Aspalathus linearis is a brushy legume (family Fabaceae) with needle-like leaves that grows only in the fynbos ecosystem in the western Cederberg region of South Africa.Despite many attempts to cultivate A. linearis elsewhere, this has not succeeded, perhaps because of the symbioses the legume forms with specific nitrogen-producing bacteria it harbors in its well-developed root nodule system and because of specific adaptations to its microclimate.
The plant grows as a straggly sub-shrub, between 1.3-2 meters tall.It has a long taproot, red branches, and grows clumps of typical legume-shaped yellow flowers and downy pods containing tiny, hard, bean-shaped ant-dispersed seeds.
Aspalathus linearis is known as rooibos, meaning “red bush.”It's leaves have long been collected by local people from the hills on which the plant grows, processed by crushing and dried, and used to prepare “bush tea” or “rooibos tea.”Roobios tea grew in popularity in South Africa especially starting in the 1930s when Oriental black tea was difficult to obtain during world war II.At this time, locals started cultivating the plants in small suitable areas.Since then, it has become an important international export worth millions. The industry is currently the largest year-round and seasonal employer in rural South Africa and many independent farmers also now depend on selling harvesting and selling wild rooibos.
In addition to its use as a beverage, rooibas tea is prescribed for calming digestive disorders and various stomach problems, reducing nervous tension, and alleviating allergies. It is used also for topical treatment of dermatological diseases. Analysis of rooibos tea indicates that it is low in caffeine and tannins, and rich in volatile compounds, polyphenols, and minerals, and has antioxidant activity attributed to the flavonoids and phenolic acids it contains.
Precious Ramotswe, the Botswanan protagonist of novelist Alexander McCall Smith’s New York Times Bestselling “No. 1 Ladies Detective Agency” series, regularly drank “bush tea,” and reflected on it as a refreshing beverage; this spiked a demand for rooibos tea world wide starting in the 1990s.
Aspalathus linearis species has important ecological, economic, and cultural significance.Because it requires a very specific, small and sensitive habitat, and bioclimatic modeling indicate that rooibos may suffer from detrimental effects of climate change, Lötter and le Maitre (2014) emphasize a urgent necessity to closely manage this species in order to protect wild populations and sustain its cultivation.
(Bramati et al. 2002; Lötter and le Maitre 2014; Morton 1983; Wikipedia 2014)
Rooibos (Aspalathus linearis) is 'n lid van die Fabaceae-familie plante, en word algemeen gebruik om kruietee van te maak. Dit behoort tot die Aspalathus plantgroep, wat bestaan uit meer as 200 spesies wat in die Sederberge van Suid-Afrika groei.
Die blare van die bos word geoes, gekneus en in die son gelaat om te oksideer, waarna hulle hul kenmerkende rooi kleur verkry. Hierdie produk word dan gekook of in water laat lê soos tee, om 'n drankie te maak wat beide warm en koud geniet word. Die produk word ook gereeld as "rooi tee" bemark. Rooibostee staan ook bekend as naald-, speld- of koopmanstee.[1]
Rooibos het ook sy opwagting gemaak in gesondheids- en skoonheidsprodukte, en was wyd deur die antieke San van die streek gebruik. Dit is vry van kafeïen en bevat Aspalathin, 'n geurstof wat gevind word in medisinale kruie wat gebruik word om vel- en sirkulasieprobleme mee te behandel. Rooibos het 'n besonder hoë vitamien C-inhoud van 15,7 mg per 100 g. Dit het min tannien (sowat 4,4 persent teenoor die 12 persent in gewone tee). Tannien belemmer die absorpsie van minerale. Rooibostee bevat ook klein hoeveelhede fluoried, kalsium en mangaan.
Japannese navorsing oor die effekte van oligosakkariede, wat ook in Rooibos gevind word, dui aan dat hierdie stowwe die immuunstelsel help om virusinfeksies af te weer.
Rooibos is ryk aan flavonoïde, antioksidante wat die optrede van Superoksied Dismutase (S.O.D.) naboots deurdat hulle vry radikale verwyder.
Ander voorgestelde voordele sluit in:
Rooibosplant, Clanwilliam, Suid-Afrika
Blomme aan 'n Rooibosplant, Clanwilliam, Suid-Afrika
Rooibos-plaas in Clanwilliam, hier word Rooibos gedroog
Rooibostee, gedroog en gesny
Rooibostee in 'n glas
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Rooibos.
Wikispecies het meer inligting verwant aan: Rooibos
Rooibos (Aspalathus linearis) is 'n lid van die Fabaceae-familie plante, en word algemeen gebruik om kruietee van te maak. Dit behoort tot die Aspalathus plantgroep, wat bestaan uit meer as 200 spesies wat in die Sederberge van Suid-Afrika groei.
Die blare van die bos word geoes, gekneus en in die son gelaat om te oksideer, waarna hulle hul kenmerkende rooi kleur verkry. Hierdie produk word dan gekook of in water laat lê soos tee, om 'n drankie te maak wat beide warm en koud geniet word. Die produk word ook gereeld as "rooi tee" bemark. Rooibostee staan ook bekend as naald-, speld- of koopmanstee.
Rooibos het ook sy opwagting gemaak in gesondheids- en skoonheidsprodukte, en was wyd deur die antieke San van die streek gebruik. Dit is vry van kafeïen en bevat Aspalathin, 'n geurstof wat gevind word in medisinale kruie wat gebruik word om vel- en sirkulasieprobleme mee te behandel. Rooibos het 'n besonder hoë vitamien C-inhoud van 15,7 mg per 100 g. Dit het min tannien (sowat 4,4 persent teenoor die 12 persent in gewone tee). Tannien belemmer die absorpsie van minerale. Rooibostee bevat ook klein hoeveelhede fluoried, kalsium en mangaan.
Japannese navorsing oor die effekte van oligosakkariede, wat ook in Rooibos gevind word, dui aan dat hierdie stowwe die immuunstelsel help om virusinfeksies af te weer.
Rooibos is ryk aan flavonoïde, antioksidante wat die optrede van Superoksied Dismutase (S.O.D.) naboots deurdat hulle vry radikale verwyder.
Ander voorgestelde voordele sluit in:
Anti-inflammatoriese en anti-allergiese eienskappe verligting van hooikoors, asma en allergieë verligting van slapeloosheid en spanning verligting van hardlywigheid, maagkrampe en koliek in klein kinders verligting van velprobleme soos aknee, ekseem en doekuitslagRooibosplant, Clanwilliam, Suid-Afrika
Blomme aan 'n Rooibosplant, Clanwilliam, Suid-Afrika
Rooibos-plaas in Clanwilliam, hier word Rooibos gedroog
Rooibostee, gedroog en gesny
Rooibostee in 'n glas
El rooibos (nome científicu Aspalathus linearis) ye una planta d'orixe sudafricano que'l so nome en idioma afrikáans significa parrotal coloráu y pronúnciase «roibos» (/ˈrɔɪbɒs/). Ye bien popular debíu al usu que se fai de les sos fueyes en preparaciones como infusión, al que tamién se-y conoz como té rooibos (té colorao sudafricano) pero que nun tien de confundir se col té colorao pu-erh, yá que realmente nun provién de la planta del té.
A. linearis ye una especie polimórfica que cuando crez de forma selvaxe puede tener distintes carauterístiques dependiendo de la rexón onde se reproduza. Delles variedaes pueden llegar a midir 30 cm d'altor, ente qu'otres algamen los 2 metros. Les variedaes dedicaes al cultivu del "té colorao" suelen ser de tamañu mediu de 1,5 metros d'altor. La planta tien unes flores marielles de pequeñu tamañu que florien a finales de la primavera o cercanu al empiezu del calorosu branu.[1] Cada flor produz una fruta lleguminosa. La planta del rooibos afíxose a un suelu probe en nutrientes y con unes condiciones climátiques caloroses n'estremu. La planta cultivar nel branu, que na llatitú de Sudáfrica producir por xineru. Escarez de cafeina.
La planta del rooibos (familia de les llegumes) cultívase solamente na rexón de Cederberg incluyida na provincia Occidental del Cabu.[2][3] Inclúi a una gran famila qu'algama a más de 200 variedaes.[4] Les fueyes del árbol déxense aferruñar al sol y refierse popularmente a esti procesu como una fermentadura (nun se trata téunicamente d'una fermentadura, denominar asina pa faer una equivalencia cola producción del té). Esti procesu oxidativo ye'l que-y apurre a la planta'l sabor y el color 'colloráu' carauterísticu. Esiste igualmente una producción "non lleldada" (ye dicir non ferruñosa) que se denomina rooibos verde (pretendiendo faer una denominación similar col té verde). Esta variedá comercializar a un preciu mayor que la variedá "lleldada" y tien un color amarellentáu carauterísticu; tien una gran cantidá de polifenoles antiosidantes.
L'empiezu del consumu de rooibos remontar al sieglu XVII.[5]
La popularización d'esta planta ye abondo recién. Foi clasificada científicamente en 1772 pol botánicu Carl Thunberg; pero'l Dr. Nortier, médicu y botánicu, foi la primer persona que se dedicó al so estudiu en fondura. Amás d'oldear les sos propiedaes melecinales tamién esperimentó'l so cultivu, yá que yera una planta montesa que crecía principalmente nos montes Cederberg. Anguaño yá podemos alcuéntrase en más de 140 países del mundu.[2] En Sudáfrica suelse tomar entemecíu con lleche y azucre.
La preparación d'esti "té colorao sudafricano" puede llevar más de cinco minutos de preparación del fervinchu, lo que dexa una bébora de color coloráu (n'ocasiones parduzu). En delles tiendes de Sudáfrica comercialízase una variedá denomada rooibos espresso que s'ellabora de forma similar al café espreso.
Col rooibos puede ellaborase un fervinchu acoloratáu de sabor bien prestoso que recuerda daqué al gustu de les nueces. Ye llixeramente dulzuxu (nun contién azucre, pero'l so sabor paez recordalo).
Nun tener cafeína, teofilina nin alcaloides asemeyaos. Asina pos pueden tomala tantu neños como xente nervioso o con hipertensión.[6] En dellos casos realizáronse investigaciones alrodiu de inhibición de tumores en llaboratoriu[7] según efeutos antimutagénicos.[8]
Dalgunes de les propiedaes populares del fervinchu del rooibos son:
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. El rooibos (nome científicu Aspalathus linearis) ye una planta d'orixe sudafricano que'l so nome en idioma afrikáans significa parrotal coloráu y pronúnciase «roibos» (/ˈrɔɪbɒs/). Ye bien popular debíu al usu que se fai de les sos fueyes en preparaciones como infusión, al que tamién se-y conoz como té rooibos (té colorao sudafricano) pero que nun tien de confundir se col té colorao pu-erh, yá que realmente nun provién de la planta del té.
An anv te ruz a vez graet alies eus ar rooibos (distaget [rɔɪbɔs]), a dalv kement ha bodenn ruz en afrikaneg, a zo un died graet dre c'hlec'hiañ deil ar blantenn anvet heñvel, Aspalathus linearis hec'h anv skiantel. Ul legumaj eo e gwirionez.
Evet e vez en un doare hengounel e Suafrika met boutin eo deuet da vout ivez e broioù arall.
Er c'hontrol d'an te pe d'ar mate n'eus tamm kafein ebet ennañ, ha se eo a blij d'un darn vras eus an everien.
Ne vez gounezet rooibos nemet en ur c'hornig-bro e rannvro Cederberg e proviñs ar C'hab. Peurvuiañ e vez glebiet an delioù ha lezet da c'hoiñ, da ober al liv rouzik. Graet e vez rooibos glas ivez, ha ne vez ket lakaet da c'hoiñ.
An anv te ruz a vez graet alies eus ar rooibos (distaget [rɔɪbɔs]), a dalv kement ha bodenn ruz en afrikaneg, a zo un died graet dre c'hlec'hiañ deil ar blantenn anvet heñvel, Aspalathus linearis hec'h anv skiantel. Ul legumaj eo e gwirionez.
Evet e vez en un doare hengounel e Suafrika met boutin eo deuet da vout ivez e broioù arall.
Er c'hontrol d'an te pe d'ar mate n'eus tamm kafein ebet ennañ, ha se eo a blij d'un darn vras eus an everien.
Roibos (paraula en afrikaans que vol dir «arbust vermell»; nom científic Aspalathus linearis) és un membre del tipus Ginesta d'escombres de la família dels llegums de plantes que creixen als fynbos de Sud-àfrica.
El nom genèric ve de la planta Calicotome villosa, aspalathos en grec. Aquesta planta té un creixement i flors molt similars a l'arbust vermell. L'epítet específic linearis ve de l'estructura lineal de creixement de la planta i fulles de tipus agulla.
La planta s'usa per a fer una infusió anomenada roibos, te d'arbust (esp. en Àfrica del Sud), redbush tea (a UK), te vermell de Sud-àfrica, o te vermell. El producte ha esdevingut popular a Sud-àfrica des de fa generacions i ara es consumeix a molts països. De vegades, s'escriu rooibosch d'acord amb l'antiga etimologia holandesa, però no canvia la pronúncia.
La forma normalitzada en català és roibos. En botànica, aquesta és la denominació de l’espècie Aspalathus linearis, un arbust perennifoli de la família de les papilionàcies, originari de Sud-àfrica, que fa fins a 2 m d'alçària, de fulles linears i acuminades i flors grogues. La mateixa denominació roibos designa també la beguda obtinguda per la infusió de les fulles d’aquest arbust, les quals tenen també altres usos en cosmètica i cuina.
Des del punt de vista formal, l’adaptació al català amb una sola o del manlleu rooibos (de l’afrikaans rooi ‘vermell’ i bos ‘arbust’), forma amb la qual es coneixen aquests dos conceptes en la majoria de llengües, representa una intervenció mínima sobre la designació original que permet continuar identificant fàcilment el terme i facilita, a més, la lectura adequada del mot, que amb la grafia amb dues os pot donar lloc a lectures errònies.
Conceptualment es tracta d’una cas semblant a d’altres formes ja consolidades, com ara camamilla, menta o til·la, que designen tant la planta com la infusió que se’n fa. Cal tenir en compte, en aquest cas, que la planta roibos no és un te perquè no pertany a la família botànica de les teàcies, sinó que és una papilionàcia. Com que en català el substantiu te no és sinònim de ‘infusió’, no és precís des del punt de vista botànic utilitzar formes com te roibos o te de roibos.
Podeu consultar les fitxes terminològiques d’aquests termes al Cercaterm i a la Neoloteca.
Font: http://www.termcat.cat/ca/Comentaris_Terminologics/Consultes_Terminologiques/125/
El rooibos creix només en una petita àrea de la regió de la província del Cap Oest de Sud-àfrica.[1] Generalment, les fulles estan oxidades, un procés habitualment, i inacurada, referida a la fermentació per analogia amb la terminologia del processament del te. Aquest procés produeix el color vermell-marró distintiu del rooibos i millora l'aroma. També es produeix rooibos «verd» sense oxidar, però el procés de producció més complicat per al rooibos verd (similar al mètode amb el que es produeix el te verd) el fa més car que el rooibos tradicional. Té un sabor maltós i lleugerament greixós d'alguna manera diferent a la contrapart vermella.
A Sud-àfrica és comú beure infusió de rooibos sense llet, amb una rodanxa de llimona i sucre o mel per endolcir. El sabor de la infusió de rooibos es descriu habitualment com a naturalment dolç (sense sucre afegit) i lleugerament de nou. El rooibos es pot preparar de la mateixa manera que el te negre, i aquest és el mètode més utilitzat.
Moltes cafeteries de Sud-àfrica han començat a vendre «espresso vermell», que és un concentrat de rooibos servit i presentat en l'estil d'espresso normal. Això ha donat variants de begudes basades en el rooibos com el rooibos amb llet i el cappuccino vermell. També s'ha introduït la infusió freda feta amb rooibos a Sud-àfrica, Austràlia, i els Estats Units.
