Amanita ye un xéneru d'fungos basidiomicetos del orde Agaricales.[1] Contién alredor de 600 especies de fungos, ya inclúi tantu dalgunes de les especies más apreciaes como comestible como delles de les más tóxiques del mundu (na so mayoría son tóxiques). La especie tipo del xéneru ye Amanita muscaria,[2] ente que la considerada más peligrosa ye Amanita phalloides.[3] El 95% de los envelenamientos por consumu d'fungos ta provocáu por especies que contienen amatoxinas (que son propies, pero non esclusives, d'esti xéneru), con una probabilidá de muerte d'ente'l 10% y el 60%. El tóxicu más potente presente nesti xéneru, que tamién puede atopase n'otres cogordes venenoses, ye l'amanitina.[3]
Tamién contién munches cogordes comestibles y bien apreciaes en gastronomía. Nuna amplia variedá de cultures, les cogordes de les distintes especies comestibles de Amanita son recoyíes y procesaes o comercializaes pal consumu. Son bien apreciaes especies como A. zambiana y otres especies carnoses n'África Central, A. basii y otres similares en Méxicu, A. caesarea n'Europa y A. chepangiana nel sudeste Sudeste Asiáticu. Otres especies usar pa colorear ensalaes, como la colorada A. jacksonii, que se consume na mariña esti de Norteamérica, dende Canadá hasta Méxicu.
Munches especies son de comestibilidad desconocida, especialmente en países como Australia, onde munchos fungos son bien pocu conocíos. Comprensiblemente, esto nun ye un xéneru que s'empresta pa la esperimentación segura.
Amanita ye un xéneru d'fungos basidiomicetos del orde Agaricales. Contién alredor de 600 especies de fungos, ya inclúi tantu dalgunes de les especies más apreciaes como comestible como delles de les más tóxiques del mundu (na so mayoría son tóxiques). La especie tipo del xéneru ye Amanita muscaria, ente que la considerada más peligrosa ye Amanita phalloides. El 95% de los envelenamientos por consumu d'fungos ta provocáu por especies que contienen amatoxinas (que son propies, pero non esclusives, d'esti xéneru), con una probabilidá de muerte d'ente'l 10% y el 60%. El tóxicu más potente presente nesti xéneru, que tamién puede atopase n'otres cogordes venenoses, ye l'amanitina.
Tamién contién munches cogordes comestibles y bien apreciaes en gastronomía. Nuna amplia variedá de cultures, les cogordes de les distintes especies comestibles de Amanita son recoyíes y procesaes o comercializaes pal consumu. Son bien apreciaes especies como A. zambiana y otres especies carnoses n'África Central, A. basii y otres similares en Méxicu, A. caesarea n'Europa y A. chepangiana nel sudeste Sudeste Asiáticu. Otres especies usar pa colorear ensalaes, como la colorada A. jacksonii, que se consume na mariña esti de Norteamérica, dende Canadá hasta Méxicu.
Munches especies son de comestibilidad desconocida, especialmente en países como Australia, onde munchos fungos son bien pocu conocíos. Comprensiblemente, esto nun ye un xéneru que s'empresta pa la esperimentación segura.
Amanita és un gènere de bolets, el qual inclou de comestibles (com ara, l'ou de reig -Amanita caesarea-), d'al·lucinògens (Amanita muscaria, etc.) i de tòxics mortals (exemple de la farinera borda -Amanita phalloides-, el bolet verinós que més morts provoca a tot el planeta). És un bolet de mida generalment gran amb un peu amb anell i volva.[1]
El nom del gènere probablement deriva d'Amanon (una muntanya de Cilícia) i va ésser descrit originalment per Christian Hendrik Persoon el 1797.[2] Sota el International Code of Botanical Nomenclature, el concepte de Persoon sobre Amanita, amb Amanita muscaria (L.) Pers. com espècie tipus s'ha conservat oficialment contra l'antic concepte d'Amanita de Boehm (1760) el qual es considera sinònim d'Agaricus L.[3] Inclou diversos centenars d'espècies, entre elles:[4][5][6]
Algunes de llurs espècies són famoses per la seua toxicitat car poden causar insuficiència hepàtica i la mort. A tall d'exemple, la farinera borda (Amanita phalloides) conté fal·loïdina, la qual és un alcaloide molt tòxic que causa lesions irritatives gastrointestinals, diarrea intensa i risc de deshidratació.[7] Altres espècies verinoses semblants a aquella són Amanita virosa, Amanita bisporigera, Amanita ocreata i Amanita verna. D'altra banda, n'hi ha d'altres que causen insuficiència renal aguda com són Amanita smithiana (al nord-oest de l'Amèrica del Nord), Amanita pseudoporfiria (al Japó) i Amanita proxima (al sud d'Europa).[8]
Amanita és un gènere de bolets, el qual inclou de comestibles (com ara, l'ou de reig -Amanita caesarea-), d'al·lucinògens (Amanita muscaria, etc.) i de tòxics mortals (exemple de la farinera borda -Amanita phalloides-, el bolet verinós que més morts provoca a tot el planeta). És un bolet de mida generalment gran amb un peu amb anell i volva.
Muchomůrka (Amanita) je rod hub z čeledi štítovkovitých (Plutaceae), zahrnující asi 600 druhů. Některé muchomůrky jsou jedlé a vysoce ceněné (jako např. muchomůrka císařská či muchomůrka růžovka), mnoho z nich je však jedovatých a smrtelně jedovatých. Odhaduje se, že zástupci rodu muchomůrka jsou zodpovědní za cca 95% smrtelných otrav houbami, přičemž něco málo přes polovinu připadá na vrub jedinému druhu, muchomůrce zelené.
V minulosti byly muchomůrky řazeny do čeledi muchomůrkovitých – Amanitaceae. Na základě molekulárních výzkumů někteří současní taxonomové (viz např. Index Fungorum (2004)) řadí celý rod Amanita do čeledi Plutaceae Kotlaba & Pouzar, 1972 (štítovkovité), kterou spojují s čeledí Amanitaceae R. Heim ex Pouzar, 1983 (muchomůrkovité).
Slovo muchomůrka znělo původně muchomorka či muchomor (u Jungmanna) a odráželo skutečnost, že se plodnice muchomůrky červené dříve používaly na likvidaci much.[1] Plodnice se máčela v mléce, pocukrovala a pak se zavěsila v místnosti. Mouchy se přiletěly nasosat, omámené spadly dolů, kde je stačilo jednou za čas zašlápnout, případně jinak zlikvidovat (například tam nechat vědro s vodou, aby se mouchy utopily).
Staročeská pověst vypráví, že v minulosti byly lesy plné strašidel, ale rostlo v nich jen málo hub. Jak postupně přibývalo lidí, rozhodl se lesní duch svou říši zrušit a všechna strašidla podle přání proměnil na zvíře nebo rostlinu. Jednoho dne za ním přišly také tři víly. Vzhledem si byly na první pohled dosti podobné, ale každá měla jinou povahu - jedna byla dobrá, druhá zlá a třetí fintivá. Podle jejich přání je lesní duch proměnil v houby - muchomůrku růžovku, muchomůrku zelenou a muchomůrku červenou.
Obrázky, zvuky či videa k tématu muchomůrka ve Wikimedia Commons
Muchomůrka (Amanita) je rod hub z čeledi štítovkovitých (Plutaceae), zahrnující asi 600 druhů. Některé muchomůrky jsou jedlé a vysoce ceněné (jako např. muchomůrka císařská či muchomůrka růžovka), mnoho z nich je však jedovatých a smrtelně jedovatých. Odhaduje se, že zástupci rodu muchomůrka jsou zodpovědní za cca 95% smrtelných otrav houbami, přičemž něco málo přes polovinu připadá na vrub jedinému druhu, muchomůrce zelené.
Fluesvamp (Amanita) er en slægt af svampe. De hører til gruppen af større hatsvampe og har følgende typiske fællestræk:
Fluesvampene omfatter en håndfuld gode spisesvampe, men også en håndfuld giftige arter, hvoraf to står for de fleste registrerede dødsfald som følge af indtagelse af svampe.
De almindeligste fluesvampe i Danmark er:
Kugleknoldet Fluesvamp, Amanita citrina. Kulinarisk værdi: 
Brun Kam-Fluesvamp, Amanita fulva (A. vaginata var. fulva). Kulinarisk værdi: 
Panter-Fluesvamp, Amanita pantherina. Kulinarisk værdi: 
Grøn Fluesvamp, Amanita phalloides. Kulinarisk værdi: (Dødeligt giftig)
Grøn Fluesvamp, ungt eksemplar
Rødmende Fluesvamp, Amanita rubescens. Kulinarisk værdi: 
[1]
Rødmende Fluesvamp, ungt eksemplar
Grå Kam-Fluesvamp, Amanita vaginata. Kulinarisk værdi: 
Snehvid Fluesvamp, Amanita virosa. Kulinarisk værdi: (Dødeligt giftig.)
Rød Fluesvamp, Amanita muscaria. Kulinarisk værdi: 
[2]
Brun Fluesvamp, Amanita regalis. Kulinarisk værdi: Farlig, idet der kendes eksempler på udvikling af svære psykiske sygdomme. Meget sjælden i Danmark.[3]
= lækker spise = spiselig = uspiselig
= ukendt giftighed = advarsel = giftig = påvirker sindetFluesvamp (Amanita) er en slægt af svampe. De hører til gruppen af større hatsvampe og har følgende typiske fællestræk:
Skæl på hatten Hvide lameller Stok med en (normalt tydelig) ring Knold og skede ved basis
Die Wulstlinge (Amanita) sind eine große Pilzgattung aus der Familie der Wulstlingsverwandten (Amanitaceae). Dazu zählen auch die Artengruppen, die auf Deutsch als Kaiserlinge, Knollenblätterpilze und Scheidenstreiflinge bezeichnet werden. In Europa kommen rund 100 Arten, Varietäten und Formen vor bzw. sind dort zu erwarten. Einige Spezies wie der Perlpilz und der Orangegelbe Scheidenstreifling gelten als gute Speisepilze. Etliche Arten sind dagegen giftig, darunter der Grüne Knollenblätterpilz, der Pantherpilz und der Fliegenpilz. Letzterer Pilz ist die Typusart der Gattung.
Die Herkunft des Wortes Amanita ist nicht eindeutig geklärt. Helmut Genaust vermutet eine Ableitung von griechisch Amanos, dem Küstengebirge am Golf von İskenderun, als Bezeichnung nach der Herkunft.[1]
Die Arten der Gattung Amanita sind in der Regel mittelgroße, (meist) zentral gestielte Blätterpilze mit freien oder fast freien, meist weißen, seltener gelblichen bis gelben, gedrängt stehenden Lamellen. Hut und Stiel sind meist leicht voneinander trennbar. Der Hutrand ist nicht eingerollt, er kann gerieft oder nicht gerieft sein.
Die Wulstlinge besitzen ein Velum universale, das an den reifen Fruchtkörpern als Volva (Scheide) oder Hutschuppen nachweisbar ist. Die Hutschuppen sind nicht radial orientiert, sondern erscheinen zufällig verteilt. Das Velum partiale bleibt bei reifen Fruchtkörpern als häutiger, geriefter oder glatter Ring (Manschette) zurück. Es fehlt in der Gruppe Amanitopsis (Streiflinge oder Scheidenstreiflinge), dann entspringt der Stiel einer deutlichen häutigen Volva, oder es sind flockige Reste der Volva vorhanden. Der Stiel kann zylindrisch ausgebildet, keulenartig oder knollig verdickt sein oder einer häutigen Scheide entspringen. Viele Arten der Gattung haben leuchtend gefärbte Hüte, es kommen aber auch weiße und bräunliche Formen vor.
Die Trama der Lamellen ist bilateral. Das Sporenpulver ist weiß, selten grünlich; die Sporen sind breitellipsoid bis kugelig, glatt, farblos und besitzen keinen Keimporus. Sie können amyloid (mit Iod-Reagenzien anfärbbar) oder inamyloid sein. Der Geruch ist meist unauffällig, kann aber auch süßlich-honigartig oder dumpf wie Kartoffelkeime sein. Geschmacksproben verbieten sich bei dieser Gattung, da einige sehr stark giftige Arten bereits in sehr geringen Mengen zu gesundheitlichen Schäden führen können.
Die Arten der Gattung Amanita sind bodenbewohnende Ektomykorrhiza-Bildner mit diversen Laub- und Nadelbäumen oder auch Zwergsträuchern. Sie bewohnen entsprechend Lebensräume, in denen die Mykorrhiza-Partner der jeweiligen Arten vorhanden sind.
Die Gattung ist weltweit verbreitet, einzelne Arten wurden mit ihren vergesellschafteten Baumarten verschleppt. Das Artenspektrum kann sich bereits innerhalb Europas stark unterscheiden (Mittelmeerraum, Osteuropa). Dies führt teils zu gefährlichen Verwechslungen durch gebietsfremde Speisepilzsammler, weil in der Gattung sehr giftige Arten und beliebte Speisepilze vorkommen.
In Europa kommen folgende Arten vor bzw. sind dort zu erwarten.[2]
Die Gattung umfasst etwa 500 Arten, die Abgrenzung der einzelnen Arten zueinander und die Aufteilung der Gattung in Untergattungen und Sektionen wird in der Literatur unterschiedlich dargestellt, entsprechend schwankt auch die angegebene Artenzahl. Die Stellung der Streiflinge (ringlose Arten) wird unterschiedlich gehandhabt, während sie manchmal in die eigene Gattung Amanitopsis gestellt wurden, werden sie in moderner Literatur als Sektion Vaginatae der Untergattung Amanita betrachtet.
Unterschieden werden meist folgende Untergattungen:
Arten mit nicht amyloiden Sporen und meist gerieftem oder geripptem Hutrand.
Diese Untergattung wird unterteilt in die Sektionen:
Sektion Amanita (Wulstlinge): mit Ring, dieser kann bei einzelnen Arten allerdings flüchtig sein, und knolliger, manchmal sogar mit deutlich gerandeter knolliger Stielbasis ohne eigentliche Volva. An der Stielbasis kommen warzige oder flockige abwischbare Velumreste vor, die in gleicher Weise auch auf dem Hut gefunden werden. Diese lassen sich zwischen den Fingern pulverig zerreiben. Zu dieser Form der Verteilung kommt es, weil das Velum universale ringsum aufreißt. In diese Sektion gehören u. a.:
Sektion Caesareae (Kaiserlinge): mit gerieftem Hutrand, einem in Form einer Volva aufreißendem Velum universale und einem Ring, damit steht diese Sektion zwischen der Sektionen Vaginate (Streiflinge) und Amanita (Wulstlinge). Typischer Vertreter ist der
Sektion Vaginatae (Scheidenstreiflinge): stets mit gerieftem Hutrand und einem zylindrischen Stiel, der in einer derb-ledrigen oder pulverigen, vergänglichen Volva steckt. Ein Velum partiale und damit ein Ring ist nicht vorhanden, der manchmal verwendete Trivialnamen Scheidenstreiflinge weist auf die beiden kennzeichnenden Merkmale hin. Velumreste können auf dem Hut zurückbleiben. In diese Sektion gehören u. a.:
Diese Untergattung ist gekennzeichnet durch amyloide (mit Jodreagenz anfärbbare) Sporen, einen meist nicht gerieften Hutrand, einen Ring am Stiel sowie flockige, warzige oder schollenförmige Reste des Velum universale auf dem Hut.
Diese Untergattung wird in bis zu 4 Sektionen unterteilt:
Sektion Lepidella: gilt als die wahrscheinlich ursprünglichste Gruppe der Gattung. Die Arten der Gattung haben einen jung immer stark mit Velumfetzen behangenen Hutrand. Das sehr flüchtige und auf der Huthaut abwischbare Velum enthält viele Spaerocyten und nur wenig fadenförmige Hyphen, es lässt sich zwischen den Fingern zu einem sehr feinen Pulver zerreiben. Auch der Ring dieser Arten ist sehr flüchtig, die Stielbasis ist wulstig, knollig oder zwiebelartig wurzelnd, eine Volva ist nicht vorhanden. Die Arten dieser Sektion sind meist mehr oder weniger hell gefärbt. In diese Sektion gehören u. a.:
Sektion Amidella: mit ebenfalls behangenem Hutrand, jedoch wesentlich dauerhafterem, da aus miteinander verflochten Hyphen bestehendem Velum. Die Stielbasis steckt in einer derben, dauerhaften Volva, der Stiel ist meist zylindrisch und nicht knollig. Die Lamellen und das Velum einiger Arten dieser Sektion bräunen oder schwärzen beim Trocknen oder Liegen. Von dieser Sektion kommen in Mitteleuropa nur wenige Vertreter vor:
Sektion Phalloidae (Knollenblätterpilze): diese Sektion, die die giftigsten Vertreter der Gattung enthält, ist gekennzeichnet durch eine stabile, sackartige und dauerhafte Volva, in welcher der zylindrische Stiel mit einer Knolle steckt. Reste des Velums fehlen meist auf der Hutoberfläche. Wenn sie vorhanden sind, sind sie dick, schollenförmig und vereinzelt. Wichtige Arten dieser Sektion sind:
Sektion Validea: Zu dieser Sektion gehören Arten einer meist deutlich gerandeten, knolligen Stielbasis bei denen das Velum universale auf dem Hut und an der Stielbasis feine bis grobe, regelmäßige oder unregelmäßige mit den Finger zu Krümeln oder Pulver zerreibbare Schollen, Warzen oder Flocken aufweist. Die Hutfarbe kann weiß, rosa, gelb, ocker oder braun sein. Eine Volva fehlt meist.
