apdraud haizivis, pamatā lielā baltā haizivs, kas ir par iemeslu tam, ka Kalifornijas kalānu kolonija neizplatās uz ziemeļu pusi. Interesants fakts: jūrā var atrast mirušus, haizivju nokostus kalānus, bet nav redzēts, ka haizivis kalānus ēstu. Tomēr vispostošākās ir naftas avārijas, tās var iznīcināt visu koloniju.[12]
Kalāni veido poligāmus pārus. Vienam tēviņam ir vairākas mātītes, tomēr ciešas saites pretējam dzimumam ir tikai uz dažām dienām.[11] Kalāni pārojas ūdenī. Tas reizēm ir diezgan brutāli, tēviņi sakož mātītes degunu līdz asinīm. Mazuļi dzimst visu gadu, bet visvairāk laikā no maija līdz jūnijam ziemeļu populācijām, bet no janvāra līdz martam dienvidu populācijām. Grūsnība, atkarībā no mātītes meklēšanās laikā, ilgst 4—12 mēnešus, jo mātītei ir embrioniskā diapauze un embrija attīstību tā var atlikt. Kalifornijas kalāni vairojas katru gadu, atšķirībā no Aļaskas kalāniem, kas vairojas reizi divos gados.
Parasti piedzimst 1 mazulis, kas dzimst ūdenī. Tas sver 1,4—2,3 kg.[15] Kalāniem 2% gadījumu piedzimst dvīņi, bet parasti izdzīvo tikai viens mazulis.[7] Piedzimstot mazulim acis ir atvērtas, tam ir 10 zobi un biezs mazuļa kažoks. Mātes savus tikko dzimušos mazuļus laiza un kopj stundām ilgi. Pēc mātes veiktās kopšanas mazuļa kažoks ir piesātināts ar gaisu. Tā ir tik daudz, ka mazulis peld pa ūdens virsu kā korķis un nespēj ienirt. Pūkainais mazuļa kažoks nomainās pēc 13 nedēļām.
Ar pienu māte mazuli zīda 6—8 mēnešus Kalifornijas populācijās, bet 4—12 mēnešus Aļaskas populācijās. Pieaugušu kalānu barību mātes mazulim sāk pa gabaliņam dot jau 1 vai 2 mēnešu vecumā. Kalāna piens ir ļoti trekns un barojošs, līdzīgāks jūras zīdītājiem, nevis pārējiem sermuļu dzimtas dzīvniekiem. Mazulis peldēt un nirt sāk mācīties dažas nedēļas pirms spēj ienirt līdz jūras dibenam. Iesākumā mazuļi spēj noķert tikai jūraszvaigznes un oļus.[13] Patstāvību tie iegūst 6—8 mēnešu vecumā, lai gan reizēm, ja barības resursi ir nepietiekoši, mātes mazuļus pamet ātrāk. Ir arī otra galējība - reizēm mazulis paliek kopā ar māti, līdz ir pilnībā pieaudzis.[15] Kalānu mazuļu mirstība ir ļoti augsta. Izdzīvo tikai 25% mazuļu. Pieredzējušām mātēm parasti ir augstāks izdzīvojušo mazuļu skaits.
Mātīte ir vienīgā, kas rūpējas par mazuli. Ļoti retos gadījumos ir novērots, ka mātīte pieņem mazuli bāreni. Mātes ļoti rūpējas par saviem bērniem, tie nepārtraukti tiek pieskatīti, apmīļoti un sakopti. Tie pamatā atrodas uz mātes krūtīm, mātei guļot uz muguras. Kad mātīte dodas medīt, tā atstāj mazuli dreifējot uz ūdens virsmas, reizēm to ietinot jūraszālēs, lai tas neaizpeldētu pārāk tālu. Palikdams viens, ja mazulis nav aizmidzis, tas skaļi raud un sauc māti atpakaļ. Ir zināmi gadījumi, ka mātes joprojām nēsā savu mirušo mazuli vairākas dienas pēc tā nāves.
Dzimumbriedumu mātītes sasniedz 3—4 gadu vecumā, tēviņi 5 gados. Bieži vien tēviņi tiek pie pārošanās tikai vēl pēc vairākiem gadiem. Savvaļā kalāni var nodzīvot līdz 23 gadiem, bet vidēji līdz 10—15 gadiem tēviņi, un līdz 15—20 gadiem mātītes. Vecākais kalāns nebrīvē nodzīvoja līdz 28 gadiem. Savvaļas kalāniem nodiluši zobi var kļūt par iemeslu agrai nāvei.
Kalānam ir 3 pasugas, kas savstarpēji atšķiras ar auguma izmēriem un galvaskausa formu:[6]
Kalāni dzīvo piekrastes ūdeņos, kas ir 15—23 metrus dziļi, parasti neiepeldot jūrā dziļāk par 1 km, kā arī tiek piemeklēti līči, kas pasargāti no atklātiem okeāna vējiem. Kalāniem patīk piekrastes ar klintīm un akmeņiem, kas veido dabīgus aizvējus, jūraszāļu meži un rifi. Lai gan parasti kalāni izvēlas jūras ar akmeņainu dibenu, tie dzīvo arī vietās ar smilšainu jūras dibenu vai vietās, kur krājas dūņas vai saskalojumi. Kalāni daudz neceļo, tie var nodzīvot gadu, atrodoties dažu kilometru lielā teritorijā.
Intensīvo medību dēļ vairāku gadsimtu garumā kalānu skaits dramatiski samazinājās. Zinātnieki uzskata, ka kalānu populācija no 300 000 saruka līdz 1000—2000 dzīvniekiem, kas dzīvoja 13 kolonijās. Kalāni mūsdienās aizņem 2/3 no tām teritorijām, kurās tie ir dzīvojuši vēsturiski. Pateicoties dažādiem aizsardzības pasākumiem, kalānu skaits lēnām atjaunojas. Dažādās kolonijās atjaunošanās procesi rit atšķirīgi. Dažos reģionos kalāni ir savairojušies un dzīvo ļoti blīvi, bet dažos atjaunošanās procesi tikpat kā nenotiek. Šobrīd stabilas populācijas dzīvo Krievijas austrumu krastā, Aļaskā, Britu Kolumbijā, Vašingtonas štata krastā un Kalifornijā. Japānā un Meksikā ir ievesti kalāni, lai atjaunotu šo valstu piekrastes kolonijas. Pateicoties cilvēku rūpēm un dažādām programmām, 2007. gadā pasaulē kopumā dzīvoja apmēram 107 000 kalānu.[18]
Šobrīd Krievijas austrumu krastā dzīvo visstabilākā kalānu populācijas daļa. Pirms 19. gadsimta šeit dzīvoja 20 000—25 000 kalānu, kas bija apmetušies Kamčatkas, Kuriļu un Komandoru salu piekrastēs. Pēc lielo medību gadiem šajā reģionā dzīvoja apmēram 750 kalāni.[18] Kopš 2004. gada ir veiktas kalānu populācijas atjaunošanas programas, un šobrīd šeit dzīvo 27 000 kalānu, no kuriem 19 000 dzīvo Kuriļu salās, 2000—3500 Kamčatkas piekrastē un 5000—5500 Komandoru salās.[18] Kalānu pieaugums ir palēninājies, kas liecina, ka kolonija ir sasniegusi maksimālo kapacitāti, ko šis reģions var uzturēt.
Vēsturiski Aļaska ir bijusi kalānu galvenā mītnes zeme. Aļaskas piekrastē 1973. gadā dzīvoja 100 000—125 000 kalānu. Neskatoties uz aizsardzības pasākumiem 2006. gadā populācija bija sarukusi līdz 73 000 kalānu.[19] Īpaši daudz kalānu izzuda Aleutu salu reģionā. Zinātniekiem īsti nav skaidrs, kādēļ kalānu skaits šeit samazinājās. Vienā no versijām tika vainoti zobenvaļi.[20] Prinča Viljama jūras šauruma koloniju smagi izpostīja naftas kuģa avārija 1989. gadā.[11]
Uz dienvidiem no Aļaskas krastiem kalānu kolonijas ir nelielas un sadrumstalotas. Laika posmā no 1969. gada līdz 1972. gadam no Aļaskas uz Vankūveras salas ūdeņiem netālu no Britu Kolumbijas piekrastes aizveda 89 kalānus. No šiem kalāniem attīstījās veselīga kolonija, un 2004. gadā to skaits sasniedza 3000.[21] Toties Britu Kolumbijas centrālās daļas piekrastē 1989. gadā atklāja jaunu kalānu koloniju, kurā 2004. gadā dzīvoja 300 kalāni. Zinātniekiem nav zināms, vai šī kolonija izveidojās no pārvestajiem dzīvniekiem no Aļaskas, vai tie bija pēcteči kalāniem, kuriem bija izdevies paglābties no kažokādu medniekiem.[21]
Uz Vašingtonas piekrasti laika posmā no 1969. gada līdz 1970. gadam pārveda 59 kalānus. Skaitīšanas dati uzrāda, ka 2004. gadā šeit dzīvoja 743 kalāni.
Pēc skaitīšanas datiem Kalifornijas piekrastē 2007. gadā dzīvoja 3026 kalāni. Pirms lielajām, rūpnieciskajām medībām Kalifornijas krastos dzīvoja 16 000 kalānu,[22] bet 1938. gadā bija izdzīvojuši tikai 50 Kalifornijas kalāni, no kuriem attīstījās mūsdienu kolonija, kas apdzīvo piekrasti no Sanfrancisko līdz Santabarbarai.[23] Lai izveidotu rezerves koloniju Kalifornijas kalānu pasugai gadījumā, ja kāda naftas avārija iznīcinātu vienīgo esošo koloniju, 1980. gados uz Sannikolas salu pārveda 140 Kalifornijas kalānus. Lai arī salas piekraste tika izvērtēta kā piemērota kalāniem, par pārsteigumu biologiem 2005. gadā Sannikolas salas piekrastē dzīvoja vairs tikai 30 kalāni.[24] Kalānu skaits katru gadu lēnām samazinājās, it kā tie pamazām migrētu atpakaļ uz kontinentu.[25]
Kalāns jeb Klusā okeāna jūrasūdrs, arī Pacifika jūrasūdrs (Enhydra lutris) ir sermuļu dzimtas (Mustelidae) jūrā dzīvojošs plēsējs, kas ir vienīgā suga kalānu ģintī (Enhydra). Sarunvalodā kalānu bieži sauc par jūrasūdru, bet to nevajadzētu sajaukt ar Dienvidamerikā dzīvojošo jūrasūdru (Lontra felina).
Kalāns apdzīvo teritorijas pie Klusā okeāna ziemeļu krastiem; gan Āzijas krastiem, gan Ziemeļamerikas. Lai arī kalāns ik pa laikam uzturas uz sauszemes, tomēr lielāko sava mūža daļu tas pavada okeānā. Pieaudzis kalāns parasti sver 14—45 kg. Kaut gan tas ir viens no mazākajiem jūras zīdītājiem, kalāns ir smagākais dzīvnieks sermuļu dzimtā, lai arī lielākais ir Brazīlijas dižūdrs. Atšķirībā no citiem jūras zīdītājiem, kas siltumu ķermenī saglabā ar zemādas tauku palīdzību, kalānam, tāpat kā citiem ūdriem, nav zemādas tauku. Siltumu tas saglabā, pateicoties savam siltajam un biezajam kažokam.
Kalānus nemīl zvejnieki, jo kalāni un cilvēki ir iecienījuši vienas un tās pašas jūras delikateses. Kādreiz Klusajā okeānā dzīvoja 150 000—300 000 kalānu. Laikā no 1741. gada līdz 1911. gadam kalānus intensīvi medīja, gan lai atbrīvotos no konkurenta jūrā, gan lai iegūtu vērtīgo kažokādu. Zvēru populācija saruka līdz 1000—2000 dzīvniekiem. Dabas aizstāvji uzsāka aktīvu cīņu kalānu sugas glābšanai. Mūsdienās kalānus aizliegts medīt, tiem ir ierīkotas aizsargājamas teritorijas un to populācija lēnām atjaunojas.
Kalāns ir klasisks piemērs ekosistēmas atkarībai pat no vienas sugas. Kalāni nodrošina brūnaļģu (Phaeophyceae) audžu veselību, jo ir gandrīz vienīgie plēsēji, kas barojas ar jūras ežiem. Jūras eži barojas ar zemākajām brūnaļģu daļām, atdalot jūraszāles no saknēm. Brūnaļģu audžu panīkums un izmiršana rada kaskādveidīgu ekokatastrofu jūrā. Tie Klusā okeāna reģioni, kuros nedzīvo kalāni, pārvēršas par jūras ežu pārņemtiem, neauglīgiem tuksnešiem.
De zeeotter (Enhydra lutris) is een dier uit de familie marterachtigen (Mustelidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd als Mustela lutris in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus.[2] De soort werd door John Fleming in 1822 in het geslacht Enhydra geplaatst.[3] In het Russische Verre Oosten wordt de zeeotter traditioneel ook wel 'Kamtsjatka-bever' genoemd.
Het dier eet veel schelpdieren en zeeslakken zoals oesters en zeeoren. Ook zee-egels en kreeftachtigen worden gegeten. Hij opent ze door een steen op zijn buik te leggen en de schelp daar op stuk te slaan. De otter heeft onder zijn oksel een soort zakjes waarin hij voedsel kan bewaren.
Zeeotters vertoeven steeds langs de kust en gaan nooit de volle zee in. Om te vermijden dat ze tijdens het eten naar zee afdrijven rollen ze zich in kelp.
Deze soort komt voor aan de noordwestkust van Noord-Amerika en de noordoostkust van Azië. De zeeotter was plaatselijk bijna uitgestorven door overbejaging en wordt volgens de beoordeling van de IUCN in 2013 aangemerkt als 'bedreigd'.
Er worden drie ondersoorten onderscheiden; ze vertonen verschillen in lichaamslengte, en in opbouw van het skelet en het gebit.
De verspreiding van de verschillende ondersoorten
Zeeotters lijken op het land veel logger door de dikke pels
Een volwassen zeeotter
Drijvende zeeotter in Morro Bay, Californië
Tijdens het paren bijt het mannetje tot bloedens toe in de neus van het vrouwtje
Een moeder drijvend met een jong op haar borst
De zeeotter (Enhydra lutris) is een dier uit de familie marterachtigen (Mustelidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd als Mustela lutris in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus. De soort werd door John Fleming in 1822 in het geslacht Enhydra geplaatst. In het Russische Verre Oosten wordt de zeeotter traditioneel ook wel 'Kamtsjatka-bever' genoemd.
Havoter (Enhydra lutris) er eit rovdyr i mårfamilien som er lever mykje av tida i havet. Han vart lenge jaga på grunn av pelsen, og var nær utrydda. Oteren har no status som sterkt truga, og er freda.
Vaksne havotrar veg typisk mellom 14 og 45 kg, noko som gjer dei til dei tyngste dyra i mårfamilien, men nokre av dei minste havpattedyra.
Havoteren lever langs kystane nord i Stillehavet. Dyra lever hovudsakleg av blautdyr som dei dykkar etter, men fangar også nokre typar fisk.
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Havoter Havoter (Enhydra lutris) er eit rovdyr i mårfamilien som er lever mykje av tida i havet. Han vart lenge jaga på grunn av pelsen, og var nær utrydda. Oteren har no status som sterkt truga, og er freda.
Vaksne havotrar veg typisk mellom 14 og 45 kg, noko som gjer dei til dei tyngste dyra i mårfamilien, men nokre av dei minste havpattedyra.
Havoteren lever langs kystane nord i Stillehavet. Dyra lever hovudsakleg av blautdyr som dei dykkar etter, men fangar også nokre typar fisk.
Havoter (Enhydra lutris) er et marint rovpattedyr i mårfamilien. Arten er essensiell for økosystemet til tareskogene, som ellers kan invaderes av sjøpiggsvin. I havområder der havoteren har forsvunnet har man opplevd negative trofiske kaskader, med tilnærmet kollaps i økosystemet etter invasjon av sjøpiggsvin. Arten er derfor både en nøkkelart for økosystemet og en toppkonsument i næringskjeden til habitatet.
Havoteren har en vekt på 22–45 kg og er den tyngste arten i mårfamilien, men den er likevel blant de minste av alle sjøpattedyr. Kroppslengden er 55–130 cm, og halen er 13–33 cm. Den har ikke noe spekklag, og havoteren er avhengig av den uvanlig tette pelsen for å opprettholde kroppstemperaturen. Voksne dyr har en mørkebrun kropp med halmgult hode, mens unge dyr er jevnt mørkebrune. Framføttene er små med klør som kan trekkes inn, og de brukes til å holde byttet når oteren eter. Bakføttene er store med svømmehud mellom tærne og står for det meste av framdriften. Havoteren har en drektighetstid på omtrent ni måneder med forsinket innplantning. Kullene er på én, sjelden to unger.[2]
Havoteren er det eneste virkelige marine mårdyret. Den holder til i grunne kystfarvann, og beveger seg sjelden lenger ut fra kysten enn én kilometer. Den finnes helst over hardbunn med mye tare, men kan også finnes over bløtbunn så lenge det finnes tare der. Føden består nesten utelukkende av virvelløse dyr, som sjøpinnsvin, muslinger, krepsdyr, sjøstjerner, sjøpølser, blekksprut og snegler. Hannene har territorier der de jager bort andre hanner. Hunnene kan bevege seg fritt mellom territoriene. Hannene blir kjønnsmodne når de er fem eller seks år, men det tar som regel to eller tre år til før de etablerer territorium og får pare seg.[1]
Ved europeernes ankomst var havoteren var utbredt langs alle kyster ved det nordlige Stillehavet fra Hokkaido i Japan, via Kurilene, Kamtsjatkahalvøya, Kommandørøyene, Aleutene, sørlige Alaska og videre sørover langs den nordamerikanske stillehavskysten til Baja California i Mexico. Omfattende pelsjakt utryddet nesten arten, og da reguleringer kom på plass i 1911, var det færre enn 2 000 individer igjen. Havoteren har nå reetablert seg ved den russiske kysten og i Alaska, Britisk Columbia, Washington og California.[1]
Havoter (Enhydra lutris) er et marint rovpattedyr i mårfamilien. Arten er essensiell for økosystemet til tareskogene, som ellers kan invaderes av sjøpiggsvin. I havområder der havoteren har forsvunnet har man opplevd negative trofiske kaskader, med tilnærmet kollaps i økosystemet etter invasjon av sjøpiggsvin. Arten er derfor både en nøkkelart for økosystemet og en toppkonsument i næringskjeden til habitatet.
Multimedia w Wikimedia Commons Kałan morski[4], wydra morska[5], kałan[5], wydrozwierz[5] (Enhydra lutris) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny łasicowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju Enhydra Fleming, 1822.
Mustela lutris Linnaeus, 1758
Wyróżniono kilka podgatunków E. lutris[2][4]:
Długość – 130 cm, długość ogona – 30 cm, masa do 45 kg. Podobna do wydry, nieco masywniejsza. Sierść brunatna, brzuch jaśniejszy.
Dawniej: północny Ocean Spokojny i Morze Beringa
Dziś: Wyspy Kurylskie, Aleuty i wyspy u wybrzeży południowo-zachodniej Kanady
Żyje głównie w wodzie, doskonale pływa, potrafi nurkować na głębokość do 60 m i wstrzymać pod wodą oddech na 8 minut. Najchętniej zamieszkuje rafy i skaliste wybrzeża. Żyje głównie w stadach.
Pierwsza styczność z miękkim futrem tego zwierzęcia miał James Cook w 1778 roku. Podróżował wtedy wzdłuż zachodnich wybrzeży Ameryki Północnej. Ów kapitan nabył futra od Indian zamieszkujących wysepki w pobliżu wyspy Vancouver. Szybko stwierdzono, że futro wydry jest bardzo miękkie i zaczęto wyścielać nimi posłania i wierzchnia okrycia. Cena za sztukę kształtowała się w granicach 200–300 dolarów.
Podczas wypraw na te zwierzęta z większych statków spuszczano małe łodzie, którymi wpływano w ciasne zatoczki. Technika polowań była bardzo prosta. Podchodzono do zwierzęcia i uderzano je pałką. Wydry nie znały ludzi, więc nie wyczuwały niczego złego. Przy uderzeniu zasłaniały jedynie łapką oczy.
W 1786 roku rosyjscy myśliwi odkryli Wyspy Pribyłowa, a na nich całe mnóstwo tych zwierząt. W pierwszym roku tylko dwaj ludzie upolowali 5000 wyder morskich. Wysokie tempo eksploatacji w ciągu 30 lat doprowadziło do ich zagłady[6].
W 1910 uznana za gatunek zagrożony z powodu polowań mających na celu zdobyć jej cenne, gęste futro, obecnie gatunek ginący chroniony przepisami konwencji waszyngtońskiej.
Kałan morski, wydra morska, kałan, wydrozwierz (Enhydra lutris) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny łasicowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju Enhydra Fleming, 1822.
A lontra-marinha (nome científico: Enhydra lutris) é um mamífero carnívoro marinho da família Mustelidae,[2] nativo das regiões costeiras do norte e do leste do Oceano Pacífico.[1] As lontras-marinhas adultas pesam tipicamente entre 14 e 45 kg, tornando-os nos mais pesados dos membros da família, e entre os pequenos mamíferos marinhos. De modo distinto da maioria dos mamíferos marinhos, a forma primária de isolamento da lontra-marinha é um casaco de pele grossa, a mais densa no reino animal. Embora possa andar sobre a terra, esta lontra vive principalmente no oceano, este "casaco", retém minusculas bolhas de ar, que lhe permitem flutuar com tanta eficácia.
A lontra-marinha habita ambientes que têm grande profundidade marinha.[1] Alimenta-se principalmente sobre invertebrados marinhos como ouriços, moluscos e crustáceos diversos, e algumas espécies de peixes.[1] Seus hábitos alimentares são notáveis em vários aspetos. Primeiro, o uso de rochas para abrir conchas torna uma das poucas espécies de mamíferos que usam essas ferramentas. Na maior parte de seu território, é uma espécie que controla populações de ouriço-do-mar, que em grande quantidade prejudica as populações de algas. Sua dieta inclui peixes que são valorizados por humanos como alimento, levando a conflitos entre as lontras-marinhas e pescadores.
A lontra-marinha, cuja população foi estimada de 150 000 até 300 000 indivíduos, foi caçada extensivamente para retirada de sua pele, entre 1741 e 1911, e com isso sua população caiu para no máximo dois mil.[1] A proibição subsequente internacional sobre a caça, os esforços de conservação, e programas de reintrodução em áreas anteriormente povoadas contribuíram para recuperação, e as espécies ocupam agora cerca de dois terços de sua escala anterior.[1] A recuperação da lontra-marinha é considerada um sucesso importante na conservação marinha, embora as populações das ilhas Aleutas e da Califórnia recentemente tenham declinado. Por estas razões (bem como a sua particular vulnerabilidade a derrames de petróleo), a lontra-marinha continua a ser classificada como uma espécie em perigo.[1]
A primeira descrição científica da lontra-marinha está contida nas notas de campo de Georg Steller em 1751, e a espécie foi descrita por Linnaeus em seu Systema Naturae de 1758. Originalmente chamado Lutra marina, passou por inúmeras mudanças de nome antes de ser aceito como Enhydra lutris em 1922. O nome genérico Enhydra, deriva do grego antigo en / εν que significa "na" e Hydra / ύδρα que significa "água", e os lutris palavra em latim, significando "lontra". Antigamente, era por vezes referido como o "castor marinho", embora apresente um parentesco distante com os castores. Não deve ser confundida com a lontra-marinha-do-chile ou chugungo (Lontra felina), uma espécie de lontra rara nativa da costa oeste do sul da América do Sul. Um número de outras espécies de lontras, enquanto predominantemente vivem em água doce, são comummente encontrados em habitats marinhos costeiros.
A lontra-marinha é o maior membro da família Mustelidae, um grupo diversificado que inclui as treze espécies de lontras e animais terrestres, como doninhas, texugos, e visons. Eles são os únicos entre os mustelídeos em que não fazem covas ou tocas, e não possui glândulas odoríferas na parte anal, além de poder viver debaixo da água por toda a vida. O único membro do gênero Enhydra, a lontra-marinha é tão diferente de outras espécies de mustelídeos, que tão recentemente quanto 1982, alguns cientistas acreditavam que era mais estreitamente relacionadas com as focas. [11] A análise genética indica que a lontra-marinha é mais próxima dos seus familiares existentes, que incluem as espécies Hydrictis maculicollis, Lontra-europeia, Aonyx capensis e a lontra-anã-oriental, um ancestral comum de há cerca de cinco milhões de anos.
A evidência fóssil indica que a linhagem Enhydra ficou isolada no Pacífico norte há cerca de dois milhões de anos, dando origem à agora extinta Enhydra macrodonta e à lontra-marinha moderna, Enhydra lutris. A lontra-marinha surgiu inicialmente no norte de Hokkaido e regiões próximas do extremo oriente da Rússia, e depois houve a propagação para o leste das Ilhas Aleutas e Alasca, e daí ao longo da costa ocidental norte-americana. Em relação aos cetáceos, sirênios e pinípedes, que entraram na água há cerca de cinquenta milhões de anos, quarenta milhões de anos, e vinte milhões de anos, respetivamente, a lontra-marinha é um parente recém-chegado. Em alguns aspetos, porém, a lontra-marinha é mais plenamente adaptada à água, mas deve ir para a terra ou gelo para dar à luz.
A lontra-marinha (nome científico: Enhydra lutris) é um mamífero carnívoro marinho da família Mustelidae, nativo das regiões costeiras do norte e do leste do Oceano Pacífico. As lontras-marinhas adultas pesam tipicamente entre 14 e 45 kg, tornando-os nos mais pesados dos membros da família, e entre os pequenos mamíferos marinhos. De modo distinto da maioria dos mamíferos marinhos, a forma primária de isolamento da lontra-marinha é um casaco de pele grossa, a mais densa no reino animal. Embora possa andar sobre a terra, esta lontra vive principalmente no oceano, este "casaco", retém minusculas bolhas de ar, que lhe permitem flutuar com tanta eficácia.
A lontra-marinha habita ambientes que têm grande profundidade marinha. Alimenta-se principalmente sobre invertebrados marinhos como ouriços, moluscos e crustáceos diversos, e algumas espécies de peixes. Seus hábitos alimentares são notáveis em vários aspetos. Primeiro, o uso de rochas para abrir conchas torna uma das poucas espécies de mamíferos que usam essas ferramentas. Na maior parte de seu território, é uma espécie que controla populações de ouriço-do-mar, que em grande quantidade prejudica as populações de algas. Sua dieta inclui peixes que são valorizados por humanos como alimento, levando a conflitos entre as lontras-marinhas e pescadores.
A lontra-marinha, cuja população foi estimada de 150 000 até 300 000 indivíduos, foi caçada extensivamente para retirada de sua pele, entre 1741 e 1911, e com isso sua população caiu para no máximo dois mil. A proibição subsequente internacional sobre a caça, os esforços de conservação, e programas de reintrodução em áreas anteriormente povoadas contribuíram para recuperação, e as espécies ocupam agora cerca de dois terços de sua escala anterior. A recuperação da lontra-marinha é considerada um sucesso importante na conservação marinha, embora as populações das ilhas Aleutas e da Califórnia recentemente tenham declinado. Por estas razões (bem como a sua particular vulnerabilidade a derrames de petróleo), a lontra-marinha continua a ser classificada como uma espécie em perigo.
Vidra de mare (Enhydra lutris) este un mamifer marin carnivor din familia mustelidelor, rudă apropiată a vidrelor obișnuite. Este răspândită pe ambele coaste ale Oceanului Pacific de Nord. Masa tipică a vidrelor de mare adulte variază între 14 și 45 kg, fiind astfel cele mai grele animale dintre mustelide, dar, în același timp, unul dintre cele mai mici mamifere marine. Spre deosebire de alte animale din acest grup, vidrele de mare înaintează foarte puțin pe țărm și, cu toate că se pot deplasa pe uscat, își petrec cea mai mare parte a zilei în apă.