El rooibos està esdevenint més popular a Occident, particularment entre consumidors preocupats per la seva salut, a causa del seu alt nivell d'antioxidants com l'aspalathin.[2] El rooibos també conté un nombre important de compostos fenòlics, incloent-hi flavanols, flavones, flavanones, i dihidrocalcones.[3]
El rooibos se suposa que ajuda a mitigar la tensió nerviosa, al·lèrgies i problemes digestius.[4]
La medicina tradicional fa servir el rooibos a Sud-àfrica per a alleugerir el còlics infantils, les al·lèrgies, l'asma i problemes dermatològics.[5][6]
Malgrat que els estudis del rooibos en humans són escassos a la literatura científica, els estudis en animals suggereixen que és un potent antioxidant i que té efectes immunomodulants quimiopreventius. A més, no s'ha trobat que la infusió de rooibos tingui cap efecte advers.[7]
Es diu sovint que el rooibos «verd» (mireu més amunt) té una capacitat antioxidant més alta que el rooibos plenament oxidat. Malgrat això, un estudi que fa servir dues maneres diferents de mesurar l'activitat antioxidant va trobar dades conflictives amb el rooibos verd, que mostra més activitat si es fa servir un tipus de mesura i menys si es fa servir l'altre tipus. L'estudi també va trobar dades conflictives quan es van comparar ambdues formes de rooibos amb el te negre, verd i l'oolong, malgrat que es va trobar que les dues formes tenien menys activitat que el te verd.[8]
El 2010 es van criar onze granotes de dard verinós al WWT Slimbridge en gots d'aigua grossos, amb rooibos comprat a botigues posat a dins. El rooibos es va fer servir perquè conté antioxidants amb propietats antifongs. Aquest va protegir amb èxit les granotes d'infeccions per quitridiomicosi.[9]
Durant els segles XVII i XVIII, els viatjants i botànics europeus que van visitar la regió de Cederberg a Sud-àfrica comentaven la profusió de «bones plantes» per a propòsits curatius. El 1772, el botànic suec Carl Thunberg va anotar que «la gent del país fa infusions» amb una planta de la família del rooibos o arbust vermell.
Tradicionalment, la gent pujava a les muntanyes i tallava les millors fulles de tipus agulla de les plantes de rooibos salvatges. Llavors enrotllaven els manats de fulles en bosses hessian i les baixaven a llom d'ases. Les fulles es tallaven amb destrals i es colpejaven amb martells, abans de deixar-les assecar al sol.
Els colons holandesos al Cap van usar el rooibos com a alternativa al te negre, un luxe car per als colons que depenien dels vaixells de càrrega d'Europa.[10]
El 1904, Benjamin Ginsberg, un colon jueu rus del Cap, cavalcant per muntanyes remotes, va quedar fascinat amb aquesta herba salvatge. Va fer una ampla varietat d'experiments a Rondegat Farm i va perfeccionar finalment la curació del rooibos. Va simular el mètode tradicional xinès de fer el Keemun, que fermenta el te en bótes, humitejant-lo i embossant-lo en arpillera, que simula els efectes de les cistelles de bambú.[11]
Als anys 1930, Ginsberg va persuadir el doctor i professor de Rhodes Dr. Le Fras Nortier[12] per experimentar el cultiu de la planta. Le Fras Nortier va cultivar les primeres plantes a Clanwilliam a la granja Klein Kliphuis. Les petites llavors eren difícils d'obtenir, ja que es dispersen tan aviat com es trenquen les beines, i no germinen sense l'escarificació. Le Fras Nortier va pagar els nadius, alguns dels quals eres pacients seus, perquè recol·lectessin llavors. Una dona gran Khoi ho va fer una vegada i una altra i rebia un xíling per cada capsa de mistos plena de llavors. Havia trobat una font de llavors inusual: es va topar amb formigues carregant llavors, les va seguir fins al seu formiguer i, obrint-lo, va trobar-hi un graner.[12] Els intents del Dr. Le Fras Nortier van ser finalment exitosos, la qual cosa va conduir Ginsberg a encoratjar els grangers locals a cultivar la planta amb l'esperança que esdevindria un negoci rendible. Klein Kliphuis es va convertir en granger de rooibos i en deu anys el preu de les llavors van arribar a unes sorprenents £80 per lliura, la llavor vegetal més cara del món. Avui dia, la llavor es recull amb processos de cribratge especial i Klein Kliphuis és ara un hotel rural.[13]
Des de llavors, el rooibos s'ha popularitzat a Sud-àfrica i ha assolit també un momentum considerable en el mercat mundial. Un nombre creixent d'empreses de marques de te venen aquesta infusió, ja sigui sola o com a component d'una varietat cada cop més gran de mescles.
Roibos (paraula en afrikaans que vol dir «arbust vermell»; nom científic Aspalathus linearis) és un membre del tipus Ginesta d'escombres de la família dels llegums de plantes que creixen als fynbos de Sud-àfrica.
El nom genèric ve de la planta Calicotome villosa, aspalathos en grec. Aquesta planta té un creixement i flors molt similars a l'arbust vermell. L'epítet específic linearis ve de l'estructura lineal de creixement de la planta i fulles de tipus agulla.
La planta s'usa per a fer una infusió anomenada roibos, te d'arbust (esp. en Àfrica del Sud), redbush tea (a UK), te vermell de Sud-àfrica, o te vermell. El producte ha esdevingut popular a Sud-àfrica des de fa generacions i ara es consumeix a molts països. De vegades, s'escriu rooibosch d'acord amb l'antiga etimologia holandesa, però no canvia la pronúncia.
La forma normalitzada en català és roibos. En botànica, aquesta és la denominació de l’espècie Aspalathus linearis, un arbust perennifoli de la família de les papilionàcies, originari de Sud-àfrica, que fa fins a 2 m d'alçària, de fulles linears i acuminades i flors grogues. La mateixa denominació roibos designa també la beguda obtinguda per la infusió de les fulles d’aquest arbust, les quals tenen també altres usos en cosmètica i cuina.
Des del punt de vista formal, l’adaptació al català amb una sola o del manlleu rooibos (de l’afrikaans rooi ‘vermell’ i bos ‘arbust’), forma amb la qual es coneixen aquests dos conceptes en la majoria de llengües, representa una intervenció mínima sobre la designació original que permet continuar identificant fàcilment el terme i facilita, a més, la lectura adequada del mot, que amb la grafia amb dues os pot donar lloc a lectures errònies.
Conceptualment es tracta d’una cas semblant a d’altres formes ja consolidades, com ara camamilla, menta o til·la, que designen tant la planta com la infusió que se’n fa. Cal tenir en compte, en aquest cas, que la planta roibos no és un te perquè no pertany a la família botànica de les teàcies, sinó que és una papilionàcia. Com que en català el substantiu te no és sinònim de ‘infusió’, no és precís des del punt de vista botànic utilitzar formes com te roibos o te de roibos.
Podeu consultar les fitxes terminològiques d’aquests termes al Cercaterm i a la Neoloteca.
Font: http://www.termcat.cat/ca/Comentaris_Terminologics/Consultes_Terminologiques/125/
Rooibos je nápojem připravovaným z keře nazývaného čajovec kapský (Aspalathus linearis) z čeledi bobovitých. Již po mnoho generací je tento nápoj populární v Jižní Africe, jeho popularita se rozšířila i do řady zemí celého světa.
Čajovec roste pouze na malém území v Cederbergu v provincii Západní Kapsko. Rostlina se vysazuje v únoru až březnu. První sklizeň je za půl roku. Poté se sbírá do vaků a drtí se. Listy procházejí oxidací a získávají výraznou červenohnědou barvu. Vyrábí se také neoxidovaný „zelený“ rooibos.
V Jižní Africe je běžné pít rooibos spolu s mlékem a cukrem, avšak v ostatních částech světa se většinou podává bez těchto přísad. Vůně rooibosu je často popisována jako sladká (a to i bez přidání cukru) a mírně ořechová. Příprava rooibosového nálevu je v podstatě stejná jako příprava černého čaje s tím rozdílem, že vůně je vylepšená delším vařením. Získaný nápoj je červenohnědý, což vysvětluje, proč se rooibosu někdy říká „červený čaj“.
Nápoj má charakteristickou tmavě červenou barvu a lehce nasládlou chuť. Někdy se rooibos také míchá s různými přísadami, aromatickými bylinami a podobně.
Z rooibosu se dá připravit i espressu podobný nápoj – red espresso.
Rooibos obsahuje zejména fenolické látky a flavonoidy s prokázanými antioxidačními účinky a některé minerální látky. Z dalších látek jsou obsaženy glukosidy aspalatin a notofagin. Obsah vitamínu C je navzdory legendám velmi nízký, novější studie jeho přítomnost v červeném i zeleném rooibosu ani neprokázaly. Z minerálních látek je ve významnějším množství přítomna měď, fluor a mangan. Měď obsažená v 1 standardním šálku (1 čajová lžička rooibosu na šálek) pokrývá asi 8 % doporučené denní dávky, fluor 7 %, mangan 2 %. Jiné minerální látky, jako vápník, železo, draslík, hořčík, sodík, fosfor a zinek, nejsou přítomny ve významnějším množství a 1 šálek rooibosu přináší méně než 1 % doporučené denní dávky těchto prvků. Na rozdíl od pravého čaje má rooibos nízký obsah tříslovin.[1]
Existuje domněnka, že rooibos pomáhá vypořádat se s nervovým vypětím, alergiemi a trávicími potížemi.[2] Při laboratorních testech (in vitro) se prokázalo, že rooibos inhibuje aktivitu xantinoxidázy, testy in vivo stále nebyly provedeny. Xantinoxidáza hraje roli v přeměně purinu na kyselinu močovou, což může potenciálně pomáhat v léčení dny. V těchto testech se zjistilo, při užití určitých koncentrací, že infuse rooibos je ani ne z poloviny tak účinná jako allopurinol, tedy lék, který je běžně při terapii dny předepisován právě na inhibici xantioxidázy.[3]
V rooibos lze nalézt dva flavonoidy, kvercetin a luteolin, které jsou známy pro své kvality při terapii rakoviny. Rooibos neobsahuje antioxidant epigallokatechin-3-gallát, který lze nalézt v zeleném čaji. [4] [5]
Tradiční medicína v Jižní Africe užívá rooibos na zmírnění dětské koliky, alergie, astma a kožní problémy.[6]
Polysacharid izolovaný z čajovce ukazuje aktivitu potlačující činnost HIV viru, tím, že se váže na T-lymfocyty.[7]
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Rooibos na anglické Wikipedii.
PICT2813.JPG)
.jpg)
.jpg)
PICT2813.JPG)
PICT2813.JPG)
{{Cite journal}} označená jako k „pouze dočasnému použití“. {{Cite journal}} označená jako k „pouze dočasnému použití“. {{Cite journal}} označená jako k „pouze dočasnému použití“. {{Cite journal}} označená jako k „pouze dočasnému použití“. {{Cite journal}} označená jako k „pouze dočasnému použití“. 
Obrázky, zvuky či videa k tématu Rooibos ve Wikimedia Commons
Rooibos je nápojem připravovaným z keře nazývaného čajovec kapský (Aspalathus linearis) z čeledi bobovitých. Již po mnoho generací je tento nápoj populární v Jižní Africe, jeho popularita se rozšířila i do řady zemí celého světa.
Rooibos (Aspalathus linearis) er en busk med en opret, stivgrenet vækstform (omtrent som Gyvel). Ordet rooibos er afrikaans for 'rød busk'.
Grenene har først en rødbrun bark, men senere bliver den grålig. De unge skud er lysegrønne og bærer de spredtstillede, nåleagtige og sukkulente blade. Over- og underside er ensartet grågrøn.
Blomstringen sker om foråret umiddelbart efter vinterregnen, dvs. i september. Blomsterne er gule og uregelmæssige (som gyvelblomster), og frugterne er bælge med mange, men bittesmå frø.
Arten har et meget dybtgående og kraftigt rodnet.
Højde x bredde og årlig tilvækst: 2,0 x 1,5 m (10 x 5 cm/år). Disse mål kan fx anvendes, når arten udplantes.
Planten er endemisk i et lille område af de sandede sletter ("fynbos") ved Cederberg i den vestlige del af kapregionen i Sydafrika. Her vokser den på sur, næringsfattig jord med vinterregn sammen med løg- og knoldplanter (f.eks. arter af Amaryllis og Hyacint), sukkulenter (f.eks. Hottentotfigen og Middagshjerte) og det endemiske nåletræ Widdringtonia cedarbergensis.
Planten indeholder forskellige stoffer, der gør den afholdt som te, nemlig aspalathin, nothofagin, koffeinsyre, chrysoeriol, quercetin, isoquercitrin, orientin, isoorientin, luteolin, vitexin, isovitexin, rutin, flavonoider og polyfenoler, men hverken tanniner eller koffein.
De tørrede blade og kviste bruges som te, i kosmetikindustrien og som naturmedicin. Teen kaldes ofte fejlagtigt for "rød te" på grund af sin dybt rødbrune farve, skønt den ikke stammer fra tebusken. Det er også almindeligt at benytte ordet rooiboste. Rooibosteen har en sødlig, let røget smag, og i modsætning til sort te indeholder rooiboste ikke koffein. Dette gør teen ideel som aftente, da den ikke er opkvikkende, derimod let beroligende.
Clanwilliam, Sydafrika
Blomst, Clanwilliam, Sydafrika
Rooibos (Aspalathus linearis) er en busk med en opret, stivgrenet vækstform (omtrent som Gyvel). Ordet rooibos er afrikaans for 'rød busk'.
Rooibos (gesprochen „Roiboss“ in zwei Silben;[1] eingedeutscht Rotbusch[2] oder Roibusch[3], wissenschaftlicher Name Aspalathus linearis) ist eine Pflanzenart, die zur Familie der Hülsenfrüchtler (Fabaceae) gehört. Sie gedeiht ursprünglich in den westlichen Bergregionen[4] der südafrikanischen Provinz Westkap.[5]
Ausleseformen von Aspalathus linearis werden zur Gewinnung von Rooibos-Tee angebaut. Dieser ist im südlichen Afrika ein beliebtes koffeinfreies[4] Getränk.
Als erstes afrikanisches Produkt erhielt dieser im Juni 2021 den Herkunftsstatus PDO und PGI der Europäischen Union.[6]
Bei Aspalathus linearis handelt es sich um einen sehr variablen Strauch, der Wuchshöhen von 1 bis 2 Metern erreicht. Er besitzt aufrechte bis ausgebreitete, rutenartige Zweige, an denen sich dünne Ästchen befinden. Die Rinde junger Zweige ist oft rötlich. Die büschelig und meist nahe zusammenstehend angeordneten, sitzenden, meist kahlen Laubblätter sind grün, etwa 1 mm dick und 1,5 bis 6 cm lang, besitzen etwa die Form von Kiefernnadeln, sind allerdings sehr weich. Es sind keine Nebenblätter vorhanden.[4]
Die Blütezeit liegt im südafrikanischen Frühling bis frühen Sommer. Die kurz gestielten Blüten stehen einzeln oder in dichten Gruppen an den Enden der Zweige. Die zwittrigen Schmetterlingsblüten sind zygomorph und fünfzählig mit doppelter Blütenhülle. Die fünf Kronblätter sind gelb. Die 10 Staubblätter sind zu 2/3 in der Länge verwachsen mit ungleichen Antheren.