Die Arten der Gattung Amanita besitzen eine große ökologische Bedeutung als Mykorrhiza-Partner diverser Baumarten. In Mitteleuropa sind unter anderem Fichte, Birke, Eiche und Buche mit Arten dieser Gattung vergesellschaftet. Einige Amanita-Arten wie der in Deutschland geschützte Kaiserling und der Perlpilz sind beliebte Speisepilze. Zur Gattung gehören mit den Knollenblätterpilzen einige sehr gefährliche, potentiell tödliche Giftpilze.
Die giftigen Arten der Gattung enthalten verschiedene Gifte.
Die Knollenblätterpilz-Arten enthalten vor allem toxisch wirkende, zyklische Peptide mit sieben oder acht Aminosäuren.
Die Knollenblätterpilze verursachen das Phalloides-Syndrom, das mit einer Latenzzeit von etwa 8 bis 12 Stunden (seltener 2 bis 7 oder bis 36 Stunden) nach Pilzgenuss mit Brechdurchfällen beginnt. Nach etwa 24 Stunden stellt sich häufig eine Beruhigung ein, die jedoch nur bei leichten Vergiftungen ein Zeichen der Genesung ist, in schwereren Fällen kommt es zu Leberschäden, die nach 4 bis 16 (meist 8) Tagen zum Tod führen können.
Der Fliegenpilz, Pantherpilz und der Narzissengelbe Wulstling enthalten vor allem Ibotensäure und Muscimol (Pantherin), die das Pantherina- oder Fliegenpilz-Syndrom verursachen. Hier kommt es nach einer Latenzzeit von 15 Minuten bis 2(4) Stunden zu Schläfrigkeit, Rauschzuständen, Schwindelgefühl, Erregung und Halluzinationen, daneben können anticholinergische und cholinergische Symptome auftreten. Leichtere Vergiftungen klingen bald ab, tödliche Vergiftungen sind selten. Es scheint beim Narzissengelben Wulstling Rassen oder Formen mit unterschiedlichen Giftgehalten zu geben, in manchen Gegenden wird er als Speisepilz gesammelt. Der Muscarin-Gehalt des Fliegenpilzes ist unbedeutend.
Der Gelbe Knollenblätterpilz enthält Bufotenin, welches beim Kochen zerstört wird, und ist damit nur roh schwach giftig. Er kommt aber durch sein unangenehmes Aroma und die Verwechslungsgefahr mit giftigen Arten nicht als Speisepilz in Frage.
Die Wulstlinge (Amanita) sind eine große Pilzgattung aus der Familie der Wulstlingsverwandten (Amanitaceae). Dazu zählen auch die Artengruppen, die auf Deutsch als Kaiserlinge, Knollenblätterpilze und Scheidenstreiflinge bezeichnet werden. In Europa kommen rund 100 Arten, Varietäten und Formen vor bzw. sind dort zu erwarten. Einige Spezies wie der Perlpilz und der Orangegelbe Scheidenstreifling gelten als gute Speisepilze. Etliche Arten sind dagegen giftig, darunter der Grüne Knollenblätterpilz, der Pantherpilz und der Fliegenpilz. Letzterer Pilz ist die Typusart der Gattung.
Ang genus Amanita ay naglalaman ng mga 600 species ng agarics na kinabibilangan ng ilan sa mga pinaka nakakalason na kilalang kabute na natagpuan sa buong mundo, pati na rin ang ilang mga mahusay na itinuturing na edible species. Ang genus na ito ay may pananagutan para sa humigit-kumulang 95% ng mga fatalidad na nagreresulta sa pagkalason ng kabute, na may pagkamatay ng pagkamatay para sa halos 50% sa sarili. Ang pinaka-makapangyarihang lason na naroroon sa mga mushroom na ito ay α-amanitin.
Ang lathalaing ito ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Les amanites, c' est ene famile di tchampions, la k' on trouve les pus epweznantès sôres.
Les amanites, c' est ene famile di tchampions, la k' on trouve les pus epweznantès sôres.
Бындзмар[1] кæнæ бындзмарæн зокъо[2], сырх зокъо[3] (лат. Amanita, уырыс. Мухомор) у зокъоты мыггаг.
ਅਮਾਨੀਟਾ ਜੀਨਸ ਵਿੱਚ 600 ਦੇ ਕਰੀਬ ਜ਼ਹਰੀਲੀਆਂ ਖੁੰਭਾਂ ਦੀਆਂ ਪੜਜਾਤੀਆਂ ਹਨ। ਇਹਨਾਂ ਵਿੱਚ ਜ਼ਹਿਰ ਆਲਫ਼ਾ-ਅਮਾਨਿਟੀਨ ਮੌਜੂਦ ਹੈ।
The genus Amanita contains about 600 species of agarics, including some of the most toxic known mushrooms found worldwide, as well as some well-regarded edible species. This genus is responsible for approximately 95% of the fatalities resulting from mushroom poisoning, with the death cap accounting for about 50% on its own. The most potent toxin present in these mushrooms is α-Amanitin.
The genus also contains many edible mushrooms, but mycologists discourage mushroom hunters, other than experts, from selecting any of these for human consumption. Nonetheless, in some cultures, the larger local edible species of Amanita are mainstays of the markets in the local growing season. Samples of this are Amanita zambiana and other fleshy species in central Africa, A. basii and similar species in Mexico, A. caesarea and the "Blusher" Amanita rubescens in Europe, and A. chepangiana in South-East Asia. Other species are used for colouring sauces, such as the red A. jacksonii, with a range from eastern Canada to eastern Mexico.
Many species are of unknown edibility.
The name is possibly derived from Amanus (Ancient Greek: Ἁμανός), a mountain in Cilicia, or from Amantia, an ancient city in the transboundary region between Epirus or southern Illyria in antiquity.
The genus Amanita was first published with its current meaning by Christian Hendrik Persoon in 1797.[1] Under the International Code of Botanical Nomenclature, Persoon's concept of Amanita, with Amanita muscaria (L.) Pers. as the type species, has been officially conserved against the older Amanita Boehm (1760), which is considered a synonym of Agaricus L.[2]
Several members of the section Phalloidieae are notable for their toxicity, containing toxins known as amatoxins, which can cause liver failure and death. These include the death cap A. phalloides; species known as destroying angels, including A. virosa, A. bisporigera and A. ocreata; and the fool's mushroom, A. verna.
More recently, a series in the subgenus Lepidella has been found to cause acute kidney failure, including A. smithiana of northwestern North America, A. pseudoporphyria of Japan, and A. proxima of southern Europe.[3][4]
Although many species of Amanita are edible, including all of sect. Caesareae and sect. Vaginatae (together comprising hundreds of species), many fungi experts advise against eating a member of Amanita unless the species is known with absolute certainty.[5] Because so many species within this genus are so deadly toxic, if a specimen is identified incorrectly, consumption may cause extreme sickness and possibly death.
Edible species of Amanita include Amanita fulva, Amanita vaginata (grisette), Amanita calyptrata (coccoli), Amanita crocea, Amanita rubescens (blusher), Amanita caesarea (Caesar's mushroom), and Amanita jacksonii (American Caesar's mushroom).
Inedible species of Amanita include Amanita albocreata (ringless panther), Amanita atkinsoniana, Amanita citrina (false death cap), Amanita excelsa, Amanita flavorubescens,[6] Amanita franchetii, Amanita longipes, Amanita onusta, Amanita rhopalopus, Amanita silvicola,[7] Amanita sinicoflava, Amanita spreta, and Amanita volvata.
Poisonous species include Amanita brunnescens,, Amanita cokeri (Coker's amanita), Amanita crenulata, Amanita farinosa (eastern American floury amanita), Amanita frostiana, Amanita muscaria (fly agaric), Amanita pantherina (panther cap), and Amanita porphyria, but not Amanita ceciliae.
Deadly poisonous species include Amanita abrupta, Amanita arocheae, Amanita bisporigera (eastern NA destroying angel), Amanita exitialis (Guangzhou destroying angel), Amanita magnivelaris, Amanita ocreata (western NA destroying angel), Amanita phalloides (death cap), Amanita proxima, Amanita smithiana, Amanita subjunquillea (East Asian death cap), Amanita verna (fool's mushroom), and Amanita virosa (European destroying angel).[8]
Amanita muscaria was widely used as an entheogen by many of the indigenous peoples of Siberia. Its use was known among almost all of the Uralic-speaking peoples of western Siberia and the Paleosiberian-speaking peoples of the Russian Far East. There are only isolated reports of A. muscaria use among the Tungusic and Turkic peoples of central Siberia and it is believed that on the whole entheogenic use of A. muscaria was not practiced by these peoples.[9]
Amanita pantherina contains the psychoactive compound muscimol,[10] but is used as an entheogen much less often than its much more distinguishable relative A. muscaria.
Other species identified as containing psychoactive substances include:
The genus Amanita contains about 600 species of agarics, including some of the most toxic known mushrooms found worldwide, as well as some well-regarded edible species. This genus is responsible for approximately 95% of the fatalities resulting from mushroom poisoning, with the death cap accounting for about 50% on its own. The most potent toxin present in these mushrooms is α-Amanitin.
The genus also contains many edible mushrooms, but mycologists discourage mushroom hunters, other than experts, from selecting any of these for human consumption. Nonetheless, in some cultures, the larger local edible species of Amanita are mainstays of the markets in the local growing season. Samples of this are Amanita zambiana and other fleshy species in central Africa, A. basii and similar species in Mexico, A. caesarea and the "Blusher" Amanita rubescens in Europe, and A. chepangiana in South-East Asia. Other species are used for colouring sauces, such as the red A. jacksonii, with a range from eastern Canada to eastern Mexico.
Many species are of unknown edibility.
Amanito (Amanita) estas genro de fungoj el agarikaloj, amanitacoj kun ĉirkaŭ 100 specioj, blanksporaj fungoj, el kiuj iuj specioj estas tre venenaj, kaj aliaj tre bongustaj. Ili havas ofte blankajn lamenojn, kolumon sub la ĉapo (kiu estas restaĵo de vualo), ingon.
La plej venenaj estas la blanka venena amanito (A. verna), kaj la venena amanito (A. phalloides). Ili aperas en la arbaroj fruaŭtune kaj somere. Muŝoamanito aŭ muŝmortiga amanito (A. muscaria) (vidu la apudan foton) somera venena paŝteja, herbeja fungo .
La oranĝfungo (fungo de la Cezaroj) estas manĝebla (A. caesarea) (vidu la apudan foton) (same manĝeblaj estas A. rubescens kaj A. vaginata).
La amanitino estas danĝera veneno de faluseca amanito (aŭ faloida amanito Amanita phalloides) (vidu la apudan foton), kiu estas kaŭzo de plej multaj fungoveneniĝoj en Eŭropo.
Amanito (Amanita) estas genro de fungoj el agarikaloj, amanitacoj kun ĉirkaŭ 100 specioj, blanksporaj fungoj, el kiuj iuj specioj estas tre venenaj, kaj aliaj tre bongustaj. Ili havas ofte blankajn lamenojn, kolumon sub la ĉapo (kiu estas restaĵo de vualo), ingon.
La plej venenaj estas la blanka venena amanito (A. verna), kaj la venena amanito (A. phalloides). Ili aperas en la arbaroj fruaŭtune kaj somere. Muŝoamanito aŭ muŝmortiga amanito (A. muscaria) (vidu la apudan foton) somera venena paŝteja, herbeja fungo .
La oranĝfungo (fungo de la Cezaroj) estas manĝebla (A. caesarea) (vidu la apudan foton) (same manĝeblaj estas A. rubescens kaj A. vaginata).
La amanitino estas danĝera veneno de faluseca amanito (aŭ faloida amanito Amanita phalloides) (vidu la apudan foton), kiu estas kaŭzo de plej multaj fungoveneniĝoj en Eŭropo.
Amanita es un género de hongos basidiomicetos del orden Agaricales.[2] Contiene alrededor de 600 especies de hongos, e incluye tanto algunas de las especies más apreciadas como comestible como varias de las más tóxicas del mundo (en su mayoría son tóxicas). La especie tipo del género es Amanita muscaria,[3] mientras que la considerada más peligrosa es Amanita phalloides.[4] El 95% de los envenenamientos por consumo de hongos está provocado por especies que contienen amatoxinas (que son propias, pero no exclusivas, de este género), con una probabilidad de muerte de entre el 10% y el 60%. El tóxico más potente presente en este género, que también puede encontrarse en otras setas venenosas, es la amanitina.[4]
También contiene muchas setas comestibles y muy apreciadas en gastronomía. En una amplia variedad de culturas, las setas de las diferentes especies comestibles de Amanita son recolectadas y procesadas o comercializadas para el consumo. Son muy apreciadas especies como A. zambiana y otras especies carnosas en África Central, A. basii y otras similares en México, A. caesarea en Europa y A. chepangiana en el sudeste Sudeste Asiático. Otras especies se usan para colorear ensaladas, como la roja A. jacksonii, que se consume en la costa este de Norteamérica, desde Canadá hasta México.
Muchas especies son de comestibilidad desconocida, especialmente en países como Australia, donde muchos hongos son muy poco conocidos. Comprensiblemente, esto no es un género que se presta para la experimentación segura.
La mayoría de especies de este género (salvo excepciones concretas) se caracteriza por presentar placas en la cutícula del sombrero, volva y anillo.[1]
Tanto las placas como la volva son restos del velo general que envuelve al cuerpo fructífero al comienzo de su desarrollo (desarrollo hemiangiocárpico). Estas placas pueden desaparecer fácilmente con la lluvia o al manipular la seta, por lo que no es conveniente basar la identificación de ejemplares únicamente en esta característica. Por otro lado, el anillo es un resto del velo parcial que protege al himenio cuando todavía no está maduro.
En términos micológicos, no se deben confundir las placas con las escamas que pueden aparecer en el píleo de algunas especies. Las placas son restos del velo general que quedan adheridas a la cutícula (se pueden quitar con facilidad), mientras que las escamas son propias del sombrero, que presenta ese aspecto resquebrajado.
Otro carácter común en este género es la esporada de color blanco.[1]
Amanita es un género de hongos basidiomicetos del orden Agaricales. Contiene alrededor de 600 especies de hongos, e incluye tanto algunas de las especies más apreciadas como comestible como varias de las más tóxicas del mundo (en su mayoría son tóxicas). La especie tipo del género es Amanita muscaria, mientras que la considerada más peligrosa es Amanita phalloides. El 95% de los envenenamientos por consumo de hongos está provocado por especies que contienen amatoxinas (que son propias, pero no exclusivas, de este género), con una probabilidad de muerte de entre el 10% y el 60%. El tóxico más potente presente en este género, que también puede encontrarse en otras setas venenosas, es la amanitina.
También contiene muchas setas comestibles y muy apreciadas en gastronomía. En una amplia variedad de culturas, las setas de las diferentes especies comestibles de Amanita son recolectadas y procesadas o comercializadas para el consumo. Son muy apreciadas especies como A. zambiana y otras especies carnosas en África Central, A. basii y otras similares en México, A. caesarea en Europa y A. chepangiana en el sudeste Sudeste Asiático. Otras especies se usan para colorear ensaladas, como la roja A. jacksonii, que se consume en la costa este de Norteamérica, desde Canadá hasta México.
Muchas especies son de comestibilidad desconocida, especialmente en países como Australia, donde muchos hongos son muy poco conocidos. Comprensiblemente, esto no es un género que se presta para la experimentación segura.
Kärbseseen (Amanita) on kandseente perekond kärbseseeneliste sugukonnast.
Kärbseseente perekonda kuuluvate seenete kübar on keskmine või suur, lihakas, tihti üldloori jäänustest ebemeline. Üld- ja rõngasloor on nahkjas või vatjasebemeline, jalg alati tupega.[1]
Kärbseseened on suvel ja sügisel metsades ja puisniitudel kasvavad mükoriisaseened. Eesti on seni leitud 17 liiki, mis jaotatakse kolme alamperekonda.[1]
Kärbseseenemürgistust ehk „mükoatropiinimürgistust”, iboteenhappe-mustsimoolimürgistust või pantherina-sündroomi põhjustavad kärbseseene (Amanita) perekonna punase kärbseseene alamperekonda Amanita kuuluvate seente mürkained, mis halvavad kesknärvisüsteemi tegevuse.[2]
Need mürkained tekitavad inimeses motoorset ja psüühilist erutust, joovet, ebatavalist elevust, hallutsinatsioone jms. nähte.[3] Kärbseseentes sisalduvad ained sarnanevad oma toimelt atropiiniga, mistõttu varem antigi neile koondnimetus „mükoatropiin”.[2] Hiljem selgus, et sellist mürkainet nagu mükoatropiin pole keemiliselt olemas ja mürgistust põhjustavad hoopis teised ained.[2] Ka närvisüsteemi kahjustavale muskariinile on kärbseseentes sisalduvad atropiinitaolise toimega mürkained hoopiski vastupidise toimega.[4]
Kärbseseenemürgistust põhjustavad Euroopas viis kärbseseeneliiki: punane kärbseseen (Amanita muscaria), kuning-kärbseseen (Amanita regalis), panter-kärbseseen (Amanita pantherina), nartsiss-kärbseseen (Amanita gemmata) ja beež kärbseseen (Amanita eliae).[5]
Kärbseseen (Amanita) on kandseente perekond kärbseseeneliste sugukonnast.