Vidrele de mare preferă zonele de litoral pentru înot și scufundări. Aici ele se hrănesc mai mult cu nevertebrate – arici-de-mare, diverse moluște și crustacee – dar și cu unele specii de pește. Reglează cantitatea de arici-de-mare, a căror abundență cauzează împuținarea indivizilor de varec. Ele posedă mai multe abilități legate de alimentație. În primul rând, folosesc pietre de pe litoral pentru a sparge crabii. În al doilea, ele posedă „buzunare” naturale în care depozitează temporar hrana până la ieșirea la suprafață. Principalii răpitori ai vidrei de mare sunt orcile. Astfel, în lanțul trofic, vidra de mare este poziționată între orci, pe de-o parte, și nevertebrate și pești, pe de alta.
Efectivul dinainte de 1741 al speciei este estimat la 150–300.000 de indivizi, dar din acel an și până în 1911 a fost intens vânată, în urma cărui fapt acesta a scăzut până la doar 1–2.000. Ulterior, includerea speciei în lista de animale pe cale de dispariție și în mai multe documente ce prevedeau conservarea speciei, cu precădere în Cartea Roșie a statelor din areal, a ridicat populația vidrelor de mare la o cincime din cea inițială. Acest fapt a fost considerat un succes al organizațiilor de protecție a mediului și o contribuție majoră la împiedicarea degradării ecosistemului marin. Oricum, Enhydra lutris rămâne o specie amenințată.
Prima descriere științifică a vidrei de mare a fost făcută de Georg Wilhelm Steller în anul 1751. Steller a luat parte la a doua expediție în Kamceatka, aflată sub comanda lui Vitus Bering. Corabia expediției a naufragiat în preajma insulelor Comandorului și 75 de marinari au fost nevoiți să petreacă iarna 1740–1741 pe cea mai mare insulă din acest arhipelag, care a fost numită ulterior insula Bering. Vânătoarea de mamifere marine, în particular a vidrelor de mare, a ajutat o parte a echipajului expediției să supraviețuiască condițiilor grele de iarnă (din 75 de persoane au rămas în viață numai 40; printre decedați se număra însuși Bering). Georg Steller, care era naturalistul expediției, a făcut însemnări regulat și, după 10 ani, a publicat o descriere succintă a animalelor marine de pe insulă, unde a descris, în treisprezece pagini, și vidra de mare[1]. Această descriere din secolul al XVIII-lea a constituit singura cercetare efectuată asupra vidrelor de mare pentru următorii 200 de ani, astfel încât de studierea lor în natură nu s-a mai ocupat nimeni până în anii '30 ai secolului al XX-lea[2].
Începând cu anul 1751, un șir de cercetători, bazându-se pe descrierile lui Steller și pe blănurile și scheletele de vidre de mare aduse în Europa, au încercat să clasifice specia din punct de vedere taxonomic. Însă, dat fiind faptul că vidra de mare posedă o mulțime de particularități morfologice ce o deosebesc de alte specii, clasificarea taxonomică a fost revizuită de numeroase ori. Astfel, Steller, apoi și Iohann Exberg, au clasificat vidra de mare în familia lutrelor (Lutra)[1][3]. Carl Linné a atribuit-o familiei mustelidelor (Mustela)[4], pentru ca mai apoi Peter Pallas să o clasifice în familia focilor (Phoca)[5]. La mijlocul secolului al XIX-lea, vidra de mare a fost, în sfârșit, clasificată într-o familie separată – cea a enhidrelor (Enhydra, termen introdus de naturalistul scoțian John Fleming în anul 1822[6]), însă tendința de a unifica această familie cu vidrele într-o familie unică – lutrele (Lutrinae) – a durat până la sfârșitul secolului XX. În prezent Enhydra este totuși clasificată ca subfamilie a familiei Lutrinae. O concluzie finală despre apartenența sistematică a vidrei de mare a fost formulată după descoperirile fosilelor Potamotherium dubia, Aonyx hessica și Enhydra reevei din miocen și pliocen, recunoscute ca fiind asemănătoare ca formă[7][8].
Unicitatea vidrelor de mare, lipsa datelor paleontologice și, prin urmare, numeroasele conflicte de opinie privind clasificarea taxonomică a vidrei de mare au adus cu sine o mare varietate de denumiri ale ei în nomenclatura binară, formulate de diferiți cercetători:
Denumire științifică curentă este Enhydra lutris (Linnaeus, 1758).[1] Denumirile sinonime sunt prezentate în tabel.
Vidrele de mare sunt cele mai mari reprezentante ale familiei mustelidelor și singurele animale întru totul marine din această familie. Ele posedă un șir de particularități morfologice unice, care au contribuit la acomodarea la mediul de viață marin și reprezintă singura specie din genul Enhydra. În același timp, vidrele de mare sunt unele din cele mai mici mamifere marine, fiind depășite în dimensiuni de morse, foci, pisici de mare etc. Dintre mamiferele marine, un singur reprezentant al familiei delfinilor este mai mic decât vidra de mare – delfinul pestriț (sau cu cap rotund) (Cephalorhynchus commersoni).
În familia mustelidelor, vidra de mare este clasificată în aceeași subfamilie Lutrinae, deoarece se consideră că aceasta are un strămoș comun cu vidra obișnuită și cu cea fără gheare de est care, la fel ca vidra de mare, este clasată într-un gen aparte al subfamiliei lutrinae. Acest strămoș, care viețuia în Eurasia, mult timp a fost considerat drept fosila Potamotherium valletoni din epoca miocenului[2][8], însă cercetătorii de azi consideră Potamotherium valletoni ca fiind doar un element de legătură și deplasează timpul caracteristic strămoșului lutrelor în miocenul timpuriu[14]. Se consideră că migrația lutrelor (și, în particular, a vidrelor de mare) din Eurasia în alte părți ale lumii a avut loc în pliocenul mijlociu.
Cariotipul vidrei de mare numără 38 de cromozomi[15].
În prezent există trei subspecii ale vidrelor de mare recunoscute unanim. Acestea sunt:
În afară de acestea, mai mulți specialiști consideră că este necesar a diferenția vidra de mare obișnuită de pe insulele Comandorului de cele din Kamceatka și insulele Kurile. Pentru vidra de mare de Kamceatka au fost propuse două variante de denumiri în nomenclatură binară: Enhydra lutris gracilis (Bechstein, 1799) și Enhydra lutris kamtschatica (Dybowski, 1922). De asemenea, este întocmită o listă a celor mai pronunțate deosebiri dintre cele două subspecii[2][18], nefiind de altfel recunoscută ca încă o subspecie de alți cercetători[19]. Confuzia creată în jurul clasificării vidrei de mare pe subspecii a apărut din cauză că cercetarea vidrelor de mare a fost făcută un timp îndelungat de părți separate: specialiștii sovietici cercetau malurile estice ale Rusiei de astăzi, iar americanii malurile vestice ale Alaskăi, Canadei și Californiei. Hotarul dintre arealul vidrei de mare obișnuite și al celei nordice, însă, urmează exact linia hotarului dintre SUA și Rusia. Probabil, cercetările viitoare comune pe malurile insulelor Comandorului vor clarifica acest subiect.
Vidra de mare este un animal relativ mare: lungimea sa atinge 1,5 m, iar greutatea atinge 45 kg. Forma corpului este alungită, aproape cilindrică.[20] Masculii sunt mai mari decât femelele: de obicei, sunt cu 35% mai grei și cu 10% mai lungi. Masculii adulți cântăresc de la 22 până la 45 kg și ating în lungime de la 120 la 150 cm. Femelele adulte ale vidrei de mare californiene cântăresc de la 14 la 36 kg și măsoară în lungime de la 100 la 140 cm[21][22].
La naștere, vidrele de mare au lungimea totală (adică împreună cu coada) de cca. 55 cm și cântăresc 1,5 kg. Ajungând la vârsta de 6 luni, ele deja ating lungimi de până la 110–115 cm și o masă de 11 kg[21]. Pe parcursul următorilor trei ani, vidrele de mare își ating dimensiunile și greutatea maxime. Vidrele de mare viețuiesc în medie 9–11 ani, iar în unele cazuri până la 23 de ani. De asemenea, sunt înregistrate cazuri când vidrele de mare au atins vârsta de 20 de ani în captivitate[22].
După forma capului și construcția generală a corpului, vidrele de mare amintesc de cele obișnuite. Și totuși, primele au un tors de formă cilindrică mai lungă și mult mai masivă. Gâtul vidrelor de mare este scurt și gros, capul e rotund, cu niște urechi mici și mustăți lungi. Așezarea blănii pe corp amintește de așezarea plapumei pe pat, formând numeroase încrețituri.
Capul vidrelor de mare este rotund, botul fiind scurt din cauza nasului mare și buzei superioare bine dezvoltate. La mulți indivizi culoarea blănii se schimbă odată cu vârsta din brună-cenușie în galben-deschisă sau aproape albă. Mustățile (sau vibrisurile) vidrelor de mare sunt niște organe de simț importante. Ele sunt de culoare albă și sunt așezate pe obraz, pe buza de sus și deasupra ochilor, în număr de până la 150.[20] Lungimea vibrisurilor de pe buza de sus variază între 50 și 70 mm, iar a celor de deasupra ochilor ajunge până la 30 mm[21]. Ceafa aproape totdeauna păstrează o culoare brună-închisă. Maxilarele vidrelor de mare sunt puternice și bine împreunate cu craniul. Ele s-au scurtat în timpul evoluției, pentru a asigura o mușcătură puternică, deoarece cea mai mare parte din mâncarea folosită este tare. Creierul este bine dezvoltat, gradul de dezvoltare a cavității craniene fiind 5,8 (în timp ce la vidrele de râu este 4,63)[23].
, în timp ce la celelalte carnivore este 3 3 {displaystyle {egin{matrix}{frac {3}{3}}end{matrix}}} [2]. Astfel, vidrele nu au nici mai mult nici mai puțin decât 4 incisivi inferiori[19]. Raportul general dintre dinții superiori și cei inferiori este i 3 2 c 1 1 p m 3 3 m 1 2 = 32 {displaystyle i {frac {3}{2}} c {frac {1}{1}} pm {frac {3}{3}} m {frac {1}{2}}=32} [21], cu toate că se cunosc cazuri când numărul de dinți atingea 34[1]. Vidrele de mare se nasc cu 26 dinți cu raportul i 3 2 c 1 1 p m 3 3 = 26 {displaystyle i {frac {3}{2}} c {frac {1}{1}} pm {frac {3}{3}}=26} . Dinții vidrelor de mare sunt adaptați în cea mai mare parte la mestecarea moluștelor tari sau a carapacelor crabilor, lucru ușurat de molarii lați și comprimați. În același timp, ei sunt mult mai puțin adaptați la menținerea peștilor sprințari și alunecoși, spre deosebire de cei ai vidrelor obișnuite.Membrele anterioare ale vidrelor de mare sunt scurte și amintesc puțin de cele ale câinilor. Extremitățile membrelor anterioare nu sunt însă formate din pernuțe și degete, ci dintr-o suprafață compactă continuă de culoare neagră. Ghearele de pe labele anterioare sunt retractile și ating 10 mm în lungime. La adulți ele sunt puternic condensate, iar la tineri sunt ascuțite și puternic rotunjite înăuntru. Pernuțele de pe membrele anterioare sunt, deopotrivă cu vibrisurile, niște organe de simț de importanță vitală.
Membrele posterioare ale vidrei de mare sunt amplasate foarte în spate. Degetele lor sunt unite până la ultima falangă, ceea ce transformă membrele posterioare în înotătoare. Degetul exterior este cel mai lung, celelalte scurtându-se treptat până la cel mai mic, cel interior. Acest raport dintre lungimile degetelor membrelor posterioare la vidra de mare este absolut diferit de cel al altor mamifere la care degetul al cincilea, mezinul, este cel mai mic. Ghearele ating 12 mm în lungime și sunt condensate la indivizii adulți[2].
Coada vidrelor de mare este relativ scurtă, dar groasă și musculoasă. De obicei, are lungimea de 30–36 cm, lățimea de 6–7 cm, iar grosimea de 4–5 cm. În timpul înotului, coada are rol de timonă.
Scheletul videlor de mare este adaptat pentru o suplețe pronunțată. Coloana vertebrală este alcătuită din 50-51 de vertebre, dintre care 7 cervicale, 17 toracale, 6 lombare, 3 sacrale și 20-21 codale. Apofiza spinală are o poziție puțin înclinată la vertebrele lombare, ceea ce asigură o flexibilitate suplimentară. Cavitatea toracică este alcătuită din 14 perechi de coaste, dintre care 10 perechi se mișcă împreună cu pieptul (în timpul respirației). Construcția oaselor din extremități oferă de asemenea suplețe vidrei de mare. Coapsele sunt puternic dezvoltate, osul tibial mare fiind foarte gros, iar cel mic foarte subțire. Falangele degetelor sunt îndesate, comprimate. În general, oasele vidrelor de mare sunt mai puternice decât cele ale vidrelor de râu. Câteodată oasele lor primesc cu timpul nuanțe violet-pale, lucru cauzat de alimentația cu arici-de-mare[2].
Blana vidrei de mare este foarte deasă: până la 50.000 de fire de păr pe cm², fapt care asigură așezarea aeriană în straturi și protejează animalul de frig[21]. Vidrele de mare, în comparație cu alte mamifere marine, ca focile sau balenele, nu au un strat de grăsime sub piele, de aceea rolul de conservare a căldurii este jucat exclusiv de blană. Pielea stă liber pe vidra de mare și formează numeroase încrețituri. De exemplu, sub fiecare membru anterior există cute îndeajuns de mari pentru a păstra temporar diferite prăzi în timpul scufundărilor la adâncime de lungă durată.
Blana este compusă din fire de păr țepoase (mai puțin de 1% din numărul total) și pufoase. Vidra de mare își curăță regulat blana „pieptănându-se”, ceea ce permite ca firele de păr să rămână uscate, conferind o așezare în straturi aeriană. De asemenea, ea are un număr mare de glande sebacee, care împiedică umezirea firelor de păr țepoase. Firele de păr țepoase sunt drepte și au lungimea de 15–45 mm, iar lățimea de 40–175 μm. Cele pufoase au 8–30 mm lungime și 5–19 μm diametru[21].
Densitatea blănii variază puțin în funcție de anotimp (vară sau iarnă). Vidrele de mare nu au perioade de năpârlire delimitate în timp; aceasta are loc pe tot parcursul anului, mărindu-și un pic intensitatea în perioada primăvară-vară. Blana este puțin mai densă în partea abdominală, lucru observat mai ales la tineri, a căror blană încă nu a fost roasă de pietre în timpul locomoției. Blana femelelor se deosebește ca structură de cea a masculilor și este considerată mai fină[2].
Densitatea mare a blănii de vidră de mare și, de aici, prețul ridicat cu care se vindea, a dus la exterminarea acestora în masă în secolele XVIII–XIX.
Culoarea blănii vidrelor de mare variază de la aproape roșie până la aproape neagră, dominând nuanțele brune-închise, însă unele părți ale corpului, mai ales capul, „cărunțesc” odată cu vârsta. Rar se întâlnesc albinoși (indivizi de culoare absolut albă)[1][18], și încă mai rar indivizi de culoare absolut neagră[21]. În general, părțile corpului care nu sunt expuse „încărunțirii” trec cu timpul de la nuanțe roșiatice la nuanțe cafenii-închise și negre, iar cele expuse, dimpotrivă, capătă nuanțe mai deschise. În acest fel, odată cu vârsta, se mărește și contrastul coloritului. Specialiștii nu au găsit diferențe între coloritul femelelor și cel al masculilor. La vidrele de mare obișnuite, vara se observă fenomenul înroșirii blănii.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Organele interne ale vidrei de mare au particularități evidente de adaptare la modul de viață marin. Multe dintre ele sunt mai mari (ca raport procentual din greutatea corpului) în comparație cu alte mamifere. Stomacul vidrei de mare este foarte mare și are pereții formați din numeroase straturi. Intestinul este foarte lung, depășind lungimea corpului de aproximativ 10 ori. Greutatea totală a tubului digestiv atinge 15,5% din greutatea corpului. Ficatul constă din 5-6 lobi, este mare (aproximativ 8% din greutatea animalului) și este dotat cu vezică biliară. Pancreasul de asemenea este mare și împărțit în câțiva lobi. Astfel, organele digestive seamănă ca structură mai mult cu cele ale animelelor omnivore decât cu cele ale animalelor carnivore tipice[21]. Rinichii au și ei dimensiuni mari (până la 2,8% din greutatea totală a corpului). Ei permit vidrei de mare să se alimenteze cu apă sărată[24]. Volumul plămânilor vidrei de mare îl depășește de 2-4 ori pe cel al pinipedelor, ceea ce le permite în primul rând scufundarea la adâncimi mari, iar în al doilea — aptitudinea de a pluti la suprafața apei (conform legii lui Arhimede), lucruri posibile datorită capacității plămânilor de a reține mult aer. Plămânii cântăresc 6% din greutatea corpului, dar încap în el în mod natural, întrucât vidrele de mare au diafragma asimetrică (partea spinală a cutiei toracice este mai mare decât cea ventrală). Inima vidrelor de mare nu are dimensiuni excepționale – constituie 1% din greutatea totală a corpului. Ventriculele sunt puternic dezvoltate. Vezica urinară este mică. Glandele sudoripare, menite pentru recunoașterea sau marcarea teritoriului, lipsesc.
Pe baza numeroaselor mărturii ale unor exploratori din secolele XVIII-XIX[1][18][25][26], cercetătorii afirmă că la început vidrele de mare erau răspândite pe litoralul nordic al Ocenului Pacific: de la mijlocul peninsulei California de Jos în Mexic (aprox. 27° lat. N) spre nord, de-a lungul țărmurilor SUA și Canadei, apoi pe paralela de 60° lat. N, de-a lungul țărmului sudic al peninsulei Alaska, insulelor Aleutine și insulelor Comandorului, mai departe spre sud de-a lungul țărmului estic al peninsulei Kamceatka și insulelor Kurile, până la partea nordică a insulei Honshū (aprox. 40° lat. N)[2][27].
Mai multe denumiri geografice sunt sau erau legate de numărul mare de vidre de mare. De exemplu, golful Kronoțk din regiunea Kamceatka se numea mai înainte „Marea Biberilor”, iar râul Kamceatka – „Kalanka” (din rusă Калан – vidră de mare). Recifele insulei Mednîi chiar și astăzi poartă numele de „stâlpii biberilor”, iar insula Urup, una dintre insulele Kurile, se numea în japoneză „Rakkoshima”, adică „insula vidrelor de mare”[2][28].
Exterminarea în masă a vidrelor de mare, care a continuat până la mijlocul secolului XVII, a redus teritoriile populate de acestea doar la locurile greu accesibile pentru om. După diferite date, până la vânătoarea excesivă a vidrelor de mare se numărau de la câteva sute de mii până la 1 milion de indivizi, pentru ca la începutul secolului al XX-lea să existe doar 2000[22][29].
În prezent, datorită interzicerii vânării vidrelor de mare în toate statele în care trăiesc acestea, populația lor a crescut semnificativ, în comparație cu începutul secolului XX. În afară de aceasta, în SUA, în Canada și în URSS, în anii 1950–60 s-au luat măsuri de repopulare cu vidre de mare pe arealul inițial. Eforturile respective au avut un succes regional, regiunile populate de vidre de mare rămânând intermitente, pe alocuri sporadic populate. Cu toate acestea, s-au păstrat exemplare de vidre de mare în Extremul Orient, pe țărmurile Alaskăi și ale Californiei. După datele anului 2006, în Rusia viețuiesc în jur de 15.000 de exemplare, în Alaska 70.000 de exemplare, iar pe țărmul Californiei — 2.500; câteva zeci de exemplare au fost observate și pe malurile Japoniei[27][29]. Astfel, în lume se numără cca. 88.000 de exemplare de vidre de mare, adică 20% din numărul indivizilor de la mijlocul secolului al XVIII-lea.
De la începutul secolului XX, în URSS s-au făcut încercări de a ține vidre de mare în captivitate, cu scopul de a produce blană la scară industrială. Experimentele primilor 30 de ani au eșuat: alimentația nesănătoasă și calitatea proastă a apei au dus la diferite boli letale ale vidrelor de mare – de la infecții intestinale până la pneumonie[2].
Către anii '40, oamenii de știință aveau deja experiență în domeniu și au construit medii de viață satisfăcătoare pentru vidrele de mare, cărora le-au asigurat apă marină, și au alcătuit un meniu adecvat pentru alimentația lor[30][31]. Din 1938 până în 1941, vidrele de mare au fost crescute cu succes în astfel de „cuști”, însă în timpul celui de-al Doilea Război Mondial crescătoriile au fost închise, iar animalele lăsate în libertate. Oamenii de știință și-au dat seama că ținerea vidrelor de mare în captivitate este un proiect mult prea costisitor și are o eficacitate economică apropiată de zero. Astfel s-a renunțat la creșterea vidrelor de mare în captivitate.
În prezent, vidrele de mare sunt ținute în captivitate mai ales pentru scopuri științifice, dar și distractive, în grădinile zoologice din America de Nord, Japonia, Europa. Ele pot fi văzute mai ales în acvariile din Seattle, Vancouver, Newport, Monterey, New York City, Lisabona etc.
Vidrele de mare duc un mod de viață diurn, cea mai mare parte a zilei petrecând-o în apă. Se presupune că înaintea distrugerii lor în masă, în secolul XVIII, ele ieșeau mai des pe uscat decât acum. În prezent, vidrele de mare care viețuiesc în locuri greu accesibile pentru om, de exemplu insula Mednîi, își petrec noaptea pe uscat, la 10–15 m de țărm, mai ales pe vreme de furtună. Când marea este zbuciumată, animalele mari sau bătrâne ies frecvent la țărm, deoarece nu au putere să înfrunte stihia. În afară de aceasta, femelele își nasc puii pe uscat: pe mal sau pe pietrele litorale[2]. Pe de altă parte, vidrele de mare care viețuiesc în regiuni populate de oameni, de exemplu vidra de mare californiană, nu ies niciodată pe uscat. Construcția corpului îi permite animalului să doarmă în apă culcat pe spate, dat fiind faptul că plămânii au dimensiuni mari și pot reține destul aer pentru a permite plutirea la suprafață. Tocmai mediul acvatic de viață este cel mai potrivit și mai sigur pentru vidra de mare. Ea se poate mișca mult mai bine în apă decât pe uscat, iar hrana dobândită preferă să o mănânce în apă. Când marea este liniștită, vidrele de mare pot înota până la 25 de kilometri de țărm, însă pe vreme de furtună preferă să rămână în apele puțin adânci. Specialiștii care cercetează comportamentul vidrei de mare relatează că, dacă li se taie calea înapoi spre apă, animalele manifestă tulburări psihice[21]. Se întâmplă foarte rar ca vidrele de mare să se depărteze pe uscat mai mult de 15–20 m de țărm.
Vidrele de mare sunt niște animale foarte prietenoase, atât între ele, cât și în relațiile cu alte specii de animale, în afară de cele cu care se hrănesc. Vidrele de mare conviețuiesc în cel mai firesc mod cu urșii de mare, focile, câteodată împărțind cu ei culcușul[2]. Lupta între aceste animale este un lucru foarte rar întâlnit. Conflicte apar numai între doi masculi în luptă pentru femelă, dar și acestea au un caracter simbolic. Vidrele de mare au manifestat de la bun început un comportament prietenos față de om, ceea ce le-a făcut să fie o pradă ușoară în timpul distrugerii în masă. În secolele XVIII–XIX omul, apropiindu-se de grupurile de vidre de mare, nu le trezea niciun sentiment de frică[1][24]. Spiritul pașnic al vidrei de mare se datorează, după cum presupun oamenii de știință, faptului că cele mai neînsemnate răni de pe corp pot deteriora învelișul de blană al animalului, fapt care duce la hipotermie, putând provoca chiar moartea[21].
Vidra de mare trăiește uneori solitară, însă cel mai des în grupuri mici, lipsite de organizare ierarhică. Deși mai înainte specialiștii considerau că există o anumită organizare ierarhică în grupurile de vidre de mare[1], acum s-a ajuns la un consens asupra faptului că în grup nu se evidențiază niciun conducător[21]. Uneori se întâmplă ca unii membri ai grupului să îl părăsească și să devină animale solitare, alteori animalele singuratice se alătură unui grup sau altuia. De remarcat că, în cazul vidrelor de mare, acestea sunt acceptate cu bunăvoință în grup, spre deosebire de situațiile similare la alte mamifere. Aceste grupuri sunt alcătuite sau numai din femele, sau numai din masculi, alteori din femelele cu puii nou-născuți. Deplasarea grupurilor de vidre de mare nu are caracter sistematic. În timpul zilei ele înoată pe un teritoriu de cca 5,5 km², însă rareori se întâmplă ca un individ să înoate mai mult de 2 km pe zi. Vidrele de mare nu migrează decât în situații spontane[21][24]. Grupurile de vidre de mare nu populează un teritoriu anume și se deplasează căutând hrană și evitând tot felul de situații neplăcute. Masculii solitari parcurg câteodată distanțe foarte mari în căutarea femelelor. Vidrele de mare nu au deprinderea de a-și marca teritoriul.
O zi standard din viața vidrei de mare constă din șase perioade de timp[24]:
„Pieptănarea” blănii este un element foarte important în viața vidrelor de mare. Ea asigură igiena ideală firelor de păr țepoase. Pătarea acestor fire de păr poate duce la contactul direct al pielii cu apa, ceea ce poate cauza hipotermia.
Deși vidrele de mare sunt animale preponderent diurne, cercetătorii au observat uneori indivizi zbenguindu-se în nopțile cu lună plină, iar pe timpurile distrugerii în masă, ele cădeau câteodată noaptea în plasă. Cu toate acestea, activitatea nocturnă a vidrei de mare este un fenomen rar întâlnit.
Specialiștii au descoperit, pe parcursul unor cercetări amănunțite, deosebiri mari între modul de deplasare al vidrelor de mare pe uscat și cel în apă. Pe uscat, ele se comportă neîndemânatic, mergând cu greutate, însă în apă se simt foarte bine, înoată foarte mult și chiar se joacă[1][2].
Vidrele de mare se pot mișca pe uscat în două moduri. Primul este mersul „târâș-grăpiș”, când partea anterioară a corpului rămâne în contact cu solul și este târâtă. Acest mod de locomoție permite animalului numai deplasarea cu viteze mici. Pentru a se deplasa mai repede, vidrele de mare utilizează al doilea mod de deplasare: își ridică spatele foarte sus, apropiindu-și membrele unele de altele. Astfel vidra de mare dezvoltă viteze mai mari, practic aleargă, dând energic din lăbuțe. Acest tip de locomoție este utilizat de vidrele de mare doar în situații de urgență, deoarece le epuizează foarte repede forțele: de exemplu când trebuie să ajungă repede în apă pentru a evita un pericol terestru. Ele nu pot fugi mai mult de câteva minute[21].
Aflându-se în apa marină, vidra de mare se simte foarte sigură. Ea înoată destul de repede, dezvoltând de obicei viteze de 12–16 km/h, și destul de adânc, putând atinge adâncimi de până la 60 m, de exemplu în timpul căutării hranei. Preferă însă apele de adâncimi mici. În general rămâne sub apă până la aprox. 40 sec, dar dacă-i este foame sau simte un pericol, poate sta și 5-8 minute. Poate înota atât pe spate, cât și pe burtă. Ziua, vidrele de mare înoată foarte activ, se scufundă regulat, se zbenguiesc în apă.