Die relativ kleine, schmale Hülsenfrucht enthält meist einen oder zwei harte Samen.[4]
In Südafrika gilt dieser Tee als Nationalgetränk und wird auf Afrikaans meist als rooibostee ([rɔːibɔs]) bezeichnet (aus rooi für rot und bos für Busch; im deutschsprachigen Raum hat sich auch „bosch“ als niederländische Aussprache von bos verbreitet). In Europa gibt es neben Rotbuschtee und redbush tea oft verwirrende Bezeichnungen wie Rooibusch-, Rotbuschsie-, Redbos- und Koopmanstee (Afrikaans Koopman = Kaufmann) oder gar Massaitee, obwohl Rotbusch keinerlei Bezug zum Volksstamm der Massai hat. Die Bezeichnung Buschmanntee hat allerdings einen historischen Hintergrund, da Rooibos zunächst von den Khoisan genutzt worden sein soll.[7][8]
Es ist nicht geklärt, seit wann der Rotbusch von den Menschen in den Zederbergen nördlich von Kapstadt genutzt wird. Im 16. Jahrhundert findet sich in einer Wiener pharmazeutischen Schrift das Wort Aspalathum für das Aspalathholz (bezeichnet auch als „Fremdländisches Holz“), dessen Stammpflanze laut Zekert (1938) aber unsicher sei.[9] Vor mehr als 300 Jahren entdeckten die Bewohner der Zederberge, dass sie aus den nadelartigen Blättern des Rooibos ein erfrischendes Getränk herstellen konnten. Geerntet wurde die Pflanze mithilfe von Äxten, danach wurden die Blätter mit Hämmern bearbeitet und zum Fermentieren aufgehäuft. Anschließend wurden sie zum Trocknen in die Sonne gelegt. 1772 berichtete der Botaniker Carl Peter Thunberg vom Rooibos als Tee und Heilpflanze der Khoisan.[10] 1904 beobachtete der russische Teehändler Benjamin Ginsberg die Einheimischen bei der Teezubereitung und verstand es, den Handel und die Vermarktung von Rooibos vor allem in Südafrika, aber auch in Europa zu etablieren.[10] Ginsberg wurde der erste Exporteur von Rooibos, seine Familie beteiligt sich seit vielen Generationen in der europäischen Tee-Industrie und an der Vermarktung des Rooibos. Im frühen 20. Jahrhundert begann der Arzt und Naturliebhaber Petter le Fras Nortier, diesen aromatischen Tee und seinen medizinischen Wert zu erforschen. 1930 entwickelte er gemeinsam mit den ansässigen Farmern Methoden zur feldmäßigen Kultur des Rooibos.[11]
Im Jahr 1968 brachte Annique Theron ein Buch über die beruhigende Wirkung des Tees bei Koliken von Babys heraus.[12] 1984 sorgte der Rooibos als Anti-Aging-Produkt in Japan für Schlagzeilen. Seit 1995 gibt es auch grünen Rooibos, der vom Agricultural Research Council (Infruitec) in Südafrika gezüchtet wurde, und im Jahr 2006 kam eine weitere Innovation in Form eines Tee Espresso auf den Markt, der in Coffee-Shops und im Einzelhandel erhältlich ist.[11]
Das natürliche Verbreitungsgebiet von Aspalathus linearis liegt in der südafrikanischen Provinz Westkap im Winterregengebiet von im Norden etwa bei Vanrhynsdorp bis zur Kap-Halbinsel und dem Betty’s-Bay-Gebiet im Süden. Dieses Gebiet weist kalte feuchte Winter und heiße trockene Sommer mit etwa 300 bis 350 mm Jahresniederschlag auf.[4] Der Anbau von Rooibos-Sträuchern erfolgt mit selektierten Formen dieser Art, die hauptsächlich in den Zederbergen (Kap-Faltengürtel) gefunden wurden. Die Rooibos-Plantagen befinden sich auf sandigen Böden in den Tälern des Olifants, Breede und Hex Rivers.[4]
Der Rooibos wird weltweit ausschließlich im Gebiet der Zederberge etwa 200 km nördlich von Kapstadt, rund um die Städte Clanwilliam und Citrusdal angebaut.[10] Die Farmer säen im Februar und März aus und pflanzen im Juli die Keimlinge in die Plantagen. Zur Ernte muss ein Strauch etwa 12 bis 18 Monate alt sein. Die Sträucher werden einmal im Jahr von Dezember bis April beerntet. Die Sträucher werden etwa fünf Jahre lang beerntet und dann gerodet; danach werden neue Sträucher gepflanzt.[4]
Seit Mai 2021 ist die Bezeichnung Rooibos in der EU für Lebensmittel mit geografischem Ursprung (g.U.) registriert. Als Anbauregion sind in der Provinz Westkap die Gemeinden Bergrivier, Breede Valley, Cape Agulhas, Cederberg, City of Cape Town, Drakenstein, Langeberg, Matzikamma, Overstrand, Saldanha Bay, Stellenbosch, Swartland, Swellendam, Theewaterskloof und Witzenberg und in der Provinz Nordkap die Gemeinde Hantam angegeben worden.[13]
Die Erntemethode ist weitgehend die gleiche wie schon in den Anfängen der Kultur. Die Ernte der Rooiboszweige erfolgt in der Wachstumsruhephase des Strauches vom Sommer bis zum Frühherbst. Maschinen kommen zwar zum Einsatz, überwiegend wird aber von Hand mit der Sichel geerntet. Die schonendste Erntemethode ist, nur die jungen Zweige zu schneiden. Die älteren Zweige verbleiben an den Sträuchern, die dadurch jedes Jahr größer werden.[4]
Die abgeschnittenen Zweige werden gebündelt zur Sammelstelle gebracht. Das Erntegut wird sehr fein gehackt und dann gequetscht, um die Fermentation in Gang zu setzen, die zur typischen Farbe und zum Geschmack des Rooibos-Tees führt.[4] Die geschnittenen und gequetschten Zweigstücke werden mit Wasser befeuchtet. Die feuchte Masse durchläuft für acht bis 24 Stunden eine durch das warme Klima begünstigte Fermentation. Bei diesem Prozess, der auch als Oxidation bezeichnet werden könnte, werden Inhaltsstoffe zum Teil zersetzt, zum Teil verändert.[14] Nach dem Wässern und Lüften wird der Tee in Haufen gelagert und dabei erhält er seine typische rötlich-braune Farbe und süßes, fruchtiges Aroma. Wenn dieser Prozess abgeschlossen ist, wird der Tee auf großen Flächen zum Trocknen in der Sonne ausgebreitet.[4]
Danach erfolgt eine Sortierung des Tees nach Länge, Farbe und Geschmack. Zum Abschluss wird der Rooibostee gewogen, in große Gebinde verpackt und an die Firmen verkauft, die unter ihrem Handelsnamen diesen Tee für den Endverbrauch in Teebeutel oder als lose Ware abpacken.[4]
Grüner Rooibostee unterscheidet sich dadurch, dass durch schonendsten Umgang mit den geernteten Rooiboszweigen eine Fermentation vermieden wird: Die Pflanzen werden vorsichtig geschnitten, die Zweige sorgfältig und lose gebündelt und sofort nach dem Schnitt ohne Zugabe von Wasser getrocknet. Während der Trocknungszeit muss ein kontinuierliches Wenden und Bewegen sichergestellt werden. Nach der Trocknung erfolgt noch die Reinigung mittels Sieben. Der grüne Rooibostee hat einen wesentlich milderen und leichteren Geschmack als der fermentierte Rooibos. Er enthält mehr Pflanzenstoffe (Polyphenole)[14], denen gesundheitsfördernde Eigenschaften zugeschrieben werden.
Der Rooibostee wird weltweit exportiert. In Deutschland besitzt er einen Marktanteil von 7 % am Kräuter- und Früchteteemarkt.[15]
Die Inhaltsstoffe von Aspalathus linearis, unter anderem Phenole und Flavonoide, wurden von Hegnauer referiert.[16] Von zahlreichen Polyphenolen[17] sind insbesondere die Flavonoide wissenschaftlich gut untersucht. Die mengenmäßig wichtigsten Flavonoide sind das Dihydrochalkon Aspalathin, daneben Isoorientin, Orientin, Rutin, Isovitexin und Vitexin. Diese Inhaltsstoffe des Rooibostees sind auch bioverfügbar, wie eine Studie der Universität Braunschweig aus dem Jahr 2010 belegt.[18] Beim Trocknen und Fermentieren verändert sich die Zusammensetzung. Rooibostee enthält im Gegensatz zu Tee vom Teestrauch (Camellia sinensis) kein Koffein und wenig an Gerbstoffen, wodurch eventuelle negative Folgen wie bitterer Geschmack oder Schlaflosigkeit nicht auftreten.
Eine Tasse Rooibostee enthält etwa:
Ob Rooibostee darüber hinaus reich an Vitamin C (Ascorbinsäure) ist, ist umstritten.[19]
Mitte Oktober 2009 veröffentlichte das Bundesamt für Verbraucherschutz und Lebensmittelsicherheit die Ergebnisse der Lebensmittelüberwachung 2008, in der gezielt Rooibos-Tee überprüft wurde, da er immer wieder durch hohe Pflanzenschutzmittel-Rückstände aufgefallen war. Dabei zeigte sich, dass 75 % der Proben von Rooibos-Tee Rückstände enthielten, diese lagen jedoch nicht über den zulässigen Grenzwerten.[20] Nur die chronische Einnahme von Rooibostee sei gesundheitlich bedenklich.[21][22]
Wie eine Reportage der Kapstadter Wissenschaftspublizistin Leonie Joubert dokumentiert, sind die Rooibos-Farmen vom Vordringen der Wüsten infolge der weltweiten Klimaerwärmung zunehmend in ihrer Existenz bedroht. Die mittlere Lebensdauer der Sträucher ist demnach von zwölf auf fünf Jahre zurückgegangen. Forscher der regionalen Organisation Indigo Development & Change versuchen nun, besonders widerstandsfähige wilde Rooibos-Sorten einzukreuzen, die besser an harte Umweltbedingungen angepasst sind als die bisherigen gewerblichen Nutzpflanzen. Stärkere, dürreresistente wilde Arten erreichen demnach ein Lebensalter von bis zu 50 Jahren und überstehen oft lange Trockenheit.[23][24]
Die Erstveröffentlichung dieser Art erfolgte 1768 unter dem Namen (Basionym) Psoralea linearis durch Nicolaas Laurens Burman in Flora Indica … nec non Prodromus Florae Capensis, S. 22. Rolf Dahlgren stellte sie 1963 in Opera Botanica, Band 9 (1), S. 283 in die Gattung Aspalathus.[25] Weitere Synonyme für Aspalathus linearis (Burm.f.) R.Dahlgren sind: Aspalathus contaminatus auct., Borbonia pinifolia Marloth.[5] Der Gattungsname Aspalathus ist vom griechischen Wort aspalathos abgeleitet, dies war der Name eines in Griechenland gedeihen duftenden Strauches. Das Artepitheton linearis ist ein lateinisches Wort und bezieht sich auf die lineare Blattform.[4]
Aspalathus linearis gehört zur mehr als 200 Arten zählenden Gattung Aspalathus aus der Tribus Crotalarieae in der Unterfamilie der Faboideae innerhalb der Familie der Fabaceae.[5] Diese Gattung hat ihr Verbreitungsgebiet ausschließlich in Südafrika (Capensis). Zur Teegewinnung wird aber nur die Art Rooibos (Aspalathus linearis) verwendet.
Rooibos (gesprochen „Roiboss“ in zwei Silben; eingedeutscht Rotbusch oder Roibusch, wissenschaftlicher Name Aspalathus linearis) ist eine Pflanzenart, die zur Familie der Hülsenfrüchtler (Fabaceae) gehört. Sie gedeiht ursprünglich in den westlichen Bergregionen der südafrikanischen Provinz Westkap.
Ausleseformen von Aspalathus linearis werden zur Gewinnung von Rooibos-Tee angebaut. Dieser ist im südlichen Afrika ein beliebtes koffeinfreies Getränk.
Als erstes afrikanisches Produkt erhielt dieser im Juni 2021 den Herkunftsstatus PDO und PGI der Europäischen Union.
Rooibos (Aspalathus linearis) ass eng Planz aus Südafrika, déi zu de Scheekefriichte (Fabaceae) gehéiert. Zanter uganks der 1990er-Joren ass se als Friichtentéi-Planz beléift ginn. Rooibos wiisst nëmmen an den Cedar-Bierger am Südweste vu Südafrika.
Rooitrauschtéi besteet aus de fermentéierten an gedréchenten Blieder a Stiler vum Aspalathus linearis Et ass en Opgossgedrénks, enthält awer keen Teein an och wesentlech manner Gierfstoffer wéi de Schwaarzen Téi.
Dacks gëtt den Téi och verkaaft als "Roudtrauschtéi" oder "Rooitrausch". Den Numm Rooibos staamt aus dem Afrikaans a bedeit rouden Trausch. Am Handel sinn hautdesdaags villerlee natierlech oder kënschtlech aromatiséiert Zorten ze fannen, wéi Rooibos-Vanill-Téi oder Rooibos-Orange-Téi.
Anescht wéi am schwaarzen oder am gréngen Téi ass am Rooibostéi kee Koffein a wéineg Gierfstoffer, soudatt et net zu Schlofproblemer wéinst dem Téi komme kann.
Rooibos (Aspalathus linearis) ass eng Planz aus Südafrika, déi zu de Scheekefriichte (Fabaceae) gehéiert. Zanter uganks der 1990er-Joren ass se als Friichtentéi-Planz beléift ginn. Rooibos wiisst nëmmen an den Cedar-Bierger am Südweste vu Südafrika.
Rooibos (/ˈrɔɪbɒs/ ROY-Boss; Afrikaans: [rɔːibɔs], meaning "red bush"), or Aspalathus linearis, is a broom-like member of the plant family Fabaceae that grows in South Africa's fynbos biome.
The leaves are used to make a herbal tea that is called rooibos (especially in Southern Africa), bush tea, red tea, or redbush tea (predominantly in Great Britain).
The tea has been popular in Southern Africa for generations, and since the 2000s has gained popularity internationally. The tea has an earthy flavour that is similar to yerba mate or tobacco.[2][3][4]
Rooibos was formerly classified as Psoralea but is now thought to be part of Aspalathus following Dahlgren (1980). The specific name of linearis was given by Burman (1759) for the plant's linear growing structure and needle-like leaves.
Rooibos is usually grown in the Cederberg, a small mountainous area in the West Coast District of the Western Cape province of South Africa.[5]
Generally, the leaves undergo oxidation.[6] This process produces the distinctive reddish-brown colour of rooibos and enhances the flavour. Unoxidised green rooibos is also produced, but the more demanding production process for green rooibos (similar to the method by which green tea is produced) makes it more expensive than traditional rooibos. It carries a malty and slightly grassy flavour somewhat different from its red counterpart.[7]
Rooibos is commonly prepared as a tisane by steeping in hot water, in the same manner as black tea. The infusion is consumed on its own or flavored by addition of milk, lemon, sugar or honey. It is also served as lattes, cappuccinos or iced tea.[8]
As a fresh leaf, rooibos contains a high content of ascorbic acid (vitamin C).[9]
Rooibos tea does not contain caffeine[10][11] and has low tannin levels compared to black tea or green tea.[9] Rooibos contains polyphenols, including flavanols, flavones, flavanones, dihydrochalcones,[12][13] aspalathin[14] and nothofagin.[15]
The processed leaves and stems contain benzoic and cinnamic acids.[16]
Rooibos grades are largely related to the percentage needle or leaf to stem content in the mix. A higher leaf content results in a darker liquor, richer flavour and less dusty aftertaste. The high-grade rooibos is exported and does not reach local markets, with major consumers being the EU, particularly Germany, where it is used in creating flavoured blends for loose-leaf tea markets.[17]
Three species of the Borboniae group of Aspalathus, namely A. angustifolia, A. cordata and A. crenata, were once used as tea. These plants have simple, rigid, spine-tipped leaves, hence the common name 'stekeltee'. The earliest record of the use of Aspalathus as a source of tea was that of Carl Peter Thunberg, who wrote about the use of A. cordata as tea: "Of the leaves of Borbonia cordata the country people make tea" (Thunberg, July 1772, at Paarl). This anecdote is sometimes erroneously associated with rooibos tea (Aspalathus linearis).[18]
Archaeological records suggest that Aspalathus linearis could have been used thousands of years ago, but that does not imply rooibos tea was made in precolonial times.[19] The traditional method of harvesting and processing rooibos (for making rooibos infusion or decoction tea) could have, at least partly, originated in precolonial times. However, it does not necessarily follow that San and Khoikhoi used that method to prepare a beverage that they consumed for pleasure as tea.
The earliest available ethnobotanical records of rooibos tea originate in the late 19th century. No Khoi or San vernacular names of the species have been recorded. Several authors have assumed that the tea originated from the local inhabitants of the Cederberg. Apparently, rooibos tea is a traditional drink of Khoi-descended people of the Cederberg (and "poor whites"). However, that tradition has not been traced further back than the last quarter of the 19th century.[18]
Traditionally, the local people would climb the mountains and cut the fine needle-like leaves from wild rooibos plants. They then rolled the bunches of leaves into hessian bags and brought them down the steep slopes using donkeys. Rooibos tea was traditionally processed by beating the material on a flat rock with a heavy wooden pole or club or a large wooden hammer.[18]
The historical record of the use of rooibos in precolonial and early colonial times is mostly a record of absence. Colonial-era settlers could have learnt about some properties of the Aspalathus linearis from pastoralists and hunter-gatherers of the Cederberg region. The nature of that knowledge was not documented. Given the available data, the origin of rooibos tea can be viewed in the context of the global expansion of tea trade and the colonial habit of drinking Chinese and later Ceylon tea. In that case, the rooibos infusion or decoction served as a local replacement for the expensive Asian product.[19]
It appears that both the indigenous (San and Khoikhoi) and the colonial inhabitants of rooibos-growing areas contributed to the traditional knowledge of rooibos in some way. For instance, medicinal uses might have been introduced before the 18th century by Khoisan pastoralists or San hunter-gatherers. Also, the use of the Aspalathus linearis to make tea, including the production processes, such as bruising and oxidising the leaves, is more likely to have been introduced in colonial times by settlers who were accustomed to drinking Asian tea or its substitutes.[19]
In 1904, Benjamin Ginsberg ran a variety of experiments at Rondegat Farm and finally cured rooibos. He simulated the traditional Chinese method of making Keemun by fermenting the tea in barrels. The major hurdle in growing rooibos commercially was that farmers could not germinate the rooibos seeds. The seeds were hard to find and impossible to germinate commercially. A medical doctor by profession and business partner to Ginsberg, Pieter Lafras Nortier, ascertained that seeds require a process of scarification before they are planted in acidic, sandy soil.[20][21]
By the late 1920s, growing demand for the tea had led to problems with supply of the wild rooibos plants. As a remedy, Pieter Lefras Nortier, a district surgeon in Clanwilliam and an avid naturalist, proposed to develop a cultivated variety of rooibos to be raised on appropriately-situated land. Nortier worked on cultivation of the rooibos species in partnership with the farmers Oloff Bergh and William Riordan and with the encouragement of Benjamin Ginsberg.[19]
Bergh harvested a large amount of rooibos in 1925 on his farm Kleinvlei, in the Pakhuis Mountains. Nortier collected seeds in the Pakhuis Mountains (Rocklands) and in a large valley, called Grootkloof, and those first selected seeds are known as the Nortier-type and Redtea-type.[22]
In 1930, Nortier began conducting experiments with the commercial cultivation of the rooibos plant. He cultivated the first plants at Clanwilliam on his farm of Eastside and on the farm of Klein Kliphuis. The tiny seeds were very difficult to come by Nortier, who paid the local villagers £5 per matchbox of seeds collected. An aged Khoi woman found an unusual seed source: having chanced upon ants dragging seed, she followed them back to their nest and, on breaking it open, found a granary.[23]
Nortier's research was ultimately successful, and he subsequently showed all the local farmers how to germinate their own seeds. The secret lay in scarifying the seed pods. Nortier placed a layer of seeds between two mill stones and ground away some of the seed pod wall. Thereafter the seeds were easily propagated. Over the next decade the price of seeds rose to £80 per pound, the most expensive vegetable seed in the world, as farmers rushed to plant rooibos. Today, the seed is gathered by special sifting processes. Nortier is today accepted as the father of the rooibos tea industry.