Kärbseseente perekonda kuuluvate seenete kübar on keskmine või suur, lihakas, tihti üldloori jäänustest ebemeline. Üld- ja rõngasloor on nahkjas või vatjasebemeline, jalg alati tupega.
Kärbseseened on suvel ja sügisel metsades ja puisniitudel kasvavad mükoriisaseened. Eesti on seni leitud 17 liiki, mis jaotatakse kolme alamperekonda.
Tupplooriku alamperekonda kuuluvatel seentel ei ole jalal rõngast, nende viljakehad on haprad ning kübara serv alati silmatorkavalt rihveljas. Eestis esineb neid kuus liiki. Levinuimad liigid on: Rõngata kärbseseen Kahevärviline kärbseseen Oranž kärbseseen Kärbseseene alamperekonda kuuluvatel seentel on jalal nahkjas rõngas, viljakehad on lihakad ja kübara serv rihveljas. Eestis on neid seni leitud viis liiki. Punane kärbseseen Kuning-kärbseseen Panter-kärbseseen Beež kärbseseen Nartsiss-kärbseseen Lepidelli alamperekonda kuuluvatel lihakate viljakehadega seentel on samuti jalal nahkjas rõngas, kuid kübara serv on sile. Neid on Eestist seni leitud seitse liiki. Roheline kärbseseen Valge kärbseseen Kollane kärbseseen Pruun kärbseseen Roosa kärbseseen Hall kärbseseen Loor-kärbseseenAmanita onddo basidiomizeten generoa da, agarikaleen ordenakoa.[1]
Amanita generoak gutxi gorabehera 600 espezie agariko dauzka; batzuk munduko onddo toxikoenetarikoak dira; beste batzuk aldiz, ondo kontsideratutako espezie jangarriak. Genero hau onddoen intoxikazioaren ondoriozko hilkortasunen %95aren arduraduna da. Onddo hauetan dagoen toxina potenteena α-amanitina da.
Generoak onddo jangarri asko dauzka, baina mikologoek onddo jasotzaileak gogogabetzen dituzte, hauetariko edozein giza kontsumorako sailkatzeko. Aldiz, kultura batzuetan, bertako Amanita espezie jangarri handienak merkatuko elikagai garrantzitsuenak dira, bertako hazkuntza garaian.
Honen adierazle ondokoak diraː Amanita zambiana eta beste espezie mamitsu (haragitsu) batzuk Afrika erdialdean, A. basii eta antzeko espezieak Mexikon, A. caesarea eta “Blusher” Amanita rubescens Europan, eta A. chepangiana Asiako hego ekialdean. Beste espezie batzuk sukaldaritzan saltsei kolorea emateko erabiltzen dira, A. jacksonii gorria bezala, Kanadako ekialdetik Mexikoko ekialderako tartean dagoena. Espezie asko jangarriak diren ala ez ezezaguna da; batez ere Australia bezalako herrialde batean, bertan onddo asko gutxi ezagutzen baitira.
Izena seguruenik Amanus (antzinako grezia: Ἁμανός) hitzetik eratorria da, Ziliziako mendi bat. Amanita generoa, gaur egungo esanahiarekin lehenengo aldiz Christian Hendrik Persoonek argitaratua izan zen 1797an.[1] Botanikako Nomenklatura Kode Internazionalaren esanetan, Persoonen Amanita kontzeptua, Amanita muscaria (L.) Pers. espezie tipo bezala ofizialki mantendu da, Amanita Boehmen ordez (1760), Agaricus L.-en sinonimotzat hartzen baita.[2]
Amanita geroko espezieak ugari dira mundu osoan zehar, baina Euskal Herrian hurrengo dira garrantzitsuenak:[3]
Aipatutakoez gain, Iberiar Penintsulan badira beste zenbait Amanita espezie:
Hala ere, Amanita generoa mundu osoan zehar dagoen onddoa da; hurrengo aipagarrienak izanik: Amanita zambiana eta beste espezie mamitsu (haragitsu) batzuk Afrika erdialdean, Amanita basii eta antzeko espezieak Mexikon, Amanita caesarea eta “Blusher” Amanita rubescens Europan, eta Amanita chepangiana Asiako hego ekialdean. Beste espezie batzuk sukaldaritzan saltsei kolorea emateko erabiltzen dira, Amanita jacksonii gorria bezala, Kanadako ekialdetik Mexikoko ekialderako tartean dagoena. Espezie asko jangarriak diren ala ez ezezaguna da; batez ere Australia bezalako herrialde batean, bertan onddo asko gutxi ezagutzen baitira.
Phalloidieae familiako hainbat kide euren toxikotasunagatik nabarmentzen dira; gutxiegitasun hepatikoa eta heriotza eragin dezaketen amatoxina izeneko toxina ezagunak baitituzte.
Duela gutxi giltzurrun gutxiegitasun akutua eragiten duen talde bat aurkitu da Lepidella subgeneroan. Ondokoek ere gaixotasun hau eragiten dutː Ipar Amerikako ipar ekialdeko A. smithiana, Japoniako A. pseudoporfiria eta Europako hegoaldeko A. proximak.[4]
Nahiz eta Amanita espezie batzuk jangarriak izan, onddoetan adituak diren askok Amanitarik ez jatea gomendatzen dute; erabateko ziurtasunarekin espezie ezaguna ez bada.[5] Genero honetako espezie asko oso toxikoak dira. Hori dela eta, espezie bat gaizki identifikatzen bada, onddoa kontsumitzeak gaixotasun larriak (muturrekoak) sor ditzake, eta baliteke heriotza ere eragitea.
Amanita onddo basidiomizeten generoa da, agarikaleen ordenakoa.
Amanita generoak gutxi gorabehera 600 espezie agariko dauzka; batzuk munduko onddo toxikoenetarikoak dira; beste batzuk aldiz, ondo kontsideratutako espezie jangarriak. Genero hau onddoen intoxikazioaren ondoriozko hilkortasunen %95aren arduraduna da. Onddo hauetan dagoen toxina potenteena α-amanitina da.
Generoak onddo jangarri asko dauzka, baina mikologoek onddo jasotzaileak gogogabetzen dituzte, hauetariko edozein giza kontsumorako sailkatzeko. Aldiz, kultura batzuetan, bertako Amanita espezie jangarri handienak merkatuko elikagai garrantzitsuenak dira, bertako hazkuntza garaian.
Honen adierazle ondokoak diraː Amanita zambiana eta beste espezie mamitsu (haragitsu) batzuk Afrika erdialdean, A. basii eta antzeko espezieak Mexikon, A. caesarea eta “Blusher” Amanita rubescens Europan, eta A. chepangiana Asiako hego ekialdean. Beste espezie batzuk sukaldaritzan saltsei kolorea emateko erabiltzen dira, A. jacksonii gorria bezala, Kanadako ekialdetik Mexikoko ekialderako tartean dagoena. Espezie asko jangarriak diren ala ez ezezaguna da; batez ere Australia bezalako herrialde batean, bertan onddo asko gutxi ezagutzen baitira.
Izena seguruenik Amanus (antzinako grezia: Ἁμανός) hitzetik eratorria da, Ziliziako mendi bat. Amanita generoa, gaur egungo esanahiarekin lehenengo aldiz Christian Hendrik Persoonek argitaratua izan zen 1797an.[1] Botanikako Nomenklatura Kode Internazionalaren esanetan, Persoonen Amanita kontzeptua, Amanita muscaria (L.) Pers. espezie tipo bezala ofizialki mantendu da, Amanita Boehmen ordez (1760), Agaricus L.-en sinonimotzat hartzen baita.[2]
Kärpässienet (Amanita) on helttasieniin kuuluva sienisuku. Suvussa on kaikkiaan tuhatkunta lajia, joista ainakin 60 on laajalle levinneitä. Suomessa sukuun kuuluvia lajeja esiintyy 24.
Kärpässienille tyypillisiä piirteitä ovat irtotyviset heltat sekä nuorta sientä suojaava kalvo, joka sienen kasvaessa repeää jättäen lajista riippuen esimerkiksi laikkuja lakkiin tai renkaan jalkaan. Kärpässienten jalassa on yleensä tuppi ja niiden itiöpöly on enimmäkseen valkoista.
Monet kärpässienet ovat myrkyllisiä. Esimerkiksi kavalakärpässienen ja valkokärpässienen sisältämät fallotoksiinit ja amatoksiinit ovat tappavia solumyrkkyjä, jotka eivät tuhoudu keittämälläkään. Punakärpässieni sisältää hermomyrkkyjä, joilla on muun muassa pahoinvointia aiheuttavia sekä huumaavia vaikutuksia, mutta niistä johtuvat kuolemantapaukset ovat todella harvinaisia.
Suomessa esiintyvistä lajeista suuri osa on myrkyllisiä. Suvun syötäviä lajeja, kuten rusokärpässientä kannattaa poimia vain, jos on varma määrityksestä. Antiikin aikana keisarikärpässientä pidettiin suurena herkkuna.
Suomesta on löydetty 24 kärpässienilajia. Suomen yleisimmät myrkylliset kärpässienet ovat punakärpässieni ja valkokärpässieni. Syötäviin kärpässieniin kuuluvat kehäkärpässieni, lehtokärpässieni, oliivikärpässieni, oranssikärpässieni, ruostekärpässieni ja rusokärpässieni. Kehäkärpässieni voidaan sekoittaa lievästi myrkylliseen kangaskärpässieneen, ja rusokärpässieni edellyttää kunnollista kypsentämistä tai siihen jää verisoluja tuhoavaa myrkkyä. Syötävistäkään kärpässienistä ei pidetä hyvänä ruokasienenä kuin sahraminkeltaista oranssikärpässientä, jolla ei ole jalassaan rengasta.
Etelä-Suomen tammilehdoista, Halikosta, Turun Ruissalosta, Saaristomeren kansallispuistosta ja Ahvenanmaalta on löytynyt valkokärpässientäkin myrkyllisempi kavalakärpässieni, joka on maailman vaarallisin sieni tunnettujen aiheutuneiden kuolemantapausten perusteella.
Suomessa esiintyviin kärpässieniin lukeutuvat myös ruskokärpässieni ja pantterikärpässieni, joissa on samoja myrkkyjä kuin punakärpässienessä, mutta etenkin pantterikärpässienessä suurempina pitoisuuksina.
Kärpässienet (Amanita) on helttasieniin kuuluva sienisuku. Suvussa on kaikkiaan tuhatkunta lajia, joista ainakin 60 on laajalle levinneitä. Suomessa sukuun kuuluvia lajeja esiintyy 24.
Kärpässienille tyypillisiä piirteitä ovat irtotyviset heltat sekä nuorta sientä suojaava kalvo, joka sienen kasvaessa repeää jättäen lajista riippuen esimerkiksi laikkuja lakkiin tai renkaan jalkaan. Kärpässienten jalassa on yleensä tuppi ja niiden itiöpöly on enimmäkseen valkoista.
Monet kärpässienet ovat myrkyllisiä. Esimerkiksi kavalakärpässienen ja valkokärpässienen sisältämät fallotoksiinit ja amatoksiinit ovat tappavia solumyrkkyjä, jotka eivät tuhoudu keittämälläkään. Punakärpässieni sisältää hermomyrkkyjä, joilla on muun muassa pahoinvointia aiheuttavia sekä huumaavia vaikutuksia, mutta niistä johtuvat kuolemantapaukset ovat todella harvinaisia.
Suomessa esiintyvistä lajeista suuri osa on myrkyllisiä. Suvun syötäviä lajeja, kuten rusokärpässientä kannattaa poimia vain, jos on varma määrityksestä. Antiikin aikana keisarikärpässientä pidettiin suurena herkkuna.
Amanita
Le genre Amanita regroupe des Basidiomycètes[1], de la famille des Amanitacées[2] traditionnellement classée dans l'ordre des Amanitales[3], mais à présent confirmée par l'analyse phylogénétique dans le clade Plutéoïde, une des six nouvelles divisions des Agaricales[4],[5].
Avec près de six cents espèces sur la planète, parmi lesquelles les plus toxiques côtoient les comestibles les plus réputés, le genre amanite est le plus important à savoir reconnaître parmi les champignons. En France et en Belgique, on a recensé une soixantaine d'espèces d'amanites, dont six[6] sont mortelles, trois responsables de 95 % des accidents mortels par ingestion volontaire de champignons[7].
L’intoxication phalloïdienne est provoquée par des octapeptides bicycliques appelés amatoxines[8] (α, β et γ-amanitines) présents chez 35 espèces réparties dans 3 genres : Amanita, Galerina et Lepiota[9].
Plusieurs de ces toxines ont été isolées dans certaines amanites: la plus puissante est l'alpha-amanitine, qui résiste à la cuisson[10] et la phalloïdine qui est thermolabile et perd sa toxicité au dessus de 70 °C de cuisson[11].
La jeune amanite ressemble à un œuf partiellement enfoncé dans le sol. Une membrane blanchâtre (le voile général) l'enveloppe entièrement. A l'abri de cette membrane, le primordium est déjà formé d'une base renflée (le bulbe) occupant les deux tiers du volume. La partie supérieure est occupée par le chapeau, tandis que le futur pied se forme entre les deux pôles, l'espace intermédiaire est occupé par les lames, protégées par le voile partiel, attaché au sommet du pied d'une part, et à la marge du chapeau d'autre part[12].
Une fois éclos, le sporophore des amanites déchire le voile général par sa poussée verticale, due à l'allongement du pied. La "coquille" se brise à la partie supérieure du chapeau et ne subsiste à la base autour du bulbe que par la volve. C'est ensuite au tour du chapeau de s'épanouir en s'étalant. Le voile partiel se détache du bord du chapeau, puis se décolle du bord externe des lamelles. Il ne subsiste que par un anneau retombant, juponnant, attaché en haut du stipe[13].
L'amanite présente des lames libres, de couleur blanche, quelquefois jaune. La sporée est blanche.
Le stipe (pied) est plus ou moins bulbeux souvent chaussé d'une volve plus ou moins visible, membraneuse ou floconneuse.
Un anneau, généralement en forme de collerette ou en « jupe », est présent chez les spécimens jeunes, mais parfois de façon fugace.
Les amanites sans anneau ont la marge de l'hyménophore striée ou pectinée. Elles ont longtemps été regroupées dans le sous-genre Amanitopsis. Elles sont maintenant réparties dans les sections Vaginae (pied frêle sans bulbe) et Ceasarea (pied marginé).
La volve est un reste du voile général, sorte de « coquille » à l'intérieur de laquelle se forme le sporophore. Au départ, en phase hypogée, les amanites se présentent comme des œufs blancs, le sporophore se développant un peu comme un poussin dans sa coquille. Puis le voile général se déchire, mais reste présent, parfois très effrité, sous forme de volve à la base du pied du champignon. Des débris du voile général subsistent également sur la cuticule de plusieurs espèces, sous forme de plaques ou de verrues.
Ce genre comprend également de nombreux champignons comestibles, mais les mycologues déconseillent aux amateurs de champignons de les consommer, le risque de confusion pouvant engendrer des conséquences tragiques. Néanmoins, dans certaines cultures, des espèces locales sont comestibles et à l'origine de marchés saisonniers. Comme exemple de ce type d'amanites, on peut citer Amanita zambiana et d'autres espèces charnues dans le centre de l'Afrique, Amanita basii, des espèces similaires au Mexique, Amanita caesarea en Méditerranée, et Amanita chepangiana, amanite blanche du Sud-Est asiatique. D'autres espèces sont utilisées pour les sauces colorantes, comme l'Amanita jacksonii aux éclats rouge vif, que l'on récolte de l'Est du Canada à l'Est du Mexique et que l'on peut trouver sur les marchés.
Pour beaucoup d'espèces, on ignore si elles sont comestibles, en particulier dans des pays traditionnellement mycophobes comme l'Australie et la Nouvelle-Zélande, où de nombreux champignons sont mal connus.
Le nom grec Amanites pourrait être dérivé de Amanos, une montagne de la Cilicie orientale entre la Phénicie et la Syrie, où auraient foisonné ces champignons[14]. Le physicien romain Galien utilisait le mot pour désigner les agarics champêtres par opposition au bolet[15].
Le genre Amanita a tout d'abord été publié avec son sens actuel par Christian Hendrik Persoon en 1797[16]. En vertu du Code international de nomenclature botanique, le concept des amanites de Persoon, avec Amanita muscaria (L.) Pers. défini comme l'espèce type, a été officiellement conservé contre les anciennes Amanita Dill. ex Boehm. (1760) considérées comme un synonyme de Agaricus L.[17].
Le genre Amanita inclut deux sous-genres et sept sections confirmés par la morphologie et la phylogénétique moléculaire. Les espèces types de ces sous-genres et sections sont précisées ci-dessous[4].
Ce genre englobe un peu plus de 550 espèces et variétés, la liste suivante est donc loin d'être exhaustive. Cette liste suit la classification des sous-genres et sections des grandes lignes du genre Amanita de Corner et Bas (1962[18]), de Bas (1969[19]), comme utilisée par Tulloss en 2007. L'utilisation des noms communs suit Tulloss (2007), Holden (2003), Arora (1986[20]) et Yang (2004[21]) et Lincoff (1981[22]).