Deși peștele nu este principala hrană a vidrelor de mare, acestea îl vânează des, mai ales în timpul verii. Totuși, modul de vânătoare al vidrelor de mare se deosebește mult de cel al vidrelor obișnuite, ultimele fiind mai adaptate pentru vânarea peștilor. O particularitate distinctivă a văzului vidrei de mare este aceea că vederea e îndreptată în jos și puțin în părți, în timp ce la vidrele obișnuite ea este îndreptată numai înainte. De aceea, atunci când urmăresc un pește, vidrele de mare se întorc pe spate imediat înainte de a-l prinde, ceea ce le micșorează viteza de înot[21]. Ele nu pot ține peștele în gură așa de bine ca vidrele obișnuite, din cauza inadaptării dinților, de aceea folosc în acest scop și lăbuțele.
În cazul unui pericol acvatic (de exemplu, apariția orcilor), vidrele de mare rămân de obicei nemișcate în apă, străduindu-se să rămână neobservate. Dacă nu le reușește, ele se grăbesc să iasă pe mal. S-au înregistrat cazuri când orcile săreau pe țărm în goana după vidrele de mare[2].
Vidrele de mare posedă un auz bun și un miros mai puțin dezvoltat, de aceea ele se bizuie mai mult pe văz și simțul tactil. Acesta din urmă este atât de dezvoltat, încât chiar și indivizii orbi sunt în stare să-și prindă singuri hrana, căutând-o cu ajutorul pernuțelor membrelor anterioare bine dezvoltate din punct de vedere tactil și analizând-o cu ajutorul vibrisurilor[21]. Totodată, organele de simț sunt mai puțin adaptate pentru viața pe uscat în vederea depistării pericolelor. Vederea este îndreptată în jos, ceea ce reduce suprafața de observare a vidrei de mare, iar simțul tactil și auzul nu sunt adaptate la așa situații.
Vidrele de mare scot diverse sunete, majoritatea cărora seamănă cu niște țipăte. Vidrele de mare le folosesc în scopul atenționării grupului asupra unui potențial pericol, în timpul unor jocuri, în cadrul educării generației mici. Sunetele cu ajutorul cărora vidrele de mare amenință și caută să îngrozească (de obicei în cadrul luptei masculilor pentru cucerirea femelei) amintesc de mârâitul câinelui sau de sâsâitul șarpelui.
Vidrele de mare duc un mod de viață activ, mai ales pentru că necesită o mare cantitate de energie pentru a-și menține temperatura corpului (38 °C) în apa rece. În acest scop, ele sunt nevoite să mănânce o cantitate de alimente ce constituie ăn jur de 25% din masa totală a corpului[32]. Viteza metabolismului lor este de opt ori mai mare în comparație cu mamiferele terestre de aceleași dimensiuni. Astfel, vidrele de mare mănâncă mult și des.
Rația de hrană a vidrelor de mare depinde de locul de trai al acestora, însă totdeauna constă întâi de toate din nevertebrate[32][33]: arici-de-mare, moluște și crabi. De obicei, vidrele de mare înoată la fundul apelor puțin adânci și își „culeg” hrana într-un „buzunar” special, aflat sub membrul anterior stâng și format de o încrețitură pronunțată a pielii. Această procedură amintește de cumpărăturile la supermarket. Vidrele de mare au un „buzunar” identic și sub membrul anterior drept, însă, după cum au demonstrat cercetătorii, ele nu se folosesc de acesta, pentru că sunt dreptace[21]. Strângând câteva animale mărunte, vidrele de mare revin la suprafața apei, unde se întorc pe spate și scot câte unul, deschizându-l și ronțăindu-l. Din când în când, vidra de mare se întoarce la 360° ca să-și curețe burta de resturi, buzunarul rămânând plin. O asemenea procedură este importantă pentru păstrarea curățeniei blănii.
Vidrele de mare dispun de o adaptare neobișnuită la alimentația cu moluște tari: ele folosesc pietre de până la 3,5 kg pentru a le sparge carapacea. Ele lovesc în moluscă cu viteza de trei lovituri pe secundă până când carapacea cedează. Această particularitate le face unicele animale marine care folosesc instrumente, unicul reprezentant de acest fel al subfamiliei lutrinelor și în general unul dintre puținele animale non-primate care folosesc instrumente. Deși în natură astfel de abilități sunt demonstrate doar de vidra de mare californiană, în captivitate și alte subspecii pot fi ușor învățate să facă același lucru. De exemplu, în parcul zoologic din Vancouver, o vidră de mare nordică a învățat să folosească pietrele la strivirea moluștelor deja a treia zi după prima „discuție” cu vidra de mare californiană. Deseori vidrele de mare nu lovesc cu piatra în moluscă, ci invers, așezând piatra pe piept și lovind în ea cu molusca. Pietrele sunt folosite de mai multe ori și sunt păstrate în „buzunar”[34].
Structura tubului digestiv la vidrele de mare le permite să se hrănească cu diverse alimente. Pe timp de foamete ele sunt în stare să vâneze chiar și păsările de pe litoral și, câteodată, după spusele vânătorilor[1], se hrănesc cu hoituri, mai ales de vulpi polare.
Vidrele de mare consumă apă marină, multă în comparație cu alte mamifere marine, lucru legat probabil de conținutul mare de proteine din rația alimentară.
Dacă se întâmplă ca prada prinsă să fie prea mare pentru a o consuma la o singură masă, de exemplu un crab de mare uriaș, vidra de mare se culcă cu ea pe abdomen și continuă s-o mănânce după ce se trezește.
În meniul vidrei de mare intră peste 40 de specii de animale marine, de exemplu aricii-de-mare, crabii, cefalopodele și gasteropodele, midiile, câteva specii de moluște și de pește. Spre deosebire de celelalte subspecii, vidrele de mare nordice consumă și octopode, evitând însă să le mănânce capul.
Vidrele de mare nu au un sezon anume de împerechere, aceasta având loc pe tot parcursul anului. Unii specialiști susțin totuși că în unele grupuri procesul de împerechere se intensifică în timpul primăverii.
Masculii ating maturitatea sexuală la vârsta de 5-6 ani și își păstrează potența până la sfârșitul vieții. Femelele devin apte de reproducere la vârsta de 4 ani, mai rar 2-3 ani. Ritualul nupțial al vidrelor de mare decurge într-un mod foarte jucăuș și activ. Masculul și femela înoată împreună, jucându-se „de-a prinselea” prin apă până când începe actul sexual. Acesta are loc în apă, dar în poziții diferite în funcție de localizarea geografică a habitatului. Un amănunt însă persistă la toate speciile de vidre de mare: în timpul actului sexual, masculul ține cu dinții femela de nas, această mușcătură fiind până la urmă dureroasă. Astfel să explică faptul că unele femele au cicatrice pe nas. Atât în timpul curții, cât și în timpul actului sexual, masculul stă cu fața în apă, câteodată ținând femela sub apă. Uneori se întâmplă ca femela să nu reziste și să moară din cauza insuficienței de aer. Masculii sunt „poligami”, adică se pot împerechea cu mai multe femele într-o perioadă restrânsă de timp. Masculul rămâne cu femela 3-5 zile, timp în care o apără de concurenți. De remarcat că confruntările dintre mascul și concurenți aproape niciodată nu evoluează în luptă, ci se sfârșesc la etapa pozițiilor de amenințare.
Gestația începe cu întârziere, datorită faptului că embrionul trece mai întâi printr-o fază latentă, care durează 2-3 luni, timpul necesar ca să ajungă în uter. Această particularitate o posedă și alte cca 100 de specii de mamifere; ea le permite să aleagă cel mai bun moment din punct de vedere metabolic pentru sarcina propriu-zisă. Aceasta durează în jur de șase luni (7-8 luni în cazul vidrei de mare nordice).
Nașterea puiului are loc pe uscat. De obicei se naște un singur pui. Există doar un caz din o sută când se nasc doi pui, însă în condiții obișnuite supraviețuiește numai unul. La vidrele de mare este observată înfierea puilor singuratici, de aceea al doilea pui dintr-o pereche de gemeni poate supraviețui dacă îl înfiază o femelă al cărei pui unic a murit. Greutatea puiului este de cel puțin 1,5 kg, iar blana sa este totalmente pufoasă, de culoare cafenie-gălbuie.
Puii nou-născuți nu sunt în stare să aibă singuri grijă de sine timp de câteva luni de la naștere și depind în totalitate de mamă. Masculii nu participă la educația puiului și abandonează femela la 2-3 zile după împerechere. Primele luni ale vieții, puiul de vidră de mare le petrece pe burta mamei, unde aceasta îl hrănește, îl educă și îl „piaptănă”, lăsându-l singur din când în când pe apă sau pe pietrele de pe mal pentru a căuta mâncare. În aceste momente, puiul țipă alarmat, așteptând întoarcerea mamei. Puiul nou-născut este în stare să plutească pe apă de sine stătător, dar nu și să înoate. Nu-și poate căuta singur hrana și nu se poate „pieptăna”. Vidrele de mare depind de mamele lor în primele 5-15 luni de viață (mai ales în primele 6 luni), mortalitatea infantilă fiind destul de ridicată: în jur de 30% din pui mor în primul an de viață.
Pe parcursul primei luni de viață, nou-născutul este hrănit exclusiv cu lapte matern, care are un conținut asemănător mai mult cu cel al altor mamifere marine decât lutrinele. El conține 19,5% grăsimi, 9,4% albumină și numai 0,8% lactoză.[35] Începând cu a doua lună de viață, puiul este hrănit și cu animale marine, obișnuindu-se cu rația alimentară pentru adulți. Mai târziu, puiul învață diferite moduri de vânătoare, cum să se alimenteze corect, cum să se „pieptene” și alte deprinderi.
Mamele sunt foarte atașate de puii lor. În caz de pericol, prima lor grijă este de a salva puiul. De acest fapt se foloseau vânătorii în timpul marilor exterminări; grupurile formate din puii nou-născuți cu mamele lor era o pradă ușoară. Iată cum descrie Georg Wilhelm Steller grija vidrelor de mare pentru urmași:
„Dragostea față de urmași este atât de mare, încât pentru ei vidrele de mare pot merge și la moarte; pierzându-și puiul, ele plâng ca niște copii mici și sunt atât de disperate, încât în 10-14 zile, după cum am observat de mai multe ori, slăbesc, se îmbolnăvesc și nu vor să se întoarcă în apă. În timpul mersului pe uscat, vidrele de mare își țin puii mici în dinți, iar pe cei mari îi mână înaintea lor.”
Mărturii asemănătoare aduce și unul din participanții la cea de-a doua expediție în Kamceatka, Sven Larsson Waxell:
„[...] sunt foarte atașate de puii lor, iar când ni se întâmpla să întâlnim pe uscat o femelă cu puiul său (pentru că mai mulți nu poate avea), totdeauna puneam mâna pe amândoi. Femela niciodată nu își abandonează puiul, ci îl târăște cu dinții spre apă, însă se întâmplă ca puiul să fie prea mare – atunci ea abia de reușește să-l ridice, puiul fiind neputincios. Prin urmare, ambii se mișcă încet spre apă și de aceea, după cum s-a spus mai sus, cad totdeauna în mâinile vânătorilor[36].”
Vidrele de mare își alintă duios puii, iar când aceștia nu sunt ascultători, primesc câte o „palmă”. Specialiștii descriu în mod unanim modul de educare a generațiilor urmașe la vidrele de mare în termeni antropomorfici, datorită comportamentului asemănător cu cel al omului.
Vidrele de mare joacă un rol deosebit în ecologia oceanului planetar, controlând cantitatea de arici de mare. Înmulțirea excesivă a acestor nevertebrate duce la scăderea cantității de plante marine care, la rândul ei, cauzează dezechilibrul lanțului trofic marin[19]. De exemplu, dacă vidrele de mare ar consuma mai puțini arici-de-mare, aceștia s-ar înmulți și ar devasta pădurile subacvatice de varec, o specie de alge gigantice[37]. Repopularea Columbiei Britanice cu vidre de mare a îmbunătățit foarte mult ecosistemul litoralului[38].
Vidrele de mare întrețin relații de prietenie cu mai multe mamifere marine, inclusiv pisicile de mare, focile etc. Deși ele înving în luptă chiar și pisicile de mare, care au o greutate și lungime de două ori mai mare, în condiții obișnuite nu iau parte la conflicte (vânătorii secolelor XVIII-XIX aduceau numeroase mărturii ale faptului că, atunci când vidra de mare cădea în plasă împreună cu o pisică de mare, prima ieșea mereu învingătoare într-un potențial conflict)[2]. Cei mai aprigi dușmani ai vidrelor de mare sunt orcile, rechinii polari (Somniousus microcephalus Bl.)[25], iar în unele regiuni și urșii bruni[39][40], însă în ultimul timp nu s-au mai înregistrat apariții ale rechinului polar în Oceanul Pacific.
Concurentul principal în privința împărțirii hranei este foca pestriță, urmată de unele specii de păsări marine, apoi de morun și nisetru. Pescărușii joacă deseori rolul „lingăilor”, alimentându-se cu prada prinsă de vidra de mare sau cu rămășițele aricilor de mare și crabilor. Indivizii bolnavi sau bătrâni deseori ies pe țărm, de aceea cadavrele vidrelor de mare sunt cel mai des găsite pe uscat. Cu hoiturile lor se hrănesc vulpile polare și urșii[2].
Imperiul Rus participa activ la comerțul cu blănuri. Încă de pe timpul Rusiei Kievene, pe teritoriul viitorului Mare Cnezat al Moscovei locuiau slavii de răsărit, specializați în vânătoare, particularitate legată de proprietățile naturii locale. Începând cu secolul XVI, odată cu începutul comerțului cu Europa, principalul venit al vistieriei ruse îl constituie blănurile. De aceea, puterea extinde teritoriile de vânătoare a animalelor cu blană prețioasă tot mai mult spre răsărit. La mijlocul secolului XVIII, după alipirea Kamceatkăi la Imperiul Rus, ofițerii flotei marine Vitus Bering și Alexei Cirikov au primit misiunea de a cartografia țărmul estic al peninsulei Kamceatka și de a căuta o cale maritimă spre America și Japonia. În 1740, în timpul celei de-a doua expediții în Kamceatka, vasul lui Bering a suferit un accident lângă unele din insulele Comandorului și a fost nevoit, împreună cu echipajul, să petreacă iarna acolo. În timpul ei, marinarii vânau deseori „biberi de mare” care, pe atunci, nu simțeau nicio frică față de om și erau o pradă foarte ușoară. După un an, membrii expediției s-au întors în Sankt-Petersburg cu 900 de blănuri de vidră de mare. Acestea au fost foarte prețuite în Europa, iar vânzarea lor a compensat toate cheltuielile expediției. Unele dintre ele au ajuns să fie chiar licitate la Londra. Atunci a început exterminarea masivă și necontrolată a vidrelor de mare în toate arealele sale de viață – insulele Comandorului, Kamceatka, insulele Kurile și Alaska. În anul 1799, în scopul intensificării vânătorii și controlării veniturilor de pe urma vânzării blănurilor, a fost creată o companie ruso-americană specializată în dobândirea acestora. Compania a luat în exploatare ca teren de vânătoare țărmul vestic al Americii de Nord de la insulele Aleutine până la California, precum și teritorii vaste din estul Eurasiei. Ea a înființat forturi în cele mai favorabile locuri de vânătoare, asigurând transportul pieilor și blănurilor în Eurasia[41].
La rândul ei, a treia expediție a lui James Cook, care explora Alaska în scopul descoperirii unei căi nordice din Oceanul Pacific în Oceanul Atlantic, a făcut rost în 1778 de câteva blănuri de vidră de mare. La întoarcere, în anul 1779, Cook a decedat în Hawaii, însă echipajul, ancorând în portul chinez Guangzhou, a câștigat o mulțime de bani prin vânzarea blănurilor[19]. Astfel, în vânarea vidrelor de mare s-au implicat englezii și americanii.
În goana după blana vidrelor de mare s-au implicat rușii, englezii, americanii și japonezii, și în 100 de ani practic au pustiit arealele lor. De exemplu, la sfârșitul secolului XIX, în peninsula Kamceatka nu se mai găsea niciun exemplar, iar toponimele Marea Biberilor și Kalanka au ieșit din uz. Către începutul secolului XX numărul de indivizi a scăzut atât de mult, încât capturarea lor a devenit extrem de dificilă. Japonezii, la începutul aceluiași secol, întreprindeau acțiuni disperate de a vâna vidre de mare. Ei poluau apa cu petrol, gaz lampant sau creozot, în scopul de a mâna animalele spre plasă. Ultimul refugiu pentru vidrele de mare îl constituia insula Mednîi, întrucât era greu accesibilă, nepopulată de oameni și foarte stâncoasă.
În urma exterminării în masă a vidrelor de mare, populația acestora s-a redus pe parcursul a 130 de ani de la câteva sute de mii de indivizi la mai puțin de 2000, în grupuri dispersate pe un teritoriu imens[22].
În anul 1911, când participanții la marea exterminare și-au dat seama de situația catastrofală în care se află specia vidrei de mare, a fost semnat primul acord internațional care interzicea vânarea ei (engleză Fur Seal Treaty). În 1913 a fost fondată prima rezervație naturală dedicată vidrelor de mare în SUA (insulele Aleutine). URSS a interzis vânarea vidrelor de mare în 1926, iar Japonia în 1946. În anul 1972 a fost adoptată Legea privind protecția mamiferelor marine, care a asprit pedepsele pentru vânarea lor. Astfel vânarea vidrelor de mare a fost interzisă în toate arealele ei de supraviețuire. Datorită măsurilor luate, populația vidrelor de mare a crescut anual cu 15%, atingând în 1990 o cincime din populația inițială. În perioada anilor 1990-2007 nu s-a observat nicio creștere în populația vidrelor de mare[27].
Cu toate că au fost luate măsuri drastice în privința stopării vânării vidrelor de mare, în ultimul timp populația lor nu crește. Specialiștii consideră că aceasta se întâmplă din cauza problemelor ecologice globale. Densitatea populației umane în regiunile populate de vidre de mare crește, iar odată cu ea și problemele tehnogene.
Accidentele petroliere, cauzate de obicei de avariile vaselor petroliere, reprezintă un pericol aparte pentru vidrele de mare. Chiar și o cantitate neînsemnată de petrol, odată ajunsă în apă, cauzează lipirea firelor de păr țepoase. Astfel, firele de păr pufoase se umezesc, ceea ce duce la hipotermie. În afară de aceasta, petrolul otrăvește și animalele marine cu care vidra de mare se alimentează. În urma consumării lor pot fi afectați ficatul, rinichii, ochii etc.
O întâmplare de acest fel a avut loc în anul 1989 când, în urma avarierii unui petrolier al companiei Exxon în preajma Alaskăi, a fost poluat habitatul unuia dintre cele mai mari grupuri de vidre de mare nordice – în jur de 3900 de indivizi[43]. Circa o mie dintre ei au murit pe loc, iar voluntarii au încercat să-i salveze pe ceilalți, spălându-i și hrănindu-i cu diverse vitamine și medicamente pentru a-i proteja de răceală. Totuși, în ciuda eforturilor colosale depuse, din 4 mii de indivizi au supraviețuit doar câțiva. Consecințele accidentului se resimt și astăzi în populația de vidre de mare din această zonă[27].
Consecințele poluării mediului înconjurător se răsfrâng asupra vidrelor de mare atât direct, cât și indirect, prin intermediul animalelor consumate. În afară de acestea, particularitatea masculilor de a mușca de nas femelele în timpul împerecherii crește riscul îmbolnăvirii de boli infecțioase, întrucât rana deschisă poate intra în contact cu apa murdară. În perioada anilor 1992-2002, mai mult de 40% din numărul total de indivizi au pierit din cauza a diferite infecții. Unul dintre provocatorii infecției este Toxoplasma gondii, care nimerește în apa marină odată cu excrementele pisicii de casă. Prezența acestor microorganisme în apă este foarte periculoasă pentru vidrele de mare[27].
Specialiștii consideră că încă un factor, nu mai puțin important, care contribuie la mortalitatea înaltă a vidrelor de mare, îl constituie micșorarea bruscă a diversității genetice a populației, legată de exterminarea în masă din secolele XVIII-XIX[44]. Ei au ajuns la concluzia că vidrele de mare de astăzi au mai puține alele decât cele care au trăit cu 300 de ani în urmă, al căror număr de alele se estimează la zeci[27][45]. Micșorarea diversității genetice scade adaptarea animalului la diferiți factori patogeni și, implicit, imunitatea.
Într-adevăr, numeroase colonii de vidre de mare s-au reformat dintr-un număr prea mic de indivizi. De exemplu, subspecia vidrei de mare californiene, considerată dispărută încă la sfârșitul secolului XIX, a fost redescoperită în 1938 de oameni în California[46]. Experții presupun că la începutul secolului XX numărul total de vidre de mare ajungea la 2000.
Deși o parte din aceste eforturi au reușit, de cele mai multe ori repopularea artificială cu vidre de mare a teritoriilor de unde au dispărut (anii '70-'80 ai secolului XX) se sfârșea cu pieirea indivizilor transportați. Ecologii nu puteau asigura condițiile optime pentru transportarea și adaptarea animalelor la noul mediu de viață[27].
Specia vidrei de mare a avut de suferit și din cauza testelor nucleare din Alaska, efectuate de SUA pe insula Amcitka, una dintre insulele Aleutine, în regiunea 51°21′N 178°37′E – 51°39′N 179°29′E, în anii '60-'70 ai secolului XX. După fiecare test mortalitatea vidrelor de mare creștea brusc. Indivizii afectați sufereau de dereglări în funcționarea plămânilor, inimii, creierului.
Triburile de camceadali, aleuți și ainu, care trăiesc de la începuturi în arealele de viețuire a vidrelor de mare, au inclus acest animal în cultura și folclorul lor, deseori atribuindu-le evoluția de la oameni. Drept exemplu poate servi legenda din folclorul aleutin, conform căreia doi îndrăgostiți s-au aruncat în mare și s-au transformat în vidre de mare. Există chiar mărturii că au existat popoare nordice care divinizau vidra de mare[47]. Specialiștii consideră că importanța culturală a vidrei de mare este legată de numeroasele sale asemănări cu omul[21]. Mulți cercetători folosesc deseori o terminologie antropomorfă pentru descrierea acestora[2]. De exemplu, vidrele de mare sunt „flegmatice”, „își masează pieptul cu ajutorul labelor”, „se scarpină la ceafă”, „țipă de jale”, „se piaptănă” ș.a.m.d. Totul se datorează faptului că la primele contacte cu oamenii, vidrele de mare erau foarte binevoitoare și sunt foarte prietenoase între ele în viața de zi cu zi, îndeosebi în relațiile cu puii.
Imagini ale popoarelor nordice care reprezentau vidre de mare
În perioada marilor exterminări din secolele XVIII-XIX, în cultura omului a pătruns blana vidrei de mare, animalul propriu-zis pierzându-și valoarea culturală. Ecaterina a II-a purta o pelerină din blană de vidră de mare, iar Evghenii Oneghin, eroul poemului cu același nume scris de Alexandr Pușkin, purta, probabil, și el o haină făcută din același material, conform versurilor: Pe gulerul de castor luce / Stelar omătul argintiu[27][49].
De la mijlocul secolului XX, vidrele de mare au devenit, mai ales în cultura occidentală, eroi ai poveștilor pentru copii. Datorită formei suple a corpului, au fost comparate în literatura populară cu naiadele, nimfe ale apelor.[20]
|accessyear= ignorat (posibil, |access-date=?) (ajutor); Verificați datele pentru: |access-date= (ajutor) |accessyear= ignorat (posibil, |access-date=?) (ajutor); Verificați datele pentru: |access-date= (ajutor) |accessyear= ignorat (posibil, |access-date=?) (ajutor); Verificați datele pentru: |access-date= (ajutor) |access-date=, |date= (ajutor) |accessyear= ignorat (posibil, |access-date=?) (ajutor); Verificați datele pentru: |access-date= (ajutor) |access-date=, |date= (ajutor) 
Vidra de mare (Enhydra lutris) este un mamifer marin carnivor din familia mustelidelor, rudă apropiată a vidrelor obișnuite. Este răspândită pe ambele coaste ale Oceanului Pacific de Nord. Masa tipică a vidrelor de mare adulte variază între 14 și 45 kg, fiind astfel cele mai grele animale dintre mustelide, dar, în același timp, unul dintre cele mai mici mamifere marine. Spre deosebire de alte animale din acest grup, vidrele de mare înaintează foarte puțin pe țărm și, cu toate că se pot deplasa pe uscat, își petrec cea mai mare parte a zilei în apă.
Vidrele de mare preferă zonele de litoral pentru înot și scufundări. Aici ele se hrănesc mai mult cu nevertebrate – arici-de-mare, diverse moluște și crustacee – dar și cu unele specii de pește. Reglează cantitatea de arici-de-mare, a căror abundență cauzează împuținarea indivizilor de varec. Ele posedă mai multe abilități legate de alimentație. În primul rând, folosesc pietre de pe litoral pentru a sparge crabii. În al doilea, ele posedă „buzunare” naturale în care depozitează temporar hrana până la ieșirea la suprafață. Principalii răpitori ai vidrei de mare sunt orcile. Astfel, în lanțul trofic, vidra de mare este poziționată între orci, pe de-o parte, și nevertebrate și pești, pe de alta.
Efectivul dinainte de 1741 al speciei este estimat la 150–300.000 de indivizi, dar din acel an și până în 1911 a fost intens vânată, în urma cărui fapt acesta a scăzut până la doar 1–2.000. Ulterior, includerea speciei în lista de animale pe cale de dispariție și în mai multe documente ce prevedeau conservarea speciei, cu precădere în Cartea Roșie a statelor din areal, a ridicat populația vidrelor de mare la o cincime din cea inițială. Acest fapt a fost considerat un succes al organizațiilor de protecție a mediului și o contribuție majoră la împiedicarea degradării ecosistemului marin. Oricum, Enhydra lutris rămâne o specie amenințată.
Havsuttern (Enhydra lutris[2]) är ett mårddjur som lever i norra delar av Stilla havet. Utbredningsområdet sträcker sig från norra Japan över Kamtjatka och Aleuterna, vidare över Kanadas och USA:s västra kustlinjer till halvön Baja California (USA/Mexiko).[1]
Det vetenskapliga namnet är bildat av det grekiska ordet för utter samt av det latinska ordet för utter.[3]
Hanar är med svansen inräknad cirka 150 centimeter långa och upp till 45 kg tunga. Honor når en kroppslängd (med svans) av cirka 140 cm och en vikt upp till 32,5 kg.[4] Själva svansen är ungefär 25 till 30 centimeter lång. I norra delar av utbredningsområdet blir havsuttern något större och tyngre än i södra delar.[5] Pälsen är rödbrun till mörkbrun och vid huvudet lite ljusare.[5] Som enda havsdäggdjur har den inget fettskikt som skyddar mot kylan. Därför är pälsen mycket speciell. På en kvadratcentimeter finns 100 000 hår;[4] lika mycket som en genomsnittlig människa har på huvudet. Mellan håren finns alltid små luftbubblor som isolerar. Havsuttern har tre gånger större ämnesomsättning än landlevande däggdjur, och måste därför äta stora mängder kaloririk föda. Havsuttern har tack vare sin stora njure förmågan att dricka saltvatten.[5]
Havsutterns föda är musslor, snäckor och sjöborrar. Ibland tar den fiskar. För att öppna bytets skal tar havsuttern en sten och lägger bytet på bröstet och slår med stenen tills skalet knäcks.[4]
Tidigare var djurets päls starkt eftertraktad. Den stora jakten gjorde att havsuttern 1910 var nästan utrotad. Bara 1000 individer överlevde på södra Kamtjatka. 1911 undertecknade länderna USA, Ryssland och Japan ett fördrag för havsutterns skydd.[4] Sedan dess ökade beståndet och 2007 uppskattade IUCN hela populationen med cirka 107 000 individer.[1]
I naturen utgörs havsutterns fiender av vithaj, späckhuggare och vithövdad havsörn samt på land av prärievarg.[5] Också förorening i havet skadar havsuttern. Efter katastrofen med oljetankern Exxon Valdez 1989 dog uppskattningsvis 2 600 till 3 900 havsuttrar av oljeutsläppet.[1]
Havsuttern (Enhydra lutris) är ett mårddjur som lever i norra delar av Stilla havet. Utbredningsområdet sträcker sig från norra Japan över Kamtjatka och Aleuterna, vidare över Kanadas och USA:s västra kustlinjer till halvön Baja California (USA/Mexiko).