The variety developed by Nortier has become the mainstay of the rooibos industry enabling it to expand and create income and jobs for inhabitants of rooibos-growing regions.[19] Thanks to Nortier's research, rooibos tea became an iconic national beverage and then a globalised commodity. Production is today the economic mainstay of the Clanwilliam district. In 1948, the University of Stellenbosch awarded Nortier an Honorary Doctorate D.Sc. (Agria) in recognition for his valuable contribution to South African agriculture.
Aspalathus linearis has a small endemic range in the wild, but horticultural techniques to maximize production have been effective at maintaining cultivation as a semi-wild crop to supply the new demands of the broadening rooibos tea industry. A. linearis is often grouped with the honeybush (Cyclopia), another plant from the Fynbos region of Southern Africa, which is also used to make tea. Like other members of the genus, A. linearis is considered a part of the Fynbos ecoregion in the Cape Floristic Region, whose plants often depend on fire for reproduction.
A. linearis is a legume and thus an angiosperm and produces an indehiscent fruit. Its flowers make up a raceme inflorescence. Seed germination can be slow, but sprouting can be induced by acid treatment.[24] The seeds are hard-shelled and often need scarification.[25]
For A. linearis, fire can stimulate resprouting in the species, but the sprouting is less than that of other plants in the Fynbos ecoregion. A. linearis can be considered facultative and obligate sprouters and have lignotuber development for after fires. Typically, there are two classifications of A. lineraris in response to fire: reseeders and resprouters. Reseeders are killed by fire, but it stimulates their seeds’ germination. Resprouters are not completely killed during a fire and grow back from established lignotubers.[26]
Seeds of wild populations are dispersed by species of ants, whose use as dispersers reduces parent-offspring and sibling-sibling competition.[27] Ants are also helpful in dispersion as they reduce the susceptibility of seeds to other herbivores.
Like most other legumes, there is a symbiotic relationship between rhizoids and the underground lignotuber structure that promotes nitrogen fixation and growth. The nitrogen content in the soil is an important environmental factor for growth, development, and reproduction. Hawkins, Malgas, & Biénabe (2011) suggested that there are multiple ecotypes of A. linearis that have different selected methods of growth and morphology and are dependent on the environment.[28] It is unclear how many ecotypes there might be, given their limited geographic range and the limited literature about genetic diversity. Van der Bank, Van der Bank, & Van Wyk (1999)[29] suggest that resprouting populations and reseeding populations have been selected for based on the environment as a way to reduce genetic bottlenecks; however, whether that promotes certain reproductive strategies over others was unclear.[29]
Wild populations can contain both sprouting and non-sprouting individuals, but cultivated rooibos are typically reseeders, not resprouters, and have higher growth rates. Cultivated A. linearis can be selected for certain traits that are desirable for human use. Cultivated plants are diploid with a base chromosome number of 9 (2n = 18 chromosomes), but the understanding of how this might differ in ecotypes is limited.[26] The selection process can include human-mediated pollination, fire suppression, and supplementing soil contents.
Like many other Fynbos plants, A. linearis is not significantly pollinated by cape honey bees, which suggests an alternative way of primary pollination.[30] Some wasps likely play an important role in pollinating the flowers and some wasp species are thought to be specially adapted to accessing the A. linearis flower.[31]
In 1994, Burke International registered the name "Rooibos" with the US Patent and Trademark Office and so established a monopoly on the name in the United States when the plant was virtually unknown there. When it later entered more widespread use, Burke demanded for companies to pay fees to use the name or to cease its use. In 2005, the American Herbal Products Association and a number of import companies succeeded in defeating the trademark through petitions and lawsuits. After losing one of the cases, Burke surrendered the name to the public domain.[32]
The South African Department of Trade and Industry issued final rules on 6 September 2013 that protects and restricts the use of the names "rooibos", "red bush", "rooibostee", "rooibos tea", "rooitee", and "rooibosch" in the country so that the name cannot be used for things unless they are derived from the Aspalathus linearis plant. It also provides guidance and restrictions for how products that include rooibos and in what measures should use the name rooibos in their branding.[33][34]
In May 2021, the European Union conferred protected designation of origin (PDO) status to "rooibos". Any foodstuff sold as "rooibos" in the EU and several countries outside the bloc must be made by using only Aspalathus linearis leaves that are cultivated in the Cederberg region of South Africa.[35][36]
The rooibos plant is endemic to a small part of the Western Cape Province, South Africa. It grows in a symbiotic relationship with local micro-organisms.[37] A 2012 South African news item cited concerns regarding the prospects of rooibos farming in the face of climate change.[38]
The use of rooibos and the expansion of its cultivation are threatening other local species of plants endemic to the area such as Protea convexa,[39] Roridula dentata[40] and P. scolymocephala.[41]
.jpg)
Flowers PICT2813.JPG)
Plant Rooibos (/ˈrɔɪbɒs/ ROY-Boss; Afrikaans: [rɔːibɔs], meaning "red bush"), or Aspalathus linearis, is a broom-like member of the plant family Fabaceae that grows in South Africa's fynbos biome.
The leaves are used to make a herbal tea that is called rooibos (especially in Southern Africa), bush tea, red tea, or redbush tea (predominantly in Great Britain).
The tea has been popular in Southern Africa for generations, and since the 2000s has gained popularity internationally. The tea has an earthy flavour that is similar to yerba mate or tobacco.
Rooibos was formerly classified as Psoralea but is now thought to be part of Aspalathus following Dahlgren (1980). The specific name of linearis was given by Burman (1759) for the plant's linear growing structure and needle-like leaves.
La rojbos-arbusto (Aspalathus linearis) estas planto el la familio de la Fabacoj (Fabacae). La planto de nature troviĝas en la finboso en la cirkaŭaĵo de Cederberg (Sud-Afriko). La specio estas kultivata por la preparo de trinkaĵo iomete simila al teo. Ekde ĉ. 1930 la planto estas kultivata por tiu celo. La folioj de la planto estas plukitaj, pistitaj kaj metitaj sub la suno por oksidi. Dum la lasta fazo ĝi ekhavas la ruĝflavan koloron.
Kontraŭe al vera teo, rojboso ne enhavas kafeinon kaj preskaŭ nenian taninon, kiu en ordinara teo respondecas por la iometa amara gusto. Tamen ĝi enhavas antioksidantojn (inter alie vitamino C), kalcion, feron. La trinkaĵo estus leĝere malstreĉiĝa kaj taŭga por trinki antaŭ ekdormi. Ankaŭ ĝi helpus kontraŭ diversaj malsanoj, kiel alergia rinito, astmo, alergioj, stomakomalhelpoj, aknoj kaj ekzemo. En Sud-Afriko oni donas malvarman rojbos"teon" al beboj kiuj havas intestokramfojn.
Rojbos-arbusto, Clanwilliam, Sud-Afriko
Rojbosa sekigejo
Rojboso, kiel ĝi estas uzata por tesimila trinkaĵo
Rojboslikvoro kaj skatolo da rojbos-saketoj
Glaso da rojbos"teo"
El rooibos (nombre científico Aspalathus linearis) es una planta de origen sudafricano cuyo nombre en afrikáans significa arbusto rojo y se pronuncia «roibos» (/ˈrɔɪbɒs/). Es muy popular debido al uso que se hace de sus hojas en preparaciones como infusiones, al que también se le conoce como té rooibos (té rojo sudafricano) pero que no debe confundirse con el té rojo pu-erh, ya que realmente no proviene de la planta del té.
A. linearis es una especie polimórfica que cuando crece de forma salvaje puede tener diferentes características dependiendo de la región donde se reproduzca. Algunas variedades pueden llegar a medir 30 cm de altura, mientras que otras alcanzan los 2 metros. Las variedades dedicadas al cultivo del "té rojo" suelen ser de tamaño medio de 1,5 metros de altura. La planta posee unas flores amarillas de pequeño tamaño que florecen a finales de la primavera o cercano al comienzo del caluroso verano.[1] Cada flor produce una fruta leguminosa. La planta del rooibos se ha adaptado a un suelo pobre en nutrientes y con unas condiciones climáticas calurosas en extremo. La planta se cultiva en el verano, que en la latitud de Sudáfrica se produce por enero. Esta planta no contiene cafeína.
La planta del rooibos (familia de las legumbres) se cultiva solamente en la región de Cederberg incluida en la provincia Occidental del Cabo.[2][3] Incluye a una gran familia que alcanza a más de 200 variedades.[4] Las hojas del árbol se dejan oxidar al sol y se refiere popularmente a este proceso como una fermentación (no se trata técnicamente de una fermentación, se denomina así para hacer una equivalencia con la producción del té). Este proceso oxidativo es el que le proporciona a la planta el sabor y el color 'rojo' característico. Existe igualmente una producción "no fermentada" (es decir no oxidada) que se denomina rooibos verde (pretendiendo hacer una denominación similar con el té verde). Esta variedad se comercializa a un precio mayor que la variedad "fermentada" y posee un color amarillento característico; posee una gran cantidad de polifenoles antioxidantes.
El comienzo del consumo de rooibos se remonta al siglo XVII.[5]
La popularización de esta planta es bastante reciente. Fue clasificada científicamente en 1772 por el botánico Carl Thunberg; pero el Dr. Nortier, médico y botánico, fue la primera persona que se dedicó a su estudio en profundidad. Además de contrastar sus propiedades medicinales también experimentó su cultivo, ya que era una planta silvestre que crecía principalmente en las montañas Cederberg. Hoy en día ya la podemos encontrar en más de 140 países del mundo.[2] En Sudáfrica se suele tomar mezclado con leche y azúcar.
La preparación de este "té rojo sudafricano" puede llevar más de cinco minutos de preparación de la infusión, lo que deja una bebida de color rojo (en ocasiones parduzco). En algunas tiendas de Gastronomía de Sudáfrica, Sudáfrica se comercializa una variedad denominada rooibos espresso que se elabora de forma similar al café expreso.
Con el rooibos se puede elaborar una infusión rojiza de sabor muy agradable que recuerda algo al gusto de las nueces. Es ligeramente dulzón (no contiene azúcar, pero su sabor parece recordarlo).
A diferencia del té infusionado a partir de hojas de Camellia sinensis, no posee cafeína ni alcaloides similares, por lo que pueden tomarla tanto niños como gente con problemas de hipertensión.[6] En algunos casos, se han realizado investigaciones en laboratorio sobre el posible uso para inhibir la formación de tumores ligados al cancer de piel mediante el uso de una pomada de uso tópico con extractos de Rooibos.[7] También se han estudiado sus efectos antimutagénicos.[8]
Algunas de las propiedades populares de la infusión del rooibos son:
El rooibos (nombre científico Aspalathus linearis) es una planta de origen sudafricano cuyo nombre en afrikáans significa arbusto rojo y se pronuncia «roibos» (/ˈrɔɪbɒs/). Es muy popular debido al uso que se hace de sus hojas en preparaciones como infusiones, al que también se le conoce como té rooibos (té rojo sudafricano) pero que no debe confundirse con el té rojo pu-erh, ya que realmente no proviene de la planta del té.
Tee-punapõõsas (Aspalathus linearis) on põõsaliik liblikõieliste sugukonnast.
Taime lehtedest valmistatakse aafrika punast teed (rooibos). Lõuna-Aafrikas on tee-punapõõsas olnud populaarne paljude põlvkondade jooksul ning tänapäeval tarvitatakse selle saadusi juba väga paljudes riikides. Tee-punapõõsa värske leht sisaldab palju askorbiinhapet (C-vitamiini).[1]
Aastal 1772 tegi Rootsi loodusteadlane Carl Thunberg üleskirjutuse, et "maarahvas tegi teed" taimest, mida on seostatud tee-punapõõsaga. Nimelt ronisid kohalikud inimesed mägedesse ja lõikasid tee-punapõõsa taimedelt nõelataolisi lehti. Seejärel keerasid nad lehekimbud riidest kottidesse ja vedasid need eeslitega nõlvadest alla. Enne kui lehed päikese kätte kuivama jäeti, tükeldati need kirvestega ja purustati haamritega.
Tee-punapõõsas kasvab Cederbergi piirkonnas, mis on väike mägine ala Lõuna-Aafrika lääneosas.[2] Ta kasvab sümbioosis kohalike mikroorganismidega ja varasemad katsed kasvatada taime väljaspool Lõuna-Aafrika piirkonda, näiteks Ameerika Ühendriikides, Austraalias ja Hiinas, on nurjunud. Teadlased spekuleerivad, et kliimamuutused võivad ohustada tulevikus taimeliigi ellujäämist ja tee-punapõõsa tööstuse püsimajäämist. Mõned teadlased väidavad, et temperatuuride tõus ja sademetehulga vähenemine võivad järgmise sajandi jooksul viia taime väljasuremiseni.[3]
Tee-punapõõsas (Aspalathus linearis) on põõsaliik liblikõieliste sugukonnast.
Taime lehtedest valmistatakse aafrika punast teed (rooibos). Lõuna-Aafrikas on tee-punapõõsas olnud populaarne paljude põlvkondade jooksul ning tänapäeval tarvitatakse selle saadusi juba väga paljudes riikides. Tee-punapõõsa värske leht sisaldab palju askorbiinhapet (C-vitamiini).
Aastal 1772 tegi Rootsi loodusteadlane Carl Thunberg üleskirjutuse, et "maarahvas tegi teed" taimest, mida on seostatud tee-punapõõsaga. Nimelt ronisid kohalikud inimesed mägedesse ja lõikasid tee-punapõõsa taimedelt nõelataolisi lehti. Seejärel keerasid nad lehekimbud riidest kottidesse ja vedasid need eeslitega nõlvadest alla. Enne kui lehed päikese kätte kuivama jäeti, tükeldati need kirvestega ja purustati haamritega.
Tee-punapõõsas kasvab Cederbergi piirkonnas, mis on väike mägine ala Lõuna-Aafrika lääneosas. Ta kasvab sümbioosis kohalike mikroorganismidega ja varasemad katsed kasvatada taime väljaspool Lõuna-Aafrika piirkonda, näiteks Ameerika Ühendriikides, Austraalias ja Hiinas, on nurjunud. Teadlased spekuleerivad, et kliimamuutused võivad ohustada tulevikus taimeliigi ellujäämist ja tee-punapõõsa tööstuse püsimajäämist. Mõned teadlased väidavad, et temperatuuride tõus ja sademetehulga vähenemine võivad järgmise sajandi jooksul viia taime väljasuremiseni.
Rooibos (afrikaansez rɔːibɔs ahoskatua, euskaraz "zuhaixka gorri" esan nahi duena; izen zientifiko: Aspalathus linearis) lekadunen familiako zuhaixka da, Hegoafrikan jatorria duena.
Hegoaldeko Afrikan aspalditik erabiltzen zituzten bere hostoak Rooibos izeneko tisana egiteko. Tentsio, alergiak eta digestio-arazoak sendatzeko erabiltzen dute.[1]
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Rooibos (afrikaansez rɔːibɔs ahoskatua, euskaraz "zuhaixka gorri" esan nahi duena; izen zientifiko: Aspalathus linearis) lekadunen familiako zuhaixka da, Hegoafrikan jatorria duena.