Le sous-genre Amanita a les spores qui réagissent à l'iode (Test de Melzer) et deviennent noires. Les spores sont inamyloïdes.[Passage contradictoire]
Toutes les espèces ont un bulbe à la base du stipe
Amanita muscaria – Amanite tue-mouche (Cosmopolite) Amanita eliae – Europe Amanita farinosa – Côte est de l'Amérique du Nord et Amérique centrale Amanita gemmata – Amanite jonquille[note 1]; Europe Amanita pantherina – Amanite panthère; Hémisphere-Nord Amanita regalis – Europe, Alaska Amanita xanthocephala – Grisette vermillon; AustralieLa plupart de ces espèces ont un stipe sans bulbe. La volve est friable, épaisse et membraneuse.
Amanita ceciliae (=Amanita inaurata) –[note 3], peau de serpent; Europe
Amanita velosa – Amanite du printemps[note 9], Côte ouest de l'Amérique du NordLe bulbe à la base du stipe est inexistant et fort proche de la section Vaginae[23] un voile membraneux partiel.
Amanita caesarea – Amanite des Caesars, Caesar[note 10] Italie, Espagne, France (sud) Amanita hemibapha (complexe d'espèces[note 11]) – (Pantropicale) Amanita jacksonii – Caesar d'Amérique[note 12], Côte est de l'Amérique du Nord. Synonyme : A. basii. Amanita zambiana – Caesar de Zambie[note 14] ZambieLes espèces de ces sections incluent certaines dont les caractères sont jugés « plus primitifs » ou « moins dérivés » que dans le genre Amanita. Toutes les espèces sont blanches et pâles.
Amanita abrupta – Amanite à bulbe abrupt Amanita nauseosa, Amanite nauséeuse Amanita smithiana – Amanite de Smith[note 22] (Côte ouest de l'Amérique du Nord) Amanita thiersii – Amanite de Thiers[note 24] (Côte est de l'Amérique du Nord)Les espèces de cette section ont la marge du chapeau appendiculée, combiné à un voile universel robuste et multicouches.
Amanita proxima – Italie, Espagne, sud de la FranceCette section est définie en partie par une absence de marges friables du chapeau. Un grand nombre des espèces de cette section contiennent une ou plusieurs amatoxines et/ou de la phalloïdine.
Amanita phalloides – Oronge verte, Amanite phalloïde[note 26] (Cosmopolite) Amanita arocheae – Ange de la mort d'Amérique latine[note 27], (Amérique centrale et Amérique du Sud) Amanita bisporigera – Ange de la mort : Côte est de l'Amérique du Nord Amanita exitialis – Ange de la mort de Guangzhou[note 28] Sud de la Chine Amanita magnivelaris – Oronge cigüe à grande jupe à[note 29] : Côte est de l'Amérique du Nord Amanita marmorata subsp. myrtacearum – Oronge verte marbrée[note 30]: Hawaï Amanita manginiana – Fausse Oronge de Chiu[note 31] Est de l'Asie Amanita ocreata – Ange de la mort[note 32] : Côte ouest de l'Amérique du Nord Amanita subjunquillea – Fausse Oronge d'Asie de l'Est[note 34] Asie de l'Est et du Sud-est Amanita verna – Champignon des fous, Oronge cigüe blanche[note 35]: Italie, Espagne, sud de la France Amanita virosa – Ange de la mort[note 36], Europe Amanita virosiformis – Ange de la mort de Floride[note 37] FlorideCette section est caractérisée par l'absence d'un voile membraneux universel. Beaucoup d'espèces de cette section qui ont été testées, contiennent un composé hémolytique qui est détruit par la chaleur. Ingérées crues, des troubles gastro-intestinaux apparaissent assez rapidement. Des espèces de cette section sont couramment consommées dans plusieurs parties du monde, mais jamais ingérées crues.
Amanita excelsa var. excelsa(=Amanita excelsa var. valida) – Europe Amanita brunnescens – Amanite brunescente, Amanite Pied-fourchu[note 41] Amérique du Nord Amanita citrina – Amanite citrine, Fausse Oronge Verte[note 42] Europe Amanita novinupta – Amanite[note 48] - Côte ouest de l'Amérique du Nord Amanita rubescens – Golmotte[note 50] Europe, Côte est de l'Amérique du NordOn ne les confondra pas avec les genres Limacella qui n'ont pas de volve, un anneau présent, et un chapeau visqueux ni avec les Volvaires où la volve est présente, sans d'anneau, et les lames et spores roses.[précision nécessaire]
Plusieurs espèces de la section Phalloideae sont remarquables par leur toxicité, elles contiennent des toxines connues comme les amatoxines qui peuvent entraîner une insuffisance hépatique grave et la mort. Il s'agit notamment de l'Amanite phalloïde, l'Oronge verte et des espèces connues sous le nom de l'Ange de la mort Amanita virosa, Amanita bisporigera et Amanita ocreata et l'Oronge cigüe blanche, Amanita verna qui, au printemps, ressemble à s'y méprendre à un agaric des prés, Agaricus campestris[24].
En 2006, il a été prouvé qu'une série d'espèces du sous-genre Lepidella pouvaient provoquer une insuffisance rénale aiguë, particulièrement avec Amanita smithiana du Nord-Ouest d'Amérique du Nord, Amanita pseudoporphyria au Japon, et Amanita Proxima du sud de l'Europe[25].
C'est à l'époque de Boudier que leur étude a commencé : à cette époque déjà, quelques mycologues entretiennent la tradition de toxicovigilance en publiant des ouvrages dédiés aux empoisonnements et aux principaux comestibles : Cordier (1826 et 1836), Roques (1832, 1841 et 1876), Vittadini (1835), Schmid (1836), Krombholz (1831-1846), Badham (1847 et 1864). Letellier qui, suivant l'exemple de Paulet, cherche à déterminer la toxine en cause (qu'il croit être unique), propose de la nommer Amanitine[26]. Il publie un Avis au peuple (1840) qui ne sera pas poursuivi au delà de la 1ere livraison. C'est Boudier (1866) qui constate que les empoisonnements sont dus à plusieurs toxines, et nomme Bulbosine la plus dangereuse. Schmiedelberg et Koppe (1870) isolent la Muscarine.
Isolées en 1941[27], les amatoxines comportent au moins huit composés possédant une structure similaire, basée sur huit acides aminés formant une structure en anneau.
Parmi elles, l’α-amanitine qui est le composé toxique principal, avec la β-amanitine, est responsable des effets toxiques[28],[29]. Elles agissent principalement sur l’ARN polymérase qu'elles inhibent, empêchant la synthèse d’ARN messager dans les cellules. L'inhibition de synthèse des ARNm bloque celle de l'ensemble des protéines, et par conséquent du métabolisme cellulaire. Cela entraîne rapidement l'arrêt des fonctions de base des cellules[30] et des fonctions de l'organe qu'elles composent. Parmi ces organes, le foie, qui est un des premiers organes rencontrés après absorption de la toxine par le système digestif, est rapidement un tissu cible de l'amanitine, ce d'autant qu'il est au centre des processus de détoxification des organismes. D’autres organes comme les reins sont également touchés[31].
Les phallotoxines, constituées d'au moins sept composés distincts, possèdent également une structure moléculaire en anneau composé de sept acides aminés.
Isolée en 1937, la phalloïdine est le principal membre de ce groupe. Bien que les phallotoxines soient extrêmement toxiques pour les cellules du foie et du rein, où elles perturbent la dynamique du cytosquelette d'actine en empêchant la dépolymérisation des filaments[32], elles n'ont qu’un impact léger sur la toxicité générale de l’amanite phalloïde. Elles ne sont, en effet, pas absorbées au niveau intestinal. Par ailleurs, la phalloïdine est retrouvée dans une autre espèce, l’amanite rougissante, Amanita rubescens, qui est parfaitement comestible si elle est bien cuite.
Initialement, les symptômes sont de nature gastro-intestinale, incluant douleurs abdominales, diarrhées et vomissements, qui conduisent à une déshydratation ou, dans des cas graves, à une hypotension, une tachycardie, une hypoglycémie et à divers désordres acido-basiques[33] ,[34]. Ces premiers symptômes disparaissent deux à trois jours après l’ingestion, avant une sérieuse détérioration impliquant le foie : ictère, diarrhées, délire, épilepsie et coma dus à une insuffisance hépatique aiguë et à une encéphalopathie hépatique (accumulation dans le sang de substances normalement dégradées dans le foie)[35]. Insuffisance rénale, due à une hépatite grave[36] ou directement à des dommages rénaux, et coagulopathie peuvent apparaître à cette étape. Plusieurs complications présentent un danger réel pour le pronostic vital : pression intracrânienne accrue, hémorragie intracrânienne, septicémie, pancréatite, insuffisance rénale aiguë et arrêt cardiaque. Le décès survient généralement six à seize jours après l’empoisonnement[37].
La consommation des amanites possédant des amatoxines est une urgence médicale nécessitant une hospitalisation. Il y a quatre principales catégories de traitements pour l’empoisonnement : les premiers soins, les mesures d’accompagnement, les traitements spécifiques et la greffe du foie[38].
France, sud uniquement.
Amanita caesarea est un excellent comestible, le meilleur des champignons selon de nombreux amateurs. La cuticule de l'hyménophore est rouge-orange, à bords striés, le pied et les lamelles sont jaunes. La volve, très blanche et membraneuse, est la plus épaisse des volves d'amanites. L'oronge apprécie particulièrement les sols siliceux méditerranéens.
Amanita citrina. Elle est très fréquente. La couleur du chapeau (non strié) varie du jaune citron au blanc crème. Il porte des fragments de volve, sous forme de flocons parsemés à sa surface. La base du pied est bulbeuse, entourée d'une volve en forme de coupelle. Elle est apparemment peu toxique mais elle est peu consommée en raison de son goût que certains trouvent désagréable. Elle a une odeur typique de pomme de terre. Elle doit être absolument évitée en raison de la courante confusion avec l'amanite phalloïde et ses variétés plus pâles, qui peut avoir des teintes fort proches.
Amanita muscaria. Très commune, elle est fortement toxique (troubles digestifs et effets hallucinatoires) mais non mortelle. On la reconnaît facilement à son chapeau rouge parsemé de débris de volve formant des flocons blancs. La volve n'est pas membraneuse, mais granuleuse, le pied et les lamelles sont blancs (ce qui évite tout risque de confusion avec l'oronge ou amanite des césars).
France, sud uniquement.
Amanita ovoïdea aussi appelée coucoumelle est la plus grosse des amanites puisque son chapeau peut atteindre les 40 cm de diamètre. Elle est très connue dans les régions bordant la Méditerranée, et pratiquement inconnue ailleurs : elle ne peut pousser qu'en terrain calcaire, au pied des arbres (feuillus ou conifères) et uniquement dans les régions chaudes et ensoleillées.
Amanita pantherina : Très commune. Son chapeau à rebord strié est brun (nombreuses nuances possibles), moucheté de fragments de volve, le pied et les lamelles sont blancs. La volve forme une poche entourant le bulbe, elle se développe aussi de façon hélicoïdale à la partie inférieure du pied. Elle est extrêmement toxique.
Amanita phalloides. Très commune dans les sous-bois (mais aussi dans des prés en bordure des bois), c'est le plus dangereux de tous les champignons, car elle est responsable de plus de 90 % des intoxications mortelles dues à la consommation de champignons (voir Syndrome phalloïdien). Son chapeau est en principe vert olive strié radialement, le pied (assez grêle) et les lames sont blanches, la volve est membraneuse. Une sous-espèce a un chapeau blanc (A. phalloides alba), c'est le cas aussi de deux espèces voisines, également mortelles : l'amanite printanière (Amanita verna) et l'amanite vireuse (Amanita virosa).
Amanita rubescens, encore appelée Golmotte, Golmette ou Golmelle : c’est un excellent comestible (mais là encore il y a pour les cueilleurs non avertis des risques de confusion avec l'amanite panthère). Le chapeau, rouge-brun, n'a pas de bords striés, il porte quelques fragments de volve. La volve elle-même est quasiment absente du pied, car elle est entièrement friable. Le pied est plus coloré et plus trapu que celui de l'amanite panthère. De plus, quand on le coupe, sa chair rougit, ce qui est un bon moyen de l'identifier de façon sûre. Attention : si l'amanite n'est pas bien cuite (au moins 60 °C), elle renferme une substance qui détruit les globules rouges.
Amanita spissa. Champignon comestible, mais qu'il ne faut absolument pas cueillir, tant les risques de confusion avec l'amanite panthère sont grands. Son chapeau présente en effet des couleurs similaires (brun grisâtre le plus souvent), avec également des fragments de volve. Cependant ses bords ne sont pas striés. La volve est en général absente de la base du pied, qui est appointi à la base.
Amanita solitaria. Grand champignon de couleur blanche, reconnaissable notamment à son arête (rebord du chapeau) floconneuse. Le chapeau lui-même porte des flocons verruqueux. Très bon comestible, mais qu'il convient d'éviter en raison de sa couleur blanche, le risque de confusion avec des espèces mortelles étant trop grand.
Étant donné que trois espèces d'amanites sont mortelles et deux autres fortement toxiques, il convient d'être très prudent dans la récolte de ces champignons, et plus généralement de tous les champignons à lamelles blanches portant un anneau. Seuls des mycologues avertis peuvent consommer sans crainte Amanita rubescens et Amanita vaginata, à condition toutefois de bien les faire cuire, car ces deux champignons sont toxiques si on les mange crus. Il n'y a guère que l'oronge qui ne présente en principe aucun problème, une fois qu'on a vérifié que les exemplaires cueillis ont un pied et des lamelles jaunes (risque de confusion avec l'amanite tue-mouches). L'oronge est la seule amanite pouvant être consommée crue sans risque.
Voir la liste des champignons toxiques.
Amanita
Le genre Amanita regroupe des Basidiomycètes, de la famille des Amanitacées traditionnellement classée dans l'ordre des Amanitales, mais à présent confirmée par l'analyse phylogénétique dans le clade Plutéoïde, une des six nouvelles divisions des Agaricales,.
Avec près de six cents espèces sur la planète, parmi lesquelles les plus toxiques côtoient les comestibles les plus réputés, le genre amanite est le plus important à savoir reconnaître parmi les champignons. En France et en Belgique, on a recensé une soixantaine d'espèces d'amanites, dont six sont mortelles, trois responsables de 95 % des accidents mortels par ingestion volontaire de champignons.
L’intoxication phalloïdienne est provoquée par des octapeptides bicycliques appelés amatoxines (α, β et γ-amanitines) présents chez 35 espèces réparties dans 3 genres : Amanita, Galerina et Lepiota.
Plusieurs de ces toxines ont été isolées dans certaines amanites: la plus puissante est l'alpha-amanitine, qui résiste à la cuisson et la phalloïdine qui est thermolabile et perd sa toxicité au dessus de 70 °C de cuisson.
As amanitas[1] (Amanita) é un xénero de fungos basidiomicetos da orde Agaricales.[2] Contén arredor de 600 especies de fungos, e inclúe tanto algunhas das especies máis apreciadas como comestíbeis como varias das máis tóxicas do mundo (na súa maioría son tóxicas). A especie tipo do xénero é o rebentabois (Amanita muscaria),[3] mentres que a considerada máis perigosa é a cacaforra da morte (Amanita phalloides). O 95% dos envelenamentos por consumo de fungos está provocado por especies que conteñen amatoxinas (que son propias, mais non exclusivas, deste xénero), cunha probabilidade de morte de entre o 10% e o 60%. O tóxico máis potente presente neste xénero, que tamén pode atoparse noutros cogomelos velenosos, é a amanitina.[4]. As amanitas tóxicas adoitan denominarse en galego coma cacaforras.
Tamén contén o xénero moitos cogomelos comestíbeis e moi apreciados na gastronomía. Nunha ampla variedade de culturas, os cogomelos das diferentes especies comestíbeis de Amanita son apañados e procesados ou comercializados para o consumo. Son moi apreciadas especies como A. zambiana e outras especies carnosas en África Central, A. basii e outras semellantes en México, a amanita dos Césares ou raíña (A. caesarea) en Europa e A. chepangiana no sueste Sueste Asiático. Outras especies úsanse para darlles cor a ensaladas, como a vermella A. jacksonii, que se consome na costa leste de América do Norte, dende o Canadá deica México.
Moitas especies son de comestibilidade descoñecida, especialmente en países como Australia, onde os cogomelos son moi pouco coñecidos. En Galiza tampouco é moi común polo de agora o consumo de cogomelos, agás os comercializados nos mercados, porén é xa unha das zonas da península de maior consumo.
As amanitas (Amanita) é un xénero de fungos basidiomicetos da orde Agaricales. Contén arredor de 600 especies de fungos, e inclúe tanto algunhas das especies máis apreciadas como comestíbeis como varias das máis tóxicas do mundo (na súa maioría son tóxicas). A especie tipo do xénero é o rebentabois (Amanita muscaria), mentres que a considerada máis perigosa é a cacaforra da morte (Amanita phalloides). O 95% dos envelenamentos por consumo de fungos está provocado por especies que conteñen amatoxinas (que son propias, mais non exclusivas, deste xénero), cunha probabilidade de morte de entre o 10% e o 60%. O tóxico máis potente presente neste xénero, que tamén pode atoparse noutros cogomelos velenosos, é a amanitina.. As amanitas tóxicas adoitan denominarse en galego coma cacaforras.