Det vetenskapliga namnet är bildat av det grekiska ordet för utter samt av det latinska ordet för utter.
Hanar är med svansen inräknad cirka 150 centimeter långa och upp till 45 kg tunga. Honor når en kroppslängd (med svans) av cirka 140 cm och en vikt upp till 32,5 kg. Själva svansen är ungefär 25 till 30 centimeter lång. I norra delar av utbredningsområdet blir havsuttern något större och tyngre än i södra delar. Pälsen är rödbrun till mörkbrun och vid huvudet lite ljusare. Som enda havsdäggdjur har den inget fettskikt som skyddar mot kylan. Därför är pälsen mycket speciell. På en kvadratcentimeter finns 100 000 hår; lika mycket som en genomsnittlig människa har på huvudet. Mellan håren finns alltid små luftbubblor som isolerar. Havsuttern har tre gånger större ämnesomsättning än landlevande däggdjur, och måste därför äta stora mängder kaloririk föda. Havsuttern har tack vare sin stora njure förmågan att dricka saltvatten.
Havsutterns föda är musslor, snäckor och sjöborrar. Ibland tar den fiskar. För att öppna bytets skal tar havsuttern en sten och lägger bytet på bröstet och slår med stenen tills skalet knäcks.
Tidigare var djurets päls starkt eftertraktad. Den stora jakten gjorde att havsuttern 1910 var nästan utrotad. Bara 1000 individer överlevde på södra Kamtjatka. 1911 undertecknade länderna USA, Ryssland och Japan ett fördrag för havsutterns skydd. Sedan dess ökade beståndet och 2007 uppskattade IUCN hela populationen med cirka 107 000 individer.
I naturen utgörs havsutterns fiender av vithaj, späckhuggare och vithövdad havsörn samt på land av prärievarg. Också förorening i havet skadar havsuttern. Efter katastrofen med oljetankern Exxon Valdez 1989 dog uppskattningsvis 2 600 till 3 900 havsuttrar av oljeutsläppet.
Deniz samuru (Enhydra lutris), Kuzey Pasifik Okyanusu'nun kuzey ve batı sahillerinde yaşayan bir deniz memelisidir. Deniz kürk ticaretinde ana malzeme olan kürkleri soylarını da tükenme duruma getirmiştir.
Yetişkin deniz samurları genellikle 14 ila 45 kg arasında gelir, bu kiloyla sansargillerin en ağır üyeleriyken, deniz memelilerinin de en küçük üyeleri konumundadırlar. Diğer deniz memelilerinden farklı olarak deniz samurlarını, hayvanlar alemindeki en yoğun, kalın kürkleriyle bilinirler. Deniz samurları karada yürüyebilmelerine karşın okyanuslarda yaşamaya uyum sağlamışlardır.
Etçiller ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Deniz samuru (Enhydra lutris), Kuzey Pasifik Okyanusu'nun kuzey ve batı sahillerinde yaşayan bir deniz memelisidir. Deniz kürk ticaretinde ana malzeme olan kürkleri soylarını da tükenme duruma getirmiştir.
Yetişkin deniz samurları genellikle 14 ila 45 kg arasında gelir, bu kiloyla sansargillerin en ağır üyeleriyken, deniz memelilerinin de en küçük üyeleri konumundadırlar. Diğer deniz memelilerinden farklı olarak deniz samurlarını, hayvanlar alemindeki en yoğun, kalın kürkleriyle bilinirler. Deniz samurları karada yürüyebilmelerine karşın okyanuslarda yaşamaya uyum sağlamışlardır.
Калан (Enhydra lutris) — вид ссавців з родини Куницевих (Mustelidae).
Enhydra походить від дв.грец. ἔνυδρις — «видра».
Поширені на північних берегах Тихого океану, в Росії, Японії, США, на території Канади і Мексики.
Голова і тіло, як правило, довжиною 1000–1200 мм, а довжина хвоста становить 250–370 мм. Самці важать 22-35 кг, а самиці — 15-32 кг. Колір варіює від червонувато-коричневого до темно-коричневого, майже чорного, за винятком сірих або вершкових голови, горла і грудей. Альбінізм рідкісний. Голова велика і тупа, шия коротка і товста, а ноги і хвіст короткі. Вуха короткі, потовщені. Задні ступні перетинчасті і зводяться в широкі ласти, передні маленькі і мають кігті, що втягуються. Enhydra єдиний хижак, який має тільки чотири різці на нижній щелепі. Корінні зуби широкі, плоскі, добре пристосовані до дроблення раковин такої здобичі, як ракоподібні, равлики, мідії і морські їжаки. На відміну від більшості мустелових, у калана відсутні запахові анальні залози. Самиці мають дві черевні молочні залози.
Калан рідко пірнає у воду глибше, ніж на 20 метрів, але на Алеутських островах він зазвичай живиться на глибині 40 метрів і більше, максимальна підтверджена глибина занурення становить 97 метрів. Звичайний період занурення становить 52-90 секунд, а найдовший записаний на 4 хвилини і 25 секунд. Калан здатен проводити все своє життя в морі, але іноді лежить на скелях у воді. Калан ходить незграбно на землі. Коли лежить на поверхні води, він рухається задніми кінцівками і кермує хвостом. Для швидкого плавання і пірнання використовуються хвилеподібні рухи тілом. Він може досягати швидкості до 1,5 км/г на поверхні і 9 км/г на коротких дистанціях під водою. Калан, як правило, веде денний спосіб життя, з піками активності вранці й увечері і полуденним періодом відпочинку. Він часто ночує на «ліжку» з ламінарії, лежачи під нитками водоростей, щоб уникнути дрейфу під час сну. Іноді спить з передньою лапою на очах. Щоденний рух зазвичай поширюються на кілька кілометрів; можуть бути місцеві сезонні переміщення, але великих міграцій не буває. Раціон складається, головним чином, з повільних риб і морських безхребетних. Здобич, як правило, захоплюється передніми лапами, а не щелепами. Enhydra плаває на спині під час годування і використовує свої груди як закусочну. Це один з небагатьох ссавців, у яких відоме використання інструментів. Під час плавання на спині він ставить камінь на груди, а потім використовує його як ковадло для розбиття черепашок молюсків. Ця діяльність найчастіше спостерігається в популяції біля берегів Каліфорнії. Калан потребує багато їжі: він повинен їсти 20-25 відсотків своєї ваги в день. Він отримує близько 23 відсотків своїх потреб у воді, п'ючи морську воду, решта надходить з їжі.
Мати-калан із дитинчам в гавані Морро Бей (Каліфорнія). Самки морських видр мають два черевних соска, вони плавають на спині для годівлі дитинчан.
Лапа калана
Каліфорнійські калани
Вичесування новонародженого калана
Калан (Enhydra lutris) — вид ссавців з родини Куницевих (Mustelidae).
Rái cá biển (danh pháp hai phần: Enhydra lutris) là một loài động vật thuộc họ Chồn, được Linnaeus mô tả năm 1758.[2]. Rái cá biển sinh sống chủ yếu dọc bờ biển Thái Bình Dương của Bắc Mỹ. Phạm vi sinh sống của chúng bao gồm phần nước nông ở eo biển Bering và vùng Kamchatka, kéo dài đến vùng biển phía nam Nhật Bản.
Chúng có cân nặng 14–45 kg, là loài nặng nhất trong họ Chồn[3] dù có mẫu cân nặng 54 kg (119 lb) đã được ghi nhận.[4] Con cái nhỏ hơn, cân nặng 14 đến 33 kg (31 đến 73 lb) và dài 1,0 đến 1,4 m (3 ft 3 in đến 4 ft 7 in)[5] Lông dày quanh năm, và được rụng và thay dần chứ không thay một lần và mùa thay lông.[6]. Xương dương vật, so với kích thước con đực, rất lớn, nặng và cong lên trên, dài 150 mm (5,9 in) và có đường kính 15 mm (0,59 in) tại gốc.[7] Vì có bộ lông khá dày nên chúng trở thành con mồi cho những kẻ săn lông thú. Trước thời điểm năm 1911, Hiệp ước về lông các loài động vật biển đã đưa rái cá biển vào danh sách cần được bảo vệ. Do đó, ngành kinh doanh lông thú đã trở thành ngành kinh doanh phi lợi nhuận và loài rái cá vẫn còn tồn tại cho đến ngày hôm nay.
Rái cá biển ăn các sò và các loại động vật không xương sống như trai, cầu gai, bào ngư... Chúng có khả năng sử dụng đá để mở vỏ của các loài này. Để ăn cầu gai bao phủ đầy gai bên ngoài, rái cá biển cắn qua phía dưới nơi có gai ngắn nhất và chúng liếm thịt bên trong vỏ con cầu gai.[8] Rái cá biển trưởng thành dài từ 1 đến 1.5m và cân nặng khoảng 35 kg. Mặc dù đã từng đứng bên bờ tuyệt chủng nhưng số lượng loài này đang ngày càng tăng lên, phân bố rộng rãi từ California đến Alaska. Tổng số lượng đã nằm trong khoảng 150.000-300.000 cá thế, và chúng bị săn bắt để lấy lông giữa 1741-1911 và tổng số lượng đã giảm xuống còn 1000-2000 con sinh sống trong các khu vực rời rạc thuộc phạm vi phân bố cũ của nó[9].
Không giống như phần lớn những loài động vật biển có vú khác như hải cẩu hay cá voi, rái cá biển không có lớp mỡ giữ ấm ở dưới da. Chúng giữ nhiệt dựa vào lớp không khí giữa lớp lông dày của mình. Rái cá biển dành phần lớn thời gian của mình ở dưới nước, trong khi những loài rái cá khác thông thường lại chỉ ở trên bờ. Có 3 phân loài được công nhận, các phân loài khác nhau về kích thước thân và khác nhau sọ và răng[10][11]. Hầu hết nhu cầu về nước được đáp ứng qua thực phẩm, mặc dù, trái ngược với hầu hết các loài động vật biển khác, nó cũng uống nước biển. Thận tương đối lớn cho phép nó lấy được nước ngọt từ nước biển và nước tiểu bài tiết nồng độ cao.[12].
Sinh sản diễn ra quanh năm, với đỉnh điểm giữa tháng 5 và tháng 6 trong các quần thể phía Bắc và giữa tháng 1 và tháng 3 trong quần thể phía nam.[13] Thời gian mang thai từ 4-12 tháng, do loài này khả năng delayed implantation sau 4 tháng mang thai.[13] Tại California, rái cá biển thường sinh sản quanh năm, thường hai lần nhiều hơn ở Alaska.[14] Chúng sinh trong nước và thường đẻ một con nặng 1,4-2,3 kg.[15] Khả năng sinh đôi xảy ra ở 2% tổng số lần sinh, tuy nhiên thường chỉ một con sống sót.[10] Lúc sinh con non mở mắt, có 10 chiếc răng và con non có lông con non dày.[16] Rái cá mẹ liếm và lông tơ con non trong nhiều giờ, sau khi chải chuốt, lông con non vẫn giữ được không khí rất nhiều, con non nổi như nút bần và không thể lặn.[17] Lông non của con non được thay sau khoảng 13 tuần.[18]
|month= bị phản đối (trợ giúp) |coauthors= bị phản đối (trợ giúp)
|unused_data= (trợ giúp)
Rái cá biển (danh pháp hai phần: Enhydra lutris) là một loài động vật thuộc họ Chồn, được Linnaeus mô tả năm 1758.. Rái cá biển sinh sống chủ yếu dọc bờ biển Thái Bình Dương của Bắc Mỹ. Phạm vi sinh sống của chúng bao gồm phần nước nông ở eo biển Bering và vùng Kamchatka, kéo dài đến vùng biển phía nam Nhật Bản.
Кала́н, или морско́й бобр, или камча́тский бобр, или морска́я вы́дра[1] (лат. Enhydra lutris) — хищное морское млекопитающее семейства куньих, вид, близкий к выдрам.
Калан обладает рядом уникальных особенностей приспособления к морской среде обитания, а также является одним из немногих животных-неприматов, использующих орудия[2]. Каланы обитают на северных берегах Тихого океана в России, Японии, США и Канаде. В XVIII—XIX веках каланы из-за своего ценного меха подверглись истреблению, в результате чего вид оказался на грани исчезновения. В XX веке каланы были занесены в Красную книгу СССР, а также в охранные документы других стран. По состоянию на 2009 год охота на каланов практически запрещена во всех регионах мира. На каланов разрешено охотиться только коренному населению Аляски — алеутам, причем исключительно для поддержания народных промыслов и пищевого рациона, исторически сложившихся в данном регионе[3].
Первое научное описание калана было выполнено Георгом Стеллером и издано в 1751 году (посмертно). Георг Стеллер принимал участие во Второй Камчатской экспедиции под командованием Витуса Беринга. Корабль экспедиции потерпел крушение у Командорских островов, и моряки были вынуждены провести зиму 1741—1742 годов на самом крупном из островов этого архипелага, который впоследствии был назван островом Беринга. Благодаря охоте на морских животных, в частности на каланов, многие члены экспедиции смогли выжить в тяжелейших зимних условиях (из 78 человек в живых осталось лишь 47, среди погибших был и сам Беринг). Георг Стеллер был натуралистом экспедиции и вёл регулярные записи. Спустя 10 лет, уже после его смерти, Императорской Академией Наук был опубликован его труд De Bestiis Marinis, содержащий подробное описание морских животных острова, в том числе очень подробное тридцатистраничное описание калана[4]. Это издание XVIII века стало основным источником по каланам на следующие 200 лет, так как до тридцатых годов XX века изучением калана в природе больше никто не занимался[5].
С 1751 года ряд исследователей на основании описания Стеллера и доставленных в Европу шкур и скелетов каланов предприняли попытки классификации этого животного. В связи с тем, что каланы обладают набором уникальных морфологических особенностей, которые отдаляют их от других видов, классификация каланов неоднократно пересматривалась. Так, сам Стеллер, а следом за ним Иоганн Эркслебен относили калана к роду выдр (лат. Lutra)[4][6]. Карл Линней отнёс калана к роду Mustela[7], а Паллас объединял каланов с тюленями в род Phoca[8]. В середине XIX века калан, наконец, был выделен в обособленный род Enhydra (название рода введено шотландским натуралистом Джоном Флемингом в 1822 году[9]), однако научная полемика о целесообразности объединения этого рода с выдрами в общее подсемейство выдровые (лат. Lutrinae) продолжалась до середины XX века, и в настоящее время род Enhydra всё-таки включён в это подсемейство. Окончательный вывод о классификации каланов помогло сделать изучение ископаемых остатков выдр миоцена и плиоцена Potamotherium dubia, Aonyx hessica и Enhydra reevei, признанных связующими формами между современным каланом и другими родами этого подсемейства[10][11].
Уникальность каланов, скудность палеонтологических данных и, как следствие, длительные дебаты о классификации каланов привели к значительному разнообразию латинских названий калана, использовавшихся ранее:
Калан — самый крупный представитель семейства куньих[17][18], ведёт полуводный образ жизни. Каланы обладают рядом уникальных морфологических особенностей, благодаря которым они приспособлены к обитанию в морской воде, и представляют собой единственный вид рода Enhydra. Калан в то же время является одним из самых маленьких морских млекопитающих, уступая по размеру тюленям, моржам, морским котикам и прочим. Среди морских млекопитающих лишь один из видов дельфинов — дельфин Коммерсона (лат. Cephalorhynchus commersonii), а также малоизученная и редкая кошачья выдра (лат. Lontra felina) из Южной Америки уступают каланам по размеру.
Внутри семейства куньих калан объединён с выдрами в подсемейство Lutrinae, поскольку считается, что каланы имеют общего предка с обыкновенными выдрами и с восточной бескоготной выдрой, которая, так же как и каланы, выделена в отдельный род подсемейства Lutrinae. Этим предком, жившим в Евразии, долгое время считался ископаемый вид Potamotherium valletoni миоценовой эпохи[5][11], однако последние исследования показали, что этот ископаемый вид Potamotherium valletoni является лишь очередным «связующим звеном», что отодвигает вероятного общего предка подсемейства Lutrinae ещё далее в прошлое, в ранний миоцен[19]. Считается, что миграция Lutrinae (и каланов в частности) из Евразии в другие части света произошла в среднем плейстоцене.
Диплоидный набор калана составляет 38 хромосом[20].
В настоящее время три подвида каланов являются общепризнанными:
В прошлом некоторые исследователи считали, что необходимо различать калана обыкновенного с Командорских островов и так называемого «камчатского калана», обитающего на Камчатке и Курильских островах. Для камчатского калана были предложены два варианта латинского названия подвида: Enhydra lutris gracilis (Bechstein 1799) и Enhydra lutris kamtschatica (Dybowski, 1922), а также составлен список его отличительных особенностей[5][24], однако однозначной оценки эти работы не получили, и общепризнанными считаются лишь три подвида[25]. Возможная путаница в вопросе разделения калана на подвиды внесена тем обстоятельством, что исследования каланов долгое время проводились независимо советскими учёными вдоль восточных берегов России и западными учёными вдоль берегов западных Аляски, Канады и Калифорнии. В настоящее время в результате совместных исследований, осуществлённых учёными разных стран, была определена граница между ареалами обыкновенного и северного каланов, которая в точности совпадает с границей между Россией и США. Возможно, что дальнейшие совместные исследования на Командорских островах внесут большую ясность в этот вопрос.
Слово «кала́н», вошедшее в русский язык, имеет корякское происхождение: по-корякски кала́га (кола́ха) означает «зверь». До этого в русском языке обычно использовалось название «морской бобр», реже «камчатский бобр» или «морская выдра». Охотники Севера также использовали ряд специфических терминов: «медведка» для новорожденных каланов (до 6 месяцев), «кошлак» для годовалых каланов, а также ряд названий калана, заимствованных из языков народов Севера и Курильских островов, включая алеутское «чна́тох», камчадальские «ке́йкоч» и «какку», курильское «кайку», айнское «тра́чка» и японское «ракко» (яп. 猟虎)[5].
Благодаря действиям Русско-американской компании, которая занималась промыслом каланов в XVIII—XIX веках и основала в Калифорнии русско-алеутское поселение Форт-Росс для охоты за калифорнийскими каланами, корякское слово «кала́н» вошло также в английский язык (англ. kalan), но сохранилось в употреблении лишь до конца XIX века[26][27]. В настоящее время в английском языке, как и во многих европейских языках, каланы называются «морскими выдрами» (англ. sea otter).
Калан — относительно крупное животное: его длина достигает полутора метров, масса — 45 кг. Самцы крупнее самок: они обычно тяжелее на 35 % и длиннее на 10 %. Взрослые самцы имеют массу от 22 до 45 кг, вырастают в длину от 120 до 150 см. Взрослые самки калифорнийского калана имеют массу от 14 до 36 кг, вырастают в длину от 100 до 140 см[28][29].
Детёныши рождаются весом около 1,5 кг и длиной около 55 см (с хвостом). Полугодовалое животное (в таком возрасте называемое «кошлак») уже имеет длину 110—115 см[источник не указан 3041 день] и весит до 11 кг[28]. Размеров взрослой особи калан достигает в течение следующих трёх лет жизни. Живут каланы в среднем 9—11 лет, реже — до 23 лет. В неволе, в некоторых случаях, жили свыше 20 лет[29].
По форме головы и общему строению тела калан напоминает речную выдру. Однако каланы имеют более вытянутое и значительно более массивное туловище цилиндрической формы. Шея у каланов короткая, толстая, голова округлая, с небольшими ушами и длинными вибриссами. Шкура калана сидит на нём как бы мешком, образуя многочисленные складки.
Голова каланов округлая, морда кажется немного притуплённой из-за крупного носа и сильного развития верхней губы. У многих особей окраска головы с возрастом меняется с бурой до светло-палевой или почти белой. Вибриссы для каланов являются важными органами осязания. Они имеют белую окраску и располагаются на щеках, на верхней губе и над глазами. Длина вибрисс на верхней губе составляет 50—70 мм, над глазами до 30 мм[28]. Затылок почти всегда сохраняет тёмно-бурый цвет. Челюсти у калана мощные, снабжены сильными мышцами и укорочены для усиления сжатия — приспособлены к прокусыванию и разжёвыванию твёрдой пищи. Мозг развит хорошо, показатель развития мозговой полости 5,80 (у речной выдры — 4,63)[30].
Внешний вид головы каланов
), в чём он сходен с большинством ластоногих, в то время как у остальных хищных 3 3 {displaystyle {egin{matrix}{frac {3}{3}}end{matrix}}} [5]. Каланы рождаются с уже прорезавшимися 26 зубами: i 3 2 c 1 1 p m 3 3 = 26 {displaystyle i {frac {3}{2}} c {frac {1}{1}} pm {frac {3}{3}}=26} . Полная зубная формула взрослого калана: i 3 2 c 1 1 p m 3 3 m 1 2 = 32 {displaystyle i {frac {3}{2}} c {frac {1}{1}} pm {frac {3}{3}} m {frac {1}{2}}=32} [28], хотя отмечены редкие случаи, когда число зубов у каланов достигало 34[4]. Их широкие уплощённые коренные зубы приспособлены скорее для разжёвывания твёрдых моллюсков или панцирей крабов, чем для удержания юрких рыб, в отличие от зубов других выдр[28].Передние конечности калана сильно укорочены. Лапы передних конечностей немного напоминают собачьи лапы. Нижняя часть передней конечности не разделена на подушечку и пальцы, а представляет собой сплошную вздутую площадку чёрного цвета. Когти на передней лапе втягивающиеся, они достигают 10 мм, но у взрослых каланов сильно сбиты, хотя у молодых каланов (медведок) они острые и сильно скруглённые внутрь. Подушечки лап передних конечностей являются для каланов (наряду с вибриссами) важными органами осязания.
Задние конечности калана сильно сдвинуты назад, пальцы на них соединены вместе до последней фаланги, что превращает задние конечности в подобие ласт. Наружный палец на задних конечностях у каланов самый длинный, остальные постепенно уменьшаются ко внутреннему пальцу — самому короткому. Это соотношение длин пальцев у калана отличает их от многих других млекопитающих, у которых пятый палец (мизинец), наоборот, самый короткий. Когти на лапах задних конечностей достигают 12 мм, у взрослых особей также сильно сбиты[5].
Конечности каланов
Хвост у калана относительно короткий, толстый и мускулистый. Его длина обычно составляет 30—36 см, ширина 6—7 см, толщина 4—5 см. Калан использует хвост при плавании в качестве руля.
Скелет калана адаптирован таким образом, чтобы животное могло проявлять большую гибкость. Позвоночник калана состоит из 50—51 позвонка, из которых 7 шейных, 14 грудных, 6 поясничных, 3 крестцовых и 20—21 хвостовых. Поясничные позвонки имеют наклонное положение остистых отростков, что обеспечивает калану дополнительную гибкость. Грудная клетка состоит из 14 пар рёбер, из которых десять пар подвижно соединены с грудиной. Строение костей конечностей также обеспечивает животному гибкость. Развитие бедра мощное, большая берцовая кость толстая, малая берцовая кость очень тонкая. Фаланги пальцев уплощённые. В целом кости калана более прочные, чем у речной выдры. Иногда кости калана со временем окрашиваются в бледно-фиолетовый цвет, что вызвано поеданием морских ежей[5].
Череп калана укороченный, с «обрубленной» формой передней части и развитыми скуловыми дугами и затылочным и продольным гребнями. Носовые раковины очень увеличены и обладают сложной структурой, что связано с особенностями дыхания при нырянии[30].
Внутренние органы калана несут явные черты приспособленности к его образу жизни: многие органы увеличены по сравнению с соответствующими органами других млекопитающих (в процентном отношении к массе тела). Желудок калана очень велик и имеет на стенках многочисленные складки. Кишечник очень длинный и превосходит длину тела более чем в 10 раз. Общий вес пищеварительного тракта у каланов достигает 15,5 % от массы тела. Печень состоит из 5—6 долей, велика (до 8 % от массы животного) и снабжена желчным пузырём. Велика и поджелудочная железа, также разделённая на несколько лопастей. Таким образом, органы пищеварения по своей структуре ближе к органам всеядных животных, чем к органам пищеварения типичных хищников[28]. Почки калана также большого размера (до 2,8 % от массы тела), они обеспечивают каланам возможность пить морскую воду[26]. Объём лёгких калана в 2—4 раза превышает относительный объём лёгких у ластоногих, что позволяет им, с одной стороны, нырять на большую глубину, с другой стороны — свободно удерживаться на воде (согласно закону Архимеда), удерживая в лёгких значительное количество воздуха. Лёгкие калана достигают 6 % от массы животного, но умещаются в грудной клетке, так как каланы имеют косую диафрагму (спинная часть грудной клетки увеличена и превышает брюшную). Сердце у каланов обычное (до 1 % от массы тела), с усиленным развитием желудочков; мочевой пузырь небольшой. У каланов отсутствуют потовые железы, предназначенные для идентификации или мечения территории.
Мех калана является исключительно густым. Его плотность — до 45 тысяч волос на см² — обеспечивает наличие воздушной прослойки и защищает животное от холода[28]. Каланы, в отличие от других морских млекопитающих, например тюленей и китов, не имеют подкожного слоя жира (ворвани), и поэтому в вопросе сохранения тепла зависят исключительно от своего меха. Шкура калана «сидит» на животном свободно, образуя многочисленные складки. Например, под каждой из передних лап у каланов есть складки, достаточные для временного хранения различной добычи во время затяжных придонных ныряний.
Мех калана состоит из остевых (менее 1 % от общего числа) и пуховых волос. Калан регулярно поддерживает чистоту остевых волос, как бы причёсываясь, что позволяет сохранять пуховые волосы сухими, обеспечивая воздушную прослойку. Каланы также имеют большое число скваленовых сальных желёз, усиливающих несмачиваемость пуховых волос. Остевые волосы — прямые, они имеют длину от 15 до 45 мм, толщину от 40 до 175 мк. Пуховые волосы извиваются, имеют длину от 8 до 30 мм, толщину от 5 до 19 мк[28].
Плотность меха слегка варьируется в летнее и зимнее время, но каланы не имеют ярко выраженных периодов линьки: замена волос идёт круглый год, лишь слегка увеличивая интенсивность в весенне-летний период. Кроме этого, меховой покров брюшной части несколько плотнее, чем на остальных участках тела каланов, что особенно заметно на молодых особях, чей брюшной мех ещё не стёрт от передвижений по камням. Мех самок слегка отличается по структуре от меха самцов и считается более нежным[5].
Исключительная плотность меха животного способствовала тому, что каланьи шкурки высоко ценились для производства меховой одежды, что привело к массовому истреблению каланов в XVIII—XIX веках.
Окраска каланов варьируется от почти рыжей до почти чёрной с преобладанием тёмно-бурых особей, однако отдельные участки тела, особенно голова, «седеют» с возрастом особи. Изредка встречаются альбиносы полностью белого цвета[4][24], ещё реже меланисты, то есть особи полностью чёрного цвета[28]. В целом участки шкуры калана, не подверженные «седине», с возрастом темнеют обычно от рыжеватых оттенков к тёмно-коричневым и чёрным, а участки, подверженные «седине», особенно голова, наоборот, светлеют. Таким образом, у каланов с возрастом увеличивается контрастность окраски. Исследователи не обнаружили половых различий в окраске каланов. У обыкновенных каланов (особенно у так называемых «камчатских») в летний период наблюдается «выгорание» (порыжение) волос.
Варианты окраски каланов.jpg)
.jpg)
.jpg)
На основании многочисленных свидетельств путешественников XVIII—XIX веков[4][24][31][32], исследователи предполагают, что первоначально каланы обитали непрерывной дугообразной полосой по северному побережью Тихого океана: начиная от середины полуострова Нижняя Калифорния в Мексике (около 27° с. ш.), далее на север вдоль западного побережья США и Канады, затем параллельно 60° с. ш. вдоль южного берега Аляски и вдоль цепи Алеутских и Командорских островов, затем на юг вдоль восточного побережья Камчатки, вдоль гряды Курильских островов вплоть до северной части японского острова Хонсю (около 40° с. ш.)[5][33].