Hegoaldeko Afrikan aspalditik erabiltzen zituzten bere hostoak Rooibos izeneko tisana egiteko. Tentsio, alergiak eta digestio-arazoak sendatzeko erabiltzen dute.
Rooibos eli kapinroibospensas eli kapinroibos (Aspalathus linearis) on kotoperäisenä vain Etelä-Afrikassa kasvava hernekasveihin (Fabaceae) kuuluva pensas. Rooibos tarkoittaa afrikaansin kielessä ”punapensasta”.[1] Kasvin lehdet saavat hapettamisprosessin myötä hyvin punaisen sävyn. Myös vihreää, hapettamatonta rooibosta tuotetaan, tosin vähemmissä määrin.
Rooiboksen lehdistä valmistetaan kofeiinitonta teenkaltaista juomaa, jolla sanotaan olevan myönteisiä terveysvaikutuksia muun muassa suuren antioksidanttien määrän takia.[2]
Etelä-Afrikan khoisanit ovat käyttäneet rooibosta vuosisatojen ajan terveysjuomana. Se oli bushmannien käytössä ennen uudisasukkaiden tuloa.[1] Ruotsalainen kasvitieteilijä Carl Peter Thunberg levitti 1770-luvulta alkaen rooibos-tietoisuutta Eurooppaan ja antoi kasville sen tieteellisen nimen.
Eurooppalaiset tutustuivat rooibos-juomaan kylpylöissä 1920-luvulla.[1] Rooiboksen laajamittainen viljely aloitettiin 1930-luvulla. Rooibos toimi korvikkeena, kun teetä ei saanut tuoda Ceylonilta Eurooppaan toisen maailmansodan aikana. Takaisin teehen siirryttiin sodan jälkeen, kun sitä oli taas saatavilla.[1]
Rooiboksen käyttö yleistyi jälleen terveysbuumin myötä 1990-luvulla, jolloin vienti ulkomaille vauhdittui.[1]
Rooibos-pensas kasvaa vain pienellä alueella Etelä-Afrikassa.[1] Kaikki viljelmät sijaitsevat Cederbergin vuoriston ympäröimällä alueella länsirannikolla.[1] Viljelytiloja on noin 500, ja niistä yli puolet toimittaa satonsa Rooibos Ltd. -yhtiölle, jonka kautta kulkee 70 % rooiboksen ulkomaanviennistä.[1]
Sato korjataan keväisin, ja työ tehdään pääosin käsin.[1] Pensaista kerätään neulasmaiset lehdet ja ohuimmat varret. Ne muuttuvat punaisiksi, kun niitä kastellaan ja niiden annetaan hapettua taivasalla yön yli.[1] Sitten massa levitetään kuivumaan aurinkoon ja steriloidaan höyryssä.[1]
Rooibos-juoma ei ole teetä vaan teen tapaan haudutettavaa yrttijuomaa.[1] Siihen saadaan runsaasti makeaa ja pähkinämäistä aromia pitkällä hauduttamisella (esimerkiksi 6–10 minuuttia), sillä rooibos ei sisällä tanniineja eikä kofeiinia, jotka tekisivät juomasta kuivakkaa tai kitkerää. Koska juoma ei sisällä piristäviä aineita, se ei myöskään vaikeuta nukahtamista. Rooibos oli Etelä-Afrikassa pitkään köyhien ihmisten juoma.[1]
Clanwilliam, Etelä-Afrikka
Clanwilliam, Etelä-Afrikka
Rooibos eli kapinroibospensas eli kapinroibos (Aspalathus linearis) on kotoperäisenä vain Etelä-Afrikassa kasvava hernekasveihin (Fabaceae) kuuluva pensas. Rooibos tarkoittaa afrikaansin kielessä ”punapensasta”. Kasvin lehdet saavat hapettamisprosessin myötä hyvin punaisen sävyn. Myös vihreää, hapettamatonta rooibosta tuotetaan, tosin vähemmissä määrin.
Rooiboksen lehdistä valmistetaan kofeiinitonta teenkaltaista juomaa, jolla sanotaan olevan myönteisiä terveysvaikutuksia muun muassa suuren antioksidanttien määrän takia.
Aspalathus linearis
Le rooibos (mot afrikaans signifiant « buisson rougeâtre », prononcé /ʁɔj.bɔs/ en français et /ˈrɔɪ.bɒs/ en afrikaans), Aspalathus linearis, est un arbuste de la famille des Fabacées. Il est aussi parfois appelé buisson rouge.
Il pousse majoritairement en Afrique du Sud dans les montagnes de Cederberg, situées au nord de la ville du Cap, dans les fynbos[2].
Le rooibos fait partie du genre Aspalathus. Son épithète spécifique linearis lui a été donnée par Burman pour sa structure linéaire et de ses feuilles en forme d'aiguilles[3].
Il est surtout connu pour la tisane obtenue en infusant de fins morceaux de ses feuilles, légèrement fermentées. L'infusion de rooibos peut être bue chaude ou froide, avec ou sans lait.
Le rooibos est régulièrement appelé « thé rouge » par les consommateurs mais aussi par certaines marques. En France, la dénomination « thé rouge » est cependant interdite par la législation[4]. Cela peut ainsi prêter à confusion avec l'appellation « thé rouge » utilisée en Asie et particulièrement en Chine pour désigner une variété de « thé noir ».
La plante de rooibos a besoin d'un climat méditerranéen[5] et se trouve uniquement à une altitude entre 450 m. et 900 m. au-dessus du niveau de la mer La plante est sensible au gel et à la neige lorsqu'elle est très jeune, mais les plantes matures sont adaptées aux hivers froids et aux étés chauds. Un sol profond, bien drainé, sableux et acide (pH entre 4,5 et 5,5), riche en phosphate et en potasse, est essentiel. La plante a un système racinaire fixant efficacement son propre azote[6],[7].
Pour la production de l'infusion, les feuilles de rooibos subissent généralement une oxydation leurs donnant une couleur brun rougeâtre caractéristique. Le rooibos vert non oxydé est également produit, mais le processus de production plus exigeant du rooibos vert (similaire à la méthode de production du thé vert) le rend plus cher que le rooibos traditionnel. Il porte une saveur maltée et légèrement herbacée quelque peu différente de son homologue rouge[8],[9].
En Afrique du Sud, on le boit habituellement avec du lait concentré et du sucre. Sa saveur est plutôt douce. La préparation du rooibos est à peu près la même que pour d'autres infusions. Le rooibos est infusé pendant 7 à 10 minutes dans de l'eau bouillante. L'infusion vire progressivement au rouge-brun.
Il peut être bu nature mais il est souvent associé à des arômes fruités (orange, pomme, bergamote...) ou épicés.
Le rooibos ne contient pas de caféine et a de faibles niveaux de tanin par rapport au thé noir ou au thé vert[10].
Le rooibos contient plusieurs substances antioxydantes, notamment des polyphénols tels que l’aspalathine (seule source naturelle connue), la nothofagine, la quercétine et la lutéoline [11]. Les antioxydants présents protègent les cellules de l’organisme contre les méfaits du stress oxydatif[12].
Bien qu’on ait observé que la plante et plusieurs de ses composants exercent une action antioxydante in vitro et sur des animaux [13], aucun essai clinique n'a permis à ce jour de confirmer que l’infusion de rooibos a de tels effets sur l'homme[14].
Aucun essai clinique n'a à ce jour été mis en œuvre pour évaluer l'efficacité du rooibos contre ces affections. On n'a pas non plus identifié dans la plante les substances qui pourraient posséder l'activité pharmacologique qui lui est attribuée.
Cependant, l'absence de caféine évite au rooibos de nuire au sommeil comme pourraient le faire le thé ou le maté[10].
La consommation de thé rooibos permettrait de diminuer le taux de développement de maladie cardiovasculaire [15],[16]. Lors d’une étude clinique supervisée, la consommation de rooibos fermentés a amélioré le profil lipidique ainsi que le statut redox, tous deux pertinents pour les maladies cardiaques, chez les adultes à risque de développer une maladie cardiovasculaire (après une période de lavage de 2 semaines, 40 personnes ont consommé six tasses de rooibos fermenté par jour pendant 6 semaines, suivies d'une période de contrôle)[17].
La consommation régulière de rooibos n’est pas recommandée pour les personnes atteintes d’une maladie du foie. Des cas d’hépatotoxicité (dommage au foie) ont en effet été reportés en cas de consommation régulière de rooibos [18],[19], dont un patient en France en septembre 2019 [20].
Aire de séchage
Buisson de Rooibos
Coopérative à Nieuwoudtville
Fleur de Rooibos
Rooibos rouge (fermenté) et rooibos vert (non fermenté)
Aspalathus linearis
Le rooibos (mot afrikaans signifiant « buisson rougeâtre », prononcé /ʁɔj.bɔs/ en français et /ˈrɔɪ.bɒs/ en afrikaans), Aspalathus linearis, est un arbuste de la famille des Fabacées. Il est aussi parfois appelé buisson rouge.
Il pousse majoritairement en Afrique du Sud dans les montagnes de Cederberg, situées au nord de la ville du Cap, dans les fynbos.
Le rooibos fait partie du genre Aspalathus. Son épithète spécifique linearis lui a été donnée par Burman pour sa structure linéaire et de ses feuilles en forme d'aiguilles.
Il est surtout connu pour la tisane obtenue en infusant de fins morceaux de ses feuilles, légèrement fermentées. L'infusion de rooibos peut être bue chaude ou froide, avec ou sans lait.
O rooibos (nome científico Aspalathus linearis) é unha planta de orixe surafricana, que se pronuncia «roibos» (/ˈrɔɪbɒs/) en afrikaans e que significa arbusto vermello. É moi popular debido ao uso que se fai das súas follas en preparacións como infusións, e tamén se lle chama té rooibos (té vermello surafricano, que non debe confundirse co té vermello pu-ehr), aínda que na realidade non procede da planta do té.
Aspalathus linearis é unha especie polimórfica que cando crece de forma salvaxe pode ter diferentes características dependendo da rexión onde se reproduza. Algunhas variedades poden chegar a medir 30 cm de altura, mentres que outras chegan aos 2 metros. As variedades dedicadas ao cultivo do "té vermello" adoitan ser de tamaño medio de 1,5 metros de altura. A planta posúe unhas flores amarelas pequenas que florecen a finais da primavera ou cerca do comezo do caloroso verán.[1] Cada flor produce unha froita leguminosa. A planta do rooibos adaptouse a un solo pobre en nutrientes e cunhas condicións climáticas calorosas en extremo. A planta cultívase no verán, que na latitude de Suráfrica coincide co mes de xaneiro. Non contén Teofilina nin Cafeína.
A planta do rooibos (familia dos legumes) cultívase soamente na rexión de Cederberg incluída na provincia Occidental do Cabo.[2][3] Inclúe unha gran familia que alcanza máis de 200 variedades.[4] As follas da árbore déixanse oxidar ao sol e popularmente considérase este proceso como unha fermentación (mais non se trata tecnicamente dunha fermentación, e denomínase así para facer unha equivalencia coa produción do té). Este proceso oxidativo é o que lle proporciona á planta o sabor e a cor 'vermella' característica. Existe igualmente unha produción non "fermentada" (isto é, non oxidada) que se denomina rooibos verde (pretendendo facer unha denominación similar co té verde), variedade que se comercializa a un prezo maior e que posúe unha cor amarela característica. Esta variedade 'non fermentada' posúe unha gran cantidade de polifenois antioxidantes. O comezo do consumo de rooibos comezou no século XVII.[5]
A popularización desta planta é bastante recente. O botánico Carl Thunberg clasificou por vez primeira o rooibos en 1772; mais foi o Dr. Nortier, médico e botánico, a primeira persoa que o estudou en profundidade. Ademais de contrastar as súas propiedades medicinais tamén experimentou o seu cultivo, xa que era unha planta silvestre que crecía principalmente nas montañas Cederberg. Hoxe en día xa a podemos encontrar en máis de 140 países do mundo.[2] En Suráfrica é habitual que o rooibos se tome mesturado con leite e azucre.
A preparación deste "té vermello surafricano" pode levar máis de cinco minutos de preparación da infusión, o que deixa unha bebida de cor vermella (ás veces tirando a pardo). Nalgunhas tendas de Suráfrica comercializase unha variedade denominada rooibos espresso que se elabora de forma similar ao café expreso.
Co rooibos pódese elaborar unha infusión avermellada de sabor moi agradábel que recorda algo o gusto das noces, é lixeiramente doce (non ten azucre, pero o seu sabor parece recordalo) e non posúe cafeína nin alcaloides semellantes. Por tanto, poden tomala tanto nenos como xente nerviosa ou con hipertensión.[6] Emprégase no tratamento das alerxias, xa que actúa como un antihistamínico natural suave e sen chegar a producir somnolencia [Cómpre referencia]. Nalgúns casos realizáronse investigacións acerca de inhibición de tumores en laboratorio[7] así como efectos antimutaxénicos.[8]
Algunhas das propiedades, probadas e populares da infusión do rooibos son:
O rooibos (nome científico Aspalathus linearis) é unha planta de orixe surafricana, que se pronuncia «roibos» (/ˈrɔɪbɒs/) en afrikaans e que significa arbusto vermello. É moi popular debido ao uso que se fai das súas follas en preparacións como infusións, e tamén se lle chama té rooibos (té vermello surafricano, que non debe confundirse co té vermello pu-ehr), aínda que na realidade non procede da planta do té.
Rooibos, (IPA: [ˈrɔɪbɔs], bahasa Afrikaans untuk "semak merak"; nama ilmiah Aspalathus linearis) adalah anggota dari keluarga Fabaceae dan digunakan sebagai minuman yang bukan terbuat dari teh yang disebut tisane (teh herbal). Biasanya disebut teh merah Afrika Selatan, produk ini tidak hanya populer di Afrika Selatan tetapi juga di banyak negara lain di dunia.
Rooibos hanya tumbuh di suatu daerah kecil di wilayah Cederberg dari Western Cape. Biasanya dedaunan ini dioksidasi atau lebih sering dikatakan difermentasikan hingga timbul warna cokelat kemerahan yang khas. Namun rooibos berwarna hijau yang tidak dioksidasi juga diproduksi.
Di Afrika Selatan rooibos seringkali diminum dengan susu dan gula, namun di tempat lain biasanya diminum tanpa kedua zat ini. Seringkali rasa teh rooibos dikatakan manis (tanpa diberi gula) dan cenderung memiliki rasa kacang. Cara memproduksinya mirip dengan teh biasa, perbedaan ialah bahwa rasanya menjadi lebih baik dengan diramu lebih lama. Hasilnya ramuannya berwarna coklat, mungkin oleh karena itu disebut "teh merah".
Beberapa warung kopi di Afrika Selatan banyak menjual rooibos espresso, yang merupakan rooibos yang dipadatkan dan disajikan mirip espresso biasa (yang berdasarkan kopi). Hal ini telah menimbulkan varian rooibos yang mirip minuman kopi seperti latte merah dan cappuccino merah.
Dalam rooibos ada beberapa zat yang membuat minuman ini terasa agak menyengat. Oleh karena itu sebelum dipakai, baiknya kantong teh direndam air panas sebentar dahulu dan membuang air pertama ini. Setelah itu rooibos bisa dipakai lebih lama (agak lebih lama daripada teh biasa).
Rooibos, (IPA: [ˈrɔɪbɔs], bahasa Afrikaans untuk "semak merak"; nama ilmiah Aspalathus linearis) adalah anggota dari keluarga Fabaceae dan digunakan sebagai minuman yang bukan terbuat dari teh yang disebut tisane (teh herbal). Biasanya disebut teh merah Afrika Selatan, produk ini tidak hanya populer di Afrika Selatan tetapi juga di banyak negara lain di dunia.
Aspalathus linearis (Burm.f.) R.Dahlgr., nota anche col nome afrikaans di rooibos (pronuncia [ˈrɔɪbɒs]), è una pianta appartenente alla famiglia Fabaceae;[1] le sue foglie sono utilizzate per preparare un'infusione chiamata rooibos, Red Bush o anche tè rosso africano.
La pianta cresce esclusivamente nella regione del Cederberg in Sudafrica (Province del Capo)[2]. La bevanda ottenuta dalle foglie è da sempre usata dalle popolazioni locali. Le foglie, dopo la raccolta, sono tritate, fatte fermentare e asciugate. La bevanda si prepara per infusione, con tempi leggermente più lunghi rispetto al tè. In Sudafrica si usa berlo con latte e zucchero, mentre altrove si beve senza. Si trova in commercio anche aromatizzato. Ha un leggero gusto che ricorda la nocciola e la malva, con un sapore dolce, anche senza l'aggiunta di zucchero. Il colore è rosso brunastro.