Tamén contén o xénero moitos cogomelos comestíbeis e moi apreciados na gastronomía. Nunha ampla variedade de culturas, os cogomelos das diferentes especies comestíbeis de Amanita son apañados e procesados ou comercializados para o consumo. Son moi apreciadas especies como A. zambiana e outras especies carnosas en África Central, A. basii e outras semellantes en México, a amanita dos Césares ou raíña (A. caesarea) en Europa e A. chepangiana no sueste Sueste Asiático. Outras especies úsanse para darlles cor a ensaladas, como a vermella A. jacksonii, que se consome na costa leste de América do Norte, dende o Canadá deica México.
Moitas especies son de comestibilidade descoñecida, especialmente en países como Australia, onde os cogomelos son moi pouco coñecidos. En Galiza tampouco é moi común polo de agora o consumo de cogomelos, agás os comercializados nos mercados, porén é xa unha das zonas da península de maior consumo.
U rod Amanita spada preko 600 vrsta gljiva (615) uključujući i neke koje su najotrovnije na svijetu. Vrste iz ovog roda su odgovorne za oko 95% smrti izazvanih trovanjem gljivama, a 50% toga izazove zelena pupavka. Najčešći toksin u ovim gljivama je α-amanitin.
U ovaj rod također spadaju mnoge jestive gljive, ali miciolozi uglavnom ne podržavaju gljivare amatere da biraju ove za ljudsku upotrebu. Međutim, u nekim kulturama, lokalne jestive vrste iz ovog roda su česte na tržnicama tokom sezone rasta. Dobri primjeri za to su Amanita zambiana i druge mesnate vrste iz Srednje Afrike, Amanita basii i slične vrste u Meksiku, blagva u Europi, i Amanita chepangiana iz Jugoistočne Azije. Druge vrste se koriste za obojene umake, poput crvene Amanita jacksonii, čiji je areal od istočne Kanade do istoka Meksika.
Za mnoge vrste se ne zna jesu li jestive, posebno u zemljama poput Australije gdje su mnoge gljive slabo poznate.
Neke gljive iz ovog roda u sebi sadrže amatoksine, koji mogu izazvati prestanak rada jetre i smrt. Tu spadaju: zelena pupavka, Amanita virosa, Amanita bisporigera i Amanita ocreata, kao i Amanita verna.
U Wikimedijinu spremniku nalazi se još gradiva na temu: Amanita
Wikivrste imaju podatke o: Amanita U rod Amanita spada preko 600 vrsta gljiva (615) uključujući i neke koje su najotrovnije na svijetu. Vrste iz ovog roda su odgovorne za oko 95% smrti izazvanih trovanjem gljivama, a 50% toga izazove zelena pupavka. Najčešći toksin u ovim gljivama je α-amanitin.
U ovaj rod također spadaju mnoge jestive gljive, ali miciolozi uglavnom ne podržavaju gljivare amatere da biraju ove za ljudsku upotrebu. Međutim, u nekim kulturama, lokalne jestive vrste iz ovog roda su česte na tržnicama tokom sezone rasta. Dobri primjeri za to su Amanita zambiana i druge mesnate vrste iz Srednje Afrike, Amanita basii i slične vrste u Meksiku, blagva u Europi, i Amanita chepangiana iz Jugoistočne Azije. Druge vrste se koriste za obojene umake, poput crvene Amanita jacksonii, čiji je areal od istočne Kanade do istoka Meksika.
Za mnoge vrste se ne zna jesu li jestive, posebno u zemljama poput Australije gdje su mnoge gljive slabo poznate.
Genus Amanita berisi sekitar 600 spesies dari agaric termasuk beberapa jamur yang paling beracun yang dikenal yang ditemukan di seluruh dunia, serta beberapa dianggap spesies yang dapat dimakan. Genus ini bertanggung jawab untuk sekitar 95% dari kematian akibat keracunan jamur, dengan Amanita phalloides menyebabkan sekitar 50%. Yang paling ampuh racun hadir dalam jamur ini adalah α-amanitin.
Genus ini juga mengandung banyak jamur yang dapat dimakan, tetapi ahli mikologi tidak menganjurkan pemburu jamur, selain ahli berpengetahuan, dari memilih salah satu dari ini untuk konsumsi manusia. Meskipun demikian, di beberapa budaya, spesies Amanita lokal yang lebih besar dan dapat dimakan adalah andalan dari pasar musim tanam lokal. Contoh dari ini adalah Amanita zambiana dan spesies berdaging lain di Afrika tengah, A. basii dan spesies yang mirip di Meksiko, A. caesarea dan "Blusher" Amanita rubescens di Eropa, dan A. chepangiana di Asia Tenggara. Spesies lain digunakan untuk mewarnai saus, seperti A. jacksonii berwarna merah dengan kisaran dari timur Kanada ke Meksiko timur.
Banyak spesies yang tidak diketahui edibilitasnya, terutama di negara-negara seperti Australia, di mana banyak jamur yang sedikit diketahui.
Nama ini mungkin berasal dari Amanon, sebuah gunung di Kilikia.
Genus Amanita pertama kali diterbitkan dengan saat ini makna dengan Christiaan Hendrik Persoon pada tahun 1797.[1] Di bawah Kode Internasional Nomenklatur Botani, konsep Persoon dari Amanita, dengan Amanita muscaria (L.) Pers. sebagai tipe spesies, telah secara resmi dilestarikan terhadap Amanita Boehm (1760) yang lebih tua, yang dianggap sebagai sinonim dari Agaricus L.[2]
Beberapa anggota dari seksi Phalloidieae terkenal karena toksisitas mereka, mengandung racun yang dikenal sebagai amatoksin, yang dapat menyebabkan kegagalan hati dan kematian. Ini termasuk tudung kematian A. phalloides; spesies yang dikenal sebagai destroying angel, termasuk A. virosa, A. bisporigera dan A. ocreata; dan fool's mushroom A. verna.
Baru-baru ini, sebuah seri dalam subgenus Lepidella telah ditemukan menyebabkan gagal ginjal akut, termasuk A. smithiana dari barat laut Amerika Utara, A. pseudoporphyria dari Jepang, dan A. proxima dari Eropa selatan.[3]
Meskipun beberapa spesies Amanita dapat dimakan, banyak ahli jamur menyarankan untuk tidak memakan anggota Amanita kecuali spesies diketahui dengan kepastian yang mutlak.[4] Karena begitu banyak spesies dalam genus yang sangat mematikan dan beracun, jika spesimen diidentifikasi dengan salah, konsumsi dapat menyebabkan rasa sakit dan mungkin kematian.
Spesies yang dapat dimakan dari Amanita mencakup Amanita fulva (grisette), Amanita vaginata, Amanita calyptrata (coccoli), Amanita crocea, and Amanita rubescens (blusher), Amanita jacksonii (American Caesar's mushroom), Amanita citrina (false death cap).[5]
Spesies Amanita yang tidak dapat dimakan mencakup Amanita albocreata (ringless panther), Amanita atkinsoniana, Amanita daucipes, Amanita excelsa, Amanita flavoconia, Amanita franchetii, Amanita longipes, Amanita magniverrucata, Amanita onusta, Amanita rhopalopus, Amanita silvicola, Amanita sinicoflava, Amanita spreta, dan Amanita volvata.
Spesies beracun mencakup Amanita brunnescens, Amanita ceciliae, Amanita cokeri (Coker's amanita), Amanita crenulata, Amanita farinosa (eastern American floury amanita), Amanita flavorubescens, Amanita frostiana, Amanita muscaria (fly agaric), Amanita pantherina (panther cap), dan Amanita porfiria.
Spesies yang beracun dan mematikan mencakup Amanita abrupta, Amanita arocheae, Amanita bisporigera (eastern NA destroying angel), Amanita exitialis (Guangzhou destroying angel), Amanita magnivelaris, Amanita ocreata (western NA destroying angel), Amanita phalloides (tudung kematian), Amanita smithiana, Amanita subjunquillea (East Asian death cap), Amanita verna (fool's mushroom), and Amanita virosa (European destroying angel).[5][6]
Genus Amanita berisi sekitar 600 spesies dari agaric termasuk beberapa jamur yang paling beracun yang dikenal yang ditemukan di seluruh dunia, serta beberapa dianggap spesies yang dapat dimakan. Genus ini bertanggung jawab untuk sekitar 95% dari kematian akibat keracunan jamur, dengan Amanita phalloides menyebabkan sekitar 50%. Yang paling ampuh racun hadir dalam jamur ini adalah α-amanitin.
Genus ini juga mengandung banyak jamur yang dapat dimakan, tetapi ahli mikologi tidak menganjurkan pemburu jamur, selain ahli berpengetahuan, dari memilih salah satu dari ini untuk konsumsi manusia. Meskipun demikian, di beberapa budaya, spesies Amanita lokal yang lebih besar dan dapat dimakan adalah andalan dari pasar musim tanam lokal. Contoh dari ini adalah Amanita zambiana dan spesies berdaging lain di Afrika tengah, A. basii dan spesies yang mirip di Meksiko, A. caesarea dan "Blusher" Amanita rubescens di Eropa, dan A. chepangiana di Asia Tenggara. Spesies lain digunakan untuk mewarnai saus, seperti A. jacksonii berwarna merah dengan kisaran dari timur Kanada ke Meksiko timur.
Banyak spesies yang tidak diketahui edibilitasnya, terutama di negara-negara seperti Australia, di mana banyak jamur yang sedikit diketahui.
Serkir eða reifasveppir (fræðiheiti: Amanita) eru ættkvísl hattsveppa sem telur nokkrar af eitruðustu sveppategundum heims. Reifasveppir eru valdir að 95% dauðsfalla vegna sveppaeitrunar í heiminum, en grænserkur (Amanita phalloides) er einn valdur að um helmingi þeirra. Þessir sveppir innihalda ýmsar gerðir eiturs, en það öflugasta er alfaamanítín. Nokkrir reifasveppir, eins og t.d. hinn eftirsótti keisaraserkur (Amanita caesarea), eru vel ætir og bragðgóðir en sumt sveppatínslufólk forðast ættkvíslina alveg vegna þess hve margar hættulega eitraðar tegundir tilheyra henni.
Serkir mynda stóran æxlihnúð með hatti. Gróbeðurinn er í lagi af fönum neðan á hattinum. Eitt helsta einkenni reifasveppa er að stafur þeirra er með bæði hring og slíður. Hringurinn efst á stafnum eru leifar af fanhulu, en slíðrið við rótina eru leifar af himnu (reifum) sem hylur allan sveppinn meðan hann er ungur. Á hattinum sjást líka oft leifar af þessari himnu, eins og á greinilegum hvítum skellunum á rauðum hatti berserkjasvepps (Amanita muscaria).
Serkir eða reifasveppir (fræðiheiti: Amanita) eru ættkvísl hattsveppa sem telur nokkrar af eitruðustu sveppategundum heims. Reifasveppir eru valdir að 95% dauðsfalla vegna sveppaeitrunar í heiminum, en grænserkur (Amanita phalloides) er einn valdur að um helmingi þeirra. Þessir sveppir innihalda ýmsar gerðir eiturs, en það öflugasta er alfaamanítín. Nokkrir reifasveppir, eins og t.d. hinn eftirsótti keisaraserkur (Amanita caesarea), eru vel ætir og bragðgóðir en sumt sveppatínslufólk forðast ættkvíslina alveg vegna þess hve margar hættulega eitraðar tegundir tilheyra henni.
Serkir mynda stóran æxlihnúð með hatti. Gróbeðurinn er í lagi af fönum neðan á hattinum. Eitt helsta einkenni reifasveppa er að stafur þeirra er með bæði hring og slíður. Hringurinn efst á stafnum eru leifar af fanhulu, en slíðrið við rótina eru leifar af himnu (reifum) sem hylur allan sveppinn meðan hann er ungur. Á hattinum sjást líka oft leifar af þessari himnu, eins og á greinilegum hvítum skellunum á rauðum hatti berserkjasvepps (Amanita muscaria).
Amanita Pers., 1797 è un genere di funghi basidiomiceti della famiglia Amanitaceae. A questo genere appartengono sia le specie di funghi velenosi più mortali che esistano (Amanita phalloides, Amanita verna e Amanita virosa) che Amanita caesarea, il fungo considerato unanimemente come migliore commestibile tra quelli europei.
Sono funghi a struttura eterogenea, in cui cioè è facile separare il cappello dal gambo.
Hanno lamelle libere al gambo, più o meno fitte, spesso bianche o biancastre.
Sono caratterizzati da un velo generale che avvolge completamente il fungo allo stato primordiale, che poi lascia tracce più o meno evidenti alla base del gambo (volva) e sul cappello (verruche).
È anche quasi sempre presente un velo parziale a protezione dell'imenio: l'anello.
Le spore sono ovoidali o ellissoidali, amiloidi e non amiloidi, lisce, bianche in massa (funghi leucosporei), sprovviste di poro germinativo.
Numerose le specie commestibili, altrettante quelle non eduli ed in alcuni casi mortali.
Il genere Amanita viene a sua volta suddiviso in due sottogeneri con le relative sezioni.
La specie tipo per il genere è l'Amanita muscaria (L.) Lam. (1783). 
Alcune specie appartenenti al genere sono:
= commestibile, = commestibile con cautela, = velenoso, = mortale
Amanita velosa, specie del gruppo delle "Vaginatae"
Amanita Pers., 1797 è un genere di funghi basidiomiceti della famiglia Amanitaceae. A questo genere appartengono sia le specie di funghi velenosi più mortali che esistano (Amanita phalloides, Amanita verna e Amanita virosa) che Amanita caesarea, il fungo considerato unanimemente come migliore commestibile tra quelli europei.
Amanita est genus fungorum quod circa 600 species Agaricalium comprehendit.
Haec stipula ad mycologiam spectat. Amplifica, si potes! Amanita est genus fungorum quod circa 600 species Agaricalium comprehendit.
Musmirės (Amanita) – skydabudinių (Pluteaceae) šeimos grybų gentis.
Vaisiakūniai stambūs, mėsingi, lakšteliai laisvi. Šios genties grybų praktinė reikšmė įvairi: karališkoji musmirė (Amanita caesarea), kuri Lietuvoje neauga, yra vienas geriausių valgomų grybų[reikalingas šaltinis], tačiau kiti – menkaverčiai valgomi arba nuodingi.
Pasaulyje auga apie 90 rūšių, Lietuvoje žinoma 15.
Šio puslapio ar jo dalies stilius neatitinka Vikipedijos kalbos standartų.Lietuvoje auganti žalsvoji musmirė (Amanita phalloides) – mirtinai nuodingas grybas. Kai nuo šio grybo nuo kepurėlės paviršiaus nusitrynę balti lopinėliai, o nuo koto nusmukęs rinkis, labai panaši į žalsvos spalvos ūmėdes, o kartais net į pievagrybius. Todėl būtina įsidėmėti žalsvosios musmirės pagrindinius požymius:
Musmirėse rastos šios nuodingos medžiagos: amanitinas, faloidinas ir falinas, o muskarinas, bufoteninas, muscimolas, iboteno rūgštis ir kt. vartojamos vaistų gamybai. Amanitinas ir faloidinas – labai stiprūs nuodai. Suvalgius nuodingo grybo, apsinuodijimo požymiai pasireiškia po 6-12, kartais ir daugiau valandų. Nuodams patekus į kraują, prasideda vėmimas, viduriavimas, prakaitavimas, atsiranda dideli skrandžio skausmai, susilpnėja pulsas, šąla galūnės. Priepuoliai pasikartoja kelis kartus. Stipriau apsinuodijus, žmogus miršta po 5-10 dienų. Dar nuodingieji grybai.
Į Lietuvos raudonąją knygą įrašyta
Pilkoji musmirė (Amanita spissa)
Margoji musmirė (Amanita pantherina)
Smailiakepurė musmirė (Amanita virosa)
Karališkoji musmirė (Amanita caesarea)
Rausvoji musmirė (Amanita rubescens)
Lietuvoje auganti žalsvoji musmirė (Amanita phalloides) – mirtinai nuodingas grybas. Kai nuo šio grybo nuo kepurėlės paviršiaus nusitrynę balti lopinėliai, o nuo koto nusmukęs rinkis, labai panaši į žalsvos spalvos ūmėdes, o kartais net į pievagrybius. Todėl būtina įsidėmėti žalsvosios musmirės pagrindinius požymius:
jaunos musmirės vaisiakūnis apgaubtas storu baltu apvalkalu ir panašus į besikalantį iš žemės kiaušinį; vaisiakūniui augant, sutrūkęs apvalkalas lieka apatinėje koto dalyje ir apgaubia jo sustorėjusią dalį; jaunų vaisiakūnių kepurėlės apačią dengia kita plėvelė – šydas, kuris, vaisiakūniui augant, atitrūksta nuo kepurėlės kraštų ir lieka ant koto lyg rinkis. kepurėlės paviršiuje dažniausiai nebūna apvalkalo likučių: baltų lopelių, taškelių, karpelių (žr. pav.: paprastosios musmirės kepurėlė).Mušmires (Amanita) ir aptuveni 600 sugu liela mušmiru dzimtas ģints, kas iekļauj vienas no indīgākajām pasaules sēņu sugām, lai gan dažas mušmiru sugas ir arī ēdamas. Aptuveni 95% no visiem nāves gadījumiem, kas radušies pēc saindēšanās ar sēnēm, radušies no mušmiru ģints sēnēm, bet pati indīgākā mušmiru ģints sēne — zaļā mušmire — ir bijusi vainīga 50% nāves gadījumu. Visspēcīgākais toksīns indīgajās mušmirēs ir alfa-amanitīns.