Исторически ряд географических объектов был назван в связи с высокой численностью каланов, обитавших в их районе. Например, Кроноцкий залив на Камчатке назывался ранее «Бобровым морем», река Камчатка носила ранее название «Каланка», рифы острова Медный до сих пор носят название «Бобровых столбов», а один из Курильских остров, ныне принадлежащий России, — Уруп — на японском языке ранее назывался «Rakkoshima» то есть «остров каланов»[5].
Массовое истребление каланов, продолжавшееся с середины XVIII века, превратило к началу XX века непрерывную полосу обитания животного в небольшие разрозненные участки, главным образом в зонах, исключительно труднодоступных для человека. По разным оценкам, до начала массового истребления в мире жило от нескольких сот тысяч до миллиона каланов, однако к началу XX века в мире насчитывалось всего около 2000 особей[29][34].
В настоящее время, в связи с повсеместным запретом охоты на каланов, их популяция по сравнению с началом XX века существенно возросла. Кроме этого, и в СССР, и в США и Канаде в 1950—1960-е годы был предпринят ряд усилий по расселению каланов в места, где они обитали ранее. Эти усилия имели лишь частичный успех, область обитания каланов остаётся прерывистой, местами спорадической. Каланы, тем не менее, сохранились на российском Дальнем Востоке, у берегов Аляски и у побережья Калифорнии. По данным на 2006 год в России насчитывалось около 15 тысяч особей, на Аляске, в Британской Колумбии и в штате Вашингтон — около 70 тысяч особей, у берегов Калифорнии — 2,5 тысячи каланов, десяток каланов также наблюдали в Японии[33][35]. Таким образом, в настоящее время в мире обитает около 88 тысяч каланов, что составляет менее 20 % от их численности в середине XVIII века.
С начала XX века в СССР предпринимались попытки содержания калана в неволе, главным образом направленные на то, чтобы поставить производство меха на промышленную основу. Первоначальные опыты тридцатых годов прошли неудачно: нарушения в рационе питания, несоблюдение чистоты воды сразу приводили к различным смертельным заболеваниям животных — от различных кишечных инфекций до воспалений лёгких[5].
К сороковым годам учёные учли накопившийся опыт, и им удалось построить вольер таким образом, чтобы обеспечить проточность морской воды, а также составить правильный рацион питания животного[36][37]. С 1938 по 1941 годы несколько каланов благополучно прожили в таком вольере, однако с началом Великой Отечественной войны вольер пришлось закрыть, а каланов выпустить на волю. Одновременно стало ясно, что для содержания каланов в неволе требуются существенные усилия и значительные затраты, а это поставило под сомнение экономическую эффективность разведения животных.
В настоящее время каланы содержатся в неволе лишь с целью изучения, а также для демонстрации в ряде зоопарков (аквариумов) в Северной Америке, Японии и Европе. В частности, калана можно увидеть в аквариумах Сиэтла, Ванкувера, Чикаго, Ньюпорта, Монтерея, Нью-Йорка, Лиссабона, Осаки, Антверпена и других городов.
Каланы ведут преимущественно дневной образ жизни, проводя большую часть времени в воде. Вероятно, что до начала массового истребления в XVIII веке каланы значительно чаще выходили на сушу, чем делают это теперь. В настоящее время каланы, живущие в труднодоступных для человека местах, например, на острове Медном, до сих пор ночуют на суше в 10—15 метрах от воды, особенно в штормовую погоду. При сильном волнении моря старые или больные животные часто выходят на берег, так как у них не хватает сил противостоять прибою. Кроме этого, самки северных каланов зачастую рожают детёнышей на суше: на берегу или на прибрежных камнях[5]. С другой стороны, каланы, обитающие в районах, населённых человеком, например, калифорнийские каланы, редко выходят из воды. Устройство тела калана позволяет ему свободно спать в воде в положении лёжа на спине, так как лёгкие животного имеют увеличенные размеры и могут удерживать достаточно воздуха, чтобы животное легко сохраняло плавучесть. Тем не менее, именно водная среда является для калана наиболее естественной и безопасной. Каланы более приспособлены для передвижения в воде, чем по суше, именно в воде животные предпочитают поедать добытую пищу. В тихую погоду каланы отплывают от берега на расстояние до 25 километров, во время штормов предпочитают держаться мелководья. Учёные, занимавшиеся отловом каланов для исследований и вольеров, отмечают, что отрезание калану, вышедшему на берег, пути возврата к воде вызывает у животного глубокую психологическую травму[28]. Каланы крайне редко отходят от берега дальше, чем на 15—20 метров.
Каланы — исключительно дружелюбные животные как по отношению друг к другу, так и к окружающим животным, кроме тех, которые входят в их рацион питания. Каланы совершенно спокойно сожительствуют с морскими котиками, сивучами, тюленями, иногда разделяя с ними лёжки[5]. Драки между этими животными — крайне редкое явление. Противостояние возникает в основном между территориальными самцами, однако в большинстве случаев носит символический характер. Каланы изначально дружелюбно и доверчиво относились к человеку, что сделало их лёгкой добычей охотников в период массового истребления. В XVIII—XIX веках человек, подходя к группе каланов, расположившихся на берегу, не вызывал у них беспокойства[4][26]. Миролюбивость каланов, как предполагают учёные, связана с тем обстоятельством, что даже небольшие раны на теле у калана приводят к серьёзному повреждению мехового покрова, смачиванию пуховых волос и, как следствие, к смерти животного от переохлаждения[28].
Обитают каланы иногда поодиночке, но чаще небольшими группами без признаков какой-либо иерархической организации. Хотя ранние исследователи утверждали обратное[4], сейчас учёные сходятся на том, что явно выраженных вожаков у таких групп нет[28]. Отдельные животные иногда покидают такие группы, иногда к группам присоединяются новички, причём новичков другие особи встречают добродушно, а не враждебно, как бывает у многих других видов млекопитающих. Сами такие группы, как правило, формируются сегрегированно и состоят либо из самцов, либо из одиноких самок, либо из самок с детёнышами. Какой-либо системности в передвижении таких групп каланов обнаружено не было. В течение дня группа каланов плавает на участке около 5,5 км², причём отдельные особи редко проплывают более 2 км за день. Какие-либо сезонные миграции у каланов отсутствуют[26][28]. Поскольку самки каланов менее привязаны к определённому месту, чем территориальные самцы, группы не являются строго постоянными по составу животных. Формирование групп происходит в одних и тех же местах, наиболее удобных для отдыха, обычно в наиболее плотных зарослях бурых водорослей. Одиночные каланы-самцы иногда преодолевают очень значительные расстояния. Пока не известно, метят ли каланы территорию.
Типичный распорядок дня калана состоит из шести периодов[26]:
Регулярные расчёсывания необходимы каланам для поддержания остевых волос мехового покрова в идеально чистом состоянии. Загрязнение этих волос может привести к прямому контакту кожи животного с водой и, как следствие, к переохлаждению.
Сон каланов в воде
Хотя каланы — в основном дневные животные, учёные изредка наблюдали резвящихся каланов во время светлых лунных ночей, а кроме того, во время массового истребления этих животных охотники иногда обнаруживали их попавшимися в сети в ночное время. Тем не менее, ночная активность у калана — явление очень редкое[28].
Наблюдается разительное отличие между стилем передвижения калана на суше и в воде. На суше животное, как правило, выглядит очень неуклюже, ощущается, что ему тяжело передвигаться, а в водной среде калан находится в родной стихии, легко плавает, много и с удовольствием двигается, играет[4][5].
У каланов два принципиально разных способа передвижения по суше. Основной способ напоминает неуклюжее ползание: брюхо калана волочится по земле. Такой способ передвижения довольно медленный, и при этом способе животное оставляет в качестве следа неглубокую полукруглую борозду. Однако, если в этом есть необходимость, каланы могут передвигаться по суше быстро — вторым способом. Для этого животное очень сильно выгибает спину вверх, приближая друг к другу передние и задние конечности, и быстро движется, фактически бежит, стремительно перебирая лапами по земле. Каланы используют такой способ передвижения в случае опасности, когда нужно быстро вернуться в воду, но такая двигательная активность сильно утомляет животное. Каланы не могут передвигаться таким способом дольше, чем несколько минут[28].
В морской воде каланы чувствуют себя очень уверенно. Калан относительно быстро плавает. В поисках пищи он обычно движется со скоростью 5—6 км/ч, но максимальная скорость его движения равна 12—16 км/ч[38]. Способен нырять на глубину до 50 метров[33], хотя абсолютный рекорд глубины ныряния у калана вероятно выше[39]. Как правило, каланы ныряют за пищей на мелководье, оставаясь под водой около 40 секунд, однако в голодное время и в случае опасности могут проводить под водой до 5—8 минут. Каланы могут плавать как на животе, так и на спине. В дневное время животные довольно подвижны в воде, регулярно ныряют, резвятся.
Хотя рыба для каланов не является основной добычей, они зачастую охотятся за рыбой, особенно в летнее время. Однако способ преследования рыбы у калана отличается от способа охоты других выдр, которые более приспособлены к такой охоте. Особенность устройства зрения калана заключается в том, что его взгляд направлен вниз и вбок, а не вперёд, как у выдр, поэтому, преследуя в воде рыбу, калан в последний момент, чтобы схватить рыбу, вынужден под водой переворачиваться на спину, замедляя темп своего движения[28]. Также не очень удобно каланам удерживать пойманную рыбу — обычно они вынуждены использовать для этого и зубы, и одновременно обе лапы.
В случае появления хищника (например, косаток) каланы, находящиеся в воде, как правило, замирают, пытаясь остаться незамеченными, а если это не удаётся, стараются выйти на берег. Наблюдались случаи, когда косатки выбрасывались на берег вслед за убегающими каланами[5].
Каланы обладают посредственным слухом и относительно плохо развитым обонянием, поэтому в своей жизни они больше полагаются на хорошо развитое зрение и осязание. Осязание у каланов развито настолько хорошо, что даже ослепшие особи в состоянии питаться, разыскивая пищу с помощью чувствительных подушечек передних лап и анализируя её вибриссами[28]. Органы чувств каланов, тем не менее, плохо приспособлены для определения опасности, если они находятся на суше. Каланы на суше хорошо видят только на небольших расстояниях вокруг себя, а обоняние и слух для этой цели развиты недостаточно.
Каланы издают разнообразные звуки, большинство из которых напоминают скорее писк. Такие звуки каланы используют, предупреждая друг друга об опасности, при сексуальных играх, при воспитании потомства. Звуки угрозы и предупреждений носят другой характер и скорее напоминают ворчание и шипение.
Каланы ведут активный образ жизни, а кроме этого, они затрачивают много энергии на поддержание своей температуры тела (38 °C), проводя много времени в воде. В связи с этим каланам необходимо ежедневно съедать пищи в количестве 20—25 % от массы тела. Скорость метаболизма каланов в 8 раз выше, чем у сухопутных млекопитающих сходного размера. Таким образом, едят каланы часто и много.
Рацион питания каланов зависит от места обитания, но всегда состоит главным образом из морских ежей, моллюсков и крабов. Обычно каланы ныряют за добычей на мелководье и собирают добычу со дна в своеобразный карман, образованный складкой шкуры и расположенный под левой передней лапой. (Такой же карман расположен и под правой лапой, но каланы им не пользуются, так как, по наблюдениям, они все правши.)[28] Подобрав несколько экземпляров, каланы располагаются на спине на поверхности воды и методично достают по одному добытому экземпляру из кармана, раскрывают или разгрызают их, а затем поедают. Время от времени при этом калан переворачивается в воде на 360°, чтобы отчистить брюхо от объедков, причём карман от этой операции не опустошается. Такая операция важна для регулярного поддержания меха в чистоте.
Удивительной способностью обладают калифорнийские каланы: они используют камни (до 3,5 кг) для вскрытия твёрдых моллюсков. Каланы кладут камень на брюхо и бьют по нему моллюском со скоростью около трёх ударов в секунду до тех пор, пока моллюск не откроется. Каланы используют один и тот же камень многократно, сохраняя его в складках-карманах своей шкуры. Это обстоятельство делает каланов единственным представителем семейства куньих, использующим орудия, и одним из очень немногих животных-неприматов, которые обладают такими навыками[2]. Долгое время считалось, что калан — единственное морское животное, использующее орудия[2], однако в настоящее время существует предположение о том, что бутылконосые дельфины используют губку при поисках пищи[40]. Хотя камни в природе использует только калифорнийский подвид каланов, в неволе другие подвиды, подсаживаемые к калифорнийскому калану, быстро обучаются такому способу поедания моллюсков. Например, в зоопарке Ванкувера северный калан начал использовать камни для открытия моллюсков на третий день после «общения» с калифорнийскими каланами[2].
Универсальное устройство желудочно-кишечного тракта калана позволяет ему питаться разнообразной пищей. Действительно, в голодное время каланы иногда вынуждены охотиться даже на береговых птиц, а иногда, по наблюдениям охотников[4], питаться мясом павших животных, в особенности песцов.
Каланы пьют морскую воду, причём в бо́льших количествах, чем другие морские животные, что, возможно, связано с их рационом, содержащим большое количество белков.
Если калану попадается слишком большая добыча, которую он не в состоянии съесть за один присест, например, крупный морской краб, то калан засыпает с остатками добычи на животе и доедает её после сна.
Всего в рацион каланов входит более 40 видов морских животных — морские ежи и крабы, головоногие и брюхоногие моллюски, мидии, морские ушки, гребешки, хитоны, несколько видов рыб. В частности, северные каланы едят небольших осьминогов, избегая, однако, есть их головы.
Рацион питания каланов
Каланы не имеют выраженных брачных периодов, поэтому спаривание и рождение детёнышей происходит круглогодично. Некоторые учёные отмечают, тем не менее, несколько бо́льшую частоту спариваний в весеннее время в некоторых районах обитания.
Самцы каланов достигают половой зрелости к 5—6 годам (и сохраняют способность к воспроизводству до конца жизни), самки — обычно к 4 годам, реже к 2—3 годам. Ухаживание обычно проходит у каланов очень игриво и подвижно. Самка и самец в течение долгого времени плавают и ныряют друг за другом до тех пор, пока не начнётся непосредственный процесс спаривания. Само спаривание происходит всегда в воде, но в разных позах в разных районах обитания, однако характерным является то, что самец обязательно удерживает самку зубами за нос, причём спаривание завершается довольно болезненным укусом. В связи с этим у самок, имеющих опыт спаривания, на носу характерные шрамы. И во время ухаживания, и во время спаривания самец располагается в воде мордой вниз, иногда удерживая самку под водой (самка обычно сопротивляется). В связи с этим в некоторых случаях спаривание может быть летальным для самок, в связи с полученными травмами от укусов, когтей, или в результате утопления. Среди обследованных в 2000—2003 годах выловленных трупов причиной 11 % смертей были травмы, вызванные спариванием. Известны многочисленные случаи изнасилований каланами детёнышей тюленей, приводящие к смерти последних. Во многих случаях каланы продолжают совокупляться с трупом тюленёнка много дней после его смерти.[41] «Семьи» каланов полигамны, то есть самец может одновременно оплодотворять нескольких самок. Самец остаётся с самкой на 3—5 дней и в течение этого времени охраняет её от конкурентов, однако противостояния между самцами почти никогда не выливаются в драки, а разрешаются на этапе угрожающих поз.
Беременность у самок калана наступает с задержкой, эмбрион вначале проходит латентную фазу, длящуюся 2—3 месяца, в течение которых он не прикрепляется к стенке матки (такой особенностью обладает около 100 различных видов млекопитающих; это позволяет организму матери выбрать наилучший в метаболическом отношении период для самой беременности). Непосредственно беременность длится ещё около 6 месяцев (7—8 месяцев у северных каланов).
Роды у самок большинства подвидов происходят на прибрежных камнях или на суше. В 99 % случаев рождается один детёныш («медведка»). В редких случаях рождаются двойни, однако при обычных обстоятельствах может выжить лишь один детёныш. Детёныши рождаются коричневато-жёлтого цвета, весом от 1,5 кг, покрытые детским пухом. У каланов распространены усыновления чужих детёнышей, поэтому второй детёныш из двойни может выжить, если его усыновит самка, детёныш которой погиб.
Новорождённые каланы в течение нескольких месяцев не в состоянии выжить самостоятельно и полностью зависят от матери. Самцы не участвуют в воспитательных процессах и бросают самок через день-два после спаривания. Все первые месяцы жизни калана мать держит его у себя на животе, кормит, обучает и вычёсывает, лишь изредка оставляя малыша на камнях или на воде, пока она ныряет за кормом для себя. В эти моменты маленький калан встревоженно пищит, ожидая возвращения матери. Новорождённый калан может самостоятельно держаться на воде в положении на спине, как «поплавок», однако не в состоянии плавать, добывать себе пищу и не умеет причёсываться. Каланы полностью зависят от матери от 5 до 15 месяцев (в среднем 6 месяцев), детская смертность довольно высока: около 30 % детёнышей погибает в первый год жизни.
В течение первого месяца мать кормит детёныша исключительно собственным молоком, которое больше походит по составу на молоко других морских млекопитающих, чем на молоко других куньих, и содержит 23 % жира, 13 % белков и только 1 % лактозы. После этого она начинает понемногу прикармливать малыша «взрослой пищей». Постепенно мать обучает детёныша различным способам охоты, поеданию «правильной» пищи, расчёсыванию и другим навыкам.
Матери исключительно привязаны к своим детёнышам. В случае опасности мать в первую очередь проявляет заботу о малыше. Этим обстоятельством регулярно пользовались охотники на каланов во время их массового истребления: группы из матерей с новорождёнными становились их лёгкой добычей. Вот как описывает это Стеллер:
Любовь их к потомству так велика, что они ради него готовы подвергнуться явной смертельной опасности; лишившись детёнышей, они плачут во весь голос, точно маленькие дети, и убиваются до такой степени, что в течение десяти—четырнадцати дней, как мы наблюдали на ряде случаев, становятся худыми, как скелеты, болеют и слабеют и не желают уходить с берега в море. Во время бегства они держат сосунков зубами, а больших детёнышей гонят впереди себя[4].
Похожими воспоминаниями делится один из охотников Второй Камчатской экспедиции, Свен Ваксель:
К своим детёнышам они очень привязаны, и если нам случалось встретить на суше самку с детёнышем (ибо больше одного за раз они не имеют), то нам всегда удавалось убить их обоих вместе. Самка никогда не бросает своего детёныша, но старается подтащить его зубами с собой к воде, а иной раз детёныш уже настолько велик, что она едва в состоянии его поднять, сам же детёныш ничем сам себе не помогает, вследствие этого они оба лишь очень медленно подвигаются к воде, а потому, как сказано выше, обязательно попадают вместе в руки охотника[42].
Самки каланов нежно ласкают своих детёнышей, а в случае непослушания «награждают» шлепками. Наблюдатели единогласно описывают воспитание детёнышей у каланов антропоморфной терминологией из-за сходства многих его аспектов с человеческим поведением[5].
Каланы играют очень важную роль в экологии океана, контролируя количество морских ежей. Бесконтрольное размножение этих беспозвоночных приводит к уничтожению морских водорослей, что, в свою очередь, имеет каскадный необратимый эффект для морской экосистемы[25]. Удавшийся опыт по переселению каланов в Британскую Колумбию (где они обитали ранее, но были истреблены) имел огромный положительный эффект для экосистемы побережья[43].
Каланы поддерживают мирные отношения с большинством других морских млекопитающих, включая котика, нерпу, ларгу, тюленя и сивуча. Хотя калан выходит победителем даже из сражения с морскими котиками, которые вдвое превышают его по весу и размеру, в обычных природных условиях они не конфликтуют (охотники XVIII—XIX веков приводили многочисленные свидетельства победы каланов над котиками, если оба вида вместе попадались в охотничьи сети)[5]. Реальными врагами каланов являются три вида животных: косатка — основной охотник за каланами, полярная акула (лат. Somniousus microcephalus Bl.)[31] и в некоторых районах бурые медведи[44][45], причём в последнее время полярная акула в Тихом океане уже не наблюдается.
Основной пищевой конкурент калана — ларга, частичные конкуренты — некоторые виды морских птиц и треска. Чайки часто выступают «нахлебниками» у каланов, подбирая добытых и распотрошённых ими моллюсков или остатки морских ежей и крабов. Старые и больные каланы часто выходят на берег, поэтому трупы этих животных часто оказываются на берегу. В естественных условиях санитарами, поедающими мёртвых каланов, выступают песцы и медведи[5].
Исторически Российская империя активно участвовала в торговле пушниной. Ещё со времён Киевской Руси на территории будущей Московии обитали восточно-славянские племена, специализировавшиеся на звероловстве, что было связано с природными особенностями местности. С XVI века в связи с возникновением торговли с Европой важнейшей статьёй дохода казны России становится пушнина. В связи с этим российское правительство предпринимало ряд регулярных и целенаправленных усилий по экспансии на восток, расширяя ареал охоты на различных животных, обладающих ценным мехом. В середине XVIII века, после присоединения Камчатки, морские офицеры Витус Беринг и Алексей Чириков получили задание картографировать восточный берег Камчатки и исследовать возможные морские пути в Америку и Японию. Во время Второй Камчатской экспедиции в 1740 году судно Беринга потерпело крушение на одном из Командорских островов, и его команда была вынуждена провести на этом острове зиму. За время зимовки моряки регулярно охотились на «морского бобра» — калана, который в то время чрезвычайно доверчиво и дружелюбно относился к человеку и становился лёгкой добычей. Экспедиция через год доставила в Санкт-Петербург свыше 900 шкурок каланов, добытых на острове Беринга. Мех калана, поступивший, в частности, на аукционы Лондона, за свои прекрасные качества был немедленно очень высоко оценён в Европе, и добытые шкурки окупили всю экспедицию. С этого момента начался регулярный и бесконтрольный отлов каланов по всей зоне их обитания: на Командорских островах, на Камчатке, на Курильских островах и на Аляске. В 1799 году с целью расширения добычи меха калана и контроля над поступлениями доходов в государственную казну была образована специальная полугосударственная Русско-американская компания, специализировавшаяся на добыче пушнины. Компания получила в качестве надела западное побережье Америки от Алеутских островов до Калифорнии, а также большие участки на восточном побережье Евразии для охоты. Русско-Американская компания основывала форты в наиболее благоприятных для охоты местах и организовывала транспортировку добытых шкурок в Европу, Азию и Россию[46].
С другой стороны, III экспедиция Джеймса Кука, которая исследовала Аляску в поисках северного пути из Тихого океана в Атлантический, добыла несколько шкурок калана в 1778 году. На обратном пути, в 1779 году, Кук погиб на Гавайских островах, однако его команда, зайдя в китайский порт Кантон, выяснила, что китайцы согласны платить за шкурки каланов огромные деньги[25]. После распространения этого известия к истреблению каланов подключились англичане и американцы.
Русские, англичане, американцы и японцы столкнулись в жестокой борьбе за шкурки каланов и в течение более 100 лет буквально опустошали места обитания зверя. В конце XIX века на Камчатке, например, уже не могли найти ни одного калана, камчатские топонимы Бобровое море, речка Каланка и другие были забыты. К началу XX века популяция калана настолько снизилась, что его добыча стала очень затруднительной. Японцы, например, в начале XX века использовали уже совершенно отчаянные способы добычи зверя, обливая большие участки воды и прибрежной полосы нефтью, керосином или креозотом, таким образом сгоняя каланов в расставленные сети. Каланы сохранились лишь в тех местах, где были трудно досягаемы для человека из-за погодных и мореходных условий. В начале XX века наибольшая популяция каланов сохранилась на труднодоступном, скалистом и необитаемом острове Медный[5].
Изменение объёмов добычи каланов в XIX — XX веке в связи с сокращением их численности
В результате массового истребления каланов за 130 лет к началу XX века популяция животного сократилась с нескольких сот тысяч особей до менее чем двух тысяч каланов, разбросанных мелкими группками по огромной территории[29].
В 1911 году, когда всем участникам «большой охоты» стало очевидно, что положение каланов стало катастрофическим, наконец, было подписано первое международное соглашение о запрете охоты на каланов (англ. Fur Seal Treaty). В 1913 году был создан первый заповедник для охраны места обитания калана (в США на Алеутских островах). СССР запретил охоту на каланов в 1926 году, а Япония — окончательно в 1946 году. В 1972 году был принят международный Закон об охране морских млекопитающих, который ещё более ужесточил международное право в этом вопросе. Охота на каланов, таким образом, была запрещена во всех регионах мира. Благодаря принятым мерам, с середины XX века популяция каланов ежегодно возрастала на 15 %, достигнув к 1990 году примерно пятой части от первоначального размера. В период с 1990 по 2007 годы рост популяции практически не происходил[33].
Несмотря на меры, предпринятые для прекращения охоты на каланов, в настоящий момент популяция каланов перестала увеличиваться. Причиной этому, по мнению учёных, является ряд экологических проблем. Плотность населения людей в местах обитания каланов регулярно возрастает, увеличивается число техногенных рисков.
Разливы нефти, вызванные обычно авариями на танкерах, представляют исключительную опасность для каланов. Даже очень незначительное количество нефти, попавшее в воду, приводит к тому, что остевые волосы меха каланов слипаются, нижний пуховой слой смачивается и животные умирают от переохлаждения. Кроме этого, разливы нефти имеют много других негативных последствий и вызывают отравление пищи каланов, имеют прямое негативное воздействие на печень, почки, глаза животных.
Например, после аварии танкера нефтяной компании Exxon в 1989 году у побережья Аляски было загрязнено место обитания одной из крупнейших колонии северных каланов — около 4000 особей. Около тысячи каланов погибли сразу, остальных множество добровольцев пытались спасти, отмывая их вручную от остатков нефти, а также давая им витамины и лекарства, защищающие их от простуды. Однако, несмотря на все предпринятые колоссальные усилия, лишь единицы из 4 тысяч животных выжили после этой аварии. Последствия этого разлива до сих пор негативно сказываются на популяции каланов в регионе[33].
Продолжающееся загрязнение окружающей среды негативно сказывается на каланах как непосредственно, так и косвенно, загрязняя и уничтожая их пищу. Кроме этого, особенность спаривания каланов, связанная с открытыми ранами на носу у самок, приводит к тому, что каланы легко заражаются возбудителями различных инфекционных заболеваний, если они попадают в морскую воду. В период с 1992 по 2002 год более 40 % каланов погибли от различных инфекций. Один из таких возбудителей регулярно попадает в море из-за высокой плотности расселения домашних кошек. Кошки переносят в себе паразитический микроорганизм Toxoplasma gondii, который попадает в сточные воды с их экскрементами, а для многих каланов этот микроорганизм смертельно опасен[33].
В качестве ещё одного фактора, увеличивающего смертность среди каланов, учёные называют резкое снижение генетического разнообразия популяции, связанное с массовым истреблением XVIII—XIX веков. Исследователи пришли к выводу, что многие гены современных каланов имеют лишь несколько аллелей, в то время как те же гены в популяции 300-летней давности имели десятки аллелей[33][48]. Уменьшение генетического разнообразия популяции снижает приспособляемость каланов к различным негативным факторам и снижает их иммунитет.
Учёные заметили, что многие колонии каланов восстановились после истребления лишь из нескольких особей. Так, например, весь подвид калифорнийского калана считался полностью истреблённым ещё в конце XIX века, однако в 1938 году люди неожиданно обнаружили этих каланов в Калифорнии[49]. Учёные предполагают, что всего в начале XX века сохранилось менее 2000 каланов.
Хотя часть подобных усилий имела успех, многие попытки (особенно в семидесятых — восьмидесятых годах XX века) искусственного переселения каланов в исконные места обитания, где до этого они были истреблены, приводили к массовой гибели животных. Экологам не сразу удалось подобрать безопасные условия для транспортировки животных, а также верно оценивать возможность каланов прижиться на новом месте[33].