Le foglie sono prive di caffeina e contengono molte sostanze antiossidanti, vitamina C e minerali, tra cui magnesio, calcio, fosforo, ferro, fluoro, potassio.[3][4]
La bevanda prodotta con il rooibos è usata da secoli dalle popolazioni Khoisan che abitano la zona e che ne conoscono da sempre le proprietà. L'uso della bevanda è stato riportato dal botanico Carl Humberg nel 1772. I coloni olandesi del Sudafrica lo adottarono come alternativa economica al tè nero che doveva essere trasportato dalle navi provenienti dall'Europa. Tuttavia fino al XIX secolo l'uso del tè da parte degli olandesi era minimo.
Nel 1904 Benjamin Ginsberg, un colono sudafricano di origine russa e discendente da una famiglia di commercianti di tè, intuì il potenziale del rooibos e cominciò a commerciare con le popolazioni Khoisan che lo raccoglievano. Cominciò a vendere il suo "Tè della Montagna" ai coloni e divenne in breve il primo importatore di rooibos usando i contatti con la sua famiglia.
Negli anni trenta Ginsberg convinse un medico locale a sperimentare la coltivazione della pianta. I tentativi furono fruttuosi e consentirono a Ginsberg di incoraggiare gli agricoltori locali a cominciare la coltivazione, con la speranza di ottenerne un buon profitto. Il primo tentativo di coltivazione su larga scala fu un disastro a causa della piccola dimensione dei semi. Non sono più grandi di un granello di sabbia, e quindi sono difficili da rintracciare e raccogliere. Per questo motivo il prezzo dei semi arrivò a 80 sterline alla libbra, troppo alto per gli agricoltori locali.
Una delle donne che lavoravano per Ginsberg trovò un sistema efficiente e originale per la raccolta dei semi. Mentre gli altri portavano una manciata di semi pari a una scatola di fiammiferi, la donna era in grado di consegnarne regolarmente grossi sacchetti e fu persuasa a rivelare il suo segreto. Mentre era in cerca dei semi, si era accorta casualmente che le formiche facevano il suo stesso lavoro. Seguì le formiche fino al loro nido e, quando lo aprì, scoprì al suo interno un deposito di dimensioni ragguardevoli.
Da allora il rooibos è diventato sempre più popolare in Sudafrica e ha cominciato a essere apprezzato anche nel resto del mondo.
Fiori
Pianta
Tè di rooibos verde
Aspalathus linearis (Burm.f.) R.Dahlgr., nota anche col nome afrikaans di rooibos (pronuncia [ˈrɔɪbɒs]), è una pianta appartenente alla famiglia Fabaceae; le sue foglie sono utilizzate per preparare un'infusione chiamata rooibos, Red Bush o anche tè rosso africano.
La pianta cresce esclusivamente nella regione del Cederberg in Sudafrica (Province del Capo). La bevanda ottenuta dalle foglie è da sempre usata dalle popolazioni locali. Le foglie, dopo la raccolta, sono tritate, fatte fermentare e asciugate. La bevanda si prepara per infusione, con tempi leggermente più lunghi rispetto al tè. In Sudafrica si usa berlo con latte e zucchero, mentre altrove si beve senza. Si trova in commercio anche aromatizzato. Ha un leggero gusto che ricorda la nocciola e la malva, con un sapore dolce, anche senza l'aggiunta di zucchero. Il colore è rosso brunastro.
Le foglie sono prive di caffeina e contengono molte sostanze antiossidanti, vitamina C e minerali, tra cui magnesio, calcio, fosforo, ferro, fluoro, potassio.
Rooibos, (bermaksud belukar merah dari bahasa Afrikaan; nama saintifik Aspalathus linearis) yang merupakan sejenis pokok renek yang digunakan teh herba. Biasanya ia dipanggil teh merah afrika, yang dipopularkan oleh penduduk Afrika Selatan yang menggunakan diguna untuk dimakan dan diminum setelah turun-temurun dan kini digunakan untuk dimakan dan diminum oleh banyak lagi negara-negara lain didunia.
Rooibos ditanaman dikawasan utara negeri Western Cape, iaitu negeri barat daya di Afrika Selatan. Pokok rooibos ini hanya dibesarkan dikawasan yang dikenali daerah Cederberg. Biasanya, daun-daun dioksidakan untuk menghasilkan warna perang kemerahan yang unik, untuk daun-daun yang segar pula juga dihasilkan tanpa dioksidakan terdahulu.
Teh Rooibos menjadi semakin popular dikalangan negara-negara barat, terutamanya pada pembeli yang teliti kepada kesihatan. Rooibos, ditemui dan dikatakan lebih tinggi tahap antioksida seperti aspalathin dan nothofagin, dan ia kurang kafeina, dan ia kurang asid tannin, berbanding tahap yang ada pada daun-daun teh hitam atau teh hijau tanpa oksida. Daun rooibos yang hijau mengandungi lebih banyak antioksida berbanding dengan daun rooibos yang telah dioksidakan.
Rooibos, (bermaksud belukar merah dari bahasa Afrikaan; nama saintifik Aspalathus linearis) yang merupakan sejenis pokok renek yang digunakan teh herba. Biasanya ia dipanggil teh merah afrika, yang dipopularkan oleh penduduk Afrika Selatan yang menggunakan diguna untuk dimakan dan diminum setelah turun-temurun dan kini digunakan untuk dimakan dan diminum oleh banyak lagi negara-negara lain didunia.
Rooibos (Aspalathus linearis) is een plant uit de vlinderbloemenfamilie (Leguminosae). De plant komt van nature voor als fynbos in de omgeving van de Cederberg (Zuid-Afrika). De soort wordt gekweekt voor de vervaardiging van een op thee lijkende drank. Sinds circa 1930 wordt de plant voor dit doel gekweekt. De bladeren van de plant worden geplukt, gestampt en in de zon ter oxidatie gelegd. In de laatste fase verkrijgt de rooibos haar roodbruine kleur.
De naam rooibos is Afrikaans en afgeleid van het Nederlandse 'rood bos'.
In tegenstelling tot de echte thee bevat rooibos geen cafeïne en bijna geen tannine, die in gewone thee verantwoordelijk is voor de iets bittere smaak ervan. Er zitten wel antioxidanten in, onder meer vitamine C, alsook calcium en ijzer. De drank zou volgens de liefhebbers licht ontspannend werken. Rooibos zou goed zijn voor het slapen gaan. Ook zou de drank helpen tegen verschillende kwalen, zoals hooikoorts, astma, allergieën, maagklachten, acne en eczeem. In Zuid-Afrika wordt koude rooiboskruidenthee aan baby's gegeven die last van darmkrampen hebben.
In Zuid-Afrika wordt rooibos al duizenden jaren door de lokale bevolking gebruikt als middel tegen allerlei huidproblemen. Het verzacht de huid en zorgt voor verlichting bij jeuk en huidirritaties als eczeem, acne, zonnebrand en allergische reacties. Minder bekend in Europa is dat rooibos ook in huidverzorgingsproducten is verwerkt. Rooibos is een uitstekende basis voor huidverzorging door de anti-inflammatoire, huidverzachtende en anti-microbiële werking.
Er zitten enkele stoffen in die de rooibos een wat branderige smaak geven. Het verdient de aanbeveling het theezakje eerst even in een beetje heet water onder te dompelen en dit eerste water weg te gooien en daarna de rooibos geruime tijd, iets langer dan thee, te laten trekken. Een andere mogelijkheid is om de rooibos in het koude water te doen en mee te laten koken.
Tijdens de apartheid werd rooibos onder de naam Massai-thee geëxporteerd om economische sancties tegen Zuid-Afrika te omzeilen.
Rooibosplant
Clanwilliam
Zuid-Afrika
Droogveld
Losse rooibos,
gebruikt voor een op thee gelijkende drank
Rooiboslikeur en een trommel met theezakjes rooibos
Rooibosthee
Rooibos er en plante i erteblomstfamilien som vokser i Sør-Afrika. Navnet er afrikaans for rødbusk og henspiller på fargen når den tørkes og trekkes ut i varmt vann. Uttrekket er blitt brukt som teerstatning i lange tider, og teen har etterhvert oppnådd utbredelse i flere land, inklusive Sør-Amerika, der den bl.a. behandles tilsvarende espressokaffe og selges som «rød espresso». I Norge fåes den som posete, og i boks/pakke.
Rooibos kan leveres i en grønn eller fermentert variant. Begge varianter inneholder antioksidanter, men studier indikerer at grønn rooibos er rikere på antioksidanter ettersom antioksidantene oksideres under fermenteringsprosessen[1].
Navnet Rooibos kan bli beskyttet tilsvarende varemerker som Cognac, Champagne m.fl. og ikke kunne brukes av produsenter utenfor det opprinnelige distriktet.
Denne botanikkrelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Rooibos er en plante i erteblomstfamilien som vokser i Sør-Afrika. Navnet er afrikaans for rødbusk og henspiller på fargen når den tørkes og trekkes ut i varmt vann. Uttrekket er blitt brukt som teerstatning i lange tider, og teen har etterhvert oppnådd utbredelse i flere land, inklusive Sør-Amerika, der den bl.a. behandles tilsvarende espressokaffe og selges som «rød espresso». I Norge fåes den som posete, og i boks/pakke.
Rooibos kan leveres i en grønn eller fermentert variant. Begge varianter inneholder antioksidanter, men studier indikerer at grønn rooibos er rikere på antioksidanter ettersom antioksidantene oksideres under fermenteringsprosessen.
Navnet Rooibos kan bli beskyttet tilsvarende varemerker som Cognac, Champagne m.fl. og ikke kunne brukes av produsenter utenfor det opprinnelige distriktet.
Aspalat prosty, czerwonokrzew (Aspalathus linearis (Burman f.) R. Dahlgren) – gatunek krzewu należący do rodziny bobowatych. W stanie dzikim występuje w Afryce południowej.
Liście od dawna stosowane do przyrządzania napoju o nazwie Rotbush lub Rooibos.
Aspalat prosty, czerwonokrzew (Aspalathus linearis (Burman f.) R. Dahlgren) – gatunek krzewu należący do rodziny bobowatych. W stanie dzikim występuje w Afryce południowej.
Rooibos (Aspalathus linearis) é um arbusto da família das leguminosas. A planta é usada para fazer uma infusão (chá) chamada de chá-de-rooibos em Portugal. O consumo da infusão de rooibos está bastante difundido na África do Sul há muitas gerações e tem conquistado espaço em muitos países nas últimas duas décadas.
Rooi bos é uma expressão africâner que significa, literalmente, "arbusto vermelho" (rooi, vermelho + bos, arbusto).
O rooibos é cultivado apenas numa pequena área no Cedarberg, na província do Cabo Ocidental, na África do Sul.[1] Geralmente, as folhas são oxidadas em processo referido frequentemente, embora de maneira incorreta, como fermentação, por semelhança com a terminologia da produção do chá-preto. Esse processo gera a distintiva coloração vermelho-marrom do rooibos e amplifica o sabor. O rooibos "verde" não oxidado também é produzido, mas, como é processo mais complicado (similar ao método de obtenção do chá-verde), esse produto é mais caro que o rooibos tradicional.
Na África do Sul, é mais comum beber-se o chá-de-rooibos com açúcar ou mel e uma rodela de limão, mas, em outros lugares, a bebida é, geralmente, degustada sem esses complementos. O sabor do chá-de-rooibos é, com frequência, descrito como doce (sem adição de açúcar) e com indícios de amêndoas no palato. O rooibos pode ser preparado da mesma forma que o chá-preto, sendo este o método mais comum. Diferentemente do chá-preto, entretanto, o chá-de-rooibos não se torna amargo quando deixado em infusão por longo tempo; às vezes, esse chá é deixado em infusão por vários dias. O chá-de-rooibos possui coloração marrom-avermelhada, daí o epíteto ocasional de "chá-vermelho".
Várias cafeterias na África do Sul passaram a vender red espresso (expresso vermelho) [1], que é o rooibos concentrado servido e apresentado no estilo do espresso comum (que, normalmente, é à base de café). Isso deu origem a variações de café baseadas em rooibos tais como os lattes vermelhos e os cappuccinos vermelhos. O chá gelado feito de rooibos também foi recentemente introduzido na África do Sul e na Austrália, como o "Red Tea, Rooibos & Guarana" da Lipton.
O rooibos tem-se tornado popular nos países do hemisfério ocidental particularmente entre os consumidores preocupados com a saúde, devido ao alto nível de antioxidantes como aspalatina[2] e notofagina, por não conter cafeína, e por seus baixos níveis de tanino, comparados com aqueles do chá preto tostado ou do chá verde.[3]
O rooibos é considerado como coadjuvante em casos de tensão nervosa, alergias e problemas digestivos.[4]
Os usos medicinais tradicionais do rooibos na África do Sul incluem-no como remédio para cólicas infantis, alergias e problemas dermatológicos e de asma.[5]
O rooibos "verde" tem maior valência como antioxidante do que o rooibos tostado (oxidado).
As classificações de rooibos são altamente relacionadas à percentagem de "galho" ou folha que compõem o conteúdo na mistura. Um teor com mais folhas vai resultar em um licor mais escuro, sabor mais rico e menos "empoeirado" ao paladar. Os rooibos de mais qualidade são exportados e não alcançam mercados locais, com consumidores majoritários sendo a Europa, particularmente a Alemanha, onde é usado na criação de misturas de sabor para mercados de folhas de chá avulsas. Existem, contudo, um pequeno número de companhias especializadas em chá na África do Sul que agora estão produzindo misturas similares.
Rooibos (Aspalathus linearis) é um arbusto da família das leguminosas. A planta é usada para fazer uma infusão (chá) chamada de chá-de-rooibos em Portugal. O consumo da infusão de rooibos está bastante difundido na África do Sul há muitas gerações e tem conquistado espaço em muitos países nas últimas duas décadas.
Rooibos (pronunție anglicizată: /ˈrɔɪbɒs/ / Roy-bos; pronunție afrikaans: rɔːibɔs, cu sensul de "tufiș roșu";[1] denumire științifică; Aspalathus linearis) este o plantă din familia Fabaceae (a leguminoaselor) care crește în Fynbos-urile din Africa de Sud.
Frunzele sunt folosite pentru a face un ceai denumit rooibos (în special în Africa de Sud), sau, uneori, redbush tea (mai ales în Anglia). Ceaiul a fost popular în Africa de Sud de-a lungul mai multor generații și este consumat în prezent în mai multe țări. Uneori este denumit rooibosch conform etimologiei neerlandeze vechi.
Rooibos crește de obicei în Cederberg, o mică zonă muntoasă din provincia sud-africană Western Cape.[2]
În general, frunzele sunt oxidate (sau " fermentate" - denumire comună în terminologia prelucrării ceaiului). Acest proces duce la obținerea culorii distinctive roșu-brun a ceaiului Rooibos și-i îmbunătățește aroma. Neoxidat se produce ceaiul verde Rooibos, dar procesul de producție este mai scump (similar cu metoda prin care ceaiul verde este produs) decât ceaiurile Rooibos tradiționale. Cel verde are un gust de malț și este ușor ierbos oarecum diferit de omologul său roșu.[3]
În Africa de Sud, se prepară ceaiul rooibos în același mod ca și ceaiul negru la care se adaugă lapte și zahăr după gust. Alte metode includ o felie de lămâie și miere în loc de zahăr pentru a-l îndulci.
Mai multe cafenele din Africa de Sud au început recent să vândă espresso roșu care conține concentrat de Rooibos și care este servit și arată ca un espresso obișnuit.
Ceaiul rece preparat din rooibos a fost recent introdus în Africa de Sud, Australia și Statele Unite ale Americii. O variantă a băuturii London Fog, cunoscută sub denumirea Cape Town Fog, este fabricată pe bază de rooibos cufundat în lapte fiert cu sirop de vanilie.
Frunzele proaspete de rooibos au un conținut ridicat de acid ascorbic.[4]
Ceaiul de rooibos devine din ce în ce mai popular în țările occidentale[necesită citare] cel mai probabil din cauza faptului că nu conține cofeină și concentrației scăzute de tanin în comparație cu ceaiul negru sau ceaiul verde.[4] Rooibos contine polifenol, inclusiv flavanol, flavone, flavanone și dihidrocalcone.[5][6]
Frunzele procesate si tulpinile contin acid benzoic și acid cinamic[7] precum și nothofagin.[8]
De-a lungul secolelor 17 și 18, călătorii și botaniștii europeni care au vizitat regiunea Cederberg din Africa de Sud au făcut referiri cu privire la abundența unei "plante bune" în scopuri curative. În 1772, naturalistul suedez Carl Thunberg a remarcat că "oamenii de la țară prepară ceai" dintr-o plantă pe care o numesc rooibos sau redbush.