Mušmires (Amanita) ir aptuveni 600 sugu liela mušmiru dzimtas ģints, kas iekļauj vienas no indīgākajām pasaules sēņu sugām, lai gan dažas mušmiru sugas ir arī ēdamas. Aptuveni 95% no visiem nāves gadījumiem, kas radušies pēc saindēšanās ar sēnēm, radušies no mušmiru ģints sēnēm, bet pati indīgākā mušmiru ģints sēne — zaļā mušmire — ir bijusi vainīga 50% nāves gadījumu. Visspēcīgākais toksīns indīgajās mušmirēs ir alfa-amanitīns.
Genus Amanita mengandungi kira-kira 600 spesies agarisa termasuk beberapa cendawan yang diketahui paling toksik yang terdapat di seluruh dunia, serta beberapa spesis yang boleh dimakan yang dianggap baik. Genus ini bertanggungjawab untuk kira-kira 95% kematian akibat keracunan cendawan, dengan kadar kematian kira-kira 50%. Toksin yang paling kuat dalam cendawan ini adalah α-amanitin.[1]
Genus ini juga mengandungi banyak cendawan yang boleh dimakan, tetapi ahli mikologi tidak menggalakkan memburu cendawan, selain daripada pakar yang berpengetahuan, daripada memilih mana-mana untuk kegunaan manusia. Walau bagaimanapun, dalam sesetengah budaya, spesies Amanita yang boleh dimakan tempatan yang lebih besar adalah pasaran utama dalam musim pertumbuhan tempatan. Sampel ini adalah Amanita zambiana dan spesies lain yang terdapat di Afrika tengah, A. basii dan spesies yang serupa di Mexico, A. caesarea dan "Blusher" Amanita rubescens di Eropah, dan A. chepangiana di Asia Tenggara. Spesies lain digunakan untuk pewarna sos, seperti merah A. jacksonii dengan pelbagai dari timur Kanada ke timur Mexico.[2]
Banyak spesies yang tidak diketahui keterampilan, terutama di negara-negara seperti Australia, di mana banyak kulat tidak diketahui.[3]
Genus Amanita mengandungi kira-kira 600 spesies agarisa termasuk beberapa cendawan yang diketahui paling toksik yang terdapat di seluruh dunia, serta beberapa spesis yang boleh dimakan yang dianggap baik. Genus ini bertanggungjawab untuk kira-kira 95% kematian akibat keracunan cendawan, dengan kadar kematian kira-kira 50%. Toksin yang paling kuat dalam cendawan ini adalah α-amanitin.
Genus ini juga mengandungi banyak cendawan yang boleh dimakan, tetapi ahli mikologi tidak menggalakkan memburu cendawan, selain daripada pakar yang berpengetahuan, daripada memilih mana-mana untuk kegunaan manusia. Walau bagaimanapun, dalam sesetengah budaya, spesies Amanita yang boleh dimakan tempatan yang lebih besar adalah pasaran utama dalam musim pertumbuhan tempatan. Sampel ini adalah Amanita zambiana dan spesies lain yang terdapat di Afrika tengah, A. basii dan spesies yang serupa di Mexico, A. caesarea dan "Blusher" Amanita rubescens di Eropah, dan A. chepangiana di Asia Tenggara. Spesies lain digunakan untuk pewarna sos, seperti merah A. jacksonii dengan pelbagai dari timur Kanada ke timur Mexico.
Banyak spesies yang tidak diketahui keterampilan, terutama di negara-negara seperti Australia, di mana banyak kulat tidak diketahui.
Amanieten (Amanita) vormen een geslacht van schimmels behorend tot de familie Amanitaceae.
De amanieten hebben onderaan de steel een knol omgeven door een schede of beurs, en net onder de hoed een manchet of annulus. Op de hoed zijn meestal schubben terug te vinden, restanten van het omhulsel of velum universale dat de jonge paddenstoel omgeeft.
De plaatjes zitten los van de steel en zijn steeds wit.
Nogal wat amanieten zijn giftig, onder meer door de aanwezigheid van alfa-amanitine. Enkele zijn dodelijk giftig voor de mens.
Overige soorten met Nederlandse benamingen:
Amanieten (Amanita) vormen een geslacht van schimmels behorend tot de familie Amanitaceae.
De amanieten hebben onderaan de steel een knol omgeven door een schede of beurs, en net onder de hoed een manchet of annulus. Op de hoed zijn meestal schubben terug te vinden, restanten van het omhulsel of velum universale dat de jonge paddenstoel omgeeft.
De plaatjes zitten los van de steel en zijn steeds wit.
Nogal wat amanieten zijn giftig, onder meer door de aanwezigheid van alfa-amanitine. Enkele zijn dodelijk giftig voor de mens.
Fluesopper (Amanita) er en slekt innen familien Amanitaceae, og er spesielt beryktet for å inneholde noen av de mest "giftige soppene i verden", men inneholder faktisk også noen spiselige arter. I Norge finnes det minst 25 kjente arter, mens i verden forøvrig er det nesten 600.
Fluesoppene står for 95 % av alle dødsfall som skyldes soppforgiftning. Den grønne fluesoppen (Amanita phalloides) står for 50 % av alle dødsfall alene. Sammen med grønn fluesopp er hvit fluesopp de giftigste fluesoppene vi har i Norge, og panterfluesopp kommer på tredjeplass.
Fluesoppene, da spesielt rød fluesopp (Amanita muscaria), er også ofte mye brukt innen gamle sagn og i religion.
Et av fellestrekkene til fluesoppene er at alle har hvite sporer og frie skiver. Unge individer er også beskyttet av hvit hud som, ettersom fluesoppen vokser, sprekker opp og ofte blir liggende som hudlapper på hatten. Mange arter har også hud under skivene, og denne huden kan bli hengende som en ring rundt stilken, men det er også mange fluesopper som ikke har ring. Ofte har fluesoppene en tydelig knollformet stilkbasis med en slire, et typisk trekk er at soppene synes å vokse "opp av en kopp", men dette kjennetegnet ødelegges vanligvis dersom man plukker dem opp.
Alle fluesoppene danner mykorrhiza med trær.
Fluesopper (Amanita) er en slekt innen familien Amanitaceae, og er spesielt beryktet for å inneholde noen av de mest "giftige soppene i verden", men inneholder faktisk også noen spiselige arter. I Norge finnes det minst 25 kjente arter, mens i verden forøvrig er det nesten 600.
Fluesoppene står for 95 % av alle dødsfall som skyldes soppforgiftning. Den grønne fluesoppen (Amanita phalloides) står for 50 % av alle dødsfall alene. Sammen med grønn fluesopp er hvit fluesopp de giftigste fluesoppene vi har i Norge, og panterfluesopp kommer på tredjeplass.
Fluesoppene, da spesielt rød fluesopp (Amanita muscaria), er også ofte mye brukt innen gamle sagn og i religion.
Et av fellestrekkene til fluesoppene er at alle har hvite sporer og frie skiver. Unge individer er også beskyttet av hvit hud som, ettersom fluesoppen vokser, sprekker opp og ofte blir liggende som hudlapper på hatten. Mange arter har også hud under skivene, og denne huden kan bli hengende som en ring rundt stilken, men det er også mange fluesopper som ikke har ring. Ofte har fluesoppene en tydelig knollformet stilkbasis med en slire, et typisk trekk er at soppene synes å vokse "opp av en kopp", men dette kjennetegnet ødelegges vanligvis dersom man plukker dem opp.
Alle fluesoppene danner mykorrhiza med trær.
Amanita Pers. (muchomor) – rodzaj grzybów z rodziny muchomorowatych (Amanitaceae)[1].
Pozycja w klasyfikacji: Amanitaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi (według Index Fungorum)[1].
Nazwę polską podał Feliks Berdau w 1876 r. W polskim piśmiennictwie mykologicznym należące do tego rodzaju gatunki opisywane też były jako bedłka, muchomorka, mglejarka i muchomór[2]. Synonimów łacińskich jest 25[3].
Owocniki: młode – kuliste, chronione osłoną całkowitą, jej resztki pozostają w części gatunków u dorosłych osobników w postaci łatek na kapeluszu i pochwy u podstawy, występuje również osłona częściowa, której pozostałością jest pierścień (pierścień nie występuje u wszystkich gatunków). Występują w lasach, tworzą mikoryzę z drzewami[4][5].
W rodzaju Amanita do 2018 roku opisano 952 gatunki podzielone na 2 podrodzaje: Amanita podzielony na sekcje Amanita, Caesareae i Vaginatae oraz Lepidella podzielony na sekcje Validae, Phalloidae, Amidella i Lepidella. Sekcja Lepidella czasami oddzielana jest jako osobny rodzaj Saproamanita[6]
Podrodzaj Amanita
Podrodzaj Amanita obejmuje gatunki z zarodnikami nie amyloidalnymi (nie reagującymi na odczynnik Melzera)
Sekcja Amanita
Gatunki z sekcji Amanita cechują się owocnikiem wyrastającym z czubka początkowego jajowatego primordium w postaci bulwy, która wraz ze wzrostem zanika. Pochwa bywa szczątkowa. Gatunki toksyczne dla człowieka, o działaniu podobnym do muchomora czerwonego.[7]
Sekcja Caesareae
W gatunkach z sekcji Caesareae owocnik zaczyna się pojawiać pośrodku primordium. Trzon bez bulwy, z wyraźnym pierścieniem i dużą pochwą. Kapelusz posiada na brzegu wyraźne prążkowanie. Charakterystyczny jest sposób przyłączenia trzonu do dna pochwy. Gatunki w większości należą do smacznych grzybów jadalnych[8].
Sekcja Vaginatae
Owocniki podobne w budowie do sekcji Caesareae, lecz nie posiadają pierścienia ani przyłącza na dnie[9]. Gatunki w tej sekcji zawierają toksyny, które jednak po silnym podgrzaniu rozkładają się. Większość gatunków uważana za jadalne o niskiej wartości[10].
Podrodzaj Lepidella
Podrodzaj Lepidella obejmuje gatunki z zarodnikami amyloidalnymi (reagującymi na odczynnik Melzera)
Sekcja Validae
Gatunki z tej sekcji posiadają wygląd podobny do sekcji Amanita, jednak pochwa praktycznie zawsze jest szczątkowa. Koniec trzonu z bulwą, kapelusz zazwyczaj posiada cętki, a jego brzeg nigdy nie jest prążkowany Gatunki z tej sekcji zawierają toksyny hemolityczne, które w niektórych gatunkach rozkładają się przy gotowaniu[6].
Sekcja Phalloidae
W tej sekcji wszystkie gatunki posiadają pierścień oraz bulwę na końcu trzonu okrytą pochwą o różnym charakterze. Brzeg kapelusza nie jest prążkowany nawet u młodych owocników. Wszystkie gatunki są silnie trujące[6].
Sekcja Lepidella (Saproamanita)
Gatunki należące do sekcji Lepidella mają prążkowany brzeg kapelusza ze zwisającymi pozostałościami primordium. Owocnik podobnie jak w sekcji Amanita rozwija się ze szczytu bulwy, jednak tutaj jest ona zdecydowanie większa i nie zanika. Jest jedyną sekcją zawierającą gatunki saprotroficzne stąd czasami oddziela się ją jako osobny rodzaj. zawiera zarówno gatunki jadalne i trujące[6].
Sekcja Amidella
Ogólny wygląd podobny do sekcji Lepidella, z tą rożnicą, że bulwa zawsze jest pokryta grubą wielowarstwową pochwą o różnym kształcie. Trzon u dorosłych owocników nie posiada pierścienia. Miąższ barwi się na pomarańczowo lub brązowo przy uszkodzeniu. Grzyby trujące[6].
Wykaz gatunków (nazwy naukowe) na podstawie Index Fungorum. Obejmuje on wszystkie gatunki występujące w Polsce i niektóre inne. Uwzględniono tylko gatunki zweryfikowane o potwierdzonym statusie[11]. Nazwy polskie według checklist Władysława Wojewody[2].
Wiele muchomorów zawiera toksyny, nieraz bardzo silne, jak alfa-amanityna występująca w muchomorze zielonawym. Niektóre z alkaloidów muchomorów mają właściwości halucynogenne, jak muscymol w muchomorze czerwonym[4].
Większość gatunków niejadalnych i trujących, niektóre śmiertelnie (niebezpieczny muchomor sromotnikowy Amanita phalloides), są też gatunki jadalne. Dawniej muchomory stosowano do trucia much stąd nazwa mucho-mor. "Skórka" kapelusza muchomora, ze względu na odurzające działanie niewielkich dawek, wykorzystywana jest jako narkotyk. Z muchomorów czerwonych ludy syberyjskie przygotowywały odurzający napój, używany przez szamanów. W lecznictwie ludowym na polskiej wsi muchomory zalane spirytusem lub denaturatem były wykorzystywane do nacierania miejsc bolących z powodu reumatyzmu[12].
Amanita Pers. (muchomor) – rodzaj grzybów z rodziny muchomorowatych (Amanitaceae).
Amanita é um gênero de fungos basidiomicetos da família Amanitaceae, compreendendo aproximadamente 600 espécies que apresentam um anel abaixo do píleo (o popular chapéu) e esporos brancos; algumas espécies são comestíveis, mas muitas são tóxicas ou até mortais, incluindo algumas das espécies mais tóxicas de cogumelos de todo mundo.
O micélio é a parte que fica enterrada e é o fungo em si mesmo, sendo constituído por hifas (finas estruturas que se assemelham a cabelos humanos). Já os cogumelos, sendo a parte reprodutora do fungo, situam-se ao lado de cima da terra. São organismos decompositores.O gênero Amanita é conhecido pelos seus cogumelos com lamelas ou camadas, esporos brancos e uma camada. No início do seu ciclo de desenvolvimento os fungos Amanita, apresentam-se na forma de pequenas esferas brancas, mas a pouco e pouco o cogumelo se desenvolve, saindo para fora da terra. Depois, a volva começa a rasgar-se permanecendo na base por vezes reduzida a pó. Os restos da volva acabam por ficar no chapéu em quase todas as espécies. Algumas destas características são muito frágeis e podem ser removidas pela chuva, vento ou mesmo pelos animais. Contudo isto só se torna um problema quando se procuram amanitas para a alimentação humana, pois só nesse caso é que se torna necessário que todas as características estejam no seu perfeito lugar para que se distingam as espécies comestíveis daquelas que podem causar envenenamento. Até ao final do desenvolvimento do cogumelo, isto é, até todas as cores aparecerem, passa-se um ano na maior parte das espécies de Amanitas. A época do ano em que os cogumelos se encontram maduros e aptos para a reprodução é o Outono.
Este tipo de cogumelo é bastante conhecido na Europa, América do Norte e na Ásia incluindo Japão. No Brasil, foi constatado pela primeira em trabalhos do Padre Jesuíta Johannes Rick no Rio Grande do Sul. A espécie alucinógena Amanita muscaria foi relatada pela primeira vez no planalto riograndense pela micóloga Maria Homrich e publicado no periódico Sellowia em 1965. Nessa ocasião, a introdução desse cogumelo no Brasil foi atribuída a importação de sementes de Pinus de regiões onde ele é nativo. Os esporos do fungo teriam sido trazidos em mistura com as sementes importadas. Posteriormente, o cogumelo foi também encontrado no Rio Grande do Sul e, mais recentemente (1984) em São Paulo na região de Itararé, e (2013) em Mogi das Cruzes, em associação micorrízica com Pinus pseudostrobus. Espécies nativas de Amanita são citadas para a Amazônia pelo holandês C. Bas em 1978, que na ocasião descreve sete espécies novas para a ciência (A. campinaranae Bas, A. coacta, A. craseoderma Bas, A. crebresulcata Bas, A. lanivolva Bas, A. lanivolva Bas e A. sulcatissima Bas) e um nome provisório (A. phaea Bas). Também existem citações de Amanita no Paraná, Santa Catarina, São Paulo, Rondônia e Pernambuco. Neste último Estado, pelo menos três espécies são referidas, A. lilloi Singer ocorrendo em gramados e jardins (provavelmente exótico), A. crebresulcata em área de Mata Atlântica, e A. lippiae Wartchow & Tulloss recentemente descrita para áreas de campo rupestre no semi-árido Brasileiro.
Algumas espécies de Amanita são comestíveis - Amanita caesarea (Fr.) Mlady, Amanita ovoidea (Bull.:Fr.) Quil., Amanita valens Gilbert., Amanita giberti Beaus. entre outras.
Este género é o responsável por 95% das fatalidades resultantes de envenenamento por cogumelos, sendo a toxina mais potente presente nestes cogumelos a alfa-amanitina. O conhecimento e o estudo constituem a melhor forma de evitar um envenenamento por um amanita, e é por isso necessário conhecer bem o cogumelo e os seus constituintes.