Пострадали каланы и от ядерных испытаний на Аляске, проводимых США на острове Амчитка (один из Алеутских островов) в районе между 51°21′ с. ш. 178°37′ в. д.HGЯOL и 51°39′ с. ш. 179°29′ в. д.HGЯOL в шестидесятые — семидесятые годы XX века. После каждого испытания смертность каланов в регионе резко возрастала, у животных, погибших от последствий ядерных взрывов, были повреждены лёгкие, сердце, мозг.
Племена камчадалов, алеутов и айнов, которые изначально проживали в местах обитания каланов, включали этих животных в свою культуру и фольклор, часто приписывая каланам происхождение от человека. Например, в алеутском фольклоре есть легенда о двух влюблённых, бросившихся в море и обратившихся в каланов. Имеются даже указания на существование в прошлом у северных народов культа калана[50]. Учёные связывают это с тем обстоятельством, что в повадках каланов есть много особенностей, делающих этих животных немного схожими с людьми[28]. Многие исследователи каланов систематически использовали антропоморфную терминологию для описания этих животных[5]. Например, каланы «флегматичны», «массируют лапами грудь», «почёсывают затылок», «жалобно пищат», «причёсываются» и т. д. Большую роль здесь также играет то обстоятельство, что каланы первоначально не боялись людей и исключительно доброжелательно к ним относились, а также развитая у них взаимопомощь, особенно проявляющаяся при заботе о потомстве.
Примеры изображения каланов племенами северных народов.
В период массового истребления каланов (в XVIII—XIX веках) в человеческую культуру в основном входил исключительно мех животного и изделия из него. Например, знаменитая накидка Екатерины II была сделана из меха каланов, а Евгений Онегин в поэме Пушкина пользовался одеждой, вероятнее всего, из меха калана: «Морозной пылью серебрится Его бобровый воротник»[33].
С середины XX века каланы, в основном в западной культуре, стали героями многочисленных детских произведений.
Кала́н, или морско́й бобр, или камча́тский бобр, или морска́я вы́дра (лат. Enhydra lutris) — хищное морское млекопитающее семейства куньих, вид, близкий к выдрам.
Калан обладает рядом уникальных особенностей приспособления к морской среде обитания, а также является одним из немногих животных-неприматов, использующих орудия. Каланы обитают на северных берегах Тихого океана в России, Японии, США и Канаде. В XVIII—XIX веках каланы из-за своего ценного меха подверглись истреблению, в результате чего вид оказался на грани исчезновения. В XX веке каланы были занесены в Красную книгу СССР, а также в охранные документы других стран. По состоянию на 2009 год охота на каланов практически запрещена во всех регионах мира. На каланов разрешено охотиться только коренному населению Аляски — алеутам, причем исключительно для поддержания народных промыслов и пищевого рациона, исторически сложившихся в данном регионе.
提示：本条目的主题不是水獺。
海獺（學名Enhydra lutris）是食肉目動物中最適應海中生活的物種，很少在陸地或冰上覓食，大半的時間都待在水裡，連生產與育幼也都在水中進行。大部分時間裡，海獺不是仰躺著浮在水面上，就是潛入海床覓食。當牠們待在海面時，幾乎一直在整理毛皮，保持它的清潔與防水性。科學家已辨識出三個不同的亞種，其中之一位於美國的加州，另二者皆位於阿拉斯加。在加州的海獺族群又被稱為南方海獺或加州海獺，阿拉斯加族群則被稱為阿拉斯加海獺。屬名Enhydra源自希臘文的enhydris，意為「水獺」；種名lutris則源自拉丁文lutra，也是水獺的意思。
出生時身長體重：50-60cm、2-2.5kg
最大身長體重紀錄：雄-1.48m、45kg；雌-1.4m、33kg
壽命：雄-15年；雌-20年
海獺（尤其是阿拉斯加海獺）體型比起同屬鼬科的大部分動物而言都要來得大，其頭部較短而寬闊，口鼻部較為短鈍。上脣與臉頰相當發達，覆有濃密的硬鬚。後腳掌大而呈鰭狀，有蹼；前掌呈圓形，海獺用它來抓取食物、理毛、與使用各種用來敲開貝殼用的工具。尾長而扁平，呈槳狀。成年雄性在頭部與頸部較雌性粗壯。阿拉斯加海獺體型比加州海獺來得大而粗壯。上、下顎各長有8對牙齒。
除了鼻尖與腳掌，海獺全身覆蓋著濃密的毛。牠們有1層緊密、呈暗褐色至紅棕色的下層絨毛，而其針毛（guard hair，用以保護下層細密絨毛的粗長外毛）較疏鬆，呈淺褐色至黃棕色，特別是在臉部與頭部。初生幼獸有淡而呈暗黃色的毛皮，其針毛在數星期後會轉為淺黃色。
海獺分布於北太平洋近岸水域，由日本北部至堪察加半島沿岸，往東經阿留申群島與阿拉斯加灣南岸，沿北美太平洋海岸至下加利福尼亞。加州海獺（E. l. nereis）的分布範圍由加州北部往南至下加利福尼亞。阿拉斯加海獺（E. l. lutris）的分布範圍自白令海西部的司令群島，沿勘察加半島東南部海岸至千島群島，最南達日本北部。另一亞種E. l. kenyoni同樣被稱為阿拉斯加海獺，其分布範圍由阿留申群島與普里比洛夫群島往東至阿拉斯加半島，以及加拿大的卑詩省、美國的華盛頓州與奧勒岡州等地的海岸。
海獺棲息於多種海岸棲地，其範圍由岸石海底和海岸線至沙或泥質的海底。多生活於水深40公尺以內的範圍，但經常會移動至更深的海域以覓食或進行季節性的移動。
海獺行一夫多妻制，雄海獺會在雌性與幼獸附近的水域建立自己的勢力範圍，在1次繁殖季中可能會與數隻雌海獺交配。在交配的過程中，雄海獺經常會咬雌海獺的鼻子；性成熟的雌海獺在繁殖季期間鼻子會充血，較老的雌性會有明顯的傷痕。雌海獺終年可生產。在加州，大多數幼獸在12月至隔年2月間生產，而阿拉斯加族群的產期則多半為5至6月。懷孕期約9至10個月，雌性會哺育幼獸約6個月，有時可達一年之久，之後便突然斷奶並遺棄牠們。哺乳期間雌海獺會照常覓食，幼獸約6個星期大時即開始在淺水域學習如何覓食。
海獺的食物依其地點的物理與生態條件而有所不同。在岩岸地區，海獺會選擇較大型的食物，包含龍蝦、海膽、與鮑魚等，以獲取最多的能量；在沙質海岸由於食物較少且較難尋獲，海獺也會取食多種穴居的無脊椎動物，如蛤蜊等小型貝類。在其分布範圍內，海獺通常在水深不超過40公尺的海域覓食，而未成年雄性有時會到較深的水域。海獺以使用工具進食而著名，在海底捕獲蚌殼或龍蝦等獵物後通常會攜帶一塊石頭到海面，將石頭當作砧板來敲開海膽與貝類的硬殼。牠們會把石頭平放在胸腹間，然後用圓圓的前掌抓著獵物敲擊將獵物的殼敲開。
在1741年商業捕獵開始以前，海獺的分布相當廣泛，估計當時的數量約在150,000至300,000隻之間。直到1911年由美國、日本、俄羅斯、與英國協議通過國際協定禁止捕捉海獺時，海獺的數量已經減少到只剩下數千隻。在大部分區域海獺皆回復良好，但到了1990至2000年間因不明原因而造成數個族群的數量減少。至1990年代早期，阿拉斯加族群的數量估計約有10,000隻，但在1990年代中、晚期於阿留申群島一帶急劇地減少，確實原因仍不明，部分科學家認為可能是虎鯨捕食的結果。加州族群數量也在下降中，1995年估計約2,377隻，至2000年剩約1,700隻，在美國瀕臨絕種動物條例（U.S. Endangered Species Act）中被列為「受威脅種」，而在1977年的海洋哺乳類保護條例（Marine Mammal Protection Act）中列為「枯竭種」。牠們的危機在於本身為小族群，加上受到漁網與加州中部海岸的原油外洩汙染等威脅。在1980年代於加州南部曾有重建加州海獺族群的計畫，但復育後野放的海獺不是回到中部加州的原居地，就是死於人為因素或失蹤。同一時間，在1990年代早期於聖米高島建立了小型的自然棲地，至1990年代晚期已有部分數量沿加州海岸往南移動至康塞普申角。
海獺（學名Enhydra lutris）是食肉目動物中最適應海中生活的物種，很少在陸地或冰上覓食，大半的時間都待在水裡，連生產與育幼也都在水中進行。大部分時間裡，海獺不是仰躺著浮在水面上，就是潛入海床覓食。當牠們待在海面時，幾乎一直在整理毛皮，保持它的清潔與防水性。科學家已辨識出三個不同的亞種，其中之一位於美國的加州，另二者皆位於阿拉斯加。在加州的海獺族群又被稱為南方海獺或加州海獺，阿拉斯加族群則被稱為阿拉斯加海獺。屬名Enhydra源自希臘文的enhydris，意為「水獺」；種名lutris則源自拉丁文lutra，也是水獺的意思。
ワシントン条約附属書II 分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 哺乳綱 Mammalia 目 : 食肉目 Carnivora 科 : イタチ科 Mustelidae 亜科 : カワウソ亜科 Lutrinae 属 : ラッコ属Mustera lutris Linnaeus, 1758[3][4]
Lutra gracilis Bechstein, 1800[4]
Enhydra marina Fleming, 1822[6]
Lutra stelleri Lesson, 1827[4]
Latax lutris nereis Merriam, 1904[6]
ラッコ(Enhydra lutris)は、食肉目イタチ科ラッコ属に分類される食肉類。現生種では本種のみでラッコ属を構成する[4]。
イタチ科のうちで水棲に進化したのがカワウソ類（カワウソ亜科）であるが、その中から海洋に進出して、陸に依存しないでも棲息可能なまでの本格的な適応[注釈 1]を遂げた唯一の現生種[注釈 2]が、ラッコ属であり、ラッコである。氷河期を迎えた北太平洋西部海域におけるコンブの出現と適応放散がもたらした新たな生態系が、ラッコの出現および適応放散と密接に関係すると考えられている[要出典]。
アメリカ合衆国（オレゴン州沿岸部、アラスカ州南岸）、カナダ（ブリティッシュコロンビア州沿岸部）、ロシア東部[3]
模式標本の産地（基準産地・タイプ産地・模式産地）はカムチャッカ（コマンドル諸島とする説もあり）[6]。以前は北海道（日本）から千島列島・カムチャッカ半島・コマンドル諸島・アリューシャン列島・アラスカ半島およびアラスカ南岸・バハカリフォルニア半島（メキシコ）にかけて分布していた[3]。近年ではオレゴン州とカリフォルニア中部にかけてなどの分布が途切れている範囲があり、日本やメキシコでは散発的な記録があるのみとなっている[3]。分布の北限は北極海の氷域で、南限はカリフォルニアとオオウキモ（ジャイアントケルプ）の分布と一致している[9]。
体長100 - 130センチメートル[8]。尾長25 - 37センチメートル[8]。体重オス22 - 45キログラム、メス15 - 32キログラム[8][9]。イタチ科最大種[9]。尾は短く扁平[7][8]。尾の基部には臭腺（肛門腺）を持たない。体毛密度が高く、哺乳類のなかでも最も高い部類に入る。1平方センチメートルあたり10万本以上の柔らかい下毛（綿毛）が密生する[9]。8億本もの体毛が全身に生えている[8]。潜水する時も綿毛の間に空気の層ができることで、寒冷な海洋でも生息することができる[8][9]。これは6cm2の皮膚にヒトの頭髪すべてが生えているのと同等である。全身をくまなく毛繕いするために柔軟な体、皮膚を具えている。体色は赤褐色や濃褐色・黒と変異が大きく、頭部や喉・胸部は灰色や黄白色[8]。吻部には洞毛が密生する。幼獣は全身が黄褐色、亜成獣は全身が濃褐色の体毛で被われる。
吻端の体毛がない裸出部（鼻鏡）は菱形[8]。臼歯は扁平で幅広く、貝類や甲殻類を噛み砕くことに適している[8]。大臼歯は大型で丸みを帯び、固い獲物を噛み砕くことに適している。前肢は小型で、指の境目は不明瞭[8]。爪は引っ込めることができる[8]。後肢は鰭状[7][8]。 前肢は短く、後肢は大型。指趾の境目は不明瞭で、後肢は鰭状になる。水分は海水を飲むことで補い、浄化のため腎臓の大きさはカワウソ類の平均的な大きさの2倍にもなる。
以下の分類はMSW3(Wozencraft,2005)に従う[5]。
海洋の沿岸部に生息し、主に海岸から1キロメートル以内の場所に生息する[8]。主に岩場が近くにあり、海藻が繁茂した環境に生息する[9]。海岸から10km以内の沿岸域に生息する。陸上に上がることは稀であるが、天候が荒れた日には上がることもある。単独で生活するが[8]、繁殖期にはペアで生活する[9]。休息時には数十頭から数百頭の個体が集合することもある[9]。数十頭からなる群れを形成し、生活する。昼行性で、夜間になると波のない入江などで海藻につかまって休む[9]。生息密度が高く人間による攪乱のない地域では、陸上で休むこともある[9]。夜間になると海藻を体に巻きつけて海流に流されないようにして休む。防寒効果を維持するため、頻繁に毛繕いをし、毛皮を清潔に保っている。幼獣の毛繕いは母親が行う。主に水深20メートルまで潜水するが、水深97メートルまで潜水した例もある[9]。主に52 - 90秒間の潜水を行うが、最長で約4分の潜水を行った例もある[8]。
貝類、甲殻類、ウニ類などを食べる[7]。これらがいなければ魚類を食べることもある[7]。獲物は前肢で捕えることが多い[9]。硬い獲物は歯や前肢を使い、中身をこじあけて食べる[9]。貝類やウニ類は胸部や腹部の上に石を乗せ、それに叩きつけて割り中身だけを食べることもある[9]。このため霊長類を除いた道具を使う哺乳類として紹介されることもある[9]。ただし、他の海獣に比べると泳ぎが上手ではないため、泳いでいる魚を捕らえるのは苦手[11]。海中で獲物を捕らえ、水面まで運んでから食べる。貝類を食べる際には胸部に石や別の貝類を乗せ、それらに貝殻を打ちつけ叩き割ってから下顎の門歯で中身をこじ開けて食べる。サル目を除いた哺乳類では本種のみ道具を使う例が報告されている。亜種カリフォルニアラッコでは道具を使い貝類を割る行動が比較的確認されているものの、主に柔らかい獲物を食べる亜種アラスカラッコでは道具を使って貝類を割ることは稀とされる。なお、動物園などで飼育されているラッコの場合は自然界には無い道具を使用するほかに水槽のガラスに貝殻を叩きつけることも確認されており、日本の豊橋総合動植物公園では強化ガラスを叩きつけすぎて強化ガラスにヒビが入った例も確認されている。また貝類を食べる際の石等の道具や食べ切れなかったアサリ等はわき腹のたるみをポケットにして、しまいこんでおく癖がある。
ラッコが長く生息する海域ではウニが食い尽くされて、主に貝類を捕食するようになるといわれる。そういった生態から漁業被害を訴えられることもあるが、ウニが増えるとコンブなどの海藻が食い尽くされる弊害があり、ラッコが生息することでそれを防ぐ効果もある（キーストーン捕食者の例も参照） 。
繁殖様式は胎生。交尾、出産は海上で行う。春になると雄は雌に交尾のアピールをし、雌の承諾が得られると並んで仰向けになって波間に浮かぶ。雄は交尾の際、体勢を維持するために雌の鼻を噛む。たいていはすぐに治る軽症で済むが、稀に傷が悪化し、食物を食べられなくなることなどで命を落としてしまうケースもある。雄は交尾が済むと別の雌を探しにいき、子育てに参加することはない。 妊娠期間は6か月半から9か月[8]。妊娠期間はおよそ8- 9か月。1回に1頭、まれに2頭の幼獣を産む[7][9]。腹の上に仔を乗せながら、海上で仔育てを行う。幼獣は親が狩りをしている間、波間に浮かんで親が戻ってくるのを待つ。このときは無防備になり、ホホジロザメに約1割の幼獣が捕食されてしまう。幼獣は親から食べられる物の区別や道具の使い方を習う。成長したラッコは気に入った特定の石を保持し、潜る際には錘（おもし）に使う。
ラッコに関する最初の学術的な記録は、博物学者ゲオルク・シュテラーの1751年のフィールドノートに記されており、学名は1758年、博物学者カール・フォン・リンネによって著書『自然の体系 』に記載されたことで正式のものとなった[12]。 元々の学名はLutra marina （「海のカワウソ」の意）であり、転々と有効名を変えた後、1922年になってようやく現在の学名Enhydra lutrisが受け入れられた[13][要検証 – ノート]。
属名 Enhydra は古代ギリシア語: εν 「?の中で、中に」 + ?δωρ 「水」の合成[注釈 3]、 種小名 lutris はラテン語で「カワウソ」を意味する lutra より[注釈 4]。 あわせて、おおざっぱに言って、「カワウソのような水中のもの」といった意図の命名であると思われる。
現在の標準和名「ラッコ」は、近世の日本における標準的な本草学名に由来し、さらにそれはアイヌ語で本種を意味する"rakko"にまで起源を辿れる。
その「ラッコ」発音の高低アクセントは頭部にあったが、現在は平坦ないし語尾に付ける事例が多い[注釈 5]。
![[icon]](http://ja.wikipedia.org/wiki/%E3%83%95%E3%82%A1%E3%82%A4%E3%83%AB:Wiki_letter_w_cropped.svg){kind=small}
英語ではsea otter[14]（意：海のカワウソ）の名が一般的に慣用されている（1655-1665年初出[14]）。学術的に用いられることが多いのはsea beaver（意：海のビーバー）である（ただしこの語が指すのはビーバー類ばかりということではない）[15][要検証 – ノート]。
毛皮が利用されることもあった。18世紀以降にロシア人が東方進出した理由の一つに本種の毛皮採集が挙げられる[9]。
18 - 19世紀の乱獲によってブリティッシュコロンビア州・ワシントン州・オレゴン州の個体群は絶滅した[6]。近年は石油流出による影響（被毛が水を弾かなくなる・それによる低体温症・摂取することによる消化器系の障害など）、漁業による混獲により生息数が減少している[3]。1989年のプリンスウィリアムス湾でのタンカー座礁事故によって原油が流出し、1,016頭以上の本種の死亡が確認されている[9]。悪天候やエルニーニョ現象などの気候変動に伴う食物の変動、およびそれに伴う幼獣の餓死による影響も懸念されている[3]。アラスカやアリューシャン列島ではキタオットセイ・トド・ゼニガタアザラシなどの鰭脚類が減少したことによりそれらを捕食していたシャチが本種を襲うことが増加し、生息数が減少している[3]。カリフォルニアではトキソプラズマなどの感染症の蔓延により生息数が減少している[3]。1977年にカワウソ亜科単位でワシントン条約附属書IIに掲載されている（亜種E. l. nereisを除く）[2]。2004 - 2012年における生息数は125,831頭と推定されている[3]。
毛皮目的の乱獲により、20世紀初頭にはラッコの個体数は絶滅寸前にまで減少した。アラスカではカリフォルニアアシカが乱獲などによって激減したことで、それを主要な捕食対象としていた当海域のシャチが食うに困って対象をラッコにシフトし、これによって90%近くを捕食してしまうという事態も起きた。その後、野生生物に対する意識が保護へと大変換する時代に入ると、以後は生息数を徐々に回復していった。
鰭脚類などと比べると体が小さく皮下脂肪が相対的に薄いため、体毛が油で汚染されることで防寒効果が低下して凍死し、また、体毛の間に蓄えられた空気がなくなり、浮力が減少して溺死したのである。
アワビ、ウニなどを捕食する害獣と見なされることもある。国際条約などで保護動物となっている場合が多いので地域の都合で駆除などができない。
シートン動物記によると、本来は海辺で生活する陸棲動物であり、日光浴をしている群れをごく当たり前に見ることができたらしい。その頃は人間に対する警戒心も無かったため、瞬く間に狩り尽くされてしまい、現在のような生態になったと記されている。
日本では平安時代には「独?」の皮が陸奥国の交易雑物とされており、この独?が本種を指すのではないかと言われている。陸奥国で獲れたのか、北海道方面から得たのかは不明である。江戸時代の地誌には、三陸海岸の気仙の海島に「海獺」が出るというものと[16]、見たことがないというものとがある[17]。かつて千島列島や北海道の襟裳岬から東部の沿岸に生息していたが、毛皮ブームにより、H・J・スノーらの手による乱獲によってほぼ絶滅してしまった。このため、明治時代には珍しい動物保護法「臘虎膃肭獣猟獲取締法（明治45年法律第21号）」が施行され、今日に至っている。
現在でも時折、千島列島などから来遊し、北海道東岸で目撃されることがあるが、定着するまでには到っていない。2003年頃から襟裳岬近海に、2010年頃から納沙布岬近海に、それぞれ1頭のラッコが定着したが、ウニなどを大量に食べることから漁業従事者は被害（食害）を問題視している。
ラッコ(Enhydra lutris)は、食肉目イタチ科ラッコ属に分類される食肉類。現生種では本種のみでラッコ属を構成する。
イタチ科のうちで水棲に進化したのがカワウソ類（カワウソ亜科）であるが、その中から海洋に進出して、陸に依存しないでも棲息可能なまでの本格的な適応を遂げた唯一の現生種が、ラッコ属であり、ラッコである。氷河期を迎えた北太平洋西部海域におけるコンブの出現と適応放散がもたらした新たな生態系が、ラッコの出現および適応放散と密接に関係すると考えられている[要出典]。
해달(한국 한자: 海獺, 학명: Enhydra lutris, sea otter)은 북태평양 북안과 동안에 서식하는 해양 포유류이다.[2] 다 자란 해달의 몸무게는 14-45Kg이며, 이는 족제빗과의 종 중 아주 무거운 편이지만 해양 포유류에 비할 수 없을 만큼 가볍다. 다른 해양 포유류와는 달리 해달의 보온장치는 지방질이 아니라 매우 두꺼운 털가죽이다. 땅에서 걸을 수 있지만 땅을 한 번도 밟지 않고 일생을 보내는 것이 가능하다.
해달은 해안지역에 서식하며 먹이를 위해서는 해면으로 잠수한다. 주식은 성게, 연체동물, 갑각류, 물고기 등이다. 이들의 식성과 먹는 방식은 여러 방면에서 특이하다. 우선 도구를 사용하는 몇 안 되는 동물이라는 점인데 바위를 이용해 조개 등을 깨는 습성에서 볼 수 있다. 서식지에서 해달은 성게 수를 조절하는 데에 중요한 역할을 하며, 이들의 숫자가 줄면 해초 숲이 성게에 의해 초토화될 수도 있다. 해달의 식단 중 인간이 섭취하는 종도 있으므로 어부와의 충돌이 일어나기도 한다.
해달의 개체 수는 털을 위한 남획 전 15만 마리에서 30만 마리였지만 1741년과 1911년 사이에 이루어진 사냥 때문에 개체 수가 1,000 ~ 2,000마리로 줄었으며 분포지역 또한 줄어들게 되었다. 국제적으로 사냥을 금지하고 재도입 계획으로 개체 수는 늘어나 이제는 한때 차지하던 서식지의 66%를 차지하고 있다. 해달의 회복은 종의 회복에 관한 예를 들 때 캘리포니아의 귀신고래와 함께 성공 사례로 거론된다. 하지만 알류샨 열도와 캘리포니아의 해달 개체군은 감소하는 등 아직도 위험에 놓여 있다. 이러한 이유로 해달은 여전히 멸종 위기종으로 분류되고 있다.
해달의 쌍둥이는 매우 드물게 태어나며, 태어나도 어미가 두 마리를 모두 키울 여력이 없어 대개 한 마리를 버리게 된다.[3]
해달을 다룬 최초의 과학적 서술은 게오르크 빌헬름 스텔러가 1751년에 쓴 야장(野帳; feildnote)에서 발견할 수 있다. 이후 1758년에는 칼 폰 린네의 《자연의 체계》에서 해달을 다룬 것을 찾을 수 있다.[4] 이때 최초 학명은 Lutra marina였고, 수많은 변경을 거쳐 1922년에 Enhydra lutris로 학명이 확정되었다.[5] 속명 Enhydra의 어원은 고대 그리스어 en/εν과 hydra/ύδρα로, "물속"이라는 뜻이다.[6] 종명은 라틴어 lutris로, "수달"이라는 뜻이다.[7] 옛날에는 "바다비버"라고 불린 적도 있었으나[8] 사실 비버와는 근연관계가 멀다. 한편 서남안에 서식하는 바다수달(Lontra felina)이라는 진귀한 수달종이 따로 있는데, 해달과 구분할 필요가 있다. 수달류의 동물은 대부분 민물에 서식하지만 해달과 바다수달은 특이하게 해양 연안에 서식한다. 현재는 멸종한 바다밍크(Neovison macrodon)가 족제비과로서 역시 해양 환경에 적응한 종으로, 북아메리카 북동부에 서식했다.
해달은 족제비과 동물 중 아주 무거운 축이다(신장은 큰수달이 더 길지만 훨씬 몸매가 날씬하다).[9] 족제비과에는 13종의 수달류 동물과 족제비류, 오소리류, 밍크류 등의 육상 동물들이 포함되어 있다. 족제비과 동물이면서 은신처나 소굴을 파지 않고, 제 기능을 하는 항문선이 없다는 점에서 해달은 특이하다.[10] 또한 해달은 물 밖으로 나가지 않고도 평생을 살 수 있다.[11] 해달속(Enhydra)의 유일한 종으로서, 해달은 다른 족제비과 동물과는 상당한 차이가 있어 1982년까지만 해도 과학자들이 해달이 바다표범과 가까운 근연이라고 생각했을 정도였다.[12] 유전적 분석 결과 해달 및 그 가장 가까운 현생 근연종인 얼룩목수달, 유럽수달, 민발톱수달, 작은발톱수달이 약 5백만 년 전의 공조상을 가지고 있음이 밝혀졌다.[13]
화석 증거에 따르면 해달속 계통은 북태평양에서 약 2백만 년 전에 분리되었으며, 현재는 멸종한 Enhydra macrodonta 종과 현대 해달인 Enhydra lutris 종이 발생하였다.[5] 해달은 홋카이도 북부와 러시아에서 최초로 진화하여 알류샨 열도, 알래스카 본토를 걸쳐 동쪽으로 퍼져나갔고, 그 뒤 남쪽으로 방향을 틀어 북아메리카 해안으로 퍼져나갔다.[14] 물속으로 들어간 것이 대략 5천만 년, 4천만 년, 2천만 년 전인 고래류, 해우류, 기각류와 비교하면 해달은 해양성 포유류계의 상대적 신참자라고 할 수 있다.[15] 하지만 새끼를 치기 위해서 지면이나 빙상 위로 올라가야 하는 기각류와 비교하면 해달이 해양 생활에 더욱 적응한 종이라 할 수 있다.[16]
현재까지 3개의 아종이 발견되었다. 신체 크기 및 두개골과 치아 구조에서 차이점이 있는데, 다음과 같다.[9][17]
오리건주 서안에 해달을 재도입하려는 시도는 성공적이지 못했다. 하지만 1969년에서 1970년에 걸쳐 워싱턴주 서안에 해달을 재도입한 것은 매우 성공적이었으며 그 후 해달의 서식지가 넓어지고 있다. 이제는 후안데푸카 해협까지 그 서식지가 확장되었으며, 필라포인트에서도 해달을 볼 수 있을 정도로 서식지가 동쪽으로 확장되었다. 때때로 샌환 제도와 퓨젓사운드만 북안에서 발견되는 개체도 있다.