Tradițional, localnicii se urcau în munți unde tăiau frunzele fine sub formă de ac ale plantei sălbatice Rooibos. Acestea erau apoi împachetate în saci și cărate de-a lungul pantelor abrupte pe spatele măgarilor. Frunzele erau tăiate cu topoare și zdrobite cu ciocane înainte de a fi lăsate să se usuce la soare.
Coloniștii olandezi de la Cape au început să bea ceai Rooibos ca o alternativă a ceaiului negru, care era o marfă scumpă pentru coloniștii care se bazau pe navele de aprovizionare care soseau din Europa.
Carte · 
Categorie · 
Portal · 
WikiProiect Rooibos (pronunție anglicizată: /ˈrɔɪbɒs/ / Roy-bos; pronunție afrikaans: rɔːibɔs, cu sensul de "tufiș roșu"; denumire științifică; Aspalathus linearis) este o plantă din familia Fabaceae (a leguminoaselor) care crește în Fynbos-urile din Africa de Sud.
Frunzele sunt folosite pentru a face un ceai denumit rooibos (în special în Africa de Sud), sau, uneori, redbush tea (mai ales în Anglia). Ceaiul a fost popular în Africa de Sud de-a lungul mai multor generații și este consumat în prezent în mai multe țări. Uneori este denumit rooibosch conform etimologiei neerlandeze vechi.
Rooibos (znanstveno ime Aspalathus linearis) ime izhaja iz afrikanščine in pomeni »rdeči grm«. Je grmičasti predstavnik družine Fabaceae, ki raste v rastlinskem pasu gorskega travišča Južne Afrike, v afrikanščini »fynbos«
Ime rodu Aspalathus izhaja iz poimenovanja rastline ''Calicotome villosa'', v grščini aspalathos. Ta rastlina je po rasti in cvetovih podobna rooibosu. Ime vrste linearis izhaja iz značilne linearne rasti in igličastih listov.
Rastlina se uporablja za pripravo istoimenskega zeliščnega čaja. Čaj je priljubljen v Južni Afriki in drugod po svetu. Včasih njegovo ime zapišemo kot rooibosch v skladu s staro nizozemsko etimologijo.
Rooibos raste na majhnem območju Južni Afriki, v provinci Western Cape.[1]
Za čaj so uporabni listi grma, ki jih je potrebno oksidirati. Oksicacijo nekateri zamenjujejo s fermentacijo, a gre za povsem drugačen postopek. Oksidacija daje Rooibosu značilno rdečkasto-rjavo barvo in izboljša njegov okus. Obstaja tudi neoksidirani, zeleni rooibos, vendar je postopek pridelave zahtevnejši (podoben je metodi izdelave zelenega čaja), zaradi česar je v primerjavi s tradicionalnim rooibosom dražji. V primerjavi z rdečim, ima zeleni rooibos nekoliko bolj travnat okus.--Greensturm (pogovor) 11:45, 20. april 2014 (CEST)
V Južni Afriki je tradicionalna priprava rooibos čaja enaka načinu priprave črnega čaja, pri čemer dodamo še mleko in sladkor po okusu. Poznamo še drugo metodo z uporabo limone in medu namesto mleka in sladkorja.
V Južni Afriki so nedavno nekatere kavarne začele ponujati »rdeči espresso«, ki je koncentrat rooibosa, postrežen na enak način kot istoimenska kavna različica. To je povzročilo nastanek mnogo drugih kavnih napitkov na osnovi rooibosa (npr. rdeča kava namesto bele kave in rdeči kapučino). Nedavno so v ZDA, Južni Afriki in Avstraliji uvedli ledeni čaj na osnovi rooibosa. Obstaja tudi različica pijače »London Fog « (pijača iz mleka, vanilijevega sirupa in Earl Grey čaja), z imenom »Cape Town Fog « iz rooibos čaja.
Rooibos postaja vse bolj priljubljen v zahodnih državah, zlasti med zdravstveno ozaveščenim delom prebivalstva, zaradi visoke vsebnosti antioksidantov (kot sta aspalatin in notofagin)[2], odsotnosti kofeina in nizke ravni taninov v primerjavi s popolnoma oksidiranim črnim čajem in neoksidiranimi listi zelenega čaja[3]. Rooibos vsebuje številne fenolne spojine, vključno z različnimi oksidacijskimi stanji flavonoidov ter dihidroalkoni (zgoraj omenjena aspalatin in notofagin)[4].
Domneva se, da rooibos pomaga pri živčni napetosti, alergijah in prebavnih težavah[5].
Za dva flavonoida v rooibosu (kvercetin in luteolin) je znano, da delujeta protitumorno[6]. Rooibos je ena izmed maloštevilnih rastlinskih vrst na svetu, ki vsebujejo EGCG (epigalokatehin-3-galat), ki je močan antioksidant in lahko zmanjša tveganje za razvoj bolezni srca in ožilja[7].
Tradicionalna medicina v Južni Afriki uporablja rooibos za lajšanje infantilnih kolik (trebušni krči pri novorojencih), alergij, astme in dermatoloških težav[8][9].
Čeprav so študije na ljudeh redke, pa tiste na živalih kažejo njegovo močno antioksidativno delovanje, ki telo varuje pred oksidativnim stresom (problematična predvsem lipidna peroksidacija in s tem poškodbe možganovine).Študije so pokazale tudi imunomodulatorno in kemoprotektivno delovanje (prepreči nastanek tumorja). Stranski učinki uživanja rooibos čaja niso dokumentirani[10].
Pogosto zasledimo, da ima zeleni rooibos večjo antioksidativno kapaciteto v primerjavi z rdečim. Neka študija je njuno delovanje primerjala na dva načina. Pri uporabi prve metode je imel zeleni boljše antioksidativno delovanje, pri drugi pa slabše. Obe obliki rooibosa, naj bi imeli slabše delovanje kakor zeleni čaj, vendar je slednja raziskava dokazala ravno nasprotno[11].
Leta 2010, so v WWT Slimbridge (mokrišče, rezervat za preučevanje ptičev v Združenem kraljestvu) vzgajali strupene žabe, družine Dendrobatidae. V gojiščne kozarce so dodali nekaj rooibos čaja, kupljenega v trgovini z živilii. Izbrali so ga zaradi vsebnosti antioksidantov s protiglivičnimi lastnostmi. To je uspešno zaščitilo žabe pred okužbo z hitridiomikozo[12]. Gre za obolenje žab, ki ga povzroča gliva Batrachochytrium dendrobatidis. Razširjena je med 30% populacije dvoživk in resno ogroža njihovo preživetje.
Nedavno izvedena študija japonskih znanstvenikov je pokazala, da je rooibos čaj koristen pri topikalnem zdravljenju aken. Delovanje je posledica vsebnosti alfa hidroksi kislin, cinka in superoksid dismutaze v zeli.
Ocene kakovosti tega čaja se navezujejo na razmerje vsebnosti iglice (listi)-steblo. Večja kot je vsebnost lističev, temnejša bo barva napitka, bogatejši bo okus in manj bo neprijetnih priokusov. Visoko kakovosten rooibos ne pride na lokalni trg, temveč se izvaža v države Evropske unije, zlasti Nemčijo, ki ga uporablja za pripravo aromatičnih čajev. Z vsesplošnim razvojem Južne Afrike so se razvila podjetja, ki trgujejo s temi posebnimi mešanicami čajev.
V času 17. in 18. stoletja so evropski popotniki in botaniki pri potovanju skozi regijo Cederberg v Južni Afriki, poročali o velikem številu uporabnih rastlin z zdravilnimi učinki. Leta 1772 je švedski naravoslovec Carl Thunberg zapisal "the country people made tea« , kar pomeni, da so domorodci delali čaj iz rastline sorodne rooibosu.
Tradicionalno so domačini nabirali rooibos v visokogorju. Pobirali so igličaste liste, ki so jih nato valjali v šopke in pakirali v vreče ter s pomočjo oslov tovorili v doline. Liste so nato sesekljali in zdrobili ter jih pustili, da se posušijo na soncu.
V provinco Cape priseljeni Nizozemci, so uporabljali rooibos kot alternativo črnemu čaju, saj je bil v tedanjih časih le-ta zanje drag, ker ga je bilo potrebno uvoziti iz Evrope[13].
Leta 1904 je Benjamin Ginsberg, ruski priseljenec z židovskim poreklom, jezdil na odročnih gorah in bil očaran nad divjim rooibos čajem. Vodil je več različnih raziskav na kmetiji Rondegat, dokler ni dokončno izpopolnil zorenja te rastline. Oponašal je tradicionalno kitajsko metodo proizvodnjo Keemun čaja s fermentacijo v lesenih sodih in vlažnem okolju[14].
Leta 1930 je Ginsberg prepričal lokalnega zdravnika Dr. Le Frasa Nortierja[15], da je začel raziskovati pridelavo te rastline. Le Fras Nortier je prve rastline vzgojil v mestu Clanwilliam, na kmetiji Klein Kliphuis. Drobna semena je bilo težko dobiti, saj so se razpršila takoj, ko so razbili strok v katerem se nahajajo. Zaradi tega je Le Fras, lokalni skupnosti, kjer je bilo nekaj njegovih pacientov, plačal, da so zbirali semena. Starejša domačinka je pogosto prinašala večje količine semen in zanje prejemala plačilo. Opazila je, da jih nosijo mravlje in jim sledila do mravljišča, ki ga je razbila in v njem našla zakladnico semen. Poskusi Dr. Le Frasa so bili na koncu uspešni, zato je Ginsberg, začel spodbujati lokalne kmete, da bi gojili rastlino v upanju, da bo čaj dobičkonosen. Kmetija, kjer je raziskoval Le Fras, je postala proizvajalka čaja in v desetih letih so cene semen zrasle na osupljivih 80 dolarjev za funt. Danes je pripravljeno na poseben način, ki omogoča lažje sejanje[16].
Od takrat je rooibos postajal vse bolj priljubljen v Južni Afriki in si pridobil pomembno vlogo na svetovnem trgu. Vedno večje število podjetij proizvaja rooibos čaj, sam ali kot sestavino v čajni mešanici.
Leta 1994 je družba Burke International registrirala ime Rooibos kot blagovno znamko, z namenom zagotovitve monopola nad imenom v Ameriki v času, ko ga še niso poznali. Kasneje, ko se je rastlina začela uporabljati, je Burke zahteval od podjetij, da plačajo uporabo imena. Leta 2005, je American Herbal Products Association, skupaj z mnogo uvozniškimi podjetji, s tožbami uspešno premagalo Burke International. Po izgubi je Burke predal ime v javno upravljanje[17].
Če bo južno-afriški parlament sprejel zakon o intelektualni lastnini[18] iz leta 2008, bo zagotovljena zaščita in prepoved komercialne uporabe imena »Rooibos« (podobno kot na primer zaščita imena šampanjec in portovec (Porto) v Evropi). Kljub temu, da so se Južnoafričani borili proti Burke International za splošno uporabo imena, želijo, da dobi zaščiteno geografsko poreklo[19].
Rooibos (znanstveno ime Aspalathus linearis) ime izhaja iz afrikanščine in pomeni »rdeči grm«. Je grmičasti predstavnik družine Fabaceae, ki raste v rastlinskem pasu gorskega travišča Južne Afrike, v afrikanščini »fynbos«
Ime rodu Aspalathus izhaja iz poimenovanja rastline ''Calicotome villosa'', v grščini aspalathos. Ta rastlina je po rasti in cvetovih podobna rooibosu. Ime vrste linearis izhaja iz značilne linearne rasti in igličastih listov.
Rastlina se uporablja za pripravo istoimenskega zeliščnega čaja. Čaj je priljubljen v Južni Afriki in drugod po svetu. Včasih njegovo ime zapišemo kot rooibosch v skladu s staro nizozemsko etimologijo.
Rooibos (afrikaans för 'röd buske'), Aspalathus linearis, är en buske i växtfamiljen Fabaceae (ärtväxter). Den växer i delar av Sydafrika och används för beredning av ett örtte som ofta benämns rött te.[1]
Rooibos kallas även järneksbuske. Den växer endast i ett begränsat område i Västra Kapprovinsen i Sydafrika, cirka 25 mil nordväst om Kapstaden. Området har vinterregn och sommartorka och präglas av buskvegetation – benämnd fynbos[2] – som påminner om den i medelhavsområdet (macchia).[3]
Redan på 1770-talet "observerade" den svenske naturforskaren Carl Peter Thunberg rooibos, då han såg hur den användes av Khoisanfolket. Det var Thunberg som först spred kunskapen om buskens användning till Europa. Dess vetenskapliga namn fick dock busken av den nederländske botanisten Burman Filius. Han placerade dock rooibos i växtsläktet Psoralea. Dess korrekta placering fick den först 1963 av den svenske botanisten Rolf Dahlgren i Opera Botanica ix. No. 1, 213, 283 (1963) därav dess korrekta vetenskapliga namn idag, Aspalathus linearis (Burm.f.) Dahlgren inom ärtväxtfamiljen (Leguminosae).
Rooibos-buskens blad används ofta på samma sätt som teblad. Den dryck som bereds på detta sätt kallas ibland för "rött te", trots att det inte handlar om blad från teplantan.
Storskalig odling påbörjades under 1930-talet. Buskens blad plockas, strimlas och lämnas att jäsa i rullar eller nedgrävda i jorden, för att slutligen torkas. Jäsningsprocessen gör smaken starkare, och bidrar till att ge rooibos dess karaktäristiskt röda färg. Det finns också rooibos för dryck där bladen inte har jästs, så kallad grön rooibos.
Rooibos har använts under flera hundra år i Sydafrika som medicinaldryck; rooibos påstås förhindra uppkomst av allergier och lindra kolik, astma, hösnuva, eksem och sömnlöshet. Den innehåller bland annat zink, magnesium, kalcium, mangan och fluor. I Sydafrika används rooibos också som en ingrediens i maträtter. Rooibos har under senare år kommit att bli allt mer populär som ett alternativ till te och kaffe.
Drycken var känd i Sverige redan under 1700-talet.
Teer gjorda på rooibos kan dra sex–åtta minuter. Detta är möjligt tack vare att rooibos inte utvecklar ämnen som gör drycken besk. Rooibos innehåller heller inget tein (koffein) som är ett uppiggande ämne.
Rooibos (afrikaans för 'röd buske'), Aspalathus linearis, är en buske i växtfamiljen Fabaceae (ärtväxter). Den växer i delar av Sydafrika och används för beredning av ett örtte som ofta benämns rött te.
Рóйбуш[2] — (афр. rooibos, «червоний кущ») чагарник із родини бобових, що росте в Африці, а також напій, отриманий настоюванням листя і шматочків гілочок цього чагарника у гарячій воді.
Рослина являє собою кущ із центральним гладким стовбуром, на якому вже біля поверхні землі з'являються однаково сильні гілки, а від них відгалужуються більш тонкі, покриті тонкими, гострими, м'якими, схожими на голки листками довжиною близько 10 мм, які ростуть поодиноко або пучками. Рослина досягає висоти 1—1,5 м. Її латинська назва — Aspalathus linearis, вона належить до родини бобових. Росте на півдні Африки, в горах Седерберг (Cederberg), 300 км від Кейптауна. Ройбуш як рослину описав у 1772 році відомий спеціаліст із Південної Африки, ботанік Карл Петер Тунберг.
Ройбуш здавна використовувався для приготування однойменного напою. Збирати його листя, схоже на голки, яке дає при заварюванні дуже приємний ароматний і цілющий настій, першими здогадались готтентоти койкоїни, корінні мешканці тих місць. Ройбуш став тим, чим в інших регіонах є чай, кава, мате — щоденним тонізуючим безалкогольним напоєм.
З європейців із ройбушем першими познайомились голландці, пізніше він став відомим практично у всіх частинах світу. Розповсюдження ройбуша в Європі почалося в перші роки XX ст.. Тепер ройбуш вирощується в ПАР у промислових масштабах. Вся долина Седерберг зайнята плантаціями ройбуша. Річне виробницво становить близько 12000 т, з них 6000 т йде на експорт. Половина експортованого об'єму споживається Німеччиною[3]. Робились спроби вирощувати ройбуш у Південній Америці і Австралії, але успіхом вони не увінчалися.
На виробництво йдуть кущі віком 1,5 роки. З кущів зрізаються тонкі гілки, на фабриці вони подрібнюються, після чого проводиться ферментація (аналогічно виробництву чаю) — сировину викладають на горизонтальну поверхню, поливають водою і залишають на декілька годин під сонцем. Після ферментації проводиться швидка сушка (зараз використовуються вакуумні сушильні агрегати), сортування, пастеризація, фасування. Фасується ройбуш як і чай — або розсипом у пакети і коробки, або в одноразові заварочні пакетики.