Apesar disso, neste género existem também muitas espécies que formam cogumelos comestíveis, assim como outras usadas como corante. Cogumelos deste género também são usados como alucinógenos, apesar do risco de intoxicação e morte.
De 90 a 95% das mortes ocorridas na Europa como resultado de micetismo (envenenamento por cogumelos) foram atribuídas a uma única espécie de Amanita, o Amanita phalloides, espécie conhecida popularmente como "taça da morte", "taça verde da morte" ou ainda por "cicuta verde".
Esta espécie possui um píleo, ou "chapéu", de coloração verde oliva, com cerca de 12 cm de diâmetro e 10 a 15 cm de altura no estipe. O A. phalloides apresenta-se por vezes isento de cor e com volva pouco definida, podendo então ser facilmente confundido com Amanita mappa (Batsch) Pers. ou mesmo com Agaricus campestris, L. selvagens, que são espécies comestíveis e que não apresentam toxicidade. As espécies venenosas de Amanita contêm compostos ciclopeptídicos conhecidos como amatoxinas e falotoxinas, altamente tóxicos e mortais, para os quais não existem antídotos eficientes.
A maioria dos fungos Amanita não possui qualquer sabor especial que os identifique e suas toxinas têm um período latente para manifestação de sintomas bastante longo, permitindo sua completa absorção pelo organismo antes de que qualquer medida de tratamento ou desintoxicação tenha sido adotada. As toxinas atuam, predominantemente, no fígado e a morte, no caso dos amanitas contendo compostos letais, ocorre por coma hepático, sem que haja terapêutica específica.
Além de A. phalloides, Amanita virosa e Amanita pantherina (DC.) Secr., que são tóxicos, Amanita verna (Bull.) Pers. é o grande responsável pelas mortes por intoxicação que ocorrem nos Estados Unidos.
Cogumelos frescos contêm o ácido ibotênico, que tem efeito sobre o sistema nervoso, sendo os cogumelos secos muito mais potentes. Isso ocorre porque o ácido ibotênico, com a secagem, é degradado em muscimol, após descarboxilação, sendo 5 a 10 vezes mais psicoativo. Cogumelos secos são capazes de manter sua potência por 15 a 25 anos. Poucas mortes foram, até hoje, relacionadas com esse tipo de envenenamento e 10 ou mais cogumelos podem constituir-se em uma dose fatal.
Na maioria dos casos o melhor tratamento é o não-tratamento, pois a recuperação é espontânea e completada em 24 horas. Dizem os relatos que pessoas sob os efeitos dos princípios ativos do cogumelo escarlate mosqueado, Amanita muscaria tornam-se hiperativas, fazendo movimentos compulsivos e descoordenados, falando sem parar e com a percepção de realidade totalmente alterada. Ocasionalmente, a experiência pode tornar-se altamente depressiva. A. muscaria parece conter uma ou mais substâncias que afetam especialmente o sistema nervoso central.
A. muscaria apresenta a vantagem de que seu princípio ativo é excretado intacto pela urina, podendo ser reciclado e utilizado outra vez por homens e mulheres em banquetes orgíacos. Nunca foram relatadas mortes pelo uso do A. muscaria. Usualmente, de uma a três horas depois de sua ingestão, há um período de delírio e alucinações, por vezes acompanhado de certas perturbações gastrointestinais. Após algumas horas desse estado de excitação psíquica, advém um intenso estupor e o indivíduo acorda sem se lembrar de coisa alguma do que se passou.
Essa variação da opinião de tantos autores deve-se, provavelmente, a que as substâncias intoxicantes, que situam-se principalmente na camada superficial do píleo, variam consideravelmente em suas quantidades de acordo com a região e as condições nas quais os cogumelos se desenvolvem.
Amanita é um gênero de fungos basidiomicetos da família Amanitaceae, compreendendo aproximadamente 600 espécies que apresentam um anel abaixo do píleo (o popular chapéu) e esporos brancos; algumas espécies são comestíveis, mas muitas são tóxicas ou até mortais, incluindo algumas das espécies mais tóxicas de cogumelos de todo mundo.
O micélio é a parte que fica enterrada e é o fungo em si mesmo, sendo constituído por hifas (finas estruturas que se assemelham a cabelos humanos). Já os cogumelos, sendo a parte reprodutora do fungo, situam-se ao lado de cima da terra. São organismos decompositores.O gênero Amanita é conhecido pelos seus cogumelos com lamelas ou camadas, esporos brancos e uma camada. No início do seu ciclo de desenvolvimento os fungos Amanita, apresentam-se na forma de pequenas esferas brancas, mas a pouco e pouco o cogumelo se desenvolve, saindo para fora da terra. Depois, a volva começa a rasgar-se permanecendo na base por vezes reduzida a pó. Os restos da volva acabam por ficar no chapéu em quase todas as espécies. Algumas destas características são muito frágeis e podem ser removidas pela chuva, vento ou mesmo pelos animais. Contudo isto só se torna um problema quando se procuram amanitas para a alimentação humana, pois só nesse caso é que se torna necessário que todas as características estejam no seu perfeito lugar para que se distingam as espécies comestíveis daquelas que podem causar envenenamento. Até ao final do desenvolvimento do cogumelo, isto é, até todas as cores aparecerem, passa-se um ano na maior parte das espécies de Amanitas. A época do ano em que os cogumelos se encontram maduros e aptos para a reprodução é o Outono.
Amanita (Christian Hendrik Persoon, 1794) este un mare gen de ciuperci cu global aproximativ 600 de specii și variații (în Europa mai mult de 100) a încrengăturii Basidiomycota, din ordinul Agaricales și în familia Amanitaceae.[1][2] Unele sunt otrăvitoare, din care fac parte Amanita phalloides, Amanita virosa, Amanita verna sau Amanita muscaria, altele comestibile și gustoase, ca de exemplu Amanita crocea, Amanita rubescens, Amanita vaginata precum faimoasa Amanita caesarea (burete domnesc).[3] Ciupercile apar în România, Basarabia și Bucovina de Nord din (mai) iunie până în octombrie în păduri de foioase și de conifere, preferat pe soluri calcaroase, unele și pe teren nisipos, prin pășuni, tufișuri, livezi precum în parcuri. Tipul de specie este Amanita muscaria.
În 1794, genul a fost descris pentru prima dată de către renumitul micolog Christian Hendrik Persoon în volumul 1 al jurnalului Neues Magazin für die Botanik[4] și precizat în descriere tot de dânsul în cartea sa Tentamen dispositionis methodicae Fungorum din 1797.[5] Au mai fost făcute multe încercări de redenumire care însă nu au fost folosite niciodată, fiind astfel neglijabile.
Ordinul Agaricales este de diversificare foarte veche (între 178 și 139 milioane de ani), începând din timpul perioadei geologice în Jurasic în diferență de exemplu cu genul Boletus (între 44 și 34 milioane de ani).[6]
Aceste specii au cu toate un velum universale (văl universal), o membrană subțire care le învelește la începutul evoluției lor, extinzându-se de la vârful pălăriei la capătul inferior al piciorului precum unele în plus un velum partiale (văl parțial) care acoperă numai părțile purtătoare de spori, astfel încât se întinde de la de marginea pălăriei la capătul superior al tijei. Scurt timp mai târziu, membranele se rup, lăsând urme de fulgi pe pălărie, un guler în jurul tijei (sau nu la cele cu numai un văl universal) și o rămășiță în formă de săculeț la bază, numită volva (vagin).[7]
Pentru acest gen sunt acceptate 7 secții (subgenuri):[13]
Amanitele cele mai otrăvitoare mențin cel puțin zece toxine diferite. Cea mai cunoscută dintre ele este muscarina care este non-letală. Mult mai periculoase, fiindcă cu efect mortal sunt celelalte, ca de exemplu falloidinele (între ele faloidina, falacidina și falisina), amanitinele α, β, γ, δ, ε precum aminopectidele, deținute de sorți tare otrăvitoare, mai departe virotaxinele care sunt compuse din șapte aminoacizi, peptide ciclice, toxice ce apar în A. phalloides, A.verna și A. virosa. În acțiunea lor, ele aseamănă faloidinei. Astfel conțin cele trei amanatide numite mai sus în material proaspăt aproximativ 20 până la 60 de miligrame falotoxine la 100 de grame masă fungidă. Din păcate aproape toate ciupercile acestui gen sunt de gust delicios sau cel puțin nu neplăcut. Astfel o probă n-ar avea rost, în plus ar fi extrem de periculoasă.[14][15] Important mai este de menționat că nici o amanită poate fi consumată crudă.
Dupa cum se poate vedea, majoritatea ciupercilor de genul Amanita sunt comestibile. Dar riscul de confuzie este mare. Din aceasta cauză Amanita citrina, Amanita eliae și Amanita excelsa au fost puse în rubrica ciupercilor necomestibile. Doar experți ar trebui să colecteze acești bureți.
A. battarrae
A. beckeri
A. caesarea
A. citrina
A. crocea
A.echinocephala
A. excelsa
A. gemmata
A. muscaria
A. ovoidea
A. pantherina
A. phalloides
A. porphyria
A. regalis
A. rubescens
A. strobiliformis
A. submembranacea
A. vaginata
A. verna
A. virosa
A. vittadini
A. muscaria, România 1958
A. muscaria, Basarabia 1996
A. phalloides, Basarabia 1996
A. virosa, Basarabia 1996
A. panthera, RDG 1974
Materiale media legate de Amanita la Wikimedia Commons
Amanita (Christian Hendrik Persoon, 1794) este un mare gen de ciuperci cu global aproximativ 600 de specii și variații (în Europa mai mult de 100) a încrengăturii Basidiomycota, din ordinul Agaricales și în familia Amanitaceae. Unele sunt otrăvitoare, din care fac parte Amanita phalloides, Amanita virosa, Amanita verna sau Amanita muscaria, altele comestibile și gustoase, ca de exemplu Amanita crocea, Amanita rubescens, Amanita vaginata precum faimoasa Amanita caesarea (burete domnesc). Ciupercile apar în România, Basarabia și Bucovina de Nord din (mai) iunie până în octombrie în păduri de foioase și de conifere, preferat pe soluri calcaroase, unele și pe teren nisipos, prin pășuni, tufișuri, livezi precum în parcuri. Tipul de specie este Amanita muscaria.
Flugsvampar (Amanita) är ett släkte av svampar med cirka 600 beskrivna arter. I släktet ingår många giftiga arter, däribland de dödliga vit flugsvamp och lömsk flugsvamp. Släktet innehåller dock några ätliga arter och många oätliga om inte direkt giftiga. Typart för släktet är röd flugsvamp (A. muscaria).
Släktet delas upp i två undersläkten, Amanita respektive Lepidella. Undersläktet Amanita delas sedan upp i sektionerna Amanita (egentliga flugsvampar), Vaginatae (kamskivlingar) och Caesareae. Lepidella delas upp i sektionerna Lepidella, Amidella, Phalloideae och Validae.
Flugsvamparna har i början av sin utveckling ett hylle, som hos många arter bildar en så kallad strumpa på foten (se bild på lömsk flugsvamp) och/eller så kallade hylleplättar på hatten (jämför bilden på röd flugsvamp).
De gifter som arterna i släktet producerar är framförallt amatoxiner, främst amanitin. Flera arter tillverkar även ibotensyra och muskimol. Giftet muskarin har fått sitt namn efter den röda flugsvampen, men finns bara i mindre mängder i denna. Fallotoxin finns främst i lömsk flugsvamp, men även i mycket små mängder i rodnande flugsvamp.
Flugsvampar (Amanita) är ett släkte av svampar med cirka 600 beskrivna arter. I släktet ingår många giftiga arter, däribland de dödliga vit flugsvamp och lömsk flugsvamp. Släktet innehåller dock några ätliga arter och många oätliga om inte direkt giftiga. Typart för släktet är röd flugsvamp (A. muscaria).
Släktet delas upp i två undersläkten, Amanita respektive Lepidella. Undersläktet Amanita delas sedan upp i sektionerna Amanita (egentliga flugsvampar), Vaginatae (kamskivlingar) och Caesareae. Lepidella delas upp i sektionerna Lepidella, Amidella, Phalloideae och Validae.
Flugsvamparna har i början av sin utveckling ett hylle, som hos många arter bildar en så kallad strumpa på foten (se bild på lömsk flugsvamp) och/eller så kallade hylleplättar på hatten (jämför bilden på röd flugsvamp).
De gifter som arterna i släktet producerar är framförallt amatoxiner, främst amanitin. Flera arter tillverkar även ibotensyra och muskimol. Giftet muskarin har fått sitt namn efter den röda flugsvampen, men finns bara i mindre mängder i denna. Fallotoxin finns främst i lömsk flugsvamp, men även i mycket små mängder i rodnande flugsvamp.
Amanita, Amanitaceae familyasından şapkalı mantar cinsi. Bu cinsin en bilinen üyeleri beyaz benekli kırmızı şapkalı ve halüsinojen bir mantar olan Amanita muscaria ve en tehlikeli zehirli mantarlardan olan Amanita phalloides ve Amanita virosadır. Türün bazı üyeleri zehirliyken bazı üyeleri de yenilebilmektedir. Cinsin genel özellikleri, beyaz sporlar ve başlangıçta mantarı kaplayan bir zardır.
Amanita, Amanitaceae familyasından şapkalı mantar cinsi. Bu cinsin en bilinen üyeleri beyaz benekli kırmızı şapkalı ve halüsinojen bir mantar olan Amanita muscaria ve en tehlikeli zehirli mantarlardan olan Amanita phalloides ve Amanita virosadır. Türün bazı üyeleri zehirliyken bazı üyeleri de yenilebilmektedir. Cinsin genel özellikleri, beyaz sporlar ve başlangıçta mantarı kaplayan bir zardır.
На початку XVIII ст. Й. Дилленіус і Ж. Турнефор використовували назву Amanita для всіх пластинчастих шапинкових грибів, тобто спочатку воно приблизно відповідало роду Agaricus Ліннея. П. А. Міхелі в 1729 році замінив його на Fungus, і до XIX ст. воно рідко зустрічалося в літературі. У 1797 р. Х. Персон знову ввів назву Amanita для всіх грибів, що мають піхву. Е. Фрис спочатку визнав рід Amanita Персона, але пізніше виключив з нього види з забарвленим споровим порошком. Розе в 1876 році описав рід Amanitopsis, який згодом увійшов до складу роду Amanita.
У XX столітті робилися спроби розділити рід на дрібніші роди, було запропоновано ввести такі родові таксони: Amanitella (Earle, 1909), Lepidella (Gilb., 1925), Aspidella (Gilb., 1940), Ariella (Gilb., 1941), Amanitaria (Gilb., 1940), Amplariella (Gilb., 1940), Amanitina (Gilb., 1940). Однак ці таксони не витримали випробування часом і в другій половині XX ст. від такого поділу відмовилися.
Плодові тіла головним чином великі, з центральною ніжкою, на початку розвитку повністю закриті загальним покривалом. Тип розвитку бівелангиокарпний або пілеокарпний.
Шапка товстом'ясиста, інколи тонша, може бути з горбком, легко відділяється від ніжки. Шкірка різних відтінків білого, червоного або зеленого кольорів, зазвичай покрита різними клаптями або пластівцями, що залишаються від загального покривала. Край шапки гладкий або тонком'ясистий, рубчастий.
Пластинки вільні або слабко прирослі, білого або злегка жовтуватого кольору. Є пластиночки, часто різної довжини.
Ніжка циліндрова, зазвичай пряма, часто розширена в основі.
М'якуш білий, у деяких видів забарвлюється на зрізі, із запахом або без нього.
Залишки покривал. Піхва може бути вільною або зрослою з основою ніжки, інколи має вигляд добре помітних кілець або розташованих кільцями бородавок. Залишки загального покривала на шапці зазвичай легко відділяються, але у деяких видів прирослі до шкірки. Часткове покривало після розриву залишається на ніжці у вигляді кільця, гладкого або нерівного і розірваного. Деякі види (підрід Поплавок) не мають кільця, але на ніжці залишаються більш-менш великі луски — залишки часткового покривала.
Споровий відбиток білий або з легким рожевим відтінком.
Спори безбарвні, від округлих до еліпсоїдних або циліндрові, гладкі, двоядерні, містять флуоресцентні краплини. У видів з гладким краєм шапки спори амілоїдні, у видів з рубчастим краєм — неамілоїдні.
Плевро- і хейлоцистиди зазвичай відсутні, деякі види мають хейлоцистиди.
Більшість мухоморів неїстівні або сильно отруйні, є небезпечні смертельно отруйні види, які іноді плутають з їстівними грибами (бліда поганка, мухомор смердючий). Загальновідомий мухомор червоний, крім середньої токсичності, має також галюциногенну дію.
Але є серед мухоморів і умовно-їстівні та дуже цінні їстивні гриби, що в місцях росповсюдження вважаються делікатесними, вони іноді вживаються навіть без теплової обробки, свіжими в салатах. Так, умовно-їстівнми є звичайні для лісів помірного клімату мухомор червоніючий та декілька видів поплавків (мухомори з підроду Amanitopsis). До найцінніших грибів належать мухомор цезарів та ще декілька видів з секції Cesareae, вони відомі в Південно-східній Азії та на Далекому Сході, в Північній Америці та Центральній Африці. Деякі з цих грибів лише нещодавно стали відомі вченим, а місцевим населенням вони збираються та продаються на ринках Китаю, Японії, Мексики, Танзанії.