† 일본수달
해달은 해양 포유류로서는 아주 작은 종 중 하나이지만 족제비과 동물 중에서는 아주 무거운 축에 든다.[11] 수컷 해달의 체중은 22킬로그램~45킬로그램(49파운드~99파운드) 정도이며, 신장은 1.2미터~1.55미터(3피트 10인치~4피트 10인치) 정도인데, 체중 54킬로그램(120파운드)까지 나가는 표본이 기록된 바 있다.[22] 암컷은 그것보다 작아서, 체중은 14킬로그램~33킬로그램(31파운드~73파운드), 신장 1.0미터~1.4미터(3피트 3인치~4피트 7인치) 정도이다.[23] 해달의 수컷은 음경골이 매우 크고 묵직하며 위쪽으로 굽어 있다. 그 길이는 150밀리미터(5.9인치), 음경골 뿌리는 15밀리미터(0.59인치) 정도이다.[24]
대부분의 해양 포유류와 달리 해달은 고래지방을 가지고 있지 않으며, 대신 유달리 두꺼운 모피를 통해서 체온을 유지한다.[25] 해달의 털은 1평방센티미터 당 150,000가닥(1평방인치당 거의 백만 가닥) 이상 나 있으며, 해달의 모피는 그 어떤 동물보다도 털이 조밀하게 나 있다.[26] 해달 모피는 방수가 되는 길다란 보호털과 그 아래 짧은 잔털로 이루어져 있는데, 보호털이 물을 막아줌으로써 아래의 조밀한 잔털층이 마른 상태를 유지한다. 때문에 차가운 물이 피부에 직접 닿는 일이 없으며 열 손실을 제한할 수 있다.[23] 해달은 털갈이 철이 따로 없고, 매번 조금씩 탈모하고 계속 털이 나기 때문에 연중 내내 모피가 두터움을 유지한다.[27] 보호털의 방수 기능은 철저한 청결함에 달려 있기 때문에, 해달은 몸 어느 부위의 털이든지 닿아서 그루밍할 수 있는 능력을 가지고 있다. 피부가 늘어져 있으며, 골격이 희한할 정도로 유연한 덕분이다.[28] 모피의 색깔은 보통 진한 갈색에 은빛 회색의 얼룩이 나 있는데, 노란색이나 쥐색 계통의 갈색도 있고, 개중에는 거의 새까만 색도 있다.[29] 성체 해달은 머리, 목, 가슴의 털 색깔이 다른 부위보다 더 밝은 색을 띤다.[29]
해달은 해양 환경에 여러 모로 적응한 모습을 보인다. 조그만 귀와 콧구멍은 열었다 닫았다 할 수 있다.[30] 뒷발은 길고 넓적하며 반반하기 때문에 헤엄칠 때 상당한 추진력을 낼 수 있게 해 준다.[31] 뒷발은 그 다섯째 발가락이 가장 길다. 이 발가락 덕분에 누워서 헤엄칠 수 있지만 걷는 것은 어려워한다.[32] 꼬리는 짧고 두꺼우며 약간 넓적한데 근육질이다. 짧은 앞발에는 오므릴 수 있는 갈고리발톱들이 나 있으며, 발바닥에 거칠거칠한 육구가 붙었기 때문에, 미끄러운 먹이를 잡기 용이하다.[33]
수중에서 해달은 꼬리와 뒷발을 비롯한 몸의 뒤쪽 부분을 위아래로 흔들어서 앞으로 나아간다.[31] 그리고 그 속도는 최대 시속 9킬로미터(시속 5.6마일)에 이른다.[9] 물속으로 들어가면 해달은 짧은 앞다리를 가슴에 딱 붙여 포개어 몸을 길고 유선형으로 만든다.[34] 한편, 수면 위로 올라오면 해달은 배를 드러내고 누워서, 발을 노 젓듯 움직이고 꼬리를 옆으로 흔들면서 떠다닌다.[35]
휴식을 취할 때는 사지를 모두 오므려 몸통에 접어 붙이고 체온을 보존한다. 반대로 날씨가 너무 더울 때는 뒷발을 물속에 넣어서 몸을 식히기도 한다.[36] 해달의 몸은 부력이 매우 커서 물에 잘 뜨는데, 이것은 해달의 폐활량이 매우 큰 것과(비슷한 덩치의 육상 포유류의 2.5배 정도이다)[37] 모피 속에 공기가 찬 것 때문에 그러한 것이다. 해달은 땅으로 올라오면 걸음걸이가 굴러다닐 듯 어설프지만 껑충껑충 뛰어서 도망갈 수는 있다.[32]
물이 어둡거나 탁할 때 해달은 길고 매우 민감한 수염과 앞발의 촉각으로 먹이를 찾는다.[11] 연구자들은 해달에게 잘 보이는 위치에서 연구진이 해달에게 접근했을 때, 해달 쪽으로 바람이 불면 해달이 보다 빠르게 반응하는 것에 주목했다. 이것은 해달의 후각이 시각보다 경고 감각으로서 더 중요하게 작용한다는 것을 시사한다.[38] 또 다른 관찰에서 밝혀진 바로는 해달의 시력은 물 위에서나 물속에서나 도움이 되는 수준이기는 하지만 물개류만큼 눈이 좋은 것 같지는 않다.[39] 청력은 특별히 좋은 편도 나쁜 편도 아니다.[40]
성체의 이빨은 32개이고, 그중 어금니는 둥글납작하여 음식을 잘라내기보다는 부수는 데 적합하다.[41] 아랫앞니가 세 쌍이 아니라 두 쌍인 육식성 동물은 기각류와 해달뿐이다.[42] 성체 해달의 치열은 3.1.3.12.1.3.2이다.[43]
해달의 기초 대사율은 비슷한 크기의 육상 포유류보다 2~3배 높다. 해달은 차가운 물속 환경에서 열 손실에 대응하기 위해 엄청난 열량을 태워야 하고, 매일 자기 체중의 25~38% 무게의 먹이를 먹어야 한다.[44][45] 소화 효율은 80~85% 정도이며,[46] 먹은 먹이는 3시간 정도면 소화가 끝나고 배설된다.[25] 수분은 대부분 먹이를 먹으면서 함께 섭취하는데, 다른 해양 포유류와 달리 바닷물을 마시기도 한다. 신장이 비교적 크기 때문에 바닷물에서 맹물을 얻어내고 진한 오줌을 배설한다.[47]
해달은 주행성 동물이다. 해가 뜨기 한 시간쯤 전 아침부터 먹이를 잡아먹기 시작하고, 한낮 동안에는 쉬거나 잠을 잔다.[48] 오후가 되면 몇 시간 동안 또 먹이를 잡아먹다가 해가 지기 전에 그만두고, 한밤중 즈음에 다시 먹이를 잡아먹기도 한다.[48] 새끼를 데리고 있는 암컷은 특히 밤에 먹이를 먹는 경향이 있다.[48] 해달을 관찰한 결과 먹이를 찾고 잡아먹는 데 투자하는 시간은 하루에 24~60% 정도였으며, 이것은 서식지에 먹이가 얼마나 풍부한지에 따라 정해지는 것 같다.[49]
해달은 많은 시간을 투자해서 그루밍을 한다. 그렇게 함으로써 털을 깨끗이 하고, 엉킨 털을 풀고, 빠진 털을 제거하고, 털에서 물을 짜내고 털 속으로 공기를 통하게 한다. 관찰하는 도중 해달이 몸을 긁는 것이 보이기도 하는데, 털 속에 이라든가 다른 기생충이 있는지 여부는 밝혀지지 않았다.[50] 먹이를 먹을 때 해달은 물속에서 몸을 틈틈이 굴리는데, 털에 묻은 음식 찌꺼기를 씻어내기 위한 것으로 보인다.[51]
해달은 짧은 시간 잠수하여 먹이를 사냥하는데, 종종 해저까지 내려간다. 약 5분 이상 숨을 참을 수 있지만[30] 보통 1분 정도 잠수하고, 아무리 길어도 4분 이상 잠수하지는 않는다.[23] 해달은 돌을 들었다 뒤집을 수 있는 유일한 해양 동물로, 먹이를 찾기 위해 앞발로 돌을 들고 뒤집는다.[51] 또한 해달은 수초에 붙어 있는 달팽이류 등 생물을 떼어내거나 조개를 찾기 위해 바닷속 진흙을 뒤질 수도 있다.[51] 또한 이빨보다 앞발을 사용하여 물고기를 사냥하는 유일한 해양성 포유류이기도 하다.[25]
양 앞다리 밑에는 각각 헐거운 살주머니가 있는데, 이 주머니는 가슴을 가로질러 이어져 있다. 해달은 이 주머니 안에 (먼저 왼쪽부터) 먹이를 모아서 수면으로 올라온다. 특이하게 주머니 안에 돌도 넣어 오는데, 이것은 조개류의 껍데기를 까부숴 열기 위한 것이다.[52] 그리고 해달은 물 위에 누운 채 떠서, 앞발로 먹이를 찢은 뒤 입으로 가져가서 먹는다. 작은 홍합 따위는 껍데기째 씹어 삼키기도 하지만 보다 큰 것은 속살을 비틀어 빼내 먹는다.[53] 이때 아랫앞니를 사용해 조개의 속살을 꺼내려고 한다.[54] 가시로 덮여 있는 성게를 먹을 때는 가시가 가장 짧은 성게 아랫면을 물어뜯는다. 그리고 성게의 부드러운 속살을 껍데기 속에서 핥아 빼먹는다.[53]
해달은 먹이를 사냥하고 먹을 때 돌을 사용하는, 즉 도구를 사용하는 몇 안 되는 포유류 동물이다.[55] 단단한 조개를 열기 위해 조개를 가슴 위에 올려놓고 양발로 돌을 들어 조개를 요란하게 두드린다. 해달이 전복을 돌덩어리에서 떼어내려고 돌멩이로 망치질하듯 전복을 찍어대기도 한다. 관찰 결과 그 타격 속도는 15초 동안 45번 정도이다.[23]
성체든 유체든 먹이 사냥은 혼자 하지만 해달은 휴식을 취할 때는 래프트(raft)라는 동성(同性) 무리와 함께 하는 경향이 있다. 래프트는 대략 10~100마리의 해달로 이루어져 있으며, 수컷 래프트가 암컷 래프트보다 규모가 크다.[57] 현재까지 발견된 래프트 중 가장 큰 것은 2000마리 이상의 해달들이 모여 있었다. 휴식하거나 먹이를 먹을 때 먼 바다로 떠내려가지 않기 위해 해달은 다시마류 해초에 자기 몸을 묶는다.[58]
번식 세력권을 유지하고 있으며 암컷들에게 선호받는 수컷이 짝짓기를 하게 된다.[59] 대부분의 서식지에서 가을이 짝짓기의 절정기이며, 수컷은 자기 세력권을 봄부터 가을까지만 지키고 있는다.[59] 이 기간 동안 수컷은 다른 수컷을 쫓아내기 위해 세력권의 경계를 순찰하는데,[59] 실제로 싸움으로 번지는 일은 드물다.[57] 성체 암컷은 수컷들의 세력권 사이를 자유로이 오갈 수 있는데, 대략 5 대 1의 비율로 암컷의 개체수가 수컷보다 더 많다.[59] 자기 세력권을 가지지 못한 수컷들은 자기들끼리 모여서 수컷만 있는 큰 무리를 이루고,[59] 암컷들의 구역을 헤집고 다니면서 짝짓기 상대를 찾는다.[60]
해달은 다양한 음성 행동을 보인다. 새끼의 울음소리는 갈매기의 것과 비교되기도 한다.[61] 암컷은 만족했을 때 구구구 거리는 소리를 내고, 이에 비해 수컷은 꿀꿀거리는 소리를 낸다.[62] 고통을 받거나 겁을 먹은 성체는 휘파람 소리, 쉬익 하는 새는 소리를 내고, 극단일 때에는 비명을 지르기도 한다.[61][63]
해달이 장난기 많고 사교적인 동물이긴 하지만 진정한 의미에서의 사회적 동물로는 취급받지 못한다.[64] 해달은 대부분의 시간을 혼자 보내고, 각각의 성체 해달은 사냥, 그루밍, 방어 등의 면에서 필요한 것을 스스로 충족할 수 있다.[64]
해달은 일부다처이다. 수컷 한 마리가 여러 암컷 동반자를 가진다. 하지만 발정기의 암컷과 그 짝이 며칠에 걸쳐 잠시 암수 한 쌍의 짝을 이루기도 한다.[51] 짝짓기는 물속에서 이루어지며 다소 거칠다. 수컷은 암컷의 코와 주둥이를 물어뜯어 흉터를 남기고, 어떤 때는 암컷의 머리를 물속에 처박기도 한다.[9] 최소 한 마리의 암컷이 코의 감염으로 인해 사망했음이 보고되어 있다.[65]
출산은 연중 일어나는데, 북방 개체군은 5월과 6월 사이, 남방 개체군은 1월과 3월 사이에 절정을 이룬다.[66] 해달은 착상 지연이 가능한 동물이기 때문에 임신 기간은 4개월에서 12개월까지 다양하게 나타난다. 착상 이후에는 4개월 동안 새끼를 배고 있는다.[66] 캘리포니아의 해달은 매년 새끼를 치는데, 그 빈도가 알래스카의 해달의 두 배 정도 높다.[67]
출산은 보통 물속에서 이루어지며, 한 배에 한 새끼를 낳고 막 태어난 새끼의 몸무게는 1.4~2.3킬로그램(3~5파운드)이다.[68] 2% 확률로 쌍둥이를 낳기도 한다. 하지만 그럴 경우 대개 쌍둥이 중 한 마리만 살아남는다.[9] 새끼는 태어나자마자 눈을 뜰 수 있고, 이빨 열 개가 보이고, 두꺼운 모피를 두르고 있다.[69] 어미는 태어난 새끼를 몇 시간 동안 핥고 부풀린다. 그루밍이 끝나면 새끼의 털 속에 공기가 들어가서 물 위에 코르크처럼 떠 있을 수 있다. 하지만 잠수는 하지 못한다.[70] 새끼의 솜털은 13주가 지나면 없어지고 성체의 털과 같은 새 털이 난다.[4]
수유 기간은 캘리포니아 개체군은 6~8개월, 알래스카 개체군은 4~12개월 정도 계속된다. 동시에 1~2개월 정도 지나면 먹이 조각을 조금씩 주기 시작한다.[72] 복부의 유두에서 분비되는 해달의 젖은 지방이 풍부하여 족제비과 동물의 젖보다는 다른 해양성 포유류의 그것과 유사하다.[73] 새끼는 어미의 지도 아래 헤엄과 잠수를 연습하여 수 주가 지나면 바다 밑바닥까지 닿을 수 있다. 새끼가 처음 잡아오는 것은 알록달록한 불가사리나 조약돌 따위의 먹거리로서 가치가 없는 것들이다.[52] 그러다 6~8개월이 지나면 새끼는 독립하게 되는데, 먹이가 부족할 경우에는 어미가 새끼를 버릴 수밖에 없게 되는 경우도 생긴다.[74] 반대쪽 극적 사례로, 새끼가 거의 성체만 하게 자랐는데도 여전히 어미에게 보살핌을 받는 일도 있다.[68] 새끼 해달의 사망률은 높은 편으로, 특히 태어나서 첫 번째 겨울을 넘기지 못하고 죽어나간다. 한 추산에서는 태어나서 1년을 넘기는 새끼는 전체의 25%에 불과했고,[74] 경험이 많은 어미가 낳은 새끼들의 생존률이 높았다.[75]
새끼를 먹이고 키우는 모든 일은 암컷이 도맡아 한다. 또한 가끔 고아가 된 새끼를 거두어 키우는 것도 목격된다.[76] 2010년에 캘리포니아 앞바다에서 홀로 떨어진 생후 5주의 새끼 암컷 해달을 몬트레이베이 수족관으로 데려왔더니 나이 9살의 암컷 해달이 먹는 법, 헤엄치는 법, 그루밍하는 법을 가르쳐 주는 것이 관찰되었다.[77][78] 이 새끼 해달(이름 "키트")은 2년 뒤인 2012년 6월에 샌디에이고로 옮겨갔다가 2013년 1월에 몬트레이베이로 돌아왔다.[79] 한편 양어미(이름 "마에")는 키트가 샌디에이고에 가 있던 사이 2012년 11월 17일에 11살로 죽었다.[80][81]
어미 해달의 새끼를 향한 헌신의 수준으로 여러 사람들이 여러 기록을 남긴 바 있다. 어미는 새끼에게 거의 끊임없는 관심을 쏟고, 찬물에 닿지 않도록 가슴에 올려둔 뒤 조심스럽게 털을 그루밍해 준다.[82] 먹이를 잡을 때는 새끼를 물 위에 남겨두고 잠수하는데, 떠내려가지 않도록 켈프류 수초로 묶어 놓는다.[83] 새끼는 잠들어 있지 않다면 어미가 돌아올 때까지 시끄럽게 울어댄다.[84] 새끼가 죽으면 어미는 며칠 동안 새끼의 시체를 계속 데리고 다닌다.[71]
암컷 해달은 태어나고 3, 4년, 수컷은 5년이 지나면 성적으로 성숙한다. 하지만 수컷은 성적으로 성숙했다 해도 그 뒤로 몇 년 동안은 제대로 새끼를 치지 못한다.[85] 한편 포획된 수컷이 19살의 나이에 새끼를 친 바 있다.[68] 야생에서 해달의 최대 수명은 23살 정도이고,[23] 평균 수명은 수컷이 10~15살, 암컷이 15~20살 정도이다.[86] 인간에게 잡혀 사는 해달은 20살을 넘겨 사는 일이 많은데, 시애틀 수족관의 암컷은 28살까지 살다 죽었다.[87] 야생 해달은 그 이빨이 닳는 일이 많고, 이것으로 사육 상태보다 수명이 짧아지는 것으로 보인다.[88]
해달은 수심 15~23미터(50~75피트) 정도의 연안 지역,[89] 즉 해안가에서 1킬로미터(⅔마일) 이내에 서식한다.[90] 해달은 보통 거친 바닷바람을 막을 수 있는 바위투성이 해안지대, 켈프림, 보초 등지에서 찾을 수 있다.[91] 해달은 대부분 암석 기층(基層; substrate) 지역에서 생활하지만 해저가 진흙이나 모래로 이루어진 지역에서도 살 수 있다.[92] 해달은 유빙 사이에서는 생존할 수 있어도 정착빙에서는 살아남을 수 없는 고로, 그 서식지는 얼음으로 인한 북방 한계를 가진다.[93] 해달 개체는 대략 1 킬로미터 길이의 행동 범위를 차지하며, 연중 계속 그 행동권에 머무른다.[94]
해달의 개체수는 한때 150,000마리에서 300,000마리에 달한 것으로 생각되며,[8] 그 서식지는 일본 북부에서 시작하여 멕시코 바하칼리포르니아반도 중부까지 이르는, 북태평양을 가로지르는 거대한 활꼴을 그렸다. 그러나 1740년대부터 시작된 모피 거래로 인해 해달의 개체수는 13개 무리 1,000~2,000마리 정도까지 격감하였다. 해달의 개체수 복원 현황은 옛 서식 범위의 약 3분의 2에 해당하는 지역마다 제각각이다. 높은 개체 밀도를 자랑하는 지역이 있는가 하면 아직도 멸종을 위협받고 있는 지역도 있다. 현재 러시아 동안, 알래스카, 브리티시컬럼비아, 워싱턴주, 캘리포니아에서는 해달의 개체수가 안정 국면에 접어들었으며, 일본과 멕시코에서도 재정착이 보고되고 있다.[95] 2004년에서 2007년 사이에 이루어진 추산 결과 세계적으로 약 107,000마리의 해달이 있는 것으로 추산되었다.[4][96][97][98][99]
현재 해달 서식지로서 가장 안정되고 안전한 곳은 러시아이다.[100] 19세기 이전에는 쿠릴 열도 일대에 20,000마리에서 25,000마리의 해달이 서식했으며, 캄차카와 코만도르 제도 근처에는 더 많이 살았다. 대남획시대 이후 이 일대, 현 러시아의 해달 개체수는 고작 750마리에 불과한 바 있었다.[96] 2004년 현재 해달들은 이 지역 모든 옛 서식지에 재도입되었으며, 그 개체수는 도합 27,000마리 정도로 추산된다. 이 중 약 19,000마리는 쿠릴 열도에, 2000~3500마리가 캄차카에, 나머지 5000~5500마리는 코만도르 제도에 서식한다.[96] 개체수 성장률이 약간 둔화되었으며, 그 수가 환경용량에 도달했다고 생각되고 있다.[96]
알래스카는 해달 서식지의 중앙 지역이다. 1973년에 추산한 알래스카의 해달 개체수는 약 100,000마리에서 125,000마리 정도였다.[101] 하지만 2006년까지 알래스카의 해달 수는 73,000여 마리로 떨어졌다.[97] 알류샨 열도의 해달 개체수가 급락한 것이 이 개체수 감소의 대부분 비율을 차지하고 있다. 이 개체수 급락의 원인은 명확하지 않으나 범고래의 포식 활동으로 인한 것일 가능성이 제기되어 있다.[102]
프린스윌리엄 해협의 해달 개체군 역시 1989년 엑손 발데스 기름 누출 사건으로 수천여 마리의 해달이 떼죽음을 당함으로써 직격타를 맞았다.[51]
알래스카 남부에서 북아메리카 해안선을 따라 분포하는 해달 서식지는 불연속된다. 밴쿠버섬에서는 잔류 개체군이 20세기까지 존속했으나 1911년 국제보호조약에도 불구하고 결국 1929년에 키유쿠트에서 최후의 해달이 잡힌 이후 자취를 감추었다. 1969년에서 1972년 사이, 89마리의 해달이 알래스카에서 밴쿠버섬 서안으로 공수 또는 수송되었다. 이 89마리는 2004년에는 3,000마리 이상으로 불어났으며, 서식지도 뱅쿠버 서안에서 북으로는 스콧곶, 남으로는 바클리 해협까지 확장되었다.[103] 1989년에는 브리티시컬럼비아 중부 해안에서 외딴 곳에 떨어져 있던 군집이 발견되었다. 2004년 현재 300마리에 이르는 이 군집이 알래스카에서 공수된 해달인지 또는 모피잡이에서 살아남은 해달이 존속한 것인지는 밝혀지지 않았다.[98]
1969년과 1970년에는 해달 59마리를 암치트카섬에서 워싱턴주로 들여왔다. 2000년부터 2004년까지 이루어진 연례 조사에서 개체수는 504~743마리로 불어났으며 서식지는 올림픽반도에서 디스트럭션섬과 필라포인트까지 넓어졌음이 보고되었다.[4]
브리티시컬럼비아와 워싱턴의 해달은 거의 모두 외부 연안에서만 찾아볼 수 있다. 올림픽 해안을 따라 해변에서 6피트 떨어진 곳까지 가까이 접근하기도 하지만 샌환 제도와 푸젓사운드만에서 보고된 해달 목격담은 대부분 북아메리카수달을 잘못 본 것으로 판명되었다. 북아메리카수달이 해변가에 흔히 나타나기 때문에 헷갈린 것이다. 다만 1990년대 중반의 목격담 몇몇은 생물학자들에게서 사실로 확인되었다.[4]
2012년 봄, 미국 지질조사국(USGS)에서 실시한 캘리포니아의 해달 머릿수 조사 결과 총 2,792마리가 추산되었다. 이것은 2007년 봄에 정점을 찍은 3,026마리보다는 감소했지만 2010년의 2,711마리보다는 증가한 것이다.[99][104][105] 모피 거래가 시작되기 전의 개체 수는 약 16,000마리 정도였다. 현재의 캘리포니아의 해달들은 1938년에 빅서의 빅스비 다리 옆에서 발견된 약 50마리가량의 해달 군집의 후손이다.[106] 주요 서식지는 점차 확장되어 산마테오 군의 피죤포인트에서 산타바바라 군에 이른다.[105] 1980년대 후반, 미국 어류 및 야생동물관리국(USFWS)은 캘리포니아 해달 약 140마리를 남부 캘리포니아 산니콜라스섬으로 옮겼다. 그런데 생물학자들의 생각과는 의외로, 산니콜라스에 방사된 해달들은 거의 모두 캘리포니아 본토로 헤엄쳐 돌아가 버렸다.[107] 섬 주위의 풍부한 먹이 덕분에 조금씩 개체수가 늘어나는 추세긴 하지만[107] 2005년 현재 산니콜라스에 남아 있는 해달은 30마리뿐이다.[108] 해달 이주 프로그램을 검정한 계획서에서는 향후 5~10년 안에 해달 개체수가 환경용량에 도달할 것이라고 예측했었다. 그러나 2012년 현재 산니콜라스섬의 해달 개체수는 약 50마리 정도로 증가했을 뿐이다.[109]
FWS가 해달 이주 계획을 시행했을 당시, 당국에서는 캘리포니아 개체군의 "영역 관리"(zonal management) 역시 시행하려 시도한 바 있다. 해달과 인간 어업 활동의 충돌을 조정하기 위해 포인트컨셉션에서 멕시코와의 국경에 이르는 "해달 없는 영역"(otter-free zone)을 공표한 것이다. 이 영역 안에서는 산니콜라스섬만 해달 서식지로 지정되었고, 그 외 다른 곳에서 발견된 해달은 포획하여 이동시킨다는 계획이었다. 그러나 이동된 해달 중 많은 수가 폐사했고, 규제를 무시하고 월경하는 수백 마리의 해달을 모두 포획할 실질적 수단이 없었기 때문에 이 계획은 폐기되었다.[110] 산타바바라 지역의 환경보호센터와 Otter Project가 제기한 소송에 대응하여 2012년 12월 19일 USFWS는 "해달 없는 영역" 실험은 실패로 끝났음을 인정하고, 해달을 다시 멸종위기종으로 취급, 포인트컨셉션 남안에 군집을 재조성하여 보호하겠다고 선언했다.[111]
한때 샌프란시스코만에 해달이 넘쳐났던 적도 있었다.[112] 역사 기록을 살펴보면 러시아-아메리카 회사가 여러 차례에 걸쳐 알류트족들을 몰래 샌프란시스코 만으로 데리고 가서, 현재의 산호세, 산마에토, 산브루노, 앤젤섬 일대의 하구 퇴적지에서 해달을 사냥하게 시켰음을 알 수 있다. 이때 알류트족들은 에스파냐인들에게 붙잡혀 가거나 사살당하기도 했다.[113] 로스 요새를 세운 이반 쿠스코프는 1812년에 보데가만 2차 항해를 했을 때 해달이 드물어져서, 샌프란시스코 만으로 알류트족들을 보냈다. 거기서 그들은 다른 러시아 패거리와 미국인 패거리를 만났고, 3개월에 걸쳐 1,160마리의 해달을 잡았다.[114] 이 지역의 해달 서식지는 1817년이 되자 사실상 씨가 말랐으며, 러시아인들은 샌프란시스코 너머 먼 남쪽에서도 해달 사냥을 하려고 에스파냐와 멕시코 측의 허락을 받고자 하였다.[115] 샌프란시스코의 해달 개체군은 1840년까지는 명맥은 유지한 것 같다. 1840년 당시 보스턴 출신의 존 바티스타 로저스 쿠퍼 선장이라는 자가 푼타데쿠엔틴 토지불하지(현재의 캘리포니아주 마린 군)를 임대하기 위해 멕시코 주지사 후안 바티스타 알바라도에게 허가를 받았고, 이와 함께 해달 수렵 허가증도 함께 받았다. 전하는 바에 따르면 그 당시 코르테마데라 개울 어귀에 해달이 흔했다고 한다.[116]