Ройбуш заварюється в звичайному заварочному чайнику (порцеляновому, фаянсовому, глиняному). Процес заварювання ройбуша досить простий — його треба залити окропом і витримати не менше п'яти хвилин. Деколи рекомендують для кращої екстракції на час настоювання помістити чайник у гарячу духовку або в мікрохвильову піч, щоб він не холонув або навіть продовжував кипіти — на відміну від чаю, ройбуш нормально переносить кип'ятіння. Дозування сухого ройбуша приблизно відповідає дозуванню чорного чаю — одна-дві чайні ложки на чашку. «Чаїнки» ройбуша дуже щільні, процес екстракції досить тривалий, тому ройбуш цілком можна заварювати декілька разів, причому при повторних заварюваннях напій виходить майже таким, як і при першому.
Південноафриканець Карл Преторіус винайшов оригінальний спосіб приготування ройбуша — в кавоварці для еспрессо. Йому вдалось отримати «еспрессо з ройбуша» — напій, зовні схожий на каву еспрессо, з «шапочкою» піни, дуже міцний (міцність збільшується через те, що ройбуш при приготуванні розмелюється, що дає набагато кращу екстракцію), цегельно-червоного кольору з шафрановим відливом. Преторіус запатентував свій винахід, а пізніше з'явилися й інші розробки «кавового» напрямку — червоний капучино, червоний лате, червоний еспресо з льодом.
Всупереч поширеній думці ні зелений, ні ферментований ройбуш не містить вітаміну C. Ройбуш також не є джерелом значної кількості мікроелементів, за винятком фтору і міді[4]. Так одна чашка ройбуша (3 г сухої заварки) містить:
Дослідження, проведені в Японії, встановили високий вміст у ройбуші антиоксидантів і підтвердили його корисність як допоміжного засобу при лікуванні ряду захворювань. Ройбуш добре втамовує спрагу і тонізує. На відміну від чаю і кави, ройбуш не містить кофеїну, тому він може використовуватись як заміна цих напоїв для людей, яким кофеїн протипоказаний. З цієї ж причини ройбуш може без обмежень вживатись маленькими дітьми. Наявність у складі ройбуша глюкози робить його смак солодкуватим без використання цукру або його замінників. Також ройбуш застосовують в Африці для полегшення колік у новонароджених.
Рóйбуш — (афр. rooibos, «червоний кущ») чагарник із родини бобових, що росте в Африці, а також напій, отриманий настоюванням листя і шматочків гілочок цього чагарника у гарячій воді.
Chè Rooibos, tên khoa học Aspalathus linearis, là một loài thực vật có hoa trong họ Đậu. Loài này được (Burm.f.) R.Dahlgren miêu tả khoa học đầu tiên.[1]
.jpg)
PICT2813.JPG)
Dữ liệu liên quan tới Aspalathus linearis tại Wikispecies
Chè Rooibos, tên khoa học Aspalathus linearis, là một loài thực vật có hoa trong họ Đậu. Loài này được (Burm.f.) R.Dahlgren miêu tả khoa học đầu tiên.
Рóйбос, разговорное произношение — ро́йбуш (африк. rooibos, произносится «ройбос»[1], от rooi — красный, bos — куст) — напиток (фиточай), получаемый путём заваривания высушенных измельчённых листьев и побегов аспалатуса линейного (Aspalathus linearis), кустарника из семейства Бобовые (Fabaceae).
Растение издавна использовалось местным населением Южной Африки для приготовления травяного чая. Собирать его листья, похожие на иголки, но дающие при заварке очень приятный ароматный и целебный настой, первыми начали готтентоты, коренные жители тех мест. От них про напиток узнали в XVIII столетии голландские поселенцы, а в XIX веке — проживавшие в Кейптауне англичане. Ройбос стал тем же, чем в других регионах являются чай, кофе, мате — ежедневным тонизирующим безалкогольным напитком. Он считается не только приятным, но и очень полезным, придающим энергию, укрепляющим здоровье. В качестве аналога южноафриканцы заваривают также ханибуш.
Из европейцев с ройбосом первыми познакомились в XVIII веке голландцы, позже он стал известен практически во всех частях света. Распространение ройбоса в Европе началось в первые годы XX века[2]. В настоящее время Aspalathus linearis выращивается в ЮАР в промышленных масштабах. Вся долина Седерберг занята плантациями этого растения. Годовое производство составляет около 12000 т, из них 6000 т идёт на экспорт. Половина экспортируемого объёма потребляется Германией[3]. Предпринимались попытки культивировать аспалатус линейный в Южной Америке и Австралии, но успеха они не имели.
На производство идут кусты возрастом 1,5 года. С кустарников срезаются тонкие ветви, на фабрике они измельчаются, после чего проводится ферментация (аналогично производству чая) — сырьё выкладывают на горизонтальную поверхность, поливают водой и оставляют на несколько часов под солнцем. После ферментации проводится быстрая сушка (сейчас используются вакуумные сушильные агрегаты), сортировка, пастеризация, фасовка. Фасуется ройбос точно так же, как чай — либо россыпью в пакеты и коробки, либо в одноразовые заварочные пакетики. Большинство крупных чаеторговых фирм предлагают в своей линейке продукции несколько вариантов ройбоса, в различной упаковке, ароматизированного, в составе различных чаеподобных смесей.
Ройбос заваривается в обычном заварочном чайнике (фарфоровом, фаянсовом, глиняном). Процесс заваривания ройбоса весьма прост — его нужно залить кипятком и выдержать не менее пяти минут. Иногда рекомендуют для лучшей экстракции на время настаивания поместить чайник в горячую духовку, чтобы он не остывал или даже продолжал кипеть — в отличие от обычного чая, ройбос нормально переносит кипячение. Для кипячения ройбоса целесообразно использовать чайники из жаропрочного стекла, нагреваемые на электрической плите или газовой — через рассекатель.
Дозировка сухого ройбоса приблизительно соответствует дозировке чёрного чая — одна-две чайные ложки на чашку. «Чаинки» ройбоса очень плотные, процесс экстракции содержащихся в них веществ достаточно длительный, поэтому ройбос вполне можно заваривать несколько раз, причём при повторных завариваниях напиток получается почти таким же насыщенным, как и при первом.
Южноамериканец Преториус изобрёл оригинальный способ приготовления ройбоса — в кофеварке для эспрессо. Ему удалось получить «эспрессо из ройбоса» — напиток, внешне похожий на кофе эспрессо, с «шапочкой» пены, очень крепкий (крепость увеличивается из-за того, что ройбос при приготовлении размалывается, что даёт гораздо лучшую экстракцию), кирпично-красного цвета с шафрановым отливом. Для получения его Преториусу пришлось отобрать подходящий для этого высококачественный сорт ройбоса. Преториус запатентовал своё изобретение, а позже появились и другие разработки «кофейного» направления — красный капучино, красный латте, красный капучино со льдом.
Ройбос не содержит кофеина и имеет низкий уровень танинов (менее 5%) и относительно высокий уровень витамина С (приблизительно 9,4%).[4][5]
Исследования, проводившиеся в Японии, установили высокую способность подавления активности некоторых сильных мутагенов у мышей.[6]
Кроме того, были продемонстрированы защитные свойства красного кустарника против повреждения ЦНС в определенных участках мозга.[7]
Флавоноиды, содержащиеся в чае, демонстрируют антиоксидантные свойства как in vitro, так и in vivo. Тем самым радиозащитный эффект чая из ройбоса может быть объяснён механизмом защиты организма от свободных радикалов.[8]
В это же время в листьях нет значимых активных соединений, за исключением фтора и меди[9]. В частности, одна чашка ройбоса (3 г сухой заварки) содержит:
Ройбос хорошо утоляет жажду и тонизирует. Так как в отличие от чая и кофе, ройбос не содержит кофеина он может использоваться как полная или частичная замена этих напитков людьми, которым по каким-то причинам кофеин противопоказан. По этой же причине ройбос может без ограничений употребляться маленькими детьми. Наличие в составе ройбоса глюкозы делает его вкус сладковатым без использования сахара или подсластителей.
Также ройбос широко применяется в африканских странах для облегчения колик у новорождённых.
Рóйбос, разговорное произношение — ро́йбуш (африк. rooibos, произносится «ройбос», от rooi — красный, bos — куст) — напиток (фиточай), получаемый путём заваривания высушенных измельчённых листьев и побегов аспалатуса линейного (Aspalathus linearis), кустарника из семейства Бобовые (Fabaceae).
博士茶（南非语：Rooibos，发音：[ˈroːi̯bɔs]，意为“红色灌木”；英语化發音：[ˈɹɔɪ.bɒs]；學名：Aspalathus linearis），又名路易波士茶、南非國寶茶，是一種生長在南非開普頓北部凡波斯的豆科灌木植物，有「南非的紅寶石」的美譽。它不含咖啡因，南非醫學研究委員會（英语：South African Medical Research Council）發表的研究認為它有抑制基因突變（英语：Antimutagen）、預防癌症的功效[1]，因此被當作一種健康補充劑來出售[2]。
博士茶（南非语：Rooibos，发音：[ˈroːi̯bɔs]，意为“红色灌木”；英语化發音：[ˈɹɔɪ.bɒs]；學名：Aspalathus linearis），又名路易波士茶、南非國寶茶，是一種生長在南非開普頓北部凡波斯的豆科灌木植物，有「南非的紅寶石」的美譽。它不含咖啡因，南非醫學研究委員會（英语：South African Medical Research Council）發表的研究認為它有抑制基因突變（英语：Antimutagen）、預防癌症的功效，因此被當作一種健康補充劑來出售。
PICT2813.JPG)
.jpg)
ルイボス（Aspalathus linearis、アフリカーンス語：rooibos）はマメ亜科のアスパラトゥス属（英語版）の一種。
針葉樹様の葉を持ち、落葉するときに葉は赤褐色になる。南アフリカ共和国は西ケープ州ケープタウンの北に広がるセダルバーグ山脈（英語版）一帯にのみ自生する。乾燥した30度以上の温度差の高い場所を好むため、セダルバーグ山脈以外での栽培は失敗に終わっている[1]。
属名 Aspalathus はヒトツバエニシダ類などいくつかのマメ科植物を指して用いられていた古代ギリシア語: ασπαλαθος (aspalathos) を転用したもの。 種小名 linearis はラテン語で「線でできた、線形の」の意。
通用名ルイボス（rooibos）はアフリカーンス語で「赤い潅木」の意。ただし、アフリカーンス語とオランダ語では「ローイボス」[ˈrɔːibɔs]、英語でも「ロイボス」[ˈrɔɪbɒs] のように発音する。
乾燥させた葉は、茶（ルイボス茶）として利用されるほか、リキュール（ルイボスリキュール）としても楽しまれている。
葉を乾燥させて作る飲み物は「ルイボス茶（ルイボスティー）」と呼ばれる健康茶の一種である。南アフリカで年間12,000トンが生産され、半分が輸出されている[1]。ルイボス茶は、現地では rooibos tea もしくは bush tea の名で、また、イギリスでは redbush tea、South African red tea、red tea などの名で呼ばれている。
茶は紅茶のように赤く、ほのかに甘みがある。カフェインを含まず、タンニン濃度もごく低いので妊婦や乳児に与えても問題ない。
ルイボスは、フラボノールやフラボンやジヒドロカルコンやビテキシンなどのフラボノイドを含めた多数のフェノール系化合物を含んでおり、抗酸化作用があるとされている。フラボノールとしてクェルセチンを、フラボンとしてルテオリンも含んでいる。ルイボス茶は試験管内でキサンチンオキシダーゼを阻害することが知られているが、生体内での阻害についてははっきりしない。キサンチンオキシダーゼはプリン塩基を尿酸に変換する役割を果たしており、キサンチンオキシダーゼ活性の減少は尿酸の生産量の減少に繋がるため痛風治療の手助けになる。試験管内実験における濃度依存検定実験においてルイボス抽出物は、痛風治療においてキサンチンオキシダーゼ活性阻害に典型的に用いられる薬剤であるアロプリノールの半分以下の阻害効率であった。また、血糖調整作用をもつピニトールも僅かに含む。ビテキシンにはヨード吸収阻害作用があり、多飲するとヨード欠乏症状が発現するおそれがあることがラット実験で証明されている。
ケープ地方の先住民コイサン人（かつて西欧人からブッシュマンと呼ばれた種族）は古くからルイボス茶の効能を知っており、薬草として採集していた。ケープ地方に入植したオランダ移民はルイボス茶を紅茶の代用品として用いた。南アフリカ共和国では牛や山羊の乳と砂糖を入れてミルクティーにして飲むのが一般的であるが、世界のその他の地域ではそのまま飲むことが多い。南アフリカのカフェでは、ルイボスのエスプレッソやカフェ・ラッテ、カプチーノも人気がある。
乾燥させたルイボスの葉
ルイボス茶
ルイボス入りのリキュール（左）と、ルイボス茶のティーバッグ（右）
この項目は、植物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（プロジェクト:植物／Portal:植物）。 
この項目は、食品・食文化に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:食）。 ルイボス（Aspalathus linearis、アフリカーンス語：rooibos）はマメ亜科のアスパラトゥス属（英語版）の一種。
針葉樹様の葉を持ち、落葉するときに葉は赤褐色になる。南アフリカ共和国は西ケープ州ケープタウンの北に広がるセダルバーグ山脈（英語版）一帯にのみ自生する。乾燥した30度以上の温度差の高い場所を好むため、セダルバーグ山脈以外での栽培は失敗に終わっている。
가는등풀 또는 루이보스(아프리칸스어: Rooibos, 학명: Aspalathus linearis)는 콩과 식물에 속하는 침엽수다. 남아프리카 공화국 케이프타운 북쪽에 있는 웨스턴케이프주 세더버그(Cederberg) 산맥 일대의 450m 이상 고산지대에서 자생한다.[1] "루이보스"란 아프리칸스어로 "붉은"(rooi)+"관목"(bos)이란 뜻이다.
잎을 건조하여 차로 이용한다. 차는 단맛이 나는데, 카페인이 없고[2][3] 홍차나 녹차에 비해 타닌 농도도 극히 낮으며[4] 항산화 작용이 있다고 여겨진다. 케이프 지방의 원주민 코이산족(Khoisan)은 예로부터 이 루이보스 차의 효능을 알고 있어, 약초로 채집하였다고 한다. 케이프 지방에 이주한 네덜란드인들은 루이보스 차를 홍차 대용품으로 이용했다. 남아프리카 공화국에서는 루이보스에 우유와 설탕을 넣어 밀크티로 해서 마시는 것이 일반적이지만, 세계의 여러 나라에서는 스트레이트로 마시는 경우가 많다. 남아프리카 공화국의 카페에서는 루이보스를 에스프레소나 카페 라테 혹은 카푸치노로 만든 것도 인기가 있다고 한다.
전체 모습
PICT2813.JPG)
.jpg)
꽃잎
가는등풀 또는 루이보스(아프리칸스어: Rooibos, 학명: Aspalathus linearis)는 콩과 식물에 속하는 침엽수다. 남아프리카 공화국 케이프타운 북쪽에 있는 웨스턴케이프주 세더버그(Cederberg) 산맥 일대의 450m 이상 고산지대에서 자생한다. "루이보스"란 아프리칸스어로 "붉은"(rooi)+"관목"(bos)이란 뜻이다.
잎을 건조하여 차로 이용한다. 차는 단맛이 나는데, 카페인이 없고 홍차나 녹차에 비해 타닌 농도도 극히 낮으며 항산화 작용이 있다고 여겨진다. 케이프 지방의 원주민 코이산족(Khoisan)은 예로부터 이 루이보스 차의 효능을 알고 있어, 약초로 채집하였다고 한다. 케이프 지방에 이주한 네덜란드인들은 루이보스 차를 홍차 대용품으로 이용했다. 남아프리카 공화국에서는 루이보스에 우유와 설탕을 넣어 밀크티로 해서 마시는 것이 일반적이지만, 세계의 여러 나라에서는 스트레이트로 마시는 경우가 많다. 남아프리카 공화국의 카페에서는 루이보스를 에스프레소나 카페 라테 혹은 카푸치노로 만든 것도 인기가 있다고 한다.
PICT2813.JPG)
.jpg)
PICT2813.JPG)
PICT2813.JPG)
.jpg)
PICT2813.JPG)
.jpg)
PICT2813.JPG)
.jpg)
PICT2813.JPG)
.jpg)
PICT2813.JPG)
.jpg)
_et_Rooibos_Vert_(non_ferment%C3%A9).png)
.jpg)
PICT2813.JPG)
.jpg)
PICT2813.JPG)
.jpg)
PICT2813.JPG)
PICT2813.JPG)
PICT2813.JPG)
PICT2813.JPG)
PICT2813.JPG)
.jpg)
PICT2813.JPG)