Помірно токсичні види, здебільшого мухомор червоний, історично вживалися деякими народами як психотропний засіб, звичайно таке вживання було пов'язане з релігійними ритуалами.
Мухомор червоний та навіть такий смертельний гриб, як бліда поганка мають медичне використання, їх застосовують в народній та офіційній медіціні, в гомеопатії.
Відомо кілька сотень видів. Найвідоміші з них:
У 2000 році засновник Беркширської мікологічної спільноти (Berkshire Mycological Society) професор Маꥳнті виявив та сфотографував новий вид мухоморів, який отримав назву Berkshire Blue, або «синій мухомор». Однак частина мікологів почала ставити під сумнів існування цього виду мухоморів, а знімки професора Маꥳнті вважалися фотомонтажем. При цьому інші вчені, які не розділяли цю точку зору, розпочали подорожі до Беркширських пагорбів (де нібито був виявлений цей різновид мухоморів) з метою остаточно підтвердити його існування.
Berkshire Blue може бути не окремим видом, а звичайним мухомором, який зазнав певних мутацій. Сьогодні він має статус «місцевої легенди» серед мікологів-любителів Беркширу (на кшталт Лох-Неського чудовиська).
Amanita là một chi nấm có khoảng 600 loài, bao gồm một trong số các loài nấm độc nhất được biết đến phân bố trên toàn thế giới. Chi này chịu trách nhiệm cho khoảng 95% các vụ tử vong do ngộ độc nấm. Chất độc mạnh nhất trong các loài nấm này là α-amanitin.
Chi này cũng có nhiều loài nấm ăn được nhưng các nhà nghiên cứu về nấm không khuyến khích những người thu hoạch nấm nghiệp dư lựa chọn các loài nấm này để làm thực phẩm cho con người. Tuy nhiên, trong vài nền văn hóa, các loài nấm ăn được địa phương trong chi Amanita là mặt hàng chính ở các chợ trong mùa thu hoạch tại địa phương, trong số này có Amanita zambiana và vài loài ở trung châu Phi, A. basii và loài tương tự ở México, A. caesarea ở châu Âu, và A. chepangiana ở Đông Nam Á. Một số loài khác được sử dụng làm nước xốt màu, như A. jacksonii màu đỏ ở đông Canada và đông México.
Amanita là một chi nấm có khoảng 600 loài, bao gồm một trong số các loài nấm độc nhất được biết đến phân bố trên toàn thế giới. Chi này chịu trách nhiệm cho khoảng 95% các vụ tử vong do ngộ độc nấm. Chất độc mạnh nhất trong các loài nấm này là α-amanitin.
Chi này cũng có nhiều loài nấm ăn được nhưng các nhà nghiên cứu về nấm không khuyến khích những người thu hoạch nấm nghiệp dư lựa chọn các loài nấm này để làm thực phẩm cho con người. Tuy nhiên, trong vài nền văn hóa, các loài nấm ăn được địa phương trong chi Amanita là mặt hàng chính ở các chợ trong mùa thu hoạch tại địa phương, trong số này có Amanita zambiana và vài loài ở trung châu Phi, A. basii và loài tương tự ở México, A. caesarea ở châu Âu, và A. chepangiana ở Đông Nam Á. Một số loài khác được sử dụng làm nước xốt màu, như A. jacksonii màu đỏ ở đông Canada và đông México.
Мухомо́р (лат. Amaníta) — род микоризообразующих пластинчатых грибов семейства Аманитовые (Amanitaceae). В некоторых системах этот род относят к семейству Плютеевые (Pluteaceae).
Русское, а также характерное для большинства славянских языков название «мухомор» возникло из-за массового использования мухомора красного в бытовой санитарии, в качестве инсектицида против мух. Первоначально оно относилось только к мухомору красному, а позже было распространено на весь род.
Латинское «Amanita» происходит от названия горы Amanon, которая славилась обилием съедобных грибов Amánit.
В начале XVIII в. И. Диллениус и Ж. Турнефор использовали название Amanita для всех пластинчатых шляпконожечных грибов, т.е первоначально оно приблизительно соответствовало роду Agaricus Линнея. П. А. Микели в 1729 году заменил его на Fungus, и до XIX в. оно редко встречалось в литературе. В 1797 г. Х. Персон вновь ввёл название Amanita для всех грибов, имеющих вольву. Э. Фрис сначала признал род Amanita Персона, но затем исключил из него виды с окрашенным споровым порошком. Розе в 1876 году описал род Amanitopsis, который вошёл впоследствии в состав рода Amanita.
В XX веке предпринимались попытки разделить род Amánit на множество более мелких родов, были предложены: Amanitella Earle, 1909, Lepidella E.-J.Gilbert, 1925, Aspidella E.-J.Gilbert, 1940, Ariella E.-J.Gilbert, 1941, Amanitaria E.-J.Gilbert, 1940, Amplariella E.-J.Gilbert, 1940, Amanitina E.-J.Gilbert, 1940. Однако впоследствии от такого разделения отказались.
Плодовые тела главным образом крупные, с центральной ножкой, в начале развития полностью заключены в общее покрывало. Тип развития бивелангиокарпный или пилеокарпный.
Шляпка толстомясистая, иногда более тонкая, может быть с бугорком, легко отделяется от ножки. Кожица различных оттенков белого, красного и зелёного цветов, обычно покрыта различными лоскутами или хлопьями, оставшимися от общего покрывала. Край шляпки гладкий или тонкомясистый, рубчатый.
Пластинки свободные или слабо приросшие, белого или слегка желтоватого цвета. Есть пластиночки, часто разной длины.
Ножка цилиндрическая, обычно прямая, часто расширенная в основании.
Мякоть белая, у некоторых видов окрашивается на срезе, с запахом или без.
Остатки покрывал. Вольва может быть свободной или приросшей к основанию ножки, иногда имеет вид хорошо заметных колец. Остатки общего покрывала на шляпке обычно легко отделяются, у некоторых видов приросшие к кожице. Частное покрывало после разрыва остается на ножке в виде кольца, гладкого или неровного и разорванного. У некоторых видов (подрод Поплавок) кольцо отсутствует, но на ножке остаются более или менее крупные чешуи — остатки частного покрывала.
Споровый порошок белый или с лёгким розоватым оттенком.
Споры бесцветные, от округлых до эллипсоидных или цилиндрические, гладкие, двуядерные, содержат флуоресцирующие капли. У видов с гладким краем шляпки споры амилоидные, у видов с рубчатым краем — неамилоидные.
Плевро- и хейлоцистиды обычно отсутствуют, у некоторых видов имеются хейлоцистиды.
Большинство мухоморов несъедобны или сильно ядовиты, есть опасные смертельно ядовитые виды (бледная поганка, мухомор вонючий), которые иногда путают со съедобными грибами. Общеизвестный мухомор красный в сыром виде и без должной обработки, кроме средней токсичности, обладает также галлюциногенным действием.
Небольшое число видов съедобны, например, обычный в лесах средней полосы мухомор серо-розовый или цезарский гриб, растущий на средиземноморском побережье и в странах Южной Европы считающийся деликатесом.
Род Amanita разделяют на ряд более мелких таксонов, существуют различные схемы систематики, известны системы Э. Жильбера (1918 и 1940), Корнера и Баса (1969), Дженкинса (1977 и 1986), Гарсена (1984). Одной из наиболее признанных является система Р. Зингера (1986):
Поплавок имеет неясное положение в систематике. Одни исследователи (С. П. Вассер) выделяют его в самостоятельный род, в некоторых классификациях этот таксон относят в ранге секции (Vaginatae) к подроду Amanita.
Amanita franchetii
Amanita caesarea Цезарский гриб, императорский гриб Amanita caesareoides Мухомор цезаревидный, цезарский гриб дальневосточный 
Amanita ceciliae Amanita citrina Amanita echinocephala Мухомор щетинистый, мухомор колючеголовый Amanita eliae Amanita excelsa Мухомор высокий Amanita flavipes Мухомор желтоножковый Amanita fulva Поплавок жёлто-коричневый 
Amanita gemmata Amanita muscaria Мухомор красный 
Amanita ovoidea Мухомор яйцевидный Amanita pantherina Мухомор пантерный, мухомор серый 
Amanita phalloides Бледная поганка, мухомор зелёный, мухомор белый Amanita porphyria Мухомор серый, мухомор порфировый, мухомор пурпуровый Amanita regalis Amanita rubescens Amanita solitaria Amanita spissa Amanita strobiliformis Мухомор шишковидный Amanita verna Весенняя поганка, мухомор весенний, мухомор белый Amanita virosa Мухомор вонючий, белая поганка, мухомор белый вонючий, мухомор ядовитый, бледная поганка белая Amanita vittadinii Мухомор Виттадини отличный съедобный гриб хороший съедобный гриб условно-съедобный гриб несъедобный нетоксичный гриб токсичный гриб смертельно ядовитый гриб Мухомо́р (лат. Amaníta) — род микоризообразующих пластинчатых грибов семейства Аманитовые (Amanitaceae). В некоторых системах этот род относят к семейству Плютеевые (Pluteaceae).
鵝膏菌屬（学名：Amanita）包含大約600個傘菌物種，包含一些世界有名的最毒菇類，但也包括一些可食用菇類。本屬的菇類造成了95%的毒菇致死案例，其中光是毒鹅膏就占有50%。在這些菇類中被發現到最強力的毒性成分為α-鵝膏菌素。
本屬也包含了很多可食用菇類，但是真菌學家不鼓勵菇類獵人，除具有足夠知識的專家外，選取此屬內任何菇類給予人類食用。雖然如此，一些鵝膏菌屬菇類在生長季節期間是當地主流食用品種。其中一些例子是在中部非洲的Amanita zambiana和其他肉質品種、墨西哥的A. basii和相似品種、歐洲的白橙蓋鵝膏、和東南亞的白條蓋鵝膏菌。也有一些被用來做著色調味料，像是廣泛生長於加拿大東部和墨西哥東部的紅色A. jacksonii。
本屬很多物種目前不知道是否可食用，尤其在澳洲等很多菌種都只有少量認知的國家。
此章節未列出参考或来源。 鵝膏菌屬中物种众多，有至少500个物种和很多变种，因此下面只列出一些著名的物种。下列的亚属是由Corner（1962年）和Bas（1962年、1969年）划分，并被Tulloss（2007年）使用。标有一星号者（*）代表此物种是该组的模式种，标有二星号者（**）代表该物种是整个属的模式种。
Amanita altipes（中国西南部） Amanita armeniaca – gypsy amanita（澳大利亚）
小托柄鹅膏菌 Amanita farinosa – （北美洲东部到中美洲） Amanita frostiana – Frost's amanita（北美洲东部） 黄盖鹅膏菌 Amanita gemmata – gemmed mushroom, jewelled amanita 毒蠅傘 Amanita muscaria ** – fly agaric（世界各地） 豹斑毒伞 Amanita pantherina – panther mushroom, panther cap （北半球） 小豹斑鹅膏菌 Amanita parvipantherina – 满天星（中国西南部） 假豹斑鹅膏菌 Amanita pseudopantherina – 满天星（中国西南部） 锥鳞白鹅膏菌 Amanita virgineoides - white-colored （日本） Amanita xanthocephala – vermillion grisette （澳大利亚） 圈托鹅膏菌 Amanita ceciliae (= Amanita inaurata) - Cecilia's ringless amanita, snakeskin grisette（欧洲）
褐黄鹅膏菌 Amanita crocea – orange grisette, saffron ringless amanita （欧洲） 赤褐鹅膏菌 Amanita fulva – tawny grisette, orange-brown ringless amanita （欧洲） Amanita liquii （中国西南部） 雪白鹅膏菌 Amanita nivalis – mountain grisette, snow ringless amanita （北极高山） Amanita orientifulva （中国西南部） 厚环鹅膏 Amanita pachycolea – Stuntz' great ringless amanita, western grisette （北美洲西部） Amanita umbrinolutea – umber-zoned ringless amanita 灰鹅膏 Amanita vaginata * – grisette
Amanita velosa – springtime amanita, bittersweet orange ringless amanita （北美洲西部） Amanita basii – （墨西哥） 橙盖鹅膏菌 Amanita caesarea * – Caesar's mushroom, caesar, royal amanita（欧洲南部） Amanita chepangiana –（东南亚） Amanita hemibapha (species complex) – half-dyed slender caesar （泛热带区） Amanita jacksonii – Jackson's slender caesar, American caesar （北美洲东部） Amanita lanei (= Amanita calyptrata) – coccora, coccoli （北美洲西部） Amanita spreta – hated amanita, hated caesar（北美洲东部） Amanita zambiana – Zambian slender caesar（非洲） Amanita austroviridis（澳大利亚） – Australian verdigris lepidella Amanita ananaeceps – white-veiled lepidella, Australian pineapple lepidella（澳大利亚） Amanita cokeri – Coker's lepidella Amanita nauseosa
Amanita smithiana – Smith's lepidella（北美洲西部） Amanita solitaria – European solitary lepidella Amanita thiersii – Thiers' lepidella（北美洲东部） 白鳞粗柄鹅膏菌 Amanita vittadinii * – barefoot amanita, Vittadini's lepidella Amanita ovoidea – bearded amanita, European egg amidella （欧洲南部） 苞脚鹅膏菌 Amanita volvata * – American amidella （北美洲东部）
Amanita arocheae – Latin American death cap （中美洲、南美洲） Amanita virosiformis – narrow-spored destroying angel（佛罗里达州） Amanita bisporigera – （北美洲东部） Amanita ocreata – （北美洲西部） 灰花纹毒鹅膏菌 Amanita fuligineoides – 麻毒伞（中国南部） 淡红毒鹅膏菌 Amanita pallidorosea – 白毒伞（中国南部） 裂皮毒鹅膏菌 Amanita rimosa – （中国南部） 致命鹅膏菌 Amanita exitialis – （中国南部） 隐花青鹅膏菌 Amanita manginiana – 草鸡棕（东亚） 假褐云斑鹅膏菌 Amanita pseudoporphyria – Hongo's false death cap（东亚、南亚） 黄盖毒鹅膏菌 Amanita subjunquillea – 黄毒伞（东亚、东南亚） 黄盖毒鹅膏菌白色亚种 Amanita subjunquillea var. alba – 白毒伞（东亚、东南亚） 鱗柄白毒鵝膏菌 Amanita virosa – （亚洲、欧洲） 黄绿毒鵝膏菌 Amanita phalloides * – （欧洲） 白毒鹅膏菌 Amanita verna – Amanita brunnescens – brown star-footed amanita, cleft-footed amanita （北美洲） Amanita citrina – citrine amanita, false death cap Amanita excelsa v. spissa * (=Amanita spissa or Amanita valida) – grey-spotted amanita, European false blusher Amanita flavella – orange amanita, Australian yellow-dust amanita（澳大利亚） Amanita flavoconia – yellow patches, American yellow-dust amanita（北美洲东部） Amanita flavorubens – yellow blusher（北美洲东部） Amanita franchetii (= Amanita aspera) – yellow-veiled amanita（北美洲） Amanita novinupta – western blusher, blushing bride （北美洲西部） Amanita porphyria – purple-brown amanita, porphyry amanita Amanita rubescens – European blusher, golmotte（欧洲、北美洲东部）鵝膏菌屬（学名：Amanita）包含大約600個傘菌物種，包含一些世界有名的最毒菇類，但也包括一些可食用菇類。本屬的菇類造成了95%的毒菇致死案例，其中光是毒鹅膏就占有50%。在這些菇類中被發現到最強力的毒性成分為α-鵝膏菌素。
本屬也包含了很多可食用菇類，但是真菌學家不鼓勵菇類獵人，除具有足夠知識的專家外，選取此屬內任何菇類給予人類食用。雖然如此，一些鵝膏菌屬菇類在生長季節期間是當地主流食用品種。其中一些例子是在中部非洲的Amanita zambiana和其他肉質品種、墨西哥的A. basii和相似品種、歐洲的白橙蓋鵝膏、和東南亞的白條蓋鵝膏菌。也有一些被用來做著色調味料，像是廣泛生長於加拿大東部和墨西哥東部的紅色A. jacksonii。
本屬很多物種目前不知道是否可食用，尤其在澳洲等很多菌種都只有少量認知的國家。
テングタケ属（Amanita Pers.）はハラタケ目テングタケ科のキノコの分類名。傘は円形で、条線があるものやいぼがあるものもある。胞子紋は白色。柄はまっすぐで、傘の真ん中についている。傘と柄は分離しやすく、多くはつばとつぼを持つ。ほとんどが菌根菌である。食べられるものはおいしいが、毒を持つものが多く、猛毒のものもあるので注意を要する。
![[icon]](http://ja.wikipedia.org/wiki/%E3%83%95%E3%82%A1%E3%82%A4%E3%83%AB:Wiki_letter_w_cropped.svg){kind=small}
この項目は、菌類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（P:生き物と自然／PJ生物）。 
.jpg)
_Link_177883.jpg)
_Bon_54495_crop.jpg)
_Gr%C3%B6ger_64032_crop.jpg)
.JPG)
.jpg)
_1974,_MiNr_1935.jpg)