빅서에서 발견된 약 50마리를 1911년 보호한 이래 남방해달의 서식지는 계속 확장되는 추세이나 2007년과 2010년 사이 해달 개체수와 서식지는 다소 줄어들었다.[117] 2010년 봄 현재, 남방해달의 서식지 북방 한계선은 투니타스 개울에서 남동쪽으로 2킬로미터 정도 떨어진 피죤포인트로 옮겨갔고, 남방 한계선은 COP 유전에서 가비오타 주립공원으로 이동했다.[118] 최근에는 특정 시아노박테리아(마이크로시스티스Microcystis)가 생산하는 마이크로시스틴이라는 독소가 해달이 먹이로 삼는 조개에 집중 감염되어 해달을 중독시키고 있다. 시아노박테리아는 질소와 인이 풍부한 고인 물에서 번성한다. 이 질소와 인은 대개 오수 정화조나 농업용 비료가 유출된 것으로, 우기에 유속이 빠를 때 바다로 유입될 수 있다.[119][120] 2010년, 캘리포니아 해안선을 따라 많은 수의 해달 시체가 발견되었으며, 상어 습격률이 증가한 것 역시 해달의 죽음을 재촉하는 요소로 작용하고 있다.[121] 백상아리(Carcharodon carcharias)는 상대적으로 지방이 빈약한 편인 해달을 잡아먹지는 않지만 상어에 물려서 죽은 해달 시체는 1980년에 8%, 1990년에 15%, 2010년과 2011년 사이에 30%로 증가 추세에 있다.[122]
2011년에는 캘리포니아 남부에서 해달이 두 번 관측되었는데, 한 번은 라구나 해변에서, 다른 한 번은 샌디에이고 근교 Zuniga Point Jetty에서였다. 이렇게 남쪽에서 해달이 관찰된 것은 기록상 30년 만에 처음 있는 일이다.[123]
최후의 오리건 토종 해달은 1906년에 사살된 것으로 생각된다. 1970년과 1971년, 알래스카 암치트카섬에서 95마리의 해달을 오리건 남부 해안으로 공수했다. 하지만 이 재도입 계획은 실패했고 얼마 있지 않아 해달은 다시 오리건에서 사라졌다.[124]
2004년에는 수컷 해달 한 마리가 케이프아르고의 심프슨 암초를 차지하고 6개월 동안 거기서 살았다. 이 수컷은 워싱턴의 군집에서 떨어져 나온 것으로 추정되었는데, 연안 폭풍이 한 차례 휩쓸고 지나간 뒤 사라져 버렸다.[125]
보다 최근에는 2009년 2월 18일에 오리건주 디포베이에서 수컷 한 마리가 목격되었다. 이 수컷은 캘리포니아나 워싱턴에서 흘러 들어온 것으로 추정되고 있다.[126]
해달이 먹이로 삼는 종은 100종이 넘는다.[127] 그중에서 해달은 각종 해양 무척추동물을 주로 잡아먹는데, 해달의 먹이가 되는 해양 무척추동물은 성게를 비롯해서 대합·홍합 등 다양한 쌍각류와 전복, 그외 연체동물, 갑각류, 달팽이류 등이 있다.[127] 크기로 보자면 작은 삿갓조개와 게에서부터 문어처럼 큰 것까지 각양각색이다.[127] 성게, 대합, 전복 따위의 먹이의 크기가 다양할 때, 해달은 비슷한 종류의 작은 먹이보다 큰 먹이를 선택하는 경향이 있다.[127] 캘리포니아에서는 해달이 3인치(7센티미터)보다 작은 피스모대합은 무시하는 것이 관찰되기도 했다.[128]
보다 북쪽의 서식지 일부에서는 해달이 물고기를 잡아먹기도 한다. 1960년대에 암치트카섬에서 수행된 실험에서(이때 해달의 개체수는 환경용량), 해달의 위장 속의 음식물을 확인했더니 50%가 물고기였다.[129] 물고기 종은 대개 바다 밑바닥에 살거나, 몸을 많이 움직이지 않거나, 느릿느릿 움직이는 붉은횟대(Hemilepidotus hemilepidotus)나 참복과 등이었다.[129] 하지만 북아메리카 대륙 연안 알래스카 남부에서는 해달의 먹이로서의 물고기는 거의 무시할 수 있을 정도로 사소하다.[4][130] 또한 흔히 묘사되는 것과 달리 해달은 불가사리는 거의 먹지 않으며, 켈프류 식물은 해달의 몸속에서 전혀 소화되지 않고 배설된다.[131]
해달 개체들은 사는 곳에 따라 먹이의 종류와 먹이를 잡는 방법이 조금씩 다르며, 자기 어미의 먹이 잡는 패턴을 따라하는 경향이 있다.[132] 해달은 자기들이 선호하는 먹이, 예컨대 성게 같은 것의 개체수를 급격히 감소시킬 수 있으며, 인간의 어로 활동 등 다양한 요소가 작용하기 때문에 각 지역의 해달 개체군은 시간이 흐름에 따라 먹이를 바꾼다.[4] 어느 지역에서는 바위틈 깊숙한 곳에 있는 것을 제외한 전복들을 싹쓸이할 수도 있었지만[133] 해달이 특정 지역에서 특정 먹이 종을 완전히 절멸시키는 일은 없다.[134] 2007년에 캘리포니아에서 이루어진 연구에서는 먹이가 상대적으로 부족한 지역에서는 그에 비해 다양한 종류의 먹이가 소비됨이 밝혀졌다. 하지만 놀랍게도 해달 개체 각각의 식성은 먹이가 풍부한 지역보다 먹이가 부족한 지역에서 특정 먹이에 특수화하여 있었다.[107]
해달은 핵심종 개념의 고전적 예시이다. 해달의 개체수와 몸집이 작음에 비해 그 존재는 생태계에 큰 영향을 미친다. 해달은 성게 등 특정 저생성 초식동물의 개체수를 억제한다. 성게는 켈프의 줄기 아랫부분을 갉아먹어 켈프가 떠내려 가 죽게 만든다. 켈프림으로 인해 제공되는 생물 서식지와 영양소가 손실되면 해양 생태계에 엄청난 누적 효과를 일으키게 될 것이다. 북태평양에는 해달이 서식하지 않으며, 때문에 성게가 풍부하여 켈프림이 없고 성게 불모지가 형성되어 있다.[9]
캐나다 브리티시컬럼비아 주 해안에 해달을 재도입한 결과 연안 생태계의 건강에 획기적 진보가 있었다.[135] 또한 해달 개체수가 다시 늘어난 알류샨과 코만도르, 캘리포니아 빅서 해안 등지에서도 유사한 변화가 관찰되고 있다.[136] 다만 캘리포니아의 일부 켈프림 생태계는 해달 없이도 번창하고 있는데, 다른 요소로 성게가 조절되는 것 같다.[136] 켈프림을 유지하는 데에 해달의 역할은 만이나 하구퇴적지 등 닫혀 있는 지형보다 먼 바다를 향해 열려 있는 연안 지형에서 더 중요한 것으로 관찰되었다.[136]
켈프림의 성장을 촉진시키는 것 외에도 해달은 홍합류에게 점령당하기 쉬운 바위투성이 지역에도 큰 영향을 미친다. 해달이 바위에서 홍합류를 제거하여 홍합과 경쟁하는 종이 살아갈 수 있는 공간을 확보하고, 그로 인하여 해당 지역의 생물 다양성을 증가하는 데 기여한다.[136]
해달이 다른 동물에게 잡아먹히기도 하지만 그렇게 흔히 일어나는 일은 아니다. 많은 포식자들은 수달류의 자극적인 취선을 불쾌해 한다. 어린 포식자가 수달류 동물을 죽이기만 하고 먹지 않는 경우도 있다. 해달을 잡아먹는 포식자 중 포유류로는 범고래와 바다사자가 있고, 흰머리수리 역시 수면에 누워 있는 해달을 채어가는 때가 있다.[55]
땅에서는 어린 해달이 곰이나 코요테에게 공격받기도 한다. 캘리포니아에서는 상어, 특히 백상아리에게 물려 죽는 것이 해달의 사인(死因) 중 10%를 차지하는 것으로 추산되었으며, 또한 해달의 서식지가 북쪽으로 더 확장되지 못하는 이유 중 하나로 상어가 있는 것으로 보인다.[137] 백상아리는 해달의 주요 포식자로 추측되고 있으며, 상어에게 물려 죽은 해달 시체도 발견된다. 하지만 상어가 실제로 해달을 잡아먹는다는 구체적 증거는 아직 없다.[137]
해달의 털은 포유류 중 아주 두꺼운 편이다. 해달의 아름다운 털은 많은 사냥꾼들의 목표가 되었다. 고고학적 증거에 따르면 수천 년 전의 원주민들 역시 식량과 털을 얻을 목적으로 해달을 사냥한 바 있다.[8] 사냥꾼들과 상인들은 가장 귀중한 모피였던 해달 가죽의 외국 수요를 충족시키기 위해 전 세계를 헤집고 다녔고, 18세기에 시작된 해양 모피 거래의 일부였던 광범위한 해달 남획의 결과 대략 1백만 마리의 해달이 죽임을 당했다.[8]
18세기 러시아인들이 쿠릴 열도에서 해달을 사냥하기 시작했고,[8] 사냥한 해달은 캬흐타에서 중국인들에게 팔았다. 이 당시 러시아는 태평양 북단을 탐험하고 있었으며, 북빙양 해안선의 지도를 작성하고 시베리아에서 북아메리카로 가는 길을 찾기 위해 비투스 베링을 파견했다.[138] 1741년, 2차 북태평양 항해 당시 베링은 코만도르스키예 제도 베링섬에서 난파를 당했고, 그 자신을 포함하여 승무원 다수가 사망하였다.[138] 자연학자 게오르크 스텔러를 포함한 생존 승무원들은 섬의 해변에서 해달을 발견하고, 그해 겨울 해달을 사냥해 잡아먹고 그 가죽으로 도박을 하면서 보냈다.[138] 거의 1,000 마리의 해달을 잡아 죽인 그들은 시베리아로 돌아가 비싼 값을 받고 가죽을 팔았다.[138] 이렇게 하여 소위 말하는 "대남획"(Great Hunt) 시대가 시작되어 그 뒤로 백여년 동안 지속되었다. 러시아인들은 해달 모피가 러시아의 시베리아 팽창의 주요 동기 부여였던 흑담비 모피보다 더 값나간다는 것을 깨닫게 되었다. 베링 탐사대의 생존자들이 가지고 온 해달 가죽을 캬흐타에서의 값으로 팔았다면 그들은 베링의 탐사 비용의 10분의 1 정도를 지불할 수 있었을 것이다.[139] 1775년 오호츠크에서 흑담비 모피 값이 2.5 루블이었던 데 반해 해달 모피는 50 ~ 80 루블이나 나갔다.
러시아인들의 모피사냥 원정으로 인해 코만도르 제도의 해달 개체수는 대폭 감소했고, 1745년이 되자 러시아인들은 알류샨 열도로 옮겨갔다. 러시아인들은 처음에는 원주민인 알류트족과 거래하여 수달 가죽을 얻었지만 나중에는 알류트족을 노예로 만들고, 여자와 아이는 인질로 잡았으며 남자는 고문하고 죽여서 사냥을 하도록 강요했다. 많은 알류트족이 러시아인들에게 살해당하거나 러시아인들이 옮겨온 병으로 죽었다.[141] 러시아의 자체 조사에 따르면 알류트족 인구는 20,000 여명에서 2,000 여명으로 감소했다.[142] 1760년대에는 러시아인들이 알래스카에 도달했다. 1799년 러시아 황제 파벨 1세는 경쟁하는 모피 사냥 회사들을 러시아-아메리카 회사로 통폐합하고, 이 회사에 황실 인가와 보호를 보장하여 거래권과 영토 습득을 독점하게 했다. 상인들이 관리하던 회사 운영이 알렉산드르 1세 치하에서는 제국 해군의 소관으로 이전되었다. 이것은 원주민들에게의 학대 행위에 관한 보고서를 해군 장교들이 제출한 데 그 원인이 크다. 1818년 알래스카 선주민들은 러시아 제국의 읍민과 동등한 시민권을 보장받게 되었다.[143]
남쪽에서는 다른 나라들이 해달 사냥에 뛰어들었다. 현재의 멕시코와 캘리포니아가 되는 해안선을 따라 에스파냐 탐험가들이 아메리카 토착민들에게서 해달 가죽을 사서 아시아에 팔았다.[141] 1778년, 영국의 탐험가 제임스 쿡 선장이 밴쿠버섬에 도달하여 선주민들에게서 해달 모피를 구입했다.[144] 이후 쿡의 배가 중국 항구에 입항하자 이 해달 가죽들은 고가에 빠르게 팔려나가 "부드러운 황금"(soft gold)이라 알려지게 되었다. 그 말이 퍼지자 유럽과 북아메리카 전역에서 많은 사람들이 해달 모피 무역에 뛰어들기 위해 태평양 북서부로 모여들었다.[144]
러시아는 사냥터를 남쪽으로 확장했고, 러시아 관리자들에게 하청을 받은 미국 선적 선장들과 알류트족 사냥꾼들이 현재의 워싱턴, 오리건, 캘리포니아에서 사냥에 착수했다.[145] 1803년에서 1846년 사이, 72척의 미국 배가 캘리포니아 해달 사냥에 참가하였으며, 약 40,000 마리의 가죽과 꼬리를 획득했다. 같은 기간 동안 러시아-아메리카 회사 선적의 배는 13척뿐이었으며 수렵한 해달 가죽도 5,696 마리였다.[146] 1812년, 러시아인들은 현재 로스 요새라고 알려진 농경 정착지를 캘리포니아 남부에 건설하고 남방 사령부로 삼았다.[144]
결국 해달 개체수가 너무 감소했기 때문에, 상업적 수렵이 불가능한 지경에 이르렀다. 알류샨 열도에서의 해달 사냥은 러시아-아메리카 회사가 보존 측정을 한 1808년 이후 중단되었다.[147] 1834년에는 회사 측에서 추가적 규제를 요청했다.[147] 1867년에 러시아가 미국에 알래스카를 매각했을 당시 알래스카의 해달 개체군은 100,000 마리 이상으로 되살아나 있었다. 하지만 미국인들이 사냥을 재개하자 해달은 또다시 빠르게 씨가 말랐다.[148] 해달이 귀해짐에 따라 해달 모피 값도 상승했다. 1880년대에 런던 시장에서 해달 가죽의 가격은 105~165 달러였으나 1903년에는 1,125 달러까지 치솟았다.[68] 1911년, 러시아, 일본, 대영제국(캐나다), 미국은 해달 및 물개류 보호 국제조약을 체결하고, 해달 수렵 결과물의 지불 중지를 결의했다.[149] 이때 야생 해달은 1,000~2,000여 마리가 남아 있을 뿐으로, 많은 사람들은 이 종이 멸종될 것이라고 생각했다.[4]
20세기에 걸쳐 옛 서식지의 3분의 2에 해당하는 지역에서 해달의 개체수가 증가하였으며, 이 개체수 복원은 해양 환경보존의 가장 성공한 사례로 생각되고 있다.[150] 그러나 IUCN은 여전히 해달을 멸종 위기종으로 분류하고 있으며, 해달에게 심각한 위협으로 작용하는 요소로 기름 유출, 범고래의 포식, 밀어(密漁; poaching), 인간의 어업 활동과의 충돌을 들었다. 해달이 낚시도구에 얽혀서 익사하는 경우도 있기 때문이다.[1] 이제 미국에서 해달 사냥은 원주민들의 제한적 수렵 행위를 제외하면 모두 불법이다.[151] 1991년에 소련이 붕괴한 이후 러시아 극동에서는 밀어 행위가 심각한 걱정거리였다. 하지만 법적 제재가 강화되고 경제사정이 호전되면서 밀어 행위는 눈에 띄게 줄어들었다.[100]
해달에게 가장 심각한 위협은 기름 유출로,[55] 체온 유지를 모피에 유지하는 해달에게 기름 유출은 특히 치명적이다. 해달의 털이 기름을 먹으면 그 안에 공기를 채울 수 없게 되어 저체온증으로 순식간에 죽음에 이른다.[55] 해달이 기름을 마시거나 그루밍하다 삼키게 될 때 간과 신장, 폐에 손상을 입게 된다.[55] 1989년 3월 24일의 엑손 발데스 기름 누출 사건 당시 프린스윌리엄 해협에서 수천 마리의 해달들이 폐사했다. 2006년에도 해당 지역에 잔류한 기름은 계속해서 오염에 영향을 미쳤다.[152] 당시 대중매체의 보도로 해달에게 대중의 동정이 형성되었고, 미국 어류 및 야생동물관리국 대변인은 다음과 같이 논평했다.
장난기 많고 사진발 잘 받는, 죄 없는 구경꾼이던 해달은 완벽한 피해자의 역할을 떠안게 되었다. … 즐겁게 뛰어놀던 귀여운 해달들은 기름과의 싸움에서 패배하여, 갑작스럽게도 기름 범벅이 되어 고통 속에서 겁에 질려 죽어가고 있다.[4]
캘리포니아, 워싱턴, 브리티시컬럼비아의 해달 서식지가 지리상 좁다는 것은 한 번 대형사고가 터지면 해당 주의 해달 전체의 생존에 재앙이 일어날 것임을 의미한다.[4][45][51] 기름 유출을 방지하고 해달 구조를 준비하는 것은 해달 구조 활동에서 주된 초점이 맞춰진 중요한 일이다. 또한 해달 개체수를 늘리고 서식지를 넓히는 것 역시 한 번의 기름 유출로 해달들이 싹쓸이되는 것을 막을 수 있다.[4] 하지만 해달이 조개 수를 감소시킨다는 인식, 상업, 오락, 자급을 이유로 조개 채취를 옹호하는 이들은 해달의 서식지가 넓어지는 것에 반대한다. 때로는 어부나 다른 인간들이 불법으로 해달을 잡아 죽이는 일도 있다.[153]
최근 수십년 사이, 알류산 열도에서는 예상치 못한 해달의 급격한 감소가 일어나고 있다. 1980년대의 알류샨 열도는 약 55,000 마리에서 100,000 마리의 해달의 보금자리였으나 2000년에는 6,000 마리 정도로 개체수가 줄어들었다.[110] 가장 널리 인정받는 견해(아직 논쟁의 여지가 있다)는 범고래들이 해달을 잡아먹었다는 것이다. 해달이 사라지는 패턴이 포식의 증가와 일치한다. 하지만 범고래가 정말 해달을 잡아먹는지 또 얼마나 잡아먹는지 구체적 증거는 아직까지 없다.[102]
또 다른 요주의 지역은 캘리포니아로, 1990년대 해달 복원 정도가 등락을 거듭하거나 감소하고 있다.[154] 성체 및 성장기가 거의 끝난 개체의 사망률이 유달리 높으며, 특히 암컷의 사망률이 높음이 보고되었다.[99] 죽은 시체의 부검 결과 질병, 특히 톡소플라즈마 곤디이(Toxoplasma gondii)와 구두충 기생이 캘리포니아 해달의 주요 폐사 원인으로 밝혀졌다.[155] 해달에게 매우 치명적인 톡소플라즈마 기생충은 야생고양이 및 집고양이와 주머니쥐 등이 숙주이며, 집고양이의 분비물이 하수도를 통해 바다로 흘러들어가 해달에게 감염될 수 있다.[155][156] 캘리포니아해달의 폐사에 질병이 큰 것은 확실하지만 어째서 다른 지역에 비해 캘리포니아의 해달 개체군이 다른 지역의 해달 개체군보다 질병에 더 큰 영향을 받는지는 아직 밝혀지지 않았다.[155]
미국, 러시아, 캐나다 각국은 해양보호구역을 지정하여 해달 서식지를 보존하고 있다. 해양보호구역에서는 폐기물 투기나 원유 시추와 같은 오염 행위가 일반에서 금지된다.[157] 몬트레이 만 국립해양보호구역에는 약 1,200 마리, 올림픽 해안 국립해양보호구역에는 500 마리 이상의 해달이 살고 있다.[158][159]
해달이 좋아하는 먹이, 특히 전복, 대합, 게는 인간의 식량 자원이기도 하다. 몇몇 지역에서는 조개류 수확량의 급락이 해달의 탓이라고 생각하고 있으며, 해산물을 둘러싼 해달과 인간의 경쟁을 어떻게 조절할 것인지를 두고 격렬한 공개 토론회가 벌어졌다.[160]
남획, 질병, 오염, 지진 등으로 인한 조개 양 감소까지 해달에게 책임을 지우려 하는 경우도 있었기 때문에 토론은 복잡했다.[51][161] 북아메리카 대륙 태평양 해안의 해달이 있지 않는 곳에서도 조개의 수확이 감소하고 있으며, 몇몇 환경보호론자들은 연안에 조개류가 많이 모여 있는 것은 모피 거래로 인한 해달의 지역적 멸종으로 인한 최근의 결과라고 주장한다.[161] 조개의 양에 영향을 미치는 요소는 다양하지만 해달이 조개를 포식함으로써 조개 채취업이 상업상 불가능해질 지경까지 감소할 수 있다.[160] 과학자들은 해달과 전복 채취업이 공존할 수 없다는 데 동의하고 있으며,[160] 그 외의 특정 조개류 역시 동일하다고 간주할 수 있다.[110]
해달과 인간 경제의 상호작용의 여러 양상은 바로 직감하기는 어렵다. 해달은 그 유명한 성게 개체수 조절 기능으로 켈프 수확 산업에 크게 기여한 것으로 생각되고 있으며, 켈프는 음식, 제약 산업 등 다방면으로 사용된다.[162] 인간 잠수부들은 식용 또는 켈프 보호를 위해 붉은성게를 채취하지만 해달은 더 많은 성게 종을 사냥할뿐더러 매우 일관되게 그 개체수를 효율적으로 조절할 수 있다.[163] 켈프림 생태계의 건강은 물고기 개체수의 증가로 이어지며, 인간 경제에 중요한 물고기 종의 개체수도 증가하게 된다.[162] 일부 지역에서는 해달이 관광객들의 인기를 끌어 해달을 보기 위해 찾아오는 사람들로 지역 경제에 도움이 되기도 한다.[162]
왼쪽: 알류트족의 해달 부적. 새끼를 끌어안은 어미의 모습을 하고 있다. 위쪽: 고래 뼈 창으로 해달을 사냥하는 모습을 묘사한 알류트족의 조각. 둘 다 상트페테르부르크의 표트르 대제 인류학 및 민족지학 박물관에서 전시 중이다. 해달을 묘사한 물건은 일종의 마술 성질이 있다고 믿어졌다.[164]
북태평양 일대의 해양 토착 문화, 특히 쿠릴 열도의 아이누 민족, 캄차카반도의 코랴크인과 이텔멘인, 알류샨 열도의 알류트족, 하이다과이의 하이다족,[165] 북아메리카 태평양 해안의 부족들 다수에서 해달은 물질적 자원임과 동시에 문화에도 중요한 역할을 차지했다. 이들 문화권은 대부분 강력한 애니미즘적 전통을 가지고 있으며, 그 전통은 자연 세계의 많은 요소가 정령들과 관련되어 있다는 갖가지 전설과 이야기들로 가득하다. 개중에 해달은 특히 인간과 동질하다고 생각되었다. 누트카족, 하이다족을 비롯해 브리티시컬럼비아 해안 지역의 퍼스트 네이션스들은 따뜻하고 사치스러운 날가죽을 추장의 예장으로서 사용했다. 해달 날가죽은 성년식, 결혼식, 장례식 등의 포틀래치에서 수여되었다.[56] 알류트족은 해달 뼈에 조각을 해서 장식품 또는 놀잇감으로 사용했고, 해달의 음경골을 가루로 만들어 해열제로 사용했다.[166]
아이누 민족에게 수달은 가끔씩 찾아오는 인간과 조물주 사이의 전달자였다.[167] 아이누 민속에서 해달은 반복해 등장한다. 대표적인 아이누 유카르 《쿠투네 시르카》(クトゥネシㇼカ)는 황금 해달을 둘러싸고 일어나는 전쟁과 다툼을 다룬 서사시이다. 알류트족 사이에는 연인 또는 절망한 여자가 바다 속에 투신하여 해달이 되었다는 전설이 다양한 판본으로 널리 퍼져 있다.[168] 이러한 인간과 해달의 관계는 해달의 여러 가지 인간스러운 행동 특성과 결부지어 생각할 수 있다. 누가 봐도 알 수 있을 정도로 장난기가 많고, 어미와 새끼 사이에 유대감이 강하며, 도구를 사용한다. 그야말로 의인화되기 위해 있는 것 같다고 할 수 있다.[169] 해달에게 상업적 착취가 시작되고, 해달뿐 아니라 아이누와 알류트 역시 쫓겨나고 인구수가 격감했다. 해달의 수가 대폭 감소한 북아메리카 해안의 부족들은 더 이상 생존을 위해 해양 포유류에게 예전같이 의지하지 않았다.[170]
1970년대 이후로는 해달은 그 귀염성과 매력으로 널리 공감을 받게 되었고, 환경 보존 운동의 상징적 존재가 되었다.[154] 해달의 동글동글하고 표현력 풍부한 얼굴, 부드럽고 복슬복슬한 몸은 갖가지 기념품, 엽서, 옷가지, 봉제 장난감 등에서 찾아볼 수 있다.[171]
해달은 인간에게 잡혀 지내면서도 잘 살 수 있으며, 현재 40개소 이상의 수족관과 동물원에서 해달을 사육하고 있다.[172] 시애틀 수족관은 1979년에 개체 티추크(Tichuk)가 태어나고, 1980년대에 새끼가 세 마리 더 태어남으로써, 해달을 수정란부터 성체까지 완전히 사육한 최초의 기관이 되었다.[173] 2007년에는 해달 두 마리가 서로 손을 잡고 물에 떠다니는 영상이 유튜브에 업로드되어 2주만에 1백 5십만 회의 조회수를 확보했고, 2013년 기준으로는 1천 9백만 회를 초과하고 있다.[174] 해당 동영상은 벤쿠버 수족관에서 5년 앞서 촬영된 것으로, 업로드되었을 당시 유튜브에서 가장 인기있는 동물 관련 동영상이었다. 동영상에서 털 색깔이 밝은 해달의 이름은 니아크(Nyac)이며, 1989년 엑손 발데스 기름 누출 사건 때 구조된 해달이다.[175][176] 니아크는 2008년 9월에 20살로 죽었다.[177]
해달(한국 한자: 海獺, 학명: Enhydra lutris, sea otter)은 북태평양 북안과 동안에 서식하는 해양 포유류이다. 다 자란 해달의 몸무게는 14-45Kg이며, 이는 족제빗과의 종 중 아주 무거운 편이지만 해양 포유류에 비할 수 없을 만큼 가볍다. 다른 해양 포유류와는 달리 해달의 보온장치는 지방질이 아니라 매우 두꺼운 털가죽이다. 땅에서 걸을 수 있지만 땅을 한 번도 밟지 않고 일생을 보내는 것이 가능하다.
해달은 해안지역에 서식하며 먹이를 위해서는 해면으로 잠수한다. 주식은 성게, 연체동물, 갑각류, 물고기 등이다. 이들의 식성과 먹는 방식은 여러 방면에서 특이하다. 우선 도구를 사용하는 몇 안 되는 동물이라는 점인데 바위를 이용해 조개 등을 깨는 습성에서 볼 수 있다. 서식지에서 해달은 성게 수를 조절하는 데에 중요한 역할을 하며, 이들의 숫자가 줄면 해초 숲이 성게에 의해 초토화될 수도 있다. 해달의 식단 중 인간이 섭취하는 종도 있으므로 어부와의 충돌이 일어나기도 한다.
해달의 개체 수는 털을 위한 남획 전 15만 마리에서 30만 마리였지만 1741년과 1911년 사이에 이루어진 사냥 때문에 개체 수가 1,000 ~ 2,000마리로 줄었으며 분포지역 또한 줄어들게 되었다. 국제적으로 사냥을 금지하고 재도입 계획으로 개체 수는 늘어나 이제는 한때 차지하던 서식지의 66%를 차지하고 있다. 해달의 회복은 종의 회복에 관한 예를 들 때 캘리포니아의 귀신고래와 함께 성공 사례로 거론된다. 하지만 알류샨 열도와 캘리포니아의 해달 개체군은 감소하는 등 아직도 위험에 놓여 있다. 이러한 이유로 해달은 여전히 멸종 위기종으로 분류되고 있다.
.jpg)
.jpg)
